Plaga

Sta­tek wy­sa­dził nas na ląd wie­czo­rem siód­me­go dnia czwar­te­go księ­ży­ca w dwu­dzie­stym ósmym roku Żół­tej Ligi. Już wtedy ma­ry­na­rze żar­to­wa­li: „Abois – mia­sto, które nie może za­snąć”. Straż­nik por­to­wy pa­trzył na nas jak na ludzi nie­speł­na ro­zu­mu, nawet gdy po­ka­za­łem mu sy­gnet z pa­ję­czy­ną na oczku.

– Zda­je­cie sobie spra­wę, że jeśli wpusz­czę was teraz do mia­sta, nie bę­dzie­cie mogli już wyjść? – upew­nił się po raz trze­ci, a ja ski­ną­łem głową i tak oto zna­leź­li­śmy się we­wnątrz murów Abois.

Pierw­si ko­lo­ni­ści, któ­rzy przy­by­li na In­fa­ran­ce setki lat temu, na­zy­wa­li ten świat kra­jem cieni. Nigdy tego nie ro­zu­mia­łem, bo uro­dzi­łem się tutaj. Teraz jed­nak, kiedy wę­dro­wa­li­śmy pu­sty­mi uli­ca­mi mia­sta i je­dy­nym dźwię­kiem za­kłó­ca­ją­cym ciszę był stu­kot na­szych pod­ku­tych butów, po­czu­łem, że zstą­pi­li­śmy do kra­iny umar­łych.

– Wi­taj­cie w za­świa­tach – wy­po­wie­dzia­ła moje myśli na głos In­di­ce.

– Aura śmier­ci oto­czy­ła to mia­sto. – Ma­la­di­que, otu­lo­na płasz­czem Pa­za­mir­ra mimo pa­nu­ją­ce­go upału, po­ki­wa­ła po­waż­nie głową.

– Śmier­dzi pło­ną­cy­mi tru­pa­mi – zgo­dził się on sam, wę­sząc w po­wie­trzu jak to miał w zwy­cza­ju.

– No co wy? – prych­ną­łem, mach­nąw­szy ręką na ster­tę zwę­glo­nych ciał, którą wła­śnie mi­ja­li­śmy.

Po­dob­ne stosy le­ża­ły mniej wię­cej co sto, dwie­ście kro­ków, nie­któ­re tliły się jesz­cze, inne tylko dy­mi­ły, a po­zo­sta­łe zu­peł­nie zga­sły. Ma­la­di­que roz­ka­sła­ła się w prze­siąk­nię­tym dymem po­wie­trzu. Poza nami w za­drze­wio­nej alei nie było śladu ży­we­go czło­wie­ka – część domów wzdłuż trak­tu za­ba­ry­ka­do­wa­no, kilka miało drzwi prze­kre­ślo­ne czer­wo­ną farbą, a po­zo­sta­łe wy­glą­da­ły na kom­plet­nie opu­sto­sza­łe. Bra­ko­wa­ło ja­kich­kol­wiek zwie­rząt. Nie było psów ani kotów, nawet pta­ków. Znik­nę­ły muchy, od któ­rych mia­sto po­win­no się roić. Był tylko krztu­szą­cy smog, lekki fetor zgni­li­zny i pusta aleja. Drze­wa ko­ły­sa­ły ukwie­co­ny­mi ga­łę­zia­mi nad zwa­ła­mi po­czer­nia­łych szcząt­ków.

– Dokąd my tak wła­ści­wie idzie­my? – za­py­ta­ła In­di­ce. – Ksią­żę­cy zamek jest w tamtą stro­nę.

– Fla­na­za­ne’a zo­sta­wi­my sobie na póź­niej. Chcę się naj­pierw ro­zej­rzeć po mie­ście.

W dziel­ni­cy ku­piec­kiej sy­tu­acja wy­glą­da­ła nieco le­piej – mniej tru­pów, choć miej­ski rynek spra­wiał jesz­cze bar­dziej po­sęp­ne wra­że­nie niż port – może dla­te­go, że za­miast tłu­mów, kłę­bi­ła się na nim tylko mgła. Tutaj, w głębi mia­sta, gdzie nie do­cie­ra­ła chłod­na bryza znad morza, po­wie­trze było zu­peł­nie nie­ru­cho­me, dusz­ne od cie­pła oraz wil­go­ci, jakby nie wy­star­czał swąd ognia i śmier­ci. Pod pły­tów­ką, z kol­czu­gą, prze­szy­wa­ni­cą i bie­li­zną pod spodem po­ci­łem się jak w jed­nej z saun wszę­dzie bu­do­wa­nych ostat­nio na kel­lu­ań­ską modłę. Przez chwi­lę za­sta­na­wia­łem się, czy i Abois miało taką, ale po­krę­ci­łem głową i od­su­ną­łem od sie­bie głu­pie myśli. Mi­nę­li­śmy co naj­mniej kilka śród­miej­skich go­spód, lecz wszyst­kie były za­mknię­te, w nie­któ­rych za­bi­to de­ska­mi nawet okna. W końcu jed­nak zna­leź­li­śmy za­jazd gotów nas przy­jąć. „Czy­ste Ręce” – gło­sił szyld nad wej­ściem. Ku mo­je­mu za­sko­cze­niu w obe­rży tło­czy­ło się całe mnó­stwo gości. Mimo tego drob­ny karcz­marz przy­padł do nas zanim zdą­ży­li­śmy po­rząd­nie się ro­zej­rzeć.

– Wi­taj­cie w „Czy­stych Rę­kach”, je­dy­nej czyn­nej karcz­mie w mie­ście Abois! – za­wo­łał z sze­ro­kim uśmie­chem na twa­rzy Kel­lu­anin – złoty ząb jasno świad­czył o jego po­cho­dze­niu. – Coś podać? Mamy wszyst­ko, piwo, wino, wódkę, chleb, bułki i kaszę, wie­przo­wi­nę, wo­ło­wi­nę…

– Wy­star­czy. – Unio­słem dłoń. – Widzę, że in­te­res się kręci.

Wy­szcze­rzył się jesz­cze bar­dziej, ką­ci­ki jego warg nie­mal się­gnę­ły kol­czy­ków w uszach.

– Nie chcę być nie­czu­ły, ale cóż, ceny żyw­no­ści w Abois spa­da­ją pro­por­cjo­nal­nie do ma­le­ją­cej po­pu­la­cji.

– A pan nie boi się za­ra­zy?

– Och, je­ste­ście nowi w mie­ście! – za­wo­łał, zwra­ca­jąc uwagę po­zo­sta­łych gości, co wy­wo­ła­ło na mojej twa­rzy gry­mas iry­ta­cji. Za­uwa­żył to. – Prze­pra­szam. Wszy­scy w Abois wie­dzą, że Wio­sen­ny Mór nie ima się Kel­lu­anów.

– Nie­waż­ne. Szu­ka­my noc­le­gu.

– O, mam dużo wol­nych miejsc. Jeden pokój? Dwa? Czte­ry?

– Dwa wy­star­czą.

Kiedy karcz­marz grze­bał w szu­fla­dzie za ladą, po­chy­li­łem się do Ma­la­di­que.

– Czy ktoś w tej go­spo­dzie jest za­ra­żo­ny?

Mała wiedź­ma przy­mknę­ła na mo­ment oczy.

– Nie.

Kel­lu­anin wró­cił, srebr­ni­ki i klu­cze prze­szły z rąk do rąk. In­di­ce nie­mal na­tych­miast wy­rwa­ła mi te ostat­nie z dłoni i nie oglą­da­jąc się na ni­ko­go ru­szy­ła na górę. Zła­pa­łem ją za ramię.

– Hej, In­di­ce. Czy wy­da­łem po­zwo­le­nie uda­nia się na spo­czy­nek?

– Chrzań się, Si­li­thien. Ka­za­łeś mi w nocy stać dwie warty na tym cho­ler­nym stat­ku.

– Ma­la­di­que była chora.

– Nie była chora, tylko do­sta­ła okre­su. Ma czter­na­ście lat, po­win­na na­uczyć się… Nie patrz tak na mnie, Pa­za­mir­rze.

Wes­tchną­łem.

– Idź już le­piej.

In­di­ce wzru­szy­ła ra­mio­na­mi i wstą­pi­ła na scho­dy. Ol­brzym i Ma­la­di­que po­dą­ży­li za nią. Zi­ry­to­wa­ny, otwo­rzy­łem już usta, ale mach­ną­łem ręką i za­mkną­łem je z po­wro­tem. Ro­zej­rza­łem się do­oko­ła. Więk­szość gości stra­ci­ła już nami za­in­te­re­so­wa­nie – za wy­jąt­kiem blon­dyn­ki sa­mot­nie sie­dzą­cej przy kon­tu­arze, która wbi­ja­ła we mnie spoj­rze­nie oliw­ko­wych oczu. Uchwy­ci­łem jej wzrok. Unio­sła kie­li­szek z winem, jakby wzno­si­ła toast na moją część i upiła łyk al­ko­ho­lu. Po­sła­łem jej krzy­wy uśmiech, pod­sze­dłem i usia­dłem obok. Wy­so­ki sto­łek za­skrzy­piał, może od cię­ża­ru mojej zbroi.

– Niech pan coś poda do je­dze­nia. Byle nie ryby. – Ski­ną­łem na karcz­ma­rza.

– Na­tych­miast!

Uszczę­śli­wio­ny Kel­lu­anin otwo­rzył drzwi do kuch­ni i wy­darł się na ku­cha­rza.

– Czasy są cięż­kie, ale żeby upi­jać się sa­me­mu? – zwró­ci­łem się do blon­dyn­ki.

– Napij się więc ze mną – od­par­ła, prze­su­wa­jąc do mnie kie­li­szek po la­dzie.

Za­trzy­ma­łem go dło­nią w że­la­znej rę­ka­wi­cy.

– Czemu za­wdzię­czam ten za­szczyt?

– Po­do­basz mi się.

– Cóż za bez­po­śred­niość.

– Szko­da czasu i sił na uprzej­mo­ści – od­po­wie­dzia­ła, ki­wa­jąc się na stoł­ku. – Mia­łam cięż­ki ty­dzień, a na­stęp­ny nie bę­dzie lżej­szy. „Jedz, pij i raduj się, bo jutro umrze­my.” Znasz te słowa?

Po­krę­ci­łem głową.

– To in­skryp­cja na jed­nej z tu­tej­szych ruin. Jesz­cze z cza­sów, kiedy żyli tu po­bra­tym­cy two­je­go ol­brzy­ma, a poza Le­wia­ta­nem po nie­bie la­ta­ły smoki, paląc całe mia­sta, jeśli taki aku­rat miały ka­prys. Jed­ne­go dnia żyłeś, dru­gie­go nie. Jak teraz.

– Ten afo­ryzm przy­po­mi­na mi Wio­sen­ny Mór: pach­nie słod­ko, ale to symp­tom upad­ku.

Ro­ze­śmia­ła się.

– Abois jest ska­za­ne na śmierć. Mo­że­my ronić łzy i wyć do słoń­ca albo za­ba­wić się i spró­bo­wać ugryźć jesz­cze nieco życia. Sta­ro­żyt­ni do­pro­wa­dzi­li sztu­kę de­ka­den­cji do per­fek­cji, szko­da, żeby ich nauki się zmar­no­wa­ły.

