Strażnik

Słońce było czerwone. Świeciło mu prosto w twarz, więc, wzdychając i osłaniając pomarszczoną dłonią oczy, co chwila odwracał wzrok. Nie mógł patrzeć w morze, ale nadal siedział na swojej skale przed wieżą. To wieloletnie przyzwyczajenie. Po za tym, przez to słońce nawiedziło go dawne wspomnienie. Wspomnienie jego pierwszej nocy, nocy, gdy tu przybył. To słońce było dokładnie takie samo. Czerwone, rozgorzałe, zupełnie jak kiedyś. Wiedział, co oznacza. Nastąpi koniec warty, a jego miejsce przybędzie zająć ktoś inny. Zamarł, częściowo ze szczęścia, częściowo z żalu. Wreszcie będzie mógł odpocząć. Był przecież taki zmęczony… Ale zostawić to miejsce, gdzie spędził całe życie, porzucić misję, którą pieczołowicie wypełniał przez tyle lat? Poczuł nieprzyjemne kłucie w sercu.

Ponieważ nie mógł patrzeć w morze, zebrał w końcu umęczone kości i wstał. Nie było to daleko, zaledwie kilka kroków po piaskowej, wydeptanej ścieżce. Otworzył drewniane drzwi do wieży, przegniłe biegiem czasu. Pociągnął za zmurszały uchwyt i wszedł do środka. Drżącymi palcami wyciągnął z kieszeni pęk kluczy i szedł stromymi schodami na górę, aż napotkał pierwsze drzwi. Włożył do zamka właściwy klucz, przekręcił go dwa razy, a gdy to zrobił, serce zaczęło mu bić normalniej. Zawsze najgorsze są pierwsze drzwi. Nawet po kilkudziesięciu latach nie dało się do nich przyzwyczaić. Teraz już pewniejszy siebie, wszedł na górę do następnych drzwi i dalej.

Jedno przekręcenie, drugie, pociągnięcie za klamkę. Pokonywanie kolejnych schodów. Lata mu nie służyły…Z każdą nocą schody były dla niego coraz większym wyzwaniem. Chwytał łapczywie oddech, przytrzymując się jedną ręką poręczy.

Już prawie ciemno. Dysząc z wysiłku, stawiał ostatnie kroki, pokonując przejmujący ból całego ciała. Klucze, klucze… Przekręcił je ostatni raz i odetchnął. Były jeszcze drzwi na samym szczycie, ale ich nigdy nie zamykał. To reguła, według której toczyło się tu życie. Dzięki temu, duchy, których pilnował, nie były oszalałe z wściekłości. Jedne otwarte drzwi nocą dla złych duchów wyrównały się ze wszystkimi otwartymi w dzień dla duchów dobrych. Utrzymywały równowagę na świecie, aby nie zapadł się on kiedyś w otchłań.

Ta wieża była wrotami, które musiały pokonać, aby dostać się na Ziemię. Jedynym przejściem, którego on był strażnikiem.

Pokonał ostatnie schody i otworzył wejście, prowadzące na szczyt wieży.

Roztaczał się z niego piękny widok. Zaraz jednak starca owionął zimny wiatr, od kilkunastu lat niezbyt już dobry dla jego zdrowia. Lecz mimo to, wchodził tu co noc. Tylko na chwilkę, aby objąć wzrokiem gwieździste niebo i czarne wody. Gdyby przyjrzeć się dokładniej zdrowymi oczami, można by zauważyć cienie przesuwające się po ich powierzchni. Przed oczami stanął mu jego własny Mistrz.

On, chudy i kościsty chłopak z wypłowiałymi blond włosami, związanymi w koński ogon. Stoi na brzegu, wypchnięty z łodzi przez swojego przewodnika, młodego mężczyznę w czarnym berecie. Stał tam długo, kurczowo ściskając w dłoniach mały tobołek, który dostał w zamian za wszystko, co posiadał. Chwilami chciało mu się jeszcze płakać, na wspomnienie rodziców, którzy oddali go w ręce tego mężczyzny, zapewniając, że wszystko będzie dobrze. Zamknął oczy, aby powstrzymać w sobie chęć krzyknięcia za oddalającą się łodzią, zostawiającą go na pastwę nieznanego. Zacisnął zęby i choć bał się bardzo, bardzo się bał, zaczął iść w kierunku wieży. Rozejrzał się dookoła, ale na wyspie nie zauważył niczego oprócz niej. Tylko gdzieś w oddali majaczyły jakieś góry i wzgórza, za którymi mogło kryć się życie.

