Epickie opowieści: Karczma

Karczma

Drużyna siedziała przemoknięta. Zbroje do wyrzucenia. Podarte ubrania. Zardzewiała broń. Ostatnie pieniądze wydane na alkohol i dormitorium.

– Tym razem poszło lepiej niż zwykle – zaczął Roland. Eldiriad i Gorder byli blisko zakopania go żywcem. – Wyszliśmy względnie cało z tej całej bitwy z chanem potworów.

– Myślicie, że sir Goderic da sobie z nim radę? – zapytał się Eldiriad.

– Na pewno! – odpowiedział Gorder. – Ta naga laska z jeziora dała mu magiczny miecz, strzelający lodem.

– Miała czym oddychać – rozmarzył się Roland.

– Tak, ale chyba niepotrzebnie uciekliśmy, gdy chanowi wyrosło dziesięć macek i zaczął rzucać sir Goderickiem po całym lesie – stwierdził elf.

Zapadła niezręczna cisza. Przerwało ją pojawienie się w karczmie przybysza, za którym rozświetliła noc błyskawica.

– Tylko nie to – powiedział zrozpaczony Roland.

– Nie, nie, nie i jeszcze raz nie – dodał Gorder. – Nie ma k… mowy

– O fajnie! – stwierdził Eldiriad. – Kroi się coś…

Przybysz wskoczył na stół.

– Moja wioska potrzebuje pomocy! – krzyknął.

– Znowu epicka przygoda – westchnął cicho zrezygnowany krasnolud.

– Jak zawsze, uratujemy świat, mało co nie zginiemy, a po wszystkim ten chłystek będzie bohaterem i wypnie się na nas – skomentował sytuację Roland.

– Dajcie spokój nie będzie tak źle – optymistycznie odezwał się elf.

– 9 razy się już tak zdarzyło – stwierdził Gorder.

– Pamiętacie tego farmera co został królem, po tym jak wyrżnęliśmy z nim całe podziemia w jednym królestwie? – zaczął znowu Roland. – Nadal mam ślad po psach, gdy kazał nas pogonić przed ucztą zwycięstwa…

– Kto pomoże mej wiosce! – krzyknął przybysz, który w trakcie rozmowy bohaterów dał epicką przemowę.

– Tuta… – Roland zdążył zasłonić dłonią usta elfa i przytrzymał go przed wstaniem.

– Nie patrz na nas – modlił się Gorder.

Oczy przybysza zaczęły rozglądać się po sali. Zauważyły Paladynów Płaczącego Świtu, Mnichów z dalekiego wschodu, oddział elfich srebrnych strzał, krasnoludzkich zabójców smoczych demonicznych książąt, piratów szkarłatnej bandery, najemników złotej lancy, strażników z Gam-Herdar, wikingów z klanu niedźwiedzia i spoczął w końcu na drużynie naszych obdartych i przemokniętych bohaterów (ale przypadek!).

-Witajcie mości panowie! – przywitał się. – Czy pomożecie mi w obronie mojego domu?.

– Ależ ocz… – Eldiriad nie dokończył zdania, bo Gorder rzucił w niego ławą, pozbawiając go przytomności.

– Ja… – przybysz poczuł się nieco speszony, a gdy jego spojrzenie i spojrzenia reszty drużyny się z nim spotkały, poczuł się nieswojo. – To ja już pójdę…

Gorder i Roland odetchnęli z ulgą.

– Dobra, mamy spokój – odezwał się Gorder

– A co z elfem? – zapytał się Roland. – Nie zostawimy go tutaj?

– Nie, musimy go w końcu czegoś nauczyć. Przywiążmy go do drzewa i posmarujmy miodem. Niedźwiedzie trochę go pomęczą, hehe.

– Pamiętasz ślub z orczycą? Też go nic nie nauczyło.

– Ale jest przynajmniej zabawnie.

– Nieważne. Musimy zawieźć statuetkę do stolicy.

– To bułka z masłem. W końcu to tylko jakiś starożytny posążek…