Okulary

Okulary

– Idź po chleb, a przy okazji zrób zakupy. Powtarzałem w myślach słowa żony. Nieco zabarwiając je emocjonalnie.

– W sobotę wieczór. Właśnie teraz. A może miałem inne plany na dzisiejszy wieczór?

Rozwścieczony szedłem do pobliskiego marketu klnąc w myślach. Cały tydzień człowiek haruje, odlicza dzień za dniem by dotrwać do końca tygodnia, a tu niespodzianka. Agata – moja żona, od rana:

– Zrób zakupy!

– Pusta lodówka! I tak w kółko.

Mogłem i owszem zgłosić pewne zastrzeżenia, co do pomysłu żony, ale w praktyce rezultat był z góry przesądzony. Mogłem zyskać trochę czasu polemizując z żoną, ale straty były by o wiele większe po mojej stronie. Zaczynając od posiłku, który pewnie przyrządzić musiałbym sobie sam, a i wieczór zakończyłby się spaniem w osobnym łóżku. Tak, więc zestawiając listę zysków i strat podjąłem męską decyzję o pójściu na te cholerne zakupy.

Co jakiś czas sprawdzałem – dotykając tylniej kieszeni, czy aby nie zgubiłem listy z zakupami. Czułem się jakby cofnął się czas, jakbym był znów małym chłopcem, którego matka wysłała do sklepu zaopatrując w kartkę z listą towarów do kupienia. Ta myśl powodowała, że frustracja narastała we mnie coraz bardziej do tego stopnia, że postanowiłem skrócić sobie drogę i przejść przez ogrodzony teren Zakładów Przetwórczych w Likwidacji. Kiedyś chluba miasta teraz obraz jego upadku i degradacji.

– Ale co tam. Zamiast zakładów mamy jeden hiper-, pięć super– i kilkanaście marketów bez przedrostków. Tak podbudowując narastającą krok za krokiem frustrację wyglądałem jakiegoś ochroniarza, który będzie próbował mnie zatrzymać.

– Oj, ja mu pokażę. Niech no spróbuje mnie zawrócić. Szeptałem do siebie klnąc pod nosem.

Idąc wpatrywałem się pod nogi. Musiałem uważać by nie potknąć się o pozostawione elementy infrastruktury – tzn. nie nadepnąć na jakieś żelastwo, nie wpaść do jakiegoś rowu i nie upaprać ubrania jakimiś smarami, farbami, tynkami czy innym pozostawionym paskudztwem. Przedzierając się prze labirynt zabudowań całą swoją uwagę skupiałem na przeskakiwaniu, bądź omijaniu różnego rodzaju przeszkód terenowych. Pomimo wzmożonej ostrożności pokonywane przeszkody pozostawiały na moim odzieniu coraz liczniejsze ślady. Tymczasem poziom trudności wzrastał do tego stopnia, że dalszy bieg terenowy mógłby spowodować nieodwracalne zmiany na moim ubraniu. Postanowiłem wejść do jednego z budynków, gdyż jak mniemałem uda mi się wyjść po jego drugiej stronie, dzięki czemu nie będę musiał pokonywać dalszego etapu biegu przełajowego wokół ogromnej hali, w której kiedyś mieściła się główna produkcja. Jak postanowiłem, tak też zrobiłem. Jakoś prześlizgnąłem się przez rozbite okno i wszedłem do wnętrza. Ogarnął mnie półmrok. Moje oczy jeszcze nie przyzwyczaiły się do znacznie mniejszej dawki bodźców świetlnych, gdy usłyszałem jakieś dziwne odgłosy. W jednym momencie moje zdenerwowanie, moja rozpalona maksymalnie frustracja znikły. Mój umysł przeskoczył w stan dostrajania się do zaistniałej sytuacji. A sytuacja nie wyglądała zbyt ciekawie. Nieopodal okna, przy którego resztkach stałem dostrzegłem dwie postacie prawdopodobnie bardziej sfrustrowane ode mnie. Moje przeświadczenie wypływało z tego, że obydwie postacie okładały się pięściami. Gdy moje oczy już nieco przywykły do panującego we wnętrzu budynku półmroku, dostrzegłem wyraźniej sylwetki walczących. Ich frustracja osiągnęła znacznie wyższy poziom – poziom niczym niezmąconej agresji. Dwaj młodzi mężczyźni zadawali sobie ciosy. Jeden wysoki brunet około 30–stki uderzył właśnie znacznie niższego blondyna w wieku około 25 lat. Stałem oszołomiony wpatrując się w walkę gladiatorów. Obydwie postacie były lepiej widoczne, gdy znajdowały się mniej więcej w środku pomieszczenia. Co jakiś czas walczący mężczyźni znikali w półmroku, którego nie było w stanie przeniknąć wpadające przez okno nikłe światło. Wiedziałem, że muszę zareagować jednak coś powstrzymywało mnie przed rzuceniem się w wir wydarzeń. Może był to lęk, może świadomość niebezpieczeństwa, może zwykły konformizm, a może brak wiary w możliwość wpłynięcia na zmianę zaistniałej sytuacji. W moich myślach kotłowały się dwa sprzeczne ze sobą kierunki działań.

