Dziedzic

 Jej mło­dzień­cze pier­si o bar­wie świe­że­go mchu po­ra­sta­ją­ce­go dzi­kie pusz­cze wiszą tuż nad moimi ocza­mi. Sutki i bro­daw­ki na­brzmia­ły, mógł­bym przez to nawet po­my­śleć, że ją pod­nie­ci­łem. A prze­cież to nie­moż­li­we.

Jaką ko­bie­tę roz­ocho­cił­by ka­le­ka?

Może i jest Tu­me­rian­ką, ale to nic nie zmie­nia. Mimo in­ne­go niż u ludzi ko­lo­ru skóry czy śred­nio atrak­cyj­nej, po­dłuż­nej twa­rzy o orlim nosie, ko­bie­ty z tej rasy przo­du­ją w nie­wol­nic­twie. Za­rów­no w tym zwią­za­nym ze spra­wia­niem cie­le­snej przy­jem­no­ści, jak i w in­nych dzie­dzi­nach. Są bo­wiem nie­zwy­kle od­por­ne na ból, przez co mogą z po­wo­dze­niem wy­ko­ny­wać cięż­kie prace z po­zo­ru prze­zna­czo­ne dla umię­śnio­nych męż­czyzn. Tak czy siak, pew­nie jest jej po pro­stu zimno.

Skoro już leżę nagi na tym prze­klę­tym łożu, gdzie siłą za­cią­gnę­li mnie bra­cia, abym do­wie­dział się, czy rze­czy­wi­ście wszyst­ko od pasa w dół mam drę­twe jak kołek, to cze­muż nie spró­bo­wać? Ręce mam spraw­ne, więc robię, co mogę. Głasz­czę jej pierś, potem drugą, na­stęp­nie wsa­dzam sutek do ust i przy­gry­zam lekko.

Za­pisz­cza­ła, niech mi bo­go­wie świad­ka­mi będą, z roz­ko­szy?

Obej­mu­ję dłoń­mi krą­głe po­ślad­ki, nie wy­pusz­czam sutka z ust ni­czym nie­mow­lę przy­ssa­ne do pier­si swej matki. Sie­dzi na mnie okra­kiem. Za­sła­nia moje spa­ra­li­żo­wa­ne, po­wy­krę­ca­ne ku­la­sy, dzię­ki czemu widzę tylko swój spraw­ny, umię­śnio­ny tors dwu­dzie­sto­let­nie­go męż­czy­zny.

Przez mo­ment nawet udało mi się za­po­mnieć o tym, co jest niżej.

Tu­me­rian­ka szyb­ko przy­wra­ca mnie do przy­krej rze­czy­wi­sto­ści. Opusz­cza głowę za­sła­nia­jąc moje przy­ro­dze­nie burzą pur­pu­ro­wych loków. Bie­rze go do ust. Chyba. Chyba, bo nic, kurwa, nie czuję.

Nic nie czuję.

Pod­no­si głowę. Widzę w jej oczach roz­cza­ro­wa­nie. Nie mu­sisz uda­wać, zie­lo­na suko! Siada na moim człon­ku, de­li­kat­nie pró­bu­je wło­żyć go do swego skarb­ca. Nadal nic nie od­czu­wam, biorę się więc na od­wa­gę, żeby raz tam spoj­rzeć.

Ża­łu­ję.

Jest mały i gięt­ki. Nawet tam nie wej­dzie. Nawet tam, kurwa, nie wej­dzie.

Wszedł.

Nie­wol­ni­ca się stara, nie po­wiem. Robi to na różne spo­so­by. Szyb­ko, wolno, cały czas uroz­ma­ica­jąc ruchy swo­ich bio­der. W końcu od­pusz­cza, wy­cho­dzi z łoża i staje nade mną. Już do­brze znam ten wzrok, któ­rym na mnie pa­trzy. Mówi: Nie przej­muj się, to nie twoja wina, że je­steś upo­śle­dzo­ny, po­krzyw­dzo­ny przez bogów i gor­szy od in­nych.

– Przy­kro mi, panie.

Mówi, po czym opusz­cza moją kom­na­tę. Chwy­tam dzban z winem i ci­skam nim o ścia­nę. Mam gdzieś, że czer­wo­ny tru­nek po­pla­mił moją szatę na ju­trzej­szą au­dien­cję. Za­ci­skam dło­nie na ob­ra­mo­wa­niach łoża i krzy­czę. Wy­peł­nio­ny nie­opi­sa­nym gnie­wem wrzesz­czę z ca­łych sił.

Kiedy prze­ry­wam, aby zła­pać dech, jakaś nie­chcia­na, ku­rew­ska łza, świad­czą­ca o sła­bo­ści, spły­wa po moim po­licz­ku.

 

 

*

 

 

Budzę się w środ­ku nocy.

Sły­szę w gło­wie śmie­chy i drwi­ny swych braci. Mam ocho­tę ich zabić. Ich i mo­je­go prze­klę­te­go ojca, króla. Je­stem naj­star­szym synem, pierw­szym do dzie­dzi­cze­nia po nim wła­dzy. Ten sta­rzec za­wsze jed­nak po­wta­rza, że jego kró­le­stwem nie bę­dzie rzą­dził ka­le­ka. Może ma rację? Cóż byłby ze mnie za po­ży­tek?

Arkan i Weran mają, co praw­da, do­pie­ro pięt­na­ście i szes­na­ście lat, jed­nak do­brze po­słu­gu­ją się mie­czem, wy­gry­wa­ją tur­nie­je, przo­du­ją w po­lo­wa­niach i nawet brali udział w jed­nej woj­nie. A ja sie­dzę w tym cho­ler­nym zamku, słu­cham da­rem­nych i sztucz­nych po­cie­szeń matki i służ­by, trwa­jąc w pu­st­ce.

