Wiły

 

W mig prze­wi­dzia­łem zamiary infor­ma­tora. Jego podłe inten­cje, wręcz malo­wały się na okrą­głej, pokry­tej kro­stami twa­rzy. Doprawdy, nędzny był z niego skry­to­bójca i jesz­cze gor­szy intry­gant! Czy mogłoby obejść się bez uży­cia siły? Czy gdyby wcze­śniej pocią­gnął za inne sznurki, w deli­kat­nym poje­dynku na słowa, wyja­wiłby mi tajem­nice po dobroci? Czy jed­nak zasto­so­wane wobec niego środki, nazwijmy to „pre­wen­cyjne”, były w tym bez­na­dziej­nym przy­padku nie­zbędne? Tego nie mogłem wie­dzieć. Nie przej­mo­wa­łem się tym jed­nak zbyt­nio. Prze­lotna i nie­pro­szona myśl po pro­stu wpa­dła i wypa­dła mi z głowy nie­mal od razu. Dokład­nie w chwili kiedy to ten nadęty dupek, skom­lał u moich stóp. Kur­czowo zaci­skając dłoń, na odrą­ba­nym nad­garstku. Druga odcięta dłoń, na­dal sil­nie zaci­skała klingę szty­letu.

Krew na szczę­ście, nie try­skała obfi­cie. Przy­naj­mniej nie tak jak można było się tego spo­dzie­wać. Swoje zro­biło strasz­liwe zimno i sam oka­le­czony. Sku­pia­jący całą swą uwagę na tamo­wa­niu krwa­wie­nia.

– A teraz poroz­ma­wiamy o szlach­cicu. – Ton mojego głosu zabrzmiał ostro.

– Widzia­łem go raz… cho­lera… boli. – Wysy­czał przez zaci­śnięte szczęki, nawet nie pró­bu­jąc podnieść wzroku.

– Dość już o Tobie! – Rzu­ci­łem tonem na tyle jed­no­znacz­nym, że nawet taka pokraka jak Gun­ter, powinna zro­zu­mieć, że za nic miał jego cier­pie­nia.

– Opo­wiedz mi lepiej o Sanor­dze! Co robił w tej podłej dziu­rze? Gdzie go szu­kać? Chyba że wolisz dra­pać się po tyłku łok­ciami!

Widok ogrom­nych, prze­ra­żo­nych oczu, tego pół­czło­wieka, napa­wał mnie zado­wo­le­niem.

Tak powi­nien wyglą­dać każdy, to miał czel­ność odma­wiać, współ­pracy z Sza­rym Kru­kiem. Gdy ten ład­nie prosi.

Gun­ter pró­bo­wał się podnieść z klę­czek ale jeden solidny kop­niak, sku­tecz­nie oba­lił go z powro­tem na chłodny gra­fit alejki. Zre­zy­gno­wany, oparł się ple­cami o ścianę karczmy. Dokład­nie tam gdzie zdo­bił ją wie­lo­barwny liszaj, zaschnię­tych wymio­cin. Splu­nął w bok, gęstą mie­szanką śliny i krwi. Rzu­cił w moją stronę spło­szone spoj­rze­nie. W końcu doszło do jego pustego łba że nie miał żad­nych szans, że w tym poje­dynku, został doszczęt­nie zdru­zgo­tany.

– Był sam. – Zaczął celu­jąc wzro­kiem w roz­gwież­dżone niebo. – Sam jak palec! Wyobra­żasz to sobie? Ubrany jak dwor­ski paź, paso­wał do tego miej­sca jak wszy do kró­lew­skiego dworu.

Uśmiech­ną­łem się pod nosem, widać było że Gun­ter nie­wiele wie­dział o higie­nicz­nych zwy­czajach panu­ją­cych na dwo­rach.

– Wzbu­dził nie lada zain­te­re­so­wa­nie pod Zde­ch­łym Osłem. Bóg mi świad­kiem że każdy z bywal­ców palił się do roboty, na widok jego wypcha­nej kiesy. On jed­nak nic sobie z tego nie robił. Dosiadł się do kilku opry­chów i zamó­wił piwo. Tylko sobie! Masz poję­cie? Nie mogło się rzecz jasna coś takiego obejść bez roz­róby. Jeden dry­bla­sów zamach­nął się nawet nachajką. Sęk w tym że ten Wasz szlach­cic, to nie z pierw­szej łapanki Drań! Ugo­dził olbrzyma rapie­rem! Nim ten zdo­łał na dobre wstać i nie cze­kając zała­twił jego kum­pli dwoma szty­chami!

Kiw­ną­łem z uzna­niem. To potwier­dzało że Gun­ter mówi o face­cie któ­rego tro­pem podą­ża­łem od dwóch mie­sięcy.

– Reszta klien­teli znie­ru­cho­miała, w jed­nej chwili wszyst­kim ode­chciało się zacze­piać tego dziw­nego gościa. Sie­dział jakiś czas samot­nie. Sączył piwo za piwem. Pewien byłem że jesz­cze chwila i urżnie się do nie­przy­tom­no­ści, ale nie! Miał się świet­nie. Jakby zamiast piwa, lano mu czy­stą wodę. Póź­nym wie­czo­rem, do karczmy wpadł pewien mło­kos. Na oko pięt­na­sto­letni może młod­szy. Ubrany gustow­nie ale nie tak jak szlach­cic. Zacie­ka­wił mnie. Bo widok krwi i ciał nie zro­bił na nim naj­mniej­szego wra­że­nia. Z karczmy wyszli obaj.

– Co dalej. – Naci­sną­łem moc­niej. Te rewe­la­cje nie­wiele wno­siły, potrze­bo­wa­łem cze­goś wię­cej.

– Natu­ral­nie ruszy­łem za nimi. Sam wiesz, dwóch takich nie zja­wia się w tej dziel­nicy czę­sto. Tym bar­dziej jed­nego dnia! Nie ukry­wali się nawet. Po pro­stu prze­cha­dzali się środ­kiem alei, jakby to był park. Weszli do budynku sta­rej far­biarni, ale nie pobyli tam długo. Przy­był im za to dodat­kowy kom­pan. W dodatku Dziwka!

– Skąd ta pew­ność? – Nie lubi­łem ludzi zbyt pochop­nie feru­ją­cych wyroki i nie cho­dziło mi tu o cnotę dziew­czyny lecz rze­telny opis zda­rzeń. Bez zbęd­nych prze­kłamań, wyni­ka­ją­cych z czy­ichś subiek­tyw­nych pre­fe­ren­cji do kato­lo­gi­zo­wa­nia wedle ste­reo­ty­pów.

– Znam ją… sam wie­sz…– Odpa­ro­wał. – Niem­niej byłem zasko­czony widząc ich razem. Dalej poszło jak z płatka. Skrę­cili może raz, w boczną alejkę i dalej pro­sto jak strze­lił do portu.

Włosy zje­żyły mi się na gło­wie. Ostat­nie czego potrze­bo­wa­łem to ucieczki Sanorgi na wody mię­dzynarodowe albo nie daj Bóg. Do jed­nej ze Zjed­no­czo­nych Repu­blik!

– Wsiadł na jakiś okręt? – Zapy­ta­łem bez cere­gieli.

Gun­ter spoj­rzał na mnie z ukosa. Nie spodo­bało mi się to.

– Boisz się, że Ci nawieje?

– Odpo­wia­daj. – Odpar­łem zde­cy­do­wa­nie i pokle­pa­łem się wymow­nie po scho­wa­nym w pochwie mie­czu. Jak się spo­dzie­wa­łem, to sku­tecz­nie stłu­miło zapędy Gun­tera.

– Długo ich szu­ka­łem. Tak zgu­bi­łem ich! Ale to nie do końca moja wina. Natk­ną­łem się przy­pad­kiem na kilku zna­jo­my­ch… wiesz jak się tu sprawy maja! Na szczę­ście o tej porze nikt nie pro­wa­dził odpraw.

Wręcz fizycz­nie zaczą­łem odczu­wać jak strach ści­ska mi gar­dło.

– Pta­szyny nie miały zamiar odle­cieć daleko. Wsia­dły na Sta­lo­wego Ryce­rza a to mogło ozna­czać tylko jedno! Pły­nął do Mag­de­nor.

Odetch­ną­łem z ulgą. Mag­de­nor było ostat­nim por­to­wym mia­stem, na gra­ni­cach Cesar­stwa i Zjed­no­czo­nych Repu­blik.

– Kiedy odpły­nęli?

– Wczo­raj.

– Ile czasu zaj­mie im dotar­cie na miej­sce?

– Tydzień, może kilka dni wię­cej. – Odparł a na jego brzyd­kiej twa­rzy, poja­wił się wyraźny gry­mas wysiłku. Szybka utrata dużej ilo­ści krwi dawała o sobie znać. – To sta­tek han­dlowy. Pew­nie jest zała­do­wany po brzegi a co za tym idzie raczej powolny.

– Dobra, Gun­ter. – Rze­kłem się­ga­jąc do uwie­szo­nej przy pasku sakiewki. – Masz tu swoją zapłatę. Przy odro­bi­nie szczę­ścia jakiś kon­sy­liarz, połata cie i nie zdech­niesz od gan­greny.

Dwie srebrne monety zabrzę­czały o gra­nit z wywo­łu­ją­cym ból zębów brzdę­kiem.

Zna­le­zie­nie odpo­wied­niego kapi­tana, który zgo­dzi się zawieść mnie do Mag­de­nor oka­zało się trud­niejsze niż myśla­łem. Co prawda nie bra­ko­wało ochlap­tu­sów i rze­zi­miesz­ków pro­po­nu­ją­cych swoje usługi ale żaden z nich nie wzbu­dził mojego zaufa­nia.

Odpo­wied­nią osobę odna­la­złem w momen­cie w któ­rym na poważ­nie zaczą­łem roz­wa­żać, zakup jakiejś łupiny. Osobą tą oka­zał się rosły gru­bas o bro­dzie tak rudej że już nie­mal czer­wonej. Spo­glą­dał na mnie spod opuch­nię­tych powiek, gło­śno sior­biąc resztki męt­nego piwa.

– Mag­de­nor, co? – Raczej stwier­dził niż zapy­tał. Wymow­nym gestem, dał mi znać, że to pora bym zadbał o kolejny kufel pie­ni­stego nek­taru. Gdy posta­wi­łem przed nim pełen dzba­nek, polał sobie do pełna.

– Wie­cie że to będzie kosz­to­wać? – Wybeł­ko­tał pocią­ga­jąc impo­nu­jący łyk.

– Pie­nią­dze nie są pro­ble­mem. – Rzu­ci­łem nie mając pew­no­ści czy Kapi­tan ma na myśli piwo czy może podróż? Kto wie, może jedno i dru­gie?

Sam także nie szczę­dzi­łem sobie napitku. Cóż w końcu wyda­łem na niego nie­mal ćwierć srebr­nego denara. Za taką cenę w sto­licy miał­bym anta­łek pysz­nego, Bru­deń­skiego wina. Na samą myśl powra­cały wspo­mnie­nia. Ten aksa­mit­nie słodki smak świe­żych gron, dora­sta­ją­cych w łagod­nym Fran­koń­skim słońcu. Do tego ser feta i zie­lone oliwki. Podane w wio­sen­nej pomi­do­ro­wej sałatce. Z zadumy wyrwał mnie obrzy­dliwy, mula­sty posmak, cie­płego jak mocz bro­waru. Boże co za obrzy­dli­stwo! pomyśla­łem i odsta­wi­łem kufel, jak naj­da­lej.

– To dobrze. – Odparł na moje zapew­nienie. – Powiedz­cie mi jed­nak panie Henry. Po co pły­nie­cie do tej dziury? Tam prze­cież nie ma niczego poza kil­koma walą­cymi się cha­łu­pami i spa­lo­nym dokiem?

– Już wspo­mi­na­łem panie Cedrick. – Zaczą­łem uda­jąc znu­że­nie. – Mój klient ma tam parę nie­ru­cho­mo­ści, któ­rych chce się pozbyć. Do mnie należy obo­wią­zek, ich wyceny i jeśli nada­rzy się oka­zja, sprze­daży.

– No tak, zapo­mnia­łem. – Odburk­nął. Prze­tarł brud­nym ręka­wem, brodę mokrą od trunku i zagryzł kawał­kiem sło­niny.

– Wie­cie jak to jest, z ludźmi ze zbyt wie­loma krzy­ży­kami na grzbie­cie? Co do joty mogą opi­sać któ­rym pal­cem grze­bali sobie w zębach trzy­dzie­ści lat temu a nie będą pamię­tać czy do sra­nia zdjęli spodnie! – Po jego minie uzna­łem że uważa tą aneg­dotę za śmieszną. Mnie ona jed­nak nie roz­ba­wiła.

– Co może­cie mi powie­dzieć o Mag­de­nor? To dobre miej­sce?

Czer­wo­no­brody uniósł, napuch­niętą powiekę, uka­zu­jąc prze­krwione oczy o źre­ni­cach koloru mor­skich wodo­ro­stów. Westch­nął jakby sama świa­do­mość że ma opo­wia­dać o tak niecie­kawym i jało­wym zakątku ziemi, była dla niego nużąca.

– Mia­sto jak mia­sto. Mury, stare i w więk­szo­ści łatane pali­sadą. Nieu­dol­nie jak na mój gust. Ludzi jak gada­łem, tam Ci nie­wielu. To głów­nie drwale i rybacy. Pro­ści ludzie, nie­wy­ści­bia­jący nosa poza swoje wło­ści. Było tak kie­dyś kilku zdol­nych szkut­ni­ków ale jak padła kopal­nia to wystru­gali sobie łódki i odpły­nęli w cho­lerę! Szu­kać szczę­ścia w Zjed­no­czo­nych Repu­blikach. Jedno jest pewne, baby to sobie tam nie znaj­dzie­cie. – Cedrick nagle spo­chmur­niał.

O ho ho, czyżby coś cie­kawego miało mieć miej­sce w Mag­de­nor? pomyśla­łem i spoj­rzałem na niego z zacie­ka­wieniem Najwidocz­niej to zauwa­żył, bo zaraz zamilkł i pocią­gnął solidny łyk.

– To nie wie­cie co tam sie wypra­wiało?

Przy­mkną­łem oczy w wyra­zie bez­sil­no­ści. Czy ten kom­pletny kre­tyn, śmier­dzący wędzo­nym dor­szem. Miał już do tego stop­nia mózg prze­tra­wiony gro­giem że nie potra­fił wywnio­sko­wać że nie mam bla­dego poję­cia o tym co dzieje się w miej­scu do któ­rego się wybie­ram? Cóż, była to też ponie­kąd moja wina. Mogłem prze­cież, udać się do naj­bliż­szej Skar­bówki. Dać kilka srebr­nych łapówki i dokład­nie spraw­dzić, co w prze­ciągu stu lat działo sie w tym mie­ście. Tak się jed­nak stało że nie mia­łem ochoty, jechać konno ponad trzy­dzie­ści mil do naj­bliż­szego oddziału ani czasu który nie­chyb­nie bym stra­cił, grze­biąc w sta­rych wolu­mi­nach. Z resztą nawet tak dokładne prze­świe­tle­nie kro­nik, mogło oka­zać się bez­u­ży­teczne. Mia­sta na gra­ni­cach kró­lestw miały to do sie­bie że czę­sto nastę­po­wały w nich, nie­prze­wi­dziane zmiany. A to jakiś kró­le­wicz nagle ska­piał, zosta­wia­jąc po sobie pusty skar­biec, a to najemna banda wybiła połowę miesz­kań­ców. Tak, byłem prze­ko­nany o tym że naj­rze­tel­niej­sze i w miarę cie­kawe infor­ma­cję mogą posia­dać nie zaku­rzone rocz­niki a rela­cje czło­wieka który, choć trzeba przy­znać, nie­zbyt lotny w umy­śle, to jed­nak bywał tu i tam w i miał ze sprawą bez­po­śred­nią stycz­ność. Przy­tak­ną­łem i nie­jako gestem przy­zwo­le­nia, zachę­ci­łem do mówie­nia.

– To było chyba z pięt­na­ście lat temu. Wie­cie jak jest, jak się woj­sko wyco­fuje z mia­sta, hę? – Przy­tak­ną­łem. Widzia­łem nie raz co ta banda potrafi robić, gdy nie ma nad głową porząd­nego bata. Pie­przone Trepy! Potra­fili być gorsi niż zaraza.

– A no i w tym przy­padku nie było ina­czej. – Rzekł zafra­so­wany. – Rabo­wali i gwał­cili co popad­nie. Ehhh… Ile to dobrych ludzi potra­ciło w tedy ducha.

– Byli­ście tam?

– Jako żywo! – Przy­znał, bijąc się w grubą pierś. – Aku­rat po skóry żeśmy przy­je­chali.

W Mag­de­nor nie bra­ko­wało zdol­nych Myśli­wych! Mówię Ci panie Henry, jak oni skórę wypra­wiali. To noża nie było znać, jakoby zwierz sam futro zdjął i oddał za bez­cen, tym zuchom! Istna maj­ster­ty­fi­ka­cja! No ale Tre­py…– Cedrick prze­rwał i splu­nął w bok gęstą flegmą. Poka­zu­jąc tym samym co myślał o żoł­nier­zach. – Panie Henry, dla nikogo lito­ści nie mieli a że za wil­cze skóry zawsze można było wziąć nie­zły grosz, to i na myśli­wych ruszyli. Jak Ci chłopcy się pięk­nie bro­nili! – Kapi­tan uśmiechną się do wspo­mnień. – Wielu z tych drani padło tru­pem nim dostali to co chcieli… No ale pan nie o myśli­wych a o nie­wiastach chciał słu­chać! Tak więc i nie lepiej niż z myśli­wymi rzecz się miała z kobie­tami. Te skur­wy­syny… Gwał­cili wszystko co mogło roz­chy­lić nogi. Prze­klęte łotry! Każdy wart stryczka i przy­pa­la­nia jajec!

Czer­wo­no­brody prze­rwał opo­wieść, a ja zauwa­żyłem że mocno zaci­sną pięść na cera­micz­nym kuflu. Mógł­bym przy­siąc że naczy­nie znaj­dy­wało się bez­po­śred­nio na gra­nicy swo­jej wytrzy­ma­ło­ści.

– Spo­koj­nie panie Cedrick. – wypowie­dzia­łem deli­kat­nie. – Spo­koj­nie. Niech pan się nie śpie­szy.

Spoj­rzał na mnie z mie­szanką zdzi­wie­nia i wdzięcz­no­ści. Widać nie spo­dzie­wał się po mnie tak spon­ta­nicz­nego prze­jawu empa­tii.

– Pan rozu­mie, ja byłem w tym cza­sie jedy­nie pro­sty maj­tek! Gówno mia­łem do powie­dze­nia a co za tym idzie i gówno mogłem zro­bić. Kapi­tan… Stary Par­ker, zabro­nił nam scho­dzić na ląd, pod groźbą sądu mor­skiego i natychmia­stowej egze­ku­cji. Sta­li­śmy więc przy bur­cie i zło­rze­cząc na tych drani, ze łzami w oczach przy­glądaliśmy się masa­krze. Ech… gdyby nie tchó­rzo­stwo Kapi­tana!

Westch­ną­łem, ten Par­ker nie był idiotą. Wie­dział że jego załoga nie ma naj­mniej­szych szans w potyczce z wyszko­lonymi żoł­nie­rzami. Musiał więc wybie­rać albo zgi­nąć w bez­sen­sow­nej pró­bie rato­wa­nia tych co zostali przy życiu, albo pozo­stać na statku i oca­lić sie­bie i swoją załogę. I choć wielu ide­ali­stów z pew­no­ścią potę­pi­łoby wybór kapi­tana Par­kera. Tak jak mój kom­pan, to ja wie­dzia­łem że swoją postawą ura­to­wał tam­tego dnia mak­sy­malną liczbę dusz.

– Tak czy ina­czej każdą dzie­wu­chę czy to starą czy to młodą dorwali w swe łap­ska! Zaba­wiali się calu­sieńką noc a gdy już zaspo­ko­ili chuć, Psy zasra­ne…

Nie musiał mówić co działo się dalej.

– Zesz­li­ście na ląd ran­kiem. – Stwier­dzi­łem, widząc jak bled­nie mu brudna twarz.

– Taaaak. Pozwo­li­cie że nie podzielę się z Wami tym co tam zasta­li­śmy? O takich rze­czach nie powinno się opo­wia­dać… Z oca­la­łych to została może z pięć­dzie­siątka mężów i jak dobrze pamię­tam tuzin kobiet. Wiesz panie Henry, że tam ponad trzy­sta głów było!

– A dzieci?

– Dzieci? – Pow­tó­rzył w zamy­śle­niu. – Zna­leźliśmy w Doku… Przy­wią­zali je rze­mie­niami do burty remon­to­wa­nego okrętu. Cały ten czas były w wodzie. Jedno obok dru­giego, chcieli je wyto­pić jak kocięta i niech to dia­bli! Nie­mal im się udało. Z trzy­dziestki ura­to­wa­li­śmy led­wie dzie­sięć i to jedy­nie dzięki opacz­no­ści Pań­skiej. Bo zda­wało się że i one zaraz pomrą. Takie były wyzię­bione i bez życia… ale jakoś się tam u nich uło­żyło. – Dodał, choć sam chyba nie był prze­ko­nany co do swo­ich słów. – Od tam­tego czasu w Mag­de­nor kobiety tylko za swo­ich wycho­dziły i nosa daleko za cha­łupy nie wyści­biały. Z resztą mężo­wie tak zacie­kle ich pil­nują, że nawet jeśli tam która by chcia­ła… to nie ma na to szans. Zbyt mało ich tam zostało, by mogli je roz­da­wać na prawo i lewo a nowe kobiety jakoś nie rwały się do osie­dla­nia w tym prze­klę­tym miej­scu.

– A teraz? Czego mogę ocze­ki­wać? – Nie rezy­gno­wa­łem

– Ja wiem? Nie dalej jak kwar­tał temu, wio­złem tam psze­nice i nie widzia­łem by wiele się w tym mie­ście zmie­niło. Ludzie są tam tak samo ostrożni jak przed pięt­na­stoma laty. Kto wie czy nawet nie bar­dziej? Kobiet na­dal nie poka­zują, ani dzieci nie widać, by latały po podwó­rzu. Jest w tym miej­scu coś takie­go… w powie­trzu aż czuć…– Czer­wo­no­brody wzdry­gnął się jakby prze­szedł go lodo­waty dreszcz a prze­cież w karcz­mie pano­wał taki zaduch że w duchu myśla­łem że nie pomo­głoby nawet roze­bra­nie się do naga.

– Chłop­com muszę dorzu­cać coś eks­tra by chcieli z pokładu zejść a i sam muszę przy­znać że gdyby nie wzgląd na pamięć dla ofiar i dawna z nimi ser­deczna zaży­łość. Sam brał­bym nogi za pas i ni­gdy wię­cej nie cumo­wał okrętu w tym miej­scu. Mag­de­nor nie jest dobrym miej­scem na inte­resy panie Henry. Wspo­mi­nam o tym ze szcze­rego serca i radzę zała­twiaj­cie co tam macie zała­twić i ucie­kaj­cie!

Ostrze­że­nie przy­ją­łem, uprzej­mie kiwa­jąc głową. Gdyby ten czło­wiek wie­dział w jak nie­bez­piecz­nych miej­scach, bywa­łem i z jakich opre­sji wycho­dziłem cało. Wie­działby że nie prze­stra­szą mnie takie histo­rię. Mag­de­nor powoli prze­sta­wało być zagadką. Teraz dobrze wie­dzia­łem dla­czego Sanorga wybrał wła­śnie je. Dale­kie i wylud­nione, wręcz ide­alne do wypa­dów na tereny Zjed­no­czo­nych Repu­blik i prze­rzu­ca­nia poplecz­ni­ków na teren Cesar­stwa. Bowiem kto o zdro­wych zmy­słach, szu­kałby jed­nego z najniebez­piecz­niejszych ludzi w cesar­stwie, w dziu­rze pokroju Mag­de­nor? Wie­działem już wystar­cza­jąco. Grzecz­nie poże­gna­łem Kapi­tana, nim dno dzbanka, na dobre zaświe­ciło pustką i uda­łem się na spo­czy­nek.

Na statku pano­wał gwar. Kolo­rowa zbie­ra­nina, wszel­kiej maści indy­wi­duów krzą­tała się jak w ukro­pie. Pod batutą poczer­wieniałego ze zło­ści Cedricka. Brudni i poskrę­cani paso­wali do tego okrętu jak kara­lu­chy do lor­dow­skiego stołu. W duszy musia­łem przy­znać że cała twarz Wal­dorffa zle­wała się w jedno z ogni­sto­czer­woną brodą. Dosłow­nie jakby ktoś pod­pa­lił mu głowę, pomyśla­łem. Kiedy kapi­tan mnie dostrzegł, wyszep­tał coś na ucho Bosma­nowi i ten w mgnie­niu oka prze­jął po nim pałeczkę.

– Witam, witam w skrom­nych pro­gach! – Wykrzy­czał zbli­ża­jąc się do mnie z sze­roko roz­ło­żo­nymi rękoma.

– Nie takich skrom­nych. – Odpar­łem, z uzna­niem roz­glą­da­jąc się po pokła­dzie. Doprawdy ciężko było nazwać tę jed­nostkę skromną. Ocze­ki­wa­łem że przyj­dzie mi podró­żo­wać jakąś maleńką łupinką a tu, pro­szę, pro­szę. – Fre­gata? – Dopyta­łem przy­glą­da­jąc się cie­ka­wie ban­de­rze. Przed­sta­wiała ona czarną jasz­czurkę o spłasz­czo­nym ogo­nie i niewiel­kiej gło­wie.

– No, no, no coś tam jed­nak wie­cie! – Rzu­cił Cedrick po tym jak ser­decz­nie mnie uści­skał.

Nie byłem entu­zja­stą, podob­nej męsko męskiej zaży­ło­ści ale dla dobra sprawy, posta­no­wi­łem jakoś to prze­trzy­mać.

– A dokład­nie Kli­per! Naj­szyb­sza łajba na tych wodach. – Nie omiesz­kał się dodać, dum­nie roz­kła­da­jąc ręce, jakby chciał, ojcow­skim uści­skiem objąć całą łódź łącz­nie z roz­wrzesz­czaną załogą.

– Z pew­no­ścią! Pań­skie wcze­śniejsze słowa nie były próżną prze­chwałką! – Odro­bina lukru jesz­cze nikomu nie zaszko­dziła.

– Z del­finami się Traszce ści­gać! A nie z stat­kami!

Więc zwie­rzę­ciem na ban­de­rze był płaz a nie gad! Przy­ją­łem jego słowa z uśmie­chem. Tak to już było z ludźmi morza, lubili się prze­chwa­lać a w sztuce tej ustę­po­wali pola jedy­nie arty­stom i poli­ty­kom.

– Oby­ście mieli racje, Panie Cedrick. – Powie­dzia­łem żar­to­bli­wie gro­żąc pal­cem.

Nie­stety jeśli cho­dzi o pomiesz­cze­nia prze­zna­czone dla załogi, kli­per Cedricka Wal­dorffa nie speł­niał najwyż­szych stan­dar­dów. Moja kajuta oka­zała się małą, surową klitką o ścia­nach z cien­kiej buko­wej deski. Wypo­sa­żo­nym jedy­nie w solidny sto­lik. Na stałe przy­twier­dzony gwo­ździami do desek i pro­ste łóżko, wypchane mocno już prze­le­ża­łym sia­nem. Nie wiem dla­czego ale spo­dzie­wa­łem się że będzie na mnie cze­kać hamak. Z gęsto ple­cio­nej siatki, roz­wie­szony, mię­dzy dwoma ohe­blo­wa­nymi słu­pami. Cóż może to i lepiej, że się myli­łem?

Nie zaba­wi­łem długo w swo­jej kaju­cie. Kapi­tan Cedrick Wal­dorff zapro­sił mnie bowiem do sie­bie.

Naszych kwa­ter, nawet nie było sensu porów­ny­wać. Gołym okiem widać było że orna­menty i pła­sko­rzeźby z lakie­ro­wa­nego drewna, pokry­wa­jące nie­mal wszyst­kie ściany, stwo­rzone zostały z nie­by­wałą pre­cy­zją. Ściana za ple­cami Kapi­tana była w zasa­dzie pokryta samym szkłem, kry­sta­licz­nie przej­rzy­stym, zamknię­tym, w drew­niane ramy, sty­li­zo­wane na pędy wino­ro­śli. Wszystko to zwień­czał impo­nu­jących roz­mia­rów żyran­dol z naj­praw­dziw­szych krysz­ta­łów, błysz­czący sre­brzy­stymi reflek­sami jak polarna gwiazda.

Usia­dłem na wygod­nym skó­rza­nym fotelu. Ciężki stół, był już sowi­cie zasta­wiony, a ja cóż. Na sam widok tego wszyst­kiego zro­biłem się głodny.

– Jak? Podoba się? – Zapy­tał nakła­da­jąc sobie spory kawa­łek pie­czeni.

– Wspa­niały okręt. – Odpar­łem zgod­nie z prawdą. Mar­twiło mnie tylko jedno. Ta jed­nostka była zbyt wyszu­kana jak na okręt kupiecki czy towa­rową łajbę. Może i nie byłem wiel­kim znawcą, ale i ja potra­fi­łem zauwa­żyć że właz do ładowni jest wąski i raczej wiel­kie skrzy­nie nie dałby rady przez niego przejść. W dodatku same gaba­ryty statku wyklu­czały moż­li­wość zabie­ra­nia na pokład dużej ilo­ści towa­rów. Z resztą, okręt tej klasy, osią­gał na rynku zawrotne ceny i z całym sza­cun­kiem bar­dziej paso­wał do jakie­goś zamoż­nego szlach­cica niż pro­stego jak cumowa lina Wal­dorffa.

– Bogo­bojny człek ni­gdy, w podróż nie jedzie głodny! Bo to w duszy głod­nego jedy­nie czarne myśli się kłę­bią i zgry­zota gor­sza od szkor­butu! – Cedrick prze­rwał moje roz­my­ślania.

Widzia­łem że polewa wina, więc podło­ży­łem mu swój puchar. Trzeba przy­znać że nie żało­wał napitku. Może wino nie nale­żało do naj­lep­szych jakie piłem, ale ide­al­nie współ­grało z wra­że­niem jakie spra­wiała kwa­tera kapi­tana.

– Słod­kie. – Stwier­dzi­łem prze­cie­ra­jąc usta wierz­chem dłoni.

– Aaaaa słod­kie, słod­kie. Od wytraw­nego bolą mnie kiszki, a do bólu kiszek do sraczki droga krótka. – Wyja­śnił kapi­tan, kle­piąc się demon­stra­cyj­nie po wydat­nym brzu­chu.

Kiw­ną­łem ze zro­zu­mie­niem.

– Nie ma co! Dba­cie o gości Panie Cedrick! – Zagad­ną­łem by roz­wiać coraz moc­niej zapa­da­jącą ciszę.

– Bo widzi­cie, u nas to taki zwy­czaj panuje, że jak kto pierw­szy raz na Traszkę włazi! To musi dobrze pojeść.

A z tych o sła­bych żołąd­kach mieć uży­wa­nie! Wypowie­dzia­łem w myślach i nabra­łem sobie solidny kawa­łek wędzo­nego boczku. Nie bałem się cho­roby mor­skiej. Wiele prze­szedłem w prze­szło­ści i nie jeden sztorm mia­łem już za sobą. W dodatku warto było ujrzeć gębę Cedricka. Roz­dzia­wioną ze zdzi­wie­nia. Niech sobie tam myśli co chce, ja zamie­rza­łem wyko­rzy­stać oka­zję i solid­nie sobie pojeść.

– Wiele musiał Was ten sta­tek kosz­to­wać. – Zagad­ną­łem nie mogąc zde­cy­do­wać po mię­dzy laską suchej kieł­basy a kawał­kiem łoso­sia.

– Eeee tam. – Mach­nął ręką jakby odga­niał upo­rczywą muchę. – Pra­wem mor­skim go zdo­by­łem!

Kiw­ną­łem głową ze zro­zu­mie­niem. Fakt iż mój gospo­darz trud­nił się kor­sar­stwem doszedł moich uszu zanim posta­no­wi­łem popro­sić go o pomoc.

– A gdzie wcze­śniejszy sta­tek?

– Ropuszka? Na wyka­łaczki poszła. Stara to już była krypa. Dobrze że ta tutaj, nie miała, solid­nej armaty! Bo bym dziś już śnia­dał z ryb­kami a nie z Panem.

Zadzi­wia­jące jak wielką ten skromny czło­wiek żywił zaży­łość do pła­zów. Nie zdzi­wił­bym się wcale jakby oka­zało się że na sza­lupy ratun­kowe kazał mówić kijanki! Trudno jed­nak odmó­wić mu roz­sądku. Widząc nie­mal bez­bronną jed­nostkę, sko­rzy­stał z oka­zji. Tak to sie już sprawy miały na wodzie że sil­niejszy zja­dał słab­szego i nikogo to spe­cjal­nie nie dzi­wiło.

– Ale ja nie Pana po to by się łajbą chwa­lić…– Spoj­rzał na mnie i ner­wowo przy­gryzł wargę.

– Zamie­niam się w słuch. – Odpar­łem, roz­sia­da­jąc się wygod­nie w fotelu.

Muszę przy­znać że cze­ka­łem na ten moment. Trudno by Cedrick powie­dział mi wszystko co wie na temat Mag­de­nor od razu. W szcze­gól­no­ści jeśli były to infor­ma­cje mogące do reszty znie­chę­cić pospo­li­tego urzęd­nika za jakiego sie poda­wa­łem. Takie infor­ma­cje, zwa­rzyw­szy na wysoką nie­straw­ność. Dla pro­stego umy­słu. Mogły oka­zać się, kąskiem zbyt wiel­kim na jeden raz. Rozwa­rzyny kucharz ina­czej dyplo­mata, musiał więc tak je przy­go­to­wać, by nie zaśmier­dły, ale także mieć bacze­nie na to, by kon­su­mu­jący oka­zał się syty i zado­wo­lony. Wśród mi podob­nych, zabiegi takie były normą a zna­jo­mo­ścią i bie­gło­ścią w owej sztuce nie byli nam w sta­nie spro­stać nawet poli­tycy. Tak prze­cież dumni ze swych umie­jęt­no­ści i mają­cych się nie­mal za rów­nych antycz­nym pro­to­pla­stom dyplo­ma­cji i socjo­lo­gii. Co do Czer­wo­no­bro­dego, co tu wiele rzec. Nie wyglą­dał ani nie poczy­nał sobie jak wielki kucharz. Był raczej czymś na wzór ślepca, krzą­ta­ją­cego się bez ładu i składu po kuchni, dla któ­rego w zasa­dzie bez róż­nicy było czy podaje zgniłe jaja czy sor­bet.

– Bo wie­cie, z tymi kobie­tami, to nie do końca tak jak gada­łem. – Wybur­czał, wle­wa­jąc w sie­bie nie­mal cały puchar wina, widać albo strasz­li­wie doskwie­rało mu pra­gnie­nie albo zamie­rzał się ze mną podzie­lić czymś bar­dzo waż­nym.

– A jak?

– No bo jak, na ląd zleź­li­śmy, to się oka­zało że ich tam wię­cej było. – Odparł pokor­nie.

Nie mogłem oprzeć się wra­że­niu, że podobny ton i zacho­wa­nie nie paso­wały do czło­wieka jego postury i funk­cji. Nawet jeśli poda­wa­łem się za urzęd­nika i mia­łem odpo­wied­nie pisma, nie było powodu by się przede mną korzyć. Cóż, posta­no­wi­łem zrzu­cić to na karb dłu­gów, jakie kapi­tan zacią­gnął w por­cie a na któ­rych to spłatę, bra­ko­wało mu fun­du­szy. Moż­liwe więc że moje przy­by­cie nie było niczym innym jak rato­wa­niem toną­cego, przy pomocy, moc­nego postronka. Gdy inni mają do zaofe­ro­wa­nia jedy­nie brzy­twy. Czy mogłem się dzi­wić że drżał na myśl iż się roz­my­ślę i wycią­gnę sznur z wody szyb­ciej niż go do niej wrzu­ci­łem? Tylko dla­czego sam. Nie przy­mu­szony, wyja­wiał mi tajem­nicę, budzące w nim tak ogromny lęk o wła­sne inte­resy? Bo nie mia­łem wąt­pli­wo­ści że prze­ka­zy­wał mi je w tro­sce o dobro bliź­niego. Na zada­nie tego pyta­nia, posta­no­wi­łem jesz­cze tro­chę pocze­kać.

Wal­dorff naj­wy­raź­niej spo­strzegł moje zamy­śle­nie, bo w sekun­dzie jego poczer­wieniała od moc­nego wina twarz, zbla­dła niczym świ­stek świeżo czer­pa­nego per­ga­minu.

– Jake­śmy się spo­strze­gli że tak leżą, bez ducha nie­mal. – Cią­gną dalej, gdy tylko popę­dzi­łem go ruchem ręki. – To raz dwa skrzyk­nę­li­śmy dru­żynę! I jak tylko mogli, pomocy zaczę­li­śmy udzie­lać. Od juchy cały uma­zany byłem. Po pas, bez mała! Ale nic to… jakby pan widział te dziewki! Wszyst­kie, zhań­bione i nie­mal zarżnię­te… i w oczach miały takie coś, że aż czło­wiek wzrok odwra­cał. Jakby samym spoj­rze­niem żyw­cem chciały serce z piersi wyrwać!

– I co?

– Nie zra­ziło nas to! A gdzie tam! Wszy­scy uzna­li­śmy że nie­wiasty słuszną mają do nas pre­ten­sje. My wszy­scy Chrze­ści­janie! To potrze­bu­ją­cych na zatra­ce­nie zosta­wić nie mogli­śmy! Jakby to było przed Tro­nem Pana z podob­nych grze­chów się tłu­ma­czyć? Ale nie o nas chcia­łem mówić. Kobitki twarde w Mag­de­nor żyły! Nie tak łatwo dało się ich ducha pozba­wić jak się tym Tre­pom zacięż­nym wyda­wało. By ich wszy i kiła zżarły! Wra­cały więc nie­bo­żęta do zdro­wia cał­kiem szybko. W naszy­ko­wa­nym przez nas laza­re­cie. Tygod­nie mijały a one nic nie gadały. Jedy­nie patrzyły dalej tymi śle­piami, że aż po ciele dreszcz prze­cho­dził. Medyk co na naszym okrę­cie ter­mi­no­wał, gadał że to szok i że parę lat może nawet zle­cieć nim cokol­wiek wyrzekną! A chłopa to mogą już ni­gdy do sie­bie nie dopu­ścić! Na te słowa jeden z mężul­ków tak się obru­szył że nie­mal nam Cyru­lika uka­tru­pił! Z kością wołową się na niego rzu­cił! Jak zwierz albo bar­ba­rzyńca! Zamknę­li­śmy więc krew­kiego kocha­sia w sto­dole By otrzeź­wiał i Bóg mi świad­kiem, gor­szego błędu nie mogli­śmy popeł­nić…

– Wyzwo­lił się? – pozwo­li­łem sobie zgad­nąć, się­ga­jąc po kolejne pęto kieł­basy.

– Acha. – Przy­tak­nął Czer­wo­no­brody dole­wa­jąc wina. – Mało tego! Chuć posta­no­wił zaspo­koić i po dobroci czy siłą mał­żonkę zmu­sić do powin­no­ści. Panie Hen­ry… co one z tym czło­wie­kiem zro­biły! – Pokrę­cił głową, jakby na­dal nie dawał wiary temu czego był świad­kiem.

– Zbie­rać nie było czego! Tak go poszar­pały! Głowę jedy­nie całą zosta­wiły, nie licząc oczu wydra­pa­ny­ch… zapewne paznok­ciami. W usta tego Gwał­tow­nika i Idioty, jego wła­sne przy­ro­dze­nie wepchnęły!

– Co zro­bi­li­ście?

– Winną albo winne chcie­li­śmy odna­leźć. Tylko że…

– Nikogo już tam nie było. – Dopo­wie­dzia­łem za niego.

– Zga­dza się. Laza­ret był pusty. A po dzie­wusz­kach ani śladu…

– Nie szu­ka­li­ście ich?

– A jakże! Co z tego skoro żad­nego tropu nie pozo­sta­wiły. Mogli­by­śmy i mie­siąc przez lasy i ska­li­ste brzegi się prze­dzie­rać a i tak byśmy ich nie zna­leźli!

– Skąd ta pew­ność?

– Wiele tam z nich to wdowy po myśli­wych były. W lesie ukry­wać się umiały i za nic miały nasze nędzne poszu­ki­wa­nia! – Twarz Cedricka wyglą­dała jakby zebrały się nad nią burzowe chmury w każ­dej chwili gotowe roz­łu­pać jego rudą czaszkę na dwoje, świe­tli­stą lancą gromu.

– Przez pierw­sze mie­siące nic się nie działo. – Powie­dział jakby sam do sie­bie. – Do Mag­de­nor dobi­ja­li­śmy, czę­sto i ludzi­ska jakoś sobie radziły. Kto tam się ucho­wał, przez te pierw­sze tygo­dnie to i żył cał­kiem, nie zgo­rzej. Chaty odbu­do­wali a oko­lice uprząt­nęli, tak że jakby ktoś tam zaje­chał i nie wie­dział jak sprawy się miały parę mie­sięcy temu, nie uwie­rzyłby że taka tra­ge­dia w tym miej­scu się odbyła! Ale licho nie śpi i szybko dało o sobie znać! Pierw­szy nasz maj­tek zagi­nął, świec Boże nad jego duszą. Myśle­li­śmy że zapił jak reszta i śpi gdzie w sto­dole na sia­nie, ale jak dna czwar­tego, do wie­czora sie nie wró­cił zaczę­li­śmy się zasta­na­wiać co się mogło stać. Pytać zaczę­li­śmy i szu­kać. Bo jakby nie było człon­kiem załogi był…– Cedrick zro­bił kolejną pauzę. Wypił dusz­kiem zawar­tość kie­li­cha i wes­tchnął ciężko. – Jak go zna­leźliśmy to mało na serce nie zsze­dłem! Przy leśnej gro­cie, nie­opo­dal mia­sta leżał, roz­wle­czony jak przez dzi­kie psy! Bez ducha i głowy którą w gro­cie zna­leźliśmy z człon­kiem wepchnię­tym w gar­dło! Groza spa­dła na nas i popę­dzani trwogą do mia­sta wró­ciliśmy. Tam nam starsi mia­sta obja­śnili że takie sprawki, już wcze­śniej miały miej­sce ale bali się nam gadać. Byśmy nie odmó­wili przy­jaz­dów jak kilka innych załóg, daw­niej czę­sto kur­su­ją­cych do Mag­de­nor. Nie powiem że i my nie mie­li­śmy podob­nego zamiaru. Zaraz jed­nak wspo­mnie­li­śmy ten felerny dzień i że to po czę­ści nasza wina. Dla­tego też na­dal dobi­jamy do Mag­de­nor. Przez te pięt­na­ście lat z dwu­dzie­stu okrę­tów jedy­nie my i Sta­lowy Rycerz na­dal kur­su­jemy na tej tra­sie.

– A co z miesz­kań­cami mia­sta? Nadal nie­po­koją ich te tajem­ni­cze mor­der­stwa? – Zapy­ta­łem z zacie­ka­wieniem, uzna­jąc przed samym sobą że finał histo­rii oka­zy­wał się wielce intry­gu­jący.

– Jakie one tam tajem­ni­cze! To te baby co do lasu zwiały, mają krew na rękach! Wiłami kazały się nazy­wać i coraz bez­czel­niej zaczęły sobie poczy­nać. Wyobraź sobie panie Henry że okrzyk­nęły się Paniami na tych zie­miach i poprzy­się­gły wszyst­kim męż­czyznom pomstę za swe szkody! Żaden Ci tam teraz chłop nosa poza obwa­ro­wa­nia nie wyści­bia! A o tym by który samo­pas cho­dził to już cał­kiem wyklu­czone! Kwar­tał minie jak ostatni raz dobi­ja­li­śmy do Mag­de­nor… a już w tedy sytu­acja była nie­cie­kawa. Kto wie co nas spo­tka na miej­scu. Dla­tego z miej­sca Pana ostrze­gam i ostat­nią szansę daje na zmianę decy­zji. Choćby pań­ska rezy­gna­cja miała mnie okręt, załogę i dumę kapi­tań­ską kosz­to­wać! – Wal­dorff zakoń­czył, zry­wa­jąc się z miej­sca i z hukiem ude­rza­jąc się w tłu­stą pierś.

– Dobrze żeście mi sprawę wcze­śniej naświe­tlili. Uspo­koję pana jed­nak. Nie zamie­rzam rezy­gno­wać z wyprawy. Ja też wiem co to honor! Choć pia­stuje urząd który może na to nie wska­zy­wać, to potra­fię się także bro­nić. Kapi­ta­nie życie ludzi trud­nią­cych się moją pro­fe­sją nie jest usłane różami. Nie sie­dzimy całymi dniami, przed zaku­rzo­nymi wolu­mi­nami, gdzie naj­więk­szym zagro­że­niem, może oka­zać się zbyt gorąca her­bata. Nasz wydział opiera się głów­nie o dzia­ła­nia w tere­nie, a one wyma­gają od nas rów­nie lot­nego umy­słu co spraw­nego ciała! Wierz­cie mi na słowo że nie mało w cesar­stwie, wsze­la­kich uzur­pa­to­rów, pomi­nię­tych w spadku krew­nych czy pro­stych band, siłą chcą­cych prze­jąć majątki naszych klien­tów! Jest ich na pęczki panie Cedrick! I choć chwa­lić się nie lubię, to muszę przy­znać że nie raz zmu­szono mnie do walki o wła­sne życie! To że zwy­cię­sko z owych poje­dyn­ków wycho­dziłem widać, bo jakby było ina­czej… to by mnie tu po pro­stu nie było. – Skwi­to­wa­łem pro­stym lecz wymow­nym stwier­dze­niem i nało­ży­łem sobie na okrą­gły, mie­dziany talerz, sporą por­cje kre­we­tek umo­czo­nych w sosie śmie­ta­no­wym. Kuszą­cych mnie swym aro­ma­tycz­nym zapa­chem od dobrych kilku chwil.

– Mało tego! Z racji, jak kapi­tan twier­dzi, rejsu podwyż­szo­nego ryzyka jestem gotów doło­żyć nawet kilka zło­tych dena­rów. – Oczy Wal­dorffa zabły­sły chci­wym bla­skiem, a ja z rado­ścią stwier­dzi­łem że kre­wetki, były nie tylko pięk­nie podane ale także i smaczne.

Resztę wizyty w kwa­terach kapi­tań­skich spę­dzi­łem na zaja­da­niu się spe­cja­łami, które jak udało mi się dowie­dzieć mój gospo­darz spe­cjal­nie zamó­wił w lokal­nej karcz­mie. O wdzięcz­nej nazwie Łabę­dzi Świer­got. Posta­no­wi­łem zapa­mię­tać nazwę i przy naj­bliż­szej nada­rza­ją­cej się oka­zji odwie­dzić ten przy­by­tek. Z Kapi­tanem poże­gna­łem się póź­nym wie­czo­rem. Kilka razy będąc zmu­szony do hamo­wa­nia zbyt szcze­rze oka­zy­wa­nej życz­li­wo­ści. Te wszyst­kie uści­ski i pokle­py­wa­nia mocno mnie iry­to­wały.

Przy­bi­cie do portu w Mag­de­nor, nie zajęło nam pię­ciu dni. Jak chwa­lił się kapi­tan. Nie udało nam się osią­gnąć celu także po upły­wie tygo­dnia! Dotar­li­śmy na miej­sce dokład­nie w dzie­sięć dni! Prze­klęte dzie­sięć dni, w któ­rych to cza­sie paro­krot­nie nie stra­ci­łem życia, zmyty przez ogromne fale z pokładu Traszki i w któ­rych to wal­nie przy­czyniłem się do stłu­mienia buntu, załogi!

Nie­stety z tego powodu konieczne było zabi­cie kilku krew­kich majt­ków ale cel uświę­cał środki. Bo choć byłem w sta­nie zro­zu­mieć strach tych pro­stych istot przed dzia­ła­niami natury. Wię­cej! byłem w sta­nie nawet jakoś uspra­wiedliwić to że z nie­zna­nych mi przy­czyn ową nie­szczę­sną aurę zrzu­cają na garb kobiet z Mag­de­nor. Twier­dząc że to one modląc się do Bogów mórz spro­wa­dziły na nas nieszczę­ście. Lecz nie mogłem pozwo­lić by ich pro­stolinijność sta­nęła na dro­dze moich inte­re­sów.

Tak czy ina­czej mogłem zapo­mnieć iż uda mi się wyprze­dzić Sta­lo­wego Ryce­rza w wyścigu do portu. W dzień naszego przy­by­cia, jak na potwier­dze­nie moich obaw galeon na któ­rym płyną Sanorga, odbi­jał od brzegu. Widać załoga Sta­lo­wego Ryce­rza miała wię­cej szczę­ścia, bo na ich statku, w prze­ci­wień­stwie do Traszki, nie było widać śla­dów, wska­zu­ją­cych na mor­der­czą walkę z żywio­łem. Traszka bowiem, pozba­wiona została jed­nego masztu, który znik­nął na dobre w roz­sza­la­łej mor­skiej toni. Znisz­cze­nia objęły także lewą burtę a fale zabrały ze sobą dwóch człon­ków załogi. Dumny Kli­per kapi­tana Cedricka, wyglą­dał teraz jak po sal­wie z armat Cesar­skiej Mary­narki. Reszt­kami sił czoł­gał się do celu.

Kapi­tan od czasu buntu, rzadko wycho­dził na pokład. Zamknięty za cięż­kimi wro­tami, pił na umór w swo­jej kaju­cie. Od czasu do czasu jęczał bole­śnie jak raniony har­pu­nem mors. Oka­zja by z nim poroz­ma­wiać nada­rzyła się dopiero ostat­niego dnia. W tedy też posta­no­wi­łem ure­gu­lo­wać należ­no­ści. Wypła­ci­łem połowę umó­wio­nej kwoty i upew­ni­łem się że nie odpły­nął nim nie zała­twię swo­ich spraw w mie­ście. Cedrick nie był zbyt roz­mowny i nawet widok, mieszka wypcha­nego zło­tymi dena­rami nie popra­wił mu humoru. Po mimo tego przy­dzie­lił mi dwóch osił­ków, z zdzie­siąt­ko­wa­nej załogi i kazał mi mnie strzec. Mia­łem poważne podej­rze­nie że mi nie ufa i boi się że nawieje nie wypła­ca­jąc reszty. Nie powiem, prze­szła mi przez głowę taka myśl, ale zaraz po tym gdy zoba­czy­łem jakim naprawdę miej­scem jest Mag­de­nor. Odrzu­ci­łem ją.

Mia­sto znaj­do­wało się na pół­wy­spie. Wyso­kie, ostre klify ota­czały Mag­de­nor niczym pier­ścień. Zie­loną cyko­rią, zwień­czał go gęsty, bukowy las. Ten wąski prze­smyk, mię­dzy ska­łami a lasem. Oddzie­lał kamienny mur. Zapewne ten o któ­rym wspo­mi­nał Cedrick. Jego stanu nie byłem w sta­nie dokład­nie okre­ślić ale nawet z daleka widać było że nie znaj­duje się w zbyt dobrej kon­dy­cji. Mia­sto sta­no­wiły nie­wiel­kie par­te­rowe chatki, zbu­do­wane z cięż­kich buko­wych bali. Skon­cen­tro­wane wokół kamien­nego ratu­sza. Wyso­kiego na dwa pię­tra i co dziwne posia­da­ją­cego solidne prze­szklone okna. Rzad­kie nawet w więk­szych mia­stach cesar­stwa. Zwy­kle w miej­scach tego pokroju, gdzieś bli­sko ratu­sza znaj­do­wał się budy­nek kościoła. Najczę­ściej ze strze­li­stą wie­rzą na któ­rej leni­wie dyn­dał dzwon, lecz tutaj kościoła naj­praw­do­po­dob­niej nie było a przy­naj­mniej nie przy­po­mi­nał on żad­nej świą­tyni do któ­rych widoku zdą­ży­łem nawyk­nąć w Cesar­stwie.

