- Opowiadanie: Anelis - Bo tak przysięgałam

Bo tak przysięgałam

Sądzę, że to opowiadanie ma większą szansę przemówić do kobiet niż do mężczyzn, ale oczywiście nie musi tak być w każdym przypadku. Przedstawicieli płci męskiej także więc zapraszam do przeczytania. Będę wdzięczna za wszelkie komentarze. Miłej (mam nadzieję) lektury! :)

Dyżurni:

Finkla, bohdan, adamkb

Oceny

Bo tak przysięgałam

Wyobraź sobie wpatrzone w ciebie oczy pełne nadziei na twoje zwycięstwo. Wyobraź sobie te twarze – tak pewne, że sobie poradzisz. Wyobraź sobie, jak wyraz tych twarzy się zmieni, jeżeli przegrasz. Nie możesz ich zawieść. Mimo strachu idziesz naprzód poprzez tłum rozstępujący się z nabożną wręcz czcią. Wiesz, że czeka cię ból. Wiesz, że czeka cię ciężka walka, jednak nie zatrzymujesz się. Nie możesz. Bo tak przysięgałaś.

Pierwsze zaklęcia wiążące przygotowujące do przyszłej przysięgi zostały na mnie rzucone krótko po moim urodzeniu. Wcześniej to samo spotkało moją matkę, babkę i dalsze przodkinie. Przysięgę każda z nas złożyła jako dziesięcioletnia dziewczynka nie do końca rozumiejąca konsekwencje wypowiadanych słów. Może mogłabym się wtedy zbuntować, by oszczędzić sobie złego losu. Sądzę, że pokonałabym żołnierzy. Nie wiedziałam jednak, że powinnam to zrobić. Od zawsze uczono mnie karności, posłuszeństwa. Dlaczego miałam się buntować?

Wyobraź sobie, że nie znasz słów "nie chcę" czy "nie mogę". Wyobraź sobie, że jedyne, co masz prawo odpowiedzieć to "tak, mój panie". Skąd przyszłyby więc myśli o buncie? Żadna z nas, kolejnych Strażniczek, się nie zbuntowała. Sama nie wiem, czy żałuję, że złożyłam przysięgę. Może wolna byłabym szczęśliwsza? Ale może wolna nie spotkałabym Rida?

Moje najodleglejsze wspomnienia to rozmazane obrazy oraz towarzyszące im uczucia bezpieczeństwa, ciepła, szczęścia. Czasem zastanawiałam się, czy nie są złudzeniem. Odkąd sięgam bardziej pewną pamięcią, szkolono mnie do walki. Początkowe ćwiczenia zdawały się niewinne: wyrobienie kondycji, kontrola siły, doskonalenie sprawności. Następnie małej dziewczynce, jaką byłam, wręczono prawdziwą broń. Nieustannie trenowałam strzelanie z łuku czy kuszy, rzucanie nożami oraz mierzyłam się z ruchomym manekinem, władając sztyletami lub krótkim mieczem. Manekin karał mnie za wolne uniki mocnymi uderzeniami metalowych łap. Musiałam być lepsza – tak mi mówili.

Nie widziałam innych dzieci za wyjątkiem dziewczynki, która ćwiczyła po drugiej stronie niewielkiego dziedzińca. Nigdy nie odważyłam się do niej podejść i z nią porozmawiać. Pewnie w ten sposób niewiele zmieniłabym przyszłość, ale… właściwie żałuję, że wtedy się nie poznałyśmy. Może byśmy się zaprzyjaźniły? A może zostały śmiertelnymi wrogami?

Mijały lata, a czasem zamiast z manekinem walczyłam ze swymi nauczycielami. Używaliśmy tępych ostrzy, choć przy oberwaniu i tak bolało straszliwie. Myślałam, że wkrótce stanę również naprzeciw swojej rówieśniczki, lecz to nigdy nie nastąpiło. Pewnego dnia, niedługo przed moim zaprzysiężeniem, dziewczynka po prostu zniknęła. Nigdy nie zapytałam, co się stało. Po prostu zaakceptowałam fakt.

Złożenie przysięgi wierności memu panu oraz królestwu zmieniło treningi. Nagle dano mi naostrzony miecz i pozostawiono na dziedzińcu razem z uzbrojonym skazańcem, któremu ofiarowywano wolność w zamian za moją śmierć. Za wszelką cenę starałam się wygrać, jedynie ogłuszając wroga. Moi opiekunowie nie byli tym zachwyceni. W wieku jedenastu lat po raz pierwszy zabiłam człowieka. Dobrze, że śpisz i nie słyszysz tych słów. Właściwie nie wiem, po co wypowiadam je na głos. Chyba… Chyba samą siebie, ciebie, a zarazem cały świat pragnę przekonać o słuszności mych decyzji.

Nim skończyłam piętnaście lat, przebudziły się moce. Zaczęło się od zadawania niegroźnych oparzeń podczas pojedynków. Gdy tylko moi opiekunowie to dostrzegli, wyznaczali mi coraz trudniejszych przeciwników. W końcu nadszedł dzień, gdy po atakującym mężczyźnie pozostały jedynie zwęglone szczątki.

Już wcześniej zdarzało mi się płakać. Pierwsza zadana śmierć kosztowała mnie nieprzespane noce pełne upiornych koszmarów zmieszanych z rzeczywistością. Tym razem zwymiotowałam. Nienawidziłam się. Bałam się własnych dłoni, którymi tak potwornie zabiłam człowieka. Wciąż prześladuje mnie czasem jego krzyk agonii. Obyś nigdy nie miała takich wspomnień.

Opiekunowie wyjaśnili mi zaskakująco łagodnie, kim jestem. Przypomnieli, że przysięgałam wypełniać rozkazy mego pana oraz chronić rodaków właśnie za pomocą tych mocy. Musiałam tylko nauczyć się je kontrolować.

Od tamtej pory dwoje opiekunów zabierało mnie za mury zamku – do miasta. Powiedzieli, że powinnam zobaczyć, za kogo mam walczyć. Uważnie obserwowałam wszystko, co mnie otaczało: zmizerowanych żebraków, pulchnych arystokratów, misternie rzeźbione świecidełka wychwalane przez kupców, okrągłe ciastka, od których unosił się smakowity zapach. Raz, tylko raz opiekunka kupiła mi jedno takie ciastko. Było niesamowicie pyszne.

W mieście baczniejszą uwagę zwracałam na dzieci – zarówno na te pomagające rodzicom w pracy, jak i te roześmiane, biegające w kółko, bawiące się drewnianymi figurkami. Wtedy uświadomiłam sobie, że moje dzieciństwo nie było normalne.

Nie rozumiałam wszystkiego, co widziałam, lecz nigdy o nic nie zapytałam moich opiekunów. Dzięki spostrzegawczości pojęłam wiele. Słuchałam słów, dostrzegałam gesty. Obserwowałam matki tulące dzieci, mężczyzn i kobiety patrzących na siebie w charakterystyczny sposób, chłopca stającego w obronie młodszej siostrzyczki. Wiązało ich słowo „miłość”, które starałam się poznać.