– To ty mnie spło­dzi­łeś.

Po­wie­dzia­łem kie­dyś ojcu, kiedy wy­zwał mnie od prze­klę­te­go na­sie­nia. Zbił mnie wtedy, jak ja­kie­goś nie­wol­ni­ka, przy wszyst­kich, a ja znie­na­wi­dzi­łem go wtedy bar­dziej niż swoje nie­ru­cho­me nogi. Nie zli­czę, ile razy chcia­łem po­peł­znąć do jego kom­na­ty, wspiąć się na łoże i udu­sić skur­wie­la. Pa­trzeć z sa­tys­fak­cją, jak z tej su­ro­wej twa­rzy ucho­dzi życie.

Z tym ob­ra­zem przed ocza­mi za­pa­dam w sen. Nie jest przy­jem­ny. Rzad­ko takie mie­wam.

 

 

*

 

 

Oj­ciec sie­dzi na pięk­nie wy­rzeź­bio­nym tro­nie. Siwe, dłu­gie włosy opina mu mie­dzia­na ko­ro­na. Szkar­łat­ną tu­ni­kę przy­kry­wa krwi­sty, gruby płaszcz. Po jego bo­kach sie­dzą Arkan i Weran. Mają na sobie skó­rza­ne pan­ce­rze, a przy pa­sach krót­kie mie­cze. Lubią ob­no­sić się z tym, że są do­bry­mi wo­jow­ni­ka­mi. Ja z kolei sie­dzę obok matki, na skra­ju pod­wyż­sze­nia sali au­dien­cyj­nej. Czar­ną, uro­czy­stą szatę, którą na­ka­za­ła mi wło­żyć matka, przy­kry­łem lisim fu­trem, aby za­ma­sko­wa­ło czer­wo­ne plamy po winie. Po obu stro­nach dłu­giej sali stoją lu­dzie. Naj­bli­żej króla, człon­ko­wie Rady Dwu­na­stu. W więk­szo­ści star­cy. Łapię na mo­ment utkwio­ne we mnie spoj­rze­nie Rad­gy­ra, naj­wyż­sze­go w ra­dzie rangą. Uśmie­cha się po­nu­ro pod nosem. Jego łysa głowa błysz­czy w świe­tle dzie­sią­tek świec ni­czym wy­po­le­ro­wa­na stal. Z ja­kie­goś po­wo­du czę­sto mam wra­że­nie, że ten czło­wiek darzy mnie czymś wię­cej niż tylko współ­czu­ciem. Dalej stoją gwar­dzi­ści, za­pa­ko­wa­ni w kol­czu­gi na tor­sie i psie pyski na gło­wie, pod­pie­ra­ją się ha­la­bar­da­mi. Za nimi czeka cała resz­ta ga­wie­dzi.

Drzwi otwie­ra­ją się i do środ­ka wcho­dzi dwóch ry­ce­rzy, pro­wa­dzą śnia­de­go bru­ne­ta w dłu­giej sza­cie. Ko­ja­rzę go. To skarb­nik.

Pod­cho­dzi pod pod­wyż­sze­nie, klęka na jedno ko­la­no po­chy­la­jąc głowę, wsta­je i prze­ma­wia:

– Królu De­ra­nie.

Oj­ciec pa­trzy na przy­by­łe­go z tą samą co na każ­de­go obo­jęt­no­ścią. Z wy­jąt­kiem mnie, oczy­wi­ście. Ja do­sta­ję od niego do­dat­ko­wo wyraz obrzy­dze­nia i po­gar­dy.

– Mów – rze­cze król, po­na­gla­jąc skarb­ni­ka ru­chem ręki.

– Wasza Wy­so­kość pro­wa­dzi wojnę z Hi­vi­kiem, wład­cą Do­li­ny Czer­wo­nej Rzeki i z Abo­ru­stem, rząd­cą Świę­to­la­su. Do­dat­ko­wo mamy w pla­nach dwa tur­nie­je, ślub twej ku­zyn­ki na Wy­brze­żu Włócz­ni i ucztę, na którą przy­by­wa­ją wszy­scy ważni, za­przy­się­że­ni możni Kró­le­stwa. Nie wspo­mnę już o pro­ble­mach w samym mie­ście, czyli…

Oj­ciec wali pię­ścią o po­zła­ca­ny pod­ło­kiet­nik. Jego twarz się nie zmie­nia. Za­wsze jest taka sama. Jed­nak mimo, że tego nie oka­zu­je, bar­dzo czę­sto po­pa­da w gniew. Za­zwy­czaj nie nie­sie to ze sobą nic do­bre­go.

– My­ślisz, że jak je­stem w po­de­szłym wieku, to mam pro­ble­my z pa­mię­cią i trze­ba mi przy­po­mi­nać o spra­wach, które sam za­czą­łem?

– Ależ nie. Chcia­łem tylko uświa­do­mić Wa­szej Wy­so­ko­ści… to zna­czy prze­ka­zać, że… na­ło­ży­ło się na sie­bie wiele kosz­tow­nych przed­się­wzięć, a nasz skar­biec, no, nie jest w naj­lep­szej kon­dy­cji.

Król wska­zu­je pal­cem na człon­ków rady.

– Zło­ży­łem już pro­po­zy­cje, aby zwięk­szyć dzie­się­ci­nę i cła. Mam też za­miar su­ro­wo wy­eg­ze­kwo­wać za­le­głe pańsz­czy­zny pie­nięż­ne z gra­nicz­nych wsi, które za­le­ga­ją ze swo­imi po­win­no­ścia­mi. Poza tym, to ty, zdaje się, je­steś skarb­ni­kiem, czyż nie? Znaj­dziesz bra­ku­ją­ce mo­ne­ty, albo zrobi to ktoś inny, jeśli się nie spraw­dzisz.

