Szarość nie istnieje

Końcówka praktyk studenckich w Zakładzie Patomorfologii miejskiego szpitala w Żywcu dłużyła się niemiłosiernie. Janek przeczytał wszystkie książki, przejrzał kolorowe magazyny, które z niezrozumiałym zapamiętaniem gromadziły pielęgniarki, pragnąc choć przez moment poczuć się jak gwiazdy. Piękne stroje, bogaci mężczyźni, droga biżuteria. Kolorowy świat wciągał niespełnionymi obietnicami.

Był zmęczony. W nocy trochę pobalował.

− Chcesz naleśnika? − Anka odwijała przyniesiony z domu pakunek. Zawsze po przyjściu do pracy zjadała obiad z poprzedniego dnia.

− Wolę na misjonarza − przez półprzymknięte usta odpowiedział Janek, obracając w dłoniach kubek z żeńskimi motywami anatomicznymi.

− Dureń.

“Rzeczywiście. Jeśli już, to przecież nie z nią” − pomyślał. Anka miała jakieś czterdzieści lat, przez jej łóżko przeszło więcej lekarzy niż liczy sobie przeciętna klinika.

W pielęgniarskim pokoju Janek przygotowywał sprawozdanie z autopsji R. Byrcika. Denata znaleziono martwego obok biurka na uczelni, gdzie był dziekanem. Całe życie walczył z nauką, a wykończył go zwykły krwotok podpajęczynówkowy. Zewnętrzne oględziny ujawniły złamaną i źle złożoną rękę, blizna chirurgiczna była prawdopodobnie pozostałością po wycięciu wyrostka robaczkowego. Przymknął oczy i przywołał widok dziekana: nagiego, na metalowym stole, bez togi, tytułów i władzy, wyglądał jak „nikt”. Ciekawe jak zapamiętali go studenci.

Janek przebiegł wzrokiem opis, zastanawiając się, która dziekańska ręka była złamana. Nie chciało mu się wracać do prosektorium. Może by kogoś wysłać? Popatrzył na dziewczynę w pielęgniarskim fartuszku, która właśnie podlewała paprotkę.

− Heelaaa − poprosił przymilnie, specjalnie przedłużając samogłoski. − Zaszłabyś?

− Ojj! − krzyknęła. − Widzisz, co zrobiłeś? − Z różowawego fartuszka skapywała woda.

− Zaszłabyś do prosektorium i sprawdziła, którą rękę denat miał złamaną? − mówił łagodnie. Helena poruszyła ramionami, dając do zrozumienia, że jeszcze musi się namyślić i ściągając mokry fartuch skierowała się do prosektorium. Odprowadził ją wzrokiem. Ciekawe, jak długo jeszcze będzie w stanie wyręczać się kobietami. Robiły, co chciał. Na kolokwiach dawały odpisywać. Ale przecież kiedyś się zestarzeje. Siwe włosy, zapadnięta klatka piersiowa. Brrrr.

Studiował medycynę, lecz bez ciśnienia. Równie dobrze mógłby zająć się układaniem kostki brukowej. W zeszłym roku na wakacjach dorabiał jako brukarz. Wtedy po raz pierwszy przez moment nie widział barw. Wystraszył się. Gdyby się wydało, miałby kłopot ze skończeniem studiów.

Szybkie kroki na szpitalnym korytarzu przeszły w trucht, potem w bieg, a sekundę później Helka z otwartymi szeroko oczyma wydyszała:

− Nie ma go!

− Uspokój się, Helu. − Anka położyła rękę na ramieniu młodszej koleżanki. – Ordynator ma przyjść dopiero za pół godziny.

Przez ciało Heleny przebiegł dreszcz, potem drugi i trzeci. Janek pomyślał, że wziąłby ją do swojej firmy brukarskiej, mogłaby zastąpić wibrator. Dopiero po sekundzie doszło do niego, że znikły zwłoki R. Byrcika.

