Magia i miecz

Gdzie ja jestem? Boże, gdzie ja jestem?

Staram się uspokoić oddech, chociaż serce wali mi jak oszalały młot. Wdech, wydech, wdech, wydech. Cicho. Byle nie sapać. On nie może mnie usłyszeć. Zaraz, on? A może ono? Co to było do cholery?! Na pewno nie człowiek. To nie mógł być człowiek!

W pokoju jest ciemno. Bardzo. Przez wąskie szczeliny sączy się blade światło. Jest go tyle, że mogę dostrzec, że jestem chyba w jakiejś podręcznej zbrojowni. Po lewej stoją jakieś zamknięte skrzynie. Nie mam pojęcia co w nich jest. Na przeciwległej ścianie, przysłonięte mgłą cienia, wiszą wielkie bojowe topory. To chyba raczej trofeum. Żaden człowiek nie jest w stanie machać takim żelastwem. A na pewno nie dałby rady machać nim wystarczająco długo. Chyba, że…

Nie, odpędzam tę myśl. Przecież obok widzę dwa stojaki na miecze. Razem będzie tu z tuzin ostrzy. Zwyczajnie. Ludzkie. Podobne do tego, na którym poci się teraz moja dłoń.

Kroki. Słyszę wolne, miarowe kroki. Nadchodzi. Przełykam cicho ślinę. A przynajmniej wydaje mi się, że przełykam bo w moich ustach jest sucho jak na pustyni. Idzie. Słyszę jak stąpa ciężko okutymi stopami po kamiennej posadzce. Stuk, puk, stuk, puk. Coraz bliżej i bliżej. Wydaję mi się, że serce zaraz wyskoczy ze mnie i w podskokach schowa się gdzieś za jedną ze skrzyń. Swoją drogą musiałby być to zabawny widok. Ta absurdalna myśl dodaje mi trochę otuchy. Ściskam mocniej twardą rękojeść miecza. Kroki są już naprawdę blisko. Wstrzymuję oddech. Odgłos kroków zmienia się nagle.

Oddalają się! Wypuszczam cicho powietrze. Czyżby on/ono poszło dalej? Ręka ściskająca miecz drży z emocji. Zupełnie tego nie kontroluję. Drżenie ręki powoduje, że sztych delikatnie przesuwa się po kamieniu. Przesunięcie nie większe od milimetra. Niby nic, ale je słychać. Ledwo. Choć w moich uszach brzmi to jak uderzenie gromu.

Kroki zatrzymują się nagle. O nie! To coś za drzwiami musiało też usłyszeć.

Jakaś niewidzialna siła zaczyna szarpać klamkę. Mocno, co raz mocniej. Zamknięte. Od wewnątrz. Nikt tu nie wejdzie, chyba że siłą. Coś przywiera całym swym cielskiem do drzwi. Niczym płaszczka do dna. Nasłuchuje. Słyszę ostre pociągnięcia nosem. Niucha. Powinienem się odsunąć od drzwi, tylko jak to zrobić bezszelestnie? Dlaczego nie stanąłem głębiej tylko oparłem się o te cholerne drzwi? Cholerne, dziurawe drzwi. Cisza. Krok. Drugi. Czyżby odchodził?

Nagle całym moim ciałem wstrząsa potężna siła. To drzwi stawiły opór silnemu uderzeniu i przekazały część siły dalej. Na mnie.

Czyli już wie. W panice wbiegam głębiej. W głowie kotłuje się tylko jedna myśl. Muszę się przygotować. Muszę się jakoś przygotować. Bo inaczej zginę. Tu i teraz. W jakiejś ciemnej norze. Drzwi trzeszczą, przyjmując na siebie kolejne uderzenia. Ktoś lub coś szaleńczo wali w drzwi. I to całym swoim ciałem, niczym żywym taranem. Teraz jestem już niemal pewien, że to nie może być człowiek. Przecież każde takie uderzenie musi kosztować mnóstwo sił. Nawet zwierzę kieruje się jakimś rachunkiem energetycznym i nie rzuca się ryzykując, że prędzej padnie niż osiągnie sukces. A te uderzenia są takie uporczywie systematyczne. I bezmyślne. Tylko niższe organizmy są zdolne do takiej zajadłości i poświęcenia. Albo szaleńcy.

Drzwi trzeszczą coraz bardziej. Widzę w ciemności jak podskakują w zardzewiałych zawiasach przy każdym uderzeniu. Jeszcze minuta, dwie i będzie po wszystkim. Mogę przecież spróbować przesunąć skrzynię. Mogę? Pewnie. Gdyby nie to, że paraliżuje mnie strach. Tak bardzo, że nie mogę się ruszyć. Tkwię jak ten słup soli, otoczony śmiercionośnym żelastwem, w oczekiwaniu na nieuniknione.

Kolejna szarża. Wydaje mi się, że słyszę niemal płacz zawiasów. To na pewno ich ostatnie tchnienia. Zaraz wyskoczą ze ściany. Jedyna bariera oddzielająca mnie od tego czegoś runie. I będę tylko ja i mój miecz.

Dość! Basta! Przejeżdżam dłonią po kolczudze, sunę przez misternie zakute metalowe krążki, jakby upewniając się, że mój skromny pancerz jest na miejscu. Jeśli mam zginąć, zginę w walce, a nie na kolanach. Wchodź wreszcie! Czekam na ciebie! -Krzyczę w stronę napastnika czającego się za drzwiami. Mój organizm pomaga mi jak może. Miliony hormonów pobudzają mnie, wpadam w euforię.

W tym samym momencie drzwi wyskakują z zawiasów z przeraźliwym jękiem i padają z hukiem, kilka centymetrów przede mną. Oślepia mnie światło, agresywnie wdarło się do środka. Razem z powiewem chłodnego powietrza wpada do pomieszczenia odrzucający odór. Mimowolnie daję krok do tyłu. Spoglądam przed siebie. Widzę olbrzymią ciemną plamę. Po chwili, trwającej nie dłużej niż mrugnięcie okiem, zaczynam dostrzegać szczegóły. Przerażające szczegóły.

O Matko! Czym jesteś!

Widzę przed sobą olbrzyma. Jest większy ode mnie o jakieś dwie głowy. Ma na sobie czarną, bojową zbroję z grubych stalowych płyt. Na głowie ma hełm o kształcie ptasiego dzioba. Hełm ma rogi. Widzę, że zbroja jest osobliwa. Wiem, że to w tej chwili głupie, ale próbuję dostrzec na niej jakiekolwiek detale. Zdobienia, herb, cokolwiek co pozwoli mi zidentyfikować napastnika. Nic. Tylko czerń. Ta czerń też jest dziwna. Zamiast odbijać światło mam wrażenie, że ona je… pochłania.

Czy to możliwe? Co to za stal?

Pokaż swoją twarz, piękny kawalerze! – rzucam siląc się na drwinę. Mało przekonująco, zważywszy, że mój głos jest bardziej rozedrgany niż fale na wzburzonym morzu. Napastnik zarechotał gdzieś w głębi pancerza. Ale poskutkowało.

