Sklepik

Sklepik

 

 

 

 

 

Obudził się w łóżku obok Moniki, zadowolony zaczął gładzić jej biodro. Lubił dotyk, smak, zapach skóry, najlepszej przyjaciółki własnej żony…

 

– O cholera! – krzyknął, wyplątując się z pościelipogarbion. – Która godzina? – Ubierał się

w pośpiechu, nie mógł trafić guzikami w dziurki koszuli.

 

– Dwudziesta druga, kotku – odpowiedziała prężąc się, przesunęła się na łóżku i wyciągnęła rękę w kierunku jego krocza. Pierzyna zsunęła się z jej ciała, odsłaniając jędrne piersi.

 

– Czemu mnie nie obudziłaś? – odsunął rękę kobiety. – Przecież Kaśka mnie zabije. Jak ja się teraz wytłumaczę?

 

– Adam, a może najwyższy czas jej powiedzieć? – zapytała naburmuszona. Wstała i nago poszła do łazienki. Przyglądał się krągłemu tyłeczkowi.

 

– Nie!

 

Odwróciła się i spojrzała na niego mrużąc oczy.

 

– Przecież wiesz, że by ją to zabiło – dodał skacząc na jednej nodze, nogawka spodni jak na złość właśnie teraz musiała wywinąć się na lewą stronę. Gdy w końcu założył spodnie, powiedział: – Najlepsza przyjaciółka z jej mężem. Kaśka nie ma nikogo oprócz nas. Nawet nie ma żadnych zainteresowań. Tylko my.

 

– A joga?

 

– No tak, ale dopiero zaczęła. – Trzęsącymi rękoma próbował zawiązać krawat. – Była na kilku zajęciach, więc nie wiadomo, czy spodoba się jej na tyle… a z resztą. O czym my tu rozmawiamy? Przecież sama wiesz, jaka ona jest.

 

– Wiem – powiedziała w drzwiach. – Powodzenia, panie Turms. – Uśmiechnęła się złośliwie. – Nie wiem jak ty się teraz wytłumaczysz.

 

Wybiegł z mieszkania i pognał na przystanek. Samochód stał w warsztacie, więc męczył się od tygodnia komunikacją miejską. Zdążył na autobus jadący w kierunku domu. Stanął na tyle pojazdu, wgapiony w mijane po drodze bloki. „Co ja jej powiem? Jak mam się wytłumaczyć?", zastanawiał się gorączkowo. Obiecał wrócić z pracy o siedemnastej. Mieli jechać do teściów.

 

Spojrzał na komórkę. „Wyłączona. Nawet nie włączam, bo się zacznie." Wysiadł kilka przystanków dalej. Szedł jak na szafot, zgarbiony i zrezygnowany. „Co by ty wymyślić?" Nic nie przyszło mu do głowy. Już zdecydował, że powie prawdę, gdy nie wiedzieć czemu skręcił w zaułek między kamienicami. Z witryny sklepowej na chodnik padało światło. Podszedł bliżej, bo nie kojarzył tego miejsca. „Otwarte o tej godzinie? Dziwne." Na wystawie nie było nic, poza cienką zasłoną odgradzającą wnętrze sklepu od ulicy. Za nią zobaczył sylwetkę mężczyzny w długim płaszczu. Spojrzał na sfatygowany szyld. „U Gabrysi".

 

Nacisnął klamkę, sam nie wiedział dlaczego. Nad drzwiami zadzwonił dzwoneczek. W środku było ciepło i przytulnie, jakiś słodki zapach przesycał powietrze.

 

– Witam w moich skromnych progach – powiedział mężczyzna, podchodząc do Adama. Pogładził niewielką bródkę i ukłonił się.

 

– Dobry wieczór.

 

– Cóż pana do mnie sprowadza?

 

– Wszedłem z ciekawości. Co to za miejsce?

 

– Sklep z kłamstwami. Ja jestem tutaj sprzedawcą – podał rękę Turmsowi. – Nazywam się Arczibald.

 

– Przepraszam, z czym? – Adam patrzył zdziwiony.

 

– Tak, dobrze pan słyszał, z kłamstwami. Mam tu, proszę pana, najlepsze kłamstwa, jakie można sobie wyobrazić, szyte na miarę, indywidualnie pod każdego klienta, a nie jakieś masowe dziadostwo z Chin.

 

– Acha. To ja już może…

 

– Nie wierzy pan? Proszę spojrzeć na przykład tutaj – powiedział, wskazując na sukienkę, na której widniały białe plamy.

 

– Co to jest? – zapytał Adam. Obok zauważył zdjęcie Clintona, a pod nim napis: – "Nigdy nie miałem stosunków seksualnych z Moniką Lewinsky. Nigdy nie łączył nas romans."

 

– Niech mi tylko pan nie mówi, że…

 

– Tak, tak. Pracowałem dla wielkich tego świata.

 

Adam podszedł do półki z fotografią Busha. Leżała na niej puszka ubrudzona piaskiem. Na etykiecie widniał napis – „Uwaga! Broń biologiczna Iraku!"

 

– Niesamowite… a Polaków pan nie ma?

