Druk Biologiczny

 

 

 

 

 

 

 

"Druk bio­lo­gicz­ny"

Woj­ciech Ostry­charz

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*An­kie­ta*

 

W środ­ku nie­koń­czą­ce­go się lasu stał osa­mot­nio­ny kil­ku­pię­tro­wy blok. Wokół niego, jak okiem się­gnąć, nie było nic oprócz drzew. Brzo­zy, sosny, dęby, lipy, świer­ki, bez­kre­sne morze igieł, pa­ty­ków i liści. O tej porze roku głę­bo­ka żółć i czer­wień wy­peł­nia­ły kra­jo­braz po sam ho­ry­zont. Na ta­ra­sie umiej­sco­wio­nym z tyłu bu­dyn­ku znaj­do­wa­ło się jedno ma­syw­ne i wy­god­ne krze­sło. Zaj­mo­wał je Henry.

 Było cie­pło, ale po ostat­niej fali upa­łów de­li­kat­ny je­sien­ny po­wiew spra­wiał, że dało się wresz­cie od­dy­chać. Wiatr gwiz­dał gdzieś w od­da­li jakąś nie­zbyt znaną, po­nu­rą me­lo­dię. Kro­ple ude­rza­ły w drew­nia­ne za­da­sze­nie, w sze­ro­kie li­ście, rynnę, pa­ra­pe­ty, wy­bi­ja­jąc cha­otycz­ny, ale wy­raź­nie od­czu­wal­ny rytm. Henry słu­chał tego kon­cer­tu z tym samym uczu­ciem, które co rano wy­wo­ły­wał w nim dźwięk alar­mu, wy­cią­ga­ją­cy go z sen­nej ot­chła­ni do płyt­kiej rze­czy­wi­sto­ści. Burza nie­istot­nych in­for­ma­cji do­cie­ra­ła do niego z wy­so­ką czę­sto­tli­wo­ścią, a wszyst­kie skła­da­ły się w nudny, ale przy­zwo­ity wnio­sek: pada deszcz.

 „To jesz­cze nie jest mo­ment na otwar­cie, mam czas”, po­my­ślał i jego oczy po­zo­sta­ły za­mknię­te. Czuł już na sobie pro­mie­nie słoń­ca. Deszcz po­wo­li ustę­po­wał.

– Jak się pan czuje? – Usły­szał ko­bie­cy głos, do­cho­dzą­cy z pokoju. 

Henry po­pra­wił szla­frok, od­wró­cił się i w od­bi­ciu szyby uj­rzał czterdziestokil­ku­let­nie­go męż­czy­znę z lekką nad­wa­gą. Zdro­wy tryb życia nie był jego naj­moc­niej­szą stro­ną, pod­krą­żo­ne zmę­czo­ne oczy, blada cera. Nie lubił swojego wi­do­ku, ale na lep­szym mu nie za­le­ża­ło. Czuł lekką po­gar­dę dla wła­snej ma­te­rii i jej wy­gląd nie miał spe­cjal­nie zna­cze­nia w jego eg­zy­sten­cji. Zmru­żył oczy, by le­piej uj­rzeć swo­ją roz­mów­czynię. 

Zobaczył sylwetkę zgrabnej kobiety, ubranej w elegancki, oficjalny uniform. Miała  buty  na niewysokich  obcasach,  spię­te włosy i trzy­ma­ła w rę­kach coś wy­glą­da­ją­ce­go na plik do­ku­men­tów.

– W po­rząd­ku – od­po­wie­dział z wy­czu­wal­ną obo­jęt­no­ścią w gło­sie.

Pod­szedł do drzwi okien­nych, przez które roz­ma­wia­li i od­su­nął je zde­cy­do­wa­nym ru­chem na bok, by po­zbyć się z pola wi­dze­nia nie­przy­jem­ne­go go­ścia i le­piej przyj­rzeć się komuś war­te­mu uwagi.

– Czy pań­skie sa­mo­po­czu­cie przed sko­kiem było po­dob­ne? – za­py­ta­ła ko­bie­ta.

Henry uj­rzał wy­raź­niej jej twarz. Praw­do­po­dob­nie była pra­cow­ni­cą dru­kar­ni, czy może ra­czej kimś w ro­dza­ju ste­war­des­sy. Od­ha­czy­ła coś na kart­ce, po czym spoj­rza­ła na niego z takim samym za­in­te­re­so­wa­niem, z jakim wcze­śniej pa­trzy­ła na an­kie­tę.

Była to za­dba­na ko­bie­ta o kla­sycz­nej, ale nie­zbyt za­pa­da­ją­cej w pa­mięć uro­dzie, wy­glą­da­ją­ca na trzy­dzie­ści parę lat, cho­ciaż Henry wie­dział już, że jest star­sza.

– Emily? – za­py­tał nie­śmia­ło, z nie­pew­no­ścią w gło­sie.

Na twa­rzy Emily po­ja­wi­ło się lek­kie zmie­sza­nie. Mru­gnę­ła powiekami, jakby wła­śnie prze­mó­wił do niej eks­pres do kawy.

Twarz Henry'ego pro­mie­nia­ła, a oczy błysz­cza­ły i śmia­ły się. Głu­pio szcze­rzył krzy­we zęby w nie­po­ha­mo­wa­nym uśmie­chu. Z Emily, którą miał przed ocza­mi nie łą­czy­ło go kompletnie nic. Znał ją z cza­sów szkol­nych, a wła­ści­wie nie znał, tylko pa­mię­tał. Nie była nawet jego ko­le­żan­ką. Cho­dzi­ła do innej klasy. Nie za­mie­nił z nią nawet słowa, ale za­pa­mię­tał, bo wtedy za­pa­da­ła jesz­cze w pa­mięć. Wtedy, gdy żyli jesz­cze jego ro­dzi­ce. Śmiał się, bo dzię­ki jej twa­rzy wró­cił do cza­sów, gdy mama pa­ko­wa­ła mu ka­nap­ki, a nad­cho­dzą­ce wa­ka­cje były znacz­nie bar­dziej eks­cy­tu­ją­ce niż przy­szłość czter­dzie­sto­pa­ro­lat­ka.

– Mam na imię Mo­ni­ka.

Wa­ka­cje zle­cia­ły rów­nie szyb­ko, jak się po­ja­wi­ły. Jego myśli bły­ska­wicz­nie spa­ko­wa­ły się i od­by­ły po­dróż po­wrot­ną z od­le­głych ob­sza­rów pa­mię­ci do te­raź­niej­szo­ści, a mina Henry'ego w mgnie­niu oka wró­ci­ła do po­przed­nie­go wy­ra­zu ni­co­ści. Praw­do­po­dob­nie po­my­lił imio­na, ale wie­dział, że to była ona. Ta dziew­czy­na ze szko­ły, z którą nic go nie łą­czy­ło i któ­rej imie­nia nawet nie znał. Nie było sensu drą­żyć te­ma­tu, gdyż z pew­no­ścią go nie pa­mię­ta­ła. On od za­wsze miał zdol­ność do bycia nie­zau­wa­żal­nym. Wta­piał się w oto­cze­nie w szko­le, w pracy, po pracy, w domu i na spo­tka­niach to­wa­rzy­skich. Nie miał cech szcze­gól­nych i był ra­czej prze­cięt­ny. Lu­dzie go omi­ja­li, jakby był po pro­stu czę­ścią prze­strze­ni, jak filar, la­tar­nia albo wie­szak. Po­zwo­li­ło mu to do­sko­na­lić ważną umie­jęt­ność ak­cep­ta­cji wła­sne­go po­ło­że­nia.

– Nieważne, prze­pra­szam – Henry  nie kon­ty­nu­ował wątku .

Na twa­rzy Emily, a ra­czej Mo­ni­ki, po­ja­wił się ty­po­wy uśmiech pra­cow­ni­ka dzia­łu ob­słu­gi klien­ta, po czym wró­ci­ła do dal­szych czyn­no­ści.

– Po­twier­dzę teraz pań­ską toż­sa­mość. Imię?

– Henry.

– Na­zwi­sko?

– Ko­wal­ski.

– Imię ojca?

Mały Henry trzy­mał się kur­czo­wo sanek. Śnieg sypał po raz pierw­szy tej zimy, ale biały puch po­krył już do­kład­nie mało ru­chli­wą ulicę z domu do przed­szko­la. Około 600 me­trów wspa­nia­łej za­ba­wy. Sunął przez biel za cie­niem swo­je­go ojca. Ubra­ny w grubą kurt­kę z kap­tu­rem, pod któ­rym miał jesz­cze grub­szą czap­kę, czuł się jak ko­smo­nau­ta ze znacz­ków pocz­to­wych z kla­se­ra taty. Kla­se­ry taty były w tam­tym cza­sie ko­pal­nią przy­gód. Stare znacz­ki za­wie­ra­ły w sobie po­sta­cie, hi­sto­rie, zwie­rzę­ta, po­jaz­dy, pej­za­że i cie­ka­wost­ki, któ­rych nigdy nie wi­dział i być może już nie zo­ba­czy, bo prze­mi­nę­ły i ist­nia­ły już tylko na znacz­kach. Dla niego wszyst­ko to było nowe i cie­ka­we, a naj­cie­kaw­sze były te naj­star­sze i naj­rzad­sze, uni­ka­to­we.

Tata po­tra­fił wszyst­ko. Tak przy­naj­mniej wy­da­wa­ło się chłop­cu. W jego oczach, ojcu wy­cho­dzi­ła każda rzecz, za którą się za­brał. Tata na­pra­wił pral­kę, zro­bił meble, la­taw­ce, mo­de­le stat­ków i sa­mo­lo­tów, umiał nawet zro­bić trzy­gło­we­go smoka z pla­ste­li­ny. Tak… Tę umie­jęt­ność mały Henry po­dzi­wiał naj­bar­dziej. Zresz­tą, sanki, na któ­rych je­chał, rów­nież zro­bił tata. Tata nie miał imie­nia. Był tatą. Tato, a co to? Tato, a mogę? Tato, nie tak szyb­ko! Tato, boję się! Tata zy­skał imię, gdy Henry wy­peł­niał pa­pie­ry po jego odej­ściu.

– Ry­szard.

– Adres za­miesz­ka­nia?

Tak, imię matki w do­ku­men­tach jest po­mi­ja­ne, jak nie­istot­na in­for­ma­cja. Jakby była przy­pi­sa­na jak oczy­wi­stość do ojca albo ad­re­su za­miesz­ka­nia. Pusta luka po­mię­dzy tymi in­for­ma­cja­mi przy­po­mnia­ła mu, jaką lukę po­zo­sta­wi­ła po sobie. Za­wsze było jej pełno, tu­li­ła, krzy­cza­ła i gła­ska­ła. Miała wpływ na wszyst­ko, pełna kon­tro­la, jakby wszyst­ko, co się dzia­ło było po­wo­do­wa­ne przez nią, za­rów­no w domu, w szko­le, jak i na po­dwór­ku. Mamo, pomóż! Mamo, patrz! W pew­nym sen­sie bez matki dom staje się tylko ad­re­sem za­miesz­ka­nia.

– Al. Ko­smo­nau­tów 106, dys­trykt 48.

Dla nie­któ­rych osób, dom czy też adres za­miesz­ka­nia, jest punk­tem od­nie­sie­nia w świe­cie, ni­czym wła­sne ciało. Wszyst­ko pły­nie, świat leci do przo­du na łeb na szyję, a oni wra­ca­ją do tego sa­me­go miej­sca, żeby po­czuć się bez­piecz­nie, dla psy­chicz­ne­go kom­for­tu. Po­dró­żu­ją, od­kry­wa­ją nowe miej­sca, po­zna­ją ludzi, ale za­wsze wra­ca­ją. Wra­ca­nie to dla ludzi cecha, która ich iden­ty­fi­ku­je. "Je­stem, bo wra­cam" po­wi­nien był rzec Kar­te­zjusz. „Wszę­dzie do­brze, ale w domu naj­le­piej”, mówią, wra­ca­jąc, jakby po zbom­bar­do­wa­niu no­wy­mi in­for­ma­cja­mi czło­wiek po­trze­bo­wał bu­fo­ru bez­pie­czeń­stwa, mo­men­tu, gdy wszyst­ko wokół jest stare, zna­jo­me i nie­zmien­ne. Henry miał adres za­miesz­ka­nia, bo takie było prawo, jed­nak nie miesz­kał tam nigdy.

– Numer iden­ty­fi­ka­cyj­ny?

– 0812205001395.

– Hasło wyj­ścia?

– Mer­ku­ry­268e­500.

Oby­dwo­je zda­wa­li sobie spra­wę, że to była naj­istot­niej­sza in­for­ma­cja w tej an­kie­cie.

– Zajmę panu jesz­cze kilka minut, żeby po­twier­dzić do­dat­ko­we dane do celów mar­ke­tin­go­wych, na co wy­ra­ził pan zgodę, pod­pi­su­jąc umowę star­tu, która jest czę­ścią pro­ce­du­ry wyj­ścia.

Henry ski­nął głową.

– Stan cy­wil­ny? – kon­ty­nu­owa­ła.

Anna wy­szła za Henry'ego 2 lata temu, mimo że ich zwią­zek był o wiele dłuż­szy. Było to ty­po­we małżeństwo pra­co­ho­li­ków. Oby­dwo­je więk­szość czasu spę­dza­li poza domem, żyli pracą. To ich łą­czy­ło. Mało się wi­dy­wa­li i pa­so­wa­ło to oby­dwoj­gu. Sza­no­wa­li wza­jem­nie swój czas i prze­strzeń oso­bi­stą. Czę­ste po­dró­że i zmia­ny miejsc, zwią­za­ne ze spe­cy­fi­ką pracy, spra­wia­ły jed­nak, że byli dla sie­bie czymś wię­cej. Byli dla sie­bie bu­fo­rem bez­pie­czeń­stwa, domem. Dla ana­li­tycz­ne­go umy­słu punkt od­nie­sie­nia brzmi zde­cy­do­wa­nie le­piej niż nie­pre­cy­zyj­ne słowo mi­łość.

– Żo­na­ty – od­po­wie­dział.

– Czy po­sia­da pan po­tom­stwo?

Nie mieli dzie­ci. Nie z braku czasu, bo Henry po­tra­fił do­brze za­rzą­dzać cza­sem, po­dob­nie jak Anna. Przy­czy­ną była nie­płod­ność wy­ni­ka­ją­ca z wady ge­ne­tycz­nej, zwy­czaj­na cho­ro­ba cy­wi­li­za­cyj­na. Roz­wój ge­ne­ty­ki, kom­pu­te­ry kwan­to­we, ska­no­wa­nie ludzi i bio-druk me­dycz­ny nic tu nie po­mo­gły. Nie­ty­po­we przy­pad­ki są zwy­kle poza ob­sza­rem za­in­te­re­so­wa­nia sys­te­mu, a co za tym idzie – fi­nan­so­wa­nia. Pró­bo­wa­li róż­nych, nie­rzad­ko dro­gich metod, nie udało się. Do pro­gra­mu ad­op­cyj­ne­go nie ła­pa­li się z po­wo­du wieku i braku obec­no­ści, którą można by uznać za stałą, w miej­scu za­miesz­ka­nia.

– Brak – wy­du­sił z sie­bie po krót­kiej chwi­li nieco słab­szym tonem.

– Bez-dziet-ny – prze­sy­la­bi­zo­wa­ła, wpi­su­jąc do for­mu­la­rza, jakby aku­rat to słowo spo­śród wszyst­kich oka­za­ło się dla niej pro­ble­ma­tycz­ne albo wkład dłu­go­pi­su za­czął się wła­śnie wy­pi­sy­wać. Wolał my­śleć, że to wkład. Tak jak nie­zau­wa­żal­ny, za­wsze był też nie­kon­flik­to­wy. Pa­cy­fi­sta… lubił my­śleć o sobie. Wy­czu­wał jed­nak pod­skór­nie nie­chęć ko­bie­ty  i wzma­ga­ła w nim po­trze­ba jej od­wza­jem­nie­nia.

„Nie­wia­ry­god­ne”, po­my­ślał. „Po tym, co na­ukow­cy, in­ży­nie­ro­wie i lu­dzie po­stę­pu zro­bi­li dla roz­wi­nię­cia prze­pły­wu in­for­ma­cji, baba nadal używa dłu­go­pi­su. Po tylu la­tach roz­wo­ju”. Pa­trząc na nią, czuł się, jakby pa­trzył na małpę ba­wią­cą się pa­ty­kiem, co spra­wi­ło mu krót­ko­trwa­łą przy­jem­ność. Jego nie­chęć do an­kie­ter­ki rosła. Tak, Emily, a ra­czej Mo­ni­ka, bły­ska­wicz­nie „awan­so­wa­ła” w jego oczach z po­sia­da­ją­ce­go cer­ty­fi­ka­cję me­dycz­no-praw­ni­czą, ofi­cjal­ne­go przed­sta­wi­cie­la linii LST na… an­kie­ter­kę.

– Bran­ża? – za­da­ła ko­lej­ne py­ta­nie.

– Za­so­by ludz­kie.

Henry miał spore ro­ze­zna­nie w kwa­li­fi­ka­cjach wy­ma­ga­nych na od­po­wied­nich szcze­blach struk­tur or­ga­ni­za­cyj­nych. Do­my­ślał się, że na an­kie­ter­kę po czter­dzie­st­ce nie czeka za­wrot­na ka­rie­ra na­uko­wa. Wi­dy­wał o wiele młod­sze osoby na tym sta­no­wi­sku, dla któ­rych był to zwy­kle tylko etap, krok w dal­szej ka­rie­rze, a z linii LST ko­rzy­stał czę­sto. Wie­dział, że dla niej to już praw­do­po­dob­nie ostat­ni szcze­bel, a dalej na­po­tka mur. Może jesz­cze se­nior w ty­tu­le, o ile już go nie miała. Mło­dzi uta­len­to­wa­ni będą ją mijać jak przy­cze­pę kam­pin­go­wą, po­zo­sta­wio­ną na po­sto­ju przy au­to­stra­dzie. „No cóż”, po­my­ślał. Do­strzegł ob­rącz­kę na jej palcu. „Pew­nie ma męża, dziec­ko, może dwój­kę”, prze­szło mu przez głowę. Ma dla kogo tyrać. Ład­nie wy­peł­ni puste miej­sce mię­dzy imie­niem ojca, a ad­re­sem za­miesz­ka­nia w psy­chi­ce ko­lej­nych po­ko­leń za­so­bów ludz­kich.

– Wy­ko­ny­wa­ny zawód, sta­no­wi­sko?

– Human re­so­ur­ces di­rec­tor.

Czę­ste po­dró­że to część tej pracy, dla­te­go był jed­nym ze sta­łych klien­tów linii LST, a te nie na­le­ża­ły do naj­tań­szych. Prze­ciw­nie, były horren­dal­nie dro­gie. Z tego spo­so­bu prze­miesz­cza­nia ko­rzy­stał tylko uła­mek spo­łe­czeń­stwa. Mimo że bran­ża ist­nia­ła od wielu lat i zre­wo­lu­cjo­ni­zo­wa­ła trans­port i go­spo­dar­kę, nadal ko­rzy­sta­li z niej nie­licz­ni i nic nie wska­zy­wa­ło na to, by miało się to szyb­ko zmie­nić. Przy­czy­ną jed­nak nie była astro­no­micz­na cena, bę­dą­ca da­le­ko poza za­się­giem zwy­kłych ludzi, a nawet mocno od­czu­wal­na dla elit. Cena mogła wpły­wać na niski popyt, jed­nak głów­nym po­wo­dem była nie­chęć prze­cięt­nych kon­su­men­tów. Mimo po­wszech­nej do­stęp­no­ści, głów­ny­mi klien­ta­mi nadal były kor­po­ra­cje ko­smicz­ne, in­sty­tu­cje na­uko­we i woj­sko. W mniej­szym stop­niu apa­rat pań­stwa, po­li­ty­cy i wy­so­ka kadra za­rzą­dza­ją­ca, do któ­rej wła­śnie na­le­żał Henry.

Więk­szość ludzi nadal używała tra­dy­cyj­nych środ­ków po­dró­ży, mimo że Linie LST były zde­cy­do­wa­nie naj­bez­piecz­niej­szym, naj­szyb­szym i naj­wy­god­niej­szym z ist­nie­ją­cych sposobów przemieszczania się. Żad­nych ofiar w lu­dziach od po­cząt­ku dzia­łal­no­ści. Ty­czy­ło się to rów­nież zwie­rząt. Cał­ko­wi­ta nie­szko­dli­wość dla śro­do­wi­ska, co było od kil­ku­na­stu lat ha­słem prze­wod­nim linii, ma­ją­cym bu­do­wać po­zy­tyw­ną aurę wokół bran­ży, zy­sku­ją­cej w ten spo­sób przy­chyl­ność po­pu­la­cji ludz­kiej, ma­ją­cej teraz fioła na punk­cie zdro­wia i dłu­gie­go życia.

– Wiek, pana dy­rek­to­ra? – z wy­raź­ną nutą zło­śli­wo­ści kon­ty­nu­owa­ła Mo­ni­ka.

Henry zda­wał sobie spra­wę, dla­cze­go to py­ta­nie znaj­du­je się w tym miej­scu. Wie­dział jak pro­jek­tu­je się takie an­kie­ty.

– A na ile wy­glą­dam? – za­py­tał chłod­no i spo­koj­nie, pa­trząc na nią z góry. Spo­dzie­wał się uszczy­pli­wej od­po­wie­dzi, ale mimo to dał jej moż­li­wość za­prze­sta­nia bycia ro­bo­tem i od­stą­pie­nia od stan­dar­do­wej pro­ce­du­ry. Czuł się dzię­ki temu jakby był wła­ści­cie­lem jej czasu, za­rząd­cą, który po­zwo­lił jej się ode­zwać.

Mo­ni­ka po­sta­no­wi­ła nie ob­da­rzyć go nawet spoj­rze­niem. Nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od an­kie­ty, od­po­wie­dzia­ła z po­gar­dą w gło­sie.

– Dla mnie ma pan kil­ka­na­ście minut. Jest pan tylko wy­dru­kiem, panie dy­rek­to­rze Ko­wal­ski – ugryzła  się w język. Czuła, że nieco się za­ga­lo­po­wa­ła.

Mo­ni­ka była naj­praw­do­po­dob­niej re­li­gij­na, przy­wią­za­na do teo­rii duszy po­wią­za­nej z cia­łem. Wnio­sku­jąc z tonu głosu, sama nie po­dró­żo­wa­ła LST. Praw­do­po­dob­nie mo­ral­nie się z tym nie zga­dza­ła, jed­nak nie prze­szka­dza­ło jej to pra­co­wać w tej bran­ży. Henry do­my­ślał się już, dla­cze­go nie awan­so­wa­ła wyżej. „Ale tra­fi­łem…”, po­my­ślał.

In­ży­nie­ria ge­ne­tycz­na i druk bio­lo­gicz­ny był już od dawna mo­ral­nie ak­cep­to­wa­ny przez ogół spo­łe­czeń­stwa. Szcze­gól­nie, je­że­li cho­dzi­ło o za­sto­so­wa­nia me­dycz­ne, jak dru­ko­wa­nie or­ga­nów, krwi czy też po­łą­czeń ner­wo­wych. Po­dró­żo­wa­nie tą me­to­dą bu­dzi­ło jed­nak przez długi czas kon­tro­wer­sje. Na­ro­sła wokół tego cała masa mitów i plo­tek, z któ­ry­mi kor­po­ra­cja mu­sia­ła uże­rać się w pierw­szych la­tach dzia­łal­no­ści. Oczy­wi­ście ze ska­no­wa­niem, a na­stęp­nie dru­ko­wa­niem u ad­re­sa­ta przed­mio­tów czy nawet zwie­rząt nie było ta­kich pro­ble­mów. Ale czło­wiek? Czło­wiek to trud­na spra­wa.

– Pani na­to­miast jest re­lik­tem, pani Mo­ni­ko. Znacz­kiem pocz­to­wym na sta­rej, po­żół­kłej ko­per­cie, na któ­re­go trze­ba długo chu­chać, żeby się ra­czył od­kle­ić i być de­li­kat­nym, żeby go przy­pad­kiem nie znisz­czyć, wkła­da­jąc do kla­se­ra.

Mo­ni­ka po­czer­wie­nia­ła, za­ci­ska­jąc zęby. 

Kie­dyś mó­wio­no, że żoł­nierz prze­sy­ła­ny w ob­szar dzia­łań za po­mo­cą druku bio­lo­gicz­ne­go traci duszę, któ­rej nie da się ze­ska­no­wać, bo nic o niej nie wiemy i w związ­ku z tym bę­dzie zdol­ny do be­stial­stwa. Jed­nak nie zna­la­zło to po­twier­dze­nia w rze­czy­wi­sto­ści. Sta­ty­sty­ka nie­ubła­ga­nie stała po stro­nie na­ukow­ców, a druk dawał prze­wa­gę za­rów­no lo­gi­stycz­ną, jak i tak­tycz­ną na polu bitwy. Wielu lu­dziom ura­to­wał życie, więc spo­tkał się z po­wszech­ną ak­cep­ta­cją w śro­do­wi­skach woj­sko­wych. To było bar­dzo ważne dla prze­ła­ma­nia na­stro­jów i my­śle­nia o druku bio­lo­gicz­nym jako for­mie trans­por­tu. Lu­dzie ina­czej pa­trzą na przy­pad­ki eks­tre­mal­ne czy tra­gicz­ne, nie­miesz­czą­ce się w nor­mach. Henry był pa­cy­fi­stą, ale do­pusz­czał do sie­bie myśl, że wojna, jako do­świad­cze­nie eks­tre­mal­ne, może być ka­ta­li­za­to­rem zmian w spo­so­bie ro­zu­mo­wa­nia. Nie­ste­ty… cza­sem czło­wiek po­trze­bu­je tra­ge­dii, by za­cząć my­śleć.

– Może i je­stem re­lik­tem, ale przy­naj­mniej w ory­gi­na­le. Pan ska­kał wie­lo­krot­nie, więc jest pan już kopią kopii swo­jej kopii, kalką sa­me­go sie­bie, na któ­rej do­pi­su­je się ko­lej­ne no­tat­ki i po­now­nie ko­piu­je. Ory­gi­nal­ny Henry Ko­wal­ski zo­stał zde­ma­te­ria­li­zo­wa­ny przy pierw­szym skoku. Po­szedł na ma­te­ria­ły i atra­ment do druku kopii przy­cho­dzą­cych.

Strach przed dez­in­te­gra­cją i przy­wią­za­nie do ciała były  głównymi przyczynami braku po­pu­lar­no­ści tego spo­so­bu te­le­por­ta­cji. Lu­dzie na­uczy­li się żyć wśród wy­dru­ko­wa­nych, cho­ciaż wy­dru­ko­wa­ni niespe­cjal­nie lu­bi­li się tym chwa­lić. Linie Light Speed Tra­vel przy­kła­da­ły szcze­gól­ną uwagę do ochro­ny da­nych oso­bo­wych klien­tów.

– Czy pani ma dzie­ci?