Jedną ręką powoli rozpina sprzączkę po czym zsuwa hełm i rzuca mi pod nogi. Nie mogę uwierzyć własnym oczom! Od razu żałuje swoich wcześniejszych słów. Wolałbym tego nigdy nie zobaczyć. Głowa napastnika jest całkowicie zdeformowana. Nos nie przypomina nosa, jest raczej dziurą przedzieloną wąską przegrodą. Skóra szara, ziemista. Brakuje jej zupełnie rumieńca tak charakterystycznego dla każdego człowieka. O tym, że gdzieś pod nią tętni życie informują grube, nabrzmiałe żyły pulsujące pod jej powierzchnią. Uszy są lekko spiczaste i obwisłe. Przypominają trochę uszy zwierzęce. Ale na pewno nie ludzkie. Najgorsze są jednak te oczy. Wąskie, głęboko osadzone, spozierają z nienawiścią z czarnych oczodołów. Są szaleńczo przekrwione.

Nie wierzę. Jak to możliwe? Jesteś orkiem! – krzyczę do niego. On otwiera gębę ukazując garnitur żółtych, ostro zakończonych zębów. Wyglądają jak sztylety, gotowe do zadania śmiertelnego uderzenia. To chyba jego uśmiech. Szyderczy. Zaraz zmyję go z tej gęby. – Myślę.

Rzucam się do wariackiego ataku. Przez chwilę widzę swoją szansę. Ten paskudny ork nie spodziewa się w ogóle mojego uderzenia. Mój miecz szybuje wysoko. Dosięga jego głowy. Czuję, że natrafiam na delikatny opór. Miecz opada z impetem, odbijając się po drodze od czarnego pancerza. Ork zatacza się trzymając się za głowę. Słyszę jak wyje. Czuję na twarzy ciepłą, gęstą krew. Powinienem iść za ciosem ale sukces, którego sam się nie spodziewałem powoduje, że staję w miejscu. Obserwuję, jak ork wytacza się na korytarz i błyskawicznie odzyskuje zimną krew. Ruszam wreszcie z kolejną szarżą ale ork jest tym razem lepiej przygotowany i bez trudu paruje moje uderzenie. Nie dając mi wytchnąć natychmiast przechodzi do ofensywy. Jeden cios, drugi, trzeci. Teraz ja się bronię szaleńczo blokując ciężkie uderzenia miecza, czuję, że trzeszczą wszystkie moje kości i dźwięczą mi zęby. Cofam się i uginam pod naporem. Jest cholernie szybki.

Pomiędzy ciosami mieczem, zupełnie nieoczekiwanie, otrzymuję potężnego kopniaka z wyprostowanej nogi. Niczym wyrzucony z katapulty lecę na ścianę obwieszoną toporami, jeden z nich opada z brzękiem obok mnie omal nie odcinając mi nogi. Prawą ręką szukam, nie patrząc, miecza, który wypadł mi z dłoni. Jest, leży obok mnie. I ja też leżę. Ork podchodzi bliżej. Rechocze. Jego prawe ucho nieładnie krwawi. Chwila. On już nie ma prawego ucha. Mój mały sukces. Ale to chyba już koniec. Przynajmniej umrę z godnością. W walce. Z niezasikanymi portkami.

Olbrzymia postać orka całkowicie przysłania mi światło. Ciemność. Ciemność za mną, ciemność przede mną. I ja zaraz będę ciemnością. Obiecuję sobie w duchu, że tu jeszcze wrócę. I jako duch będę prześladował swojego oprawcę. Tylko czy orki boją się duchów?

Pamiętaj, czego cię uczyłam. Nie jesteś bezbronny. Masz w sobie moc. Wykorzystaj ją. Wykorzystaj ją teraz! – jakiś ciepły, kobiecy głos przemawia wewnątrz mojej głowy. Ja znam ten głos! Gdzieś obok orka rozbłyskuje delikatna poświata. Widzę piękną, smukłą twarz. Uśmiecha się do mnie. To ona. Głos w mojej głowie. Pamiętam ją. Tak. Ona mnie tu doprowadziła.

– Użyj zaklęcia. Tak jak Cię uczyłam. Nie bój się. Masz to w sobie. Wiesz przecież! – szept w mojej głowie mnie ponagla. Puszczam rękojeść miecza i mimowolnie zaczynam poruszać palcami powtarzając cicho mantrę, którą nagle odnalazłem gdzieś w najdalszych zakamarkach umysłu. Czuję, jakbym lepił i ugniatał palcami coś na kształt kulki chleba. Przez opuszki dociera do mnie zniewalające ciepło. Coś ciepłego rośnie mi w dłoni, chociaż wiem, że nic tam nie ma. Ork wciąż obrzydliwie rechocze, jest już tuż nade mną. Unosi do góry swój długi, lśniący miecz o trójkątnym ostrzu, przygotowując się do zadania ostatniego ciosu. Udaję, że go nie widzę. Skupiam się na mojej mantrze.

Powtarzam szybko, wciąż i wciąż, te same słowa. Niewidzialna kula rozpycha me palce. Jest już bardzo gorąca. Miecz orka wisi w powietrzu. Widzę jak jego ramiona zaczynają szybko opadać, sztych z olbrzymią prędkością mknie w kierunku mojej klatki piersiowej.

Teraz albo nigdy!

Wypycham przed siebie prawą dłoń, rzucając niewidzialną kulą przed siebie. Czuje jak gorąco natychmiast opuszcza me palce. Sztych jest już bardzo nisko. Kilka centymetrów dzieli mnie od śmierci. Na szczęście dla mnie, tym razem śmierć nie pokona tej drogi. Ulepiona przeze mnie kula rzuca orkiem, wypychając go na korytarz. W tym samym momencie ork staje w płomieniach. Z gardła wydobywa się przeraźliwy kwik, jakby całe stado świń zarzynane było tępym nożem. Albo jakbym stanął u wrót piekieł i nasłuchiwał męczenników. Ale to już nie moje zmartwienie.

Jestem wolny!

I mam moc. Wielką moc. Teraz to czuję. Mogę iść dalej. Korytarz jest długi i rozświetlony ciepłym światłem łuczyw. Wiem, że muszę iść w lewo. Nie tylko dlatego, że z prawej dobiega mnie stukot ciężkich butów wojskowych. To pewnie koledzy tej żywej pochodni, która właśnie dogasa nieopodal. Muszę iść w lewo bo po prostu wiem. Na końcu korytarza czekają na mnie marmurowe schody prowadzące w dół. Wiją się w nieskończoność, niczym niekończąca się spirala.

Mój szaleńczy bieg kończy się w jakimś wąskim i długim pomieszczeniu, z rzędem wielu takich samych, jakoś dziwnie poskręcanych kolumn. Chwileczkę, chwileczkę, przecież to nie wszystko. Przechodzę przez kolumnadę. I jestem w wielkim hallu. Gdzieś wysoko dostrzegam żebrowe sklepienie zamykające budowlę. Poniżej widzę wysokie, wąskie okna. Lecz zamiast zwykłych szyb wstawione są w nich wymyślne witraże, przepuszczające mdłe światło o odcieniu czerwonym. Odcień świeżej krwi.

Każdy witraż przedstawia inną scenę mąk. Na każdym uśmiercani są ludzie, za każdym razem inaczej, dziwniej, straszniej. Przyglądam się baczniej. Nie widzę dokładnie, ale wydaje mi się, że wszyscy ci ludzie mają tę samą twarz. Jakby znajomą. Przebiega mnie zimny dreszcz. Cóż to za okropne miejsce.