Jeden głos mówił:

-Zostań, nie ruszaj się, udawaj, że cię tu nie ma.

Drugi zaś głos nakazywał mi działanie:

– Rusz się. Nie stój tak. Zrób coś!

Pierwszy głos był dla mnie bardziej do przyjęcia i za nim optowałem, lecz drugi głos kojarzył mi się z Agatą, z którą jak już wiecie nie warto polemizować. Ruszyłem. Najpierw powoli. Jak żółw ociężale. Później …no cóż, później dalej szedłem wolno. Krok za krokiem zbliżałem się do walczących. I choć widać było, że opadają z sił – to jednak poziom agresji pozostawał wciąż na wysokim poziomie, a nawet rzekłbym, że miał trend zwyżkowy. Gdy już byłem w dość bliskim kręgu zdarzeń uniosłem prawą dłoń i krzyknąłem:

– Panowie! Przestańcie!

I w tym właśnie momencie czas jakby przyspieszył. Nagle z ciemności wyłoniła się trzecia postać. Mężczyzna w jasnym garniturze i w ciemnych okularach. Mężczyzna spojrzał na mnie i w tym samym momencie wpadł na niego jeden z bijących się. Wysoki brunet zdołał uderzyć lewym sierpowym w prawy policzek niskiego blondyna. Pod wpływem siły uderzenia blondyn odwrócił się na lewej nodze i wpadł na mężczyznę w okularach. W wyniku zderzenia okulary spadły z twarzy mężczyzny w garniturze. Wtedy zobaczyłem jego oczy. Trwało to może ułamek sekundy. Błękitne oczy patrzyły na mnie. Oczy pełne boleści, pełne smutku. Czułem jakby przeszywały całe me ciało na wylot. Przeszedł mnie dreszcz. Dreszcz, którego powodem nie był strach, lecz jakiś wewnętrzny wstyd, swego rodzaju zażenowanie. Czułem się tak, jakbym był zupełnie nagi. Dziwne doprawdy uczucie. Zdziwienie moje jeszcze bardziej spotęgowało zniknięcie mężczyzny w garniturze. Najprawdopodobniej było to jakieś złudzenie optyczne, gdyż wydało mi się, że postać mężczyzny rozpływa się w powietrzu. W tym samym niemal czasie w miejscu, w którym stał do tej pory mężczyzna w garniturze, padł nieprzytomny blondyn. Spojrzałem na leżącego. Moja dłoń wciąż była uniesiona. Spoglądałem na spoconą, poobijaną twarz leżącego mężczyzny, lecz gdy uniosłem wzrok zobaczyłem wściekłą twarz wysokiego bruneta dotykającą niemal mojej twarzy. Spoglądał na mnie wzrokiem wyrażającym żądzę krwi. Zaskoczenie połączone z przerażeniem oscylowało już wokół górnej granicy mojej wytrzymałości psychoruchowej. Stanąłem jak sparaliżowany ze wzniesioną wciąż dłonią. Wtem nastąpiło nagłe rozładowanie całego mojego napięcia. Poczułem uderzenie w lewy podbródek. Nastała ciemność.

