Polowanie na smoka (DRAGONEZA)

Ko­lej­ni łowcy zbli­ża­li się. Dzie­się­cio­oso­bo­wa grupa sta­ra­ła się bez­sze­lest­nie prze­my­kać przez las. Noc była bez­gwiezd­na i nawet naj­now­szej ge­ne­ra­cji nok­to­wi­zo­ry nie uła­twia­ły zbyt­nio za­da­nia. Co chwi­lę w ciem­no­ściach roz­le­ga­ły się rzu­ca­ne szep­tem prze­kleń­stwa.

 

 

Smok uśmiech­nął się. Po raz ko­lej­ny na­szła go myśl, że po­wrót na Zie­mię po trzech ty­sią­cach lat nie­obec­no­ści oka­zał się świet­nym po­my­słem. W lo­do­wa­tych i bez­gło­śnych ob­ję­ciach pust­ki ko­smo­su od­na­lazł spo­kój, ale przez wszyst­kie wieki po­dró­ży żar w jego wnę­trzu nie za­gasł. Wręcz prze­ciw­nie, go­rzał coraz moc­niej, na­war­stwiał się, aż w końcu spra­wił, że wył z tę­sk­no­ty za domem, za­pa­chem świe­że­go po­wie­trza, sma­kiem go­rą­cej krwi w pysku i dresz­czem emo­cji to­wa­rzy­szą­ce­mu po­lo­wa­niu.

 

Z ra­do­ścią od­krył, że ludz­kość prze­trwa­ła. Po­stęp tech­no­lo­gicz­ny, któ­re­go do­ko­na­li lu­dzie, był osza­ła­mia­ją­cy. Smok przej­rzał jed­nak otocz­kę cy­wi­li­za­cji i pod spodem zna­lazł stare kom­plek­sy, odzia­ne je­dy­nie w nowe szaty.

Hi­sto­ria za­to­czy­ła koło.

 

Od­głos ła­ma­nych ga­łę­zi, sta­wia­ne ostroż­nie kroki, na­prę­żo­ne mię­śnie, za­pach na­oli­wio­nej broni – po­lo­wa­nie znów trwa­ło. Mie­cze i łuki ode­szły w prze­szłość. Za­stą­pi­ły je ka­ra­bi­ny, ła­dun­ki wy­bu­cho­we i wspo­ma­ga­ne pan­ce­rze, ale w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku ni­cze­go to nie zmie­nia­ło.

Nie mieli naj­mniej­szych szans.

 

Smok pod­niósł się i prze­cią­gnął. Stawy za­trzesz­cza­ły gło­śno, gdy roz­ło­żył skrzy­dła i mach­nął nimi kilka razy. Wydał przy tym gar­dło­wy ryk, który po­niósł się echem przez las. Z za­do­wo­le­niem stwier­dził, że łowcy mo­men­tal­nie za­trzy­ma­li się. Trwa­li bez ruchu przez do­brych kilka minut, jakby dzię­ki temu mogli po­zo­stać nie­zau­wa­że­ni. Smok wy­czuł ich na długo wcze­śniej, nim wpa­dli w ogóle na jego trop.

 

Lu­dzie za­wsze go lek­ce­wa­ży­li. Zu­peł­nie za­po­mi­na­li, że nie można po­ko­nać sta­ro­daw­nej isto­ty, która sto­czy­ła ty­sią­ce walk, sto­su­jąc cią­gle te same stra­te­gie i sztucz­ki. Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi po­dzie­li­li się na trzy grupy. Naj­licz­niej­sza, sze­ścio­oso­bo­wa ru­szy­ła pro­sto w jego kie­run­ku. Po­zo­sta­łe, zło­żo­ne z dwóch człon­ków, za­czę­ły okrą­żać go z obu stron. Tak­ty­ka stara jak świat.