Drzwi otworzyły się. Wyszedł z nich starzec z siwą brodą, splecioną w warkoczyk. Na jego lewym policzku widniała długa blizna, tonąca w sieci zmarszczek. Uśmiechnął się ciepło na widok chłopca i, pokonując kilka kroków do skał, zamknął go w gorącym uścisku. Zapytał o imię. Chłopiec mu odpowiedział. Potem zapytał o rodziców, gdzie mieszkał, a na wszystko chłopiec odpowiadał cicho i z wahaniem.

Starzec uśmiechnął się na to miłe wspomnienie i uczuł głęboką tęsknotę za swoim Mistrzem. Zaraz jednak z tym wspomnieniem powiązało się inne, z nocą, następującą po dniu, gdy został strażnikiem. Cofnął się o krok i potrząsnął głową aby je odegnać. Powietrze zaczęło mu ciążyć w płucach. Tego wspomnienia nie chciał już nigdy wywoływać z pamięci.

Stary człowiek zna swoją rolę. Pęk kluczy to jedyne co ma. Zamykał i otwierał pokoje przez całe swoje życie, aby zachować pokój. Teraz on stanie się Mistrzem i przekaże swoją rolę następcy. A potem odejdzie w morze. Tak, jak działo się od wieków.

To jego ostatnia noc. Rozkoszuje się więc świeżym powietrzem, aż rozboli go głowa. Dopiero wtedy, w blasku świecy oświetlającym mu drogę na dół, schodzi po schodach. Je skromny posiłek, zdejmuje z siebie ubranie, obmywa ciało letnią wodą i kładzie się spać. Jeszcze raz wzdycha, wtulając ramiona w ciepłą, wysłużoną pościel.

Ranek następuje powoli, przynosząc za sobą mgłę. Starzec wygląda przez okno, ale mgła nie zamierza rozmyć się pod wpływem jego spojrzenia. Zawisła nad światem, kryjąc w sobie morze, a także łódkę, która przypłynie tu już niedługo.

Strażnik wstaje i rozpoczyna wędrówkę. Tym razem jednak zaczyna od góry. Przekręca klucze w zamkach i otwiera drzwi na oścież. Witają go drobne promienie światła, wdzierające się do wnętrza pokoi przez szerokie okna.

Gdy jest na samym dole, chłopiec już czeka. Stoi na tej samej skale, co on przed laty, a tobołek z rzeczami zarzucił na ramię. Brązowe, lekko pofalowane włosy okalają mu twarz, nadając nieco dziewczęcy wygląd. Rozgląda się zaciekawiony, ale widzi tylko mgłę. I starca, wyglądającego przez okno. Raźnym krokiem idzie w jego kierunku. Mistrz uśmiecha się i ściska jego dłoń, jak równemu sobie. Gestem zaprasza go do środka. Prowadzi do swojej komnaty, po czym bez słowa odkłada tobołek na bok. W milczeniu spożywają posiłek. Z początku są trochę skrępowani, ale uczucie to znika szybciej, niż można by się spodziewać. Obaj spragnieni są rozmowy, dźwięku słów wypowiadanych przez kogoś innego. Idą na skałę, aby w spokoju nagrzać się przytłumionymi promieniami słońca. Stary człowiek przygląda się niespokojnym falom, rozbijającym się o brzeg i zaczyna mówić. Mówi o wszystkim, co istotne, a także o tym, co mniej ważne. Gdy snuje swoją opowieść o duchach, chłopiec nie może dłużej milczeć. Przerywa my urywanymi pytaniami, z wypiekami na twarzy i błyszczącymi oczyma. Z dziecinną naiwnością prosi o opowieści. Trochę się boi, ale nie aż tak bardzo. Nie potrafi sobie tego na razie wyobrazić.

Ich rozmowa ciągnie się aż do późnego popołudnia. Rozmawiają poufale, jak starzy przyjaciele. Wreszcie, gdy jest jasne, że nie mają już czasu, wstają. Idą do komnaty starca, aby dokończyć ostatnią sprawę. Mistrz otwiera małą, drewnianą szafkę w rogu, stalowym kluczykiem, przypiętym do pęku kluczy. Jednak jest to pierwszy raz, gdy go używa. Z wnętrza wyciąga nożyczki, małą, metalową miseczkę i czarną broszkę w kształcie księżyca. Bierze od chłopca pakunek z niemal tymi samymi rzeczami i chowa do szafki. Chłopiec siada na stołku, a Mistrz zaczyna odcinać jego długie włosy, pasmo po paśmie i wrzuca je do miseczki. Przez pewien czas słychać tylko odgłos pracujących nożyc. W końcu, odkłada wszystko na bok. Chłopiec czuje się nieswojo z krótkimi włosami, przegląda się w lustrze wiszącym na ścianie, próbując się oswoić z nowymi wyglądem. Starzec rozpina swoją kamizelkę i zdejmuje długi, wyblakły pas, owinięty kilkakrotnie wokół bioder. Pozwala chłopcu przypiąć do niego czarny księżyc, tuż zaraz obok pozostałych. Pamięta wieczory, gdy zwykł je liczyć ciągle od nowa, a ich liczba nadal wydawała się nieprawdopodobnie duża.

