Świt bożego narodzenia (DRAGONEZA)

Ze skalnej półki na wysokim wzniesieniu Reigen obserwował zmiany, jakie zachodziły w dolinie. Wzrok miał bardzo dobry, a sam, póki co, wolał pozostać w ukryciu, siedział więc po nocach, z daleka w ogóle niewidoczny, z bliska – do złudzenia przypominający kamienny blok, i patrzył, jak niedawno przybyłe istotki przemykają między ogniskami, tańczą lub się biją, chwiejnym krokiem chodzą spać do pokrytych skórami namiotów.

Pierwszy raz widział zwierzęta, które używały ognia i hodowały inne gatunki. Uznał to za odkrycie na tyle ciekawe, by podzielić się nim z kuzynami. Poprosił wędrowne ptaki o przekazanie zaproszenia. Wiedział, że będzie musiał poczekać – nawet ptakom nie jest łatwo znaleźć Nidhogga i Jormunga. Ale Reigen miał czas. Dużo czasu. Tak mu się przynajmniej wydawało. Przez liczne dni, które spędził następnie w oczekiwaniu, narosły w nim niemal ojcowskie uczucia wobec tych małych stworzeń, mozolnie budujących swój byt z płodów lasu i stepu.

Kuzyni przybyli nocą, jednocześnie. Skinęli głowami na powitanie, chwilę posiedzieli w milczeniu. Smoki takie są: oszczędzają słowa i czyny.

– To chyba jakiś gatunek niedźwiedzi – powiedział w końcu Nidhogg.

– Dość inteligentni, jak na istoty żyjące w stadach – zauważył Jormung. – Szybko się mnożą?

– Posłałem po was przed sześcioma księżycami. Od tego czasu populacja jest na stałym poziomie około dwustu sztuk. Pojawiły się za to dwie nowe, podobne grupy, wzdłuż rzeki, w kierunku południowo-wschodnim.

– Powinniśmy ich pozabijać – Nidhogg jak zawsze był radykalny. Niezmienny, niczym czerń jego łusek. Co innego dwaj pozostali: Reigen mógł przybierać kolory nieba, od błękitu po ciemny granat, Jormung zaś – wody.

– Tak od razu? Dlaczego?

– Na wszelki wypadek.

– Wszystkich na całym świecie? – dopytywał sarkastycznie Reigen.

– Tych, których znajdziemy, dopóki nam się nie odechce szukać – Jormung poparł Nidhogga.

Gospodarz był innego zdania.

– Nie wiemy, ilu ich jest. W ostatecznym rozrachunku moglibyśmy przegrać taką wojnę. Spróbujmy najpierw poszukać porozumienia. A nuż, czegoś się od nich nauczymy.

– Bzdura. Sam sobie szukaj – parsknął gniewnie Nidhogg. Z nozdrzy buchnęły mu kłęby pary. – Będziemy w okolicy, żeby cię potem pomścić.

Silnymi łapami odbił się od skały. Chwilę później pod srebrną tarczą księżyca poszybował Jormung.

– Najstarszy, a najgłupszy – mruknął w powietrzu czarny smok zanim się rozdzielili w poszukiwaniu legowisk.

 

***

 

W środku największej jurty stał jesionowy słup półtora raza wyższy od przeciętnego mężczyzny; mocny, a przy tym lekki i niezbyt gruby. Nacięcia i malowidła dzieliły go na dziewięć części, które symbolizowały dziewięć światów mieszczących ponoć wszystko, co istnieje. Jego wierzchołek celował prosto w niebo przez specjalnie pozostawioną dziurę w dachu.

W oparach słodkiego, gryzącego dymu Odhr, szaman i wódz, odziany w płaszcz z kruczych piór i wilczą maskę, próbował uzdrowić nieprzytomną kobietę, leżącą u podnóża słupa. Bił w bębenek, podskakiwał i śpiewał. Jego taniec przedstawiał wspinaczkę po kolejnych piętrach drzewa życia, aż do dziewiątego świata, gdzie przebywać miała dusza chorej.

