Advanced Cyborgs & Spaceships s1e1 - Karatów mistrz

Nils łypał ponuro na zgromadzonych przy stole. Jeszcze raz zrobił szybkie podsumowanie. Cyborg, ufok, niezła laska, oprych.

– W starożytności mieli taki głupawy show, “Ślub od pierwszego wejrzenia”.

– Porównujesz mnie do antycznych pseudopsychologów. Poziom bezczelności potwierdzający trafność mojego wyboru – głos znikąd. Nils musiał przyznać, że oprych jest wyjątkowo opanowany, jak na kogoś jego pokroju, kiedy, spokojnie siedząc, wycedził:

– Zatem twierdzisz, że jesteś jakąś boginią. – Mimo wszystko, gdyby ton głosu mógł zabijać, ten byłby w sam raz. – OK, sprowadziłaś nas tutaj. Przyznaję, masz duże możliwości. Mamy zostać elitarną, galaktyczną bandą chłopców na posyłki. – Wredny uśmiech. – Za ile?

– Nie boginią, tylko istotą wyższą, możecie mi mówić – Iwa. Są rzeczy, które nie mają ceny, Malogan.

– Fakt, w starożytności mieli takie głupawe reklamy… – Nils nie mógł się powstrzymać.

– Czy pan miłośnik przedwiecznej popkultury mógłby się na chwilę zamknąć? – Głos ponętnej blondi nie ustępował wyglądowi, ale pod wpływem jej spojrzenia uznał, że zdecydowanie mógłby, a nawet musi. Psioniczka, cholera.

– Bardziej niż za ile, ciekawi mnie, po co? – spytał cyborg.

– Założę się o pół galaktyki, że po powrocie zadasz sobie raczej pytanie – czemu nie?

– Po co mi pół galaktyki?

– Czekaj czekaj czekaj – wtrącił szybko oprych. – Zaczyna się robić ciekawie. – Nils dałby głowę, że rzeczywistość się uśmiechnęła, choć nie miał pojęcia, jak to, do cholery, możliwe.

– Zapewne wolałbyś sławę najtwardszego najemnika we Wszechświecie, Malogan.

– Pół galaktyki, jako nagroda pocieszenia, też wchodzi w grę – brutal wyszczerzył się. Uznał, że sytuacja nie dostosuje się do niego, więc zaczynał dostosowywać się do sytuacji.

– Wracając do pseudopsychologii, przewińmy może te wasze targi, wściekłość i żale, i przeskoczmy od razu do fazy akceptacji? Czyż nie tak to się zawsze kończy? – inny, żeński głos znikąd.

– A ty kto i skąd niby jesteś taka pewna? – rzucił Nils.

– Kaila, SI, ostatnia członkini waszej bandy chłopców i dziewcząt na posyłki. A skąd wiem? Dla twoich potrzeb najlepszą odpowiedzią będzie, że oglądałam dużo filmów przygodowych.

– Ktoś jeszcze interesuje się tymi starociami?

– Nie bądź już taki nowocześniejszy od cyberpapieża. Mam dostęp do mnóstwa baz danych, a czas nie płynie dla mnie tak samo jak dla ciebie.

– I jaka jest twoja rola, szpiegowanie nas jako pupilka mamusi?

– Rzeczywiście jestem tu dobrowolnie, ale jeśli kogokolwiek będę szpiegować, to nie was.

Nils miał dość całej tej szopki. Spojrzał niepewnie na ufoka, który do tej pory nie odezwał się ani słowem. Może nie był w stanie. Składał się tylko z szaroczarnej humanoidalnej sylwetki, bez oczu, uszu, nosa czy cech płciowych. Nils westchnął głęboko, szeroko się uśmiechnął i puścił oko do psioniczki.

– To co, kto chce obejrzeć nasz transport?

Malogan prawie płakał ze śmiechu.

– W takich chwilach w tych twoich filmach padał z reguły tekst: “Właśnie dlatego nigdy się nie ożeniłem” – powiedział.  

– Kto by pomyślał, że mamy podobne zainteresowania – odparła Kaila. – Obstawiamy jak długo jeszcze wytrzyma? – Nils siedział z ponurą miną, a blondynka, imieniem, jak się okazało, Eiko, podparta pod boki, przechadzała się po ładowni.

– Nie ma wyjścia, jeśli mam tym lecieć, musimy ogarnąć ten pierdolnik.

– Przecież nawet nie musisz tutaj wchodzić… – Nils spróbował jeszcze raz, tonem człowieka, który wie, że przegrał i obawia się, że to początek długiej serii.

– Miałam na myśli cały statek.

– Aha. – Jeszcze raz rozważył alternatywy. Mogłaby nie lecieć. Nie, nie, zbeształ się w duchu. Iwa nigdy się na to nie zgodzi. Zdecydowanie musi lecieć. Na pewno jej obecność jest kluczowa dla powodzenia misji. Ciekawe czy ten tyłek ma naturalny?

– Na Vir-10 mają świetną obsługę sprzątającą, zaglądam tam co parę lat. Szefowa wrzuci to w koszty, w sumie mamy po drodze.

– Bez sensu, taka praca świetnie integruje załogę.

– Hmm, może chociaż ten sztuczniak, Benn, ma wbudowany odkurzacz…

– Jak myślicie, długo jeszcze zajmie im ta zabawa w dom? – zastanawiał się cyborg, sącząc leniwie drinka.

