Obóz#5

– Nie pieprz mi tu! – Avram starał się za wszelką cenę, by jego głos zabrzmiał stanowczo. W rzeczywistości zdjął go strach.

– Przecież mówiłem, że mam wadę wzroku!

 

-Powiedz lepiej, co tam robiłeś! – do przesłuchania wtrąciła się Lynn. Jej głos był o wiele spokojniejszy i miała nadzieję załagodzić rosnące napięcie. Wyczuwała, że zaognianie sytuacji może źle się dla nich skończyć. – Mamy prawo wiedzieć to, co ty. Co tam jest i czego tam szukałeś?

 

– Cóż -westchnął – widzę, że nie da się uniknąć wyjaśnień. Usiądźmy zatem.

Wskazał na prowizoryczny stół.

 

– Chciałbym zacząć od czego innego – odezwał się po chwili wymownego milczenia. Do hangaru zaczęli powoli schodzić się, kierowani ciekawością, pozostali mieszkańcy obozu. Wieści rozchodziły się tu lotem błyskawicy i nawet bariery językowe nie stanowiły w takich sytuacjach przeszkody.

 

– Słuchamy zatem – Avram, podobnie jak i pozostali,nie krył podenerwowania. Najspokojniejszy był Polak.

 

– Zacznę od tego, że się przedstawię. Jestem Nate.

 

– Ja jestem Lynn, a pozostali to Avram, Dragan…

 

Nate przerwał jej ruchem dłoni.

 

– Wiem, jak się nazywanie. Wszyscy.

 

– Ale w to, że jesteś aniołem stróżem, nie uwierzę! – zastrzegł Avram.

 

– Cóż, jak słusznie zauważyłeś, to kwestia wiary – wyjaśnił Nate. – Ale czy po tym wszystkim, co tu ujrzałeś, aby dać mi wiarę musiałbyś ujrzeć skrzydła na moich plecach? Uważasz, że tak powinien wyglądać anioł ? – zawiesił na chwilę głos patrząc po twarzach zebranych. – Z biologicznego punktu widzenia skrzydła, będące w stanie unieść człowieka w górę, przytwierdzone do pleców to zwyczajna biologiczna niemożliwość. Czyż jakiekolwiek stworzenie boże ma absurdalny szkielet czy cokolwiek innego? Czy jest sprzeczne z prawami natury?

 

Zebrani pokiwali przecząco głowami.

 

– No właśnie. Więc dlaczego anioł miałby być?

 

– Przestańmy pieprzyć o aniołach! – warknął Avram. Nie lubił, gdy publicznie z niego kpiono.

 

– Avram, jak myślisz, dlaczego pojawiłeś się tu jako ostatni?

 

– Nie mam pojęcia – odparł ciężko po chwili milczenia. – Może ty mi powiesz?

 

Zgromadzeni niemal wstrzymali oddechy, w oczekiwaniu na wyjaśnienie jednej z wielu zagadek dotyczących ich położenia.

 

– Jesteś tu niejako w nagrodę.

 

Avram parsknął pogardliwie.

 

– Też mi wyjaśnienie.

 

Nate zmierzył go chłodno swymi zagdkowymi oczyma.

 

– Pamiętasz ostatnie zlecenie dla „Avram Project"?

 

– No chyba! – odparł pośpiesznie, choć w jego głosie dało się wyczuć nutę zawahania. – Masz na myśli „World Wars. Annihilation"?

 

Nate skinął głową.

 

– Opowiedz nam o niej.

 

– Cóż… To był spory projekt, a moja firma odpowiedzialna była niejako za koordynację działań wielu mniejszych podwykonawców.

 

– Tego możesz nam oszczędzić – ponagliła go Lynn. – Ale jaki to ma związek a nami?

 

– O czym była gra? – naciskał Nate.

 

Avram milczał przez chwilę starając się zebrać myśli.

