Legenda o Paladynie.

Początek był prosty. Istniał wielki bóg. Był to bóg wszystkich bogów, największy z nich,zwał sięValens. Bóstwo męstwa, zaufania i walecznych żołnierzy. Dwie grupy bogów od zawsze walczyły ze sobą, ecz podczas jednej alki gdy Valens uderzył swoją magiczną lancą w Gurduna(największego złego boga)rozległ się szum, zaczęły walić pioruny i z kłębka chmur wyłoniła się planeta. Z jednej strony była zgniła i brzydka, a z drugiej rosły kwiaty i piękne lasy. Był to 0&0 rok od tego się zaczęło. Na planecie powstali ludzie i zaczęli się rozmnażać. W roku 0&11 odkryto portale magii. Było ich 5 :

-portal zaświatów(śmierci)

-portal ognia

-portal trucizny

-portal wody

-portal uzdrowienia(świętych dusz)

Posiadały prawdziwą moc i były źródłami swojej magii.

W 1&4 równowaga została zakłucona. Ludzie walczyli ze sobą i chcieli więcej ziem. Świat był w rozsypce nawet bogowie nie mogli nic zrobić…

 

 

 

Istniało wiele legend o dzieciach które urodziły się na środku planety, mówiono że to one wybawią świat od chaosu lecz wiele z nich przechodziło straszne metamorfozy pod okiem złych bogów i później same niszczyły równowagę. Niektórzy zostali „obrońcami dobra”(paladynami), ale szybko zostali zabijani. To będzie jedna z takich legend o paladynie, który zrozumiał jak ważna jest jego osoba.

 

 

2&10

-Jak go nazwiemy?

-Może… Tom.

-Tom, nie! Wiem Ronald.

-Tak, to wspaniałe imię dla bohatera…

 

8 lat później:

-I co bohaterze?Nie jesteś taki mocny? HaHaHa dziwoląg.

Dwóch łobuzów przewróciło Ronalda i jeden z nich na niego napluł. Chłopiec wstał otrzepał się i pobiegł z płaczem do domu. Zobaczył swoją mamę.

-Mamo!-krzyczał z płaczem Ronald– Ci chłopcy mnie biją i zaczepiają.

Spokojnie, spokojnie nie rozumieją że kiedyś będziesz bardzo silny, sławny i ważny. – Powiedziała mama chłopczyka z uśmiechem.

 

18lat później:

 

 

 

-Daj więcej piwa, kobieto!-Wykrzyknął Ronald– No i rozumiesz ja wstaje a on leży w korycie! Cała karczma zaczęła się śmiać. Ronald wstał, rozejrzał się i bezwładnie upadł.

Mężczyzna obudził się lecz nie mógł otworzyć oczu. Słyszał szum w uszach i czuł że ktoś go dotykał. Powoli zaczął otwierać oczy, oślepiło go światło lecz po chwili zobaczył starszego mężczyznę stojącego nad nim i trzymającego rękę na jego łożu. Od razu Ronald go rozpoznał, był to jego ojciec , który był w podróży gdy matka chłopca umarła.

Gdy Ronald był mały wioski ze strony zła najeżdżały jego osadę ponieważ wiedzieli że tu jest jeden z paladynów lecz chłopiec miał ścisłą obronę. Po pewnym czasie gdy wioska była już zniszczona mieszkańcy postanowili oddać chłopca wiosce, która go chciała. Matka na to nie pozwoliła i sama została zabita, a chłopiec uciekł do lasu…

Ronald usiadł na łóżku i spytał:

-Czego chcesz?

-Synu…

-Nie nazywaj mnie tak! -Ronald przerwał

-Chaos się rozprzestrzenia, a tylko paladyni mogą przejść do portali i od środka zablokować tą moc bo inaczej „Upadli Rycerze” posiądą moce portali i staną się niepokonani.

-Nie intersuję mnie to.-Powiedział Ronald wstając i zakładając zbroję, miecz itp.– Skończyłem z wierzeniem że będę jakimś bohaterem albo paladynem.

Ojciec Ronalda odwrócił się i szybkim krokiem wyszedł z pokoju.

Ronald wstał i podszedł do okna. Daleko za miastem zobaczył ogromny, niebieski ogień. W tym czasie Ronald przypomniał sobie wygląd swojej matki. Nagle Ronald usłyszał krzyki, niskie, głośne krzyki. Po chwili zobaczył armię żołnierzy w czarnych zbrojach, tak to byli rycerze „drugiej strony”. Parę minut później Ronald, jego ojciec i paru strażników mężnie walczyli z przeciwnikami. Ron zobaczył że ojciec traci siły więc rzucił się na przeciwnika ojca. Ronald z rozbiegu wyskoczył i rozciął głowę przeciwnikowi. Nagle bohater zobaczył kogoś w ciemnej zbroji. Człowiek wyjął ogromny, dwóręczny miecz i powoli podchodził do Ronalda.

Ronald, uciekaj! Nie pokonasz go! – zawołał ojciec bohatera.

Bohater stał jak słup, nie mógł się ruszyć. Potwornie bał się, czuł w mężczyźnie zło. Ojciec bohatera podszedł do syna i przysłonił go ciałem.

-Ronald, oni…– Szept przerwał ojciec, który zaczął tworzyć magiczną kulę ognia i strzelił nią w przeciwnika lecz kula rozbiła się na jego zbroji nie pozostawiając ani śladu. Meżczyzna zamachnął się i miecz trafił prostu w żebro ojca Rona. Ronald „obudził się” czując krew ojca.

