Pan Narzekaj: Ku Narzekajlandi. Igrzyska Prezesa

Spoglądam w Niebo…lecz go nie widzę.

– Okulary ci się zabrudziły i widzisz tyle, co kibice za pleców kiboli. Po drugie, otwór zamknięty, a założę się, że nie masz rentgena w oczach i przez beton, ani damskie suknie nie widzisz.

Spojrzałem na niego z pogardą, gdyż cała jego osoba – wygląd i maniera bycia – były godne jedynie pożałowania.

Tygodniowy zarost, cuchnące ubranie, oczy zza wieczną mgłą…

– O sobie piszesz czy o nas wszystkich? – Narzekaj spytał z humorem. – Wszyscy siedzimy w tym samym szambie i cuchniemy tak samo, więc daruj sobie te hipokryzyjne uszczypliwości.

Fakt, miał rację. Ja, On i lekko przykacowany Zdzis, razem ukrywaliśmy się w zbiorniku na ekskrementy. Narzekaj zapewniał, że to jedyna najlepsza kryjówka.

– Lepiej prześmiardnąć niż być pożartym przez zombiaka, co nie? Tu przynajmniej cię nie wyczują… zlewasz się ze smrodem otoczenia. Naturalny kamuflaż.

Chciałem pieprznąć go w te nieidealne, żółte zęby – w końcu to po części z jego winy świat opanowały zombiaki.

– No co…– próbował się tłumaczyć dość nieskładnie. – Naruszyło się niechcący jeden przepis BHP, zapomniałem wyjąć tego szczurozomba z zupy, ktoś go zżarł i od razu koniec świata!  

– Nie żre się po fast foodach – Zdzis dochodził do siebie po wczorajszym starciu z kac-zombie. – Tylko po kebabach.

– Racja Zdzis – poparł kumpla Narzekaj. – Tam zmieni cię najwyżej przypadkiem w dżina, zakorkuje w butelce z dobrymi procentami, wstawi do lodówki i kupi cię jakiś Aladyn Kowalski…albo Aladynka. One jako pierwsze, życzą sobie spełnienia przyjemności… -

uśmiechną się lubieżnie Narzekaj.

Chciałem mu tak walnąć w zęby, ale szkoda było mi pozbawiać staruszka resztek uzębienia.

Rozległ się ło…

Mooo…

T…t…t…

 – Kurde! Co ci tak dziadosko idzie te pisanie? – złościł się Narzekaj.

– Jakieś gówno zapaskudziło mi wyświetlacz smartfona, na którym piszę te opowiadanie…

Przetarłem rękawem bluzki szybkę.

Siiipppp…szszszszrrrrruuuuu…

 – Litości. – Zdzis złapał się za głowę. – Niech te dźwięki ucichną!

Coś waliło w pokrywę szamba.

– Uwaga.

Narzekaj wyjął zza spodni broń, którą zwał Eliminatorem Eliminacyjnym.

Dla mnie wyglądała jak plastikowa zabawka z Tesco.

– Bo to zabawka – przyznał z niejakim rozczarowaniem Narzekaj. – Ale nazwa fajna i nie z Tesco, tylko z sex shopu. Gdy rzucisz zaklęcie – przesunął ręką po broni, która zaczęła

intensywnie błyszczeć na niebiesko. – Wtedy zabawa staje się lepsza.

Trach! Kilku zombie przebiło betonową osłonę.

– Hhhhrrrrryyyyyy! – powiedziały na przywitanie.

Narzekaj wycelował i wypalił.

Trzechm z szacowanej matematycznymi metodami (czyli na oko) setki zombie, runęło w dół obok nas.

Gdy wstali dostrzegliśmy, że mają duże, niebieskie cycki. Mimo, że to zombie płci męskiej.

– Raczej nijakiej – podsunął mi Zdzis.

– Kurde! – krzyknął Narzekaj zirytowany. – Nie te zaklęcie…te było na miłe "sam na sam" z dziewczynami…

– Jakie ty masz fantazje? Niebieskie cycki?  Avatara za dużo się naoglądałeś? – dopytywał zniesmaczony Zdzis.

– Hryyyyy! – ryknęły równie zniesmaczone gustem Narzekaja zombie.

Do środka zaczęły włazić kolejne.

– Uciekamy! – zarządził strategiczny odwrót Narzekaj.  

– Dokąd? – Zdzis nadal nie odzyskał przytomności umysłu.

– Przez rury. – zamachał rękoma Narzekaj, z jego palców wyleciały czerwone iskry. –  Rozszerzyłem trochę odrębną rzeczywistość i pomniejszyłem  odrobinę naszą rzeczywistość.

Zmniejszyliśmy się ciutkę.  Damy radę się przecisnąć.

– Nie wpłynie to negatywnie na nasze ciała? Umysły? – Zdzis był dość sceptyczny.

– Masa jest stała. Nawet ta ciemna masa.

Zombie nacierały na nas w tempie procesów legislacyjnych – wolno, ale się zbliżały.

 Weszliśmy do rury odpływowej i pełzając, brnęliśmy w górę brudną kanalizacją. Ryk zombie został daleko za nami.

– Zamierzamy ku światłu – stwierdził Zdzis patrząc w górę.

– Może nie wejdziemy w czyjąś dupę – sprecyzował Narzekaj. – To byłoby piękne jak…

Z ciszy rozległa się muzyka.

Shes like a rainbow…

Przepraszam za pauze. Musiałem odebrać telefon. Teraz mogę opisać dalszy przebieg wydarzeń.

– Halo? – zapytałem.

– Masz chwilę? Chciałem spytać o postępy w pisaniu pracy zaliczeniowej – odezwał się mój Najlepszy Kolega Nr.2 ze studiów.

– Te gry stępiły ci umysł? Jest zombie apokalipsa!

– Wiem. U mnie przed domem niewiele jednak zombie, a dzięki wieloletniemu przeszkoleniu w Wiedźminach, mogę załatwić je nożem kuchennym w minutę. Pod warunkiem, że to nóż marki Fiskars, a nie chińska tandeta – zrobił pauzę. Słyszałem dźwięki siorpania, pewnie popijał sztuczny napój energetyczny. –  Więc nic się nie dzieje i nuda…

Grzmot za nami. Odwróciłem się:

Zombie wspinały się za nami z grymasem gniewu na twarzach.

– Cholera, czemu przelazły! ?– wykrzyknął już całkowicie wytrzeźwiały i

zdegustowany fuszerką kolegi, Zdzis.

 W pośpiechu zapomniałem skorygować parametry w podziale na "My" i "Oni". Zdarza się…– tłumaczył z miną niewiniątka Narzekaj. – Pełzniemy dalej!

Po kilku ruchach byliśmy już prawie u celu.

– Ściana wody przed nami! Wstrzymać oddech! – zarządził Narzekaj.

Przeszliśmy przez całkiem czystą niż standardowo, klozetową wodę. Na ostatnich centymetrach wspinaczki pomagaliśmy sobie wspieraniem kończyn na desce sedesowej i odświeżaczu Domestos.

– Ufff…– sapnąłem lgnąc na posadzce całkiem zadbanej łazienki.

Narzekaj spojrzał na zbliżające się ku wyjściu ze ścieku zombie.

Chwycił Domestos ustawiony na półce z resztą środków czyszczących i wlał całą zawartość do toalety.

Chwilę odczekał. Potem wylazł pierwszy zombie.

