Scape

Max przeskoczył na drugą stronę. W ostatniej chwili złapał za poręcz. Oblał go zimny pot. Nawet nie chciał patrzeć w dół. Rozglądnął się.

– Siostra! – krzyknął przez com. – Co teraz?

– Powinieneś być w głównym szybie wentylacyjnym – odpowiedział głos Madeleine.

– Co ty nie powiesz – wyrwał mu się sarkastyczny komentarz. – Jak mam się do cholery wydostać z tej krypy?

– Hej! – oburzyła się Madeleine. – Uważaj na swój język!

– Że, co? Cholera? Znam lepsze przekleństwa! – stwierdził. Poczuł za sobą odrzut powstający po trafieniu miotacza. -Schował się z filar podtrzymujący chodnik. – O kurwa!

– Niech no tylko wujek się dowie!

– Znalazłaś mi wyjście! – krzyknął. – Tu się robi powoli nieprzyjemnie.

– Spoko – Madeleine, ucichła na chwilę. – To nie… – koło ucha Maxa przeleciała wiązka miotacza. – To nie… – Kolejny strzał trafił w filar, za którym się skrywał. – To nie…

– Dosyć tego! – Max wyskoczył i pobiegł wzdłuż chodnika, chowając się za kolejnymi filarami.

– Hej! – Madie oburzyła się znowu. – Myślisz, że to tak łatwo znaleźć schematy Hibary w Corenecie!

– Tak! – krzyknął Max.

W końcu dotarł do śluzy. Włączył przesłonę, która wytworzyła bańkę ochronną wokół jego głowy. Następnie ustawił miotacz na pełną moc i strzelił w zamek śluzy. Ta otworzyła się na pustkę kosmosu. Max poczuł jak lata.

Oddalał się od przestarzałego frachtowca. Opadał ku czerwono-białej powierzchni planety. Sprawdził pomiary kombinezonu. Wszystko grało. No może wszystko.

– Wujek nie da rady ciebie teraz zgarnąć – stwierdziła Madie. – Celnicy akurat dzisiaj go postanowili skontrolować.

– Co! – Maxa znowu oblał zimny pot. – Zrób coś natychmiast! Nie przeżyję spotkania z planetą!

– Spokojnie – odezwała się Madie. – Włamuję się właśnie do drony sprzątającej. Zaraz Będziesz miał transport.

Max uspokoił się. Co prawda kontakt Madie i jej plany odnośnie statku okazały się nieprzydatne, to jednak uciekł z dyskiem pełnym numerów kont. Teraz tylko wróci do domu i rozłoży się na kanapie. Może pieniędzy starczy tym razem na kilka miesięcy nic nie robienia.

– Jak tam drona – Maxa tknęło ponownie złe uczucie. – Madie?

– To ciekawe – usłyszał zdziwiony głos Madie. – Zmienili im OS. Może to mi zająć więcej niż parę minut.

– Ile? – zapytał się ze zrezygnowanym głosem.

– Dwie godziny – odpowiedziała Madie.

– Ale, ja, ale ty, CHOLERA!

– Spokojnie, nie zginiesz, kombinezon wytrzyma.

– Ale ja nie! Wiedziałem, że nie można ci zaufać! Zawsze to samo!

– Hej! Ja też ryzykuję! Jak możesz być taki podły! – Madie rozpłakała się. – Mam tylko piętnaście lat!

– Madie, proszę nie płacz – Max poczuł jak robi mu się ciepło. – Nie teraz! Zgarnij coś innego niż dronę.

– To jest pomysł!

– Co! – krzyknął. – Nie pomyślałaś, żeby zgarnąć coś innego.

– No wiesz, stres te sprawy – odpowiedziała.

– Jak wrócę, to jesteś martwa! – stwierdził.

– Mam satelitę meteo na niskiej orbicie. Mogę ciebie nim zatrzymać na kilka godzin, zanim złamię kody w dronie.

– Nie chcę być krytykiem, ale – zaczął sarkastycznie, po czym podniósł głos. – W tym planie jest luka! Jak zderzę się z satelitą z tą szybkością, to po mnie.

– Spoko – stwierdziła Madie. – Przejęłam już kontrolę nad twoim kombinezonem. Silniki wyhamują ciebie za trzy, dwa jeden.