W asy­ście nowych Goryli uda­łem się wprost do ratu­sza. Mia­łem przy sobie kilka lewych pism z mini­ster­stwa wewnętrz­nego i posta­no­wi­łem je wyko­rzy­stać. Stra­ci­łem prze­wagę jaką dałoby mi przy­by­cie przed Sanorgą, więc dzia­łałem szybko. Po dro­dze nie napo­tka­łem zbyt wielu tubyl­ców. Na pal­cach jed­nej ręki mógł­bym wyli­czyć tych, krzą­ta­ją­cych się po dzie­dzińcu albo pil­nujących stra­ga­nów. Cóż, mia­łem nadzieje że na co dzień panuje tu nieco żyw­sza atmos­fera. W końcu, nie wie­dzia­łem czy nie przyj­dzie mi tu spę­dzić nawet kilku tygo­dni.

Ratusz z bli­ska nie robił tak wiel­kiego wra­że­nia. Był stary. Ele­wa­cja tu i tam odpa­dała pła­tami a okna, które tak mnie zadzi­wiły, w więk­szo­ści pokry­wała cen­ty­me­trowa war­stwa brudu.

– Zacze­kajcie przed wej­ściem. – Pole­ci­łem dwóm osił­kom. Ich tępe twa­rze, przy­brał wyraz cze­goś co z odro­biną chęci mógł­bym nazwać niezado­wo­le­niem. Oczy­wi­ście, domyśla­łem się że roz­kazy jakie otrzy­mali wcze­śniej, zabra­niały im odstę­po­wać mnie choćby na krok. Mia­łem jed­nak nadzieje że uda mi się ich prze­ko­nać.

– Ale Kapi­tan…– Zaczął ten wyż­szy ale mu prze­rwałem.

– Zacze­ka­cie tutaj! – Powie­dzia­łem z naci­skiem i wcisną­łem mu do ręki kilka srebr­nych. Na szczę­ście zadzia­łało. Osi­łek wepchnął monety do kie­szeni i kiw­nął na swo­jego kum­pla. Odetch­ną­łem z ulgą. Szcze­rze mówiąc, spo­dzie­wa­łem się że będzie się tar­go­wał a moja kiesa zaczy­nała powoli poka­zy­wać dno. Byczki roz­sia­dły się na sta­rej ławce przy wej­ściu i zapew­nili że będą tu cze­kać póki nie wrócę. Grzeczne pie­ski, pomyśla­łem i ruszy­łem po scho­dach.

Wnę­trze ratu­sza oka­zało się ciem­nie i raczej skrom­nie wypo­sa­żone. Jaśniej­sze pro­sto­kąty na sza­rej ścia­nie wska­zy­wały na to, że kie­dyś wisiało tu cał­kiem sporo obra­zów. Z lat świet­no­ści pozo­stały wytarte dywany, kie­dyś zapewne grube i puszy­ste, dziś, nie róż­niące się wiele od koń­skiej derki. Śmier­działo też nie­mi­ło­sier­nie, mie­szanką stę­chli­zny i sta­rego potu. Boże jak Ci ludzie mogą tu pra­co­wać, prze­szło mi przez myśl, gdy mija­łem kupę sta­rych szmat. Minęła dobra chwila nim zna­la­złem kogo­kol­wiek kogo można by zapy­tać o Wójta, Rajce czy innego Bur­mi­strza zarzą­dza­ją­cego mia­stem. Stara kobie­cina ubrana w zno­szony strój służby spoj­rzała na mnie nie ufnie i widocz­nie się jej nie spodo­ba­łem bo aż prych­nęła gdy się pokło­ni­łem.

– Pan se w rzyć wsadź uprzej­mo­ści! Czego tu! – Wark­nęła nie­za­do­wo­lona.

No tego to się nie spo­dzie­wa­łem.

– Zaw­rzyj gębę Babo! Pro­wadź mnie do bur­mi­strza, bo kijem pogo­nie! – Puściły mi nerwy, mia­łem aler­gie na bez­czel­ność, szcze­gól­nie wyra­żaną przez służbę. Kobieta zda­wała się jed­nak nic sobie nie robić z moich pokrzy­ki­wań. Wzięła się pod boki i splu­nęła demon­stra­cyj­nie. Flegmą tak gęstą i zie­loną że nie powsty­dziłby się jej co gor­szy klo­szard. Wzdry­gnąłem się z obrzy­dze­niem gdy zorien­to­wa­łem się że ściany zdobi cała feeria podob­nych zacie­ków.

– Stra­szyć to se możesz dziewkę w zamtu­zie! – żach­nęła się Sta­ru­cha, celu­jąc we mnie pal­cem. Zakoń­czo­nym krzy­wym, czar­nym jak gro­bowa zie­mia, paznok­ciem.

– Jak chce Rajcą się widzieć to było od progu gadać! – Nadal bre­dząc coś pod nosem, obró­ciła się na pię­cie i ruszyła przed sie­bie. Podą­ży­łem za nią, z naj­więk­szym tru­dem, powstrzy­mu­jąc się przed pal­nię­ciem jej w ten siwy cze­rep. Ponad kwa­drans błą­ka­li­śmy się bez celu po zagra­co­nych kory­ta­rzach na któ­rych brud i resztki ume­blo­wa­nia zro­sły się w jedno. Smród stę­ch­łego powie­trza nabie­rał na sile, przy­ło­ży­łem do ust, chu­stę nasą­czoną wycią­giem z kon­wa­lii. Na nie­wiele się to jed­nak zdało. Były w świe­cie zapa­chy z któ­rych wonią wprost nie dało się wygrać. Nie­stety były to najczę­ściej te, któ­rych czuć bym aku­rat nie chciał. Stara zgu­biła się chyba, bo zaczęła się roz­glą­dać gdy tra­fi­li­śmy do kolej­nego pustego kory­ta­rza. Jej zmysł orien­ta­cji naj­wy­raź­niej poważ­nie szwan­ko­wał albo cier­piała na początki demen­cji czy innego dzia­do­stwa, powoli wyże­ra­ją­cego resztki infor­ma­cji z pomarsz­czo­nego cze­repu.

Wyka­za­łem się wiel­ko­dusz­no­ścią i nie kop­ną­łem jej od razu. Naj­pierw grzecz­nie pona­gli­łem a gdy ta posta­no­wiła zri­po­sto­wać, moją prośbę, w spo­sób wielce nie­sto­sowny. Wypła­ci­łem soczy­stego kop­niaka pro­sto w pomarsz­czony zadek. Stara zawyła z bólu. Zawar­czała coś pod nosem ale nie miała na tyle odwagi by podnieść wzrok i dobrze. Lewa pode­szwa zazdro­ściła roz­rywki pra­wej i z nie małą chę­cią przy­łą­czyła by się do zabawy.

– Pro­wadź do celu! – Naka­za­łem uno­sząc lekko lewą nogę na znak że nie żar­tuje. Stara sku­liła się jesz­cze ale grzecz­nie naka­zała podą­żać za sobą.

Naj­pierw zdzi­wi­łem się gdy minę­li­śmy pośpiesz­nie kilka pomiesz­czeń. Z pozoru tak samo pustych i głu­chych jak cała reszta. Gdy jed­nak wyda­rzyło się to po raz kolejny, wie­dziony cie­ka­wo­ścią zaj­rza­łem do jed­nego z nich. Zapewne gdy­bym nie były obyty z wido­kiem ciał zmar­łych, nie zdą­żyłbym się tak szybko otrzą­snąć, a co za tym idzie. Nie unik­nąłbym pod­stęp­nego ataku w plecy. Stara nie zwle­kała. Zaraz gdy zorien­to­wała się w czym rzecz, wyjęła ukryty szpi­ku­lec i zaata­ko­wała odsło­nięte miej­sce nad nerką. Wie­dziony instynk­tem, bły­ska­wicz­nie wywi­nąłem młynka i zaled­wie o cal miną­łem się ze śmier­cią. Szty­lety już błysz­czały w mych dło­niach ale nie zamie­rza­łem ich użyć. Zasko­czona Stara bowiem nie sta­no­wiła dla mnie więk­szego zagro­że­nia. Soczy­stym kop­nię­ciem z pra­wej nogi, oba­li­łem ją z łosko­tem na zie­mie. Stara jęczała bole­śnie ale na­dal kur­czowo zaci­skała dłoń na szpi­kulcu. Dopiero teraz zauwa­żyłem że ściela z niego jakiś płyn. Kto wie? Może jakaś tru­ci­zna… By cał­ko­wi­cie ode­brać krew­kiej sta­ruszce chęć do walki, wymie­rzy­łem jej jesz­cze kilka soczy­stych kop­nięć. Szpi­ku­lec wyrwa­łem jej z ręki odpo­wied­nio wcze­śniej, by unik­nąć nie­po­trzeb­nej rany.

– Co to ma zna­czyć! – Wark­ną­łem i szarp­ną­łem Starą za włosy i wska­zu­jąc na dwa zaszlach­to­wane ciała męż­czyzn. Odchy­liła się wyjąc jak zarzy­nana. – Gadaj albo roz­łu­pię Ci czaszkę!

Stara pró­bo­wała splu­nąć ale jedy­nie uma­zała sobie brodę. Wymie­rzy­łem jej siar­czy­sty poli­czek.

– Nie żar­tuje! Gdzie jest reszta!

Sta­ru­cha widocz­nie stra­ciła bojowy zapał, jęczała i kuliła się mru­żąc oczy. Po kilku kolej­nych sztur­chań­cach w końcu wska­zała mi zej­ście, do pogrą­żo­nej w mroku, wil­got­nej piw­nicy. Szarp­ną­łem ją za włosy, mało nie pozba­wiając resz­tek siwi­zny i cisną­łem o par­kiet.

– Jeśli ruszysz się choćby o cal…– Syk­ną­łem zim­nym jak stal gło­sem.

Poch­wy­ci­łem łojową lampę. Tlącą się przy wej­ściu i ostroż­nie postą­pi­łem kilka kro­ków w dół. Schody oka­zały się strome i śli­skie. Wyją­łem szty­let i nasłu­chu­jąc, ruszy­łem przed sie­bie. Zaled­wie cztery metry dalej poja­wiły się cięż­kie okute stalą drzwi. Rozwar­łem je ostroż­nie i cof­ną­łem o krok. Nic się jed­nak nie stało.

Zapu­ści­łem się głę­biej. Choć głos w gło­wie pod­po­wia­dał bym wró­cił po wspar­cie.

W końcu mia­łem ze sobą dwóch osił­ków ide­al­nych do takiej roboty. Ponie­cha­łem jed­nak. Nie było na to czasu.

Za drzwiami znaj­do­wał kory­tarz. Niski i cia­sny jak więk­szość piw­nicz­nych przejść. Pro­wa­dził zaled­wie do jed­nych drzwi. Zde­cy­do­wa­nie, ktoś się za nimi znaj­do­wał, bo doszedł mnie ści­szony szept kilku gło­sów i migo­tliwy błysk przy­ga­szo­nej lampy. Przy­gry­złem mocno wargi, nie­stety nie mia­łem poję­cia jak roze­grać tę par­tie. Rozwią­za­nie przy­szło do mnie jed­nak samo. Świa­tło wewnątrz pomiesz­cze­nia zga­sło a mecha­niczny stu­kot zamka zako­mu­ni­ko­wał że nie­ba­wem uchylą się drzwi.

Odło­ży­łem lampę tak by jej blask skie­ro­wał się na drzwi. Z kie­szeni pasa wyją­łem Fizz. Nie­wiel­kie kuleczki przy­jem­nie zatań­czyły mię­dzy pal­cami. Niech tylko spró­bują zachi­cho­ta­łem w myślach a dowie­dzą się jak nie­bez­pieczną bro­nią jest Fizz. Gry­zący dym prze­słoni im wzrok i zabie­rze dech a huk wybu­chu, tych małych cude­niek, ogłu­szy na dobrych kilka chwil. Tyle w zupeł­no­ści mi wystar­czy by zro­bić porzą­dek.

Zgod­nie z ocze­ki­wa­niami drzwi uchy­liły się bar­dzo powoli a w powsta­łej szcze­li­nie, poja­wiła się łysa jak kolano głowa starca. W jego ciem­nych jak heban oczach kryło się prze­ra­że­nie. Zau­wa­żył mnie od razu.

– Panie… ratuj­cie! – Wymam­ro­tał łysy i nim zdą­ży­łem zabrać głos, upadł na zie­mie jakby rażony pio­ru­nem. W mgnie­niu oka odsko­czy­łem w tył, ciska­jąc przed sie­bie gar­ścią Fiz­zów.

Wybuch nastą­pił nie­mal od razu. Wyuczo­nym ruchem nacią­gną­łem kap­tur i się­gną­łem po drugi szty­let. Nim na dobre mlecz­no­biały dym zato­pił wnę­trze kory­ta­rza, ruszy­łem do przodu. Mieli prze­wagę, nie wie­dzia­łem ilu ich jest i jak dobrze są wyszko­leni. Nie mogłem jed­nak pozwo­lić by ucie­kli. Szko­li­łem się do walki w takich cia­snych miej­scach. W nich nie miało zna­cze­nia czy rywali jest wię­cej albo czy są nad­na­tu­ral­nie silni. Pod­stęp i szyb­kość, to dwie pod­stawy walki w zwar­ciu a w nich nie mia­łem sobie rów­nych w całym okręgu! Wpa­dłem do roz­le­głego pomiesz­cze­nia, dając susa nad cia­łem łysego. Dwa cie­nie poru­szyły się w ciem­no­ści. Jeden był w moim zasięgu. Wyko­rzy­stu­jąc impet z jakim wylą­do­wa­łem odbi­łem się od posadzki i wypro­wa­dzi­łem sztych w miej­sce w któ­rym spo­dzie­wa­łem się uda. Ostrze z mla­skiem przedarło ciało a moich uszu dobiegł piskliwy jęk. Drugi cień wyco­fał się w głąb pomiesz­cze­nia. Zareago­wałem natychmia­stowo, porzu­ci­łem unie­ru­cho­mio­nego napast­nika i ruszy­łem na dru­giego. Cisną­łem jeden szty­let wprost w miej­sce w któ­rym stał. Brzdęk metalu odbi­ja­ją­cego się od posadzki potwier­dził moje obawy. Zała­twi­łem tego słab­szego! Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­niami mój cios został zblo­ko­wany. Odsko­czy­łem by unik­nąć kon­try i ponow­nie zaata­ko­wa­łem. Tym razem celu­jąc w klatkę pier­siową ale i ten cios został zblo­ko­wany. Mało tego, cudem udało mi się unik­nąć, pod­stęp­nego cię­cia wymie­rzo­nego w żebra. Kim­kol­wiek był mój opo­nent znał się na rze­czy. Chcia­łem jesz­cze raz dopaść do rywala ale wtedy poczu­łem ukłu­cie. Deli­katne, w oko­li­cach karku. Nim zda­łem sobie sprawę ze swo­jego błędu, osu­ną­łem się bez­wład­nie na kolana. Świat zatań­czył mi przed oczami i nim skoń­czyłem prze­kleń­stwo, stra­ci­łem przy­tom­ność.

– Zabijmy tego psa! – Usły­sza­łem roz­ża­lony głos Sta­rej aż wibru­jący od prze­peł­nia­ją­cej ją zło­ści. – Mało mi kudłów do reszty nie wyrwał!

Ude­rze­nie w nerkę pozba­wiło mnie tchu.

– Miar­kuj się Sibil! – Drugi głos także nale­żał do kobiety, ten był jed­nak miękki i gdyby nie moje poło­że­nie powie­działbym że nawet przy­jemny. – To Cesar­ski Pomiot! Pani będzie chciała go dla sie­bie!

– Pani, pani! A ja! Gdzie należne mi prawo zemsty! popatrz no na mnie jak mnie zała­twił! – Uśmiech­ną­łem się w duchu i zara­zem żało­wa­łem że nie wbi­łem jej szty­letu w serce gdy była na to oka­zja.

– Zamknij się stara wywłoko! – Trzeci głos także nale­żał do kobiety. Wład­czy ton nawy­kły do wyda­wa­nia roz­ka­zów nie pozo­sta­wiał wąt­pli­wo­ści kto w tej kom­pani jest naj­waż­niej­szy.

– Coś powie­działa Hrist! – Stara najwidocz­niej na­dal nie zda­wała sobie sprawy z tego że jej wiek nie upo­waż­nia jej do niczego. Głu­che ude­rze­nie i zdu­szone jęk­nię­cie, zda­wało sie potwier­dzać moje domy­sły.

– Jesz­cze słowo Sibil…– Wark­nęła dowód­czyni. – Zamiast jazgo­tać pomo­gła­byś Olrun. Z roz­wa­loną nogą nie ucią­gnie tego łaj­daka daleko!

Sibil usłu­chała. Poczu­łem że moje nosze posu­wały się znacz­nie żwa­wiej. Cho­lera gdy­bym tylko nie miał zwią­za­nych rąk. Widać kobitki znały się na rze­czy bo węzły które zasto­so­wały sku­tecz­nie unie­moż­li­wiały mi samo­dzielne wyzwo­le­nie. Mogłem jedy­nie liczyć że jed­nak się nie roz­my­ślą i dopro­wa­dzą mnie przed obli­czę swo­jej Pani.

Nie­stety nie­wiele mogłem zoba­czyć. Opa­ska którą zaplo­tły mi oczy, doszczęt­nie wyklu­czała doj­rze­nie cze­go­kol­wiek. Mogłem pole­gać jedy­nie na zmy­śle słu­chu, a oprócz tego że wła­śnie prze­dzie­ramy się przez las, co udało mi się wywnio­sko­wać po sze­le­ście wyschnię­tej ściółki i łama­nych gałęzi, nie wie­dzia­łem nic. Nie szar­pa­łem się. Nic by to nie dało a mogłoby skut­ko­wać wyjąt­kowo bole­snymi kon­se­kwen­cjami. Przy­znam że nie tak wyobra­ża­łem sobie mojego spo­tka­nia z Wiłami. Wię­cej liczy­łem że to ja znajdę się w uprzy­wi­le­jo­wa­nej pozy­cji ale życie posta­no­wiło zasko­czyć mnie po raz kolejny. Ledwie posta­wi­łem nogę na Mag­de­norskiej ziemi i już zna­la­złem się w rękach istot przed któ­rymi tak gorącz­kowo mnie ostrze­gano.

Moż­li­wo­ści ucieczki nie mia­łem żad­nej. Posta­no­wi­łem więc cier­pli­wie zacze­kać aż zdra­dliwe koło for­tuny, obróci kapry­śny los w przy­chyl­niej­szą stronę. Wędrówka trwała dobrych parę godzin. Kobiety zatrzy­mały się na popas zaled­wie raz i to tylko dla­tego że nie mogły dłu­żej wytrzy­mać jęcze­nia zmę­czo­nej Sibil.

Nie wiem jak długo trwała dal­sza podróż, cóż kilka razy ucią­łem sobie drzemkę. Nie­wiele mia­łem do roboty, zwią­zany jak świą­teczna szynka i ciśnięty o noszę, więc posta­no­wi­łem wyko­rzy­stać ten czas na zba­wienną rege­ne­ra­cje. Sen wzmac­niał i pozwa­lał odbu­do­wać siły ale także zba­wien­nie dzia­łał na pro­cesy myślowe! A ja ostat­nie dwa dni podróży na Traszce spę­dzi­łem na cią­głej walce a to z krewką załogą a to z sza­le­ją­cym żywio­łem.

Z pew­no­ścią wła­śnie zmę­cze­nie, do któ­rego sam przed sobą nie chcia­łem się przy­znać, pośred­nio dopro­wa­dziło mnie do miej­sca w któ­rym obec­nie się znaj­duje. Nie mogłem więc pozwo­lić na powtó­rze­nie tak tra­gicz­nego w skut­kach błędu. Przy­po­mniała mi się nawet histo­ria pew­nego szpiega który będąc w nie­woli, prze­spał każdą wolną chwilę, by pew­nego wie­czora. Wła­śnie pod­czas snu, wpaść na wyjąt­kowo bły­sko­tliwy plan ucieczki. Swoją drogą cał­kiem przy­zwo­ity. Nie­stety oku­piony życiem, gdyż może i owy szpieg mie­wał prze­błyski geniu­szu to jed­nak lata cią­głego opil­stwa i obżar­stwa odci­snęły piętno na jego ciele. Szczę­śli­wie zawsze utrzy­my­wa­łem ciało w dobrej kon­dy­cji a moje akro­batyczne zdol­no­ści znane były we wszyst­kich zakąt­kach cesar­stwa! Kto wie, gdyby moja kariera poto­czyła się nieco ina­czej, mógł­bym dziś prze­ska­ki­wać przez pło­nące obrę­cze w jakiejś jar­marcz­nej tru­pie?

Smród koń­skiego potu, poja­wił się nagle. Naj­pierw myśla­łem że może to stara Sibil, nosiła na sobie koń­ską derkę. Co w sumie paso­wa­łoby do jej nie­praw­do­po­dob­nie podłej per­sony. Zaraz jed­nak, do mych uszu doszło ści­szone rże­nie i odgłos kopyt, roz­grze­bu­ją­cych zeschniętą ściółkę.

Zaraz jed­nak dobiegł mnie kolejny kobiecy głos.

– Co to za Ścierwo! – Widać mowa była o mnie.

– Cesar­ski! Zasko­czył nas u Rajcy! – Rzu­ciła w odpo­wie­dzi Hirst, z nie­pa­su­ją­cym do jej głosu uni­że­niem. Najwidocz­niej napo­tka­li­śmy na swej dro­dze kolejną Wiłe wyż­szej rangi. Doprawdy zaczy­na­łem robić się cie­kawy ile jesz­cze tego typu kasto­wych szcze­bli, mie­li­śmy do prze­brnię­cia nim w końcu tra­fię przed obli­czę „Pani”. O ile, rzecz jasna, któ­raś z waż­niej­szych Wił nie uzna, że tak naprawdę nie ma czym zawra­cać głowy ich przy­wód­czyni i nie posta­nowi mnie eks­pre­sowo stra­cić.

Dal­szej czę­ści roz­mowy po mię­dzy tajem­ni­czą Wiłą na koniu a Hirst, nie sły­sza­łem. Roz­sąd­nie ode­szły wystar­cza­jąco daleko by nie zdra­dzić cze­goś waż­nego przy cie­kaw­skim jeńcu. Czas ocze­ki­wa­nia na to co przy­nie­sie mi dys­kurs, po mię­dzy Wiłami, umi­lała mi Sibli. Recho­tli­wym, roz­dy­go­ta­nym z od podnie­ce­nia szep­tem, trą­cą­cym zgni­łym mię­sem i cebulą. Opo­wia­dała mi co zrobi ze mną gdy tylko Pani w swej wiel­kiej łasce odda mnie jej. Bo prze­cież „Prawo Zem­sty” musiało się dopeł­nić a ona, co do czego aku­rat nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, będzie gło­śno dopo­mi­nać się swo­ich racji. Przy­znam uczci­wie że choć przez kilka lat spę­dzo­nych w Cesar­stwie i Zjed­no­czo­nych Repu­blikach nasłu­cha­łem się tego i owego od naj­róż­niej­szej maści katów i opraw­ców, to fan­ta­zję Sibil nale­żało okre­ślić jako nie­ogra­ni­czoną. Wiele tor­tur w jej wyko­na­niu zakra­wała bowiem o sady­styczny artyzm i pew­nie nie jeden zna­jący się na swym fachu rze­mieśl­nik, miałby pro­blem z ich zre­ali­zo­wa­niem. Każde kolejne słowo sta­rej, utwier­dzało mnie w prze­ko­na­niu iż popeł­ni­łem strasz­liwy błąd nie zabi­ja­jąc jej na samym początku zna­jo­mo­ści. Z jakiej strony bowiem by nie spoj­rzeć, zabi­ja­łem już z bar­dziej try­wial­nych powo­dów niż prze­jaw cham­stwa. W tym wypadku, taka pre­wen­cja, mogła uchro­nić mnie przed tra­fie­niem do nie­woli. Solen­nie przy­sią­głem sobie że jeśli tylko uda mi się wydo­stać z tej kabały, spra­wie Sibli taką śmierć na jaką ze bez­wąt­pie­nia zasłu­gi­wała.

– Jedziemy! – Roz­kaz padł z ust Wiły na koniu.

Ruszyły bez zwłoki. Przy­twier­dziły noszę do sio­dła. Odcią­ża­jąc ranną Olrun i Sibli, zwięk­szyły swoją mobil­ność i poten­cjalną zdol­ność bojową. Nie były głu­pie, wie­działy że w razie draki, nawet Stara może oka­zać się przy­datna. Nie­stety, ja byłem naj­więk­szym dowo­dem tych domnie­mań. Z czego, jak nie trudno się domy­ślić, nie byłem dumny. Tym razem masze­ro­wały bez ustanku, przez długi czas. For­su­jąc tępo, jakby w oba­wie przed pości­giem. To nie był dobry znak. Sam wąt­pi­łem bowiem by dwaj przy­dzie­leni mi goryle, mieli na tyle oleju w gło­wie by spraw­dzić czy ze mną aku­rat wszystko w porządku. Trudno też było wyklu­czyć sce­na­riusz w któ­rym to Wiły, roz­trop­nie, pozbyły się mojej eskorty. Nie mia­łem bowiem poję­cia co działo się od momentu w któ­rym utra­ci­łem przy­tom­ność, aż po nie­zbyt przy­jemną pobudkę w nie­woli.

Trakt, ście­żynka czy Bóg wie przez co się prze­dzie­ra­li­śmy, zaczęła nagle opa­dać. Podłoże z leśnego mięk­kiego pod­szy­cia, prze­ro­dziło się w twardy żwi­rowy szlak. Moja leżanka, pod­ska­ki­wała na wybo­jach, do tego stop­nia, że paro­krot­nie mało z niej nie spa­dłem. Skrę­ca­li­śmy czę­sto i nie­rzadko, przy akom­paniamencie soczy­stych prze­kleństw Dowód­czyni. Reszta kobiet musiała paro­krot­nie nadrzu­cić mój ste­laż, by zmie­ścił się w cia­snych prze­smy­kach. Czer­pa­łem z tego tytułu, nie­małą satys­fak­cję, w końcu w jakimś stop­niu, udało mi się uprzy­krzyć życie tym podłym dzie­wu­chom! Może i nie zna­łem zbyt dobrze oko­lic Mag­de­nor ale coraz gło­śniej­szy szum fal i zmiana oto­cze­nia, wska­zy­wała na to iż znaj­do­wa­li­śmy się gdzieś w oko­licy, kli­fów. Oka­la­ją­cych mia­sto szczel­nym pierście­niem. Nie­stety, z tego co zdą­ży­łem zauwa­żyć, tereny tego rodzaju były dosyć roz­le­głe i bar­dzo zdra­dliwe, a to mogło oka­zać się klu­czowe, w pla­no­wa­niu ucieczki.

Zatrzy­ma­li­śmy się w kilka godzin po wyj­ściu z lasu. Bez słowa czy­jaś fili­gra­nowa dłoń zdjęła mi z oczu opa­skę. Nasta­wał wie­czór a ja mru­ży­łem powieki, sta­ra­jąc się doj­rzeć cze­goś wię­cej poza roz­ma­za­nymi pla­mami świa­tła. Soczy­sty kop­niak zwa­lił mnie z leżanki i nie mogąc się rato­wać, spa­dłem twa­rzą, wprost na kamie­ni­ste podłoże. Poczu­łem jak z roz­bi­tego nosa, bucha fon­tanna gęstej krwi. Sibil zachi­cho­tała podle, lecz reszta jej kom­panek nie podzie­lała jej entu­zja­zmu. Z tru­dem ode­rwa­łem twarz od kamieni, lecz gdy tylko prze­krę­ci­łem głowę w miej­sce w któ­rym spo­dzie­wa­łem się postaci swo­ich pory­wa­czek. Czyjś obcas przy­ci­snął mnie z powro­tem do ziemi. Usły­sza­łem świst wyj­mo­wa­nego ostrza, a następ­nie jego chłód w oko­li­cach nad­garst­ków. Sznur któ­rym mnie spę­tano, ustą­pił po zaled­wie jed­nym cię­ciu. Nacisk obcasa zelżał, powoli ale zastą­piła ją stal, kująca w miej­sce mię­dzy łopat­kami.

– Wsta­waj. – Usły­sza­łem wyraźny roz­kaz, wyszep­tany wprost do ucha. Oddech tej kobiety był przy­jemny i świe­rzy. Musiała żuć miętę.

Nie ocią­ga­łem się, choć moje ręce i nogi bar­dziej przy­po­mi­nały teraz kołki wbite w mie­dzę niż czę­ści ciała nie­do­szłego akro­baty. Z tru­dem zmu­si­łem się do podźwi­gnię­cia na nogi a rów­no­wagę zacho­wa­łem tylko dla­tego że kur­czowo ucze­pi­łem się koń­skiej grzywy.

– To prawda? – Miękki kobiecy głos Olrun przedarł się przez łoskot jaki zapa­no­wał pod moją czaszką. Widać upa­dek, miał poważ­niejsze kon­se­kwen­cje niż tylko roz­trza­skany nos. Chcia­łem już zapy­tać, co ma na myśli mówiąc prawda, lecz zorien­to­wa­łem się że pyta­nie nie było skie­ro­wa­nie do mnie. Otóż mym oczom uka­zała się trójka innych kobiet. Sta­rej Sibil, ni­gdzie nie mogłem doj­rzeć. Naj­wy­raź­niej odłą­czyła się od reszty, nim udało mi się dojść do sie­bie.

Wszyst­kie Wiły, ubrane były w zie­lone kubraki, na dłu­gich zgrab­nych nogach nosiły raj­tuzy w bru­nat­nym kolo­rze. Wetk­nięte do lek­kich skó­rza­nych trze­wicz­ków. Każda z nich miała włosy spięte w kok. Z twa­rzy nie były już jed­nak tak zja­wi­skowe. Ot, pro­ste chłopki jakich pełno we wsiach Cesar­stwa. Jed­nak ich wysmu­kłe figury, nie jed­nego ama­tora kobie­cych wdzię­ków przy­pra­wi­łyby o pal­pi­ta­cję. Wszyst­kie miały krót­kie łuki, wetknięte do spryt­nego pokrowca. Uwie­szo­nego na ple­cach wraz z koł­cza­nem oraz szty­lety zwi­sa­jące u sze­ro­kich pasów. Coś mi jed­nak wyraź­nie nie paso­wało. Kobiety, nie licząc Sibil, wyda­wały mi się bowiem zbyt młode. Najm­łod­sza, ta którą cią­łem szty­le­tem. Na oko mogła mieć osiem­na­ście lat a i to wyda­wało mi się nieco za wiele. Z kolei jej kom­panki wyglą­dały na kobiety zdrowo przed trzy­dziestką. Nie­wielka więc była szansa, by któ­raś z nich mogła być kobietą, odpo­wie­dzialną za wyda­rze­nia z przed pięt­na­stu laty. Nie wie­dzia­łem jed­nak czy to dla mnie lepiej czy może gorzej że nie uczest­ni­czyły czyn­nie w tych wyda­rze­niach. Przez lata bez wąt­pie­nia wpa­jano im nie­na­wiść do męskiej nacji i taki fana­tyzm, połą­czony z bra­kiem obe­zna­nia i wła­snych doświad­czeń w kon­tak­tach z przed­sta­wi­cie­lami odmien­nej płci mógł oka­zać się dla mnie zgubny. Pozosta­wało mi mieć nadzieje że wro­dzona kobieca cie­ka­wość i chęć choćby zbli­że­nia się do zaka­za­nego owocu, umoż­liwi mi wydosta­nie się z pułapki.

Wiła z szarą prze­pa­ską, prze­wią­zaną na udzie, z pew­no­ścią była Olrun. Rana na­dal krwa­wiła, nasą­cza­jąc, pry­mi­tywny ban­daż, bru­natno czer­wo­nym odcie­niem. Tego się jed­nak spo­dzie­wa­łem. Moje szty­lety, były spe­cjal­nie nasą­czane środ­kiem utrud­nia­ją­cym goje­nie. Nie zawsze, ofiary padały po pierw­szym uką­sze­niu, a nie­jed­no­krot­nie uda­wało im się nawet uciec. Dla­tego każda sztuczka mogąca im tę ucieczkę utrud­nić, a mi uła­twić robotę, była w moim arse­nale mile widziana. Jedna z pozo­stałej dwójki wyja­śniała coś na prędce Olrun. Ona też trzy­mała w dło­niach, moje peł­no­moc­nic­twa i glejty. Twarz miała surową a oczy zimne i nie­do­stępne.

– Panie wyba­czą. – Prze­rwałem im, nim zro­zumia­łem jak dalece, było to nie­roz­tropne.

Wszyst­kie trzy zwró­ciły się w moim kie­runku i zmie­rzyły mnie z nie­kry­tym obrzy­dze­niem.

– Milcz! – Wark­nęła ta o lodo­wym spoj­rze­niu. Po karku, mimo­wol­nie, prze­biegł mi nieprzy­jemny dreszcz. – Bo wytnę Ci język.

Mil­cza­łem, tak wypo­wie­dzianej groźby nie nale­żało lek­ce­wa­żyć, w dodatku mia­łem jesz­cze świeżo w pamięci, opo­wie­ści Kapi­tana Cedricka, na temat gościn­no­ści Wił. Pozby­wa­nie się języka, mogło bowiem bar­dzo szybko prze­ro­dzić się w obci­na­nie kolej­nych, bar­dziej mi dro­gich czę­ści ciała. Kobiety na­dal dys­ku­to­wały, tym razem jed­nak już nie cesar­ską mową a jakimś lokal­nym dia­lek­tem z któ­rego udało mi się wychwy­cić zaled­wie kilka słów. Poje­dyn­czo nie mają­cych jed­nak więk­szego sensu. Sta­łem więc przy koniu i ze wszyst­kich sił pró­bo­wałem zmu­sić zbun­to­wane ciało do utrzy­ma­nia rów­no­wagi. Rozwa­ża­łem oczy­wi­ście por­wa­nie konia i szybką ucieczkę lecz w obec­nym sta­nie. Nie potra­fiłbym nawet samo­dziel­nie wdra­pać się na jego grzbiet a co dopiero utrzy­mać w sio­dle. Sta­łem grzecz­nie, tylko od czasu do czasu rzu­ca­jąc okiem w stronę kobiet, by ich bez potrzeby nie stro­fo­wać. W mię­dzycza­sie, roz­glą­da­łem się po oko­licy, sta­ra­jąc się w jakimś stop­niu okre­ślić swoje poło­że­nie.

Co do jed­nego mia­łem rację. Znaj­do­wa­li­śmy się na ska­li­stym wybrzeżu. W oddali maja­czyła gra­na­towa tafla Morza Mię­dzy­frak­cyj­nego a w około mnie aż roiło się od suro­wych, ostrych jak brzy­twa skał. Tu i ówdzie upstro­ka­co­nych pobla­dłą zie­le­nią skar­ło­wa­cia­łej koso­drze­winy i kępek trawy. Bez wąt­pie­nia był to wyja­ło­wiony teren, pełen szcze­lin, roz­pa­dlin i śle­pych zauł­ków. Ide­alne miej­sce na kry­jówkę a także, jeśli posia­dało się zmysł tak­tyczny i potra­fiło go wyko­rzy­stać, wyśmie­nite miej­sce do odpar­cia nawet prze­wa­rza­ją­cej liczby wroga.

Nim do cał­kiem zdrę­twia­łych człon­ków wró­ciła mi wła­dza i byłem w sta­nie zro­bić krok.

Nie mar­twiąc się o to że zaraz zwale się na zie­mie jak długi, poja­wiła się Sibil. Wylę­gła się zza skał jak zjawa, nio­sąc przed sobą pochod­nie. Cie­pły blask ognia wydłu­żył cie­nie Wił i nadał im tajem­ni­czego wyglądu. Dosłow­nie jak Driady, pomyśla­łem przy­glą­da­jąc się tej trójce. Nie­stety pew­nie i one cał­kiem nie­źle szyły z łuku, bo o tym że przy­naj­mniej jedna z nich potrafi wal­czyć na szty­lety, mia­łem oka­zję prze­ko­nać się jakiś czas temu.

Za Sibil na któ­rej ustach poja­wił się obśli­zgły uśmie­szek, poja­wiły się jesz­cze trzy postaci. Były to kam­ratki, moich pory­wa­czek. Ubrane tak samo jak one i w podobny spo­sób, obrzu­ca­jące mnie spoj­rze­niami prze­peł­nio­nymi pogardą.

Wymie­niły mię­dzy sobą kilka zdań a gdy doszyły do poro­zu­mie­nia. Dwie Wiły, wzięły mnie pod ramiona i po pro­wa­dziły, do miej­sca z któ­rego wychy­nęły. Na karku poczu­łem, nie­przy­jemne ukłu­cie. Naj­wy­raź­niej trze­cia, stała za mną i celo­wała szty­le­tem, tak bym choć przy naj­mniej­szym prze­ja­wie nie­sub­or­dy­na­cji, poże­gnał się z życiem. Był to oczy­wi­ście zby­tek ostroż­no­ści. Nie mia­łem zamiaru teraz ucie­kać. Byłem w zbyt złym sta­nie fizycz­nym, w dodatku pozba­wiony broni, na nie­zna­nym mi tere­nie i oto­czony całą grupą, nie­wiast cze­kających tylko na to by mnie zabić.

Pro­wa­dziły mnie wąskim przej­ściem, mię­dzy ska­łami. Przej­ście to roz­wi­dlało się, nie­jed­no­krot­nie i tylko one wie­działy w którą stronę należy obec­nie skrę­cić by się nie zgu­bić. Na początku, pomyśla­łem że nie zawa­dzi­łoby zapa­mię­tać kolej­ność w jakiej prze­dzie­rały się przez kolejne roz­wi­dle­nia, lecz zanie­cha­łem po nastej z rzędu serii roz­wi­dleń. Wyda­wało mi się nie­moż­liwe, by doj­ście do ich kry­jówki wyma­gało aż tak dłu­go­trwa­łego klu­cze­nia i że z prze­zor­no­ści, spe­cjal­nie wodzą mnie po tych kory­ta­rzach, bym w razie ucieczki, sam nie zna­lazł wyj­ścia. Z resztą i tak bym tych wszyst­kich zakrę­tów nie zapa­mię­tał. Może gdy­bym miał kłę­bek nici poda­ro­wa­nych przez Ariadnę, dziel­nemu Teze­uszowi, uda­łoby mi się jakoś po nich zna­leźć drogę powrotną. Bez pomocy, wydało mi sie to kom­plet­nie nie­moż­liwe. Jesz­cze dobrych kilka chwil zajęło nam wyj­ście z tego labi­ryntu. Na jego końcu nie cze­kał na nas Mino­taur, dzier­żący w gar­ści ogromny, wojenny topór a nie­wielka wio­ska. W prze­ci­wień­stwie do Mag­de­nor. Posęp­nego i spra­wia­ją­cego wra­że­nie nie­malże cał­ko­wi­cie wylud­nio­nego. Osada zda­wała się tęt­nić życiem. W oddali doj­rza­łem małe dziew­czynki, wesoło traj­ko­czące i obkła­da­jące się drew­nia­nymi mie­czykami, gdzie indziej sta­ruszki zaj­mo­wały się sprzą­ta­niem czy wywie­sza­niem świeżo upra­nych kubra­ków i raj­tuz. Młode dziew­czyn i kobiety, cha­dzały w zwiew­nych kiec­kach ubar­wio­nych na róż­no­ra­kie kolory. Od posęp­nych sza­ro­ści po wesołe czer­wie­nie i błę­kity. Wszyst­kie zaś miały na ustach wyraz tak bez­tro­skiego zado­wo­le­nia że przez chwilę mia­łem wąt­pli­wo­ści czy aby skrę­ciliśmy w dobrą stronę, prze­dzie­ra­jąc się przez labi­rynt.

Czar pierw­szego wra­że­nia miną jed­nak bar­dzo szybko, zaled­wie chwilę póź­niej doj­rza­łem pierw­sze tru­chło zamknięte w klatce. Podej­rze­wa­łem że był to męż­czy­zna po reszt­kach ubioru jakie pozo­stało po uczcie jaką wypra­wiły sobie na nim kruki. Zaraz za pierw­szą, były następne a w nich kolejne trupy. Niek­tóre jesz­cze cał­kiem świeże. Szczę­śli­wie, nie czu­łem biją­cego od nich fetoru. Nie mały wpływ na to miały wonne zioła i kwiaty spo­rymi wią­zami skła­dane wokół wię­zień tych nie­szczę­śni­ków.

Co oka­zało się rajem dla kobiet, było pie­kłem dla face­tów. Już nie mia­łem wąt­pli­wo­ści gdzie tra­fi­łem. Zaska­ki­wało mnie na­dal jed­nak z jaką obo­jęt­no­ścią miesz­kanki tego miej­sca przy­jęły moją obec­ność. Wyobra­ża­łem sobie raczej, że będą mi się cie­ka­wie przy­glądać, wyty­kać pal­cem, ciskać pogróżki czy w końcu obrzucą jakimś świń­stwem. One jed­nak dalej robiły to czym zaj­mo­wały się przed naszym przy­by­ciem i ani myślały choćby zer­k­nąć w stronę znie­na­wi­dzo­nego męż­czyzny. Zadr­ża­łem na myśl, że spro­wa­dza­nie i zabi­ja­nie face­tów było w tym miej­scu, pro­ce­de­rem tak powszech­nym że prze­jadł się już on wszyst­kim!

Bezli­to­śnie szar­pany i popy­chany przez opraw­czy­nie, prze­mie­rzy­łem nie­mal połowę gro­te­sko­wej wio­ski. Wepch­nięto mnie do roz­le­głego namiotu, podob­nego to tych które widzia­łem na ryci­nach, w pew­niej księ­dze, trak­tu­ją­cej o dzi­kich zamor­skich ple­mio­nach i tam pozo­sta­wiono na jakiś czas z dwiema straż­nicz­kami do „towa­rzy­stwa”. Po środku namiotu paliło się nie­wiel­kie ogni­sko, z tru­dem roz­pra­sza­jące mroczne zakątki wnę­trza. Wszę­dzie wokół roiło się od poroz­rzu­ca­nych futer. Pozna­łem wśród nich kilka wil­czych i rysich, jedno nale­żało nawet do niedź­wie­dzia i to wcale nie małego. Prócz skór, nie­wiele było w namio­cie rze­czy mogą­cych choć na chwilę przy­kuć uwagę. Kilka nie­zbęd­nych przedmio­tów codzien­nego użytku, trzy drew­niane kubki i leżanka, byle jak skle­cona z kilku grub­szych gałęzi, także okryta futrami.

Przez dobrych kilka minut sie­dzia­łem grzecz­nie w wyzna­czo­nym miej­scu a z naj­dal­szych zakąt­ków namiotu w moją stronę ruszyły stronę wszy. Były ich setki. Zwa­bione zapa­chem potu i krwi, pod­ska­ki­wały rado­śnie. Te małe plu­ga­stwa powoli zaczy­nały obła­zić mnie ze wszyst­kich stron. Na razie kąsały nie­śmiało, na próbę ale ja wie­dzia­łem że to tylko cza­sowe. Nie­ba­wem oszo­łomi jej smak krwi i zaczną kąsać nie zwa­ża­jąc na nic. Nim jed­nak insekty roz­ocho­ciły się na dobre do namiotu weszła Olrun. Burk­nęła coś do swo­ich kole­ża­nek a te choć nie­chęt­nie wyszły na zewnątrz.

Dziew­czyna miała na sobie w zwiewną suk­nię w kolo­rze pło­mie­ni­stej czer­wieni, ide­al­nie dopa­so­waną do smu­kłej figury. Burza jasnych wło­sów tań­czyła wokół deli­kat­nej szyi, bla­dej jak kość sło­niowa. Zaparło mi dech, przy­po­mi­nała teraz bar­dziej dwórkę jakiejś szlach­cianki niż wyjętą spod prawa bojow­niczkę. Nie­stety w cha­bro­wych oczach na­dal znaj­do­wało się miej­sce jedy­nie dla pogardy.

– Pani kazała Cię obmyć. – Wyszep­tała tonem tak nie­chęt­nym że nie­mal się wzdry­gnąłem. Pode­szła powoli a ja doj­rza­łem jak mocno kuleje. Rana którą zada­łem, na­dal sro­dze dawała się Wiłe we znaki. Kilka chwil póź­niej, cztery inne Wiły wnio­sły do namiotu drew­nianą balię a dwie które przy­dzie­lono by mnie strze­gły nio­sły ze sobą wia­dra. Po brzegi wypeł­nione paru­jącą wodą. Zdzi­wiony spoj­rzałem na młodą Wiłe.

– To roz­kaz. – Wyja­śniła.

Nie zamie­rza­łem się sprze­czać. W kilka chwil zzu­łem z sie­bie brudne ubra­nie i po dłuż­szym zasta­no­wie­niu także bie­li­znę. Przy­znam że z początku wydało mi się wielce nie­zręczne. Rozbie­rać się do rosołu przy tak licz­nej widowni lecz gdy zorien­to­wa­łem się jak cała gro­madka przy­gląda mi się cie­kaw­sko, zro­biło się to nawet zabawne. Niech sobie pooglą­dają jak wygląda męż­czy­zna, kto wie może byłem pierw­szym który się przy nich roz­bie­rał? Myśl ta przy­wo­łała mimo­wolny uśmiech. Przy kąpieli asy­sto­wała mi Olrun. Reszta tylko się przy­glądała. Dziew­czyna naj­pierw nie­chęt­nie doty­kała mojego ciała. Jakby kro­czyły po nim setki jado­wi­tych skor­pio­nów. Póź­niej prze­ko­nała się że nie taki dia­beł straszny i poczy­nała sobie nieco odważ­niej. Nadal była szorstka i nie­czuła. Niczym matrona szo­ru­jąca podłogi, ale nie wzdry­gała się przy­naj­mniej za każ­dym razem gdy jej maleń­kie dło­nie sty­kały się z moją nagą skórą. Pozo­stałe Wiły znu­dziły się wido­wi­skiem szyb­ciej niż mogłem przy­pusz­czać. Odwró­ciły się ple­cami od naszej dwójki i rzu­cały mię­dzy sobą jakieś zło­śliwe komen­ta­rze okra­sza­jąc je co jakiś czas sal­wami gło­śnego śmie­chu. Za każ­dym razem gdy tak chi­cho­tały, czu­łem jak mię­śnie dłoni Olrun zaci­skają się mimo­wol­nie a z jej cien­kich uste­czek odbiega krew. Najwidocz­niej szy­dziły z mło­dej a cały obrząd mycia jeńca musiał być uwa­żany za ujmę. Nie spodo­bało mi się to.

Po kąpieli kazano mi przy­wdziać lniany habit, podobny to tego w któ­rym zwy­kli cha­dzać mnisi, pozba­wiony kap­tura i sznura który mógł­bym zapleść wokół pasa, oka­zał się odzie­niem wielce nie­wdzięcz­nym. Strasz­nie prze­wiewny, utrud­nia­jący poru­sza­nie a przez swoją biel, nada­jący mi wygląd pry­mi­tyw­nej zjawy z chłop­skich bajań. Westch­ną­łem z żalem gdy Olrun kazała zabrać moje wła­sne odzie­nie. Zostaw­cie chodź buty, pomyśla­łem tęsk­nie odpro­wa­dza­jąc wzro­kiem parę wyso­kich koza­ków z przed­niej cie­lę­cej skóry. Wyda­łem na nie mają­tek, a teraz przy­szło się z nimi poże­gnać. Kto wie, może i na zawsze? Chwilę póź­niej znów popro­wa­dziły mnie przez osadę. Tym razem jed­nak dło­nie zwią­zały mi postron­kiem. Tym samym spryt­nym węzłem co poprzed­nio i popro­wa­dziły w stronę spo­rych roz­mia­rów chaty.

Dwo­rek, bo tak bar­dziej wła­ści­wie nale­żało nazwać tą budowlę, oka­zał się zadbany. Nie był to może prze­błysk archi­tek­to­nicz­nego geniu­szu, ale solidna budowla utrzy­mana w czy­sto­ści i wzo­ro­wej kon­dy­cji. Belki choć stare, nie nosiły na sobie zna­mion próchna czy zgni­li­zny a okien­nice i drzwi zamon­to­wano na solidne naoli­wio­nych zawia­sach. Przy wej­ściu stały dwie straż­niczki. Uzbro­jone w dłu­gie włócz­nie i szty­lety. Wyglą­dały dum­nie, choć nosiły za duże kol­czugi a hełmy, nie­mal nie prze­sła­niały im oczu. Jak się spo­dzie­wa­łem, obie nawet nie drgnęły gdy je mija­li­śmy.

W środku dwo­rek oka­zał się schludny i jakże mogłoby być ina­czej, bar­dzo czy­sty. Dywany pokry­wa­jące drew­nianą podłogę nie­mal pochła­niały w cało­ści moje nagie stopy a pokaźne żyran­dole i bogato zdo­bione świecz­niki, roz­świe­tlały wnę­trze, do tego stop­nia, że na samym początku musia­łem zmru­żyć oczy. Zaś na ścia­nach aż roiło się od malo­wi­deł. W więk­szo­ści przed­sta­wia­ją­cych kobiety w ich codzien­nych zaję­ciach ale także odziane w pełne zbroje i wal­czące z męskimi hor­dami. W wąskim przed­sionku, roz­wią­zano mi dło­nie co przy­ją­łem z ulgą. Nad­garstki pie­kły mnie bowiem strasz­li­wie a roz­ognione rany zro­siła świeża krew. Pro­wa­dząca orszak Olrun zastu­kała w drzwi. Mocno i dono­śnie jed­nak zara­zem nie nachal­nie.

– Wejść! – Mocny kobiecy głos zabrzmiał uro­czy­ście.

Drzwi roz­warły się uka­zu­jąc kuli­stą sale. Na jej środku paliło się ogromne ogni­sko. Wokół ognia usta­wiono figury. Dwa­dzie­ścia kamien­nych kobiet, obró­co­nych ple­cami do ognia. Wszyst­kie odziane w zbroje, o suro­wych twa­rzach, wytraw­nych dowód­ców, wio­dą­cych swych pod­ko­mend­nych ku Vic­to­rii a zara­zem znie­wa­la­jąco pięk­nych, jak obli­cza księż­ni­czek z pała­co­wych malo­wi­deł.

Popro­wa­dzono mnie dalej aż po sam koniec pomiesz­cze­nia. Gdzie na pro­stym, drew­nia­nym tro­nie sie­działa kobieta.

Wład­czyni była nie­brzydka i smu­kła jak jej pod­władne, może czter­dzie­sto­let­nia.

O wło­sach ciem­nych jak pióra kruka, cien­kich bla­dych ustach i zie­lo­nych oczach przy­wo­dzą­cych na myśl dwa błysz­czące szma­ragdy. Prawy poli­czek szpe­ciła różowa szrama, wędru­jąca zyg­za­kiem od oka po kącik ust. Miała na sobie pro­stą lnianą suk­nię w kolo­rze mor­skiej toni. Przy­ozdo­bioną jedy­nie nie­wielką mie­dzianą broszką w kształ­cie del­fina, powy­żej pra­wej piersi. Obrazu przy­wód­czyni Wił, dopeł­niał ciężki pół­to­ra­roczny miecz, teraz, leni­wie spo­czy­wa­jący na udach. Byłem gotów zało­żyć się że słu­żył on jedy­nie za insy­gnia wła­dzy, coś jak berło czy korona. Trudno było bowiem wyobra­zić sobie by tak zbu­do­wana kobieta była w sta­nie wyma­chi­wać czymś tak cięż­kim i nie­po­ręcz­nym. Sam mia­łem oka­zję trzy­mać w dło­niach podobną broń i muszę przy­znać że jeśli przy­szłoby mi nim wyma­chi­wać to mój prze­ciw­nik mógłby spo­koj­nie cze­kać aż padnę ze zmę­cze­nia.

– Widzę że spodo­bał Ci się mój miecz. – Głos przy­wód­czyni wyrwał mnie z zamy­śle­nia.

– Wspa­niałe ostrze. – Wyrze­kłem pokor­nie, spusz­cza­jąc wzrok. Roze­śmiała się gło­śno i rado­śnie.

– Może dla Bar­ba­rzyńcy zza Gór ale nie dla mnie! To pamiątka, po pew­nym…hym… zna­jo­mym z prze­szło­ści. Oso­bi­ście przed­kła­dam włócz­nie ponad wszelki oręż.– Powie­działa odkła­da­jąc broń na bok.– Nie bój się, wiem że w Cesar­stwie miewa się za złą wróżbę, gdy gospo­darz wita gościa z bro­nią na podo­rę­dziu.

Przy­tak­ną­łem, choć szcze­rze wąt­pi­łem bym był gościem w tej wio­sce. Raczej nie ocze­ki­wa­nym jeń­cem któ­rego kosz­tem można się jesz­cze zaba­wić nim pozbawi się go życia.

