Benben, czyli Igła Kleopatry

A czy oni ofia­ru­je nam, w za­mian Big Bena? – li­te­rów­ka i zbęd­ny prze­ci­nek

Zgła­dzo­ne, w ten spo­sób ro­dzi­ny zo­sta­ły już za­po­mnia­ne. – zbęd­ny prze­ci­nek

Ma­me­luk za­milkł, a Kedyw za­my­ślił się głę­bo­ko – kedyw

Jeśli ugo­dzi­li cza­row­ni­cę szty­le­tem w szyję, to czemu ostrze wbiło się w oboj­czyk?

Hmmm, tro­chę prze­szka­dza­ła mi ilość ke­dy­wa w opo­wia­da­niu ;) Pierw­szy dia­log mię­dzy wład­cą a Ara­bim też mnie jakoś nie prze­ko­nał. Bar­dziej wia­ry­god­ne wy­da­ło mi się za­cho­wa­nie ma­me­lu­ka i jego re­la­cja. Ogól­nie druga część opo­wia­da­nia oraz za­koń­cze­nie na plus.

Za­bra­kło mi też twór­cze­go wy­ko­rzy­sta­nia hasła. Je­śli­by za­stą­pić słowo kedyw sło­wem wład­ca albo król to wła­ści­wie nie wpły­nę­ło­by to na opo­wia­da­nie.

It's ok not to.

Witaj, opko na moją miarę cie­ka­we, ale po­zo­sta­je mi się zgo­dzić z do­gs­dum­pling wła­ści­wie we wszyst­kim. Za gęsto pada słowo kedyw, pierw­szy dia­log słab­szy, re­la­cja me­me­lu­ka dobra i za­koń­cze­nie cie­ka­we. Czy hasło zo­sta­ło do­brze wy­ko­rzy­sta­ne to już w rę­kach ju­ro­rów. Tekst czyta się spraw­nie ;) Po­zdra­wiam!

"Taki ide­al­ny wy­lu­zo­wy­wacz do obia­du." NWM

Ach­mad

Em. Nie Ahmad?

In­ter­punk­cja dość słabo, przy­kła­dy:

Cze­kał [+,]co kedyw roz­ka­że.

Tu [-,] męż­czy­zna skło­nił się nisko, a pod­no­sząc głowę [+,]kon­ty­nu­ował swój wywód:

Zgła­dzo­ne[-,] w ten spo­sób ro­dzi­ny zo­sta­ły już za­po­mnia­ne

oczy, oczy[-,] wiel­kie[-,] jak czar­ne jaja żmii,

Nie zgłę­bia­łem zasad kon­kur­su, więc pod tym kątem nie oce­niam. Zga­du­ję tylko, że sło­wem klu­czem był kadyw.

A poza tym tekst mocno prze­cięt­ny. Fa­bu­ła mnie nie wcią­gnę­ła, wsku­tek neu­ro­tycz­ne­go im­pul­su za­czą­łem w trak­cie spraw­dzać fakty hi­sto­rycz­ne, za­miast prze­czy­tać na raz. A to prze­cież tylko 6k zna­ków. Chyba też nie zro­zu­mia­łem koń­ców­ki. Czy cho­dzi­ło o to, że Im­pe­rium Bry­tyj­skie upa­dło, bo otrzy­ma­ło ob­cią­żo­ny klą­twą ka­mień? Tylko czy to nie miała być za­ra­za? Męt­nie wy­szło to za­koń­cze­nie.

Vargu w tek­ście stoi, że ka­mień ten zsy­łał za­ra­zę: "(Wiedź­ma) chcia­ła rzu­cić klą­twę, bym uległ za­ra­zie. Nie zdo­ła­ła do­koń­czyć za­klę­cia, ale rze­kła, że obe­li­ski zro­bią to za nią."

"Taki ide­al­ny wy­lu­zo­wy­wacz do obia­du." NWM

To też stoi w moim ko­men­ta­rzu, lecz nie ko­ja­rzę żad­nej epi­de­mii, która za­gro­zi­ła­by Wiel­kiej Bry­ta­nii w dru­giej poł. XIX w. Gdyby tak było, by­ło­by to ład­nie spi­na­ją­ce ca­łość za­koń­cze­nie. A tak mamy nie­ste­ty tylko do­da­nie do fak­tów nic nie wno­szą­cej fan­ta­sty­ki.

