Ostatni skok Eddy`ego Willemsa

Cholera skasowało mi komentarz. Piszę od nowa.

Podoba mi się ta historyjka. Napisana w stylu retro, w konwencji opowieści złodziejskich, tyle że osadzona w realiach… space opery? Jest bardzo klasycznie i ze wszystkimi elementami typowej opowieści tego typu: jest stary wyga i żółtodziób, jest ostatni skok, wpadka, ryzyko, postawienie wszystkiego na jednej szali, mistrz ratuje ucznia i się poświęca itd.. Jest w sumie nie tylko klasycznie jak w opowieściach złodziejskich ale także trąci klasyczną fantastyką Złotego Wieku. Jest nieco romantycznie i nostalgicznie. Finał nie mógł być inny. Zacnie to wykoncypowałaś. Nawet ten syn i wnuk czekający na dziadka, którego nie wypada odwiedzać w więzieniu wpisuje się w taką opowieść.

Podsumowując – bardzo zgrabnie i udanie zagrałaś na ogranych przecież elementach i z przyjemnością przeczytałem po raz tysięczny tę samą historię w nowej scenografii. Napisałaś to wszystko całkiem przyjemnie dla oka, w odpowiednim stylu i z całkiem niezłym warsztatem. Kompozycyjnie i fabularnie historia także jest bardzo sprawnie rozegrana.

Zastrzeżenia niestety też są. Wymieniłbym chociaż raz tego czerwonego olbrzyma, bo powtarza się zbyt często. Trochę rzuca się w oczy dosyć mało nowoczesna technika i sposób działania (zarówno złodziei jak i policji) jak na odległą przyszłość i odległy świat. Ale to nie przeszkadza akurat w lekturze. Trochę szwankuje interpunkcja. Inne uwagi poniżej:

Obserwował powolną wędrówkę czerwonego olbrzyma wgłąb morza.

​w głąb?

– Sprawdź, czy wszystko mamy – kazał wreszcie mężczyzna, dobrze wiedząc, że uczeń,

podnosząc się, zaczął robić miny. – Ruszamy, gdy tylko zajdzie słońce. I ustaw stałą lokalizację na smartwatchu – dodał, nim świsnęły zamykane drzwi sypialni.

​Coś się w edycji posypało. To kazał bym zmienił na nakazał lub polecił.

Widząc hulający już po pokoju mrok, zatarł ręce. – To co, zaczynamy?

Hulający mrok cięzko sobie wyobrazić. 

Eddy odsunął się odrobinę, wiedząc, jak bardzo irytuje czyjś poganiający oddech na karku.

Może ponaglający oddech?

Dzięki temu nawet, jeśli ktoś będzie chciał prześledzić trasę złodziei, dowie się jedynie, z którego kompleksu przybyli.

​Przecinek chyba raczej po temu.

Wysunęły macki rąk.Z głośników padł rozkaz stanięcia pod ścianą.

​Macki rąk? Albo macki albo ręce.

Dałem pewnego klika do biblioteki.

Po przeczytaniu spalić monitor.

 Tak w ramach powitania ;-) 

Podszedł do okna, ciągnąc za sobą strużkę dymu.

Lepiej "smużkę". Strużka kojarzy się z cieczą. 

Obserwował powolną wędrówkę czerwonego olbrzyma wgłąb morza.

W głąb. 

Tyle z rzeczy technicznych, bo tekst jest napisany porządnie. Ale… To właściwie tyle. Nie wiem, co jeszcze mogę na jego temat napisać. Mimo, że wszystko jest na miejscu (krótko, ale obrazowo przedstawiony świat, konkretny bohater, a nawet dwóch, akcja, emocje) to jednak scenka, być może za sprawą zakończenia, spowodowała jeno wzruszenie ramion.

