Starcie pomników

 Konfrontacja miała odbyć się w dość nieprzyjaznych warunkach – na skalistym szczycie góry wznoszącej się nad pierwotną puszczą, gdzie wicher dął z zawrotną prędkością, a temperatura oscylowała w okolicach punktu zamarzania wody. W zasadzie wybrali to miejsce wyłącznie dlatego, iż było proste do zlokalizowania. Kiepska pogoda nie przeszkadzała zarówno Unarin jak i jej adwersarzowi. W końcu oboje mieli niewiele wspólnego ze zwykłymi śmiertelnikami.

Vorros powoli się zbliżał. Unarin niezmiernie cieszył ten fakt. Oczekiwanie spędzane na obserwowaniu połaci zieleni ciągnącej się aż po horyzont już jej zbrzydło. Pragnęła prędko załatwić to, co trzeba.

Postać o męskiej budowie ciała i bladej jak papier, niemal przeźroczystej skórze wylądowała miękko na granitowym bloku ociosanym przez wiatr i wodę. Uśmiechnęła się szeroko i przeciągnęła dłonią po gładko ogolonej głowie.

– Najszczersze przeprosiny w związku z opóźnieniem – rzekł Vorros łagodnym, nieco szeleszczącym głosem. – Źle wykalkulowałem parametry lotu.

– Błąd? – zdziwiła się Unarin. – Myślałam, że w tych czasach to rzecz niespotykana.

– A jednak – odparł Vorros. – Instrumenty badawcze zawsze pozostaną zawodne, choćby w minimalnym stopniu. Niedoskonałość jest wpisana w podstawy tego świata.

Na chwilę obie istoty zamilkły, wsłuchując się w świst mas powietrza rozbijających się o skaliste zęby gór.

– Przypuszczam, że znasz moje zastrzeżenia co do rozwiązywania sporu w ten sposób – powiedziała Unarin. Rozstawiła szerzej nogi i ugięła kolana, szykując się na to, co miała lada moment nastąpić. – Zaproponowałeś prymitywne i brutalne rozwiązanie. Wolałabym, aby przemoc pozostała przykrym wspomnieniem z przeszłości.

– Wszechświat powoli robi się dla nas za mały – stwierdził jej rozmówca. – Na chwilę obecną potyczka jednostek to najlepsza opcja. Zwycięzca zgarnia pulę, a straty zasobów w przypadku porażki są minimalne. Potem każdy odchodzi w swą stronę, szukając kolejnych ścieżek rozwoju. Jednak prędzej czy później będziemy musieli stoczyć wojnę, albo się zjednoczyć, zatracając tym samym tożsamość.

– Rozumiem twój punkt widzenia, choć odrobinę mnie przeraża. – Unarin zachrzęściła zębami. – Mimo wszystko preferuję współpracę.

– Choćbyśmy nie wiem jak próbowali, nie odetniemy się całkowicie od ludzkich, biologicznych korzeni. – Vorros również przyjął bojową postawę. – Życie definiuje konkurencja. Kto nie chce umrzeć, musi walczyć.

– Niech zatem tak będzie – rzekła Unarin. – Nie traćmy już czasu.

Zaatakowała jako pierwsza, wysoko kopiąc zakroczną nogą, lecz jej przeciwnik sparował uderzenie przedramieniem. Cofnęła kończynę i odskoczyła parę metrów do tyłu, zaś Vorros rzucił się na nią, zasypując gradem prostych ciosów i haków.

Był piekielnie szybki, nawet jak na istotę o niewielkim udziale biologicznych układów. Cechował się czasem reakcji jeszcze krótszym niż cyborgi z optycznym przekazywaniem sygnałów. Prawdopodobnie wykorzystywał kwantowy układ nerwowy. Na szczęście Unarin również miała go na pokładzie.

Informacje z jej sensorów trafiały do wspieranego elektroniką i spintroniką mózgu, gdzie ulegały przetworzeniu na nieustannie zmienny algorytmy ataku i obrony, śmiercionośny taniec wzmacnianych kompozytami tkanek.