– Ale gdzie moja uprzej­mość! Nazy­wam się Sigrun Kara. – Słowa te wypo­wia­dała z uśmie­chem, uka­zu­jąc w całej oka­załości, koronkę śnież­no­bia­łych zębów. Nieźle jak na liderkę wyzwo­lo­nych kobiet pomyśla­łem i z żalem stwier­dzi­łem że moje nie są tak piękne.

– Richard Sorge. – Odpar­łem domy­śla­jąc się że ocze­kuje się ode mnie odpo­wied­niego responsu.

– Sorge. – Pow­tó­rzyła za mną sma­ku­jąc każą literkę jakby okry­wała ją war­stwa słod­kiego kar­melu. – Dziwne nazwi­sko jak na czło­wieka pocho­dzą­cego z Cesar­stwa.

– Ojciec był ofi­ce­rem w Wyspiar­skiej armii. Miał sto­sowne przy­wi­le­je…

– W tym moż­li­wość pozo­sta­nia przy rodo­wym nazwi­sku?

Przy­tak­ną­łem.

– Musiał być nie byle kim. Powiedz mi Richar­dzie. Ty też cie­szysz się podob­nymi przy­wi­le­jami?

Spoj­rzałem na nią. Wyraz jej twa­rzy zmie­nił się nieznacz­nie. Nadal spra­wiała wra­że­nie roz­ra­do­wa­nej ale w jej oczach poja­wił się wyraźny błysk. Ot, jak szybko nasza zwy­kła roz­mowa prze­mie­niła się w prze­słu­cha­nie.

– Nie narze­kam na ich brak, jeśli o to pytasz Pani. – Odpar­łem na co Sigrun mach­nęła ręką jakby wła­śnie przed chwilą poja­wiła się przed jej nosem, wyjąt­kowo natrętna mucha.

– Nie wódź mnie po manow­cach nie­do­mó­wień Sorge! I zapa­mię­taj! Kiedy o coś pytam, to odpo­wia­dasz, jasno i zwięźle. – Trzeba przy­znać że wyśmie­ni­cie ukry­wała emo­cje. Głos ani na chwile jej nie zadrżał, nie zabrzmiała w nim żadna fał­szywa nuta która mogłaby wska­zy­wać na to że coś się jej nie podoba. Nie mia­łem wąt­pli­wo­ści że oso­bie która przy­glą­da­łaby się nam w tej chwili, z boku. Mia­łaby Kare za kobietę pogodną, nie­chętną do wybu­chów zło­ści czy nie daj Bóg, despo­tyczną i wład­czą. Ja jed­nak potra­fi­łem dostrzec w niej cechy cha­rak­teru, które tak skrzęt­nie masko­wała. Moja skłon­ność do zdaw­ko­wych wypo­wie­dzi, dziw­nym tra­fem obja­wia­jąca się w chwi­lach takich jak ta, dopro­wa­dzała ją nie­mal do pasji. I choć wymie­ni­li­śmy zaled­wie parę zdań, moja roz­mów­czyni już miała ich dość tak samo jak i mnie. Posta­no­wi­łem nieco ostroż­niej pokie­ro­wać naszą poga­wędką. Per­spek­tywa spę­dze­nia reszty życia w klatce obok nie­szczę­śni­ków, mija­nych po dro­dze do dworu, nie napa­wała bowiem zbyt wiel­kim entu­zja­zmem.

– Trudno odpo­wia­dać na pyta­nia na które znasz odpo­wie­dzi Pani. – Wyrze­kłem uni­że­nie.

– Więc przy­znajesz że jesteś z Sza­rych Kru­ków?

– Tak.

– Czego Cesar­scy Posłańcy Śmierci szu­kają w Mag­de­nor?

Nie lubi­łem tego okre­śle­nia. Choć w czę­ści było praw­dziwe. W końcu zsy­ła­li­śmy śmierć na wro­gów naszych zle­ce­nio­daw­ców. Ja wola­łem jed­nak okre­śle­nie Spra­wiedliwi. W końcu więk­szość zle­ceń doty­czyła prze­stęp­ców z pra­wo­moc­nym wyro­kiem któ­rzy jakimś spo­so­bem umy­kali z rąk odpo­wied­nich insty­tu­cji. Nie patycz­ko­wa­li­śmy się. To szczera prawda i nie raz droga do celu pro­wa­dziła przez aleje tru­pów. Nigdy jed­nak moim celem nie było bez­myślne dostar­cza­nie świe­żej klien­teli Cha­ro­nowi. Nad Styks, wysy­ła­łem tylko mają­cych za nic pój­ście na współ­pracę. Przez co czę­sto tra­ci­łem sporo złota. Tak to już bowiem się utarło w Cesar­stwie i Zjed­no­czo­nych Repu­blikach że lepiej płaci się za żywego niż mar­twego.

– Nie jestem tu z Waszego powodu Pani! W mych listach dokład­nie wyłusz­czono cel mojej wędrówki. – Odpowie­dzia­łem zgod­nie z prawdą. – Jest nim, nie jaki Sanorga, szlach­cic. Wypu­ście mnie a odejdę z Mag­de­nor gdy tylko wyko­nam zada­nie.

– Mam w to uwie­rzyć? – Kara spoj­rzała na mnie z poli­to­wa­niem. – Szary Kruk w dodatku pew­nie szpieg. Jaką mam mieć pew­ność że nie wyja­wisz komu trzeba, że pod nosem Cesa­rza działa orga­ni­za­cja sprze­ci­wia­jąca się wła­dzy. W Two­jej obec­no­ści jej człon­ki­nie pozba­wiają życia, urzęd­nika pań­stwo­wego a Cie­bie samego pory­wają. Łamiąc tym samym wszel­kie prawa! Masz mnie za głu­pią?

Nie odpowie­dzia­łem. Oczy­wi­ście miała rację. Bra­łem pod uwagę podobny sce­na­riusz. Szpie­dzy nie­źle pła­cili za podobne rewe­la­cje a mnie zawsze przyda się nieco gro­sza. Co zaś z infor­ma­cjami zro­bią szpie­dzy nie było moim pro­ble­mem. Dał­bym jed­nak mie­szek zło­tych duka­tów za żołę­dzie, że zechcą bli­żej przyj­rzeć się tej oso­bli­wej spo­łecz­no­ści. Nie wyklu­czone że uznają ją za szko­dliwą dla Cesar­stwa i zetrą z kart histo­rii ten oso­bliwy zbiór lud­no­ści.

– Powiedz mi tylko dla­czego mia­ła­bym Cię teraz nie zabić? Prze­cież żywy spra­wiasz nam wię­cej pro­blemów niż mar­twy! – Westch­nęła bezsil­nie, trąc pię­ścią bli­znę na twa­rzy.

– Gdy­byś tego chcia­ła… już dawno gry­zł­bym piach. Nie wiem czego ocze­kujesz! Ale skom­leć o życie, nie zamie­rzam! – Sigrun przy­gryzła wargę a w jej źre­ni­cach zapłoną nie­bez­pieczny żar. Czyżby moja bez­czel­ność, dopro­wa­dziła ją do pasji?

– Wyjść! – Naka­zała wład­czym tonem, na któ­rego dźwięk aż sam drgną­łem. Musia­łem przy­znać, że było coś w tej kobie­cie. Coś spra­wia­ją­cego że nie miało się ochoty z nią zadzie­rać.

Po chwili nie trwa­ją­cej dłu­żej niż dwa odde­chy, zosta­li­śmy sami. Oczy­wi­ście przy­pusz­cza­łem że za drzwiami, cze­kają Wiły. Uzbro­jone po zęby i gotowe w każ­dej chwili ruszyć na ratu­nek swo­jej Pani.

– Słu­chaj Richard! Czy jak Ci tam– Nied­bale mach­nęła ręką. – Nie wiem czy mogę Ci ufać. Rozu­miesz?

Przy­tak­ną­łem.

– Sły­sza­łam o Sza­rych Kru­kach. Wiem kim jeste­ście i czym się zaj­mu­je­cie. Wiem że… poma­ga­cie.

– Co masz na myśli Pani?

– Daj spo­kój z tą Panią! Bo Cię każe zamknąć w klat­ce… Czas na wyga­dy­wa­nie głu­pot miną.

– Kiedy ja…– Zdzi­wi­łem się nie na żarty

– Oh! Co Ty myślisz że jak miesz­kamy w tej dziu­rze to nie wiemy co dzieje się w Cesar­stwie? Dobrze wiem że nasz los Cię nie inte­re­suje. Gdyby było ina­czej, moje Dziew­czyny nie przy­wle­kły by Cię tu zwią­zanego jak pro­sie! Więc gadaj. Poma­gasz?

– Zależy w czym. – Rze­kłem ostroż­nie. Nie mia­łem naj­mniej­szej ochoty wpa­ko­wać się w miej­scowe utarczki. Rów­nie jed­nak jak mocno chcia­łem dowie­dzieć się jak sprawa wyglą­dała z punktu widze­nia Wił.

– Nie jesteś głupi! To lubię. – Zau­wa­żyła szel­mow­sko się uśmie­cha­jąc. – Nie obie­casz niczego póki nie oce­nisz czy Ci się to opłaca?

– Dokład­nie. – Przyzna­łem, choć wie­dzia­łem że Karze nie zależy na potwier­dze­niu jej domy­słów.

– A co, jeśli powiem Ci, że wiem gdzie jest Sanorga?

– W tedy zamie­nię się w słuch. Tylko że nie wystar­czy mi jedy­nie pusta dekla­ra­cja…

Sigrun uśmiech­nęła się, odsła­nia­jąc rów­niut­kie białe zęby.

– Nie ufasz mi?

– Ani tro­chę. – Odpar­łem szcze­rze, uda­jąc że umknęła mi drwina z jaką zada­wała to pyta­nie.

– Dobrze… zagramy po Two­jemu. – Kara podnio­sła się z tronu i postą­piła kilka kro­ków w moją stronę. Poru­szała się przy tym z nie­by­wałą gra­cją. Nie­bez­piecz­nie przy­po­mi­nała w tym polu­jącą lwicę. Sta­nęła jakiej sześć kro­ków przede mną, nachy­liła się lekko i wyjęła z obfi­tego dekoltu meda­lion.

– Znasz ten znak?

Dwa kruki na tle półksię­życa. Oczy­wi­ście że wie­dzia­łem do kogo nale­żał ten meda­lion. Pyta­nie jak zna­lazł się w rękach Wił?

– Skąd go masz? – Wypa­li­łem.

– Zabra­łam pew­nemu pyszał­kowi, myślą­cemu że może bez­kar­nie rąbać ludzi w Moim lesie. Jak widzisz, nie moż­na… Chło­piec który z nim był, padł na miej­scu wraz z kobietą, ale Jego mamy. Sie­dzi w loszku i zapewne roz­my­śla nad wła­sną głu­potą.

– Pozwo­lisz mi go zoba­czyć?

– Phi! I co jesz­cze? Może wypu­ścić Was i dać buziaka na dowi­dze­nia? Zado­wól się meda­lio­nem i Moim sło­wem, bo wię­cej nie dosta­niesz!

– Skoro wyja­śni­li­śmy sobie waż­niej­sze kwe­stie… Mogła­byś łaska­wie mnie roz­wią­zać? – Zapy­ta­łem. Więzy zaczy­nały naprawdę mnie iry­to­wać. Nim weszli­śmy do sali, Olrun posta­no­wiła doci­snąć je jesz­cze moc­niej, jakby już wcze­śniej nie były dia­bel­nie silno docią­gnięte. Utra­pie­nie z tymi kobie­tami!

– Posta­rały się, co? – Zachi­cho­tała, widząc moją bez­sil­ność. – Sama uczy­łam ich tych węzłów! Wcze­śniej różne, co spryt­niej­sze skur­czy­byki im ucie­kały. Zosta­wia­jąc po sobie kawa­łek sznura i wspo­mnie­nie gów­nia­nie wyko­na­nej roboty! Ale teraz… nawet Szary Kruk musi pro­sić, by go oswo­bo­dzić!

Przełkną­łem tą upo­ka­rza­jącą docinkę i pozwo­li­łem by Kara, z ogromną dozą namasz­cze­nia roz­wią­zała mi obo­lałe ręce. Pie­kący ból zelżał zaraz po znik­nię­ciu szorst­kiego rze­mie­nia. Rozma­so­wa­łem obo­lałe nad­garstki i wstęp­nie oce­ni­łem że nie jest z nimi wcale tak naj­go­rzej. Skóra prze­tarła się tu i tam ale nie na tyle głę­boko by prze­szka­dzała w nor­mal­nym funk­cjo­no­wa­niu.

Zach­wia­łem się lekko gdy wsta­wa­łem z klę­czek. Najwidocz­niej tru­ci­zna, jaką potrak­to­wała mnie Sibil, na­dal tkwiła w orga­nizmie. Stara wiedźma musiała mi jej nie żało­wać.

– Co to za kobiety? – Zapy­ta­łem, widząc jak Kara klu­czy wokół posą­gów, deli­kat­nie muska­jąc każdą, kamienną twarz, opusz­kami pal­ców.

– Wal­ki­rie. Ostre z nich były wojow­niczki! Ta. – Sigrun wska­zała na wojow­niczkę w peł­nej zbroi pły­to­wej o twa­rzy anie­licy i ciele jakiego nie powsty­dziłby się cyr­kowy siłacz. – To moja ulu­bie­nica.

– Sigrun. – Zga­dłem pod­cho­dząc do posągu.

– Tak! Bar­dzo dobrze. – Uśmiech­nęła się. Miała bar­dzo ładny uśmiech. – Moja imien­niczka, wiesz co się z nią stało?

– Wiem. Umarła z roz­pa­czy po śmierci męża…– Odpowie­dzia­łem.

– Ale odro­dziła się!

– Jako Kara. – Odrze­kłem– Ty i kilka Two­ich pod­ko­mend­nych nosi­cie imiona Wal­ki­rii. Czemu więc nazy­wają Was Wiłami?

Kara wzru­szyła ramio­nami.

– Nie wiem. Może dla­tego że więk­szość obec­nych miesz­kań­ców przy­była zza morza środ­ko­wego? Tam mają innych Bogów i inne legendy. Naj­wy­raź­niej Wiły naj­moc­niej im się z nami koja­rzyły.

– Zacze­kaj. Twier­dzisz że nie­mal nie ma już rdzen­nych Mag­de­norczyków?

Spoj­rzała na mnie z mie­szanką roz­ba­wie­nia i zdzi­wie­nia.

– Jaki to z Cie­bie Kruk skoro nie wiesz nic o miej­scu do któ­rego przy­pły­ną­łeś?

– Nie naj­lep­szy, jak sądzę…– Wyjąt­kowo szybko przy­szło mi żało­wać za leni­stwo i godny poża­ło­wa­nia brak pro­fe­sjo­na­li­zmu.

– Bo o tym co działo się w Mag­de­nor, przed pięt­na­stoma laty to chyba wiesz?

– Nie­wiele. – Skła­ma­łem gładko.

– To słu­chaj uważ­nie. W tedy pięt­na­ście lat temu. Mag­de­nor było cał­ko­wi­cie innym miej­scem. Może i nie było bogate ale w ubó­stwie też nikt nie żył. No nie patrz się tak! Nawet na końcu Cesar­stwa są miej­sca w któ­rych ludzie żyją na cał­kiem przy­zwo­itym pozio­mie! Tak czy ina­czej koś posta­no­wił to zmie­nić. – Kara wyraź­nie spo­chmur­niała, wbiła pusty wzrok w próż­nie, jakby miała przed oczyma nie gładką, pobie­loną ścianę a obrazy z prze­szło­ści. Wyraź­nie rysu­jące się obrazy. Tak żywe, jakby działy się wła­śnie w tej chwili a nie przed pół­to­rej dekady temu.

– Mój mąż. Hen­rik. Jako jeden z pierw­szych widział nad­pły­wa­jące okręty! Wiel­kie bojowe gale­ony, na jakie nie stać było żad­nego zna­nego nam moż­no­władcy czy pirata. Kto wie, może dla­tego nasz opór wyglą­dał tak mizer­nie?

– Pod jaką pły­nęli flagą? Mieli jakieś barwy?

– Żad­nych. Jedy­nie mlecz­no­białe żagle, jakich jesz­cze w życiu nie widzia­łam. Wiesz, one zawsze są pożół­kłe. Od słońca i wia­tru albo mają nama­lo­wane znaki czy inne malunki. Te jed­nak były cał­kiem białe, jak świe­rzy gru­dniowy śnieg.

– Może były nowe? – Sam aż zdzi­wi­łem się jak mogłem wypo­wie­dzieć tak infan­tylną myśl.

– Też mi coś! Masz mnie za głu­pią? Wiele lat spę­dzi­łam na szy­ciu żagli i wiem że nawet mate­riał na Cesar­skie Kara­wele się do nich nie umy­wał! Nie drogi Richar­dzie. One były nie­zwy­kłe… Przy­wie­dzieni głów­nie cie­ka­wo­ścią, wyszli­śmy do przy­stani. Przy­wi­tać tych nie­zwy­kłych podróż­ni­ków. Jak się póź­niej oka­zało cie­mię­ży­cieli i mor­der­ców! Sły­sza­łeś może o syre­nach? Jak kuszą stru­dzo­nych mary­na­rzy swo­imi pięk­nymi gło­sami i cia­łami god­nymi Bogini Ateny?

Przy­tak­ną­łem. Zna­łem wiele opo­wie­ści, tych bliż­szych i dal­szych od prawdy. Nie obca była mi także mito­lo­gia więk­szo­ści nacji zamiesz­ku­ją­cych bez­miar Cesar­stwa. Cóż, trzeba było się orien­to­wać w takich spra­wach dla dobra wła­snego i sprawy.

– Tak i oni niczym syreny, wywie­dli nas na manowce! Sku­sili pięk­nem okrę­tów, ich nie­na­gan­nymi manie­rami. Jak dziś pamię­tam gdy scho­dzili z tych dzieł sztuki nasze dzieci wrę­czały im wianki z polnych kwia­tów. Dumni, pięk­nie odziani jak repre­zen­ta­cyjna eska­dra samego Cesa­rza Hora­cego!

Świę­tej pamięci Horacy był niezwy­kłym este­ty­kiem. Jego wyszu­kany smak i zami­ło­wa­nie sztuki, prze­jawiało się nawet w czymś tak zda­wałoby się try­wial­nym jak ubiór okrę­to­wej załogi. Mnie jed­nak zacie­ka­wiła inna sprawa, mia­no­wi­cie coraz więk­sza róż­nica mię­dzy sło­wami Kapi­tana a Kary. Coś miało się na rze­czy! Nie­stety wie­dzia­łem jesz­cze za mało by domnie­mać które z nich bar­dziej mijało się z prawdą.

– Dowo­dził nimi nie jaki Major Fran­ce­sco Del la Silva! Poważny jego­mość w sile wieku i o wyglą­dzie połu­dniowca. Taki amant i despota w jed­nym. Drań potra­fił sobie zjed­ny­wać ludzi, nie ma co!

– Wyja­wili kim byli?

– Tak. Podali nawet nazwę jakiejś Zjed­no­czo­nej Repu­bliki. Wel­den, Del­wen czy jakoś tak… z resztą to nie istotne, bo jak się oka­zało po fak­cie, żaden taki kraj nie ist­nieje!

– Skąd ta pew­ność?

– I my mamy wła­sne metody by dowia­dy­wać się takich rze­czy! Myślisz że przez pięt­na­ście lat nie szu­ka­ły­śmy spraw­ców naszej tra­ge­dii? Doprawdy albo uda­jesz albo jesteś najbar­dziej naiw­nym Kru­kiem z jakim przy­szło mi roz­ma­wiać.

Prze­zor­nie ugry­złem się w język. To nie był czas ani miej­sce na daremne sprzeczki, w dodatku te w któ­rych nawet mimo roz­ko­szy chwi­lo­wej wygra­nej w kon­se­kwen­cji i tak bym prze­grał.

– Waż­niej­sze jest to że owy Del la Silva tak okrę­cił sobie wokół palca naszego Rajce że już po tygo­dniu jadł mu z ręki.

– Tego któ­rego zabi­ły­ście nie­dawno. – Zga­dłem.

– Tak jego! Dra­nia i zdrajcę! Ale o tym za chwile Richar­dzie… cier­pli­wo­ści a może doj­dziemy do tego rado­snego momentu. Del la Silva poka­zy­wał naszym mistrzom okręty. Ba! Dał nawet popa­trzeć na pro­jekty i sprze­dał kilka paten­tów za wcale nie wygó­ro­waną cenę.

– Chcesz przez to powie­dzieć że kupił sobie popar­cie co waż­niej­szych miesz­kań­ców Mag­de­nor?

– Dokład­nie! W tym cza­sie wszy­scy mieli ich za wybaw­ców! Dobro­dziei łaska­wie dzie­lą­cych się wie­dzą i malu­ją­cych przed oczyma wizję wiel­kiej przy­szło­ści! W taki oto wła­śnie spo­sób, mary­na­rze zamiast odpły­nąć zaraz po uzu­peł­nie­niu zapa­sów, zostali na zimę. Oczy­wi­ście, nakło­nieni przez szczere prośby miesz­kań­ców. Nie będę się wybie­lać, sama byłam prze­ko­nana że to wyśmie­nity pomysł. Mary­na­rze wiele wie­dzieli o świe­cie. Poma­gali w roz­bu­do­wie mia­sta i obie­cy­wali kon­trak­ty… W mię­dzycza­sie wyszło na jaw że wszy­scy od majtka aż po samego Majora, byli bar­dzo reli­gijni! Nie wie­rzyli jed­nak w Boga jedy­nego i słusz­nego z Trójcy Świę­tej a pogań­skiego Boga Morza! Nie­ja­kiego Farola! Na początku to było nawet zabawne jak ran­kiem klę­kali zwró­ceni twa­rzami do morza i bili mu pokłony, szep­cząc coś w dzi­wacz­nym gar­dło­wym języku. Przy­po­mi­nali tro­chę wyznaw­ców Alla­cha tylko zamiast dywa­nów uży­wali w tym celu mor­skich alg. Ot, dzi­wac­two przy­jezd­nych, nic innego. Tak przy­naj­mniej myśle­li­śmy. Nim jed­nak na dobre spa­dły śniegi a morze środ­kowe skuła war­stwa lodu zaczęli opo­wia­dać o tym swoim dzi­wacz­nym Bogu, coraz czę­ściej i śmie­lej. Skoń­czyło się na tym że w dzień Bożego Naro­dze­nia pod przy­krywką kolędy, kap­to­wali nowych wyznaw­ców! – Sigrun prze­rwała a bli­zna na jej twa­rzy wyraź­nie poczer­wieniała. Potarła ją deli­kat­nie i wykrzy­wiła się w brzyd­kim gry­ma­sie.

– Uda­wali cie­ka­wych, że niby ni­gdy nie sły­szeli o Świę­tej Trójcy. Bar­dzo cie­ka­wiły ich nasze obrzędy. Dog­maty i samo poję­cie Boga w trzech oso­bach! Wyobraź sobie że za nic nie mogli pojąć jakim cudem jeden Bóg może być zara­zem trzema posta­ciami i odwrot­nie! Prze­cież to nie­do­rzecz­ność! – Obru­szyła się i ponow­nie potarła po bliź­nie. Tym razem jed­nak szybko i dys­kret­nie.

Nie mogłem się z nią zgo­dzić co do Trójcy. Wielu ludzi sły­szą­cych po raz pierw­szy o Bogu miała podobne odczu­cia. Z resztą nie raz sły­sza­łem zarzuty wobec Chrze­ści­jań­stwa, mówiące że wcale nie jest ona wiarą mono­te­istyczną a poli­te­istyczną. Bowiem samo poję­cie jaźni roz­dzie­la­ją­cej się na trzy oddzielne byty, będące za razem czę­ściami jak i cało­ścią Jedy­nego Boga nie mie­ściła się tym bied­nym ludziom w gło­wach. Dla nich jeden zna­czyło jeden. Nie dało się prze­cież trzech ludzi złą­czyć w jed­nego, a jakby podzie­lić czło­wieka na trzy czę­ści to prze­cież nie byłby już czło­wie­kiem! Docho­dziły do tego jesz­cze bar­dziej try­wialne zarzuty. Jakim bowiem cudem ktoś mógł być zara­zem swoim Ojcem i Synem? Poję­cie Bosko­ści i jej bez­kresu, wykra­cza­ją­cego poza ramy ludz­kiego poj­mo­wa­nia było im w tym wypadku cał­ko­wi­cie obce i tylko dla Chrze­ści­jan, sprawa ta wyda­wała się jasna. Ja nato­miast nie mia­łem wąt­pli­wo­ści że duże grono, nawet nie zasta­na­wiało się nad tym fak­tem. Bóg był jeden i tyle! A że zara­zem ten Bóg był swoim wła­snym Synem i Duchem Świę­tym to już jakoś nie miało zna­cze­nia.

– Słu­chali długo i uważ­nie – Cią­gnęła dalej Kara. – Zada­wali pyta­nia a my odpo­wia­da­li­śmy, na tyle na ile byli­śmy w sta­nie. Paru nawet zechciało wybrać się na msze! Jak twier­dzili z „dla posze­rza­nia hory­zon­tów”.

– Zga­duje że odpo­wia­da­li­ście z ochotą?

– Oczy­wi­ście… w Mag­de­nor nikt nie wsty­dził się wiary! Mie­li­śmy wielki drew­niany kościół zbu­do­wany przez Jezu­itów jesz­cze za życia Cedricka III Wiel­kiego i kil­ka­dzie­siąt kaplic.

– Nie widzia­łem kościo­ła…

– Bo już go nie ma…– W sło­wach Kary wyczu­łem gorycz. – Ale my nie o tym… przy­naj­mniej nie teraz. Nie zaschło Ci cza­sem w gar­dle Kruku? Strasz­nie nie lubię opo­wia­dać gdy nie ma czym zwil­żyć języka! – Pani kla­snęła w dło­nie a w mgnie­niu oka zza zamknię­tych drzwi wypa­dły uzbro­jone kobiety! Z obna­żoną bro­nią. Gotowe rzu­cić się na mnie, choćby zaraz.

Kara zare­cho­tała wesoło i mach­nęła uspo­ka­ja­jąco na swoje pod­władne. Te roz­luź­niły się i nawet nieco opu­ściły oręż. Rzecz jasna nie za bar­dzo.

– Popatrz jakie bojowo nasta­wione! – Zaświer­go­tała żar­to­bli­wie. – Jak nic, by Cię tu zakuły, gdyby tylko im pozwo­lić! No nie patrz tak na mnie! Prze­cież wiesz że nic Ci tu nie zagraża.

Uśmiech­ną­łem się pół­gęb­kiem, gorzko. Tego aku­rat nie wie­dzia­łem.

– Dziew­czyny daj­cie spo­kój! Olrun do mnie! Reszta wyjść! No na co liczy­cie? Już Was nie ma! A Ty się tak nie krzyw, tylko chodź jak mówię!

Dziew­czyna pode­szła. Nadal kur­czowo zaci­skała dło­nie na ręko­je­ści mie­cza. Przez ten cały czas ani razu nie spoj­rzała w moją stronę, a ja musia­łem znów przy­znać że była bar­dzo piękna!

– Na co Ci to żela­stwo? – Zga­niła ją Kara, nady­ma­jąc usta. – Boisz się że ten tu, żuci się na Cie­bie i odbie­rze Ci cnotę? – Dziew­czyna w mig poczer­wieniała i choć szybko ukryła twarz za kotarą blond wło­sów, nie umknęło to mojej uwa­dze, ani uwa­dze Sigrun.

– Cze­kaj, zaraz… To Ty go kąpa­łaś prawda? I jak? Podo­bało się, Ci to, co ma mię­dzy nogami? Przy­znaj się, chcia­łaś Go dotknąć?! – Naga­by­wała Pani Wił, szcze­rząc zęby i lubież­nie obli­zu­jąc wargi.

– Kara! Pro­szę… daj jej spo­kój. – Nie wytrzy­ma­łem.

– A co z Cie­bie nagle taki rycerz się zro­bił co? Mało jej nie zaszlach­to­wa­łeś u Rajcy a teraz bro­nisz?! A może wpa­dła Ci w oko nasza mała Olrun i nabra­łeś ochoty by z nią poba­rasz­ko­wać?

– Kara… bła­gam.

– No dobra, już dobra! A Ty nie stój tak! Odłóż to i przy­nieś nam tu dzba­nek wina i coś na czym można wygod­nie usiąść! – Olrun ukło­niła się szybko i wybie­gła z sali. Z twa­rzą ukrytą za zło­ci­stą kotarą wło­sów.

– Tyłek boli mnie od tego cho­ler­nego tronu! – Zau­wa­żyła bez cie­nia żenady.

– Wła­dza ma swoje ciemne stro­ny…– Wtrą­ci­łem pozwa­la­jąc sobie na odro­binę poufa­ło­ści.

– A żebyś wie­dział że ma! – Przy­znała cał­kiem poważ­nie.

Olrun wró­ciła cał­kiem szybko. Naj­pierw przy­nio­sła wino. Czer­wone, wytrawne i bardo aro­ma­tyczne. Chwilę póź­niej kilka futer które roz­ście­liła na podło­dze. Usie­dli­śmy oboje a Olrun sta­nęła w kącie. Na pole­ce­nie Kary, tak by była pod ręką, na wypa­dek gdyby skoń­czył się nam napi­tek.

– Na czym to ja sta­nęłam?

– Na tym że w Mag­de­nor miesz­kali bar­dzo reli­gijni ludzie. Nie wsty­dzący się swo­jej wiary. – Podpowie­dzia­łem, odbie­ra­jąc z wdzięcz­no­ścią podane mi naczy­nie.

– Wła­śnie. Bo i czego się tu wsty­dzić? Nasi goście nie zamie­rzali jed­nak poprze­stać na wypy­ty­wa­niu. Tak spryt­nie kie­ro­wali roz­mową że nie­jako zmu­szali nas do zapyta­nia o ich wiarę. A gdy już ktoś zapy­tał, to opo­wie­ściom nie było końca! Trzeba im przy­znać że co jak co ale opo­wia­dać to oni aku­rat potra­fili! I robili to z taką pasją, z takim prze­ko­na­niem…

– Że nim się obej­rze­li­ście już wzno­si­li­ście modły do nowego Boga. – Dopo­wie­dzia­łem za nią.

– Zga­dza się. Teraz jak na to spoj­rzę, to wydaje mi się że nie róż­ni­li­śmy się niczym od ludzi wie­dzionych przez Moj­że­sza do Ziemi Obie­ca­nej. Z tą róż­nicą że nam nie miał kto otwo­rzyć oczu… Nie mniej, ludzie zaczęli w domach modlić się do Farola. Naj­pierw gdzieś w zaci­szach sypialni, skryci przed wzro­kiem sąsia­dów. Póź­niej już otwar­cie, dumni jakby wła­śnie odkryli sedno mate­rii! Boże! Mam nadzieje że kie­dyś wyba­czysz mi tą głu­potę. W rok po przy­je­ździe wyznaw­ców Farola nikt już nie zacho­dził do świą­tyni. Nawet nasz ksiądz prze­szedł na wiarę w Boga Mórz! W tedy też uzna­li­śmy że nie potrze­bu­jemy kościo­ła… De la Silva twier­dził że naj­le­piej będzie jak zło­żymy go w ofie­rze Faro­lowi! Miało nam to przy­spo­rzyć łask i uka­zać nowemu Bogu naszą bez­gra­niczną wier­ność.

– I zgo­dzi­li­ście się bez waha­nia? Prze­cież nie moż­liwe byście wszy­scy uwie­rzyli w to baja­nie! Ktoś musiał się prze­ciw­sta­wić takiemu obro­towi sytu­acji!

Kara upiła łyk wina i wes­tchnęła, głę­boko i ciężko jakby na jej kształt­nych pier­siach zale­gał ogromny głaz.

– Nie bra­ko­wało i taki­ch…– Zaczęła z gory­czą. – Ale jak wspo­mi­na­łam wcze­śniej Major oka­zał się despotą i gdy tylko doszły do jego uszu wyrazy sprze­ci­wu… Nasłał na śmiał­ków swo­ich ludzi. Oczy­wi­ście nikt nie został publicz­nie oskar­żony czy zlin­czo­wany ale nie bra­ko­wało w tym okre­sie tajem­ni­czych zatruć, zagi­nięć czy samo­bój­stw… Kościół spłoną mie­siąc po decy­zji De la Silvy a zaraz po nim zbu­rzono kaplice. Jedną po dru­giej.

Pokrę­ciłem głową z nie­do­wie­rza­niem. Przy­pa­dek Mag­de­norczyków wyda­wał mi się bowiem bez­pre­ce­den­sowy. Rzecz jasna bywały w histo­rii Cesar­stwa i Wol­nych Repu­blik przy­padki zmiany wyzna­nia przez więk­szość oby­wa­teli. Tyczyły się one najczę­ściej jakiejś miej­sco­wo­ści, wio­ski czy małego mia­steczka ale ni­gdy nie nastę­po­wały w tak zawrot­nym tem­pie. To co wyda­rzyło się w Mag­de­nor przy­po­mi­nało w pew­nym sen­sie las ogar­nięty poża­rem. Pow­stały najczę­ściej w spo­sób try­wialny lecz nio­sący ze sobą nagłe i gwał­towne zagro­że­nie. Ludzie któ­rych fun­da­ment ist­nie­nia został tak nagle wyrwany i zastą­piony przez nowy. Wci­śnięty na siłę. Nie mógł być niczym innym jak słabo wyko­naną pro­tezą. Nie zapew­niał sta­bil­no­ści i w kon­se­kwen­cji pro­wa­dził do upadku. Żadne spo­łe­czeń­stwo nawet naj­sil­niej­sze nie mogło prze­trwać takiego pożaru struk­tur i rów­nie moc­nego zde­rze­nia z grun­tem zmian. Nie ina­czej było zapewne z Mag­de­norczykami.

– Na miej­scu kościoła posta­wiono barak. W tedy też Major ogło­sił że wszyst­kie kobiety bez wyjątku mają w nim zamiesz­kać i poku­to­wać za winy swoje i mężów.

– Nie­do­rzecz­ność!

– Pew­nie i tak. – Zamy­śliła się Kara. – Jakie ma to jed­nak zna­cze­nie teraz? W tedy nie brzmiało to tak try­wial­nie i nie­do­rzecz­nie! Wiara w Boga Mórz stała się naszą wła­sną i byli­śmy gotowi pła­cić za nasz wybór!

I zapła­ciliście, dopowie­dzia­łem w myślach. Zapła­ciliście cenę któ­rej nie byli­ście gotowi pła­cić. Bo tak to wła­śnie bywało z kul­tami i nie ważne czy wychwa­lano Boga Morza, Ziemi, Słońca czy może opacz­nie inter­pre­to­wano Pisma by wypa­czyć Boskie prze­sła­nie. Wszyst­kie bowiem z cza­sem dopro­wa­dzały do tra­gicz­nych w skut­kach zda­rzeń. Wiele mówiono na dwo­rze o pogań­skich sek­tach. Roz­prze­strze­nia­ją­cych się na dale­kich zakąt­kach Cesar­stwa, gdzie oczy wła­dzy i patriar­chów kościel­nych spo­glą­dały bar­dzo rzadko lub wcale.

Sekty nisz­czyły struk­tury spo­łeczne, wywra­cały do góry nogami hie­rar­chię war­to­ści i wpro­wa­dzały wła­sny „porzą­dek”. Zwy­kle gdy koń­czyły swoje wie­ko­pomne dzieła, po wsiach i mia­steczkach nie zosta­wał kamień na kamie­niu. Były jak żar wci­śnięty w śro­dek mro­wi­ska jak mala­ria i cho­lera tło­czące jad cho­roby w żebra­czych dziel­ni­cach. A wybu­chały wszyst­kie, bez zna­cze­nia jakich bogów kapłani wyno­sili na ołta­rze i jakie dogmaty prze­ka­zy­wali wyznaw­com. Czym więc mia­łoby być Mag­de­nor? Jak nie jedną z nie­szczę­snych mie­ścin. Oszu­ka­nych, wyko­rzy­sta­nych do cna i z zimną krwią, wdep­ta­nych w spa­loną zie­mię?!

– I zamiesz­ka­ły­śmy w tym baraku. Wnio­słyśmy do środka nasze łóżka i kilka skrom­nych mebli. Nic wiel­kiego, po pro­stu pod­sta­wowe sprzęty. Jadło przy­go­to­wy­wa­ły­śmy w spe­cjal­nym pomiesz­cze­niu. Tam też spę­dza­ły­śmy więk­szość czasu. Goto­wa­ły­śmy dla mężów i naszych gości. Obie­cano nam że jeśli nasza skru­cha okaże się szczera i sumien­nie przy­ło­żymy się do odpra­wia­nia pokuty, dwie z nas co dwa tygo­dnie powrócą do rodzin. Wyobraź sobie twa­rze tych wszyst­kich bied­nych kobiet! Tak, Rober­cie moją też! I zro­zum że nie obie­cali nam tylko wol­no­ści ale na­dali cel! Od tego momentu każda robiła co mogła i jak potra­fiła naj­le­piej, by wró­cić do ojców, uko­chanych, dzieci. Wszyst­kiego co było dla nas naj­cen­niej­sze i czego nas pozba­wiono. Po jadło przy­cho­dzili mary­na­rze, wynie­sieni do rangi ako­li­tów. Dostar­czali listy od najbliż­szych.

– A Wy mogły­ście wysy­łać listy? – Zapy­ta­łem dole­wa­jąc jej wina.

– My? Nie, nie wolno nam było pisać… Łamało to warunki pokuty i ścią­gnę­łoby na nasze głowy jesz­cze więk­szy grzech!

Przy­tak­ną­łem. Wie­działem czego mogę się spo­dzie­wać w dal­szej czę­ści opo­wie­ści.

Nie­stety.

– Pierw­sze wyszły dwie córki mojej sąsiadki, Ali­cji. Wero­nika i Cha­riet. Obie świeżo po wia­no­wa­niu, led­wie stały się kobie­tami. Dzień póź­niej dosta­ły­śmy od nich list. Bar­dzo krótki. Pisały w nim że są teraz szczę­śliw­sze niż kie­dy­kol­wiek i cze­kają na nas! Ali­cja aż popła­kała się ze szczę­ścia! Wszyst­kie pra­co­wa­ły­śmy dalej, jesz­cze cię­żej i jesz­cze lepiej. Jeśli tym dwóm się udało to czemu nie mi! Myślała każda z nas. Dwa tygo­dnie póź­niej zabrali Ali­cję i jesz­cze młodą dziew­czynę, imie­nia nie pamię­tam. Obie pła­kały ze szczę­ścia, a my wysta­wi­ły­śmy im poże­gnalne przy­ję­cie! Od nich także dosta­ły­śmy list. Tak samo krótki i opty­mi­styczny! Tygod­nie mijały nam w co dwu­ty­go­dnio­wym cyklu. Żyły­śmy tak nie­mal trzy mie­siące. Pora jesienna już na dobre ustą­piła miej­sca zimie. Nad Mag­de­nor ścią­gnęły siar­czy­ste mrozy i śniegi jakich nie było tu od dzie­siąt­ków lat. Myśla­łam w tedy o swoim mężu, wra­ca­ją­cym z corocz­nej myśliw­skiej wyprawy. Cie­ka­wi­łam się czy wróci cały, jak wiele futer udało mu się zdo­być i czy w końcu tęsk­nił za mną tak jak ja za nim. Nie dziw się tak! Mówi­łam prze­cież że mia­łam męża! Nigdy nie byłam i nie będę tak głu­pia by winić wszyst­kich męż­czyzn za nasze krzywdy!

– Prawo ogółu czę­sto bywa krzyw­dzące. – Zau­wa­ży­łem. Kątem oka spoj­rzałem na Olrun. Jej śliczna buźka, pozosta­wała bez wyrazu, jed­nak w cha­bro­wych oczach płoną ogień. Widać była nieco innego zda­nia.

– I ja tak sądzę Richar­dzie. – Przy­znała. – Nie mniej. Bywają momenty w któ­rych nie ma czasu na kal­ku­lo­wa­nie, kto jest kim. Wiesz prze­cież? Nie muszę Ci tego tłu­ma­czyć…– Dodała po chwili poważ­nie.

Nie musiała.

– Wkrótce spo­tka­łam męża… Jedna nie w oko­licz­no­ściach w jakich się spo­dzie­wa­łam. Było to wie­czo­rem, za oknami sza­lała zamieć. Zimno nie pozwa­lało nor­mal­nie pra­co­wać. Cho­dziłyśmy ubrane we wszystko co mia­ły­śmy ze sobą a kilka młod­szych dziew­cząt stale dokła­dało do ognia. Mimo tego w baraku pano­wał przej­mu­jący chłód. Sku­lone i zmar­z­nięte skro­ba­ły­śmy resztki ryb z ostat­niego w roku połowu. Modląc się do Boga Mórz o jak naj­szyb­sze uspo­ko­je­nie sza­le­ją­cego żywiołu. W tedy wła­śnie usły­sza­ły­śmy gło­śne dud­nie­nie. Docho­dziło zza drzwi. Nie wie­działyśmy co robić! Dzień wyj­ścia miał nastą­pić dopiero za dwa dni a jedze­nie i ubra­nia zabrali kilka godzin wcze­śniej! Mimo to otwo­rzy­ły­śmy. W progu baraku stał mój mąż…– Kara pobla­dła, jej oczy zaszkliły się jakby pokryła je świeża rosa.

– Był cały we krwi… z ple­ców ster­czała mu strzała a lewy bok zamie­nił się w czarną pustkę, bro­czącą, sza­ro­burą posoką. Krew… mia­łam ją wszę­dzie, na dło­niach, sukni, twa­rzy, wszę­dzie! Wcią­gnę­ły­śmy go do środka. Sibil kazała zary­glo­wać wej­ście i poga­sić lampy. Mnie zabrała na bok, podała wino i kazała pić. Sama zajęła się moim mężem. Dziew­czyny uwiały się jak w uko­pie, poga­niane komen­dami Sta­rej. Wla­łam w sie­bie, dwie butelki naj­moc­niejszego wina ale na­dal nie mogłam uspo­koić drżą­cych rąk. Bałam się jak cho­lera! Nim doszło do mnie co wła­śnie się dzieje. Poczu­łam jak ktoś szar­pie mnie za ramię. To była Sibil. Cała uma­zana we krwi i z twa­rzą tak poważną że mogło wiesz­czyć jedy­nie tra­ge­die. Zapro­wa­dziła mnie do Męża. Henry leżał na sien­niku. Był blady jak trup ale jesz­cze żyw.

– Zga­duje że powie­dział Ci coś co zmu­siło Was do ucieczki?

– Tak wła­śnie było. Zajęło mu to tro­chę, ale powie­dział nam całą praw­dę… Całą… nie wie­rzy­łam mu! Wyobraź sobie że tak zawró­cili mi w gło­wie, tak pod­stęp­nie wtło­czyli do głowy jad kłam­li­wych sen­ten­cji, że nawet kona­jący uko­chany nie był w sta­nie zachwiać mojej wiary w Boga Mórz! Szczę­śli­wie dla mnie i reszty Sibil oka­zała się roz­sąd­niej­sza! Kazała dziew­czynom ubrać się naj­cie­plej jak tylko mogły, zabrać naj­po­trzeb­niej­sze rze­czy i jedze­nie. Na początku nie rozumia­łam po co to wszystko. Sibil wytłu­ma­czyła mi w tedy że lepiej będzie jak prze­cze­kamy parę dni w Sta­rym Mag­de­nor. Póki wszystko się nie wyja­śni. Do dziś jestem jej wdzięczna. Ura­to­wała życie nam wszyst­kim! – Sigrun wes­tchnęła jakby wła­śnie prze­biegła mara­ton w peł­nej zbroi. – Zosta­ły­śmy zdra­dzone nie tylko przez naszego nowego Boga ale także współ­wy­znaw­ców, mężów, synów, braci, kochan­ków. Nie każ­dej udało się z tym pogo­dzić… a tym któ­rym ta sztuka się udała, pozo­stał uraz. Zako­rze­niony głę­boko i odzy­wa­jący się tępym bólem za każ­dym razem gdy tylko o tym myślały. Mój mąż oka­zał się dla nas posłań­cem prawdy! Była to nie­stety, prawda zbyt okrutna i odra­ża­jąca by mogła zmie­ścić się w gło­wach pro­stych kobiet.

– Rozu­miem że stało się tam coś strasz­nego. – Prze­rwałem widząc że opo­wia­da­nie idzie Karze coraz trud­niej.

– Coś strasz­nego! – Wybu­chła nagle, gło­sem tak potęż­nymi i prze­peł­nio­nym nie­na­wi­ścią że aż się wzdry­gnąłem. – Te Skur­wy­syny! Te Chuje na któ­rych groby nie warto naszczać gwał­ciły każdą jaką zabrali! Urzą­dzali sobie orgie a gdy już zaspo­ko­ili swoją chuć palili nie­bo­żątka na sto­sie! Jak wiedźmy! Jak Sza­tań­skie Kurwy bez czci i wiary! A wiesz co było w Ty naj­gor­sze? Wiesz? Że robili to ich ojco­wie, bra­cia, uko­chani! Dla­tego zabi­ły­śmy każ­dego z tych Psów! Zarz­nę­ły­śmy tak jak na to zasłu­gi­wali! Ale został nam jesz­cze jeden Kun­del! Ten od któ­rego wszystko się zaczęło!

– De la Silva…

– Tak! Choć teraz jego imię brzmi ina­czej! Mówią na niego Cedrick Wal­dorff! Znasz go prawda? Nie kłam! Widzę po oczach że wiesz kto to! Ten syn kurwy i kula­wego psa zapłaci za swoje występki! A Ty! Pomo­żesz mi go zła­pać!

Spoj­rzałem na nią drwiąco. Twarz cał­kiem poczer­wieniała jej ze zło­ści a łzy na dobre, roz­lały się po kształt­nych policz­kach. Cien­kie usta, teraz blade, zaci­snęły się z mocą. Wła­śnie tak wygląda skrzyw­dzona kobieta, naj­strasz­niej­sza istota na świe­cie.

– Niczego nie obie­ca­łem Sigrun. Pamię­tasz począ­tek naszej roz­mowy? Mówi­łem że sam zade­cy­duje co posta­nowię zro­bić, a jak na razie dosta­łem jedy­nie ckliwą histo­ryj­kę… Dowody Moja Droga. Masz jakieś, czy jedy­nie mio­tasz fał­szywe oskar­że­nia i prze­ina­czasz fakty dla wła­snej korzy­ści? Nie wiem skąd dowie­działaś się że „poma­gamy” ale najwidocz­niej zapo­mnia­łaś zapy­tać na jakich zasa­dach się to odbywa! – Puchar prze­le­ciał zaraz obok mojego lewego ucha, kro­ple czer­wonego wina skro­pliły mi poli­czek.

– Dowody? – Wysa­pała sta­ra­jąc się zła­pać dech. – Chcesz dowo­dów? To choć ze mną nie­wierny Toma­szu a poka­rzę Ci takie dowody że pój­dzie Ci w pięty! – Wstała bły­ska­wicz­nie i nim zdą­ży­łem zabrać głos kla­snęła w dło­nie. Wiły ponow­nie, zalały całą falą pomiesz­cze­nie. Wszyst­kie z zim­nymi minami, wyra­cho­wa­nych zabój­ców. Gotowe roze­rwać mnie na strzępy.

– Nasz gość chce dowo­dów! To je dosta­nie! Dziew­czyny przy­pro­wa­dzić mi tu Avirę i Medee!

– Ależ Pani…– Ode­zwała się któ­raś z tłumu, bły­ska­wicz­nie jed­nak zamil­kła gdy tylko Kara unio­sła dłoń.

– Bez dys­ku­sji! I żebym nie musiała cze­kać! – Kobiety jak rażone pio­ru­nem, sku­liły się i w mig wyco­fały do kory­ta­rza. Żadna nie śmiała cho­ciażby szep­nąć.

Avira i Medee. Miały może trzy­dzie­ści kilka lat. Ciężko stwier­dzić bo ich twa­rze, pokry­wały siwe bli­zny a po oczach pozo­stały przy­pa­lone oczo­doły. Stra­szące śli­ma­czą­cymi się stru­pami. Nic nie mówiły, ich języki bowiem już dawno wyrwano z roz­trzę­sio­nych ust, razem z zębami i reszt­kami god­no­ści. Chyba Medee, nie mia­łem pew­no­ści gdyż kobiety oka­zały się bliź­niacz­kami, odjęto obie nogi. Tuż ponad kola­nami. Ciało dru­giej sio­stry pokry­wały setki pręg. Najpew­niej od bata. Obu, jak tłu­ma­czyła Kara w bar­dzo bru­talny spo­sób usu­nięto wszyst­kie kobiece organy. Wcze­śniej nie omiesz­kano ich wie­lo­krot­nie zgwał­cić. Ponoć zna­lazły je przy­pad­kiem. Gdy wyco­fały się do Sta­rego Mag­de­nor. Leżały w śniegu. Wyrzu­cone na gno­jówkę. Sio­stry łączyło jed­nak jesz­cze coś, wypa­lone zna­mię, tuż nad lewą pier­sią. Zagry­złem wargi, aż w ustach poczu­łem meta­liczny smak krwi.

– Traszka. – Wypowie­dzia­łem głu­cho.

– Tak. – Usły­sza­łem w odpo­wie­dzi głos Kary.

Z Sta­rego Mag­de­nor wypro­wa­dziły mnie Hirst i Olrun. Obie nie­zmien­nie mil­czące i oschłe. Nie wiem dla­czego ale mia­łem nadzieje że gdy zgo­dzę się im pomóc ich sto­su­nek do mnie zmieni się choć tro­chę. Nie­stety. Widocz­nie nie wystar­czało, zło­żyć dekla­ra­cji wspar­cia by uzy­skać przy­chyl­ność tych istot. Wypro­wa­dziły mnie tak jak poprzed­nio z prze­pa­ską na oczach. To jedy­nie utrwa­liło mnie w prze­ko­na­niu, że na­dal mi nie ufają. Szczę­śli­wie oddały mi moje rze­czy, łącz­nie z worecz­kiem Fiz­zów, szty­le­tami, wszyst­kimi glej­tami jakie przywio­złem ze sobą do Mag­de­nor i co naj­dziw­niej­sze sakiewką. Na dobrą sprawę mogłem więc wiać! Słowo dane w nie­woli, nie miało żad­nej mocy. Nie mniej jeśli Sigrun nie kła­mała, wie­działa gdzie mogę zna­leźć Sanorge a to nie­sa­mo­wi­cie uła­twi­łoby mi życie.

Wypro­wa­dziły mnie z lasu wprost przed bramę Mag­de­nor. Wyco­fały się po cichu jak lisice. Nie upew­niały się czy dobrze zro­zumia­łem plan. Nie ostrze­gały przed kon­se­kwen­cjami zdrady. Dla nich nie mia­łem innego wyj­ścia, jeśli chcia­łem żyć… a chcia­łem.

W mie­ście pano­wał gorącz­kowy gwar. We wszyst­kich domach pło­nęły lampy a na podwó­rzu roiło się od ludzi z pochod­niami. W więk­szo­ści byli to męż­czyźni posępni i bro­daci ale także kobiety. Jakże inne od Wił. Zbyt grube, brudne i w zno­szonych łach­ma­nach. Wyglą­dał jak kary­ka­tury kobie­cego rodu, nie udane i prze­śmiew­cze. Z tłumu wyło­niła się w moją stronę potężna postać Czer­wo­no­bro­dego Kapi­tana. W jed­nej dłoni dzier­żył miecz. Bliź­nia­czo podobny to tego jaki Sigrun miała w Sali tro­no­wej. W dru­giej zaś gorała pochod­nia, zale­wa­jąc jego okrą­głą twarz dodat­kową por­cją czer­wieni.

– Pan Henry? – Wypowie­dział jakby nie­do­wie­rza­jąc w to co widzi.

– To ja. – Odpar­łem, błą­dząc oczyma po roz­go­rącz­ko­wa­nym towa­rzy­stwie. – Zamie­rza­li­ście mnie rato­wać?

– No… egh… Taa. – Odparł po chwili, jakby nie mogąc zde­cy­do­wać się, czy to wła­śnie zamie­rzał zro­bić.

– No jak widać nic mi nie jest. – Rze­kłem roz­kła­da­jąc sze­roko ręce. – Możesz scho­wać broń.

Cedrick wpa­try­wał się we mnie osłu­piały.