Takiej kotłowaniny nie pamięta, od kiedy zaczął praktykę.

− Kto miał klucze, kto ostatni wchodził do prosektorium? − brzmiały zadawane pytania. Na wszystkie była tylko jedna odpowiedź. „Janek”. Z wesołkowatego studenta przemienił się niemal w handlarza skór. W dodatku głupio nie mieć nic na swoją obronę. Przecież nie powie, że szwagier Helki ma zakład pogrzebowy o bezsensownej nazwie „Biało-czarne”. Zresztą na co komu taki nieudany denat. Jedynie czaszkę po kilkudniowym wymoczeniu w proszku do prania i obraniu z resztek mięsa dałoby się sprzedać studentowi pierwszego roku.

− A ja już myślałem, że z pana strony może mnie tylko spotkać niechciana ciąża którejś z pielęgniarek. − Ordynator Wilski miażdżył go wzrokiem. – Czy pan wie, że to jest prawie niemożliwe, żeby zwłoki zginęły z zamkniętego prosektorium.

Janek nie zdążył jeszcze zastanowić się nad terminem „prawie niemożliwe”, gdy usłyszał wyrok.

− Do chwili wyjaśnienia sytuacji będzie pan pracował na geriatrii. Może przynajmniej żywi panu nie uciekną. − Blade oczy ordynatora wyrażały zakłopotanie. Ale nie złość.

Do zabrania miał niewiele rzeczy. Parę książek, ciuchy na zmianę. Wrzucał wszystko do plecaka. Anka odkroiła kawałek naleśnika i podała mu ze smutnym uśmiechem. Doprawdy dziwna pamiątka, zważywszy na kłopoty, jakich narobił.

Czekało go jeszcze przesłuchanie na policji. No chyba, że dziekańskie truchło objawi się równie nieoczekiwanie, jak znikło.

Do pawilonu geriatrycznego szedł wolnym krokiem. A może – wymyślał kolejne hipotezy – ukrył się tam jakiś zboczeniec szukający obiektu swych patologicznych chuci. Przeczekał za parawanem, a potem wyniósł dziekańskie szczątki i teraz gwałci je w zimnej piwnicy. Pomysł sam w sobie możliwy do przyjęcia, jednak jakby z lekka absurdalny. Niestety nic innego nie przychodziło mu do głowy.

Szedł zamyślony i właśnie wówczas znowu przydarzyło mu się „to”. Poczuł się jak na seansie przedwojennego filmu. Czarno-biały świat wyglądał dziwacznie. Przy wejściu do kostnicy szare cienie kiwały się, niby pogrążone w chorobie sierocej. Janek zamrugał energicznie. Kolory nie wróciły, za to… zobaczył „go”. Dziekan R. Byrcik z karteczką przypiętą do palca u nogi na wpół klęczał pod wybujałym cisem.

− Co pan tu robi! − krzyknął.

Truchło ani drgnęło, obiema rękoma obejmując cis.

Janek doskoczył do szarej postaci, próbując ją złapać i zaciągnąć z powrotem do prosektorium. Wtedy w szklanych oczach zmarłego dziekana pojawił się strach. Groźny i wielki, jak czeluść dzieląca dobro od zła. Szare cienie, chwilę temu tak śmiesznie dygające przed wejściem do kostnicy, teraz znieruchomiały, a w powietrzu zdawało się słyszeć przejmujące „Nie”. Dłonie Janka zanurzyły się w chłodną, śliską plazmę, a szare oblicze upiora pokryła maź płynących czarnych łez. „Chyba coś zrobiłem nie tak?” − przeleciało Jankowi przez głowę. Ale już było za późno. Cienie rzuciły się w jego stronę, wyciągając cienkie, pozbawione mięśni ręce.

Janek zaczął uciekać. Nie był wierzący, teraz jednak gnał na oślep w stronę szpitalnej kaplicy. Truchło dziekana było tuż przy nim. Bliżej i bliżej. Wokół mnożyły się czarne zjawy.

