Innego końca świata nie będzie

Hmmm. Niby tekst nie jest długi, ale zdążył mnie uśpić.

Z interpunkcją słabo. Po obu stronach myślnika powinny być spacje.

Babska logika rządzi!

Napisałam go już jakiś czas temu, ale dopiero teraz postanowiłam wstawić. Skróciłam go tak bardzo, jak tylko się da, ale to prawda, wyraźnie brakuje mu akcji. Ten taki trochę nudny ton miał oddawać melancholie diabła, to jak bardo on jest znużony, ale może mogłam pokazać to w trochę inny sposób.

Z drugiej strony – pora była bardzo sprzyjająca uśpieniom. ;-)

Babska logika rządzi!

“ani trzech Jeźdźców Apokalipsy.” → Jeźdźcy Apokalipsy byli czterej: śmierć, zaraza, głód i wojna

“Nie dziwie się” → “dziwię”

“za bardzo zastały w zmianach.” → nie wiem jak można być zastałym w zmianach… to trochę oksymoron, ale może o to chodzi

“Zostaje na ziemi, z ludźmi.” → zostaję

“Miał do tego, można powiedzieć, intuicje.” → intuicję

“Przez to parę godzin” → “przez te parę godzin”

“Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że zaraz to zapomni.” → wydaje mi się, że bardziej prawidłowo byłoby, gdyby zapomniał o czymś, a nie coś

“Zbyt wiele było ludzi” → “zbyt wielu”

“Zapalił papierosa i zaciągnął się białym, duszącym dymem,” → dym papierosowy nie jest biały, bo substancje smoliste. Biała jest para. 

Ogólnie, nie jest źle, pomysł ciekawy. Trochę widać jakiejś niedbałości miejscami, głównie wynika to z dużej (jak na tak krótki tekst) ilości literówek. Ponadto, w niewielkim formacie powtarzasz wyrażenia, co mnie jako czytelnika zawsze razi. Dwukrotnie mówisz o koncercie Szostakowicza. Wystarczy wspomnieć raz, potem napisać na przykład po prostu “utwór”, bo wiadomo już jaki. Sformułowanie “Przesunął suwak w Wordzie” też powtarzasz dwukrotnie, moim zdaniem w tak niewielkim opowiadaniu, nie najlepiej to wygląda, bo czytelnik wciąż jeszcze pamięta, że takie sformułowanie przed chwilą czytał.

 Zaintrygował mnie tytuł, bo miałam wrażenie, że już gdzieś go kiedyś widziałam. Nie wiem kiedy, ani gdzie, ale samego opowiadania na pewno wcześniej nie czytałam. Ciekawe przedstawienie diabła i problemu końca świata, zupełnie innego niż się spodziewamy. Pytanie, co dalej? Bo przecież nikt oprócz diabła nie wiedział, że to koniec. Czy więc świat będzie się toczył dalej, już bezdusznie? Cóż to też właściwie znaczy? Można się nad tym zastanawiać. 

Ogólnie, czytało się nieźle, nie miałam wrażenia, żeby było przesadnie nudno, w sam raz, monotonnie, spokojnie, to pasuje do przedstawionego klimatu. Jednocześnie tekst nie robi oszałamiającego wrażenia. Nikt tutaj nie wzbudza szczególnej sympatii, nikomu nie kibicujemy. Obserwujemy bez emocji, może ich właśnie w tym tekście brakuje, może odrobiny żalu, czegokolwiek. Nie jestem pewna. 

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Fakt, nudnawo, większość tekstu to wprowadzenie i nawet śmiertelny wypadek tu nie pomaga (więcej krwi, flaków i wybuchów? ;), no i coś tam parę razy mi zgrzytnęło, ale, o dziwo, nie wynudziłem się aż tak. Niespieszny ton zwykle mnie odrzuca, ale przedstawiona wizja była dość ciekawa, bym doczytał do końcu. A i zakończenie fajne. Męczy mnie tylko jedna rzecz. Jak rozumiem, ludzie po odejściu Boga zaczęli rodzić się bez duszy. Stażyński jako ostatni ma duszę, ergo jest ostatnim człowiekiem, który urodził się przed odejściem, ergo jest najstarszy na świecie. Ile musi mieć lat? A on nie dość, że brawurowo jeździ samochodem fiat, to jeszcze jest alkoholikiem – ciężko mi uwierzyć, że przeżył tych wszystkich stuletnich Japończyków :D

Nieśpieszne tempo dość dobrze komponuje się z niezbyt zajmującą treścią, ale też sprawia, że opowiadania nie można zaliczyć do interesujących. Nie najlepszego wrażenia dopełniają liczne błędy i usterki, skutecznie utrudniające lekturę.