– Panie, lu­dzie już teraz bun­tu­ją się otwar­cie prze­ciw zwięk­sza­ją­cym się cią­gle… – za­czął skarb­nik, jed­nak oj­ciec prze­ry­wa mu sta­now­czo:

– Lu­dzie zro­bią, co im każę, bo jakie mają wyj­ście? Na twoim miej­scu bar­dziej tra­pił­bym się o sie­bie. Odejdź i wy­ko­naj, co do cie­bie na­le­ży. Wpro­wa­dzić na­stęp­ne­go.

Skarb­nik po­chy­la lekko głowę i udaje się w stro­nę wyj­ścia. Nie po­wi­nie­nem się od­zy­wać. Jak za­wsze.

– Ojcze, wy­bacz mą śmia­łość, jed­nak skar­biec można za­peł­nić na wiele spo­so­bów, nie tylko po­przez po­dat­ki i silną rękę ścią­ga­ją­cą da­ni­ny. Można cho­ciaż­by…

– Za­milcz. Na­stęp­ny, po­wie­dzia­łem!

Krzy­czy w stro­nę gwar­dzi­stów sto­ją­cych przy drzwiach. Rad­gyr wy­su­wa się przed in­nych człon­ków rady.

– Niech powie, Wasza Wy­so­kość. Myran nie jeden raz wy­ka­zał się otwar­tą głową i war­to­ścio­wy­mi po­my­sła­mi.

Oj­ciec wzdy­cha, macha od nie­chce­nia ręką. Do­koń­czam:

– Można wpro­wa­dzić opła­tę tur­nie­jo­wą. Nikt nie lubi pła­cić, kiedy musi. Jed­nak więk­szość uwiel­bia roz­ryw­kę i z wła­snej woli na pewno odda parę mie­dzia­ków, żeby umi­lić sobie dzień. Nic ani nikt na tym nie ucier­pi, a można cho­ciaż spra­wić, żeby tur­nie­je opła­ci­ły się same. Za­bra­nie siłą na­leż­no­ści gra­nicz­nych wio­sek też nie­wie­le da, po­nie­waż naj­zwy­czaj­niej tam­tej­szym lu­dziom bra­ku­je pie­nię­dzy, aby spła­cić dług. Osku­bu­jąc ich z tego, co jesz­cze im zo­sta­ło, tylko na chwi­lę po­pra­wisz sy­tu­ację. Będą po­pa­da­li w coraz więk­sze za­le­gło­ści, a ty bę­dziesz coraz wię­cej wy­ma­gał. To bez sensu. Tam­tej­szy rejon jest ubogi. Le­piej po­dą­żyć w drugą stro­nę. Ob­ni­żyć ich pańsz­czy­znę, niech wyjdą na pro­stą. Do­sta­niesz mniej, ale czę­ściej i bez pro­ble­mów. Moim zda­niem brzmi to roz­sąd­niej. Ko­lej­na rzecz…

– Wy­star­czy. – mówi król, prze­kie­ro­wu­jąc całą swą uwagę na ko­lej­ne­go wcho­dzą­ce­go do sali męż­czy­znę.

 Pro­wa­dzo­ny przez ry­ce­rzy czło­wiek jest przy­gar­bio­ny oraz stary, cią­gle kasz­le i się dławi. Rad­gyr kiwa do mnie głową, to­wa­rzy­szy mu ten jego ta­jem­ni­czy uśmiech. Sta­wia parę kro­ków do tyłu i po­now­nie wta­pia się w resz­tę rady. Spusz­czam wzrok, pa­trzę na swoje stopy scho­wa­ne w wy­so­kich bu­tach. Do­pó­ki nie ze­chciał­bym wstać, mógł­bym czuć się jak inni.

Nie czuję się taki.

Pół­świa­do­mie słu­cham mo­no­lo­gu przy­gar­bio­ne­go star­ca:

– …I ten podły roz­bój­nik ukradł mi moją część pola! Gada, żem już stary i mi nie trza tyle do­byt­ku, że się mar­nu­je! Wiel­ki panie, od za­wsze su­mien­nie płacę co trze­ba, je­stem do­brym, pro­stym chło­pem. Pro­szę, ukaż jakoś tego zu­chwal­ca.

– Skoro nie po­tra­fisz obro­nić wła­sne­go do­byt­ku, to może rację miał ten, kto mówił, że już nie­do­ma­gasz, star­cze? – rzuca Weran. Arkan, śmie­jąc się, do­da­je:

– Tak, ten cały roz­bój­nik po­wi­nien chyba prze­jąć wszyst­ko, a nie część. Zrobi z tego więk­szy po­ży­tek, czyż nie, sta­rusz­ku?

Chi­cho­czą obaj.

– Ależ, na wszyst­kich bogów, ma ze sobą brud­nych na­jem­ni­ków, a ja tylko paru pa­rob­ków. Zresz­tą, nie chcę z nikim wo­ja­czek czy­nić, pra­gnę spra­wie­dli­we­go wy­ro­ku.

Oj­ciec ziewa prze­cią­gle.

– A ja chcę złoty tron i amu­let nie­śmier­tel­no­ści. Moi sy­no­wie mają rację, jeśli nie po­tra­fisz za­dbać o wła­sny do­by­tek, na nie­wie­le się już na­da­jesz. Ale wiedz, że spra­wie­dli­wym kró­lem je­stem. Nie mógł­bym po­zba­wić cie­bie i two­jej ro­dzi­ny domu. Zo­sta­niesz więc tam, gdzie je­steś i bę­dziesz pra­co­wał dla no­we­go wła­ści­cie­la two­ich wło­ści. Wy­bacz, już nie two­ich. Na­stęp­ny.