– Moje dzie­ci nigdy nie zo­sta­ną ze­ska­no­wa­ne – oświad­czy­ła zde­cy­do­wa­nym tonem. 

– Moje rów­nież – od­parł cy­nicz­nie.

– Czy wy­druk w ogóle może mieć praw­dzi­we dzie­ci? – za­py­ta­ła zło­śli­wie, wie­dząc, że Henry nie ma po­tom­stwa.

– Gdzie pra­cu­je pani mąż? 

– Nie mam męża, bo je­stem roz­wie­dzio­na. Pra­co­wał tutaj. On też ska­kał. Po tym już nigdy nie był taki sam.

Henry zdał sobie spra­wę, że dość po­chop­nie oce­nił swoją roz­mów­czy­nię.

– Jest pani pewna, że nie był wy­dru­kiem zanim uro­dzi­ły wam się dzie­ci?

Rzu­ci­ła mu mil­czą­ce spoj­rze­nie.

– Czy jest pani pewna, że to on się zmie­nił? A może to pani się zmie­ni­ła? Świat idzie do przo­du, sto­jąc w miej­scu cofa się pani, zmie­nia po­ło­że­nie wzglę­dem niego. Wszyst­ko za­le­ży od punk­tu od­nie­sie­nia ob­ser­wu­ją­ce­go.

– Dzię­ku­ję. Pań­skie od­po­wie­dzi są ade­kwat­ne do roz­mo­wy sprzed pro­ce­du­ry wej­ścia. Na tym mo­że­my za­koń­czyć pro­ce­du­rę syn­chro­ni­za­cji. Gra­tu­lu­ję, wy­pa­dła po­myśl­nie – po­wie­dzia­ła spo­koj­nie Mo­ni­ka.

– Musi pan teraz au­to­ry­zo­wać upo­waż­nie­nie do dez­in­te­gra­cji ma­te­ria­łu źró­dło­we­go.

Henry miał wra­że­nie déjà vu. Pa­mię­tał już tę roz­mo­wę. Znał do­brze pro­ce­du­rę wyj­ścia, którą prze­cho­dził nie raz. Jed­nak tę de­cy­zję pod­jął już dużo wcze­śniej. My­ślał o tym od dawna, można po­wie­dzieć od do­brych kilku sko­ków, jesz­cze przed swoim po­przed­nim po­wro­tem na matkę Zie­mię. Wie­dział, że czeka go długi pro­ces są­do­wy z li­nia­mi LST, który za­koń­czy się naj­praw­do­po­dob­niej jego wła­sną dez­in­te­gra­cją, przy­wró­ce­niem źró­dła i po­now­ną pro­ce­du­rą skoku, ale pod­jął kon­fron­ta­cję. Stał się śmier­tel­ny. Nie wie­dział jak to się skoń­czy i to było nowe, eks­cy­tu­ją­ce.

– Od­ma­wiam au­to­ry­za­cji.

 

*Dach*

 

Re­pre­zen­tant­ka linii znie­ru­cho­mia­ła. Kart­ki, które trzy­ma­ła w ręku roz­sy­pa­ły się po pod­ło­dze, a zaraz potem do­łą­czył do nich dłu­go­pis, tro­chę wol­niej wy­su­wa­ją­cy się z ręki. Stała jak spa­ra­li­żo­wa­na. Nie była na to przy­go­to­wa­na i nie wie­dzia­ła jak po­win­na za­re­ago­wać. Od po­cząt­ku jej pracy w za­wo­dzie taka sy­tu­acja nie miała jesz­cze miej­sca, zresz­tą od po­cząt­ku ist­nie­nia firmy nic ta­kie­go nigdy się nie wy­da­rzy­ło. Au­to­ry­za­cja była tylko for­mal­no­ścią, by w świe­tle ak­tu­al­ne­go prawa wszyst­ko się zga­dza­ło. To, co teraz za­szło, było pre­ce­den­sem. Wy­druk od­mó­wił znisz­cze­nia ory­gi­na­łu, a prze­cież ist­nie­nie tego sa­me­go czło­wie­ka, z tymi sa­my­mi wspo­mnie­nia­mi, my­śla­mi, wie­dzą i pla­na­mi, było wiel­ce nie­do­pusz­czal­ne, tak ze wzglę­dów etycz­nych, jak i bez­pie­czeń­stwa. Na jej twa­rzy ma­lo­wa­ło się prze­ra­że­nie. W gło­wie miała jedno słowo… „ano­ma­lia”. To nie wró­ży­ło nic do­bre­go i na­su­wa­ło jej nie­zli­czo­ne py­ta­nia. Jakie będą kon­se­kwen­cje? Czy osoba sto­ją­ca przed nią zo­sta­nie usu­nię­ta, wrzu­co­na do nisz­czar­ki ni­czym źle wy­dru­ko­wa­na kart­ka? Pierw­sza ofia­ra linii LST? „To bę­dzie sen­sa­cja w me­diach ziem­skich i nie tylko. Prze­ło­że­ni na pewno nie będą za­do­wo­le­ni”, po­my­śla­ła. Od lat po­stę­po­wa­ła zgod­nie z pro­ce­du­rą i miała wgra­ny ze­staw re­ak­cji na każdą moż­li­wą sy­tu­ację. Zże­ra­ła ją ru­ty­na. W tej pracy nie było nie­spo­dzia­nek. Sama zresz­tą szko­li­ła no­wych pra­cow­ni­ków. Teraz jed­nak czuła strach. Je­że­li wy­druk za­cho­wał się nie­prze­wi­dy­wal­nie, to może za­szedł jakiś błąd? Pierw­szy raz. Czy jest nie­obli­czal­ny? Do czego jest zdol­ny? Prze­cież pro­ce­du­ra syn­chro­ni­za­cji za­koń­czy­ła się suk­ce­sem.

Ko­bie­ta ock­nę­ła się i przy­kuc­nę­ła w po­śpie­chu, zbie­ra­jąc kart­ki. Ręce jej drża­ły. Henry stał nad nią, ob­ser­wu­jąc z góry. Po­wo­li zro­bił krok w jej kie­run­ku. Mo­ni­ka znowu znie­ru­cho­mia­ła. Wstrzy­ma­ła ner­wo­wy od­dech. Miała gęsią skór­kę, a na jej skro­ni po­ja­wi­ła się kro­pel­ka potu.

– Pro­szę za­koń­czyć pro­ce­du­rę wyj­ścia – po­wie­dział Henry zde­cy­do­wa­nym tonem.

Ko­bie­ta nie zdą­ży­ła ze­brać z ziemi wszyst­kich do­ku­men­tów. W mil­cze­niu wsta­ła, co­fa­jąc się po­wo­li z twa­rzą skie­ro­wa­ną w kie­run­ku pa­sa­że­ra, jakby miała przed sobą nie­bez­piecz­ne, dra­pież­ne zwie­rzę, które tylko czeka na to, aż jego ofia­ra się od­wró­ci, by za­ata­ko­wać.

Henry czuł jej strach. Spa­ni­ko­wa­na ko­bie­ta mogła zni­we­czyć jego plan. Dla­cze­go tra­fił aku­rat na nią? Po­my­ślał nawet, że być może wie­rzy­ła w to, co mó­wi­ła o wy­dru­kach, że nie są to praw­dzi­wi lu­dzie.

– Pro­szę do­kończ pro­ce­du­rę – po­wtó­rzył pełen obaw.

Odkąd sam w swo­jej fir­mie od­krył drob­ne prze­su­nię­cia cza­so­we nie­zgod­ne z umową o trans­por­cie ludzi, miał wąt­pli­wo­ści. Był skłon­ny uwie­rzyć w teo­rie spi­sko­we, ro­dzą­ce się w jego umy­śle. Nigdy wcze­śniej nie dawał dojść do głosu ab­sur­dal­nym po­my­słom w swo­jej gło­wie, że być może jest oszu­ki­wa­ny, przez kogoś lub przez sys­tem, któ­re­go prze­cież jest czę­ścią. Nie do­pusz­czał do sie­bie myśli, że być może jakaś nie­zna­na nie­przy­chyl­na siła ste­ru­je jego losem wedle swo­ich po­trzeb. Uwa­żał to za ty­po­we dla ludzi pro­stych z ni­skim po­zio­mem świa­do­mo­ści, wy­ni­ka­ją­cym z braku wie­dzy i zna­jo­mo­ści zasad funk­cjo­no­wa­nia sys­te­mu.

– Do­kończ pro­ce­du­rę wyj­ścia – szep­nął.

Nie­czę­sto na­cho­dzi­ły go wąt­pli­wo­ści, a gdy tak było z po­mo­cą przy­cho­dzi­ła mu jego wie­lo­let­nia part­ner­ka, a od dwóch lat żona, Anna. Otwar­ta, mądra i in­te­li­gent­na osoba, dła­wią­ca w za­ląż­ku wszel­kie ab­sur­dy, przy­cho­dzą­ce mu do głowy. Była tro­chę jak dobra dusza, po­tra­fią­ca zjed­nać sobie każ­de­go. Miała cenną zdol­ność za­cho­wy­wa­nia dy­stan­su i obiek­tyw­nej oceny, dla­te­go ufał jej cał­ko­wi­cie. Pra­gnął się z nią ze­sta­rzeć, co­kol­wiek to zna­czy­ło. Teraz nie było jej w po­bli­żu.

– Za­cze­kaj – po­wie­dział spo­koj­nie do wy­co­fu­ją­cej się Mo­ni­ki, co wy­stra­szy­ło ją jesz­cze bar­dziej i spra­wi­ło, że wy­bie­gła z po­ko­ju, za­trza­sku­jąc za sobą drzwi.

Wie­dział, że pro­ce­du­ra wyj­ścia była for­mal­nie za­koń­czo­na, bra­ko­wa­ło jed­nak au­to­ry­za­cji spa­ni­ko­wa­nej an­kie­ter­ki, na którą był teraz wście­kły. Wie­dział, że to w są­dzie po­win­no wy­star­czyć. On za­koń­czył prze­cież pro­ce­du­rę ze swo­jej stro­ny. Wszyst­kie syn­chro­ni­za­cje są też na­gry­wa­ne. Co, je­że­li ktoś zo­sta­wił sobie furt­kę praw­ną i spró­bu­je udo­wod­nić błąd trans­fe­ru da­nych? Nie, to nie­do­rzecz­ne, prze­cież był żywym do­wo­dem i miał prawo się bro­nić, a nawet je­śli­by nie miał, to nie dał au­to­ry­za­cji na de­ma­te­ria­li­za­cję, więc po­zwie ich z bazy, gdy tylko go od­hi­ber­nu­ją. W końcu miał to za­pla­no­wa­ne. W za­ist­nia­łej sy­tu­acji miał­by pełen pa­kiet i roz­da­wał­by karty. Ale czy na pewno? Cze­kał już zbyt długo, ob­słu­ga, me­dy­cy i praw­ni­cy po­win­ni po­ja­wić się mi­nu­tę temu. „Co oni kombi…?” Włosy zje­ży­ły mu się na całym ciele, cho­ciaż w po­ko­ju było cie­pło.

– Ucie­kaj – usły­szał ir­ra­cjo­nal­ny, wewnętrzny głos, wy­do­by­wa­ją­cy się z głę­bo­kiej pod­świa­do­mo­ści. Nigdy nie ufał prze­czu­ciom, za­wsze miał wszyst­ko pod kon­tro­lą, prze­my­śla­ne i za­pla­no­wa­ne.

– Ucie­kaj!

Jego in­stynkt był kom­plet­nie uśpio­ny i nie uży­wał go od lat, ale teraz od­czu­wał go i sły­szał wy­raź­nie jak nigdy przed­tem.

– Na co cze­kasz?!

Ogar­nął go strach przed samym sobą. Nigdy nie dzia­łał w ten spo­sób, tym bar­dziej czuł, że coś jest nie tak. Co, je­że­li na­praw­dę za­szedł jakiś błąd?

Ro­zej­rzał się pa­nicz­nie po po­ko­ju. Był w samym szla­fro­ku, na boso, a tuż obok drzwi stały buty.

– Zo­staw to, bie­gnij!

Ze­rwał się z miej­sca. Wy­biegł na taras. Za­wa­hał się. Na skok było zde­cy­do­wa­nie za wy­so­ko. Śmierć na miej­scu lub trwa­łe ka­lec­two. Zsu­wa­nie się w dół po gzym­sach – zbyt po­wol­ne. Spoj­rzał na po­bli­skie drze­wo. Po­now­nie się za­wa­hał.

– Na dach! – pod­po­wie­dział in­stynkt.

Wszedł na ba­rier­kę, sta­nął na pal­cach i z tru­dem zła­pał się kra­wę­dzi dachu. Nie było gdzie po­sta­wić nogi, więc mu­siał się pod­cią­gnąć. Z mo­zo­łem wgra­mo­lił swe ciało na tyle, żeby zła­pać się idą­cych po ścia­nie prze­wo­dów, a potem wsa­dził jedną nogę na dach.

Usły­szał otwie­ra­nie drzwi po­ko­ju. Szyb­ko wsu­nął się na lekko spa­dzi­stą po­wierzch­nię za­da­sze­nia i przy­lgnął do niej. Nie sły­szał kro­ków, ale wie­dział, że ktoś tam jest. 

Dach był mokry, woda spły­wa­ła z niego struż­ka­mi. Ostroż­nie za­czął prze­su­wać się, a wła­ści­wie peł­znąć ni­czym robak pod górę. Nie miał żad­ne­go do­świad­cze­nia w czoł­ga­niu się po dachu sko­śnym, jed­nak miał wra­że­nie, że idzie mu cał­kiem nie­źle. Po­wierzch­nia brzu­cha da­wa­ła cał­kiem dobrą przy­czep­ność, gdy prze­su­wał dło­nie i stopy. Na wy­sta­ją­cym me­ta­lo­wym obi­ciu, wień­czą­cym spa­dzi­stą część, zo­ba­czył wi­szą­cy skra­wek bia­łe­go ma­te­ria­łu. Do­tarł tam i za­czął wsta­wać dość nie­udol­nie. Już miał się wy­pro­sto­wać, ale in­stynk­tow­nie za­trzy­mał się. Przy­kuc­nął i od­ha­czył swój szla­frok od me­ta­lo­we­go zwień­cze­nia. Był z sie­bie dumny, że prze­wi­dział za­gro­że­nie. Mimo brudu, prze­mo­cze­nia i wielu za­dra­pań, na jego twa­rzy po­ja­wił się lekki uśmiech sa­tys­fak­cji. Wstał pew­nie, a wtedy po­ry­wi­sty po­dmuch wia­tru za­czął na­pie­rać na niego z im­pe­tem. Szla­frok po­wie­wał jak pe­le­ry­na su­per­bo­ha­te­ra. Z tru­dem łapał rów­no­wa­gę, za­sła­nia­jąc przy tym cha­otycz­nie rę­ka­mi to, co nie po­win­no zo­stać od­sło­nię­te. Z po­wierzch­ni dachu po­de­rwa­ły się mokre, żół­to­czer­wo­ne je­sien­ne li­ście i po chwi­li wy­glą­dał rów­nie dum­nie, jak lo­dów­ka ko­lek­cjo­ne­ra ma­gne­sów. Po­chy­lił się wresz­cie do przo­du, po­ko­nu­jąc opór wia­tru i w śli­ma­czym tem­pie „pę­dził” co sił na drugi ko­niec bu­dyn­ku. Gdy tam do­tarł, za­uwa­żył, że jego sy­tu­acja spe­cjal­nie się nie po­pra­wi­ła. Nadal za wy­so­ko na skok, zła­że­nie po gzym­sie zbyt ry­zy­kow­ne, a drze­wa wcale nie było. Za­mknął oczy i wsłu­chał się w głos in­stynk­tu.

Cisza… Jakby ko­le­ga w jego gło­wie znu­dził się im­pre­zą i zmył się wcze­śniej, zanim zrobi się dziw­nie. Nie miał już od­wro­tu. Prze­cież nie wróci i nie powie: witam pań­stwa, byłem na dachu, strasz­nie tam wieje, mam na­dzie­ję, że długo pań­stwo nie cze­ka­li, nie trać­my czasu i przejdź­my do wy­peł­nia­nia do­ku­men­tów. Nawet jego sze­ro­ki, urze­ka­ją­cy uśmiech, któ­re­go uży­wał nie­zwy­kle rzad­ko i tylko na spe­cjal­ne oka­zje, mógł­by tutaj nie pomóc.

Spoj­rzał za sie­bie w stro­nę, z któ­rej przy­szedł. Zo­ba­czył drze­wo, a wła­ści­wie górną część jego ko­ro­ny. Z ta­ra­su by nie do­sko­czył, ale tu było wyżej, a do tego miał roz­bieg i le­ciał­by z wia­trem. Przy­go­to­wał się do star­tu ni­czym uczeń na WF-ie, ten uczeń, który ma piąt­ki z resz­ty przed­mio­tów.

Za­czął roz­bieg. Mie­rzył każdy krok, jakby przy­naj­mniej ska­kał tam co­dzien­nie. Prze­bie­rał no­ga­mi coraz szyb­ciej, wiatr pchał go w plecy. Nie wie­dział, że po­tra­fi biec z taką prędkością. Po­czuł pa­le­nie w pier­si od częstego, głę­bo­kie­go od­de­chu. Serce wa­li­ło mu jak sza­lo­ne. Kra­wędź dachu zbli­ża­ła się w zawrotnym tem­pie. Skon­cen­tro­wał wzrok na czub­ku drze­wa.

-Stój! – usły­szał głos in­stynk­tu, jak gdyby tam­ten nie opu­ścił im­pre­zy, a tylko przy­snął z nudów.

„Chyba żar­tu­jesz” po­my­ślał i za­czął gwał­tow­nie ha­mo­wać, a wła­ści­wie kłaść się na pod­ło­żu, by w ostat­nim mo­men­cie pod­jąć próbę zła­pa­nia się cze­go­kol­wiek. Chwy­cił się, ale nie utrzy­mał cię­ża­ru, bo resz­ta ciała, całą masą, bez­wład­nie po­le­cia­ła dalej i upadła z hukiem. Po­czuł mocne szarp­nię­cie i za­trzy­mał się w miej­scu, po­now­nie przy­le­ga­jąc, tym razem tyłem, do mo­krego za­da­sze­nia. Ad­re­na­li­na dzia­ła­ła, ale mimo to od­czu­wał już skut­ki swo­jej akro­ba­cji. Spoj­rzał na swoje ciało. Był cały nagi i po­dra­pa­ny, na szczę­ście wszyst­ko było na swoim miej­scu.

Zer­k­nął w górę i zo­rien­to­wał się, że jego szla­frok, na któ­rym teraz wi­siał za­cze­pił się w miej­scu, gdzie wcze­śniej ocza­mi wy­obraź­ni wi­dział urwany skra­wek ma­te­ria­łu.

Prze­szło mu przez głowę coś, co szyb­ko od­rzu­cił, mó­wiąc do sie­bie: 

„Myśl po­zy­tyw­nie, nie myśl o upad­ku… nie spad­nę, nie spad­nę. W ob­li­czu upad­ku my­śle­nie – nie spad­nę – jest w grun­cie rze­czy wciąż my­śle­niem o spa­da­niu”, fi­lo­zo­fo­wał, gdy szla­frok roz­pruł się, po­zo­sta­wia­jąc cię­żar jego osoby ple­com, pię­tom i po­ślad­kom. Nie udźwi­gnę­ły. Zsu­wał się nie­ubła­ga­nie w kie­run­ku ta­ra­su. „Może jed­nak po­wrót nie był takim złym po­my­słem?” Po­czuł ude­rze­nie w pięty na kra­wę­dzi dachu, jęk­nął i za­trzy­mał się.

Otwo­rzył oczy, spo­koj­nie prze­tur­lał się na brzuch, po czym w ciszy, z pełną ak­cep­ta­cją wła­snej sy­tu­acji, kolejny raz przy­jął rolę ro­ba­ka, która wy­cho­dzi­ła mu do tej pory naj­le­piej. Gdy ponownie, tym razem bez sa­tys­fak­cji, wpeł­znął na górę, głos w jego gło­wie przy­wi­tał go sło­wem:

– Okno.

Mo­ni­ka cho­dzi­ła po pu­stym biu­rze, pró­bu­jąc ochło­nąć i ze­brać myśli. Więk­szość per­so­ne­lu wy­szła szu­kać za­gi­nio­ne­go pa­sa­że­ra. Coś się dzia­ło i nikt nie chciał prze­ga­pić ta­kiej hecy. Linie wła­ści­wie nie były przy­go­to­wa­ne na taką ewen­tu­al­ność. Była oczy­wi­ście ochro­na, ale głów­na jej część skła­da­ła się z sek­to­ra za­bez­pie­czeń sie­cio­wych w po­sta­ci kilku in­for­ma­ty­ków i ad­mi­ni­stra­to­ra. Byli też straż­ni­cy uzbro­je­ni w pa­ra­li­za­to­ry, ale to jed­nak nie było ty­po­we lot­ni­sko. Żeby coś tu wnieść, trze­ba by po­ko­nać za­po­rę sie­cio­wą oraz do­dat­ko­wą dro­bia­zgo­wą kon­tro­lę da­nych. W pod­sta­wo­wym pa­kie­cie lu­dzie dru­ko­wa­ni byli nago. Bagaż dru­ko­wa­ny był w zu­peł­nie innym dzia­le, o ile w ogóle, bo pa­sa­że­ro­wie zwy­kli prze­sy­łać swoje graty bez­po­śred­nio na dru­kar­ki do­mo­we. Oczy­wi­ście można by prze­słać nawet żoł­nie­rza w peł­nym ekwi­pun­ku, ale do tego po­trzeb­ne były od­po­wied­nie dy­rek­ty­wy i mu­sia­ły­by zo­stać speł­nio­ne spe­cjal­ne wa­run­ki, jak cho­ciaż­by stan wy­jąt­ko­wy lub alert ter­ro­ry­stycz­ny. W takim wy­pad­ku woj­sko mogło in­ter­we­nio­wać nawet w ciągu 15 minut. Tak przy­naj­mniej wy­ni­ka­ło z ofi­cjal­nych da­nych. To, co mógł za­ini­cjo­wać dany pra­cow­nik, za­le­ża­ło od jego po­zy­cji i upraw­nień.

Mo­ni­ka my­śla­ła o swo­jej ro­dzi­nie. W końcu wa­dli­wy wy­druk pytał ją o dzie­ci. Z tru­dem ła­pa­ła od­dech. Po­de­szła do okna, by wpu­ścić tro­chę po­wie­trza. Gdy roz­chy­li­ła ro­le­ty, jej oczom uka­zał się kosz­mar. Za oknem ostat­nie­go pię­tra bu­dyn­ku, na któ­rym znaj­do­wa­ło się biuro, na pa­ra­pe­cie stała ludz­ka po­stać. Cała podra­pa­na, ob­le­pio­na li­ść­mi, po­ma­za­na bru­dem i za­schnię­tą krwią. Po­stać ta, za­wi­nię­ta nie­zgrab­nie w po­dar­ty, brud­ny szla­frok, który kie­dyś praw­do­po­dob­nie był biały, wy­glą­da­ła jak mę­czen­nik, który wła­śnie po­sta­no­wił ob­ja­wić się pra­cow­ni­kom biu­ro­wym niż­sze­go szcze­bla. Przyj­rza­ła mu się i onie­mia­ła.

Henry z bła­gal­nym wzro­kiem pukał w dźwię­kosz­czel­ną szybę i wska­zy­wał na klam­kę okna, mó­wiąc coś, czego nie mogła usły­szeć. Bała się, że skoro zna­lazł ją tutaj, to praw­do­po­dob­nie znaj­dzie ją wszę­dzie. Miała niewiele czasu. Wy­bie­gła i za­trza­snę­ła za sobą drzwi.

Henry stał na pa­ra­pe­cie. Wiatr wiał w kie­run­ku fa­sa­dy bu­dyn­ku i przy­pie­rał go do szyby. Cie­szył się, że wieje. Tkwił tak w bez­sen­sow­nej, pa­to­wej sy­tu­acji, do któ­rej za­pro­wa­dził go in­stynkt, ale przy­naj­mniej czuł, że żyje. Wy­glą­dał praw­do­po­dob­nie jak in­we­stor gieł­do­wy po wiel­kim kra­chu, który stra­cił wszyst­ko i skoń­czył na ulicy, a teraz wje­chał na ostat­nie pię­tro, by świat sobie o nim przy­po­mniał. Jed­nak świat miał to gdzieś, a przy­naj­mniej nikt go nie wi­dział, oprócz Mo­ni­ki, która wła­śnie ucie­kła.

Stał tak na pa­ra­pe­cie i nie wie­dział, co zro­bić. Czuł się kom­plet­nie bez­rad­ny. Zu­peł­nie jak kie­dyś, gdy le­karz oznaj­mił jemu i jego żonie, że po­mi­mo ich wie­lo­let­nich sta­rań nigdy nie będą mieli dzie­ci. Nie stwo­rzą ro­dzi­ny. Po­padł w re­zy­gna­cję i w tym mo­men­cie ni­g­dzie mu się już nie spie­szy­ło. Prze­by­wa­jąc na ze­wnątrz, za zamkniętym oknem, po­czuł się jak szary gołąb, który wy­lą­do­wał wła­śnie obok niego, z rów­nie by­strym co on wy­ra­zem na swo­jej pta­siej twa­rzy.  

– Idź w bok.

W tym mo­men­cie po­my­ślał, że jego in­stynkt, jest jed­nak kom­plet­nym idio­tą. Prze­su­wał się ma­ły­mi kro­ka­mi po pa­ra­pe­cie. Okna cią­gnę­ły się przez całą ele­wa­cję, nie było ta­ra­su jak po dru­giej stro­nie bu­dyn­ku. Nie pa­trząc w dół, minął opu­sto­sza­łe biuro, a potem na­roż­nik.

– Spójrz w dół – usły­szał we­wnętrz­ny głos.

Nie chciał tego robić. Wie­dział, że jego lęk wy­so­ko­ści spo­tę­gu­je się. Spoj­rzał jed­nak, bez­gra­nicz­nie ufa­jąc in­stynk­to­wi, który do tej pory za­wiódł go tylko 5 razy. Za­krę­ci­ło mu się w gło­wie, ale kątem oka za­uwa­żył rusz­to­wa­nie, się­ga­ją­ce pię­tra niżej. Zsu­nął się na nie zwin­nie ni­czym na wpół nadep­nię­ty pająk. Był bez­piecz­ny.

 

*Winda*

 

Mo­ni­ka wypadła na ko­ry­tarz. Po­bie­gła w kie­run­ku windy z pręd­ko­ścią, jaką umoż­li­wia­ją ko­bie­cie w obo­wią­zu­ją­cym stro­ju biu­ro­wym buty na niewysokich ob­ca­sach. Wci­snę­ła przy­cisk przy­wo­łu­ją­cy windę i tu było go­rzej. Winda nadal stała na par­te­rze. Praw­do­po­dob­nie jej drzwi na dole wciąż były otwar­te. Pa­trzy­ła bła­gal­nym wzro­kiem na cyfrę zero, ozna­cza­ją­cą par­ter. Wci­ska­ła ner­wo­wo przy­cisk w spo­sób, w jaki uży­wa­ło się te­le­gra­fu, by al­fa­be­tem morsa prze­ka­zać komuś na dru­gim końcu świa­ta pilną, prio­ry­te­to­wą in­for­ma­cję wagi pań­stwo­wej o tre­ści "puść tę windę".