Jednocześnie dalej ćwiczyłam, dbając o kontrolę nad swoimi mocami. Jakiś rok później nadeszła poważna próba moich możliwości. Na królestwo najechali nieokrzesani barbarzyńcy z północy. Mój pan wolał uniknąć długiej wojny, więc zaproponował tamtym starcie przedstawiciela królestwa z przedstawicielem barbarzyńców. Wynik starcia decydował o losie wojny. Przegrany miał uznać zwierzchnictwo zwycięzcy.

Ja zostałam wysłana jako przedstawiciel królestwa, choć liczyłam sobie jedynie kilkanaście lat. Nie wyglądałam szczególnie groźnie, ale choć zabroniono mi używać ognistych mocy w pojedynku, wciąż posiadałam przewagę nadnaturalnej siły czy zwinności. To jednak mogło nie wystarczyć.

Wokół wyznaczonego placu zebrali się nasi żołnierze oraz barbarzyńcy. Żołnierze rozstępowali się, gdy szłam. Zerkałam na ich pełne nadziei twarze. Wspominałam ludzi widzianych w stolicy i wiedziałam, że nie mogę zawieść. Zamierzałam dać z siebie wszystko nie tylko z powodu złożonej przysięgi. Mój pan za pośrednictwem mych opiekunów kazał mi wygrać, a ja przysięgałam mu wierność, chociaż nawet nigdy go nie widziałam.

Kiedy wyszłam na plac, ujrzałam dwa razy większego, co najmniej dwa razy szerszego mężczyznę. Wymachiwał toporem dłuższym ode mnie, podczas gdy ja trzymałam krótki miecz. Po raz pierwszy w życiu tak bardzo się bałam. O siebie, o rodaków, których przysięgałam chronić.

Wielkolud roześmiał się na mój widok, a jego zebrani towarzysze mu zawtórowali. Zacisnęłam zęby i skupiłam się na ciężarze miecza w dłoni. Zapomniałam o otaczających mnie ludziach, tylko oceniałam wzrokiem przeciwnika. Zgodnie z naukami szukałam jego słabych stron. Ociężałość. Powolność. Możliwa niecelność. Musiałam to wykorzystać.

W uszach dźwięczał pogardliwy śmiech. Odwaga malała z każdą minutą. Co chciałam osiągnąć? Pokonać kogoś tak dużego? Przecież nie miałam żadnych szans.

– Dasz radę, Strażniczko! – zawołał ktoś od strony żołnierzy.

Podniosłam wzrok, by spojrzeć w oczy przeciwnika. Skoczyłam przed siebie. Wielkolud wciąż się śmiał. Uniósł topór. Skręciłam gwałtownie, wyciągając w bok miecz. Zatrzymałam się ze ślizgiem poza zasięgiem wroga. Mężczyzna z mieszaniną zaskoczenia i wściekłości zerknął na krwawą szramę na swojej nodze. Krzyknął coś w barbarzyńskim języku. Runął w moim kierunku. Obserwowałam ruch topora. Zaryzykowałam. Wybiłam się w powietrze. Choć ostrze drasnęło mi rękę, dosięgłam celu. Chwilę później stanęłam dwa kroki za martwym przeciwnikiem. Z jego przeciętej szyi wypływała krew.

Armia podniosła ogłuszającą wrzawę.

– Chwała Strażniczce! Chwała!

Podeszli opiekunowie, z których jeden złapał mnie za zdrową rękę.

– Dobrze się spisałaś – szepnął, gdy skierował się w stronę ponownie rozstępujących się żołnierzy.

Posłusznie szłam za nim. Spoglądałam na mijane twarze – wcześniej pełne nadziei, teraz już uradowane zwycięstwem. Dokonałam tego. Ochroniłam rodaków tak jak przysięgałam. Zachwyt i podziw żołnierzy obudził we mnie nieznane do tej pory uczucie – dumę. Wykrzywiłam usta w słabym uśmiechu.

– Zaraz staniesz przed swoim panem – usłyszałam od opiekuna. – Okaż mu szacunek.

Duma zatonęła pod naporem lęku. Zaraz poznam swego pana? Tego, któremu przysięgłam posłuszeństwo? Czy jest ze mnie zadowolony? Czy mnie polubi? Jak wygląda?

Nagle znaleźliśmy się przy królewskim namiocie, przed którym oczekiwał mężczyzna w średnim wieku. Pamiętam to doskonale. Na jego prostych, kasztanowych włosach spoczywała złota korona. Chociaż nieczęsto miałam okazję ujrzeć swoje odbicie, wiedziałam, że mam takie same włosy. Jego były wypielęgnowane i błyszczące, a moje – niedbale spięte, by nie przeszkadzały podczas walki.

Ukłoniłam się, spuszczając głowę.

– Witaj, Strażniczko – powitał mnie. – Właśnie uchroniłaś kraj od wojny. Zasłużyłaś na swój tytuł i udowodniłaś wartość. Jesteś gotowa wypełniać dalej swoje obowiązki?

– Tak, panie – odparłam skwapliwie.

– Dobrze. Zostaniesz wezwana, gdy znów będziemy cię potrzebować. Teraz możesz odejść.

Oddaliłam się wypełniona radością. Jaka byłam wtedy głupia… Dumna z siebie, nie dostrzegłam, że król ma mnie za nic mimo tego, co nas łączyło.

Dorastałam. Opiekunowie nadal zabierali mnie niekiedy do miasta, co uświadamiało mi, jak dziwne wiodę życie. Treningi wypełniały prawie całe dnie. Opiekunowie powtarzali, że muszę być silna, aby godnie wypełniać przysięgę. Ćwiczyłam nieustannie, rosłam w siłę i doświadczenie w pojedynkach zamiast chodzić w sukniach lub uczyć się normalnego zawodu. Bo tak przysięgałam. Normalny los nie był dla mnie, po prostu.

Tygodnie, miesiące, lata zlewały się. Wydaje mi się, że liczyłam około osiemnastu czy dziewiętnastu lat, gdy znów wybuchła wojna. To było nie tak dawno temu, wiesz?

Maszerowałam razem z zebraną armią w stronę granicy. Opiekunowie łaskawie pozwolili mi kręcić się po obozie wojskowym, gdy wykonałam już wszystkie ćwiczenia. Z ciekawością przyglądałam się mężczyznom pogrążonym w codziennych obowiązkach, śpiewających przy ogniskach oraz opowiadających sprośne historyjki. Ukradkiem słuchałam tych ostatnich, próbując zrozumieć, o co w nich chodzi. TERAZ wiem, że były sprośne.

Właśnie spacerowałam powoli niedaleko grupki wojaków wybuchających głośnym śmiechem, gdy ktoś na mnie wpadł. Odskoczyłam przestraszona, gotowa do walki.

– Przepraszam – wymamrotał mężczyzna, po czym zerknął na mnie uważniej. – Jesteś w armii? – zdziwił się. – Chyba… niewiele tu kobiet.

– Jestem w armii – potwierdziłam ostrożnie.

– Hej, spokojnie. – Przesadnie podniósł ręce na znak bezbronności. Bawiła go moja podejrzliwość i strach. – Nic ci nie zrobię. Jak ci na imię?