– Cholera… czyli reklamy kłamią. Miało zabijać wszystkie zarazki…

– Hhhrrrryyyyyyyy! – Zombie ruszył w naszą stronę.

Wtedy został rozdeptany. Wielka stopa w świeżo wypastowanym bucie zrobiła z niego miazgę. Podobny los spotkał resztę zombie.

– Co się stało? – spytał Zdzis.

Odwróciliśmy się: za nami stał mężczyzna mierzący na oko z osiem metrów wzrostu.

– Jak mówiłem, złe dopasowanie parametrów rzeczywistości – podrapał się po głowie Narzekaj, przerzedzając resztki włosów. – Zombie byli o 2/3 mniejsi od nas. A my jesteśmy około szesnaście razy mniejsi od tego faceta.

– Czyli jesteśmy knypki bez kapelusza – zaśmiał się Zdzis.

Mi raczej nie było do śmiechu.

– I co teraz? – spytałem.

– Odegnę rzeczywistość, naginając fizykę.

Narzekaj zamachał rękoma. Po sekundzie staliśmy przed mierzącym 1,7 metra mężczyzną w garniturze.

– Panowie…– zaczął nieskładnie mężczyzna. – Wziąłem panów za karaluchy i prawie bym rozdeptał…

Pociągnął nosem trzy razy. Skrzywił się, lecz pociągnął jeszcze raz do upewnienia się.

– Może skorzystamy z prysznica? – Narzekaj pierwszy podjął inicjatywę. – Mam problem z bieżącą wodą po tej inwazji zombie – tłumaczył mężczyzna z palcami wetkniętymi w otwory nosowe. – Mam jednak wodę mineralną w butelkach. Zapas 50 butelek z minionego lata, które miało być "upalne i suche".

– Dobrze, dziękujemy – odparł uprzejmie Narzekaj. – Mam tylko nadzieję, że to nie "Cisowianka". Mam pewne urazy osobiste do tej marki, ale z braku lepszego…

– Nie, bez obaw. To "Żywiec Zdrój"…

 

Musieliśmy ruszać dalej. Nie z własnej chęci, oczywiście, tylko z niezależnego od nas, utartego w setkach powieści i filmów, schematu: jak nie my powstrzymamy zombie, to kto?  

– Odpuść młody…Taki Mad Max miał ludzkość w dupie i dbał tylko o własną. Czemu mamy się stąd ruszać?

Muszę to przyznać – Narzekaj ma rację.

Tomek – facet, do którego łazienki nielegalnie się przecisnęliśmy kanałami – zaoferował nam wspólne mieszkanie. Czuł się sam w domu, który przeobraził w fortecę anty-zombie. Żona i syn zmienili się w zombie i wyemigrowali do Anglii, gdyż tam panują lepsze warunki do zżerania żywcem ludzi.

–  Nie dziwię się. Tu, by wyżreć mózg trzeba najpierw złożyć podanie do urzędu o chęć zjedzenia tego konkretnego organu. Wniosek rozpatrują trzy dni. Przez ten czas zombie zdechnie z głodu. – Narzekaj dumał nad obecną sytuacją w kraju. – Wszystko padło, ale urzędy nadal się trzymają. Może to dobrze. Wyeliminują część zombie i po problemie.

 – Jak kontrolują czy zombie złożył podanie o wyżarcie mózgu? – zastanawiał się popijając colę Zdzis. – Mógł nielegalnie pożerać mózgi i nie tylko…

– Urząd wie wszystko. Może zombie utraciły człowieczeństwo, ale nie zdrowy rozsądek. Nie zaryzykują.

– A nasze prawa, do cholery! ?– Zdzis się oburzał lub to efekt przymusowego dostawienia napoi z procentem większym niż zero. – Nie możemy się odwołać od tych wniosków?  

– Spokojnie, urzędy działają  wybiórczo: temu dadzą pozytywną decyzję, reszta dostanie figę. – Narzekaj się zamyślił i dodał po chwili: – Chyba, że zombiaki dadzą łapówę lub mają znajomości…wielu z nich to przecież zomgistrusy po studiach, na nepotycznych posadkach w urzędach…

Takie dyskusje mogliśmy toczyć co dzień, w przerwach strzelając do podchodzących zbyt blisko domu zombie. Za broń służyły plastikowe żetony z Pokemonami z dawnej kolekcji Tomka, wystrzeliwane z prowizorycznej kuszy, którą skonstruował Narzekaj.

– Chciałem dać te Pokemony synowi, ale mówił, że teraz zbiera się je przez smartfona – westchnął. – Tyle się kiedyś człowiek musiał najeść chipsów, a teraz problem z cholesterolem…

Tak spędziliśmy razem trzy dni. Aż czwartego dnia…

 – Nie wytrzymam!  Muszę się napić!

 Zdzis podenerwowany dreptał z łazienki do kuchni i z powrotem.

– Przecież pijesz – stwierdził bez emocjonalnie, czytający stare wydanie "Faktu" Narzekaj i wskazał na zapas coli, pozostały po "upalnym i suchym lecie".

– Potrzebuję piwa!

– Zdzis…to jedyna może okazja, by wyleczyć cię z alkoholizmu. Poza tym cola ma chyba w sobie kokę.

– Nie ma tego napisane w składnikach…

– Grzechów korporacyjnych nie mówi się na głos.

Zdzis zwiększył tempo i chód przerodził się w bieg: maraton z kuchni do łazienki przez pokój.

W pewnym momencie się zatrzymał.

– Tomek mówił, że 500 metrów stąd jest Biedronka. Kupimy tam piwo!

 Narzekaj oderwał wzrok od najlepszego artykułu gazety – zdjęcia gołej dziewczyny – i zirytowany spojrzał na kolegę.

– To że jest zombie apokalipsa, nie znaczy, że mam stracić reputację i wejść z Tobą do tego sklepu dla bied…

– Poczekasz na zewnątrz jako obstawa. We dwóch zawsze bezpieczniej.

 Narzekaj ziewnął leniwie.

– Jakoś nie chce mi się bawić w Stalkera na stare lata.

– Kupię ci nowe wydanie. – Zdzis wskazał gazetę.

– Drukarnia i wydawnictwo działają?  – spytał sceptycznie, ale z lekką nadzieją Narzekaj.

– W Internecie piszą, że tak. Podobno na ostatniej stronie dają zdjęcia nagich zombiaczek.  

– To byłaby dobra odmiana po tym całym silikonie.

Narzekaj wstał, odłożył gazetę i schował nóż kuchenny do kieszeni oraz drobne, bo nigdy nie mają sprzedawczynie wydać.

– Oczywiście nie jestem jakimś nekrofitą – dodał na usprawiedliwienie. – To wypadkowa czasów, a dokładniej: czasu, w którym obecnie się znajdujemy. O tempores, o morales…

 Przed opuszczeniem domu, Narzekaj poinstruował mnie, że nasz mentalny kontakt zostanie zachowany.

– Chyba, że nadziejemy się na jakąś niewiastę. Wtedy będą pewne kilkuminutowe zakłócenia.

 

Sklep i okolica wydawały się opuszczone. Dla pewności jednak Narzekaj zeskanował magicznym wzrokiem otoczenie.

– Zero zombie, trolii zwykłych, internetowych, poborców podatkowych…możemy iść.

 Gdy stanęli przed wejściem, natknęli się na przeszkodę: automatyczne  drzwi nie otworzyły się.