Biegł ile sił. Nie oglądał się. Miał wrażenie, że zaraz go dorwą, a wtedy i on stanie się kolejnym czarnym zombie.

Zbiegł z chodnika na trawnik. Łapał oddech krótkimi haustami. Żebyż jeszcze nie pił tyle poprzedniego wieczora. Przeskoczył niski żywopłot. Ziemia zrobiła się dziwnie miękka. Padający od paru dni deszcz zamienił trawnik w grzęzawisko. Za sobą słyszał nieprzyjemny świst. Identyczny z tym, jaki wydają przedziurawione płuca. Kurcz zaczął łapać mu nogę. Musi zdążyć, musi, musi. Im bliżej kaplicy, tym otaczało go więcej cieni. Lecz nie były to te same czarne cienie, lecz jakby jaśniejsze, niemal białe, lub świetlistobiałe. Do kaplicy prowadziło parę schodów. Jeśli się przewróci, dopadną go i wyssą z niego życie. Uchwycił się metalowej poręczy i wykonał susa. “Ale czy kaplica w ciągu dnia jest otwarta”? Nie było sensu się zastanawiać. Chwycił klamkę, pociągnął i… zamknięte. Zaroiło się od białych postaci. Miał wrażenie, że serce wyskoczy mu z piersi. Czarno-biały film zawirował. Gdzieniegdzie zamigotała zieleń drzew i stracił przytomność.

Kiedy otworzył oczy, nad nim stała Helka z jego ulubionym kubkiem, tym z wyrysowanymi żeńskimi motywami anatomicznymi.

− Zapomniałeś zabrać. A w ogóle, co ci się stało?

Janek nerwowo rozglądał się, nie wiedząc, co powiedzieć. Świat znowu wyglądał jak przedtem. Kolorowy, z odgłosami samochodów i rozmowami chorych, którzy wyszli do szpitalnego parku na spacer. Większość patrzyła z zaciekawieniem w jego stronę.

− C-coo? Eee, nic.

− Mówili, że biegłeś jak opętany, odmawiając litanię do wszystkich świętych. − Hanka nie mogła powstrzymać uśmiechu. − Bieganie odstresowuje, ale mógłbyś wybrać inne miejsce niż szpital.

Janek dochodził zwolna do siebie. Nie był już pewien, w czym uczestniczył. Trafił na zjazd wampirów, a może wczorajszej nocy coś pomieszał. Ucałował Helkę, dziękując za przyniesienie kubka i udał się w stronę geriatrycznego pawilonu.

Budynek z czerwonej cegły znajdował się na końcu brukowanej ścieżki. Dobrze wymyślone. Trudno było pozbyć się wrażenia, że jakaś droga tutaj właśnie się kończy.

Pchnął szklane drzwi. Nie lubił geriatrii. Niebieska poczekalnia pachniała moczem i starymi ludźmi. Pesel personelu był niewiele młodszy od leżących tam pacjentów.

Przełożona pielęgniarek przez krótką chwilę oglądała kartkę z przydziałem. Usta wydęła z niechęcią, a jej siwe odrosty zafalowały.

− Zajmie się Ludwikiem − wychrypiała.

− Ma napełnić? − równie enigmatycznie odpowiedział Janek, który jako tako doszedł już do siebie. Swoją ucieczkę przed truchłami postanowił uznać za pozostałość po nocnej libacji, na której czeski alkohol lał się strumieniami, a wiadomo przecież, że Czesi ładują do niego dodatki, po których nie tylko haluny się pojawiają ale i życie można stracić.

– Nie chodzi o pojemnik z płynem do mycia naczyń, lecz pana Ludwika, spod piątki. Trzeba go umyć, ogolić. Dzisiaj ma przyjść do niego córka. Niech wygląda. Przyślę ci kogoś do pomocy.

Odeszła, mamrocząc coś pod nosem.