– Broń? Aaa… no tak, broń. – Wielki miecz, gładko wsuną się do pochwy. – Bior­gen i Jur­gen nie wró­ci­li… Myśle­li­śmy że ty… no wie­sz… zosta­łeś por­wany!

– Por­wany? – Uda­łem zdzi­wie­nie. – Też mi coś! Tych dwóch osił­ków wysła­łem do Rajcy po plany dzia­łek. Nie wró­cili to prawda ale sam prze­cież mówi­łeś Kapi­ta­nie, bym bez zwłoki zała­twił swoje sprawy w Mag­de­nor. Cóż, wzią­łem sobie Twoje słowa do ser­ca…

– Rajca zmarł. Zawał serca czy coś takiego! – Rzu­cił ktoś z tłumu za ple­cami Cedricka.

– Tych dwóch nikt nie widział ale z ratu­sza znik­nęły kosz­tow­no­ści i alko­hol. – Dodał ktoś inny, nie zada­jąc sobie trudu, by wychy­lić się z sza­rej ludz­kiej masy. Tło­czą­cej się za ple­cami Kapi­tana.

– To już chyba wiemy co się z nimi stało! – Westch­ną­łem teatral­nie.

Z Mag­de­norczyków zebra­nych na dzie­dzińcu jakby zeszło powie­trze. Napię­cie powoli ustę­po­wało miej­sca zło­ści. Kie­ro­wa­nej w stronę pod­że­ga­cza jakim oka­zał się Wal­dorff.

W dodatku jego ludzie tar­gnęli się na doby­tek ich Rajcy! A to już nie tak łatwo dało się wyba­czyć. Tu i ówdzie dało się usły­szeć, nie­wy­bredne okre­śle­nia i epi­tety. Pre­lu­dium to przed­sta­wie­nia pod tytu­łem „Publiczny Lincz”. Nie zamie­rza­łem do tego dopu­ścić. Wal­dorff był mi potrzebny żywy. Póki co.

Szarp­ną­łem go za koszulę i gestem naka­za­łem iść za sobą. Wal­dorff na szczę­ście oka­zał się na tyle roz­sądny by nie dys­ku­to­wać. Wpa­dli­śmy mię­dzy chaty nim kto­kol­wiek w tłu­mie zorien­to­wał się co wła­śnie się wyda­rzyło. Pro­wa­dzi­łem nas przez ską­pane w mroku alejki. Dla bez­pie­czeń­stwa nale­żało jak najszyb­ciej odda­lić się od zbi­tego tłumu. Ludzie pokrzy­czą może ktoś dosta­nie w zęby ale nikt nie zgi­nie.

– Dzię­kuje panie Henry. – Wysa­pał mnie Cedrick gdy mija­li­śmy chle­wek w któ­rym wesoło taplały się dwa nie­praw­do­po­dob­nie brudne pro­siaki.

– Mówi­łem! – Odrze­kłem prze­ska­ku­jąc nad czymś co wyglą­dało mi na pla­cek łajna. – Jako urzęd­nik muszę dawać sobie radę w takich sytu­acjach.

– No tak, ale Ci. – Cedrick, nieznacz­nie odchy­lił głowę w stronę resz­tek tłumu. – Zatłu­kliby jak nic!

Pew­nie tak wła­śnie by było, pomyśla­łem.

– Ja znam tych ludzi Panie Henry! Bojowa to nacja, bar­dzo poryw­cza…

– Nie roz­trzą­sajmy tego. – Rze­kłem pojed­naw­czym tonem i klep­ną­łem go w sze­ro­kie bary gdy tylko zrów­na­li­śmy krok. – Nie­wiel­kie nie­po­ro­zu­mie­nie i tyle! Ja jed­nak chcia­łem poroz­ma­wiać o czymś innym. Jak dobrze zna Pan oko­lice Mag­de­nor.

– Cał­kiem nie­źle. – Odparł po chwili zasta­no­wie­nia. – Tak przy­naj­mniej było to póty to póki można było bez­piecz­nie przecha­dzać się po oko­licy. A po co to panu wie­dzieć?

– O tym za chwilę. Znajdźmy naj­pierw jakieś porządne miej­sce, bo od tego błą­dze­nia po lasach zaschło mi w gar­dle! – Po minie Cedricka pozna­łem że i on jest podob­nego zda­nia.

Roz­sie­dli­śmy się w przy­do­mo­wej karcz­mie. Nie­wielka szopa z kil­koma zydlami i sto­łami przy­wo­dzą­cymi na myśl odwró­cone świń­skie koryta była podła ale przy­naj­mniej bez­pieczna. Wina w niej nie mieli. W ogóle nie­wiele można było w niej dostać ale za kilka mie­dzia­ków udało mi się wytar­go­wać anta­łek miodu z pry­wat­nych zapa­sów gospo­darza. Nie było mocne za to bar­dzo słod­kie ale zawsze lep­sze to niż cie­pły szczyn któ­rym raczyła się skromna kil­ku­oso­bowa reszta klien­teli.

– Pod­czas wycieczki, natkną­łem się na coś bar­dzo inte­resującego. – Ude­rzy­łem pro­sto z mostu zaraz jak roz­la­łem nam po kie­li­chu.

– Mia­no­wi­cie? – Odbił Wal­dorff pochła­nia­jąc zawar­tość kubka niczym spra­gniony mara­toń­czyk.

– Na początku wydało mi się że to nic takie­go… Zwy­kły głaz ale gdy się mu przyj­rza­łem zoba­czy­łem runy. – rze­kłem nachy­la­jąc się w jego stronę i ści­sza­jąc głos.

– Runy?

– Tak, runy. Nary­so­wa­łem je na kartce. Mam je przy sobie, o tutaj. – Wyją­łem z wewnętrz­nej kie­szeni płasz­cza, zwi­tek per­ga­minu dany mi przez Sigrun. Rozło­ży­łem go z namasz­cze­niem i poda­łem Kapi­ta­nowi. Jego źre­nice na moment się roz­sze­rzyły, ale nie dał po sobie poznać by był zasko­czony.

– Nie wiem, może gdzieś je widzia­łem. – Odparł zamy­ślony. – Gdzie dokład­nie je pan zna­lazł?

Wspa­niale. Rybka połknęła haczyk.

– Kilka metrów przed par­celą mojego klienta. – Rze­kłem nie­dbale. – Nie spo­dzie­wa­łem się podob­nego zna­le­zi­ska i pomyśla­łem że skoro wie pan tak dużo na temat Mag­de­nor to może, będzie mógł mi pomóc w roz­wią­za­niu tej zagadki.

– Może będę, może nie. Pły­wam na łaj­bach! Nie jestem detek­ty­wem czy uczo­nym. Jakby pan pytał jak węzeł zro­bić, albo jak wedle gwiazd nawi­go­wać, to tak. Opo­wia­dał­bym całymi godzi­nami, bo się na tym znam ale Runy? Nie, to nie moja branża!

– To nie pomoże mi pan?

– Tego nie powie­dzia­łem. Po pro­stu nie chcę roz­bu­dzać zbyt wiel­kich nadziei.

– Wspa­niale. – Z entu­zja­zmem kla­sną­łem w ręce. – W takim razie jutro zabie­rzemy się tam razem z kil­koma człon­kami Pań­skiej załogi!

– Z tym może być pro­blem. – Wzrok Kapi­tana uciekł gdzieś w głąb pomiesz­cze­nia. – Żaden z nich nie zej­dzie na pokład. Nie od kąt znik­nęli Ci dwaj. – Dodał, nie bez gory­czy po czym wychy­lił kolejny kubek.

– To kogo Ty wozisz na tym pokła­dzie? – Wydą­łem usta w wyra­zie niezado­wo­le­nia. – Same panienki czy face­tów? Cho­lerni tchó­rze… żeby bać się kilku bab!

– Nie w tym rzecz. – Wtrą­cił Cedrick, dłu­biąc paznok­ciem w stole. – Oni boją się Pana! Oni uwa­żają że przy­no­sisz nieszczę­ście!

– Zabo­bonna zgraja! – Wrza­sną­łem, bijąc kub­kiem w blat. Na podło­dze z chlu­po­tem roz­lała się więk­sza por­cja napoju. Mój roz­mówca, przy­glądał się z żalem to na napój wsią­ka­jący w spróch­niałe deski podłogi to na mnie. W końcu pokrę­cił bezsil­nie głową, godząc się osta­tecz­nie ze stratą i dolał sobie miodu.

– Mamy swoje zasady. Poma­gają nam prze­trwać na morzu histo­rie, które dla wielu koń­czyły się gorzej niż tylko obsra­nymi gaciami. Więc pro­szę panie Henry, tro­chę sza­cunku dla ludzi któ­rzy przy­wieźli tu pana, nara­ża­jąc na szwank wła­sne życia!

– Dobrze już dobrze. – Spu­ści­łem z tonu. – Z kim więc wyru­szymy?

– Sami. – Odburk­nął. – Pan tam był cały dzień i jak widać żyje…

Gło­śno nabra­łem powie­trze i wypu­ści­łem je ze świ­stem.

– Nie wiem czy ode­zwała się w Tobie nagle głę­boko skry­wana odwaga panie Cedrick czy to tylko głu­pota! Każde dziecko wie że raz to i głu­piemu się uda!

– Widzia­łem jak pan wal­czy na pokła­dzie Traszki. Nie musi się pan bać jak to nazwał „kilku bab” a i ja potra­fię się bro­nić. Z resztą jeśli zwa­li­li­by­śmy się całą paką na ich teren, zaraz spa­dłyby nam na głowy.

– Dobra. – Zgo­dzi­łem się. – Jutro z samego rana, tylko bądź trzeźwy – Doda­łem widząc jak łypie spod oka na karcz­ma­rza.

– Jasne, jasne. – Odburk­nął w odpo­wie­dzi.

Skła­da­łem koszulę i zamie­rza­łem w końcu się prze­spać, kiedy do okna zapu­kała Olrun. Ledwie ją pozna­łem w tym czar­nym stroju i twa­rzą uma­zaną sadzą. Jedyne jej cha­browe oczy pozo­stały tak samo zimne i nie­czułe. Otwo­rzy­łem bez pośpie­chu. Nie weszła od razu, rozej­rzała się czuj­nie i pyta­jąco spoj­rzała na mnie.

– Nie obu­dzi się. – Wyszep­ta­łem, zga­du­jąc że cho­dzi jej o dziew­czynę, smacz­nie śpiącą na moim sien­niku. Jej różowe pośladki wypi­nały się lubież­nie w naszą stronę. Westch­ną­łem w myślach, na wspo­mnie­nie figli jakie wypra­wia­li­śmy kilka minut temu.

– Co to ma być? – Syk­nęła wściele i wsko­czyła do środka, lądu­jąc nie­mal bez­gło­śnie na deskach podłogi. Musia­łem przy­znać że mi zaim­po­no­wała. Ja przy każ­dym nawet ostroż­nym ruchu spra­wia­łem że deski skrzy­piały nie­mi­ło­sier­nie, nie mówiąc już o ska­ka­niu z para­petu.

– Nie Twój inte­res. – Odbi­łem szel­mow­sko szcze­rząc zęby. Olrun prych­nęła.

– Przyj­dzie. – Bar­dziej stwier­dziła niż zapy­tała, zdej­mu­jąc z głowy kap­tur. Jej dłu­gie blond włos, skrzył się w świe­tle księ­życa.

– Tak. – Odpar­łem. – Ale uwa­żaj­cie! W lesie mogą kryć się człon­ko­wie jego załogi. Nikt ich nie widział od kiedy przy­bili do brzegu. Ponoć boją się scho­dzić na ląd ale mnie nie chce się w to wie­rzyć.

Olrun kiw­nęła głową na znak że się zga­dza.

– Widzisz to. – Poka­załem dziew­czynie fiolkę, którą trzy­ma­łem mię­dzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­ją­cym. – Dwie kro­ple tego środku a na drugi dzień led­wie sta­niesz z łóżka! Cedric­kowi poda­łem trzy takie…

– Pani zaka­zała. – Odburk­nęła a w jej dłoni zabły­snęło ostrze. – O niej też nie było mowy.

Nim postą­piła krok, sta­ną­łem jej na dro­dze.

– Nie myślisz chyba, że Ci na to pozwolę? – Wark­ną­łem i chwy­ci­łem ją za nad­gar­stek. Olrun aż jęk­nęła z bólu. Szty­let z brzdę­kiem upadł na podłogę. – Pamię­taj kim jestem Pan­nico! – Doda­łem.

Wykrzy­wiła się nieład­nie, czę­ściowo pew­nie przez ból a czę­ściowo przez to że sprawy nie miały się po jej myśli. W końcu gdy upew­ni­łem się że, nie rzuci się ani na mnie ani na moją towa­rzyszkę, roz­luź­ni­łem uścisk. Wyr­wała rękę i sycząc jak żmija cof­nęła się do para­petu.

Nim cał­kiem znik­nęła za oknem, rzu­ciła w moją stronę jado­wite spoj­rze­nie. Będę musiał na nią uwa­żać, prze­szło mi przez myśl, gdy wra­ca­łem do łóżka. Klep­ną­łem jesz­cze dziew­czynę w różowy zadek, na co odpowie­działo mi głu­che jęk­nie­cie, wydy­szane w poduszkę. Uśmiech­ną­łem się do sie­bie i chwilę póź­niej zato­ną­łem w obję­ciach Mor­fe­usza.

Pora­nek był szary. Rzadka mgła powoli wyco­fy­wała się w stronę morza a na nie­bie zapa­no­wał bury całun, desz­czo­wych chmur. Nie­wiel­kie kro­ple desz­czu inten­syw­nie zra­szały ponure Mag­de­nor. Nada­jąc temu prze­klę­temu miej­scu jesz­cze bar­dziej odpy­cha­jący wyraz.

Cedrick sie­dział na zydlu obok wej­ścia do karczmy. Gębę miał czer­woną jakby wła­śnie wyją ją z pieca. W ręku trzy­mał ogromny drew­niany kufel, z pew­no­ścią nie wypeł­niony kozim mle­kiem.

– Mia­łeś być trzeźwy! – Zau­wa­ży­łem znie­sma­czony.

– Bolał mnie łeb! – Odburk­nął patrząc na mnie z pode łba. Miał prze­krwione źre­nice a zmarsz­czone czoło, gęsto zale­wał pot. Elik­sir dzia­łał tak jak należy.

– Dobra, mniej­sza o to! Będziesz w sta­nie iść? – Zapy­ta­łem bo zaczy­na­łem mieć prze­czu­cie że może jed­nak trzy kro­ple to za wiele. Nawet na tak rosłego chłopa jak Kapi­tan.

– Taaaaa…– Odparł a ja nie mia­łem pew­no­ści czy mówi do mnie czy może zachwala tru­nek, który przed chwilą, zło­tym wodo­spa­dem wlał do gar­dła. – Idziemy.

Zach­wiał się wyraź­nie i przez naj­bliż­sze kil­ka­na­ście metrów poru­szał się jakby był wła­śnie na okrę­cie tar­ga­nym mor­der­czymi falami a nie na suchym lądzie. Zga­nia­łem się w myślach za to że znów posta­no­wi­łem pójść na łatwi­znę. Co zro­bię jak ten kolos pad­nie gdzieś po dro­dze? Prze­cież nie zawlekę go na ple­cach!

Cedrick na całe szczę­ście ani myślał się prze­wra­cać i już dzie­sięć minut póź­niej, parł w stronę Mag­de­norskiego muru z god­nym pochwały zacię­ciem. Oczy­wi­ście plą­tały mu się przy tym nogi ale jakoś uda­wało mu się nie poty­kać. Widać pro­cen­to­wało doświad­cze­nie wynie­sione z czę­stych wizyt na morzu!

Zza Mur wyszli­śmy nie­wielką boczną bramą. Główna została zamknięta a War­tow­nicy odpo­wie­dzieli głup­ko­wa­tym recho­tem na pro­po­zy­cję uchy­le­nia jej dla naszej dwójki.

Z oczy­wi­stych wzglę­dów nie mogłem użyć odpo­wied­nich dla takich sytu­acji środ­ków per­swa­zji. Więc odpu­ści­łem główne wej­ście i prze­ku­pi­łem innych War­tow­ni­ków. Tym jak widać nie zale­żało za bar­dzo na tym czy ktoś opusz­cza mia­sto. Grunt by do niego nie wlazł. Bied­niej­szy o kilka Srebr­nych, poczła­pa­łem przo­dem. Za moimi ple­cami sapiąc jak raniony mors, poru­szał się Wal­dorff. Nie cze­ka­łem na niego. Teraz wie­dząc że jest tak twardy jak wyda­wało mi się na początku, nieco pod­krę­ci­łem tempo. Niech się zma­cha, niech moc, wypa­ruje z tych jego gigan­tycz­nych mię­śni. Zasa­pany i pozba­wiony sił, będzie łatwiej­szym łupem, dla Wił.

Nie wie­dzia­łem na co stać te kobiety. Niby zła­pały mnie w swoje sidła ale szczę­ście wręcz wyjąt­kowo im w tedy dopi­sało. Dziś los mógł już nie być dla nich tak łaskawy.

Moje zanie­po­ko­je­nie potę­go­wały dwa, spo­rych roz­mia­rów tasaki. Jakie Cedrick uznał za sto­sowne, zabrać na naszą małą wyprawę. W życiu tylko kilka razy widzia­łem, w akcji te broń. Ludzi zwy­kle nale­żało póź­niej zbie­rać do kupy po całym polu walki. Nigdy nie zda­rzyło się jed­nak by ktoś wal­czył dwoma. Wola­łem sobie nie wyobra­żać jak mor­der­czy mógłby być Wal­dorff w pełni sił. Bo co do tego że potra­fił wal­czyć, nie mia­łem wąt­pli­wo­ści. Bar­dziej jed­nak niż stan zdro­wia Cedricka Wal­dorffa inte­re­so­wało mnie to co działo się w naszym oto­cze­niu.

A nie działo się nic. Dosłow­nie żywej duszy. Nie ocze­ki­wa­łem że będzie łatwo doj­rzeć śle­dzące nas Wiły i poten­cjalną załogę kapi­tana, ale bym nie był w sta­nie doj­rzeć żad­nych oznak śle­dze­nia? Wycho­dziło na to że albo oni byli tak dobrzy albo ja tak słabo wyszko­lony. W jedno ani w dru­gie nie chciało mi się wie­rzyć więc, uzna­łem że nikogo prócz nas dwóch nie ma w pobliżu.

Kapi­tan nie mówił nic przez całą drogę. Kil­ku­krot­nie gdy o coś go pyta­łem, odpo­wia­dał jedy­nie sapa­niem. Co przy­ją­łem z opty­mi­zmem. Może i jego stan się polep­szał ale nie tak szybko by można było się oba­wiać. Z tru­ci­znami bowiem bywało róż­nie. Cza­sami wystar­czyła kro­pla by zwa­lić z nóg potęż­nego męż­czyznę a innym razem ten sam spe­cy­fik nawet po czte­rech kro­plach nie był w sta­nie osła­bić drob­nej nie­wiasty. Na nic zda­wały się lek­sy­kony i spe­cjal­nie roz­pi­sane prze­licz­niki, jeśli nie miało się nie­zbędnego w tym fachu wyczu­cia. Ludzie bowiem dzie­lili się na tych odpor­nych bar­dziej i tych mniej. Bujdą były baja­nia na temat ludzi odpor­nych na wybrane dekokty lub tru­ci­zny. Ten błąd w postrze­ga­niu wyni­kał bowiem zwy­kle ze źle dobra­nej dawki lub co też było czę­ste, nie­od­po­wied­nio poda­nej tru­ci­zny. Najczę­ściej jed­nak, począt­ku­jący tru­ci­ciele mieli pro­blemy z daw­ko­wa­niem. Jedni poda­wali jej zbyt mało inni, któ­rych zde­cy­do­wa­nie było wię­cej, zbyt dużo. Co także nie było dobre. Gdyż orga­nizm otru­tego, zwy­kle reago­wał zbyt gwał­tow­nie. W takich wypad­kach tru­chło nie pozo­sta­wiało wąt­pli­wo­ści z jakiego powodu jego wła­ści­ciel opu­ścił ten padół nieszczę­ścia. To z kolei krzy­żo­wało plany tru­ci­cieli. Prze­sławna Elle­nora z Czar­nych Brze­gów. Najw­spa­nial­sza tru­ci­cielka i badaczka, mawiała w swych księ­gach że „Co nie zmarło po jed­nej, umrze po dwóch” czym nama­wiała do roz­trop­no­ści w dzia­ła­niu i roz­waż­nym obdzie­la­niu tru­ci­zną. O tym że wie­działa co mówi świad­czyły sta­ty­styki a w nich Elle­nora bez­sprzecz­nie kró­lo­wała. Idąc za przy­kła­dem mądrzej­szych od sie­bie, także i Ja, sto­so­wa­łem ostroż­nie ten rodzaj pomocy.

Do miej­sca spo­tka­nia dotar­li­śmy dokład­nie w momen­cie w któ­rym z sza­rych spłasz­czo­nych chmur, puściła się fala rzę­si­stego desz­czu. Rzadki drze­wo­stan nie dawał odpo­wied­niej osłony, dla­tego też w kilka chwili cał­ko­wi­cie prze­mo­kło mi ubra­nie. Nie po raz pierw­szy żało­wa­łem że nie zabra­łem ze sobą płasz­cza. Jak się póź­niej oka­zało żało­wać mia­łem nie tylko tego.

Pierw­sza Wiła wysko­czyła zza moich ple­ców. Dziwne, bo nawet jej się tam nie spo­dzie­wa­łem! W prze­ci­wień­stwie do mnie, zasko­czonym nie wyda­wał się Wal­dorff. W jego dło­niach w mgnie­niu oka poja­wiły się tasaki a zaraz póź­niej zalała mnie fala gorą­cego kar­ma­zynu. Młoda Wiła która naj­wy­raź­niej źle oce­niła swoje szanse leżała zaraz przede mną, roz­pła­tana na pół. Na twa­rzy zastygł jej wyraz zdzi­wie­nia. Nim unio­słem głowę kolejne dwie wypa­dły zza drzew. Bez zasta­no­wie­nia rzu­ciły się na Kapi­tana. Ten wyko­nał mły­nek, unik­nął obu włóczni i bez­li­to­śnie ciął po ple­cach. Wiły nie zdą­żyły nawet krzyk­nąć.

Kolejne nie były już tak poryw­cze. Powoli wyło­niły się zza osłon. Kilka mie­rzyło z łuków ale więk­szość dzier­żyła włócz­nie. Najwidocz­niej pla­no­wały wziąć go żyw­cem.

Cedrick spoj­rzał na mnie wiel­kimi prze­krwio­nymi oczami. Był wście­kły i cho­lernie nabu­zo­wany.

– Tyyy…– Warkną przez zaci­śnięte zęby. – Tyyy… Idioto!

Nie mie­li­śmy czasu na dłuż­szą roz­mowę. Wiły znów zaata­ko­wały. Tym razem mądrze, ze wszyst­kich stron. Wal­dorff był jed­nak, jak się tego spo­dzie­wa­łem, wpraw­nym zabi­jaką. Bły­ska­wicz­nie wywi­nął się spod drzew­ców włóczni, odbił ostrzem nad­la­tu­jącą strzałę i nim kobiety zdą­żyły się prze­gru­po­wać zaata­ko­wał. Wpadł mię­dzy nie jak wilk mię­dzy bez­bronne owieczki. Ciął i rąbał z zim­nym wyra­cho­wa­niem. Wiły nie krzy­czały. Umie­rał w mil­cze­niu, jak ryby wyrwane na brzeg. Kolejne kobiety parły do przodu a mor­der­czy Wal­dorff tań­czył mię­dzy nimi nio­sąc śmierć. Widząc co wyczy­nia zaczy­na­łem żało­wać że nie poda­łem mu jed­nak czte­rech kro­pel dekoktu i zara­zem dzię­ko­wa­łem Bogu że w ogóle coś mu poda­łem. Wola­łem nie wie­dzieć jak zabój­czy musiał być ten czło­wiek gdy był w pełni sił.

W chwili gdy ostat­nia z ata­ku­ją­cych upa­dła twa­rzą na omszałą ściółkę zza ple­ców swo­ich towa­rzy­szek wyło­niła się Kara. Miała na sobie żela­zny napier­śnik i kol­czugę. Głowę chro­nił wysoki hełm z pió­rami. W dło­niach ści­skała ogromny miecz. Ten sam który spo­czy­wał na jej kola­nach prze­szło kil­ka­na­ście godzin temu, w kry­jówce Wił.

– Pozna­jesz?! – Sigrun unio­sła ostrze nad głowę. – Skur­wy­synu!

Cedrick splu­nął i prze­tarł spo­cone czoło.

– Nie pie­prz…– Wysa­pał. – Tylko sta­waj! Jeśli masz jesz­cze resztki honoru! A Ty! – Zwró­cił się do mnie tonem, który nie miał prawa mi się spodo­bać. – Kim­kol­wiek jesteś, szy­kuj się bo zdech­niesz następny!

Sigrun skrzy­wiła się brzydko i cisnęła miecz przed sie­bie. Stal z brzę­kiem upa­dła na kamie­nie.

– Bierz to – Syk­nęła. – Jeśli potra­fisz!

Nie wiem kiedy w jej dło­niach poja­wiła się włócz­nia ale nim Cedrick wyko­nał krok, wbiła się tuż przed nim. Kapi­tan nie zwa­ża­jąc na zabój­czą szyb­kość prze­ciw­niczki, zaled­wie dwoma susami zna­lazł się przy orężu. Gdy się nachy­lił, kolejna włócz­nia prze­cięła mu drogę. Tym razem staną jak wryty. Wbił w Kare jado­wite spoj­rze­nie i przy­jął postawę obronną.

– Chodź Suko! – Zawar­czał groź­nie. Przy­po­mi­nał w tym tygrysa, zapę­dzo­nego w róg przez myśli­wych.

Kara wystrze­liła w jego stronę jak bełt z gigan­tycz­nej kuszy. Bez waha­nia wyko­nała serię pchnięć. Śmier­tel­nych dla nie­wpraw­nego prze­ciw­nika, którą o dziwo. Wal­dorff odparł z dzie­cinną łatwo­ścią. Po mimo swo­ich gigan­tycz­nych roz­mia­rów. Kapi­tan oka­zał się czło­wie­kiem niezwy­kle zwin­nym a jego bojowe umie­jęt­no­ści, dla każ­dego kto choć raz miał miecz w ręce, wyda­wały się być mistrzow­skie. Kara na prze­mian ata­ko­wała i odska­ki­wała. Niczym kocica, tań­cząca w około tłu­stego szczura. Nie była jed­nak w sta­nie choć dra­snąć Kapi­tana. Barczy­sty męż­czy­zna odpie­rał jej ataki za każ­dym razem, co raz pró­bu­jąc dosię­gnąć prze­ciw­niczkę, zdra­dli­wymi cię­ciami od spodu. Sapał przy tym jak kowal­ski miech a na jego czoło co raz wyle­wały się strugi potu.

Cedrick może i był nadzwy­czaj odporny i bie­gły w sztuce fech­tunku, nie mógł jed­nak nic pora­dzić na tru­ci­znę, coraz moc­niej odci­ska­ją­cej piętno na jego orga­nizmie.

Sigrun za to zda­wała się być nie­zmor­do­wana. Z upo­rem god­nym podziwu, pona­wiała swoje ataki. Kołu­jąc i plą­sa­jąc jak fretka, uni­kała cięż­kich ostrzy tasa­ków. Dziu­ra­wiąc coraz mniej szczelną gardę opo­nenta. Nim wytrawny mnich, zdą­żyłby zmó­wić „Ojcze nasz” wąskie ostrze włóczni zna­lazło w końcu drogę do ciała Cedricka. Z miej­sca pod prawą pachą, buch­nęła krew. Kapi­tan zawył i z impe­tem mach­nął na odlew z lewej. Jedy­nie swo­jej szyb­ko­ści Sigrun zawdzię­czała to że nie stra­ciła głowy. Nie bacząc na ryzyko, ponow­nie dosko­czyła do Wal­dorffa. Tym razem jed­nak gład­kim zwo­dem unik­nęła tasaka, pchnęła od spodu wprost w odsło­nięty pod­bró­dek. Spod czer­wonej brody try­snęła posoka. Kapi­tan znie­ru­cho­miał z oczyma wbi­tymi w dal, by w kon­se­kwen­cji zwa­lić się z impe­tem na zie­mie. Wiła cof­nęła się o krok. Jej twarz i zbroję pokry­wała war­stwa krwi i błota a na twa­rzy na moment poja­wił się nie­po­kojący wyraz obłędu. Nie wiem kim wcze­śniej była ta kobieta ale teraz na pewno stała się tą któ­rej imię nosiła. Wal­ki­rią.

– Kła­ma­łam. – Odpowie­działa jakby to miało mi wystar­czyć za wszystko. – Czego się spo­dzie­wa­łeś Kruku?

– A nasza umowa? – Zapy­ta­łem naiw­nie. – Słowa Wił, nie wiele zna­czą…

– Czy słowo dane więź­niowi mogło coś zna­czyć? – Odpowie­działa pyta­niem i upiła łyk wina.

– Zaska­ku­jąco gładko przecho­dzi się w tych pro­gach z maje­statu Gościa do nie­doli Więź­nia!

– Prawo władcy! – Rze­kła już mniej przy­chyl­niej. – I lepiej dla Cie­bie byś nie pró­bo­wał okre­ślić, jak mocne miej­sce, ma wśród tych praw, prawo łaski!

Ugry­złem się w język, dosłow­nie w ostat­niej chwili. Draż­niło mnie to poczu­cie bez­kar­no­ści jakim epa­to­wała Sigrun. Obrzy­dliwa oszustka i krę­taczka jak się oka­zało! No, ale czego wła­ści­wie się spo­dzie­wa­łem? Czy tego, że pato­lo­giczny kłamca raz w życiu powie prawdę?

Że dotrzyma danego słowa? Sam byłem sobie winien i może dla­tego złość doskwie­rała mi bar­dziej niż powinna.

Sie­dzieliśmy w tej samej sali z posą­gami w któ­rej po raz pierw­szy spo­tkałem Sigrun. Ona, jak poprzed­nio miała na sobie lekką suk­nię. Ja, jak poprzed­nio mia­łem zwią­zane ręce. Towa­rzy­szyły nam dwie Wiły. Stara Sibil i Olrun. Obie, celo­wały do mnie gro­tami włóczni.

– Mogłaś powie­dzieć od razu…– Wydu­si­łem z sie­bie kolejną naiwną myśl.

– Mogłam. – Przy­znała Sigrun. – Pyta­nie brzmi, czy w tedy byś mi pomógł?

Pew­nie że nie! Pomyśla­łem.

– Widzisz! – Odpowie­działa sobie sama, cel­nie odczy­tu­jąc moje mil­cze­nie. – Nie dziw się więc już dłu­żej! Dobry władca zrobi wszystko by uchro­nić swój lud przed zagładą! Nawet jeśli w tym celu będzie musiał kogoś wyko­rzy­stać! A Ty… sam wpa­dłeś nam w ręce! Przy­znaj że nie wykorzysta­nie takiej szansy, nie byłoby niczym innym jak nie­go­spo­dar­no­ścią! Stratą drze­mią­cego w Tobie poten­cjału i zwy­kłą głu­potą!

Mil­cza­łem. Sytu­acja w jakiej się zna­la­złem nie pozwa­lała mi na wygła­sza­nie szcze­rych opi­nii. Na uda­wa­nie że nic się nie stało też było już za późno a przy­zna­wać słusz­ność tym bred­niom nie mia­łem najnor­mal­niej w świe­cie ochoty. Tak więc mil­cze­nie wyda­wało mi się na tą chwilę naj­słusz­niej­szym roz­wią­za­niem.

– No, nie mogę! – Zaśmiała się nagle. Śmie­chem tak szcze­rym i rado­snym że nie­mal nie pasu­ją­cym do czasu i miej­sca. – Czy Ty wła­śnie nie zacho­wu­jesz się jak Baba? Olrun powiedz mi, jak go kąpa­łaś tra­fi­łaś na korzeń? Czy może nasz wspa­niały Kruk ma tyle wspól­nego z męż­czyzną co ryba z oran­gu­ta­nem?

Śmiała się tylko stara Sibil.

– No dobra. – Powie­działa po chwili widząc że nie­wiele zdzia­łała tymi pro­stac­kimi wywo­dami. – Nie chcesz gadać, nie musisz ale posłu­chaj co mam Ci do powie­dze­nia! Oszu­ka­łam cie, to prawda! Nie myśl jed­nak że gdzieś mam Twoje zasługi! Pomo­głeś nam, to i masz naszą wdzięcz­ność. – Prych­ną­łem ale ona zdała nie zwró­cić na to uwagi, co innego Stara. Ta wymie­rzyła mi nie­przy­jem­nego kuk­sańca w żebra, drzew­cem włóczni. Dziko przy tym recho­cząc.

– A my potra­fimy być wdzięczne! – Sibil się­gnęła dło­nią do dekoltu. Dwoma zgrab­nymi pal­cami, zanur­ko­wała w sowi­cie wyeks­po­no­wa­nej szcze­li­nie, mię­dzy kształt­nymi pier­siami i wyjęła z niej zawi­niątko. Nie­wielki kawa­łek papieru, sta­ran­nie zło­żony i szczel­nie otu­lony skraw­kiem jedwa­biu. Kara poma­chała mi nim przed nosem, by następ­nie odło­żyć go na sto­lik.

– Co to ma być? – Zapy­ta­łem nie spusz­cza­jąc wzroku z tajem­ni­czego przedmiotu.

– To? – Sibil udała zdzi­wie­nie, cmo­ka­jąc gło­śno. – Zna­lazłam to w por­t­kach tego Two­jego Sanorgi. Uprze­dza­jąc pyta­nie, powiem że nie mam poję­cia co znaj­duje się w środku.

– Aku­rat! – Rzu­ci­łem opry­skliwe i jak się spo­dzie­wa­łem kolejne dwa kuk­sańce obiły moje już mocno posi­nia­czone żebra.

– Nie wie­rzysz mi? Ale to nic. Wiedz jed­nak że Sanorga, bar­dzo mocno sta­rał się mnie prze­ko­nać bym poparła jego spra­wę… ale jak mia­łeś oka­zję się prze­ko­nać. Mnie inte­re­suje tylko los moich pod­opiecz­nych. A Wy face­ci… cóż… od czasu do czasu przy­daje się Wasza pomoc… pod pie­rzyną! Nic wię­cej. On też to zro­zumiał. Nie­stety był mniej pokorny niż Ty i nim znik­nął w odwe­cie zarżną kilka dziew­czyn.

– To Zabój­ca… czego się spo­dzie­wa­łaś? Że jak mu odmó­wisz, to zostawi poże­gnalny liścik i odej­dzie o brza­sku? – Kara unio­sła dłoń, nie jed­nak by mi prze­rwać ale by powstrzy­mać Starą przed wymie­rze­niem mi kolej­nego ciosu.

– Dość już! Wyno­sić się! – Roz­kazała tonem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu. Obie Wiły bez mruk­nię­cia wyko­nały pole­ce­nie.

– Wiem kim był i co ryzy­ko­wa­łam. – Zaczęła zaraz gdy Olrun zamknęła z sobą drzwi. – Musia­łam się jed­nak jakoś dowie­dzieć co pla­nuje i jaki miałby być w tym udział Wił. I choć z początku jego pro­po­zy­cje wydały mi się kuszące, to jed­nak szybko prze­ko­nałam się kim jest! A nie był nikim innym jak wil­kiem w owczej skó­rze. Łak­ną­cym krwi. Tak czy ina­czej chcę byś zła­pał tego dra­nia rów­nie mocno co Ty! Ciesz się, gdyby nie jego wystę­pek pew­nie leżał­byś teraz mar­twy obok Wal­dorffa a tak nie dość że ura­to­wa­łeś skórę to jesz­cze dam Ci moż­li­wość wyko­na­nia zle­ce­nia!

– Ciężko jest ufać Twoim zapew­nieniom. W końcu jestem więź­niem a jak sama powie­działaś „Czy słowo dane więź­niowi mogło coś zna­czyć?”

Mach­nęła ręką jakby odpę­dzała od sie­bie rój tłu­stych much.

– Nie łap za słówka bo nie jesteś poli­ty­kiem a Ja dur­nym wyborcą! Co powie­działam to powie­działam, a co mówię to mówię! Dosta­niesz wol­ność i to zawi­niątko. Sama nie mam poję­cia gdzie ten Drań! Mógł się zaszyć ale przy odro­bi­nie szczę­ścia znaj­dziesz pod­po­wiedź w tym liści­ku… a my… ni­gdy wię­cej się nie spo­tkamy! – Kla­snęła i jak za każ­dym poprzed­nim razem zza drzwi wyło­niła się Wiła. Tej nie zna­łem ale to i tak nie miało zna­cze­nia. Wiła chwy­ciła mnie za nad­garstki i naka­zała wstać. Gdy byli­śmy już przed drzwiami. Odwró­ciłem się jesz­cze w stronę Sigrun. Stała z rękami zło­żo­nymi na piersi i chyba na to cze­kała.

– Kim był Wal­dorff?

– Sza­leń­cem, Psy­cho­patą, Boskim Poma­zań­cem… kto to wie.

Kusze Vil­liań­skie były nie­wiel­kie. Bez trudu można było scho­wać je pod płaszcz i nie wzbu­dzić podej­rzeń nawet naj­czuj­niej­szych straż­ni­ków. Prze­mkną­łem więc nie­po­strze­że­nie obok rewi­du­ją­cego patrolu. Mia­łem na sobie długą szatę i wielki płó­cienny tur­ban. Zwy­czajowe ubra­nie tutej­szych kup­ców. Moja skó­rzana kurtka i wyso­kie buty z cho­lewą spo­koj­nie spo­czy­wały w wikli­no­wym koszu. Tutej­szym zwy­cza­jem, prze­wie­szo­nym rze­mie­niami na ple­cach. Dar­łem się jak cała reszta, bez ładu i składu. W końcu kamu­flaż to pod­stawa uda­nego polo­wa­nia.

Z kar­teczki którą otrzy­ma­łem od Kary wywnio­sko­wa­łem że Sanorga spo­tka się na Targu w Faelos z nie­ja­kim Ygril­lem. Nie­stety nie wie­dzia­łem kiedy. Dla­tego, posta­no­wi­łem prze­nik­nąć do kupiec­kich struk­tur. Dzięki temu mogłem całymi dniami prze­sia­dy­wać na Targu.

Nie wzbu­dza­jąc podej­rzeń straż­ni­ków i cie­kaw­skich. Jak zwy­kle do nie­mal trzech tygo­dni roz­ło­ży­łem się na niewiel­kim pla­cyku, tuż obok świą­tyni lokal­nego Bóstwa Słońca. Pie­czo­ło­wi­cie roz­ło­ży­łem stertę drew­nianych figu­rek. Pro­stej lecz solid­nej, per­so­ni­fi­ka­cji Boga Ra. Półczło­wieka – pół­so­koła. Usia­dłem na wysłu­żo­nym zydelku i wachlu­jąc się liściem pal­mowca, cze­ka­łem. Goście targu nie­chęt­nie odwie­dzali mój pla­cyk i nic dziw­nego. Spe­cjal­nie zawy­ży­łem ceny pro­duk­tów i manie­rami, wprost z rynsz­toka. Sku­tecz­nie odstra­sza­łem poten­cjalną klien­tele. Nie chcia­łem by bandy poten­cjal­nych nabyw­ców, zło­dziei i wszel­kiej maści nacią­ga­czy jakich tu nie bra­ko­wało, nie­po­trzeb­nie utrud­niały mi obser­wa­cję.

Zła kon­dy­cja maleń­kiego inte­resiku, nie­wiele mnie jed­nak obcho­dziła. Najważ­niej­sze było zlo­ka­li­zo­wa­nie Sanorgi. Zapłata za jego głowę była tak wysoka że z nawiązką zre­kom­pen­suje mi ponie­sione dotąd straty. Oczy­wi­ście przy­szło mi do głowy że Sigrun, mogła najnor­mal­niej w świe­cie sama podro­bić liścik i śmiać się teraz z mojej naiw­no­ści ale czy mia­łem inne wyj­ście?

Wszel­kie tropy ucięły się w tym nie­szczę­snym Mag­de­nor. Jedyne na co mogłem liczyć, to łut szczę­ścia. Westch­ną­łem głę­boko i pola­łem sobie wody do niewiel­kiej cza­reczki. Było pie­kiel­nie gorąco a woda, choć śmier­dząca, roz­da­wana była za darmo. Dla mnie, uda­jącego, skne­ro­wa­tego kupca, sta­no­wiła najlep­sze i zra­zem jedyne źró­dło orzeź­wie­nia.

Nim przy­chy­li­łem naczy­nie do ust za stra­ga­nem z kar­me­li­zo­wa­nymi dak­ty­lami zama­ja­czyła mi zna­joma postać. To był On! Naresz­cie się poja­wił. Jak przy­pusz­cza­łem nie był sam. Towa­rzy­szyli mu dwaj Skan­dyń­czycy. Niscy blon­dyni o prze­ni­kli­wych błę­kit­nych oczach, zde­cy­do­wa­nie wyróż­niali się z tłumu. Jeden z wielką szramą na pra­wym policzku wyda­wał się star­szy. Kto wie, być może był nawet ojcem kro­czą­cego obok mło­dziana? To by nie było wcale takie dziwne. Wielu Skan­dyń­czyków za naj­bliż­szego kom­pana w wypra­wach bojo­wych wybie­rało członka rodziny.

Ich sze­ro­kie mie­cze budziły respekt wśród bywal­ców targu a twarde obli­cza, najem­nych woja­ków znie­chę­cały nawet miej­scową straż. Nie było w tym nic dziw­nego. Nawet do tego rejonu Cesar­stwa docho­dziły wie­ści o ponu­rej sła­wie tej nacji. Sam widzia­łem ich w akcji kilka lat temu. Brudne typki, o lep­kim spoj­rze­niu i strasz­li­wie szyb­kich rękach. Ide­al­nie nada­wali się do ochrony osób i zwy­kle tym się trud­nili. Sanorga widać nie lubił ryzyka.

Z wikli­no­wego kosza wyją­łem kuszę. Broń sta­ran­nie zawi­nięta w płótno mogła ucho­dzić za cokol­wiek. Nie wzbu­dzała podej­rzeń, swoją znie­kształ­coną bryłą. O to wła­śnie mi cho­dziło. Dzię­ko­wa­łem w duchu za roz­trop­ność jaką wyka­za­łem, loku­jąc się wła­śnie w tym miej­scu.

Z dala od zgiełku i wzroku straży, mogłem spo­koj­nie przy­go­to­wać się do strzału. Bełty ukry­łem w wydrą­żo­nych kadłu­bach Ra. Wyją­łem trzy. Na wię­cej wystrza­łów nie miał­bym ani czasu ani szans. Rozło­ży­łem dywa­nik tak by przy­jąć wygodną pozy­cje. Osa­dzi­łem pierw­szy grot w rowku. Skan­dyń­czycy oka­zali się pro­fe­sjo­na­li­stami. Obstą­pili swo­jego klienta tak by mak­sy­mal­nie utrud­nić zada­nie poten­cjal­nemu strzel­cowi. Bie­dacy. Nie mogli wie­dzieć że jestem tak cho­lernie dobrym strzel­cem. Przy­mkną­łem lewe oko i wstrzy­ma­łem oddech. Powiał lekki wiatr od lewej, szybko wzią­łem poprawkę na wiatr. Jesz­cze chwila, jeden krok w bok blond zabi­jaki i…

Sanorga upadł. Z pra­wego oczo­dołu ster­czała mu strzała o śnież­no­bia­łej brze­ch­wie. Skan­dyń­czycy w mgnie­niu oka dosko­czyli do swo­jego chle­bo­dawcy. W ich dło­niach zabły­snęły ostrza mie­czy. Czujne błę­kitne źre­nice, dokład­nie lustro­wały oko­lice. Dla Sanorgi było już jed­nak za późno. Taki strzał nie pozo­sta­wia żad­nych nadziei. Nie od razu doj­rza­łem strzelca. Ukrył się za stra­ga­nami, kil­ka­na­ście metrów ode mnie. W ruchach nie­spo­dzie­wa­nego Anioła Śmierci było coś nie­po­kojąco zna­jo­mego. Nie mia­łem się jed­nak czasu by nad tym zasta­na­wiać. Skan­dyń­czycy prze­dzie­rali się bowiem w moją stronę. Roz­da­jąc na prawo i lewo solidne razy, każ­demu kto stał im na dro­dze. Na Targu o dziwo nie zapa­no­wał chaos. Widać bywalcy Wiel­kiego Targu w Faelos przy­wy­kli do roz­rób. Jedy­nie kilku młod­szych stra­ga­nia­rzy uznało że na dziś koniec z bizne­sem. Reszta roz­stą­piła się pod napo­rem zabi­ja­ków, lecz na­dal przy­glądała się roz­wo­jowi sytu­acji. Nie cze­kając, nacisną­łem na spust. Bełt ze świ­stem roz­ciął gorące powie­trze i z obrzy­dliwym chrup­nię­ciem roz­kru­szył ramię star­szego z napast­ni­ków. Skan­dyń­czyk zachwiał się i upadł. Został jeden. Nie było już czasu nie prze­ła­do­wy­wa­nie, odrzu­ci­łem kuszę i się­gną­łem pod tur­ban. Wyją­łem zeń dwa szty­lety. Jed­nym od razu cisną­łem w stronę młod­szego. Wyraź­nie zasko­czo­nego takim roz­wo­jem spraw. Muszę przy­znać że nie doce­ni­łem jego zwin­no­ści. Nie­mal bez trudu uchy­lił się przed nad­la­tu­ją­cym szty­le­tem. Rzu­cił coś w twar­dym gar­dło­wym języku do star­szego i ruszył w moją stronę. Jego miecz dawał mu prze­wagę. Szty­le­tem nie dało się blo­ko­wać tak potęż­nego ostrza a jego dłu­gość pozwa­lała na bez­pieczne trzy­ma­nie mnie na dystans. W ułamku sekundy pod­ją­łem decy­zję o ucieczce. Nie mia­łem szans na wygraną. Nie z roz­wście­czo­nym Skan­dyń­czykiem dzier­żącym ostrze nie­mal tak dłu­gie jak on sam. Prze­sko­czy­łem nad stra­ga­nem z mie­dzia­nymi bran­so­le­tami, bar­dzo popu­lar­nymi wśród miej­sco­wych kobiet i zanur­ko­wa­łem pod sto­iskiem rzeź­nika. Po dro­dze stra­ci­łem tur­ban i nie­mi­ło­sier­nie uta­pla­łem krwią nowe spodnie. Z wrza­sków za moimi ple­cami wywnio­sko­wa­łem że Młod­szy z ochro­nia­rzy Sanorgi nie zamie­rzał odpu­ścić. Ruszy­łem więc w stronę zabu­do­wań. Tam w cia­snych ulicz­kach mia­łem jakieś szanse. Bie­głem ile sił w zdrę­twia­łych nogach. W myślach prze­kli­na­jąc swoją głu­potę. Mogłem dać dyla od razu jak zoba­czy­łem co się święci ale nie! Ja musia­łem popa­trzeć, spraw­dzić kto tak naprawdę sprzątną mój cel. Teraz mia­łem na karku rząd­nego zemsty mor­dercę i ani jed­nego argu­mentu po mojej stro­nie. Chwilę zasta­na­wia­łem się czy aby nie spró­bo­wać rzu­cić dru­gim szty­le­tem. Ponie­cha­łem jed­nak, mając świeżo w pamięci nie­ludzką zwin­ność Skan­dyń­czyka. Z resztą pozby­cie się od tak, ostat­niego oręża jakie mi pozo­stało osta­tecz­nie przy­pie­czę­to­wa­łoby mój los. Prze­biegłem dobre kil­ka­set metrów, klu­cząc i co raz zmie­nia­jąc kie­ru­nek. Byłem w Faelos dobrych kilka tygo­dni i w tym cza­sie dość nie­źle przy­swo­iłem plan pobli­skich ale­jek. Sta­no­wią­cych dla nie­uważ­nego podróż­nika praw­dziwy labi­rynt. Poczu­łem się tro­chę jak Teze­usz. Z tą róż­nicą że mnie nie chciał zaszlach­to­wać Mino­taur a bli­żej nie okre­ślony mło­dzie­niec. W dodatku Teze­uszowi z pomocą przy­szła Ariadna a ja mogłem liczyć jedy­nie na sie­bie. Scho­wa­łem się w jed­nym z zauł­ków. Wrza­ski straż­ni­ków, któ­rzy naj­wy­raź­niej uznali że najwyż­szy czas wziąć się za wpro­wa­dza­nie porządku, zostały gdzieś z tyłu. Zosta­łem tylko ja i On. Sły­sza­łem jego kroki. Śpie­szył się ale nie był an tyle głupi by na ślepo brnąć przed sie­bie. W dodatku sku­ba­niec nie­mal nie wyda­wał dźwię­ków. Nie sapał ze zmę­cze­nia ani nie wydzie­rał się na całe gar­dło jak mie­wają w zwy­czaju najem­nicy. Był cichy i czujny jak pan­tera. Cho­lerny Skan­dyń­ski zabójca!

Powoli zakra­dłem się za róg. Wyj­rza­łem, ale poza kil­koma tykwami z wodą i mie­dzia­nym ron­dlem, pew­nie słu­żą­cym za noc­nik, nie doj­rza­łem niczego. Westch­ną­łem głę­boko i gdy już mia­łem ruszyć wzdłuż alei poczu­łem na karku chłód. To była Stal. Co do tego nie mia­łem wąt­pli­wo­ści. Powoli odwró­ciłem głowę by po raz ostatni spoj­rzeć w oczy mojego neme­zis.

Młody Skan­dyń­czyk patrzył na mnie obo­jęt­nie. Jego błę­kitne źre­nice nie wyra­żały niczego.

Dla niego byłem tylko kolej­nym tru­pem. Śmie­ciem nie war­tym choćby odro­biny nie­na­wi­ści. Może i wyda się to dziwne ale poczu­łem się tym ura­żony. Wie­działem że zginę ale śmierć zadana przez osobę która jest zdolna do odczu­wa­nia wyda­wała mi się bar­dziej w porządku niż… Nie dokoń­czy­łem myśli. Ostrze zawę­dro­wało ku górze. To koniec. Par­szywy i jakże godny poża­ło­wa­nia. Zamkną­łem oczy. To potrwa chwilę. Rozłu­pie mi czaszkę i nawet nie poczuję że umie­ram.

Cios jed­nak nie padł. Za to coś z mla­śnię­ciem opa­dło na zie­mię. Powoli roz­war­łem powieki. Młody Skan­dyń­czyk leżał naprze­ciw mnie. Z jego pra­wego oczo­dołu ster­czała biała brze­chwa. Nie żył. Nie mógł żyć. Rozej­rza­łem się gorącz­kowo. Czy to ta sama osoba która zabiła Sanorge ura­to­wała mi życie? Doj­rza­łem ją w głębi alei. Tej samej w któ­rej zamie­rza­łem się ukryć. Na głowę miała nasu­nięty kap­tur, jed­nak nie na tyle bym nie poznał kim była!

– Olrun. – wyszep­tałem z nie­do­wie­rza­niem. Młoda Wiła stała przede mną, jej cha­browe oczy nie wypeł­niała już nie­na­wiść, było w nich coś innego, coś czego źró­dła nie spo­dzie­wa­łem się w tej zahar­to­wa­nej w boju wojow­niczce. Chcia­łem do niej podejść ale ona cof­nęła się o krok i gestem wska­zała na dach sąsied­niego budynku. No tak. Nie była sama. Wiły celu­jącej do mnie z góry nie zna­łem. Wie­działem jed­nak że w razie koniecz­no­ści nie chybi.

– Pani prze­ka­zuje pozdro­wie­nia! – Usły­sza­łem zza ple­ców. Mój Boże! Zaczy­nało mnie iry­to­wać to z jaką łatwo­ścią zacho­dzą mnie od tyłu.

– Czemu mnie ura­to­wałyście? – Zary­zy­ko­wa­łem pyta­nie.

– Olrun. To jej krew prze­la­łeś i to do niej należy Twoje życie. – Usły­sza­łem w odpo­wie­dzi.

Chwilę póź­niej już ich nie było. Znik­nęły. Z nie­wia­do­mych mi przy­czyn Młoda Wiła posta­no­wiła mnie oszczę­dzić. Gdzieś w gło­wie koła­tała mi myśl że może jed­nak to jedy­nie odwle­cze­nie wyroku.

Koniec.

