Transgresja

Krew bez en­tu­zja­zmu wy­pły­nę­ła z za­cię­te­go po­licz­ka, pla­miąc rękaw ob­le­ka­ją­cy przy­kur­czo­ne nie­do­łęż­no­ścią ramię.

– Prze­pra­szam – szep­nął Maxim Mo­uni­re. Po­staw­ny, choć mocno już szpa­ko­wa­ty męż­czy­zna. Dło­nią zdo­bio­ną dwoma pier­ście­nia­mi o znie­wa­la­ją­cych ka­mie­niach barwy szkar­ła­tu się­gnął po kawał szma­ty.

Opo­rzą­dza­ny sta­ruch pi­snął nie dla­te­go, że odro­bi­nę za­pie­kło, gdy ścier­ka spo­tka­ła ranę. Łza­wił nie z po­wo­du prze­czu­li­cy, jaka już dawno za­ję­ła za­pad­nię­te po­licz­ki. Nie z zimna drżał.

Tak bo­la­ła bez­rad­ność. Al­dric Mo­uni­re nigdy nie po­go­dził się z fak­tem, że sta­rość i ka­lec­two przy­cho­dzi­ły w parze, a na do­da­tek po­stę­po­wa­ły szyb­ciej, niż po­zwa­la­ła­by na to ja­ka­kol­wiek przy­zwo­itość. Czas z bez­dusz­no­ścią wpraw­ne­go kata prze­kre­ślał do­by­tek do­ko­nań ca­łe­go życia, zo­sta­wia­jąc rap­tem cień – ża­ło­sną imi­ta­cję czło­wie­ka, nie­zdol­ną choć­by utrzy­mać w ręku brzy­twę. Po bo­ha­te­rze, który zjed­no­czył za­chod­nią mar­chię z kon­tro­lo­wa­nym przez Se­ra­pha Po­łu­dniem, nie po­zo­sta­ło już nawet wspo­mnie­nie. Nawet ono za­czę­ło za­ni­kać w stru­dzo­nym ży­ciem umy­śle.

Maxim obej­rzał swoją pracę. Nie li­cząc za­cię­cia, był nawet za­do­wo­lo­ny. Al­dric na­to­miast po­wo­li się uspo­ka­jał. Po tylu la­tach razem, Maxim znał już nie­mal wszyst­kie dziad­czy­ne zwi­chro­wa­nia. Od lat sam rów­nież przy­go­to­wy­wał się do roli nie­do­łęż­ne­go cię­ża­ru, a i tak nie po­tra­fił sobie wy­obra­zić sie­bie po­zo­sta­ją­ce­go na łasce in­nych. Maxim już dawno prze­stał więc re­ago­wać, bo za­zwy­czaj uża­la­nie się tylko po­głę­bia­ło star­czą me­lan­cho­lię, wy­wo­łu­jąc stan, który trud­no było potem znieść i opa­no­wać. U obu z nich. To pa­sjo­nu­ją­ce jak re­la­cja przo­dek-po­to­mek roz­kwi­ta z cza­sem w prze­pięk­ne part­ner­stwo, by wraz z bie­giem tej nie­po­wstrzy­ma­nej siły pod­dać się re­gre­sji, wy­twa­rza­jąc na nowo ową pier­wot­ną za­leż­ność.

Pta­sie trele były wszyst­kim, co mą­ci­ło ciszę bre­toń­skiej pro­win­cji, jed­nak wy­star­cza­ły, by za­głu­szyć zgiełk wojny to­czo­nej da­le­ko stam­tąd. W bez­tro­skiej sce­ne­rii ja­wi­ła się ona jako coś nie­rze­czy­wi­ste­go. Serce, trą­ca­ne su­mie­niem, wy­ma­ga­ło prze­ję­cia, lecz nie wie­dzieć czemu, jakby ka­pry­śnie, ono wcale nie chcia­ło na­dejść. Jakby kon­flikt an­ga­żu­ją­cy cały kon­ty­nent był czymś, co to­czy­ło się obok. O czym można, ale nie trze­ba mieć zda­nia. Li­czy­ło się tylko do­koń­cze­nie to­a­le­ty. Przy­cię­cie pa­znok­ci na po­wy­krzy­wia­nych pal­cach. Maxim, zo­sta­wiw­szy Al­dri­ca przed chatą, znik­nął w przed­sion­ku, zmie­rza­jąc po cążki.

