Obóz#7

– Jak to innego? – oburzył się Avram. – Bóg jest tylko jeden!

 

– Tak, i pewnie nazywa się Jahwe? – w głosie Dragana pobrzmiewała nuta drwiny.

 

Azjata, który przez całą drogę obserwował ich sprzeczki w milczeniu najwyraźniej nie wytrzymał.

 

– Wy, Żydzi i ten wasz koślawy monoteizm. – zakpił.

 

– A ten kitajec czego? – Avram i Dragan przystanęli jak wryci spoglądając na Azjatę spode łba.

 

– Idziemy, nie zatrzymywać się! – warknął Nate przyspieszając kroku.

 

Po chwili znaleźli się pod strzaskaną i wyrwaną z ogromną siła bramą drugiego obozu. Dookoła panowała ciemność i cisza. Nate skinął ręką aby szli za nim. Gdy dotarli na skraj głównego placu dostrzegli dopalające się zgliszcza. Płomieniom przyglądały się dwie istoty. Stały przodem do blasku ogniska i trudno było dostrzec dokładnie ich fizjonomię, jednak coś w ich pozach zastanowiło Avrama.

 

– Co to u licha za jedni? – zapytał na głos i w tej samej chwili pożałował swojej reakcji, gdyżstojący odwrócili się w ich kierunku, ukazując twarze. Ich oblicza sprawiły, że pod Avramem ugięły się nogi. Dragan również stał jak wryty, nie mogąc wykonać żadnego ruchu, podobnie jak Azjata.

 

Nate błyskawicznie wycelował w ich kierunku karabin i odpalił. Najpierw usłyszeli delikatny szum, jakby ktoś włączył odkurzacz. W ułamku sekundy jednak ich uszu doszedł niewiarygodny wizg a istoty drgnęły. Przyłożyły dziwaczne, przydługie ręce do głów i upadły na kolana. Nate błyskawicznie przebiegł plac i strzelił z pistoletu prosto w klatki piersiowe. Gdy Avram, Dragan i Azjata zdołali wreszcie pozbierać się i podbiec do ogniska, ich oczom ukazały się zwłoki obcych.

 

– Cóż – powiedział Nate przewracając ciała na wznak – oto wasi śmiertelni wrogowie popularnie zwani kosmitami.

 

Avram z wrażenia przyklęknął. Po chwili jednak zaczął uważnie studiować ich wygląd. Pozbawione włosów, jajowate głowy z wielkimi oczodołami żywo przypominały wyobrażenia z Archiwym X. Ciała mieli nienaturalnie długie, a kończyny cienkie i wiotkie.

 

– To jakiś żart? – zapytał spoglądając z niedowierzaniem na Nate'a. Ten nie zdążył jednak odpowiedzieć, gdyż w mroku pojawił się krótki błysk. Który następnie uderzył weń i powalił na ziemię.

 

– Kurwa! – zaklął Dragan majstrując w swoim karabinie. Gdy pierwsza próba odpalenia nie powiodła się, upadł na wznak i wycelował ze swojego pistoletu w kierunku nadbiegających obcych. Najwyraźniej szybki bieg nie leżał w ich naturze, gdyż poruszali się koślawo i niezgrabnie. Było ich dwóch i Draganowi udało się obu zastrzelić. Narobił jednak przy tym sporo huku, gdyż w przeciwieństwie do Nate'a jego pistolet nie miał wbudowanego tłumika.

 

– Spadajmy stąd! – rozkazał podnosząc jęczącego Nate'a. Złapali go pod pachy i ruszyli w kierunku rozwalonej bramy. Odwrót ubezpieczał Azjata, mierząc z pistoletu w gęstniejący mrok.

 

– Jestem Satoshi -zdążył się przedstawić, kiedy wystrzelił w kierunku nadbiegającego obcego. – Spieszmy się, bo inaczej skończymy w ich laboratoriach!

 

Jakimś cudem udało im się wydostać z obozu i ujść w mrok, jednak szybko uzmysłowili sobie, że z rannym ich ucieczka jest poważnie utrudniona. Postanowili zatrzymać się i naradzić.

 

– Co z nim? – Avram nadal trząsł się z nerwów. – Chba stracił przytomność.

 

Dragan rozpiął kurtkę Nate'a i uważnie obejrzał jego tułów. Przysiągłby, że ognisty pocisk trafił go w lewy bok i powinna być tam sporych rozmiarów rana. Tymczasem opróczwypalonej w ubraniu dziurynie dostrzegł niczego więcej.

 

– Wygląda na to, że ta broń nie powoduje obrażeń zewnętrznych – stwierdził potrząsając z niedowierzaniem głową. – Jakiś ładunek plazmy czy czego tam? Nie znam się. W Bośni strzelaliśmy kałachami.

 

– Oddycha ciężko, ale w miarę stabilnie – wtrącił się Satoshi.

 

– Jak myślicie, ruszą za nami w pościg? – Avram rozejrzał się niepewnie dookoła. Dałby się pokroić, że przed chwilą w mroku słyszał jakieś odgłosy.

 

Dragan również zaczął nasłuchiwać.

 

– Ktoś się do nas zbliża! – szepnął ściskając nerwowo pistolet. Avram również sięgnął po swój.

 

– Nie strzelać! – z ciemności doszedł ich cichy głos. Po chwili ujrzeli znajomego Indianina.

 

– Kim ty u diabła jesteś? – zapytał Dragan nie opuszczając pistoletu. – Sama znajomość Natem już mi nie wystarczy.

 

– Mówcie mi Nocny Wilk – odparł tajemniczo Indianin klękając przy rannym. – Zabiłem pozostałych, tyle, że narobiłem przy tym mniej hałasu. Dlaczego nie użyliście broni, którą on wam dał?

 

– Przeszkolenie było za krótkie – zadrwił Dragan.

 

– W takim razie wasz pobyt tutaj również taki będzie – odparł krótko Nocny Wilk, przykładając dłoń do piersi Nate'a. Ten po chwili odzyskał przytomność i otrząsnął się.

 

– Musimy wracać po dzieci! – rozkazał wstając. Otrzepał się i ruszył z powrotem w kierunku obozu. Nocny Wilk bez słowa podążył za nim.