Ktoś tę wia­do­mość ode­brał, zero zmie­ni­ło się w je­dyn­kę. Mo­ni­ka po­czu­ła ulgę, ale to tylko jeden drob­ny suk­ces na dro­dze do jej wiel­kiej uciecz­ki. Po­trze­bo­wa­ła jesz­cze mi­ni­mum pię­ciu ta­kich suk­ce­sów. Pięć pię­ter, tyle dzie­li­ło ją od psy­chicz­ne­go kom­for­tu. Se­kun­dy dłu­ży­ły się jak na po­ran­nym ze­bra­niu w pracy, na któ­rym za­bra­kło kawy, wody i pa­lusz­ków. Była prze­ra­żo­na, bo wy­świe­tla­ło się do­pie­ro pię­tro pierw­sze.

„Jest!”. Dru­gie pię­tro. "Udało się", po­my­śla­ła, jakby wła­śnie prze­trwa­ła naj­cięż­szy po­nie­dzia­łek w swo­jej pracy. 

Jej praca nie była lekka, ale na to nigdy nie na­rze­ka­ła. Naj­bar­dziej do­bi­ja­ją­cy był głos nie­speł­nie­nia, głos za­wo­du do­cho­dzą­cy z głębi ni­czym głos jej matki, która li­czy­ła na to, że Mo­ni­ka, jako pierw­sza ko­bie­ta w ro­dzi­nie osią­gnie suk­ces, o któ­rym nie ma­rzy­li męż­czyź­ni, ba, który nawet nie prze­szedł im przez głowę, bo mieli za mało am­bi­cji i za ni­skie aspi­ra­cje.

Teraz na widok cyfry 2 po­czu­ła to, co pra­cow­nik kor­po­ra­cyj­ny czuje we wto­rek, czyli „bła­gam, niech już bę­dzie środa”.

Trze­cie pię­tro. Nie do wiary, że środa to do­pie­ro po­ło­wa ty­go­dnia.

Mo­ni­ka była do­brze za­po­wia­da­ją­cą się pro­gra­mist­ką po­dob­nie jak jej mąż, któ­re­go po­zna­ła na stu­diach. Wów­czas po­ma­ga­ła mu w nauce. Była od niego zdol­niej­sza i lep­sza, ale potem się po­bra­li, po­ja­wi­ły się dzie­ci, on po­szedł do przo­du, a ona zo­sta­ła w miej­scu. W końcu od­szedł i zo­sta­wił ją z dwój­ką ma­lu­chów i tyle. Mama ra­czej nie była dumna.

Obej­rza­ła się w kie­run­ku ko­ry­ta­rza. Cisza… Ża­ło­wa­ła, że sze­fo­stwo nie ogło­si­ło stanu alar­mo­we­go. Praw­do­po­dob­nie chcie­li za­tu­szo­wać spra­wę i po­za­mia­tać wszyst­ko pod dywan. W ta­kiej sy­tu­acji ona po­nio­sła­by naj­większe kon­se­kwen­cje, oprócz błęd­nie wy­dru­ko­wa­ne­go pa­sa­że­ra oczy­wi­ście.

Spoj­rza­ła na windę, czwar­te pię­tro. W czwar­tek pra­cow­nik biu­ro­wy myśli już tylko o piąt­ku.

Piąte pię­tro, pa­trzy­ła z nie­do­wie­rza­niem. Udało się. Wbie­gła do windy i ode­tchnę­ła z ulgą, jakby była po całym ty­go­dniu pracy. Jej służ­bo­wy ko­mu­ni­ka­tor za­wi­bro­wał, przy­po­mi­na­jąc o nie­prze­czy­ta­nym za­rzą­dze­niu. Spoj­rza­ła na niego. Na­tych­mia­sto­wa ewa­ku­acja. A jed­nak, stan alar­mo­wy zo­stał ogło­szo­ny. Wej­ście za­mknę­ło się za nią. Była bez­piecz­na. Winda mo­zol­nie prze­su­wa­ła się w dół. Na 3 pię­trze za­trzy­ma­ła się. Drzwi po­wo­li za­czę­ły się otwie­rać, ujaw­nia­jąc za nimi prze­ra­ża­ją­ce ob­li­cze czło­wie­ka ob­le­pio­ne­go li­ściem je­sien­nym. Nie wi­dział jej jesz­cze. Roz­glą­dał się do­oko­ła, jak czło­wiek szu­ka­ją­cy to­a­le­ty.

Mo­ni­ka rzu­ci­ła się do wej­ścia windy, pró­bu­jąc je po­wstrzy­mać i za­mknąć pła­sko roz­ło­żo­ny­mi dłoń­mi. Nic z tego. Drzwi ni­czym bez­dusz­ny biu­ro­kra­ta po­wo­li, jed­no­staj­nie wy­ko­ny­wa­ły za­ło­żo­ny z góry pro­ces. 

Henry zo­ba­czył ją. Cof­nę­ła się i przy­lgnę­ła do lu­stra w głębi ka­bi­ny. On wy­pro­sto­wał się ele­ganc­ko w stylu dy­rek­to­ra spo­ty­ka­ją­ce­go w biu­rze świe­żo za­trud­nio­ną pra­cow­ni­cę. Wszedł, winda za­mknę­ła się za nim, po czym za­py­tał.

– Na które pię­tro?

Nie od­po­wie­dzia­ła.

 

*Od­kry­cie*

 

Wy­siadł ostroż­nie. Bu­dy­nek był opu­sto­sza­ły. Nie było żywej duszy, jakby wszy­scy zo­sta­wi­li to, czym ak­tu­al­nie się zaj­mo­wa­li i wy­bie­gli w po­śpie­chu. Na front­de­sku stała jesz­cze go­rą­ca kawa. Henry do­my­ślał się, że praw­do­po­dob­nie uru­cho­mio­na zo­sta­ła jakaś wy­jąt­ko­wa pro­ce­du­ra. Szarp­nął Mo­ni­kę za ramię i szep­nął: 

– Co tu się dzie­je? Chce­cie mnie usu­nąć?

Jej wargi drża­ły, a w oczach po­ja­wi­ły się łzy.

– Ja tu tylko pra­cu­ję, nic nie wiem, mam tylko do­stęp do pod­sta­wo­wych in­for­ma­cji o pa­sa­że­rach. – Po jej po­li­ku spły­nę­ła łza. Je­że­li była ak­tor­ką, to na­praw­dę nie­złą.

– Ja nic nie wiem, puść mnie… pro­szę – jęk­nę­ła.

– Gdzie resz­ta per­so­ne­lu?

– Ewa­ku­acja, wszy­scy udali się do komór ewa­ku­acyj­nych.

– Zo­sta­jesz ze mną. 

Mil­cza­ła przy­ta­ku­jąc, a z jej mo­krych od łez oczu biło kom­plet­ne za­gu­bie­nie. Teraz Henry był jesz­cze bar­dziej pewny, że to wła­śnie ją pa­mię­tał ze szko­ły. Miał nawet wra­że­nie, że stoi przed nim mała za­pła­ka­na dziew­czyn­ka, która zgu­bi­ła mamę, a do tego ktoś wła­śnie ukradł jej ulu­bio­ną lalkę, do któ­rej zwy­kle przy­tu­la się, gdy się boi. Spoj­rzał na nią jak na córkę, któ­rej nigdy nie miał i mieć nie bę­dzie. Brak moż­li­wo­ści po­sia­da­nia po­tom­stwa, nie spra­wi­ał, że nie po­sia­dał in­stynk­tu oj­cow­skie­go czy ja­kie­go­kol­wiek ludz­kie­go od­ru­chu. Objął ją ra­mie­niem i po­wie­dział spo­koj­nie:

– Nie martw się… wszy… wszyst­ko bę­dzie do­brze.

Jego głos za­drżał. Mimo to Mo­ni­ka wciąż przy­ta­ku­ją­co ki­wa­ła głową. Praw­do­po­dob­nie gdyby w tym mo­men­cie po­wie­dział "po­ciąg po­śpiesz­ny wje­dzie na peron  trze­ci, pro­si­my o od­su­nię­cie się od torów" lub co­kol­wiek in­ne­go, za­cho­wy­wa­ła­by się tak samo. Bała się go i nie trak­to­wa­ła jak czło­wie­ka. Był prze­cież wy­dru­kiem. Rów­nie do­brze mógł­by po­cie­szać ją robot ku­chen­ny. Nie miała wobec niego współ­czu­cia, a już na pewno nie by­ła­by mu w sta­nie za­ufać. Gdy jed­nak Henry z wytrzeszczonymi ocza­mi zła­pał ją za rękę i wy­mam­ro­tał „mu­si­my się szyb­ko scho­wać”, bez więk­sze­go oporu dała się wcią­gnąć pod blat ma­syw­ne­go biur­ka front­de­sku.

Sie­dzie­li sku­le­ni w sobie, jak gdyby chcie­li stać się nie­wi­dzial­ni. Oczy­wi­ście Henry miał pewne pre­dys­po­zy­cje w byciu nie­zau­wa­ża­nym, więc sku­lał się w sobie praw­do­po­dob­nie w nieco mniej­szym stop­niu niż Mo­ni­ka. Wstrzy­ma­li od­dech i wy­tę­ży­li słuch. Nie sły­sze­li nic. Żad­nych od­gło­sów, jakby ni­ko­go tam nie było.

Po chwi­li za­czę­li płyt­ko od­dy­chać, mając wra­że­nie, że od­głos ich po­wol­ne­go od­de­chu jest je­dy­nym dźwię­kiem, jaki nie­sie się po po­miesz­cze­niu. Henry przy­glą­dał się teraz z bli­ska sku­lo­nej obok niego ko­bie­cie. Wy­glą­da­ła za­dzi­wia­ją­co młodo jak na swój wiek. Na jej twa­rzy nie było jesz­cze wi­docz­nych zmarsz­czek, tak jak u niego. 

– Ile masz lat? – szep­nął, po­wąt­pie­wa­jąc, czy to ta sama osoba, którą pa­mię­tał.

– Trzy­dzie­ści jeden.

Henry zdzi­wił się. Wy­glą­da­ło na to, że nie wie­dzia­ła ile lat ma na­praw­dę. Mu­sia­ła być co naj­mniej w jego wieku, prze­cież pa­mię­tał ją z rów­no­le­głej klasy. Jak to moż­li­we, czyż­by kła­ma­ła? A może to nie ona?

– Je­steś w moim wieku, pa­mię­tam cię ze szko­ły – po­sta­no­wił skon­fron­to­wać swoje przy­pusz­cze­nia. Mo­ni­ka wciąż za­ci­ska­ła pię­ści. Oczy nadal miała za­mknię­te ni­czym cho­wa­ją­ce się dziec­ko, które myśli, że jest nie­wi­docz­ne dla in­nych, gdy samo nie pa­trzy.

 – Nie zna­li­śmy się, ale byłaś w moim rocz­ni­ku. Nie po­je­cha­łaś na wy­ciecz­kę szkol­ną i dla­te­go przez pe­wien czas cho­dzi­łaś na za­ję­cia do mojej klasy.

Otwo­rzy­ła oczy.

– Pa­mię­tam jak wy­bie­głaś ze łzami w oczach z lek­cji hi­sto­rii, kiedy na­uczy­ciel przed­sta­wiał rze­ko­me do­wo­dy na to, że ho­lo­kaust nie miał miej­sca – wes­tchnął cicho.

– My­śla­łem, że pła­czesz z po­wo­du wy­ciecz­ki. Do­pie­ro jakiś czas póź­niej zro­zu­mia­łem, dla­cze­go na­praw­dę wtedy wy­szłaś – dodał.

Mo­ni­ka mo­men­tal­nie prze­sta­ła pła­kać, opa­no­wa­ła się i spoj­rza­ła na Henry'ego, jakby pró­bo­wa­ła sobie coś przy­po­mnieć.

– Prze­cież ty je­steś po czter­dzie…  – urwa­ła.

Wyj­rza­ła spod biur­ka. Się­gnę­ła mały, cien­ki jak ze­szyt lap­top, znaj­du­ją­cy się na bla­cie nad nimi. Był wciąż włą­czo­ny. Unio­sła ekran i za­lo­go­wa­ła się w po­śpie­chu.

Henry wy­szedł spod biur­ka. Ro­zej­rzał się i pod­szedł ostroż­nie do głów­ne­go wej­ścia. Bez skut­ku na­ci­snął na klam­kę. Drzwi były za­mknię­te, znaj­do­wa­li się w pu­łap­ce. Na ze­wnątrz wiatr za­ba­wiał się ster­ta­mi liści, jakby je­sień trwa­ła tam od za­wsze.

Mo­ni­ka sie­dzia­ła już przy biur­ku i po­spiesz­nie prze­glą­da­ła dane pa­sa­że­rów. Uła­mek po­pu­la­cji ko­rzy­sta­ją­cej z LST to jed­nak nadal spora licz­ba, bio­rąc pod uwagę, że ilość ludzi na ziemi i poza nią nie­ustan­nie rosła. Wpro­wa­dzi­ła imię i na­zwi­sko swo­je­go by­łe­go męża. Jego dane wid­nia­ły teraz na ekra­nie.

Stan­ley Bar­tuś. Wiek czterdzieści pięć lat.

Opar­ła się na krze­śle, od­su­wa­jąc głowę z nie­do­wie­rza­niem. Henry stał za nią, dla niego już wcze­śniej było jasne, że Mo­ni­ka musi być co naj­mniej w jego wieku. Kto wie, być może rów­nież ona, tak jak on, jest wy­dru­kiem, kopią samej sie­bie. Za­sta­na­wiał się przez chwi­lę czy jest moż­li­we, że ze­ska­no­wa­no ją bez jej wie­dzy lub ska­so­wa­no jej pa­mięć. Bo jak ina­czej wy­tłu­ma­czyć fakt, że nie znała swego praw­dzi­we­go wieku. Praw­do­po­dob­nie my­śla­ła teraz o tym samym. Po­dzi­wiał z jakim spo­ko­jem ak­cep­to­wa­ła kim jest. Patrzył na nią z pewną satysfakcją, jak na członka Ku Klux Klanu, który właśnie dowiedział się, że też jest czarny.

– Czy mo­żesz zo­ba­czyć dane wyż­sze­go po­zio­mu? – za­py­tał, cho­ciaż znał od­po­wiedź. Mo­ni­ka wpi­sa­ła ko­men­dę, by wejść w sys­tem za­rzą­du, jed­nak przy­wi­ta­ło ich oczy­wi­ste pole z ha­słem, któ­re­go nie znali. Ga­pi­li się na nie i mi­ga­ją­cy w nim kur­sor w mil­cze­niu, jakby wła­śnie go­dzi­li się z losem la­bo­ra­to­ryj­nej myszy. Mo­ni­ka wy­pro­sto­wa­ła się na krze­śle, a jej ręce wró­ci­ły wolno do pa­ne­lu.

– Mój były mąż. On też tu pra­co­wał. Był jed­nym z ar­chi­tek­tów sys­te­mu LST.

Nie znała wszyst­kich haseł swo­je­go męża, ale to jedno za­pa­mię­ta­ła, bo za­wie­ra­ło imię ko­bie­ty, dla któ­rej ją zo­sta­wił.

N9A­8T7A­6L5I­4A3 – wpi­sa­ła. Ich oczom uka­zał się ko­mu­ni­kat, który przy­spie­szył bicie serca… Pełny do­stęp.

– Sprawdź umowy – wy­szep­tał pod­eks­cy­to­wa­ny Henry. Dla niego było to źró­dło in­for­ma­cji, które znał i ro­zu­miał naj­le­piej. Mo­ni­ka we­szła w dział umów. Pierw­sze zna­la­zła umowy pra­cow­ni­cze, dla­te­go szyb­ko od­szu­ka­ła swoje na­zwi­sko i otwo­rzy­ła plik. Za­czę­li czy­tać. 

Po mi­nię­ciu stan­dar­do­wej for­mu­ły ich uwagę przy­ku­ło zda­nie: „Wy­ra­żam zgodę na uży­cie wy­dru­ku kopii mojej osoby w ce­lach za­wo­do­wych na rzecz linii Light Speed Tra­vel za wy­na­gro­dze­niem usta­lo­nym w za­łącz­ni­ku nr1 umowy. Pod­pi­sa­no: Mo­ni­ka No­wic­ka-Bar­tuś”.

Jej szczę­ka nie­świa­do­mie osu­nę­ła się. Na­bra­ła po­wie­trza do krzy­ku, ale żaden dźwięk nie prze­cho­dził jej przez gar­dło. Czuła jakby ktoś ją zła­pał za szyję i dusił. Z tru­dem prze­łknę­ła ślinę i nadal mil­cza­ła. Życie prze­le­cia­ło jej przed ocza­mi. Miała swoje wspo­mnie­nia, ale ona, tu i teraz, ist­nia­ła tylko po to, żeby pra­co­wać na jakąś inną nią, ży­ją­cą gdzieś tam, która praw­do­po­dob­nie leży i od­po­czy­wa albo re­ali­zu­je się i speł­nia swoje ma­rze­nia. O czym ma­rzy­ła? Nie umia­ła sobie przy­po­mnieć, już dawno po­go­dzi­ła się z losem i przy­zwy­cza­iła do co­dzien­nej ru­ty­ny. Jak mogła sobie to zro­bić?

Henry wie­dział, że ich los został prze­są­dzo­ny, w momencie, w którym poznali te informacje. Nikt z odro­bi­ną ro­zu­mu nie po­zo­sta­wi ich przy życiu. Wy­chy­lił lekko głowę ponad blat i ro­zej­rzał się. Było pusto. Za okna­mi li­ście co jakiś czas ude­rza­ły w szybę, przy­kle­ja­jąc się do niej na krót­ka chwi­lę, a na­stęp­nie opa­da­jąc bez­wład­nie. 

Mo­ni­ka za­czę­ła wy­świe­tlać umowy wszyst­kich pra­cow­ni­ków pla­ców­ki z za­wrot­ną pręd­ko­ścią, by po­twier­dzić swoje przy­pusz­cze­nia.

– Wszy­scy… – wy­do­by­ła z sie­bie wresz­cie, jakby po­czu­ła nie­wiel­ką ulgę, że nie jest sama, a tra­ge­dia do­ty­czy rów­nież jej ni­cze­go nie­świa­do­mych ko­le­gów i ko­le­ża­nek.

– Wszy­scy pra­cu­ją­cy tutaj lu­dzie to nie­świa­do­me wy­dru­ki – Tym razem po­wie­dzia­ła to tonem wska­zu­ją­cym na to, że do­tar­ło do niej, że to jed­nak nie jest dobra wia­do­mość.

Zanim Henry zdą­żył po­pro­sić, by wy­świe­tli­ła dane klien­tów, Mo­ni­ka prze­sko­czy­ła fol­der da­nych per­so­nal­nych i włą­czy­ła panel za­rzą­dza­nia. Żaden z pra­cow­ni­ków nie miał do­stę­pu do tych in­for­ma­cji. Włą­czy­ła głów­ne pro­ce­du­ry, cele i pro­jek­ty pla­ców­ki. Wid­niał tam tylko jeden tytuł: Pro­jekt: AU­TO­RY­ZA­CJA Henry Ko­wal­ski. 

Pa­trzy­li teraz na zapis pro­ce­du­ry, a także skom­pli­ko­wa­ne sche­ma­ty blo­ko­we al­go­ryt­mu ana­li­zy i ska­mie­nie­li. Ich oczom uka­za­ła się za­wi­ła struk­tu­ra, z któ­rej wy­ni­ka­ło, że za­rów­no per­so­nel, do któ­re­go na­le­ża­ła Mo­ni­ka, jak i obiekt badań, któ­rym był Henry, są ska­no­wa­ni, dru­ko­wa­ni, a na­stęp­nie usu­wa­ni. Wszyst­ko po­wta­rza­ne jest nie­ustan­nie w wie­lo­krot­nych cy­klach. Bóg jeden wie, jakie ba­da­nia i ma­ni­pu­la­cje prze­pro­wa­dza­li na mózgu i pa­mię­ci Henry'ego.

– Jak to moż­li­we, że uży­wa­ją mo­je­go skanu? – za­py­tał Henry. 

Mo­ni­ka otwo­rzy­ła dane i umowy klien­ta. 

„Wy­ra­żam zgodę na uży­cie wy­dru­ku kopii mojej osoby w celu ba­da­nia ja­ko­ści usług i za­do­wo­le­nia klien­ta na rzecz linii Light Speed Tra­vel za wy­na­gro­dze­niem usta­lo­nym w za­łącz­ni­ku nr1 umowy. Pod­pi­sa­no: Henry Ko­wal­ski.”

Henry za­mknął oczy. Pró­bo­wał, ale nie umiał nic sobie przy­po­mnieć. Do­my­ślał się, że praw­do­po­dob­nie zre­ali­zo­wał swój plan i wy­cią­gnął od linii LST nie­ma­łą sumkę. Po­szedł na ugodę i pod­pi­sał to, co teraz mieli przed ocza­mi. Do badań wy­ko­rzy­sta­li jego zapis sprzed skoku. „Jak mo­głem sobie to zro­bić” po­my­ślał. 

Oby­dwo­je mil­cze­li. Zda­wa­li sobie spra­wę, co to ozna­cza. Zo­sta­li uwię­zie­ni w pętli pro­gra­mu badań, a ich życie trwa­ło do­kład­nie jeden cykl. Dla tego sys­te­mu byli tylko pod­sta­wio­ny­mi da­ny­mi. Celem ich życia było wy­peł­nie­nie an­kie­ty, a wła­ści­wie ostat­niej de­cy­zji w niej za­war­tej. Złej de­cy­zji. Od­mo­wy au­to­ry­za­cji, ozna­cza­ją­cej po­wtó­rze­nie cyklu. Zro­zu­mie­li, że Linie LST przy­go­to­wa­ły tę pro­ce­du­rę, by zna­leźć me­to­dę na nie­le­gal­ne wpły­wa­nie na de­cy­zje klien­tów i by za­cho­wy­wać czy­ste konto bez nie­po­trzeb­ne­go roz­gło­su. Dru­ko­wa­li tu swo­je­go klien­ta wie­lo­krot­nie, do te­stów.

Henry w mil­cze­niu chwy­cił sto­ją­ce obok krze­sło. Sta­nął na­prze­ciw szkla­nych drzwi, za któ­ry­mi sza­lał wiatr, po­ry­wa­ją­cy w górę ster­ty ko­lo­ro­wych liści. Za­mknął oczy, jakby mo­dlił się lub roz­ma­wiał ze swoim prze­zna­cze­niem. Wziął duży za­mach i z całej siły ci­snął krze­słem w kie­run­ku szyby. Krze­sło le­cia­ło przez całe po­miesz­cze­nie i ob­ra­ca­ło się w po­wie­trzu po­wol­nie. Miał wra­że­nie, że trwa­ło to nie­zwy­kle długo. Gdy ude­rzy­ło w po­wierzch­nię szyby, nogi krze­sła wy­gię­ły się, jakby były z pla­ste­li­ny. Roz­legł się gło­śny huk. Krze­sło od­bi­ło się i upa­dło na pod­ło­gę z mniej­szym już trza­skiem.

Nic. Mały ślad na szy­bie. Cze­kał z na­dzie­ją, że być może z nie­mal nie­wi­docz­nej rysy po­ja­wi się za chwi­lę małe pęk­nię­cie, luka w struk­tu­rze, która po­więk­szy się, a na­stęp­nie za­mie­ni w pa­ję­czy­nę. Ta na­to­miast po­kry­je całą po­wierzch­nię i z hu­kiem roz­wa­li szkło na mi­lio­ny ka­wał­ków, ofia­ru­jąc im wol­ność. Nie­ste­ty. Nic ta­kie­go się nie stało. W zło­ści za­czął rzu­cać w drzwi przed­mio­ta­mi, które miał pod ręką. Po­now­nie chwy­cił krze­sło i uży­wa­jąc go jak na­rzę­dzia, ude­rzał nim w szybę z ca­łych sił, aż zmęczył się i za­sa­pał.

Mo­ni­ka nie ode­szła w tym cza­sie od kom­pu­te­ra. Zer­k­nę­ła przez chwi­lę na opę­ta­ne­go dzi­kim sza­łem Henry'ego. Wyglądał zabawnie i tym razem to ona miała wra­że­nie, że pa­trzy na małpę w zoo, ba­wią­cą się pa­ty­kiem, któ­rym raz po raz rzuca w szybę klat­ki od­dzie­la­ją­cej zwie­rzę od ob­ser­wa­to­ra. Spra­wi­ło jej to krót­ko­trwa­łą przy­jem­ność.

Sama, mimo tego mał­pie­go ha­ła­su, sku­pio­na była na roz­po­zna­niu moż­li­wo­ści. Nie mogła zmie­nić pro­ce­du­ry, która prze­są­dza­ła o ich losie. Przej­rza­ła al­go­rytm ana­li­zy i ma­ni­pu­la­cji. Na da­nych mózgu i pa­mię­ci Henry'ego z ostat­nie­go skanu wy­ko­ny­wa­ny był ko­lej­ny pro­ces, więc nie miała do­stę­pu, by go zmie­nić, spra­wić, by w ko­lej­nym cyklu pa­mię­tał co­kol­wiek z tego, co za­szło w po­przed­nim. Czy ist­nia­ła jakaś moż­li­wość za­chwia­nia sta­bil­no­ścią tego pro­ce­su? W końcu byli już tu na dole, więc coś do tej pory po­szło nie tak.

„In­stynkt?”, prze­mknę­ło jej przez głowę.

Szyb­ko prze­łą­czy­ła się na zapis splo­tu sło­necz­ne­go, który od­po­wie­dzial­ny jest za pod­świa­do­mość. Na tym ob­sza­rze nie były ak­tu­al­nie wy­ko­ny­wa­ne żadne ana­li­zy, ani pro­ce­du­ry ma­ni­pu­la­cyj­ne. Mo­ni­ka do­pi­sa­ła kilka krót­kich ko­mend i wy­mu­si­ła w ten spo­sób ak­tu­ali­za­cję splo­tu sło­necz­ne­go na ostat­nim do­stęp­nym ska­nie Henry'ego. Pa­trząc na zapis kodu miała wra­że­nie, że ktoś wcze­śniej już pró­bo­wał to zro­bić.

Praw­do­po­dob­nie nie miało to żad­ne­go zna­cze­nia, jed­nak da­wa­ło im cień szan­sy, że w ko­lej­nym cyklu lub cy­klach, pod­świa­do­mość coś mu pod­po­wie, o ile w ogóle ktoś taki jak on po­słu­cha głosu in­stynk­tu.

Henry w tym cza­sie ucichł już. Sie­dział bez­rad­nie na podłodze opar­ty o drzwi, które przed chwi­lą pró­bo­wał sfor­so­wać. Ob­ser­wo­wał krze­sło le­żą­ce teraz na­prze­ciw niego, jakby pró­bo­wał wy­my­ślić, jak jesz­cze można po­słu­żyć się tym wspa­nia­łym na­rzę­dziem.