Pan Ludwik leżał pod oknem. Trzech innych pacjentów oddychało ciężko. Nawet nie poruszyli się, gdy wszedł. Jego „Dzień dobry” unosiło się chwilę w powietrzu, jak nikomu niepotrzebny papierek rzucony przez niegrzeczne dziecko.

Podśpiewując, przygotował naczynie z wodą i delikatnie odsunął kołdrę. Sponiewierane ciało miało dość życia.

− Zostaw go. − Usłyszał gdzieś za sobą. Facet na środkowym łóżku patrzył w jego stronę. − Zostaw go pan i idź. U niego była już dziś żona.

− Córka ma dopiero przyjść − wyszeptał Janek.

− Żona była. Ta co umarła mu w zeszłym roku.

Postanowił nie zwracać uwagi na androny staruszka.

Przyłożył gąbkę do bladej skóry.

− Czemu mu to robisz?

Niedoszły absolwent medycyny wytarł ręce o prześcieradło i podszedł do człowieka na środkowym łóżku. Najłagodniej, jak tylko mógł, spytał:

− Jakim cudem odwiedziła go zmarła żona?

Siwiuteńki jak gołąbek jegomość najpierw spojrzał zdziwiony, a potem jego wodnisty wzrok aż połaskotał zwoje nerwowe w mózgu Janka.

− Bo widzisz, kawalerze…

Janek od dziecka nie znosił, gdy tak do niego mówiono.

− …jak dusza człowieka chybocze się na granicy światów, wtedy dostrzega tych, którzy odeszli. Oni zawsze są obok, lecz żeby ich zobaczyć, trzeba być jedną nogą już tam… − siwy jegomość przesunął wzrok daleko za okno.

Janek poczuł przechodzący po plecach dreszcz.

– Widziałem dziś zombie – powiedział niepewnie. – Czy i ja zaraz umrę?

Postanowił, że choćby pobieżnie, ale musi opowiedzieć komuś dzisiejszą historię.

Człowiek o wodnistych oczach miał na imię Kuba. W czasie wojny był sanitariuszem. Widział więcej śmierci niż narodzin.

− Wątpię. Niektórzy ludzie w chwilach wielkiego wzburzenia zaczynają widzieć świat niewidzialny. − Wygładził kołdrę żylastą dłonią. − To jest czarno-biały świat z wyraźnym podziałem na dobrych i złych.

− A szarzy? − Janek pamiętał wygląd dziekana.

− Szarość nie istnieje. Jest tylko biel i czerń. Szarość jest stanem przejściowym. Coś jak wodór w stanie atomowym. Szarzy martwi mają jeszcze szansę naprawić jakąś krzywdę. To ich znajdują w trumnach, leżących na boku i z połamanymi paznokciami.

Nie takiej odpowiedzi oczekiwał.

− Szarych nie wolno dotykać – powoli powiedział Kuba.

− Bo?

− Nie odnajdą wejścia do tunelu łączącego ten i tamten świat. Zupełnie jak w przypadku piskląt, które dotknięte przez człowieka zostają odrzucone przez matkę. Szarzy, których dotknął człowiek, wariują. Błądzą po świecie i myślą tylko o zemście.

− Czyli dziekan Byrcik będzie mnie teraz dręczył.

Kuba uśmiechnął się nieznacznie. − Dręczący dziekan to raczej standard niż wyjątek − szepnął ubawiony swoim bon motem. − Możesz sobie i jemu pomóc. Trzeba tylko odnaleźć wejście w inny świat. Czarną lub białą studnię. Korytarz, przejście. Dla szarych nie ma nic gorszego niż pozostawanie w rozdarciu doczesności. Ani „tu”, ani „tam”.

− Ale jak? − Janek z niepokojem patrzył na Kubę. Zza rozchylonej niebieskiej piżamy widać było ciało pokryte starczymi plamami.

