Fantastyczne Przygody Zbysława i Krzysława

Zbysław siedział ponury przy stole, mieszając zupę i gapił się na kozę, która siedziała tuż obok niego na krześle, i szeptała czule:

-Be-be-be, zuppaaa dobraaa…

Nagle Zbysław usłyszał przez otwarte okno – rżenie konia. Poruszyło to do go głębi i zaczął płakać jak niemowlę.

– Zbychu! Idź na dwór! – powiedział Krzysław, który znajdował się na dworze.

Zbysław, wytarł oczy i wybiegł na zewnątrz, trzaskając drzwiami.

– Zbysław, coś spłoszyło naszego konia. Trzeba coś zrobić.

– Czego nasz kochany Marianek się przestraszył? On jest najdzielniejszym koniem na świecie!

– No nie wiem głąbie, dlatego cie wołam, pan Marian ma ostatnio ma rozwolnienie, jest blady, boli go brzuch i krzyczy…

– To niepokojące objawy, a co to rozwolnienie, czy masz na myśli sraczkę?

– Nieważne co to jest, ważne że na naszej farmie dzieje się coś niedobrego…

– Masz na myśli UFO?

– Właśnie to, mój przyjacielu.

Nagle na podwórku wieśniaków, rozległ się hałas.

– Co to za odgłos, czy to nasza kochana koza spadła z krzesła?

Krzychu pobiegł na tył farmy, nie było tam nic. Natomiast Zbysław wrócił do domu i przytulił kozę, która jadła zupę .

Rozległo się pukanie do drzwi, po chwili stara babka otworzyła drzwi, wołając:

-Zbysiu mam mleko dla twojej kozy, a twojemu koledze chyba coś się stało, leży na podwórku i śpi.

– O nie! Muszę sprawdzić babciu, a przy okazji daj mleko kozie – po czym wyskoczył z domu jak strzała. Ujrzał na chodniku przed bramą swojego kompana, leżał na brzuchu, otoczony fasolą i grochem.

– Krzysławie! Co ci się stało? Czemu leżysz przed bramą i chrapiesz jak nasza świnia?

Z domu wychyliła się stara babka, wołając:

– On chyba ci nie odpowie bo śpi, wczoraj wieczorem słyszałam dziwne krzyki kobiety, dobiegające z lasu, czy ty też to słyszałeś Zbyszku?

-Nie babciu, bo wtedy doiłem moją kozę. Ale babciu czemu Krzysiu śpi?

-Zobacz czy oddycha, może trzeba zadzwonić po pogotowie, dziwne rzeczy dzieją się na naszej farmie.

– Jak sprawdzić czy oddycha, babciu?

Krzysław się obudził, wrzeszcząc:

– O nie! Nie podchodź do mnie!

-Panie Krzysiu co się stało? Chce pan wody albo mleka, akurat niosę? – zapytała babcia.

– Nie! Mleko jest dla mojej kozy! Oddawaj niedobry Krzysławie! – krzyknął ze złościa Zbysław.

-Ale jeszcze nie wziąłem, nie chce żadnego mleka ani wody. Zasnąłem, coś mnie poraziło jakby kopniecie prądu, ale nikogo tu nie było. Chyba ma związek z naszym koniem i wczorajszym krzykiem kobiety…

-Czyli słyszałeś co mówiła babka? –zapytał podejrzliwie Zbysław.

-Wczoraj jak jechałem na targ kupić mleko, to zanim odpaliłem stacyjkę, w nasz samochód uderzył piorun i usłyszałem krzyk jakiejś kobiety.

Zbysław zrobił minę jakby chciało mu się kupę i wyrzekł:

– Ty mnie tu, mojej kozy w to nie mieszaj, to nie ona walnęła piorunem i tak w ogóle to idę zrobić kupę, ale jak wrócę to pojadę na naszym Marianku po… – wypowiedź Zbysława przerwał wielki huk dochodzący z lasu.

Krzysław nic nie mówiąc, wyruszył w stronę lasu.

