Łowca. Częśc druga

Łowca się nie bał, bo Łowca się nie bał nigdy, więc teraz też nie. Zmru­żył oczy, w któ­rych były trój­kąt­ne kó­łecz­ka źre­nic, bo każdy Łowca takie miał, cho­ciaż Łowca był tylko jeden.

Cho­ciaż było ciem­no, Łowca wszyst­ko wi­dział, bo zażył fla­ko­nik elik­si­ru z ku­fer­ka w pasku. Dzię­ki temu wi­dział, cho­ciaż było ciem­no. Jak kot.

Dzię­ki elik­si­ro­wi Łowca wi­dział swo­ich prze­ciw­ni­ków, któ­rzy wielu oto­czy­li go, kiedy wszedł na po­la­nę. Cho­ciaż prze­wa­ga ich była duża, Łowca wcale się nie bał. Za­czął pić.

Wy­cią­gnął fla­ko­nik z ku­fer­ka i wypił. Potem ko­lej­ny. Dzię­ki temu jego siła stała się strasz­na, a mię­śnie jesz­cze więk­sze.

Dzię­ki swemu wy­szko­le­niu, Łowca wie­dział wszyst­ko. Wie­dział kto to jest wiw­re­na, czym się karmi to­pie­lec, jak udu­sić ba­zy­lisz­ka oraz po­ko­nać gula.

Dla­te­go wie­dział, że teraz przyj­dzie mu zmie­rzyć się z bandą po­twor­nic­kich orków. Wstręt­ne kre­atu­ry oto­czy­ły go tra­pe­zem i wy­pa­try­wa­ły ka­pra­wy­mi oczę­ta­mi, dzier­żąc w dło­niach ostre mie­cze i ka­ste­ty, cho­ciaż były tępe.

Łowca cią­gle się nie bał, bo to był wy­tra­wio­ny wo­jow­nik.

Wy­cią­gnął miecz srebr­ny na po­two­ry z ple­ców, jego mię­śnie za­gra­ły i się po­ka­za­ły, a były po­tęż­ne. Kuc­nął i wy­su­nął ostrze przed sie­bie.

– Który pierw­szy, by­dla­ki? – Za­py­tał, a głos miał za­chryp­nię­ty, ni­czym na­uczy­ciel z czter­dzie­sto­let­nim sta­żem, cho­ciaż bar­dziej strasz­ny.

Orki pod­sko­czy­ły ucie­szo­ne, bo cie­szy­ły się, bo my­śla­ły, że zaraz pod­je­dzą mięso tego czło­wie­ka z bia­ły­mi wło­sa­mi.

 Orki jed­nak nie wie­dzia­ły, z kim będą się mie­rzyć.

 To był Łowca.

Łowca za­tań­czył na pal­cach, za­młyn­ko­wał raz czy dwa razy, i za­pro­sił ich do tańca.

 A ta­niec ten był strasz­ny. Łowca uśmiech­nął się pa­skud­nie, a krew try­ska­ła wszę­dzie. Od­cię­te koń­czy­ny za­trze­po­ta­ły, krzy­ki orków brzmia­ły strasz­nie, ale wszyst­kie mil­kły, jedne po dru­gim wy­rzu­ca­ne w ni­cość. Łowca, całe życie uczo­ny tego, co teraz robił, robił to teraz. Jego ręce la­ta­ły, jego ostrze ką­sa­ło, jego oczy mru­ga­ły.

Walka była krót­ka, ale szyb­ka i krwa­wa. Kiedy na po­la­nie zo­stał tylko Łowca, a do­oko­ła niego le­że­li Orki w ka­wał­kach, Łowca usły­szał głos.

– Z nimi łatwo ci po­szło, ale ze mną łatwo ci nie pój­dzie – po­nio­sło się po po­la­nie.

Łowca od­wró­cił się i wi­dział.

Na po­la­nę we­szła Wiedź­ma. Ubra­na była w po­wiew­ną szatę, która była cien­ka, i miała pier­si. Dłu­gie włosy krę­co­ne, czar­ne, w ręku dzier­ży­ła małą różdż­kę, którą wy­ma­chi­wa­ła z lewa na prawo, mam­ro­cząc za­klę­cia.