Wiły

W mig prze­wi­dzia­łem zamiary infor­ma­tora. Jego podłe inten­cje, wręcz malo­wały się na okrą­głej, pokry­tej kro­stami twa­rzy. Doprawdy, nędzny był z niego skry­to­bójca i jesz­cze gor­szy intry­gant! Czy mogłoby obejść się bez uży­cia siły? Czy gdyby wcze­śniej pocią­gnął za inne sznurki, w deli­kat­nym poje­dynku na słowa, wyja­wiłby mi tajem­nice po dobroci? Czy jed­nak zasto­so­wane wobec niego środki, nazwijmy to „pre­wen­cyjne”, były w tym bez­na­dziej­nym przy­padku nie­zbędne? Tego nie mogłem wie­dzieć. Nie przej­mo­wa­łem się tym jed­nak zbyt­nio. Prze­lotna i nie­pro­szona myśl po pro­stu wpa­dła i wypa­dła mi z głowy nie­mal od razu. Dokład­nie w chwili kiedy to ten nadęty dupek, skom­lał u moich stóp. Kur­czowo zaci­skając dłoń, na odrą­ba­nym nad­garstku. Druga odcięta dłoń, na­dal sil­nie zaci­skała klingę szty­letu.

Krew na szczę­ście, nie try­skała obfi­cie. Przy­naj­mniej nie tak jak można było się tego spo­dzie­wać. Swoje zro­biło strasz­liwe zimno i sam oka­le­czony. Sku­pia­jący całą swą uwagę na tamo­wa­niu krwa­wie­nia.

– A teraz poroz­ma­wiamy o szlach­cicu. – Ton mojego głosu zabrzmiał ostro.

– Widzia­łem go raz… cho­lera… boli. – Wysy­czał przez zaci­śnięte szczęki, nawet nie pró­bu­jąc podnieść wzroku.

– Dość już o Tobie! – Rzu­ci­łem tonem na tyle jed­no­znacz­nym, że nawet taka pokraka jak Gun­ter, powinna zro­zu­mieć, że za nic miał jego cier­pie­nia.

– Opo­wiedz mi lepiej o Sanor­dze! Co robił w tej podłej dziu­rze? Gdzie go szu­kać? Chyba że wolisz dra­pać się po tyłku łok­ciami!

Widok ogrom­nych, prze­ra­żo­nych oczu, tego pół­czło­wieka, napa­wał mnie zado­wo­le­niem.

Tak powi­nien wyglą­dać każdy, to miał czel­ność odma­wiać, współ­pracy z Sza­rym Kru­kiem. Gdy ten ład­nie prosi.

Gun­ter pró­bo­wał się podnieść z klę­czek ale jeden solidny kop­niak, sku­tecz­nie oba­lił go z powro­tem na chłodny gra­fit alejki. Zre­zy­gno­wany, oparł się ple­cami o ścianę karczmy. Dokład­nie tam gdzie zdo­bił ją wie­lo­barwny liszaj, zaschnię­tych wymio­cin. Splu­nął w bok, gęstą mie­szanką śliny i krwi. Rzu­cił w moją stronę spło­szone spoj­rze­nie. W końcu doszło do jego pustego łba że nie miał żad­nych szans, że w tym poje­dynku, został doszczęt­nie zdru­zgo­tany.

– Był sam. – Zaczął celu­jąc wzro­kiem w roz­gwież­dżone niebo. – Sam jak palec! Wyobra­żasz to sobie? Ubrany jak dwor­ski paź, paso­wał do tego miej­sca jak wszy do kró­lew­skiego dworu.

Uśmiech­ną­łem się pod nosem, widać było że Gun­ter nie­wiele wie­dział o higie­nicz­nych zwy­czajach panu­ją­cych na dwo­rach.

– Wzbu­dził nie lada zain­te­re­so­wa­nie pod Zde­ch­łym Osłem. Bóg mi świad­kiem że każdy z bywal­ców palił się do roboty, na widok jego wypcha­nej kiesy. On jed­nak nic sobie z tego nie robił. Dosiadł się do kilku opry­chów i zamó­wił piwo. Tylko sobie! Masz poję­cie? Nie mogło się rzecz jasna coś takiego obejść bez roz­róby. Jeden dry­bla­sów zamach­nął się nawet nachajką. Sęk w tym że ten Wasz szlach­cic, to nie z pierw­szej łapanki Drań! Ugo­dził olbrzyma rapie­rem! Nim ten zdo­łał na dobre wstać i nie cze­kając zała­twił jego kum­pli dwoma szty­chami!

Kiw­ną­łem z uzna­niem. To potwier­dzało że Gun­ter mówi o face­cie któ­rego tro­pem podą­ża­łem od dwóch mie­sięcy.

– Reszta klien­teli znie­ru­cho­miała, w jed­nej chwili wszyst­kim ode­chciało się zacze­piać tego dziw­nego gościa. Sie­dział jakiś czas samot­nie. Sączył piwo za piwem. Pewien byłem że jesz­cze chwila i urżnie się do nie­przy­tom­no­ści, ale nie! Miał się świet­nie. Jakby zamiast piwa, lano mu czy­stą wodę. Póź­nym wie­czo­rem, do karczmy wpadł pewien mło­kos. Na oko pięt­na­sto­letni może młod­szy. Ubrany gustow­nie ale nie tak jak szlach­cic. Zacie­ka­wił mnie. Bo widok krwi i ciał nie zro­bił na nim naj­mniej­szego wra­że­nia. Z karczmy wyszli obaj.

– Co dalej. – Naci­sną­łem moc­niej. Te rewe­la­cje nie­wiele wno­siły, potrze­bo­wa­łem cze­goś wię­cej.

– Natu­ral­nie ruszy­łem za nimi. Sam wiesz, dwóch takich nie zja­wia się w tej dziel­nicy czę­sto. Tym bar­dziej jed­nego dnia! Nie ukry­wali się nawet. Po pro­stu prze­cha­dzali się środ­kiem alei, jakby to był park. Weszli do budynku sta­rej far­biarni, ale nie pobyli tam długo. Przy­był im za to dodat­kowy kom­pan. W dodatku Dziwka!

– Skąd ta pew­ność? – Nie lubi­łem ludzi zbyt pochop­nie feru­ją­cych wyroki i nie cho­dziło mi tu o cnotę dziew­czyny lecz rze­telny opis zda­rzeń. Bez zbęd­nych prze­kłamań, wyni­ka­ją­cych z czy­ichś subiek­tyw­nych pre­fe­ren­cji do kato­lo­gi­zo­wa­nia wedle ste­reo­ty­pów.

– Znam ją… sam wie­sz…– Odpa­ro­wał. – Niem­niej byłem zasko­czony widząc ich razem. Dalej poszło jak z płatka. Skrę­cili może raz, w boczną alejkę i dalej pro­sto jak strze­lił do portu.

Włosy zje­żyły mi się na gło­wie. Ostat­nie czego potrze­bo­wa­łem to ucieczki Sanorgi na wody mię­dzynarodowe albo nie daj Bóg. Do jed­nej ze Zjed­no­czo­nych Repu­blik!

– Wsiadł na jakiś okręt? – Zapy­ta­łem bez cere­gieli.

Gun­ter spoj­rzał na mnie z ukosa. Nie spodo­bało mi się to.

– Boisz się, że Ci nawieje?

– Odpo­wia­daj. – Odpar­łem zde­cy­do­wa­nie i pokle­pa­łem się wymow­nie po scho­wa­nym w pochwie mie­czu. Jak się spo­dzie­wa­łem, to sku­tecz­nie stłu­miło zapędy Gun­tera.

– Długo ich szu­ka­łem. Tak zgu­bi­łem ich! Ale to nie do końca moja wina. Natk­ną­łem się przy­pad­kiem na kilku zna­jo­my­ch… wiesz jak się tu sprawy maja! Na szczę­ście o tej porze nikt nie pro­wa­dził odpraw.

Wręcz fizycz­nie zaczą­łem odczu­wać jak strach ści­ska mi gar­dło.

– Pta­szyny nie miały zamiar odle­cieć daleko. Wsia­dły na Sta­lo­wego Ryce­rza a to mogło ozna­czać tylko jedno! Pły­nął do Mag­de­nor.

Odetch­ną­łem z ulgą. Mag­de­nor było ostat­nim por­to­wym mia­stem, na gra­ni­cach Cesar­stwa i Zjed­no­czo­nych Repu­blik.

– Kiedy odpły­nęli?

– Wczo­raj.

– Ile czasu zaj­mie im dotar­cie na miej­sce?

– Tydzień, może kilka dni wię­cej. – Odparł a na jego brzyd­kiej twa­rzy, poja­wił się wyraźny gry­mas wysiłku. Szybka utrata dużej ilo­ści krwi dawała o sobie znać. – To sta­tek han­dlowy. Pew­nie jest zała­do­wany po brzegi a co za tym idzie raczej powolny.

– Dobra, Gun­ter. – Rze­kłem się­ga­jąc do uwie­szo­nej przy pasku sakiewki. – Masz tu swoją zapłatę. Przy odro­bi­nie szczę­ścia jakiś kon­sy­liarz, połata cie i nie zdech­niesz od gan­greny.

Dwie srebrne monety zabrzę­czały o gra­nit z wywo­łu­ją­cym ból zębów brzdę­kiem.

Zna­le­zie­nie odpo­wied­niego kapi­tana, który zgo­dzi się zawieść mnie do Mag­de­nor oka­zało się trud­niejsze niż myśla­łem. Co prawda nie bra­ko­wało ochlap­tu­sów i rze­zi­miesz­ków pro­po­nu­ją­cych swoje usługi ale żaden z nich nie wzbu­dził mojego zaufa­nia.

Odpo­wied­nią osobę odna­la­złem w momen­cie w któ­rym na poważ­nie zaczą­łem roz­wa­żać, zakup jakiejś łupiny. Osobą tą oka­zał się rosły gru­bas o bro­dzie tak rudej że już nie­mal czer­wonej. Spo­glą­dał na mnie spod opuch­nię­tych powiek, gło­śno sior­biąc resztki męt­nego piwa.

– Mag­de­nor, co? – Raczej stwier­dził niż zapy­tał. Wymow­nym gestem, dał mi znać, że to pora bym zadbał o kolejny kufel pie­ni­stego nek­taru. Gdy posta­wi­łem przed nim pełen dzba­nek, polał sobie do pełna.

– Wie­cie że to będzie kosz­to­wać? – Wybeł­ko­tał pocią­ga­jąc impo­nu­jący łyk.

– Pie­nią­dze nie są pro­ble­mem. – Rzu­ci­łem nie mając pew­no­ści czy Kapi­tan ma na myśli piwo czy może podróż? Kto wie, może jedno i dru­gie?

Sam także nie szczę­dzi­łem sobie napitku. Cóż w końcu wyda­łem na niego nie­mal ćwierć srebr­nego denara. Za taką cenę w sto­licy miał­bym anta­łek pysz­nego, Bru­deń­skiego wina. Na samą myśl powra­cały wspo­mnie­nia. Ten aksa­mit­nie słodki smak świe­żych gron, dora­sta­ją­cych w łagod­nym Fran­koń­skim słońcu. Do tego ser feta i zie­lone oliwki. Podane w wio­sen­nej pomi­do­ro­wej sałatce. Z zadumy wyrwał mnie obrzy­dliwy, mula­sty posmak, cie­płego jak mocz bro­waru. Boże co za obrzy­dli­stwo! pomyśla­łem i odsta­wi­łem kufel, jak naj­da­lej.

– To dobrze. – Odparł na moje zapew­nienie. – Powiedz­cie mi jed­nak panie Henry. Po co pły­nie­cie do tej dziury? Tam prze­cież nie ma niczego poza kil­koma walą­cymi się cha­łu­pami i spa­lo­nym dokiem?

– Już wspo­mi­na­łem panie Cedrick. – Zaczą­łem uda­jąc znu­że­nie. – Mój klient ma tam parę nie­ru­cho­mo­ści, któ­rych chce się pozbyć. Do mnie należy obo­wią­zek, ich wyceny i jeśli nada­rzy się oka­zja, sprze­daży.

– No tak, zapo­mnia­łem. – Odburk­nął. Prze­tarł brud­nym ręka­wem, brodę mokrą od trunku i zagryzł kawał­kiem sło­niny.

– Wie­cie jak to jest, z ludźmi ze zbyt wie­loma krzy­ży­kami na grzbie­cie? Co do joty mogą opi­sać któ­rym pal­cem grze­bali sobie w zębach trzy­dzie­ści lat temu a nie będą pamię­tać czy do sra­nia zdjęli spodnie! – Po jego minie uzna­łem że uważa tą aneg­dotę za śmieszną. Mnie ona jed­nak nie roz­ba­wiła.

– Co może­cie mi powie­dzieć o Mag­de­nor? To dobre miej­sce?

Czer­wo­no­brody uniósł, napuch­niętą powiekę, uka­zu­jąc prze­krwione oczy o źre­ni­cach koloru mor­skich wodo­ro­stów. Westch­nął jakby sama świa­do­mość że ma opo­wia­dać o tak niecie­kawym i jało­wym zakątku ziemi, była dla niego nużąca.

– Mia­sto jak mia­sto. Mury, stare i w więk­szo­ści łatane pali­sadą. Nieu­dol­nie jak na mój gust. Ludzi jak gada­łem, tam Ci nie­wielu. To głów­nie drwale i rybacy. Pro­ści ludzie, nie­wy­ści­bia­jący nosa poza swoje wło­ści. Było tak kie­dyś kilku zdol­nych szkut­ni­ków ale jak padła kopal­nia to wystru­gali sobie łódki i odpły­nęli w cho­lerę! Szu­kać szczę­ścia w Zjed­no­czo­nych Repu­blikach. Jedno jest pewne, baby to sobie tam nie znaj­dzie­cie. – Cedrick nagle spo­chmur­niał.

O ho ho, czyżby coś cie­kawego miało mieć miej­sce w Mag­de­nor? pomyśla­łem i spoj­rzałem na niego z zacie­ka­wieniem Najwidocz­niej to zauwa­żył, bo zaraz zamilkł i pocią­gnął solidny łyk.

– To nie wie­cie co tam sie wypra­wiało?

Przy­mkną­łem oczy w wyra­zie bez­sil­no­ści. Czy ten kom­pletny kre­tyn, śmier­dzący wędzo­nym dor­szem. Miał już do tego stop­nia mózg prze­tra­wiony gro­giem że nie potra­fił wywnio­sko­wać że nie mam bla­dego poję­cia o tym co dzieje się w miej­scu do któ­rego się wybie­ram? Cóż, była to też ponie­kąd moja wina. Mogłem prze­cież, udać się do naj­bliż­szej Skar­bówki. Dać kilka srebr­nych łapówki i dokład­nie spraw­dzić, co w prze­ciągu stu lat działo sie w tym mie­ście. Tak się jed­nak stało że nie mia­łem ochoty, jechać konno ponad trzy­dzie­ści mil do naj­bliż­szego oddziału ani czasu który nie­chyb­nie bym stra­cił, grze­biąc w sta­rych wolu­mi­nach. Z resztą nawet tak dokładne prze­świe­tle­nie kro­nik, mogło oka­zać się bez­u­ży­teczne. Mia­sta na gra­ni­cach kró­lestw miały to do sie­bie że czę­sto nastę­po­wały w nich, nie­prze­wi­dziane zmiany. A to jakiś kró­le­wicz nagle ska­piał, zosta­wia­jąc po sobie pusty skar­biec, a to najemna banda wybiła połowę miesz­kań­ców. Tak, byłem prze­ko­nany o tym że naj­rze­tel­niej­sze i w miarę cie­kawe infor­ma­cję mogą posia­dać nie zaku­rzone rocz­niki a rela­cje czło­wieka który, choć trzeba przy­znać, nie­zbyt lotny w umy­śle, to jed­nak bywał tu i tam w i miał ze sprawą bez­po­śred­nią stycz­ność. Przy­tak­ną­łem i nie­jako gestem przy­zwo­le­nia, zachę­ci­łem do mówie­nia.

– To było chyba z pięt­na­ście lat temu. Wie­cie jak jest, jak się woj­sko wyco­fuje z mia­sta, hę? – Przy­tak­ną­łem. Widzia­łem nie raz co ta banda potrafi robić, gdy nie ma nad głową porząd­nego bata. Pie­przone Trepy! Potra­fili być gorsi niż zaraza.

– A no i w tym przy­padku nie było ina­czej. – Rzekł zafra­so­wany. – Rabo­wali i gwał­cili co popad­nie. Ehhh… Ile to dobrych ludzi potra­ciło w tedy ducha.

– Byli­ście tam?

– Jako żywo! – Przy­znał, bijąc się w grubą pierś. – Aku­rat po skóry żeśmy przy­je­chali.

W Mag­de­nor nie bra­ko­wało zdol­nych Myśli­wych! Mówię Ci panie Henry, jak oni skórę wypra­wiali. To noża nie było znać, jakoby zwierz sam futro zdjął i oddał za bez­cen, tym zuchom! Istna maj­ster­ty­fi­ka­cja! No ale Tre­py…– Cedrick prze­rwał i splu­nął w bok gęstą flegmą. Poka­zu­jąc tym samym co myślał o żoł­nier­zach. – Panie Henry, dla nikogo lito­ści nie mieli a że za wil­cze skóry zawsze można było wziąć nie­zły grosz, to i na myśli­wych ruszyli. Jak Ci chłopcy się pięk­nie bro­nili! – Kapi­tan uśmiechną się do wspo­mnień. – Wielu z tych drani padło tru­pem nim dostali to co chcieli… No ale pan nie o myśli­wych a o nie­wiastach chciał słu­chać! Tak więc i nie lepiej niż z myśli­wymi rzecz się miała z kobie­tami. Te skur­wy­syny… Gwał­cili wszystko co mogło roz­chy­lić nogi. Prze­klęte łotry! Każdy wart stryczka i przy­pa­la­nia jajec!

Czer­wo­no­brody prze­rwał opo­wieść, a ja zauwa­żyłem że mocno zaci­sną pięść na cera­micz­nym kuflu. Mógł­bym przy­siąc że naczy­nie znaj­dy­wało się bez­po­śred­nio na gra­nicy swo­jej wytrzy­ma­ło­ści.

– Spo­koj­nie panie Cedrick. – wypowie­dzia­łem deli­kat­nie. – Spo­koj­nie. Niech pan się nie śpie­szy.

Spoj­rzał na mnie z mie­szanką zdzi­wie­nia i wdzięcz­no­ści. Widać nie spo­dzie­wał się po mnie tak spon­ta­nicz­nego prze­jawu empa­tii.

– Pan rozu­mie, ja byłem w tym cza­sie jedy­nie pro­sty maj­tek! Gówno mia­łem do powie­dze­nia a co za tym idzie i gówno mogłem zro­bić. Kapi­tan… Stary Par­ker, zabro­nił nam scho­dzić na ląd, pod groźbą sądu mor­skiego i natychmia­stowej egze­ku­cji. Sta­li­śmy więc przy bur­cie i zło­rze­cząc na tych drani, ze łzami w oczach przy­glądaliśmy się masa­krze. Ech… gdyby nie tchó­rzo­stwo Kapi­tana!

Westch­ną­łem, ten Par­ker nie był idiotą. Wie­dział że jego załoga nie ma naj­mniej­szych szans w potyczce z wyszko­lonymi żoł­nie­rzami. Musiał więc wybie­rać albo zgi­nąć w bez­sen­sow­nej pró­bie rato­wa­nia tych co zostali przy życiu, albo pozo­stać na statku i oca­lić sie­bie i swoją załogę. I choć wielu ide­ali­stów z pew­no­ścią potę­pi­łoby wybór kapi­tana Par­kera. Tak jak mój kom­pan, to ja wie­dzia­łem że swoją postawą ura­to­wał tam­tego dnia mak­sy­malną liczbę dusz.

– Tak czy ina­czej każdą dzie­wu­chę czy to starą czy to młodą dorwali w swe łap­ska! Zaba­wiali się calu­sieńką noc a gdy już zaspo­ko­ili chuć, Psy zasra­ne…

Nie musiał mówić co działo się dalej.

– Zesz­li­ście na ląd ran­kiem. – Stwier­dzi­łem, widząc jak bled­nie mu brudna twarz.

– Taaaak. Pozwo­li­cie że nie podzielę się z Wami tym co tam zasta­li­śmy? O takich rze­czach nie powinno się opo­wia­dać… Z oca­la­łych to została może z pięć­dzie­siątka mężów i jak dobrze pamię­tam tuzin kobiet. Wiesz panie Henry, że tam ponad trzy­sta głów było!

– A dzieci?

– Dzieci? – Pow­tó­rzył w zamy­śle­niu. – Zna­leźliśmy w Doku… Przy­wią­zali je rze­mie­niami do burty remon­to­wa­nego okrętu. Cały ten czas były w wodzie. Jedno obok dru­giego, chcieli je wyto­pić jak kocięta i niech to dia­bli! Nie­mal im się udało. Z trzy­dziestki ura­to­wa­li­śmy led­wie dzie­sięć i to jedy­nie dzięki opacz­no­ści Pań­skiej. Bo zda­wało się że i one zaraz pomrą. Takie były wyzię­bione i bez życia… ale jakoś się tam u nich uło­żyło. – Dodał, choć sam chyba nie był prze­ko­nany co do swo­ich słów. – Od tam­tego czasu w Mag­de­nor kobiety tylko za swo­ich wycho­dziły i nosa daleko za cha­łupy nie wyści­biały. Z resztą mężo­wie tak zacie­kle ich pil­nują, że nawet jeśli tam która by chcia­ła… to nie ma na to szans. Zbyt mało ich tam zostało, by mogli je roz­da­wać na prawo i lewo a nowe kobiety jakoś nie rwały się do osie­dla­nia w tym prze­klę­tym miej­scu.

– A teraz? Czego mogę ocze­ki­wać? – Nie rezy­gno­wa­łem

– Ja wiem? Nie dalej jak kwar­tał temu, wio­złem tam psze­nice i nie widzia­łem by wiele się w tym mie­ście zmie­niło. Ludzie są tam tak samo ostrożni jak przed pięt­na­stoma laty. Kto wie czy nawet nie bar­dziej? Kobiet na­dal nie poka­zują, ani dzieci nie widać, by latały po podwó­rzu. Jest w tym miej­scu coś takie­go… w powie­trzu aż czuć…– Czer­wo­no­brody wzdry­gnął się jakby prze­szedł go lodo­waty dreszcz a prze­cież w karcz­mie pano­wał taki zaduch że w duchu myśla­łem że nie pomo­głoby nawet roze­bra­nie się do naga.

– Chłop­com muszę dorzu­cać coś eks­tra by chcieli z pokładu zejść a i sam muszę przy­znać że gdyby nie wzgląd na pamięć dla ofiar i dawna z nimi ser­deczna zaży­łość. Sam brał­bym nogi za pas i ni­gdy wię­cej nie cumo­wał okrętu w tym miej­scu. Mag­de­nor nie jest dobrym miej­scem na inte­resy panie Henry. Wspo­mi­nam o tym ze szcze­rego serca i radzę zała­twiaj­cie co tam macie zała­twić i ucie­kaj­cie!

Ostrze­że­nie przy­ją­łem, uprzej­mie kiwa­jąc głową. Gdyby ten czło­wiek wie­dział w jak nie­bez­piecz­nych miej­scach, bywa­łem i z jakich opre­sji wycho­dziłem cało. Wie­działby że nie prze­stra­szą mnie takie histo­rię. Mag­de­nor powoli prze­sta­wało być zagadką. Teraz dobrze wie­dzia­łem dla­czego Sanorga wybrał wła­śnie je. Dale­kie i wylud­nione, wręcz ide­alne do wypa­dów na tereny Zjed­no­czo­nych Repu­blik i prze­rzu­ca­nia poplecz­ni­ków na teren Cesar­stwa. Bowiem kto o zdro­wych zmy­słach, szu­kałby jed­nego z najniebez­piecz­niejszych ludzi w cesar­stwie, w dziu­rze pokroju Mag­de­nor? Wie­działem już wystar­cza­jąco. Grzecz­nie poże­gna­łem Kapi­tana, nim dno dzbanka, na dobre zaświe­ciło pustką i uda­łem się na spo­czy­nek.

Na statku pano­wał gwar. Kolo­rowa zbie­ra­nina, wszel­kiej maści indy­wi­duów krzą­tała się jak w ukro­pie. Pod batutą poczer­wieniałego ze zło­ści Cedricka. Brudni i poskrę­cani paso­wali do tego okrętu jak kara­lu­chy do lor­dow­skiego stołu. W duszy musia­łem przy­znać że cała twarz Wal­dorffa zle­wała się w jedno z ogni­sto­czer­woną brodą. Dosłow­nie jakby ktoś pod­pa­lił mu głowę, pomyśla­łem. Kiedy kapi­tan mnie dostrzegł, wyszep­tał coś na ucho Bosma­nowi i ten w mgnie­niu oka prze­jął po nim pałeczkę.

– Witam, witam w skrom­nych pro­gach! – Wykrzy­czał zbli­ża­jąc się do mnie z sze­roko roz­ło­żo­nymi rękoma.

– Nie takich skrom­nych. – Odpar­łem, z uzna­niem roz­glą­da­jąc się po pokła­dzie. Doprawdy ciężko było nazwać tę jed­nostkę skromną. Ocze­ki­wa­łem że przyj­dzie mi podró­żo­wać jakąś maleńką łupinką a tu, pro­szę, pro­szę. – Fre­gata? – Dopyta­łem przy­glą­da­jąc się cie­ka­wie ban­de­rze. Przed­sta­wiała ona czarną jasz­czurkę o spłasz­czo­nym ogo­nie i niewiel­kiej gło­wie.

– No, no, no coś tam jed­nak wie­cie! – Rzu­cił Cedrick po tym jak ser­decz­nie mnie uści­skał.

Nie byłem entu­zja­stą, podob­nej męsko męskiej zaży­ło­ści ale dla dobra sprawy, posta­no­wi­łem jakoś to prze­trzy­mać.

– A dokład­nie Kli­per! Naj­szyb­sza łajba na tych wodach. – Nie omiesz­kał się dodać, dum­nie roz­kła­da­jąc ręce, jakby chciał, ojcow­skim uści­skiem objąć całą łódź łącz­nie z roz­wrzesz­czaną załogą.

– Z pew­no­ścią! Pań­skie wcze­śniejsze słowa nie były próżną prze­chwałką! – Odro­bina lukru jesz­cze nikomu nie zaszko­dziła.

– Z del­finami się Traszce ści­gać! A nie z stat­kami!

Więc zwie­rzę­ciem na ban­de­rze był płaz a nie gad! Przy­ją­łem jego słowa z uśmie­chem. Tak to już było z ludźmi morza, lubili się prze­chwa­lać a w sztuce tej ustę­po­wali pola jedy­nie arty­stom i poli­ty­kom.

– Oby­ście mieli racje, Panie Cedrick. – Powie­dzia­łem żar­to­bli­wie gro­żąc pal­cem.

Nie­stety jeśli cho­dzi o pomiesz­cze­nia prze­zna­czone dla załogi, kli­per Cedricka Wal­dorffa nie speł­niał najwyż­szych stan­dar­dów. Moja kajuta oka­zała się małą, surową klitką o ścia­nach z cien­kiej buko­wej deski. Wypo­sa­żo­nym jedy­nie w solidny sto­lik. Na stałe przy­twier­dzony gwo­ździami do desek i pro­ste łóżko, wypchane mocno już prze­le­ża­łym sia­nem. Nie wiem dla­czego ale spo­dzie­wa­łem się że będzie na mnie cze­kać hamak. Z gęsto ple­cio­nej siatki, roz­wie­szony, mię­dzy dwoma ohe­blo­wa­nymi słu­pami. Cóż może to i lepiej, że się myli­łem?

Nie zaba­wi­łem długo w swo­jej kaju­cie. Kapi­tan Cedrick Wal­dorff zapro­sił mnie bowiem do sie­bie.

Naszych kwa­ter, nawet nie było sensu porów­ny­wać. Gołym okiem widać było że orna­menty i pła­sko­rzeźby z lakie­ro­wa­nego drewna, pokry­wa­jące nie­mal wszyst­kie ściany, stwo­rzone zostały z nie­by­wałą pre­cy­zją. Ściana za ple­cami Kapi­tana była w zasa­dzie pokryta samym szkłem, kry­sta­licz­nie przej­rzy­stym, zamknię­tym, w drew­niane ramy, sty­li­zo­wane na pędy wino­ro­śli. Wszystko to zwień­czał impo­nu­jących roz­mia­rów żyran­dol z naj­praw­dziw­szych krysz­ta­łów, błysz­czący sre­brzy­stymi reflek­sami jak polarna gwiazda.

Usia­dłem na wygod­nym skó­rza­nym fotelu. Ciężki stół, był już sowi­cie zasta­wiony, a ja cóż. Na sam widok tego wszyst­kiego zro­biłem się głodny.

– Jak? Podoba się? – Zapy­tał nakła­da­jąc sobie spory kawa­łek pie­czeni.

– Wspa­niały okręt. – Odpar­łem zgod­nie z prawdą. Mar­twiło mnie tylko jedno. Ta jed­nostka była zbyt wyszu­kana jak na okręt kupiecki czy towa­rową łajbę. Może i nie byłem wiel­kim znawcą, ale i ja potra­fi­łem zauwa­żyć że właz do ładowni jest wąski i raczej wiel­kie skrzy­nie nie dałby rady przez niego przejść. W dodatku same gaba­ryty statku wyklu­czały moż­li­wość zabie­ra­nia na pokład dużej ilo­ści towa­rów. Z resztą, okręt tej klasy, osią­gał na rynku zawrotne ceny i z całym sza­cun­kiem bar­dziej paso­wał do jakie­goś zamoż­nego szlach­cica niż pro­stego jak cumowa lina Wal­dorffa.

– Bogo­bojny człek ni­gdy, w podróż nie jedzie głodny! Bo to w duszy głod­nego jedy­nie czarne myśli się kłę­bią i zgry­zota gor­sza od szkor­butu! – Cedrick prze­rwał moje roz­my­ślania.

Widzia­łem że polewa wina, więc podło­ży­łem mu swój puchar. Trzeba przy­znać że nie żało­wał napitku. Może wino nie nale­żało do naj­lep­szych jakie piłem, ale ide­al­nie współ­grało z wra­że­niem jakie spra­wiała kwa­tera kapi­tana.

– Słod­kie. – Stwier­dzi­łem prze­cie­ra­jąc usta wierz­chem dłoni.

– Aaaaa słod­kie, słod­kie. Od wytraw­nego bolą mnie kiszki, a do bólu kiszek do sraczki droga krótka. – Wyja­śnił kapi­tan, kle­piąc się demon­stra­cyj­nie po wydat­nym brzu­chu.

Kiw­ną­łem ze zro­zu­mie­niem.

– Nie ma co! Dba­cie o gości Panie Cedrick! – Zagad­ną­łem by roz­wiać coraz moc­niej zapa­da­jącą ciszę.

– Bo widzi­cie, u nas to taki zwy­czaj panuje, że jak kto pierw­szy raz na Traszkę włazi! To musi dobrze pojeść.

A z tych o sła­bych żołąd­kach mieć uży­wa­nie! Wypowie­dzia­łem w myślach i nabra­łem sobie solidny kawa­łek wędzo­nego boczku. Nie bałem się cho­roby mor­skiej. Wiele prze­szedłem w prze­szło­ści i nie jeden sztorm mia­łem już za sobą. W dodatku warto było ujrzeć gębę Cedricka. Roz­dzia­wioną ze zdzi­wie­nia. Niech sobie tam myśli co chce, ja zamie­rza­łem wyko­rzy­stać oka­zję i solid­nie sobie pojeść.

– Wiele musiał Was ten sta­tek kosz­to­wać. – Zagad­ną­łem nie mogąc zde­cy­do­wać po mię­dzy laską suchej kieł­basy a kawał­kiem łoso­sia.

– Eeee tam. – Mach­nął ręką jakby odga­niał upo­rczywą muchę. – Pra­wem mor­skim go zdo­by­łem!

Kiw­ną­łem głową ze zro­zu­mie­niem. Fakt iż mój gospo­darz trud­nił się kor­sar­stwem doszedł moich uszu zanim posta­no­wi­łem popro­sić go o pomoc.

– A gdzie wcze­śniejszy sta­tek?

– Ropuszka? Na wyka­łaczki poszła. Stara to już była krypa. Dobrze że ta tutaj, nie miała, solid­nej armaty! Bo bym dziś już śnia­dał z ryb­kami a nie z Panem.

Zadzi­wia­jące jak wielką ten skromny czło­wiek żywił zaży­łość do pła­zów. Nie zdzi­wił­bym się wcale jakby oka­zało się że na sza­lupy ratun­kowe kazał mówić kijanki! Trudno jed­nak odmó­wić mu roz­sądku. Widząc nie­mal bez­bronną jed­nostkę, sko­rzy­stał z oka­zji. Tak to sie już sprawy miały na wodzie że sil­niejszy zja­dał słab­szego i nikogo to spe­cjal­nie nie dzi­wiło.

– Ale ja nie Pana po to by się łajbą chwa­lić…– Spoj­rzał na mnie i ner­wowo przy­gryzł wargę.

– Zamie­niam się w słuch. – Odpar­łem, roz­sia­da­jąc się wygod­nie w fotelu.

Muszę przy­znać że cze­ka­łem na ten moment. Trudno by Cedrick powie­dział mi wszystko co wie na temat Mag­de­nor od razu. W szcze­gól­no­ści jeśli były to infor­ma­cje mogące do reszty znie­chę­cić pospo­li­tego urzęd­nika za jakiego sie poda­wa­łem. Takie infor­ma­cje, zwa­rzyw­szy na wysoką nie­straw­ność. Dla pro­stego umy­słu. Mogły oka­zać się, kąskiem zbyt wiel­kim na jeden raz. Rozwa­rzyny kucharz ina­czej dyplo­mata, musiał więc tak je przy­go­to­wać, by nie zaśmier­dły, ale także mieć bacze­nie na to, by kon­su­mu­jący oka­zał się syty i zado­wo­lony. Wśród mi podob­nych, zabiegi takie były normą a zna­jo­mo­ścią i bie­gło­ścią w owej sztuce nie byli nam w sta­nie spro­stać nawet poli­tycy. Tak prze­cież dumni ze swych umie­jęt­no­ści i mają­cych się nie­mal za rów­nych antycz­nym pro­to­pla­stom dyplo­ma­cji i socjo­lo­gii. Co do Czer­wo­no­bro­dego, co tu wiele rzec. Nie wyglą­dał ani nie poczy­nał sobie jak wielki kucharz. Był raczej czymś na wzór ślepca, krzą­ta­ją­cego się bez ładu i składu po kuchni, dla któ­rego w zasa­dzie bez róż­nicy było czy podaje zgniłe jaja czy sor­bet.

– Bo wie­cie, z tymi kobie­tami, to nie do końca tak jak gada­łem. – Wybur­czał, wle­wa­jąc w sie­bie nie­mal cały puchar wina, widać albo strasz­li­wie doskwie­rało mu pra­gnie­nie albo zamie­rzał się ze mną podzie­lić czymś bar­dzo waż­nym.

– A jak?

– No bo jak, na ląd zleź­li­śmy, to się oka­zało że ich tam wię­cej było. – Odparł pokor­nie.

Nie mogłem oprzeć się wra­że­niu, że podobny ton i zacho­wa­nie nie paso­wały do czło­wieka jego postury i funk­cji. Nawet jeśli poda­wa­łem się za urzęd­nika i mia­łem odpo­wied­nie pisma, nie było powodu by się przede mną korzyć. Cóż, posta­no­wi­łem zrzu­cić to na karb dłu­gów, jakie kapi­tan zacią­gnął w por­cie a na któ­rych to spłatę, bra­ko­wało mu fun­du­szy. Moż­liwe więc że moje przy­by­cie nie było niczym innym jak rato­wa­niem toną­cego, przy pomocy, moc­nego postronka. Gdy inni mają do zaofe­ro­wa­nia jedy­nie brzy­twy. Czy mogłem się dzi­wić że drżał na myśl iż się roz­my­ślę i wycią­gnę sznur z wody szyb­ciej niż go do niej wrzu­ci­łem? Tylko dla­czego sam. Nie przy­mu­szony, wyja­wiał mi tajem­nicę, budzące w nim tak ogromny lęk o wła­sne inte­resy? Bo nie mia­łem wąt­pli­wo­ści że prze­ka­zy­wał mi je w tro­sce o dobro bliź­niego. Na zada­nie tego pyta­nia, posta­no­wi­łem jesz­cze tro­chę pocze­kać.

Wal­dorff naj­wy­raź­niej spo­strzegł moje zamy­śle­nie, bo w sekun­dzie jego poczer­wieniała od moc­nego wina twarz, zbla­dła niczym świ­stek świeżo czer­pa­nego per­ga­minu.

– Jake­śmy się spo­strze­gli że tak leżą, bez ducha nie­mal. – Cią­gną dalej, gdy tylko popę­dzi­łem go ruchem ręki. – To raz dwa skrzyk­nę­li­śmy dru­żynę! I jak tylko mogli, pomocy zaczę­li­śmy udzie­lać. Od juchy cały uma­zany byłem. Po pas, bez mała! Ale nic to… jakby pan widział te dziewki! Wszyst­kie, zhań­bione i nie­mal zarżnię­te… i w oczach miały takie coś, że aż czło­wiek wzrok odwra­cał. Jakby samym spoj­rze­niem żyw­cem chciały serce z piersi wyrwać!

– I co?

– Nie zra­ziło nas to! A gdzie tam! Wszy­scy uzna­li­śmy że nie­wiasty słuszną mają do nas pre­ten­sje. My wszy­scy Chrze­ści­janie! To potrze­bu­ją­cych na zatra­ce­nie zosta­wić nie mogli­śmy! Jakby to było przed Tro­nem Pana z podob­nych grze­chów się tłu­ma­czyć? Ale nie o nas chcia­łem mówić. Kobitki twarde w Mag­de­nor żyły! Nie tak łatwo dało się ich ducha pozba­wić jak się tym Tre­pom zacięż­nym wyda­wało. By ich wszy i kiła zżarły! Wra­cały więc nie­bo­żęta do zdro­wia cał­kiem szybko. W naszy­ko­wa­nym przez nas laza­re­cie. Tygod­nie mijały a one nic nie gadały. Jedy­nie patrzyły dalej tymi śle­piami, że aż po ciele dreszcz prze­cho­dził. Medyk co na naszym okrę­cie ter­mi­no­wał, gadał że to szok i że parę lat może nawet zle­cieć nim cokol­wiek wyrzekną! A chłopa to mogą już ni­gdy do sie­bie nie dopu­ścić! Na te słowa jeden z mężul­ków tak się obru­szył że nie­mal nam Cyru­lika uka­tru­pił! Z kością wołową się na niego rzu­cił! Jak zwierz albo bar­ba­rzyńca! Zamknę­li­śmy więc krew­kiego kocha­sia w sto­dole By otrzeź­wiał i Bóg mi świad­kiem, gor­szego błędu nie mogli­śmy popeł­nić…

– Wyzwo­lił się? – pozwo­li­łem sobie zgad­nąć, się­ga­jąc po kolejne pęto kieł­basy.

– Acha. – Przy­tak­nął Czer­wo­no­brody dole­wa­jąc wina. – Mało tego! Chuć posta­no­wił zaspo­koić i po dobroci czy siłą mał­żonkę zmu­sić do powin­no­ści. Panie Hen­ry… co one z tym czło­wie­kiem zro­biły! – Pokrę­cił głową, jakby na­dal nie dawał wiary temu czego był świad­kiem.

– Zbie­rać nie było czego! Tak go poszar­pały! Głowę jedy­nie całą zosta­wiły, nie licząc oczu wydra­pa­ny­ch… zapewne paznok­ciami. W usta tego Gwał­tow­nika i Idioty, jego wła­sne przy­ro­dze­nie wepchnęły!

– Co zro­bi­li­ście?

– Winną albo winne chcie­li­śmy odna­leźć. Tylko że…

– Nikogo już tam nie było. – Dopo­wie­dzia­łem za niego.

– Zga­dza się. Laza­ret był pusty. A po dzie­wusz­kach ani śladu…

– Nie szu­ka­li­ście ich?

– A jakże! Co z tego skoro żad­nego tropu nie pozo­sta­wiły. Mogli­by­śmy i mie­siąc przez lasy i ska­li­ste brzegi się prze­dzie­rać a i tak byśmy ich nie zna­leźli!

– Skąd ta pew­ność?

– Wiele tam z nich to wdowy po myśli­wych były. W lesie ukry­wać się umiały i za nic miały nasze nędzne poszu­ki­wa­nia! – Twarz Cedricka wyglą­dała jakby zebrały się nad nią burzowe chmury w każ­dej chwili gotowe roz­łu­pać jego rudą czaszkę na dwoje, świe­tli­stą lancą gromu.

– Przez pierw­sze mie­siące nic się nie działo. – Powie­dział jakby sam do sie­bie. – Do Mag­de­nor dobi­ja­li­śmy, czę­sto i ludzi­ska jakoś sobie radziły. Kto tam się ucho­wał, przez te pierw­sze tygo­dnie to i żył cał­kiem, nie zgo­rzej. Chaty odbu­do­wali a oko­lice uprząt­nęli, tak że jakby ktoś tam zaje­chał i nie wie­dział jak sprawy się miały parę mie­sięcy temu, nie uwie­rzyłby że taka tra­ge­dia w tym miej­scu się odbyła! Ale licho nie śpi i szybko dało o sobie znać! Pierw­szy nasz maj­tek zagi­nął, świec Boże nad jego duszą. Myśle­li­śmy że zapił jak reszta i śpi gdzie w sto­dole na sia­nie, ale jak dna czwar­tego, do wie­czora sie nie wró­cił zaczę­li­śmy się zasta­na­wiać co się mogło stać. Pytać zaczę­li­śmy i szu­kać. Bo jakby nie było człon­kiem załogi był…– Cedrick zro­bił kolejną pauzę. Wypił dusz­kiem zawar­tość kie­li­cha i wes­tchnął ciężko. – Jak go zna­leźliśmy to mało na serce nie zsze­dłem! Przy leśnej gro­cie, nie­opo­dal mia­sta leżał, roz­wle­czony jak przez dzi­kie psy! Bez ducha i głowy którą w gro­cie zna­leźliśmy z człon­kiem wepchnię­tym w gar­dło! Groza spa­dła na nas i popę­dzani trwogą do mia­sta wró­ciliśmy. Tam nam starsi mia­sta obja­śnili że takie sprawki, już wcze­śniej miały miej­sce ale bali się nam gadać. Byśmy nie odmó­wili przy­jaz­dów jak kilka innych załóg, daw­niej czę­sto kur­su­ją­cych do Mag­de­nor. Nie powiem że i my nie mie­li­śmy podob­nego zamiaru. Zaraz jed­nak wspo­mnie­li­śmy ten felerny dzień i że to po czę­ści nasza wina. Dla­tego też na­dal dobi­jamy do Mag­de­nor. Przez te pięt­na­ście lat z dwu­dzie­stu okrę­tów jedy­nie my i Sta­lowy Rycerz na­dal kur­su­jemy na tej tra­sie.

– A co z miesz­kań­cami mia­sta? Nadal nie­po­koją ich te tajem­ni­cze mor­der­stwa? – Zapy­ta­łem z zacie­ka­wieniem, uzna­jąc przed samym sobą że finał histo­rii oka­zy­wał się wielce intry­gu­jący.

– Jakie one tam tajem­ni­cze! To te baby co do lasu zwiały, mają krew na rękach! Wiłami kazały się nazy­wać i coraz bez­czel­niej zaczęły sobie poczy­nać. Wyobraź sobie panie Henry że okrzyk­nęły się Paniami na tych zie­miach i poprzy­się­gły wszyst­kim męż­czyznom pomstę za swe szkody! Żaden Ci tam teraz chłop nosa poza obwa­ro­wa­nia nie wyści­bia! A o tym by który samo­pas cho­dził to już cał­kiem wyklu­czone! Kwar­tał minie jak ostatni raz dobi­ja­li­śmy do Mag­de­nor… a już w tedy sytu­acja była nie­cie­kawa. Kto wie co nas spo­tka na miej­scu. Dla­tego z miej­sca Pana ostrze­gam i ostat­nią szansę daje na zmianę decy­zji. Choćby pań­ska rezy­gna­cja miała mnie okręt, załogę i dumę kapi­tań­ską kosz­to­wać! – Wal­dorff zakoń­czył, zry­wa­jąc się z miej­sca i z hukiem ude­rza­jąc się w tłu­stą pierś.

– Dobrze żeście mi sprawę wcze­śniej naświe­tlili. Uspo­koję pana jed­nak. Nie zamie­rzam rezy­gno­wać z wyprawy. Ja też wiem co to honor! Choć pia­stuje urząd który może na to nie wska­zy­wać, to potra­fię się także bro­nić. Kapi­ta­nie życie ludzi trud­nią­cych się moją pro­fe­sją nie jest usłane różami. Nie sie­dzimy całymi dniami, przed zaku­rzo­nymi wolu­mi­nami, gdzie naj­więk­szym zagro­że­niem, może oka­zać się zbyt gorąca her­bata. Nasz wydział opiera się głów­nie o dzia­ła­nia w tere­nie, a one wyma­gają od nas rów­nie lot­nego umy­słu co spraw­nego ciała! Wierz­cie mi na słowo że nie mało w cesar­stwie, wsze­la­kich uzur­pa­to­rów, pomi­nię­tych w spadku krew­nych czy pro­stych band, siłą chcą­cych prze­jąć majątki naszych klien­tów! Jest ich na pęczki panie Cedrick! I choć chwa­lić się nie lubię, to muszę przy­znać że nie raz zmu­szono mnie do walki o wła­sne życie! To że zwy­cię­sko z owych poje­dyn­ków wycho­dziłem widać, bo jakby było ina­czej… to by mnie tu po pro­stu nie było. – Skwi­to­wa­łem pro­stym lecz wymow­nym stwier­dze­niem i nało­ży­łem sobie na okrą­gły, mie­dziany talerz, sporą por­cje kre­we­tek umo­czo­nych w sosie śmie­ta­no­wym. Kuszą­cych mnie swym aro­ma­tycz­nym zapa­chem od dobrych kilku chwil.

– Mało tego! Z racji, jak kapi­tan twier­dzi, rejsu podwyż­szo­nego ryzyka jestem gotów doło­żyć nawet kilka zło­tych dena­rów. – Oczy Wal­dorffa zabły­sły chci­wym bla­skiem, a ja z rado­ścią stwier­dzi­łem że kre­wetki, były nie tylko pięk­nie podane ale także i smaczne.

Resztę wizyty w kwa­terach kapi­tań­skich spę­dzi­łem na zaja­da­niu się spe­cja­łami, które jak udało mi się dowie­dzieć mój gospo­darz spe­cjal­nie zamó­wił w lokal­nej karcz­mie. O wdzięcz­nej nazwie Łabę­dzi Świer­got. Posta­no­wi­łem zapa­mię­tać nazwę i przy naj­bliż­szej nada­rza­ją­cej się oka­zji odwie­dzić ten przy­by­tek. Z Kapi­tanem poże­gna­łem się póź­nym wie­czo­rem. Kilka razy będąc zmu­szony do hamo­wa­nia zbyt szcze­rze oka­zy­wa­nej życz­li­wo­ści. Te wszyst­kie uści­ski i pokle­py­wa­nia mocno mnie iry­to­wały.

Przy­bi­cie do portu w Mag­de­nor, nie zajęło nam pię­ciu dni. Jak chwa­lił się kapi­tan. Nie udało nam się osią­gnąć celu także po upły­wie tygo­dnia! Dotar­li­śmy na miej­sce dokład­nie w dzie­sięć dni! Prze­klęte dzie­sięć dni, w któ­rych to cza­sie paro­krot­nie nie stra­ci­łem życia, zmyty przez ogromne fale z pokładu Traszki i w któ­rych to wal­nie przy­czyniłem się do stłu­mienia buntu, załogi!

Nie­stety z tego powodu konieczne było zabi­cie kilku krew­kich majt­ków ale cel uświę­cał środki. Bo choć byłem w sta­nie zro­zu­mieć strach tych pro­stych istot przed dzia­ła­niami natury. Wię­cej! byłem w sta­nie nawet jakoś uspra­wiedliwić to że z nie­zna­nych mi przy­czyn ową nie­szczę­sną aurę zrzu­cają na garb kobiet z Mag­de­nor. Twier­dząc że to one modląc się do Bogów mórz spro­wa­dziły na nas nieszczę­ście. Lecz nie mogłem pozwo­lić by ich pro­stolinijność sta­nęła na dro­dze moich inte­re­sów.

Tak czy ina­czej mogłem zapo­mnieć iż uda mi się wyprze­dzić Sta­lo­wego Ryce­rza w wyścigu do portu. W dzień naszego przy­by­cia, jak na potwier­dze­nie moich obaw galeon na któ­rym płyną Sanorga, odbi­jał od brzegu. Widać załoga Sta­lo­wego Ryce­rza miała wię­cej szczę­ścia, bo na ich statku, w prze­ci­wień­stwie do Traszki, nie było widać śla­dów, wska­zu­ją­cych na mor­der­czą walkę z żywio­łem. Traszka bowiem, pozba­wiona została jed­nego masztu, który znik­nął na dobre w roz­sza­la­łej mor­skiej toni. Znisz­cze­nia objęły także lewą burtę a fale zabrały ze sobą dwóch człon­ków załogi. Dumny Kli­per kapi­tana Cedricka, wyglą­dał teraz jak po sal­wie z armat Cesar­skiej Mary­narki. Reszt­kami sił czoł­gał się do celu.

Kapi­tan od czasu buntu, rzadko wycho­dził na pokład. Zamknięty za cięż­kimi wro­tami, pił na umór w swo­jej kaju­cie. Od czasu do czasu jęczał bole­śnie jak raniony har­pu­nem mors. Oka­zja by z nim poroz­ma­wiać nada­rzyła się dopiero ostat­niego dnia. W tedy też posta­no­wi­łem ure­gu­lo­wać należ­no­ści. Wypła­ci­łem połowę umó­wio­nej kwoty i upew­ni­łem się że nie odpły­nął nim nie zała­twię swo­ich spraw w mie­ście. Cedrick nie był zbyt roz­mowny i nawet widok, mieszka wypcha­nego zło­tymi dena­rami nie popra­wił mu humoru. Po mimo tego przy­dzie­lił mi dwóch osił­ków, z zdzie­siąt­ko­wa­nej załogi i kazał mi mnie strzec. Mia­łem poważne podej­rze­nie że mi nie ufa i boi się że nawieje nie wypła­ca­jąc reszty. Nie powiem, prze­szła mi przez głowę taka myśl, ale zaraz po tym gdy zoba­czy­łem jakim naprawdę miej­scem jest Mag­de­nor. Odrzu­ci­łem ją.

Mia­sto znaj­do­wało się na pół­wy­spie. Wyso­kie, ostre klify ota­czały Mag­de­nor niczym pier­ścień. Zie­loną cyko­rią, zwień­czał go gęsty, bukowy las. Ten wąski prze­smyk, mię­dzy ska­łami a lasem. Oddzie­lał kamienny mur. Zapewne ten o któ­rym wspo­mi­nał Cedrick. Jego stanu nie byłem w sta­nie dokład­nie okre­ślić ale nawet z daleka widać było że nie znaj­duje się w zbyt dobrej kon­dy­cji. Mia­sto sta­no­wiły nie­wiel­kie par­te­rowe chatki, zbu­do­wane z cięż­kich buko­wych bali. Skon­cen­tro­wane wokół kamien­nego ratu­sza. Wyso­kiego na dwa pię­tra i co dziwne posia­da­ją­cego solidne prze­szklone okna. Rzad­kie nawet w więk­szych mia­stach cesar­stwa. Zwy­kle w miej­scach tego pokroju, gdzieś bli­sko ratu­sza znaj­do­wał się budy­nek kościoła. Najczę­ściej ze strze­li­stą wie­rzą na któ­rej leni­wie dyn­dał dzwon, lecz tutaj kościoła naj­praw­do­po­dob­niej nie było a przy­naj­mniej nie przy­po­mi­nał on żad­nej świą­tyni do któ­rych widoku zdą­ży­łem nawyk­nąć w Cesar­stwie.