Milczałam. Ludzie mieli jakieś imiona, prawda? Ale… ja nie miałam. Przynajmniej go nie pamiętałam. Opiekunowie po prostu wydawali mi rozkazy. Od niedawna zwracano się do mnie jako do Strażniczki. Innego miana nie posiadałam.

– Dobra, nie chcesz, nie musisz. Ja jestem Rid.

– Isoza – wypaliłam. – Mam na imię Isoza.

Usłyszałam to imię kiedyś w mieście. Podobało mi się, więc dlaczego nie mogłam go przyjąć?

– Więc… miło mi cię poznać, Isoza.

Naprawdę nie wiem, jak to się stało, że Rid odnalazł mnie podczas następnego postoju armii i zaprosił na spacer. Pokazał mi piękno blasku księżyca tańczącego w wodach jeziorka przy melodii poruszanych wiatrem liści. Opowiadał o swojej rodzinie, podczas gdy ja przeważnie milczałam. Prosiłam jedynie o więcej historii z normalnego życia. Zaczęliśmy spotykać się ukradkiem przy każdej okazji. Unikałam mówienia o sobie, choć odważyłam się komentować jego słowa czy wydarzenia z minionego dnia. Niespodziewanie poczułam, że jestem kimś więcej niż wojowniczką. Wypełniała mnie lekkość.

Rid ujmował moją rękę. Przelotny dotyk wywoływał we mnie przyspieszone bicie serca. Pewnej nocy Rid stanął naprzeciw mnie ze wzrokiem utkwionym w moich oczach. Przysunął się bliżej i przytknął wargi do moich ust. Odskoczyłam gwałtownie, wiedząc, co oznacza pocałunek.

– Nie powinieneś – wyszeptałam.

– Dlaczego, Isoza? Nie podoba ci się?

– Nie powinieneś – powtórzyłam uparcie. – Nie wiesz, kim jestem.

– Kim więc jesteś?

– Jestem Strażniczką – wyjaśniłam poważnie.

– I? Jako strażniczka nie możesz się całować?

Nie rozumiał, że chodzi o TĘ Strażniczkę. Odetchnęłam głęboko. Jeszcze nigdy nie wypowiedziałam na głos tego, co zamierzałam właśnie wyjawić. Jedynie słyszałam to określenie od opiekunów.

– Jestem feniksem.

Rid zesztywniał.

– TYM feniksem? Prawdziwym feniksem? TĄ Strażniczką? – wydukał.

Skinęłam głową.

– Bez obrazy, ale… nie wyglądasz na zabójczynię.

– To dobrze. Nie chcę być zabójczynią. Jestem wojowniczką. Nie różnię się od was.

– Przyjmuję. Jesteś feniksem, ale również człowiekiem. Nie przeszkadza mi twoja… hm… ognista natura.

Ponownie złożył na moich ustach pocałunek. Tym razem instynktownie go odwzajemniłam. Zarzuciłam Ridowi ręce na szyję, gdy on ciaśniej mnie objął. Gdzieś w środku rozpalił mnie żar łaknący więcej i więcej – chciwie pożerający każdą drew, którą mu się podłożyło. Podczas walki czasem me serce wypełniał ogień. Ten żar jednak znacząco się różnił. Rid sprawił, że poczułam się kobietą, nie tylko bronią. Obyś i ty znalazła kogoś takiego.

Wciąż udawało nam się utrzymać naszą znajomość w tajemnicy. Armia posuwała się do granicy, więc nieubłaganie nadchodził dzień bitwy. W ostatnią noc znów wymknęliśmy się z obozu. Posunęliśmy się dalej, nie poprzestaliśmy na pocałunkach. Pozwoliłam żarowi rozpalić się w pełni. Kiedyś zrozumiesz, co mam na myśli. Przynajmniej chciałabym, aby kiedyś spotkało cię coś równie cudownego.

Nad ranem, przed rozstaniem, Rid tulił mnie w ramionach.

– Zobaczymy się jutro, po bitwie – zapewnił.

Pokiwałam głową. Bałam się, że stracę mężczyznę, którego… cóż… kochałam. Nie powinnam kochać. Zgodnie z przysięgą powinnam w wyznaczonym przez pana czasie powić córkę, a następnie opiekować się nią przez pierwsze dwa lata. Nie powinnam nigdy się zakochać, ale to zrobiłam.

– Isoza, kocham cię – wyszeptał.

Te słowa słyszałam od niego już wcześniej, lecz nadal robiły na mnie wrażenie.

– Ja ciebie też kocham – odparłam.

Smakowałam zakazane słowa, ciesząc się bliskością Rida. On jednak odsunął się lekko i pokazał mi wisiorek z metalowym kółkiem.

– Dostałem go od matki, gdy wyjeżdżałem na wojnę – wyjaśnił. – Tu jest napisane: „ILIANA”. – Wskazał na znaki wyryte w metalu. – „Iliana” znaczy „nadzieja” w ojczystym języku matki. Chciałbym, abyś go wzięła.

– Jesteś pewien…? Chyba…

– Tak, jestem pewien. Weź go. Chcę, być miała coś mojego w razie mojej śmierci.

Wizja śmierci nikogo innego nie wywoływała we mnie równego przerażenia. Rid kojąco pogłaskał mój policzek.

– Nie bój się. Będzie dobrze. Po prostu go weź. Zrób to dla mnie. Nie zamierzam ginąć, ale… chcę, byś go wzięła. Proszę.

Zamrugałam, odpędzając łzy. Pozwoliłam, by Rid zawiesił wisiorek na mojej szyi.

– Dziękuję – wydusiłam z siebie.

Uśmiechnął się łagodnie.

– Będzie dobrze – powtórzył.

Zbliżający się świt zmusił nas do rozstania. Na wzgórze górujące nad przyszłym polem bitwy wspięłam się w czarnym, połyskującym na czerwono stroju z ognioodpornej smoczej łuski, która miała wytrzymać nawet przemianę, gdyby do niej doszło. Wisiorek zawinęłam w rękaw, aby nie spłonął. Odegnałam z głowy myśli o Ridzie. Musiałam skupić się na bitwie.

Wkrótce ze wschodu nadeszła wroga armia. Ze wzgórza, w towarzystwie samego króla oraz jego doradców obserwowałam morze ludzi po dwóch przeciwnych stronach pola. Zdusiłam w sobie strach o Rida. On przeżyje. Musi.

Armie starły się przy dźwiękach bojowych rogów. Krzyki i szczęk metalu dochodziły aż tutaj. Nie znałam się szczególnie na bitwach, ale nasi chyba ustępowali wrogom. Mogliśmy przegrać. Dlaczego bezczynnie stałam zamiast walczyć? Dlaczego pan nie wydał mi rozkazu?

– Strażniczko.

Odwróciłam się.

– Spal ich pod postacią feniksa.

Drgnęłam.

– Nie potrafię się jeszcze przemieniać, panie – wymamrotałam.

– Przemień się – rozkazał twardo.

Przysięga wywołała ból, zmuszała do posłuszeństwa. Kontrolowałam już ogniste moce, lecz jeszcze się nie przemieniałam.