Jak dla mnie – fajna scenka, z której niewiele wynika. Choć wierzę, że innym może spodobać sie bardziej. 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

mr.maras – bardzo cieszę się, że Ci się podobało. Serdecznie dziękuję za polecenie do biblioteki, a przede wszystkim za naprawdę konstruktywną krytykę. Chciałabym częściej otrzymywać taki feedback, kiedy proszę kogoś o przeczytanie jakiegoś tekstu. Odnośnie zastrzeżeń: nie jestem ekspertem od przestępczości, aczkolwiek zamysł był właśnie taki, by w sumie metody, jak i technika nie różniły się aż tak drastycznie, jak to zwykle bywa przy science fiction (czy to dobry pomysł to inna sprawa, podkreślam jedynie, ze była to świadoma decyzja). Nadużywanie “czerwonego olbrzyma” mogło wyniknąć z mojej drobnej paranoi “a co jeśli nie piszę jasno i nikt nie zrozumie, o co mi chodzi”, przez co unikałam określenia “słońce”. Dziękuję za zwrócenie uwagi, przejrzę tekst pod tym kątem. Co do pozostałych błędów, raczej stylistycznych, w większość chylę głowę – nie licząc może “hulającego mroku” (wybacz, ale mój wewnętrzny poeta broni tego wyrażenia własną piersią, nie wiem, czy dam radę je usunąć).

thargone – dziękuję również za uwagi, zgadzam się, poprawię. Rozumiem też, że nie każdy będzie zachwycony, przy tak krótkim tekście trudno przecież czytelnika wciągnąć. Tak, jak stwierdziłeś – jest to po prostu scenka. Czy nic nie wnosi? Zależy chyba od oczekiwań. Nie pisałam jej z zamiarem oświecenia czytelnika albo ukazania mu przełomowej prawdy o świecie, nie planowałam też tworzenia kontynuacji. Zamierzałam jedynie ukazać pewnego człowieka, jego wybory i ich konsekwencje. To się chyba udało?

Dziękuję jeszcze raz za komentarze i również pozdrawiam.

Zgrabnie napisany szorcik. Podobał mi się :)

Kiedyś dostanę Nobla.

Zasadniczo zgadzam się z komentarzem Marasa, tylko tam, gdzie On dostrzega zalety, ja widzę raczej wady. Znana historyjka, niewiele wnosi do wiedzy ludzkości. Fantastyka została zepchnięta do roli scenografii – pod tym względem IMO nic ciekawego nie pokazałaś. Ot, inna planeta z wyjątkową nocą (no, nawet nie wiem, na czym polega to jej słynne piękno). A opowiastek o mistrzu za wszelką cenę chroniącym ucznia, który stał się przyczyną kłopotów, to już trochę było.

Ładnie oddałaś relację między bohaterami, ale nie tego szukałam.

Nie przejmuj się zbytnio, nie wszyscy mają taki stosunek do fantastyki i obyczajówki jak ja. :-)

Napisane bardzo przyzwoicie.

Babska logika rządzi!

A ja dodam jeszcze, że “rozkaz “stanięcia” brzmi naprawdę kiepsko.

Rzeczywiście, każdy czyta po swojemu. Ja nie mam nic przeciwko starym historiom z wiadomym zakończeniem, o ile są dobrze opowiedziane. Chociaż grają na tych samych nutach, to przy okazji poruszają też te same struny. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Borowik – miło mi, że ci się podobało :)

Finkla – szczerze mówiąc, nie wiem, co ci odpowiedzieć. Masz rację, ten tekst to żadna nowość i jestem tego świadoma. Ale chociaż warsztat ci się podobał, czyli jest nadzieja :D

mr.maras – jeszcze raz chylę głowę. To rzeczywiście mogłoby brzmieć lepiej.

No cóż, może Eddy Willems powinien zdawać sobie sprawę, że jego ostatni skok miał miejsce poprzedni razem…

Czytało się całkiem nieźle, ale ta historyjka, jedna z wielu, pamięci mi raczej nie obciąży.