Męż­czy­zna od­su­nął się od kom­pu­te­ra i prze­cią­gnął le­ni­wie. Jego zmę­czo­na twarz o pod­krą­żo­nych oczach i zmierz­wio­nych, si­wie­ją­cych lekko wło­sach, ma­ja­czy­ła na ekra­nie lap­to­pa. Głę­bo­kie zmarszcz­ki wokół ust wy­gię­ły się, kiedy skrzy­wił się wi­dząc swoje od­bi­cie. –> Czy  twarz osoby siedzącej przed komputerem, może być widoczna na ekranie? Czy może choćby majaczyć?

Po­sta­wił czaj­nik pełen wody na ga­zo­wej ku­chen­ce i wle­pił spoj­rze­nie w szare po­dwór­ko za oknem. –> Czy zrobił to, nie wstając od komputera?

Więc to ten dzień. Ten dzień. –> Czy to konieczne powtórzenie?

Pie­kło za­czy­na po­wo­li sty­gnąć. Pew­nie z nie­bem jest po­dob­nie. –> Niebo też stygnie?

…żeby dać jesz­cze jedną szan­se… –> Literówka.

Z całą pew­no­ścią muszę zmie­nić ten okrop­ny po­ma­rań­czo­wy kolor ścian…. –> Po wielokropku nie stawia się kropki!

Je­stem na Ziemi za­le­d­wie chwi­lę i cięż­ko mi do­strzec… –> Raczej: Je­stem na Ziemi za­le­d­wie chwi­lę i trudno mi do­strzec…

Wy­giął w lek­kim uśmie­chu zmę­czo­ną twarz… –> W uśmiechu można wygiąć usta, ale nie wydaje mi się, by można wygiąć twarz?

In­ne­go końca świa­ta nie bę­dzie.– po­my­ślał.– A przy­naj­mniej nie dla mnie. –> Sprawdź, jak należy zapisywać myśli: https://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/;10328

Wy­cią­gnął jedną z kar­tek, po­bież­nie przy­glą­da­jąc się na­pi­sa­nym na niej imio­nom. –> Wy­cią­gnął jedną z kar­tek, po­bież­nie przyjrzał się na­pi­sa­nym na niej imio­nom.

Chyba że jednocześnie wyciągał i przyglądał się.

Ko­bie­ce i mę­skie, eu­ro­pej­skie i azja­tyc­kie, afry­kań­skie i is­landz­kie… –> Islandzkie to też

europejskie.

"Więc to ostat­ni czło­wiek."– prze­mknę­ło… –> Kropkę stawiamy po zamknięciu cudzysłowu. Brak spacji przed półpauzą.

Do­sko­na­le wie­dział, gdzie ma się teraz udać. –> Do­sko­na­le wie­dział, dokąd ma się teraz udać.

Miał jesz­cze parę minut, dla­te­go od nie­chce­nia spoj­rzał na sto­ją­ce­go przy kon­tu­arze sprze­daw­cę, który już od dłuż­sze­go czasu ani na chwi­lę nie od­ry­wał od niego wzro­ku. –> Od kontuaru?

Spoj­rzał na ze­ga­rek. 5 minut. –> Spoj­rzał na ze­ga­rek. Pięć minut.

Liczebniki zapisujemy słownie. Uwaga dotyczy też zapisów dalszej części opowiadania.

Jak na za­wo­ła­nie na ulice wpadł roz­pę­dzo­ny, czer­wo­ny Fiat. –> Jak na za­wo­ła­nie, na ulicę wpadł roz­pę­dzo­ny, czer­wo­ny fiat.

Nazwy pojazdów zapisujemy małą literą. http://sjp.pwn.pl/zasady/;629431

Obok drugi sa­mo­chód, srebr­na Ibiza. –> Obok drugi sa­mo­chód, srebr­na ibiza.