Łowca otrzą­snął się z jej urody, bo wie­dział, że to jedna z jej sztu­czek, żeby go omo­tać. Wy­cią­gnął z ple­ców ze­schnię­te ucho kró­li­ka, ta­jem­ny ta­li­zman do ochro­ny przed cza­ra­mi.

Wiedź­ma za­śmia­ła się sze­ro­ko. To jej nie po­wstrzy­ma­ło.

– To mnie nie po­wstrzy­ma – krzyk­nę­ła i znowu mach­nę­ła różdż­ką. Wy­le­ciał z niej pio­run i po­le­ciał w stro­nę Łowcy. Ten po­my­ślał, że jego ta­li­zman nie dzia­ła. W ostat­niej chwi­li wy­to­czył się w bok, pio­run nie tra­fił i ude­rzył w zie­mię, paląc ją do gołej ziemi.

Łowca od­dy­chał równo. Nie bał się, bo miał wie­dzę, co trze­ba zro­bić. Wy­cią­gnął z ku­fer­ka fla­ko­nik, z ple­ców wy­cią­gnął pro­szek, i za­czął mie­szać.

Mu­siał zy­skać czas.

– Kim je­steś? – Za­py­tał, żeby za­ga­dać.

– Je­stem Ar­gho­re­ny­na – po­wie­dzia­ła Wiedź­ma, dum­nie uno­sząc brodę nad głowę. – Je­stem panią tego lasu, za­bi­jam wszyst­kich, któ­rzy tędy prze­cho­dzą, bo je­stem zła.

– Dla­cze­go za­bi­jasz? – Za­py­tał spryt­nie Łowca, zer­ka­jąc jed­nym okiem na mik­stu­rę, którą two­rzył. Dru­gie­go nie spusz­czał z Wiedź­my. Była pra­wie go­to­wa.

– Nie po­win­naś za­bi­jać – dodał wy­pi­na­jąc mię­śnie, bo mik­stu­ra była już go­to­wa. Po­sma­ro­wał swój miecz srebr­ny na po­two­ry mik­stu­rą, którą zro­bił, i uśmiech­nął się pa­skud­nie, bo teraz mógł wal­czyć, bo wie­dział, że zwy­cię­ży.

Łowca wciąż się nie bał, bo nie znał stra­chu. Uniósł miecz wy­so­ko nad głową i ru­szył do ataku. Wiedź­ma, wi­dząc, że ma przed sobą po­tęż­ne­go wo­jow­ni­ka, zlą­kła się tro­chę, ale za­ata­ko­wa­ła, bo taka była jej na­tu­ra, poza tym to zła wiedź­ma była.

W ten spo­sób Łowca, z ogrom­ny­mi mię­śnia­mi, i Wiedź­ma, z czar­ny­mi wło­sa­mi, za­czę­li tań­czyć ta­niec śmier­ci. Gromy gro­mi­ły, pio­ru­ny biły, a Łowca ma­chał mie­czem, kiedy Wiedź­ma ma­cha­ła różdż­ką. Walka była krwa­wa i okrut­na. Krew lała się gęsto, cho­ciaż nikt nie był ranny. W końcu Łowca tra­fił i wy­grał. Wiedź­ma za­jąk­nę­ła się ża­ło­śnie, bo do­tar­ło do niej, że tra­fi­ła na po­tęż­ne­go prze­ciw­ni­ka, któ­re­go może nie po­ko­nać. Spoj­rza­ła na miecz srebr­ny na po­two­ry, który wy­sta­wał jej z brzu­cha, cho­ciaż z dru­giej stro­ny. Czuła, że ucho­dzi z niej dech. Krzyk­nę­ła długo i gło­śno, a potem wy­zio­nę­ła życie i umar­ła.

Łowca wy­cią­gnął miecz, a potem go wy­tarł i scho­wał w ple­cach. Spoj­rzał na po­la­nę, na któ­rej było tyle śmier­ci. Uśmiech­nął się ta­jem­ni­czo war­ga­mi, zmru­żył oczy i ru­szył przed sie­bie, w przy­go­dę ko­lej­ną.

Nie­bo­ją­cy się ni­cze­go. Nie­zwy­cię­żo­ny.

Łowca.