– Przemień się.

Rozkaz dotkliwie uderzał w umysł. Skuliłam się, chowając głowę w dłoniach. Nie mogłam zawieść. Ludzie na mnie liczyli. Rid na mnie liczył. Nie mogłam zawieść. Wznieciłam w sobie żar. Rozpaliłam go swoim strachem, zdecydowaniem, wolą walki. Ogień rozprzestrzeniał się po moich żyłach. Rozłożyłam ręce. Wraz z nimi rozłożyły się skrzydła. Stały się jednym.

– Zniszcz wrogą armię – polecił król.

Zatrzepotałam skrzydłami. Wzniosłam się w powietrze, przepełniona potęgą. Z ptasiego gardła wydobyła się pieśń niepokonanego feniksa. Czułam się niezwyciężona. Przeleciałam nad polem bitwy. Zniżyłam lot, by wysłać płomienie w przeciwników. Rozbiegali się z przerażeniem. Część padała i już się nie podnosiła. Nikt nie wygra z feniksem.

Dopiero, gdy z żalem wróciłam do ludzkiego ciała przed mym panem, dopadły mnie wyrzuty sumienia. Zabiłam mnóstwo ludzi i nie jestem z tego dumna. Nawet oszczędne słowa pochwały z ust króla nie mogły tego zmienić.

W obozie wojskowym witano mnie jak bohaterkę. W połyskliwym stroju ze smoczej łuski wyglądałam nieziemsko, a mój lot, który widzieli na własne oczy, zwiększał ich lękliwe uwielbienie dla mnie. Nie zależało mi na tym. Potrzebowałam wsparcia Rida.

Kiedy w ciągu dnia siedziałam przygnębiona, opiekunowie mówili, że właśnie po raz kolejny uratowałam królestwo. Przecież musiałam to zrobić. Bo tak przysięgałam. To nie był mój wybór. Zabijałam, by moi rodacy mogli normalnie żyć. A czy ja nie miałam tego prawa? Nigdy nie mogłabym żyć z Ridem. Mój pan nie pozwoliłby mi na to.

Po zmierzchu wymknęłam się opiekunom pod pretekstem chwili samotnego spaceru. Pobiegłam w okolice namiotu Rida, jednak nie znalazłam go tam. Wciąż miałam na sobie połyskliwy strój przykuwający uwagę żołnierzy nawet w półmroku. Przyglądali mi się z zaskoczeniem, lecz nie zwracałam na to uwagi. W dłoni ściskałam metalowy wisiorek, nie zdając sobie sprawy, że go rozgrzewam samym dotykiem. Strach podsycał mój wewnętrzny ogień.

Wreszcie odważyłam się zapytać o Rida jego kolegów. Padły słowa, których się domyślałam, a których nie chciałam przyjąć:

– Rid nie żyje.

Nie wierzyłam w to. To nie mogła być prawda. Pognałam na pole bitwy. Przez parę godzin szukałam tylko Rida z rozpaczliwą nadzieją, że go nie znajdę. Niestety, rzeczywistość okazała się nieubłagana. Uratowałam wielu, lecz nie uratowałam jedynego, na którym zależało mi tak bardzo. Znalazłam go. Martwego. Z przebitą piersią. Płakałam, lecz łzy wyparowywały w zetknięciu z moją skórą. Nieświadomie wypuściłam z dłoni wisiorek, który upadł na ciało Rida. Żal wzbierał we mnie szalejącymi płomieniami.

Przemiana nadeszła sama. Wzleciałam w górę. Pełna rozpaczy, smutku oraz wyrzutu do losu pieśń feniksa popłynęła po okolicy. Potem opadłam bez sił na ziemię, przyjmując ludzkie ciało. Podniosłam wisiorek i nałożyłam na szyję.

– Miałeś przeżyć – wyszeptałam, łkając. – Mówiłeś, że będzie dobrze. Nie jest dobrze! I nie będzie!

Klęczałam przy Ridzie, póki nie zjawili się moi opiekunowie. Prawie siłą zaprowadzili mnie do króla. Wszystko przestało się dla mnie liczyć. Spojrzałam beznamiętnie na swego pana, gdy podszedł. Uderzył mnie w twarz. Mocno. Policzek zapiekł boleśnie, lecz to wydawało się niczym przy cierpieniu rozrywającym mnie od środka.

– Jak śmiałaś?! – wycedził mój pan. – Co to miało być? Zależało ci na tym żołnierzu, tak? Nie miałaś prawa! Masz służyć i tylko służyć, rozumiesz?!

Spoliczkował mnie raz jeszcze.

– Rozumiesz?!

– Tak, panie – odparłam pustym głosem.

Chyba zdołałam się wtedy naprawdę z tym pogodzić. Rid nie żył. Posłusznie wykonywałam polecenia. Zatracałam się w treningach, by wysiłek przepędził ból i tęsknotę. Niekiedy w snach powracałam do szczęśliwych chwil, a przebudzenie przynosiło jeszcze większe cierpienie. Płakałam w ukryciu.

Od bitwy minęły dwa miesiące. W czasie ćwiczeń dopadały mnie mdłości, kilka razy zwymiotowałam. Nie dostałam miesięcznego krwawienia, choć nie bardzo wiedziałam, co to ma oznaczać. Moja opiekunka przyglądała mi się bacznie, lecz o nic nie pytała. Do czasu.

W nocy obudziło mnie szczęknięcie zamka. Poderwałam się z posłania. Wokół mej dłoni zabłysły płomienie. W ich świetle ujrzałam jedną z opiekunek – tę, która niegdyś jedyny raz kupiła mi ciastko na targu.

– Zgaś to – poprosiła. – Wystarczy nam świeczka.

Posłusznie wchłonęłam ogień, a kobieta postawiła na skrzyni kaganek z zapaloną świecą. Obserwowałam gościa, zaskoczona nocną wizytą. Czyżby jakieś ćwiczenia?

– Nazywam się Sewia – odezwała się cicho opiekunka, a ja zdałam sobie sprawę, że nigdy nawet nie zastanowiłam się, czy moi nauczyciele mają imiona. – Znałam twoją matkę i znam twoją siostrę.

Drgnęłam.

– Nie mam siostry – zauważyłam.

– Masz siostrę. Bliźniaczą – sprecyzowała. – Powinnaś ją nawet pamiętać.

Zmarszczyłam brwi. Po chwili nadeszło olśnienie.

– Ta dziewczynka po drugiej stronie dziedzińca? To była moja siostra? – odgadłam zdumiona. – Ale… to niemożliwe…

– Twoja matka urodziła bliźniaczki. Pierworodna córka zawsze dziedziczy moc feniksa. W tym wypadku moc tę przejęłaś ty, podczas gdy twoja siostra zyskała jedynie ogniste moce. Na tobie, rzecz jasna, wszyscy się skupiali, choć i twoją siostrę postanowiono szkolić. Wraz z waszą matką pragnęłyśmy wyrwać przynajmniej jedną z was dwóch. Wybór padł na twoją mniej chronioną siostrę. – Sewia mówiła spokojnie, a ja wpatrywałam się w nią szeroko otwartymi oczami. – Udało nam się oszukać żołnierzy, przekonać, że dziewczynka zginęła. W rzeczywistości wychowywał ją mój brat. Wyrosła na dzielną wojowniczkę, taką jak ty.

