Smocza filozofia (DRAGONEZA)

Podobno człowiek potrafi wykorzystywać swój mózg jedynie w bardzo nieznacznym procencie. Wiecie kim by się stał, gdyby zaczął robić z niego użytek rzędu dziewięćdziesięciu pięciu procent?

Smokiem. Wielkim, czerwonym bydlakiem, okrytym przez karminowy płaszcz niezniszczalnych łusek. Jego oczy zamieniłyby się w wielkie, pożółkłe ślepia o czerwonych tęczówkach. Z pyska wyrosłyby mu kły wielkości lodówek. Trzewia okryłyby się ognioodporną substancją, wytrzymującą temperaturę płynnej magmy. Z niewykorzystywanej wcześniej kości ogonowej powstałby najprawdziwszy ogon z wypustkami – kolcami, zatemperowanymi do granic ostrości.

Umarłem. Czysto logicznie można powiedzieć, że to prawda. Stan faktyczny mojej śmierci wypływa z jasnych przyczyn: popełniłem samobójstwo. Odebrałem sobie życie, w konsekwencji czego, przestałem egzystować. Mam świadomość, że umarłem, bo pamiętam swoją śmierć. Żyję ze świadomością, że nie żyję. Nie powinienem istnieć, a istnieję.

Urodziłem się. Właściwie to urodziłem się dwa razy, bo po śmierci potrzebowałem narodzin, by móc dalej bytować. Nie było mnie. Byłem. Jestem. Będę. Do końca świata.

Tylko dlatego, że jestem najmądrzejszy.

Urodziłem się człowiekiem. Bardzo zwykłym, bardzo przeciętnym, o zwyczajnych rodzicach. Byłem normalny. Jak wszyscy. Później coś się zmieniło. Zapragnąłem stać się wiecznym. Prawdziwym. Ponadczasowym. Zacząłem więc czytać.

W książkach jednak nie było wystarczająco dużo mądrości. Począłem rozmawiać z ludźmi. Z Platonem, Arystotelesem, Bernardem z Clairvaux, Erazmem z Rotterdamu, Napoleonem, Św. Piotrem, Św. Franciszkiem z Asyżu. Od nich nauczyłem się trochę więcej. Konwersacje z nimi okazały się konieczne. Musiałem z nimi pogadać, jeśli chciałem zostać wszechwiedzącym. Tylko dzięki tym rozmowom, przeprowadzonym po ponownych narodzinach, mogłem pozwolić sobie na śmierć. Bowiem, gdybym wpierw nie przeprowadził owych dialogów i nie stał się mądrzejszym, oznaczałoby to, że niepotrzebnie umierałem i odzyskać życia nie miałbym już możliwości. Było podobnie jak z rozwiązywaniem równania matematycznego na opak. Musiałem poznać sumę, by następnie odgadnąć tworzące ją czynniki.

Pamiętam swoją śmierć. W głowie wciąż tkwią mi obrazy. Jak podsunąłem drewniane, chyboczące się krzesło pod nisko zawieszoną belkę – składowy element dachu mojego niegdysiejszego domu. Jak przerzuciłem przez tę belkę sznur. Jak ów sznur wokół szyi sobie zawiązałem. Jak zadyndałem, wierzgając bezradnie nogami.

Pamiętam swoją śmierć. Jak stanąwszy naprzeciw łazienkowego lustra, ostrzem przejechałem po gładkiej grdyce, rzeźbiąc szeroki uśmiech od ucha do ucha. I jak uśmiechnąłem się do siebie ustami, odpowiadając na ten grymas krwawy, któremu sok zaczął wyciekać z buzi. Mama zawsze powtarzała, żeby nie pić za dużo naraz.

Pamiętam swoją śmierć. Jak stanąłem pośrodku szosy. Jak patrzyłem na pędzącego tira. I jak ten tir przejechał po mnie, pozostawiając jedynie lepką papkę, którą później jakiś biedak ze straży musiał zeskrobywać łopatą.

Próbowałem niemal każdego rodzaju śmierci. Miało mi to pomóc w zdobyciu mądrości całkowitej. W końcu samobójstwo to rodzaj błędu, a na błędach własnych uczymy się najwięcej.