− Masz wszystkie informacje. Dasz radę. Jesteś stworzony do odprowadzania szarych do „biało-czarnego” świata. Na pewno znajdziesz odpowiedź. Aha, jak już wszystko załatwisz, przyjdź do mnie. Musimy jeszcze porozmawiać.

Janek nie miał ochoty na żadne rozmowy. Dość wrażeń.

Wyszedł na korytarz. Czy powinien wierzyć słowom Kuby. Co miałby zrobić? Gdzie znaleźć studnię? A może to tylko haluny.

Z daleka słyszał znajomy odgłos. Helka truchtała w jego stronę, a z każdym krokiem poły fartuszka odsłaniały ładnie opalone udo. „Brałbym ją – pomyślał. Och, brałbym ją jak Rosja Krym”.

Nie miała dobrych wiadomości. Drżącym głosem obwieściła, że ma auto zupełnie brudne.

Nic dziwnego. Już dawno powinien je umyć. Szpital zaczął na nim robić wrażenie psychiatryka ze złą opinią, marną skutecznością leczenia i nieznaną nigdzie na świecie zaraźliwością chorób psychicznych.

− Na całym twoim aucie porozrzucane są trupy gołębi z poodrywanymi główkami. Paskudny widok. Wszędzie pióra, krew i wnętrzności.

Janek zbladł. Nie tak wyobrażał sobie końcówkę praktyk.

− Zawiadomiono policję. Myślą, że to rodzina tego Byrcika. Chcą się zemścić, że zniknąłeś im ojca i dziadka.

Popatrzył na Helkę. Rzeczywiście ładna. Szczególnie, gdy się denerwuje.

Jeśli rację miał Kuba, winić należy dziekana, który ogarnięty pasją nienawiści będzie uprzykrzał życie Jankowi. O ile na upiornym dziekanie wcale mu nie zależało, o tyle własny komfort cenił niezwykle wysoko.

Hmm, Kuba powiedział, że ma wszystkie skrawki układanki, nie pozostaje nic innego, jak złożyć z tego rozwiązanie. Niech dzisiejszy surrealistyczny bieg zdarzeń wybuchnie blaskiem ukrytego sensu.

Wziął ulotkę ze stolika. Korzyści z karmienia piersią dziwnie kontrastowały z geriatrycznym pawilonem. Sięgnął po następną. Specyfik na świeży oddech i wolne miejsce na notatki. Wypisał co wie. Nie było tego dużo. Wszystkie informacje wyglądały na wyimki z nieudanego szorta na konkurs Fantastyki. Dłuższą chwilę zastanowił się, czy nie powinien odnaleźć jakiejś protegowanej dziekana, której naukowiec obiecał, że zrobi ją habilitusem, a zostawił z syfilisem. Wina nie wydawała się jednak odpowiednio ciężka, by skazać ofiarę krwotoku podpajęczynówkowego na wieczne błąkanie się po tym świecie.

− Dobrze, żeś pan jeszcze nie poszedł. − Przełożona pielęgniarek stała nad nim. Jej odrosty stały się jakby dłuższe. − Nasz pacjent, pan Jakub, prosił żebym ci to dała.

W wyciągniętej dłoni zajaśniał medalik. Podziękował. Przyjrzał się bliżej. Nie wiadomo, co przedstawiał, liczne linie, niemal jak wijące się białe robaki na sczerniałym mięsie, albo mieszające się z sobą jin-jang wydawały się taką samą niedorzecznością, jak rozmowa z panem Jakubem. Chciał jeszcze o coś zapytać, ale gdy podniósł głowę, zobaczył tylko kołyszące się biodra przełożonej. Jej odrosty mieściły się jedynie w standardzie pawilonu geriatrycznego.

Włożył medalik do kieszeni i jeszcze raz przeczytał półgłosem wypisane elementy łamigłówki. Hmm, chyba wiem.

Czym prędzej postanowił odszukać szpitalnego dozorcę.

Znalazł go przy pieleniu róż. Na pobrudzonym identyfikatorze widoczne było jedynie imię.

