Epickie opowieści: Nekromanta

Nekromanta

Drużyna siedziała za skałą. Gorder oddychał ciężko i patrzył wściekły na elfa.

– Zabije cię sk… – krzyknął.

– Ciii! – przerwał Roland. – Bo usłyszą. Jak usłyszą to nas dopadną. Jak nas dopadną to zabiją. A jak zabiją, to nie będzie miło.

– Bywało gorzej – odezwał się Eldiriad, ale miny współtowarzyszy sprawiły, że niemal padł trupem.

– To twoja wina! – znowu krzyknął Krasnolud.

– Ciii! – Roland znowu go uciszył.

– To twoja wina, kłapouchu! – powtórzył szeptem. – Zawsze wpakujesz nas w tarapaty.

– Ja! – odezwał się Eldiriad.

– Cii! – znowu uciszył Roland. – Halo? Chciałbym przypomnieć, że coś nas goni.

– Dobra, dobra – dodał szeptem Eld. – Pragnę tylko przypomnieć, że musiałem coś zrobić. Wychlałeś całe wino z karczmy, a musieliśmy jakoś to spłacić.

– Przynajmniej nie leje w majty! – krzyknął czerwony Gorder.

– Eeee… – odezwał się Roland. – Chłopaki…

– To się zdarzyło dwa razy! – zaczął bronić się krzykiem Eldiriad. – Za pierwszym za dużo wypiłem. A za drugim to był efekt czaru.

– Eeee… chłopaki…

– Efekt czaru! – krzyczał cienkim głosem krasnolud próbując nadać słowom sarkastyczny dźwięk, po czym dodał normalnym krzykiem. – Ta ognista kula minęła cię o dwa metry, a ty zmoczyłeś się w majty!

– Eeee… chłopaki…

– CO! – krzyknęli na raz Eldiriad i Gorder.

Nagle spostrzegli, że otoczyła ich cała armia szkieletów.

– Czy już mówiłem, że nie będzie miło jak nas zabiją.

– Żałuj, że ciebie tam nie było! – mówił z przejęciem elf. – Sposób w jaki uciekliśmy tym szkieletom był niemal epicki. Niestety nasze zbroje i sprzęt są do wymiany, a Gorder musi być chyba opatrzony.

– Mówisz o tym? – krasnolud pokazał na ciągnący się za nim szlak krwi. – To nic. Raz ucieli mi rękę, a i tak odrosła.

Wędrowny kapłan, Eldiriad i Roland popatrzyli się ze zdziwieniem na Gordera.

– Dobrze, dobrze – przerwał kapłan. – Macie to o co was prosiłem?

– Z tym może być problem – zaczął elf.

– Problem?

– My tak jakby podczas ucieczki upuściliśmy połowę i…

– Połowę!

– Zostały jeszcze cztery kamienie błękitnego brzasku rudego jednorożca z Avalonu.

– Cztery? – ledwo wykrztusił z siebie kapłan.

– Zawsze zastanawiało mnie skąd biorą się te nazwy – rozpoczął rozważania Roland.

Kapłan poczuł się sfrustrowany.

– A wiesz, że mnie też to nurtuje – dołączył do niego Gorder. Ironia w jego głosie była znakiem coraz większego braku krwi lub piwa w organizmie. – To tak jakby specjalna machina z wieloma trybikami wykonywała obliczenia.

Kapłana rozbolała głowa. Roland kontynuował.

– Albo jakiś bożek wymyślał nazwę przy rzucie kostką. Cztery oczka – Rudy Jednorożec, 7 – pomarańczowy galaretowaty stwór bagienny.

– Cisza! – kapłan nie wytrzymał. – Wróćcie po jeszcze jeden. Wystarczy pięć do rytuału.

– Do grobowca pełnego szkieletów i licza – nekromanty? – zaczął wyliczać Roland. – Dobra, ale przed nami niech idzie drużyna smoczej gwardii.

– Właśnie, tego nie było w umowie! – odezwał się Eldiriad. – Nic nie było o nieumarłej armii strzegącej kamieni.

– Czy wy z księżyca się urwaliście? – krzyknął kapłan. – Zawsze jest jakiś strażnik. Niby po co wynająłem drużynę najemników?

– Postawmy sprawę jasno – Gorder dobył topora. – Jesteśmy tu sami w lesie, w środku nocy, a ty nam ubliżasz, nie chcesz zapłacić i nawet nie masz żadnej broni przy sobie?

– Ćwierć sztuki złota?

– Połowa!

– Zdziercy! – kapłan przeliczył monety i dał Gorderowi.

– Tak się zbiera pieniądze, wy cio…

Krasnolud zemdlał. Eldiriad wziął pieniądze, a Roland zarzucił krasnoluda na ramię.

– Zdecydowanie musi przejść na dietę – wystękał.

Drużyna rzuciła się do wozu z koniem kapłana i zostawili go samego.

– Co do cho… – krzyknął.

– Wybacz – krzyknął Eldiriad. – Niestety ten nekromanta jest nieźle wkurzony i goni nas od godziny. Do tego skubaniec ma konia.

Kapłan nie dosłyszał krzyków elfa. Zrezygnowany z powodu pieszego marszu do miasta, myślał nad zemstą. Obrócił się i słuch po nim zaginął.