Mo­ni­ka za­lo­go­wa­ła się do sys­te­mu za­rzą­dza­nia bu­dyn­ku i otwo­rzy­ła drzwi. Roz­su­nę­ły się, a opie­ra­ją­cy się o nie Henry wy­padł na ze­wnątrz. Wiatr wtargnął do środ­ka z im­pe­tem, wmia­ta­jąc ze sobą tyle liści, że nagle w po­miesz­cze­niu zro­bi­ło się ko­lo­ro­wo. Henry pod­niósł się i spoj­rzał na Mo­ni­kę ze zdzi­wie­niem i po­dzi­wem, z któ­rym kie­dyś pa­trzył na swo­je­go ojca le­pią­ce­go z pla­ste­li­ny trzy­gło­we­go smoka. Włosy Mo­ni­ki po­wie­wa­ły na wie­trze. Wi­dząc minę Henry'ego, uśmiech­nę­ła się szcze­rze. Po­czu­ła się wresz­cie do­ce­niona, jakby wła­śnie z po­dzi­wem pa­trzy­ła na nią mama.

 

*Uciecz­ka*

 

Pa­trzy­li na sie­bie z ra­do­ścią, Henry za­to­pił się w jej oczach, które przy­wio­dły mu na myśl Annę. W jed­nej chwi­li wy­obra­ził sobie, że jest w domu z żoną, w końcu mają dziec­ko, któ­re­go pra­gnę­li, a ich życie toczy się dalej, bez żad­nych kom­pli­ka­cji.

– Ucie­kaj! – głos jego pod­świa­do­mo­ści wy­rwał go z tego pięk­ne­go snu i jego uśmiech nagle znik­nął.

– Ucie­kaj!

Henry ro­zej­rzał się. Wokół bu­dyn­ku roz­cią­gał się pusty plac, a za nim ścia­na lasu, same drze­wa. Wiatr prze­su­wał nie­zli­czo­ną ilość liści po mo­krej po­wierzch­ni be­to­nu.

Spoj­rzał na Mo­ni­kę, która była jesz­cze w środ­ku.

– Zo­staw ją, ucie­kaj!

Henry za­czął biec w kie­run­ku lasu. Mo­ni­ka wi­dząc to, za­drża­ła. Chwy­ci­ła lap­to­pa i skie­ro­wa­ła się ku wyj­ściu. Henry po­ru­szał się szyb­ciej od niej. Za­czął zni­kać jej z pola wi­dze­nia za kłę­ba­mi po­ry­wa­nych przez wiatr liści. Opu­ści­ła bu­dy­nek, bie­gnąc teraz pod wiatr. Mru­ży­ła oczy, ale już nic nie do­strze­ga­ła. Była zu­peł­nie sama. Po­dą­ża­ła w kie­run­ku, w któ­rym ostat­ni raz wi­dzia­ła jego od­da­la­ją­cą się syl­wet­kę.

Henry pę­dził co tchu, od­pie­rał myśli o tym, co może spo­tkać Mo­ni­kę. Po­mo­gła mu i być może za­wdzię­czał jej życie, ale mu­siał ją zo­sta­wić, bo tak kazał mu in­stynkt i wszech­ogar­nia­ją­cy strach. Czuł jak jego serce sil­ny­mi ude­rze­nia­mi pom­pu­je krew do mię­śni, które nagrzewały się ni­czym żar w piecu lo­ko­mo­ty­wy. Wtedy po­mię­dzy li­ść­mi uj­rzał dam­ski but na ni­skim ob­ca­sie, a za chwi­le strza­ska­ny lap­top. Biegł dalej, gdy na ziemi przed sobą zo­ba­czył po­dłuż­ną plamę krwi, cią­gną­cą się w kie­run­ku gąsz­czu, za­czął zwal­niać. To był but Mo­ni­ki i lap­top z front­de­sku, wie­dział to. „Czyja to krew?” Sta­nął. Pa­trzył przed sie­bie na ster­ty żół­tych i krwa­wo czer­wo­nych liści. Spojrzał się za sie­bie. Jak przez mgłę wi­dział opu­sto­sza­ły bu­dy­nek w środ­ku lasu. Raz po raz prze­sła­nia­ły go le­cą­ce z wia­trem dro­bin­ki, pa­ty­ki i li­ście. Dy­szał.

Z od­da­li, wyłoniła się syl­wet­ka kobiety, bie­gną­ca nie­zgrab­nie w niewygodnych bu­tach na obcasach. Pod pachą trzy­ma­ła lap­to­pa. Spoj­rzał na plamę krwi i but, znaj­du­ją­cy się teraz mniej wię­cej w po­ło­wie od­le­gło­ści mię­dzy nimi.

– Stó­ó­ó­ój!!! – roz­darł się na całe gar­dło, ale jego krzyk zlał się, z moc­nym szu­mem i gwiz­dem wia­tru. 

Ru­szył w jej kie­run­ku. Pę­dził jak wa­riat. Zbli­żał się jed­nak zbyt wolno. Mo­ni­ka była już zde­cy­do­wa­nie bli­żej fe­lar­ne­go miej­sca. Miał wra­że­nie, że w jego krwi bra­ku­je tlenu, a mię­śnie nie mają wię­cej mocy. Tym razem biegł jed­nak z wia­trem, jak na dachu, kiedy głos in­stynk­tu po­wstrzy­mał go od skoku. Zmniej­szał dy­stans do Mo­ni­ki, krzy­cząc by się za­trzy­ma­ła. Była już pra­wie przy swoim bucie le­żą­cym po­mię­dzy li­ść­mi. Mo­ni­ka, sły­sząc go nie­wy­raź­nie, nieco zwol­ni­ła. Zbli­żał się do niej już bar­dzo szyb­ko, sku­pił wzrok na jej syl­wet­ce.

„Pie­przyć in­stynkt, tym razem nic mnie nie po­wstrzy­ma”, po­my­ślał, na wy­pa­dek, gdyby głos w jego gło­wie kazał mu się nie­spo­dzie­wa­nie za­trzy­mać, ale ten głos wciąż mil­czał.

Henry rzu­cił się, po­ry­wa­jąc w locie Mo­ni­kę, do­słow­nie wy­ry­wa­jąc ją z butów. Upa­dli i tur­la­li się przez kilka na­stęp­nych me­trów. Mo­ni­ka obo­la­ła otwo­rzy­ła oczy. Henry spoj­rzał na nią, była cała.

– Nie wsta­waj – po­wie­dział głos w jego gło­wie, który sły­szał tylko on sam.

Chciał po­wtó­rzyć to Mo­ni­ce, ale gdy otwo­rzył usta…

– Cicho! – na­ka­zał mu in­stynkt.

Mo­ni­ka ro­zej­rza­ła się, chcia­ła się pod­nieść, ale do­sta­ła lekko pa­ty­kiem w głowę. Obej­rza­ła się na Henry'ego i zo­ba­czy­ła, że na migi po­ka­zu­je jej otwar­tą dło­nią, by się nie ru­sza­ła. Palec dru­giej dłoni przy­ło­żył do ust, sy­gna­li­zu­jąc, by za­cho­wa­ła ciszę.

Zo­sta­ła na ziemi, leżąc w ka­łu­ży. Mokre li­ście ob­le­pia­ły jej ciało. Wy­tę­ża­ła słuch. Pró­bo­wa­ła zo­rien­to­wać się, co się dzie­je, ale nie sły­sza­ła nic poza szu­mem i gwiz­da­mi wia­tru, ni­ko­go też nie wi­dzia­ła. Le­że­li tak przez kilka na­stęp­nych minut, które dłu­ży­ły się w nie­skoń­czo­ność. Patrząc na ścianę lasu, Henry miał wrażenie, że krew spływa z każdego drzewa, a ocean czerwieni wylewa się na plac. Nie wiedział, co na nich tam czyhało i skąd wziął się w nim ten pierwotny lęk, ale w jego głowie ucieczka do lasu równała się uderzeniu z ogromną prędkością w betonową ścianę lub upadkowi na płytę chodnika z dziesiątego pietra wieżowca. Wydawało mu się, że zginął w tym lesie już setki razy. W końcu podczołgał się powoli w kierunku Moniki na tyle blisko, że usłyszała jego szept:

– Wra­ca­my.

– Moje buty – od­szep­ta­ła, pa­trząc w kie­run­ku zgu­bio­nych w trak­cie lotu pan­to­fli. 

– Zo­staw.

Za­uwa­żył, że Mo­ni­ka się­gnę­ła po lap­top, który leżał naj­bli­żej. Nie był strza­ska­ny. Od­czoł­ga­li się ka­wa­łek w kie­run­ku bu­dyn­ku, po czym przy­ję­li po­chy­lo­ną po­sta­wę, jakby oba­wia­li się, że ktoś ich za­uwa­ży i bie­giem za­czę­li wra­cać. „Je­stem, bo wra­cam”, po­my­ślał Henry. Zbli­ża­li się w kie­run­ku drzwi fron­to­wych, które po­zo­sta­wi­li otwar­te po pa­nicz­nej uciecz­ce. Zda­wa­ło im się, że w środ­ku za­uwa­ży­li ruch.

– Rusz­to­wa­nie – pod­po­wie­dział mu in­stynkt.

Skie­ro­wał się na rusz­to­wa­nie znaj­du­ją­ce się przy bocz­nej ścia­nie, wska­zu­jąc je także Mo­ni­ce. Gdy do­bie­gli, pod­sa­dził ją, by zła­pa­ła się kon­struk­cji i we­szła na pierw­szy po­ziom. Sam wsko­czył i pod­cią­gnął się na tyle, że Mo­ni­ka zdo­ła­ła zła­pać go za ra­mio­na i pomóc mu wdra­pać się na górę. Gdy to się udało, padł obok niej i le­że­li tak przez chwi­lę.

-Nie wsta­wać? – wy­szep­ta­ła.

– Chwi­la, muszę od­po­cząć.

Mo­ni­ka włą­czy­ła lap­to­pa i za­czę­ła w nim grze­bać, pod­czas gdy Henry nadal z tru­dem łapał po­wie­trze. Po chwi­li jego od­dech unor­mo­wał się nieco. Pod­niósł się ocię­ża­le i wska­zał pal­cem swój ulu­bio­ny kie­ru­nek, w któ­rym po­ru­szał się od lat pod­czas swo­jej ka­rie­ry w kor­po­ra­cji: góra.

Po­ma­ga­jąc sobie wza­jem­nie, po­ko­na­li kilka pierw­szych szcze­bli rusz­to­wa­nia i wdra­pa­li się na wy­so­kość trze­cie­go pię­tra, gdzie okno było otwar­te.

– Pad­nij – pod­po­wie­dział mu in­stynkt i mo­men­tal­nie po­ło­ży­li się na plat­for­mie, jakby wy­ko­ny­wa­li roz­kaz nie­wi­dzial­ne­go do­wód­cy. Mo­ni­ka szyb­ko się uczy­ła, bez za­sta­no­wie­nia po­wta­rza­ła ruchy Henry’ego, jakby miało jej to ura­to­wać życie. Praw­do­po­dob­nie, gdyby po­tknął się lub po­śli­zgnął na mo­krym li­ściu, też bły­ska­wicz­nie zna­la­zła­by się w po­zy­cji le­żą­cej. Henry pa­trzył na nią z nie­do­wie­rza­niem, po­nie­waż znowu ko­rzy­sta­jąc z chwi­li, za­czę­ła kle­pać coś w za­bra­nym na wspi­nacz­kę kom­pu­te­rze.

Wstał i wy­chy­lił się lekko, by spoj­rzeć, co dzie­je się przed bu­dyn­kiem. Nic, ani żywej duszy, tylko wiatr hulał po placu, roz­gar­nia­jąc li­ście. Przez jed­no­staj­ny szum do jego uszu przedar­ły się ja­kieś dźwię­ki. Jakby wo­ła­nie, które zle­wa­ło się z gwiz­dem wia­tru. Do­cho­dzi­ło z od­da­li, a po chwi­li usta­ło. Ro­zej­rzał się po­now­nie. Na dole nic nie za­uwa­żył. Spoj­rzał na górną część ele­wa­cji i za­marł.

Na ostat­nim pię­trze po dru­giej stro­nie fa­sa­dy, na pa­ra­pe­cie stał męż­czy­zna w szla­fro­ku ob­le­pio­ny li­ść­mi, ude­rzał ręką w za­mknię­te okno. Zo­ba­czył sie­bie.

Spoj­rzał na Mo­ni­kę, która kom­plet­nie nie­obec­na po­chło­nię­ta była po­śpiesz­nym pi­sa­niem na lap­to­pie. Szyb­ko mru­ga­ją­ca, czer­wo­na lamp­ka na obu­do­wie sy­gna­li­zo­wa­ła, że ba­te­ria kom­pu­te­ra jest na wy­czer­pa­niu. Po­sta­no­wił nie za­wra­cać jej głowy bzdu­ra­mi. Ru­szył w kie­run­ku okna, ale jego głos we­wnętrz­ny za­trzy­mał go sło­wa­mi:

– Do góry, na taras.

Wspi­na­li się dalej. Na wy­so­ko­ści czwar­tej kon­dy­gna­cji, gdy byli już mocno zmę­cze­ni, zo­rien­to­wa­li się, że czeka ich jesz­cze trud­niej­sze wy­zwa­nie. Mu­sie­li wspiąć się na gzyms ostat­nie­go pię­tra. Henry pod­sa­dził Mo­ni­kę, która naj­pierw po­ło­ży­ła na gzym­sie lap­to­pa, a póź­niej dość spryt­nie, ale z tru­dem utrzy­mu­jąc rów­no­wa­gę, pod­par­ła się gołą stopą o jego głowę i wcią­gnę­ła zgrab­ny tyłek do góry, sia­da­jąc na gzym­sie. Kuc­nę­ła, przy­trzy­mu­jąc się oby­dwie­ma rę­ka­mi, po­wo­li wsta­ła i przy­lgnę­ła do ścia­ny bu­dyn­ku, trzy­ma­jąc już w ręku lap­to­pa.

– Chodź – po­wie­dzia­ła za­chę­ca­ją­co do Henry’ego, jakby chcia­ła prze­ko­nać dziec­ko do wej­ścia na dra­bin­ki na placu zabaw. Nie wie­dział, w jaki niby spo­sób miał to po­wtó­rzyć. Na szczę­ście jeden ze słup­ków kon­struk­cyj­nych rusz­to­wa­nia się­gał dość wy­so­ko ponad naj­wyż­szą jego plat­for­mę. Pod­szedł do niego i przy­mie­rzył osa­dze­nie nogi. Za­parł się i pod­sko­czył, chwy­ta­jąc się gzym­su. Oba­wiał się, że jego ręce nie wy­trzy­ma­ją i z hu­kiem spad­nie na sam dół, praw­do­po­dob­nie za­ha­cza­jąc no­ga­mi o rusz­to­wa­nie, co wpra­wi­ło­by jego ciało w ma­ka­brycz­ne pi­ru­ety. Miał zde­cy­do­wa­nie dosyć akro­ba­cji jak na jeden dzień. „Jak na jedną pętlę”, po­my­ślał. Z wiel­kim tru­dem udało mu się wsa­dzić ło­kieć na gzyms, pod­czas gdy resz­ta jego ciała wciąż jesz­cze dyn­da­ła po­ni­żej. Wi­siał tak dłuż­szą chwi­lę, aż jego twarz zro­bi­ła się zu­peł­nie czer­wo­na i zlana potem. Pra­wie nie od­dy­chał z wy­sił­ku.

Mo­ni­ka przy­glą­da­ła mu się, jak wisi w tej dziw­nej po­zy­cji. Wy­glą­dał jak kom­plet­nie za­la­ny, stały by­wa­lec mo­no­po­lo­we­go, uwie­sza­ją­cy się jedną ręką, a pod­pie­ra­ją­cy łok­ciem dru­giej ręki o ladę, żeby nie za­li­czyć gleby i nie po­grze­bać swo­ich szans na za­ku­pie­nie flasz­ki.

– Co ro­bisz? – za­py­ta­ła.

Chciał od­po­wie­dzieć sar­ka­stycz­nie, ale nie dał rady. Od­czu­wał zbyt wy­so­kie ci­śnie­nie w gór­nej czę­ści ciała. Jego noga po omac­ku wy­szu­ka­ła opar­cie w wy­sta­ją­cym z rusz­to­wa­nia słup­ku, co dało mu tro­chę od­de­chu i dzię­ki temu po­czuł, że krew znowu pły­nie w jego ży­łach. Udało mu się wsa­dzić drugi ło­kieć. Teraz po­czuł ulgę, ni­czym trzę­są­cy się al­ko­ho­lik, który jed­nak za­mó­wi dziś upra­gnio­ną wódkę. Na­brał dużo po­wie­trza i chuch­nął, przy­go­to­wu­jąc na ko­lej­ny nie­by­wa­ły wy­si­łek swój umysł i ciało.

– pro-sz-szę – wy­jęk­nął w ogrom­nym sku­pie­niu, uno­sząc swe ciało na rę­kach.

Jego twarz w tym mo­men­cie do­ty­ka­ła już ścia­ny, a wła­ści­wie przy­kle­iła się do niej dla rów­no­wa­gi. Udało się. Sie­dział kan­tem dupy na gzym­sie. Pra­wie pła­kał. W rze­czy­wi­sto­ści wspi­nacz­ka po bu­dyn­kach jest nieco trud­niej­sza niż po­ka­zu­ją to gry czy filmy. Dźwi­gnię­cie się do po­zy­cji pio­no­wej za­ję­ło mu ko­lej­ną dłuż­szą chwi­lę i po­my­ślał już, że pew­nie zaraz na tym gzym­sie oprócz niego i Mo­ni­ki po­ja­wi się jego ko­lej­na kopia. „To się pani an­kie­ter­ka zdzi­wi”, po­my­ślał, pa­trząc na wy­ra­ża­ją­cy zu­peł­ny brak zro­zu­mie­nia wyraz jej twa­rzy.

– Nie patrz w dół, idzie­my – po­wie­dział Henry i za­czę­li prze­su­wać się w kie­run­ku tyl­nej ścia­ny, na któ­rej znaj­do­wał się taras. Mi­nę­li na­roż­nik i byli już na ty­łach bu­dyn­ku. Już wi­dzie­li ba­lu­stra­dę ta­ra­su, gdy ich uwagę przy­ku­ła wi­szą­ca z dasz­ku nad ta­ra­sem bosa stopa i frag­ment bia­łe­go ma­te­ria­łu naj­praw­do­po­dob­niej czy­ste­go jesz­cze szla­fro­ka. Pięta Mo­ni­ki osu­nę­ła się lekko ze zdzi­wie­nia, ale szyb­ko przy­lgnę­ła do ścia­ny, ła­piąc rów­no­wa­gę. Gdy po­now­nie spoj­rza­ła w kie­run­ku ta­ra­su, za­rów­no nogi jak i szla­fro­ka już nie było. Nie wie­dzia­ła czy coś jej się nie przy­wi­dzia­ło, zer­k­nę­ła py­ta­ją­co na Henry'ego.

– Póź­niej ci wy­ja­śnię – po­wie­dział.

Po chwi­li byli już na ta­ra­sie. Spoj­rzał na miej­sce, na któ­rym sie­dział zre­lak­so­wa­ny jesz­cze jakiś czas temu i wsłu­chi­wał się w szum desz­czu, czy coś w ten deseń.

– Mu­si­my się śpie­szyć panie dy­rek­to­rze – po­wie­dzia­ła Mo­ni­ka, uśmie­cha­jąc się szcze­rze do Henry’ego. Oby­dwo­je pa­trzy­li teraz na miej­sce, w któ­rym prze­pro­wa­dza­ła z nim an­kie­tę i wie­dzie­li, że wkrót­ce znowu będą ją tu wy­peł­niać.

– Praw­do­po­dob­nie al­go­rytm stra­cił sta­bil­ność. Myślę, że będą chcie­li wszyst­ko ska­so­wać lub za­tu­szo­wać. Nie wiem w jaki spo­sób, może zrzu­cą jakiś ła­du­nek albo wyślą po­sił­ki. Ale mam pe­wien po­mysł. Przy­go­to­wa­łam nam drogę uciecz­ki.

– Kiedy? – pa­trzył na nią z nie­do­wie­rza­niem.

– Na rusz­to­wa­niu, jak się tak gra­mo­li­łeś. Szyb­ko do ska­ne­ra – po­pę­dza­ła Mo­ni­ka.

– Jaki jest plan? – za­py­tał krót­ko.

– Ze­ska­nu­ję nas i wyślę trans­fer, który pod­pię­łam pod wszyst­kie ofi­cjal­ne ad­re­sy linii LST. To jest adres we­wnętrz­ny firmy, więc jest szan­sa, że wy­dru­ku­je­my się au­to­ma­tycz­nie, w któ­rejś pu­blicz­nej jed­no­st­ce, o ile fi­re­wall nas nie za­blo­ku­je. Można po­wie­dzieć za­ła­twi­łam nam dar­mo­we bi­le­ty.

Mru­gnę­ła do niego. Włą­czy­ła lap­to­pa i uru­cho­mi­ła pro­ce­du­rę wyj­ścia.

– Wy­bacz, że nie prze­pro­wa­dzę z tobą an­kie­ty, powie mi pan po wszyst­kim, czy jest pan za­do­wo­lo­ny – po­wie­dzia­ła z uśmie­chem i pew­no­ścią w gło­sie, któ­rej wcze­śniej nie miała. 

Po­ło­ży­li się obok sie­bie na zim­nym bla­cie ska­ne­ra. Za­sy­pia­li. W po­ko­ju obok dru­ko­wał się już ko­lej­ny eg­zem­plarz Ko­wal­skie­go, który zaraz wsta­nie i wyj­dzie na taras po­od­dy­chać lasem. Mgli­sty wzrok Henry'ego przy­ku­ła mi­ga­ją­ca, czer­wo­na dioda ba­te­rii lap­to­pa. Low bat­te­ry, low bat­te­ry, low bat­te­ry. Za­snął.

 

*Pa­sa­żer*

 

Henry otwo­rzył oczy gwał­tow­nie, jakby prze­bu­dził się po bar­dzo złym śnie. Był cały spo­co­ny. Spoj­rzał na sie­bie. Jego ciało po­kry­te było za­dra­pa­nia­mi i si­nia­ka­mi.

„To nie sen”, po­my­ślał, gdy chwi­lę po obu­dze­niu przy­po­mniał sobie kosz­mar, który wła­śnie go spo­tkał.

– Mo­ni­ko, udało nam się! – krzyk­nął i od­wró­cił się w jej kie­run­ku. Nie było ni­ko­go. Ze­rwał się z ko­mo­ry druku na nogi, które od­mó­wi­ły mu po­słu­szeń­stwa. Było za wcze­śnie, ciało po wy­dru­ku nie dzia­ła­ło jesz­cze w pełni. Czoł­gał się po po­ko­ju w po­szu­ki­wa­niu in­nych komór. Zo­ba­czył drugą ma­szy­nę, która wła­śnie koń­czy­ła pro­ces. Ucie­szył się i krew w jego ży­łach za­czę­ła pły­nąć szyb­ciej. Czoł­gał się teraz w jej kie­run­ku.

– Mo­ni­ko! – za­wo­łał – Mo­ni­ko! Udało nam się!

Usły­szał jęk­nię­cie. Zła­pał się gór­nej czę­ści ko­mo­ry dru­ku­ją­cej i pod­cią­ga­jąc na rę­kach, sta­nął na nogi. Jego oczom uka­zał się widok, który chęt­nie za­mie­nił­by na wła­sną śmierć, gdyby tylko mógł. Nie­ste­ty nie miał tej moż­li­wo­ści. Prze­ra­ża­ją­co zde­for­mo­wa­ne ciało Mo­ni­ki wiło się w mę­czar­niach po ko­mo­rze dru­ku­ją­cej. Zapis Mo­ni­ki nie zo­stał po­praw­nie prze­sła­ny. Albo sia­dła ba­te­ria albo ochro­na prze­rwa­ła trans­fer. Kod ge­ne­tycz­ny był praw­do­po­dob­nie nie­peł­ny, a wy­druk jej osoby okrut­nie znie­kształ­co­ny. Nie mogła mówić, ję­cza­ła z bólu, który to­czył każdą część jej ciała, skórę, kości i or­ga­ny we­wnętrz­ne. Krew są­czy­ła się po­wo­li z jej wy­gię­tych w cier­pie­niu ust i nosa. Pa­trzył na nią, a do jego oczu na­pły­wa­ły łzy. Nagle znie­ru­cho­mia­ła, na­pię­ła się, jakby stało się coś waż­ne­go i z wiel­kim wy­sił­kiem spoj­rza­ła na niego.

Czy coś pa­mię­ta­ła? Czy to coś przed nim było świa­do­me i mogło my­śleć? Po jego po­li­kach spły­wa­ły łzy. Jej źre­ni­ce roz­sze­rzy­ły się i za­czę­ła krzy­czeć w prze­ra­że­niu, jakby zo­ba­czy­ła swo­je­go od­wiecz­ne­go prze­śla­dow­cę. Krzyk spra­wiał jej ból i co chwi­la prze­pla­tał się z kasz­lem i od­krztu­sza­niem. Henry, nie mogąc na to pa­trzeć, chwy­cił ją. Pró­bo­wa­ła dra­pać go swo­imi nie w pełni wy­kształ­co­ny­mi pal­ca­mi i od­py­cha­ła nie­udol­nie. Wziął ją na ręce, trzy­ma­jąc, krę­po­wał jej ruchy. Zda­wał sobie spra­wę, że to spra­wia jej do­dat­ko­we cier­pie­nie. Niósł ją przez cały pokój. Zza drzwi do­bie­gał go szum kro­ków i roz­mów ludzi. 

Kop­nął w nie i wy­szedł na ko­ry­tarz. Były na nim tłumy. Per­so­nel, pa­sa­że­ro­wie wi­ta­ją­cy się ze swo­imi ro­dzi­na­mi, an­kie­te­rzy. Wszy­scy po­wo­li uci­chli.

– Gdzie jest ko­mo­ra de­ma­te­ria­li­za­cji?! – wy­darł się na całe gar­dło.

Jedna z an­kie­te­rek, ubra­na w ty­po­wy uni­form, taki sam, jaki no­si­ła Mo­ni­ka, pod­nio­sła po­wo­li rękę i nie ru­sza­jąc się z miej­sca, wska­za­ła drzwi na końcu ko­ry­ta­rza. Po­szedł ocię­ża­le we wska­za­nym kie­run­ku, nio­sąc na rę­kach po­wy­krę­ca­ne ciało. Bo­sy­mi sto­pa­mi zo­sta­wiał za sobą ślady świe­żej krwi Mo­ni­ki, która ście­ka­ła po jego no­gach. Jęki po­wo­li od­da­la­ły się od ludzi zgro­ma­dzo­nych w ko­ry­ta­rzu, aż w końcu cał­kiem uci­chły za za­my­ka­ją­cy­mi się drzwia­mi od­dzia­łu pią­te­go Ter­mi­na­lu B z wy­raź­nym zna­kiem za­ka­zu wstę­pu dla osób nie­upo­waż­nio­nych. De­li­kat­nie po­ło­żył Mo­ni­kę w ko­mo­rze. Gdy się od­su­nął, cały czas pa­trzy­ła na niego bła­gal­nym wzro­kiem, jakby chcia­ła żyć, po­mi­mo cier­pie­nia. Za­mknął ko­mo­rę i bez wa­ha­nia włą­czył ją. Wi­dział jak po­wo­li za­sy­pia, w końcu jej oczy za­mknę­ły się na za­wsze.