Natłok szokujących nowin pomniejszył wagę komplementu. Oparłam się o ścianę. Nagle okazało się, że mam siostrę, krewną, kogoś jak rodzina, której pragnęłam. Rid tyle mówił o swojej rodzinie. Tak bardzo mu zazdrościłam.

– A moja… nasza matka? Co z nią? – zapytałam przez ściśnięte gardło.

– Nie żyje. Wasz ojciec zabił ją wkrótce po zniknięciu twojej siostry.

– Ojciec?

– Król. Król jest waszych ojcem – wyjaśniła.

Przypomniałam sobie jego włosy tak podobne do moich. Jak mogłam o tym nie pomyśleć? Potem wspomniałam, jak uderzał mnie w twarz, gdy byłam w rozpaczy po Ridzie. Nieświadomie zacisnęłam dłonie w pięści.

– Pocieszę cię, moja droga. Dla swych królewskich dzieci również nie jest szczególnie dobrym rodzicem.

Ojciec mnie nie kochał, co do tego nie miałam wątpliwości. Może ktoś inny…

– A matka? Zależało jej na… – zawahałam się, niepewna, co powiedzieć. Na mnie? Na nas?

– Kochała was obie, naprawdę. Obie jesteście do niej podobne.

Odetchnęłam głęboko, uspokojona. To naprawdę głupie, jak wiele znaczyła dla mnie ta nieistotna wiedza. Zaraz spojrzałam czujnie na Sewię.

– Dlaczego mi to wszystko mówisz?

– Ponieważ nadeszła odpowiednia pora. Sądzę, że teraz będziesz miała dość sił, by przeciwstawić się ojcu. Czy od czasu bitwy krwawiłaś miesięcznie?

Pokręciłam głową z zaciśniętymi zębami. Samo wspomnienie tamtego dnia wciąż wywoływało ból.

– Sądzę, że jesteś w ciąży z mężczyzną, którego wtedy opłakiwałaś.

W ciąży? Z Ridem? Zerknęłam na brzuch, dotykając go lekko dłonią. Natłok myśli mnie ogłuszył. Wyobrażałam sobie maleńkie dziecko rosnące w mym łonie – dziecko moje i Rida. To dziecko przeszłoby to samo szkolenie co ja – wychowane bez rodziny. Ponad wszystko pragnęłam je uchronić. To była cząstka Rida. To była cząstka mnie. Nigdy nie sądziłam, że poczuję takie emocje w stosunku do kogoś, kogo nie widziałam. Zrobiłabym jednak wszystko dla dziecka, wiedziałam to. Z rozpaczliwą nadzieją uniosłam wzrok na Sewię.

– Pomożesz mi? – wyszeptałam słabo.

– Nie tylko ja ci pomogę. – Uśmiechnęła się pokrzepiająco. – Pozwól, że przedstawię ci twą siostrę.

Wyszła na korytarz, a moment później wróciła z towarzyszką. Dziewczyna miała proste, kasztanowe włosy okalające podobną twarz do mojej, choć nie identyczną. Najwyraźniej nie byłyśmy typowymi bliźniaczkami. W całej jej postaci dostrzegałam coś znajomego. Moja… siostra. To słowo dziwnie brzmiało.

Przyglądałyśmy się sobie z równą dozą ciekawości oraz lęku.

– Jestem Awila – odezwała się. – Miło mi cię… poznać.

– Mam na imię Isoza – przedstawiłam się.

Awila wymieniła zdziwione spojrzenie z Sewią.

– Myślałam, że Strażniczki nie mają imion – bąknęła.

– Sama je sobie nadałam – wytłumaczyłam zmieszana.

Obie przyjęły to jakby z podziwem.

– Sewia mówiła, że potrzebujesz pomocy – przemówiła Awila. – Zanim opuściłam zamek wiele lat temu, zobaczyłam się z matką. Prosiła, bym pomogła ci, kiedy będziesz tego potrzebować. Po to tu przybyłam. Sewia twierdzi, że prawdopodobnie jesteś w ciąży.

Znów powróciły myśli o dziecku, które musiałam ochronić.

– Należę do mojego pana, do… ojca. Zabronił mi opuszczać zamek. Dowie się o ciąży i zabierze mi dziecko. Co mam robić? – W głosie pobrzmiewała tłumiona rozpacz.

– Spokojnie. – Awila odrobinę niepewnie ujęła moje dłonie. Ten podnoszący na duchu gest przypomniał mi Rida. – Poradzimy sobie. Pomogę ci. Tak przysięgałam naszej matce. Isozo, przysięgałaś wierność swemu panu, prawda? W przysiędze nie użyłaś jednak imienia naszego ojca, czyż nie? Sama dla siebie stań się panią. Jesteś feniksem! Masz dość sił. Zmień znaczenie przysięgi. Jesteś w stanie się wyzwolić, jeżeli zechcesz.

Patrzyłam na nią lękliwie, nieprzekonana. Zerknęłam na Sewię, a ona skinięciem głowy potwierdziła słowa Awili.

– Jesteś feniksem – powtórzyła opiekunka. – Twoja miłość do Rida i nienarodzonego dziecka wzmocni cię. Jesteś zdolna się wyzwolić.

– Dlaczego więc inne feniksy się nie wyzwoliły? Te przede mną?

– Bo nikt im nie powiedział, że mogą – odparła Awila. Uśmiechnęła się łagodnie, by dodać mi otuchy. – A może nie miały dobrych powodów? Zrób to dla swojego dziecka. Uratuj je.

– A jeżeli się mylicie i nie jestem w ciąży?

– To uratuj siebie. Przysięgałaś służyć ludziom. To jest słuszne. Niesłuszne jest poddanie wobec króla. Jutro o północy będę na ciebie czekać na skraju lasu koło północnego traktu, zgoda? Zjawisz się?

Przytaknęłam. Musiałam spróbować. Czy mogłam zyskać szansę posiadania prawdziwej rodziny? Czegoś, o czym tyle słyszałam od Rida? Gdy pojawiła się nadzieja, musiałam udać się za jej głosem.

Przez cały dzień myślałam o Ridzie, prawdopodobnym dziecku, Awili, matce oraz ojcu. Choć napotykałam Sewię, nie dałam po sobie poznać naszej bliższej znajomości. Gdy wieczorem po długich treningach zostałam sama w komnacie, wyjęłam wisiorek z wyrytymi runami słowa „iliana”. Musiałam uciec. Może następnym razem będę zdolna uratować tych, na których mi zależy?