 

Po­cze­kał na od­po­wied­ni mo­ment i gdy sześć po­sta­ci wy­pa­dło spo­śród drzew, wy­pu­ścił w ich stro­nę kłąb gę­ste­go, smo­li­ste­go dymu. Na­stęp­nie z gra­cją wzniósł się w po­wie­trze. Ciszę nocną prze­rwa­ła ka­no­na­da wy­strza­łów. Za­sko­cze­ni i ośle­pie­ni łowcy wa­li­li se­ria­mi, gdzie po­pad­nie. Tylko cudem nie po­strze­li­li się na­wza­jem.

 

Gdy tylko dym roz­wiał się, smok opadł całym cię­ża­rem na zie­mię. Wstrząs zbił prze­ciw­ni­ków z nóg. Zanim zdą­ży­li się po­zbie­rać, zgar­nął dwóch ła­pa­mi i zgniótł w uści­sku. Po­czuł tward­nie­ją­ce pod jego do­ty­kiem pan­ce­rze, które uchro­ni­ły na­past­ni­ków przed cał­ko­wi­tym zmiaż­dże­niem. Zła­mał im tylko parę kości, ale to wy­star­czy­ło, żeby ode­brać im chęć do walki. Ciała zwiot­cza­ły, gdy stra­ci­li przy­tom­ność. Od­rzu­cił je na bok.

 

Nagle z lasu za zadem smoka wy­padł łowca uzbro­jo­ny w dwu­ręcz­ny topór. Wspo­ma­ga­ny kom­bi­ne­zon po­zwo­lił wy­sko­czyć mu na wy­so­kość kilku me­trów. W locie wo­jow­nik zło­żył się do za­da­nia mor­der­cze­go ciosu.

Oho! Nie­zły choj­rak! – po­my­ślał smok i sma­gnię­ciem ogona ode­słał go z po­wro­tem głę­bo­ko w gę­stwi­nę.

 

Czuł się roz­cza­ro­wa­ny. Miał na­dzie­ję, że przyj­dzie mu zmie­rzyć się z za­wo­dow­ca­mi, a nie kom­plet­ny­mi ama­to­ra­mi.

Nie­spo­dzie­wa­ne ude­rze­nie po­sła­ło go z im­pe­tem na bok. Po­zo­sta­li człon­ko­wie grup okrą­ża­ją­cych włą­czy­li się do walki. Smok zawył wście­kle. Roz­pacz­li­wie po­de­rwał się w górę, cudem uni­ka­jąc ko­lej­nych tra­fień z gra­nat­ni­ków. Niebo roz­świe­tli­ły wstę­gi po­ci­sków. Be­stia la­wi­ro­wa­ła po­mię­dzy nimi, do­pó­ki nie szczęk­nę­ły puste ma­ga­zyn­ki. Wtedy zio­nę­ła ogniem. Fala po­żo­gi prze­to­czy­ła się przez po­la­nę. Za­pa­so­we na­bo­je i ła­dun­ki eks­plo­do­wa­ły pod wpły­wem go­rą­ca, uniesz­ko­dli­wia­jąc na­past­ni­ków.

Parę moc­nych ude­rzeń skrzy­dła­mi za­że­gna­ło groź­bę roz­prze­strze­nie­nia się po­ża­ru.

 

Smok ro­zej­rzał się. Osta­tecz­nie łowcy nie oka­za­li się tacy źli. Coś się jed­nak nie zga­dza­ło. Do­ko­ła le­ża­ło osiem nie­ru­cho­mych ciał. Gdzieś w lesie znaj­do­wał się to­por­nik. Razem dzie­wię­ciu. Bra­ko­wa­ło jed­ne­go.

 

Wy­szedł spo­mię­dzy drzew pew­nym kro­kiem. Pod pachą trzy­mał duży pa­ku­nek. Po­sta­wił go kilka me­trów przed smo­kiem i roz­pa­ko­wał, po czym z po­wro­tem scho­wał się w krza­kach.

Smok nie mógł uwie­rzyć wła­snym oczom.

Stała przed nim owca. Sztucz­na.

Tra­fił mu się pie­przo­ny Dra­tew­ka!

Chwy­cił po­da­ru­nek i z całej siły ci­snął w kie­run­ku ostat­nie­go łowcy. Owiecz­ka roz­pa­dła się przy ude­rze­niu na ka­wał­ki, ale cał­kiem sku­tecz­nie zno­kau­to­wa­ła ostat­nie­go śmiał­ka.