– Kurde, zapomnieliśmy – sapnął rozczarowany Narzekaj.– Tomek ma w domu własny akumulator. Wszędzie zaś brak elektryczności.

Szyld sklepu z uśmiechniętym owadem zaskrzypiał i odpadł.  

Zdzis upadł bezsilny na kolana. Wzniósł oczy w stronę nieba i krzyknął:

– Potwory! Cóż uczyniliście! ?

– Co to, "Planeta małp"?

Narzekaj wyjął papierosa i przypalił.

– Wszystko w ruinie…kto za to odpowie?

Za ich plecami coś zawarczało.

Nie zdążyli się odwrócić i zareagować.

Mocny cios i świat zatonął w ciemności…

 – Straciłem kontakt.

Tomek wyglądał na zewnątrz przez szczelinę, zabitego deskami i wzmocnionego taśmą klejącą z Mrówki, okna.

Westchnął, odwrócił się i wtedy  dostrzegłem jego bezemocjonalną twarz.

– Tracimy kontakt ze światem i tak się później dzieje –  mówił beznamiętnie, jakby wygłaszał monolog do niewidzialnej publiczności. – Schodzimy z desek teatru, zdejmując swe maski i zakładamy nowe, by wejść do innego teatru, zwanego życiem. Zawsze tworzyłem iluzję, że jesteśmy szczęśliwą rodziną, a rozpad był widoczny gołym okiem. Żyłem iluzją w świecie fikcji, a teraz dzień w dzień wyglądam przez brudną szybę i widzę prawdziwy świat. Świat bezmózgich idiotów, którzy kręcą się w kółko bez celu. Boli najbardziej fakt, że mój syn stał się im podobny…– otarł rękawem koszuli samotną łzę. – To wina tych Fuzjzbuków i innych Twitterów. Globalny teatr emocji i wrażeń, gdzie każdy gra jednak idiotę…coś mówiłeś?  

Chwilę dumałem, potem się otrząsnąłem.

– Straciłem mentalny kontakt z Narzekajem.

Tomek powoli wracał do siebie z duchowo-psychologicznej podróży umysłu.

 – Coś wspominał, że zastrzega sobie prawo do intymności, gdy będzie…– wzruszył ramionami. – No, sam na sam.

– Chciałbym wiedzieć, co aktualnie robi – byłem trochę podenerwowany. – Może potrzebuje pomo…

– Chcesz obserwować jak Narzekaj podrywa i kocha się z jakąś kobietą?  Albo gorzej…z zombiaczką?  – skrzywił się Tomek.

Próbowałem to sobie wyobrazić…

– Fuj! Nigdy…dobra, może nic mu nie jest…

 

Ciemność ustępowała. Narzekaj budził się z nieznośnym bólem głowy.

– Uuuuhh…gorzej niż po kacu.

W oczy kuło go czerwone światło.

Było ciepło, wręcz duszno. Słychać było charczenie i rechot.

– Noooo…chyba trafiłem do Piekła.

– Obudź się – Słyszał obok głos Zdzisa.

– Obudź się. Jest alkohol!

– Niemożliwe, bo wtedy byłoby to Niebo…ustaliłem 200 lat temu z Mefim, że jak mnie trafi ostatecznie szlag, to da mi jakąś kwaterę u siebie…

Narzekaj otworzył oczy.

Byli w barze. Wnętrze oświetlały na czerwono ledowe lampy. Przy kontuarze i stolikach, siedziało kilku orków, zombie, ludzi i troli. Wszyscy w garniturach.

– Alkohol! – wykrzyknął Zdzis bojowo i podbiegł do barmana.

Narzekaj dołączył. Obaj zamówili dwa mocne piwa.

– Co to za miejsce?  I gdzie? – podpytywał barmana Narzekaj.

– To bar w prywatnym kompleksie PP, zwanym potocznie Nowym Centrum Nowego Świata – wyjaśnił z radością barman.

 – NCNŚ…skrót trochę łamie język. Kim jest PP? – Narzekaj miał złe przeczucie. Wielowiekowe doświadczenie uczyniło go dość podejrzliwym. Dodatkowo obecność ludzi, troli i orków w jednym miejscu, przy jednym stoliku i identycznych garniakach była czymś abstrakcyjnym.

 – Niedługo się dowiecie. PP nigdy nie lubił rozgłosu, zawsze był w cieniu, ale każdy go zna.

– Czemu jest znany, skoro w cieniu? – zauważył Zdzis.

– To element jakieś misternej strategii – wyjaśnił barman. – Niby rządzi, a go nie ma…– uśmiechnął się intrygująco. – Poznają go panowie osobiście. Jest wielkim człowiekiem…czynu…tylko on swym Nowym Prawem, może zaprowadzić porządek w tych mrocznych czasach chaosu.

 – Na spółkę z TYMI? – wskazał na pozostałych klientów, z wyrazem obrzydzenia Narzekaj.

 – To oni są fundamentem Nowego Społeczeństwa. Starego też po części byli – barman dolał piwa. – Orkowie robili za agentów od czarnego PR, ludzie byli ludźmi, więc pozyskiwali zaufanie, a Trole robiły czarną robotę w Internecie.

– A zombie? – Zdzis dzięki optymalnej dawce alkoholu, odzyskał trzeźwość postrzegania i rozumowania.

– Posłuszne robiły wszystko. Człowiekiem bez mózgu łatwiej kierować.

– Więc teraz PP ma niezwykle łatwo – zauważył Narzekaj. – Kierować społeczeństwem…a czemu nie włączył do tych szeregów wilkołaków? Są bardzo dobrzy w eliminowaniu konkurencji…

– PP nie lubi obcokrajowców – tłumaczył barman samemu sącząc drinka w godzinach pracy. – A już zwłaszcza uchodźców, którzy walili w nasze granice: wampiry żądający Unijnych racji krwi, dżinowie, będący potencjalnymi terrorystami, robo-gejsze z Chin i inne alfonsy…– barman roześmiał się szaleńczo. – Ale teraz wykorzystamy naszą przewagę, wzniesiemy mury i ruszymy na czele armii zombie, by obalić zdrajców, zwących się naszymi braćmi…

 W oczach barmana płonęła żądza krwi. Narzekaj milczał chwilę, potem rzekł:

– Zdzis, wychodzimy – zadysponował energicznie z wyraźnym niepokojem Narzekaj. – Natychmiast!

– Skąd ten pośpiech? Niedługo gramy w bingo…– dziwił się barman.

– Musimy iść…by na drodze nie natknąć się na kolumnę rządową. Nie mamy od niej ubezpieczenia – tłumaczył Narzekaj.

Barman się roześmiał.

– Wszyscy się śpieszmy. Jednak nie wypada…

Za Narzekajem i Zdzisem stają dwaj, mocarni orkowie.

– …opuszczać tych, którzy was uwięzili.

Orkowie wykręcają bohaterom do tyłu ręce. Narzekaj próbował daremnie rzucić jeszcze zaklęcie ogłuszające.

– Nie męczcie się…zachowajcie siły na Igrzyska.

 Orkowie narzucili bohaterom worki na głowę. Narzekaj zdążył jednak dostrzec, kto wypowiedział te słowa.

Średniego wzrostu, w garniaku, o smutnym wyrazie twarzy i spięty, jakby ktoś wsadził mu kij w…

– Ma pan rację, panie Mar…– barman chichotał. – Igrzyska czas zacząć.

