Naziss cz.1

Szpital Bambino Jesus w Rzymie. Jedna z niewielu jednoosobowych białych salek.

Larisa, trzyletnia dziewczynka z blond lokami i wielkimi niebieskimi oczami, leżała w ciężkim stanie oczekując na zbliżającą się wielkimi krokami śmierć. Już się nie bała, chorowała od dwóch miesięcy, nowotwór złośliwy był tak agresywny że w ciągu tych dwóch miesięcy ze ślicznej, radosnej dziewczynki pozostał tylko cień. Zapadnięte policzki, zmęczone oczy, skóra blada i mocno napięta na tym wymizerowanym i bezbronnym ciele.

Jej stan pogorszył się w ciągu ostatnich trzech dni, po dzisiejszym porannym obchodzie lekarze dawali jej nie więcej jak dwa trzy dni życia.

Po lewej stronie łóżka na fotelu siedział ojciec, Arturro, po prawej matka Monik. Oboje mieli podkrążone z niewyspania i zapłakane oczy. Mała była bardzo podobna do matki, niewysokiej, zgrabnej niebieskookiej blondynki, bardzo ładnej i sympatycznej. Typ kobiety w której każdy może się zakochać. Choć w tej chwili niewiele przypominało tą piękną kobietę z przed kilku miesięcy.

Arturro to trzydziestokilku letni, stutrzydziesto kilowy kolos, i nie była to otyłość choć lubił dobrze zjeść. Był takim rodzynkie, od małego był duży, mocno zbudowany i piekielnie silny. Od dziecka ciężko pracował na budowie, żeby opłacić szkołę a później studia.Teraz miał dużą prężnie działającą firmę budowlaną z oddziałami w kilku największych miastach we Włoszech. Był też posiadaczem kilku kont bankowych, na których było masę pieniędzy, pieniędzy które na nic się nie zdały. Najlepsi i najdrożsi lekarze, najlepsze kliniki-nic, nic nie mogło powstrzymać postępującej choroby dziecka.

Siedział przy łóżku trzymając za rękę swojego blond aniołka. Kochał to dziecko ponad wszystko na świecie, oddałby wszystkie pieniądze jakie ma, bez wahania oddałby też swoje życie za jej.

Teraz siedział bezsilny patrząc jak umiera cały jego świat.Czuł narastającą złość, nienawiść do całego świata, do boga, do wszystkiego co go otaczało.

Oczy mu płonęły, ręce zaczęły drżeć, serce biło jak szalone, stanął wyprostowany patrząc przez oszklony dach w niebo

-Boże !!!- ryknął

Czuł płomień w sercu, zacisnął mocno pięści przebijając paznokciami skórę na dłoniach, krople krwi spadły na podłogę plamiąc jasny dywanik. Płomień w oczach narastał, myśli w jego głowie biegały w tą i z powrotem jak w kalejdoskopie. W pokoju zrobiło się gorąco, szyby zaczęły drżeć. Monik przytuliła mocno Larisę i patrzyła rozszerzonymi oczyma na męża. Arturro płonął już cały, błękitny płomień pokrywał już całą jego postać.

Szyby drżały coraz mocniej, aż w końcu wybuchły, deszcz odłamków spadł na zaparkowane na dole auta.

Monik odchyliła się i spojrzała na córeczkę, oczy małej zaczęły błyszczeć, policzki nabierały koloru, Zycie do niej wracało.

-Mamo, co się stało?-szepnęła Larisa.

-Nic maleńka, nic szczególnego, wszystko w porządku. Jak się czujesz skarbie?-zapytała drżącym głosem Monik.

-Dobrze mamo, już nic mnie nie boli. Monik patrzyła załzawionymi oczyma na powracającą do życia córeczkę, niczego nie rozumiejąc.

-Monik!- usłyszała głos męża w swojej głowie. Podniosła głowę i spojrzała na Arturro. Nie był to już ten sam przystojny i łagodny olbrzym, był jeszcze większy niż zwykle, ubranie w wielu miejscach było popękane a przez rozdarcia wyglądały ogromne, twarde i gorące mięśnie. Płomienie zniknęły, pozostały tylko w oczach.

Monik wzięła małą na ręce, Arturro podszedł do nich i przytulił oba swoje skarby.

-Tato dlaczego tak śmiesznie wyglądasz?-zapytała mała księżniczka.

-To chwilowe aniołku. Teraz musicie stąd szybko jechać do Castel Gandolfo do babci. Tam poczekacie na mnie – pocałował w policzek Monik -Zabieraj małą i jedź szybko do matki-mówiąc to nie poruszał ustami, Monik słyszała go tylko w myślach.

-Co się dzieje Arturro? Jakim cudem mała jest zdrowa?-zapytała ściskając go za rękę.

-Nie czas na wyjaśnienia skarbie, kiedyś ci to wyjaśnię, teraz musicie szybko stąd uciekać, za kilka minut będzie tu piekło. Dołączę do was za…jakiś czas.

-Kiedy!- zapytała patrząc mu głęboko w oczy, w oczy które przez chwilę były takie jak kiedyś

-Nie wiem-odpowiedział smutno.

Monik pocałowała go w usta i wybiegła szybko z małą na rękach z sali.

Pokój zaczął drżeć, Arturro stał na środku z opuszczonymi rękoma i przymkniętymi oczami.

-NAZISS!-mruknął otwierając oczy i wciągając gwałtownie powietrze.

Kilka metrów od niego stał wysoki facet w czarnym skórzanym płaszczu (choć był środek lata), oczy miał całkowicie czarne, jak dwa węgle, na twarzy igrał nikły szatański uśmieszek. Przez wyrwane drzwi do sali wbiegł lekarz z pielęgniarką i dwóch ochroniarzy. Ochroniarze zobaczywszy zniszczenia i dwóch stojących na przeciw siebie facetów, sięgnęli po broń.

Naziss, bo tak się nazywał facet w skórze, spojrzał na nich a jego oczy błysnęły. Obaj padli jak kłody na podłogę, z oczu i uszu popłynęła krew. Pielęgniarka westchnęła i zemdlała osuwając się na jednego z ochroniarzy, lekarz był szybszy, odwrócił się na pięcie i zaczął wiać.

-Arturro!- rzekł Naziss odwracając wzrok od trupów– Dawno się nie widzieliśmy bracie.

-Tak, trzydzieści pięć lat, tylko tyle dałeś mi spokoju.

-Hmmm. Tak tylko tyle, A nie wystarczy? – uśmiechnął się złośliwie Naziss.