Nie wie­dział jak długo tam stał, kom­plet­nie stra­cił po­czu­cie czasu. Za­sta­na­wiał się czy jest jesz­cze czło­wie­kiem. Sły­szał kroki bie­gną­cych żoł­nie­rzy. Stał nie­ru­cho­mo. Wie­dział, że po­wi­nien stam­tąd wiać, ale nie po­tra­fił tego zro­bić. Już nie ucie­kał. Żoł­nie­rze wbie­gli do po­miesz­cze­nia, wy­ko­pu­jąc drzwi. Ob­ró­cił się po­wo­li i zo­ba­czył kilka wymierzonych w sie­bie ce­low­ni­ków ich broni.

– Ze­zwa­lam na de­ma­te­ria­li­za­cje źró­dła! – wy­krzy­czał i ze­mdlał.

 

*Ubez­pie­cze­nie*

 

Henry był zmę­czo­ny po cięż­kim dniu. Po­gło­śnił nieco sa­mo­cho­do­we radio, w któ­rym nada­wa­li wła­śnie bar­dzo starą wer­sję utwo­ru "Je­sien­ny liść" w wy­ko­na­niu Joe Passa. W pracy re­struk­tu­ry­za­cja, przez co wy­pły­nę­ło sporo do­dat­ko­wej ro­bo­ty. Mu­siał zwol­nić kilka osób ze swo­je­go dzia­łu, a takie roz­mo­wy nigdy nie są przy­jem­ne. Szcze­gól­nie, że nie­któ­rych z tych ludzi na­praw­dę da­rzył sym­pa­tią. Jakby tego było mało, po ro­bo­cie mu­siał ode­brać dzie­cia­ka ze szko­ły, co po mę­czą­cych go­dzi­nach pracy ozna­cza­ło do­dat­ko­wy czas spę­dzo­ny w kor­kach. Po takim dniu sta­nie na zatłoczonej ulicy jest jesz­cze bar­dziej fru­stru­ją­ce, bo czło­wiek ma za dużo czasu, żeby my­śleć.

Kie­row­ca ja­dą­cy za nim miał chyba jed­nak jesz­cze gor­szy dzień, gdyż uży­wał klak­so­nu rów­nie czę­sto, co ha­mul­ca, pe­da­łu gazu i kie­run­kow­ska­zu razem wzię­tych. Jakby przy­naj­mniej fala dźwię­ko­wa miała spra­wić, że ocean sa­mo­cho­dów przed nim roz­stą­pi się, a może po pro­stu chciał za­głu­szyć swoje myśli.

Mimo wszyst­ko Henry sta­rał się mieć po­zy­tyw­ne na­sta­wie­nie. Spoj­rzał w lu­ster­ko na swo­je­go syna, sie­dzą­ce­go na tyl­nym sie­dze­niu. Ju­nior pa­trzył w ekran, będąc wła­ści­wie nie­obec­ny, po­chło­nię­ty grą lub jakąś kon­wer­sa­cją na swoim ta­ble­cie. Henry uśmiech­nął się do sie­bie, był za­do­wo­lo­ny z ugody, jaką udało mu się pod­pi­sać z li­nia­mi LST po tym, jak od­mó­wił au­to­ry­za­cji. Może i oddał swoją kopię do badań, ale nie­źle na tym za­ro­bił i dzię­ki temu wresz­cie było ich stać na naj­now­sze tech­no­lo­gie me­dycz­ne. Razem z Anną do­pię­li swego i mieli po­tom­stwo.

Sie­dział teraz z synem w sta­rym ro­dzin­nym wanie. Ta­pi­cer­ka po­wy­kle­ja­na była na­klej­ka­mi z set­nej już chyba czę­ści Star War­sów, Bat­ma­na i in­nych ko­mik­so­wych bo­ha­te­rów, mniej lub bar­dziej super. W duchu lubił ten wózek bar­dziej niż swoje po­przed­nie, za­zwy­czaj wyż­szej klasy, no­wo­cze­sne spor­to­we sa­mo­cho­dy z dużą mocą i z ta­pi­cer­ką z praw­dzi­wej skóry.

Wszyst­ko miało swoją cenę, teraz nie na­le­że­li już do elity fi­nan­so­wej, ale za nie­któ­re spra­wy warto było za­pła­cić. Tak na­praw­dę był w pełni sił wi­tal­nych, szczę­śli­wy.

Po­pra­wił nowo ku­pio­ny gar­ni­tur i spoj­rzał w lu­ster­ko, tym razem na sie­bie. Wy­glą­dał świet­nie, przy­naj­mniej kilka lat mło­dziej, jak nie wię­cej. Za­do­wo­lo­ny uśmiech­nął się. Ob­ró­cił się, spo­glą­da­jąc przez bocz­ne okno po­jaz­du na in­nych uczest­ni­ków ruchu dro­go­we­go. Przez chwi­le wy­da­wa­ło mu się, że w szy­bie auta, które stoi na rów­no­le­głym pasie, widzi swoje od­bi­cie. Jed­nak nie uśmie­chał się w nim. Zo­rien­to­wał się, że nie pa­trzy na sie­bie, a na swój wy­druk. Na czter­dzie­sto­pa­ro­lat­ka, bla­de­go, z pod­krą­żo­ny­mi ocza­mi, który sie­dział w sa­mo­cho­dzie obok i był w nim sam. Przy­glą­da­li się sobie wza­jem­nie.

Czer­wo­ne świa­tła tyl­nych lamp po­jaz­dów sto­ją­cych w korku nie zmie­nia­ły się. Gdy zga­sły, Henry nie za­re­je­stro­wał tego, nadal pa­trzył jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny na swój wy­druk, który też stał jesz­cze w miej­scu. Miał wra­że­nie, że co­fa­ją się, a cały świat prze­su­wa się do przo­du. Po chwi­li zo­rien­to­wał się, że wszy­scy oprócz nich ru­szy­li. Facet za nim na­ci­snął szczo­drze na klak­son. Henry w po­śpie­chu wdep­nął pedał gazu, sa­mo­chód ru­szył z pi­skiem opon i roz­pę­dził się. Spoj­rzał przez bocz­ne okno, ale nie wi­dział już swo­je­go wy­dru­ku, który ewi­dent­nie zo­stał z tyłu. Zer­k­nął w lu­ster­ko, ale nie zdą­żył nic zo­ba­czyć, bo kątem oka za­uwa­żył przed sobą czer­wo­ne świa­tła stopu. Gwał­tow­nie za­ha­mo­wał, jed­nak sa­mo­chód śli­zgał się z pi­skiem na mo­krej od desz­czu po­wierzch­ni. Roz­legł się huk. Przed­nia szyba po­kry­ła się gęstą sie­cią pęk­nięć, po czym wy­le­cia­ła z trza­skiem, roz­bi­ja­jąc się na mi­lio­ny czą­stek. Po­dusz­ka po­wietrz­na ude­rzy­ła go z im­pe­tem w twarz. Stra­cił przy­tom­ność.

Anna do­tar­ła do szpi­ta­la jakąś go­dzi­nę po wy­pad­ku. Wtar­gnę­ła na od­dział, nie zwa­ża­jąc na ni­ko­go. Pod­bie­gła do re­cep­cji, krzy­cząc drżą­cym gło­sem:

– Gdzie moje dziec­ko, gdzie jest mój mąż?!

Jeden ze sto­ją­cych w po­bli­żu sa­ni­ta­riu­szy za­py­tał ją o na­zwi­sko.

– Ko­wal­ska – od­po­wie­dzia­ła w po­śpie­chu.

– Pani sy­no­wi nic się nie stało, ale pro­szę usiąść – męż­czy­zna wska­zał na rząd krze­seł w po­cze­kal­ni. 

– Mąż od­zy­skał na chwi­lę przy­tom­ność w ka­ret­ce. Pytał o syna, czy żyje. Zdą­ży­łem od­po­wie­dzieć, że dziec­ku nic się nie stało. Potem nie od­zy­skał już przy­tom­no­ści – zro­bił krót­ką pauzę, po czym za­py­tał, pa­trząc na Annę ze współ­czu­ciem – Czy byli pań­stwo ubez­pie­cze­ni? 

– Tak, mamy ubez­pie­cze­nie – od­po­wie­dzia­ła apa­tycz­nie.

Sa­ni­ta­riusz po­ło­żył jej rękę na ra­mie­niu i dodał.

– W takim razie pro­szę się nie mar­twić, za chwi­lę po­roz­ma­wia pani, z le­ka­rzem i ubez­pie­czy­cie­lem.

We­szła do ga­bi­ne­tu, w któ­rym znaj­do­wa­ła się, już le­kar­ka i przed­sta­wi­ciel firmy ubez­pie­cze­nio­wej.

– Pro­szę usiąść – usły­sza­ła, nie bar­dzo wie­dząc od kogo. 

Anna za­ję­ła miej­sce przy stole naprze­ciw nich. Mi­nę­ła krót­ka chwi­la zanim prze­glą­da­ją­cy coś w pod­ręcz­nych kom­pu­te­rach roz­mów­cy spoj­rze­li na nią.

– Nie­ste­ty pani mąż nie żyje – za­czę­ła nie­zbyt przy­jem­ną roz­mo­wę le­kar­ka – umarł w ka­ret­ce, na miej­scu w szpi­ta­lu stwier­dzi­li­śmy zgon.

– Jed­nak po­sia­da­ją pań­stwo bar­dzo dobre ubez­pie­cze­nie, dla­te­go mąż zo­sta­nie wy­dru­ko­wa­ny z ostat­nie­go moż­li­we­go za­pi­su swo­jej osoby – wtrą­cił uspo­ka­ja­ją­co ubez­pie­czy­ciel – Nie­ste­ty jest mały pro­blem – dodał nieco za­tro­ska­ny.

– Dzie­sięć lat temu zre­zy­gno­wa­li pań­stwo z roz­sze­rzo­ne­go pa­kie­tu, który obej­mo­wał re­gu­lar­ne ska­no­wa­nie osoby ubez­pie­czo­nej. W takim wy­pad­ku ubez­pie­czy­ciel ko­rzy­sta z ostat­nie­go do­stęp­ne­go za­pi­su, który w przy­pad­ku pani męża po­cho­dzi z bazy da­nych linii LST.

Anna wie­dzia­ła, że ob­cię­li pa­kiet ubez­pie­cze­nia dawno temu, gdy oszczę­dza­li, sta­ra­jąc się o dziec­ko. Nie przy­po­mi­na­ła sobie, żeby jej mąż po­dró­żo­wał tymi li­nia­mi od czasu ugody, którą z nimi pod­pi­sał, co ozna­cza­ło, że w ogóle nie bę­dzie pa­mię­tał dzie­ciń­stwa swych dzie­ci. Do jej oczu na­pły­nę­ły łzy.

– Pro­szę się nie mar­twić, zapis nie jest taki stary. Po­cho­dzi za­le­d­wie sprzed 2 mie­się­cy, więc mąż aż tak dużo nie stra­ci. Opo­wie mu pani co trze­ba, a i w pracy z pew­no­ścią bez pro­ble­mu nad­ro­bi. Bę­dzie o czym gadać – po­wie­dział przed­sta­wi­ciel i wes­tchnął lekko.

Anna spoj­rza­ła na niego, nieco skon­fun­do­wa­na. Czyż­by jej mąż po­dró­żo­wał LST bez jej wie­dzy? Prze­cież to kosz­to­wa­ło kro­cie, a w obec­nej sy­tu­acji…

– Więc nie ma się czym mar­twić, wszyst­ko bę­dzie do­brze. Prze­zor­ny za­wsze ubez­pie­czo­ny – dodał ubez­pie­czy­ciel i uśmiech­nął się sze­ro­ko.

Henry obu­dził się i gwał­tow­nie otwo­rzył oczy, jakby wła­śnie przy­śnił mu się bar­dzo re­al­ny kosz­mar.

– Mo­ni­ko, udało nam się! – krzyk­nął i spoj­rzał w bok, ale nie było tam Mo­ni­ki. Była za to jego żona Anna, z uśmie­cha­ją­cym się do niego chłop­cem. Spoj­rzał na sie­bie. Leżał przy­kry­ty lekką, szpi­tal­ną koł­drą.

– Tato, nic ci nie jest? – chło­piec przy­tu­lił się do ojca.

– Nic, nic mi nie jest – od­po­wie­dział Henry.

– Może być pan zdez­o­rien­to­wa­ny, je­stem tu, by po­wia­do­mić pana o za­ist­nia­łej sy­tu­acji – po­wie­dział męż­czy­zna, sto­ją­cy w cie­niu metr dalej. Pod­szedł bli­żej i sta­nął w świe­tle, by być le­piej wi­docz­nym.

– Nie bę­dzie pan prze­cho­dził ty­po­wej pro­ce­du­ry syn­chro­ni­za­cji, jaką po­wi­nien pan przejść, po­dró­żu­jąc li­nia­mi LST. Spo­dzie­wa się pan za­pew­ne, że do­tarł do celu swo­jej po­dró­ży zgod­nie z pla­nem, jed­nak pra­gnę po­in­for­mo­wać pana, że tak się nie stało. Zo­stał pan od­two­rzo­ny zgod­nie z umową ubez­pie­cze­nio­wą, z ostat­nie­go ak­tu­al­ne­go za­pi­su i znaj­du­je się pan w cen­trum ubez­pie­cze­nio­wym Ne­ve­ren­ding Life.

Przy­czy­ną uży­cia pań­skie­go za­pi­su z linii LST do tego pro­ce­su była pań­ska nagła śmierć, w związ­ku z czym au­to­ry­za­cja de­ma­te­ria­li­za­cji źró­dła jest w tym przy­pad­ku zbęd­na.

Mamy 15 sty­cznia 2045 roku, co ozna­cza, że stra­cił pan 2 mie­sią­ce pa­mię­ci. Po tym, jak przy­wi­ta się pan z ro­dzi­ną, za­pra­szam do swo­je­go ga­bi­ne­tu na pro­ce­du­rę wyj­ścia, na któ­rej pozna pan wszyst­kie nie­zbęd­ne szcze­gó­ły, pod­pi­sze­my do­ku­men­ty i zo­sta­ną panu przed­sta­wio­ne naj­waż­niej­sze in­for­ma­cje po­trzeb­ne do funk­cjo­no­wa­nia z 3 mie­sięcz­ną luką pa­mię­ci – prze­rwał na chwi­lę i zadał py­ta­nie:

– Czy ro­zu­mie pan za­ist­nia­łą sy­tu­ację?

Henry mil­czał około dwóch se­kund. Dość szyb­ko pojął, co się stało. Praw­do­po­dob­nie po ostat­nim ska­nie w la­bo­ra­to­rium jego zapis w sys­te­mie zak­tu­ali­zo­wał się au­to­ma­tycz­nie lub tę ak­tu­ali­za­cję wy­mu­si­ła Mo­ni­ka. Tak czy owak nikt nie zda­wał sobie spra­wy, że jest on wy­dru­ko­wa­ny z za­pi­su uży­wa­ne­go do badań i te­stów, który nie­le­gal­nie po­siadł tajne, nie­wy­god­ne in­for­ma­cje i na pewno nie po­wi­nien był się tu po­ja­wić. Wie­dział, że w tym mo­men­cie le­piej to ukryć.

– Tak… Ro­zu­miem, dzię­ku­ję – od­rzekł Henry spo­koj­nym tonem.

– Rów­nież dzię­ku­ję. Pro­szę na­cie­szyć się ro­dzi­ną, a potem za­pra­szam do sie­bie – dodał męż­czy­zna, po czym wy­szedł.

– Tato, tato, mie­li­śmy wy­pa­dek, wy­pa­dła zu­peł­nie przed­nia szyba i wy­strze­li­ły po­dusz­ki. Ty się nie ru­sza­łeś i za­bra­ła cię ka­ret­ka.

Henry uści­snął chłop­ca, wciąż leżąc na łóżku i spoj­rzał na Annę. Miała łzy w oczach.

– Gdzie byłeś? Dokąd le­cia­łeś tymi li­nia­mi? Prze­cież nas na to nie stać – po­wie­dzia­ła drżą­cym gło­sem. 

Wie­dział, że czeka ich trudna roz­mo­wa. Henry od­su­nął od sie­bie chłop­ca, jak się do­my­ślał swo­je­go syna, spoj­rzał na niego i za­py­tał.

– Tobie nic nie jest?

– Nic tato, sa­mo­chód był cały zgnie­cio­ny z przo­du, ale mi z tyłu nic się nie stało, bałem się, ale póź­niej tacy pa­no­wie po­mo­gli mi wyjść. Bar­dzo się o cie­bie bałem, tato.

Anna wzię­ła chłop­ca za rękę, obej­mu­jąc go.

– Kim jest ta Mo­ni­ka? – py­ta­ła dalej

– Póź­niej ko­cha­nie. Po­roz­ma­wia­my póź­niej. Pro­szę – spoj­rzał na nią, nie mając jesz­cze żad­ne­go planu, jak za­cho­wać się w rze­czy­wi­sto­ści, którą za­stał. Cie­szył się, że ją widzi. Po­sta­rza­ła się tro­chę od ostat­nie­go czasu, gdy ją pa­mię­tał. W fir­mie ubez­pie­cze­nio­wej my­śle­li, że stra­cił 3 mie­sią­ce, ale on wie­dział, że było to osiem lat lub wię­cej. Wie­dział to od razu, pa­trząc na dziec­ko.

„Czyli udało nam się”, po­my­ślał. Za­wsze pra­gnął mieć syna, a teraz pa­trzył na niego, nic o nim nie wie­dząc. Nie pa­mię­tał ani jed­nej chwi­li z nim spę­dzo­nej. Wła­ści­wie był dla niego obcy. Ten Henry był kopią do badań i jego pa­mięć się­ga­ła tylko do wy­da­rzeń z la­bo­ra­to­rium. Nie mógł i nie po­wi­nien był się do­wie­dzieć jak ukła­dał sobie życie ory­gi­nal­ny Henry. Na szczę­ście lub nie­ste­ty za­szedł po­tęż­ny błąd.

Żona pa­trzy­ła na niego z wy­raź­ny­mi pre­ten­sja­mi. Spoj­rza­ła na jego po­dra­pa­ne dło­nie – co ci się stało?

– W domu, w domu ci wszyst­ko… – nie skoń­czył zda­nia. Anna ob­ró­ci­ła się i wy­szła, cią­gnąc za rękę chłop­ca, który nieco zdez­o­rien­to­wa­ny ma­chał do niego na do wi­dze­nia.

Jak mógł mieć na imię jego syn? Praw­do­po­dob­nie za­py­ta­ją go o to za chwi­lę w ga­bi­ne­cie. „Ry­szard, po dziad­ku”, prze­cież tak pla­no­wa­li. Je­że­li nic się nie zmie­ni­ło, po­wi­nien mieć na imię Ry­szard.

Zła­pał się za głowę w sku­pie­niu. To nie linie LST, je­że­li coś pój­dzie nie tak, to jest szan­sa, że go nie ska­su­ją. Przy­naj­mniej nie od razu. Co jeśli wyj­dzie, że jest wy­dru­kiem prze­zna­czo­nym do badań? Jego wcze­śniej­sza wer­sja do­ga­da­ła się z li­nia­mi, więc może to było le­gal­ne? Ory­gi­nał Mo­ni­ki też po­bie­rał pen­sję za pracę swo­je­go wy­dru­ku, więc z pew­no­ścią było to le­gal­ne. Skoro to było le­gal­ne, to z pew­no­ścią wy­ma­żą go i wezmą wcze­śniej­szy zapis. Może to nie takie złe? Nie wie­dzieć tego, co się wie ak­tu­al­nie i żyć w zgo­dzie z sys­te­mem, ze świa­tem i ze wszyst­ki­mi. Nie mu­siał­by pro­wa­dzić cze­ka­ją­cej go trud­nej roz­mo­wy z żoną i okła­my­wać syna, że go zna. Po co mu to. Po co mu ta nie­wy­god­na pa­mięć z tam­te­go strasz­ne­go la­bo­ra­to­rium? „Wezmą wcze­śniej­szy zapis i wszyst­ko bę­dzie do­brze, nie będę nic pa­mię­tał”, my­ślał, ma­su­jąc sobie czoło pal­ca­mi. „Chyba, że… nie ma wcze­śniej­szych za­pi­sów lub Mo­ni­ka je ska­so­wa­ła.”

Po chwi­li na­my­słu zro­zu­miał, że mu­siał ist­nieć i chciał tego. Mu­siał ukryć to, co wie i mieć jakiś plan, a naj­le­piej mieć też plan awa­ryj­ny. Ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu. Na półce przy swoim łóżku za­uwa­żył to­reb­kę. Los się do niego uśmiech­nął i to sze­ro­ko. Anna zo­sta­wi­ła ją w roz­tar­gnie­niu, spo­wo­do­wa­nym całym zaj­ściem. Zaj­rzał do środ­ka. Port­fel, zdję­cia, ko­mór­ka i… druga ko­mór­ka. Miała w to­reb­ce ko­mór­kę męża, którą do­sta­ła po wy­pad­ku. Baza da­nych, którą mu­siał teraz bły­ska­wicz­nie prze­stu­dio­wać zanim uda się na pro­ce­du­rę wyj­ścia. Je­że­li jej nie przej­dzie, po­zo­sta­nie nie naj­lep­szy plan B, czyli im­pro­wi­za­cja, uciecz­ka albo im­pro­wi­zo­wa­na uciecz­ka. Ubrał się i po­szedł do ga­bi­ne­tu.

Pra­cow­nik firmy ubez­pie­cze­nio­wej przy­wi­tał go sym­pa­tycz­nie.

– Za­pra­szam, niech się pan nie de­ner­wu­je. To tylko for­mal­ność. Od­po­wie pan na kilka pro­stych pytań, a na­stęp­nie przed­sta­wię naj­istot­niej­sze in­for­ma­cje ze świa­ta. Trzy mie­sią­ce w 10 minut – uśmiech­nął się sztucz­nie, jakby re­kla­mo­wał pastę do zębów.

„Osiem lat w pięć minut, tyle wła­śnie prze­ro­bi­łem”, po­my­ślał Henry. Po pięt­na­stu mi­nu­tach opu­ścił ga­bi­net i ode­tchnął z ulgą. Był wolny. Wła­śnie wsko­czył w bar­dzo wy­god­ne buty go­ścia, który miał tro­chę mniej szczę­ścia od niego. Wła­ści­wie to w swoje buty. Prze­cież nadal był sobą. Nie pa­mię­tał ostat­nich ośmiu lat, ale to nadal był on i czuł pełne prawo do swo­je­go życia. Po p­ro­stu omi­nął jego frag­ment i teraz w nie po­now­nie wsko­czył. W życie, któ­re­go za­wsze pra­gnął i do któ­re­go dążył. Wresz­cie miał syna z Anną. Wy­star­czy­ło cicho prze­cze­kać i wy­my­ślić jakąś bajkę dla żony. Kilka ma­łych kłamstw dla dobra wszyst­kich. W końcu le­piej, by mały miał ojca. A o tym wszyst­kim, co nie­istot­ne pew­nie sam z cza­sem za­po­mni, a przy­naj­mniej się po­sta­ra.

Tak po­sta­no­wił i wy­szedł z bu­dyn­ku, trzy­ma­jąc w rę­kach to­reb­kę żony.

Aleja, przy któ­rej znaj­do­wa­ła się sie­dzi­ba to­wa­rzy­stwa ubez­pie­cze­nio­we­go była jedną z głów­nych i bar­dziej za­tło­czo­nych ulic mia­sta. Była to dziel­ni­ca biz­ne­so­wa po­ło­żo­na bli­sko cen­trum. Wy­so­kie szkla­ne wie­żow­ce i dra­pa­cze chmur za­ta­pia­ły się w gę­stym smogu, a ich szczy­ty były zu­peł­nie nie­wi­docz­ne. Wielu ludzi no­si­ło na twa­rzy ma­secz­ki, za­pew­ne w celu ochro­ny dróg od­de­cho­wych przed szko­dli­wym pyłem. Wie­lo­po­zio­mo­wa ko­mu­ni­ka­cja mia­sta przy­tła­cza­ła ilo­ścią świa­teł i ha­ła­su. Stare graty i no­wo­cze­sne li­mu­zy­ny tło­czy­ły się na uli­cach tuż pod li­nia­mi su­per­szyb­kich po­cią­gów. Po­śpiech był mocno od­czu­wal­ny na każ­dym kroku. Lu­dzie po­ru­sza­li się pręd­ko, nie oglą­da­jąc się na ata­ku­ją­ce ich wście­kle re­kla­my i neony, jakby mieli już do­kład­nie za­pro­gra­mo­wa­ną trasę i cel. Mia­sto tęt­ni­ło ży­ciem albo jakąś inną bar­dziej zło­wro­gą ener­gią.

„Świat po­szedł do przo­du”, po­my­ślał Henry, pa­trząc na mi­ja­ją­ce go tłumy. Kil­ka­na­ście me­trów dalej, po­śród pę­dzą­cych z siat­ka­mi za­ku­pów ludzi, za­uwa­żył młodą ko­bie­tę, idącą po­wo­li na czwo­ra­kach. W zę­bach trzy­ma­ła pasek wózka dzie­cię­ce­go, który cią­gnę­ła pół metra za sobą. W wózku le­ża­ło nie­mow­lę. Ko­bie­ta nie miała dłoni ani stóp. Mała dziew­czyn­ka, idąca metr przed nią, trzy­ma­ła w ręku pusty kubek na jał­muż­nę. Lu­dzie mi­ja­li ich, pa­trząc w ta­ble­ty i ko­mór­ki, nawet nie za­uwa­ża­jąc.

Henry za­sta­na­wiał się, jak bar­dzo do przo­du po­szła już cy­wi­li­za­cja. Jak da­le­ko za sobą po­zo­sta­wi­ła „zbęd­ny” cię­żar opie­ki nad słab­szy­mi. Nie miał po­ję­cia, co wła­ści­wie spo­tka­ło tę ko­bie­tę i w gło­wie miał mę­tlik. Czy jej koń­czy­ny zo­sta­ły od­cię­te? Może nigdy się nie wy­kształ­ci­ły? A może był to błąd wy­dru­ku?

Ponoć czło­wiek po­tra­fi szyb­ko przy­wyk­nąć… Być może na­stęp­nym razem na jej widok nie bę­dzie już się za­sta­na­wiał, a w końcu prze­sta­nie ją za­uwa­żać, tak jak resz­ta spo­łe­czeń­stwa.