– Nie mam pojęcia, ale myślę, że minimum do jutra. Twój ruch, Zedi – odpowiedział Malogan. Okazało się, że kosmita miał jakiś niewidoczny ośrodek odbioru fal akustycznych. Mógł też je wysyłać, fakt, zdarzało się to rzadko. Okazało się również, że porządki rzeczywiście dobrze integrują załogę. Niestety nie była to preferowana przez Nilsa jej część.

– Wystawiam ten trójkąt sygnalizacyjny za każdym razem, kiedy Gawron rozkraczy się na kosmostradzie. Muszę mieć to ustrojstwo pod ręką… – narzekał pilot.

– Nie ma takiej możliwości, żeby mi to spadało na głowę za każdym razem kiedy będę wyjmować suszarkę ze schowka – odparła Eiko. – Myślę, że jeśli zaczniesz wreszcie robić przegląd przynajmniej co drugi wyznaczony termin, nie będziesz musiał się o to martwić. – Nils nawet nie próbował pytać, czemu suszarka nie może leżeć w toalecie. Jego dezodorant też już sprawiał wrażenie, jakby rozważał ewakuację stamtąd w poszukiwaniu kurczącej się przestrzeni życiowej.

– Polecicie do czterdziestego kwadrantu sektora B-78.

Nils odpalił wreszcie silniki, a Kaila pozostawiła minimalną aktywność w sieci komputerowej statku i ruszyła w przestrzeń w poszukiwaniu ciekawszych doznań. To będzie długa podróż.

Nils wyłączył silniki i zaciągnął ręczny. Benn pełniący honorową funkcję drugiego pilota spojrzał na niego dziwnie.

– Co? Zobaczyłbyś jak zacząłem się kiedyś staczać w pobliżu Hoth. Akurat spałem i obudziłem się pół roku świetlnego w dół lokalnego zakrzywienia czasoprzestrzeni.

Malogan odpalił skaner.

– Ożeż, Hoggu, w Czwórcy Jedyny! – 39M⊕. Cholerny diament o masie kilkadziesiąt razy większej od masy większości zamieszkanych planet. Mógłby za to kupić kilka galaktyk. Jeśli istnieliby dealerzy galaktyk. Malogan zemdlał. Obudził się na leżance w medzie, Eiko przypatrywała mu się badawczo.

– Wszystko okej? Wiesz gdzie jesteś?

– Ale miałem piękny sen…

– Drony właśnie tną twój sen na milionkaratowe kamyki. – Malogan zemdlał jeszcze raz.

– Faktycznie ciekawa sprawa, taka… planeta. Może Iwa miała trochę racji. – Benn nadal zastanawiał się, co właściwie tutaj robi i czy jest zadowolony ze swojej sytuacji. Życie było ostatnio jakieś jakby… ciekawsze. Ludzkiej stronie jego osobowości wyraźnie się to podobało, część cybernetyczna nie zakończyła jeszcze obrad.

– Jasne, że miałam.

– A kojarzycie ten zespół muzyczny “Ich Trolle”? – spytał Nils.

– Kojarzę, a co? – o dziwo, odezwała się Kaila.

– No nic, mieli taką piosenkę “Milion karatów”.

– I co?

– Nic.

Nils robił jedyną, w swoim mniemaniu, sensowną czynność w jego położeniu. Reszta snuła luźną pogawędkę o dalszych planach. Tylko Zedi stał na głowie pod ścianą. Robił tak co jakiś czas, do tej pory nikt jakoś nie spytał, po co.

– Pozwólcie, że podsumuję. Większość kamyków Iwa ukryła w sobie tylko znanym miejscu, ale i tak mamy pełną ładownię diamentów. – Malogan średnio był w stanie myśleć o czymkolwiek innym.

– Brylantów – uściślił Benn.

– Co? – Maloganem nadal lekko telepało.

– Nanoboty oszlifowały je podczas którejś z twoich zapaści. Jak dawałeś radę w swoim fachu z takim zdrowiem?

– Jakoś sobie dawałem. Kiedyś przytachałem na XMC-30 pół ładowni sztuczniaków. Chcesz się przekonać jak tego dokonałem? – łowca spojrzał wściekle na cyborga.

Nils nadal wpatrywał się w piersi Eiko.

– Chciałam, żebyście mieli środki na drobne wydatki. Musicie teraz zdeponować to w banku. Najlepiej w kilku bankach, w różnych galaktykach.

– To trochę potrwa – Kaila szybko obliczyła, że jakiś miesiąc.

– Około dwudziestu dziewięciu dni, w zależności od natężenia omdleń Malogana, a zwłaszcza ataków katatonii Nilsa. – Usłyszeli nagły syk. Spojrzenie tego pierwszego osmaliło pancerz Benna.

– Hej, uważaj! Chociaż akurat tej sztuczki mógłbyś mnie nauczyć. W zamian polecę ci dobre piguły na uspokojenie.

– Nauczę cię lepszej. – Eiko z kamienną twarzą wyświetliła poniżej swojej szyi holonapis “PRZEZ MIESIĄC RÓB MI ŚNIADANIE, TO ZDEJMĘ BLUZKĘ”. – Nils podskoczył.

– Mamy świeże jajka??

I Gawron odleciał w stronę trzech zachodzących i sześciu wschodzących słońc. Hen, w poszukiwaniu banku, gwarantującego depozyty do kwoty wyższej niż 100 000 gwiezdnych peso.