BTW, w po­przed­nim ko­men­ta­rzu nie wspo­mnia­łem, że moja ocena to takie ni to trzy, ni to czte­ry, coś wy­brać trze­ba było.

Wy­bacz nie zro­zu­mia­łem co chcia­łeś po­wie­dzieć ;) rze­czy­wi­ście gdyby to było pod­par­te fak­ta­mi to i efekt dużo lep­szy.

"Taki ide­al­ny wy­lu­zo­wy­wacz do obia­du." NWM

Istot­nie, nie można się nie zo­rien­to­wać, które hasło za­in­spi­ro­wa­ło Cię do na­pi­sa­nia opo­wia­da­nia.

Hi­sto­ria taka sobie, nie­ste­ty, nie za­cie­ka­wi­ła mnie zbyt­nio – ot, opi­sa­nie epi­zo­du z czasu, kiedy w Egip­cie pa­no­szy­li się Bry­tyj­czy­cy. W do­dat­ku nie do­strze­głam fan­ta­sty­ki – ko­bie­ta rzu­ca­ją­ca klą­twę, to dla mnie tro­chę za mało.

– Sta­ro­żyt­ne fi­gu­ry? – kedyw – znad bi­no­kla – uniósł lewą brew. – Ra­czej: – Sta­ro­żyt­ne fi­gu­ry? – Kedyw, znad bi­no­kli,  uniósł lewą brew.

Nie za­wsze po­praw­nie za­pi­su­jesz dia­lo­gi. Może przy­da się ten wątek: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/4550

By za­cho­wać czy­tel­ność dia­lo­gu, nie uży­wa­my do­dat­ko­wych pół­pauz.

Bi­no­kle wy­stę­pu­ją tylko w licz­bie mno­giej.

Zgła­dzo­ne, w ten spo­sób ro­dzi­ny zo­sta­ły już za­po­mnia­ne. – Jeśli za spra­wą za­ra­zy, to ro­dzi­ny nie zo­sta­ły zgła­dzo­ne, a umar­ły.

Włosy jej były w nie­ła­dzie, roz­czo­chra­ne. Szata jej ubło­co­na i sztyw­na. Po­my­śla­łem, że jest obłą­ka­na, że może nie­szczę­ścia, które spa­dły na jej ród przy­wio­dły ją do obłę­du. Tylko, że jej mrocz­ne, strasz­ne oczy… – Nad­miar za­im­ków.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

W moim od­czu­ciu do naj­więk­szych mi­nu­sów opka na­le­ży słaba im­mer­sja – mimo atrak­cyj­nej lo­ka­li­za­cji nie po­tra­fi­łeś roz­świe­tlić wy­obraź­ni czy­tel­ni­ka egip­skim słoń­cem, a także prze­wi­ja­ją­ca się przez treść mo­no­to­nia, jed­no­staj­ność akcji. To nie­do­brze, szcze­gól­nie przy nie­wiel­kiej ilo­ści zna­ków :/

Za­koń­cze­nie cał­kiem zmyśl­ne, po­do­ba mi się takie “upie­cze­nie dwóch pie­cze­ni na jed­nym ogniu” ;)

Tyle ode mnie, po­zdra­wiam.

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu prze­strze­ni ani mi­ło­ści. Jest tylko cisza."

Mam wra­że­nie, że tek­sto­wi po­mo­gło­by więk­sze uroz­ma­ice­nie. W tej chwi­li mamy wy­łącz­nie roz­mo­wę trzech osób. A gdyby tak jakaś re­tro­spek­cja, prze­nie­sie­nie czy­tel­ni­ka do miej­sca akcji, za­miast ska­zy­wa­nia go na słu­cha­nie re­la­cji?

Koń­ców­ka cie­ka­wa, ale fak­tycz­nie, prze­ma­wia­ła­by moc­niej, gdyby dało się ją po­przeć fak­ta­mi.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Prze­czy­ta­łem, ale szcze­rze mó­wiąc nie bar­dzo wiem gdzi tkwi clue opo­wie­ści. Ot po­ga­da­li sobie, w za­sa­dzie fa­bu­lar­nie nie wy­da­rzy­ło się nic. Scena roz­gry­wa się w za­wie­sze­niu, pew­nie gdzieś w pa­ła­cu itp. ale faj­nie jakby autor to na­kre­ślił. In­ter­punk­cja i kilka nie­zręcz­no­ści, ale ogól­nie język tek­stu przy­zwo­ity.