– A co jeśli przy­by­łem, żeby ura­to­wać to mia­sto?

– Ależ jedno nie wy­klu­cza dru­gie­go.

Spodo­ba­ła mi się jej od­po­wiedź, więc kiw­ną­łem z uzna­niem głową, ują­łem de­li­kat­nie szkło mię­dzy sta­lo­we palce i do­pi­łem reszt­kę wina po­zo­sta­wio­ną przez blon­dyn­kę. Zaraz potem przy­szło moje je­dze­nie – kur­czak w po­traw­ce z sie­ka­nych grzy­bów. Za­ją­łem się ko­la­cją, pod­czas gdy ko­bie­ta przy­glą­da­ła mi się bez słowa, wo­dząc pal­ca­mi po kra­wę­dzi pu­ste­go kie­lisz­ka, który prze­su­ną­łem z po­wro­tem do niej.

– Więc wła­śnie to spro­wa­dza cię do mia­sta? Na­praw­dę chcesz je oca­lić?

– Ow­szem.

– Kiedy przy­by­łam do Abois, też z po­cząt­ku my­śla­łam, że to moż­li­we. Teraz… – Uśmiech­nę­ła się.

– Za­trzy­ma­łaś się tutaj?

Ski­nę­ła głową. Przez kilka chwil oboje mil­cze­li­śmy. Po­do­bał mi się spo­sób, w jaki na mnie pa­trzy­ła. Każ­de­mu męż­czyź­nie by się po­do­bał.

– To co, idzie­my na górę? – za­py­ta­ła, kiedy skoń­czy­łem jeść.

– Na górę…? – od­po­wie­dzia­łem py­ta­niem, ro­biąc nie­win­ną minę.

– Już mó­wi­łam, po­do­basz mi się.

– Jeśli lu­bisz taki żoł­nier­ski typ jak ja, masz na­praw­dę zły gust. Albo je­steś kom­plet­nie pi­ja­na.

– Jedno nie wy­klu­cza dru­gie­go. – We­so­łe iskier­ki za­tań­czy­ły w jej zie­lo­nych oczach.

– Nie chciał­bym, żebyś zro­bi­ła coś, czego potem bę­dziesz ża­ło­wać.

Za­śmia­ła się zdu­mio­na.

– A więc ry­cer­skość jesz­cze nie zgi­nę­ła! Lubię cię… jak się wła­ści­wie na­zy­wasz? Nie­waż­ne. Karcz­ma­rzu, jesz­cze wina! Pro­szę dać całą bu­tel­kę. – Kiedy obe­rży­sta speł­nił jej po­le­ce­nie, po­wo­li na­peł­ni­ła kie­li­szek, potem znowu prze­su­nę­ła go w moją stro­nę. Po­pa­trzy­ła mi pro­sto w oczy. – Pij, ry­ce­rzu. Jeśli bę­dziesz rów­nie mocno wsta­wio­ny co ja, wszyst­ko bę­dzie w po­rząd­ku, praw­da?

– Nie wiem. Nie je­stem ry­ce­rzem – od­po­wie­dzia­łem i jed­nym hau­stem opróż­ni­łem kie­li­szek.

 

***

 

Obu­dzi­ło mnie słabe zie­lo­ne świa­tło, wpa­da­ją­ce przez okno po­ko­ju. Po­my­śla­łem, że na in­nych świa­tach kac mu­siał być znacz­nie bar­dziej do­tkli­wy. Tak czy owak, pod­nio­słem się z łóżka z głową pę­ka­ją­cą bólem i ję­zy­kiem wy­schnię­tym jak pia­ski Ża­ru­gi. Przez kilka chwil pró­bo­wa­łem przy­po­mnieć sobie, gdzie wła­ści­wie je­stem i co się wczo­raj stało. Zo­ba­czy­łem dam­ską bie­li­znę roz­rzu­co­ną na pod­ło­dze i w końcu moje myśli po­pły­nę­ły szyb­ciej. Na noc­nym sto­li­ku stała ka­raf­ka z wodą, nie kło­po­cząc się uży­wa­niem szklan­ki, spłu­ka­łem gar­dło chłod­nym pły­nem. Już chcia­łem ru­szyć do drzwi, ale po­tkną­łem się o sta­lo­wy na­ra­mien­nik. Naj­pierw za­klą­łem, kiedy ból prze­szył mój duży palec u stopy, jed­nak potem za­chi­cho­ta­łem i po­krę­ci­łem głową. Wczo­raj zdą­ży­łem się upić, zanim za­świ­tał mi po­mysł, żeby pójść na górę i zdjąć z sie­bie nie­wy­god­ną zbro­ję. Przy­po­mnia­łem sobie o pły­tów­ce do­pie­ro kiedy w środ­ku nocy blon­dyn­ka za­cią­ga­ła mnie do swo­je­go po­ko­ju.

– Daj spo­kój, za­ło­żę się, że ścią­gnę to z cie­bie szyb­ciej niż ty roz­sz­nu­ru­jesz mój gor­set.

– Stoi!

Nie wiem jak, ale na­praw­dę udała jej się ta sztu­ka. Może ja­kimś cudem była mniej pi­ja­na ode mnie.

Kiedy wresz­cie zsze­dłem na dół, za­sta­łem to­wa­rzy­szy przy stole, wła­śnie koń­czy­li późne śnia­da­nie. Obie ko­bie­ty pa­trzy­ły na mnie wil­kiem, za to Pa­za­mirr wy­szcze­rzył kły w uśmie­chu.

– Dzień dobry – po­wie­dzia­łem. – Kończ­cie je­dze­nie i ru­sza­my do mia­sta.

 

***

 

Re­ko­ne­sans nie przy­niósł żad­nych no­wych wia­do­mo­ści – w za­sa­dzie spo­tka­li­śmy tylko paru pa­choł­ków miej­skich, tru­dzą­cych się roz­pa­le­niem ognia pod nowym sto­sem zwłok, osza­la­łą z roz­pa­czy matkę, która stra­ci­ła wła­śnie ostat­nie z sied­mior­ga dzie­ci, a także star­ca zaj­mu­ją­ce­go się za­ła­do­wy­wa­niem pa­dłych na uli­cach tru­pów na tacz­kę. Wio­sen­ny Mór zabił już pra­wie jedną trze­cią mia­sta i nie za­po­wia­da­ło się, aby miał zwol­nić tempo. Plaga ponoć naj­pierw wy­bu­chła w por­cie, ale poza tym nikt nic nie wie­dział i ni­ko­go nic nie ob­cho­dzi­ło – etap pa­ni­ki Abois miało dawno za sobą.

– Po­trze­bu­je­my uzdro­wi­cie­li, a przy­sy­ła­ją nam Pa­ją­ki – wy­mam­ro­tał ze zło­ścią straż­nik, kiedy po­ka­za­łem mu sy­gnet z pa­ję­czą sie­cią.

– Uwa­żaj, co mó­wisz – od­po­wie­dzia­ła mu zimno In­di­ce.

– A co nam zro­bi­cie?! – za­wo­łał jego to­wa­rzysz, dźga­ją­cy po­chod­nią stos mo­kre­go drew­na, które nie chcia­ło się za­pa­lić. – I tak wszy­scy je­ste­śmy już mar­twi!

– Sły­sza­łeś to? – In­di­ce za­py­ta­ła z uda­wa­nym nie­do­wie­rza­niem.

Wes­tchną­łem.

– Aż na­zbyt do­brze. Krzy­czał, a mnie boli głowa. Za­ra­za czy nie za­ra­za, Pa­ją­ków po­win­no się bać. Pa­za­mirr.

Wło­cha­ty ol­brzym ude­rzył po­chy­lo­ne­go straż­ni­ka pię­ścią w brzuch. Kiedy męż­czy­zna padł już na bruk, Pa­za­mirr za­czął go kopać. To­wa­rzysz bi­te­go wy­ko­nał ruch, jakby chciał przyjść mu z po­mo­cą, ale In­di­ce wy­cią­gnę­ła tylko ra­pier do po­ło­wy z po­chwy i straż­nik znie­ru­cho­miał, blady, wpa­trzo­ny we współ­pra­cow­ni­ka, któ­re­go Pa­za­mirr wła­śnie pod­no­sił za kark, by jesz­cze kilka razy mu przy­ło­żyć.

– Wy­star­czy.

Za­krwa­wio­ny straż­nik padł na czwo­ra­ki.

– Na­praw­dę po­win­ni­ście uwa­żać, co mó­wi­cie – rze­kłem. – I przy­kła­dać się do pracy, pil­no­wać dys­cy­pli­ny. Ina­czej mo­że­my tu wró­cić.

Ode­szli­śmy, od­pro­wa­dze­ni nie­na­wist­ny­mi spoj­rze­nia­mi. In­di­ce gwiz­da­ła pod nosem za­do­wo­lo­na. Za­de­cy­do­wa­łem, że czas od­wie­dzić księ­cia Fla­na­za­ne’a, więc opu­ści­li­śmy śród­mie­ście, kie­ru­jąc się na wzgó­rze do­mi­nu­ją­ce nad mia­stem, szczyt któ­re­go wień­czył fort pana grodu. Do­tar­li­śmy do bramy zamku i… na tym nasza po­dróż się skoń­czy­ła.

Być może ktoś wie­dział, że w mie­ście są Pa­ją­ki, bo Fla­na­za­ne przy­brał naj­lep­szą moż­li­wą obro­nę przed nie­pro­szo­ny­mi go­ść­mi: za­mknię­te wrota i żad­nych war­tow­ni­ków, któ­rym mo­gli­by­śmy gro­zić. Przy­naj­mniej żad­nych wi­docz­nych war­tow­ni­ków. Krzy­ki nie zdały się jed­nak na nic, więc nawet jeśli gwar­dzi­ści sie­dzie­li w zam­ko­wej bra­mie, ści­ska­jąc kusze w rę­kach, po pro­stu się nie ujaw­ni­li i mu­sie­li­śmy odejść z kwit­kiem – na ten mo­ment. Za­miast tego po­pro­wa­dzi­łem więc swo­ich ludzi do miej­skie­go chra­mu, urzą­dzo­ne­go w nie­gdy­siej­szym ko­ście­le Nie­bios. Gmach wy­róż­niał się żół­tym ko­lo­rem na tle bu­rych ka­mie­nic mia­sta. Jego in­te­gral­ną część sta­no­wił ozdo­bio­ny rzeź­ba­mi kruż­ga­nek z dwie­ma ka­pli­ca­mi w ro­gach, przy­po­mi­na­ją­cy­mi ni­skie basz­ty. Głów­ny bu­dy­nek rów­nież miał dwie wieże, strze­la­ją­ce wy­so­ko w niebo me­ta­lo­wy­mi igli­ca­mi, zaś cen­tra­lą część fa­sa­dy zdo­bił wiel­ki, zło­co­ny re­lief przed­sta­wia­ją­cy pro­mie­ni­ste słoń­ce. Nie­ste­ty dawny ko­ściół wy­glą­dał znacz­nie mniej oka­za­le w środ­ku – zdar­to wszel­kie de­ko­ra­cje po re­li­gii Nie­bios, lecz na ich miej­sce nie przy­go­to­wa­no no­wych, za­miast więc im­po­no­wać go­be­li­na­mi, ma­lo­wi­dła­mi i pła­sko­rzeź­ba­mi, chram świe­cił gołym murem. No, pra­wie – świa­tło wpa­da­ją­ce przez wiel­ki wi­traż na tyl­nej ścia­nie tań­czy­ło róż­no­ko­lo­ro­wo na li­ściach ol­brzy­mich pa­pro­ci, usta­wio­nych w do­nicz­kach tak, że za oł­ta­rzem utwo­rzy­ło się coś w ro­dza­ju ma­łe­go ogro­du. I wła­śnie po­środ­ku tej zie­le­ni stał czło­wiek w ciem­nych sza­tach, z no­życz­ka­mi w ręku, usu­wa­jąc ze­schnię­te ło­dyż­ki ro­ślin.