Po chwi­li smok od­le­ciał do swo­jej kry­jów­ki.

 

***

Spo­kój nie trwał długo.

Wraz ze świ­tem, u wej­ścia do pie­cza­ry sta­nął niski, pulch­ny czło­wie­czek. Był sam. Nie­uzbro­jo­ny. Męż­czy­zna dy­szał cięż­ko. Je­dwab­ną chust­ką ocie­rał raz za razem pot z czoła. Wy­glą­dał na łatwą ofia­rę, lecz z pew­no­ścią taką nie był.

Smok po­znał się na nim od razu. W prze­szło­ści rów­nież miał do czy­nie­nia z ta­ki­mi ludź­mi. Za­kli­na­cza­mi rze­czy­wi­sto­ści. Ma­ga­mi swo­ich cza­sów. Współ­cze­śnie ich tytuł brzmiał ina­czej.

Me­ne­dże­ro­wie.

 

 

Zanim męż­czy­zna zdą­żył się ode­zwać, smok ryk­nął mu pro­sto w twarz. Stru­gi śliny mo­men­tal­nie ob­le­pi­ły drogi gar­ni­tur.

– Prze­stań się wy­głu­piać, sze­fie! – jęk­nął męż­czy­zna, my­śląc o ko­lej­nym hor­ren­dal­nie wy­so­kim ra­chun­ku za pral­nię. – Spra­wa jest po­waż­na. Znowu prze­sa­dzi­łeś!

– Bzdu­ra!

– Sie­dem zła­mań, kilka po­pa­rzeń, w tym jedno dru­gie­go stop­nia, wstrząs mózgu i nie­zli­czo­na licz­ba stłu­czeń. To ma być bzdu­ra?! Znowu nas pozwą. Mam dość świe­ce­nia ocza­mi w są­dzie! Nie wspo­mi­na­jąc już o tym, jak wpły­nie to na wi­ze­ru­nek firmy.

– Nijak nie wpły­nie – prze­rwał mu smok. – Do­sta­łem cynk, że w tej gru­pie było kilku po­de­sła­nych na­jem­ni­ków. Kon­ku­ren­cja bę­dzie sie­dzieć cicho.

Z ust me­ne­dże­ra wylał się ko­lej­ny potok pytań, wąt­pli­wo­ści i nie­zno­śne­go bia­do­le­nia, któ­re­go smok nie mógł ścier­pieć. Wy­łą­czył się i z roz­rzew­nie­niem wspo­mniał dawne czasy, kiedy po pro­stu urwał­by głowę wku­rza­ją­ce­mu czło­wie­ko­wi. Pła­cił mu jed­nak ab­sur­dal­nie wy­so­kie pie­nią­dze za to za­mar­twia­nie się i ewen­tu­al­na de­ka­pi­ta­cja by­ła­by bar­dzo nie­ren­tow­nym po­su­nię­ciem.

 

 

Cof­nął się my­śla­mi o kilka lat wstecz. Za­strze­że­nie wła­sne­go wi­ze­run­ku, nazwy i znaku to­wa­ro­we­go „Smok" oka­za­ło się świet­nym ru­chem. Nie obyło się wpraw­dzie bez dłu­gie­go pro­ce­su, ale osta­tecz­nie mię­dzy­na­ro­do­wy, po­wo­ła­ny spe­cjal­nie w tym celu sąd, orzekł na jego ko­rzyść.

W nie­dłu­gim cza­sie stru­my­czek pie­nię­dzy zmie­nił się w rwącą rzekę. Pro­du­cen­ci ko­szu­lek, fi­gu­rek, pla­ka­tów i nie­zli­czo­nej ilo­ści po­zo­sta­łych ga­dże­tów mu­sie­li wy­ku­py­wać u niego li­cen­cję. Do tego do­szedł cały rynek fil­mów i gier kom­pu­te­ro­wych fan­ta­sy. Przez jakiś czas sprze­da­wał nawet swoje stare łuski na Ebay (Nick: Krwa­wy­Zni­wiarz_17), gdzie jako mo­no­po­li­sta mógł swo­bod­nie win­do­wać ceny.