Spoglądam na podłogę. W centralnym miejscu, z kamieni innego koloru ułożony jest olbrzymi symbol słońca. Podświadomie czuję jednak, że nie chodzi tu wcale o dobrego boga słońce, patrona płodności i urodzaju. Środek tarczy słonecznej stanowi wielki okrągły jasny kamień, wystający ponad powierzchnię podłogi. Jest niesamowicie gładki, jakby wypolerowany jakimś magicznym narzędziem. Jego powierzchnia jest delikatnie ponacinana, z góry może to wyglądać jak jakiś misterny wzór. Wzór nie przypominający niczego co znam. Czyżby? Widywałem coś takiego na polach.

Kanały irygacyjne… na kamieniu? Co niby miałyby odprowadzać? I zaraz ściska mnie w dołku na samą myśl.

To pewnie jakiś kamień ofiarny. Grube rzemienie przymocowane w kilku miejscach, zapewne zakładane na ręce i nogi, utwierdzają mnie w tym przekonaniu.

Spoglądam głębiej. Na końcu hallu widzę trzy wyjścia. Wszystkie tej samej wielkości. Wydają się daleko, bardzo daleko. Drewniane drzwi wydają się masywne. I zamknięte. Gdzieś w sobie czuję, że będzie naprawdę ciężko je sforsować. Ale przecież mam w sobie moc. Jeśli będzie trzeba ulepię z niej jeszcze jedną kulę ognia. Albo coś innego, co pozwoli mi się wydostać.

Biegnę. Nagle środkowe drzwi uchylają się. Najpierw lekko, potem szerzej. Widzę jasną poświatę bijącą od wejścia. I jakiś ruch.

To ona!

Moja towarzyszka. Głos w mojej głowie, który przestawił zwrotnicę, przypomniał mi o mocy. Delikatna smukła dłoń macha do mnie. Jestem coraz bliżej. Czuję jak narasta we mnie radość rychłego spotkania. Mijam, nie patrząc, kamień ofiarny, staram się nie zerkać na witraże i na ściany, które, teraz to mimochodem zauważyłem, pokryte są jakby łuską. Krok za krokiem, metr po metrze, jestem coraz bliżej wyjścia. Widzę już wyraźnie jej piękną spokojną twarz.

Dostrzegam coś na jej twarzy. Grymas? Nie, ona uśmiecha się do mnie. Odwzajemniam się. Wyszczerzam zęby w szerokim uśmiechu, łapiąc przy okazji hausty powietrza. Przyznaję, jestem już nieźle wyczerpany. Jeszcze kilka metrów i będziemy mogli się dotknąć. Wyciąga do mnie ręce chcąc mnie złapać w biegu. Niespodziewanie dobiega do mnie jakiś dźwięk.

Staję jak wryty.

Co to może być? Dźwięk powtarza się, nasila. To nie jakiś dźwięk, to dźwięk konkretny. To jęki udręczonego człowieka. Na chwilę zapominam o wyjściu, odwracam się, patrzę za siebie.

Nie może być! Na kamieniu ofiarnym leży nagi człowiek wijąc się w konwulsjach. Jęczy, stęka i coś powtarza. Moje imię. Skąd je zna? Skąd tu się u licha wziął? Jestem pewien, że na kamieniu nikogo wcześniej nie widziałem. Stoję, niepewny. Nie widzę żadnych orków, nie słyszę ich kroków. Muszą być daleko. Wrócić?

– Zostaw. – Słyszę. – Uciekajmy! Uciekajmy stąd. To trwa już wystarczająco długo! – mówi w mojej głowie błagalny, kobiecy głos.

Ale te jęki. I moje imię, powtarzane wciąż i wciąż.

Podejmuję decyzję. Pomogę temu nieszczęśnikowi. To nie zajmie wiele czasu. Przecież nie zostawię go tak po prostu.

Wracam do kamienia ofiarnego. Widzę młodego, nagiego mężczyznę. Musi cierpieć straszne męki, choć nie widzę żadnych ran. A jednak, kanały irygacyjne, jak je nazwałem, są wypełnione krwią. Skąd ona się wydobywa? Nie mam czasu na zastanawianie się. Wskakuje na kamień i rozwiązuję rzemienie. Głos w mojej głowie jest coraz bardziej rozpaczliwy

–Zostaw. Wróć do mnie! Jeszcze nie jest za późno! To trwa już wystarczająco długo! – Macham głową aby choć trochę zagłuszyć ten głos. Bezskutecznie. Przyznam, że nawet mnie to trochę irytuje.

– Sam zdecyduję kiedy stąd wyjdziemy – burczę pod nosem walcząc z rzemieniami.

W końcu udało się, nagi cierpiętnik jest wolny. Pomagam mu wstać. Teraz dopiero widzę skąd ta krew. Ma dziurę w głowie. Ale żyje.

– Chodźmy! – krzyczę do niego ciągnąc go za rękę w stronę wyjścia.

– Poczekaj! – odpowiada.

– Co znowu? – Myślę sobie i odwracam się do niego.

Ta twarz. Taka znajoma. Przecież to jest człowiek z witraży! Przebiega mnie zimny dreszcz, czuję jak serce podnosi mi się w przełyku, nogi drętwieją odmawiając posłuszeństwa, jakbym ugrzązł gęstej smole, ręce są wiązane niewidzialnymi powrozami. Nie mogę w to uwierzyć, choć to prawda. Ten człowiek z witraży, ten człowiek przede mną… to ja! Ale jak, jak to możliwe?

– Uciekaj! – Kobiecy głos w mojej głowie już nie przemawia łagodnie, zamienił się we wrzask rozpaczy. Chciałbym uciec. Ale nie mogę. Coś mnie trzyma w miejscu. A ten drugi ja w tym samym czasie zmienia się. Jego skóra napina się by po chwili zacząć pękać. Człowiek przede mną dosłownie rozpada się na kawałki, a pod jego tkanką powstaje coś nowego. Coś okropnego. Wygląda to tak, jakby w tym człowieku ukryty był drugi człowiek. Nie, to nie człowiek. To bestia! Widzę jak potężne szpony prostują się, szyja wyciąga z zastraszającym tempie, windując w górę podłużny obrzydliwy łeb wypełniony białymi kłami wielkości przeciętnego człowieka. Gdzieś z tyłu ażurowe skrzydła rozpościerają się wypełniając bez mała prawie całą szerokość hallu. Jestem przerażony i urzeczony za razem. Noga mimowolnie zgina się i padam przed tą nieokiełznaną siłą. Stoi przede mną olbrzymi smok. Smok, który zaraz mnie pożre.

*****

Doktor Kuźniewski wyłączył program. Odłożył komputer, wstał i ze spokojem odpiął dwie małe elektrody sterczące z głowy leżącego na łóżku młodego człowieka. Chłopak wyglądał jakby spał choć sen wydawał się cokolwiek niespokojny. Świadczyły o tym poruszające się co jakiś czas pod powiekami gałki oczne oraz mimowolne ruchy palców obu dłoni. Rozstawione wokół łóżka monitory wyświetlały różne dane charakteryzujące jego czynności życiowe. Pokój wypełniały ciche dźwięki aparatury medycznej.