Noc się zbliża. Starzec przekazuje chłopcu swój pas, pozostawiając sobie jeszcze pęk kluczy. Dzielą się resztkami chleba i idą, aby dokonać tego, po co obaj żyją. Chłopiec wbiega po schodach i zbiega na dół, ekscytując się nowym obowiązkiem. Na razie tylko patrzy, jak starzec zamyka pokoje. Powoli idą na górę, aż do ostatniego pomieszczenia. Wedle zasad, jego drzwi zawsze zostają otwarte. Zawsze, z wyjątkiem tej jednej nocy, gdy strażnicy zmieniają się na warcie. Na samym szczycie chłopiec dostaje więc klucze do ręki i zamyka drzwi. Uśmiech spełznął mu z twarzy, a całym jego ciałem wstrząsnął dreszcz, ale powstrzymał się od odskoczenia w tył. Doświadczył tego po raz pierwszy; tego zimna, które przenika organizm, gdy zamyka się pokoje, zimna, obejmującego dusze zjaw, oraz towarzyszącemu temu uczuciu strachu, który sprawia, że nawet najdzielniejsi lękają się własnego cienia.

Chłopiec staje się prawowitym strażnikiem. Jego oczy tracą trochę na figlarności, nareszcie zdaje się zaczynać odczuwać, do czego został wybrany. Uśmiecha się, choć już bardziej niepewnie. Przypina pęk kluczy do szlufki w spodniach i razem z Mistrzem schodzi na dół. Mają jeszcze chwilę, więc idą na skałę. Słońce dalej jest czerwone. Obok nich stoją pakunki z jedzeniem, które przypłynęły razem z chłopcem. Będzie musiał nauczyć się je dobrze racjonować, przypływają tylko raz na miesiąc. Będzie musiał sam o siebie zadbać, za jedynych przyjaciół mając przylatujące tu niekiedy mewy.  

Chłopiec kuli się ze strachu. Z wieży słychać dziwne wycia z wściekłości, przenikające do głębi duszy. To robota złych duchów, które nie mogą przedostać się na Ziemię, biją więc gniewnymi głosami w mury. Starzec jeszcze raz podaje rękę chłopcu, prosząc, aby o siebie dbał. Nie może zrobić nic więcej.

Mgła znika. Chłopiec wraca do wieży, przygotować się do snu. Starzec odprowadza do niespokojnymi oczyma. Żałuje, że nie może mu powiedzieć, że pierwsza noc jest najgorsza. Wtedy, gdy są zamknięte wszystkie pomieszczenia, a duchy nie mogą znaleźć ujścia dla swojego zła. Nie mógł mu powiedzieć, że wtedy nie jest się bezpiecznym nawet pod kluczem. Nie mógł tego zrobić, bo wtedy by się bał, a lęk przyciąga zjawy i łamie wolę. Zaczekał, aż chłopiec zamknie się w komnacie i ułoży do snu. Dopiero wtedy odszedł, do łodzi, czekającej na niego cierpliwie od przybycia chłopca.

Był już odrobinę za stary na wiosłowanie, ale wzburzone fale działały na jego korzyść. Zabierały go gdzieś, gdzie dozna błogiego spokoju. Gdzie? Nie był pewien.

Chłopiec, zanim usnął, nie mógł się oprzeć pokusie. Wyjrzał przez okno. Chciał zobaczyć, jak staruszek zniknie i jak się to stanie. Ale tam, gdzie siedzieli, nie było już nikogo. Mgła rozrzedziła się, czerwone słońce zaszło, a ciemność ukryła w sobie cienie, nawet te najczarniejsze.

Położył się wiec z powrotem, starając się nie słuchać wrogich szeptów, wpadających do środka przez dziurkę od klucza. Ignorował kroki, wędrujące z góry na dół i dobijanie się do drzwi. To tylko wiatr, powtarzał sobie. Opatulił się szczelniej i zaciskał oczy, ze szczerą wiarą, że otworzy je dopiero rano, gdy wszystko już ucichnie, a słońce przepędzi stąd wszystko, czego mógłby się obawiać.