Wła­śnie je­cha­li na kurs z ję­zy­ka an­giel­skie­go na który chło­pak mu­siał cho­dzić. –> Skoro musiał chodzić, to dlaczego jechali? ;-)

Może: Wła­śnie je­cha­li na kurs ję­zy­ka an­giel­skie­go, w którym chło­pak mu­siał uczestniczyć.

Tomek wła­śnie słu­chał mu­zy­ki na do­pie­ro co do­sta­nym na dzień dziec­ka Ipod'dzie. –> Tomek wła­śnie słu­chał mu­zy­ki na do­pie­ro co otrzymanym na Dzień Dziec­ka iPodzie.

Nie za­ję­ło mu to długo. –> Nie trwało to długo. Lub: Nie za­ję­ło mu to dużo czasu.

…po czym od­szedł nie od­wra­ca­jąc się za sie­bie. –> Masło maślane. Czy można odwrócić się przed siebie?

Proponuję: …po czym od­szedł, nie od­wra­ca­jąc się. Lub: …po czym od­szedł, nie patrząc za sie­bie.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

rosebelle– Cieszę się, że chociaż pomysł jest miarę okej. Całe opowiadanie jest nawiązaniem do “Piosenki o końcu świata” Miłosza. Tam na koniec wiersza powtórzone jest dwa razy “Innego końca świata nie będzie”. Ogółem cały niespieszny ton, trochę melancholijny, do tego nawiązuje– końca świata którego i tak nikt nie zauważy. Całe zakończenie z odliczaniem minut jest parafrazą wiersza, głównie drugiej zwrotki. 

Wcześniej trochę okroiłam opowiadanie, więc ucięłam nieco emocji diabła, ale postarałam się je teraz dopisać. Dzięki za pomoc z błędami, zawsze mam z tym problem. ;) 

Reinee– Cieszę się, że chociaż dało się przeczytać. ;) W sumie racja, nie pomyślałam o tym, jak bardzo stary musiałby być Adam. Może ma jakieś super geny? Nie no ogółem, trochę niedopatrzenie z mojej strony. 

regulatorzy– Dziękuje za wytknięcie błędów, zaraz je poprawię. Cóż, opowiadanie jest z pewnością mało wartkie, ale niestety nie mogłam przekazać tego co chciałam w bardziej pełnej akcji narracji, bo wtedy byłby zupełnie inny klimat. Kolejne opowiadanie spróbuje napisać z nieco szybszą akcją. 

Nie wątpię, Koro, że Twoje przyszłe opowiadania będą coraz lepsze. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Podobało mi się. Tempo nieśpieszne, rzeczywiście, ale mi to nie przeszkadzało. Coś mnie przy Twoim opowiadaniu trzymało, nie pozwoliło się oderwać. Bardzo spodobał mi się pomysł na emigrację całej bosko-anielskiej ferajny oraz na taką intymną, cichą Apokalipsę, której nawet nikt nie zauważył.

Gdzieś tam masz “megalomani” zamiast “magalomanii”. No i te liczebniki cyframi.

Bardzo chętnie kliknęłabym bibliotekę. Problem w tym, że wytknięty przez Reinee błąd logiczny rozłożył logikę tego opowiadania na łopatki. Szkoda.

Koro, w pierwszym komentarzu napisałaś, że nudny ton miał oddawać melancholię Diabła. Według mnie wyszło ci to znakomicie. Oczywiście coś za coś, bo tekst trochę nużył, chciałem szybko pokonać każdy akapit i dotrzeć do końca lub do momentu, kiedy będzie się coś działo. Ale klimat wyśmienity, znudzony Diabeł z papierosem genialny. 

Pomysł także bardzo ciekawy. Bóg porzucający Ziemię na rzecz innej planety.

I ta apokalipsa – jak to wyraziła Ocha – cicha, intymna, niezauważona. 

Może mój zachwyt nad opowiadaniem ma podłoże w fascynacji postacią Diabła i jego knowaniami? Nie wiem… Ale podobało mi się ;)

I jeszcze raz – świetne oddanie melancholii Diabła.

Klimat jest, ale parafrazując tytuł: “innego zaskoczenia nie będzie”. Przydałby się jakiś zwrot akcji, może wyjaśnienie, w jaki sposób diabeł miał swój udział w śmierci ostatniego posiadacza duszy. W tej chwili jest tylko obserwatorem, co mi nie pasuje do roli diabła. Ale może coś mi umyka, z tego co zauważyłem, jestem z tych, którym trzeba wyłożyć kawę na ławę :)

Czaszka mówi: klak, klak, klak!

