Dług

Obserwuję zachodzące słońce z rosnącym przerażeniem. Ciemniejące niebo przecinają pomarańczowe, różowe i czerwone smugi. Nie ma ani jednej chmury, która zakłócałaby agresywną kłótnię barw. Wkrótce ziemię pod moimi nogami zabarwi podobny kolor, sączący się z moich żył.

Jeśli chcę zobaczyć kolejny wschód, muszę zaakceptować prosty fakt. W ciąg kolejnych godzin prawdopodobnie zginę. Może za kilka minut. Może tuż zanim czerń nocnego nieba rozjaśni pierwszy promień słońca. Tak czy inaczej, wkrótce. Dopiero akceptacja tego faktu pozwoli mi opanować strach i spróbować przetrwać.

Jeśli przeżyjesz do wschodu słońca, twój dług zostanie spłacony.

Tak powiedzieli ci, którzy godzinę temu przywieźli mnie do Lasu Śmierci. W urzędowych dokumentach teren widnieje oczywiście pod inną nazwą. Mieszkańcy okolicznych wsi znają plotki o tym, co dzieje się w odmętach zielonej puszczy. Kierowani strachem nigdy nie zapuszczają się w te strony. Nigdy nie wierzyłem w opowiadane szeptem historie. Dziś stanę się jedną z nich.

Pod moimi stopami leżą nie tylko gnijące liście, na wpół przeżarte przez owady. Głęboko pod ziemią skrywa się prawdziwa uczta dla larw. Pokryte rozkładającym się mięsem kości moich poprzedników.

Jeśli przetrwam, aż las zaleje światło nowego dnia, moja siostra będzie bezpieczna. Organizatorzy Gry wiedzą, jak zmotywować uczestników do działania. Przeczuwam jednak, że prędzej ujrzę światło w tunelu niż nowy świt. Nie mogę sobie jednak pozwolić, by opłakiwać siebie lub ją.

Głośny wystrzał z pistoletu niszczy ciszę. Toczy się echem po lesie. Sygnalizuje start.

Gra się zaczyna.

*

Jest kilka rzeczy, których nie chcesz zobaczyć wracając do domu. Przepełnionego kosza na śmieci z kisnącymi resztkami jedzenia. Wypełnionego po brzegi zlewu z brudnymi naczyniami. Pustych butelek po wódce zaśmiecających podłogę. Pijanego ojca o czerwonej, tłustej twarzy. Przerażonej, szesnastoletniej siostry. Miejscowych oprychów, którym twój ojciec jest winny pieniądze.

Tamtego dnia zastałem wszystkie. Fakt, iż był to dzień moich dwudziestych urodzin wydawał się komicznie nieistotny. Nie miałem wątpliwości, dlaczego trzech osiłków znalazło się w naszym mieszkaniu. Chcieli swoich pieniędzy. Natychmiast.

Skulona na kanapie Ewa starała się odsunąć jak najdalej od stojącego obok faceta. Drugi pilnował ojca, warując tuż za jego krzesłem. Wysoki mężczyzna w garniturze rozsiadł się w naszym jedynym fotelu. Jego oczy pozbawione były jakiegokolwiek wyrazu. Wyglądał, jakby przeprowadzał rutynową procedurę. Kiedy wszedłem do mieszkania, spojrzenia utkwili we mnie.

– Siadaj – rzucił ten w fotelu. Gdy się nie poruszyłem, mężczyzna stojący przy ojcu wbił mu pięść w twarz. Jęk bólu wypełnił pomieszczenie. Ewa zaczęła płakać.

– Ostatnie ostrzeżenie. Siadaj, bo następna będzie twoja siostra.

Opadłem na najbliższe krzesło. Nie miałem pojęcia, co robić. Nie mieliśmy pieniędzy, które winny był im ojciec. Mimo to złożyłem obietnicę bez pokrycia.

– Przysięgam, znajdę forsę. Potrzebujemy więcej czasu. Błagam…

-Wszyscy tak twierdzą. Mało kto płaci – głos mężczyzny w garniturze był głuchy, wyżyty z emocji. Zlustrował moją sylwetkę od góry do dołu. Byłem dobrze zbudowany, godziny treningu dawały plony. W naszych stronach słabym nie powodziło się najlepiej.

– Wyglądasz na zaradnego chłopaka – ton mówiącego zabarwiła kpina. – Jak nie masz szmalu, pozwolę ci go odpracować.

– Naprawdę? Mogę robić cokolwiek, będę ciężko… – zacząłem, ale mężczyzna wszedł mi w słowo.

– Co się mówi?

– Dziękuję – zapewniłem skwapliwie.

Trudno było mi uwierzyć, że nie postanowił odebrać długu w naszej krwi.

Później, gdy poznał zasady Gry zrozumiałem swój błąd.

*

 Oczy skrytych w drzewach kamer śledzą moje kroki. Walka o przetrwanie zrasza potem cienką odzież, która ledwo chroni przed chłodem kwietniowej nocy. Gęstniejące z każdym dniem liście ograniczają zasięg widzenia. Ułatwiają zadanie tym, którzy znają teren lepiej niż ja i inni, umykający przed ich ostrzami. Nie sądzę, by ludzie siedzący po drugiej stronie kamer obstawiali wysoko nasze szanse. Łatwiej im wygrać przepowiadając godzinę naszej śmierci.

Czuję, że ktoś podąża moim tropem. Od godziny próbuję go zgubić, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego przedłuża zabawę w kotka i myszkę? Czerpie z tego przyjemność, czy zapewnia ją widzom? Instynkt zmusza mnie do ucieczki, zabrania się poddać. Rozum krzyczy, by zaleźć kryjówkę lub broń. Zwykle zagłusza go jednak wrzeszcząca panika, popychająca ciało do biegu na oślep.

Panującą w lesie ciszę rozpraszają krzyki tych, którzy mają mniej szczęścia niż ja, lub oprawców, którym się spieszy. Mój jest cierpliwy. Nieomylnie odnajduje trop, który za sobą zostawiam. Staram się nie myśleć o tym, kiedy mi przypadnie błagać o litość. Wiem, że nikt mi jej nie udzieli. Każdy przebijający się przez leśną głuszę jęk bólu odziera mnie z nadziei, że zobaczę świt.

 Pojawiający się znienacka prześwit między pniami zmusza mnie do zatrzymania. Staję na jego skraju w bezruchu, pozwalając płucom, by uzupełniły tlen. Nie staram się ich uciszyć. Sapią głośno zdradzając moje położenie. Uświadamiam sobie, że już mi nie zależy na słońcu.

Wolnym krokiem przemierzam polanę, szukam kamieni o najostrzejszych krawędziach. Wybieram ten, który najlepiej leży w dłoni. Czekam, aż myśliwy po mnie przyjdzie. Wiem, że nie użyje broni palnej. Nie jest dostatecznie widowiskowa.

Jestem gotowy, gdy ze ściany lasu wyłania się pierwsza postać.

*

Opuszczamy baraki o zmierzchu. Nowe zasady Gry są bardzo proste. Zabij nowych, albo my zabijemy ciebie. Recykling uczestników gwarantuje dyskrecję.

Przynajmniej wierzę, że Ewa jest bezpieczna.