Współplemieńcy otaczali go kołem i krzyczeli by się nie poddawał, nie zniechęcał, by wierzył, że jest w stanie przejść wszystkie próby, jakim poddają go mieszkańcy zaświatów.

Odhr nieustannie dotykał świętego drewna, rozmawiał z niewidzialnymi strażnikami kolejnych sfer, jęczał, charczał, wydawał inne nieartykułowane dźwięki. Jego ruchy stawały się coraz szybsze i bardziej chaotyczne, słowa – bełkotliwe, pot lał się z niego strumieniami.

Gdy wszyscy mieli wrażenie, że lada chwila zemdleje, padł na kobietę, odrzucił jej okrycie i wpił się wargami w tors powyżej piersi. Przez dłuższą chwilę ssał agresywnie jak wygłodzone szczenię, po czym wyciągnął z ust kulkę ptasiego puchu, którą wcześniej, niepostrzeżenie dla widzów, umieścił sobie pod językiem. Między dwoma palcami uniósł ją do góry, tak, aby wszyscy widzieli, po czym zacisnął pięść i wyczerpany runął twarzą na klepisko.

Ludzie zaczęli opuszczać jurtę. Dwaj bracia kobiety chwycili nosze i zanieśli chorą do domu. Gdy Odhr się podniósł, jej mąż i synek podziękowali mu uściskiem dłoni i naszyjnikiem z lisich kłów. Szaman wyszedł z nimi za próg. Przez kilka chwil podsłuchiwał, o czym rozmawiali odchodząc.

– Czy mama będzie zdrowa? – zapytał chłopiec.

– Odhr wyssał chorobę z jej duszy.

– Tato, tato widziałeś?! Jakiś cień zasłonił księżyc! Popatrz!

Ojciec niechętnie spojrzał w niebo i uderzył syna po głowie za opowiadanie kłamstw.

Ale Odhr, który błyskawicznie po okrzyku chłopca uniósł wzrok, też coś zobaczył. Wyglądało jak wielki, skrzydlaty wąż i wzbudziło w mężczyźnie niepokój połączony z fascynacją.

 

***

 

Reigen zapamiętał, którędy niedźwiedziopodobne istoty zwykle opuszczają osadę. Przybrał przyjazny, błękitny odcień i ustawił się na ich drodze, u wylotu głębokiego jaru, tak, aby mogły go ujrzeć z odległości trzech machnięć smoczymi skrzydłami.

Drobne płatki śniegu powoli spadały z nieba, osiadały na wiecznie zielonych świerkach po obu stronach wąwozu.

Czekał cierpliwie, zastanawiając się, co dokładnie powie. Chciał zaproponować im pismo runiczne i wiedzę o świecie: skąd się wziął, dokąd zmierza, na jakich działa zasadach. W zamian życzyłby sobie prawa do nieskrępowanego poznawania ich obyczajów. Może ich rola na arenie dziejów okaże się większa niż dziesiątek innych ras, których rozwój i upadek dane mu było w swym długim życiu obserwować.

Nie wiedział dokładnie, co go zaciekawi, chciał więc mieć dostęp do wszystkiego. Gdyby współpraca układała się dobrze, był gotów nawet nauczyć ich magii.

Przykucnięty na drodze, nieruchomy, nawet nie mrugający, przypominał lodową rzeźbę.

Gdy Odhr zobaczył smoka, ruchem ręki zatrzymał pochód myśliwych. Mężczyźni w napięciu wpatrzyli się w nieznajomą postać. Czy rzeczywiście jest z lodu? A może to drapieżnik, który w ten sposób przyczaił się aby łatwiej schwytać ofiarę? Doświadczenie podpowiadało im, że zawsze należy zakładać najgorsze.

Reigen nie miał takich doświadczeń. Pochylił i zaraz wyprostował łeb, w geście podobnym do pokłonu. Miał nadzieję, że małe istoty zrozumieją to zgodnie z jego pokojową intencją.