Je­stem głupi, ale nie mogę się po­wstrzy­mać, wi­dząc na twa­rzy swo­ich braci wyraz pu­ste­go trium­fu. Ten sam, który to­wa­rzy­szył im, kiedy tylko służ­ba wnio­sła mnie ran­kiem do sali. Wtedy za­pew­ne wszyst­ko już wie­dzie­li. Z całą pew­no­ścią ka­za­li po­wie­dzieć nie­wol­ni­cy, jak ich star­szy brat spi­sał się w łożu. Od­zy­wam się nie­spo­dzie­wa­nie:

– Jeśli prawo i za­sa­dy będą usta­na­wiać sil­niej­si, nic do­bre­go nam z tego nie przyj­dzie. Ten czło­wiek po­wi­nien otrzy­mać pomoc, a nie karę.

Król pa­trzy na mnie. Rzad­ko to robi, jed­nak jeśli już ma to miej­sce, sta­ram się uni­kać jego wzro­ku. Tym razem nie ucie­kam przed nim. Rani mnie coraz mniej. A może już wcale.

– Za­milk­niesz już dzi­siaj, albo opu­ścisz tę salę i pręd­ko tu nie wró­cisz. To zna­czy, chcia­łem po­wie­dzieć, że cię stąd wy­nio­są, bo prze­cież nawet tego sam nie zro­bisz.

Wiem, że nie skoń­czy się to do­brze, ale mam to w dupie.

Matka pró­bu­je mnie po­wstrzy­mać, od­trą­cam jej rękę i zwa­lam się na zie­mię. Upa­dek z wy­so­kie­go po­de­stu za­bo­lał. Czoł­gam się. Środ­kiem sali, mię­dzy dzie­siąt­ka­mi ludzi, któ­rzy pa­trzą na mnie ze współ­czu­ciem. Nie­któ­rzy śmie­ją się i wcale nie usi­łu­ją tego kryć.

Czoł­gam się.

Droga, którą muszę prze­być, wy­da­je się bez­kre­sna. Pa­trzę w zie­mię, pró­bu­jąc sobie wy­obra­zić, że je­stem w pu­stym ko­ry­ta­rzu i peł­zam sobie nie­win­nie do wy­chod­ka. Śmie­chy, szep­ty, ko­men­ta­rze. I krzyk ojca, któ­re­go zna­cze­nie nie do­cie­ra do mnie. Nie do­cie­ra, bo prze­cież ni­ko­go tu nie ma. Je­stem sam, nikt nie widzi jak nie­zdar­nie za­mia­tam wy­kwint­ny­mi sza­ta­mi  brud­ną po­sadz­kę.

Do­peł­zam do drzwi. Ktoś je otwie­ra. Jasny blask świa­tła ośle­pia mnie. Dyszę i sapię, po­rząd­nie się spo­ci­łem. Ale, co z tego.

Nikt mnie prze­cież nie widzi.

 

 

*

 

 

Sala Stu Sto­łów, którą na­zwał tak mój dumny oj­ciec, pęka w szwach. Nigdy nie chcia­ło mi się li­czyć, żeby spraw­dzić czy nazwa ma od­zwier­cie­dle­nie w rze­czy­wi­sto­ści, pewne było jed­nak to, że sala jest ogrom­na.

Na sto­łach, które cią­gną się rzę­da­mi wzdłuż ca­łe­go po­miesz­cze­nia, pełno jest mich z wsze­la­kim je­dze­niem oraz dzba­nów z róż­no­rod­ny­mi trun­ka­mi. Za­pach pie­czo­ne­go dzika ob­ło­żo­ne­go jabł­ka­mi, głów­ne danie, które prze­no­si wła­śnie obok mnie służ­ba, ła­sko­cze pod­nie­bie­nie. Zu­peł­nie nie mam jed­nak ape­ty­tu. Wcale nie chcę tutaj być. Pa­trzeć na tych wszyst­kich ludzi, któ­rzy tak do­brze się bawią. Jeśli ktoś ze­chce za­brać sobie ka­wa­łek pasz­te­tu z gęsi, który leży po dru­giej stro­nie stołu, wsta­je i go bie­rze. Nie musi o wszyst­ko pro­sić, tak jak ja. Może po­dejść do wy­bra­nej dziew­ki i po­pro­sić ją, żeby z nim za­tań­czy­ła. Może pójść się wy­srać, kiedy za­szko­dzi mu groch z ka­pu­stą, i nikt nie zwró­ci uwagi. Bo nikt nie bę­dzie go niósł, ani nie bę­dzie się czoł­gał jak po­kra­ka.

– Dolać ci wina, panie?

Staje nade mną prysz­cza­ty chło­piec ze służ­by.

– Mam ręce, głup­cze!

Nie­na­wi­dzę, kiedy ktoś trak­tu­je mnie w spe­cjal­ny spo­sób. Ledwo się po­wstrzy­mu­ję, żeby nie rzu­cić w chło­pa­ka twar­dą grusz­ką, którą ob­ra­cam ner­wo­wo w pal­cach. Min­stre­le grają na lut­niach, a cza­ro­bła­zny po­pi­su­ją się  swo­imi głu­pi­mi cza­ra­mi. Gonią od stołu do stołu w śmiesz­nych czap­kach i wy­wi­ja­ją rę­ka­mi. Z ich pal­ców strze­la­ją ko­lo­ro­we stru­gi świa­tła, które two­rzą różne ob­ra­zy, ma­ją­ce być za­baw­ne. Przed moimi ocza­mi po­ja­wia się jeden z ta­ko­wych. Tę­czo­wy chłop z cy­ca­mi. Boki zry­wać.