*

Gdy się ocknąłem wciąż tkwiłem zanurzony w ciemnościach spowodowanych tym razem późną porą. Na szczęście mój umysł był już nieco bardziej przytomny. Po dłuższej chwili moje oczy przywykły do panującego wewnątrz budynku mroku. Moim oczom zaczęły się ukazywać zarysy poszczególnych elementów wystroju pomieszczenia. Udało mi się usiąść. Dotknąłem mojej szczęki. Była opuchnięta i obolała. Dłońmi przetarłem twarz. Strasznie bolała mnie cała głowa. Postanowiłem wstać. Opierając się na prawej dłoni moje palce wyczuły jakiś przedmiot. Były to okulary. Obolały, wciąż półprzytomny postanowiłem wstać. Z trudnościami i piorunującym, rozsadzającym bólem głowy udało mi się jakimś cudem powstać z zakurzonej, drewnianej podłogi. Pomimo zawrotów głowy ruszyłem szukając wyjścia. Nie chciałem wychodzić oknem gdyż musiałbym przedzierać się ponownie przez różnego typu niebezpieczne przeszkody, ale tym razem przez przeszkody dodatkowo ukryte w mroku nadchodzącej nocy. Szukałem innego wyjścia. Znalazłem ogromne, stalowe drzwi, które odgradzały mnie od świata zewnętrznego. Naparłem na zimną, pordzewiałą, stalową blachę, która niechętnie poddała się naciskowi i z przeciągłym skrzypnięciem jakby krzykiem skargi rozwarła się na zewnątrz. Poczułem świeże powietrze. Plac przed budynkiem spowity był mrokiem nocy. Na szczęście Księżyc rzucał swój pełny blask oświetlając wystarczająco teren przede mną. Udało mi się sprawnie przejść plac przed budynkiem i dojść do zakładowej bramy. Teraz pozostało pokonanie ostatniej przeszkody tj. sforsowanie bramy. Na szczęście tuż obok bramy znalazłem ogromną wyrwę w ogrodzeniu, przez którą przeszedłem. Jeszcze kilka minut szybkiego marszu brukowaną, wyboistą drogą wiodącą przez częściowo zalesiony teren i oto dotarłem do głównej drogi. Do cywilizacji. Do mojego świata. Drogę oświetlały uliczne lampy. Przeszedłem obok celu mojej popołudniowej ekspedycji tj. sklepu. Z poczuciem podwójnej klęski, nie tyle ze spuszczoną, ale i bolejącą głową powlokłem się do domu.

*

– Gdzieś był tak długo? Usłyszałem już na progu. Agata, leżała już w sypialni.

Nie miałem jakoś ochoty zwierzać się żonie i opowiadać ze szczegółami o zaistniałym przykrym dla mnie zdarzeniu, ani pokazywać się jej na oczy.

– Mam nadzieję, że tęskniłaś za mną? Zagadnąłem z lekką nutką ironii i szybko wszedłem do łazienki. Agata chyba także nie miała ochoty zagłębiać się dyskusję w temacie stopnia nasilenia tęsknoty do swego ukochanego małżonka.

– Przygotowałam ci kolację. Usłyszałem będąc już w łazience.

– Dzięki kochanie. Odpowiedziałem z nieukrywanym zadowoleniem. Stanąłem przed lustrem i przyglądałem się swojemu odbiciu tak jednak niepodobnemu do standardowego, że aż zdębiałem. Moje ubranie było poocierane, pobrudzone na znacznej powierzchni, lecz bardziej niż stan ubrania martwił mnie wygląd twarzy. Twarzy należącej jakby do innej osoby, i to znacznie tęższej. Postanowiłem wziąć dłuższą kąpiel i jak najszybciej ułożyć się do snu. Gdy zacząłem rozpinać koszulę wyczułem w jej lewej kieszeni wystający przedmiot. Były to znalezione okulary. Wziąłem je do rąk. Nie wyglądały jakoś wyjątkowo. Były to zwykłe przyciemniane okulary w czarnych raczej klasycznych niczym niewyróżniających się oprawkach. Założyłem okulary i …..muszę stwierdzić, że wyglądałem w nich o wiele lepiej. Moja twarz nie wyglądała już na spuchniętą. I co ciekawe pomimo przyciemnionych szkiełek obraz był wręcz jakby jaśniejszy, wyraźniejszy. Spodobały mi się te okulary.

*

Nazajutrz obudziłem się bardzo wcześnie. Na szczęście opuchlizna z twarzy zeszła. Ubrałem się szybko. Z kosza na pranie wyciągnąłem spodnie, w których znalazłem kartkę z listą zakupów. Złapałem jeszcze moje nowe okulary i wyszedłem z mieszkania nie budząc Agaty.