Pojedynek był wyjątkowo zacięty, każdy ruch mający na celu zadanie krzywdy spotykał się z blokiem lub unikiem drugiej strony. Unarin zbijała niskie kopnięcia Varrosa goleniami, on zaś nie przepuszczał jej sunących po zakrzywionych torach pięści przez szczelną gardę. Starcie znacząco różniło się od walk wręcz sprzed stuleci. Skały pękały w wyniku energicznych uderzeń stóp. Ich kończyny często zatrzymywały się niemal w miejscu, gdy chybiły celu, i gwałtownie powracały do początkowej pozycji. Osoba z oczami zaprojektowanymi wyłącznie przez naturę widziałaby je jako dwie przeskakujące na przemian do przodu i do tyłu rozmyte smugi.

Poczynania istot obserwowały jednak wyłącznie drony, sterowane przez komputery pokładowe statków, którymi cyborgi przybyły do tego miejsca. Relację transmitowano dla innych awatarów Unarin i Varrosa.

Stawką potyczki było przejęcie planety i możliwość pełnego wykorzystania jej zasobów. Unarin początkowo proponowała, aby podzielić się obiektem astronomicznym po połowie, lecz Varros się nie zgodził. Skalista geoida, nieco większa od Marsa, stanowiła łakomy kąsek ze względu na zasobne złoża metali ziem rzadkich. Oba umysłoroje od dłuższego czasu planowały jej przejęcie i gdy ostatecznie zdecydowały się na ten ruch, zrobiły to niemal w tym samym momencie. W konsekwencji naruszono trwający od wieków pakt o nieagresji.

Przez wiele lat konflikt był wyłącznie słownikowymi pojęciem. Spadkobiercy ludzkości rozpierzchli się po różnych stronach kosmosu, realizując własne plany i nie wadząc sobie nawzajem. Ich ciała – nośniki informacji pod różnymi postaciami oraz kolonie awatarów – rozrastały się do rozmiarów ponadgalaktycznych, aż w końcu nastąpiła nieunikniona kolizja.

Pat pomiędzy walczącymi cyborgami został przerwany, gdy Unarin spróbowała sprowadzić Varrosa do parteru wejściem w nogi. Przeciwnik odczytał jej zachowanie szybciej, niż się spodziewała. Oberwała butem w twarz. Pancerz dylatancyjny zadziałał jak trzeba i pomimo ogromnej siły uderzenia układy wewnętrzne wyszły z tego bez szwanku, lecz Unarin była zmuszona przejść do defensywy. Przetoczyła się po głazie, by zwiększyć nieco dystans, po czym postawiła do pionu.

– Czyż to nie dziwne, Varrosie? – odezwała się, licząc na to, że uda się jej na chwilę przerwać konfrontację. – Powstaliśmy przez to, że różnice pomiędzy jednostkami ulegały zatarciu. Nasza świadomość została zlepiona z miliardów innych. Dlaczego teraz walczymy o to, by zachować odrębność?

– Teraz jesteśmy równi bóstwom. – Varros przemówił ostrzejszym niż zwykle głosem. – Po co mielibyśmy się jeszcze ograniczać? Kompromisy już mnie mierżą. Została nas zaledwie garstka. Rozpoczynamy ostateczne igrzyska. Zwycięzca stanie się panem całego wszechświata.

Drugi cyborg ruszył na Unarin, atakując niskim hakiem na brzuch. Ta jednak uskoczyła w lewo w odpowiednim momencie. Wyprowadziła cios łokciem na nieosłonięty bok czaszki przeciwnika. Uderzenie nieco nim zachwiało, lecz szybko złapał równowagę i sparował kolejne kopnięcie Unarin. Następnie aktywował lewitator elektromagnetyczny, by wznieść się na kilka metrów w powietrze. Gestem dłoni zachęcił przeciwniczkę do przeniesienia walki w przestworza. Ta wyleciała w powietrze z zaciśniętą pięścią przewodzącą reszcie ciała.

Varros wcale się nie zmienił przez te stulecia. Nadal był zaskakująco ludzki, a to, że wybrał tak prymitywną metodę rozwiązania konfliktu, stanowiło doskonały tego przykład. Mogliby przecież rozpętać regularną wojnę, a on chciał załatwić to pojedynkiem bez użycia broni. Doprawdy nietypowe.