– Kto przy­by­wa do głów­ne­go chra­mu Abois? – za­py­tał, nie od­wra­ca­jąc się ani nie prze­ry­wa­jąc za­ję­cia.

– Po­rucz­nik Si­li­thien Neyr, Pa­ją­ki. To moi współ­pra­cow­ni­cy – sier­żant Pa­za­mirr z Ob­sy­dia­no­we­go Kła oraz funk­cjo­na­riusz­ki In­di­ce Cu­ra­int-De­su­vax i Ma­la­di­que Sor­je­an.

– Och. – Star­szy męż­czy­zna z siwą bro­nią odło­żył no­życz­ki, wy­gła­dził szatę. – Su­ra­phe. Je­stem opie­ku­nem tej świą­ty­ni.

Na chwi­lę za­pa­dła kło­po­tli­wa cisza.

– Tak, to żerca – po­twier­dzi­ła Ma­la­di­que.

Za­śmia­łem się ner­wo­wo.

– Prze­pra­szam. Po pro­stu nie wy­glą­da wie­leb­ny na…

– Nie szko­dzi. – Uśmiech­nął się miło. – Przed wojną byłem ka­pła­nem Nie­bios. Ale do­łą­czy­łem do Loży i dzię­ki temu po­zo­sta­wio­no mi mój uko­cha­ny ko­ściół.

Cisza po­wró­ci­ła, jesz­cze bar­dziej krę­pu­ją­ca niż po­przed­nio. Nie każdy po­tra­fił lek­kim tonem po­wie­dzieć, że zdra­dził swoją wiarę i prze­szedł na stro­nę naj­gor­sze­go wroga. Nie żeby się to nie zda­rza­ło. Wojna prze­to­czy­ła się przez In­fa­ran­ce i wielu zmie­ni­ło barwy – bez­wied­nie zer­k­ną­łem na In­di­ce.

– Tak czy ina­czej, wy­sła­no nas z Fortu Mes­se­lieu w celu zba­da­nia spra­wy Wio­sen­ne­go Moru. Ist­nie­je po­dej­rze­nie, że jego przy­czy­ny nie są na­tu­ral­ne – jeśli tak jest, mamy je usta­lić i usu­nąć.

Stary ka­płan oży­wił się i z en­tu­zja­zmem po­ki­wał głową.

– Po­dzie­lam takie prze­ko­na­nie. Znam magię uzdra­wia­ją­cą z moich nie­biań­skich cza­sów i oka­za­ła się nie­sku­tecz­na. Po­pra­wia nieco kon­dy­cję cho­rych, ale to wszyst­ko. A nie po­win­no tak być, gdy­by­śmy mieli do czy­nie­nia ze zwy­kłą za­ra­zą…

– Dla­cze­go tu jest tak pusto? – prze­rwa­ła mu nagle In­di­ce. – Jeśli nawet na­stę­pu­je tylko nie­wiel­ka po­pra­wa, za­ra­że­ni po­win­ni chwy­tać się każ­dej szan­sy.

– Na po­cząt­ku epi­de­mii w ko­ście­le były tłumy. Póź­niej nawet część cho­rych prze­nio­sła się tutaj, kiedy la­za­ret uległ prze­peł­nie­niu. – Po­to­czył ręką w po­wie­trzu. – Oba­wiam się jed­nak, że ten sa­mo­zwań­czy pro­rok na­mie­szał lu­dziom w gło­wach.

– O, to coś no­we­go – stwier­dzi­łem. – Co to za jeden?

Su­ra­phe skrzy­wił się.

– Jest znacz­nie młod­szy ode mnie, ale ukry­wa to pod długą brodą. Nie­któ­rzy mówią, że przy­pły­nął w cza­sie Ko­niunk­cji na tym stat­ku z Ce­sar­stwa, ale nie wia­do­mo na pewno. W każ­dym razie co­dzien­nie prze­ma­wia w get­t­cie kel­lu­ań­skim. Głosi, że za­ra­za sta­no­wi karę od Nie­bios za pod­da­nie mia­sta i księ­stwa Żół­tej Lidze. Wy­kli­na Lożę, księ­cia Fla­na­za­ne’a, a także mnie i mój ko­ściół. Dla­te­go ni­ko­go tutaj nie ma. Mówi, że świą­ty­nia zo­sta­ła splu­ga­wio­na i sta­no­wi sie­dli­sko cho­ro­by…

– To nie­praw­da – ode­zwa­ła się Ma­la­di­que. – To miej­sce wy­peł­nia­ją po­zy­tyw­ne ener­gie… – Mla­snę­ła ję­zy­kiem. – Po­wie­trze sma­ku­je tu sta­ro­żyt­ną mocą.

– No wła­śnie. Ko­ściół po­sta­wio­no tam, gdzie kie­dyś było smo­cze sank­tu­arium, potem prze­ro­bi­li­śmy go na chram, ale za­dba­łem, żeby nie stra­cił nic ze swo­jej świę­to­ści.

– Dla­cze­go nikt nie zajął się tym pro­ro­kiem? – za­py­ta­łem.

– Jest wiele po­wo­dów. Po pierw­sze – nie ma kto. Ksią­żę Fla­na­za­ne za­mknął się w zamku, inni żercy poza mną albo sie­dzą z nim, albo ucie­kli. Po dru­gie – ten czło­wiek ma za sobą tłum. Prze­ko­nał już pół mia­sta. Za­ra­że­ni dnia­mi i no­ca­mi ko­czu­ją wokół miej­sca, gdzie zwykł prze­ma­wiać.

– Nie po­do­ba mi się to – mruk­nął Pa­za­mirr. – Ta spra­wa cuch­nie.

– Wszyst­ko tu cuch­nie, sier­żan­cie – od­po­wie­dzia­łem roz­ba­wio­ny. – Od­wie­dzi­my sobie tego pro­ro­ka. Czy może nam wie­leb­ny po­wie­dzieć coś jesz­cze?

Za­wa­hał się.

– Nie wszy­scy w mie­ście zga­dza­ją się, że Wio­sen­ny Mór ma nie­na­tu­ral­ne pod­ło­że – przy­znał z nie­chę­cią. – La­za­ret ma no­we­go pryn­cy­pa­ła. Mo­że­cie tam zaj­rzeć po dro­dze do getta, jeśli chce­cie, choć moim zda­niem to stra­ta czasu.

 

***

 

Wbrew opi­nii wie­leb­ne­go Su­ra­phe, zde­cy­do­wa­li­śmy się od­wie­dzić la­za­ret, choć kiedy prze­kro­czy­li­śmy jego wrota, słod­ki smród nie­mal po­wa­lił nas na ko­la­na. Wy­wle­kłem ka­wa­łek ko­szu­li spod pan­ce­rza i przy­tkną­łem go sobie do nosa. Bu­dy­nek był na­praw­dę duży, lecz mimo tego mu­sie­li­śmy wę­dro­wać wąską ścież­ką mię­dzy le­żą­cy­mi na ko­cach pa­cjen­ta­mi. Znaj­do­wa­li się w naj­róż­niej­szych sta­diach cho­ro­by, nie­któ­rzy umie­ra­li na na­szych oczach, inni do­pie­ro co zgło­si­li się do szpi­ta­la, za­uwa­żyw­szy ob­ja­wy Wio­sen­ne­go Moru – go­rącz­kę, bez­sen­ność i ro­pie­ją­ce rany na skó­rze, wy­dzie­la­ją­ce obrzy­dli­wie przy­jem­ny, kwia­to­wy za­pach, od któ­re­go wziął nazwę. My­śla­łem, że nic nie cuch­nie go­rzej niż pa­dli­na, ale choć mój żo­łą­dek za­har­to­wa­ły nie­zli­czo­ne pola bi­tew­ne, z tru­dem po­wstrzy­ma­łem wy­mio­ty. Wśród cho­rych uwi­ja­li się ochot­ni­czy pie­lę­gnia­rze i pie­lę­gniar­ki, każde w ochron­nym far­tu­chu i rę­ka­wicz­kach. W po­bli­żu wej­ścia na­tra­fi­li­śmy także na me­dy­ka w sza­rym płasz­czu i je­dwab­nej masce na twa­rzy.

– Panna d’Re­vo­ure wie wię­cej o za­ra­zie – od­parł, kiedy chcie­li­śmy go prze­py­tać i mach­nął znie­cier­pli­wio­ny dło­nią.

We­szli­śmy więc głę­biej, gdzie było jesz­cze bar­dziej tłocz­no. Mu­sie­li­śmy omi­jać głowy pa­cjen­tów, stu­ka­jąc bu­ta­mi tuż przy ich uszach, więc już po chwi­li cią­gnę­ła się za nami ka­ko­fo­nia prze­kleństw i jęków. Za­ra­że­ni usi­ło­wa­li spać – komu udało się za­snąć po wy­stą­pie­niu symp­to­mów Moru, mógł li­czyć na prze­ży­cie. Pie­lę­gniar­ki ły­pa­ły na nas z obu­rze­niem, ale szyb­ko spusz­cza­ły oczy, kiedy Pa­za­mirr szcze­rzył do nich zęby. Raz czy dwa mu­sia­łem po­wstrzy­mać In­di­ce przed ko­pa­niem cho­rych, któ­rzy nie ogra­ni­czy­li się do ogól­nych zło­rze­czeń i prze­kli­na­li pewną kon­kret­ną „ha­ła­su­ją­cą dziw­kę”. Osta­tecz­nie nie zdo­ła­li­śmy od­na­leźć d’Re­vo­ure – to ona zna­la­zła nas.

– Ty! – za­wo­ła­ła, wska­zu­jąc na mnie pal­cem, jako że sze­dłem na prze­dzie. – Kim do dia­bła je­steś? To szpi­tal, a nie karcz­ma! Za­bie­raj swoją bandę zbi­rów i wynoś się stąd!

Sta­ną­łem jak wryty.

– To tłu­ma­czy, dla­cze­go po­tra­fisz tak szyb­ko zdej­mo­wać zbro­je. – Szyb­ko od­zy­ska­łem rezon.

– Co u dia­bła ga­dasz? – syk­nę­ła. – Nie wiem ktoś ty, ale za­kłó­casz spo­kój moich pa­cjen­tów. I bez tego mam od cho­le­ry ro­bo­ty.