Ubrałam strój ze smoczej skóry, a w rękaw ponownie zawinęłam wisiorek. Wymknęłam się na zamkowe mury. Strażnicy na razie mnie nie zauważyli. Gdy stanęłam tuż przy krawędzi, wręcz realnie poczułam kajdany trzymające mnie na uwięzi, niepozwalające opuścić zamku. Jestem feniksem. Pamięcią o Ridzie, myślami o dziecku i nadzieją na lepszą przyszłość karmiłam wzrastające we mnie płomienie. Pozwoliłam, by zalśniły jasno. Rozłożyłam ręce. Przymknęłam oczy, podsycając ogień. Wzywała mnie wolność. Kajdany stopiły się, aż nie pozostał po nich żaden ślad. Wzbiłam się w powietrze, nie bacząc na nadbiegających żołnierzy. Teraz już sama byłam swoją panią. Z gardła wydobyłam pieśń wyzwolenia. Przeleciałam nad miastem, po raz pierwszy w pełni wolna.

Zniżyłam lot w stronę lasu. Tuż nad ziemią dokonałam przemiany i pieszo dotarłam do Awily oczekującej na mnie z koniem.

Od tamtej pory umykałyśmy przed żołnierzami. Poznałam nowych przyjaciół, którzy mnie wspierali. Okazało się, że naprawdę jestem w ciąży. Urodziłam zdrową, śliczną dziewczynkę. Ciebie.

Czując w rękach twój ciężar, patrząc na twą twarzyczkę, nie żałuję niczego. Masz jego oczy, wiesz? Oczy Rida… Kocham cię i nie chcę cię opuszczać, ale muszę. Liczę, że kiedyś to zrozumiesz. Ze mną nie będziesz bezpieczna. Wciąż ściga mnie król. Poza tym, muszę chronić królestwo, bo tak przysięgałam. Dla ciebie pragnę normalnego życia, z normalną rodziną.

Zapewne nie rozumiesz nic z moich słów, lecz może jakimś cudem je zapamiętasz. Nie opuszczę cię, moja mała. Będę nad tobą czuwać. Przysięgam ci to. Kiedy nadejdzie odpowiednia pora, pokażę ci, jak panować nad mocą. Wtedy sama zdecydujesz, co z nią zrobisz.

Słyszysz ten delikatny szelest? To nie wiatr, to Awila nadchodzi. Zabierze cię do dobrych ludzi. Oni się tobą zaopiekują jak własną córką. Nie powiem ci żegnaj, bo zobaczymy się jeszcze, co do tego nie miej wątpliwości. Do zobaczenia więc. Bądź szczęśliwa, maleńka Iliano. A kiedyś spotkamy się znowu i nie tylko dlatego, że tak ci przysięgłam, ale dlatego, że tego pragnę.

Koniec

Komentarze

Wyobraź sobie te twarze – tak pewne, że sobie poradzisz. Wyobraź sobie, jak wyraz tych twarzy się zmieni, jeżeli przegrasz.

Za dużo zamierzonych powtórzeń. Drugie “twarze” potraktowałbym zaimkiem, np. “wyobraź sobie, jak ich wyraz się zmieni”.

 

Odkąd sięgam bardziej pewną pamięcią

dziewczynka po prostu zniknęła. Nigdy nie zapytałam, co się stało. Po prostu zaakceptowałam fakt.

Zbyt prosto jest w tym fragmencie. ;)

 

Nienawidziłam się.

Raczej: nienawidziłam siebie.

 

Wtedy uświadomiłam sobie, że moje dzieciństwo nie było normalne.

Uświadomiła sobie, że jej dzieciństwo było inne. Nie zna przecież definicji normalności, nie poznała jej na pewno przechadzając się ulicą i obserwując dzieci.

 

Wokół wyznaczonego placu zebrali się nasi żołnierze oraz barbarzyńcy. Żołnierze rozstępowali się, gdy szłam.

Skręciłam gwałtownie, wyciągając w bok miecz.

A nie na bok?

 

Zabiłam mnóstwo ludzi i nie jestem z tego dumna.

Mieszasz czasy. Powinno być: nie byłam z tego dumna.

 

Przemiana nadeszła sama. Wzleciałam w górę. Pełna rozpaczy, smutku oraz wyrzutu do losu pieśń feniksa popłynęła po okolicy. Potem opadłam bez sił na ziemię, przyjmując ludzkie ciało.

To po cholerę się przemieniała i wzbijała?

 

Król jest waszych ojcem

Literówka

 

pieszo dotarłam do Awily

Awili

 

Całkiem solidny tekst, jeśli chodzi o technikalia, natomiast fabularnie – dramat. Ostrzegałaś, autorko, że tekst może przypaść bardziej kobietom niż mężczyznom. Otóż śmiem wysnuć wniosek, że żadnej z tych grup może się nie spodobać. Za odbiorcę wskazałbym trzynastoletnią dziewczynkę. Fabuła jest do bólu schematyczna, nie zaskakuje W ŻADNYM elemencie. Nigdzie. Zero. A niechże wysłannik barbarzyńców będzie chuchrem z jakąś zaskakującą mocą. Niechże Isoza powije syna, a nie córkę. Tak w ogóle, to skąd Sewia wiedziała, że Isoza jest w ciąży? Mówisz, że Rid może umrzeć i umiera. Mówisz, że krwawienie się spóźnia i Isoza jest w ciąży. Mówisz, że król ma włosy tego samego koloru i okazuje się być ojcem Isozy. Wszystkie te rozwiązania są zaprzeczeniem ciekawej historii, są wyświechtane, przewidywalne i zwyczajnie nudne. Żeby zaciekawić czytelnika, trzeba go zaskakiwać. Przyznam, że gdyby nie to, że mam dyżur, nie doczytałbym do końca.

Pracuj dalej nad swoimi historiami, bo warsztat jest. Ale ten tekst to nieporozumienie.

Pozdrawiam!

Pomysł na strażniczkę-feniksa ciekawy, ale tekst jest do bólu przewidywalny i schematyczny. Całość przypomina bardziej bajkę dla dzieci, niż opowiadanie fantasy. Bardzo uproszczona ‘psychologia’ postaci (jak król zły – no to bije córkę po twarzy i wrzeszczy, jak miłość – no to cukierkowa, że można porzygać się tęczą). Zabrakło mi głębi oraz rozwiązań, które nie byłyby oczywiste. Jako czytelnik domyśliłam się od razu, gdy tylko wspomniałaś o włosach, że król to ojciec lub brat, jak tylko pojawił się Rid, to domyśliłam się, że narratorka mówi do córki, no wszystkiego się praktycznie domyśliłam, poza tym feniksem :) Ćwicz, pisz – i przede wszystkim, dużo czytaj.

Zgadzam się z przedpiścami. Tym chętniej, że słabo trawię romansidła. Ale z warsztatem nie jest źle.

Ubrałam strój ze smoczej skóry,

Ubrań się nie ubiera.

Babska logika rządzi!

Nie mogę nie zgodzić się z opiniami wcześniej komentujących. Opowiadanie, delikatnie mówiąc, jest słabe. Wykonanie pozostawia sporo do życzenia. Najbardziej przeszkadzał mi nadmiar zaimków i nie zawsze poprawnie skonstruowane zdania.

Wciąż masz przed sobą sporo pracy i mam nadzieję, że jej podołasz.

 

przy­się­gi zo­sta­ły na mnie rzu­co­ne krót­ko po moim uro­dze­niu. Wcze­śniej to samo spo­tka­ło moją matkę… – Czy wszystkie zaimki są niezbędne?