Doktor Kuźniewski odłożył elektrody obok komputera, po czym ściągnął okulary pocierając przy tym lekko nos. Był długi czas skupiony więc nie poprawiał okularów i czuł, że już go trochę uwierają.

– Znowu nic, panie doktorze? – Wątła kobieta o miękkich rysach twarzy siedząca przy łóżku śpiącego wyglądała na bardzo smutną, choć głos miała ciepły i łagodny.

– No nie powiedziałbym, że to takie nic – odparł pewnie lekarz, chowając okulary do bocznej kieszonki.

– A jednak mój syn się wciąż nie obudził – rzekła kobieta odwracając wzrok na kremową ścianę. Cały czas głaskała rękę śpiącego.

– To nie takie proste. Wie pani. – Doktor Kuźniewski zaczął czyścić elektrody i pakować swój komputer do torby.

– Wiem, ale to trwa już tak długo. Obiecywał pan efekty… – urwała nagle, jakby nie chcąc powiedzieć zbyt wiele.

Doktor Kuźniewski westchnął i przysunął mały obrotowy stołek bliżej kobiety. Usiadł na nim i podał jej mały pasek papieru.

– Pani Joanno, proszę spojrzeć na wykres elektroencefalografu. Widzi Pani tę zmianę? O tu – doktor Kuźniewski wskazał palcem konkretne miejsce na karteczce – to aktywność mózgu przed sesją, to w trakcie, a to po sesji. Widzi pani sama, że aktywność nie wróciła do poziomu sprzed sesji. To naprawdę dobry znak. Znak, że jesteśmy na właściwej drodze.

W lewym oku pani Joanny pojawiła się łza.

– To tylko wykres, jakieś kreski, a ja chcę wiedzieć, kiedy mój syn się obudzi. W końcu to miała być rewolucyjna metoda. Może… -Zaczerpnęła tchu, bo poczuła, że od tych emocji wszystko wokół na chwilę zawirowało. – Może powinniśmy zmienić Świat? Może w innym Świecie mój syn znajdzie wreszcie wyjście?

Doktor Kuźniewski chrząknął. Już raz przeprowadził tę rozmowę z panią Joanną poza tym trochę spieszył się do kolejnego pacjenta. Ale nie dał po sobie poznać irytacji.

– Oczywiście możemy jeśli pani zechce. Ale to nie da żadnego wymiernego efektu. Wręcz przeciwnie. Widzi pani, Światy to jak, hmm, pomalowanie tego pokoju. Dziś jest biały, ale możemy go pomalować na jakikolwiek inny kolor. Możemy namalować też olbrzymie strzałki kierujące do wyjścia. – Wskazał na przeszklone drzwi, prowadzące na szpitalny korytarz. – Nie zmienia to faktu, że żadna farba, żaden kolor, nie spowodują, że pani podniesie się z tego fotela i wyjdzie przez drzwi. No chyba, że byłaby to wyjątkowo śmierdząca farba. – lekarz wysilił się na uśmiech, który natychmiast zniknął z jego twarzy, bo w oczach pani Joanny dostrzegł, że żart ten w ogóle jej nie śmieszy. – Przepraszam – dodał zmieszany. – Ale rozumie pani, o co mi chodzi?

– Tak, wydaję mi się, że rozumiem. Ale po co w takim razie w ogóle malować pokój? Jak to ma pomóc mojemu synowi?

– Żeby to pani zobrazować pociągnę dalej tę metaforę z pokojem i kolorami. –Doktor Kuźniewski ruszał nerwowo nogami. Było mu niewygodnie. Chciał już wstać i rozchodzić zasiedziałe kości. – Jaki jest pani ulubiony kolor?

– Mój? Beżowy. A co to ma do rzeczy?

– A chciałaby pani żyć, spać, w pokoju powiedzmy różowym? Albo czarnym dajmy na to?

– Nie bardzo. – Joanna skrzywiła się na samą myśl o sypialni w takich kolorach.

– Więc gdyby pani się znalazła w takim pokoju, pewnie chciałaby pani jak najszybciej z niego wyjść?

– Pewnie tak – przyznała.

– No i o to chodzi w naszej terapii. Staramy się odmalować taki Świat, w którym pacjent musi chcieć wyjść ze swojej strefy komfortu i poszukać wyjścia.

– Brzmi to trochę jak znęcanie się nad człowiekiem – Pani Joanna przełknęła z goryczą ślinę na myśl o tym, że jej syn może jeszcze bardziej cierpieć. I to na jej życzenie.

– To nie jest znęcanie – oburzył się doktor Kuźniewski. – To rozbudzanie. Pani syn jest od trzech lat w śpiączce. Przed naszą terapią nie wykazywał żadnych oznak poprawy. To pewnie brutalnie zabrzmi, ale czuł się komfortowo w tym stanie. My pobudzamy go do tego, aby wreszcie wziął się do roboty i wrócił do nas.

Pani Joanna słysząc te słowa rozpłakała się. Doktor Kuźniewski nie był zaskoczony. W przytłaczającej większości przypadków rozmowy tak się kończyły. Ze strefy komfortu wyciągał również rodzinę śpiących. Oni także muszą mieć świadomość, że nic samo się nie dzieje. Że tu wszystko nadal zależy od pacjenta. Czy chce wrócić. Czy już jest gotowy.

Lekarz wstał i urwał kilka jednorazowych chusteczek z metalowego podajnika wiszącego na ścianie.

– Niech pani się nie przejmuje. Jesteśmy naprawdę na dobrej drodze. Pani syn walczy, chce wrócić. Obiecuję, że chłopak już niedługo odwzajemni pani uścisk. – otarł delikatnie łzy spływające z jej polików. Wiedział, że nie powinien składać takich obietnic, miał jednak głęboką wiarę w sukces terapii. Uznał przy tym, że to dobry moment, aby się ulotnić.

– Pani Joanno, niestety muszę panią zostawić. Mam kolejnego pacjenta. Rozumie pani, obowiązki.

– Tak, rozumiem. Dziękuję za wszystko. – Twarz Joanny była teraz czerwona, a ona sama pociągała zapchanym nosem.

– Drobiazg. – Doktor Kuźniewski uśmiechnął się łagodnie. – Ja jestem tylko narzędziem. Niech pani podziękuje synowi, że tak dzielnie walczy.

Joanna tym razem odwzajemniła uśmiech.

– Niech Pani zapisze syna na kolejną sesję. Najwcześniej za miesiąc. Jego mózg musi teraz odpocząć. Prosto mówiąc, chłopak musi sobie na nowo poukładać wszystko w głowie. Spokojnie – dodał widząc rozszerzające się źrenice Joanny wyrażające narastające w niej zdziwienie. – To nic strasznego. Z jego głową jest wszystko w porządku. Tylko, jak już powiedziałem, chłopak musi odpocząć po takim pobudzeniu, jakie mu dziś zafundowaliśmy.