Komnata była przyciemniona. Z ciemności dobył się skrzekliwy  głos:

– Czemu tak tu ciemno Mar…!?

– By nikt nie widział naszych tajnych planów i map.

– A jak my mamy je widzieć! ?

– Mentalnie…– wyjaśnił najprościej Mar…

– Ty mi nie gadaj o zdolnościach ponadnaturalnych, Mar…Już wystarczy nam w zespole jeden świr od propagandy. Ja nie wierzę w te UFO-zamachowców, astralne rzeczywistości i zombie…

– Eeeee – Mar…sądząc po głosie był zdezorientowany. – To jak Pan, pojmuje obecne…

– Na własny rozum, własną miarą, Mar…jesteś taki głupi…idealny na pomocnika PP.

– Dziękuję Panu.

– Włącz światło i przejrzymy te cenne mapy.

– Które światło? Energooszczędne?

– Ledowe lampki z choinki. Kończą się prywatne środki z budżetu, na energooszczędnym musimy oszczędzać.

Pokój wypełnił biały blask.

Dwie, znane osobistości pochylały się na zastawionym papierami stole. – Włącz kamerę. Lubię knuć i rozmyślać w blasku fleszy i obiektywów mediów – zadysponował PP. – Nawet jeśli ich już nie ma…he, he…niepotrzebnie się tyle z nimi użeraliśmy. A teraz…

– Człowiek tęskni.

– Mar…nie posądzaj mnie o sentymentalność, dobrze? – PP zmierzył zimno wzrokiem pomagiera.

– Tak, tak.

PP przyjrzał się mapie. Zaznaczono na niej tylko jeden punkt.

– Nadal tam się chowa? – spytał PP.

– Szczur w norze, przetrwa długo nawet zatonięcie statku.

– Z biologii jesteś asem Mar…– PP zerknął na wspinającego dumnie pierś Mar…– Szkoda, że w swym zawodzie nie jesteś choć doby…dobry. Takie kwalifikacyjne niedopasowanie.

– A służący Ant…ten to…

Mar…zamilkł gwałtownie i wciągnął powietrze.

– Przepraszam PP – skłonił się w ukłonie, przyoblekając twarz w fałszywy uśmiech.

– Nadal się chowa…– PP pomrukiwał. – Wie, że jest winny i zapłaci za swe grzechy. Dużo zapłaci.

– Ile dokładnie?

– Tyle, by nasz władza była wieczna.

Mar…chwilę milczał. Bał się coś powiedzieć.

– Myślisz czy damy radę go zwyciężyć? – zmierzył wzrokiem pomagiera. – Całe swe życie…– mówił powoli, sapiąc. – …walczyłem dla tego kraju. Poświęciłem wszystko…czy nadaremno?

– Ee..n…

– Dla mnie potrzebowali pomocy. Nawet jeśli sami nie chcieli. Dokonałem rzeczy niemożliwych…czarne uczyniłem białym, a potem  na powrót czarnym. Stoczyłem batalię z Konstytucją i rozpieprz…zniszczyłem ją na kawałeczki.

– Niszczarką – szepnął Mar…

– Damy radę. Nadejdzie zmiana. Dobra…

Z oddali ozwały się fanfary. PP strząsnął z marynarki sierść.

– Mar…zrób tym smarfonem zdjęcie mapy.

– W jakim celu? – dziwił się Mar…

– Naprawdę jesteś…kopia zawsze dobra. Może gdybym kopiował od innych broszury i różne świstki za tamtych czasów, to by mnie internowali…

Uśmiechnął się do niespełnionych marzeń. Znów było słychać fanfary.

– Igrzyska dla próżnej rozrywki Narodu i śmierci Jego zdrajców, czas zacząć.

Zdzis rozglądał się dookoła. Tylu bezmózgowców, zgromadzonych w jednym miejscu nigdy nie widział. Nawet podczas kampanii wyborczych.

Powiedzieli im, że znajdują się w Koloseum +, lecz wyglądało to jak Stadion Narodowy, tylko bardziej rozbudowany i szary.

– Jak za starych czasów. Szarość, skrzekliwy tłum i dwóch klaunów, czyli my, pośrodku.

Narzekaj uważnie badał wrogów, skanując ich magicznym wzrokiem. Z początku się pomylił, bo włączył rentgen w oczach do prześwietlania nastolatek na studniówkach.

Splunął – obrzydzenie pozostało. Nie tak łatwo wyrzucić z pamięci trola w bikini…

Fanfary. Tłum wiwatował.

Zdzis i Narzekaj, skrępowani z tyłu, sposępnieli.

– Jesteśmy jedyną rozrywką? – interesował się Zdzis.

– Tam siedzi kotek.

Narzekaj wskazał leniwego, czarnego futrzaka, dziesięć kroków od nich.

– Jak chcą, mogę wyczarować królika. Prosta magia dla głupich zombie – wykazał inicjatywę Narzekaj.

– Wyczaruj Godzillę. Rozpieprzy to wszystko.

– Nie ma szans. Za duży transfer danych z Japonii, opłaty roamingowe i nie tylko, bo to jeszcze cło, akcyza…duże zużycie energii, a i po materializacji, potwór najpierw zwali po wielu niedogodnościach. Jak pawia, to jeszcze pół biedy…

Głośna fanfara. Tłum: ubrani w stroje ze Szmateksu zombie, trolle z laptopami i orkowie bez niczego, tylko w garniturach.

Na podium, umiejscowionym po kabinie komentatorów, stał złoty  tron. Zza niego wyszedł niski człowieczek w czarnym garniturze. Przy jego boku szedł tygrys bengalski.

Facet usiadł i złożył ręce jak do modlitwy. Po jego prawej spoczął tygrys, a po stronie przeciwnej, stanął ten koleś z baru.

– Panie i Panowie ! PP przybył!

Oklaski.

Narzekaj jedynie zajęczał.

– Wiedziałem…Pan Prezes…hu, hu, hu…teraz to ma elektorat. Głupi i posłuszny. Wcześniej to musiał kombinować z plusami i minusami…

Wszyscy zebrani powstali na baczność.

– Co się dzieje? – zaniepokoił się Zdzis.

Mar…odchrząknął.

 – Odczytany zostanie Ape…

– No to nas wykończył, tak jak chciał ! – krzyknął rozpaczliwie Narzekaj. – Tak długiego czytania nie wytrzymam! Mam reumatyzm…– skłamał.

Prezes nachylił się.

– A leki refundowane? – zapytał Narzekaja.

– Nie mam odpowiednich lat.

– Dobrze…spróbujemy załatwić…

Narzekaj uradował się w myślach, że fartem udało mu się coś zyskać. Przynajmniej jedna obietnica będzie go dotyczyć.

– …jak już przeżyjecie. – Prezes dokończył i szepnął do Mar…– Daj już spokój z tym Apelem. Bardziej zniechęca niż skłania innych do naszych racji.

– Ale nasze racje mają rację, PP?

– Oczywiście.

Wyprostował się na tronie i zaczął:

– To pierwsze w historii Igrzyska + ! Podczas nich doświadczymy rozrywki dla naszych serc, jednocześnie eliminując naszych wrogów.

– Co zrobiliśmy złego!?– krzyczał Narzekaj, próbując roztopić krępujące kajdany, zaklęciem Inferno.

– Staliście przed Biedronką – wyjaśnił Prezes.

– No to staliśmy…ale nie weszliśmy!