 

– Mam, ale niewielu. Nasi krajanie nie są w tym jeszcze tak dobrzy, jak ludzie z zachodu. Można powiedzieć, że dopiero się uczą. Ich kłamstwa są… toporne. Brak im finezji – powiedział z emfazą w głosie. – Proszę tutaj.

 

Pokazał zdjęcie Aleksandra Kwaśniewskiego, nad którym wisiał dyplom ukończenia AWF.

 

– No pięknie – patrzył Adam z niedowierzaniem.

 

– Ale w czym mogę pomóc panu?

 

– Jest taki problem. Mam żonę, którą kocham. Kasia. Wspaniała kobieta, piękna, dobra…

 

– Rozumiem – przerwał Marcin. – Przejdźmy może do działu z kłamstwami małżeńskimi.

 

Adam podreptał posłusznie za sprzedawcą.

 

– … i zakochałem się w jej najlepszej przyjaciółce – dokończył cichym głosem.

 

– Problem stary jak świat. Moja rada – okłamywać obie! Mam dla pana idealny pakiet…

 

– Jak to obie? – przerwał Adam.

 

– No tak. To dla każdego mężczyzny wymarzona sytuacja – dobra żona w domu i gorąca kochanka poza domem. Żyć nie umierać!

 

– Ale moje sumienie…

 

– Panie kochany – irytował się Arczibald. – Sumienie bierze się z przywiązania. Im mniejsze przywiązanie, tym mniejsze poczucie winy. W mojej rodzinie byliśmy do siebie tak słabo przywiązani, że gdy dziadek zmarł, to kapnęliśmy się dopiero po tygodniu.

 

– Tak. Co ja to chciałem? – zapytał Turms, rozglądając się zdezorientowany. Wtem nad drzwiami zobaczył zdjęcie. Podszedł bliżej, zobaczył na nim długi, brudny i dziurawy kawałek materiału, na którym widać było zarysy postaci człowieka.

 

– Tylko proszę mi nie mówić, że całun to też pańska sprawka – powiedział patrząc sceptycznie na Arczibalda.

 

– No co pan? – obruszył się sprzedawca. – To nie jest wystawa. Ja po prostu jestem głęboko wierzącym katolikiem.

 

– Acha. A to przepraszam. Co to ja miałem…?

 

– Chciał pan jakieś kłamstwo dla żony.

 

– Tak. Nie! To znaczy… To jest chore! – powiedział zdenerwowany Adam, po czym dodał cicho: – Ja chyba nie potrafię tak oszukiwać.

 

– Drogi panie, na początku nikt nie potrafi, ale potem jakoś to leci. Jedno kłamstwo, drugie i człowiek nawet nie zauważa, że już mu to nie przeszkadza.

 

– Ale ona by mi tego nigdy nie wybaczyła!

 

– I bardzo dobrze! Wybaczają te, co same mają coś na sumieniu, ale oczywiście najpierw przez rok mają fochy, żeby odwrócić kota ogonem – powiedział, po czym dodał zadowolony: – Proszę mi wierzyć, znam się na tym.

 

– No dobra. To co mi pan radzi? – zapytał zrezygnowany. Nagle jego uwagę przykuł niewielki rekwizyt. – Co to?

 

– To? – podeszli do obrączki leżącej na półce. Sprzedawca szybko schował ją do kieszeni – A nic. Wie pan, sprawy damsko męskie. – Puścił oko.

 

– Skądś to znam. Pokaż pan to! – Turms siłą wyrwał sprzedawcy pierścień. Arczibald zbladł, gdy Adam czytał wygrawerowany w środku napis – „Kochanej Katarzynie, na zawsze Twój – Adam."

 

Turms poczerwieniał, nerwowym krokiem ruszył do drzwi. Zatrzymał się, wrócił do sprzedawcy i uderzył go w twarz. Arczibald upadł na kasę i osunął się na podłągę, stękając.

 

– Zabiję kurwę! – warknął Adam, rozcierając dłoń. Jego oczy płonęły wściekłością. Nagle twarz mu pobladła. – Nie. To wszystko moja wina! – Wyjął telefon i nerwowo wbijał kod PIN. – Kochanie, już wracam, wybacz mi, to się więcej nie… – powiedział, wychodząc ze sklepu.

 

Arczibald wstał otrzepując płaszcz. Usiadł na ladzie i wybrał numer na starym aparacie telefonicznym.

 

– Cześć szefie, tu Gabryś – powiedział zrezygnowany. – Gabryś! – krzyknął do słuchawki, po czym dodał cicho: – głucholu. Załatwiłem sprawę Adama Turmsa. Łyknął jak młody pelikan żabę, wszystko będzie dobrze. – Uśmiechnął się. Nagle poczuł na barkach ciężar męczącego dnia. – Wie co szef? Ja już na dzisiaj zamykam. Tak, tak, wiem, że jestem najlepszym szefa wojownikiem, ale ja już dzisiaj nie mogę, muszę odpocząć. Do usłyszenia.

 

Pomasował szczękę i pogładził ubranie. Ruszył w stronę drzwi, a spod poły płaszcza wypadło nienaturalnie wielkie, śnieżnobiałe pióro.