G

three go­blins in a trench coat pre­ten­ding to be a human

Mi aku­rat koń­ców­ka przy­pa­so­wa­ła, cho­ciaż tak jak po­przed­ni­cy – wo­la­ła­bym, gdyby tekst był bar­dziej uroz­ma­ico­ny. Forma dia­lo­gu spra­wia, że szyb­ko się go czyta, ale mam takie dziw­ne wra­że­nie pust­ki…

.

Peace!

"Za­ko­chać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, cza­sem pisać wier­sze." /FNS – Su­per­mar­ket/

Byłam tu – Lola.

Dość spraw­nie po­pro­wa­dzo­na hi­sto­ryj­ka, taka do uśmiech­nię­cia się. Tro­chę je­steś na ba­kier z prze­cin­ka­mi ;)

(Pra­wie) Jak­bym czy­tał książ­ki Maya z serii o Kara Ben Nemzi, co mi się po­do­ba. Co wię­cej, wła­śnie na­bra­łem ocho­ty, by znów wró­cić w tamte czasy i re­jo­ny świa­ta (da­le­ko ni ma, bo do półki i z po­wro­tem, wszyst­kie­go z sześć me­trów), za co po­dzię­ko­wał.

Po­do­ba­ła mi się sty­li­za­cja i “wgry­zie­nie” w… może nie tyle kul­tu­rę, co spe­cy­fi­kę Le­wan­tu (na tyle, na ile ją znam – a tu głów­nie, nie­ste­ty, tylko May, Sien­kie­wicz i ja­kieś kla­sycz­ne filmy przy­go­do­we – je­stem ukon­ten­to­wa­ny). Ge­ne­ral­nie, od stro­ny ję­zy­ko­wej ku­pi­łeś mnie, ale za uczci­wą cenę.

Tech­nicz­nie wyż­szy po­ziom sta­nów śred­nich. Za­kła­dam, że z czy­stej uczci­wo­ści nie po­pra­wi­łeś dotąd błę­dów, które – je­stem pe­wien – po­przed­ni czy­tel­ni­cy Ci wska­za­li (wiem, że Reg tu była).

Fa­bu­lar­nie jest jed­nak po­su­cha. Jesz­cze nie Sa­ha­ra co praw­da, ale pu­sty­nia Błę­dow­ska już, już pra­wie. Tego, że cała, ekhem, “akcja” dzie­je się w jed­nym miej­scu i za­sad­ni­czo spro­wa­dza do za­wra­ca­nia brody Al­la­ho­wi, to się już nawet nie cze­piam, bo zda­rza­ją się tek­sty (i nie tylko tek­sty) w po­dob­nej kon­wen­cji, któ­rych zgłę­bia­nie spra­wia sporo ra­do­chy. Z dru­giej stro­ny są też dzie­ła, w któ­rych się w sumie dzie­je, a jest nudno jak na Pol­sa­cie pod­czas Świąt. Ge­ne­ral­nie kwe­stia gustu, a Ty tutaj w mój utra­fi­łeś.

Go­rzej z dru­gim dnem, opo­wie­ścią w opo­wie­ści, ma­triosz­ką czy, po­wiedz­my, in­cep­cją w Twoim opo­wia­da­niu. Niby nie ma nic złego ani tym bar­dziej głu­pie­go w opo­wie­ści o wiedź­mie (no, może po­mi­ja­jąc oboj­czyk w szyi, ale tu po pro­stu do­bro­dusz­nie za­kła­dam, że przy­ja­cie­lo­wi na­sze­go ma­me­lu­ka drgnę­ła ręka), jed­nak jakoś tak mnie nie prze­ko­na­ła. Praw­do­po­dob­nie wina kła­dzie się po dłu­go­ści tego frag­men­tu, bo naj­bar­dziej doj­mu­ją­cym wra­że­niem jest, że to wszyst­ko było po pro­stu zbyt pła­skie i… sie­ro­ce jak na część tek­stu, która za­sad­ni­czo jest krę­go­słu­pem ca­łe­go opo­wia­da­nia – tutaj mamy fan­ta­sty­kę i głów­ną linię fa­bu­lar­ną; to, wokół czego tekst oscy­lu­je. Po pro­stu mało w tym… wszyst­kie­go. Prosi się o roz­wi­nię­cie, choć nie ko­niecz­nie w for­mie re­la­cji.