– Nie pa­mię­ta cię! – In­di­ce dźgnę­ła mnie w bok i za­chi­cho­ta­ła. – Jak w bogów nie wie­rzę, nie pa­mię­ta cię!

– Nie pa­mię­tam…? – Uzdro­wi­ciel­ka zmarsz­czy­ła brwi. Wyraz sku­pie­nia po­ja­wił się na jej twa­rzy. – Och. Zbro­ja… – Nie za­ru­mie­ni­ła się na po­licz­kach, ale wy­raź­nie zro­bi­ło się jej głu­pio. – Wczo­raj w nocy…

– Tak. Wczo­raj w nocy. – Uśmiech­ną­łem się we­so­ło. – Po­rucz­nik Si­li­thien Neyr, Pa­ją­ki. To moi współ­pra­cow­ni­cy – sier­żant Pa­za­mirr z Ob­sy­dia­no­we­go Kła i funk­cjo­na­riusz­ki In­di­ce Cu­ra­int-De­su­vax oraz Ma­la­di­que Sor­je­an. Mam przy­jem­ność z panną Va­na­lie d’Re­vo­ure, praw­da?

Za­czę­ła ma­so­wać skro­nie pal­ca­mi.

– Prze­spa­łam się z Pa­ją­kiem?

– Nie ma czego ża­ło­wać – wtrą­cił Pa­za­mirr, szcze­rząc kły w uśmie­chu. – Wszy­scy sły­sze­li­śmy, że była pani bar­dzo za­do­wo­lo­na.

– Sier­żan­cie…

– No co?

– Pro­wa­dzi­my śledz­two w spra­wie epi­de­mii. – Tak­tow­nie zmie­ni­łem temat. – By­li­śmy już w abo­isań­skim chra­mie i wie­leb­ny Su­ra­phe skie­ro­wał nas tutaj.

Va­na­lie po­sła­ła mi krót­ki uśmiech i zo­ba­czy­łem w jej oczach wdzięcz­ność.

– Su­ra­phe! Stary od­stęp­ca na­ga­dał wam pew­nie o mi­stycz­nych si­łach i pro­ro­ku z kel­lu­ań­skie­go getta, co?

– Wspo­mi­nał, że masz od­mien­ne zda­nie na temat przy­czyn za­ra­zy. – Płyn­nie prze­sze­dłem do niej na ty. Po wczo­raj­szym wie­czo­rze i nocy dziw­nie by­ło­by mówić jej per „pani”.

– To tylko bak­cyl. Wy­jąt­ko­wo zja­dli­wy, opor­ny na magię, ale nie widzę w nim nic nad­na­tu­ral­ne­go. Po­dej­rze­wam, że przy­wieź­li go Kel­lu­anie. Za­pew­ne wie­cie, że dwa mie­sią­ce temu miała miej­sce Ko­niunk­cja – gwiaz­dy usta­wi­ły się w od­po­wied­nim ukła­dzie i otwar­ły się ko­smicz­ne drogi mię­dzy świa­ta­mi. Do Abois za­wi­nę­ły trzy kel­lu­ań­skie okrę­ty, ktoś na po­kła­dzie cho­ro­wał na coś, na co tu­tej­si są nie­od­por­ni i tak po­ja­wi­ła się za­ra­za.

Pa­za­mirr po­krę­cił głową.

– Nie ro­zu­miem jak to dzia­ła.

– Plagi nigdy nie za­bi­ja­ją wszyst­kich – ode­zwa­ła się Ma­la­di­que za­miast uzdro­wi­ciel­ki. – Od­por­niej­si prze­ży­wa­ją i prze­ka­zu­ją swoją od­por­ność po­tom­kom.

– Do­kład­nie. Nawet jeśli mór po­wró­ci, lu­dzie le­piej go zno­szą. Ale jeśli przy­wieźć takie za­raz­ki, z któ­rym ich przod­ko­wie nigdy wcze­śniej nie mieli stycz­no­ści… – Va­na­lie roz­ło­ży­ła ręce.

– Więc dla­te­go Kel­lu­anie nie cho­ru­ją? – za­py­ta­ła In­di­ce.

– Tak. Ten pro­rok jest oto­czo­ny za­ra­żo­ny­mi i nie prze­strze­ga żad­nych zasad hi­gie­ny, a mimo tego nic mu nie do­le­ga. Z tego sa­me­go po­wo­du Pu­ra­jez z „Czy­stych Rąk” ni­cze­go się nie boi.

– A jaka jest jego wer­sja?

– Kogo? Karcz­ma­rza?

– Pro­ro­ka – po­pra­wi­łem ją znie­cier­pli­wio­ny.

– Mówi, że Kel­lu­anie do­cho­wa­li wier­no­ści Nie­bio­som, więc nie cho­ru­ją – od­po­wie­dzia­ła z roz­draż­nie­niem. – Dla­te­go lu­dzie garną się do getta. Wie­rzą, że tam zie­mia jest święt­sza. – Po­krę­ci­ła głową. – Ale i tak pa­da­ją jak ka­ra­lu­chy, po­win­ni leżeć tutaj albo u Su­ra­phe. Nie mo­że­my ich wy­le­czyć, jed­nak opie­ka i me­dy­ka­men­ty zwięk­sza­ją szan­sę na prze­ży­cie.

– Coś jesz­cze?

– Twoje śledz­two to stra­ta czasu, po­rucz­ni­ku. Wiem, że wo­lał­byś wroga, z któ­rym da się wal­czyć albo dać mu w zęby tą twoją sta­lo­wą rę­ka­wi­cą, ale nic ta­kie­go nie znaj­dziesz. Mia­sta nie można ura­to­wać, po­dob­nie jak nie można zmie­nić kie­run­ku, w któ­rym wieje wiatr. Abois jest ska­za­ne na śmierć.

– Cóż, skoro tak, to twoja praca tutaj rów­nież jest stra­tą czasu – od­par­łem. – Do zo­ba­cze­nia wie­czo­rem – rzu­ci­łem jesz­cze na od­chod­nym i po chwi­li za­sta­no­wie­nia pu­ści­łem do niej oko.

Pró­bo­wa­ła zro­bić ob­ra­żo­ną minę, ale zdo­ła­łem do­strzec le­ciut­kie unie­sie­nie ką­ci­ka jej ust.

 

***

 

Tego dnia nie zdą­ży­li­śmy na ka­za­nie pro­ro­ka. Męż­czy­zna znik­nął już gdzieś w get­cie kel­lu­ań­skim i po kilku go­dzi­nach po­szu­ki­wań da­li­śmy sobie spo­kój. Ta dziel­ni­ca, w prze­ci­wień­stwie do po­zo­sta­łych, nie była aż tak opu­sto­sza­ła, ale bu­dzi­ła przez to jesz­cze gor­sze wra­że­nie. Krę­ci­ło się tu sporo ludzi z wy­raź­ny­mi ob­ja­wa­mi in­fek­cji, a cał­kiem duży tłum ko­czo­wał na lo­kal­nym rynku, cze­ka­jąc do rana na po­wrót pro­ro­ka. Obe­szli­śmy ciżbę łu­kiem, ale i tak wi­dzia­łem, że część z nich nie prze­ży­je do świtu. I tutaj pa­lo­no zwło­ki, lecz ro­bo­tą zaj­mo­wa­li się głów­nie sami Kel­lu­anie. Straż­ni­cy miej­scy bali się za­pusz­czać do getta i wcale się im nie dzi­wi­łem.

Osta­tecz­nie wró­ci­li­śmy do „Czy­stych Rąk”. Moi to­wa­rzy­sze udali się po ko­la­cji na górę, ja zo­sta­łem dłu­żej. Mógł­bym oszu­ki­wać sa­me­go sie­bie, że słu­cha­łem krą­żą­cych wśród klien­tów po­gło­sek i prze­py­ty­wa­łem karcz­ma­rza na temat kel­lu­ań­skie­go pro­ro­ka oraz wszel­kich moż­li­wie uży­tecz­nych in­for­ma­cji, ale wie­dzia­łem, że tak na­praw­dę cze­kam na nią. Długo się nie po­ja­wia­ła, za­czą­łem przy­sy­piać przy szynk­wa­sie, słu­cha­jąc glę­dze­nia Pu­ra­je­za o tym, co zrobi z górą pie­nię­dzy, jaką zdą­żył już za­ro­bić i po­wo­li zbie­ra­łem się do odej­ścia, kiedy wresz­cie przy­szła.

Zdzi­wi­ła się na mój widok, wy­glą­da­ła na wy­czer­pa­ną, ale usia­dła obok.

– Mu­sia­łam zo­stać dłu­żej – wy­ja­śni­ła. – Wina, Pu­ra­jez! – za­wo­ła­ła i po chwi­li na la­dzie po­ja­wi­ła się bu­tel­ka.

Unio­słem brwi.

– Po­trze­bu­ję się znie­czu­lić. Ale spo­koj­nie, mam szyb­ki me­ta­bo­lizm.

Wzru­szy­łem ra­mio­na­mi, nie czu­łem się na si­łach na ko­lej­ną li­ba­cję, więc za­mó­wi­łem ty­po­wy cien­kusz. Kel­lu­anin pew­nie miał i czy­stą wodę, ale le­piej jej nie tykać, szcze­gól­nie w cza­sach epi­de­mii.

– Nie boisz się, że się ode mnie za­ra­zisz? – za­py­ta­ła.

– Nie boisz się Pa­ją­ka?

– Pierw­sza za­da­łam py­ta­nie.

– Nie je­steś chora. A zwa­żyw­szy na to, jak cuch­nę­ło w la­za­re­cie, czuję, że wzię­łaś po­rząd­ną ką­piel. Ład­nie pach­niesz.

Za­śmia­ła się.

– Niby czym?

– Nie wiem. Czy­sto­ścią? Ko­bie­tą? Woń jest ła­god­na, ale ta­kich wła­śnie bra­ku­je w Abois. Teraz moje py­ta­nie.

– Lubię cię. Nie wiem, czy je­steś do­brym czło­wie­kiem, czy złym, ale kiedy tylko prze­sze­dłeś przez te drzwi, po­czu­łam do cie­bie sym­pa­tię i udało ci się tego nie schrza­nić. Każ­de­go dnia pięć setek ludzi umie­ra po dwóch ty­go­dniach nie­moż­no­ści zmru­że­nia oka. Na­de­szły obłęd­ne czasy, w któ­rych nie ma miej­sca na zdro­wy roz­są­dek.

– Za twoją od­wa­gę, Va­na­lie. – Kiw­ną­łem na nią kub­kiem i upi­łem piwa. – Nie tylko za­da­jesz się z Pa­ją­kiem, ale jesz­cze do­bro­wol­nie wkro­czy­łaś do mia­sta peł­ne­go za­ra­żo­nych, aby nieść im pomoc… wie­dząc, że nie bę­dziesz mogła już wyjść.

– Dzię­ki, Pu­ra­jez. – Po­pa­trzy­ła na karcz­ma­rza zmru­żo­ny­mi ocza­mi, na co on sku­lił się za ladą. – Ra­to­wa­nie ludzi to mój zawód – zwró­ci­ła się do mnie.

– Ale nie wie­rzysz, że mia­sto da się oca­lić.