Zapowiadał się ciepły, wręcz gorący dzień. Już o poranku Słońce przygrzewało dość mocno. Założyłem okulary i raźnym krokiem ruszyłem z zamiarem wykonania zadania, którego realizacja kosztowała mnie już niemało poświęcenia i bólu. Szedłem pustymi jeszcze uliczkami. Przed sklepem ustawiła się już grupka żądnych ekscytujących wrażeń zakupocholików, którzy przestępując z nogi na nogę zagłębiali się w lekturze gazetki reklamowej. Stanąłem nieco z boku i zacząłem przyglądać się każdemu z osobna. Ku mojemu zdziwieniu zauważyłem, że niektóre z postaci jakby promieniowały, jakby emitowały swego rodzaju czerwoną poświatę. Gdy sięgnąłem dłonią do okularów i je uniosłem obraz nie ulegał znacznej zmianie. Chociaż wydawał się mniej wyrazisty i pozbawiony jakiejś szczegółowości. Zasadniczą różnicą był brak widzialnych poświat widocznych jedynie przez okulary. Moje dywagacje filozoficzne nie trwały jednak zbyt długo, gdyż oto nadeszła godzina otwarcia. Ogromne, przeszklone, ruchome drzwi rozwarły się na boki. Nie mały już tłum klientów runął z siłą wodospadu. Dobrze, że stałem nieco z boku wejścia gdyż w przeciwnym wypadku wezbrany nurt, rwącej rzeki tłumnie ściskających się ludzi porwałby i mnie. Czekając, aż główna fala nieco osłabnie, zauważyłem mężczyznę, który przyglądał się przepychającym się w wejściu ludziom. Moją uwagę wzbudziła dziwnie silna czerwona poświata otaczająca stojącego przy wejściu mężczyznę. Tłumaczyłem sobie, że pewnie te okulary są wyposażone w jakiegoś rodzaju termo sensory. Oto człowiek wystawiony bezpośrednio na oddziaływanie promieni słonecznych jest bardziej nagrzany niż tłum ludzi częściowo osłoniętych zadaszeniem znajdującym się nad wejściem. Moje wytłumaczenie tego zjawiska zaburzył nieco incydent, który rozegrał się na moich oczach. W pewnym momencie świecący czerwienią człowiek szybkim krokiem podszedł do kłębiącego się tłumu. Jakaś inna postać równie świecąca na czerwono podała mu przedmiot przypominający portfel. Po odebraniu przedmiotu „czerwony” mężczyzna szybkim krokiem oddalił. Nie chcąc wyciągać pochopnych wniosków, co do dziwnego zachowania nieznajomego mężczyzny w czerwieni – postanowiłem skoncentrować się na załatwieniu swoich spraw. Zdjąłem okulary, wziąłem koszyk i zacząłem przedzierać się przez sklepowe alejki. Gdy uporałem się z zakupami, stojąc w kolejce do kasy zauważyłem kobietę – żonę znajomego. Wpatrywałem się przez chwilę w pełną uroku zgrabną, piękną i co tu ukrywać ponętną kobietę. Wydawała się taka delikatna, wręcz bezbronna. Stałbym pewnie jeszcze tak długo wpatrując się w to urocze zjawiskowe wręcz stworzenie snując i rozbudowując różnego rodzaju fantazje, gdy nagle kobieta spojrzała na mnie. Jej spojrzenie zderzyło się z moim. Nim odruchowo opuściłem zaskoczony głowę zauważyłem delikatny uśmiech w kącikach jej ust oraz zmianę wyrazu jej oczu. Łagodność baranka ustąpiła miejsce drapieżnej bestii. Nie chcąc być ponownie przyłapanym na uporczywym spoglądaniu w kierunku kobiety postanowiłem założyć okulary. Teraz poczułem się bezpieczny. Spojrzałem na kobietę, która właśnie zaczęła wykładać swoje zakupy na taśmę przy kasie. Zamarłem. Obraz kobiety emanował tak mocną czerwienią, że aż drażnił oczy. Zauważyłem coś jeszcze. Koncentrując się na twarzy kobiety zobaczyłem jakby jej karykaturę. Mimowolnie przeszedł mnie dreszcz. Potrząsnąłem głową nie tyle z powodu niesmaku, co wręcz obrzydzenia. Zdjąłem natychmiast okulary. Nie odważyłem się już spoglądać w stronę kobiety. Analizując zaistniałe zdarzenie mogłem wysunąć tezę, że albo kobieta bardzo długo stała na słońcu, albo też nic o niej nie wiedziałem. I ta druga teza spowodowała, że przeszył mnie ponownie dreszcz. Zrobiło mi się wpierw chłodno, a później zaczęło mi się robić coraz cieplej, gdy zdałem sobie sprawę, że większość oglądanych przez okulary ludzi świeciła na czerwono.

*

Po przyjściu do domu zabrałem się za przygotowywanie śniadania. Właśnie kończyłem, gdy w drzwiach kuchni pojawiła się Agata.

– Jesteś kochany. Powiedziała do mnie czule widząc przygotowane przeze mnie śniadanie.