Ostat­ni pa­pie­ros wy­glą­dał w pu­stej pacz­ce nad wyraz sa­mot­nie. –> Skoro w paczce był jeden papieros, nie była ona pusta.

 – Sklep znaj­du­je się na trze­cim po­zio­mie, tuż przy pół­noc­nym wej­ściu na kwa­drat. Pa­ne­lu kon­tro­l­ne­go pil­nu­ją dwie ka­me­ry, ste­ro­wa­ne przez górę. Nie wy­łą­czy­my ich, czyli prze­bra­nia. Sys­tem ochro­ny to now­sza wer­sja Pro­tec­tion 2200 ziem­skie­go G-te­chu. –> …to now­sza wer­sja Pro­tec­tion dwa tysiące dwieście ziem­skie­go G-te­chu.

Liczebniki zapisujemy słownie, zwłaszcza w dialogach.

Na scho­dach po­ru­sza­ły się wolno, więk­szą część mocy prze­zna­cza­jąc na wzno­sze­nie. Do czego przy­sto­so­wa­ne nie były. –> Raczej: Na scho­dach po­ru­sza­ły się wolno, więk­szą część mocy prze­zna­cza­jąc na wzno­sze­nie, do czego przy­sto­so­wa­ne nie były.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Podoba mi się dwuznaczność tytułu. Ale sama historia trochę wątła, to znaczy niewiele się wydarzyło i raczej na długo mi w pamięci nie zostanie ten tekst.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

regulatorzy – dziękuję za uwagi. W pierwszym przypadku masz rację, jakoś mi umknęła ta oczywistość. Co do drugiego zarzutu wydaje mi się, że pisząc, iż ktoś „używał iphone’a 7” trzymalibyśmy się zapisu cyfrowego. Protection 2200 to pełna nazwa własna, dlatego też użyłam cyfr. Odnośnie ostatniej uwagi chodziło mi tu o zaakcentowanie dłuższej przerwy, więc, dziękując Ci jeszcze raz za komentarz, zostawię jednak jak jest. Mam nadzieję, że nie popełniam tym jakiegoś faux pas.

Gdybyś zapisywała nazwę Protection 2200, to owszem, napisałabyś tak właśnie. Gdybyś jednak mówiła to do kogoś, powiesz Protection dwa tysiące dwieście. Tak jak ktoś podając adres, pod który ma być dostarczona pizza, powie: Proszę przywieźć na Piotrkowską sto czterdzieści siedem, numer mieszkania dwadzieścia osiem. Inaczej liczb nie wypowiesz. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Lubię zabawę klasyką, więc nie będę narzekał, że to tylko scenka o przewidywalnym zakończeniu. Tym bardziej, że przyprawiona kilkoma ładnym drobiazgami (Ocean Armstronga, słynne szafirowe noce – te wzmianki przyjemnie łechcą moją wyobraźnię). I całość zręcznie napisana, narracja ma swój rytm, widać świadomość słowa wynikającą z pewnego oczytania, unikasz banałów - naprawdę przyjemnie się to czyta.

– Jeszcze raz – nakazał rozwalonemu na kanapie młokosowi. Bobby Locke jęknął znudzony.

unikaj zmiany bohatera w didaskaliach, bo to mylące dla czytelnika.

Ode mnie klik do biblioteki.

SzyszkowyDziadek – dwuznaczność tytułu też mi się podoba. Wyjątkowo, że tak nieskromnie stwierdzę. A historia nie wszystkich musi zachwycać, gusta są różne. Miło mi jednak, że to przeczytałeś i dziękuję za komentarz.

regulatorzy – niedługo po opublikowaniu odpowiedzi dotarło do mnie dokładnie to samo (że rozmawiamy o tekście mówionym, nie wypowiedzi narratora). Także kajam się: miałaś rację. Lepiej słownie.

cobold – dziękuję za bardzo miłe słowa i polecenie do biblioteki. Cieszę się, że się podobało. Z drobiazgów po cichu byłam dumna, więc fakt, że komuś także przypadły do gustu to miód na moje serce. Co do zmiany bohatera w didaskaliach: trochę głupio, ale jakoś nigdy nie zwróciłam na to uwagi. Dziękuję, poprawię.

