Popraw zapis

Przy biurku Anioła Porządkowego ustawiła się już długa kolejka, a każdy nowy jej element uważał się za ważniejszego od pozostałych i domagał natychmiastowego przyjęcia. Wszyscy mieszkańcy Nieba byli już zmęczeni ciągłymi wrzaskami i przepychankami. Gdyby nie to, że nie odczuwali bólu, właśnie wykańczałaby ich migrena.

– No tylko, że ja naprawdę potrzebuję zmiany tego zapisu. – tłumaczył coraz bardziej nerwowo młody Anioł Aniołowi Porządkowemu. – Bez tego będzie jeszcze gorzej niż jest teraz.

– Nie mogę ci po prostu tego skreślić i poprawić przecież! – przekrzykiwał ten drugi narzekających coraz głośniej ludzi w kolejce. – Musisz napisać podanie!

– Nie ma na to czasu! – załamał się młody Anioł. – To trzeba załatwić natychmiast, inaczej ta kolejka sięgnie samego Piekła.

– Szybciej tam! – wrzasnął jakiś mężczyzna ze złamanym karkiem. – To ma być wieczny odpoczynek?! Pieprzę taki odpoczynek!

– To Niebo! – odkrzyknął Anioł Porządkowy. – Chociaż się ze słownictwem hamuj.

– Się będę hamował, jak wy się pośpieszycie! Ja nie żyję! – nie ustępował mężczyzna ze złamanym karkiem.

– Inni też tu są zmarli i co? – odezwała się kobieta z raną postrzałową w klatce piersiowej. – Pan chociaż nie cierpiał, a mnie jeszcze próbowali ratować! Ja powinnam być pierwsza!

– Jeśli takimi kategoriami to rozpatrujemy, to ja mam pierwszeństwo. – wychrypiała zwęglona ofiara pożaru.

– Ja tu stoję dłużej i nie ustąpię. – zaparła się stara kobieta po zawale. – Mam swoje lata i coś mi się od życia należy.

– Ty już stara nie żyjesz to chuj ci się należy. – odezwał się ten ze złamanym karkiem.

– Ja sobie wypraszam! – obruszyła się staruszka.

– Siebie wyproś to szybciej pójdzie. – wściekała się zastrzelona.

– Zamknąć mordy bo własnych myśli nie słyszę! – nerwy puściły Aniołowi Porządkowemu. Cała kolejka zamarła na chwilę. Wytrzeszczone oczy spoglądały na skrzydlatą postać z niepomiernym zdziwieniem, jakby pierwszy raz umarli i stanęli w kolejce w Niebie… Niemniej jednak stan ten nie trwał zbyt długo. Po jakiś trzydziestu sekundach ciszy awantura rozgorzała na nowo tym razem ze zdwojoną siłą.

– TRZEBA ZMIENIĆ ZAPIS W KSIĘDZE LOSU! – błagalnie wrzeszczał lub wrzeszczał błagając młody Anioł.

– JA NIE MOGĘ! – odwrzeszczał Porządkowy.

– SPIEPRZAJ MI Z TEJ KOLEJKI. – darł się ten ze skręconym karkiem.

– KTO MOŻE?! – pytał młody Anioł.

– TO SKOMPLIKOWANY RYTUAŁ! – próbował tłumaczyć Porządkowy. – TRZEBA PODANIE!

– OJCZE NASZ KTÓRY JESTEŚ W NIEBIE! – staruszka biła wszystkich na około różańcem.

– ZARAZ ZWARIUJĘ! – Porządkowy złapał się za głowę i w tym jednym momencie mógłby przysiąc, że czuł migrenę.

– NAJPIERW MNIE ZAŁATW SKURWYSYNIE…! – wrzasnął mężczyzna ze złamanym karkiem i nastała idealna cisza.

Zamilkli mężczyźni, zamilkły kobiety, nie odzywali się ludzie, milczeli Aniołowie. Coś się zmieniło w powietrzu, jakaś niema groźba zacisnęła swe szpony na ich krtaniach, a oni posłusznie zaniemówili. I oto nastała cisza, oto nastał spokój w chaosie dezorganizacji, ucichła wrzawa pozostawiając wszystkich w stanie doskonałego zawieszenia pomiędzy bezmyślnym trwaniem, a przysłowiowym „najgorszym", które właśnie wkroczyło spokojnie do holu.

Podkute srebrem buty stukały równomiernie o sterylne kafle, skórzany płaszcz nieprzyjemnie zgrzytał przy każdym kroku, a odór śmierci wypełniał umysły obserwatorów. Tajemnicza postać stanęła przed kolejką prowadzącą do Anioła Porządkowego, a ludzie natychmiast się rozsunęli umożliwiając jej swobodne przejście.