Anna z synem je­cha­ła już tak­sów­ką, gdy za­uwa­ży­ła, że nie ma przy sobie pie­nię­dzy. Ka­za­ła kie­row­cy za­wró­cić i po­now­nie pod­je­cha­ła pod sie­dzi­bę ubez­pie­czy­cie­la. Tam cze­kał już na nią Henry. Do­siadł się i podał żonie jej zgubę. Na­stęp­nie pew­nym gło­sem wy­re­cy­to­wał adres, który po­znał z do­ku­men­tów Anny za­le­d­wie chwi­lę przed wej­ściem do ga­bi­ne­tu.

– Wra­ca­my do domu – po­wie­dział, mru­ga­jąc do syna, który spoj­rzał na niego ze zdzi­wie­niem, lekko uno­sząc brew.

„O nie…Je­dzie­my pod jakiś adres, pod któ­rym ak­tu­al­nie miesz­ka­my, ja ten chło­piec i wście­kła Anna” po­my­ślał Henry, spoj­rzaw­szy w okno na mi­ga­ją­ce świa­tła miej­skiej dżun­gli. Kom­plet­nie nic nie wie­dział o miej­scu, do któ­re­go wła­śnie wra­ca­li. Przez chwi­lę miał ocho­tę zre­ali­zo­wać plan B, czyli im­pro­wi­zo­wa­ną uciecz­kę, ale po­now­nie zer­k­nął na Annę i swo­je­go syna. Był do niego po­dob­ny. Przy­po­mniał sobie jak bar­dzo chcie­li mieć dziec­ko. Jak wspól­nie ma­rzy­li o tym, by mieć dla kogo żyć i two­rzyć dom. Tak, z pew­no­ścią dla ich syna i Anny miej­sce, do któ­re­go je­cha­li było domem i mu­sia­ło nim po­zo­stać. Nie mógł się po pro­stu zwi­nąć. Mu­siał zo­stać i im­pro­wi­zo­wać.

 

*Dom*

 

Przy­je­cha­li pod blok. Nie było to już eks­klu­zyw­ne osie­dle dom­ków, na któ­rym miesz­ka­li wcze­śniej. Gdy we­szli do domu, Anna roz­pła­ka­ła się. Ode­zwa­ła się wresz­cie po dłu­giej wy­mow­nej ciszy w tak­sów­ce, która zresz­tą była Henry'emu na rękę.

– Do­brze, że je­steś… że ko­rzy­sta­łeś z tego ca­łe­go LST i nie stra­ci­łeś ostat­nich lat.

Nie chcia­ła przy dziec­ku mówić o ich sy­tu­acji fi­nan­so­wej. Obar­czać ma­lu­cha tym jak to ich drogo kosz­to­wa­ło, by mógł przyjść na świat. Zresz­tą i tak mały to wie­dział, mimo to po­sta­no­wi­ła nigdy o tym przy nim nie roz­ma­wiać.

Henry stał w progu i pa­trzył na nią, gdy za­py­ta­ła.

– Nie ścią­gasz płasz­cza i butów? Wy­cho­dzisz gdzieś?

Ock­nął się i za­czął się roz­bie­rać. Za­ob­ser­wo­wał w mię­dzy­cza­sie gdzie Anna scho­wa­ła swoją kurt­kę i zro­bił to samo, jakby był u sie­bie. Pod­szedł do niej i przy­tu­lił ją oraz syna, któ­re­go przy­cią­gnął do sie­bie ra­mie­niem. Trzy­mał ich w uści­sku, roz­glą­da­jąc się w mię­dzy­cza­sie po miesz­ka­niu, pró­bu­jąc zo­rien­to­wać się w jego ukła­dzie. Po­zna­wał nie­któ­re przed­mio­ty, ale więk­szość była dla niego zu­peł­nie nowa. Pu­ścił ich po chwi­li i po­wie­dział.

– Też się cie­szę.

Syn rzu­cił w kąt kurt­kę i po­le­ciał do swo­je­go po­ko­ju.

– Kurt­ka! – za­wo­ła­ła do niego mama.

– Ale mamo – od­po­wie­dział, wra­ca­jąc nie­chęt­nie, by rów­nież od­wie­sić ubra­nie.

– Nawet tata o dziwo pa­mię­tał dziś, by od­wie­sić płaszcz do szafy, a ty za­wsze swoje – po­wie­dzia­ła do syna, mie­rząc Henry'ego wzro­kiem od stóp do głów. Henry wie­dział już, który pokój jest dziec­ka. Udało mu się też na­mie­rzyć kuch­nię wi­docz­ną z przed­po­ko­ju i praw­do­po­dob­nie salon. W końcu ko­ry­ta­rza były jesz­cze dwa po­miesz­cze­nia. Do­my­ślał się, że praw­do­po­dob­nie były to ła­zien­ka i sy­pial­nia. Po­szedł w ich kie­run­ku pew­nym kro­kiem. Wszedł do ła­zien­ki, za­mknął drzwi i ode­tchnął z ulgą. Od­krę­cił wodę, pa­trzył w lu­stro i my­ślał.

– Nie lej tyle wody! – usły­szał głos żony z ko­ry­ta­rza.

– Robię ko­la­cję, co zjesz?

Był głod­ny jak wilk, ale nie spraw­dził jesz­cze lo­dów­ki. Nie miał pew­no­ści czy cza­sem nie zo­stał już we­ge­ta­ria­ni­nem.

– Nie dzię­ku­ję, nie je­stem głod­ny. Chyba po­ło­żę się dziś wcze­śniej. Prze­pra­szam, padam z nóg – za­wo­łał z ła­zien­ki, nie otwie­ra­jąc jej.

Umył się, prze­mknął z ła­zien­ki do sy­pial­ni i padł na łóżko. Po chwi­li za­snął.

Rano obu­dzi­ły go ty­po­we od­gło­sy radia lub te­le­wi­zo­ra oraz roz­mo­wy matki z dziec­kiem przy śnia­da­niu:

– Tata jesz­cze śpi?

– Tak. Chcesz płat­ki, czy na­le­śni­ki?

– Mogą być płat­ki.

– Mamo? Z tatą jest coś nie tak?

– Wszyst­ko w po­rząd­ku, ale może nie pa­mię­tać ostat­nich 3 mie­się­cy.

– Czy to zna­czy, że pój­dzie­my jesz­cze raz do kina na Nie­sa­mo­wi­tą Trój­kę?

– Się zo­ba­czy.

Henry wszedł do kuch­ni, uca­ło­wał sie­dzą­cą przy stole żonę, usiadł i za­czął jeść łap­czy­wie.

– Chcesz kawy? – za­py­ta­ła Anna.

– Chęt­nie – uśmiech­nął się do niej z pełnymi ustami.

Włą­czy­ła eks­pres. Po chwi­li mie­le­nia zia­re­nek, syku pary i to­wa­rzy­szą­ce­go mu lek­kie­go bzy­cze­nia, eks­pres za­trzy­mał się. Usły­sze­li kap­nię­cie ostat­niej kro­pli, po czym żona po­da­ła mu fi­li­żan­kę. W kuch­ni roz­cho­dził się przy­jem­ny za­pach świe­żo mie­lo­nej kawy. Jedli razem śnia­da­nie. Jak we śnie, jak praw­dzi­wa ro­dzi­na. Upił łyk z go­rą­ce­go na­czy­nia. Po­czuł, że kawa jest gorz­ka. Osiem lat temu sło­dził. Teraz nie wie­dział.

– Dla­cze­go spa­łeś w go­ścin­nym, tato?

Henry prych­nął jakby się opa­rzył i polał sobie spodnie.

– O cho­le­ra… by… byłem zmę­czo­ny, pa­dłem jak sta­łem, naj­bli­żej ła­zien­ki. Muszę to za­prać.

Wstał i wy­szedł do ła­zien­ki. Gdy wró­cił oznaj­mił.

– Chyba wezmę kilka dni urlo­pu.

– Pew­nie wy­pocz­nij sobie w końcu, byle nie na wiecz­ność – po­wie­dzia­ła Anna

– Po­ukła­dam sobie to wszyst­ko – skwi­to­wał.

– No to ukła­daj, a ja za­wio­zę Rysia do szko­ły. Teraz będę go rów­nież od­bie­rać. Mam na­dzie­ję, że nie masz nic prze­ciw­ko?

– Masz rację – przy­znał po chwi­li i za­milkł.

Kiedy wy­szli, za­mknął za nimi drzwi. Po­śpiesz­nie za­czął zwie­dza­nie miesz­ka­nia. Od­na­lazł sy­pial­nie, znaj­du­ją­cą się jed­nak za sa­lo­nem. Spraw­dził każdy kąt. Roz­pra­co­wał dzia­ła­nie sprzę­tów do­mo­wych, na­stęp­nie usiadł na ka­na­pie i spoj­rzał na ta­blet le­żą­cy na stole. Wziął go do ręki i uru­cho­mił prze­glą­dar­kę in­ter­ne­to­wą. Wpi­sał w wy­szu­ki­war­ce linie LST. Jego oczom uka­za­ły się ko­lej­no od­no­śni­ki do naj­więk­szych ser­wi­sów in­for­ma­cyj­nych.

"Pierw­szy taki in­cy­dent w LST"

"Na­past­nik, który zabił ste­war­des­sę za­bi­ty przez bry­ga­dę an­ty­ter­ro­ry­stycz­ną."

"Po­mi­mo ataku, linie za­pew­nia­ją, że cał­ko­wi­cie kon­tro­lu­ją sy­tu­acje i ich pa­sa­że­rom nic nie za­gra­ża."

"Był to po­je­dyn­czy in­cy­dent, a czło­wiek, który za­ata­ko­wał ob­słu­gę był psy­chicz­nie chory."

"Służ­by de­men­tu­ją do­nie­sie­nia o rze­ko­mym ataku ter­ro­ry­stycz­nym."

"Ofia­ra to trzydziestojedno let­nia ko­bie­ta, pra­co­wa­ła w LST od lat, na­past­nik lat czterdzieści trzy nie był pa­sa­że­rem, miał zdia­gno­zo­wa­ną cho­ro­bę psy­chicz­ną i był zna­jo­mym ste­war­des­sy."

Był pewny, to byli oni wy­dru­ko­wa­ni w innym miej­scu. Zła­pa­li ich i za­tu­szo­wa­li spra­wę. Jed­nak skoro nie było u niego jesz­cze bry­ga­dy an­ty­ter­ro­ry­stycz­nej, to naj­praw­do­po­dob­niej nie wie­dzie­li o wy­dru­ku z ubez­pie­cze­nia. Był bez­piecz­ny… praw­do­po­dob­nie. „Wy­star­czy sie­dzieć cicho i wy­god­nie sobie żyć”, po­my­ślał. Po pro­stu za­cho­wać spo­kój i za­po­mnieć o tym, co zbęd­ne, nie­istot­ne dla dal­sze­go życia.

Pro­ces za­po­mi­na­nia roz­po­czął od razu. Pa­trzył jesz­cze w ekran, wczy­tu­jąc się w ko­lej­ne stro­ny in­for­ma­cji. Jego oczy prze­my­ka­ły jesz­cze po ko­lej­nych li­nij­kach tek­stu i na pewno nie po­tra­fi­ł­by ich ode­rwać, gdyby ręka sama nie wy­łą­czy­ła za­si­la­nia. Przed jego nie­ru­cho­mym wzro­kiem wid­niał teraz czar­ny ekran, w któ­rym nie­wy­raź­nie od­bi­jał się zarys twa­rzy. Pusty ciem­ny ob­szar. Rów­nie pusty i ciem­ny, jak ob­szar pa­mię­ci z ostat­nich ośmiu lat.

Wstał ocię­ża­le ni­czym sta­rzec i po­szedł po­wo­li do po­ko­ju syna. Usiadł na dzie­cię­cym łóżku, na któ­re­go przo­dzie jak na masce sa­mo­cho­du, przy­cze­pio­na była ta­bli­ca re­je­stra­cyj­na. Boki po­ob­kle­ja­ne były na­klej­ka­mi z autem Zyg­zak Mcqu­een 8 oraz su­per­no­wo­cze­sny­mi for­mu­ła­mi, nad łóż­kiem, na ścia­nie wi­siał duży pla­kat z kul­to­wym, za­byt­ko­wym już spor­to­wym mo­de­lem Dog'ea z 1970 roku w ko­lo­rze czer­wo­nym.

Syn ewi­dent­nie in­te­re­so­wał się mo­to­ry­za­cją i lubił stare auta. Henry spoj­rzał na półki obok łóżka. W morzu re­so­ra­ków, w rów­nych od­stę­pach, stali su­per­bo­ha­te­ro­wie, prę­żąc mu­sku­ły. Za­rów­no ci do­brzy, jak i źli stali ramię w ramię, pa­trząc naprzód w peł­nej go­to­wo­ści. Na półce wyżej le­ża­ły duże skom­pli­ko­wa­ne kon­struk­cje. Skrzy­nia bie­gów, sprzę­gło oraz dru­kar­ka zbu­do­wa­ne z róż­nych ze­sta­wów lego tech­nik. Henry nie miał wąt­pli­wo­ści, że dzia­ła­ją. Na naj­wyż­szej półce, jakby na ho­no­ro­wym miej­scu, stał trzy­gło­wy smok z pla­ste­li­ny. Mógł się tylko do­my­ślać, jaki jest jego syn.

Wziął do ręki bajki, le­żą­ce przy łóżku. Uśmiech­nię­te sa­mo­cho­dzi­ki na okład­ce w na­pię­ciu go­to­wa­ły się do star­tu. "Drwal Hie­ro­nim" uśmie­chał się do niego, sto­jąc na tle gę­ste­go lasu. "Spryt­ny pan lis" z pu­cha­tym, rudym ogo­nem mru­gał jed­nym okiem z czer­wo­no­-żół­te­go tła. „Kasz­ta­no­wy lu­dzik” z pa­ty­ków i za­pa­łek cho­wał się przed desz­czem pod rdza­wym je­sien­nym li­ściem. "Żaba… Mo­ni­ka"

Odło­żył ksią­żecz­ki. Nagle zro­bi­ło mu się go­rą­co. Po­szedł do kuch­ni, by napić się cze­goś chłod­ne­go. Przy­sta­nął na­prze­ciw lo­dów­ki z po­przy­cze­pia­ny­mi ma­gne­sa­mi po­cho­dzą­cy­mi z róż­nych tu­ry­stycz­nych miejsc. Przy­glą­dał się im i za­sta­na­wiał się czy wszę­dzie tam byli razem we trój­kę. Zdał sobie spra­wę, że jego na pewno tam nie było, mimo że praw­do­po­dob­nie wid­nie­je na wspól­nych fot­kach. 

Wziął bu­tel­kę wody lekko ga­zo­wa­nej i udał się z po­wro­tem do sa­lo­nu, by prze­śle­dzić zdję­cia ro­dzin­ne. W tym celu po­now­nie włą­czył ta­blet. Za­pa­trzył się chwi­lę w wy­ska­ku­ją­ce okien­ka re­kla­mo­we z naj­now­szy­mi ga­dże­ta­mi, po czym jego wzrok wró­cił na okno wy­szu­ki­war­ki, w któ­rym nie­świa­do­mie wpi­sał już hasło: Mo­ni­ka No­wic­ka Bartu… Spoj­rzał na kla­wia­tu­rę. Palec jego ręki wi­siał nad li­te­rą s, a po chwi­li opadł. Wci­snął przy­cisk „Se­arch”.

 

Kiedy Anna od­bie­ra­ła Rysia ze szko­ły, nie była w naj­lep­szym hu­mo­rze.

– Za­pnij pasy – po­wie­dzia­ła, gdy tylko chło­piec za­trza­snął drzwi sa­mo­cho­du.

– A czemu tata po mnie nie przy­je­chał?

– Od dzi­siaj ja będę cię też od­bie­rać.

Wy­jeż­dża­ła ze szkol­ne­go par­kin­gu, wcze­śniej otrą­bia­jąc źle za­par­ko­wa­ne auto ja­kie­goś fa­ce­ta, który pa­ko­wał do ba­gaż­ni­ka tor­ni­ster swo­jej po­cie­chy. Stał przy tym na środ­ku prze­jaz­du, jak gdyby był je­dy­nym uczest­ni­kiem ruchu.

– Baran – szep­nę­ła pod nosem.

– To tata Julii – po­wie­dział Rysio.

Po chwi­li skrę­ci­li, zjeż­dża­jąc na dwu­pa­smów­kę i Anna mocno przy­ci­snę­ła gaz. Sil­nik zawył, a wska­zów­ka pręd­ko­ścio­mie­rza prze­mie­ści­ła się gwał­tow­nie. Chło­piec spoj­rzał na mamę.

– Mamo prze­kra­czasz pręd­kość.

– Wiem – od­rze­kła z nie­ru­cho­mym wzro­kiem skie­ro­wa­nym przed sie­bie. 

Chło­piec nie był pewny czy pa­trzy­ła na drogę. Oczy miała otwar­te, ale my­śla­mi była gdzieś da­le­ko.

 

Henry sie­dział teraz nie­ru­cho­mo na ka­na­pie w swoim sa­lo­nie z ocza­mi wbi­ty­mi w drzwi wej­ścio­we miesz­ka­nia, które wi­dział stąd czę­ścio­wo na prze­strzał ko­ry­ta­rza. Po­win­ni wró­cić go­dzi­nę temu. Nie mógł się do­dzwo­nić i był teraz za­nie­po­ko­jo­ny. 

„Co, je­że­li…?” Nie, nie do­pusz­czał do sie­bie tych myśli. Nie mógł­by zo­stać sam. Nie mógł­by żyć bez Anny. Była jego punk­tem od­nie­sie­nia. Gdyby coś im się stało, nie wie­dział­by, co robić. Nie miał­by po­ję­cia, co po­cząć ze swoim ża­ło­snym bytem, rów­nie bez­sen­sow­nym, co byt Mo­ni­ki, którą przed go­dzi­ną od­na­lazł na por­ta­lu spo­łecz­no­ścio­wym. Pła­wi­ła się teraz w luk­su­sach. Spę­dza­ła bez­tro­sko czas na pier­do­łach, dro­gich wy­ciecz­kach, bu­ja­jąc się po naj­lep­szych ho­te­lach i sa­lo­nach pięk­no­ści. Pod­czas gdy jej ni­cze­go nie­świa­do­ma kopia, gdzieś tam w środ­ku lasu, jak zwie­rzę la­bo­ra­to­ryj­ne, ha­ru­je na nią. Kopia, która po­świę­ci­ła życie, żeby on mógł uciec i za­koń­czyć ten obłęd, żeby świat do­wie­dział się, co tam za­szło. 

Na­praw­dę nie miał po­ję­cia, co by zro­bił, gdyby teraz coś stało się jego żonie i dziec­ku. Co po­wi­nien zro­bić, gdyby nie mu­siał dbać o dobro ro­dzi­ny? Co z tymi, któ­rzy byli od­po­wie­dzial­ni za to, co dzia­ło się w la­bo­ra­to­rium? Po pro­stu pod­pi­sa­li umowę. Do­ku­ment, wir­tu­al­ny ka­wa­łek pa­pie­ru, który prze­są­dził o losie in­nych ludzi. Ta­kich sa­mych, ale in­nych. Bo nie zde­cy­do­wa­li o swo­jej przy­szło­ści. Ktoś to zro­bił za nich i nie miał do tego prawa. Ci, któ­rzy udo­stęp­nia­li swoje kopie nie de­cy­do­wa­li tak na­praw­dę o swoim przy­szłym losie, ale o życiu in­nych. Jaka była teraz przy­szłość tych be­stii w ludz­kiej skó­rze, pod­pi­su­ją­cych umowy lekką ręką w za­mian za dobre za­rob­ki, spo­kój, do­bro­byt i… dziec­ko. Do­brze, że Henry Ko­wal­ski, który pod­pi­sał umowę z LST zgi­nął w wy­pad­ku. Na­le­ża­ło mu się. Po­wi­nien był cier­pieć.

Drzwi wej­ścio­we otwo­rzy­ły się i wy­rwa­ły Henry'ego z głę­bo­kie­go za­my­śle­nia jak ze snu, w któ­rym z ocho­tą robił coś złego, nie­zgod­ne­go z pra­wem, coś nie­mo­ral­ne­go. Sie­dząc wciąż na ka­na­pie, od­wró­cił wzrok od wcho­dzą­cej żony i dziec­ka. Spoj­rzał w prze­ciw­nym kie­run­ku w stro­nę uchy­lo­ne­go okna.

– Co tak późno? – za­py­tał.

– Były korki – od­po­wie­dzia­ła Anna.

– Spójrz tato, mama ku­pi­ła mi ze­staw ko­man­do­sa! – wy­krzy­czał ura­do­wa­ny synek, pod­bie­ga­jąc do taty z wiel­kim pu­deł­kiem w ko­lo­rach moro. Za prze­zro­czy­stą osłon­ką wid­niał pla­sti­ko­wy pi­sto­let, ka­ra­bin z tłu­mi­kiem, nok­to­wi­zor, duży za­baw­ko­wy nóż i kaj­dan­ki.

Henry nie wi­dział wcze­śniej tego typu za­ba­wek w jego po­ko­ju. Po­kle­pał syna po ra­mie­niu, mó­wiąc.

– Na­praw­dę robi wra­że­nie. 

Mały za­czął z en­tu­zja­zmem roz­pa­ko­wy­wać sprzęt.

– Naj­pierw ko­la­cja – za­wo­ła­ła Anna.

– Ale mamo!

– Żadne ale – ucię­ła.

– Nie je­stem głod­ny! – za­wo­łał chło­pak, trzy­ma­jąc w rę­kach ka­ra­bin, jakby znaj­do­wał się już da­le­ko na polu bitwy.

Gdy za­sie­dli do ko­la­cji, Henry wziął od roz­pro­mie­nio­ne­go za­ba­wą synka pla­sti­ko­wą kosę ko­man­do­sa. Wyjął pokro­jo­ny chleb z po­jem­ni­ka na pie­czy­wo, po czym udał, że kroi ma­łe­mu krom­kę jego wiel­kim pla­sti­ko­wym ostrzem.

Chło­piec wpa­try­wał się w to z lekko otwar­tą w uśmie­chu buzią. Po chwi­li na ka­nap­ce zna­la­zło się masło i pla­ster sera.

– Masz zuchu – podał krom­kę dziec­ku.

Mały zjadł ka­nap­kę ocho­czo i at­mos­fe­ra roz­luź­ni­ła się. Na twa­rzy Anny po­ja­wił się uśmiech, mó­wi­ła o ce­nach za­ba­wek w róż­nych sie­ciach skle­pów. Roz­ma­wia­li o tym, które za­baw­ki wła­ści­wie są lep­sze i dla­cze­go dzie­cia­ki naj­bar­dziej ko­cha­ją wła­śnie te, a nie inne. Po ko­la­cji włą­czy­li bajkę i za­sie­dli razem przed te­le­wi­zo­rem. Anna za­snę­ła szyb­ciej z głową na ra­mie­niu Henry'ego, a Rysiu tro­chę póź­niej opar­ty o jego brzuch. Henry nie zmru­żył oka, wpa­tru­jąc się nie­przy­tom­nie w ciem­ny ekran te­le­wi­zo­ra, w któ­rym bajka już dawno się skoń­czy­ła. My­ślał czy śni, mimo że oczy ma otwar­te, a je­że­li śni, to czy ten sen jest dobry? Czy po­wi­nien tu być? Czy może po­wi­nien ra­to­wać Mo­ni­kę z la­bo­ra­to­rium?

Ostroż­nie pod­niósł śpią­ce­go chłop­ca i za­niósł go do jego po­ko­ju. Gdy wró­cił, po­ło­żył głowę Anny na po­dusz­ce, a ciało na­krył koł­drą.

 

Na­stęp­ne­go dnia Henry ze­rwał się zlany zim­nym potem za­sko­czo­ny, że jego bu­dzik nie za­dzwo­nił wcze­śniej. Było późno, pra­wie śro­dek dnia. Kiedy do sy­pial­ni we­szła jego żona, wy­stra­szył się, jakby nie spo­dzie­wał się jej obec­no­ści.

– Czy coś się stało? – za­py­ta­ła, przy­no­sząc mu kawę.

– Nie, nic – prze­cią­gnął się, prze­cie­ra­jąc twarz dłoń­mi, jak gdyby chciał się za nimi ukryć.

– Mó­wi­łeś przez sen.

Spoj­rzał na nią, marsz­cząc czoło oraz brwi i mru­ga­jąc, jakby coś wpa­dło mu do oka.

– Co mó­wi­łem?

– Mam­ro­ta­łeś coś – od­po­wie­dzia­ła i uśmiech­nę­ła się – do­brzy lu­dzie mają dobre sny – mru­gnę­ła do niego.

Henry za­nie­po­ko­jo­ny jej dziw­nym żar­tem i prze­ni­kli­wym spoj­rze­niem, nie­pew­nie i w sztucz­ny spo­sób od­wza­jem­nił uśmiech. Mil­czał, wciąż prze­cie­ra­jąc twarz dło­nią.

– Twoja kawa, roz­pusz­czal­na z 2 ły­że­czek z mle­kiem, ale bez cukru – po­wie­dzia­ła uśmiech­nię­ta we­so­łym i ener­gicz­nym gło­sem, sta­wia­jąc go­rą­cą fi­li­żan­kę na kor­ko­wej pod­kład­ce z for­mu­łą le­żą­cej na sto­li­ku obok łóżka. Za­pach roz­cho­dził się po sy­pial­ni i wzma­gał tkwią­ce w Hen­rym po­czu­cie nie­po­ko­ju i osa­cze­nia, które do­pa­dło go we śnie. Po­zo­sta­wa­ło w nim od prze­bu­dze­nia i na­ra­sta­ło, za­miast za­ni­kać z cza­sem funk­cjo­no­wa­nia w rze­czy­wi­sto­ści. Po­zo­sta­ło nawet, gdy Anna opu­ści­ła pokój. Henry wstał, w jed­nej ręce trzy­ma­jąc go­rą­cą kawę, pod­niósł te­le­fon i spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Nie idziesz dziś do pracy? – Za­wo­łał tak, by usły­sza­ła go z dru­gie­go po­miesz­cze­nia.

– Nie, dziś pra­cu­ję z domu. Za­wio­złam tylko Ryśka do szko­ły.

Henry sta­nął na progu kuch­ni i spoj­rzał na świe­żo otwar­te pu­deł­ko z kawą roz­pusz­czal­ną, a potem na eks­pres. Anna wy­cią­ga­ła wła­śnie świe­żo umyte na­czy­nia ze zmy­war­ki. Fi­li­żan­ki wę­dro­wa­ły na górną półkę, ta­le­rze na dolną, a noże na sze­ro­ki drew­nia­ny sto­jak, który teraz po­wo­li za­peł­niał się ostrza­mi.

„Wczo­raj rano zro­bi­ła mi kawę z eks­pre­su. Czyż­by mnie spraw­dza­ła?” – po­my­ślał. Na szczę­ście jesz­cze się nie napił.

– Chyba jed­nak zro­bię sobie z eks­pre­su – wy­mam­ro­tał, wy­le­wa­jąc kawę do zlewu.