– Zba­da­łam bak­cy­la. Za­sto­so­wa­łam wszyst­kie znane leki i eks­pe­ry­men­tal­ne te­ra­pie, kon­sul­to­wa­łam się z co naj­mniej czwór­ką magów. Rzad­ko by­wa­ją takie za­ra­zy, ale sły­sza­łam o nich. Są jak trzę­sie­nie ziemi albo hu­ra­gan – mo­żesz wal­czyć ze skut­ka­mi, lecz nic po­nad­to.

– Myślę, że spra­wa nie jest tak pro­sta, jak ci się wy­da­je.

– Dla­cze­go?

– Prze­czu­cie.

– Prze­czu­cie! – prych­nę­ła i po­krę­ci­ła głową.

– Tak czy owak, do­bro­wol­nie dałem się tu uwię­zić, po­dob­nie jak ty. Je­dy­ne, co mogę teraz zro­bić, to wy­ko­ny­wać swoją pracę – rów­nież jak ty.

Ziew­nę­ła.

– A pro­pos pracy, jutro o świ­cie muszę być w la­za­re­cie, a chcia­ła­bym się jesz­cze prze­spać choć ze dwie go­dzi­ny.

– I?

Wzię­ła kie­li­szek i wy­pi­ła jego za­war­tość jed­nym dusz­kiem.

– Idzie­my na górę?

 

***

 

Getto kel­lu­ań­skie za dnia w pełni wy­ja­śnia­ło pust­ki na uli­cach Abois. Rzecz jasna, próż­no było szu­kać tu zdro­wych, ci kryli się w do­mach, za wy­jąt­kiem kilku sza­leń­ców, któ­rzy uwie­rzy­li, że pro­rok prę­dzej ochro­ni ich od za­ra­zy niż izo­la­cja. Nie bar­dzo mia­łem ocho­tę prze­ci­skać się przez tłum – tutaj za­in­fe­ko­wa­ni nie le­że­li w grzecz­nych rzę­dach, więk­szość z nich stała, aby le­piej wi­dzieć Kel­lu­ani­na, który na pod­wyż­sze­niu ze skrzy­nek wy­ma­chi­wał rę­ka­mi.

– …tej wio­sny w wa­szym mie­ście za­kwi­tły nie tylko drze­wa, ale i lu­dzie! – wołał, a choć by­li­śmy da­le­ko, jego głos sły­sza­ło się czy­sto i wy­raź­nie. – Dzi­wi­cie się? Prze­kli­na­cie los? Ależ obie­cy­wa­no wam to! Kiedy przy­szli żercy z Gni­ją­cej Loży, obie­cy­wa­li wam roz­kwit – macie więc roz­kwit! Ma­mi­li was słod­ko pach­ną­cy­mi słów­ka­mi – i wy teraz słod­ko pach­nie­cie! Mó­wi­li, że Zgni­li­zna jest dobra, bo uwal­nia i oczysz­cza, ro­biąc miej­sce no­we­mu – oto i jest miej­sce w wa­szym mie­ście, tyle miej­sca, ile nigdy wcze­śniej! Sprze­da­li­ście swoje dusze, tak jak uczy­nił to wasz ksią­żę i wasz pa­sterz! Wszy­scy je­ste­ście za­prze­da­ni Zgni­liź­nie i dla­te­go wła­śnie gni­je­cie! Spójrz­cie w górę, a uj­rzy­cie nie­skoń­czo­ny ład, nawet w tej kra­inie cieni wasze fał­szy­we słoń­ce każ­de­go dnia wscho­dzi i za­cho­dzi w tym samym miej­scu – kiedy od­mó­wi­li­ście pod­po­rząd­ko­wa­nia się od­wiecz­nym pra­wom Nie­bios, po­wsta­ła dys­har­mo­nia i w wasze serca wkradł się chaos – chaos, który kipie, wrze i kwit­nie!

– Po­win­ni­śmy go zabić – po­wie­dzia­ła po­nu­ro In­di­ce.

– Boisz się, pa­nien­ko Cu­ra­int-De­su­vax? – za­kpi­łem. – Nie martw się, twój ród od­wró­cił się od Nie­bios na długo przed tym jak baron Re­me­lin zdra­dził swo­je­go króla i prze­szedł na stro­nę Żół­tej Ligi.

– Je­ste­śmy Pa­ją­ka­mi. – Zi­gno­ro­wa­ła mój przy­tyk, co zna­czy­ło, że tra­fi­łem w sedno. – Uci­sza­nie dy­sy­den­tów to nasz obo­wią­zek.

– Ten tłum nas roz­szar­pie, jeśli spró­bu­je­my tknąć ich pro­ro­ka.

Roz­chy­li­ła poły płasz­cza, po­ka­zu­jąc mi­nia­tu­ro­wą kuszę ukry­tą pod spodem.

– Nikt nie bę­dzie wie­dział, co go tra­fi­ło.

– Nie muszą wie­dzieć – Pa­za­mirr ode­zwał się i po­krę­cił ku­dła­tą głową. – Ro­zej­rzyj się. Wszy­scy są tu za­ra­że­ni. Jak my­ślisz, na kim ze­chcą wy­wrzeć swój gniew? Nie zdo­ła­li­by­śmy uciec, szcze­gól­nie, że mu­sia­ła­byś po­dejść bli­żej, aby strze­lić.

– Nie do­ce­niasz Cu­ra­int-De­su­va­xów, ol­brzy­mie – prych­nę­ła. – Tra­fię stąd.

– Nie – ucią­łem dys­ku­sję. – Je­ste­śmy tu, żeby roz­wią­zać pro­blem za­ra­zy, a nie pod­bu­rzać tłum do za­mie­szek. Po­cze­ka­my aż skoń­czy i pój­dzie­my za nim. Zo­ba­czy­my, czy coś wie.

Po­mysł był dobry, ale oka­zał się znacz­nie trud­niej­szy w re­ali­za­cji. Pro­rok wrzesz­czał cały dzień i nawet nie za­chryp­nął, po czym zszedł ze swo­jej pro­wi­zo­rycz­nej mów­ni­cy i ru­szył w kie­run­ku morza… a tłum po­dą­żył za nim. Przy­naj­mniej znacz­na jego część. Od­pro­wa­dzi­li­śmy star­ca aż do małej przy­sta­ni, gdzie przy po­mo­ście cze­kał kel­lu­ań­ski okręt pod ban­de­rą Ce­sar­stwa. Mo­gli­śmy je­dy­nie pa­trzeć, jak ma­ry­na­rze zrzu­ca­ją dla pro­ro­ka trap, męż­czy­zna wcho­dzi na po­kład i znika wśród uzbro­jo­nych w łuki ro­da­ków.

– Mo­gła­bym prze­pły­nąć nocą nie­zau­wa­żo­na i wspiąć się na sta­tek – rzu­ci­ła bez prze­ko­na­nia In­di­ce.

 

***

 

– Spóź­ni­łaś się.

– Znowu na mnie cze­ka­łeś? To słod­kie.

– Obłęd­ne czasy.

 

***

 

Chcia­łem do­paść tego pro­ro­ka. Może dla­te­go, że ranił moją za­wo­do­wą dumę Pa­ją­ka, może dla­te­go, że było to trud­ne do zro­bie­nia, a może dla­te­go, że nie mie­li­śmy żad­nych po­szlak. Zmar­no­wa­li­śmy cały dzień na próbę do­wie­dze­nia się, kto wła­ści­wie do­wo­dzi straż­ni­ka­mi miej­ski­mi i całą akcją zna­cze­nia za­ra­żo­nych domów, ła­do­wa­nia umar­łych na tacz­ki i pa­le­nia zwłok, skoro ksią­żę Fla­na­za­ne i jego dwór za­mknę­li się w zamku. Po­trze­bo­wa­łem tych ludzi, jeśli mie­li­śmy roz­pę­dzić lub opa­no­wać tłum zwo­len­ni­ków Kel­lu­ani­na.

Tak więc wę­dro­wa­li­śmy od straż­ni­cy do straż­ni­cy, od jed­nych ko­szar do dru­gich, na­po­ty­ka­jąc ko­lej­nych i ko­lej­nych sier­żan­tów, któ­rzy mieli pod sobą dwóch lub trzech ludzi. Osta­tecz­nie oka­za­ło się, że do­wód­cy po pro­stu nie ma. Ma­chi­na, raz wpę­dzo­na w ruch, to­czy­ła się dalej siłą roz­pę­du – bez­myśl­nie wy­ko­ny­wa­no pier­wot­ne roz­ka­zy po tym, jak ka­pi­tan dzia­ła­ją­cy z po­le­ce­nia księ­cia zmarł na Wio­sen­ny Mór. Nie było więc kogo za­stra­szyć czy za­szan­ta­żo­wać, za kim po­szli­by straż­ni­cy. Mo­gli­by­śmy spró­bo­wać ze­brać ich sami, ale czy au­to­ry­tet Pa­ją­ków wy­star­czył­by, żeby ru­szy­li na roz­ju­szo­ny tłum ludzi do­tknię­tych za­ra­zą? Jeden strach prze­ciw­ko dru­gie­mu… lecz nasza nie­sła­wa ble­dła w po­rów­na­niu z grozą, którą bu­dził Wio­sen­ny Mór. Roz­wa­ża­łem także wy­sła­nie In­di­ce do zamku Fla­na­za­ne, lecz nie mia­łem ocho­ty sza­fo­wać jej ży­ciem. Jeśli ksią­żę był taki, jak o nim mó­wio­no, wydał swoim lu­dziom ukry­tym na mu­rach roz­kaz, aby naj­pierw strze­lać, a potem za­da­wać py­ta­nia.

Nie wiem, komu na­ra­zi­li­śmy się w For­cie Mes­se­lieu, że nas tu wy­sła­no, ale do­pie­ro za­czy­na­łem sobie uświa­da­miać, jak bez­na­dziej­ne za­da­nie otrzy­ma­li­śmy: zba­dać Wio­sen­ny Mór, od­na­leźć jego przy­czy­ny i je usu­nąć. Jak wła­ści­wie mie­li­śmy to zro­bić? Gdyby cho­ciaż było pewne, że za­ra­zy nie przy­wle­kli Kel­lu­anie… wtedy przy­naj­mniej czuł­bym jakiś sens w prze­cze­sy­wa­niu mia­sta dzień po dniu w po­szu­ki­wa­niu… wła­ści­wie czego? A jeśli Va­na­lie miała rację – je­dy­ne, co dało się uczy­nić, to zająć wy­god­ne miej­sce i po­dzi­wiać nad­cią­ga­ją­cą za­gła­dę? Może to było głu­pie, ale coś w niej spra­wia­ło, że moje serce biło szyb­ciej. Noce z uzdro­wi­ciel­ką stały się je­dy­ny­mi ja­śniej­szy­mi punk­ta­mi mo­je­go życia za mu­ra­mi Abois. Ko­cha­li­śmy się, a potem szep­ta­ła mi o dzie­ciń­stwie spę­dzo­nym w mie­ście oto­czo­nym mu­ra­mi z że­la­za i o swoim bra­cie, który był uro­dzo­nym ge­niu­szem. Nie chcia­łem opo­wia­dać jej ani o ojcu, ani o rze­czach, które ro­bi­łem jako Pająk, ale py­ta­ła, więc usły­sza­ła od­po­wiedź. Za­sy­pia­ła z głową na mojej pier­si, a potem bu­dzi­łem się rano w łóżku prze­sy­co­nym tym czy­stym, nie­okre­ślo­nym za­pa­chem… jej za­pa­chem. Wsta­wa­łem, ja­dłem śnia­da­nie i za­bie­ra­łem się do pracy, a część mnie my­śla­mi była już przy wie­czo­rze.