 

Wciąż prze­śla­du­je mnie cza­sem jego krzyk ago­nii. – Krzyk prześladuje bohaterkę wciąż, czy czasem?

 

Na kró­le­stwo na­je­cha­li nie­okrze­sa­ni bar­ba­rzyń­cy z pół­no­cy. – Masło maślane. Barbarzyńca jest nieokrzesany z definicji. Wystarczy: Kró­le­stwo na­je­cha­li bar­ba­rzyń­cy z pół­no­cy.

 

Mój pan za po­śred­nic­twem mych opie­ku­nów kazał mi wy­grać… – Czy wszystkie zaimki są niezbędne?

 

Za­chwyt i po­dziw żoł­nie­rzy obu­dził we mnie nie­zna­ne do tej pory uczu­cie – dumę. – Piszesz o dwóch czynnikach, więc: Za­chwyt i po­dziw żoł­nie­rzy obu­dziły we mnie

 

– Więc… miło mi cię po­znać, Isoza.– Więc… miło mi cię po­znać, Isozo.

 

Wy­peł­nia­ła mnie lek­kość. Rid uj­mo­wał moją rękę. Prze­lot­ny dotyk wy­wo­ły­wał we mnie przy­spie­szo­ne bicie serca. Pew­nej nocy Rid sta­nął na­prze­ciw mnie ze wzro­kiem utkwio­nym w moich oczach. Przy­su­nął się bli­żej i przy­tknął wargi do moich ust. – Przykład nadmiaru zaimków.

 

Je­dy­nie sły­sza­łam to okre­śle­nie od opie­ku­nów. – Raczej: Słyszałam to określenie jedynie od opiekunów.

 

Gdzieś w środ­ku roz­pa­lił mnie żar łak­ną­cy wię­cej i wię­cej – chci­wie po­że­ra­ją­cy każdą drew, którą mu się pod­ło­ży­ło. – …chci­wie po­że­ra­ją­cy każde z drew, które mu się pod­ło­ży­ło.

Drwa nie mają liczby pojedynczej.

 

Armia po­su­wa­ła się do gra­ni­cy, więc nie­ubła­ga­nie nad­cho­dził dzień bitwy. W ostat­nią noc znów wy­mknę­li­śmy się z obozu. Po­su­nę­li­śmy się dalej… – Powtórzenie.

 

Nie po­win­nam ko­chać. Zgod­nie z przy­się­gą po­win­nam w wy­zna­czo­nym przez pana cza­sie powić córkę, a na­stęp­nie opie­ko­wać się nią przez pierw­sze dwa lata. Nie po­win­nam nigdy się za­ko­chać… – Czy to celowe powtórzenia?

 

Chcę, być miała coś mo­je­go w razie mojej śmier­ci. – Literówka. Zaimki.

 

Po­zwo­li­łam, by Rid za­wie­sił wi­sio­rek na mojej szyi. – Nie brzmi to najlepiej.

 

Wzle­cia­łam w górę. – Masło maślane. Czy istniała możliwość, by wzleciała w dół? 

 

Pełna roz­pa­czy, smut­ku oraz wy­rzu­tu do losu… – Można robić komuś wyrzuty, ale nie można mieć wyrzutów do kogoś/ czegoś.

 

– Sewia mó­wi­ła, że po­trze­bu­jesz po­mo­cy – prze­mó­wi­ła Awila. – Powtórzenie.

 

Ubra­łam strój ze smo­czej skóry… – W co ubrała strój???

 

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Mnie się czytało bardzo przyjemnie. Ładne nawiązania do tytułu, szczególnie to ostatnie.

Opowiadana historia faktycznie jest dosyć schematyczna. Wynik większości wydarzeń jest przewidywalny, czego tekst nawet nie próbuje ukryć. Mam wrażenie, że to celowy zabieg. Pozawala się skupić na tym, co jest w tym opowiadaniu najważniejsze – na emocjach. Co, gdzie i kiedy nie ma tutaj większego znaczenia. Nawet feniks to tylko tło. Istotne, co jest ważne dla bohaterki i z czego to wynika.

Cieszę się, że można czasem przeczytać opowiadanie, którego akcja nie ma wielkiego znaczenia. Może inaczej: którego akcja nie jest wyścigiem szczurów, który często obserwuję w innych opowiadaniach. Świat przedstawiony bywa tak pokręcony, że aż nierealny. Czasami na siłę udziwniany. Tutaj przeciwnie – świat jest prosty, nie zaskakuje. To pozwala na poszerzenie empatii wobec bohaterki.

Opowiadanie pozwala zostać słuchaczem. Nawet jeżeli znamy ciąg historii, zanim nam go powie bohaterka, to nie wiemy, co czuła. Co było dla niej ważne. To bardzo istotne w kontaktach z innymi ludźmi, dzięki czemu Isozę można traktować jako osobę, a nie tylko fragment opowiadania.

Cieszę się, że mogłem posłuchać jej historii.

Przekazanie emocji czytelnikowi jest ciężkie. W moim przypadku się udało. W innych najwyraźniej nie bardzo. Popatrz na fragmenty, gdzie emocje mogły opaść. Mnie się nie podobały dialogi. Sposób, w jaki je zbudowałaś (w zasadzie typowy), wyrywał mnie ze stanu duchowego. Warto by było przemyśleć jakiś alternatywny sposób opisywania rozmów w takim opowiadaniu.

Pozdrawiam,

Alomafir

Pierwsze zaklęcia wiążące(+,) przygotowujące do przyszłej przysięgi(+,) zostały na mnie rzucone krótko po moim urodzeniu.

 

Nadużyłaś słowa bunt w pierwszych akapitach, pozbądź się tego. Generalnie robisz masę powtórzeń – część można wybaczyć, tłumacząc, że taki tutaj przybrałaś styl. Ale część jest nie do przyjęcia, można to poucinać, zostawić w domyśle, skrócić zdania.

 

Pewnie w ten sposób niewiele zmieniłabym przyszłość ← coś tu się nie zgadza, nie można powiedzieć: niewiele zmieniłabym przyszłość

 

Mijały lata, a czasem zamiast z manekinem walczyłam ze swymi nauczycielami. ← to zdanie miałoby jakikolwiek sens, gdyby brzmiało: mijały lata i z czasem zamiast z manekinem zaczęłam walczyć z nauczycielami.

 

zadawania niegroźnych oparzeń ← nie można zadawać oparzeń

 

wciąż posiadałam przewagę nadnaturalnej siły czy zwinności. ←  nie było mowy o tym, że ma jakieś nadnaturalne zdolności. To, że ćwiczyła od małego walkę, nie sugeruje nadnaturalności.

 

Walka jest bardzo nieautentyczna, liniowa – ona ma wygrać i koniec, nie oddajesz realizmu tego typu starć, on jest większy i silniejszy, ona powinna niemal paść trupem, mieć wiele ran, pojedynek powinien być znacznie dłuższy. Inaczej to czysta improwizacja, absurd, dziecinada.