W asy­ście nowych Goryli uda­łem się wprost do ratu­sza. Mia­łem przy sobie kilka lewych pism z mini­ster­stwa wewnętrz­nego i posta­no­wi­łem je wyko­rzy­stać. Stra­ci­łem prze­wagę jaką dałoby mi przy­by­cie przed Sanorgą, więc dzia­łałem szybko. Po dro­dze nie napo­tka­łem zbyt wielu tubyl­ców. Na pal­cach jed­nej ręki mógł­bym wyli­czyć tych, krzą­ta­ją­cych się po dzie­dzińcu albo pil­nujących stra­ga­nów. Cóż, mia­łem nadzieje że na co dzień panuje tu nieco żyw­sza atmos­fera. W końcu, nie wie­dzia­łem czy nie przyj­dzie mi tu spę­dzić nawet kilku tygo­dni.

Ratusz z bli­ska nie robił tak wiel­kiego wra­że­nia. Był stary. Ele­wa­cja tu i tam odpa­dała pła­tami a okna, które tak mnie zadzi­wiły, w więk­szo­ści pokry­wała cen­ty­me­trowa war­stwa brudu.

– Zacze­kajcie przed wej­ściem. – Pole­ci­łem dwóm osił­kom. Ich tępe twa­rze, przy­brał wyraz cze­goś co z odro­biną chęci mógł­bym nazwać niezado­wo­le­niem. Oczy­wi­ście, domyśla­łem się że roz­kazy jakie otrzy­mali wcze­śniej, zabra­niały im odstę­po­wać mnie choćby na krok. Mia­łem jed­nak nadzieje że uda mi się ich prze­ko­nać.

– Ale Kapi­tan…– Zaczął ten wyż­szy ale mu prze­rwałem.

– Zacze­ka­cie tutaj! – Powie­dzia­łem z naci­skiem i wcisną­łem mu do ręki kilka srebr­nych. Na szczę­ście zadzia­łało. Osi­łek wepchnął monety do kie­szeni i kiw­nął na swo­jego kum­pla. Odetch­ną­łem z ulgą. Szcze­rze mówiąc, spo­dzie­wa­łem się że będzie się tar­go­wał a moja kiesa zaczy­nała powoli poka­zy­wać dno. Byczki roz­sia­dły się na sta­rej ławce przy wej­ściu i zapew­nili że będą tu cze­kać póki nie wrócę. Grzeczne pie­ski, pomyśla­łem i ruszy­łem po scho­dach.

Wnę­trze ratu­sza oka­zało się ciem­nie i raczej skrom­nie wypo­sa­żone. Jaśniej­sze pro­sto­kąty na sza­rej ścia­nie wska­zy­wały na to, że kie­dyś wisiało tu cał­kiem sporo obra­zów. Z lat świet­no­ści pozo­stały wytarte dywany, kie­dyś zapewne grube i puszy­ste, dziś, nie róż­niące się wiele od koń­skiej derki. Śmier­działo też nie­mi­ło­sier­nie, mie­szanką stę­chli­zny i sta­rego potu. Boże jak Ci ludzie mogą tu pra­co­wać, prze­szło mi przez myśl, gdy mija­łem kupę sta­rych szmat. Minęła dobra chwila nim zna­la­złem kogo­kol­wiek kogo można by zapy­tać o Wójta, Rajce czy innego Bur­mi­strza zarzą­dza­ją­cego mia­stem. Stara kobie­cina ubrana w zno­szony strój służby spoj­rzała na mnie nie ufnie i widocz­nie się jej nie spodo­ba­łem bo aż prych­nęła gdy się pokło­ni­łem.

– Pan se w rzyć wsadź uprzej­mo­ści! Czego tu! – Wark­nęła nie­za­do­wo­lona.

No tego to się nie spo­dzie­wa­łem.

– Zaw­rzyj gębę Babo! Pro­wadź mnie do bur­mi­strza, bo kijem pogo­nie! – Puściły mi nerwy, mia­łem aler­gie na bez­czel­ność, szcze­gól­nie wyra­żaną przez służbę. Kobieta zda­wała się jed­nak nic sobie nie robić z moich pokrzy­ki­wań. Wzięła się pod boki i splu­nęła demon­stra­cyj­nie. Flegmą tak gęstą i zie­loną że nie powsty­dziłby się jej co gor­szy klo­szard. Wzdry­gnąłem się z obrzy­dze­niem gdy zorien­to­wa­łem się że ściany zdobi cała feeria podob­nych zacie­ków.

– Stra­szyć to se możesz dziewkę w zamtu­zie! – żach­nęła się Sta­ru­cha, celu­jąc we mnie pal­cem. Zakoń­czo­nym krzy­wym, czar­nym jak gro­bowa zie­mia, paznok­ciem.

– Jak chce Rajcą się widzieć to było od progu gadać! – Nadal bre­dząc coś pod nosem, obró­ciła się na pię­cie i ruszyła przed sie­bie. Podą­ży­łem za nią, z naj­więk­szym tru­dem, powstrzy­mu­jąc się przed pal­nię­ciem jej w ten siwy cze­rep. Ponad kwa­drans błą­ka­li­śmy się bez celu po zagra­co­nych kory­ta­rzach na któ­rych brud i resztki ume­blo­wa­nia zro­sły się w jedno. Smród stę­ch­łego powie­trza nabie­rał na sile, przy­ło­ży­łem do ust, chu­stę nasą­czoną wycią­giem z kon­wa­lii. Na nie­wiele się to jed­nak zdało. Były w świe­cie zapa­chy z któ­rych wonią wprost nie dało się wygrać. Nie­stety były to najczę­ściej te, któ­rych czuć bym aku­rat nie chciał. Stara zgu­biła się chyba, bo zaczęła się roz­glą­dać gdy tra­fi­li­śmy do kolej­nego pustego kory­ta­rza. Jej zmysł orien­ta­cji naj­wy­raź­niej poważ­nie szwan­ko­wał albo cier­piała na początki demen­cji czy innego dzia­do­stwa, powoli wyże­ra­ją­cego resztki infor­ma­cji z pomarsz­czo­nego cze­repu.

Wyka­za­łem się wiel­ko­dusz­no­ścią i nie kop­ną­łem jej od razu. Naj­pierw grzecz­nie pona­gli­łem a gdy ta posta­no­wiła zri­po­sto­wać, moją prośbę, w spo­sób wielce nie­sto­sowny. Wypła­ci­łem soczy­stego kop­niaka pro­sto w pomarsz­czony zadek. Stara zawyła z bólu. Zawar­czała coś pod nosem ale nie miała na tyle odwagi by podnieść wzrok i dobrze. Lewa pode­szwa zazdro­ściła roz­rywki pra­wej i z nie małą chę­cią przy­łą­czyła by się do zabawy.

– Pro­wadź do celu! – Naka­za­łem uno­sząc lekko lewą nogę na znak że nie żar­tuje. Stara sku­liła się jesz­cze ale grzecz­nie naka­zała podą­żać za sobą.

Naj­pierw zdzi­wi­łem się gdy minę­li­śmy pośpiesz­nie kilka pomiesz­czeń. Z pozoru tak samo pustych i głu­chych jak cała reszta. Gdy jed­nak wyda­rzyło się to po raz kolejny, wie­dziony cie­ka­wo­ścią zaj­rza­łem do jed­nego z nich. Zapewne gdy­bym nie były obyty z wido­kiem ciał zmar­łych, nie zdą­żyłbym się tak szybko otrzą­snąć, a co za tym idzie. Nie unik­nąłbym pod­stęp­nego ataku w plecy. Stara nie zwle­kała. Zaraz gdy zorien­to­wała się w czym rzecz, wyjęła ukryty szpi­ku­lec i zaata­ko­wała odsło­nięte miej­sce nad nerką. Wie­dziony instynk­tem, bły­ska­wicz­nie wywi­nąłem młynka i zaled­wie o cal miną­łem się ze śmier­cią. Szty­lety już błysz­czały w mych dło­niach ale nie zamie­rza­łem ich użyć. Zasko­czona Stara bowiem nie sta­no­wiła dla mnie więk­szego zagro­że­nia. Soczy­stym kop­nię­ciem z pra­wej nogi, oba­li­łem ją z łosko­tem na zie­mie. Stara jęczała bole­śnie ale na­dal kur­czowo zaci­skała dłoń na szpi­kulcu. Dopiero teraz zauwa­żyłem że ściela z niego jakiś płyn. Kto wie? Może jakaś tru­ci­zna… By cał­ko­wi­cie ode­brać krew­kiej sta­ruszce chęć do walki, wymie­rzy­łem jej jesz­cze kilka soczy­stych kop­nięć. Szpi­ku­lec wyrwa­łem jej z ręki odpo­wied­nio wcze­śniej, by unik­nąć nie­po­trzeb­nej rany.

– Co to ma zna­czyć! – Wark­ną­łem i szarp­ną­łem Starą za włosy i wska­zu­jąc na dwa zaszlach­to­wane ciała męż­czyzn. Odchy­liła się wyjąc jak zarzy­nana. – Gadaj albo roz­łu­pię Ci czaszkę!

Stara pró­bo­wała splu­nąć ale jedy­nie uma­zała sobie brodę. Wymie­rzy­łem jej siar­czy­sty poli­czek.

– Nie żar­tuje! Gdzie jest reszta!

Sta­ru­cha widocz­nie stra­ciła bojowy zapał, jęczała i kuliła się mru­żąc oczy. Po kilku kolej­nych sztur­chań­cach w końcu wska­zała mi zej­ście, do pogrą­żo­nej w mroku, wil­got­nej piw­nicy. Szarp­ną­łem ją za włosy, mało nie pozba­wiając resz­tek siwi­zny i cisną­łem o par­kiet.

– Jeśli ruszysz się choćby o cal…– Syk­ną­łem zim­nym jak stal gło­sem.

Poch­wy­ci­łem łojową lampę. Tlącą się przy wej­ściu i ostroż­nie postą­pi­łem kilka kro­ków w dół. Schody oka­zały się strome i śli­skie. Wyją­łem szty­let i nasłu­chu­jąc, ruszy­łem przed sie­bie. Zaled­wie cztery metry dalej poja­wiły się cięż­kie okute stalą drzwi. Rozwar­łem je ostroż­nie i cof­ną­łem o krok. Nic się jed­nak nie stało.

Zapu­ści­łem się głę­biej. Choć głos w gło­wie pod­po­wia­dał bym wró­cił po wspar­cie.

W końcu mia­łem ze sobą dwóch osił­ków ide­al­nych do takiej roboty. Ponie­cha­łem jed­nak. Nie było na to czasu.

Za drzwiami znaj­do­wał kory­tarz. Niski i cia­sny jak więk­szość piw­nicz­nych przejść. Pro­wa­dził zaled­wie do jed­nych drzwi. Zde­cy­do­wa­nie, ktoś się za nimi znaj­do­wał, bo doszedł mnie ści­szony szept kilku gło­sów i migo­tliwy błysk przy­ga­szo­nej lampy. Przy­gry­złem mocno wargi, nie­stety nie mia­łem poję­cia jak roze­grać tę par­tie. Rozwią­za­nie przy­szło do mnie jed­nak samo. Świa­tło wewnątrz pomiesz­cze­nia zga­sło a mecha­niczny stu­kot zamka zako­mu­ni­ko­wał że nie­ba­wem uchylą się drzwi.

Odło­ży­łem lampę tak by jej blask skie­ro­wał się na drzwi. Z kie­szeni pasa wyją­łem Fizz. Nie­wiel­kie kuleczki przy­jem­nie zatań­czyły mię­dzy pal­cami. Niech tylko spró­bują zachi­cho­ta­łem w myślach a dowie­dzą się jak nie­bez­pieczną bro­nią jest Fizz. Gry­zący dym prze­słoni im wzrok i zabie­rze dech a huk wybu­chu, tych małych cude­niek, ogłu­szy na dobrych kilka chwil. Tyle w zupeł­no­ści mi wystar­czy by zro­bić porzą­dek.

Zgod­nie z ocze­ki­wa­niami drzwi uchy­liły się bar­dzo powoli a w powsta­łej szcze­li­nie, poja­wiła się łysa jak kolano głowa starca. W jego ciem­nych jak heban oczach kryło się prze­ra­że­nie. Zau­wa­żył mnie od razu.

– Panie… ratuj­cie! – Wymam­ro­tał łysy i nim zdą­ży­łem zabrać głos, upadł na zie­mie jakby rażony pio­ru­nem. W mgnie­niu oka odsko­czy­łem w tył, ciska­jąc przed sie­bie gar­ścią Fiz­zów.

Wybuch nastą­pił nie­mal od razu. Wyuczo­nym ruchem nacią­gną­łem kap­tur i się­gną­łem po drugi szty­let. Nim na dobre mlecz­no­biały dym zato­pił wnę­trze kory­ta­rza, ruszy­łem do przodu. Mieli prze­wagę, nie wie­dzia­łem ilu ich jest i jak dobrze są wyszko­leni. Nie mogłem jed­nak pozwo­lić by ucie­kli. Szko­li­łem się do walki w takich cia­snych miej­scach. W nich nie miało zna­cze­nia czy rywali jest wię­cej albo czy są nad­na­tu­ral­nie silni. Pod­stęp i szyb­kość, to dwie pod­stawy walki w zwar­ciu a w nich nie mia­łem sobie rów­nych w całym okręgu! Wpa­dłem do roz­le­głego pomiesz­cze­nia, dając susa nad cia­łem łysego. Dwa cie­nie poru­szyły się w ciem­no­ści. Jeden był w moim zasięgu. Wyko­rzy­stu­jąc impet z jakim wylą­do­wa­łem odbi­łem się od posadzki i wypro­wa­dzi­łem sztych w miej­sce w któ­rym spo­dzie­wa­łem się uda. Ostrze z mla­skiem przedarło ciało a moich uszu dobiegł piskliwy jęk. Drugi cień wyco­fał się w głąb pomiesz­cze­nia. Zareago­wałem natychmia­stowo, porzu­ci­łem unie­ru­cho­mio­nego napast­nika i ruszy­łem na dru­giego. Cisną­łem jeden szty­let wprost w miej­sce w któ­rym stał. Brzdęk metalu odbi­ja­ją­cego się od posadzki potwier­dził moje obawy. Zała­twi­łem tego słab­szego! Zgod­nie z prze­wi­dy­wa­niami mój cios został zblo­ko­wany. Odsko­czy­łem by unik­nąć kon­try i ponow­nie zaata­ko­wa­łem. Tym razem celu­jąc w klatkę pier­siową ale i ten cios został zblo­ko­wany. Mało tego, cudem udało mi się unik­nąć, pod­stęp­nego cię­cia wymie­rzo­nego w żebra. Kim­kol­wiek był mój opo­nent znał się na rze­czy. Chcia­łem jesz­cze raz dopaść do rywala ale wtedy poczu­łem ukłu­cie. Deli­katne, w oko­li­cach karku. Nim zda­łem sobie sprawę ze swo­jego błędu, osu­ną­łem się bez­wład­nie na kolana. Świat zatań­czył mi przed oczami i nim skoń­czyłem prze­kleń­stwo, stra­ci­łem przy­tom­ność.

– Zabijmy tego psa! – Usły­sza­łem roz­ża­lony głos Sta­rej aż wibru­jący od prze­peł­nia­ją­cej ją zło­ści. – Mało mi kudłów do reszty nie wyrwał!

Ude­rze­nie w nerkę pozba­wiło mnie tchu.

– Miar­kuj się Sibil! – Drugi głos także nale­żał do kobiety, ten był jed­nak miękki i gdyby nie moje poło­że­nie powie­działbym że nawet przy­jemny. – To Cesar­ski Pomiot! Pani będzie chciała go dla sie­bie!

– Pani, pani! A ja! Gdzie należne mi prawo zemsty! popatrz no na mnie jak mnie zała­twił! – Uśmiech­ną­łem się w duchu i zara­zem żało­wa­łem że nie wbi­łem jej szty­letu w serce gdy była na to oka­zja.

– Zamknij się stara wywłoko! – Trzeci głos także nale­żał do kobiety. Wład­czy ton nawy­kły do wyda­wa­nia roz­ka­zów nie pozo­sta­wiał wąt­pli­wo­ści kto w tej kom­pani jest naj­waż­niej­szy.

– Coś powie­działa Hrist! – Stara najwidocz­niej na­dal nie zda­wała sobie sprawy z tego że jej wiek nie upo­waż­nia jej do niczego. Głu­che ude­rze­nie i zdu­szone jęk­nię­cie, zda­wało sie potwier­dzać moje domy­sły.

– Jesz­cze słowo Sibil…– Wark­nęła dowód­czyni. – Zamiast jazgo­tać pomo­gła­byś Olrun. Z roz­wa­loną nogą nie ucią­gnie tego łaj­daka daleko!

Sibil usłu­chała. Poczu­łem że moje nosze posu­wały się znacz­nie żwa­wiej. Cho­lera gdy­bym tylko nie miał zwią­za­nych rąk. Widać kobitki znały się na rze­czy bo węzły które zasto­so­wały sku­tecz­nie unie­moż­li­wiały mi samo­dzielne wyzwo­le­nie. Mogłem jedy­nie liczyć że jed­nak się nie roz­my­ślą i dopro­wa­dzą mnie przed obli­czę swo­jej Pani.

Nie­stety nie­wiele mogłem zoba­czyć. Opa­ska którą zaplo­tły mi oczy, doszczęt­nie wyklu­czała doj­rze­nie cze­go­kol­wiek. Mogłem pole­gać jedy­nie na zmy­śle słu­chu, a oprócz tego że wła­śnie prze­dzie­ramy się przez las, co udało mi się wywnio­sko­wać po sze­le­ście wyschnię­tej ściółki i łama­nych gałęzi, nie wie­dzia­łem nic. Nie szar­pa­łem się. Nic by to nie dało a mogłoby skut­ko­wać wyjąt­kowo bole­snymi kon­se­kwen­cjami. Przy­znam że nie tak wyobra­ża­łem sobie mojego spo­tka­nia z Wiłami. Wię­cej liczy­łem że to ja znajdę się w uprzy­wi­le­jo­wa­nej pozy­cji ale życie posta­no­wiło zasko­czyć mnie po raz kolejny. Ledwie posta­wi­łem nogę na Mag­de­norskiej ziemi i już zna­la­złem się w rękach istot przed któ­rymi tak gorącz­kowo mnie ostrze­gano.

Moż­li­wo­ści ucieczki nie mia­łem żad­nej. Posta­no­wi­łem więc cier­pli­wie zacze­kać aż zdra­dliwe koło for­tuny, obróci kapry­śny los w przy­chyl­niej­szą stronę. Wędrówka trwała dobrych parę godzin. Kobiety zatrzy­mały się na popas zaled­wie raz i to tylko dla­tego że nie mogły dłu­żej wytrzy­mać jęcze­nia zmę­czo­nej Sibil.

Nie wiem jak długo trwała dal­sza podróż, cóż kilka razy ucią­łem sobie drzemkę. Nie­wiele mia­łem do roboty, zwią­zany jak świą­teczna szynka i ciśnięty o noszę, więc posta­no­wi­łem wyko­rzy­stać ten czas na zba­wienną rege­ne­ra­cje. Sen wzmac­niał i pozwa­lał odbu­do­wać siły ale także zba­wien­nie dzia­łał na pro­cesy myślowe! A ja ostat­nie dwa dni podróży na Traszce spę­dzi­łem na cią­głej walce a to z krewką załogą a to z sza­le­ją­cym żywio­łem.

Z pew­no­ścią wła­śnie zmę­cze­nie, do któ­rego sam przed sobą nie chcia­łem się przy­znać, pośred­nio dopro­wa­dziło mnie do miej­sca w któ­rym obec­nie się znaj­duje. Nie mogłem więc pozwo­lić na powtó­rze­nie tak tra­gicz­nego w skut­kach błędu. Przy­po­mniała mi się nawet histo­ria pew­nego szpiega który będąc w nie­woli, prze­spał każdą wolną chwilę, by pew­nego wie­czora. Wła­śnie pod­czas snu, wpaść na wyjąt­kowo bły­sko­tliwy plan ucieczki. Swoją drogą cał­kiem przy­zwo­ity. Nie­stety oku­piony życiem, gdyż może i owy szpieg mie­wał prze­błyski geniu­szu to jed­nak lata cią­głego opil­stwa i obżar­stwa odci­snęły piętno na jego ciele. Szczę­śli­wie zawsze utrzy­my­wa­łem ciało w dobrej kon­dy­cji a moje akro­batyczne zdol­no­ści znane były we wszyst­kich zakąt­kach cesar­stwa! Kto wie, gdyby moja kariera poto­czyła się nieco ina­czej, mógł­bym dziś prze­ska­ki­wać przez pło­nące obrę­cze w jakiejś jar­marcz­nej tru­pie?

Smród koń­skiego potu, poja­wił się nagle. Naj­pierw myśla­łem że może to stara Sibil, nosiła na sobie koń­ską derkę. Co w sumie paso­wa­łoby do jej nie­praw­do­po­dob­nie podłej per­sony. Zaraz jed­nak, do mych uszu doszło ści­szone rże­nie i odgłos kopyt, roz­grze­bu­ją­cych zeschniętą ściółkę.

Zaraz jed­nak dobiegł mnie kolejny kobiecy głos.

– Co to za Ścierwo! – Widać mowa była o mnie.

– Cesar­ski! Zasko­czył nas u Rajcy! – Rzu­ciła w odpo­wie­dzi Hirst, z nie­pa­su­ją­cym do jej głosu uni­że­niem. Najwidocz­niej napo­tka­li­śmy na swej dro­dze kolejną Wiłe wyż­szej rangi. Doprawdy zaczy­na­łem robić się cie­kawy ile jesz­cze tego typu kasto­wych szcze­bli, mie­li­śmy do prze­brnię­cia nim w końcu tra­fię przed obli­czę „Pani”. O ile, rzecz jasna, któ­raś z waż­niej­szych Wił nie uzna, że tak naprawdę nie ma czym zawra­cać głowy ich przy­wód­czyni i nie posta­nowi mnie eks­pre­sowo stra­cić.

Dal­szej czę­ści roz­mowy po mię­dzy tajem­ni­czą Wiłą na koniu a Hirst, nie sły­sza­łem. Roz­sąd­nie ode­szły wystar­cza­jąco daleko by nie zdra­dzić cze­goś waż­nego przy cie­kaw­skim jeńcu. Czas ocze­ki­wa­nia na to co przy­nie­sie mi dys­kurs, po mię­dzy Wiłami, umi­lała mi Sibli. Recho­tli­wym, roz­dy­go­ta­nym z od podnie­ce­nia szep­tem, trą­cą­cym zgni­łym mię­sem i cebulą. Opo­wia­dała mi co zrobi ze mną gdy tylko Pani w swej wiel­kiej łasce odda mnie jej. Bo prze­cież „Prawo Zem­sty” musiało się dopeł­nić a ona, co do czego aku­rat nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, będzie gło­śno dopo­mi­nać się swo­ich racji. Przy­znam uczci­wie że choć przez kilka lat spę­dzo­nych w Cesar­stwie i Zjed­no­czo­nych Repu­blikach nasłu­cha­łem się tego i owego od naj­róż­niej­szej maści katów i opraw­ców, to fan­ta­zję Sibil nale­żało okre­ślić jako nie­ogra­ni­czoną. Wiele tor­tur w jej wyko­na­niu zakra­wała bowiem o sady­styczny artyzm i pew­nie nie jeden zna­jący się na swym fachu rze­mieśl­nik, miałby pro­blem z ich zre­ali­zo­wa­niem. Każde kolejne słowo sta­rej, utwier­dzało mnie w prze­ko­na­niu iż popeł­ni­łem strasz­liwy błąd nie zabi­ja­jąc jej na samym początku zna­jo­mo­ści. Z jakiej strony bowiem by nie spoj­rzeć, zabi­ja­łem już z bar­dziej try­wial­nych powo­dów niż prze­jaw cham­stwa. W tym wypadku, taka pre­wen­cja, mogła uchro­nić mnie przed tra­fie­niem do nie­woli. Solen­nie przy­sią­głem sobie że jeśli tylko uda mi się wydo­stać z tej kabały, spra­wie Sibli taką śmierć na jaką ze bez­wąt­pie­nia zasłu­gi­wała.

– Jedziemy! – Roz­kaz padł z ust Wiły na koniu.

Ruszyły bez zwłoki. Przy­twier­dziły noszę do sio­dła. Odcią­ża­jąc ranną Olrun i Sibli, zwięk­szyły swoją mobil­ność i poten­cjalną zdol­ność bojową. Nie były głu­pie, wie­działy że w razie draki, nawet Stara może oka­zać się przy­datna. Nie­stety, ja byłem naj­więk­szym dowo­dem tych domnie­mań. Z czego, jak nie trudno się domy­ślić, nie byłem dumny. Tym razem masze­ro­wały bez ustanku, przez długi czas. For­su­jąc tępo, jakby w oba­wie przed pości­giem. To nie był dobry znak. Sam wąt­pi­łem bowiem by dwaj przy­dzie­leni mi goryle, mieli na tyle oleju w gło­wie by spraw­dzić czy ze mną aku­rat wszystko w porządku. Trudno też było wyklu­czyć sce­na­riusz w któ­rym to Wiły, roz­trop­nie, pozbyły się mojej eskorty. Nie mia­łem bowiem poję­cia co działo się od momentu w któ­rym utra­ci­łem przy­tom­ność, aż po nie­zbyt przy­jemną pobudkę w nie­woli.

Trakt, ście­żynka czy Bóg wie przez co się prze­dzie­ra­li­śmy, zaczęła nagle opa­dać. Podłoże z leśnego mięk­kiego pod­szy­cia, prze­ro­dziło się w twardy żwi­rowy szlak. Moja leżanka, pod­ska­ki­wała na wybo­jach, do tego stop­nia, że paro­krot­nie mało z niej nie spa­dłem. Skrę­ca­li­śmy czę­sto i nie­rzadko, przy akom­paniamencie soczy­stych prze­kleństw Dowód­czyni. Reszta kobiet musiała paro­krot­nie nadrzu­cić mój ste­laż, by zmie­ścił się w cia­snych prze­smy­kach. Czer­pa­łem z tego tytułu, nie­małą satys­fak­cję, w końcu w jakimś stop­niu, udało mi się uprzy­krzyć życie tym podłym dzie­wu­chom! Może i nie zna­łem zbyt dobrze oko­lic Mag­de­nor ale coraz gło­śniej­szy szum fal i zmiana oto­cze­nia, wska­zy­wała na to iż znaj­do­wa­li­śmy się gdzieś w oko­licy, kli­fów. Oka­la­ją­cych mia­sto szczel­nym pierście­niem. Nie­stety, z tego co zdą­ży­łem zauwa­żyć, tereny tego rodzaju były dosyć roz­le­głe i bar­dzo zdra­dliwe, a to mogło oka­zać się klu­czowe, w pla­no­wa­niu ucieczki.

Zatrzy­ma­li­śmy się w kilka godzin po wyj­ściu z lasu. Bez słowa czy­jaś fili­gra­nowa dłoń zdjęła mi z oczu opa­skę. Nasta­wał wie­czór a ja mru­ży­łem powieki, sta­ra­jąc się doj­rzeć cze­goś wię­cej poza roz­ma­za­nymi pla­mami świa­tła. Soczy­sty kop­niak zwa­lił mnie z leżanki i nie mogąc się rato­wać, spa­dłem twa­rzą, wprost na kamie­ni­ste podłoże. Poczu­łem jak z roz­bi­tego nosa, bucha fon­tanna gęstej krwi. Sibil zachi­cho­tała podle, lecz reszta jej kom­panek nie podzie­lała jej entu­zja­zmu. Z tru­dem ode­rwa­łem twarz od kamieni, lecz gdy tylko prze­krę­ci­łem głowę w miej­sce w któ­rym spo­dzie­wa­łem się postaci swo­ich pory­wa­czek. Czyjś obcas przy­ci­snął mnie z powro­tem do ziemi. Usły­sza­łem świst wyj­mo­wa­nego ostrza, a następ­nie jego chłód w oko­li­cach nad­garst­ków. Sznur któ­rym mnie spę­tano, ustą­pił po zaled­wie jed­nym cię­ciu. Nacisk obcasa zelżał, powoli ale zastą­piła ją stal, kująca w miej­sce mię­dzy łopat­kami.

– Wsta­waj. – Usły­sza­łem wyraźny roz­kaz, wyszep­tany wprost do ucha. Oddech tej kobiety był przy­jemny i świe­rzy. Musiała żuć miętę.

Nie ocią­ga­łem się, choć moje ręce i nogi bar­dziej przy­po­mi­nały teraz kołki wbite w mie­dzę niż czę­ści ciała nie­do­szłego akro­baty. Z tru­dem zmu­si­łem się do podźwi­gnię­cia na nogi a rów­no­wagę zacho­wa­łem tylko dla­tego że kur­czowo ucze­pi­łem się koń­skiej grzywy.

– To prawda? – Miękki kobiecy głos Olrun przedarł się przez łoskot jaki zapa­no­wał pod moją czaszką. Widać upa­dek, miał poważ­niejsze kon­se­kwen­cje niż tylko roz­trza­skany nos. Chcia­łem już zapy­tać, co ma na myśli mówiąc prawda, lecz zorien­to­wa­łem się że pyta­nie nie było skie­ro­wa­nie do mnie. Otóż mym oczom uka­zała się trójka innych kobiet. Sta­rej Sibil, ni­gdzie nie mogłem doj­rzeć. Naj­wy­raź­niej odłą­czyła się od reszty, nim udało mi się dojść do sie­bie.

Wszyst­kie Wiły, ubrane były w zie­lone kubraki, na dłu­gich zgrab­nych nogach nosiły raj­tuzy w bru­nat­nym kolo­rze. Wetk­nięte do lek­kich skó­rza­nych trze­wicz­ków. Każda z nich miała włosy spięte w kok. Z twa­rzy nie były już jed­nak tak zja­wi­skowe. Ot, pro­ste chłopki jakich pełno we wsiach Cesar­stwa. Jed­nak ich wysmu­kłe figury, nie jed­nego ama­tora kobie­cych wdzię­ków przy­pra­wi­łyby o pal­pi­ta­cję. Wszyst­kie miały krót­kie łuki, wetknięte do spryt­nego pokrowca. Uwie­szo­nego na ple­cach wraz z koł­cza­nem oraz szty­lety zwi­sa­jące u sze­ro­kich pasów. Coś mi jed­nak wyraź­nie nie paso­wało. Kobiety, nie licząc Sibil, wyda­wały mi się bowiem zbyt młode. Najm­łod­sza, ta którą cią­łem szty­le­tem. Na oko mogła mieć osiem­na­ście lat a i to wyda­wało mi się nieco za wiele. Z kolei jej kom­panki wyglą­dały na kobiety zdrowo przed trzy­dziestką. Nie­wielka więc była szansa, by któ­raś z nich mogła być kobietą, odpo­wie­dzialną za wyda­rze­nia z przed pięt­na­stu laty. Nie wie­dzia­łem jed­nak czy to dla mnie lepiej czy może gorzej że nie uczest­ni­czyły czyn­nie w tych wyda­rze­niach. Przez lata bez wąt­pie­nia wpa­jano im nie­na­wiść do męskiej nacji i taki fana­tyzm, połą­czony z bra­kiem obe­zna­nia i wła­snych doświad­czeń w kon­tak­tach z przed­sta­wi­cie­lami odmien­nej płci mógł oka­zać się dla mnie zgubny. Pozosta­wało mi mieć nadzieje że wro­dzona kobieca cie­ka­wość i chęć choćby zbli­że­nia się do zaka­za­nego owocu, umoż­liwi mi wydosta­nie się z pułapki.

Wiła z szarą prze­pa­ską, prze­wią­zaną na udzie, z pew­no­ścią była Olrun. Rana na­dal krwa­wiła, nasą­cza­jąc, pry­mi­tywny ban­daż, bru­natno czer­wo­nym odcie­niem. Tego się jed­nak spo­dzie­wa­łem. Moje szty­lety, były spe­cjal­nie nasą­czane środ­kiem utrud­nia­ją­cym goje­nie. Nie zawsze, ofiary padały po pierw­szym uką­sze­niu, a nie­jed­no­krot­nie uda­wało im się nawet uciec. Dla­tego każda sztuczka mogąca im tę ucieczkę utrud­nić, a mi uła­twić robotę, była w moim arse­nale mile widziana. Jedna z pozo­stałej dwójki wyja­śniała coś na prędce Olrun. Ona też trzy­mała w dło­niach, moje peł­no­moc­nic­twa i glejty. Twarz miała surową a oczy zimne i nie­do­stępne.

– Panie wyba­czą. – Prze­rwałem im, nim zro­zumia­łem jak dalece, było to nie­roz­tropne.

Wszyst­kie trzy zwró­ciły się w moim kie­runku i zmie­rzyły mnie z nie­kry­tym obrzy­dze­niem.

– Milcz! – Wark­nęła ta o lodo­wym spoj­rze­niu. Po karku, mimo­wol­nie, prze­biegł mi nieprzy­jemny dreszcz. – Bo wytnę Ci język.

Mil­cza­łem, tak wypo­wie­dzianej groźby nie nale­żało lek­ce­wa­żyć, w dodatku mia­łem jesz­cze świeżo w pamięci, opo­wie­ści Kapi­tana Cedricka, na temat gościn­no­ści Wił. Pozby­wa­nie się języka, mogło bowiem bar­dzo szybko prze­ro­dzić się w obci­na­nie kolej­nych, bar­dziej mi dro­gich czę­ści ciała. Kobiety na­dal dys­ku­to­wały, tym razem jed­nak już nie cesar­ską mową a jakimś lokal­nym dia­lek­tem z któ­rego udało mi się wychwy­cić zaled­wie kilka słów. Poje­dyn­czo nie mają­cych jed­nak więk­szego sensu. Sta­łem więc przy koniu i ze wszyst­kich sił pró­bo­wałem zmu­sić zbun­to­wane ciało do utrzy­ma­nia rów­no­wagi. Rozwa­ża­łem oczy­wi­ście por­wa­nie konia i szybką ucieczkę lecz w obec­nym sta­nie. Nie potra­fiłbym nawet samo­dziel­nie wdra­pać się na jego grzbiet a co dopiero utrzy­mać w sio­dle. Sta­łem grzecz­nie, tylko od czasu do czasu rzu­ca­jąc okiem w stronę kobiet, by ich bez potrzeby nie stro­fo­wać. W mię­dzycza­sie, roz­glą­da­łem się po oko­licy, sta­ra­jąc się w jakimś stop­niu okre­ślić swoje poło­że­nie.

Co do jed­nego mia­łem rację. Znaj­do­wa­li­śmy się na ska­li­stym wybrzeżu. W oddali maja­czyła gra­na­towa tafla Morza Mię­dzy­frak­cyj­nego a w około mnie aż roiło się od suro­wych, ostrych jak brzy­twa skał. Tu i ówdzie upstro­ka­co­nych pobla­dłą zie­le­nią skar­ło­wa­cia­łej koso­drze­winy i kępek trawy. Bez wąt­pie­nia był to wyja­ło­wiony teren, pełen szcze­lin, roz­pa­dlin i śle­pych zauł­ków. Ide­alne miej­sce na kry­jówkę a także, jeśli posia­dało się zmysł tak­tyczny i potra­fiło go wyko­rzy­stać, wyśmie­nite miej­sce do odpar­cia nawet prze­wa­rza­ją­cej liczby wroga.

Nim do cał­kiem zdrę­twia­łych człon­ków wró­ciła mi wła­dza i byłem w sta­nie zro­bić krok.

Nie mar­twiąc się o to że zaraz zwale się na zie­mie jak długi, poja­wiła się Sibil. Wylę­gła się zza skał jak zjawa, nio­sąc przed sobą pochod­nie. Cie­pły blask ognia wydłu­żył cie­nie Wił i nadał im tajem­ni­czego wyglądu. Dosłow­nie jak Driady, pomyśla­łem przy­glą­da­jąc się tej trójce. Nie­stety pew­nie i one cał­kiem nie­źle szyły z łuku, bo o tym że przy­naj­mniej jedna z nich potrafi wal­czyć na szty­lety, mia­łem oka­zję prze­ko­nać się jakiś czas temu.

Za Sibil na któ­rej ustach poja­wił się obśli­zgły uśmie­szek, poja­wiły się jesz­cze trzy postaci. Były to kam­ratki, moich pory­wa­czek. Ubrane tak samo jak one i w podobny spo­sób, obrzu­ca­jące mnie spoj­rze­niami prze­peł­nio­nymi pogardą.

Wymie­niły mię­dzy sobą kilka zdań a gdy doszyły do poro­zu­mie­nia. Dwie Wiły, wzięły mnie pod ramiona i po pro­wa­dziły, do miej­sca z któ­rego wychy­nęły. Na karku poczu­łem, nie­przy­jemne ukłu­cie. Naj­wy­raź­niej trze­cia, stała za mną i celo­wała szty­le­tem, tak bym choć przy naj­mniej­szym prze­ja­wie nie­sub­or­dy­na­cji, poże­gnał się z życiem. Był to oczy­wi­ście zby­tek ostroż­no­ści. Nie mia­łem zamiaru teraz ucie­kać. Byłem w zbyt złym sta­nie fizycz­nym, w dodatku pozba­wiony broni, na nie­zna­nym mi tere­nie i oto­czony całą grupą, nie­wiast cze­kających tylko na to by mnie zabić.

Pro­wa­dziły mnie wąskim przej­ściem, mię­dzy ska­łami. Przej­ście to roz­wi­dlało się, nie­jed­no­krot­nie i tylko one wie­działy w którą stronę należy obec­nie skrę­cić by się nie zgu­bić. Na początku, pomyśla­łem że nie zawa­dzi­łoby zapa­mię­tać kolej­ność w jakiej prze­dzie­rały się przez kolejne roz­wi­dle­nia, lecz zanie­cha­łem po nastej z rzędu serii roz­wi­dleń. Wyda­wało mi się nie­moż­liwe, by doj­ście do ich kry­jówki wyma­gało aż tak dłu­go­trwa­łego klu­cze­nia i że z prze­zor­no­ści, spe­cjal­nie wodzą mnie po tych kory­ta­rzach, bym w razie ucieczki, sam nie zna­lazł wyj­ścia. Z resztą i tak bym tych wszyst­kich zakrę­tów nie zapa­mię­tał. Może gdy­bym miał kłę­bek nici poda­ro­wa­nych przez Ariadnę, dziel­nemu Teze­uszowi, uda­łoby mi się jakoś po nich zna­leźć drogę powrotną. Bez pomocy, wydało mi sie to kom­plet­nie nie­moż­liwe. Jesz­cze dobrych kilka chwil zajęło nam wyj­ście z tego labi­ryntu. Na jego końcu nie cze­kał na nas Mino­taur, dzier­żący w gar­ści ogromny, wojenny topór a nie­wielka wio­ska. W prze­ci­wień­stwie do Mag­de­nor. Posęp­nego i spra­wia­ją­cego wra­że­nie nie­malże cał­ko­wi­cie wylud­nio­nego. Osada zda­wała się tęt­nić życiem. W oddali doj­rza­łem małe dziew­czynki, wesoło traj­ko­czące i obkła­da­jące się drew­nia­nymi mie­czykami, gdzie indziej sta­ruszki zaj­mo­wały się sprzą­ta­niem czy wywie­sza­niem świeżo upra­nych kubra­ków i raj­tuz. Młode dziew­czyn i kobiety, cha­dzały w zwiew­nych kiec­kach ubar­wio­nych na róż­no­ra­kie kolory. Od posęp­nych sza­ro­ści po wesołe czer­wie­nie i błę­kity. Wszyst­kie zaś miały na ustach wyraz tak bez­tro­skiego zado­wo­le­nia że przez chwilę mia­łem wąt­pli­wo­ści czy aby skrę­ciliśmy w dobrą stronę, prze­dzie­ra­jąc się przez labi­rynt.

Czar pierw­szego wra­że­nia miną jed­nak bar­dzo szybko, zaled­wie chwilę póź­niej doj­rza­łem pierw­sze tru­chło zamknięte w klatce. Podej­rze­wa­łem że był to męż­czy­zna po reszt­kach ubioru jakie pozo­stało po uczcie jaką wypra­wiły sobie na nim kruki. Zaraz za pierw­szą, były następne a w nich kolejne trupy. Niek­tóre jesz­cze cał­kiem świeże. Szczę­śli­wie, nie czu­łem biją­cego od nich fetoru. Nie mały wpływ na to miały wonne zioła i kwiaty spo­rymi wią­zami skła­dane wokół wię­zień tych nie­szczę­śni­ków.

Co oka­zało się rajem dla kobiet, było pie­kłem dla face­tów. Już nie mia­łem wąt­pli­wo­ści gdzie tra­fi­łem. Zaska­ki­wało mnie na­dal jed­nak z jaką obo­jęt­no­ścią miesz­kanki tego miej­sca przy­jęły moją obec­ność. Wyobra­ża­łem sobie raczej, że będą mi się cie­ka­wie przy­glądać, wyty­kać pal­cem, ciskać pogróżki czy w końcu obrzucą jakimś świń­stwem. One jed­nak dalej robiły to czym zaj­mo­wały się przed naszym przy­by­ciem i ani myślały choćby zer­k­nąć w stronę znie­na­wi­dzo­nego męż­czyzny. Zadr­ża­łem na myśl, że spro­wa­dza­nie i zabi­ja­nie face­tów było w tym miej­scu, pro­ce­de­rem tak powszech­nym że prze­jadł się już on wszyst­kim!

Bezli­to­śnie szar­pany i popy­chany przez opraw­czy­nie, prze­mie­rzy­łem nie­mal połowę gro­te­sko­wej wio­ski. Wepch­nięto mnie do roz­le­głego namiotu, podob­nego to tych które widzia­łem na ryci­nach, w pew­niej księ­dze, trak­tu­ją­cej o dzi­kich zamor­skich ple­mio­nach i tam pozo­sta­wiono na jakiś czas z dwiema straż­nicz­kami do „towa­rzy­stwa”. Po środku namiotu paliło się nie­wiel­kie ogni­sko, z tru­dem roz­pra­sza­jące mroczne zakątki wnę­trza. Wszę­dzie wokół roiło się od poroz­rzu­ca­nych futer. Pozna­łem wśród nich kilka wil­czych i rysich, jedno nale­żało nawet do niedź­wie­dzia i to wcale nie małego. Prócz skór, nie­wiele było w namio­cie rze­czy mogą­cych choć na chwilę przy­kuć uwagę. Kilka nie­zbęd­nych przedmio­tów codzien­nego użytku, trzy drew­niane kubki i leżanka, byle jak skle­cona z kilku grub­szych gałęzi, także okryta futrami.

Przez dobrych kilka minut sie­dzia­łem grzecz­nie w wyzna­czo­nym miej­scu a z naj­dal­szych zakąt­ków namiotu w moją stronę ruszyły stronę wszy. Były ich setki. Zwa­bione zapa­chem potu i krwi, pod­ska­ki­wały rado­śnie. Te małe plu­ga­stwa powoli zaczy­nały obła­zić mnie ze wszyst­kich stron. Na razie kąsały nie­śmiało, na próbę ale ja wie­dzia­łem że to tylko cza­sowe. Nie­ba­wem oszo­łomi jej smak krwi i zaczną kąsać nie zwa­ża­jąc na nic. Nim jed­nak insekty roz­ocho­ciły się na dobre do namiotu weszła Olrun. Burk­nęła coś do swo­ich kole­ża­nek a te choć nie­chęt­nie wyszły na zewnątrz.

Dziew­czyna miała na sobie w zwiewną suk­nię w kolo­rze pło­mie­ni­stej czer­wieni, ide­al­nie dopa­so­waną do smu­kłej figury. Burza jasnych wło­sów tań­czyła wokół deli­kat­nej szyi, bla­dej jak kość sło­niowa. Zaparło mi dech, przy­po­mi­nała teraz bar­dziej dwórkę jakiejś szlach­cianki niż wyjętą spod prawa bojow­niczkę. Nie­stety w cha­bro­wych oczach na­dal znaj­do­wało się miej­sce jedy­nie dla pogardy.

– Pani kazała Cię obmyć. – Wyszep­tała tonem tak nie­chęt­nym że nie­mal się wzdry­gnąłem. Pode­szła powoli a ja doj­rza­łem jak mocno kuleje. Rana którą zada­łem, na­dal sro­dze dawała się Wiłe we znaki. Kilka chwil póź­niej, cztery inne Wiły wnio­sły do namiotu drew­nianą balię a dwie które przy­dzie­lono by mnie strze­gły nio­sły ze sobą wia­dra. Po brzegi wypeł­nione paru­jącą wodą. Zdzi­wiony spoj­rzałem na młodą Wiłe.

– To roz­kaz. – Wyja­śniła.

Nie zamie­rza­łem się sprze­czać. W kilka chwil zzu­łem z sie­bie brudne ubra­nie i po dłuż­szym zasta­no­wie­niu także bie­li­znę. Przy­znam że z początku wydało mi się wielce nie­zręczne. Rozbie­rać się do rosołu przy tak licz­nej widowni lecz gdy zorien­to­wa­łem się jak cała gro­madka przy­gląda mi się cie­kaw­sko, zro­biło się to nawet zabawne. Niech sobie pooglą­dają jak wygląda męż­czy­zna, kto wie może byłem pierw­szym który się przy nich roz­bie­rał? Myśl ta przy­wo­łała mimo­wolny uśmiech. Przy kąpieli asy­sto­wała mi Olrun. Reszta tylko się przy­glądała. Dziew­czyna naj­pierw nie­chęt­nie doty­kała mojego ciała. Jakby kro­czyły po nim setki jado­wi­tych skor­pio­nów. Póź­niej prze­ko­nała się że nie taki dia­beł straszny i poczy­nała sobie nieco odważ­niej. Nadal była szorstka i nie­czuła. Niczym matrona szo­ru­jąca podłogi, ale nie wzdry­gała się przy­naj­mniej za każ­dym razem gdy jej maleń­kie dło­nie sty­kały się z moją nagą skórą. Pozo­stałe Wiły znu­dziły się wido­wi­skiem szyb­ciej niż mogłem przy­pusz­czać. Odwró­ciły się ple­cami od naszej dwójki i rzu­cały mię­dzy sobą jakieś zło­śliwe komen­ta­rze okra­sza­jąc je co jakiś czas sal­wami gło­śnego śmie­chu. Za każ­dym razem gdy tak chi­cho­tały, czu­łem jak mię­śnie dłoni Olrun zaci­skają się mimo­wol­nie a z jej cien­kich uste­czek odbiega krew. Najwidocz­niej szy­dziły z mło­dej a cały obrząd mycia jeńca musiał być uwa­żany za ujmę. Nie spodo­bało mi się to.

Po kąpieli kazano mi przy­wdziać lniany habit, podobny to tego w któ­rym zwy­kli cha­dzać mnisi, pozba­wiony kap­tura i sznura który mógł­bym zapleść wokół pasa, oka­zał się odzie­niem wielce nie­wdzięcz­nym. Strasz­nie prze­wiewny, utrud­nia­jący poru­sza­nie a przez swoją biel, nada­jący mi wygląd pry­mi­tyw­nej zjawy z chłop­skich bajań. Westch­ną­łem z żalem gdy Olrun kazała zabrać moje wła­sne odzie­nie. Zostaw­cie chodź buty, pomyśla­łem tęsk­nie odpro­wa­dza­jąc wzro­kiem parę wyso­kich koza­ków z przed­niej cie­lę­cej skóry. Wyda­łem na nie mają­tek, a teraz przy­szło się z nimi poże­gnać. Kto wie, może i na zawsze? Chwilę póź­niej znów popro­wa­dziły mnie przez osadę. Tym razem jed­nak dło­nie zwią­zały mi postron­kiem. Tym samym spryt­nym węzłem co poprzed­nio i popro­wa­dziły w stronę spo­rych roz­mia­rów chaty.

Dwo­rek, bo tak bar­dziej wła­ści­wie nale­żało nazwać tą budowlę, oka­zał się zadbany. Nie był to może prze­błysk archi­tek­to­nicz­nego geniu­szu, ale solidna budowla utrzy­mana w czy­sto­ści i wzo­ro­wej kon­dy­cji. Belki choć stare, nie nosiły na sobie zna­mion próchna czy zgni­li­zny a okien­nice i drzwi zamon­to­wano na solidne naoli­wio­nych zawia­sach. Przy wej­ściu stały dwie straż­niczki. Uzbro­jone w dłu­gie włócz­nie i szty­lety. Wyglą­dały dum­nie, choć nosiły za duże kol­czugi a hełmy, nie­mal nie prze­sła­niały im oczu. Jak się spo­dzie­wa­łem, obie nawet nie drgnęły gdy je mija­li­śmy.

W środku dwo­rek oka­zał się schludny i jakże mogłoby być ina­czej, bar­dzo czy­sty. Dywany pokry­wa­jące drew­nianą podłogę nie­mal pochła­niały w cało­ści moje nagie stopy a pokaźne żyran­dole i bogato zdo­bione świecz­niki, roz­świe­tlały wnę­trze, do tego stop­nia, że na samym początku musia­łem zmru­żyć oczy. Zaś na ścia­nach aż roiło się od malo­wi­deł. W więk­szo­ści przed­sta­wia­ją­cych kobiety w ich codzien­nych zaję­ciach ale także odziane w pełne zbroje i wal­czące z męskimi hor­dami. W wąskim przed­sionku, roz­wią­zano mi dło­nie co przy­ją­łem z ulgą. Nad­garstki pie­kły mnie bowiem strasz­li­wie a roz­ognione rany zro­siła świeża krew. Pro­wa­dząca orszak Olrun zastu­kała w drzwi. Mocno i dono­śnie jed­nak zara­zem nie nachal­nie.

– Wejść! – Mocny kobiecy głos zabrzmiał uro­czy­ście.

Drzwi roz­warły się uka­zu­jąc kuli­stą sale. Na jej środku paliło się ogromne ogni­sko. Wokół ognia usta­wiono figury. Dwa­dzie­ścia kamien­nych kobiet, obró­co­nych ple­cami do ognia. Wszyst­kie odziane w zbroje, o suro­wych twa­rzach, wytraw­nych dowód­ców, wio­dą­cych swych pod­ko­mend­nych ku Vic­to­rii a zara­zem znie­wa­la­jąco pięk­nych, jak obli­cza księż­ni­czek z pała­co­wych malo­wi­deł.

Popro­wa­dzono mnie dalej aż po sam koniec pomiesz­cze­nia. Gdzie na pro­stym, drew­nia­nym tro­nie sie­działa kobieta.

Wład­czyni była nie­brzydka i smu­kła jak jej pod­władne, może czter­dzie­sto­let­nia.

O wło­sach ciem­nych jak pióra kruka, cien­kich bla­dych ustach i zie­lo­nych oczach przy­wo­dzą­cych na myśl dwa błysz­czące szma­ragdy. Prawy poli­czek szpe­ciła różowa szrama, wędru­jąca zyg­za­kiem od oka po kącik ust. Miała na sobie pro­stą lnianą suk­nię w kolo­rze mor­skiej toni. Przy­ozdo­bioną jedy­nie nie­wielką mie­dzianą broszką w kształ­cie del­fina, powy­żej pra­wej piersi. Obrazu przy­wód­czyni Wił, dopeł­niał ciężki pół­to­ra­roczny miecz, teraz, leni­wie spo­czy­wa­jący na udach. Byłem gotów zało­żyć się że słu­żył on jedy­nie za insy­gnia wła­dzy, coś jak berło czy korona. Trudno było bowiem wyobra­zić sobie by tak zbu­do­wana kobieta była w sta­nie wyma­chi­wać czymś tak cięż­kim i nie­po­ręcz­nym. Sam mia­łem oka­zję trzy­mać w dło­niach podobną broń i muszę przy­znać że jeśli przy­szłoby mi nim wyma­chi­wać to mój prze­ciw­nik mógłby spo­koj­nie cze­kać aż padnę ze zmę­cze­nia.

– Widzę że spodo­bał Ci się mój miecz. – Głos przy­wód­czyni wyrwał mnie z zamy­śle­nia.

– Wspa­niałe ostrze. – Wyrze­kłem pokor­nie, spusz­cza­jąc wzrok. Roze­śmiała się gło­śno i rado­śnie.

– Może dla Bar­ba­rzyńcy zza Gór ale nie dla mnie! To pamiątka, po pew­nym…hym… zna­jo­mym z prze­szło­ści. Oso­bi­ście przed­kła­dam włócz­nie ponad wszelki oręż.– Powie­działa odkła­da­jąc broń na bok.– Nie bój się, wiem że w Cesar­stwie miewa się za złą wróżbę, gdy gospo­darz wita gościa z bro­nią na podo­rę­dziu.

Przy­tak­ną­łem, choć szcze­rze wąt­pi­łem bym był gościem w tej wio­sce. Raczej nie ocze­ki­wa­nym jeń­cem któ­rego kosz­tem można się jesz­cze zaba­wić nim pozbawi się go życia.