– Gdyby był prąd, weszlibyście. I to w Niedzielę.

Tłum potępił gwizdem tą obrazę dnia wolnego.

– Musicie ponieść karę…

Prezes spojrzał na kota, który teraz siedział i spoglądał na dawnego pana ze smutkiem.

– Przykro mi Al…ta mysz była prezentem dla Mer…miała podsłuchiwać naszych sąsiadów…– głos mu się ścinał ze wzruszenia. – Poza tym Jerry nie gubi sierści.

Prezes pogłaskał warczącego  tygrysa.

– Miauuu…– powiedział Al.

– Żegnaj.

PP otarł po kryjomu łzę. Wzniósł rękę w górę.

Krata uniosła się. Z ciemności dobiegł chichot. Al poderwał się i pobiegł w kąt boiska.

– Miau…

Na arenę-boisko wpadł szczupły mężczyzna w garniturze, strzelając na boki oczyma i głupio się szczerząc.

– Już prawie…

Narzekaj nadal roztapiał zaklęciem kajdany. Teraz żałował, że kupił najtańszy i wybrakowany czar w chińskiej sieciówce.

Mężczyzna, pochylony do przodu, poruszał się jak szympans.

– Był długo na głodzie – Mar…rzucił na boisko plastykowe pudełko. – Teraz się wyszumi.

 – Uciekamy na boki! – zarządził Narzekaj.

Mężczyzna głośno chichocząc, chwycił pudełko i wyjął z niego piękny długopis, którym cisnął, jak włócznią  w stronę Zdzisa.

– Orient! – ostrzegł Zdzisa Narzekaj.

– Nie lubię kultury bliskowschodniej – wyraził swą opinię Zdzis.

– Udaję mowę slangową! – wkurzył się Narzekaj.

– Dobrze, że tylko "udajesz" – Zdzis czuł się oszukany.

Mieli długo czasu, gdyż długopis leciał w zwolnionym tempie.

– Zupełnie jak w filmach – ocenił Zdzis.

Mieli dużo czasu na unik, więc pocisk trafił jedynie w jakiegoś widza-trola siedzącego na linii strzału.

– Uffff! – Trol padł z krzesła.

Jego pobratymcy, wyrazili swe głęboko głębokie niezadowolenie:

– Ofiara długopisa!  Ofiara ustawodawstwa! – padały sprawdzone na manifestacjach  slogany.

– Siedzieć cicho, wy ruskie trole! – krzyczeli siedzący na przeciwnej trybunie.

– My nie z Rosji, tylko Kazachstanu, nieuki!  

Nastąpił podział między lepszym a gorszym sortem troli.

– Wy za to, hejterzy!  Trole internetowe!

– Dlatego jesteśmy od was lepsi! Jesteśmy globalni!

– Akurat!  Wszystkie trole z was się śmieją!

– Wy hejterzy na eBay'u! – wykrzyknął nagle jakiś facet, wychylając się zza tronu Prezesa.

Potem znów się schował, przyczajony.

Prezes miał sceptyczną minę.

– Andrzej, weź rzucaj szybciej, bo mi lud się burzy. Nad sensem czy rzucasz słusznie, zastanowisz się później – powiedział do wesołka z długopisami.

Ten posłuchał bez sprzeciwu i przyspieszył ruchy.  

– Dobra.

Narzekaj w końcu oswobodził się z kajdan. W tle ktoś śpiewał stary kawałek Havensa:

Freedoom

Freedoom

Freedoom

Freedoom

– Rzuć tę gitarę!

Szybko zidentyfikowali czarnego orka Urk Hai i zatrzymali, za wyśpiewywanie

socjalistycznych haseł.

Andrzej rzucał długopisami jak szalony, a Narzekaj odbijał je czarami.

– Mam!

Zdzis złapał jeden – złoty, z czerwonymi inicjałami.

– Łap!

Zdzis rzucił w stronę właściciela. Długopis trafił prosto w tętnicę szyjną.

– Hyyy! – wyjęczał mężczyzna. Nie było mu już do śmiechu.

Padł na murawę i szybko został wyniesiony przez orków w garniturach BOR.

– Do szpitala! Tylko nie jedzcie na sygnałach świetlnych! – wydał im polecenie Mar…

 Narzekaj otrzepał dłonie i pogratulował kumplowi celności.

– Tylko tyle?  Kto następny! ? – rzucił Prezesowi wyzwanie.

Prezes się uśmiechnął tajemniczo.

– Chcecie walczyć? Nie targujecie się o wolność waszą i na…hy, hy, hy…co?  

– Chcemy…– szepnął Zdzis.

– Jedyne czego chcemy, to prawdy! – krzyknął Narzekaj.

Prezes się zamyślił.

– Więc ją poznacie. Włonczyć generatory sztucznej mgły!  

Arenę wypełniał powoli gęsty smog.  Narzekaj i Zdzis poczuli ciarki na plecach.

– Chcą nas załatwić bronią – zasugerował Zdzis.

– Nie my – dobiegł z niewiadomego kierunku zachrypnięty głos.  – Tylko sąsiedzi zza granicy.

Usłyszeli bzyczenie.

– Osy? – Zdzis zaniepokoił się.

We mgle dostrzegli kontury jakby ptaka.

– Bocian. Będzie wiosna – ucieszył się Zdzis.

– To nie bocian – szepnął konspiracyjnie Narzekaj i wyjął schowany w…no, nie napiszę gdzie…na czarną godzinę, składany, miniaturowy bumerang.

– Hyyy! – cisnął nim w metalowy, srebrny obiekt, który wyleciał z mgły.

Bumerang odbił się i wrócił do dłoni Narzekaja.

– Ha! – ozwał się znów ktoś skryty we mgle, chrypliwym głosem. – Nie uda wam się uszkodzić mego Drona bojowego! Czekałem na jego budowę tyle lat i włożyłem w niego tyle środków publicznych…nie może być więc byle bublem.

– Środki publiczne…czyli, ta zabawka to własność wspólna? – zastanawiał się Narzekaj.

– Tak. – odpowiedział głos.

– Mogę się nim pobawić? – Zdzis nagle się rozmarzył i zdziecinniał.

– Nie!  Nie!  Jest tylko mój!  Tyle o nim marzyłem, już od dziecka…

Narzekaj skupił się na tym jęczącym głosie. Skierował w stronę, z której dobiegał .

Uniósł bumerang w górę. Czuł to, co kiedyś, w dawno minionych czasach, gdy polował na warchołaki w górach Nieróbstwa.

To było jeszcze za czasów Persów…na niektórych i poganianie biczem nie działało. Co, by powiedzieli Kserkses i inni na obecnych warchołów?

Wymierzył dokładnie i cisnął bumerang w nieprzeniknioną mgłę.

Usłyszał po chwili uderzenie i jęk.

– To był zamach! – krzyknął jeszcze, nim zamilkł.

Mgła zrzedła. Kilka kroków od Narzekaja i Zdzisa, leżał staruszek o upiornym uśmiechu, który zastygł na jego twarzy. Z piersi sterczał mu bumerang.

– Oryginał z Australii. Nie chińska podróbka – wyjaśnił Narzekaj.

Prezes nie był zły, przyglądając się martwemu ciału. Widać było po nim ulgę.

– Szalałeś, oj szalałeś…i się wyszalałeś – zanucił sobie pod nosem.

Mar…wystąpił naprzód.