Finał też na plus. Nie wgniótł w fotel – i to nie tylko dla­te­go, że aku­rat­nie le­ża­ku­ję – ale jest takim faj­nym, za­baw­nym ak­cen­tem na ko­niec jak by nie było przy­jem­nej lek­tu­ry.

Peace!

"Za­ko­chać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, cza­sem pisać wier­sze." /FNS – Su­per­mar­ket/

Jako że czy­tam opo­wia­da­nia gru­pa­mi, nigdy nie wie­dząc, kto jest au­to­rem i ile opo­wia­da­nie po­trwa (ani nawet, że to kon­kur­so­we), to tak szyb­ko ko­niec mocno mnie roz­cza­ro­wał. Opo­wia­da­nie sta­tycz­ne, ale w cie­ka­wej sce­ne­rii, na końcu po­ja­wia się in­te­re­su­ją­cy wątek fa­bu­lar­ny i wraz z nim ko­niec opo­wia­da­nia. 

Znu­dzi­ło mnie. Tekst jest pła­ski, po­zba­wio­ny kli­ma­tu i przez cały czas mia­łam wra­że­nie, że także fa­bu­ły. Wszyst­kie wy­da­rze­nia dzie­ją się gdzieś obok, po­zo­sta­ją dla czy­tel­ni­ka obo­jęt­ne, bo sta­wiasz go gdzieś z boku.

Jed­nym z moich ulu­bio­nych mo­men­tów lek­tu­ry za­wsze jest ta chwi­la, w któ­rej uświa­da­miam sobie, że książ­ka wcią­gnę­ła mnie tak bar­dzo, iż za­po­mnia­łam, że jest tylko książ­ką. Hi­sto­ria, bo­ha­te­ro­wie, sce­ne­ria wy­da­ją się tak re­al­ne, że przy­sła­nia­ją na chwi­lę rze­czy­wi­sty świat. U Cie­bie jest do­kład­nie na od­wrót – nie po­zwa­lasz czy­tel­ni­ko­wi nawet na bycie świad­kiem wy­da­rzeń, o któ­rych pi­szesz. 

three go­blins in a trench coat pre­ten­ding to be a human

Hmm, jest w tym za­lą­żek na­praw­dę faj­nej hi­sto­rii – choć chyba ja oso­bi­ście, jako czy­tel­nicz­ka, wo­la­ła­bym wię­cej iro­nicz­nie po­trak­to­wa­nej po­li­ty­ki (im­pe­rium, które żąda i do­sta­je, na wła­sne nie­szczę­ście) niż tego ma­gicz­no-sta­ro­egip­skie­go szta­fa­żu, który na do­da­tek jest tro­chę in­fo­dum­pem. Tro­chę go za dużo jak na tę pro­stą pu­en­tę. 

ninedin.home.blog

Tro­chę się za­wio­dłam, bo spo­dzie­wa­łam się ja­kiejś bar­dziej roz­wi­nię­tej hi­sto­rii, a nie tylko kon­cep­tu.

No i z re­alia­mi tak sobie, bo za Ba­rin­ga to już da­aaaw­no nie ma ma­me­lu­ków. W la­tach 1811-20 roz­pra­wio­no się z nimi osta­tecz­nie i nie zro­bi­li tego by­naj­mniej Eu­ro­pej­czy­cy. Ską­d­inąd po­dej­rze­wam, że ostat­nich żoł­nie­rzy w stro­jach ma­me­lu­ków można było zo­ba­czyć w 1840 pod­czas spro­wa­dze­nia do Pa­ry­ża pro­chów Na­po­le­ona, po­nie­waż tam po­ja­wi­li się we­te­ra­ni z fran­cu­skich od­dzia­łów ma­me­luc­kich.

http://altronapoleone.home.blog