Za bardzo miałem skojarzenia z wierszem Wisławy Szymborskiej, by mnie ten tekst zaskoczył. Ot, taka opowieść o śmierci.

Technicznie jest jeszcze trochę do poprawy, zwłaszcza interpunkcja i zapis słów z myślnikami.

Podsumowując: przeciętnie, tekst ni ziębi, ni grzeje. Brak fajerwerków.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

ocha– Bardzo się cieszę, że Ci się podobało. Chciałam właśnie pokazać taką intymną Apokalipse, dlatego szybka akcja zupełnie przeczyłaby idei tego opowiadania. Liczebniki już poprawiłam ;) To prawda, ten błąd sprawił, że opowiadanie zupełnie straciło swój sens. Nie wiem czemu o tym nie pomyślałam. Na swoją obronę powiem tylko, że to miało jeszcze bardzie podkreślić nijakość i właściwie nieistotność tego końca świata– ostatnim człowiekiem nie jest nikt wyjątkowy, tylko podstarzały alkoholik z Polski. 

Karol123– Cieszę się, że spodobał ci się ten pomysł i nie przeszkadzało ci jakoś bardzo, że jest takie wolne tempo ;) Właśnie głównie o tą melancholię Diabła mi chodziło, ona była sednem tego opowiadania. Do samej koncepcji świata– Boga, który znudził się Ziemią i końca świata którego nikt nie zauważył– może nawet kiedyś jeszcze wrócę. Z jakąś inną fabułą.

Skull– No wiem, tutaj raczej bez zaskoczeń. Ale ogólem chodziło o to,że diabeł nie miał nic wspólnego ze śmiercią ostatniego człowieka. On był tylko obserwatorem, kronikarzem końca– nie miał na nic wpływu.

NoWhereMan– A jaki wiersz Szmborskiej ci to przypomniało? W sensie wzorowałam się na “Piosence o końcu świata” Miłosza. Ale może do czegoś Szymborskiej też jest podobne. 

 Klap, klap, klap. Dźwięk uderzania o klawisze laptopa wtapiał się w hałas samochodów jeżdżących za oknem i podniesione głosy sąsiadów, niknąc ostatecznie pośród nut Drugiego Walca Szostakowicza.

Zatrzymałem się przy tym zdaniu, bo zacząłem się zastawiać, czy słyszę w ten sposób – i chyba nie, chyba najpierw słyszę tło, a potem stukania klawiszy. Ale mogę się mylić, fajnie by było, jakby się wypowiedział jakiś reżyser dźwięku. Inna sprawa, że ja też inaczej słyszę klawiaturę, niż w tym zdaniu – w sensie dla mnie to nie jest dźwięk, który trwa, tylko taki, który się urywa – i dlatego jakoś nie czuję, że może się w coś wtapiać – zwłaszcza, że za chwilę mężczyzna przerywa to pisanie.

Słońce walczyło, gumka powstrzymywała się siłą woli, zapach przybiera postać – dużo tych personifikacji, uważaj, czy nie nadużywasz.

Bóg przegłosowany przez aniołów mnie rozwalił, niebo jako demokracja – toż to blasfemia! A generalnie: witam w klubie lubiących nieśpieszne klimaty, choć stanowimy tu mniejszość, to trzymamy się dzielnie. Tylko tych usterek jest za dużo, nie zbywaj tego tym, że “tak już masz”, walcz, bo to strasznie odciąga uwagę od treści – która dla mnie była zajmująca. Jest jakaś myśl konstrukcyjna w tym tekście, co lubię, jest rytm, co też lubię. Nad stylem zawsze trzeba pracować, ale taki punkt wyjścia jest obiecujący.

Dla podkreślenia wagi moich słów siłacz palnie pięścią w stół

Kora

Wiersz Szymborskiej nazywał się – a jakże – “Innego końca świata nie będzie”. Kojarzę go z czasów szkolnych, gdy go analizowałem na lekcji polskiego w gimnazjum lub liceum. Niestety więcej szczegółów nie jestem w stanie podać poza faktem, że ostatnie dwa wersy to właśnie powtórzenie tytułu ;)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

witam w klubie lubiących nieśpieszne klimaty, choć stanowimy tu mniejszość, to trzymamy się dzielnie.