Odhr usłyszał szepty współplemieńców. Ileż mięsa! Z tych łusek zrobilibyśmy ozdoby naszym córkom i żonom, z tych pazurów – groty do oszczepów. Skóra, ile mogłaby okryć ciał i dachów. Kości: na opał, do wyrobu broni i narzędzi.

Poddał się temu nastrojowi. „Gdyby udało mi się zdobyć choćby kawałki takich skrzydeł, moje podróże szamańskie byłyby skuteczniejsze i bardziej bezpieczne" – pomyślał. Położył na ziemi nieodłączną włócznię i zrobił krok do przodu, wyciągniętymi dłońmi pokazując, że jest nieuzbrojony. Jeszcze jeden krok. Blisko, coraz bliżej.

Obserwując włochatego samca, smok przemówił w Prawdziwym Języku. Słowa doskonale oddawały esencję rzeczy i zjawisk. Między składnią tej mowy a relacjami łączącymi cząstki materii panowała ukryta harmonia.

– Jestem Reigen, niebiański smok. A kim wy jesteście?

Myśliwi nic nie usłyszeli. Tylko Odhrowi wydało się, że śnieg zgęstniał, stał się cięższy, trochę mocniej zaczął uderzać w igły świerków. Postąpił jeszcze o krok.

– Chcę was poznać. Opowiem wam, jak byt powstał z niebytu, niebytem jest cały przetkany i w niebyt się w końcu obróci. Opowiem, jak wypiętrzyły się szczyty gór a dna oceanów zapadły. Pokażcie mi, co nosicie w sercach, a ja wam powiem, jak to wykorzystać – smok rozmarzył się i przymknął oczy. W wyobraźni widział panoramę dziejów, to co było i to co będzie, nagi szkielet rzeczywistości, strukturę czekającą na wypełnienie czynami konkretnych istnień.

„Tylko to co wieczne ma znaczenie" – chciał dodać, lecz nie zdążył. Odhr doskoczył do jego szyi, błyskawicznie wyciągnął nóż ukryty pod futrzanym płaszczem, gwałtownym ruchem dźgnął w miękkie, błękitne gardło. Tam, gdzie dojrzał pulsowanie krwi. Cios był tak mocny, że pod skórą smoka zniknęło nie tylko krzemienne ostrze i rękojeść, lecz również ręka aż do łokcia. Używając całej siły, Odhr rozorał żyłę, tętnicę i krtań. Szerokim strumieniem krew chlusnęła na człowieka i zanim zdążył uskoczyć pokryła go od głowy po stopy, pociekła po twarzy, ubraniu, wlała do ust i nosa.

Przednimi łapami, instynktownie, Reigen chciał powstrzymać krwotok. Na próżno. Zamachał skrzydłami, lecz uleciał tylko kilka kroków. Siły opuszczały go równie szybko, jak krew i oddech. Spróbował zaryczeć i zionąć ogniem, lecz wypuścił tylko mały płomień, który ledwie osmalił najbliżej stojących obcych. Zanim umarł, pomyślał o ironii losu i upokorzeniu. On, władca nieba, zarżnięty jak wieprz przez małych, brudnych obdartusów.

Gdyby mógł sięgnąć myślą poza własną śmierć, poczułby jeszcze grad oszczepów a potem – zawieruchę noży tnących na kawałki jego ciało, oddzielających mięso od kości.

 

***

 

Odhr wziął dla siebie, co uznał za potencjalnie użyteczne: skrzydła, krew w skórzanym bukłaku, łeb, do niesienia którego wyznaczył dwóch silnych mężczyzn. Usunął się na bok i patrzył, jak pozostali dzielą łupy. Jego uwagę przykuł wysoki, barczysty młodzieniec, pilnujący, by nikt nie zgarnął za dużo i żeby dla wszystkich wystarczyło. Sam już wykroił sobie solidny płat mięsa, sporo łusek, kilka pazurów. Potężną pięścią pozbawił przytomności człowieka, który chciał zabrać jeden z nich. Teraz chodził wśród oprawiających zdobycz myśliwych i pokrzykiwał.

Hyrs. Ten to ma zawsze najwięcej do powiedzenia.