Doktor Kuźniewski pożegnał się z panią Joanną. Ruszył korytarzem przed siebie. Ominął wszystkie izolatki aż doszedł do początku korytarza. Wszedł do pokoju socjalnego. Otworzył okno. Pokój natychmiast wypełnił się zimnym, mroźnym powietrzem. Kuźniewski wziął głęboki, orzeźwiający oddech i zaparzył sobie mocną kawę. Otworzył torbę, z którą przyszedł do pracy i zaczął w niej szperać. Pamiętał, że żona spakowała mu drożdżówkę z serem, ale za nic na świecie nie mógł jej znaleźć.

Koniec

OK, jest jakaś koncepcja, nawet ciekawa. Ale prowadzi do niej męczące wprowadzenie. Raz, że to strumień świadomości, dwa, że wygląda na sztampowe fantasy. Trzy – zrób coś z tymi akapiciskami, bo trudno się przez nie przedrzeć.

Wykonanie nie rzuca na kolana. Literówki, szczególnie przy e/ę. Zapis dialogów do totalnej rekonstrukcji, zwłaszcza w pierwszej części. Interpunkcja kuleje. Jeśli masz w zdaniu dwa czasowniki, to potrzebujesz dobrego powodu, żeby nie oddzielić ich przecinkiem. I jeszcze kilka innych drobiazgów.

Razem będzie tu z tuzin ostrzy. Zwyczajnie. Ludzkie. Podobne do tego, na którym poci się teraz moja dłoń.

Hmm. To by sugerowało, że bohater trzyma broń za ostrze. Cud, że tylko się poci.

Słyszę jak stąpa ciężko okutymi stopami po kamiennej posadzce.

Konia się wystraszył? OK, można się domyślić, że to buty na stopach są okute, ale pierwsze skojarzenie miałam inne.

Ma na sobie czarną, bojową zbroję z grubych stalowych płyt. Na głowie ma hełm o kształcie ptasiego dzioba. Hełm ma rogi.

Powtórzenia.

– A chciałaby Pani żyć, spać, w pokoju powiedzmy różowym?

W dialogach ty, twój, pan itp. piszemy małą. Tylko w listach dużą.

Babska logika rządzi!

Mam wrażenie, że chłopak pozostający w śpiączce jest pretekstem do opisania scen zmagania się z orkiem, a potem wędrówki w świecie, w którym bohater przeżywa nieprzyjemne zdarzenia. Nie mam pojęcia, czy tak przedstawiona terapia jest możliwa i uzasadniona medycznie, więc się o tym aspekcie opowiadania nie wypowiem.

Nie mogę natomiast nie wspomnieć, że opowiadanie jest napisane, delikatnie mówiąc, nie najlepiej. Bardzo źle czyta się zwarte bloki teksu, dlatego byłoby dobrze, gdybyś podzielił je na mniejsze akapity.

W opowiadaniu jest sporo błędów, wiele powtórzeń i nie najlepiej skonstruowanych zdań. Źle zapisujesz dialogi, nadużywasz zaimków, a interpunkcja pozostawia sporo do życzenia.

Mam nadzieję, że Twoje przyszłe opowiadania będą znacznie ciekawsze i lepiej napisane.

…jestem chyba w jakiejś podręcznej zbrojowni. Po lewej stoją jakieś zamknięte skrzynie. –> Powtórzenie.

Słyszę jak stąpa ciężko okutymi stopami po kamiennej posadzce. Stuk, puk, stuk, puk. –> Wydaje mi się, że ciężko okute stopy kroczące po kamiennej posadzce, wydawałyby odgłos znacznie donośniejszy, niż zwykłe stuk-puk.

…serce zaraz wyskoczy ze mnie i w podskokach schowa się… –> Nie brzmi to najlepiej.

Mocno, co raz mocniej. –> Mocno, coraz mocniej.

Nasłuchuje. Słyszę ostre pociągnięcia nosem. –> Literówka. Nie brzmi to najlepiej.

Mało przekonująco, zwarzywszy, że mój głos… –> Mało przekonująco, zważywszy, że mój głos…

Poznaj znaczenie słowa zwarzyć.

Skóra szara, ziemista. Brakuje jej zupełnie rumieńca tak charakterystycznego dla każdego człowieka. –> Bohater zobaczył to wszystko w ciemności?

Ten paskudny ork nie spodziewa się w ogóle mojego uderzenia. Mój miecz szybuje wysoko. –> Czy oba zaimki są konieczne?

Widzę piękną, smukłą twarz. –> Smukła może być np. sylwetka, twarz może być pociągła.

Tak jak Cię uczyłam. –> Tak jak cię uczyłam.

Zaimki piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie.

Unosi do góry swój długi, lśniący miecz… –> Masło maślane. Czy mógł unieść miecz do dołu?

Miecz orka wisi w powietrzu. Widzę jak jego ramiona zaczynają szybko opadać… –> Czy dobrze rozumiem, że ramiona miecza zaczęły opadać?

Korytarz jest długi i rozświetlony ciepłym światłem łuczyw. –> Nie brzmi to najlepiej.

Wiją się w nieskończoność, niczym niekończąca się spirala. Mój szaleńczy bieg kończy się… –> Jak wyżej.

Gdzieś wysoko dostrzegam żebrowe sklepienie zamykające budowlę. Poniżej widzę wysokie, wąskie okna. –> Powtórzenie.

Każdy witraż przedstawia inną scenę mąk. Na każdym uśmiercani są ludzie, za każdym razem… –> Czy to celowe powtórzenia?

Wydają się daleko, bardzo daleko. Drewniane drzwi wydają się masywne. –> Powtórzenie.

Moja towarzyszka. Głos w mojej głowie, który przestawił zwrotnicę, przypomniał mi o mocy. Delikatna smukła dłoń macha do mnie. Jestem coraz bliżej. Czuję jak narasta we mnie radość… –> Przykład nadmiaru zaimków.

Widzę już wyraźnie jej piękną spokojną twarz. Dostrzegam coś na jej twarzy. –> Powtórzenia.

…dobiega do mnie jakiś dźwięk. Staję jak wryty. Co to może być? Dźwięk powtarza się, nasila. To nie jakiś dźwięk, to dźwięk konkretny. –> Czy to celowe powtórzenia?

– chodźmy! – krzyczę do niego ciągnąc go za rękę w stronę wyjścia. –> – Chodźmy! – krzyczę, ciągnąc go za rękę w stronę wyjścia.

Źle zapisujesz dialogi. Pewnie przyda się poradnik: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/4550

Co znowu, myślę sobie… –> Tu dowiesz się, jak zapisywać myśli: http://www.jezykowedylematy.pl/2014/08/jak-zapisac-mysli-bohaterow/

…jakbym ugrzązł gęstej smole… –> Pewni miało być: …jakbym ugrzązł w gęstej smole…

Jestem przerażony i urzeczony za razem. –> Jestem przerażony i urzeczony zarazem.

Widzi Pani tę zmianę? –> Widzi pani tę zmianę?

Formy grzecznościowe piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie. Ten błąd pojawia się jeszcze kilkakrotnie w dalszej części opowiadania.

-zaczerpnęła tchu, bo poczuła… – Brak spacji po dywizie, zamiast którego powinna być półpauza.

…może powinniśmy zmienić Świat? Może w innym Świecie mój syn znajdzie wreszcie wyjście? –> Dlaczego wielkie litery?