Na po­cząt­ku dru­gie­go ty­go­dnia na­sze­go po­by­tu w Abois zo­rien­to­wa­łem się, że zo­sta­ło wy­łącz­nie jedno miej­sce, któ­re­go nie zba­da­li­śmy. Było późne po­po­łu­dnie, dwaj po­moc­ni­cy Va­na­lie wy­go­ni­li ją wcze­śniej z la­za­re­tu, bo sła­nia­ła się na no­gach ze zmę­cze­nia. Le­ża­ła teraz naga na łóżku, pot jesz­cze per­lił się na jej skó­rze, sły­sza­łem jej od­dech, cich­szy niż sze­lest pa­pie­ru. Było go­rą­co, jak co dzień, znowu padał deszcz, ga­sząc pło­ną­ce stosy, a po nim przy­szła mgła, otu­la­jąc gród. Sie­dzia­łem wła­śnie przy mapie mia­sta, którą przy­wio­złem ze sobą z Mes­se­lieu i stało się jasne, że tylko jed­nej czę­ści Abois nie na­zna­czy­łem jesz­cze atra­men­tem.

– Cmen­tarz – po­wie­dzia­łem gło­śno.

– Hmm? – Va­na­lie za­mru­cza­ła jak kotka i jak kotka prze­cią­gnę­ła się na po­sła­niu. Z tru­dem zdo­ła­łem ode­rwać oczy od jej pła­skie­go brzu­cha, zgrab­nych nóg i nie­du­żych pier­si.

– Nie spraw­dzi­li­śmy jesz­cze cmen­ta­rza.

Roz­bu­dzi­ła się na­tych­miast.

– Si­li­thien… to nie jest naj­lep­szy po­mysł.

– Dla­cze­go?

– Jeśli jest ja­kieś miej­sce gor­sze niż rynek kel­lu­ań­ski i miej­ski la­za­ret razem wzię­te, to jest to cmen­tarz. Na po­cząt­ku za­ra­zy cho­wa­no tam zmar­łych, potem za­bra­kło miej­sca, więc rzu­ca­no ich po pro­stu na kupę… mi­nę­ło tro­chę czasu, zanim ktoś prze­ko­nał księ­cia do wy­da­nia de­kre­tu o pa­le­niu zwłok. Masz po­ję­cie co tam się dzie­je przy tej po­go­dzie?

– Pew­nie tro­chę śmier­dzi.

– Si­li­thien! – Usia­dła na łóżku. – Tu nie cho­dzi tylko o Wio­sen­ny Mór. Wi­ru­sy, bak­te­rie, ple­śnie, jady, pier­wot­nia­ki…

– Pier­wot­nia­ki? Co to do cho­le­ry są pier­wot­nia­ki?

– Ja nie żar­tu­ję. Cmen­tarz to wy­lę­gar­nia cho­rób. Nadal wy­rzu­ca­ją tam zwło­ki, nie­któ­re z nich nie­do­pa­lo­ne – co dzień świe­ża do­sta­wa Wio­sen­ne­go Moru i zgni­li­zny. Nie mo­żesz tam iść. To zu­peł­nie bez­sen­sow­ne ry­zy­ko… – Wo­dzi­łem ocza­mi za po­ślad­ka­mi Va­na­lie, kiedy wsta­ła i za­czę­ła krą­żyć nie­spo­koj­nie po po­ko­ju.

– Znam już wszyst­kie twoje ar­gu­men­ty – prze­rwa­łem jej, co spra­wi­ło, że nie­ste­ty za­trzy­ma­ła się w miej­scu.

– Nie chcę, żebyś tam szedł.

– Mar­twisz się o mnie, co? – za­py­ta­łem z uśmie­chem.

– Oczy­wi­ście, że tak, głup­ta­sie. – Po­de­szła do mnie i usia­dła mi na ko­la­nach.

– A gdy­bym ja chciał ci za­ka­zać ba­bra­nia się w rop­niach two­ich pa­cjen­tów?

– To co in­ne­go. Za­cho­wu­je­my środ­ki ostroż­no­ści…

– Środ­ki ostroż­no­ści? – par­sk­ną­łem. – Przy takim tem­pie pracy, przy tylu cho­rych? To cud, że jesz­cze nikt z was nie za­cho­ro­wał.

Spo­chmur­nia­ła.

– No tak, za­po­mnia­łem o twoim po­przed­ni­ku. Ale to tylko udo­wad­nia moją rację. Ty masz swoją pracę, Va­na­lie, a ja swoją. Dla­te­go jutro wezmę Pa­za­mir­ra, Ma­la­di­que i In­di­ce i pój­dzie­my na cmen­tarz. Je­stem już dużym chłop­cem, nie mu­sisz się o mnie mar­twić.

– Nie umiem się o cie­bie nie mar­twić.

– Wiem – od­rze­kłem z sze­ro­kim uśmie­chem, za co ugry­zła mnie w nos.

 

 

***

 

Va­na­lie uży­czy­ła nam kilku masek na usta i nos ze szpi­ta­la, więc mie­sza­ni­na tru­pich odo­rów uno­szą­ca się na cmen­ta­rzu gęstą mgłą nie cuch­nę­ła tak bar­dzo, jak la­za­ret czy getto kel­lu­ań­skie. Uzdro­wi­ciel­ka nie żar­to­wa­ła – góry gni­ją­cych zwłok pię­trzy­ły się wyż­sze ode mnie. Bro­dzi­li­śmy jak we śnie po­śród sza­rych opa­rów i tru­pich wzgórz, mi­ja­jąc ka­mien­ne na­grob­ki i za­mu­ro­wa­ne ro­dzin­ne kryp­ty. To­wa­rzy­szy­ło nam nie­usta­ją­ce brzę­cze­nie much – na cmen­ta­rzu nie było wy­star­cza­ją­co dymu, aby je od­stra­szyć. Roje tłu­stych owa­dów nie cze­pia­ły się nas jed­nak, miały bar­dziej sma­ko­wi­te kąski w po­bli­żu. Cie­szy­łem się z ka­ko­fo­nii ich ma­lut­kich, po­ru­sza­ją­cych się szyb­ko skrzy­de­łek. Wo­la­łem sły­szeć to, niż ro­ba­ki po­ru­sza­ją­ce się w cia­łach i te ohyd­ne mla­ski, jakie cza­sem wy­da­wa­ły roz­kła­da­ją­ce się zwło­ki. Na cmen­ta­rzu nie było ni­ko­go. Nawet Kel­lu­anie bali się tu za­pusz­czać na dłu­żej, wy­sy­py­wa­li tylko za­war­tość swo­ich ta­czek i na­tych­miast wy­co­fy­wa­li się za bramy. Mimo tego zmu­si­łem moich ludzi do prze­cze­sa­nia tych kilku mórg tru­ją­cej ziemi, nim wresz­cie, zre­zy­gno­wa­ni, my także wró­ci­li­śmy za mury. Wy­cho­dząc ze mgły, nie­mal na­dzia­li­śmy się na męż­czy­znę wio­zą­ce­go na­stęp­ną do­sta­wę sczer­nia­łych tru­pów. Prze­ra­ził się na nasz widok i nie­mal wy­wa­lił wszyst­kie ciała na zie­mię.

– Do dia­ska, ależ mnie prze­stra­szy­li­ście! Kto nor­mal­ny spę­dza po­po­łu­dnia łażąc po cmen­ta­rzu? Jak wam tak śpiesz­no do grobu, to idź­cie się uto­pić w por­cie i oszczędź­cie mi ro­bo­ty. My­śla­łem, że to znowu te cho­ler­ne widma.

– Widma? – za­py­ta­łem zmę­czo­nym gło­sem.

– Ano widma, de­mo­ny, czy inne cho­ler­stwo. Wi­du­je­my je tu od czasu do czasu, snu­ją­ce się we mgle. W końcu to cmen­tarz. Tyle teraz tu gwał­tow­nie zmar­łych…

Po­krę­ci­łem głową. Wró­ci­li­śmy do „Czy­stych Rąk” bar­dziej zre­zy­gno­wa­ni niż zwy­kle. Spa­li­li­śmy ubra­nia, tak jak po­le­ci­ła nam Va­na­lie i umy­li­śmy się do­kład­nie, a potem dla od­mia­ny to ja zo­sta­wi­łem pod­wład­nych na dole, a sam uda­łem się na górę. Na­le­ża­ło po­my­śleć nad ra­por­tem, jaki będę mu­siał zło­żyć w For­cie Mes­se­lieu. O ile w ogóle uda nam się prze­żyć – bo prze­cież nas nie wy­pusz­czą, do­pó­ki epi­de­mia się nie skoń­czy. Jutro trze­ba bę­dzie iść przyj­rzeć się murom ksią­żę­ce­go zamku, po­my­śla­łem. Gdyby Fla­na­za­ne nas wpu­ścił, przy­naj­mniej by­li­by­śmy bez­piecz­ni. Mu­siał­bym tylko jakoś skło­nić Va­na­lie, żeby po­szła z nami. Hm…

 

***

 

Tego wie­czo­ru nie przy­szła do karcz­my. Za­nie­po­ko­iło mnie to, ale uzna­łem, że naj­wi­docz­niej miała dużo pracy. Wspo­mi­na­ła, że już zda­rza­ło się jej zo­sta­wać na noc w la­za­re­cie. Udało nam się zna­leźć obie­cu­ją­cy frag­ment murów, gdzie z dużym praw­do­po­do­bień­stwem In­di­ce mo­gła­by do­stać się na drugą stro­nę nie­zau­wa­żo­na, ale wciąż byłem nie­zde­cy­do­wa­ny. W za­sa­dzie wo­lał­bym cał­kiem opu­ścić mia­sto, ale to nie spodo­ba­ło­by się na­szym zwierzch­ni­kom w For­cie Mes­se­lieu.

Kiedy Va­na­lie znowu się nie po­ja­wi­ła, po­sta­no­wi­łem od razu udać się do szpi­ta­la. Nie wi­dzia­łem jej dwa dni i już wa­rio­wa­łem. Wes­tchną­łem i po­krę­ci­łem głową, ale i tak wy­sze­dłem na opu­sto­sza­łe ulice. Tra­fi­łem na peł­nię, więc noc była wy­jąt­ko­wo jasna. La­za­ret po­zo­sta­wia­no otwar­ty całą dobę, nawet jeśli nie za­wsze w środ­ku czu­wał medyk. Tym razem jed­nak na­tkną­łem się na jed­ne­go z dwóch po­moc­ni­ków Va­na­lie.

– Gdzie d’Re­vo­ure?

Wyraz jego twa­rzy po­wie­dział mi wszyst­ko.

Zna­la­złem ją po­chy­lo­ną nad jed­nym z pa­cjen­tów. Więc wciąż jesz­cze miała dość sił, żeby pra­co­wać.