Śnieg padał powoli, delikatne płatki topiły się od razu po kontakcie z ziemią lub skórą. Odhr nie miał jak zmyć krwi, która oblepiła jego twarz i włosy, sklejała ciało z przylegającym doń odzieniem. Wciąż czuł jej ciepło. Martwił się. Nie było możliwości, by przed polowaniem wykonać magiczny obrzęd rozmnażania gatunku, zresztą szaman i tak nie wiedział, jak w przypadku tej istoty stosowny ryt powinien wyglądać. W dodatku, zabił potężną bestię, której duch powinien zostać zawczasu uprzedzony i przebłagany. Zaniedbanie było karygodne. Ale kto mógł przewidzieć… Nie, to nie ma żadnego znaczenia. Śmierć to śmierć, nie zabawa, nigdy nie pozostaje bez konsekwencji.

Przez pory w skórze krwawa zmaza wniknęła do jego wnętrza i rozlała się po wszystkich zakamarkach. Odhr poczuł się trochę jak w szamańskim transie. Nie stracił jednak woli, świadomości, ani rozumu.

– Hyrs! – zawołał. – Przyjdź tu do mnie.

Rudobrody samozwaniec niechętnie porzucił rolę nadzorcy.

– Czego chcesz? – skrzywił się, stanąwszy twarzą w twarz z wodzem plemienia.

– Dziś w nocy wyjdziemy razem z obozu…

– Załatwmy to tu i teraz – przerwał Hyrs. Wyszczerzył zęby, wysuwając zza pasa krzemienne ostrze.

– Dziś w nocy, powiadam. Poszukamy odpowiedniego miejsca. To będzie wymiana – przysługa za przysługę.

Hyrs patrzył podejrzliwie.

– Wiem, że mi nie ufasz. Ale nie knuję podstępu. Masz na to moje słowo. Gdy wszyscy zasną, staw się u mnie w jurcie.

 

***

 

Z pochodnią w jednym ręku i nożem w drugim, Hyrs wślizgnął się do jurty szamana. Czujnym wzrokiem powiódł od razu dokoła, szukając schowanych skrytobójców. Odhr przyglądał mu się z pobłażliwym uśmiechem.

– Gotów do drogi?

– Dokąd idziemy?

– Niedaleko. Tylko pomóż mi wyciągnąć święte drzewo.

– Co?!

– Pomóż mi. Zyskasz na tym, obiecuję.

Odhr padł na kolana i zaczął odgarniać ziemię. Po chwili wahania Hyrs do niego dołączył. Gdy słup zaczął się chwiać, powstali i wyrwali go z podłoża. Troskliwie umieścili w sakwie ze smoczej skóry, wykonanej tego dnia przez kobiety. Oczywiście, wystawał z obu stron, lecz dzięki paskowi na ramię łatwiej było nieść go w torbie, niż bez niej.

– Dam radę sam. Ty weź światło i broń – powiedział Odhr, podając rywalowi własną włócznię. Chwycił pakunek, z niewielkim trudem wycelował wierzchołkiem słupa w drzwi jurty i jakoś udało mu się wyjść na zewnątrz.

Hyrs wybiegł za nim. Nie tego się spodziewał, ale jednego wciąż był pewien: w tym wszystkim musi się kryć jakiś fortel.

Odhr zaproponował, aby Hyrs szedł z przodu, młodzieniec jednak mu nie ufał. Szli więc obok siebie, młody i dojrzały, jeden z bronią i światłem, drugi – dźwigający oś świata. Szaman zmierzał w stronę skalistej góry, ku której niejednokrotnie kierował wcześniej wzrok, a która teraz w dziwny sposób go przyciągała. Droga była długa i męcząca, zwłaszcza dla starszego mężczyzny, obarczonego większym ciężarem. Nie przerywali jednak marszu, ponieważ Odhr chciał dotrzeć na miejsce przed świtem. Udało się dużo wcześniej.

Gdy stanęli pod skałą wyszło na jaw, że zbocze jest zbyt strome, by iść dalej. Z ust pogromcy smoka dobyło się ciężkie westchnienie.