− Och, tu panu wypadły sekatory. Proszę. − Podał usłużnie.

− To tobie uciekł nieboszczyk?

Że też takie informacje nie mają szans pozostać w sekrecie dłużej niż pięć minut.

− Panie Antoni − zaczął przymilnie. − Pożyczyłby mi pan szpadla?

− Jakeś go nie zakopał, to i go nie odkopiesz.

“Mądrość ogrodników nie ma sobie równych” − pomyślał Janek.

− Szpadel − poprosił jeszcze raz i pospieszył z wyjaśnieniem, że musi podrzucić trochę żwiru na podjazd, gdzie zaparkował auto.

− A niech weźmie. Tylko niech nie zapomni oddać.

Tym razem wiedział już dokładnie, co chce zrobić. Odkopie wejście do „krainy cieni”. Tylko jedno miejsce wydawało się właściwe.

Stanął pod rozłożystym cisem. Drzewem strzegącym krainy umarłych, z którego w średniowieczu wyrabiano lek przeciw wściekliźnie, a czarownice dodawały do kotłów z zupą przygotowywaną dla czarta. Wejście musi być pod cisem.

Nie namyślając się, wbił szpadel. Korzenie stawiły opór. Lecz nie one były najgorsze. Nagle zrobiło się nieprzyjemnie chłodno. Truchło Byrcika wyrosło nie wiadomo skąd. Poszarzałe, bez wyrazu. Za nim pojawiły się jasne, prawie białe istoty i najgorsze z nich, czarne cienie, ociekające mazią i wydzielające trupi smród. „Mógł jednak zabrać parę ulotek na preparaty reklamujące świeży oddech” − pomyślał bez sensu. Nie atakowały. Możliwe, że chcą, by dokopał się do podziemi. Odnalazł ukryte wejście. Wówczas w blasku słońca wprowadzi zagubione szpitalne dusze do Krainy Przeznaczenia. Trochę banalne, ale niech tam, najwyżej opisze historię i wyśle na jakiś konkurs.

Stwory to zbliżały się do niego, to oddalały. Za każdym razem, gdy były już blisko medalik rozgrzewał się transcendentalnym, niezrozumiałym ciepłem. Tak wielkim, że powinno palić się ciało, a jednak w topiącym się od własnego żaru medaliku nie było mocy zniszczenia. Za to zaklęta w nim siła zabezpieczała go przed atakiem plujących czarno-białym śluzem stworów.

Spocił się. Któryż to już raz dzisiaj. Rytmicznie uderzał sztychówką o ziemię, dłońmi usuwał większe kamienie. W każdej chwili miał nadzieję ujrzeć ocembrowane wejście do studni i bijące z niej białe światło, bądź też czerń tak wielka, że aż wsysająca poświatę pochmurnego popołudnia.

Podniósł jeden kamień, potem następny. Chyba znalazł.

Gdy wyprostował się nad wykopanym dołem, w dłoniach trzymał zawiniątko. Biała jak śnieg pieluszka skrywała tajemnicę sprzed lat. W nylonowej torebce znajdował się wyjaśniający list.

Trzy dni później w szpitalnej świetlicy zorganizowano konferencję prasową. Dyrektor wytłumaczył, że zwłoki dziekana Byrcika odnalazły się. Podobno pomylono wózki i do kostnicy zawieziono nie tę osobę, którą należało.

Dziwne, ale nikt nie skojarzył, że dziekan odnalazł się dokładnie w chwili, gdy ksiądz odmawiał modlitwę za zmarłych nad białą trumienką składaną do grobu na pobliskim cmentarzu.

Dziennikarzy bardziej interesowała historia znaleziska w szpitalnym parku. Dyrektor wyjaśnił, że w pieluszce zawinięte były zwłoki niemowlęcia. Dołączony list informował, że młoda kobieta urodziła nieślubne, martwe dziecko, zanim jeszcze dojechała do szpitala. Ojciec dziecka, nie wiedząc co zrobić, postanowił zakopać je pod cisem. List podpisany był inicjałami „R. B.”