Przy jed­nym stole widzę człon­ków rady z Rad­gy­rem na czele. Przy innym sie­dzą zaś wszy­scy naj­waż­niej­si możni, któ­rzy zje­cha­li do zamku mego ojca. Sporo z nich po­zna­ję. Tłu­ste­go hra­bie­go Ga­le­ta i jego do­rów­nu­ją­cą mu po­stu­rą żonę, hra­bie­go Przej­ścia Trzy Wieże, zwie się chyba Carik, ko­ści­ste­go i po­nu­re­go Ze­rhy­ra, księ­cia Sta­ro­gó­ry…

Nagle przy­sia­da­ją się do mnie bra­cia. Arkan siada po mojej pra­wej, Weran po lewej. Mają na sobie oczy­wi­ście swoje skó­rza­ne zbro­je. Je­dy­ne co zmie­ni­li, to ucze­sa­nie. Młod­szy o rok Arkan, swoje złote, się­ga­ją­ce do karku włosy za­plótł w war­kocz. A ra­czej zro­bi­ła to jakaś dziew­ka. Weran z kolei ma na gło­wie nie­złą szopę, jakby do­pie­ro co wstał z łoża. Ja na szczę­ście nie mam ta­kich pro­ble­mów. Golę się do samej czasz­ki. Dłu­gie włosy by­wa­ją kło­po­tli­we dla ka­le­ki.

– Co tam, bra­cie? Wy­glą­dasz na trzeź­we­go, a już po­ło­wa uczty za nami. Tak się nie godzi. Je­steś na­szym bra­tem i mu­sisz do­trzy­my­wać nam kroku.

Weran chwy­ta srebr­ny kie­lich, na­peł­nia go winem i wy­cią­ga rękę w moją stro­nę.

– Nie tym razem, dzię­ki. Jutro chcę je­chać na po­lo­wa­nie. A do­brze wie­cie, że mam słabą głowę.

Pa­trzą po sobie i widzę, jak tłu­mią śmiech. Niech już pójdą.

– Na po­lo­wa­nie? Ty? Nie wiem, jak chciał­byś do­siąść konia. Ale jak chcesz, mo­że­my cię do niego przy­wią­zać.

Prze­sta­li tłu­mić śmiech.

– To już moje zmar­twie­nie – od­po­wia­dam.

Weran wy­pi­ja jed­nym prze­chy­le­niem prze­zna­czo­ne dla mnie wino, wsta­je, po­pra­wia pas, przy któ­rym dynda krót­ki miecz i mówi:

– Poza tym, oj­ciec w życiu się nie zgo­dzi. Tym bar­dziej, że w ju­trzej­szym po­lo­wa­niu biorą udział wszyst­kie ważne oso­bi­sto­ści, które tutaj dziś wi­dzisz. Za­po­mnij, bra­cisz­ku.

Arkan też się pod­no­si, kła­dzie dłoń na moim karku i szep­cze:

– Pierw­sze może po­ćwicz po­lo­wa­nie na zwie­rzy­ne, zwaną ko­bie­ta­mi.

Re­cho­cząc od­da­la­ją się. Do­pie­ro teraz spo­strze­gam, że z grusz­ki w mojej dłoni po­zo­sta­ła tylko mia­zga.

– Mogę się na chwi­lę do­siąść, My­ra­nie?

Nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, Rad­gyr siada przy moim pra­wym ra­mie­niu. Za­sta­na­wia mnie, jak to robi, że nawet na ta­kiej uczcie jego śnież­no­bia­ła szata nadal jest nie­ska­la­na żadną plamą po winie czy z tłusz­czu. Ja za­wsze się czymś po­bru­dzę.

– Wi­dzisz tych wszyst­kich wiel­kich panów? Roz­ma­wia­ją ze sobą, śmie­ją się, kle­pią po ple­cach… – za­czął łysy przed­sta­wi­ciel Rady Dwu­na­stu – ale nie kie­ru­je nimi życz­li­wość czy przy­jaźń. Lu­dzie są naj­więk­szym żar­tem bogów, bo choć po­tra­fią ko­chać bar­dziej niż ja­ka­kol­wiek inna isto­ta, to są mi­strza­mi w kłam­stwie, ob­łu­dzie, nie­na­wi­ści i ego­izmie. Gdy­by­śmy nie dzie­li­li się na rasy, kra­iny, cho­rą­gwie i rody, my­śle­li jak jeden ga­tu­nek, jak jedno stado, wszyst­ko by­ło­by prost­sze.

Bie­rze w dłoń mały kor­dzik do kro­je­nia mięsa i mówi dalej:

– So­ju­szy nie za­wie­ra się z przy­jaź­ni, lecz z ko­rzy­ści, które dla obu stron płyną. To samo tyczy się mał­żeństw, wojen, wszyst­kie­go. Za­spo­ka­ja­nie po­trzeb i żądz, wokół tego wszyst­ko się ob­ra­ca. Ty też masz swoje cele i pra­gnie­nia, praw­da My­ra­nie?

Py­ta­nie wy­da­je się oczy­wi­ste, jed­nak… czego ja tak na­praw­dę chcę? Być jak inni? Nie, być lep­szy od in­nych. A może zwy­czaj­nie prze­stać ist­nieć. Od­po­wia­dam wy­mi­ja­ją­co:

– Jak każdy. Ale nie są to ja­kieś wiel­kie plany, bo w końcu co może zdzia­łać taki od­mie­niec jak ja.

Na twa­rzy Rad­gy­ra znowu po­ja­wia się ten jego ta­jem­ni­czy uśmiech.

– Wszyst­ko. Albo nic. Za­le­ży od tego, jak bar­dzo pra­gniesz. Tylko tyle.

– Pie­prze­nie.

Mówię nie­grzecz­nie i za­czy­nam sku­bać pur­pu­ro­we owoce wi­no­gro­na.

