Każdemu należy się wytchnienie

Czarna, prezydencka limuzyna powoli sunęła przez przedmieście, mijając rzędy domków jednorodzinnych. Większość była w dobrym stanie, bez rys, pęknięć czy plam na ścianach. Na zielonych trawnikach pracowały zraszacze. Psy i koty wygrzewały się w promieniach sierpniowego słońca. Tu i ówdzie ten sielski krajobraz zakłócała ustawiona przed wiatrołapem tablica z napisem „Na sprzedaż!" i logiem jakiejś instytucji finansowej.

W klimatyzowanym wnętrzu samochodu najpotężniejszy człowiek na świecie próbował zachować spokój w obliczu tłumnie nachodzących go czarnych myśli. Kryzys gospodarczy osiągnął apogeum. Banki szantażowały cały naród: wyciągały ręce po państwowe zapomogi i przejmowały nieruchomości obciążone hipoteką. Budowa demokracji w Iraku szła opornie, wszędzie trwały walki partyzanckie a terroryści nie wahali się poświęcić dziesiątki własnych rodaków, byle tylko zabić jednego obcego żołnierza. Najbliżsi współpracownicy prezydenta nienawidzili się i przerzucali odpowiedzialnością za porażki. Intelektualiści protestowali i krytykowali, dziennikarze węszyli w poszukiwaniu afer, w hollyłódzkich studiach kręcono podobno kilka kąśliwych, satyrycznych filmów na temat rządzącej ekipy.

Druga kadencja zbliżała się do półmetka a Grzegorz Waldemar Bicz, prezydent Stanów Zjednoczonych Europy Środkowej i Wschodniej zaczynał mieć tego wszystkiego dość.

„Gdzie się podziało jagiellońskie marzenie?" – pomyślał z nostalgią, wyglądając przez przyciemnioną, kuloodporną szybę.

– Stój! – krzyknął nagle do szofera, zobaczywszy na chodniku przy jezdni straganik z kwasem chlebowym. Jego wystrój musiał wyjść spod młodej, kobiecej ręki. Właścicielka stała zresztą tuż obok. Miała 10 do 12 lat, trochę zaokrąglone kształty i całkiem ładną twarzyczkę z przyjemnymi piegami na nosie.

Prezydent wysiadł z limuzyny.

– Po ile szklanka? – spytał.

Eskortujące go z przodu i z tyłu samochody również się zatrzymały, wypuszczając fachowców z Biura Ochrony Rządu.

– Złotówkę.

– To poproszę.

Dziewczynka wyjęła butelkę z przenośnej lodówki.

– Panowie też chcecie? – zapytał Bicz.

Główny borowiec wydał z siebie cmoknięcie, wziął pierwszą szklankę, powąchał, trochę upił i kiwnął głową. Jego zwalista postać niczym wielka chmura rzucała cień na straganik.

– No to jeszcze cztery – dodał prezydent. Zamknął oczy i wypił swoją porcję duszkiem.

– Pyszne! – skłamał. Kwas był dobry, lecz daleko mu było do smaku, który Bicz zapamiętał z młodych lat. Chciał dodać dziewczynce otuchy. I może przygotować do innych kłamstw, których jeszcze tysiące z pewnością usłyszy od mężczyzn. – Jak masz na imię?

– Lusia. Dziękuję panu – zaczerwieniło się dziecko.

– To ja dziękuję. Zatrzymaj resztę – polityk wrzucił dziesięć złotych do skarbonki. – Na co zbierasz?

Dziewczynka była już purpurowa, od podbródka po uszy.

– No, nie wstydź się.

– Na whisky dla tatusia.

– Co takiego?! – krzyknął zaskoczony prezydent. Borowcy z trudem utrzymali poważne miny. Dziecko wbiło oczy w ziemię, jakby chciało się pod nią zapaść.

Bicz kucnął, objął dziewczynkę, popatrzył jej w oczy.

– A nie chciałabyś pojechać na wakacje? Albo kupić sobie rower?

Lusia kiwnęła głową.

– Mogę porozmawiać z twoim tatą. Wytłumaczyć mu pewne rzeczy. Tak się składa, że jestem prezydentem i ludzie muszą robić, co im każę. Twój tata na pewno mnie posłucha. Chcesz?

– Tak.

– Mówi się: „Tak, panie prezydencie".

– Tak, panie prezydencie.

– No to prowadź – Bicz otworzył drzwi limuzyny a dziewczynka wskoczyła do środka.

Odbili od głównej drogi i po kilku zakrętach zajechali pod najbrzydszy dom w okolicy. Przed zniszczoną, drewnianą werandą panoszyło się dzikie zielsko. Siding na ścianach był brudny i powgniatany, okna – nie myte od wieków, dwuspadowy dach – zielony od pleśni. Borowcy wykonali szybki zwiad wokół budynku. Z punktu widzenia bezpieczeństwa wszystko wyglądało w porządku. Jeden z nich wszedł do środka razem z Lusią i prezydentem.

– Kto tam? Szmata czy gówniara? – dobiegł ich głos z wnętrza domu. Skierowali się w jego stronę. W ciemnym, zagraconym salonie, na kanapie chyba zabranej spod śmietnika, siedział spocony facet w podkoszulku i oglądał telewizję.

– To ja, tatusiu – powiedziała dziewczynka. – Jest ze mną pan prezydent.

Mężczyzna zarechotał, lecz po chwili dopadł go atak kaszlu.

– Jaki prezydent? Ten chuj Grzegorz Bicz? Nie chrzań, gówniaro. Ile na razie zarobiłaś?

Wstał, spojrzał na gości i rozdziawił gębę ze zdumienia. Z ust wypadł mu papieros, trącił o wystający brzuch, spadł na podziurawiony dywan.

Błyskawicznym prawym prostym prezydent złamał mu nos. Facet padł z powrotem na kanapę i ukrył twarz w dłoniach. Spomiędzy palców pociekła krew.

– Tacy jak ty rozumieją tylko język siły. A ja znam ten język bardzo dobrze. Więc coś ci teraz powiem. Nie wolno…

Bach!

…krzywdzić…

Bach!

… dzieci.

Bach!

Dzieciom…

Bach!

… należy się…

Bach!

…dzieciństwo. Rozumiesz?!

– Taaak… – jęknął tatuś.

– To dobrze. – Prezydent wyjął portfel, wybrał jedną z dziesięciu kart kredytowych i wręczył oniemiałej dziewczynce. – Nie bój się, mała. Będziemy monitorować, czy twoje potrzeby są zaspokajane.

Znów stanął nad zakrwawionym mężczyzną. Postawił stopę na jego dygoczącym ciele, wyprostował się, uniósł głowę.

– Nareszcie. Chwila relaksu – wyszeptał z przymkniętymi oczami.