Miejscowi żurnaliści skrzętnie zapisywali i nagrywali słowa dyrektora. Jedynie siedząca w pierwszym rzędzie dziennikarka nie wyglądała na przekonaną. Janek przyjrzał się jej uważnie. Inteligentna twarz – pomyślał. Zapewne miłośniczka kotów, jak można było sądzić po swetrze, z którego drobne kocie pazurki powyciągały część nitek. Przedstawiła się jako Reg i zadała najważniejsze dla Janka pytanie.

− Dalej zamierza pan kończyć medycynę?

Co miał odpowiedzieć. Że po spotkaniu z Jakubem zdecydował przystać do bractwa odprowadzającego błąkające się duchy do miejsc wiecznego spoczynku. Ciemne oczy dziennikarki badawczo świdrowały Jana.

− Jjj-eszcze nie wiem.

− Naprawdę? − spytała drwiąco. − Myślałam, że wszystko jest oczywiste. Że jest tylko tak lub nie. Dobre lub złe. Czarne lub białe.

− N-o n-ie. − Zbity z tropu Janek nie mógł złapać oddechu. − N-ie zawsze jest czarne i białe, zdarza się też choćby niebieski wieloryb.

− Taaak, ale on jest z Rosji. − Podsumowała Reg i w tym momencie zgromadzeni dziennikarze zaczęli wychodzić ze świetlicy.

Koniec

Punkt 5 regulaminu! Przycinaj, przycinaj, przycinaj… Limit na konkurs 20 tyś. znaków, czyli masz o 3 592 znaki za dużo :)

Ło kurde! Wielkie dziękuję Blacktomie. Trza przyciąć.

Anonimie, przeczytałem początek zainteresowany medyczną tematyką, ale niestety widać, że nie masz o sprawie pojęcia. “Wydziały” są na policji albo na uczelniach, patologii może być “zakład”, poza tym w Polsce mówi się raczej o patomorfologach, a nie patologach. W prosektorium nie pracują pielęgniarki, tylko technicy. Mózg w alkoholowym roztworze to też czysta fantastyka.

Oprócz tego zauważyłem sporo literówek, brakujących przecinków i błędów w zapisie dialogów. Póki nikt nie przeczytał, może warto rozważyć ustawienie tekstu jako kopię roboczą i poprawienie usterek.

Dzięki funthe…m. Poprawiłem wydział na zakład. Literówek kurcze nie dojrzałem, z przecinkami jeszcze gorzej, bo nie wiem gdzie brakuje. Zastanawiam się, które dialogi są źle zapisane.

− Chcesz naleśnika. − Anka odwijała przyniesiony z domu pakunek.

Nie brakuje znaku zapytania?

− Ojj − krzyknęła.

Skoro krzyknęła, to chyba przydałby się gdzieś wykrzyknik.

− Uspokój się Hela.

“Hela” to wołacz, wołacze oddzielamy przecinkami z obu stron, jeśli trzeba.

− Co pan tu robi − krzyknął.

Kolejny brak pytajnika. Niestety wystarczy przelecieć wzrokiem, błędy same rzucają się w oczy.

Nie wiem, jak dalej z dialogami, ale w razie wątpliwości: http://www.fantastyka.pl/loza/17

Ogólnie chyba przydałby Ci się ten wątek: http://www.fantastyka.pl/loza/14

Powodzenia!

Funthe…m. Oczywiście masz rację! Bardzo Ci dziękuję i zabieram się za poprawki.

1.Studenci kierunku lekarskiego nie odbywają praktyk w zakładach patomorfologii, więc tym bardziej nie robią tego studenci innych kierunków. Tak jest w naszym kraju i być może tutaj mógłbyś, autorze, szukać obrony swojej wizji, ale niestety – rzecz dzieje się w Żywcu. ;)

2.Po co pielęgniarki w takim zakładzie? Do pomocy są tam co najwyżej technicy. Fun już o tym pisał, a tu dalej niepoprawione.