– Ale gdzie moja uprzej­mość! Nazy­wam się Sigrun Kara. – Słowa te wypo­wia­dała z uśmie­chem, uka­zu­jąc w całej oka­załości, koronkę śnież­no­bia­łych zębów. Nieźle jak na liderkę wyzwo­lo­nych kobiet pomyśla­łem i z żalem stwier­dzi­łem że moje nie są tak piękne.

– Richard Sorge. – Odpar­łem domy­śla­jąc się że ocze­kuje się ode mnie odpo­wied­niego responsu.

– Sorge. – Pow­tó­rzyła za mną sma­ku­jąc każą literkę jakby okry­wała ją war­stwa słod­kiego kar­melu. – Dziwne nazwi­sko jak na czło­wieka pocho­dzą­cego z Cesar­stwa.

– Ojciec był ofi­ce­rem w Wyspiar­skiej armii. Miał sto­sowne przy­wi­le­je…

– W tym moż­li­wość pozo­sta­nia przy rodo­wym nazwi­sku?

Przy­tak­ną­łem.

– Musiał być nie byle kim. Powiedz mi Richar­dzie. Ty też cie­szysz się podob­nymi przy­wi­le­jami?

Spoj­rzałem na nią. Wyraz jej twa­rzy zmie­nił się nieznacz­nie. Nadal spra­wiała wra­że­nie roz­ra­do­wa­nej ale w jej oczach poja­wił się wyraźny błysk. Ot, jak szybko nasza zwy­kła roz­mowa prze­mie­niła się w prze­słu­cha­nie.

– Nie narze­kam na ich brak, jeśli o to pytasz Pani. – Odpar­łem na co Sigrun mach­nęła ręką jakby wła­śnie przed chwilą poja­wiła się przed jej nosem, wyjąt­kowo natrętna mucha.

– Nie wódź mnie po manow­cach nie­do­mó­wień Sorge! I zapa­mię­taj! Kiedy o coś pytam, to odpo­wia­dasz, jasno i zwięźle. – Trzeba przy­znać że wyśmie­ni­cie ukry­wała emo­cje. Głos ani na chwile jej nie zadrżał, nie zabrzmiała w nim żadna fał­szywa nuta która mogłaby wska­zy­wać na to że coś się jej nie podoba. Nie mia­łem wąt­pli­wo­ści że oso­bie która przy­glą­da­łaby się nam w tej chwili, z boku. Mia­łaby Kare za kobietę pogodną, nie­chętną do wybu­chów zło­ści czy nie daj Bóg, despo­tyczną i wład­czą. Ja jed­nak potra­fi­łem dostrzec w niej cechy cha­rak­teru, które tak skrzęt­nie masko­wała. Moja skłon­ność do zdaw­ko­wych wypo­wie­dzi, dziw­nym tra­fem obja­wia­jąca się w chwi­lach takich jak ta, dopro­wa­dzała ją nie­mal do pasji. I choć wymie­ni­li­śmy zaled­wie parę zdań, moja roz­mów­czyni już miała ich dość tak samo jak i mnie. Posta­no­wi­łem nieco ostroż­niej pokie­ro­wać naszą poga­wędką. Per­spek­tywa spę­dze­nia reszty życia w klatce obok nie­szczę­śni­ków, mija­nych po dro­dze do dworu, nie napa­wała bowiem zbyt wiel­kim entu­zja­zmem.

– Trudno odpo­wia­dać na pyta­nia na które znasz odpo­wie­dzi Pani. – Wyrze­kłem uni­że­nie.

– Więc przy­znajesz że jesteś z Sza­rych Kru­ków?

– Tak.

– Czego Cesar­scy Posłańcy Śmierci szu­kają w Mag­de­nor?

Nie lubi­łem tego okre­śle­nia. Choć w czę­ści było praw­dziwe. W końcu zsy­ła­li­śmy śmierć na wro­gów naszych zle­ce­nio­daw­ców. Ja wola­łem jed­nak okre­śle­nie Spra­wiedliwi. W końcu więk­szość zle­ceń doty­czyła prze­stęp­ców z pra­wo­moc­nym wyro­kiem któ­rzy jakimś spo­so­bem umy­kali z rąk odpo­wied­nich insty­tu­cji. Nie patycz­ko­wa­li­śmy się. To szczera prawda i nie raz droga do celu pro­wa­dziła przez aleje tru­pów. Nigdy jed­nak moim celem nie było bez­myślne dostar­cza­nie świe­żej klien­teli Cha­ro­nowi. Nad Styks, wysy­ła­łem tylko mają­cych za nic pój­ście na współ­pracę. Przez co czę­sto tra­ci­łem sporo złota. Tak to już bowiem się utarło w Cesar­stwie i Zjed­no­czo­nych Repu­blikach że lepiej płaci się za żywego niż mar­twego.

– Nie jestem tu z Waszego powodu Pani! W mych listach dokład­nie wyłusz­czono cel mojej wędrówki. – Odpowie­dzia­łem zgod­nie z prawdą. – Jest nim, nie jaki Sanorga, szlach­cic. Wypu­ście mnie a odejdę z Mag­de­nor gdy tylko wyko­nam zada­nie.

– Mam w to uwie­rzyć? – Kara spoj­rzała na mnie z poli­to­wa­niem. – Szary Kruk w dodatku pew­nie szpieg. Jaką mam mieć pew­ność że nie wyja­wisz komu trzeba, że pod nosem Cesa­rza działa orga­ni­za­cja sprze­ci­wia­jąca się wła­dzy. W Two­jej obec­no­ści jej człon­ki­nie pozba­wiają życia, urzęd­nika pań­stwo­wego a Cie­bie samego pory­wają. Łamiąc tym samym wszel­kie prawa! Masz mnie za głu­pią?

Nie odpowie­dzia­łem. Oczy­wi­ście miała rację. Bra­łem pod uwagę podobny sce­na­riusz. Szpie­dzy nie­źle pła­cili za podobne rewe­la­cje a mnie zawsze przyda się nieco gro­sza. Co zaś z infor­ma­cjami zro­bią szpie­dzy nie było moim pro­ble­mem. Dał­bym jed­nak mie­szek zło­tych duka­tów za żołę­dzie, że zechcą bli­żej przyj­rzeć się tej oso­bli­wej spo­łecz­no­ści. Nie wyklu­czone że uznają ją za szko­dliwą dla Cesar­stwa i zetrą z kart histo­rii ten oso­bliwy zbiór lud­no­ści.

– Powiedz mi tylko dla­czego mia­ła­bym Cię teraz nie zabić? Prze­cież żywy spra­wiasz nam wię­cej pro­blemów niż mar­twy! – Westch­nęła bezsil­nie, trąc pię­ścią bli­znę na twa­rzy.

– Gdy­byś tego chcia­ła… już dawno gry­zł­bym piach. Nie wiem czego ocze­kujesz! Ale skom­leć o życie, nie zamie­rzam! – Sigrun przy­gryzła wargę a w jej źre­ni­cach zapłoną nie­bez­pieczny żar. Czyżby moja bez­czel­ność, dopro­wa­dziła ją do pasji?

– Wyjść! – Naka­zała wład­czym tonem, na któ­rego dźwięk aż sam drgną­łem. Musia­łem przy­znać, że było coś w tej kobie­cie. Coś spra­wia­ją­cego że nie miało się ochoty z nią zadzie­rać.

Po chwili nie trwa­ją­cej dłu­żej niż dwa odde­chy, zosta­li­śmy sami. Oczy­wi­ście przy­pusz­cza­łem że za drzwiami, cze­kają Wiły. Uzbro­jone po zęby i gotowe w każ­dej chwili ruszyć na ratu­nek swo­jej Pani.

– Słu­chaj Richard! Czy jak Ci tam– Nied­bale mach­nęła ręką. – Nie wiem czy mogę Ci ufać. Rozu­miesz?

Przy­tak­ną­łem.

– Sły­sza­łam o Sza­rych Kru­kach. Wiem kim jeste­ście i czym się zaj­mu­je­cie. Wiem że… poma­ga­cie.

– Co masz na myśli Pani?

– Daj spo­kój z tą Panią! Bo Cię każe zamknąć w klat­ce… Czas na wyga­dy­wa­nie głu­pot miną.

– Kiedy ja…– Zdzi­wi­łem się nie na żarty

– Oh! Co Ty myślisz że jak miesz­kamy w tej dziu­rze to nie wiemy co dzieje się w Cesar­stwie? Dobrze wiem że nasz los Cię nie inte­re­suje. Gdyby było ina­czej, moje Dziew­czyny nie przy­wle­kły by Cię tu zwią­zanego jak pro­sie! Więc gadaj. Poma­gasz?

– Zależy w czym. – Rze­kłem ostroż­nie. Nie mia­łem naj­mniej­szej ochoty wpa­ko­wać się w miej­scowe utarczki. Rów­nie jed­nak jak mocno chcia­łem dowie­dzieć się jak sprawa wyglą­dała z punktu widze­nia Wił.

– Nie jesteś głupi! To lubię. – Zau­wa­żyła szel­mow­sko się uśmie­cha­jąc. – Nie obie­casz niczego póki nie oce­nisz czy Ci się to opłaca?

– Dokład­nie. – Przyzna­łem, choć wie­dzia­łem że Karze nie zależy na potwier­dze­niu jej domy­słów.

– A co, jeśli powiem Ci, że wiem gdzie jest Sanorga?

– W tedy zamie­nię się w słuch. Tylko że nie wystar­czy mi jedy­nie pusta dekla­ra­cja…

Sigrun uśmiech­nęła się, odsła­nia­jąc rów­niut­kie białe zęby.

– Nie ufasz mi?

– Ani tro­chę. – Odpar­łem szcze­rze, uda­jąc że umknęła mi drwina z jaką zada­wała to pyta­nie.

– Dobrze… zagramy po Two­jemu. – Kara podnio­sła się z tronu i postą­piła kilka kro­ków w moją stronę. Poru­szała się przy tym z nie­by­wałą gra­cją. Nie­bez­piecz­nie przy­po­mi­nała w tym polu­jącą lwicę. Sta­nęła jakiej sześć kro­ków przede mną, nachy­liła się lekko i wyjęła z obfi­tego dekoltu meda­lion.

– Znasz ten znak?

Dwa kruki na tle półksię­życa. Oczy­wi­ście że wie­dzia­łem do kogo nale­żał ten meda­lion. Pyta­nie jak zna­lazł się w rękach Wił?

– Skąd go masz? – Wypa­li­łem.

– Zabra­łam pew­nemu pyszał­kowi, myślą­cemu że może bez­kar­nie rąbać ludzi w Moim lesie. Jak widzisz, nie moż­na… Chło­piec który z nim był, padł na miej­scu wraz z kobietą, ale Jego mamy. Sie­dzi w loszku i zapewne roz­my­śla nad wła­sną głu­potą.

– Pozwo­lisz mi go zoba­czyć?

– Phi! I co jesz­cze? Może wypu­ścić Was i dać buziaka na dowi­dze­nia? Zado­wól się meda­lio­nem i Moim sło­wem, bo wię­cej nie dosta­niesz!

– Skoro wyja­śni­li­śmy sobie waż­niej­sze kwe­stie… Mogła­byś łaska­wie mnie roz­wią­zać? – Zapy­ta­łem. Więzy zaczy­nały naprawdę mnie iry­to­wać. Nim weszli­śmy do sali, Olrun posta­no­wiła doci­snąć je jesz­cze moc­niej, jakby już wcze­śniej nie były dia­bel­nie silno docią­gnięte. Utra­pie­nie z tymi kobie­tami!

– Posta­rały się, co? – Zachi­cho­tała, widząc moją bez­sil­ność. – Sama uczy­łam ich tych węzłów! Wcze­śniej różne, co spryt­niej­sze skur­czy­byki im ucie­kały. Zosta­wia­jąc po sobie kawa­łek sznura i wspo­mnie­nie gów­nia­nie wyko­na­nej roboty! Ale teraz… nawet Szary Kruk musi pro­sić, by go oswo­bo­dzić!

Przełkną­łem tą upo­ka­rza­jącą docinkę i pozwo­li­łem by Kara, z ogromną dozą namasz­cze­nia roz­wią­zała mi obo­lałe ręce. Pie­kący ból zelżał zaraz po znik­nię­ciu szorst­kiego rze­mie­nia. Rozma­so­wa­łem obo­lałe nad­garstki i wstęp­nie oce­ni­łem że nie jest z nimi wcale tak naj­go­rzej. Skóra prze­tarła się tu i tam ale nie na tyle głę­boko by prze­szka­dzała w nor­mal­nym funk­cjo­no­wa­niu.

Zach­wia­łem się lekko gdy wsta­wa­łem z klę­czek. Najwidocz­niej tru­ci­zna, jaką potrak­to­wała mnie Sibil, na­dal tkwiła w orga­nizmie. Stara wiedźma musiała mi jej nie żało­wać.

– Co to za kobiety? – Zapy­ta­łem, widząc jak Kara klu­czy wokół posą­gów, deli­kat­nie muska­jąc każdą, kamienną twarz, opusz­kami pal­ców.

– Wal­ki­rie. Ostre z nich były wojow­niczki! Ta. – Sigrun wska­zała na wojow­niczkę w peł­nej zbroi pły­to­wej o twa­rzy anie­licy i ciele jakiego nie powsty­dziłby się cyr­kowy siłacz. – To moja ulu­bie­nica.

– Sigrun. – Zga­dłem pod­cho­dząc do posągu.

– Tak! Bar­dzo dobrze. – Uśmiech­nęła się. Miała bar­dzo ładny uśmiech. – Moja imien­niczka, wiesz co się z nią stało?

– Wiem. Umarła z roz­pa­czy po śmierci męża…– Odpowie­dzia­łem.

– Ale odro­dziła się!

– Jako Kara. – Odrze­kłem– Ty i kilka Two­ich pod­ko­mend­nych nosi­cie imiona Wal­ki­rii. Czemu więc nazy­wają Was Wiłami?

Kara wzru­szyła ramio­nami.

– Nie wiem. Może dla­tego że więk­szość obec­nych miesz­kań­ców przy­była zza morza środ­ko­wego? Tam mają innych Bogów i inne legendy. Naj­wy­raź­niej Wiły naj­moc­niej im się z nami koja­rzyły.

– Zacze­kaj. Twier­dzisz że nie­mal nie ma już rdzen­nych Mag­de­norczyków?

Spoj­rzała na mnie z mie­szanką roz­ba­wie­nia i zdzi­wie­nia.

– Jaki to z Cie­bie Kruk skoro nie wiesz nic o miej­scu do któ­rego przy­pły­ną­łeś?

– Nie naj­lep­szy, jak sądzę…– Wyjąt­kowo szybko przy­szło mi żało­wać za leni­stwo i godny poża­ło­wa­nia brak pro­fe­sjo­na­li­zmu.

– Bo o tym co działo się w Mag­de­nor, przed pięt­na­stoma laty to chyba wiesz?

– Nie­wiele. – Skła­ma­łem gładko.

– To słu­chaj uważ­nie. W tedy pięt­na­ście lat temu. Mag­de­nor było cał­ko­wi­cie innym miej­scem. Może i nie było bogate ale w ubó­stwie też nikt nie żył. No nie patrz się tak! Nawet na końcu Cesar­stwa są miej­sca w któ­rych ludzie żyją na cał­kiem przy­zwo­itym pozio­mie! Tak czy ina­czej koś posta­no­wił to zmie­nić. – Kara wyraź­nie spo­chmur­niała, wbiła pusty wzrok w próż­nie, jakby miała przed oczyma nie gładką, pobie­loną ścianę a obrazy z prze­szło­ści. Wyraź­nie rysu­jące się obrazy. Tak żywe, jakby działy się wła­śnie w tej chwili a nie przed pół­to­rej dekady temu.

– Mój mąż. Hen­rik. Jako jeden z pierw­szych widział nad­pły­wa­jące okręty! Wiel­kie bojowe gale­ony, na jakie nie stać było żad­nego zna­nego nam moż­no­władcy czy pirata. Kto wie, może dla­tego nasz opór wyglą­dał tak mizer­nie?

– Pod jaką pły­nęli flagą? Mieli jakieś barwy?

– Żad­nych. Jedy­nie mlecz­no­białe żagle, jakich jesz­cze w życiu nie widzia­łam. Wiesz, one zawsze są pożół­kłe. Od słońca i wia­tru albo mają nama­lo­wane znaki czy inne malunki. Te jed­nak były cał­kiem białe, jak świe­rzy gru­dniowy śnieg.

– Może były nowe? – Sam aż zdzi­wi­łem się jak mogłem wypo­wie­dzieć tak infan­tylną myśl.

– Też mi coś! Masz mnie za głu­pią? Wiele lat spę­dzi­łam na szy­ciu żagli i wiem że nawet mate­riał na Cesar­skie Kara­wele się do nich nie umy­wał! Nie drogi Richar­dzie. One były nie­zwy­kłe… Przy­wie­dzieni głów­nie cie­ka­wo­ścią, wyszli­śmy do przy­stani. Przy­wi­tać tych nie­zwy­kłych podróż­ni­ków. Jak się póź­niej oka­zało cie­mię­ży­cieli i mor­der­ców! Sły­sza­łeś może o syre­nach? Jak kuszą stru­dzo­nych mary­na­rzy swo­imi pięk­nymi gło­sami i cia­łami god­nymi Bogini Ateny?

Przy­tak­ną­łem. Zna­łem wiele opo­wie­ści, tych bliż­szych i dal­szych od prawdy. Nie obca była mi także mito­lo­gia więk­szo­ści nacji zamiesz­ku­ją­cych bez­miar Cesar­stwa. Cóż, trzeba było się orien­to­wać w takich spra­wach dla dobra wła­snego i sprawy.

– Tak i oni niczym syreny, wywie­dli nas na manowce! Sku­sili pięk­nem okrę­tów, ich nie­na­gan­nymi manie­rami. Jak dziś pamię­tam gdy scho­dzili z tych dzieł sztuki nasze dzieci wrę­czały im wianki z polnych kwia­tów. Dumni, pięk­nie odziani jak repre­zen­ta­cyjna eska­dra samego Cesa­rza Hora­cego!

Świę­tej pamięci Horacy był niezwy­kłym este­ty­kiem. Jego wyszu­kany smak i zami­ło­wa­nie sztuki, prze­jawiało się nawet w czymś tak zda­wałoby się try­wial­nym jak ubiór okrę­to­wej załogi. Mnie jed­nak zacie­ka­wiła inna sprawa, mia­no­wi­cie coraz więk­sza róż­nica mię­dzy sło­wami Kapi­tana a Kary. Coś miało się na rze­czy! Nie­stety wie­dzia­łem jesz­cze za mało by domnie­mać które z nich bar­dziej mijało się z prawdą.

– Dowo­dził nimi nie jaki Major Fran­ce­sco Del la Silva! Poważny jego­mość w sile wieku i o wyglą­dzie połu­dniowca. Taki amant i despota w jed­nym. Drań potra­fił sobie zjed­ny­wać ludzi, nie ma co!

– Wyja­wili kim byli?

– Tak. Podali nawet nazwę jakiejś Zjed­no­czo­nej Repu­bliki. Wel­den, Del­wen czy jakoś tak… z resztą to nie istotne, bo jak się oka­zało po fak­cie, żaden taki kraj nie ist­nieje!

– Skąd ta pew­ność?

– I my mamy wła­sne metody by dowia­dy­wać się takich rze­czy! Myślisz że przez pięt­na­ście lat nie szu­ka­ły­śmy spraw­ców naszej tra­ge­dii? Doprawdy albo uda­jesz albo jesteś najbar­dziej naiw­nym Kru­kiem z jakim przy­szło mi roz­ma­wiać.

Prze­zor­nie ugry­złem się w język. To nie był czas ani miej­sce na daremne sprzeczki, w dodatku te w któ­rych nawet mimo roz­ko­szy chwi­lo­wej wygra­nej w kon­se­kwen­cji i tak bym prze­grał.

– Waż­niej­sze jest to że owy Del la Silva tak okrę­cił sobie wokół palca naszego Rajce że już po tygo­dniu jadł mu z ręki.

– Tego któ­rego zabi­ły­ście nie­dawno. – Zga­dłem.

– Tak jego! Dra­nia i zdrajcę! Ale o tym za chwile Richar­dzie… cier­pli­wo­ści a może doj­dziemy do tego rado­snego momentu. Del la Silva poka­zy­wał naszym mistrzom okręty. Ba! Dał nawet popa­trzeć na pro­jekty i sprze­dał kilka paten­tów za wcale nie wygó­ro­waną cenę.

– Chcesz przez to powie­dzieć że kupił sobie popar­cie co waż­niej­szych miesz­kań­ców Mag­de­nor?

– Dokład­nie! W tym cza­sie wszy­scy mieli ich za wybaw­ców! Dobro­dziei łaska­wie dzie­lą­cych się wie­dzą i malu­ją­cych przed oczyma wizję wiel­kiej przy­szło­ści! W taki oto wła­śnie spo­sób, mary­na­rze zamiast odpły­nąć zaraz po uzu­peł­nie­niu zapa­sów, zostali na zimę. Oczy­wi­ście, nakło­nieni przez szczere prośby miesz­kań­ców. Nie będę się wybie­lać, sama byłam prze­ko­nana że to wyśmie­nity pomysł. Mary­na­rze wiele wie­dzieli o świe­cie. Poma­gali w roz­bu­do­wie mia­sta i obie­cy­wali kon­trak­ty… W mię­dzycza­sie wyszło na jaw że wszy­scy od majtka aż po samego Majora, byli bar­dzo reli­gijni! Nie wie­rzyli jed­nak w Boga jedy­nego i słusz­nego z Trójcy Świę­tej a pogań­skiego Boga Morza! Nie­ja­kiego Farola! Na początku to było nawet zabawne jak ran­kiem klę­kali zwró­ceni twa­rzami do morza i bili mu pokłony, szep­cząc coś w dzi­wacz­nym gar­dło­wym języku. Przy­po­mi­nali tro­chę wyznaw­ców Alla­cha tylko zamiast dywa­nów uży­wali w tym celu mor­skich alg. Ot, dzi­wac­two przy­jezd­nych, nic innego. Tak przy­naj­mniej myśle­li­śmy. Nim jed­nak na dobre spa­dły śniegi a morze środ­kowe skuła war­stwa lodu zaczęli opo­wia­dać o tym swoim dzi­wacz­nym Bogu, coraz czę­ściej i śmie­lej. Skoń­czyło się na tym że w dzień Bożego Naro­dze­nia pod przy­krywką kolędy, kap­to­wali nowych wyznaw­ców! – Sigrun prze­rwała a bli­zna na jej twa­rzy wyraź­nie poczer­wieniała. Potarła ją deli­kat­nie i wykrzy­wiła się w brzyd­kim gry­ma­sie.

– Uda­wali cie­ka­wych, że niby ni­gdy nie sły­szeli o Świę­tej Trójcy. Bar­dzo cie­ka­wiły ich nasze obrzędy. Dog­maty i samo poję­cie Boga w trzech oso­bach! Wyobraź sobie że za nic nie mogli pojąć jakim cudem jeden Bóg może być zara­zem trzema posta­ciami i odwrot­nie! Prze­cież to nie­do­rzecz­ność! – Obru­szyła się i ponow­nie potarła po bliź­nie. Tym razem jed­nak szybko i dys­kret­nie.

Nie mogłem się z nią zgo­dzić co do Trójcy. Wielu ludzi sły­szą­cych po raz pierw­szy o Bogu miała podobne odczu­cia. Z resztą nie raz sły­sza­łem zarzuty wobec Chrze­ści­jań­stwa, mówiące że wcale nie jest ona wiarą mono­te­istyczną a poli­te­istyczną. Bowiem samo poję­cie jaźni roz­dzie­la­ją­cej się na trzy oddzielne byty, będące za razem czę­ściami jak i cało­ścią Jedy­nego Boga nie mie­ściła się tym bied­nym ludziom w gło­wach. Dla nich jeden zna­czyło jeden. Nie dało się prze­cież trzech ludzi złą­czyć w jed­nego, a jakby podzie­lić czło­wieka na trzy czę­ści to prze­cież nie byłby już czło­wie­kiem! Docho­dziły do tego jesz­cze bar­dziej try­wialne zarzuty. Jakim bowiem cudem ktoś mógł być zara­zem swoim Ojcem i Synem? Poję­cie Bosko­ści i jej bez­kresu, wykra­cza­ją­cego poza ramy ludz­kiego poj­mo­wa­nia było im w tym wypadku cał­ko­wi­cie obce i tylko dla Chrze­ści­jan, sprawa ta wyda­wała się jasna. Ja nato­miast nie mia­łem wąt­pli­wo­ści że duże grono, nawet nie zasta­na­wiało się nad tym fak­tem. Bóg był jeden i tyle! A że zara­zem ten Bóg był swoim wła­snym Synem i Duchem Świę­tym to już jakoś nie miało zna­cze­nia.

– Słu­chali długo i uważ­nie – Cią­gnęła dalej Kara. – Zada­wali pyta­nia a my odpo­wia­da­li­śmy, na tyle na ile byli­śmy w sta­nie. Paru nawet zechciało wybrać się na msze! Jak twier­dzili z „dla posze­rza­nia hory­zon­tów”.

– Zga­duje że odpo­wia­da­li­ście z ochotą?

– Oczy­wi­ście… w Mag­de­nor nikt nie wsty­dził się wiary! Mie­li­śmy wielki drew­niany kościół zbu­do­wany przez Jezu­itów jesz­cze za życia Cedricka III Wiel­kiego i kil­ka­dzie­siąt kaplic.

– Nie widzia­łem kościo­ła…

– Bo już go nie ma…– W sło­wach Kary wyczu­łem gorycz. – Ale my nie o tym… przy­naj­mniej nie teraz. Nie zaschło Ci cza­sem w gar­dle Kruku? Strasz­nie nie lubię opo­wia­dać gdy nie ma czym zwil­żyć języka! – Pani kla­snęła w dło­nie a w mgnie­niu oka zza zamknię­tych drzwi wypa­dły uzbro­jone kobiety! Z obna­żoną bro­nią. Gotowe rzu­cić się na mnie, choćby zaraz.

Kara zare­cho­tała wesoło i mach­nęła uspo­ka­ja­jąco na swoje pod­władne. Te roz­luź­niły się i nawet nieco opu­ściły oręż. Rzecz jasna nie za bar­dzo.

– Popatrz jakie bojowo nasta­wione! – Zaświer­go­tała żar­to­bli­wie. – Jak nic, by Cię tu zakuły, gdyby tylko im pozwo­lić! No nie patrz tak na mnie! Prze­cież wiesz że nic Ci tu nie zagraża.

Uśmiech­ną­łem się pół­gęb­kiem, gorzko. Tego aku­rat nie wie­dzia­łem.

– Dziew­czyny daj­cie spo­kój! Olrun do mnie! Reszta wyjść! No na co liczy­cie? Już Was nie ma! A Ty się tak nie krzyw, tylko chodź jak mówię!

Dziew­czyna pode­szła. Nadal kur­czowo zaci­skała dło­nie na ręko­je­ści mie­cza. Przez ten cały czas ani razu nie spoj­rzała w moją stronę, a ja musia­łem znów przy­znać że była bar­dzo piękna!

– Na co Ci to żela­stwo? – Zga­niła ją Kara, nady­ma­jąc usta. – Boisz się że ten tu, żuci się na Cie­bie i odbie­rze Ci cnotę? – Dziew­czyna w mig poczer­wieniała i choć szybko ukryła twarz za kotarą blond wło­sów, nie umknęło to mojej uwa­dze, ani uwa­dze Sigrun.

– Cze­kaj, zaraz… To Ty go kąpa­łaś prawda? I jak? Podo­bało się, Ci to, co ma mię­dzy nogami? Przy­znaj się, chcia­łaś Go dotknąć?! – Naga­by­wała Pani Wił, szcze­rząc zęby i lubież­nie obli­zu­jąc wargi.

– Kara! Pro­szę… daj jej spo­kój. – Nie wytrzy­ma­łem.

– A co z Cie­bie nagle taki rycerz się zro­bił co? Mało jej nie zaszlach­to­wa­łeś u Rajcy a teraz bro­nisz?! A może wpa­dła Ci w oko nasza mała Olrun i nabra­łeś ochoty by z nią poba­rasz­ko­wać?

– Kara… bła­gam.

– No dobra, już dobra! A Ty nie stój tak! Odłóż to i przy­nieś nam tu dzba­nek wina i coś na czym można wygod­nie usiąść! – Olrun ukło­niła się szybko i wybie­gła z sali. Z twa­rzą ukrytą za zło­ci­stą kotarą wło­sów.

– Tyłek boli mnie od tego cho­ler­nego tronu! – Zau­wa­żyła bez cie­nia żenady.

– Wła­dza ma swoje ciemne stro­ny…– Wtrą­ci­łem pozwa­la­jąc sobie na odro­binę poufa­ło­ści.

– A żebyś wie­dział że ma! – Przy­znała cał­kiem poważ­nie.

Olrun wró­ciła cał­kiem szybko. Naj­pierw przy­nio­sła wino. Czer­wone, wytrawne i bardo aro­ma­tyczne. Chwilę póź­niej kilka futer które roz­ście­liła na podło­dze. Usie­dli­śmy oboje a Olrun sta­nęła w kącie. Na pole­ce­nie Kary, tak by była pod ręką, na wypa­dek gdyby skoń­czył się nam napi­tek.

– Na czym to ja sta­nęłam?

– Na tym że w Mag­de­nor miesz­kali bar­dzo reli­gijni ludzie. Nie wsty­dzący się swo­jej wiary. – Podpowie­dzia­łem, odbie­ra­jąc z wdzięcz­no­ścią podane mi naczy­nie.

– Wła­śnie. Bo i czego się tu wsty­dzić? Nasi goście nie zamie­rzali jed­nak poprze­stać na wypy­ty­wa­niu. Tak spryt­nie kie­ro­wali roz­mową że nie­jako zmu­szali nas do zapyta­nia o ich wiarę. A gdy już ktoś zapy­tał, to opo­wie­ściom nie było końca! Trzeba im przy­znać że co jak co ale opo­wia­dać to oni aku­rat potra­fili! I robili to z taką pasją, z takim prze­ko­na­niem…

– Że nim się obej­rze­li­ście już wzno­si­li­ście modły do nowego Boga. – Dopo­wie­dzia­łem za nią.

– Zga­dza się. Teraz jak na to spoj­rzę, to wydaje mi się że nie róż­ni­li­śmy się niczym od ludzi wie­dzionych przez Moj­że­sza do Ziemi Obie­ca­nej. Z tą róż­nicą że nam nie miał kto otwo­rzyć oczu… Nie mniej, ludzie zaczęli w domach modlić się do Farola. Naj­pierw gdzieś w zaci­szach sypialni, skryci przed wzro­kiem sąsia­dów. Póź­niej już otwar­cie, dumni jakby wła­śnie odkryli sedno mate­rii! Boże! Mam nadzieje że kie­dyś wyba­czysz mi tą głu­potę. W rok po przy­je­ździe wyznaw­ców Farola nikt już nie zacho­dził do świą­tyni. Nawet nasz ksiądz prze­szedł na wiarę w Boga Mórz! W tedy też uzna­li­śmy że nie potrze­bu­jemy kościo­ła… De la Silva twier­dził że naj­le­piej będzie jak zło­żymy go w ofie­rze Faro­lowi! Miało nam to przy­spo­rzyć łask i uka­zać nowemu Bogu naszą bez­gra­niczną wier­ność.

– I zgo­dzi­li­ście się bez waha­nia? Prze­cież nie moż­liwe byście wszy­scy uwie­rzyli w to baja­nie! Ktoś musiał się prze­ciw­sta­wić takiemu obro­towi sytu­acji!

Kara upiła łyk wina i wes­tchnęła, głę­boko i ciężko jakby na jej kształt­nych pier­siach zale­gał ogromny głaz.

– Nie bra­ko­wało i taki­ch…– Zaczęła z gory­czą. – Ale jak wspo­mi­na­łam wcze­śniej Major oka­zał się despotą i gdy tylko doszły do jego uszu wyrazy sprze­ci­wu… Nasłał na śmiał­ków swo­ich ludzi. Oczy­wi­ście nikt nie został publicz­nie oskar­żony czy zlin­czo­wany ale nie bra­ko­wało w tym okre­sie tajem­ni­czych zatruć, zagi­nięć czy samo­bój­stw… Kościół spłoną mie­siąc po decy­zji De la Silvy a zaraz po nim zbu­rzono kaplice. Jedną po dru­giej.

Pokrę­ciłem głową z nie­do­wie­rza­niem. Przy­pa­dek Mag­de­norczyków wyda­wał mi się bowiem bez­pre­ce­den­sowy. Rzecz jasna bywały w histo­rii Cesar­stwa i Wol­nych Repu­blik przy­padki zmiany wyzna­nia przez więk­szość oby­wa­teli. Tyczyły się one najczę­ściej jakiejś miej­sco­wo­ści, wio­ski czy małego mia­steczka ale ni­gdy nie nastę­po­wały w tak zawrot­nym tem­pie. To co wyda­rzyło się w Mag­de­nor przy­po­mi­nało w pew­nym sen­sie las ogar­nięty poża­rem. Pow­stały najczę­ściej w spo­sób try­wialny lecz nio­sący ze sobą nagłe i gwał­towne zagro­że­nie. Ludzie któ­rych fun­da­ment ist­nie­nia został tak nagle wyrwany i zastą­piony przez nowy. Wci­śnięty na siłę. Nie mógł być niczym innym jak słabo wyko­naną pro­tezą. Nie zapew­niał sta­bil­no­ści i w kon­se­kwen­cji pro­wa­dził do upadku. Żadne spo­łe­czeń­stwo nawet naj­sil­niej­sze nie mogło prze­trwać takiego pożaru struk­tur i rów­nie moc­nego zde­rze­nia z grun­tem zmian. Nie ina­czej było zapewne z Mag­de­norczykami.

– Na miej­scu kościoła posta­wiono barak. W tedy też Major ogło­sił że wszyst­kie kobiety bez wyjątku mają w nim zamiesz­kać i poku­to­wać za winy swoje i mężów.

– Nie­do­rzecz­ność!

– Pew­nie i tak. – Zamy­śliła się Kara. – Jakie ma to jed­nak zna­cze­nie teraz? W tedy nie brzmiało to tak try­wial­nie i nie­do­rzecz­nie! Wiara w Boga Mórz stała się naszą wła­sną i byli­śmy gotowi pła­cić za nasz wybór!

I zapła­ciliście, dopowie­dzia­łem w myślach. Zapła­ciliście cenę któ­rej nie byli­ście gotowi pła­cić. Bo tak to wła­śnie bywało z kul­tami i nie ważne czy wychwa­lano Boga Morza, Ziemi, Słońca czy może opacz­nie inter­pre­to­wano Pisma by wypa­czyć Boskie prze­sła­nie. Wszyst­kie bowiem z cza­sem dopro­wa­dzały do tra­gicz­nych w skut­kach zda­rzeń. Wiele mówiono na dwo­rze o pogań­skich sek­tach. Roz­prze­strze­nia­ją­cych się na dale­kich zakąt­kach Cesar­stwa, gdzie oczy wła­dzy i patriar­chów kościel­nych spo­glą­dały bar­dzo rzadko lub wcale.

Sekty nisz­czyły struk­tury spo­łeczne, wywra­cały do góry nogami hie­rar­chię war­to­ści i wpro­wa­dzały wła­sny „porzą­dek”. Zwy­kle gdy koń­czyły swoje wie­ko­pomne dzieła, po wsiach i mia­steczkach nie zosta­wał kamień na kamie­niu. Były jak żar wci­śnięty w śro­dek mro­wi­ska jak mala­ria i cho­lera tło­czące jad cho­roby w żebra­czych dziel­ni­cach. A wybu­chały wszyst­kie, bez zna­cze­nia jakich bogów kapłani wyno­sili na ołta­rze i jakie dogmaty prze­ka­zy­wali wyznaw­com. Czym więc mia­łoby być Mag­de­nor? Jak nie jedną z nie­szczę­snych mie­ścin. Oszu­ka­nych, wyko­rzy­sta­nych do cna i z zimną krwią, wdep­ta­nych w spa­loną zie­mię?!

– I zamiesz­ka­ły­śmy w tym baraku. Wnio­słyśmy do środka nasze łóżka i kilka skrom­nych mebli. Nic wiel­kiego, po pro­stu pod­sta­wowe sprzęty. Jadło przy­go­to­wy­wa­ły­śmy w spe­cjal­nym pomiesz­cze­niu. Tam też spę­dza­ły­śmy więk­szość czasu. Goto­wa­ły­śmy dla mężów i naszych gości. Obie­cano nam że jeśli nasza skru­cha okaże się szczera i sumien­nie przy­ło­żymy się do odpra­wia­nia pokuty, dwie z nas co dwa tygo­dnie powrócą do rodzin. Wyobraź sobie twa­rze tych wszyst­kich bied­nych kobiet! Tak, Rober­cie moją też! I zro­zum że nie obie­cali nam tylko wol­no­ści ale na­dali cel! Od tego momentu każda robiła co mogła i jak potra­fiła naj­le­piej, by wró­cić do ojców, uko­chanych, dzieci. Wszyst­kiego co było dla nas naj­cen­niej­sze i czego nas pozba­wiono. Po jadło przy­cho­dzili mary­na­rze, wynie­sieni do rangi ako­li­tów. Dostar­czali listy od najbliż­szych.

– A Wy mogły­ście wysy­łać listy? – Zapy­ta­łem dole­wa­jąc jej wina.

– My? Nie, nie wolno nam było pisać… Łamało to warunki pokuty i ścią­gnę­łoby na nasze głowy jesz­cze więk­szy grzech!

Przy­tak­ną­łem. Wie­działem czego mogę się spo­dzie­wać w dal­szej czę­ści opo­wie­ści.

Nie­stety.

– Pierw­sze wyszły dwie córki mojej sąsiadki, Ali­cji. Wero­nika i Cha­riet. Obie świeżo po wia­no­wa­niu, led­wie stały się kobie­tami. Dzień póź­niej dosta­ły­śmy od nich list. Bar­dzo krótki. Pisały w nim że są teraz szczę­śliw­sze niż kie­dy­kol­wiek i cze­kają na nas! Ali­cja aż popła­kała się ze szczę­ścia! Wszyst­kie pra­co­wa­ły­śmy dalej, jesz­cze cię­żej i jesz­cze lepiej. Jeśli tym dwóm się udało to czemu nie mi! Myślała każda z nas. Dwa tygo­dnie póź­niej zabrali Ali­cję i jesz­cze młodą dziew­czynę, imie­nia nie pamię­tam. Obie pła­kały ze szczę­ścia, a my wysta­wi­ły­śmy im poże­gnalne przy­ję­cie! Od nich także dosta­ły­śmy list. Tak samo krótki i opty­mi­styczny! Tygod­nie mijały nam w co dwu­ty­go­dnio­wym cyklu. Żyły­śmy tak nie­mal trzy mie­siące. Pora jesienna już na dobre ustą­piła miej­sca zimie. Nad Mag­de­nor ścią­gnęły siar­czy­ste mrozy i śniegi jakich nie było tu od dzie­siąt­ków lat. Myśla­łam w tedy o swoim mężu, wra­ca­ją­cym z corocz­nej myśliw­skiej wyprawy. Cie­ka­wi­łam się czy wróci cały, jak wiele futer udało mu się zdo­być i czy w końcu tęsk­nił za mną tak jak ja za nim. Nie dziw się tak! Mówi­łam prze­cież że mia­łam męża! Nigdy nie byłam i nie będę tak głu­pia by winić wszyst­kich męż­czyzn za nasze krzywdy!

– Prawo ogółu czę­sto bywa krzyw­dzące. – Zau­wa­ży­łem. Kątem oka spoj­rzałem na Olrun. Jej śliczna buźka, pozosta­wała bez wyrazu, jed­nak w cha­bro­wych oczach płoną ogień. Widać była nieco innego zda­nia.

– I ja tak sądzę Richar­dzie. – Przy­znała. – Nie mniej. Bywają momenty w któ­rych nie ma czasu na kal­ku­lo­wa­nie, kto jest kim. Wiesz prze­cież? Nie muszę Ci tego tłu­ma­czyć…– Dodała po chwili poważ­nie.

Nie musiała.

– Wkrótce spo­tka­łam męża… Jedna nie w oko­licz­no­ściach w jakich się spo­dzie­wa­łam. Było to wie­czo­rem, za oknami sza­lała zamieć. Zimno nie pozwa­lało nor­mal­nie pra­co­wać. Cho­dziłyśmy ubrane we wszystko co mia­ły­śmy ze sobą a kilka młod­szych dziew­cząt stale dokła­dało do ognia. Mimo tego w baraku pano­wał przej­mu­jący chłód. Sku­lone i zmar­z­nięte skro­ba­ły­śmy resztki ryb z ostat­niego w roku połowu. Modląc się do Boga Mórz o jak naj­szyb­sze uspo­ko­je­nie sza­le­ją­cego żywiołu. W tedy wła­śnie usły­sza­ły­śmy gło­śne dud­nie­nie. Docho­dziło zza drzwi. Nie wie­działyśmy co robić! Dzień wyj­ścia miał nastą­pić dopiero za dwa dni a jedze­nie i ubra­nia zabrali kilka godzin wcze­śniej! Mimo to otwo­rzy­ły­śmy. W progu baraku stał mój mąż…– Kara pobla­dła, jej oczy zaszkliły się jakby pokryła je świeża rosa.

– Był cały we krwi… z ple­ców ster­czała mu strzała a lewy bok zamie­nił się w czarną pustkę, bro­czącą, sza­ro­burą posoką. Krew… mia­łam ją wszę­dzie, na dło­niach, sukni, twa­rzy, wszę­dzie! Wcią­gnę­ły­śmy go do środka. Sibil kazała zary­glo­wać wej­ście i poga­sić lampy. Mnie zabrała na bok, podała wino i kazała pić. Sama zajęła się moim mężem. Dziew­czyny uwiały się jak w uko­pie, poga­niane komen­dami Sta­rej. Wla­łam w sie­bie, dwie butelki naj­moc­niejszego wina ale na­dal nie mogłam uspo­koić drżą­cych rąk. Bałam się jak cho­lera! Nim doszło do mnie co wła­śnie się dzieje. Poczu­łam jak ktoś szar­pie mnie za ramię. To była Sibil. Cała uma­zana we krwi i z twa­rzą tak poważną że mogło wiesz­czyć jedy­nie tra­ge­die. Zapro­wa­dziła mnie do Męża. Henry leżał na sien­niku. Był blady jak trup ale jesz­cze żyw.

– Zga­duje że powie­dział Ci coś co zmu­siło Was do ucieczki?

– Tak wła­śnie było. Zajęło mu to tro­chę, ale powie­dział nam całą praw­dę… Całą… nie wie­rzy­łam mu! Wyobraź sobie że tak zawró­cili mi w gło­wie, tak pod­stęp­nie wtło­czyli do głowy jad kłam­li­wych sen­ten­cji, że nawet kona­jący uko­chany nie był w sta­nie zachwiać mojej wiary w Boga Mórz! Szczę­śli­wie dla mnie i reszty Sibil oka­zała się roz­sąd­niej­sza! Kazała dziew­czynom ubrać się naj­cie­plej jak tylko mogły, zabrać naj­po­trzeb­niej­sze rze­czy i jedze­nie. Na początku nie rozumia­łam po co to wszystko. Sibil wytłu­ma­czyła mi w tedy że lepiej będzie jak prze­cze­kamy parę dni w Sta­rym Mag­de­nor. Póki wszystko się nie wyja­śni. Do dziś jestem jej wdzięczna. Ura­to­wała życie nam wszyst­kim! – Sigrun wes­tchnęła jakby wła­śnie prze­biegła mara­ton w peł­nej zbroi. – Zosta­ły­śmy zdra­dzone nie tylko przez naszego nowego Boga ale także współ­wy­znaw­ców, mężów, synów, braci, kochan­ków. Nie każ­dej udało się z tym pogo­dzić… a tym któ­rym ta sztuka się udała, pozo­stał uraz. Zako­rze­niony głę­boko i odzy­wa­jący się tępym bólem za każ­dym razem gdy tylko o tym myślały. Mój mąż oka­zał się dla nas posłań­cem prawdy! Była to nie­stety, prawda zbyt okrutna i odra­ża­jąca by mogła zmie­ścić się w gło­wach pro­stych kobiet.

– Rozu­miem że stało się tam coś strasz­nego. – Prze­rwałem widząc że opo­wia­da­nie idzie Karze coraz trud­niej.

– Coś strasz­nego! – Wybu­chła nagle, gło­sem tak potęż­nymi i prze­peł­nio­nym nie­na­wi­ścią że aż się wzdry­gnąłem. – Te Skur­wy­syny! Te Chuje na któ­rych groby nie warto naszczać gwał­ciły każdą jaką zabrali! Urzą­dzali sobie orgie a gdy już zaspo­ko­ili swoją chuć palili nie­bo­żątka na sto­sie! Jak wiedźmy! Jak Sza­tań­skie Kurwy bez czci i wiary! A wiesz co było w Ty naj­gor­sze? Wiesz? Że robili to ich ojco­wie, bra­cia, uko­chani! Dla­tego zabi­ły­śmy każ­dego z tych Psów! Zarz­nę­ły­śmy tak jak na to zasłu­gi­wali! Ale został nam jesz­cze jeden Kun­del! Ten od któ­rego wszystko się zaczęło!

– De la Silva…

– Tak! Choć teraz jego imię brzmi ina­czej! Mówią na niego Cedrick Wal­dorff! Znasz go prawda? Nie kłam! Widzę po oczach że wiesz kto to! Ten syn kurwy i kula­wego psa zapłaci za swoje występki! A Ty! Pomo­żesz mi go zła­pać!

Spoj­rzałem na nią drwiąco. Twarz cał­kiem poczer­wieniała jej ze zło­ści a łzy na dobre, roz­lały się po kształt­nych policz­kach. Cien­kie usta, teraz blade, zaci­snęły się z mocą. Wła­śnie tak wygląda skrzyw­dzona kobieta, naj­strasz­niej­sza istota na świe­cie.

– Niczego nie obie­ca­łem Sigrun. Pamię­tasz począ­tek naszej roz­mowy? Mówi­łem że sam zade­cy­duje co posta­nowię zro­bić, a jak na razie dosta­łem jedy­nie ckliwą histo­ryj­kę… Dowody Moja Droga. Masz jakieś, czy jedy­nie mio­tasz fał­szywe oskar­że­nia i prze­ina­czasz fakty dla wła­snej korzy­ści? Nie wiem skąd dowie­działaś się że „poma­gamy” ale najwidocz­niej zapo­mnia­łaś zapy­tać na jakich zasa­dach się to odbywa! – Puchar prze­le­ciał zaraz obok mojego lewego ucha, kro­ple czer­wonego wina skro­pliły mi poli­czek.

– Dowody? – Wysa­pała sta­ra­jąc się zła­pać dech. – Chcesz dowo­dów? To choć ze mną nie­wierny Toma­szu a poka­rzę Ci takie dowody że pój­dzie Ci w pięty! – Wstała bły­ska­wicz­nie i nim zdą­ży­łem zabrać głos kla­snęła w dło­nie. Wiły ponow­nie, zalały całą falą pomiesz­cze­nie. Wszyst­kie z zim­nymi minami, wyra­cho­wa­nych zabój­ców. Gotowe roze­rwać mnie na strzępy.

– Nasz gość chce dowo­dów! To je dosta­nie! Dziew­czyny przy­pro­wa­dzić mi tu Avirę i Medee!

– Ależ Pani…– Ode­zwała się któ­raś z tłumu, bły­ska­wicz­nie jed­nak zamil­kła gdy tylko Kara unio­sła dłoń.

– Bez dys­ku­sji! I żebym nie musiała cze­kać! – Kobiety jak rażone pio­ru­nem, sku­liły się i w mig wyco­fały do kory­ta­rza. Żadna nie śmiała cho­ciażby szep­nąć.

Avira i Medee. Miały może trzy­dzie­ści kilka lat. Ciężko stwier­dzić bo ich twa­rze, pokry­wały siwe bli­zny a po oczach pozo­stały przy­pa­lone oczo­doły. Stra­szące śli­ma­czą­cymi się stru­pami. Nic nie mówiły, ich języki bowiem już dawno wyrwano z roz­trzę­sio­nych ust, razem z zębami i reszt­kami god­no­ści. Chyba Medee, nie mia­łem pew­no­ści gdyż kobiety oka­zały się bliź­niacz­kami, odjęto obie nogi. Tuż ponad kola­nami. Ciało dru­giej sio­stry pokry­wały setki pręg. Najpew­niej od bata. Obu, jak tłu­ma­czyła Kara w bar­dzo bru­talny spo­sób usu­nięto wszyst­kie kobiece organy. Wcze­śniej nie omiesz­kano ich wie­lo­krot­nie zgwał­cić. Ponoć zna­lazły je przy­pad­kiem. Gdy wyco­fały się do Sta­rego Mag­de­nor. Leżały w śniegu. Wyrzu­cone na gno­jówkę. Sio­stry łączyło jed­nak jesz­cze coś, wypa­lone zna­mię, tuż nad lewą pier­sią. Zagry­złem wargi, aż w ustach poczu­łem meta­liczny smak krwi.

– Traszka. – Wypowie­dzia­łem głu­cho.

– Tak. – Usły­sza­łem w odpo­wie­dzi głos Kary.

Z Sta­rego Mag­de­nor wypro­wa­dziły mnie Hirst i Olrun. Obie nie­zmien­nie mil­czące i oschłe. Nie wiem dla­czego ale mia­łem nadzieje że gdy zgo­dzę się im pomóc ich sto­su­nek do mnie zmieni się choć tro­chę. Nie­stety. Widocz­nie nie wystar­czało, zło­żyć dekla­ra­cji wspar­cia by uzy­skać przy­chyl­ność tych istot. Wypro­wa­dziły mnie tak jak poprzed­nio z prze­pa­ską na oczach. To jedy­nie utrwa­liło mnie w prze­ko­na­niu, że na­dal mi nie ufają. Szczę­śli­wie oddały mi moje rze­czy, łącz­nie z worecz­kiem Fiz­zów, szty­le­tami, wszyst­kimi glej­tami jakie przywio­złem ze sobą do Mag­de­nor i co naj­dziw­niej­sze sakiewką. Na dobrą sprawę mogłem więc wiać! Słowo dane w nie­woli, nie miało żad­nej mocy. Nie mniej jeśli Sigrun nie kła­mała, wie­działa gdzie mogę zna­leźć Sanorge a to nie­sa­mo­wi­cie uła­twi­łoby mi życie.

Wypro­wa­dziły mnie z lasu wprost przed bramę Mag­de­nor. Wyco­fały się po cichu jak lisice. Nie upew­niały się czy dobrze zro­zumia­łem plan. Nie ostrze­gały przed kon­se­kwen­cjami zdrady. Dla nich nie mia­łem innego wyj­ścia, jeśli chcia­łem żyć… a chcia­łem.

W mie­ście pano­wał gorącz­kowy gwar. We wszyst­kich domach pło­nęły lampy a na podwó­rzu roiło się od ludzi z pochod­niami. W więk­szo­ści byli to męż­czyźni posępni i bro­daci ale także kobiety. Jakże inne od Wił. Zbyt grube, brudne i w zno­szonych łach­ma­nach. Wyglą­dał jak kary­ka­tury kobie­cego rodu, nie udane i prze­śmiew­cze. Z tłumu wyło­niła się w moją stronę potężna postać Czer­wo­no­bro­dego Kapi­tana. W jed­nej dłoni dzier­żył miecz. Bliź­nia­czo podobny to tego jaki Sigrun miała w Sali tro­no­wej. W dru­giej zaś gorała pochod­nia, zale­wa­jąc jego okrą­głą twarz dodat­kową por­cją czer­wieni.

– Pan Henry? – Wypowie­dział jakby nie­do­wie­rza­jąc w to co widzi.

– To ja. – Odpar­łem, błą­dząc oczyma po roz­go­rącz­ko­wa­nym towa­rzy­stwie. – Zamie­rza­li­ście mnie rato­wać?

– No… egh… Taa. – Odparł po chwili, jakby nie mogąc zde­cy­do­wać się, czy to wła­śnie zamie­rzał zro­bić.

– No jak widać nic mi nie jest. – Rze­kłem roz­kła­da­jąc sze­roko ręce. – Możesz scho­wać broń.

Cedrick wpa­try­wał się we mnie osłu­piały.