 

– Generalnie chodziło o to, aby opracować strategię niszczenia innych planet… całych gatunków. Można było wymyślać najróżniejsze sposoby, wykorzystując oczywiście panujące na danej planecie warunki.

 

– I dostępne zasoby – dodał Nate.

 

– Tak – przytaknął Avram. – Opcji w menu było wiele, podwykonawcy a nawet zwykli użytkownicy gier i portali poświęconych RPG wręcz prześcigiwali się w pomysłach. Wykorzystaliśmy ten sposób, aby gracze sami uczestniczyli w tworzeniu fabuły i opcji. Najciekawsze pomysły wykorzystaliśmy, podobnie jak i nicki pomysłodawców. Wywoływanie trzęsień ziemi, epidemii i pandemii, zmiany klimatyczne a nawet zwykły terroryzm… Ciekawe były pomysły z dezinformacją w mediach i wywoływaniem paniki a nawet podpalanie lasów. W efekcie powstała gra totalna, której rozmach przerażał. Szkoda, że nie zdążyła wejść na rynek.

 

– Podobno był jakiś zleceniodawca?

 

– Osobiście się z nim nie spotkałem. Zresztą nie musiałem. Ważne, że płacił.

 

– Zatem pozwól, że cię oświecę, Avram. Twoja gra weszła do użycia, ale nie na rynek konsumencki.

 

– Mów proszę jaśniej! – wtrąciła się Martha.

 

– Zapewne pamiętacie, że ostatnie lata na Ziemi były wyjątkowo… trudne?

 

– Zaraz… zaraz… – Avram wstał i zaczął przechadzać się tam i z powrotem. – Faktycznie, ostatnie czasy były wyjątkowo złe. Jakby natura… cały świat zbuntowały się przeciw ludziom. Powodzie, katastrofy, trzęsienia, zmiany klimatyczne… można mnożyć w nieskończoność!

 

– Ludzie mogą się buntować, więc dlaczego nie materia? – w pytaniu Nate'a dała się wyczuć gorycz.

 

– Co chcesz powiedzieć?

 

– Avram, twoja gra posłużyła do unicestwienia niemal całego życia na ziemi! A nagroda, o której wspomniałem, polega właśnie na tym, że jako jej twórca możesz obserwować całkiem prawdopodobną i rychłą agonię swego gatunku. Można powiedzieć, że jesteś przeciwieństwem Stwórcy, Annihilatorem…

 

Avram pobladł, podobnie jak pozostali. Zaraz jednak rozpoczęły się wśród zebranych żywe i namiętne dyskusje.

 

– Skąd mamy mieć pewność, że mówisz prawdę? – Dymitr jako pierwszy zaczął mieć wątpliwości. – Dlaczego w ogóle z tobą rozmawiamy i dajemy się wodzić za nos? Wciskasz nam tu niestworzone bajki a my mamy uwierzyć? Za kogo nas masz? Katastrofy nawiedzały Ziemię od samego początku i nic w tym dziwnego.

 

– Gra Avrama została wykorzystana w najgorszy z możliwych sposobów. Wykorzystano ludzką pomysłowość i kreatywność w zakresie zabijania, które jak wiecie, zawsze wychodziło nam najlepiej.

 

– Kto za tym stoi? – Avram powoli zaczął dochodzić do siebie.

 

Hej! Spójrzcie tam! – zawołał ktoś wybiegając na zewnątrz. – Patrzcie na niebo!

 

– Łuna ognia? – zdziwił się ktoś z zebranych.

 

Nate poderwał się na równe nogi i pobiegł co sił schodami na dach hangaru. Za nim udali się Lynn, Avram i Dragan.

 

Z dachu mieli lepszy widok. W panujących ciemnościach, na horyzoncie dostrzegli łuny ognia.

 

– Co jest…? – zapytał Dragan.

 

Nate zaklął niewybrednie i odwrócił się do zebranych.

 

– Od teraz musimy zacząć działać wspólnie.

C.D.N…