3.Nawet jeśli przyjmiemy, że Janek jakimś cudem wkręcił się na praktyki na patomorfę, to wątpię, żeby jako student pisał sprawozdanie z autopsji. xD Abstrahując od filmowej fikcji, współczesna patomorfologia to w 90% (jeśli nie więcej) oglądanie komórek pod mikroskopem. Sekcje zwłok zdarzają się na tyle rzadko, że wątpię, aby powierzono sporządzanie raportu studentowi, który widział procedurę, przy dobrych wiatrach i kupie szczęścia, raptem któryś raz z kolei. Częściej sekcje wykonują medycy sądowi – a to całkiem inna specjalizacja.

Ciekawe, jak zapamiętali go studen

Ciekawe, jak zapamiętali go studenci.

Ciekawe, jak zapamiętali go studenci.

Ciekawe, jak zapamiętali go studenci.

Zbędny przecinek.

Popatrzył na dziewczynę w pielęgniarskim fartuszku, która właśnie podlewała paprotkę.

Popatrzył na dziewczynę w pielęgniarskim fartuszku, która właśnie podlewała paprotkę.

XD 4.Pielęgniarki nie są od podlewania paprotek. :< Do tego podkreślmy raz jeszcze – Janek jest studentem na praktyce; pod nim naprawdę nie ma już nikogo więcej. To on w pierwszej kolejności by po coś leciał w razie potrzeby. :D

Ale przecież kiedyś się zestarzej.

Ale przecież kiedyś się zestarzej. Siwe włosy, zapadła klatka piersiowa.

Literówka + “zapadnięta”

Wtedy po raz pierwszy przez moment nie widział barw. Wystraszył się. Gdyby się wydało, miałby kłopot ze skończeniem studiów.

Wtedy po raz pierwszy przez moment nie widział barw. Wystraszył się. Gdyby się wydało, miałby kłopot ze skończeniem studiów.

Wcale nie.

Ordynator ma przyjść dopiero za pół godziny.

Ordynator ma przyjść dopiero za pół godziny.

Ordynator ma przyjść dopiero za pół godziny.

Ordynator oddziału, ale kierownik zakładu.

Jedynie czaszkę po kilkudniowym wymoczeniu w proszku do prania i obraniu z resztek mięsa dałoby się sprzedać studentowi pierwszego roku.

Jedynie czaszkę po kilkudniowym wymoczeniu w proszku do prania i obraniu z resztek mięsa dałoby się sprzedać studentowi pierwszego roku.

Znaczy to akurat prawda, ale czemu moczyć czaszkę w proszku do prania? Jakieś źródło podasz, autorze? To fascynujące. :D

− Do chwili wyjaśnienia sytuacji będzie pan pracował na geriatrii. Może przynajmniej żywi panu nie uciekną. − Blade oczy dziekana wyrażały zakłopotanie. Ale nie złość.

− Do chwili wyjaśnienia sytuacji będzie pan pracował na geriatrii. Może przynajmniej żywi panu nie uciekną. − Blade oczy dziekana wyrażały zakłopotanie. Ale nie złość.

− Do chwili wyjaśnienia sytuacji będzie pan pracował na geriatrii. Może przynajmniej żywi panu nie uciekną. − Blade oczy dziekana wyrażały zakłopotanie. Ale nie złość.

Skoro się wypowiada ordynator, to czemu w didaskaliach jest o oczach dziekana, który jest trupem i, mało tego, zniknął?

Szare cienie, chwilą temu tak śmiesznie dygające przed wejściem do kostnicy

Szare cienie, chwilą temu tak śmiesznie dygające przed wejściem do kostnicy

Szare cienie, chwilą temu tak śmiesznie dygające przed wejściem do kostnicy

Literówka.