– Oto zwycięzcy!  Udało im się pokonać Wielkiego Ant, Władcę Dronów…Drona, jednego Drona! Zginął on…

– Poległ! – Ant poruszył się, zacharczał i znieruchomiał.

– Poległ – poprawił się Mar…– Dobrze…chcecie walczyć dalej?  

Skierował wzrok na Narzekaja.

– Tak! I chcemy jeszcze czegoś!

– Czego dokładnie?

Narzekaja się uśmiechnął przebiegle.

– Chcemy prawdy!

– Prawda jest blisko – rzekł zniesmaczony Mar…– Na co wam prawda i wolność…

– Chcemy wolności! – krzyknął tym razem Zdzis.

– Wolności od czego?

– Od wolności…nie, zaraz, jak to szło…– skonfundował się Zdzis.

– Co ty odpieprzasz? – irytował się Narzekaj.

– Chciałem krzyknąć jak Gibson w Braveheart. Taka okazja…– kulił się zawstydzony Zdzis.

– Nie dostaniecie nic – dumnie orzekł Mar…– Ani wolności, ani prawdy…

– Prawda jest…

Mar… spojrzał zaniepokojony na Prezesa.

Prezes z opuszczoną głową, poruszał bezgłośnie ustami.

Tyle czasu dusił to w sobie, wmawiał sobie i innym, że to nie mogła być prawda. Prawda, która mogła go zabić, być zbyt wstydliwa i niegodna. Tworzył w jej miejsce iluzję, która zaczarowała również jego.

Teraz to do niego dotarło. Czy odważy się jednak to powiedzieć głośno?

– Prawda jest taka, że zabiłem bra…

Ktoś uderza go w kark. Atak nagłego kaszlu przerywa wypowiedź Prezesa.

– Co ty, Mar… mnie uderzasz…

– Osa. Ma pan alergię – wyjaśnia zaczerwieniony na twarzy Mar…

– Hmmm…– Prezes się zamyśla. – Co ja miałem…

– Kontynuujmy igrzyska – podpowiada ucieszony Mar…

– Tak, kontynuujmy.

Narzekaj nie miał czasu zastanowić się nad tą dziwną manipulacją Mar… z udziałem PP, gdyż na arenę wszedł kolejny przeciwnik.

– Robocop!

Zdzis, będący wieloletnim fanem starego kina akcji, gdy filmy przesiąknięte były niecenzurowaną przemocą i seksem, ruszył w stronę nowego rywala, lecz po chwili już leżał obezwładniony.

– To nie Robocop, Zdzis! Szybciej Ropoklop.

Narzekaj zaczął oceniać swe szanse.

Przed nim stał wysoki na trzy metry, szeroki w barach, z metalowym, posrebrzanym ciałem, z którego wychodziły przeróżne kable i przewody, stwór, wyposażony w karabiny, wyrzutnie pocisków, dwa Gatlingi, pięć granatów i jeden miotacz elektromagnetyczny.

 Całość budziła w Narzekaju niepokój i respekt. Poza, oczywiście głową robota.

– Tzzzyyy…Poddać się, wy nieokrzesani barbarzyńcy! – wybzyczał głos z osadzonego na korpusie, czerwonego tabletu, na którym wyświetlał się jakiś niepozorny typek.

Narzekaj chciał podejść i sprawdzić, co z Zdzisem, jednak Tabletocop uniósł miotacze i rozpoczął intensywny ostrzał.

Narzekaj zrobił zwrot w bok. Biegł wzdłuż areny, cudem unikając pocisków.

– Uf, uf – sapał biegnąc. – To już nie ta kondycja, co kiedyś…

Tabletocop wstrzymał ostrzał i odpalił rakiety.

Tłum wiwatował. Rakiety wyleciały poza stadion, pokrywając niebo smogiem.

 Oby nie zmaterializował się z niego prawdziwy smok. Wyrąbali jedyne zabezpieczenia, drzewa, więc wszystko możliwe – myślał Narzekaj biegnąc nadal.

Przewrócił się. Rakiety osiągnęły pułap i zaczęły opadać w dół.

Celując prosto w Narzekaja.

– Asasa!

Bohater wyczarował nad sobą tarczę. Niestety była jedynie z powietrza, więc nie powstrzyma rakiet.

– No, weź! Daj mi szansę!  Ty piszesz tą powieść! – oburzył się Narzekaj.

Ja tylko spisuję fakty. Nie kształtuję tej rzeczywistości. Nasz za mało zdolności i kumpli, którzy mogliby pomóc w…

– Tak jest!

Ucieszony Narzekaj wykrzyknął:

– Jak to szło…Na zastępy, niestarych lasek!  

Obok niego otworzył się portal, przez który przeszedł zapity, siwy staruszek z czerwono-niebieską peleryną.

– Bly bly bly – powiedział na przywitanie.

– Cholera! – zdenerwował się Narzekaj. – Miał być Doktor, a nie pijany Dumbedore…

– Ja jetem Doktor…– pijak się bronił. – Mam dyplom…nie sfałszowany…

– Doktor Strange? – upewniał się Narzekaj.

– Doktor Feng. Do usług.

Ukłonił się bardzo nisko mag-pijak.  

– Potrzebuję pomocy – Narzekaj spojrzał w stronę zbliżających się rakiet. – Masz ten Kamień Czasu z filmu przy sobie?

– Mam zegarek. – Feng szukał w połach swego płaszcza. – Dragi…tanie…

Rakiety były coraz bliżej. Gdzieś w pobliżu, Alik ukryty pod pustym opakowaniem po popcornie, spokojnie czekał na eksterminację.

-…chusteczki…o! Karta do Tesco!  Tyle jej szukałem…

– Szybko! – ponaglał starego znajomego ze studiów.

– Chyba ten fioletowy facet, co lubi zbierać te kamyki, mi podpieprz…mam!

Feng wyjął medalion z błyszczącym na zielono, Kamieniem Czasu w środku.

– Doktor Feng, jeśli można. Nie tyle się męczyłem z podrabianiem dyplomu…

Narzekaj zabrał mu medalion i go aktywował. Błysk oślepił go, na chwilę przed uderzeniem rakiet. Wszystko wokół zaczęło się przewijać do tyłu, jak film na taśmie.

Znów znalazł się w gęstej mgle. Obok stał ten Ant, Pogromca Caracali.

– To mój dro…co ty tu…

Narzekaj zdzielił go w czoło i zabrał joystick sterujący Dronem.

– To zamach, jakbyś nie wiedział.

Dotknął Kamienia i czas znów przewinął się do przodu.

– Robocop!

Zdzis biegł przed siebie, aż nagle upadł.

– Nie!

Narzekaj nacisnął na joysticku "Start". Pozostawiony na arenie Dron, aktywował się.

 Narzekaj uruchomił jego uzbrojenie i Dron ostrzelał  głowę robota – tablet.

– Nie!!!!! – krzyknął facet z tabletu, aż rozpadł się na drobne kawałki.

 Ciało bez sterownika, osunęło się bezwładnie na ziemię.

Narzekaj podszedł do Zdzisa. Sprawdził tętno.

– Mordercy! – krzyknął w stronę widzów. – Pozbawiliście życia tego…

Beeeekkkk!  

 Zdzisem zatrzęsło. Otworzył oczy i wstał z wysiłkiem.

– Niestrawność – wytłumaczył. – Tak mnie wzięło w żołądku, że aż…– spojrzał na ciało robota.– Co się stało?  Chciałem autograf.