Zmartwychwstałem raz. Owo wydarzenie, w przeciwieństwie do śmierci, okazało się istnieć poza jakimkolwiek czasem. Nie mogłem przeżyć wskrzeszenia kilka razy, bo zaprzeczyłoby to idei zwycięstwa życia nad śmiercią. Idei, której nie mam prawa negować. Bowiem, gdy Życie spokojnie spaceruje sobie po osi czasu, Śmierć jedynie czyha na jego błąd. Gdy Życie pogwizduje pod nosem, zadowolone z siebie, Śmierć złorzeczy, że tak długo musi czekać, aż jemu rywalowi powinie się noga. W końcu gdy Śmierć dopada Życie, to ono śmieje mu się w twarz. Bo co to za życie tej Śmierci, czekającej przez tyle lat na jedną chwilę, chwilę, która trwa jedynie kilka sekund, chwilę, podczas której duch opuszcza ciało, by znów spotkać się z Życiem?

Trwałem w pozycji embrionalnej. Skulony. Zwinięty jak kabel drutu. Złożony jak szwajcarski scyzoryk. Otworzyłem oczy… Nie. Rozwarłem ślepia. Wokoło panowała ciemność; mrok smoliście czarny, nieprzenikniony i niezbadany. Z początku zdawało mi się, że znalazłem się na krańcu wszechświata i, że jak zerknę za siebie, ujrzę gwiazdy i odległe planety, gdy zaś spojrzę przed się i wytężę wzrok, napotkam pustkę ostateczną, białą kartę, na której kosmos kiedyś napisze nową historię.

Napiąłem młode ramionka, wygiąłem kręgosłup. Okazało się, że nie mogę się poruszyć. Coś mnie ograniczało. Niknące w mrokach okowy. Więzienie. Mroczna cela; bez wyjścia, bez okien, bez początku, bez końca. Próbowałem napierać dalej. Łebkiem, ogonkiem, brzuszkiem. W końcu świat nade mną rozwarł się. Przez tą zygzakowatą bliznę, rozdzielającą wszystko na dwoje, przesączyło się światło. Mocne, oślepiające, wręcz dech zabierające z piersi. Jeszcze raz, z nadludzkim wysiłkiem naparłem na ściany i uwolniłem się.

Wyklułem.

Nie pamiętam miejsca tych narodzin ponownych. Czasu nie mogę określić, bo wtedy go nie było. Nie mogę powiedzieć, że przestał istnieć na chwilę, bo „na chwilę" to także jego miernik.

Z początku nie mogłem przyzwyczaić się do ciała nowego; okrytego łuskami, ze skrzydłami z pleców wyrastających, z ogonem sterczącym, z pyskiem niekształtnym, z ogniem w trzewiach. Potrzeba mi było tygodni, by zaakceptować nową szatę, jaką przyoblekł mój duch. I mój rozum.

Stałem się smokiem. Z początku małym i słodkim, potwornym bobasem. Później wielkim bydlęciem, stworzeniem mitycznym. Jako że przez zmartwychwstanie – swoistą reinkarnację, podczas której zachowałem pamięć o życiu przeszłym – zdobyłem wiedzę o rzeczach pozaziemskich, czułem, że osiągnąłem najwyższy szczebel mądrości, półbogom dorównujący. Byłem i jestem najmądrzejszą istotą na Ziemi.

Gdy odkryli mnie ludzie… Pojawiło się wiele kontrowersji. Jedni poczęli protestować i żądać mojej śmierci. Widzieli we mnie zagładę tego świata, jedną z bestii zapowiedzianych w Apokalipsie. Inni chcieli mnie uwięzić i zamknąć w zoo. Od razu dałem im do zrozumienia, że się na to nie zgodzę.

W końcu zauważyli, że nie wyrządzę im żadnej krzywdy, jeśli oczywiście mnie nie sprowokują. Zebrali najmądrzejszych i najbardziej wpływowych ludzi na Ziemi, którzy przystąpili do rozmowy ze mną. Bardzo szybko zorientowali się, że posiadam ponadprzeciętną inteligencję i wiedzę, i że oni mogą na tym skorzystać. Dlatego wybudowali Smoczą Uczelnię. Wielki, dziewięciopiętrowy budynek, w którego centrum, znalazła się ogromna hala zwieńczona ozdobną kopułą. Zamieszkałem tam. Obficie karmiony, obdarzony szacunkiem wszystkich profesorów i doktorów uczelni, czułem się jak najprawdziwszy bóg, na którego zwrócone są oczy całego świata.

Codziennie przychodzili do mnie po rady, mądrości, wiedzę. Byłem niezmiernie szczęśliwy za każdym razem, gdy pytali o funkcjonowanie tego świata, o śmierć, o egzystencję, o jej sens, o Boga, o zmartwychwstanie, o zgodność i błędy w rozumowaniu przesławnych filozofów, naukowców, humanistów. Zdobyłem wszechmądrość. Dzielenie się nią i wpatrywanie w osłupiałych słuchaczy szybko stało się moim narkotykiem. Dzień musiał zaczynać się i kończyć wyłuszczaniem własnych przemyśleń i hipotez. Rzeczy wielkich, wzniosłych, boskich.