– Nie pod­chodź za bli­sko, Sil.

– Kiedy… kiedy to się stało?

Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Cho­ro­ba po­stę­pu­je szyb­ko. Pierw­sze ob­ja­wy za­czę­łam mieć wczo­raj wie­czo­rem. Ale nie oba­wiaj się, do­pie­ro rop­nie są za­raź­li­we, a te po­ja­wi­ły się dzi­siaj.

– Wiesz, że nie o to mi cho­dzi. Dla­cze­go mi nie po­wie­dzia­łaś?

– Jak? – Na jej twa­rzy po­ja­wił się sar­do­nicz­ny uśmiech. – Nie mo­głam od­wie­dzić karcz­my za­ra­żo­na. Poza tym wie­dzia­łam, że w końcu przyj­dziesz tutaj.

– Va­na­lie…

– Trzy do dzie­się­ciu.

– Słu­cham?

– Szan­se na prze­ży­cie. Mia­ła­bym dwie, ale pod opie­ką me­dy­ków…

– Byłaś u Su­ra­phe?

Po­krę­ci­ła głową.

– Moje miej­sce jest tutaj.

– Więc ja go przy­pro­wa­dzę. – Zmu­si­łem się do uśmie­chu. – Lep­sze czte­ry niż trzy.

– W po­rząd­ku. Tylko rano… Mia­łam za­miar zaraz się po­ło­żyć.

Przyj­rza­łem się jej uważ­nie. Po­ło­żyć? Zna­łem jej twarz tylko zmę­czo­ną, lecz teraz wy­glą­da­ła okrop­nie. Nie mogła spać… i już zdra­dza­ła ob­ja­wy tej samej ob­se­sji, co jej pa­cjen­ci. Chcia­łem po­wie­dzieć jej ty­siąc rze­czy, ale każda by­ła­by ba­na­łem. Chcia­łem jej do­tknąć, ale ręce, po­dob­nie jak język, mu­sia­łem po­wstrzy­mać.

 

***

 

– Po­win­nam prze­sko­czyć mur. – In­di­ce po­krę­ci­ła głową nie­za­do­wo­lo­na.

– Nie zo­sta­wię jej teraz – od­po­wie­dzia­łem gło­sem stłu­mio­nym przez dło­nie, w któ­rych trzy­ma­łem swoją twarz.

– Mo­że­my po­cze­kać. – Pa­za­mirr wzru­szył ra­mio­na­mi. – Pół­to­ra ty­go­dnia, tak? Albo za­śnie, albo umrze z wy­czer­pa­nia.

Kiw­ną­łem głową.

– Dalej uwa­żam, że po­win­nam prze­ska­ki­wać wła­śnie przez mur – mruk­nę­ła In­di­ce.

 

***

 

Su­ra­phe skoń­czył, za­braw­szy dło­nie znad Va­na­lie.

– Nie po­wi­nie­nem po­zo­sta­wiać świą­ty­ni bez opie­ki.

– Nic się jej nie sta­nie, żerco – od­po­wie­dzia­łem, tłu­miąc iry­ta­cję.

– Tam moja moc by­ła­by znacz­nie sil­niej­sza.

– Tu są me­dy­cy – od­rze­kła Va­na­lie. – Wolę ufać nauce niż twoim cza­rom.

– Mu­sisz do niej przy­cho­dzić co­dzien­nie. Trze­ba zwięk­szyć szan­se.

– Co­dzien­nie? Moja świą­ty­nia…

– Wie­leb­ny, po­wi­nie­neś prze­stać my­śleć tylko o swo­jej świą­ty­ni. Sie­dzisz tam ca­ły­mi dnia­mi, pod­czas gdy na cmen­ta­rzu ple­nią się de­mo­ny. Nie masz przy­pad­kiem obo­wiąz­ku ich zwal­czać?

– De­mo­ny? Jakie de­mo­ny? – prych­nął. – Cmen­tarz to po­świę­co­na zie­mia, jest rów­nie stary jak chram. Żaden duch nie utrzy­mał­by się tam na tyle długo, aby przy­brać ja­ką­kol­wiek stałą po­stać.

– Ale gra­barz mówił, że od czasu do czasu na­ty­ka­ją się na upio­ry we mgle…

– Bzdu­ra. Kel­lu­anom po­mie­sza­ło się już w gło­wach od ba­bra­nia się w tru­pach. Skoń­czy­li­śmy tutaj? Muszę wra­cać do mojej świą­ty­ni.

Po­że­gna­łem go mach­nię­ciem dłoni.

– Sil? O czym my­ślisz?

– Muszę coś spraw­dzić. Przyj­dę do cie­bie póź­niej.

– Si­li­thien… – Wi­dzia­łem w jej oczach, co chce mi po­wie­dzieć.

– Póź­niej.

Nie­mal bie­głem z po­wro­tem do „Czy­stych Rąk”. Wpa­dłem do środ­ka i od razu sko­czy­łem na górę. Ma­la­di­que, Pa­za­mirr i In­di­ce grali w karty.

– Umar­ła? – za­py­ta­ła ary­sto­krat­ka, z dło­nią za­sty­głą w pół ruchu.

– Nie. Ma­la­di­que… żerca twier­dzi, że cmen­tarz jest po­świę­co­ny. Chcę, żebyś spraw­dzi­ła, czy to praw­da. I czy są tam ślady ja­kich­kol­wiek du­chów czy cze­goś po­dob­ne­go.

– Te upio­ry… – za­czął Pa­za­mirr.

– Jeśli wie­leb­ny ma rację, to nie są żadne upio­ry. Nie wiem, kto poza nami łazi po cmen­ta­rzu, ale będę to wie­dział.

 

***

 

Gasła w oczach. Le­ża­ła na po­sła­niu, z za­mknię­ty­mi po­wie­ka­mi, ale wie­dzia­łem, że nie śpi. Pró­bu­je, ale nie może. My­li­ły się jej słowa, ledwo miała siłę, żeby wstać. Jej jesz­cze kilka dni temu gład­ka skóra po­kry­ła się wrzo­da­mi, z któ­rych są­czy­ła się żół­ta­wa ropa. Kiedy się nad nią po­chy­la­łem, czu­łem słod­ki, mdły odór śmier­ci.

– Sil… nie zo­sta­wiaj mnie samej – po­pro­si­ła, nie otwie­ra­jąc oczu. – Nie zo­sta­ło… Nie zo­sta­ło mi dużo czasu.

– Nie mów tak! – za­pro­te­sto­wa­łem nieco zbyt gło­śno.

– Nie mogę za­snąć. To już piąty dzień…

– Mu­sisz wy­trzy­mać. Je­stem już bli­sko. Ktoś kręci się po cmen­ta­rzu, zie­mia zo­sta­ła tam po­świę­co­na, nie ma mowy o żad­nych upio­rach.

– Sil… to wszyst­ko mrzon­ki… pro­szę…

– Nie mogę! Nie mogę się pod­dać, jesz­cze nie teraz!

– Nie wy­grasz ze śmier­cią. Potem… bę­dzie za późno.

Ucie­kłem stam­tąd. Ucie­kłem na cmen­tarz. Nie do­pusz­cza­łem do sie­bie myśli, o tym, że…

Przez pierw­sze dwa dni udało mi się zmu­sić po­zo­sta­łych do cza­to­wa­nia wraz ze mną, ale potem nawet groź­ba strycz­ka za nie­sub­or­dy­na­cję nie zdo­ła­ła ich prze­ko­nać do spę­dze­nia choć­by jesz­cze jed­nej go­dzi­ny w ne­kro­po­lii.

– Su­ra­phe ma rację! – krzy­cza­ła In­di­ce. – Kel­lu­anom od tru­pów po­mie­sza­ło się w gło­wach i tobie też! Ni­ko­go nie ma na tym cho­ler­nym cmen­ta­rzu, znaj­dziesz tu tylko śmierć, głup­ku!

Może rze­czy­wi­ście tru­pie wy­zie­wy za­tru­ły mój umysł, ale nie mo­głem ustą­pić.

 

***

 

Kiedy wresz­cie ich zo­ba­czy­łem, nie byłem pe­wien, czy nie śnię. Ku­ca­łem, skry­ty za górą zwłok – nie wierz­cie, jeśli ktoś wam mówi, że do każ­de­go za­pa­chu da się przy­zwy­cza­ić. Przez te kilka dni smród nie stał się ani na jotę zno­śniej­szy. Po­ru­sza­li się po­wo­li, jakby bro­dząc we mgle, trzy syl­wet­ki oku­ta­ne w płasz­cze z kap­tu­ra­mi. Na­de­szli od bramy cmen­tar­nej – je­że­li rze­czy­wi­ście byli ludź­mi, mu­sia­łem prze­ga­pić mo­ment, w któ­rym opusz­cza­li ne­kro­po­lię. Z tru­dem opa­no­wa­łem chęć sko­cze­nia ku nim z mie­czem w dłoni. Za­miast tego po­dą­ży­łem nie­zau­wa­żo­ny ich śla­dem… po tylu dniach spę­dzo­nych na cmen­ta­rzu sam sta­łem się du­chem. Po kilku mi­nu­tach do­tar­li­śmy do sta­ro­żyt­nych ruin w głębi ne­kro­po­lii, jedna z po­sta­ci zro­bi­ła gest dło­nią i ka­mien­na po­sadz­ka za­zgrzy­ta­ła, gra­ni­to­wa płyta od­su­nę­ła się i uka­za­ła wy­ku­te w skale scho­dy, nik­ną­ce w ciem­no­ści. Zdą­ży­łem w ostat­niej chwi­li, za­my­ka­ją­cy się sufit nie­mal zmiaż­dżył mi czasz­kę. Zgu­bi­łem śle­dzo­ne po­sta­ci, lecz wy­ją­łem miecz i ści­ska­jąc mocno rę­ko­jeść, wsze­dłem głę­biej w mrok. Zdą­ży­łem tylko zo­rien­to­wać się, że są to ja­kieś ka­ta­kum­by, pełne za­su­szo­nych ciał ol­brzy­mów uło­żo­nych we wnę­kach, nim z czer­ni wy­pa­dła dłoń w je­dwab­nej rę­ka­wicz­ce, do­tknę­ła mo­je­go czoła i stra­ci­łem przy­tom­ność.