– Mo­głeś zo­sta­wić, ja bym wy­pi­ła – od­par­sk­nę­ła, ukła­da­jąc noże, nawet nie od­wra­ca­jąc się w jego kie­run­ku.

– Prze­pra­szam, nie po­my­śla­łem – ści­szył swój i tak już le­d­wie sły­szal­ny głos.  

Anna płyn­nym ru­chem wsu­nę­ła ko­lej­ne ostrze w drew­nia­ny sto­jak.

– Nie po­my­śla­łem… pff! – prze­drzeź­ni­ła go pre­ten­sjo­nal­nym tonem.

Henry po­sta­wił pustą fi­li­żan­kę na eks­pre­sie i na­ci­snął włącz­nik. Po­sta­no­wił wresz­cie od­kryć karty.

– O co ci cho­dzi? – wark­nął krót­ko.

Eks­pres chrup­nął gło­śniej i za­czął wy­da­wać długi niski i jed­no­staj­ny dźwięk.

– Kim jest Mo­ni­ka? – za­py­ta­ła z uda­wa­ną obo­jęt­no­ścią. – Tylko pro­szę cię nie opo­wia­daj mi bajek – do­da­ła sta­now­czo po tym, gdy od­po­wie­dzia­ła jej cisza.

Kawa ka­pa­ła do peł­nej już fi­li­żan­ki. Henry wahał się przez chwi­lę czy nie po­wie­dzieć Annie praw­dy. Wła­ści­wie nie chwi­lę. Wahał się od mo­men­tu, gdy pierw­szy raz zo­ba­czył ją z synem. Chciał jej po­wie­dzieć i zrzu­cić z sie­bie ten cię­żar. Jed­nak bał się. Bał się, że ona nie po­go­dzi się z jego wie­lo­let­nią luką w pa­mię­ci i bę­dzie to dla niej gor­sze niż zdra­da. Może nawet szu­ka­ła­by wcze­śniej­szych za­pi­sów jego osoby z ja­kichś in­nych źró­deł niż linie LST. Co, gdyby takie zna­la­zła i jak w ogóle za­re­ago­wa­ła­by na jego hi­sto­rię?

„Ko­cha­nie je­stem tą kopią Henry'ego, którą sprze­da­li­ście do taj­nych badań w lesie, żeby po­zy­skać fun­du­sze na uro­dze­nie syna, któ­re­go wła­ści­wie teraz nie znam, bo za­miast ostat­nich ośmiu wspól­nych lat, pa­mię­tam tylko włó­cze­nie się po pa­ra­pe­tach la­bo­ra­to­rium.” Mo­gła­by tego nie prze­tra­wić.

Anna od­wró­ci­ła się teraz, trzy­ma­jąc w ręce naj­szer­szy z ku­chen­nych noży.

– Mam na­dzie­ję, że jest bo­ga­ta i to ona pła­ci­ła za wasze wspól­ne po­dró­że LST.

– Tak. Jest bo­ga­ta – wark­nął z po­gar­dą.

Anna moc­niej  za­ci­snę­ła dłoń na rę­ko­jeści.

– Chcę wie­dzieć o niej wszyst­ko, żad­nych ta­jem­nic – oznaj­mi­ła sucho od­kła­da­ją nóż zde­cy­do­wa­nym ru­chem na blat.

Henry nie znał Anny od tej stro­ny. Nic dziw­ne­go, nigdy wcze­śniej nie po­sta­wił jej w ta­kiej sy­tu­acji. Za­wsze była po­god­ną dobrą i uczyn­ną osobą, po­tra­fią­cą za­cho­wać dy­stans. Miała w sobie mą­drość ży­cio­wą i umia­ła zjed­nać sobie każ­de­go, ale teraz po­ka­za­ła dru­gie ob­li­cze. W jej oku po­ja­wił się dziw­ny błysk. Jaka była ta nowa Anna?

– Do­brze, po­wiem ci o niej wszyst­ko – oświad­czył Henry z wy­ra­fi­no­wa­nym spo­ko­jem, który za­sko­czył rów­nież jego sa­me­go. Nie spo­dzie­wał się, że gniew Anny na pła­wią­cą się w luk­su­sach Mo­ni­kę przy­nie­sie mu taką ulgę, a nawet spra­wi przy­jem­ność. Przez mo­ment czuł się, jakby zrzu­cił z ple­ców cięż­ki bagaż i dał go po­nieść swo­jej drob­nej żonie, tylko skła­mał w spra­wie jego za­war­to­ści i cię­ża­ru, by nio­sło jej się lżej. Po chwi­li po­smut­niał. Nie chciał ranić naj­bliż­szej sobie osoby. Ko­chał ją i wie­dział, że każde ko­lej­ne słowo wy­pa­la lukę w jej sercu. Nisz­czy wza­jem­ne za­ufa­nie, któ­rym kie­dyś od­gro­dzi­li się od dra­pież­ne­go świa­ta. Zmie­nia ją. Nie chciał tego i bał się, że nic już nie bę­dzie takie jak wcze­śniej. Nie po­zna­wał swo­je­go syna, domu, a teraz stra­cił­by też Annę.

Nie uro­ni­ła nawet łzy. Henry spo­dzie­wał się, że praw­do­po­dob­nie bę­dzie pła­ka­ła albo krzy­cza­ła, bo ra­czej nie tłu­mi­ła emo­cji odkąd ją znał. Jed­nak to była już inna ko­bie­ta. Przy­ję­ła wszyst­ko w mil­cze­niu, ale czuł wzbie­ra­ją­cy w niej wiel­ki gniew, który za­czy­nał się od ma­łe­go za­trzę­sie­nia gdzieś w głębi, na samym dnie serca. To uczu­cie było, nie­wi­docz­ną na po­wierzch­ni, po­tęż­ną falą, któ­rej cała siła tkwi­ła jesz­cze w głę­bi­nach, ale już nie­dłu­go wy­pię­trzy się na ogrom­ną wy­so­kość i po­ka­że swą nisz­czy­ciel­ską moc, ni­czym fala tsu­na­mi, wdzie­ra­ją­ca się z im­pe­tem na brzeg, by stra­to­wać wszyst­ko na swo­jej dro­dze.

Anna pa­trzy­ła w ekran lap­to­pa, my­śla­mi będąc zu­peł­nie gdzie in­dziej. Po­zna­ła na­zwi­sko rze­ko­mej ko­chan­ki swo­je­go męża. Miała imię jak żaba z ksią­żecz­ki syna, którą nie­daw­no czy­ta­ła ma­łe­mu na do­bra­noc. Teraz ża­ło­wa­ła, że we­so­ła żaba z bajki nie zo­sta­ła jed­nak zdeptana, a za­miast tego za­mie­ni­ła się w księż­nicz­kę i… i ukra­dła jej męża. To wszyst­ko było dla niej nie­re­al­ne jak nie­za­baw­ny żart albo nudna czy­tan­ka. Mały za­wsze wolał, gdy czy­tał mu tata. Ona ro­bi­ła to co­dzien­nie, ale jak tata od świę­ta mu po­czy­tał na do­bra­noc, to Rysiu był wnie­bo­wzię­ty. Na­stęp­ne­go dnia roz­pro­mie­nio­ny opo­wia­dał jej czy­tan­kę, którą znała już na pa­mięć. 

Wy­świe­tli­ła pro­fil za­wo­do­wy Mo­ni­ki i stro­nę firmy, która była jej wła­sno­ścią.

Za­wsze Anna ku­po­wa­ła ma­łe­mu pre­zen­ty, wie­dzia­ła, o czym marzy i co chciał­by do­stać, a ten ze wszyst­ki­mi za­baw­ka­mi le­ciał do ojca. Tato, ale super! Patrz jak to zło­ży­łem. I za­ta­piał się w za­ba­wie, kom­plet­nie od­ry­wa­jąc się od re­al­ne­go świa­ta.

Wy­świe­tli­ła pry­wat­ny pro­fil Mo­ni­ki. Zdję­cia pięk­ne­go domu w gó­rach, no­we­go sa­mo­cho­du, mod­nych ubrań i zgrab­nej fi­gu­ry.

To mama ku­pi­ła Ry­sio­wi pla­ste­li­nę. No, ale póź­niej tata zro­bił smoka.

Za­lo­go­wa­ła się do sys­te­mu firmy zaj­mu­ją­cej się płat­no­ścia­mi, w któ­rej sama pra­co­wa­ła. W bazie da­nych od­na­la­zła adres ko­chan­ki męża. Za­pa­mię­ta­ła go.

Wsta­ła i po­szła do po­ko­ju syna. Zdjęła z gór­nej półki trzy­gło­we­go smoka. Chcia­ła go zgnieść, mię­to­sić w pal­cach, aż za­mie­ni się w bez­kształt­ną masę, tak samo jak przy­szłe re­la­cje ojca z synem, gdy ich mał­żeń­stwo się roz­sy­pie. Jed­nak nie mogła tego zro­bić. Nadal trzy­ma­ła go de­li­kat­nie, my­śląc o swoim dziec­ku. 

Pa­trzy­ła teraz w ga­dzie śle­pia każ­dej ze smo­czych głów. Ile twa­rzy miał jej mąż? Nie wie­dzia­ła, ale jedną na pewno trze­ba było od­rą­bać. Mu­sia­ła spo­tkać się z Mo­ni­ką twa­rzą w twarz i pro­sić, by nie roz­bi­ja­ła jej ro­dzi­ny. Odło­ży­ła smoka na miej­sce zde­cy­do­wa­nym ru­chem tak, że jego grube, po­kry­te łu­ska­mi nogi ugię­ły się. Zo­sta­ła upo­ko­rzo­na, a teraz jesz­cze mu­sia­ła pro­sić.

Anna w mil­cze­niu wsta­ła ubra­ła się i wy­szła z miesz­ka­nia. Gdy za­my­ka­ła drzwi Henry po­czuł na sobie lekki po­wiew sa­mot­no­ści. Nie trza­snę­ła nawet, ale po jej wyj­ściu w miesz­ka­niu zro­bi­ło się na­praw­dę pusto. Zo­sta­wi­ła go… Za­czy­nał ża­ło­wać, że nie po­wie­dział praw­dy. Tylko czy praw­da mo­gła­by im pomóc? Jak za­re­ago­wa­ła­by na wieść, że jest pro­duk­tem la­bo­ra­to­ryj­nym. Je­że­li nie wie­dzia­ła o tym, że jej mąż udo­stęp­nił swoją kopię do badań, to mo­gła­by mu uwie­rzyć we wszyst­ko. Je­że­li jed­nak wie­dzia­ła o tym, to praw­do­po­dob­nie też była uwi­kła­na w spra­wę i mo­gło­by to jej się nie spodo­bać. Może uzna­ła­by to za coś nie­do­pusz­czal­ne­go i po­trak­to­wa­ła go jak za­gro­że­nie, któ­rym prze­cież nie był. Może i cie­szył się w duchu z wy­pad­ku ory­gi­nal­ne­go Harry’ego i z tego, że zajął jego miej­sce, ale nie był prze­cież za­gro­że­niem dla ro­dzi­ny. Tam­ten Henry za­słu­żył sobie na swój los, pod­pi­su­jąc tę nie­uczci­wą umowę. Mo­ni­ka też po­win­na do­stać na­ucz­kę, ale Anna i ich syn mu­sie­li po­zo­stać bez­piecz­ni, w żad­nym wy­pad­ku nie po­zwo­lił­by sobie, żeby włos spadł im z głowy. Nie miał pew­no­ści czy Anna coś pod­pi­sa­ła, ale nawet je­że­li, to mógł­by jej to wy­ba­czyć. Nie ży­wił­by naj­mniej­szej urazy, gdyby wy­ra­zi­ła skru­chę i współ­czu­cie. Na pewno kiedy usły­sza­ła­by, co go spo­tka­ło, zro­zu­mia­ła­by na czym po­le­gał błąd. Ale nie było jej, ucie­kła.

Pod­szedł do włą­czo­ne­go wciąż lap­to­pa żony. Na ekra­nie wid­niał jesz­cze adres. Nie wie­dział, do czego zdol­na była teraz jego żona. Czy mo­gła­by wy­rzą­dzić jakąś krzyw­dę Mo­ni­ce? Je­że­li po­je­cha­ła się z nią spo­tkać, to może usły­szy od niej coś, po czym zo­rien­tu­je się, że jej mąż kła­mie, a póź­niej po­wę­szy i dowie się, że jej męż­czy­zna jest wy­dru­kiem do badań i łże, bo boi się wy­kry­cia. Czy mo­gła­by skrzyw­dzić jego lub wydać go od­po­wied­nim służ­bom? Po­zbyć się ojca swo­ich dzie­ci, ni­czym złej, obar­czo­nej błę­dem kopii, po czym się­gnąć po jakiś wcze­śniej­szy zapis od ubez­pie­czy­cie­la? Wie­rzył, że ich więź i za­ufa­nie jest zbyt mocne i nie mo­gła­by tak po pro­stu wy­mie­nić go, zgło­sić do re­kla­ma­cji jak wa­dli­wy dysk ma­ga­zy­nu­ją­cy, kość pa­mię­ci lub od­ku­rzacz. Jed­nak wła­śnie so­lid­nie pod­ko­pał fun­da­men­ty jej za­ufa­nia. 

Poza tym był pro­ble­mem rów­nież w szer­szym po­rząd­ku spo­łecz­nym. Sprze­da­ne kopie nie po­win­ny prze­cież znać swo­jej sy­tu­acji i ro­ścić sobie praw do swo­je­go życia. Czuł się bez­bron­ny i był prze­ko­na­ny, że je­że­li praw­da wy­pły­nie, znaj­dą go i usuną.

Wziął ku­chen­ny nóż po­zo­sta­wio­ny przez żonę na bla­cie. „Na wszel­ki wy­pa­dek”, po­my­ślał. Wsu­nął go do we­wnętrz­nej kie­sze­ni płasz­cza i opu­ścił miesz­ka­nie.

 

*Po­dróż*

 

Rysiu cie­szył się, że tego dnia zo­stał zwol­nio­ny z lek­cji wcze­śniej na proś­bę ro­dzi­ców. Zdzi­wił się nieco, gdy tata pod­je­chał po niego wy­po­ży­czo­nym sa­mo­cho­dem.

– Tato, mama mó­wi­ła, że teraz ona bę­dzie mnie wszę­dzie wozić.

Oj­ciec prze­wró­cił ocza­mi jak roz­ka­pry­szo­ne dziec­ko.

– Pew­nie miała na myśli, że do mo­men­tu, aż się le­piej po­czu­ję – od­po­wie­dział syn­ko­wi, po­wstrzy­mu­jąc nerwy.

– A czu­jesz się już le­piej? – za­py­tał chło­piec, za­pi­na­jąc pasy.

– Oczy­wi­ście – uciął temat uspo­ka­ja­ją­co, przy­my­ka­jąc po­wie­ki.

Syn wy­cią­gnął ta­blet.

– Tato, a wiesz, że masz so­bo­wtó­ra?

– Jak to? – za­cie­ka­wił się Henry, zwol­nił i spoj­rzał na syna w lu­ster­ku.

Mały mówił pod nosem, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od ekra­nu ta­ble­tu

– Wtedy jak mie­li­śmy ten wy­pa­dek, to w aucie obok był taki sam pan. Wy­glą­dał iden­tycz­nie jak ty tato. Nawet też cię zo­ba­czył, ale chyba mu się to nie spodo­ba­ło. – prze­rwał, roz­glą­da­jąc się teraz przez okno.

– Tato, a gdzie my je­dzie­my? To nie jest droga do domu.

 

Anna wy­bie­gła z domu bez słowa po tym, jak do­wie­dzia­ła się o ro­man­sie męża. Myśli plą­ta­ły się w jej gło­wie. Dla­cze­go to zro­bił? Teraz mieli w końcu ro­dzi­nę, o którą tyle wal­czy­li. To nie miało sensu. Prze­cież ro­dzi­na była dla niego naj­cen­niej­sza. Czyż nie?

Zbie­gła po scho­dach i wy­szła na ulicę. Szyb­kim kro­kiem do­tar­ła do swo­je­go służ­bo­we­go sa­mo­cho­du. Na drogę spa­da­ły już pierw­sze płat­ki śnie­gu i zaraz zni­ka­ły na czar­nej, mo­krej po­wierzch­ni as­fal­tu. Po­da­ła gło­so­wo adres do na­wi­ga­cji i ru­szy­ła.

Po dru­giej stro­nie ulicy jej uwagę przy­kuł za­par­ko­wa­ny ciem­ny sa­mo­chód z męż­czy­zną w środ­ku. Prze­jeż­dża­jąc, pa­trzy­ła z nie­do­wie­rza­niem. Kie­row­ca do złu­dze­nia przy­po­mi­nał Henry'ego. Od­wró­cił głowę, kiedy spo­strzegł, że jest ob­ser­wo­wa­ny. Pew­nie coś jej się przy­wi­dzia­ło, prze­cież była w stre­sie. Gdy go mi­nę­ła, ciem­ny sa­mo­chód ru­szył w prze­ciw­nym kie­run­ku. Od­pro­wa­dzi­ła go wzro­kiem.

Opu­ści­ła osie­dle i wy­je­cha­ła na kra­jo­wą je­de­nast­kę. Kon­tro­l­ka ostrze­ga­ją­ca o moż­li­wym ob­lo­dze­niu drogi za­świe­ci­ła się, mimo to zwięk­szy­ła pręd­kość. Miała przed sobą długą po­dróż, a chcia­ła zdą­żyć przed nocą. Sil­nik wył na wy­so­kich ob­ro­tach, wy­cie­racz­ki po­ru­sza­ły się cy­klicz­nie w górę i w dół.

Pierw­szy raz od ponad dzie­się­ciu lat miała ocho­tę za­pa­lić. Co ta­kie­go miała tamta ko­bie­ta, czego jej bra­ko­wa­ło? Jasne, nie była już naj­młod­sza i cza­sem przy­nu­dza­ła, opo­wia­da­jąc o swo­jej pracy. Kie­dyś był to dobry wspól­ny temat, ale z cza­sem się wy­pa­lił, gdy ka­rie­ra wy­ha­mo­wa­ła.

Anna wrzu­ci­ła wyż­szy bieg i do­da­ła gazu, zo­sta­wia­jąc w tyle in­nych uczest­ni­ków ruchu.

Kie­dyś lu­bi­ła czy­tać, grać na skrzyp­cach, śpie­wać. Teraz nie miała na nic czasu, ani siły. Czy­ta­ła tylko ksią­żecz­ki dla naj­młod­szych, za to co­dzien­nie. Kie­dyś cał­kiem nie­źle tań­czy­ła, a Henry lubił spo­sób, w jaki się po­ru­sza­ła. Cał­kiem nie­źle. Wszyst­ko, co ro­bi­ła, ro­bi­ła cał­kiem nie­źle. W pracy szło jej cał­kiem nie­źle. Była cał­kiem nie­złą matką. Za to Henry był wspa­nia­łym ojcem. Za­wsze wspa­nia­ły i za­baw­ny. Łza po­ja­wi­ła się w ką­ci­ku jej oka. Wy­cie­racz­ki po­ru­sza­ły się coraz szyb­ciej. Zwięk­szy­ła pręd­kość.

Re­zy­den­cja, do któ­rej zmie­rza­ła teraz Anna znaj­do­wa­ła się w gó­rach. Mo­ni­ka ko­cha­ła je od za­wsze i gdy tylko po­ja­wi­ła się moż­li­wość na­by­cia pięk­nej willi z wy­so­kim spadzistym da­chem, gru­bym ka­mien­nym ko­mi­nem, sty­li­zo­wa­nej na dawną gór­ską za­bu­do­wę, ska­ka­ła z ra­do­ści. Willa umiejscowiona była na wznie­sie­niu u pod­nó­ża wy­so­kich gór. Roz­po­ście­rał się z niej prze­pięk­ny widok na po­ło­żo­ne niżej je­zio­ro oto­czo­ne świer­ko­wy­mi la­sa­mi oraz na krętą drogę do­jaz­do­wą, mo­men­ta­mi pro­wa­dzą­cą tuż przy stro­mych urwi­skach, na któ­rych drze­wa rosły prak­tycz­nie na pio­no­wej ścia­nie. Duże płat­ki śnie­gu spa­da­ły wolno, uno­sząc się na wie­trze. Za­cho­dzą­ce słoń­ce od­bi­ja­ło się jesz­cze w tafli wody, kiedy po­wo­li za­czę­ły za­sła­niać je po­tęż­ne cu­mu­lu­sy. Kłę­bią­ce się chmu­ry za­czę­ły owi­jać szczy­ty gór cia­snym uści­skiem, by po chwi­li przy­sło­nić je cał­ko­wi­cie. Nisko nad willą roz­po­ście­rał się teraz pła­ski, szary sufit szczel­nie za­sła­nia­ją­cy niebo. At­mos­fe­ra gęst­nia­ła. Mgła spo­wi­ja­ła oko­li­cę nie­mal nie­prze­nik­nio­ną bielą. Wi­docz­ność zmniej­sza­ła się w oczach. Słoń­ce za­szło i na­sta­ła ciem­ność.

Henry spoj­rzał na syna sie­dzą­ce­go z tyłu, który spał jak suseł. Ten widok uspo­ko­ił go na krót­ką chwi­lę. Nie­po­kój był jed­nak sil­niej­szy i wzra­stał w nim po­wo­li i nie­ustan­nie.

Czy uda mu się zdą­żyć przed Anną, by po­wstrzy­mać ją przed roz­mo­wą z Mo­ni­ką? Marne szan­se. Miał do niej sporą stra­tę, a do tego wy­po­ży­czo­ny sa­mo­chód rzę­ził jak stary gru­chot.

Za­sta­na­wiał się, co po­wi­nien zro­bić, gdy do­je­dzie na miej­sce. Za­bie­rze stam­tąd Annę i po­roz­ma­wia z nią na spo­koj­nie, na osob­no­ści. Powie jej o wszyst­kim i ona wróci do niego. Otwie­ra­jąc się przed nią, od­bu­du­je wza­jem­ne za­ufa­nie. Co je­że­li ona uzna go za nie­bez­piecz­ne­go i zgło­si to komuś? Ale czemu mia­ła­by uznać go za nie­bez­piecz­ne­go?

Po­gło­śnił wia­do­mo­ści po­go­do­we. W gó­rach ob­fi­te opady śnie­gu, ruch może być utrud­nio­ny, a drogi mogą być ob­lo­dzo­ne i nie­prze­jezd­ne, więc może jest szan­sa, że Anna nie do­je­dzie. W razie gdyby coś jej się przy­tra­fi­ło, mógł­by za­wsze wy­dru­ko­wać ją z ubez­pie­cze­nia, które zak­tu­ali­zo­wa­ła zaraz po ostat­nim wy­pad­ku. Może to by nie było takie złe… Gdyby tak się stało, na pewno drugi raz nie po­peł­nił­by tego błędu i nie po­wie­dział­by jej o ro­man­sie, bo to z pew­no­ścią nie był naj­lep­szy po­mysł. 

To nie­do­rzecz­ne. Dla­cze­go mia­ła­by nie do­je­chać? 

Może le­piej, gdy już bę­dzie na miej­scu, zo­sta­wi syna w sa­mo­cho­dzie, a sam pój­dzie, wy­gar­nie wszyst­ko jak jest i po­sta­wi spra­wę na ostrzu noża. Je­że­li przej­dzie jej przez myśl, żeby go wydać, to po­ża­łu­je… Jed­nak nie może szan­ta­żo­wać żony, to ab­sur­dal­ne. Poza tym jest moż­li­wość, że będą mu­sie­li roz­ma­wiać przy Mo­ni­ce.

W radiu ze sta­ro­cia­mi The Rol­ling Sto­nes grał wła­śnie ka­wa­łek "Time is on my side".

Jeśli zdą­żył­by na miej­sce przed Anną, do jej spo­tka­nia z Mo­ni­ką mo­gło­by w ogóle nie dojść, gdyby… Mo­ni­ki się po­zbył. I tak za­słu­ży­ła sobie na ze­mstę za pod­pi­sa­nie umowy z LST. W gó­rach o wy­pa­dek nietrud­no, one nie wy­ba­cza­ją błę­dów. Lu­dzie zresz­tą też tego nie robią… Niby wy­ba­cza­ją, ale jed­nak pa­mię­ta­ją. Nie mógł po­wie­dzieć Annie praw­dy, na pewno nie teraz, nie przy Mo­ni­ce. Mu­siał wy­my­ślić jakąś bajkę. Coś tym­cza­so­we­go, a póź­niej jej wszyst­ko wy­ja­śni. Skła­mał, że ma ro­mans z Mo­ni­ką, bo… Po­nie­waż… Kom­plet­nie nic nie przy­cho­dzi­ło mu do głowy. Je­że­li one będą razem, to pój­dzie po Annę z Ry­siem. Przy dziec­ku nie po­dej­mą nie­wy­god­nej kon­fron­ta­cji. A co je­że­li coś po­to­czy się nie­prze­wi­dy­wal­nie? Może le­piej, żeby dziec­ka tam jed­nak nie było.

Wjeż­dża­li już pod górę krę­ty­mi dro­ga­mi. Henry spoj­rzał po­now­nie na śpią­ce­go syna. Za­czął przy­po­mi­nać sobie miłe chwi­le, kiedy sta­ra­li się z Anną o dziec­ko. Wspól­ny czas, po­dró­że, roz­mo­wy, plany. Przy­po­mniał sobie, jak pierw­szy raz usły­szał jej poczynania na skrzyp­cach. Na­igry­wał się z niej, lecz gdy odłożyła smyczek po­czuł się ma­lut­ki. Przy­po­mniał sobie to uczu­cie, gdy cały świat sta­wał się nie­sa­mo­wi­ty u jej boku. Bez niej był nikim.

Zga­sił sil­nik i po­now­nie spoj­rzał na Rysia. Spał jak za­bi­ty. Nie chciał go bu­dzić. Pój­dzie tylko po Annę i zaraz wrócą. Po cichu wy­szedł z sa­mo­cho­du.

 

*Kon­fron­ta­cja*

 

Rysiu obu­dził się chwi­lę po tym, gdy ustał przy­jem­ny, ko­ły­szą­cy go do snu, dźwięk sil­ni­ka. Gdy sil­nik dzia­łał, po­tra­fił prze­spać nawet naj­dłuż­szą po­dróż. Prze­tarł oczy i spoj­rzał z nie­do­wie­rza­niem. Od­piął pasy i wy­szedł z auta.

Biały puch po­krył już do­kład­nie mało ru­chli­wą gór­ską ulicę. Po­wierzch­nia była ide­al­nie biała, a on, jako pierw­szy zo­sta­wiał na niej swoje czar­ne ślady. Na­brał śnie­gu w małe rącz­ki, zle­pił go w kulkę i ci­snął przed sie­bie. Nie wi­dział nawet gdzie upa­dła.

Od­wró­cił się w stronę bla­sku świa­teł. Wi­dział jesz­cze w od­da­li syl­wet­kę taty i po­biegł w jego kie­run­ku. Mgła była gęsta, a wiatr za­wo­dził tak gło­śno, że nie sły­szał wła­snych kro­ków. Po­dą­żał teraz za od­da­la­ją­cym się cie­niem swo­je­go ojca.