– wielki smoczy profesorze. – Tak do mnie zwykli się zwracać. – Jak stworzyć utopię na Ziemi?

– Nie lubię się powtarzać. Utopię opisywało już wielu przede mną. Biblia, Dziesięć Przykazań, sławne dzieło Thomasa More'a, przekonania pacyfistów to tylko niektóre ze źródeł, które powinny wam posłużyć. Musicie wyciągnąć z nich to, co najważniejsze i sklecić z tego Utopię. To chyba banał, prawda?

– Tak, wielki smoczy profesorze, ale jak wprowadzić to w życie?

Bucham parą z nozdrzy. Jak ludzie mogą być tak głupi?

– Czy twój przyjaciel przypadkiem nie jest alkoholikiem?

– Niestety tak, ale…

– Czy próbowałeś zrobić cokolwiek, by mu pomóc? By go wyleczyć?

– Próbowałem. Nie udało się niestety, wydaję mi się…

– Nie potrafiłeś mu pomóc, tak? Więc, jak chcesz pomóc całej ludzkości, jeśli nie potrafisz pomóc jednemu człowiekowi?

Zasępiony uczony spuszcza nos na kwintę, odchodzi zrezygnowany. Po nim przychodzi następny, potem jeszcze następny, a jeszcze później z odwiedzinami przybywa jakiś prezydent. Pytają o sprawy, o których nie mają pojęcia. Tłumaczę im. Oni i tak nie rozumieją. Ich małe mózgi wykorzystywane są w tak małym procencie… Gdyby wszyscy poszli za moim przykładem… Na Ziemi pewnie zapanowałaby smocza utopia. Chociaż… Nie, to nie możliwe. Każdy mądry potrzebuje stu głupich, by miał go kto słuchać. Gdyby na świecie nie było nikogo, kto potrafiłby słuchać…

– Chciałbym zostać smokiem, jak pan, wielki smoczy profesorze – oznajmia mi jeden z doktorów.

– Naprawdę? – Zdziwiony wypuszczam kłąb dymu z paszczy, jakbym przed chwilą zaciągnął się papierosem.

– Tak. Jak mam to zrobić, wasza smocza mądrości? – Kolejny tytuł. Tym razem jeszcze bardziej pochlebny. Używają go wtedy, gdy chcą wyciągnąć ze mnie coś, na czym bardzo im zależy.

– Przede wszystkim musisz chcieć stać się smokiem. Musisz otworzyć umysł, a następnie umrzeć i powrócić z zaświatów. Tak, w dużym skrócie oczywiście…

– Jak mam powrócić z zaświatów?

– Nie mogę ci powiedzieć. Śmierć i zaświaty to zbyt indywidualne sprawy, bym mógł powiedzieć cokolwiek przydatnego. Każdy ma swój własny, pośmiertny labirynt. Poza tym, nawet gdybym opowiedział ci coś o swoim, nic byś nie zrozumiał lub ja bym się wygłupił. Język ludzki jest bardzo ograniczony i nie wszystko da się nim wyrazić.

Kolejny uczony, który odchodzi ze wzrokiem utkwionym w posadzce. Zauważyłem, że najczęściej właśnie tak to się kończy. Przychodzą z wielkimi pytaniami, nadziejami, a odchodzą zawiedzeni, bo nie potrafią zrozumieć większości z tego, co do nich mówię. Słuchają, a mimo to pozostają głusi.

Jak już wspomniałem, długo nie mogłem przyzwyczaić się do swojego nowego ciała. Nie mogę powiedzieć, że wpadłem w kompleksy, bo to zbyt ludzkie określenie. Dużo czasu poświęciłem na przemyślenie tej sprawy. Doszedłem do wniosku, że wydaję się sobie niedoskonały, ponieważ dane mi było widzieć rzeczy znacznie bardziej perfekcyjne. Wielu ludzi widziało we mnie ideał cielesności. Pewnie dlatego, że pojmowanie piękna w ich przypadku w głównej mierze opiera się na chwaleniu rzeczy niespotykanych, niepowtarzalnych i nieogarnionych. Rzadko kiedy potrafią docenić widok z własnego okna. Muszą wyjechać na drugi koniec świata i tam spotkać się z czymś niesamowitym, jak wielkie góry, dzikie zwierzęta, niesamowite dzieła architektury, etc. Na podobnej zasadzie zachwalali moje piękno. Było świeże i nowe.