– Boże, jak dobrze. – westchnął Porządkowy uśmiechając się blado do przybysza. Niestety jego słowa zerwały magiczne zaklęcie ciszy, jakie spowiło ludzi w kolejce.

– Co tu się dzieje? – spytała zastrzelona kobieta.

– Kto to ma być? – niepewnie odezwał się mężczyzna ze złamanym karkiem.

– A co on się tak pcha bez kolejki?! – wrzasnęła babcia biorąc zamach różańcem na przybysza, gdy nagle żyłka w jej różańcu pękła, a czerwone koraliki rozsypały się po podłodze.

– Yyyyy… – młody Anioł przeszedł w stan zawieszenia umysłowego. – Ja tego… po zmianę Losu…

– Diabeł. – szepnęła babcia spoglądając na to, co zostało w jej ręku. – Jezus Maria! To Diabeł!

– Diabeł w Niebie! – wrzasnęła zastrzelona kobieta.

– OJCZE NASZ… – zaczęła ofiara pożaru.

– PRECZ SZATANIE! – cała kolejka zaczęła zgodnie krzyczeć.

– Chuj mnie wasze żale. – odpowiedział spokojnie przybysz podchodząc do biurka i pozdrawiając gestem dłoni Anioła Porządkowego. – Jak się nie zamkniecie zaraz, to sam Bóg was na audiencji nie pozna.

– Drodzy państwo proszę się nie obawiać, to Boży Wysłannik. – westchnął Anioł Porządkowy.

– To szatan! – nie ustępowała babcia.

– To właśnie jest człowiek moi drodzy! – postać zaśmiała się zimno. – Ukochane dziecko Boga. Idiota w nieforemnym ciele! Bezmyślny błazen Losu! Za życia gnijące ciele.

– Al… to nie najlepszy moment… – zaczął Anioł Porządkowy, lecz wtem zamyślił się mocno, uśmiechnął pod nosem i dodał po chwili. – Właściwie nie. To świetny moment. Rób, co tam zacząłeś.

– Szanowny Aniele Porządkowy nie wydaje mi się, aby… – zaczął młody Anioł, który miał już trochę z przybyszem do czynienia, lecz widząc poirytowane spojrzenie wszystkich w pomieszczeniu westchnął i zaczął oglądać swoje paznokcie.

– Kim on jest? – spytał niegrzecznie pokazując przybysza mężczyzna ze skręconym karkiem.

– Bożym Intelektem. – wzruszył ramionami Anioł Porządkowy.

– Szatan! – babcia rzuciła torebką, która zawisła w powietrzu. – A nie mówiłam?! – po tych słowach torebka znokautowała babcie uderzając ją prosto w twarz.

– Jeśli jeszcze któreś z was się odezwie bez pozwolenia, to tej pomarszczonej język wyrwę. – Boży Intelekt wyjął z kieszeni płaszcza papierosa po czym włożył go do ust.

– Czemu jej? – spytała cicho zastrzelona kobieta.

– Bo mnie wkurwia. – papieros został podpalony. – Jak to nie pomoże, to ciebie pozbawię oczu.

– Al daj już spokój. – machnął na to wszystko ręką Anioł Porządkowy. – Co cię do mnie sprowadza?

– Przyniosłem formularz przedłużenia urlopu. – wspomniany formularz został oficjalnie przekazany.

– Powód? – Porządkowy nie krył zdziwienia.

– Robię grilla. – niewinny uśmiech zmroził wszystkich dookoła.

– To chyba nie jest powód, jaki wpisałeś do formularza… – Anioł przejrzał papiery. – Nie, jednak jest. Dlaczego nałogowy kłamca akurat w takich sytuacjach musi być szczery?

– Bo na tym polega dowcip. A teraz się zaśmiej, bo jeśli się nie zaśmiejesz, to nikt nie zrozumie, że żartowałem. – gryzący dym wypełnił sterylne pomieszczenie.

– Haha. – nerwowo zaśmiał się młody Anioł.

– Nie dawaj mu satysfakcji z siania terroru. – upomniał go Porządkowy. – Z nim trzeba krótko. – dodał podpisując zgodę na przedłużenie urlopu.

– A ty tu w jakiej sprawie? – Al zwrócił się do młodego Anioła, który zastanawiał się, czy trzymanie Bożego Intelektu krótko znaczyło tyle samo, co krótki czas oczekiwania na spełnianie jago zachcianek.