– To ja pójdę dać mleko kozie, a ty Zbysiu wracaj, bo muchy do izby lecą – stwierdziła babcia.

– Nie babciu muszę wyruszyć na nieznaną przygodę z Krzychem, ale najpierw muszę zrobić kupę…

Babcia weszła do pokoju nakarmić kozę

-Zbyszku kozy nie ma, pomocy!

Tymczasem Zbysław robił kupę.

-Co jak to? Może poszła na dwór pooddychać świeżym powietrzem, poczekaj babciu, zaraz pójdę ją poszukać.

Zbysław skończył potrzebę fizjologiczną i czym prędzej udał się na dwór, po czym rozpoczął poszukiwania zaginionej kozy. Postanowił wszcząć śledztwo. W tym celu, wyjął lupę detektywistyczną i udał się na dwór, szukając wskazówek i śladów. Po dłuższej infiltracji podwórza, spostrzegł niewielkie ślady kopyt, wiodące w stronę lasu.

– To tajemnicza i dziwaczna historia… – rzekł Zbysław . Po tych inteligentnych słowach wyruszył w głąb lasu.

Tymczasem Krzysław błąkając się po wielkim, ciemnym lesie, usłyszał wybuch. Gdy podbiegł bliżej zobaczył dwóch nastoletnich piromanów, bawiących się materiałami wybuchowymi.

– Co wy tu wyprawiacie? Tu mogły się bawić dzieci!

– Och! My tutaj nic nie robimy, tylko zbieramy grzyby –odrzekli młodociani przestępcy.

– Tak? A gdzie się podziały wasze koszyki?

– Oddaliśmy je czerwonemu kapturkowi, gdyż potrzebował ich dla chorej babci.

– O nie! Ja znam tą bajkę i czerwony kapturek nie potrzebował koszyka, gdyż dostał go od swojej mamy, bezczelnie mnie kłamiecie!

– To nie tak jak myślisz… My tutaj tylko bawiliśmy się w chowanego.

– Tak, a czy to jest zamek? – powiedział Zbysław podchodząc do pudełka z fajerwerkami, kopiąc go.

-Nie! Nie kop tego! – po chwili siła wybuchu, odrzuciła Krzysława na dobre kilka metrów. Wylądował na czymś miękkim, natomiast grzybiarze zdążyli odskoczyć i uchylić się przed eksplozją. Niestety nasz kochany Krzysław leżał na kozie, tracąc przytomność.

Jak na dobrego detektywa przystało, Zbysław, był już o krok od rozwiązania zagadki znikającej kozy. Prowadzony zmysłami detektywa, biegł niestrudzenie przez las, gdy usłyszał wybuch. Instynkt natychmiast kazał mu to zbadać więc wziął lupę w garść i rzucił się w kierunku miejsca wybuchu. Po kilku chwilach, zobaczył Krzysława leżącego na kozie. Jakież było jego zdziwienie, gdy zobaczył że jego niedoszła zaginiona koza, leży tuż przed nim, a on sam stoi na jej mlecznych wymiotach.

-Och… Ludzie co za nieszczęście, biada, biada, Krzysław przygniata mojego kamrata…

Nagle Krzysław obudził się mówiąc;

– O kurde! Na czymś leżę…

– Nie na czymś bandyto, tylko na mojej ukochanej kozie. Wytłumacz się natychmiast, bo cię zagryzę!

– No kurdę, jak co robię? To przez tych debili co bawili się fajerwerkami. Wybuchli je i tak tutaj wylądowałem.

– Tak, a gdzie są przestępcy?!

W tej chwili, grzybiarze podeszli do Krzycha, mówiąc:

– My już spadamy, tylko nie mów o tym nikomu, jasne? Aha… Wasza koza też odleciała, tyle że wcześniej. Jakby kózka nie skakała to by nóżki nie złamała. – Po tych brzemiennych w skutku słowach, dwoje nastolatków, wyruszyli w swoją stronę.