Zdałem sobie sprawę również z tego, że to ja sam wybrałem ciało smoka. Jako człowiek dużo o tym nie myślałem. Jednak w naszej podświadomości skryte są najgłębsze marzenia, przekonania i idee, o których sami czasem nie wiemy. W mojej zaszufladkowany był ten mityczny zwierz, jako ideał wszelkiej bytności ziemskiej. Osiągając doskonały rozum, mogłem osiągnąć to doskonałe wcielenie.

Leżę i odpoczywam w hali specjalnie na moją cześć wybudowanej. Z podkulonym ogonem, wzrokiem utkwionym w kopule, smoczymi freskami pokrytej; rozmyślam. Minęło już trochę czasu od ostatnich odwiedzin. Zaczynam się nudzić. Chętnie bym komuś coś wyjaśnił. Może czas przenieś się do Delf? Jako wyrocznia, miałbym więcej gości…

Wtem wielkie drzwi otwierają się ze skrzypnięciem. Wchodzi do hali młodzieniec. Niepewne kroczki drobiąc, okulary nerwowym gestem poprawiając, podchodzi bliżej. Włosy na bok zaczesuje, poprawia niesforny kosmyk. Przerażony moją obecnością, karminowym zalewa się cieniem, czerwieniejąc po samych uszu czubki. Stopą szura, chcąc animuszu dodać sobie; wzrok spuszcza i odzywa się głosem strachliwym.

– Ja… Tylko tak… W bardzo błahej sprawie, wielki smoczy profesorze… – Student milknie na chwilę. Po czym wybucha słowotokiem, wyrzucając z siebie wszystko naraz, niczym karabin maszynowy naboje śmiercionośne. – Taka jest sprawa, Wielki Smoczy Profesorze. Chcę zaprosić na randkę Marlenę. Bardzo ładna z niej dziewczyna, urodziwa, niewątpliwie. Studiuje tu razem ze mną, na tym samym kierunku. Nie odezwałem się do niej wcześniej, chciałbym zrobić ten pierwszy krok. Wydaję mi się, że mam szansę. Raz się tak na mnie spojrzała, że aż spąsowiałem od stóp po głowy czubek. Jestem chorobliwie nieśmiały, wielki smoczy profesorze, pewnie stąd moja dbałość o szczegóły. Jutro chcę do niej podejść. Z bukietem. I tu ma początek moja konfuzja, bo nie wiem, jakie kwiaty wybrać. Róże? Owszem, bardzo romantyczne, ale czy nie zbyt tradycyjne i przereklamowane? Polne kwiecie? Czy jest równie piękne? Może tulipany? Ale one mi się nie podobają. Najczęściej są takie… Zamknięte, a to zbyt przypomina mnie samego. Wątpliwości mam też, co do liczby kwiatów. Kupić jej jednego, czy cały bukiet? Och, błagam, proszę mi pomóc…

Patrzę na studenta, ślepia żółte zmrużywszy. W głowie powstaje mi istny mętlik. Na podorędziu setki egzystencjalnych odpowiedzi na pytania dużego kalibru, a żadnej na błahe rozterki młokosa.

– Poczekaj chwilę, muszę to przemyśleć. – Gram na zwłokę. Co się ze mną dzieje?

– Jak sobie wielki smoczy profesor życzy.

Przyglądam się mu z wyrazem skupienia. W trzewiach wałęsa się niespokojny ogień. Kwiaty? Nieśmiałość? Rozterki banalne? Czy to problemy światem wstrząsające? Wszechrzeczy nie dające spokoju?

Nie znajduję odpowiedzi na pytanie studenta. Jestem za mądry. Tyle czasu siedziałem wśród obłoków, że teraz nie sposób mi z nich zejść. Zwykle ludzie przychodzili do mnie z pytaniami o rzeczy, których nie potrafili zrozumieć. Ciekawiły ich sprawy boskie. Nikt nigdy nie zapytał mnie o coś przyziemnego. Ten młodzian jest pierwszy. On nadal trwa i chce trwać w swoich ziemskich rozterkach, z dala od pojęć i idei ze sfer wyższych. Nie przejmuje się kosmosem, lecz zwykłą kwestią zawiązania przyjaźni. Żyje chwilą, nie wybiegając wzrokiem daleko do przodu, do zaświatów, do…

Bucham bezradnie kłębem dymu. Wypuszczam z siebie porcję ognia. W hali gwałtownie podnosi się temperatura. Czernieje kopuła nade mną. Sprzątacze znów będą musieli załatwić te ekstrawagancko duże drabiny, by to wyczyścić.

Nagle na powrót zapragnąłem stać się głupim człowiekiem.