Ale za to rośnie w siłę grupa, która nie wymaga, by wszystko zostało wyłożone w 100% i hermetycznie domknięte. ;) Cieszy mnie to.

Koro, rozumiem, że chciałaś, by ostatnim człowiekiem był taki w miarę zwyczajny ktoś, nikt wyjątkowy. Zawsze można było wybrać jakiegoś żula, który stopił się już z krajobrazem i nikt nie pamięta, skąd i kiedy się pojawił. Ale to już tylko takie wymądrzanie się, w tym momencie bez większego znaczenia.

Cerleg– Racja, to klap, klap jako imitacja dźwięków klawiszy było trochę bez sensu. Już usunęłam, bo w sumie nic nie wnosiło. 

Bardzo się cieszę, że ci się podobało. Ja z całą pewnością lepiej się czuje w pisaniu opowiadań z dość niespiesznym klimatem, i chociaż czasem próbuje naskrobać coś z wybuchami i pościgami, jakoś nigdy mi to nie wychodzi xD Więc cieszę się, że są też tu ludzie którym wolniejsze tempo akcji nie przeszkadza.

To prawda, muszę sobie w końcu dokładnie przyswoić jak dokładnie pisze się dialogi i gdzie stawia się przecinki. Nie chcę, żeby błędy utrudniały odbiór moich tekstów i przysłaniały fabułę.

ocha– Ja też się ciesze, że jest tutaj chociaż mała grupa ludzi lubiących nieśpieszne klimaty. I opowiadania w których nie wszystko jest podane na tacy. :)

Na plus nieśpieszny ton narracji, wyraźnie zwolniłaś zegar świata i dobrze to się komponuje z treścią. Niebanalny diabeł, który zwraca uwagę na banały, banalny świat, który niebanalnie się kończy. Ładne to.

Są jednak też minusy, słabo wypadają wstawki z “tekstu” kursywą. Ich stylistyka różni się od obranej w opowiadaniu i to mi zgrzyta, są oderwane od całości. Treścią do końca też mnie nie przekonują, wolałbym więcej niedopowiedzeń. Wyrzuciłbym słowo “Word”, brzmi bardzo przyziemnie. “Otworzył plik tekstowy, przesunął suwak na ekranie”, coś, co pozbawi treści lokowania produktu :)

Podsumowując, wrażenia mam pozytywne.

Tempo narracji było tak powolne, że niemal mnie uśpiło. Rozumiem, że tekst celowo miał być niespieszny, jednak moim zdaniem udało się to aż do przesady :) O ile podoba mi się sam pomysł opuszczenia planety przez Boga oraz finał, do którego to prowadzi, o tyle można było to wykonać lepiej. I mam tutaj na myśli kwestię prowadzenia narracji właśnie.

Zresztą, nawet jeśli chciałaś podkreślić powolną akcją i wieloma opisami spokojny, znudzony, nastrój narratora, to wydaje mi się, że pomogłoby odpuszczenie sobie przesadnej szczegółowości. Mam tu na myśli takie rzeczy, jak np. wspomnienie że kuchenka na której postawił czajnik była gazowa. Ale nie będę ukrywał, że ja jestem na taką szczegółowość opisów po prostu uczulony. Ach – no i dokładnie przekazane krzyki pana żula zza okna wybijały z rytmu opowiadania, były absolutnie zbędne.

Na koniec kilka uwag dotyczących języka:

Lekki uśmiech, który przez moment rozświetlił jego twarzy

Literówka w ostatnim słowie.

"Więc to ostatni człowiek."– przemknęło przez myśl diabłu

Nie powinno tu być tej kropki.

Złożył kartkę na cztery części

Złożył kartkę na cztery (razy), części czterech z niej nie zrobił.

Miał do tego, można powiedzieć, intuicję

Intuicji nie można mieć do czegoś. Można mieć do czegoś przeczucie.

iPod'dzie

iPodzie.

I na koniec: bar to nie barek. Nie rozumiem potrzeby zastosowania tego zdrobnienia.

Administrator portalu Nowej Fantastyki. Masz jakieś pytania, uwagi, a może coś nie działa tak, jak powinno? Napisz do mnie! :)