 

 

Taki obrót spraw był solą w oku kon­ku­ren­cji. Nie­mal na­tych­miast po­ja­wi­ły się tony pod­ró­bek i bez­czel­nych, po­śred­nich na­wią­zań do smo­cze­go mo­ty­wu. Smok nie po­zo­sta­wał bier­ny i bez­li­to­śnie szczuł armią ad­wo­ka­tów każ­de­go, kto na­ru­szał jego prawa.

 

 

Kiedy le­gal­ne drogi za­wio­dły, jego prze­ciw­ni­cy pró­bo­wa­li go za­stra­szyć i usu­nąć. Wy­na­ję­ci za­bój­cy wy­ska­ki­wa­li jak kró­li­ki z ka­pe­lu­sza i rów­nie szyb­ko zni­ka­li w prze­past­nej gar­dzie­li smoka. Na dłuż­szą metę było to jed­nak mę­czą­ce i iry­tu­ją­ce. „Po­lo­wa­nie na smoka" oka­za­ło się pro­stym i ele­ganc­kim roz­wią­za­niem pro­ble­mu.

Nowy sport eks­tre­mal­ny spo­tkał się z ogrom­nym za­in­te­re­so­wa­niem. Mimo że z za­ło­że­nia miał być roz­ryw­ką tylko dla bar­dzo za­moż­nych, to licz­ba chęt­nych prze­kro­czy­ła naj­śmiel­sze wy­obra­że­nia. Obec­nie na sesję trze­ba było cze­kać nawet parę mie­się­cy. Za­sa­dy były pro­ste: wy­bierz uzbro­je­nie, skom­ple­tuj dru­ży­nę i spró­buj zabić smoka. Ostra amu­ni­cja czy­ni­ła grę wy­jąt­ko­wo eks­cy­tu­ją­cą.

 

 

Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­nia­mi „Po­lo­wa­nie na smoka" stało się nie­od­par­tą po­ku­są dla wszyst­kich za­ma­chow­ców, któ­rzy mogli teraz jaw­nie i le­gal­nie pró­bo­wać po­zba­wić go życia, co zresz­tą prze­ro­dzi­ło się w spe­cy­ficz­ną grę po­mię­dzy nimi.

Naj­trud­niej było prze­ko­nać rządy mo­carstw, że nic mu nie grozi. Możni i wpły­wo­wi tego świa­ta to­le­ro­wa­li wszyst­kie jego wy­bry­ki w na­dziei, że po­dzie­li się swoją bez­cen­ną wie­dzą z ko­smicz­nych po­dró­ży. Oprócz niej pra­gnę­li jesz­cze jed­ne­go. Po­znać se­kre­ty magii. Cały świat drżał z ocze­ki­wa­nia, kiedy zdra­dzi tę naj­wspa­nial­szą z ta­jem­nic. Ty­sią­ce ludzi co­dzien­nie pi­sa­ło do niego listy z proś­ba­mi o naukę.

 

 

Nagła cisza przy­wró­ci­ła go do rze­czy­wi­sto­ści. Me­ne­dżer w końcu się za­mknął. Pa­trząc na jego ru­mia­ną gębę, smok za­sta­na­wiał się, na ile fron­tów ka­blu­je. Nie miało to więk­sze­go zna­cze­nia. I tak ni­cze­go nie mogli się do­wie­dzieć.

 

 

Smok mi­liar­der uśmiech­nął się. Pa­ra­dok­sal­nie to on uczył się od ludzi. Żadna z jego mocy nie mogła rów­nać się po­tę­gą magii opa­no­wa­nej przez nich do per­fek­cji. Magii kształ­tu­ją­cej ob­li­cze świa­ta. Magii, któ­rej smok stał się wy­bit­nym adep­tem.

Magii pie­nią­dza.

 

 

To­masz Za­wa­da

 

Rze­szów, 25.08.2010 r.