 

***

 

Obu­dzi­łem się w wiel­kiej kom­na­cie gro­bo­wej, oświe­tlo­nej po­chod­nia­mi. Le­ża­łem na sar­ko­fa­gu, lecz nie byłem w żaden spo­sób skrę­po­wa­ny. Po­ma­ca­łem się po pasie i ze zdu­mie­niem od­kry­łem swój miecz z po­wro­tem w po­chwie. Ostroż­nie ro­zej­rza­łem się do­oko­ła. Wzdłuż ścian usta­wia­no naj­róż­niej­sze przy­rzą­dy – de­sty­la­to­ry, alem­bi­ki, róż­ne­go ro­dza­ju fiol­ki, kotły i jesz­cze bar­dziej skom­pli­ko­wa­ną ma­szy­ne­rię, któ­rej na­tu­ry nie ro­zu­mia­łem, a nazwy nie zna­łem. Były też wie­lo­ko­lo­ro­we krysz­ta­ły, po­kry­te ru­na­mi ka­mie­nie i me­ta­lo­we płyt­ki, a nawet regał pełen ksią­żek. Zo­ba­czy­łem też trupy – ofia­ry Wio­sen­ne­go Moru, w roz­ma­itych sta­diach roz­kła­du, nie­któ­re roz­cię­te jak do sek­cji, inne po­łą­czo­ne rur­ka­mi ze szkla­ny­mi sło­ja­mi, wy­ta­tu­owa­ne, za­ple­śnia­łe, wy­sma­ro­wa­ne ja­ki­miś che­mi­ka­lia­mi… kiedy przyj­rza­łem się im do­kład­niej, z prze­ra­że­niem zda­łem sobie spra­wę, że nie­któ­re „nie­bosz­czy­ki” żyją – wi­dzia­łem, jak po­ru­sza­ją się ich pier­si, po­wo­li, ale wy­raź­nie. Wo­ko­ło krzą­ta­ło się kilka osób, wszy­scy w tych sa­mych bru­nat­nych sza­tach.

– Obu­dzi­łeś się. – Ktoś sta­nął nade mną. Męż­czy­zna, w śred­nim wieku, włosy krót­ko przy­strzy­żo­ne i zu­peł­nie siwe. Miał by­stre oczy, czu­łem na sobie ich świ­dru­ją­cy wzrok. – Moje gra­tu­la­cje. Nie są­dzi­łem, że ktoś zdoła nas od­kryć.

– Co… co tu się dzie­je?

Roz­ło­żył ręce.

– To jest moje la­bo­ra­to­rium. Wiel­ki żerca Malgo, do usług. – Skło­nił się lekko. – Je­steś z Pa­ją­ków, praw­da? – Wska­zał dło­nią na mój pier­ścień. – Do­brze, że za­uwa­ży­li­śmy sy­gnet. Ina­czej mógł­byś się już nie obu­dzić.

Do­pie­ro kiedy wy­po­wie­dział swoje imię, zda­łem sobie spra­wę, że jest Kel­lu­ani­nem. Po­pa­trzy­łem na po­zo­sta­łych, ale z ich za­ku­ta­nych syl­we­tek nie dało się ni­cze­go od­cy­fro­wać. Mimo tego byłem pe­wien, że także po­cho­dzą ze świa­ta dwóch słońc.

– Po­rucz­nik Si­li­thien Neyr, Pa­ją­ki – od­po­wie­dzia­łem bez­wied­nie. – Wy­sła­no mnie do Abois, aby zba­dać spra­wę Wio­sen­ne­go Moru i usu­nąć jego przy­czy­nę.

Za­śmiał się sucho.

– Do­brze się kry­je­my, skoro nawet Fort Mes­se­lieu wciąż dzia­ła po omac­ku.

– Wasza świą­to­bli­wość… o co tu cho­dzi? Czy to wy…

– Nie. Nie prze­pro­wa­dza­li­by­śmy ta­kie­go eks­pe­ry­men­tu na wła­snych wier­nych. Sły­sza­łeś o kel­lu­ań­skim pro­ro­ku? To Świę­ty, na któ­re­go zstą­pił duch boży – duch Re­fri­du­sa, boga snów i śmier­ci, kon­kret­nie. Jego słowa są praw­dzi­we – Wio­sen­ny Mór to kara Nie­bios.

– Skoro tyle wie­cie, dla­cze­go nic z tym nie ro­bi­cie?! – krzyk­ną­łem, za­po­mi­na­jąc, że roz­ma­wiam z wiel­kim żercą. Gdyby ze­chciał, pew­nie mógł­by zga­sić mnie samą myślą.

– Ależ ro­bi­my. My­śla­łeś, że po co jest to la­bo­ra­to­rium? Za­ra­zę na­le­ży do­kład­nie zba­dać.

– Zba­dać…? Prze­cież ten pro­rok… to on roz­sie­wa cho­ro­bę, tak?

– Och, nic nie ro­zu­miesz, młody czło­wie­ku. – Malgo po­krę­cił głową i za­czął się prze­cha­dzać. – Wojna, którą spro­wa­dzi­li­śmy na In­fa­ran­ce, to nie tylko wojna ze sta­rym po­rząd­kiem. Pod­wa­ża­jąc go, znisz­czy­li­śmy usank­cjo­no­wa­ny przez Nie­bio­sa ład. Rzu­ci­li­śmy wy­zwa­nie samym bogom. Wy­gra­li­śmy na ziemi, lecz oni nie od­pusz­cza­ją tak łatwo. Ta plaga to tylko jeden z ty­się­cy szcze­pów, jakie Re­fri­dus dla nas przy­go­to­wał. Dla­te­go mu­si­my go prze­chy­trzyć – zro­zu­mieć każdy me­cha­nizm jej dzia­ła­nia i stwo­rzyć uni­wer­sal­ne an­ti­do­tum na każdą boską za­ra­zę, jaką Nie­bio­sa wy­my­ślą. Mógł­byś zabić pro­ro­ka i epi­de­mia szyb­ko się skoń­czy­ła… ale potem po­ja­wi­ła­by się znowu, w innym mie­ście, i w jesz­cze innym, i w ko­lej­nym, i w na­stęp­nym, i w na­stęp­nym…

– Do­sta­łem za­da­nie oca­le­nia Abois.

Za­trzy­mał się, po­ło­żył dłoń na moim ra­mie­niu.

– Wiem. Lecz czym­że jest śmierć kilku ty­się­cy, po­je­dyn­czy akt tra­ge­dii, kiedy ura­to­wa­ne mogą być mi­lio­ny? Nasza praca nie zo­sta­ła jesz­cze skoń­czo­na. Ko­niecz­ne jest, aby Wio­sen­ny Mór roz­wi­jał się dalej swoim na­tu­ral­nym ryt­mem, aby nic nie za­kłó­ci­ło prze­bie­gu epi­de­mii.

– Va­na­lie… – szep­ną­łem.

– Va­na­lie? Me­dycz­ka z miej­skie­go la­za­re­tu? Za­cho­ro­wa­ła? – Czu­łem, jak prze­cze­su­je moje myśli. – Wiel­ka szko­da. Była bar­dzo dobra. Mo­gła­by się nam przy­dać.

Zanim zdą­ży­łem za­py­tać, uśmiech­nął się smut­no.

– Nie mamy żad­ne­go le­kar­stwa. Je­dy­nie zbie­ra­my dane. Wróć do niej, chłop­cze. Nad­cho­dzą jej ostat­nie chwi­le. I pa­mię­taj… za­gła­da Abois musi się do­peł­nić. To ko­niecz­na ofia­ra.

 

***

 

– Je­steś… my­śla­łam, że za­po­mnia­łeś o mnie…

– Nigdy.

– Do­brze się z tobą ba­wi­łam, Sil…

– Ja z tobą rów­nież.

– Je­stem taka zmę­czo­na… Do­brze bę­dzie w końcu za­snąć…

– Nie mów tak.

– Od­po­cząć…

– Va­na­lie… – szep­ną­łem.

Ale nie umar­ła wtedy. Nie, umie­ra­ła jesz­cze długo, przez ko­lej­nych kilka dni, po­wo­li tra­cąc zmy­sły. Z per­spek­ty­wy czasu myślę, że po­wi­nie­nem był skró­cić jej cier­pie­nia, przy­naj­mniej wtedy, gdy za­czę­ła za­tra­cać świa­do­mość. Ża­łu­ję, ze tego nie zro­bi­łem. Wów­czas jed­nak prze­peł­niał mnie gniew. Pa­trzy­łem, jak świat od­bie­ra mi coś, czego ledwo zdą­ży­łem spró­bo­wać. Nie­zre­ali­zo­wa­na obiet­ni­ca. Nie­po­my­śla­na nawet na­dzie­ja na przy­szłość, nie­wy­obra­żo­na jesz­cze wizja szczę­ścia, ze wszyst­kie­go tego mnie odar­to, okra­dzio­no. Mia­łem ją przez te kilka zbyt krót­kich nocy, a potem… Ode­szła.

 

***

 

Sta­łem w tłu­mie za­ra­żo­nych, trzy­ma­jąc palec na spu­ście kuszy ukry­tej pod płasz­czem. W Abois żyło jesz­cze ponad dwa­dzie­ścia jeden ty­się­cy ludzi, z czego przy­naj­mniej sie­dem­na­ście ty­się­cy nie­za­ra­żo­nych. Fort Mes­sa­lieu przy­słał nas, aby­śmy ura­to­wa­li to mia­sto. Zba­da­li za­ra­zę, od­na­leź­li jej przy­czy­nę i usu­nę­li ją. Jedno po­cią­gnię­cie cyn­gla i sta­ło­by się to fak­tem.

Pro­rok, sto­jąc na swo­ich skrzy­niach, wy­peł­nio­ny świę­tym du­chem, krzy­czał wy­ma­chu­jąc rę­ka­mi. Pa­trzy­łem na jego blade, sę­ka­te dło­nie. Tymi pal­ca­mi dusił Abois, za­bi­jał je, dzień po dniu. Drża­łem. Mia­łem jasne za­da­nie. A ten by­dlak do­pro­wa­dził do jej śmier­ci! Po­wi­nie­nem go zabić.

Ale nie uczy­ni­łem tego. Byłem pusty, nie czu­łem nic. Dwa­dzie­ścia jeden ty­się­cy, lecz wśród nich bra­ko­wa­ło Va­na­lie. Gdy­bym nawet uśmier­cił pro­ro­ka, to nie przy­wró­ci jej życia. Tego po­po­łu­dnia wró­ci­łem do karcz­my i spi­łem się do nie­przy­tom­no­ści. Ro­bi­łem tak każ­de­go dnia przez na­stęp­ny mie­siąc, pa­trząc, jak mia­sto umie­ra na moich oczach: pięt­na­ście ty­się­cy, dzie­sięć, pięć. W osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku po­zwo­li­łem szes­na­stu ty­siąc­om zwięd­nąć po­wol­ną, okrut­ną śmier­cią, taką, jaką ona zwię­dła przed nimi. Opróż­nia­łem spi­żar­nię Pu­ra­je­za, tań­czy­łem, bra­łem ko­bie­ty do swo­je­go łoża, prze­gra­łem pół­rocz­ną pen­sję w karty i spró­bo­wa­łem każ­dej używ­ki, jaką sprze­da­wa­li jesz­cze w mie­ście. „Jedz, pij i raduj się, bo jutro umrze­my”.

Nie umar­łem jed­nak. Żadne z nas nawet się nie za­ra­zi­ło. Opu­ści­li­śmy to, co zo­sta­ło z Abois dwa i pół mie­sią­ca po tym, jak do niego przy­pły­nę­li­śmy. Za­ra­za po­chło­nę­ła w sumie około dwu­dzie­stu pię­ciu ty­się­cy ist­nień, pięć szó­stych całej po­pu­la­cji mia­sta. Żercy do­sta­li swoją żer­twę.

Przez ko­lej­ne lata, w żad­nym gro­dzie kon­tro­lo­wa­nym przez Gni­ją­cą Lożę, nigdy potem nie wy­bu­chła po­dob­na epi­de­mia.