Dopiero teraz Zbysław doznał olśnienia, wszystkie poszlaki zaczęły się ze sobą sklejać, intensywne myśli przenikające przez umysł Zbysia, spowodowały niewyobrażalne swędzenie jego czaszki.

– Już wszystko wiem, połączyłem wszystkie dowody i wiem co się wydarzyło…

– Co? Opowiadaj! – krzyknął podekscytowany Krzysław.

– Więc było tak; Otóż to zaczęło się od samego rana, gdy ja jadłem zupę, obok mnie siedziała koza, wtedy usłyszałem twój krzyk Krzysławie i wybiegłem nad dwór, zobaczyć naszego rżącego konia. W tym samym czasie, nasza koza zjadła moją zupę mleczną, poczuła się niedobrze i spadła z krzesła, stąd ten huk co słyszeliśmy, ja wtedy pobiegłem do domu. Niczego nieświadomy przytuliłem kozę przez co zrobiło się jej jeszcze bardziej niedobrze…

– Kontynuuj, świetnie ci to idzie – powiedział z zachwytem Krzysław.

– Wtedy ty, wdepnąłeś w kałuże, w której był kabel z prądem, zostałeś porażony i straciłeś przytomność, wiem, bo gdy chodziłem z lupą to sam o mało co nie wpadłem.

– No tak, ale co z kozą, czemu znalazła się w lesie? – zapytał Krzysław.

– Pamiętasz jak przyszła babcia?

– Tak i co w związku z tym?

– Otóż chciała dać mleka naszej kozie i ta gdy o tym posłyszała, uciekła, biegnąc w niewiadomym kierunku, pobiegła do lasu, gdzie dwóch grzybiarzy odpalało fajerwerki i materiały wybuchowe…

– Rozumiem… ale została jeszcze sprawa konia i tej krzyczącej kobiety, wiesz czemu krzyczała?

– Ano niestety wiem, pamiętasz okrąg z fasoli i grochu co był obok ciebie?

– No tak, obudziłem się koło fasoli i grochu.

– Otóż, ta kobieta cały czas karmiła naszego konia tym grochem i fasolą przez co wywołała u niego bolesne rozwolnienie czyli sraczkę…

– To nie głupie, ty możesz mieć rację, ale czemu truła naszego pana Mariana?

– Wpadłem na to przez przypadek, pamiętasz jak wybiegłeś do lasu?

– No przecież jestem w lesie to jak mam nie pamiętać!

– Dobra, no więc ja zapomniałem zamknąć furtki, często mi się to zdarza i przypomniałem sobie, że wczoraj również nie zamknąłem furtki, przez co pan Marian uciekł do lasu. Tam znajdowała się nasza sąsiadka, która bardzo lubi zwierzęta i prawdopodobnie zaczęła go głaskać, a on połknął jej pierścionek z ręki, dlatego krzyknęła, bo się wystraszyła i postanowiła dawać naszemu Mariankowi fasolę i groch aby wysrał jej pierścionek… – odparł zadowolony z siebie Zbysław.

– No dobrze, wszystko ładnie pięknie, ale skąd wiesz, że coś takiego miało miejsce i to akurat był pierścionek?

– Po prostu, gdy chodziłem z lupą po naszym podwórku i prowadziłem śledztwo, zdziwiłem się, bo nasz koń przestał skomleć więc poszedłem go przytulić i znalazłem jego rzygi, w których coś się błyszczało. Spójrz – Zbysław wyciągnął złoty drogocenny pierścionek i pokazał go Krzysławowi.

-Niesamowite Zbysiu, jesteś inteligentniejszy niż mogło mi się zdawać. W nagrodę pozwolę ci samemu iść po mleko dla naszej kozy.

-Krzysławie, ale właśnie przez to mleko wszystko, jakby koza mleka nie piła to w lesie by nie była.

Po tym inteligentnym powiedzonku, zanieśli kozę do domu i ją wyleczyli. A pierścionek oddali sąsiadce.