– A co, jeśli po­wie­dział­bym ci, że jest spo­sób na to, abyś za­czął cho­dzić?

– Nie draż­nij się ze mną Rad­gy­rze, bo sie­dzisz bli­sko i nie będę po­trze­bo­wał nóg aby do cie­bie się­gnąć!

Prze­żu­wam cierp­ką kulkę, po­ły­kam i do­da­ję zmie­sza­ny:

– Prze­pra­szam. Nie chcia­łem…

– My­ra­nie…

Rad­gyr po­chy­la się nade mną.

– Sły­sza­łeś o dru­idach z Wierz­bi­la­su? To je­dy­ni lu­dzie, któ­rzy rze­czy­wi­ście wła­da­ją magią. Tak przy­naj­mniej myślę. Zo­sta­ło ich już bar­dzo nie­wie­lu, kto wie, jak długo jesz­cze świat bę­dzie mógł ko­rzy­stać z ich zdol­no­ści.

Pa­trzę w oczy sta­rusz­ka.

– I co? Taki druid miał­by niby ja­kimś za­klę­ciem spra­wić, że stanę się nor­mal­ny? Nie wie­rzę w taką magię…

– Ty mo­żesz opie­rać się je­dy­nie na wie­rze, ja zaś mam wie­dzę. Wi­dzia­łem na wła­sne oczy ry­tu­ały, które łą­czy­ły od­cię­te po bi­twach koń­czy­ny z cia­łem. I za­rę­czam, że te ręce i nogi były póź­niej spraw­ne jak przed urżnię­ciem.

– To nie może być takie pro­ste…

Cza­ro­bła­zen wcho­dzi na po­bli­ski stół i pod­ska­ku­je, pod­cią­ga­jąc ko­la­na do klat­ki pier­sio­wej. Strze­la ko­lo­ro­wy­mi świa­tła­mi ze swych pal­ców. Tym razem w po­wie­trzu wi­ru­je ko­lo­ro­wy kró­lik chę­do­żą­cy kota. Rad­gyr ob­ra­ca w pal­cach nóż i od­po­wia­da:

– I nie jest. Dru­idzi są dzi­siaj na wagę złota, po­żą­da­ni przez sa­mych kró­lów, toteż nie­źle się cenią. No i trud­no uchwy­cić ja­kie­goś do­bre­go, który byłby aku­rat wolny. Ale tak się skła­da, że znam oso­bi­ście jed­ne­go.

– Mó­wi­łeś, że do­brze się cenią…

– To już zo­staw mnie.

Hra­bia Galet za­ta­cza się i upada. Nie tylko on jest już mocno pod­chmie­lo­ny.

– Dla­cze­go miał­byś zro­bić dla mnie coś ta­kie­go?

– Bo mam na wzglę­dzie psy­chicz­ne zdro­wie na­sze­go przy­szłe­go wład­cy. Szko­da by było, żeby tak mądra głowa zmar­no­wa­ła swój po­ten­cjał.

Przy­naj­mniej jest szcze­ry.

– Był­bym ci do­zgon­nie wdzięcz­ny, Rad­gy­rze.

Mówię, lecz w głębi i tak nie wie­rzę, że jest to moż­li­we. W jakiś spo­sób już dawno po­go­dzi­łem się ze swoim losem. Chyba.

– Zo­ba­czę co da się uczy­nić. A tym­cza­sem, uda­nej uczty, My­ra­nie. A, jesz­cze jedno. Jak bar­dzo ko­chasz swego ojca?

Po co mnie o to py­tasz. Do­brze prze­cież wiesz.

– Mi­łość do niego wy­ga­sła już w dniu, któ­re­go nawet do­brze nie pa­mię­tam. Nie jest mi bliż­szy niż jeden z tych głu­pich bła­znów. Nie, jest o wiele dalej od nich.

– Choć to bar­dzo przy­kre, mia­łem na­dzie­ję, że usły­szę taką od­po­wiedź. Moje su­mie­nie bę­dzie nieco czyst­sze.

Nie zdą­żam za­py­tać go już, co ma na myśli. Rad­gyr wsta­je, wbija kor­dzik w le­żą­cą na stole sa­mot­ną grusz­kę i od­cho­dzi. Wraca do stołu, przy któ­rym sie­dzi resz­ta człon­ków rady. A my­śla­łem, że to bę­dzie ko­lej­na nudna uczta. Co praw­da nie cie­szę się z tego, co usły­sza­łem, gdyż wszel­kie na­dzie­je za­wsze trak­tu­ję z ogrom­nym dy­stan­sem. Jed­nak czuję się le­piej. Może sam fakt, że ktoś chce mi pomóc jest dla mnie pod­bu­do­wu­ją­cy… ale nie, zaraz. Prze­cież nie robi tego dla mnie, jak sam stwier­dził. Pie­przyć go i tych ca­łych dru­idów! Nie wiem, co pla­nu­je, ale nie wie­rze w te bajki. Za­wsze będę już taki, jaki je­stem. Za­wsze.

Król ude­rza pu­cha­rem o stół i wsta­je.

– Czas na tra­dy­cyj­ne zwień­cze­nie wie­czo­ru. Za­gad­ka!

Mam wra­że­nie, że nawet lekko się uśmie­cha. Jakoś mu to nie pa­su­je. Choć jeśli bym go nie znał, mógł­by wy­da­wać się teraz sym­pa­tycz­nym, star­szym kró­lem.