…doktor Kuźniewski wyciągnął się na stołku. –> Jak można wyciągnąć się na stołku?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Zaczynasz od sceny akcji i jest to dobre posunięcie. Tyle, że nie do konca udane. Teoretycznie wszystko na miejscu – zagrożenie, napiecie, emocje, walka, krótkie zdania i rownowazniki zdań, mające przyspieszyć akcję i zdynamizować narrację – paradoksalnie wyszło monotonnie i usypiająco. Po pierwsze, długi akapit zbudowany ze zdań skonstruowanych w podobny sposób, w podobnym rytmie, o zbliżonej długości, takim samym (nawet szybkim) tempie, nuży bardziej, niż filozofowanie Paolo Coelho. Dynamika to zmiany, nie jednostajność.

Po drugie – absolutnie nie ma potrzeby dokładnego opisywania co bohater w danej chwili robi, co myśli i jak się czuje. Z pewnością nie w scenie walki. To tak, jakby oglądać film akcji, w którym cala, kilkuminutowa sekwencja morderczego starcia leci w slow motion, z monologiem głównego bohatera puszczonym z offu, gdzie ów bohater opisuje ze szczegółami jak bardzo pocą mu się dłonie i jakiego rodzaju kontrolę oddechu stosuje. W rezultacie, część po gwiazdkach wyszła ciekawsza i bardziej zajmująca, niż walka na początku.

O kwestiach technicznych, głównie zapisie dialogów, już napisano.

Ale generalnie nie jest źle. Jeśli rzeczywiście to dopiero twoje drugie opowiadanie, to jest spory potencjał. Następne będą coraz lepsze.

Pozdrawiam!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Zaczynasz naprawdę nieźle pierwszym zdaniem, bo podbijasz adrenalinę i pchasz prosto w akcję.

I równie szybko prezentacja pada plackiem, jak Jaś Fasola po wywrotce na skórce od banana. Przesadzasz bowiem z opisami – skupiasz się na każdym detalu, każdym nieistotnym szczególe zbrojowni czy otwierania drzwi. Każdy taki fragment jest dla mnie niczym włączenie “bullet time” z wyostrzonym danym fragmentem. Wyobraźnia uzupełnia detale i nie widzi całej scenerii. W efekcie tekst męczy, napięcie ulatuje i nim dochodzi do starcia z orkiem, są już tylko kolejne zdania, przez które chcę jak najszybciej przebrnąć. Gdybyś więc przyciął te opisy, w momencie akcji i napięcia zostawił proste zdania z celnymi przymiotnikami i informacjami na temat najważniejszych elementów, wtedy początek mógłby wyjść naprawdę nieźle.

Druga część jest znacznie lepsza. Tutaj opisy pasują (choć nadal można by je lekko przyciąć). Dialog trochę szwankuje, ale to kwestia odbioru. Natomiast błędy techniczne dają o sobie znać i to mocno. Interpunkcja, prawidłowy zapis dialogów – trochę pracy Ciebie czeka, Autorze. Chwytaj pomocne linki:

Dialogi – mini poradnik Nazgula: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/12794

Dialogi – klasyczny poradnik Mortycjana: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/2112

Podstawowe porady portalowe Selene: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/4550

Coś o betowaniu autorstwa PsychoFisha: Betuj bliźniego swego jak siebie samego

Poradnik łowców komentarzy autorstwa Finkli, czyli co robić, by być komentowanym i przez to zbierać duży większy “feedback”: http://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842676

Powodzenia!

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Pozostało mi się podpiąć tylko pod opinie poprzedników, bo temat wyczerpali.

Jeśli to Twoje drugie opowiadanie, to nie jest źle, ale warsztat jest do dopracowania (najbardziej brakuje akapitów) podobnie jak rwany styl. Nie zmęczyłem się przy czytaniu, ale też nie był to jakiś spektakularny popis pisarski.

/ᐠ｡ꞈ｡ᐟ\

Tytułem wyjaśnienia – jest to rzeczywiście moje drugie opowiadanie i pierwsze “wyjście do ludzi”. Jak w komentarzu – chciałem się pochwalić bratu, który jest “czytaczem” wszystkiego i którego opinię sobie bardzo cenię. Wychodzi na to, że muszę jeszcze sporo popracować nad tym tekstem, aby był jako tako strawny.

Dziękuję serdecznie za Wasz krytyczny ogląd i celne opinie. Pewnych rzeczy pewnie nigdy sam bym nie zauważył, choćbym przeczytał swój tekst jeszcze setki razy. Dziękuję też za przydatne linki. Obiecuję solennie popracować nad warsztatem, żeby następnym razem nikomu nie pękły oczy z powodu słabej edycji, głupich błędów czy też przerostu formy. Chyba rzeczywiście powinienem wystartować od betowania. Pozdrawiam wszystkich!

Powodzenia, Samie, trzymamy za słowo. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Pomysł jest tylko wykonaniem zabity. Choć nie było najgorzej. Byłoby ciut lepiej jakbyś rozbił bloki-akapity.

Obiecałeś poprawę, więc życzę powodzenia i sukcesów. Pamiętaj, że każdy kiedyś zaczynał.

F.S

Dzięki raz jeszcze za komentarze. Tekst przerobię na bardziej strawny, gdy znajdę chwilę czasu i natchnięnia.

Zostałeś wylosowany do przetestowania mojego systemu oceniania opowiadań (filmów i książek w sumie też, ale to nie miejsce na takie informacje). Zasada jest prosta: na początek dam notę, którą mam jako pierwsze wrażenie, w skali 0-10. Potem przejdę przez tekst pod kątem pięciu kategorii: narracja, świat, fabuła, postacie i opis. Za każdy z nich możesz dostaćmaksymalnie dwa punkty. Potem to wszystko zostanie do siebie dodane.

Zaczynam.

Pierwsze wrażenie: 5/10

Jeśli jest tak jak twierdzisz i jest to Twoje drugie opowiadanie, to muszę pogratulować. Niektórzy ludzie piszący książki by tyle ode mnie nie dostali. Ciekawy jest fakt, że tytuł jest najnudniejszy z możliwych. W pewnym sensie nastawia czytelników na to, że jest to typowe, wręcz utarte fantasy… i jest to typowe, utarte fantasy. Ale tym się nie przejmuj, ludzie wciąż takie piszą i nic im się z tego powodu złego nie dzieje. Wręcz przeciwnie, wszyscy się tym zachwycają.

Tyle z pierwszego wrażenia. Czas na poszczególne kategorie.

Narracja

Część I

Piszesz z pierwszej osoby, więc ten punkt jest bardzo mocno powiązany z kategorią postaci, ale do tego jeszcze dojdziemy.

Rozciągasz wszystko. Z perspektywy scen, w których buduje się pewne napięcie, jest to pożądany zabieg, lecz w walce i w scenach akcji już niekoniecznie. Myślę, że w niektórych momentach krótkie zdania spełniają swoje zadanie, w innych trochę przeszkadzają. Krotkie zdania warto pisać w trakcie scen napięcia, kiedy oczekujemy (jak w scenie z orkiem). Ale w scenie, kiedy wszystko gwałtownie zwalnia, ponieważ bohater odkrywa, że "ma tę moc", myślę, że zdań może być dwa razy mniej, za to mogą być dwa razy dłuższe. Widzę, że to wyczuwasz, te zdania i tak są troszkę dłuższe niż wcześniej, natomiast jest ich trochę za dużo. To nadal jest scena w środku walki.

kojarzyszscenę w filmie Petera Jacksona "Powrót króla", w którym Frodo ucieka przed Szelobą, potyka się i odkrywa, że przed nim stoi Galadriela, która robi mu pep-talk i dodaje mu sił? Myślę, że to podobny moment. Trzeba zwolnić, ale nie na długo.