Usiadła przy stole, wzięła w dłonie kubek świeżo zaparzonej kawy i upiła łyczek. Po czym zobaczyłem uśmiech na jej ustach. Nieco niezgrabnie sięgnąłem po okulary i założyłem je. Spojrzałem na żonę. Ujrzałem piękną, młodą kobietę, która uśmiechała się do mnie i….. świeciła na biało!

– Co ty wyrabiasz? Co to za okulary? Spytała zaskoczona.

– Jak w nich wyglądam? Odpowiedziałem pytaniem chcąc uniknąć odpowiedzi.

– No cóż. Może te okulary nie mają najmodniejszego fasonu, może i ty do najprzystojniejszych amantów nie należysz, ale razem przedstawiacie przyzwoity obraz. Po wygłoszeniu poważnym tonem swojej oceny roześmiała się.

Spojrzałem w jej oczy i wiedziałem, dlaczego ją kocham. Nic nie odpowiedziałem tylko uśmiechnąłem się do niej. Patrzyłem jak je śniadanie popijając kawą, jak spogląda na mnie tym wzrokiem pełnym miłości. Nagle przyszła mi do głowy pewna myśl.

– Może pójdziemy dziś do kościoła na wcześniejszą mszę? Zapytałem trochę podekscytowany.

 – Jak sobie życzysz. Odpowiedziała uśmiechając się znów do mnie.

*

Kościół był już prawie pełny ludzi. Do rozpoczęcia mszy pozostało kilka minut. Agata ze zdziwieniem patrzyła na mnie, gdy zakładałem okulary. Musiałem to zrobić. Musiałem się przekonać. Z założonymi okularami zacząłem rozglądać się po twarzach zgromadzonych wiernych. Widziałem wielu w świetlistej, białej aureoli. Widziałem także o zgrozo wielu, których poświata była czerwona. Wśród zebranych dostrzegłem wielu znajomych. Gdy ujrzałem ich poświaty byłem nieco zaskoczony. Okazało się, że moje powierzchowne oceny obecnych w kościele znajomych osób były diametralnie odmienne. Widoczne wokół nich poświaty świadczyły, że moje wyobrażenia o wielu osobach były błędne, a niektóre i krzywdzące. Poczułem narastającą we mnie pokorę spowodowaną błędnym wyrokowaniem i osądzaniem innych osób. Teraz za cel obrałem znalezienie osoby z najbardziej świetlistą biała poświatą. Byłem pewien, że będzie ją posiadał któryś z celebrantów. Wreszcie ujrzałem osobę z łuną tak świetlistą, że swym blaskiem opromieniała stojących wokół ludzi. Mężczyzna z jaśniejącą poświatą stał w końcu prawej kościelnej nawy. Nieco schowany zza filarem. Był ubrany w jasny garnitur i miał głębokie, smutne, przenikające wszystko błękitne oczy.

*

Wychodząc przystanąłem na schodach przed kościołem.

– Poczekaj na mnie chwileczkę. Muszę coś załatwić. Rzuciłem do nieco zaskoczonej Agaty.

W tłumie wychodzących szukałem tej jednej postaci. Znalazłem ją stojącą wciąż przy filarze. Gdy podszedłem mężczyzna znów spojrzał na mnie swymi smutnymi, przenikającymi, błękitnymi oczami. Nie był zaskoczony. Miałem wrażenie, że mężczyzna czekał na mnie.

– To chyba należy do pana. Powiedziałem nieco zakłopotany podając mężczyźnie okulary.

Twarz mężczyzny nie zmieniła ani na chwilę swego smutnego wyrazu. Mężczyzna wciąż ze wzrokiem skierowanym we mnie założył okulary. Po założeniu okularów dostrzegłem w mimice twarzy mężczyzny drobną zmianę. Końcówki ust lekko się uniosły. Grymas ów przypominał uśmiech. Ukłoniłem się lekko i odszedłem. Gdy po chwili odwróciłem się nieznajomego już nie było. Pewnie znów rozpłynął się tym razem w mroku rzucanym przez filar.

*

– Już jestem kochanie. Szepnąłem Agacie do ucha obejmując ją równocześnie w talii. Agata wpatrywała się we mnie z wyczekującym zdziwieniem.

– Musiałem zwrócić okulary. Trochę mnie uwierały. Agata nie dopytywała się. Powoli stopień za stopniem schodziliśmy ze schodów. Trochę żałowałem jedynie tego, ze nie zobaczyłem mojej własnej poświaty. U podstawy schodów zatrzymałem moją żonę i pocałowałem. Agata obdarzyła mnie promiennym uśmiechem. I właśnie wtedy ją zobaczyłem. Dostrzegłem odbicie mojej poświaty w jej oczach.