Do sali wbie­ga skrza­to­róg. Jest niski jak ludz­ki ka­rzeł, ma skórę ko­lo­ru ciem­ne­go morza i dwa małe rogi ster­czą­ce z czoła. Choć u tego osob­ni­ka aku­rat rogów nie widać, gdyż przy­kry­wa je śmiesz­na zie­lo­na pe­ru­ka, któ­rej sztucz­ne włosy się­ga­ją stwor­ko­wi pra­wie do pasa. Skrza­to­róg staje na środ­ku sali i mówi skrze­czą­cym gło­sem:

– Za­gad­kę na dzi­siaj mam dla was taką.

Marsz­czy pełną bruzd twarz, sta­ra­jąc się udać po­wa­gę.

– Mam coś rzad­kie­go. Przez nie­któ­rych po­żą­da­ne­go, a przez in­nych wy­ma­ga­ne­go. Jest twier­dzą, któ­rej bramy so­lid­nie za­mknąć mogę, a mogę na oścież je otwo­rzyć. Być też tak może, że ktoś nie­chcia­ny na­pad­nie na mój zamek i sam owe wrota wy­wa­ży. Pójdę w ba­ta­lię wnet. I ból po­czu­ję, jak to na bi­twie, gdzie cię ktoś mie­czem dra­śnie, ale też speł­nie­nie i sa­tys­fak­cję, gdy się wroga ubije. Co ja mam, co ja mam?

Pi­ja­ny Hra­bia Carik wy­ry­wa się jako pierw­szy:

– Kufer ze… hep… zło­tem!

Skrza­to­róg kręci prze­czą­co głową.

– Pięk­ną księż­nicz­kę – za­czy­na za­ta­cza­ją­cy się na boki hra­bia Galet – Jak ktoś na nas na­pad­nie i nam ko­bie­tę ukrad­nie, to po­czu­je­my ból po jej stra­cie, ale też szczę­ście, że się baby po­zby­li­śmy. W końcu nie ma ta­kiej, co by męż­czyź­nie za skórę nie za­cho­dzi­ła.

Gru­bas do­sta­je otwar­tą dło­nią w twarz od swo­jej to­wa­rzysz­ki, a ni­ziut­ki stwo­rek dalej czeka na pra­wi­dło­wą od­po­wiedź.

Oni są aż tak głupi czy aż tak pi­ja­ni?

– Dzie­wic­two.

Mówię na głos.

 

 

*

 

 

Nie prze­ją­łem się śmier­cią ojca. Nie dra­snę­ły mną nawet żadne uczu­cia. Nic.

Zmarł pierw­sze­go dnia zimy, w przed­dzień wy­pra­wy wo­jen­nej do Świę­to­la­su. Nagle i bez wcze­śniej­szych prze­sła­nek. Z racji, że był już w sę­dzi­wym wieku, nie­trud­no było prze­ko­nać ludzi, co do jego na­tu­ral­ne­go zgonu. Ja jed­nak znam praw­dę. Był krzep­ki i silny, jak na swoje lata, a ja do­brze pa­mię­tam słowa Rad­gy­ra, które wy­po­wie­dział na nie­daw­nej uczcie. W za­sa­dzie już wtedy to wie­dzia­łem.

Nie my­śla­łem o tym, żeby nie za­pe­szyć. Cza­sa­mi czu­łem się strasz­nie, że mia­łem takie myśli. Że ra­do­wa­ła mnie wizja śmier­ci mego ojca. Ale tylko cza­sa­mi.

Sie­dzę wraz z brać­mi w sali obrad. Są też wszy­scy człon­ko­wie rady oraz kil­ku­na­stu urzęd­ni­ków i skry­bów. Kie­dyś oba­wia­łem się tego dnia. Za­le­ża­ło mi, żeby zo­stać na­stęp­cą ojca, czuć się waż­nym. Po ja­kimś cza­sie stało mi się to obo­jęt­ne. A teraz…

– Ar­ka­nie, We­ra­nie i My­ra­nie. Wie­cie, dla­cze­go się tutaj spo­ty­ka­my.

Rad­gyr cho­dzi po sali, mie­rząc nas wzro­kiem.

– Wiemy, więc przejdź do sedna. W za­sa­dzie to prze­cież tylko for­mal­ność – od­zy­wa się Weran.

– Czyż­by? – rzuca któ­ryś z człon­ków rady.

– Oczy­wi­ście. Jak wszyst­kim wia­do­mo, nasz oj­ciec gło­śno ma­wiał o tym, że Myran nie zo­sta­nie jego na­stęp­cą. Ja je­stem ko­lej­ny, więc wszyst­ko jasne, czyż nie?

– Nie­zu­peł­nie.

Pur­pu­ro­we pro­mie­nie za­cho­dzą­ce­go słoń­ca wle­wa­ją się do sali przez wą­skie okna. Rad­gyr za­trzy­mu­je się, jego białą szatę i łysą głowę oświe­tla jedna ze smug świa­tła.

– Wi­dzisz, młody We­ra­nie, nasz świę­tej pa­mię­ci król mógł mówić co ze­chce, jed­nak nie zdą­żył spi­sać swych słów. Chyba był zbyt pewny swej do­brej kon­dy­cji. A bo­go­wie lubią nas za­ska­ki­wać.

– Co to za ga­da­nie!? Wy­raź­nie mówił… – za­czy­na Arkan, jed­nak przed­sta­wi­ciel rady szyb­ko mu prze­ry­wa:

– W świe­tle prawa i tra­dy­cji, to naj­star­szy męski po­to­mek jest pierw­szym dzie­dzi­cem. Tylko te­sta­ment mógł­by za­giąć tę za­sa­dę, ale ta­ko­we­go, no cóż, nie ma. Jed­nak rada za­wsze li­czy­ła się ze sło­wa­mi króla oraz ma na wzglę­dzie wasze rosz­cze­nia. Prze­my­śle­li­śmy więc wszyst­ko.