Narzekaj schował Kamień do kieszeni. Byli w teoretycznej przeszłości – Doktor Feng jeszcze się nie zjawił.

Gadżet dobry. Można na ripleju oglądać jak dziewczyna się rozbiera… – myślał rozmarzony.

Fanfary zabrzmiały. Tłum wiwatował.

– Wygraliśmy? – spytał Narzekaj.

– Walka końcowa – wyjaśnił Prezes uśmiechając się wrednie. – Z naszym nowym, tajnym zawodnikiem.

Skierował głowę w stronę Mar…

– Nawet ja nie wiem, kto to jest.

– Nie ma powodu do obaw – uspokajał Mar…– Zawodnik jest specjalnie dobrany, trenowany już od gimnazjum…

– Gimnazjum? Chyba miały być zlikwidowane. Obniżyłoby to trochę współczynnik przyrostu troli internetowych.

Prezes wskazał na cuchnące, śmiejące się i obrażające swych, siedzących obok, pobratymców, trole.

– I tak będzie. Trolexit.

– Co? – zdziwił się Prezes.

– Trolexit…połączenie…a, nieważne – machnął ręką Mar…

Fanfary zagrały Moonlight shadows. Na arenę wszedł, a raczej wjechał…

– O, cholera – wyszeptał zaskoczony Narzekaj.

Zdzis zaczął z kolei chichotać.

Na arenę wszedł powoli wychudzony, kulejący na jedną łapę, niedźwiedź. Na jego grzbiecie siedział, trzymając za wodze, młody chłopak w zardzewiałej zbroi. W prawej ręce trzymał apteczkę pierwszej pomocy. Na czoło zsunął okulary przeciwsłoneczne.

– Co, to ma być! ?– dziwił się Narzekaj.

Nie on jeden.

– No, właśnie Mar…co, to ma być? – pytał zafrasowany Prezes.

– Słabo wygląda? Fakt, niedźwiedź trochę stary i wychudzony, ale…

– Nie moja wina! – krzyknął zawstydzony Jeździec Misia. – Sam ledwo utrzymuję się z tej głosowej pensji. Nie starcza na kiełbaski dla niego, wszystko idzie na broń i obronę. Może jak skończę studia, to awansuję i…

Niedźwiedź ryknął nagle i ruszył galopem przed siebie. Wprost na zdziwionych Narzekaja i Zdzisa.

– A, to niepozorne bydle – wyraził pogląd Narzekaj.  

Jeździec wyjął z apteczki, pigułki, którymi załadował podręcznego kałacha.

Bohaterowie zrobili unik przed szarżującym miśkiem, lecz nie uniknęli ostrzału z karabinu.

 Tabletki różnej maści leków, uderzały w nich, zostawiając po sobie setki siniaków.

 – Au!

Narzekaj padł, przybierając pozycję defensywną.

Jeździec okrążył na swym "rumaku" arenę, zbierając brawa widzów. Ktoś rzucił mu nawet medal.

– Dziękuję, dołączę do mojej kolekcji – powiedział usatysfakcjonowany.

Miś stanął nad sapiącym Zdzisem. Chciał go widocznie pożreć, co sugerowała piana z pyska.

Narzekaj zebrał się w sobie i zaintonował mantrę. Mantrę, tak wredną, że używał jej tylko w ostateczności.

Mantrę przywołania Sławnego Dupka.

– Hej, misiek!

Jeździec i Miś spojrzeli w stronę wchodzącego na arenę blondyna.

 – O, rany.

Jeździec dopiero teraz rozpoznał, kto to.

– Zapomniałeś o mnie, misiu? – pytał Leo DiCaprio. – Ja nie zapomniałem, że dzięki tobie zdobyłem Oscara.

Spojrzał prosto w oczy Miśka. Był to wzrok gniewny i pełen żądzy zemsty.

– Ani tego, że mnie zmaltretowałeś na planie filmowym…

Leo wyciągnął zza pleców nóż myśliwski i rzucił się z krzykiem na Miśka.

– Proszę czekać!  To nie ten niedźwiedź!  To polski brunatny…– Jeździec próbował powstrzymać szał aktora.

Na próżno. Dobrze wysportowany i odżywiony, Leo uderzył z siłą taranu w niedźwiedźa. Jeździec spadł i został przytrzymany przez Zdzisa.

– Nie uciekniesz.

Niedźwiedź zawarczał, próbował opędzić się od napastnika łapami, jednak po chwili opadł z sił.

– Haaa!

Leo wbił mu sztylet w gardło. Krew zabryzgała mu twarz, na której malował się psychopatyczny uśmiech satysfakcji.

Wstał, dysząc.

– Jestem królem świata! – krzyknął.

Near, far, wherever you are

I believe that the heart does go on

Wtedy padł strzał.

Aktor upadł i dotknął zaskoczony dziury w piersi.

– Czemu…dlaczego! ?– krzyczał  łkając. – Czemu brat, strzela do brata! ? Czemu ludzie są tak podzieleni? Nie można wiecznie…uderzać w gong, gdy każde uderzenie tak go odkształca. Ilekroć ktoś rani innych…– wznosi oczy ku górze. – milion Aniołów łka z rozpaczy.

Umarł po tych słowach.

Tłum wstał i bił brawo.

Ktoś z widowni rzucił nawet zaimprowizowanego Oscara, z butelki po coli i opakowaniu chipsów.

– Cisza! – Prezes wstał. Wszyscy spojrzeli na niego. Niektórzy czuli się zawstydzeni, inni wiedząc, że są lepszym sortem, byli na to zbyt dumni.

– Nie zapominajcie, kto tu rządzi. Bo stracicie "+", a zyskacie 500 minus…

– Na Oscara zasługiwał – krzyknął Zdzis, dusząc Jeźdźca Miśka.

Narzekaj pochylił się i schował pośmiertnego Oscara Leo, do kieszeni. Może też się przyda.

– Pokonaliśmy bossa – zwrócił się do Prezesa. – Uwolnisz nas teraz?

– Miau – poparł bohatera Alik, który wyszedł w końcu ze swej kryjówki.

Mar…szepnął Prezesowi, do pełnego brudu ucha:

– Byłoby to zbyt niebezpieczne. Mogą wywołać niepotrzebną rewolucję. Aż bije od nich nienawiść wymierzona w nasze idee.

– Co, więc proponujesz, Mar…? Wystrzelić w nich szydło i może trafi ich broszką w du…

– Nie. Taka marionetka zawsze się przyda – poinstruował Prezesa, bez dozy manipulacji Mar…– Lepiej wypuścić na nich…wie pan kogo.

– Ją? – Prezes aż się przeżegnał. – Zapas sałatek jej się skończył tydzień temu, jest przewrażali…

 – Nie Ją – Mar… dla pewności też się przeżegnał. – Fanatyków z Torunia. Znaczy, z ruin Torunia.

Prezes uśmiechnął się na ten pomysł i skinął głową. Przez lata hodowali i karmili kłamstwami takich osobników, by wykorzystać ich w odpowiednim momencie.

Takim momencie.

– No i ? – dopominał się o swoje Narzekaj.

– Możecie iść – Prezes gestem wskazał bohaterom bramę.

Narzekaj i Zdzis ruszyli w jej stronę, tylko Alik się nie ruszył, jakby przeczuwając podstęp swego byłego pana.

– O ile, przejdziecie przez dobrą zmianę – dokończył Prezes.  