-Nieee! – krzyknął Ronald. Jego głos był pełen wściekłości. Ron wziął miecz w ręce i zamachnął się na mężczyznę lecz on zniknął.

-Ojcze! Nie dam ci umrzeć!

-Ronald, obiecaj mi coś.

-Co ojczę?

-Uwierz w to że jesteś bohaterem i uratuj nas… cały świat…

Po tych słowach ojciec bohatera zamknął oczy…

 

 

Parę dni później:

Wojna trwa, zła wioska powoli zaczyna przejmować resztę ziemi. Wszyscy jasnowidze i szamani czują że wojna niedługo się zakończy, ale kto ją wygra?

Trwa jedna z misji Generała Ronalda „Walecznego”, razem z grupką rycerzy próbują odbić porwaną księżniczkę Lurinę z zamku Rinhusa 3.

-Widzisz ją, łuczniku?

Tak, obok niej stoi 3 strażników.

Są na pozycjach?

Wszyscy są gotowi, zaczynać akcję?

Tak.

Strzelec celując z łuku zaczął udawać odgłosy różnych ptaków i wystrzelił. Strzał trafiła w głowę jednego ze strażników. W tym samym czasie było można usłyszeć tylko dźwięk lecących strzał i po chwili też były już w sercu albo głowię strażników. Ronald zeskoczył z drzewa i zaczął biec, za nim pobiegli inni wojownicy. Ron wyciągnął broń, złapał się liny zwisającej z drzewa i lecąc wbił miecz w wychodzącego z namiotu obok rycerza. Bohater wyjął broń z ciała, podszedł do księżniczki i rozwiązując ją powiedział:

-Księżniczko, proszę się nie bać jestem generał Ronald „Waleczny” zaraz księżniczkę uwolnię.

Dziewczyna w łzach w oczach zdejmując do końca rozcięte liny przytuliła się do Ronalda.

-Księżniczko, trochę wysoką mość poniosło– powiedział Ronald odsuwając ją od niego.– Musimy wyruszać. Jak teraz wyruszymy może dojdziemy za 2 dni.

Było już ciemno, grupa generała rozbiła obóz. Ronald, księżniczka i 2 wojowników siedziało przy ognisku i spokojnie rozmawiało:

Ile czasu byłam w niewoli?

-Tydzień, księżniczko.

-To było straszne, którejś nocy zabrali mnie do jakiegoś zamku… albo wieży, pamiętam był tam pewien człowiek… w takiej czarnej zbroji.

-W czarnej zbroji! Księżniczko, czy mówił coś?

-Tak, wspominał coś o tym że musi najpierw odzyskać potomka, a poźniej kontnuuje wojnę i doprowadzi ją do końca.

-Potomek… musimy go znaleźć.

W tej chwili z krzaków wybiegł jeden z żołnierzy.

-Uciekać! Szybko Ratujcie się!

-Co się stało? – Zapytał Ronald wstając.

-Jakieś dziwne stworzenia! Gonią mnie!

W tym czasie krzaki zaczęły szumieć i trzeszczyć. Wszyscy rozglądali się z przerażeniem. Po chwili z krzaka zaczęła wyłaniać się postać. Chodziła na czterech łapach, była cała owłosiona a z gęby wystawały dwa duże kły. Ronald zrobił krok do tyłu wyjmując miecz. W tym czasie jeden z żołnierzy zaczął biec na stworzenie, zamachnął się mieczem i z całej siły wykonał cięcie. Ostrze zatrzymało się na futrze.

-Tylko srebro może go zranić! – wykrzyknął Ronald

W tym czasie zaczął biec, ugiął nogi i wyskoczył. Potwór stanął na dwie łapy i walnął Ronalda.

Generał bezwładnie upadł na ziemie, lecz otarł twarz i szybkim ruchem wstał.

-Nie atakujcie go, musimy przetrwać jeszcze chwile aż księżyc wyjdzie z pełni!

W lewej dłoni Ronalda zaczęła powstawać mała, ognista kula. Ronald wystrzelił ją w kierunku stwora. Potwór nie zdążył zrobić uniku. Kula rozprysnęła się na ciele potwora czarny ślad i

kawałek wypalonego futra, stworzenie padło i zaczęło dziwnie szczekać. Łapy zaczęły zmieniać się w ludzkie stopy, duży pysk i kły zmniejszały się, a futro całkowicie zniknęło. Ronald schował miecz w pochwę i podszedł do leżącego człowieka. Mężczyzna był w łachach, miał zarost i długie brązowe włosy.

-Jest nie przytomny! Chodźcie tutaj i dajcie mu wody! – zakrzyknął Ronald przyglądający się człowiekowi

-Co to za stworzenie?– zapytał jeden z żołnierzy

-To jest bestioczłek. Słyszeliście pewnie opowieści o wilkołakach. Był pewien mag, który był zarażony i zamieniał się w wilkołaka. Próbował jakoś się wyleczyć i połączył magie portalu uzdrowienia i śmierci. Eksperyment się nie udał, mag jako wilkołak stał się silniejszy, szybszy i bardziej wytrzymały, ale zmieniał się tylko w pełni księżyca na krótki czas. – Mówił Ronald wpatrując się w księżyc

-Myślałam że to legenda, ale teraz widzę to na własne oczy.– Powiedziała cicho księżniczka

Rankiem ekipa wyruszyła w dalszą podróż.

 

 

Stare opowiadanie z przed kilku lat, gdy byłem jeszcze dzieciakiem z zajawką na opowiadania.