Bra­cia kipią ze zło­ści. Ostat­ni raz wi­dzia­łem ich w takim gnie­wie, kiedy przez przy­pa­dek tra­fi­łem z łuku w sam śro­dek tar­czy, pod­czas gdy ich strza­ły ledwo mu­snę­ły cel. Weran wsta­je wście­kły:

– No i cóż wy­my­śli­li­ście, mądre głowy?

Rad­gyr za­wie­sza na mnie wzrok, a ja już wiem, co po­sta­no­wi­li. Nie zro­bią tego dla­te­go, że mnie cenią, choć mam skry­tą na­dzie­ję, że cho­ciaż po tro­chu też. Bra­cia są tacy jak oj­ciec. A rad­nym nie po­ma­ga­ją w in­te­re­sach nie­po­trzeb­ne wojny i głu­pie de­cy­zje. W końcu skar­biec kró­le­stwa jest też ich miesz­kiem ze zło­tem. Sta­rzec prze­ma­wia:

– Kró­lem zo­sta­nie pra­wo­wi­ty na­stęp­ca, Myran. Jutro od­bę­dzie się ko­ro­na­cja, a wy macie god­nie to­wa­rzy­szyć swemu bratu.

– Kpiny! Gdyby oj­ciec o tym… jak ka­le­ka może wła­dać kró­le­stwem!?

Mam wra­że­nie, że Weran zaraz wy­cią­gnie swój miecz i utnie mi łeb. Mógł­bym się tego po nim spo­dzie­wać. Rad­gyr od­po­wia­da mu z peł­nym spo­ko­jem:

– Do wła­da­nia kró­le­stwem nie są po­trzeb­ne spraw­ne nogi, a głowa. Za­pa­mię­taj­cie to obaj, bo może się wam jesz­cze kie­dyś przy­dać. A tym­cza­sem, My­ra­nie…

Pod­cho­dzi do mnie, szcze­rząc żółte zęby.

– Tak się wspa­nia­le skła­da, że dziś przy­był do mia­sta druid z Wierz­bi­la­su. Zwie się Myteh. Prze­był kawał drogi, ale zgo­dził się prze­pro­wa­dzić ry­tu­ał nawet dzi­siaj. Jeśli bo­go­wie będą ła­ska­wi, a jego magia sku­tecz­na, być może doj­dziesz jutro do tronu na wła­snych no­gach.

Uśmie­cham się. Ale nie dla­te­go, że jak mo­gło­by się wy­da­wać, speł­nia się moje ma­rze­nie. Ra­du­ję się, bo coś do mnie do­tar­ło. Nie bolą mnie już sły­sza­ne w gło­wie słowa ojca: Nigdy nie bę­dziesz taki jak inni. Ow­szem, nie będę. Stanę się lep­szy. Swoje sła­bo­ści prze­ku­ję raz na za­wsze w siłę. Wszyst­ko zmie­ni­ło się po jed­nym wy­da­rze­niu. Dzień po uczcie, służ­ba za­nio­sła mnie do jed­ne­go z nie­licz­nych przy­ja­ciół, który jest sta­jen­nym. Miał za­pro­jek­to­wać i stwo­rzyć dla mnie spe­cjal­ne sio­dło. Kiedy do niego tra­fi­łem, ten po­wie­dział wprost:

– Nie mam dla cie­bie tego, o co pro­si­łeś.

Czy na ni­ko­go nie mogę już li­czyć? – po­my­śla­łem wtedy. Zaraz potem po­wie­dział:

– Po­sta­no­wi­łem dać ci coś wię­cej. Dobrą radę. Taką samą, którą prze­ka­za­łem swemu sy­no­wi, który od uro­dze­nia jest ślep­cem.

– Przy­sze­dłem po sio­dło, nie po słowa – od­po­wie­dzia­łem za­wie­dzio­ny. Sta­jen­ny od­parł:

– Bądź sobą, po­wie­dzia­łem sy­no­wi. Nie­za­leż­nie od wszyst­kie­go, bądź sobą, a znaj­dziesz wtedy war­to­ści, któ­rych nikt nie ma. Choć nie wi­dział ota­cza­ją­ce­go go świa­ta, za­wsze miał pięk­ny głos. I wiesz co? Teraz jest zna­nym i ce­nio­nym min­stre­lem, gra­ją­cym na naj­lep­szych dwo­rach.

Wtedy my­śla­łem, że tylko głu­pio mnie po­cie­sza, jak wszy­scy. Jed­nak kiedy w pełni do­tar­ły do mnie jego słowa, po­czu­łem, jak nisz­czy się jakaś ba­rie­ra. Nie wiem, czy rze­czy­wi­ście to, co po­wie­dział, miało taką moc, czy było tylko wi­sien­ką na tor­cie wszyst­kich prze­żyć. Może gdy­bym miał spraw­ne ciało i był nor­mal­ny, jak moi bra­cia, to był­bym po­dob­ny do nich. Pod­czas dni ćwi­czył­bym walkę mie­czem a no­ca­mi chę­do­żył dziew­ki, nie tra­cąc czasu na roz­my­śla­nia i czy­ta­nie róż­nych ksiąg, któ­ry­mi ka­le­ka za­bi­ja czas. Jed­nak roz­my­śla­łem, czy­ta­łem i wiele prze­ży­łem. To wszyst­ko spra­wi­ło, że je­stem jaki je­stem.

I taki zo­sta­nę.

– Niech wraca, skąd przy­szedł. Tylko po­da­ruj mu obie­ca­ne złoto, prze­był w końcu kawał drogi.

Rad­gyr otwie­ra sze­ro­ko oczy i dra­pie się po łysej czasz­ce.

– Ależ panie. Taka oka­zja może się wię­cej nie po­wtó­rzyć…

– To nic – mówię za­rów­no do niego, jak i do sie­bie – To zu­peł­nie nic.