Unarin zastanawiała przyczyna takiego zachowania. Upatrywała jej w fakcie, iż kiedyś Varros funkcjonował jako sztuczny raj – moduł archiwizacyjny osobowości zmarłych ludzi, który później wyewoluował w niezależny umysłorój. Może jego nietypowe poczucie honoru i przywiązanie do ego – co prawda ziarnistego, rozdrobnionego – było tylko amalgamatem ludzkich pragnień i żądz. Ona sama zaczynała swe istnienie pod postacią superkomputera sprawującego władzę nad ludzką kolonią na Tytanie. Dobro inteligentnych form życia było dla niej wartością nadrzędną, dla której zgadzała się na fuzję z innymi SI i inkorporowanie ludzkich tożsamości w celu zapewnienia lepszych warunków przetrwania.

Historia innych umysłorojów pisała się podobnie. Na początku trzeciego tysiąclecia cywilizacja rozpoczęła dryft w stronę kolektywnej świadomości, dyktowany przez rozwijające się metody masowej komunikacji. Biologiczne ciała ludzi obumierały łatwo, za to ich myśli zapisane pod postaciami programów komputerowych przeżywały, niesione przez sondy von Neumanna w najdalsze zakamarki kosmosu. Człowiek od zarania dziejów pragnął uniknąć spotkania ze śmiercią, jednak zawsze udawało mu się to wyłącznie w pośredni sposób – przelewając swe koncepcje na trwalszy nośnik danych.

Varros stwierdził, że jego idee są cenniejsze od innych. Do ich zabezpieczenia potrzebował większej liczby kopii zapasowych, wydajniejszych serwerów… Unarin przypuszczała, że ten żałosny teatr pod postacią bijatyki wspomaganych cybernetycznie organizmów stanowił wyłącznie preludium do wojny. Nie mogła jednak odstąpić pola. Musiała walczyć.

Frontalny atak stanowił jedynie przykrywkę. Tuż przed spotkaniem z Varrosem, przygotowanym na uderzenie pięścią w głowę, odchyliła się i wbiła kolano prosto w jego brzuch. Wróg zgiął się w pół, po czym huknęła go ciosem młotkowym w plecy, posyłając kilka metrów w dół. Rozzłoszczony Varros prędko przyleciał do niej i zaczął rzucać rękoma i nogami niczym oszalały. Unarin oberwała w twarz i żebra, ale nie pozostała też mu dłużna.

Zwykła wymiana razów mogłaby trwać w nieskończoność. Należało poszukać innej drogi… Cybernetyczna kobieta wyprowadziła cios otwartą dłonią w kierunku karku adwersarza. Varros chwycił ją za nadgarstek i zabierał się do wykręcania ręki. Dokładnie tak, jak chciała, żeby uczynił. Momentalnie wyłączyła system lewitacji, zaskakując wroga, który nie dostosował siły ramienia do utrzymywania drugiej osoby w powietrzu. Unarin nieco opadła, tym samym otwierając sobie drogę pod zasłoną. Wtedy znowu aktywowała unoszenie i sięgnęła drugą dłonią prosto do gardła Varrosa. Spenetrowała kryjącą się pod sztuczną skórą warstwę cieczy dylatancyjnej powoli, aby nie została zagęszczona ścinaniem. Gdy już zagłębiła się w ciało, wyrwała z niego fragment sztucznego kręgosłupa.

Varros opadł bezwładnie na ziemię. Unarin wylądowała tuż przy nim. W czaszce cyborga znajdowało się mikroogniwo gwarantujące awaryjne zasilanie, więc nadal mógł rozmawiać.

– Mam nadzieję, że będziesz respektował warunki umowy – powiedziała chłodno. – Moja propozycja współpracy jest wciąż aktualna. Jeśli jednak będziesz próbował rozwijać się moim kosztem bądź zaszkodzisz innym umysłorojom, stawię najzacieklejszy opór.

– Nie czuj się bezpieczna – odparł Varros. – Jeżeli nie poświęcisz wszystkiego na ustabilizowanie własnego bytu, wkrótce zginiesz. Istnieje ktoś, kto potrafi zmiatać z powierzchni całe wszechświaty… Żeby dorównać mu poziomem, nie mogę mieć skrupułów w poszukiwaniu okazji do rozwoju. W przeciwnym przypadku moją schedę czeka spotkanie ze śmiercią. Tym razem ostateczną. Nie przetrwa nawet cząstka informacji o mnie, o tobie zresztą też…

– O czym ty mówisz? – zdziwiła się Unarin.

Nie doczekała odpowiedzi. Awatar Varrosa ostatecznie zamilkł.