– Potrzebuję zmiany w jednym z zapisów w Księdze Losu. – młody Anioł podrapał się po głowie dochodząc do wniosku, że „trzymać krótko" w przypadku Al nie może po prostu oznaczać „zmuszać do przestrzegania reguł", bo to by było w pewien sposób zaprzeczeniem jego jestestwa.

– Już Ci tłumaczyłem, że to złożony proces pełen skomplikowanych rytuałów, który stanowi ostateczność. Mogą tego dokonać tylko najwyżsi dostojnicy Nieba. – westchnął Porządkowy, po czym spojrzał na Al i dodał. – Ty to przecież możesz zrobić.

– Nie mogę. – Al wzruszył ramionami paląc spokojnie papierosa.

– Czemu niby? – zdziwił się Porządkowy.

– Bo to złożony proces pełen skomplikowanych rytuałów, który stanowi ostateczność i mogą tego dokonać tylko najwyżsi dostojnicy Nieba. – sztuczny uśmiech zagościł na twarzy Bożego Intelektu na kilka sekund po czym odszedł do lepszej krainy na wieczny spoczynek.

– Ale jeśli tego nie zmienisz, to ta kolejka wydłuży się tak bardzo, że zostanie zaklasyfikowana, jako przypadek beznadziejny i powierzona tobie Boży Intelekcie. – do holu wszedł kolejny Anioł o młodej twarzy i pełnym wiary spojrzeniu.

– Nalinie! – ucieszył się młody Anioł. – Jak dobrze, że tu jesteś!

– Nalinie… – Al odwrócił się w stronę trzeciego Anioła. – Gdy się pierwszy raz spotkaliśmy, byłeś czysty jak łza, niedoświadczony, jak dziecko ufny. Wiele przeszedłeś i wiele się w tobie zmieniło. Teraz stoi oto przede mną pełen powagi i mądrości doświadczony Anioł, który stał się wzorem dla innych. Gratuluję.

– Naprawdę? – policzki Anioła lekko się zarumieniły, a jego wrodzona skromność kazała mu spuścić wzrok.

– Nie. – odpowiedział Al unosząc lekko prawa brew i przybierając postawę kogoś znudzonego głupotą innych. – Dalej jesteś naiwnym frajerem, ale widać Pan Bóg lubi cię takiego niedorobionego, więc to nie twoja wina.

– Nic się nie zmieniłeś. – zawstydzony Nalin pokiwał z rezygnacją głową. – Nic a nic. Dlatego Góra kazała ci przekazać, żebyś poprawił ten zapis.

– Dzięki. – Al pokazał Nalinowi język, po czym wziął od drugiego młodego Anioła Księgę Losu i przeprawiła zapis, jaki tam istniał. – Macie.

– Już? – zdziwił się młody Anioł odbierając Księgę. – A rytuały?

– Idź wianki pleść, a nie chuchasz na mnie. – Al odwrócił się na pięcie po czym opuścił pomieszczenie rzucając na podłogę niedopałka i pozostawiając po sobie zapach tytoniu i krwi zmieszany z ciężką wonią kadzidła.

– Oto Boży Intelekt. – szepnął za nim Nalin. – Prawa Ręka Boga, Ten, który może wszystko.

– Najważniejsze, że załatwił ten wpis. – wzruszył ramionami Porządkowy starając się nie myśleć, nie przypominać sobie dawnych lat wojen i ceny, jaką wszyscy za tę wolność zapłacili.

– O… – jęknął nagle młody Anioł spoglądając na przeprawiony wpis i blednąc z każdą chwilą coraz bardziej.

– Co „o"? – spytał dziwnie przerażony Porządkowy.

– O… – szepnął młody Anioł upuszczając Księgę Losu na ziemię. Wszyscy spojrzeli na białe karty przyszłej historii i również zaniemówili. Oto pod skreślonym tam zdaniem "I zginie wielu nim ludzkość pojmie ogrom swego grzechu." widniało coś o wiele gorszego…

I zginą wszyscy, bo są za głupi, żeby zrozumieć, gdzie tkwi ich błąd.

– CZY KTOŚ NAS WRESZCIE OBSŁUŻY?!

Wyszedł powoli z wielkiego holu wypełnionego sterylnością. Każdy jego krok zagłuszał świętą ciszę, każdy oddech był skalaniem doskonałej bieli, a szyderczy uśmiech świętokradztwem. I zdawać by się mogło, że nie pasuje do Nieba bardziej niż sam Lucyfer. I pomyśleć by można, że to nie jego miejsce. I w tym całym zamieszaniu, jakie wywołał jednym spojrzeniem, można by dojść do wniosku, że ktoś taki nie powinien mieć tu wstępu. Można by, lecz…

… jak wtedy wytłumaczyć, te tęsknotę, jaką po sobie zostawił?