 

– To dobrze. Nie chcę być zabójczynią. Jestem wojowniczką. Nie różnię się od was.

– Przyjmuję. Jesteś feniksem, ale również człowiekiem. Nie przeszkadza mi twoja… hm… ognista natura. ←  drewniane, nieautentyczne, słaby dialog

 

Po co go powstrzymuje od całowania, skoro zaraz potem rzuca mu się na szyję?

 

Przykro mi, ale jakoś od 2/3 zaczęłam tylko przeglądać tekst. Jeśli mówisz, że jest dla kobiet, to chyba tylko dlatego, że kobiety rzadziej znają się na wojaczce, ale nie na tym portalu. Liniowość tekstu jest porażająca – bohaterka wygrywa, bo tak. Bo ma jakieś nadnaturalne zdolności. Niestety, brakuje mi tu logiki, sceny walki są urwane, miłość naiwna. Masz zadowalający warsztat językowy, ale jeszcze sporo nauki pod względem prowadzenia fabuły.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

A nie mogła wygrać z racji szkolenia, prowadzonego niemal od niemowlęctwa?

Babska logika rządzi!

Finklo, mała dziewczynka skacze i podcina najznamienitszemu wojownikowi barbarzyńców gardło? Tu w ogóle nie ma walki – jest tylko pokazanie wspaniałości bohaterki. Oczywiście, że ona może wygrać i musi (bo opowiadanie by się tutaj skończyło), ale powinna się jakkolwiek autentycznie wykazać i zdrowo oberwać.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Wiesz, walka niespecjalnie mnie interesuje, więc nawet nie wiem, co jest niemożliwe, a co tylko nieprawdopodobne. Ale wolę wierzyć w przewagę rozumu nad mięśniami. Wydaje mi się, że szczupły chłopaczek znający jakieś kung-fu albo inne aikido będzie w stanie utrzymać na dystans, może nawet pokonać dwóch, trzech przeciwników. To dlaczego nie jedna dziewczynka dwu– trzykrotnie cięższego?

Babska logika rządzi!

Finklo, podejrzewam, że Naz przeszkadza marysuizm bohaterki, który przejawia się w tym opowiadaniu wielokrotnie, a w tej scenie nad wyraz szczególnie. ;)

Mnie bardziej zafrapowało, czemu ‘nieokrzesani barbarzyńcy’ wdawali się w politykę, zamiast po prostu najechać a przedstawicielowi proponującemu walkę ‘1:1’ ściąć głowę.

Nie znałam tego słowa, MrBrightside, dzięki za naukę. Tak, o to mi chodzi. Ona miażdży wrogów bez problemu i w dodatku bez żadnej refleksji ani ideologii – ot, pusta maszyna do zabijania. Wzlatuje jako feniks i pali całe wojsko. To zbyt proste. Nawet Smaug miał słaby punkt i cechę, która go zgubiła. Nie można stworzyć bohatera, z którym nie sposób walczyć. Przynajmniej według mnie. Bo po co?

Bellatrix, to też fakt.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

A, że marysuizm… Faktycznie, zwalczać gada, bo nudny niemiłosiernie.

Babska logika rządzi!

Dziękuję za komentarze. W kwestiach warsztatowych postaram się poprawić. Chciałabym się jednak trochę odnieść do Waszych zarzutów.

 

Przede wszystkim, osią historii były emocje. Do jak wielu osób są w stanie przemówić te przedstawione przeze mnie, to już osobna sprawa. Na pewno nie jest to opowiadanie dla osób nielubiących wątków miłosnych (miłości różnej), a z Waszych komentarzy odniosłam wrażenie, że nie przepadacie za nimi generalnie. I cóż… Nie bronię się i nie uważam, że to super dzieło, ale chyba jest po prostu bardziej dla “plebsu”, a nie dla tak wyrobionych “krytyków literackich” jak wy ;) Spora schematyczność tego opowiadania, częściowo zamierzona, przypadła do gustu osobom mających do tego typu historii sentyment, ale doskonale rozumiem, że Wam, którzy przeczytali już morze schematycznych opowiadań, podziałała na nerwy.

 

Jeżeli chodzi o barbarzyńców i ich chęć odegrania walki “1:1”: to właśnie “barbarzyńskie” plemiona mają często religię powiązaną z walką i takie wyzwanie może być dla nich istotne. Podobnie popularnością cieszyły są sądy boże. Skoro obcy wygrali taki pojedynek, znaczy, że bogowie im sprzyjają i nie warto ich atakować. Tego typu rozważań nie zamieściłam oczywiście w opowiadaniu, jako że nie jest to jego treścią.

 

Co do walki jako takiej: znów to nie była istotna treść opowiadania, jako że istotniejsze były emocje i przeżycia (co oczywiście nie każdemu musi leżeć). Bohaterka jedynie wspomina o walkach. To nie jest narracja zgodna z czasem akcji, żeby zawierała aktualne przemyślenia bohaterki.

 

A co do marysuizmu… przynajmniej nie schodzi na śniadanie ;P Owszem, walki jej wychodzą – w pewnym sensie JEST maszyną do zabijania, do tego feniksem. Jej słabe strony pod tym względem nie były istotne dla jej wypowiedzi, ledwie dwa razy walczyła.

a nie dla tak wyrobionych “krytyków literackich” jak wy ;)

Dobra, dobra, nie podlizuj się. ;-) Oświadczam, że “Ani z Zielonego Wzgórza” nie trafiłam już jako mała dziewczynka. Nie moja bajka i tyle.

Babska logika rządzi!

Ja to w ogóle mam słaby dzień, bardzo rzadko zdarza mi się, żebym nie doczytała uważnie tekstu do końca i była tak niemiła ;| Kajam się za ton. Tekst wzbudził emocje, niezły pomysł na bohaterkę, dlatego tak uczepiłam się pewnych (w mojej opinii) wpadek. Nie komentuję więcej tekstów ze złym nastrojem.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

c21h23no5.enazet, każdemu zdarza się zły dzień :) Miło mi, że jednak odnalazłaś w moim opowiadaniu jakieś pozytywy. Dlatego też dziękuję za ten komentarz.

(Odpisuję z takim opóźnieniem, bo dopadła mnie choroba.)

Podoba mi się konflikt głównej bohaterki posłuszeństwo-wolność. Chce odczuwać, chce kochać, chce iść własną drogą, udaje jej się wyzwolić, a jednak na końcu i tak wybiera lojalność wobec władcy – przysięga posłuszeństwa okazuje się ważniejsza niż córka, co dobrze oddaje już sam tytuł. Dosyć spójny jest też sam szkielet fabularny, a coraz częstsze zwracanie się do nieznanego czytelnikowi adresata znajduje swoją kulminację w zakończeniu.

Zgadzam się jednak, że główna bohaterka była papierowa, płytka, podobnie jak jej relacja z Ridem, co bardzo mi przeszkadzało podczas czytania. W opowiadaniu o emocjach operujesz banałami. Uważaj też na styl – na powierzchnię tego morza pozornego spokoju jeszcze często wydobywa się naiwne egzaltowanie.

Czytało się przyjemnie :)

Przynoszę radość :)

Nowa Fantastyka