Poczuł się jakby jakby coś szarpnęło go do tyłu. Zobaczył też satelitę, o którym mówiła Madie. Ten z drobnego punkciku na horyzoncie w ułamku sekundy zmienił się w bryłę wielkości myśliwca.

Uderzając w niego wydał jedynie odgłos w postaci „Ugh!". Bolało jak cholera, ale magnesy w kombinezonie przytwierdziły go do satelity.

– Wiedzę stąd mój dom – powiedział Max.

– Znowu powiedzonko z XX wieku?

– Nie mogłem się powstrzymać. Czy moje uderzenie nie ściągnie satelity z kursu?

– Pewnie tak – Madie zamilkła na chwilę. – Spali się w atmosferze za pięć godzin.

– Gdybym mógł… – zaczął Max.

– Tak, tak wiem – przerwała mu Madie. – Nie przeszkadzaj mi. Za godzinę będzie drona.

– Do tej pory powinni skończyć kontrolować wujka.

– Nic z tego. Włamałam się do kamer sieci policyjnej.

– Niech zgadnę -westchnął. – Pełne przeszukanie osobiste?

– Tiaa.

– Dobra. Odezwij się w razie komplikacji.

– Okej.

Nastała cisza. Max leżał krzyżem przyczepiony do satelity. Natalie się wkurzy gdy nie przyjdzie na randkę. Ostatnio miała coraz częstsze humory. Nie miał co dzisiaj liczyć na noc z atrakcjami.

– Madie – odezwał się. – Ile jeszcze…

– Pięć minut mniej. Miałeś siedzieć cicho.

– Taka mądra? Następnym razem się zamienimy.

– Chętnie. Znasz się na zaporach typu księżycowego?

– Yyy…

– To siedź cicho.

Zastanawiał się czym tym razem wujek wkurzył policję. Zawsze miał „ciężki" rozum i najpierw coś dwa razy zrobił, zanim pomyślał. Szczególnie gdy mógł kogoś lub coś uderzyć. Jednak gdyby nie on, to nie miał by gdzie się podziać z Madie, po tym jak ich rodzice zniknęli.

– Ile jeszcze?

– Dwie minuty mniej. Pooglądaj coś. Nad Cerudią jest noc.

– Jasne.

Oglądał zalane nocnym światłem wybrzeże kontynentu. Zawsze się dziwił dlaczego ktoś jeszcze mieszka na planetach. W końcu wszystko można by wyhodować i wytworzyć w kosmosie. Pewnie dlatego, że taniej. No i powietrze za darmo. Zastanowił się. Znał przynajmniej tuzin planet, na których płaciło się podatek od pojemności płuc.

– Ile jeszcze?

– Nie wierzę, że jesteś starszy!

– To spróbuj tu poleżeć!

– Nie przeszkadzaj. Bo odłączę połączenie.

– Czekaj! Masz może jakieś audio. Książka, albo muzyka. Wszystko jedno. Po prostu włącz.

– Może być techno rap?

– Nie lubię muzyki klasycznej.

– Dawaj Umdackę.

– Przecież to muzyka dla debili.

– Cicho! Puszczaj!

Słuchawki zalał dźwięk „Drifting Ship", ulubionej formacji Maxa. Próbował kręcić głową, ale przytwierdzenie do satelity krępowało go. Odsłuchał składankę raz, drugi i trzeci.

– Ile jeszcze?

– Zaraz kończę.

– Możesz wyłączyć muzykę, znudziła mi się.

– Już – muzyka zamilkła.

– Jak z droną.

– Mam! Włamałam się. Daj mi jeszcze piętnaście minut.

Max poczuł jakiś trzask i satelita rozpadł się na dwie części. Jego część zaczęła spadać w stronę planety.

– Madie! – krzyknął. – Odczep mnie! Oddaj mi kontrolę nad kombinezonem!

– Już! – na te słowa, Max odłączył się od kawałka satelity.

– Ile mam czasu?

– Drona już leci! Będzie za dwie minuty

– Świetnie, bo zaczyna się robić gorąco. Dosłownie.

– Już powinieneś ją widzieć – stwierdziła.

Rozglądnął się. Zauważył mały punkcik, który po chwili urósł do rozmiarów cylindrycznego pojazdu z dwoma wysięgnikami w kształcie ludzkich rąk. Jedna z nich złapała go w locie. Uspokoił się. Cała adrenalina i strach odpłynęły. Zostało już tylko zmęczenie.

I przemożna chęć rozprawienia się z Madie.