– Musimy zrobić to tutaj – powiedział. – Pomóż mi go ustawić.

Hyrs wbił pochodnię w ziemię, po czym dołączył do kopiącego dołek Odhra. Cały czas spodziewał się zdradzieckiego ataku, jednak nic takiego nie nastąpiło. Gdy słup stanął stabilnie, młodzieniec doznał olśnienia.

– Chcesz wspiąć się po duszę tej bestii – wyszeptał.

Odhr z uśmiechem potrząsnął głową. Na pozór sensowny pomysł, ale niemożliwy do wykonania. Nie dałby rady tego zrobić.

– Jesteś bystry. Będziesz dobrym przywódcą – powiedział, wyjmując zza pazuchy mocny sznur z drzewnych włókien. – Użycz mi teraz swoich pleców.

Hyrs, wciąż nie pozbawiony wątpliwości, klęknął i oparł się na łokciach. Odhr otworzył bukłak, który niósł przytroczony do pasa, pociągnął duży łyk smoczej krwi a resztę zawartości wylał na jesionowy pień. Stanął na grzbiecie towarzysza, jeden koniec sznura przywiązał do słupa a z drugiego zaplótł pętlę wokół własnej szyi.

Zgięty przy gruncie Hyrs patrzył, jak strużki ciemnego płynu wsiąkają w ziemię.

– Dlaczego to robisz? – spytał, przekręcając głowę do tyłu, szukając wzroku szamana.

– Bo tak trzeba – odpowiedział Odhr. W jego głosie drżała rozpacz i typowa dla szaleńców determinacja – Żegnaj.

Nogami odepchnął młodzieńca. Pętla ścisnęła tętnice szyjne, odcinając dopływ krwi do mózgu. Zdążył jeszcze kilka razy wierzgnąć zanim pękł rdzeń kręgowy a oddech ustał. Dla pewności Hyrs przedziurawił mu bok jego własną włócznią.

– Żegnaj, obłąkany starcze – powiedział nowy wódz plemienia.

 

***

 

Gdy nastał dziewiąty świt, rany wisielca się zabliźniły. Kręgosłup zrósł, w płucach znów zagościło tchnienie, krew na powrót zaczęła krążyć. Mężczyzna otworzył oczy i zobaczył, że słup rozkwitł w wysokie drzewo, okryte soczystymi liśćmi. Chwycił gałąź, do której przywiązana była pętla i podciągnął się do góry. Rozwiązał sznur, zeskoczył na ziemię, podniósł włócznię, w której rozpoznał swoją własność.

Ruszył w kierunku, skąd dobiegł go zapach spalenizny. Z początku miał wrażenie, że to dość daleko, jednak trafił na miejsce nadzwyczaj szybko i bez wysiłku.

Tam, gdzie niedawno stał obóz, wiatr hulał teraz między zwęglonymi namiotami. Poszarpane ludzkie ciała wabiły padlinożerców. W powietrzu tańczył popiół, na ziemi widać było ślady jedynie mieszkańców osady oraz wilkowatych drapieżników.

„Tej masakry musiały dokonać skrzydlate, plujące ogniem bestie" – pomyślał beznamiętnie. Po chwili uświadomił sobie, że zna ich imiona: Nidhogg i Jormung.

Mężczyzna miał wrażenie, że przebywał kiedyś w tym miejscu. W umyśle widział obrazy z przeszłości, jednak nie potrafił nadać im znaczenia. Nie wiązały się z nimi żadne emocje.

– Hej, wy! – zawołał w Prawdziwym Języku do kruków, krążących nad jego głową. – Czy wiecie, kim jestem?

W głębi czarnych oczu dostrzegł zdumienie i szacunek.

– Ty jesteś Odyn, bóg-mędrzec.

„Bóg-mędrzec. Niech będzie" – wzruszył ramionami i udał się w dalszą wędrówkę. Po więcej władzy, więcej wiedzy, więcej szaleństwa.

Dwa kruki podążyły jego śladem, pewne, że nie zabraknie im strawy.