Przekonałeś mnie, że to sen. Fantasy jest gatunkiem częściowo onirycznym (w każdym razie zawsze może być), więc użycie typowego fantasy jest czymś, co ustawia bardzo szybko pewne utarte schematy i dzięki temu, kiedy zaczyna być "dziwniej", sensowne jest to, że to sen. Stawiasz orki, jakiegoś magicznego pomocnika, magię (kulę ognia rodem z RPG), kamień ofiarny… A potem nagle pojawiający się ludzie, metamorfozy, rzeczy, które nie pojawiają się zazwyczaj bez wcześniejszego ostrzeżenia (często w formie mądrości jakiegoś mistrza, lub, co jednak trochę trudniejsze, wizualnie i zgodnie z konwencją, jak u C.S. Lewisa w "Podróży <<Wędrowca do Świtu>>", kiedy Eustachy zamienia się w smoka).

W narracji przeszkadza mi coś innego niż to, co mogę tutaj napisać: postać bohatera-narratora. Mam wrażenie, że jest jakąś postacią. Plus to, co powiedzieli inni: potnij sceny na akapity. Musisz tylko wyczuć, gdzie można zrobić "pęknięcie".

Część II

Scena w szpitalu. Wydaje mi się, ze tutaj zbyt przyspieszyłeś. Masz trochę taki motyw (o tym napiszę w sekcji świata), że zakładasz, że ludzie wiedzą, jak wygląda szpital. Tylko nie ma dwóch takich samych szpitali. W tej scenie nie przeszkadza mi aż tak narracja, co kilka innych rzeczy.

Szczerze, przekonuje mnie motyw wybudzania ludzi poprzez symulację, dziwniejsze się rzeczy robi w medycynie. Nie przekonuje mnie jednak przykład. Gdybym była panią Joanną, nadal wolałabym, by zmienili mojemu synowi scenerię.

[Symulacją próbowano wyleczyć Wolverine'a w serii komiksów "Wróg publiczny". Sens był inny (próbowano wyleczyć pranie mózgu), ale motyw nieco podobny: małe kroczki. Myślę, że nie zaszkodziłoby zajrzeć do tej historii, chociażby dla inspiracji.]

Ocena: 1/2

Świat

Część I

Całym światem symulacji jest zamek orków. Z pespektywy opowiadania fantasy jest to za mało, ale gdyby zajrzeć na to pod kątem tego, że jest to symulacja i trzeba się ograniczyć do minimum. Kojarzę motyw symulacji jako przeprogramowania w serialu "Agenci S.H.I.E.L.D.", ponieważ tam było powiedziane, że symulacja, pomimo tego, że rozbudowana, ma swoje granice. Inną sprawą jest to, że badany "obiekt" musi uwierzyć w jej prawdziwość, żeby to miało sens. Dlatego istnieją szczegóły. Ork jest bezmózgim mięskiem armatnim i więlką kupą mięśni, tak jak jesteśmy do tego przyzwyczajeni. Witraże występują w oknach, kamienie ofiarne również się zdarzały w historii, zbrojownie są pełne skrzyń i broni, bo to jednak zbrojownie. To ma sens w kontekście symulacji: nikt nie będzie tworzył niesamowicie skomplikowanego scenariusza, bo nie chodzi o mega-zaawansowaną grę VR, chodzi o terapię.

Gdybym ja się nagle obudziła w zbrojowni, w której wiszą miecze, topory, tarcze, maczugi… I tak dalej, nie miałabym wątpliwości : jestem w zbrojowni.

Za tę część dałabym dwa na dwa, ale…

Część II

Już mówiłam: nie ma dwóch takich samych szpitali. To po pierwsze. Teoretycznie każdy zobaczy szpital taki, jaki pamięta z własnych doświadczeń, ale to jednak jest Twój szpital. Maszyny stoją tam, gdzie je postawisz, okna będą tam, gdzie uznasz to za odpowiednie, dyżurka pielęgniarek tam, gdzie Ci będzie najwygodniej… Chodzi mi o to, że Twój szpital nie ma postawionych przez Ciebie granic, w jakich powinna się poruszać wyobraźnia czytelnika: czy pokój jest duży, jak wygląda aparatura (jej chyba najwięcej brakuje, w końcu to trochę motyw Sci-Fi, więc nie mam pojęcia jak takie cholerstwo może wygladać)… Chociaż i tak nie jest źle. Pomarudzę sobie, bo terapię można by było trochę bardziej wyjaśnić, pochylić się nad nią, ale z drugiej strony mamy zmęczoną, postać doktora, który nie ma siły tłumaczyć dokładnie, na czym to polega, plus, to nie jest pierwsza sesja pani Joanny, ktora już powinna rozumieć podstawy. Tutaj mamy bitwę świat vs postacie, trzeba by było się trochę namyślić, jak to sprytnie rozwiązać.

Zmieniam zdanie, to nie świat mi tak przeszkadza.

Ocena: 2/2, na zachętę.

Fabuła

To będzie raczej krótka sekcja.

Część I

Prosty scenariusz typowego fantasy. Gdyby to było tylko to, bez drugiej części, pewnie kręciłabym nosem na początku i miała duże wątpliwości na końcu, ale tak nie jest.

Część II

Chociaż ta część tłumaczy prostotę wcześniejszych fragmentów, nadal jest dość oczywista. Myślę, że śpiączka to dość wdzięczny temat, symulacje wirtualnej rzeczywistości też, ale nie zawsze wszystko wychodzi. To kwestia pomysłu i wykonania. Twój nie jest powalający, ale od takich pomysłów się zawsze zaczyna pisanie.

Ocena: 1/2

Postacie

Wszystkim brakuje wyglądu zewnętrznego.

Bohater-narrator

Nie zauważyłam, żeby miał imię. Czy to jest świadomy zabieg ze strony szanownego Autora? Jeśli tak, to brakuje jakiegoś powodu. Wiemy, że bohater pamięta swoje imię, jego matka i lekarz też muszą je znać. Więc dlaczego nie zostaje użyte?

Zabieg z brakiem imienia jest pewnego rodzaju oznaką anonimowości, używana, kiedy postać nie jest nikim specjalnym, szarą twarzą w tłumie i nie ma znaczenia, czy się nazywa John, czy Franek czy Alejandro. Rozumiem, że gdybyśmy wiedzieli w pierwszej części, że bohater nazywa się Jacuś, to byłoby to dziwne i trochę wyrzucające z opowieści. Natomiast druga część to świetne miejsce, żeby bohatera przedstawić. Szczególnie, że nie jest anonimowy.

Ile bohater ma lat? To jest bardzo ważne w pierwszej części historii, ponieważ narrację pierwszoosobową będziesz prowadził z perspektywy, na przykład, dziesięciolatka. Jeśli o moje własne odczucia chodzi, to taki nastolatek, może w okolicach czternastu-szesnastu lat.