Obaj spojrzeli w głąb wyjścia. Dochodził stamtąd tupot setek stóp. Po chwili ujrzeli setki emerytów-zombie, nacierających wprost na nich.

– Kłamca! – splunął w stronę Prezesa Zdzis.

– Wrauuu!

Tygrysowi nie spodobało się opozycyjne zachowanie Zdzisa. Zeskoczył na arenę i przystawił się do bohatera.  

– Wrrrr!

Chciał już chapnąć, cofającego się w tył, nerwowo Zdzisa. Wtem stanął między nimi Alik.

– Przynajmniej ty z nami kocie…

Zdzis nie dokończył, gdyż zaskoczenie odebrało mu mowę.

Alik zaczął gwałtownie rosnąć. Jego sierści wypadła, a kocie ciało stało się ludzkie. Oczy się rozszerzyły i posrebrzały. Ogon przeistoczył w długi miecz, a skóra zrobiła szorstka i stara.

Narzekaj oderwał wzrok od będących o pół metra od niego armii zombie-emerytów i ocenił nowego towarzysza.

Był w starszym wieku, ale miecz, ubiór ze skóry i długie białe włosy, dawały do zrozumienia, że to…

– Wrrryyyy!

Tygrys skoczył na nowego, niespodziewanego przeciwnika.

Pożałował tego od razu.

– Hyy!

Miecz świsnął i uciął łeb zwierzęcia.

Bezgłowe ciało tygrysa upadło na piaszczystą arenę.

– To był zagrożony gatunek! – krzyknął zirytowany i trochę wystraszony Mar…

– Takie trzyma się w rezerwacie, nie w domu – odparł wojownik i skoczył wzwyż i jednocześnie w dal.

Narzekaj i Zdzis cofnęli się – wojownik opadając w slow motion, zamachnął się swym lśniącym od promieni słońca mieczem, tworząc organisty podmuch, który uderzył w nacierające zombie.

Rozległ się okrzyk, padających trupów. Wojownik wylądował, złożył dłonie, w których skoncentrował mistyczną energię.

Zaczęła się ona formować w jaśniejącą kulę.

– Ja pieprzę smoczycę – szepnął podekscytowany Narzekaj. – Robi Dragon Balla. Piąty stopień wtajemniczenia.  

Wojownik wypuścił kulę, która ciągnąc za sobą warkocz energii, spopielała zombie na swej drodze.

– Idziemy – wojownik, wyraźnie zmęczony, zwrócił się do bohaterów. – Chwyćcie mnie za ramiona.

Gdy to zrobili, wojownik poszybował w górę.

– Zamknąć dach! – Prezes próbował opanować nieprzewidziany chaos i nie dać wrogom uciec. – Zamknąć, pada deszcz!  

Dach zaczął się zamykać, wojownik skręcił gwałtownie.

Przeleciał nad tłumem. Kilku orków próbowało go powstrzymać. Poleciała w jego kierunku siekiera.

– Bonanza! – wydał okrzyk Narzekaj, łapiąc siekierę.

Ciah! Siekiera przecięła na wskroś grubego orka. Zielona krew ochlapała Narzekajowi twarz.

Zdzis porwał jakieś trolowe dziecko przylatując nad sektorem.

– Oddaj, dostaję na nie 500+ ! – słyszał krzyk oburzonego rodzica.

Wojownik znów skręcił w bok. Przelecieli wprost nad Mar… i Prezesem.

Zdzis wypuścił trolowe dziecko na głowę Mar…

– Aaa! – Mar… przewalił się i oderwał od twarzy małego potworka.

– Nawigacja siada. – Stwierdził bezemocjonalnie wojownik.– Lądujemy!  

Przelecieli przez jakieś drzwi i uderzyli w puszysty dywan.

– To chyba Jego kwatera – Zdzis rozejrzał się po pokoju zagraconym regałami, książkami i stertami papierów. – Tak, jest nawet kuweta.

Narzekaj pomógł wstać wojownikowi.

– To dla mnie zaszczyt poznać pana, panie Wiedźminie – mówił z nieukrywanym przejęciem.

– Współcześnie niewielu robi w tym fachu…

– Oj tam, od razu wiedźmin – machnął ręką wojownik. – Brat Daniela jestem, wiecie tego aktora. Od niedawna dorabiam jako łowca potworów.

Pociągnął nosem.

– Wykonywałem misję infiltracji. Nielegalne schronisko dla uchodźców: orków, troli i jeszcze paru innych kreatur. Ten Prezes jest głównym prowodyrem…

Usłyszeli w oddali okrzyki.

– Musimy stąd uciekać – rozporządził Narzekaj.

– To chyba mapa – Zdzis przyglądał się staremu pergaminowi. – Prowadzi do jakiegoś uzdrowiska, o nazwie Bru…

Narzekaj porwał ze stolika papier, ocenił szybko wzrokiem i zwinął w rulon.  

– Idziemy. Nadzieja jeszcze nie zdechła jak kot Prezesa, he, he.

Gdy byli już bezpieczni, ukryci w ruinach Kauflandu, przestudiowali mapę.

– To ostatni przyczółek – tłumaczył Narzekaj. – Bastion, gdzie schronili się przed zombie ocaleni.

– Możemy tam wyruszyć – rzekł twardo Wiedźmin. – Na pewno potrzebują tam ochrony Wiedźmina, a i tutaj nic mnie nie trzyma – uronił łzę. – Gdy mojego brata…

– Przykro mi. – Narzekaj pochylił głowę.

– ….zatrudnili jako twarz TVP…

Zdzis odchrząknął.

– Ruszamy?

– Wyruszy z nami jeszcze jeden studenciak…nie wiem, co dokładnie studiuje, ale to mój osobisty narrator, więc jeden podróżnik więcej…

 Dwóch. Tomek też chce iść.

– Mała aktualizacja: dwóch dodatkowych podróżników, nie będzie obciążeniem.

– Zgoda. – Wiedźmin przystał na warunki.

Razem wyszli na powierzchnię. Zachodzące słońce, oświetlało ich sylwetki. Powiał lekki, zachodni wiatr.

To początek drogi. Drogi nadziei.

– Lejsa? – Zdzis podsunął paczkę Narzekajowi. – Przeterminowane, ale w dobie apokalipsy…

 

Epilog

– Mają mapę?

– Nie ma powodu do zmartwień, PP. Mamy kopie na CD – uspokoił Prezesa Mar…

Prezes zatarł dłonie.

– Myśleli, że jesteśmy nikim? Że zmuszą nas do zmiany naszej Prawdy? Nie…zadarli ze siłami, które ich zniszczą. Nie będzie białe czarnym. Ruszamy za nimi, a wszystko co stanie na naszej drodze ustąpi…drzewa wytnie Szycha, nieznane plemiona San Escobar, przekupi Waszcz…wygramy.

Mar… zabił brawo.

– Przygotuję ekipę do wyprawy.

– Dobrze, wyruszamy za godzinę. Pokaż mi mapy.

Mar… próbował uruchomić laptop.

Rozładowała się bateria.

Ostatecznie armia na czele z Prezesem wyruszyła. Nie za godzinę, lecz za sześć.

 – Chińska podróba…tyle czasu się ładował…– mruczał pod nosem Mar…

Za nimi pozostał Stadion. Opuszczony i ciemny. Bez niczego, ograbiony i bez prądu.

 Z miejsca stał się symbolem rządów Prezesa.