– Broń? Aaa… no tak, broń. – Wielki miecz, gładko wsuną się do pochwy. – Bior­gen i Jur­gen nie wró­ci­li… Myśle­li­śmy że ty… no wie­sz… zosta­łeś por­wany!

– Por­wany? – Uda­łem zdzi­wie­nie. – Też mi coś! Tych dwóch osił­ków wysła­łem do Rajcy po plany dzia­łek. Nie wró­cili to prawda ale sam prze­cież mówi­łeś Kapi­ta­nie, bym bez zwłoki zała­twił swoje sprawy w Mag­de­nor. Cóż, wzią­łem sobie Twoje słowa do ser­ca…

– Rajca zmarł. Zawał serca czy coś takiego! – Rzu­cił ktoś z tłumu za ple­cami Cedricka.

– Tych dwóch nikt nie widział ale z ratu­sza znik­nęły kosz­tow­no­ści i alko­hol. – Dodał ktoś inny, nie zada­jąc sobie trudu, by wychy­lić się z sza­rej ludz­kiej masy. Tło­czą­cej się za ple­cami Kapi­tana.

– To już chyba wiemy co się z nimi stało! – Westch­ną­łem teatral­nie.

Z Mag­de­norczyków zebra­nych na dzie­dzińcu jakby zeszło powie­trze. Napię­cie powoli ustę­po­wało miej­sca zło­ści. Kie­ro­wa­nej w stronę pod­że­ga­cza jakim oka­zał się Wal­dorff.

W dodatku jego ludzie tar­gnęli się na doby­tek ich Rajcy! A to już nie tak łatwo dało się wyba­czyć. Tu i ówdzie dało się usły­szeć, nie­wy­bredne okre­śle­nia i epi­tety. Pre­lu­dium to przed­sta­wie­nia pod tytu­łem „Publiczny Lincz”. Nie zamie­rza­łem do tego dopu­ścić. Wal­dorff był mi potrzebny żywy. Póki co.

Szarp­ną­łem go za koszulę i gestem naka­za­łem iść za sobą. Wal­dorff na szczę­ście oka­zał się na tyle roz­sądny by nie dys­ku­to­wać. Wpa­dli­śmy mię­dzy chaty nim kto­kol­wiek w tłu­mie zorien­to­wał się co wła­śnie się wyda­rzyło. Pro­wa­dzi­łem nas przez ską­pane w mroku alejki. Dla bez­pie­czeń­stwa nale­żało jak najszyb­ciej odda­lić się od zbi­tego tłumu. Ludzie pokrzy­czą może ktoś dosta­nie w zęby ale nikt nie zgi­nie.

– Dzię­kuje panie Henry. – Wysa­pał mnie Cedrick gdy mija­li­śmy chle­wek w któ­rym wesoło taplały się dwa nie­praw­do­po­dob­nie brudne pro­siaki.

– Mówi­łem! – Odrze­kłem prze­ska­ku­jąc nad czymś co wyglą­dało mi na pla­cek łajna. – Jako urzęd­nik muszę dawać sobie radę w takich sytu­acjach.

– No tak, ale Ci. – Cedrick, nieznacz­nie odchy­lił głowę w stronę resz­tek tłumu. – Zatłu­kliby jak nic!

Pew­nie tak wła­śnie by było, pomyśla­łem.

– Ja znam tych ludzi Panie Henry! Bojowa to nacja, bar­dzo poryw­cza…

– Nie roz­trzą­sajmy tego. – Rze­kłem pojed­naw­czym tonem i klep­ną­łem go w sze­ro­kie bary gdy tylko zrów­na­li­śmy krok. – Nie­wiel­kie nie­po­ro­zu­mie­nie i tyle! Ja jed­nak chcia­łem poroz­ma­wiać o czymś innym. Jak dobrze zna Pan oko­lice Mag­de­nor.

– Cał­kiem nie­źle. – Odparł po chwili zasta­no­wie­nia. – Tak przy­naj­mniej było to póty to póki można było bez­piecz­nie przecha­dzać się po oko­licy. A po co to panu wie­dzieć?

– O tym za chwilę. Znajdźmy naj­pierw jakieś porządne miej­sce, bo od tego błą­dze­nia po lasach zaschło mi w gar­dle! – Po minie Cedricka pozna­łem że i on jest podob­nego zda­nia.

Roz­sie­dli­śmy się w przy­do­mo­wej karcz­mie. Nie­wielka szopa z kil­koma zydlami i sto­łami przy­wo­dzą­cymi na myśl odwró­cone świń­skie koryta była podła ale przy­naj­mniej bez­pieczna. Wina w niej nie mieli. W ogóle nie­wiele można było w niej dostać ale za kilka mie­dzia­ków udało mi się wytar­go­wać anta­łek miodu z pry­wat­nych zapa­sów gospo­darza. Nie było mocne za to bar­dzo słod­kie ale zawsze lep­sze to niż cie­pły szczyn któ­rym raczyła się skromna kil­ku­oso­bowa reszta klien­teli.

– Pod­czas wycieczki, natkną­łem się na coś bar­dzo inte­resującego. – Ude­rzy­łem pro­sto z mostu zaraz jak roz­la­łem nam po kie­li­chu.

– Mia­no­wi­cie? – Odbił Wal­dorff pochła­nia­jąc zawar­tość kubka niczym spra­gniony mara­toń­czyk.

– Na początku wydało mi się że to nic takie­go… Zwy­kły głaz ale gdy się mu przyj­rza­łem zoba­czy­łem runy. – rze­kłem nachy­la­jąc się w jego stronę i ści­sza­jąc głos.

– Runy?

– Tak, runy. Nary­so­wa­łem je na kartce. Mam je przy sobie, o tutaj. – Wyją­łem z wewnętrz­nej kie­szeni płasz­cza, zwi­tek per­ga­minu dany mi przez Sigrun. Rozło­ży­łem go z namasz­cze­niem i poda­łem Kapi­ta­nowi. Jego źre­nice na moment się roz­sze­rzyły, ale nie dał po sobie poznać by był zasko­czony.

– Nie wiem, może gdzieś je widzia­łem. – Odparł zamy­ślony. – Gdzie dokład­nie je pan zna­lazł?

Wspa­niale. Rybka połknęła haczyk.

– Kilka metrów przed par­celą mojego klienta. – Rze­kłem nie­dbale. – Nie spo­dzie­wa­łem się podob­nego zna­le­zi­ska i pomyśla­łem że skoro wie pan tak dużo na temat Mag­de­nor to może, będzie mógł mi pomóc w roz­wią­za­niu tej zagadki.

– Może będę, może nie. Pły­wam na łaj­bach! Nie jestem detek­ty­wem czy uczo­nym. Jakby pan pytał jak węzeł zro­bić, albo jak wedle gwiazd nawi­go­wać, to tak. Opo­wia­dał­bym całymi godzi­nami, bo się na tym znam ale Runy? Nie, to nie moja branża!

– To nie pomoże mi pan?

– Tego nie powie­dzia­łem. Po pro­stu nie chcę roz­bu­dzać zbyt wiel­kich nadziei.

– Wspa­niale. – Z entu­zja­zmem kla­sną­łem w ręce. – W takim razie jutro zabie­rzemy się tam razem z kil­koma człon­kami Pań­skiej załogi!

– Z tym może być pro­blem. – Wzrok Kapi­tana uciekł gdzieś w głąb pomiesz­cze­nia. – Żaden z nich nie zej­dzie na pokład. Nie od kąt znik­nęli Ci dwaj. – Dodał, nie bez gory­czy po czym wychy­lił kolejny kubek.

– To kogo Ty wozisz na tym pokła­dzie? – Wydą­łem usta w wyra­zie niezado­wo­le­nia. – Same panienki czy face­tów? Cho­lerni tchó­rze… żeby bać się kilku bab!

– Nie w tym rzecz. – Wtrą­cił Cedrick, dłu­biąc paznok­ciem w stole. – Oni boją się Pana! Oni uwa­żają że przy­no­sisz nieszczę­ście!

– Zabo­bonna zgraja! – Wrza­sną­łem, bijąc kub­kiem w blat. Na podło­dze z chlu­po­tem roz­lała się więk­sza por­cja napoju. Mój roz­mówca, przy­glądał się z żalem to na napój wsią­ka­jący w spróch­niałe deski podłogi to na mnie. W końcu pokrę­cił bezsil­nie głową, godząc się osta­tecz­nie ze stratą i dolał sobie miodu.

– Mamy swoje zasady. Poma­gają nam prze­trwać na morzu histo­rie, które dla wielu koń­czyły się gorzej niż tylko obsra­nymi gaciami. Więc pro­szę panie Henry, tro­chę sza­cunku dla ludzi któ­rzy przy­wieźli tu pana, nara­ża­jąc na szwank wła­sne życia!

– Dobrze już dobrze. – Spu­ści­łem z tonu. – Z kim więc wyru­szymy?

– Sami. – Odburk­nął. – Pan tam był cały dzień i jak widać żyje…

Gło­śno nabra­łem powie­trze i wypu­ści­łem je ze świ­stem.

– Nie wiem czy ode­zwała się w Tobie nagle głę­boko skry­wana odwaga panie Cedrick czy to tylko głu­pota! Każde dziecko wie że raz to i głu­piemu się uda!

– Widzia­łem jak pan wal­czy na pokła­dzie Traszki. Nie musi się pan bać jak to nazwał „kilku bab” a i ja potra­fię się bro­nić. Z resztą jeśli zwa­li­li­by­śmy się całą paką na ich teren, zaraz spa­dłyby nam na głowy.

– Dobra. – Zgo­dzi­łem się. – Jutro z samego rana, tylko bądź trzeźwy – Doda­łem widząc jak łypie spod oka na karcz­ma­rza.

– Jasne, jasne. – Odburk­nął w odpo­wie­dzi.

Skła­da­łem koszulę i zamie­rza­łem w końcu się prze­spać, kiedy do okna zapu­kała Olrun. Ledwie ją pozna­łem w tym czar­nym stroju i twa­rzą uma­zaną sadzą. Jedyne jej cha­browe oczy pozo­stały tak samo zimne i nie­czułe. Otwo­rzy­łem bez pośpie­chu. Nie weszła od razu, rozej­rzała się czuj­nie i pyta­jąco spoj­rzała na mnie.

– Nie obu­dzi się. – Wyszep­ta­łem, zga­du­jąc że cho­dzi jej o dziew­czynę, smacz­nie śpiącą na moim sien­niku. Jej różowe pośladki wypi­nały się lubież­nie w naszą stronę. Westch­ną­łem w myślach, na wspo­mnie­nie figli jakie wypra­wia­li­śmy kilka minut temu.

– Co to ma być? – Syk­nęła wściele i wsko­czyła do środka, lądu­jąc nie­mal bez­gło­śnie na deskach podłogi. Musia­łem przy­znać że mi zaim­po­no­wała. Ja przy każ­dym nawet ostroż­nym ruchu spra­wia­łem że deski skrzy­piały nie­mi­ło­sier­nie, nie mówiąc już o ska­ka­niu z para­petu.

– Nie Twój inte­res. – Odbi­łem szel­mow­sko szcze­rząc zęby. Olrun prych­nęła.

– Przyj­dzie. – Bar­dziej stwier­dziła niż zapy­tała, zdej­mu­jąc z głowy kap­tur. Jej dłu­gie blond włos, skrzył się w świe­tle księ­życa.

– Tak. – Odpar­łem. – Ale uwa­żaj­cie! W lesie mogą kryć się człon­ko­wie jego załogi. Nikt ich nie widział od kiedy przy­bili do brzegu. Ponoć boją się scho­dzić na ląd ale mnie nie chce się w to wie­rzyć.

Olrun kiw­nęła głową na znak że się zga­dza.

– Widzisz to. – Poka­załem dziew­czynie fiolkę, którą trzy­ma­łem mię­dzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­ją­cym. – Dwie kro­ple tego środku a na drugi dzień led­wie sta­niesz z łóżka! Cedric­kowi poda­łem trzy takie…

– Pani zaka­zała. – Odburk­nęła a w jej dłoni zabły­snęło ostrze. – O niej też nie było mowy.

Nim postą­piła krok, sta­ną­łem jej na dro­dze.

– Nie myślisz chyba, że Ci na to pozwolę? – Wark­ną­łem i chwy­ci­łem ją za nad­gar­stek. Olrun aż jęk­nęła z bólu. Szty­let z brzdę­kiem upadł na podłogę. – Pamię­taj kim jestem Pan­nico! – Doda­łem.

Wykrzy­wiła się nieład­nie, czę­ściowo pew­nie przez ból a czę­ściowo przez to że sprawy nie miały się po jej myśli. W końcu gdy upew­ni­łem się że, nie rzuci się ani na mnie ani na moją towa­rzyszkę, roz­luź­ni­łem uścisk. Wyr­wała rękę i sycząc jak żmija cof­nęła się do para­petu.

Nim cał­kiem znik­nęła za oknem, rzu­ciła w moją stronę jado­wite spoj­rze­nie. Będę musiał na nią uwa­żać, prze­szło mi przez myśl, gdy wra­ca­łem do łóżka. Klep­ną­łem jesz­cze dziew­czynę w różowy zadek, na co odpowie­działo mi głu­che jęk­nie­cie, wydy­szane w poduszkę. Uśmiech­ną­łem się do sie­bie i chwilę póź­niej zato­ną­łem w obję­ciach Mor­fe­usza.

Pora­nek był szary. Rzadka mgła powoli wyco­fy­wała się w stronę morza a na nie­bie zapa­no­wał bury całun, desz­czo­wych chmur. Nie­wiel­kie kro­ple desz­czu inten­syw­nie zra­szały ponure Mag­de­nor. Nada­jąc temu prze­klę­temu miej­scu jesz­cze bar­dziej odpy­cha­jący wyraz.

Cedrick sie­dział na zydlu obok wej­ścia do karczmy. Gębę miał czer­woną jakby wła­śnie wyją ją z pieca. W ręku trzy­mał ogromny drew­niany kufel, z pew­no­ścią nie wypeł­niony kozim mle­kiem.

– Mia­łeś być trzeźwy! – Zau­wa­ży­łem znie­sma­czony.

– Bolał mnie łeb! – Odburk­nął patrząc na mnie z pode łba. Miał prze­krwione źre­nice a zmarsz­czone czoło, gęsto zale­wał pot. Elik­sir dzia­łał tak jak należy.

– Dobra, mniej­sza o to! Będziesz w sta­nie iść? – Zapy­ta­łem bo zaczy­na­łem mieć prze­czu­cie że może jed­nak trzy kro­ple to za wiele. Nawet na tak rosłego chłopa jak Kapi­tan.

– Taaaaa…– Odparł a ja nie mia­łem pew­no­ści czy mówi do mnie czy może zachwala tru­nek, który przed chwilą, zło­tym wodo­spa­dem wlał do gar­dła. – Idziemy.

Zach­wiał się wyraź­nie i przez naj­bliż­sze kil­ka­na­ście metrów poru­szał się jakby był wła­śnie na okrę­cie tar­ga­nym mor­der­czymi falami a nie na suchym lądzie. Zga­nia­łem się w myślach za to że znów posta­no­wi­łem pójść na łatwi­znę. Co zro­bię jak ten kolos pad­nie gdzieś po dro­dze? Prze­cież nie zawlekę go na ple­cach!

Cedrick na całe szczę­ście ani myślał się prze­wra­cać i już dzie­sięć minut póź­niej, parł w stronę Mag­de­norskiego muru z god­nym pochwały zacię­ciem. Oczy­wi­ście plą­tały mu się przy tym nogi ale jakoś uda­wało mu się nie poty­kać. Widać pro­cen­to­wało doświad­cze­nie wynie­sione z czę­stych wizyt na morzu!

Zza Mur wyszli­śmy nie­wielką boczną bramą. Główna została zamknięta a War­tow­nicy odpo­wie­dzieli głup­ko­wa­tym recho­tem na pro­po­zy­cję uchy­le­nia jej dla naszej dwójki.

Z oczy­wi­stych wzglę­dów nie mogłem użyć odpo­wied­nich dla takich sytu­acji środ­ków per­swa­zji. Więc odpu­ści­łem główne wej­ście i prze­ku­pi­łem innych War­tow­ni­ków. Tym jak widać nie zale­żało za bar­dzo na tym czy ktoś opusz­cza mia­sto. Grunt by do niego nie wlazł. Bied­niej­szy o kilka Srebr­nych, poczła­pa­łem przo­dem. Za moimi ple­cami sapiąc jak raniony mors, poru­szał się Wal­dorff. Nie cze­ka­łem na niego. Teraz wie­dząc że jest tak twardy jak wyda­wało mi się na początku, nieco pod­krę­ci­łem tempo. Niech się zma­cha, niech moc, wypa­ruje z tych jego gigan­tycz­nych mię­śni. Zasa­pany i pozba­wiony sił, będzie łatwiej­szym łupem, dla Wił.

Nie wie­dzia­łem na co stać te kobiety. Niby zła­pały mnie w swoje sidła ale szczę­ście wręcz wyjąt­kowo im w tedy dopi­sało. Dziś los mógł już nie być dla nich tak łaskawy.

Moje zanie­po­ko­je­nie potę­go­wały dwa, spo­rych roz­mia­rów tasaki. Jakie Cedrick uznał za sto­sowne, zabrać na naszą małą wyprawę. W życiu tylko kilka razy widzia­łem, w akcji te broń. Ludzi zwy­kle nale­żało póź­niej zbie­rać do kupy po całym polu walki. Nigdy nie zda­rzyło się jed­nak by ktoś wal­czył dwoma. Wola­łem sobie nie wyobra­żać jak mor­der­czy mógłby być Wal­dorff w pełni sił. Bo co do tego że potra­fił wal­czyć, nie mia­łem wąt­pli­wo­ści. Bar­dziej jed­nak niż stan zdro­wia Cedricka Wal­dorffa inte­re­so­wało mnie to co działo się w naszym oto­cze­niu.

A nie działo się nic. Dosłow­nie żywej duszy. Nie ocze­ki­wa­łem że będzie łatwo doj­rzeć śle­dzące nas Wiły i poten­cjalną załogę kapi­tana, ale bym nie był w sta­nie doj­rzeć żad­nych oznak śle­dze­nia? Wycho­dziło na to że albo oni byli tak dobrzy albo ja tak słabo wyszko­lony. W jedno ani w dru­gie nie chciało mi się wie­rzyć więc, uzna­łem że nikogo prócz nas dwóch nie ma w pobliżu.

Kapi­tan nie mówił nic przez całą drogę. Kil­ku­krot­nie gdy o coś go pyta­łem, odpo­wia­dał jedy­nie sapa­niem. Co przy­ją­łem z opty­mi­zmem. Może i jego stan się polep­szał ale nie tak szybko by można było się oba­wiać. Z tru­ci­znami bowiem bywało róż­nie. Cza­sami wystar­czyła kro­pla by zwa­lić z nóg potęż­nego męż­czyznę a innym razem ten sam spe­cy­fik nawet po czte­rech kro­plach nie był w sta­nie osła­bić drob­nej nie­wiasty. Na nic zda­wały się lek­sy­kony i spe­cjal­nie roz­pi­sane prze­licz­niki, jeśli nie miało się nie­zbędnego w tym fachu wyczu­cia. Ludzie bowiem dzie­lili się na tych odpor­nych bar­dziej i tych mniej. Bujdą były baja­nia na temat ludzi odpor­nych na wybrane dekokty lub tru­ci­zny. Ten błąd w postrze­ga­niu wyni­kał bowiem zwy­kle ze źle dobra­nej dawki lub co też było czę­ste, nie­od­po­wied­nio poda­nej tru­ci­zny. Najczę­ściej jed­nak, począt­ku­jący tru­ci­ciele mieli pro­blemy z daw­ko­wa­niem. Jedni poda­wali jej zbyt mało inni, któ­rych zde­cy­do­wa­nie było wię­cej, zbyt dużo. Co także nie było dobre. Gdyż orga­nizm otru­tego, zwy­kle reago­wał zbyt gwał­tow­nie. W takich wypad­kach tru­chło nie pozo­sta­wiało wąt­pli­wo­ści z jakiego powodu jego wła­ści­ciel opu­ścił ten padół nieszczę­ścia. To z kolei krzy­żo­wało plany tru­ci­cieli. Prze­sławna Elle­nora z Czar­nych Brze­gów. Najw­spa­nial­sza tru­ci­cielka i badaczka, mawiała w swych księ­gach że „Co nie zmarło po jed­nej, umrze po dwóch” czym nama­wiała do roz­trop­no­ści w dzia­ła­niu i roz­waż­nym obdzie­la­niu tru­ci­zną. O tym że wie­działa co mówi świad­czyły sta­ty­styki a w nich Elle­nora bez­sprzecz­nie kró­lo­wała. Idąc za przy­kła­dem mądrzej­szych od sie­bie, także i Ja, sto­so­wa­łem ostroż­nie ten rodzaj pomocy.

Do miej­sca spo­tka­nia dotar­li­śmy dokład­nie w momen­cie w któ­rym z sza­rych spłasz­czo­nych chmur, puściła się fala rzę­si­stego desz­czu. Rzadki drze­wo­stan nie dawał odpo­wied­niej osłony, dla­tego też w kilka chwili cał­ko­wi­cie prze­mo­kło mi ubra­nie. Nie po raz pierw­szy żało­wa­łem że nie zabra­łem ze sobą płasz­cza. Jak się póź­niej oka­zało żało­wać mia­łem nie tylko tego.

Pierw­sza Wiła wysko­czyła zza moich ple­ców. Dziwne, bo nawet jej się tam nie spo­dzie­wa­łem! W prze­ci­wień­stwie do mnie, zasko­czonym nie wyda­wał się Wal­dorff. W jego dło­niach w mgnie­niu oka poja­wiły się tasaki a zaraz póź­niej zalała mnie fala gorą­cego kar­ma­zynu. Młoda Wiła która naj­wy­raź­niej źle oce­niła swoje szanse leżała zaraz przede mną, roz­pła­tana na pół. Na twa­rzy zastygł jej wyraz zdzi­wie­nia. Nim unio­słem głowę kolejne dwie wypa­dły zza drzew. Bez zasta­no­wie­nia rzu­ciły się na Kapi­tana. Ten wyko­nał mły­nek, unik­nął obu włóczni i bez­li­to­śnie ciął po ple­cach. Wiły nie zdą­żyły nawet krzyk­nąć.

Kolejne nie były już tak poryw­cze. Powoli wyło­niły się zza osłon. Kilka mie­rzyło z łuków ale więk­szość dzier­żyła włócz­nie. Najwidocz­niej pla­no­wały wziąć go żyw­cem.

Cedrick spoj­rzał na mnie wiel­kimi prze­krwio­nymi oczami. Był wście­kły i cho­lernie nabu­zo­wany.

– Tyyy…– Warkną przez zaci­śnięte zęby. – Tyyy… Idioto!

Nie mie­li­śmy czasu na dłuż­szą roz­mowę. Wiły znów zaata­ko­wały. Tym razem mądrze, ze wszyst­kich stron. Wal­dorff był jed­nak, jak się tego spo­dzie­wa­łem, wpraw­nym zabi­jaką. Bły­ska­wicz­nie wywi­nął się spod drzew­ców włóczni, odbił ostrzem nad­la­tu­jącą strzałę i nim kobiety zdą­żyły się prze­gru­po­wać zaata­ko­wał. Wpadł mię­dzy nie jak wilk mię­dzy bez­bronne owieczki. Ciął i rąbał z zim­nym wyra­cho­wa­niem. Wiły nie krzy­czały. Umie­rał w mil­cze­niu, jak ryby wyrwane na brzeg. Kolejne kobiety parły do przodu a mor­der­czy Wal­dorff tań­czył mię­dzy nimi nio­sąc śmierć. Widząc co wyczy­nia zaczy­na­łem żało­wać że nie poda­łem mu jed­nak czte­rech kro­pel dekoktu i zara­zem dzię­ko­wa­łem Bogu że w ogóle coś mu poda­łem. Wola­łem nie wie­dzieć jak zabój­czy musiał być ten czło­wiek gdy był w pełni sił.

W chwili gdy ostat­nia z ata­ku­ją­cych upa­dła twa­rzą na omszałą ściółkę zza ple­ców swo­ich towa­rzy­szek wyło­niła się Kara. Miała na sobie żela­zny napier­śnik i kol­czugę. Głowę chro­nił wysoki hełm z pió­rami. W dło­niach ści­skała ogromny miecz. Ten sam który spo­czy­wał na jej kola­nach prze­szło kil­ka­na­ście godzin temu, w kry­jówce Wił.

– Pozna­jesz?! – Sigrun unio­sła ostrze nad głowę. – Skur­wy­synu!

Cedrick splu­nął i prze­tarł spo­cone czoło.

– Nie pie­prz…– Wysa­pał. – Tylko sta­waj! Jeśli masz jesz­cze resztki honoru! A Ty! – Zwró­cił się do mnie tonem, który nie miał prawa mi się spodo­bać. – Kim­kol­wiek jesteś, szy­kuj się bo zdech­niesz następny!

Sigrun skrzy­wiła się brzydko i cisnęła miecz przed sie­bie. Stal z brzę­kiem upa­dła na kamie­nie.

– Bierz to – Syk­nęła. – Jeśli potra­fisz!

Nie wiem kiedy w jej dło­niach poja­wiła się włócz­nia ale nim Cedrick wyko­nał krok, wbiła się tuż przed nim. Kapi­tan nie zwa­ża­jąc na zabój­czą szyb­kość prze­ciw­niczki, zaled­wie dwoma susami zna­lazł się przy orężu. Gdy się nachy­lił, kolejna włócz­nia prze­cięła mu drogę. Tym razem staną jak wryty. Wbił w Kare jado­wite spoj­rze­nie i przy­jął postawę obronną.

– Chodź Suko! – Zawar­czał groź­nie. Przy­po­mi­nał w tym tygrysa, zapę­dzo­nego w róg przez myśli­wych.

Kara wystrze­liła w jego stronę jak bełt z gigan­tycz­nej kuszy. Bez waha­nia wyko­nała serię pchnięć. Śmier­tel­nych dla nie­wpraw­nego prze­ciw­nika, którą o dziwo. Wal­dorff odparł z dzie­cinną łatwo­ścią. Po mimo swo­ich gigan­tycz­nych roz­mia­rów. Kapi­tan oka­zał się czło­wie­kiem niezwy­kle zwin­nym a jego bojowe umie­jęt­no­ści, dla każ­dego kto choć raz miał miecz w ręce, wyda­wały się być mistrzow­skie. Kara na prze­mian ata­ko­wała i odska­ki­wała. Niczym kocica, tań­cząca w około tłu­stego szczura. Nie była jed­nak w sta­nie choć dra­snąć Kapi­tana. Barczy­sty męż­czy­zna odpie­rał jej ataki za każ­dym razem, co raz pró­bu­jąc dosię­gnąć prze­ciw­niczkę, zdra­dli­wymi cię­ciami od spodu. Sapał przy tym jak kowal­ski miech a na jego czoło co raz wyle­wały się strugi potu.

Cedrick może i był nadzwy­czaj odporny i bie­gły w sztuce fech­tunku, nie mógł jed­nak nic pora­dzić na tru­ci­znę, coraz moc­niej odci­ska­ją­cej piętno na jego orga­nizmie.

Sigrun za to zda­wała się być nie­zmor­do­wana. Z upo­rem god­nym podziwu, pona­wiała swoje ataki. Kołu­jąc i plą­sa­jąc jak fretka, uni­kała cięż­kich ostrzy tasa­ków. Dziu­ra­wiąc coraz mniej szczelną gardę opo­nenta. Nim wytrawny mnich, zdą­żyłby zmó­wić „Ojcze nasz” wąskie ostrze włóczni zna­lazło w końcu drogę do ciała Cedricka. Z miej­sca pod prawą pachą, buch­nęła krew. Kapi­tan zawył i z impe­tem mach­nął na odlew z lewej. Jedy­nie swo­jej szyb­ko­ści Sigrun zawdzię­czała to że nie stra­ciła głowy. Nie bacząc na ryzyko, ponow­nie dosko­czyła do Wal­dorffa. Tym razem jed­nak gład­kim zwo­dem unik­nęła tasaka, pchnęła od spodu wprost w odsło­nięty pod­bró­dek. Spod czer­wonej brody try­snęła posoka. Kapi­tan znie­ru­cho­miał z oczyma wbi­tymi w dal, by w kon­se­kwen­cji zwa­lić się z impe­tem na zie­mie. Wiła cof­nęła się o krok. Jej twarz i zbroję pokry­wała war­stwa krwi i błota a na twa­rzy na moment poja­wił się nie­po­kojący wyraz obłędu. Nie wiem kim wcze­śniej była ta kobieta ale teraz na pewno stała się tą któ­rej imię nosiła. Wal­ki­rią.

– Kła­ma­łam. – Odpowie­działa jakby to miało mi wystar­czyć za wszystko. – Czego się spo­dzie­wa­łeś Kruku?

– A nasza umowa? – Zapy­ta­łem naiw­nie. – Słowa Wił, nie wiele zna­czą…

– Czy słowo dane więź­niowi mogło coś zna­czyć? – Odpowie­działa pyta­niem i upiła łyk wina.

– Zaska­ku­jąco gładko przecho­dzi się w tych pro­gach z maje­statu Gościa do nie­doli Więź­nia!

– Prawo władcy! – Rze­kła już mniej przy­chyl­niej. – I lepiej dla Cie­bie byś nie pró­bo­wał okre­ślić, jak mocne miej­sce, ma wśród tych praw, prawo łaski!

Ugry­złem się w język, dosłow­nie w ostat­niej chwili. Draż­niło mnie to poczu­cie bez­kar­no­ści jakim epa­to­wała Sigrun. Obrzy­dliwa oszustka i krę­taczka jak się oka­zało! No, ale czego wła­ści­wie się spo­dzie­wa­łem? Czy tego, że pato­lo­giczny kłamca raz w życiu powie prawdę?

Że dotrzyma danego słowa? Sam byłem sobie winien i może dla­tego złość doskwie­rała mi bar­dziej niż powinna.

Sie­dzieliśmy w tej samej sali z posą­gami w któ­rej po raz pierw­szy spo­tkałem Sigrun. Ona, jak poprzed­nio miała na sobie lekką suk­nię. Ja, jak poprzed­nio mia­łem zwią­zane ręce. Towa­rzy­szyły nam dwie Wiły. Stara Sibil i Olrun. Obie, celo­wały do mnie gro­tami włóczni.

– Mogłaś powie­dzieć od razu…– Wydu­si­łem z sie­bie kolejną naiwną myśl.

– Mogłam. – Przy­znała Sigrun. – Pyta­nie brzmi, czy w tedy byś mi pomógł?

Pew­nie że nie! Pomyśla­łem.

– Widzisz! – Odpowie­działa sobie sama, cel­nie odczy­tu­jąc moje mil­cze­nie. – Nie dziw się więc już dłu­żej! Dobry władca zrobi wszystko by uchro­nić swój lud przed zagładą! Nawet jeśli w tym celu będzie musiał kogoś wyko­rzy­stać! A Ty… sam wpa­dłeś nam w ręce! Przy­znaj że nie wykorzysta­nie takiej szansy, nie byłoby niczym innym jak nie­go­spo­dar­no­ścią! Stratą drze­mią­cego w Tobie poten­cjału i zwy­kłą głu­potą!

Mil­cza­łem. Sytu­acja w jakiej się zna­la­złem nie pozwa­lała mi na wygła­sza­nie szcze­rych opi­nii. Na uda­wa­nie że nic się nie stało też było już za późno a przy­zna­wać słusz­ność tym bred­niom nie mia­łem najnor­mal­niej w świe­cie ochoty. Tak więc mil­cze­nie wyda­wało mi się na tą chwilę naj­słusz­niej­szym roz­wią­za­niem.

– No, nie mogę! – Zaśmiała się nagle. Śmie­chem tak szcze­rym i rado­snym że nie­mal nie pasu­ją­cym do czasu i miej­sca. – Czy Ty wła­śnie nie zacho­wu­jesz się jak Baba? Olrun powiedz mi, jak go kąpa­łaś tra­fi­łaś na korzeń? Czy może nasz wspa­niały Kruk ma tyle wspól­nego z męż­czyzną co ryba z oran­gu­ta­nem?

Śmiała się tylko stara Sibil.

– No dobra. – Powie­działa po chwili widząc że nie­wiele zdzia­łała tymi pro­stac­kimi wywo­dami. – Nie chcesz gadać, nie musisz ale posłu­chaj co mam Ci do powie­dze­nia! Oszu­ka­łam cie, to prawda! Nie myśl jed­nak że gdzieś mam Twoje zasługi! Pomo­głeś nam, to i masz naszą wdzięcz­ność. – Prych­ną­łem ale ona zdała nie zwró­cić na to uwagi, co innego Stara. Ta wymie­rzyła mi nie­przy­jem­nego kuk­sańca w żebra, drzew­cem włóczni. Dziko przy tym recho­cząc.

– A my potra­fimy być wdzięczne! – Sibil się­gnęła dło­nią do dekoltu. Dwoma zgrab­nymi pal­cami, zanur­ko­wała w sowi­cie wyeks­po­no­wa­nej szcze­li­nie, mię­dzy kształt­nymi pier­siami i wyjęła z niej zawi­niątko. Nie­wielki kawa­łek papieru, sta­ran­nie zło­żony i szczel­nie otu­lony skraw­kiem jedwa­biu. Kara poma­chała mi nim przed nosem, by następ­nie odło­żyć go na sto­lik.

– Co to ma być? – Zapy­ta­łem nie spusz­cza­jąc wzroku z tajem­ni­czego przedmiotu.

– To? – Sibil udała zdzi­wie­nie, cmo­ka­jąc gło­śno. – Zna­lazłam to w por­t­kach tego Two­jego Sanorgi. Uprze­dza­jąc pyta­nie, powiem że nie mam poję­cia co znaj­duje się w środku.

– Aku­rat! – Rzu­ci­łem opry­skliwe i jak się spo­dzie­wa­łem kolejne dwa kuk­sańce obiły moje już mocno posi­nia­czone żebra.

– Nie wie­rzysz mi? Ale to nic. Wiedz jed­nak że Sanorga, bar­dzo mocno sta­rał się mnie prze­ko­nać bym poparła jego spra­wę… ale jak mia­łeś oka­zję się prze­ko­nać. Mnie inte­re­suje tylko los moich pod­opiecz­nych. A Wy face­ci… cóż… od czasu do czasu przy­daje się Wasza pomoc… pod pie­rzyną! Nic wię­cej. On też to zro­zumiał. Nie­stety był mniej pokorny niż Ty i nim znik­nął w odwe­cie zarżną kilka dziew­czyn.

– To Zabój­ca… czego się spo­dzie­wa­łaś? Że jak mu odmó­wisz, to zostawi poże­gnalny liścik i odej­dzie o brza­sku? – Kara unio­sła dłoń, nie jed­nak by mi prze­rwać ale by powstrzy­mać Starą przed wymie­rze­niem mi kolej­nego ciosu.

– Dość już! Wyno­sić się! – Roz­kazała tonem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu. Obie Wiły bez mruk­nię­cia wyko­nały pole­ce­nie.

– Wiem kim był i co ryzy­ko­wa­łam. – Zaczęła zaraz gdy Olrun zamknęła z sobą drzwi. – Musia­łam się jed­nak jakoś dowie­dzieć co pla­nuje i jaki miałby być w tym udział Wił. I choć z początku jego pro­po­zy­cje wydały mi się kuszące, to jed­nak szybko prze­ko­nałam się kim jest! A nie był nikim innym jak wil­kiem w owczej skó­rze. Łak­ną­cym krwi. Tak czy ina­czej chcę byś zła­pał tego dra­nia rów­nie mocno co Ty! Ciesz się, gdyby nie jego wystę­pek pew­nie leżał­byś teraz mar­twy obok Wal­dorffa a tak nie dość że ura­to­wa­łeś skórę to jesz­cze dam Ci moż­li­wość wyko­na­nia zle­ce­nia!

– Ciężko jest ufać Twoim zapew­nieniom. W końcu jestem więź­niem a jak sama powie­działaś „Czy słowo dane więź­niowi mogło coś zna­czyć?”

Mach­nęła ręką jakby odpę­dzała od sie­bie rój tłu­stych much.

– Nie łap za słówka bo nie jesteś poli­ty­kiem a Ja dur­nym wyborcą! Co powie­działam to powie­działam, a co mówię to mówię! Dosta­niesz wol­ność i to zawi­niątko. Sama nie mam poję­cia gdzie ten Drań! Mógł się zaszyć ale przy odro­bi­nie szczę­ścia znaj­dziesz pod­po­wiedź w tym liści­ku… a my… ni­gdy wię­cej się nie spo­tkamy! – Kla­snęła i jak za każ­dym poprzed­nim razem zza drzwi wyło­niła się Wiła. Tej nie zna­łem ale to i tak nie miało zna­cze­nia. Wiła chwy­ciła mnie za nad­garstki i naka­zała wstać. Gdy byli­śmy już przed drzwiami. Odwró­ciłem się jesz­cze w stronę Sigrun. Stała z rękami zło­żo­nymi na piersi i chyba na to cze­kała.

– Kim był Wal­dorff?

– Sza­leń­cem, Psy­cho­patą, Boskim Poma­zań­cem… kto to wie.

Kusze Vil­liań­skie były nie­wiel­kie. Bez trudu można było scho­wać je pod płaszcz i nie wzbu­dzić podej­rzeń nawet naj­czuj­niej­szych straż­ni­ków. Prze­mkną­łem więc nie­po­strze­że­nie obok rewi­du­ją­cego patrolu. Mia­łem na sobie długą szatę i wielki płó­cienny tur­ban. Zwy­czajowe ubra­nie tutej­szych kup­ców. Moja skó­rzana kurtka i wyso­kie buty z cho­lewą spo­koj­nie spo­czy­wały w wikli­no­wym koszu. Tutej­szym zwy­cza­jem, prze­wie­szo­nym rze­mie­niami na ple­cach. Dar­łem się jak cała reszta, bez ładu i składu. W końcu kamu­flaż to pod­stawa uda­nego polo­wa­nia.

Z kar­teczki którą otrzy­ma­łem od Kary wywnio­sko­wa­łem że Sanorga spo­tka się na Targu w Faelos z nie­ja­kim Ygril­lem. Nie­stety nie wie­dzia­łem kiedy. Dla­tego, posta­no­wi­łem prze­nik­nąć do kupiec­kich struk­tur. Dzięki temu mogłem całymi dniami prze­sia­dy­wać na Targu.

Nie wzbu­dza­jąc podej­rzeń straż­ni­ków i cie­kaw­skich. Jak zwy­kle do nie­mal trzech tygo­dni roz­ło­ży­łem się na niewiel­kim pla­cyku, tuż obok świą­tyni lokal­nego Bóstwa Słońca. Pie­czo­ło­wi­cie roz­ło­ży­łem stertę drew­nianych figu­rek. Pro­stej lecz solid­nej, per­so­ni­fi­ka­cji Boga Ra. Półczło­wieka – pół­so­koła. Usia­dłem na wysłu­żo­nym zydelku i wachlu­jąc się liściem pal­mowca, cze­ka­łem. Goście targu nie­chęt­nie odwie­dzali mój pla­cyk i nic dziw­nego. Spe­cjal­nie zawy­ży­łem ceny pro­duk­tów i manie­rami, wprost z rynsz­toka. Sku­tecz­nie odstra­sza­łem poten­cjalną klien­tele. Nie chcia­łem by bandy poten­cjal­nych nabyw­ców, zło­dziei i wszel­kiej maści nacią­ga­czy jakich tu nie bra­ko­wało, nie­po­trzeb­nie utrud­niały mi obser­wa­cję.

Zła kon­dy­cja maleń­kiego inte­resiku, nie­wiele mnie jed­nak obcho­dziła. Najważ­niej­sze było zlo­ka­li­zo­wa­nie Sanorgi. Zapłata za jego głowę była tak wysoka że z nawiązką zre­kom­pen­suje mi ponie­sione dotąd straty. Oczy­wi­ście przy­szło mi do głowy że Sigrun, mogła najnor­mal­niej w świe­cie sama podro­bić liścik i śmiać się teraz z mojej naiw­no­ści ale czy mia­łem inne wyj­ście?

Wszel­kie tropy ucięły się w tym nie­szczę­snym Mag­de­nor. Jedyne na co mogłem liczyć, to łut szczę­ścia. Westch­ną­łem głę­boko i pola­łem sobie wody do niewiel­kiej cza­reczki. Było pie­kiel­nie gorąco a woda, choć śmier­dząca, roz­da­wana była za darmo. Dla mnie, uda­jącego, skne­ro­wa­tego kupca, sta­no­wiła najlep­sze i zra­zem jedyne źró­dło orzeź­wie­nia.

Nim przy­chy­li­łem naczy­nie do ust za stra­ga­nem z kar­me­li­zo­wa­nymi dak­ty­lami zama­ja­czyła mi zna­joma postać. To był On! Naresz­cie się poja­wił. Jak przy­pusz­cza­łem nie był sam. Towa­rzy­szyli mu dwaj Skan­dyń­czycy. Niscy blon­dyni o prze­ni­kli­wych błę­kit­nych oczach, zde­cy­do­wa­nie wyróż­niali się z tłumu. Jeden z wielką szramą na pra­wym policzku wyda­wał się star­szy. Kto wie, być może był nawet ojcem kro­czą­cego obok mło­dziana? To by nie było wcale takie dziwne. Wielu Skan­dyń­czyków za naj­bliż­szego kom­pana w wypra­wach bojo­wych wybie­rało członka rodziny.

Ich sze­ro­kie mie­cze budziły respekt wśród bywal­ców targu a twarde obli­cza, najem­nych woja­ków znie­chę­cały nawet miej­scową straż. Nie było w tym nic dziw­nego. Nawet do tego rejonu Cesar­stwa docho­dziły wie­ści o ponu­rej sła­wie tej nacji. Sam widzia­łem ich w akcji kilka lat temu. Brudne typki, o lep­kim spoj­rze­niu i strasz­li­wie szyb­kich rękach. Ide­al­nie nada­wali się do ochrony osób i zwy­kle tym się trud­nili. Sanorga widać nie lubił ryzyka.

Z wikli­no­wego kosza wyją­łem kuszę. Broń sta­ran­nie zawi­nięta w płótno mogła ucho­dzić za cokol­wiek. Nie wzbu­dzała podej­rzeń, swoją znie­kształ­coną bryłą. O to wła­śnie mi cho­dziło. Dzię­ko­wa­łem w duchu za roz­trop­ność jaką wyka­za­łem, loku­jąc się wła­śnie w tym miej­scu.

Z dala od zgiełku i wzroku straży, mogłem spo­koj­nie przy­go­to­wać się do strzału. Bełty ukry­łem w wydrą­żo­nych kadłu­bach Ra. Wyją­łem trzy. Na wię­cej wystrza­łów nie miał­bym ani czasu ani szans. Rozło­ży­łem dywa­nik tak by przy­jąć wygodną pozy­cje. Osa­dzi­łem pierw­szy grot w rowku. Skan­dyń­czycy oka­zali się pro­fe­sjo­na­li­stami. Obstą­pili swo­jego klienta tak by mak­sy­mal­nie utrud­nić zada­nie poten­cjal­nemu strzel­cowi. Bie­dacy. Nie mogli wie­dzieć że jestem tak cho­lernie dobrym strzel­cem. Przy­mkną­łem lewe oko i wstrzy­ma­łem oddech. Powiał lekki wiatr od lewej, szybko wzią­łem poprawkę na wiatr. Jesz­cze chwila, jeden krok w bok blond zabi­jaki i…

Sanorga upadł. Z pra­wego oczo­dołu ster­czała mu strzała o śnież­no­bia­łej brze­ch­wie. Skan­dyń­czycy w mgnie­niu oka dosko­czyli do swo­jego chle­bo­dawcy. W ich dło­niach zabły­snęły ostrza mie­czy. Czujne błę­kitne źre­nice, dokład­nie lustro­wały oko­lice. Dla Sanorgi było już jed­nak za późno. Taki strzał nie pozo­sta­wia żad­nych nadziei. Nie od razu doj­rza­łem strzelca. Ukrył się za stra­ga­nami, kil­ka­na­ście metrów ode mnie. W ruchach nie­spo­dzie­wa­nego Anioła Śmierci było coś nie­po­kojąco zna­jo­mego. Nie mia­łem się jed­nak czasu by nad tym zasta­na­wiać. Skan­dyń­czycy prze­dzie­rali się bowiem w moją stronę. Roz­da­jąc na prawo i lewo solidne razy, każ­demu kto stał im na dro­dze. Na Targu o dziwo nie zapa­no­wał chaos. Widać bywalcy Wiel­kiego Targu w Faelos przy­wy­kli do roz­rób. Jedy­nie kilku młod­szych stra­ga­nia­rzy uznało że na dziś koniec z bizne­sem. Reszta roz­stą­piła się pod napo­rem zabi­ja­ków, lecz na­dal przy­glądała się roz­wo­jowi sytu­acji. Nie cze­kając, nacisną­łem na spust. Bełt ze świ­stem roz­ciął gorące powie­trze i z obrzy­dliwym chrup­nię­ciem roz­kru­szył ramię star­szego z napast­ni­ków. Skan­dyń­czyk zachwiał się i upadł. Został jeden. Nie było już czasu nie prze­ła­do­wy­wa­nie, odrzu­ci­łem kuszę i się­gną­łem pod tur­ban. Wyją­łem zeń dwa szty­lety. Jed­nym od razu cisną­łem w stronę młod­szego. Wyraź­nie zasko­czo­nego takim roz­wo­jem spraw. Muszę przy­znać że nie doce­ni­łem jego zwin­no­ści. Nie­mal bez trudu uchy­lił się przed nad­la­tu­ją­cym szty­le­tem. Rzu­cił coś w twar­dym gar­dło­wym języku do star­szego i ruszył w moją stronę. Jego miecz dawał mu prze­wagę. Szty­le­tem nie dało się blo­ko­wać tak potęż­nego ostrza a jego dłu­gość pozwa­lała na bez­pieczne trzy­ma­nie mnie na dystans. W ułamku sekundy pod­ją­łem decy­zję o ucieczce. Nie mia­łem szans na wygraną. Nie z roz­wście­czo­nym Skan­dyń­czykiem dzier­żącym ostrze nie­mal tak dłu­gie jak on sam. Prze­sko­czy­łem nad stra­ga­nem z mie­dzia­nymi bran­so­le­tami, bar­dzo popu­lar­nymi wśród miej­sco­wych kobiet i zanur­ko­wa­łem pod sto­iskiem rzeź­nika. Po dro­dze stra­ci­łem tur­ban i nie­mi­ło­sier­nie uta­pla­łem krwią nowe spodnie. Z wrza­sków za moimi ple­cami wywnio­sko­wa­łem że Młod­szy z ochro­nia­rzy Sanorgi nie zamie­rzał odpu­ścić. Ruszy­łem więc w stronę zabu­do­wań. Tam w cia­snych ulicz­kach mia­łem jakieś szanse. Bie­głem ile sił w zdrę­twia­łych nogach. W myślach prze­kli­na­jąc swoją głu­potę. Mogłem dać dyla od razu jak zoba­czy­łem co się święci ale nie! Ja musia­łem popa­trzeć, spraw­dzić kto tak naprawdę sprzątną mój cel. Teraz mia­łem na karku rząd­nego zemsty mor­dercę i ani jed­nego argu­mentu po mojej stro­nie. Chwilę zasta­na­wia­łem się czy aby nie spró­bo­wać rzu­cić dru­gim szty­le­tem. Ponie­cha­łem jed­nak, mając świeżo w pamięci nie­ludzką zwin­ność Skan­dyń­czyka. Z resztą pozby­cie się od tak, ostat­niego oręża jakie mi pozo­stało osta­tecz­nie przy­pie­czę­to­wa­łoby mój los. Prze­biegłem dobre kil­ka­set metrów, klu­cząc i co raz zmie­nia­jąc kie­ru­nek. Byłem w Faelos dobrych kilka tygo­dni i w tym cza­sie dość nie­źle przy­swo­iłem plan pobli­skich ale­jek. Sta­no­wią­cych dla nie­uważ­nego podróż­nika praw­dziwy labi­rynt. Poczu­łem się tro­chę jak Teze­usz. Z tą róż­nicą że mnie nie chciał zaszlach­to­wać Mino­taur a bli­żej nie okre­ślony mło­dzie­niec. W dodatku Teze­uszowi z pomocą przy­szła Ariadna a ja mogłem liczyć jedy­nie na sie­bie. Scho­wa­łem się w jed­nym z zauł­ków. Wrza­ski straż­ni­ków, któ­rzy naj­wy­raź­niej uznali że najwyż­szy czas wziąć się za wpro­wa­dza­nie porządku, zostały gdzieś z tyłu. Zosta­łem tylko ja i On. Sły­sza­łem jego kroki. Śpie­szył się ale nie był an tyle głupi by na ślepo brnąć przed sie­bie. W dodatku sku­ba­niec nie­mal nie wyda­wał dźwię­ków. Nie sapał ze zmę­cze­nia ani nie wydzie­rał się na całe gar­dło jak mie­wają w zwy­czaju najem­nicy. Był cichy i czujny jak pan­tera. Cho­lerny Skan­dyń­ski zabójca!

Powoli zakra­dłem się za róg. Wyj­rza­łem, ale poza kil­koma tykwami z wodą i mie­dzia­nym ron­dlem, pew­nie słu­żą­cym za noc­nik, nie doj­rza­łem niczego. Westch­ną­łem głę­boko i gdy już mia­łem ruszyć wzdłuż alei poczu­łem na karku chłód. To była Stal. Co do tego nie mia­łem wąt­pli­wo­ści. Powoli odwró­ciłem głowę by po raz ostatni spoj­rzeć w oczy mojego neme­zis.

Młody Skan­dyń­czyk patrzył na mnie obo­jęt­nie. Jego błę­kitne źre­nice nie wyra­żały niczego.

Dla niego byłem tylko kolej­nym tru­pem. Śmie­ciem nie war­tym choćby odro­biny nie­na­wi­ści. Może i wyda się to dziwne ale poczu­łem się tym ura­żony. Wie­działem że zginę ale śmierć zadana przez osobę która jest zdolna do odczu­wa­nia wyda­wała mi się bar­dziej w porządku niż… Nie dokoń­czy­łem myśli. Ostrze zawę­dro­wało ku górze. To koniec. Par­szywy i jakże godny poża­ło­wa­nia. Zamkną­łem oczy. To potrwa chwilę. Rozłu­pie mi czaszkę i nawet nie poczuję że umie­ram.

Cios jed­nak nie padł. Za to coś z mla­śnię­ciem opa­dło na zie­mię. Powoli roz­war­łem powieki. Młody Skan­dyń­czyk leżał naprze­ciw mnie. Z jego pra­wego oczo­dołu ster­czała biała brze­chwa. Nie żył. Nie mógł żyć. Rozej­rza­łem się gorącz­kowo. Czy to ta sama osoba która zabiła Sanorge ura­to­wała mi życie? Doj­rza­łem ją w głębi alei. Tej samej w któ­rej zamie­rza­łem się ukryć. Na głowę miała nasu­nięty kap­tur, jed­nak nie na tyle bym nie poznał kim była!

– Olrun. – wyszep­tałem z nie­do­wie­rza­niem. Młoda Wiła stała przede mną, jej cha­browe oczy nie wypeł­niała już nie­na­wiść, było w nich coś innego, coś czego źró­dła nie spo­dzie­wa­łem się w tej zahar­to­wa­nej w boju wojow­niczce. Chcia­łem do niej podejść ale ona cof­nęła się o krok i gestem wska­zała na dach sąsied­niego budynku. No tak. Nie była sama. Wiły celu­jącej do mnie z góry nie zna­łem. Wie­działem jed­nak że w razie koniecz­no­ści nie chybi.

– Pani prze­ka­zuje pozdro­wie­nia! – Usły­sza­łem zza ple­ców. Mój Boże! Zaczy­nało mnie iry­to­wać to z jaką łatwo­ścią zacho­dzą mnie od tyłu.

– Czemu mnie ura­to­wałyście? – Zary­zy­ko­wa­łem pyta­nie.

– Olrun. To jej krew prze­la­łeś i to do niej należy Twoje życie. – Usły­sza­łem w odpo­wie­dzi.

Chwilę póź­niej już ich nie było. Znik­nęły. Z nie­wia­do­mych mi przy­czyn Młoda Wiła posta­no­wiła mnie oszczę­dzić. Gdzieś w gło­wie koła­tała mi myśl że może jed­nak to jedy­nie odwle­cze­nie wyroku.

Koniec.