Henry sta­nął przed wej­ściem do willi. Spoj­rzał na ze­ga­rek, była pierw­sza w nocy, jed­nak w środ­ku pa­li­ło się świa­tło. W oknie wi­dział zarys po­ru­sza­ją­cych się po­sta­ci, co ozna­cza­ło, że miesz­kań­cy jesz­cze nie śpią. Puste auto Anny za­par­ko­wa­ne było przed domem. Przy­je­cha­ła wcze­śniej i śnieg zdą­żył za­sy­pać już ślady opon. Przez mgłę za­uwa­żył świa­tła sa­mo­cho­du ja­dą­ce­go w tym kie­run­ku krętą droga do­jaz­do­wą. Był jesz­cze da­le­ko. Kto to mógł być o tej porze? Czyż­by już do­ga­da­ły się, wszyst­ko od­kry­ły i we­zwa­ły pomoc? Właściwie od początku trasy miał wrażenie, że ktoś za nimi jedzie.

Nad­jeż­dża­ją­cy sa­mo­chód za­trzy­mał się na końcu ulicy i zga­sił świa­tła. Henry w po­śpie­chu pod­szedł do drzwi i za­dzwo­nił. Z wnę­trza do­bie­ga­ły dźwię­ki zbli­ża­ją­cych się kro­ków. Spoj­rzał jesz­cze raz na sa­mo­chód, który stał w od­da­li. Nikt z niego nie wy­sia­dał.

Drzwi domu otwo­rzy­ła Mo­ni­ka. Spo­dzie­wał się jej, ale gdy zo­ba­czył jej twarz, był za­sko­czo­ny i nie mógł się ode­zwać. Była w jego wieku, ale mocno się po­sta­rza­ła. Ką­ci­ki oczu spo­wi­ja­ły zmarszcz­ki, a w jej wzro­ku nie było już tej aro­gan­cji i ener­gii, którą do­strze­gał wcze­śniej, gdy spo­tkał jej kopię w la­bo­ra­to­rium. Wi­dział w niej za to coś in­ne­go, jakby smu­tek i… cier­pie­nie. Stała przed nim nie­zbyt atrak­cyj­na, nieco skur­czo­na w sobie ko­bie­ta, nie­ma­ją­ca nic wspól­ne­go z tym, co zo­ba­czył wcze­śniej w sieci na jej pro­fi­lach i nie była to kwe­stia ma­ki­ja­żu, któ­re­go teraz nie miała.

Uśmiech­nął się nie­śmia­ło. Nie w ten spo­sób jak wtedy, gdy przy­wi­ta­ła go w la­bo­ra­to­rium. Tym razem jego uśmiech był lekko wy­mu­szo­ny i uda­wa­ny. Mo­ni­ka nie od­wza­jem­ni­ła go.

– Jest pan mężem Anny? – za­da­ła ozię­ble py­ta­nie.

– Tak – od­parł rów­nie chłod­no.

– Pro­szę – za­pro­si­ła go do środ­ka, wska­zu­jąc kie­ru­nek ręką. Od­su­nę­ła się przy tym, lekko ku­le­jąc. Gdy wszedł, z ko­ry­ta­rza zo­ba­czył Annę sie­dzą­cą w po­ko­ju. Pa­trzy­ła na niego w mil­cze­niu.

– My tylko na chwi­lę, syn śpi w sa­mo­cho­dzie, a jest zimno – po­wie­dział Henry, uśmie­cha­jąc się sztucz­nie. Mo­ni­ka, pa­trząc cią­gle w kie­run­ku otwar­tych jesz­cze drzwi wej­ścio­wych, tym razem uśmiech­nę­ła się szcze­rze, po­ka­zu­jąc wy­raź­niej gęstą siat­kę zmarsz­czek  wokół oczu. Po­chy­li­ła się lekko.

– Jak masz na imię? – za­py­ta­ła.

Zza drzwi do­biegł cichy gło­sik.

– Rysiu, szu­kam taty. 

Chło­piec drżał lekko z zimna.

– Wejdź do środ­ka jest tutaj – tym razem mó­wi­ła nad­zwy­czaj cie­płym gło­sem.

Rysiu wszedł do środ­ka, a Mo­ni­ka ob­ję­ła go jedną ręką, drugą za­my­ka­jąc drzwi.

– Na­pi­jesz się her­bat­ki albo cie­płe­go socz­ku? – za­py­ta­ła chłop­ca, igno­ru­jąc zu­peł­nie do­ro­słych.

Mały spoj­rzał na tatę py­ta­ją­co.

– Napraw­dę mu­si­my le­cieć – nie­cier­pli­wie i po­ucza­ją­co wtrą­cił oj­ciec, pa­trząc na syna.

– Niech pań­stwo od­pocz­ną, prze­by­li pań­stwo długą drogę. Pro­szę dać mi płaszcz – po­de­szła do Henry'ego, uty­ka­jąc lekko. Henry chciał ją uprze­dzić, ale nie udało mu się. Za­bra­ła odzie­nie z jego ra­mion, w mię­dzy­cza­sie chwy­ta­jąc wie­szak. Oddał płaszcz w jej ręce i w tym mo­men­cie na pod­ło­gę wy­padł duży nóż ku­chen­ny. Stali wszy­scy przez chwi­lę skon­ster­no­wa­ni w zu­peł­nej ciszy. Mo­ni­ka schy­li­ła się, trzy­ma­jąc za bio­dro i pod­nio­sła go. Wsa­dzi­ła nóż z po­wro­tem do we­wnętrz­nej kie­sze­ni płasz­cza, po czym od­wie­si­ła okry­cie do za­my­ka­nej na klucz szafy.

– Pro­szę usiądź­cie – po­wie­dzia­ła.

W ro­gach ko­ry­ta­rza Henry do­strzegł pa­ję­czy­ny. W po­ko­ju było czy­sto, ale półki po­kry­wa­ła war­stew­ka kurzu. Kich­nął lekko, ręką za­sła­nia­jąc twarz. 

Na ko­mo­dzie w rogu po­ko­ju stał model ża­glow­ca. Gdy Rysiu go spo­strzegł, otwo­rzył sze­ro­ko buzię i pod­biegł, by przyj­rzeć się z bli­ska.

Model robił wra­że­nie. Był mi­ster­ny. Gęsta, do­kład­nie od­wzo­ro­wa­na sieć linek zdo­bi­ła masz­ty. Po­kład po­kry­ty był ręcz­nie wy­ci­na­ny­mi za­pał­ka­mi. Ma­lut­ki ster, rów­nież zro­bio­ny ręcz­nie, miał nawet oku­cia na­ma­lo­wa­ne srebr­ną farbą uda­ją­cą metal. Po obu bur­tach, na wy­się­gni­kach, wi­sia­ły ma­lut­kie sza­lu­py ra­tun­ko­we.

– Zbie­racz kurzu – oznaj­mi­ła Mo­ni­ka – mój syn go zro­bił. 

Uśmiech­nę­ła się, pa­trząc na chłop­ca.

– Po­do­ba ci się? – za­py­ta­ła.

– Bar­dzo! – od­po­wie­dział pod­eks­cy­to­wa­ny Rysiu.

– Je­że­li chcesz, po­ka­żę ci wię­cej w jego po­ko­ju.

– Nie nie, na­praw­dę, pro­szę go nie bu­dzić, już wy­cho­dzi­my – za­re­ago­wał Henry.

– Pro­szę się nie mar­twić, nie ma go. Po­ka­żę mu te mo­de­le i zaraz przy­go­tu­ję coś na roz­grza­nie.

Wzię­ła Rysia za rącz­kę i kuś­ty­ka­jąc po­pro­wa­dzi­ła do dru­gie­go po­ko­ju. Henry spoj­rzał py­ta­ją­co na sie­dzą­cą na ka­na­pie Annę.

– Jej syn nie żyje, jej dzie­ci zgi­nę­ły w wy­pad­ku. Nie wie­dzia­łeś? – prze­rwa­ła w końcu nie­zręcz­ną ciszę.

Henry mil­czał.

– Nie ska­no­wa­ła dzie­ci. W ogóle była temu prze­ciw­na, aż do wy­pad­ku – mó­wi­ła dalej lekko ści­szo­nym gło­sem.

Nie­świa­do­mie pod­nio­sła ze stołu pustą fi­li­żan­kę i ner­wo­wo ob­ra­ca­ła ją w dło­niach.

– Po ich śmier­ci udo­stęp­ni­ła swój skan do badań, by przy­czy­nić się jakoś do roz­wo­ju tej tech­no­lo­gii – kon­ty­nu­owa­ła po krót­kiej prze­rwie.

Henry usiadł obok niej. Pa­trząc na ten dom, zda­wał sobie spra­wę, że teraz dla Mo­ni­ki jest on wszyst­kim. Wspo­mnie­nia­mi szczę­śli­wych lat, syna, całego życia. Jest jej je­dy­nym punk­tem od­nie­sie­nia na tym świe­cie.

Na­sta­ła cisza, z dru­gie­go po­ko­ju do­bie­ga­ły od­gło­sy za­chwy­tu ich syna nad mo­de­la­mi. Z kuch­ni na­to­miast brzdęk czaj­ni­ka, sy­gna­li­zu­ją­cy, że woda już się za­go­to­wa­ła. Po chwi­li do po­ko­ju we­szła Mo­ni­ka, nio­sąc na tacy trzy pa­ru­ją­ce fi­li­żan­ki z pu­deł­kiem her­ba­ty eks­pre­so­wej, so­kiem i cu­kier­ni­cą pośrod­ku. Po­sta­wi­ła je na ławie przed go­ść­mi. Ob­ró­ci­ła się i po­de­szła do ko­mo­dy, na któ­rej stał za­ku­rzo­ny ża­glo­wiec. Wy­ję­ła z niej ciast­ka ko­rzen­ne. Zdą­ży­ła po­ło­żyć je na stole, gdy roz­legł się dzwo­nek do drzwi.

– Duży ruch jak na tę porę – za­żar­to­wa­ła, kuś­ty­ka­jąc w kie­run­ku drzwi – za­zwy­czaj nawet za dnia nikt tu nie przy­cho­dzi.

Henry wstał ner­wo­wo, prze­bie­ra­jąc pal­ca­mi. Anna wzię­ła fi­li­żan­kę ze świe­żą her­ba­tą, którą miała teraz przed sobą i na­pi­ła się. Henry wyj­rzał na ulicę przez okno, od­suwa­jąc za­sło­ny. Ciem­ny sa­mo­chód stał na swoim miej­scu tam gdzie wcze­śniej. Po prze­tar­ciu szyby, Henry wy­tę­żył wzrok. Na cien­kiej war­stwie śnie­gu do­strzegł świe­że ślady pro­wa­dzą­ce z za­par­ko­wa­ne­go po­jaz­du do wej­ścia, przy któ­rym Mo­ni­ka od­pi­na­ła już łań­cuch an­tyw­ła­ma­nio­wy.

– Stój! – wy­szep­tał gło­śno Henry. Mo­ni­ka spoj­rza­ła w jego kie­run­ku.

– Nie otwie­raj – dodał.

– Dla­cze­go? – zdzi­wi­ła się, spoj­rza­ła przez wi­zjer, a póź­niej po­now­nie na Henry’ego.

– To pań­ski brat – po­wie­dzia­ła i chwy­ci­ła za klam­kę, gdy ta sama po­ru­szy­ła się i sto­ją­cy na ganku męż­czy­zna ode­pchnął drzwi.

– Nie mam brata – wy­szep­tał Henry, kiedy do domu wdarł się już drugi za­ro­śnię­ty i nie­chluj­ny Henry. Mo­ni­ka od­su­nę­ła się w kie­run­ku, w któ­rym wi­siał płaszcz z istot­ną za­war­to­ścią w we­wnętrz­nej kie­sze­ni. Sto­jąc tyłem do szafy, po­wo­li i bez­gło­śnie ją otwo­rzy­ła.

Męż­czy­zna, który wła­śnie wdarł się do środ­ka, bę­dą­cy nie­chluj­ną i za­ro­śnię­tą wer­sją Henry'ego, trzy­mał w ręku nie­wiel­ki, stary re­wol­wer pię­cio­strza­ło­wy smith&we­sson z krót­ką lufą. Henry stał onie­mia­ły, pa­trząc na swo­je­go so­bo­wtó­ra, o któ­rym to za­pew­ne wcze­śniej opo­wia­dał mu syn.

Wie­dział, że praw­do­po­dob­nie jest to inny wy­druk z jego za­pi­su. Udało mu się ja­kimś cudem zbiec z tam­te­go nie­szczę­sne­go la­bo­ra­to­rium. Może zo­stał wy­dru­ko­wa­ny jako inny pa­sa­żer w którejś przy­pad­ko­wej pla­ców­ce LST i ja­kimś szczę­śli­wym tra­fem udało mu się wy­do­stać. Może uni­kał ob­ła­wy i ukry­wał się nawet la­ta­mi? Nie wia­do­mo, kiedy i w któ­rym cyklu udało mu się zbiec.

Anna upu­ści­ła fi­li­żan­kę na pod­ło­gę. Zde­spe­ro­wa­ny za­ro­śnię­ty męż­czy­zna, bę­dą­cy kopią Henry'ego, pa­trzył teraz na jej męża swo­imi sza­lo­ny­mi ocza­mi i drżą­cą ręką po­wo­li uno­sił re­wol­wer. Henry zda­wał sobie spra­wę jak wiel­ki gniew mu­siał nosić w sobie ten za­szczu­ty jak bez­dom­ne zwie­rzę czło­wiek, który teraz nie mógł nawet wy­du­sić słowa i łkał, wy­da­jąc z sie­bie tylko po­je­dyn­cze dźwię­ki, jakby wal­czył z kne­blem. Sam, podobnie jak sto­ją­cy przed nim de­spe­rat, nie raz bił się z my­śla­mi. W duchu cie­szył się z wy­pad­ku, w któ­rym zgi­nął jego po­przed­nik. Wcze­śniej źle ży­czył Mo­ni­ce i wy­obra­że­nie ze­msty za­wi­ta­ło już w jego umy­śle, a nawet zdą­ży­ło się roz­go­ścić. Jed­nak miał Annę i syna, czyli wszyst­ko, o czym za­wsze ma­rzył i co sku­tecz­nie od­gra­dza­ło go od roz­le­głych pust­ko­wi sza­leń­stwa.

Facet, sto­ją­cy przed nim, nie miał nic. Miał tylko re­wol­wer, który ści­skał teraz mocno swo­imi drżą­cy­mi, zmę­czo­ny­mi rę­ka­mi. Ten po­twor­nie sa­mot­ny gość z pew­no­ścią nie był już ugo­do­wym pa­cy­fi­stą, któ­re­mu obo­jęt­na była wła­sna ma­te­ria i to czy oto­cze­nie zwra­ca na niego uwagę. Nie był już ła­god­nym, bez­kon­flik­to­wym czło­wie­kiem jak kie­dyś. Tam­ten czło­wiek nadal sie­dział na wy­god­nym, ma­syw­nym, drew­nia­nym krze­śle, pa­trząc z ta­ra­su la­bo­ra­to­rium na czer­wo­ny ocean liści. Ten stał wła­śnie na progu dra­stycz­nych zmian z sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi.

Mo­ni­ka, trzy­ma­jąc się za bio­dro, stała przy sza­fie bli­sko na­past­ni­ka. Miała już w ręku nóż.

– Za­cze­kaj, to nie może się tak skoń­czyć! – krzyk­nął Henry. Wy­da­wa­ło mu się, że w jed­nym mo­men­cie zro­zu­miał isto­tę obłę­du sy­tu­acji, w ja­kiej się wszy­scy zna­leź­li – ja też ucie­kłem z tego la­bo­ra­to­rium.

W tym mo­men­cie Mo­ni­ka wy­ko­na­ła ruch w kie­run­ku na­past­ni­ka.

Rysio sie­dział w po­ko­ju obok. Pokój był tro­chę za­ku­rzo­ny i sta­ro­mod­ny, ale pięk­ny i bar­dzo po­do­bał się chłop­cu. Na pół­kach stały licz­ne mo­de­le stat­ków. Fa­scy­no­wa­ło go, jakie miały roz­ma­ite kon­struk­cje i roz­mia­ry. Przy­glą­dał się z za­in­te­re­so­wa­niem krę­pym lo­do­ła­ma­czom, po­dłuż­nym kon­te­ne­row­com, opły­wo­wej łodzi pod­wod­nej oraz nie­sa­mo­wi­tym, w oczach dziec­ka, pan­cer­ni­kom na­szpi­ko­wa­nym nie­zli­czo­ną ilo­ścią luf prze­ciw­lot­ni­czych. W środ­ku stał lot­ni­sko­wiec, na któ­re­go po­kła­dzie znaj­do­wa­ły się szcze­gó­ło­wo wy­ko­na­ne małe sa­mo­lo­ty, a w ich prze­zro­czy­stych ka­bi­nach sie­dzie­li pi­lo­ci. Kiedy mały to zo­ba­czył, bez­wied­nie otwo­rzył buzię z za­chwy­tu. Pod su­fi­tem, na lin­kach wi­sia­ły roz­ma­ite ma­szy­ny. My­śliw­ce, bom­bow­ce, sta­ro­daw­ne dwu­pła­tow­ce, a nawet nie­sa­mo­wi­ty trój­płat z czer­wo­nym śmi­głem na prze­dzie. Mo­de­le miały flagi ja­poń­skie, ame­ry­kań­skie, bry­tyj­skie i nie­miec­kie. 

Wszyst­ko to po­bu­dza­ło jego wy­obraź­nię. Chło­piec był pod­eks­cy­to­wa­ny, gdy za­uwa­żył, że wieże dział okrę­tu ob­ra­ca­ły się, a lufy pod­no­si­ły ku jego ucie­sze.

Roz­po­czę­ła się bitwa mor­ska. Po­usta­wiał okrę­ty po swo­ich dwóch stro­nach, wy­ce­lo­wał lufy od­po­wied­nio wzglę­dem sie­bie i za­czął za­ba­wę. Wziął do rąk sa­mo­lo­ty. Zwinny my­śli­wiec za­ta­czał sze­ro­kie koła wokół ma­syw­ne­go, po­wol­ne­go, dwu­sil­ni­ko­we­go bom­bow­ca, wy­da­jąc przy tym nieco cień­szy dźwięk przez nos dziec­ka. Bom­bo­wiec wy­da­wał niski po­mruk i po­sia­dał trzy ka­ra­bi­ny. Wszyst­kie się ob­ra­ca­ły. 

Na twa­rzy Rysia po­ja­wił się sze­ro­ki uśmiech za­do­wo­le­nia. My­śli­wiec za­to­czył koło, a dzia­ło cały czas po­dą­ża­ło za nim, ste­ro­wa­ne zręcz­nie je­dy­nym wol­nym, małym pal­cem u ręki pod­trzy­mu­ją­cej ka­dłub bom­bow­ca. 

Do­stał. Seria po­ci­sków prze­szy­ła ka­dłub my­śliw­ca. Z sil­ni­ka po­le­ciał czar­nym dym i sa­mo­lot za­czął spa­dać. Na skrzy­dłach po­ja­wi­ły się pło­mie­nie. Dziel­ny pilot szyb­ko otwo­rzył ka­bi­nę i wy­sko­czył na spa­do­chro­nie, który otwo­rzył się w samą porę i ura­to­wał go. 

Bom­bo­wiec w tym cza­sie przy­go­to­wy­wał się do zrzu­tu ła­dun­ku na okręt pan­cer­ny. W ogniu dział prze­ciw­lot­ni­czych trząsł się na lewo i prawo. Wtedy do po­ko­ju we­szła pani i na jed­nej z półek po­sta­wi­ła kubek ciepłego soku.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dział do niej grzecz­nie.

– Nie ma za co – mru­gnę­ła, uśmiech­nę­ła się i wy­szła.

Ko­mo­ra ła­dun­ko­wa otwo­rzy­ła się i z sa­mo­lo­tu wy­le­cia­ły bomby. Pilot nie­zwłocz­nie przy­cią­gnął ster do sie­bie z ca­łych sił, by unieść cięż­ki sa­mo­lot z pię­cio­oso­bo­wą za­ło­gą na po­kła­dzie i wy­pro­wa­dzić go ze stre­fy ostrza­łu. Sa­mo­lot ocię­ża­le i z wiel­kim tru­dem dźwi­gał się. Ostrzał był in­ten­syw­ny i nie­prze­rwa­ny, ale bomby w końcu do­się­gnę­ły celu, nisz­cząc dzia­ła prze­ciw­lot­ni­cze umiesz­czo­ne na okrę­cie. Sa­mo­lot był lekko uszko­dzo­ny, ale po­de­rwał się wyżej. Pilot i jego to­wa­rzy­sze byli ura­to­wa­ni. 

Bomby wy­bu­cha­ły na po­kła­dzie pan­cer­ni­ka, nisz­cząc wie­życz­ki cięż­kich ka­ra­bi­nów prze­ciw­lot­ni­czych. Jedna z nich wleciała przez komin do ko­tłow­ni, co unie­ru­cho­mi­ło sta­tek. Na szczę­ście ostat­nia wpa­dła do wody tuż za burtą, bo ona na pewno prze­po­ło­wi­ła­by okręt. Ma­ry­na­rze ode­tchnę­li z ulgą. Mieli ran­nych w swo­ich sze­re­gach, ale nikt jesz­cze nie zgi­nął. 

Rysiu usły­szał od­głos dzwon­ka do drzwi do­cho­dzą­cy z po­ko­ju, w któ­rym byli mama i tata.

Okręt pło­nął, ale sza­lu­py ra­tun­ko­we były całe. Ka­pi­tan sto­ją­cy na most­ku wi­dział już nad­pły­wa­ją­ce tor­pe­dy. Za­rzą­dził na­tych­mia­sto­we opusz­cze­nie po­kła­du. Wszy­scy ma­ry­na­rze rzu­ci­li się do łodzi ra­tun­ko­wych. Za­bra­li ze sobą ran­nych. Za­czę­li opusz­czać ło­dzie, gdy pierw­sza z tor­ped mi­nę­ła o włos dziób okrę­tu. Ode­tchnę­li z ulgą. Wszy­scy byli już w sza­lu­pach i cze­ka­li na ka­pi­ta­na, gdy ko­lej­na tor­pe­da tra­fi­ła w sam śro­dek okrę­tu i rozerwała go na dwie części. Sta­tek po­szedł pod wodę, a dziel­ny ka­pi­tan razem z nim. Ma­ry­na­rze gapili się w fale, wy­pa­tru­jąc z na­dzie­ją, czy nie wy­pły­nie z głę­bin na po­wierzch­nię, gdy roz­le­gły się strza­ły.

Praw­dzi­we strza­ły. Chło­piec drgnął, upusz­cza­jąc z ręki ma­lut­kie koło ra­tun­ko­we. Wstał po­wo­li, gdy usły­szał trzy ko­lej­ne gło­śne huk­nię­cia, do­cho­dzą­ce z dru­gie­go po­ko­ju. Stał w miej­scu i bał się. Usły­szał kroki. Ktoś cho­dził szyb­ko po miesz­ka­niu, mocno tu­piąc. Chciał się scho­wać, ale ze stra­chu nie mógł się ru­szyć, gdy do po­ko­ju wszedł tata, pod­biegł do niego, zła­pał i szyb­ko wziął na ręce. Za­sło­nił mu oczy i wy­bie­gli razem. Nagle zro­bi­ło mu się zimno, po­czuł na sobie śnieg i mroź­ny wiatr. Tata trzy­mał go bli­sko, Rysiu czuł jego nie­przy­jem­ny kłu­ją­cy za­rost i dość nie­ład­ny za­pach.

Oj­ciec wsa­dził malca do sa­mo­cho­du, szyb­ko obiegł auto i wsiadł od stro­ny kie­row­cy. Roz­trzę­sio­ną ręką wyjął klu­czy­ki. Zaklął nie mogąc wło­żyć ich do sta­cyj­ki, ale po chwi­li od­pa­lił i ru­szył.

Koła mie­li­ły w miej­scu, z tru­dem ła­piąc przy­czep­ność, ale wresz­cie sa­mo­chód prze­su­nął się do przo­du. Do­sta­li się na śro­dek ulicy i od­je­cha­li. Oj­ciec zła­pał za te­le­fon, wy­krę­cił numer i przy­ło­żył słu­chaw­kę do ucha.

– Chciał­bym zgło­sić napad z bro­nią – po­wie­dział Henry.

 

*Epi­log*

 

Anna obu­dzi­ła się i otwo­rzy­ła oczy. Była przy­kry­ta lekką szpi­tal­ną koł­drą. Przy jej łóżku stał Henry z synem. Uśmie­cha­li się do niej. Przed­sta­wi­ciel firmy ubez­pie­cze­nio­wej pod­szedł bli­żej. 

– Pra­gnę po­in­for­mo­wać panią, że zo­sta­ła pani wy­dru­ko­wa­na z ostat­nie­go do­stęp­ne­go za­pi­su pani osoby zgod­nie z umową ubez­pie­cze­nio­wą. Po­nio­sła pani śmierć, w wy­ni­ku od­nie­sio­nych ran po­strza­ło­wych, w trak­cie na­pa­du. Ostat­ni skan ak­tu­ali­zo­wa­ła pani 74 go­dzi­ny temu, dla­te­go nie bę­dzie pani pa­mię­tać tylko ostat­nich 3 dni i dwóch go­dzin.

Ostat­nim, co pa­mię­ta­ła Anna był zakup ze­sta­wu ko­man­do­sa dla Rysia, a potem udali się, by ak­tu­ali­zo­wać ubez­pie­cze­nie. „Na całe szczę­ście”, po­my­śla­ła.

– Znaj­du­je się pani w sie­dzi­bie firmy ubez­pie­cze­nio­wej Ne­ve­ren­ding Life. Pro­szę na­cie­szyć się ro­dzi­ną, a potem za­pra­szam do sie­bie na pro­ce­du­rę syn­chro­ni­za­cyj­ną – za­koń­czył pra­cow­nik.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­ła do nie­zna­jo­me­go i spoj­rza­ła na Henry'ego – co się stało? 

Henry od­pro­wa­dził wzro­kiem wy­cho­dzą­ce­go przed­sta­wi­cie­la ubez­pie­cze­nio­we­go.

– Dostaniemy spore odszkodowanie od linii LST kochanie.

Wynikająca z błędów i zaniedbań korporacji śmierć Anny, jako osoby postronnej, dawała im podstawy do roszczeń.

– O ile niczego z nimi nie podpisywałaś.

Spojrzał na nią i uśmiechnął się lekko. Jed­nak jego twarz wy­glą­da­ła smut­no, uśmiech był na­pię­ty, a oczy miał szkla­ne, jakby zbie­ra­ło mu się na łzy. Nie wie­dzia­ła, czy by­ły­by to łzy szczę­ścia czy smut­ku, gdyby po­ja­wi­ły się w końcu w jego oczach. Jed­nak nic ta­kie­go się nie stało. Za­ło­ży­ła, że z pew­no­ścią by­ły­by to łzy szczę­ścia.

 

Ko­niec