Trochę brakuje mi jakiegoś rysu postaci, wydaje mi się takim stereotypowym nastolatkiem, który nagle budzi się w środku swojej ulubionej gry komputerowej.

[tak mi na ostatnią chwilę przyszło. Nie wiem, czy kiedyś oglądałeś “Co gryzie Gilbera Grape’a”. W tym wypadku musisz zrobić robotę równą pracy aktorskiej Leonardo di Caprio: musisz być pięciolatkiem w ciele osiemnastolatka.]

Joanna

Dla mnie bardzo blado wypada na tle doktora, szczególnie, że "są ze sobą w scenie". Niby jest matką, która martwi się o zdrowie syna, którego chce z powrotem odzyskać, ale nie wydaje mi się, żebyś oddał to należycie.

Doktor Kuźniewski

To jest najbardziej rozbudowana postać. Ma swoje opisy "wewnętrzne", widać, że jest zmęczonym lekarzem w średnim wieku, który ma za sobą wieloletnią praktykę w zawodzie, ma przed sobą wiele pracy, która wydaje się nigdy nie kończyć. Podoba mi się, choć była trochę "niedociągnięta na szkielet" jaki dla niego napisałeś. Były luki, które trzeba załatać, ale na drugie w życiu opowiadanie – nieźle. Zastanawia mnie jedna rzecz. Gdzie jest pacjent, do którego mu się spieszy? Widzisz, wspomniałeś o nim dwukrotnie (o ile się nie mylę) i ostatni akapit wskazuje, że doktor Kuźniewski wykorzystuje ten moment, żeby się trochę zrelaksować, zanim na powrót wróci do pacjentów. Mnie jakoś to męczy. Niby czyta te papiery, akta (być może) następnego pacjenta, ale nie mam potwierdzenia. Nie wiem, być może ja mam już taką paranoję, że lubię takie rzeczy wyjaśniać w ramach ciągłości postaci.

Pomocniczka

Jednak występuje, więc wypadałoby o niej wspomnieć. Szczególnie, że to nie jest tylko trop fantasy, w każdym razie wywodzi się przede wszystkim z baśni. Za chwilę zerknę do mądrych książek, daj mi chwilę.

<zagląda do mądrych książek>

Dobra, podoba mi się, że ona tutaj jest, z tego powodu, że wiem, że jest tropem baśniowym. Utrzymuje we mnie oczywistość, że symulacja jest zbudowana na strukturze baśni/opowieści fantasy/gry komputerowej. Ja w takiej symulacji, po pojawieniu się magicznego pomocnika, zaczęłabym się zastanawiać, dlaczego moje przygody, choć dziwne i straszne, przypominają baśń. Więc to na plusie, a jeśli zrobiłeś to specjalnie, masz ode mnie jeszcze dodatkowe punkty.

Ocena 1/2

Opis

Wchodzę w nieco kontrowersyjne pole. Czuję jednak, że jesteś warty ocalenia. Częściowo dlatego piszę do Ciebie. Może się uda Ciebie uratować.

Mam kilka zasad pisania, których się trzymam. Pierwsza: nie traktuj swojego czytelnika jak idioty. To oznacza, że nie powinieneś upraszczać języka i wyrzekać się własnego stylu tylko dlatego, że ktoś tego nie umie zrozumieć. Tutaj, szczególnie do opisów. Jeśli kogoś męczą opisy broni w zbrojowni (zbrojownia bez broni by mnie bardzo zaniepokoiła), to niech je sobie przeskoczy. Wyobraźnia, to nie, za przeproszeniem, gruba dupa, żeby się miała gdzieś nie zmieścić. Wyobraźnia jest jak ciecz: wypełnia naczynie, w którym się znajduje. Jeśli nie dasz jej jakiejś granicy, rozleje się jak kałuża na podłodze.

Wypadałoby ci wypolerować na początek opisy, bo są niezgrabne. Czasami za bardzo się rozpisujesz, w scenach walki. Tutaj chodzi o to, by były jak najbardziej rzeczowe. Moje ulubione sceny walki znajdziesz w Iliadzie. Są dość proste, czasami wręcz powtarzające się: grot włóczni przeszedł przez trzy warstwy tarczy, zatrzymał się na czwartej. Miecz trafił w podbrzusze. Strzała trafiła w stopę. Natomiast najpiękniejsze w nich jest to, że są chwile oddechu. Pojawiają się, wydaje mi się, zbyt długie dla współczesnego odbiorcy, porównania. Pięć wersów porównania Trojan do lwów, co atakują rozporszone stato bydła, ten a ten Achaj upada raniony jak drzewo trafione przez piorun (takie trochę niedokładne, ale rozumiesz motyw).

Szczegół jest niezmiernie ważny. Mówi nam wiele o tym, co się dzieje. Jeśli znajdujesz się w zbrojowni, gdzie jest tak ciemno, że nie widać sufitu i stojaki na broń są wielkie i topory okrutnie masywne, łuki niemożliwe do napięcia dla człowieka, groty od strzał wielkości Twojej stopy – nie musisz nawet mówić czytelnikom, że jesteś w zbrojowni olbrzymów. W opowiadaniach, tak jak w kinie, występuje zasada show – don't tell, wbrew pozorom.

Mam zastrzeżenie do dokładnego opisu zbroi orka. Zrobiłabym to w maksymalnie czterech, dość krótkich zdaniach, żeby zaznaczyć, że bohater nie ma czasu się zastanawiać dokładnie w co odziany jest jego partner tańca. Jeśli to jest wytrenowany wojownik, na przykład, będzie szukał słabych punktów. Jeśli nie jest (jak na załączonym obrazku), stwierdzi coś na szybko i pójdzie myślami dalej, żeby się skupić na walce.

Opisy mają magiczną moc, tylko trzeba być czarodziejem, żeby wyszły. Ja sądzę, że mógłbyś być czarodziejem w tym wypadku.

Ocena: 1/2

Całość: 6/10. Lepiej niż sądziłam.

Uważam, że "masz sens", inaczej nie poświęciłabym na Ciebie trzech godzin. Bardzo proszę o odpowiedź: co zrobiłeś specjalnie, co wyszło Ci "na czuja", co przez przypadek . I, jeśli chcesz, zawsze możesz do mnie napisać, pogadamy na spokojnie. Bardzo chętnie dam Ci do przeczytania coś swojego (nie udostępniam ich wszystkim, mam nadzieję, że rozumiesz). I trzymaj się, pisz dalej i daj znać!

JonnyRSkywood Dziękuję za dogłębną analizę mojego tekstu. Przyznam szczerze, że jestem trochę onieśmielony obszernością Twojej wypowiedzi :) Obiecuję, że odpowiem szerzej na Twój wpis. Czuję się zobowiązany zrobić to rzetelnie, ale na to potrzebuję trochę czasu. Nie złość się proszę, jeśli przyjdzie Ci chwilę poczekać, bo czas to jest to czego mi aktualnie najbardziej brakuje. Na pewno się odezwę :)

@Sam Peckinpah Nie szkodzi, na moją odpowiedź poczekasz jeszcze dłużej ;D