Demonologia 2

Demonologia 2 

24.01.2012

Daranhall

Noc nie należała do łatwych, miałem koszmary ale potrafiłem radzić sobie ze strachem i miałem siły na kolejny dzień. Jednak zanim udałem się do pacjenta chciałem pomedytować by wzmocnić mój umysł, nie zamierzałem bezpośrednio próbować kontaktować się z nieznaną mi istotą, byłoby to zbyt niebezpieczne. Gdy byłem gotów wrócić do Warena by kontynuować terapie dowiedziałem się że przydzielono mi nowego pacjenta, Michela. Waren dalej był w złym stanie jednak postanowiono dać mi kogoś nowego. Nie mogłem protestować, akta Michela były równie niepokojące, dziwiło mnie czemu umieszczono go w oddziale psychiatrycznym a nie w więzieniu. Pokój pozostał ten sam, Michel siedział na jednym krześle i był…przywiązany łańcuchem. Usiadłem na przeciw niego, przedstawiłem się i odpowiedział.

-Nie skrzywdzisz mnie, ciebie też zabije.

-Nie chce cie skrzywdzić, nie musisz zabijać.

-O nie….proszę, już nigdy więcej, ja…muszę zabić.

-Michel, życie może człowieka zmiażdżyć, ból jest nieunikniony, musisz być silny.

-Ten ból jest nie do zniesienia.

-Czy ten ból pochodzi od ludzi ?

-Przestań, natychmiast, nie znoszę tego cierpienia, zabije wszystkich.

-Już dobrze, spokojnie.

Rozmowa prowadziła do nikąd, Michel nie mógł nawet myśleć o bólu, uważał że musiał zabijać w przekonaniu że to go uratuje. Musiałem to zrobić, byłem gotowy, wzmocniłem się…

…

Znalazłem się w tym samym miejscu co poprzednio, mrok i ciemność, wokół mnie czarne odłamy budowli i te okropne iglice w oddali wprawiały mnie w straszny niepokój i obawy, światło latarni było czarne i o dziwo widoczne w tych ciemnościach. Byłem gotowy na najgorsze gdy nagle zobaczyłem stół w oddali, podszedłem bliżej. Był zakrwawiony, wokół leżały szczątki, wnętrzności i, o Boże , skóra, ludzka. Tym razem nie byłem głuchy, słyszałem krzyki wydobywające się ze stołu, to był Michel. Czyli to on był na tym stole ? Z nikąd usłyszałem głośne kroki czegoś ogromnego, coś się zbliżało, wiedziałem co mogło mnie czekać, jednak gdy bestia wyłoniła się z czeluści poczułem jakby całe życie, nadzieja, cała pozytywna energia , została ze mnie wyssana. Tym razem mogłem dostrzec twarz. Ogromne czerwone ślepia i niesamowicie zdeformowana reszta twarzy, kawałek wyrastającej z jego głowy kości upadł na ziemie. Poczułem ogromną zgrozę jako że nie wiedziałem co mogło by się zdarzyć. Bestia przemówiła do mnie, głos miała równie okropny co poprzednio.

-Ygtwa, N'aan walnersth Ygtwa, człowieku, nie igraj z tym co ci nieznane.

-Odegnam cię i wyzwolę tych ludzi ! – Bestia zdziwiła się gdy jej odpowiedziałem.

Nie mogłem uwierzyć że to powiedziałem, czułem strach i obawy, bestia o tym wiedziała i wyśmiała mnie, dalej mówiąc w tym dziwnym i nieznanym mi języku.

-Pha ! Nawet nie wiesz czym jestem, nie wiesz nic. Ygtwa houlsnan, We Hetgenan.

…

Obudziłem się przy Michelu, patrzył na mnie ze zdziwieniem gdy nagle zaczął się ze mnie śmiać nieludzkim głosem. Uciekłem z pokoju, kobieta stała tuż przy drzwiach i, uśmiechała się. Zabrała Michela który nie przestał się śmiać w ten obłąkany sposób. Zamknąłem się w moim pokoju, cały czas miałem w głowie ten paskudny śmiech, ciężko mi było zmyć negatywny wpływ ale się udało. Resztę swojego czasu postanowiłem spędzić na analizie tego co przeżyłem, usiadłem przy biurku i zauważyłem przez okno że była już noc. Przerażony spojrzałem na zegarek i… rok był ten sam ale dni nie, zegar pokazywał dwudziesty szósty stycznia…