Oj tam, nie przesadzajmy, że nie można zmieniać bohatera w didaskaliach. Notorycznie to robię, kiedy jeden bohater zadaje pytanie, drugi kiwa albo potrząsa głową, a pierwszy mówi dalej. Jeśli tylko czytelnik się na zmianie nie potyka, to wszystko dobrze.

Babska logika rządzi!

Ciekawy tekst. Podobnych historii już trochę było, ale tą i tak czytało się przyjemnie, a przecież o to w pisaniu chyba chodzi. Jeśli miałbym się do czegoś przyczepić to tylko do niepotrzebnego “wygadania się” autorki we wstępie. Kiedy bohater dociera na dach zakończenie staje się oczywiste, a tak byłaby zawsze jakaś niepewność – uda mu się czy nie?

Prosta historyjka, nic nowego, ale za to dobrze napisana. Spodziewałem się jakiegoś ogromnego twistu w stylu Ocean’s (11, 12 albo 13 :P), a tu okazało się, że bohater skacze z wysokości. Dobre, ale wiesz, czaiłem się na ten złodziejski twist, jak zombie na mózgi. Także końcówka spodobała mi się, ale nie tak, jak się na to naszykowałem.

Było ok :)

Dopiero po przeczytaniu komentarzy zauważyłem, że tytuł można odebrać na dwa sposoby. To jak… dodatkowa puenta ;)

Prosta historia i klasyczna, ale mi przypadła do gustu. Fajnie prowadzisz historię, dobrze stworzyłaś też klimat takiego filmu złodziejskiego. Dobrego wrażenia dopełnia dobra oprawa techniczna.

Podsumowując: przyjemny pokaz fajerwerków, godzien klika.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Panowie. To kobieta napisała…

Po przeczytaniu spalić monitor.

I to kolejny dowód, bym nie brał się za pisanie komentarzy koło północy :P Wybacz, Autorko, już poprawiam :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

NWM, ja rozumiem. Opowiadanie jest jak tzw. męskie kino. 

Po przeczytaniu spalić monitor.

Opowiadanie opowiadaniem, ale nie dostrzeżenie wypisanej płci autora pod ksywką to już wybitna u mnie ślepota.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Tym bardziej że Gabita to też brzmi jak kobita :)

Po przeczytaniu spalić monitor.

O kurczę, a nie było mnie tylko przez chwilę. To po kolei:

StraferB25 – dziękuję za miłe słowa. Bardzo się cieszę, że się podobało. I, cóż, pisząc streszczenie zdecydowanie nie zamierzałam się wygadać, wyszło niechcący. Dziękuję, na przyszłość będę uważniejsza.

Karol123 – powiem szczerze (w nadziei, że nie zostanę zlinczowana, na swoją obronę dodam jednak, że studiowanie zajmuje dużo więcej czasu niż się spodziewałam): nie widziałam żadnej części Ocean`s. Także, jeśli idzie o złodziejskie twisty, u mnie raczej krucho. Wolałam też nie porywać się na jakąś ogromną intrygę w krótkiej formie. W jednym z pierwszych opowiadań. Wszystko w swoim czasie. Ale cieszę się, że mimo wszystko zakończenie przypadło Ci do gustu. A tytuł to zdecydowanie puenta. Nawet główna, powiedziałabym.

NoWhereMan – bardzo dziękuję za polecenie do biblioteki. Naprawdę cieszę się, że Ci się podobało. A fakt, że poczułeś klimat złodziejskiego filmu… Dokładnie to próbowałam osiągnąć. Czegóż więcej od życia może pragnąć pisarz :)

Aha, i panowie – bez stresu, bez paniki. Nie ma za co przepraszać ;)