Wró­cił szyb­ko i bez przy­bo­ru, gdy do­szło go za­wo­dze­nie Al­dri­ca, które lata temu brzmia­ło­by pew­nie jak do­no­śne wo­ła­nie. Maxim sta­nął w progu, a chwi­lę póź­niej wszel­kie na­wo­ły­wa­nia i trele za­mil­kły. Przed chatą zgro­ma­dził się mały tłum, ze trzy tu­zi­ny naj­mniej, a każdy z przy­by­łych nosił czu­pry­nę czar­ną jak smoła i stę­ża­łe, za­dzior­ne ob­li­cze. Stali tak w bez­ru­chu, wszy­scy za wy­jąt­kiem męż­czy­zny z za­ko­la­mi, na­zwi­skiem Breq Looke, który wy­szedł przed sze­reg, bez po­wo­du pod­nie­co­ny. Maxim wy­prze­dził jego za­miar ode­zwa­nia się:

– Co wy sobie my­śli­cie, przy­cho­dząc tutaj?

Al­dric cięż­ko sapał, a z ust po­cie­kła mu ślina. Za­cie­trze­wio­nym spoj­rze­niem świ­dro­wał przy­by­szy.

– Sta­ruch już wie, co was czeka. Im­po­nu­jesz mi tym spo­ko­jem, Ma­xi­mie. Ale nawet ty nie spro­stasz furii ca­łe­go rodu.

Tłum oży­wił się, jakby celem po­par­cia tych słów. Ród Looke parał się ne­kro­man­cją, więc przy­by­li robić to, co po­tra­fi­li naj­le­piej – mor­do­wać i ba­brać się w zwło­kach.

– Nie je­stem już na­miest­ni­kiem Za­cho­du. Tra­ci­cie czas. Wasze cele do­bie­ra­ją się teraz naj­pew­niej do skóry cu­dow­ne­mu Uria­ho­wi.

– Nasz cel jest tutaj. Każdy na­miest­nik Za­cho­du liczy się ze zda­niem Mo­uni­re’ów, a naj­waż­niej­szy z nich od lat nie chce zdech­nąć. Po­wiedz, Ma­xi­mie, jakie to uczu­cie móc w końcu scze­znąć po ponad wieku bycia uwa­ża­nym za bó­stwo? Co czuje czło­wiek, któ­re­go wła­sny syn za­mie­nił się w star­ca szyb­ciej niż on sam?

– Wnuk. Syn już dawno nie żyje.

Cisza, która za­pa­dła, gnio­tła, miaż­dży­ła spo­ko­jem. Całe po­ko­le­nia Looke’ów zwąt­pi­ły i w jed­nej chwi­li stały się małe w tym swoim zwąt­pie­niu. Z pa­nicz­ne­go ma­ra­zmu pierw­szy wy­rwał się Breq, który za­ci­snął pię­ści, za­gryzł zęby i wy­ce­dził:

– Bra­cia! Nasz wiel­ki brat, Uriah, sam jeden opie­ra się teraz trzem ar­miom oma­mio­nym pięk­ny­mi słów­ka­mi ka­pła­nów fał­szy­we­go boga! Czym­że zatem dla nas bę­dzie dobić tego głup­ca? Ten sym­bol śle­pe­go od­da­nia na­szych oj­czyzn w łapy Se­ra­pha! Ma­xi­mie, ni­ko­go dziś nie ob­cho­dzi, jak wiel­ką le­gen­dą zdo­ła­łeś ob­ro­snąć przez ostat­ni wiek. Liczy się tu i teraz.

Po­dzia­ła­ło. Za­brzę­cza­ły tru­pie wi­sio­ry w rę­kach ne­kro­man­tów. Al­dric Mo­uni­re od­dy­chał coraz szyb­ciej. Jego dziad z kolei splótł palce i w za­my­śle­niu przy­ło­żył je sobie do ust.

– Tu i teraz – po­wtó­rzył z ude­rza­ją­cym bólem. – Dla­cze­go po pro­stu nie prze­sta­nie­cie bluź­nić? Aeon wam wy­ba­czy. Jest ła­ska­wy. Po co prze­le­wać krew?

– Se­raph oma­mił was wszyst­kich jak dzie­ci! Usta wy­pcha­ne fra­ze­sa­mi o cno­tli­wo­ści, a je­dy­ne na czym mu za­le­ży, to złoto! Jak mo­żesz tego nie do­strze­gać?! Błą­dzisz i w błąd wpro­wa­dzasz całe po­ko­le­nia!

Z lasu nie­opo­dal nad­cią­gnął po­mruk. Niski, gar­dło­wy, re­zo­nu­ją­cy – jakby mon­strum zbu­dzo­ne z od­wiecz­ne­go le­tar­gu.

Maxim w tam­tej chwi­li po­my­ślał o czło­wie­ku, z któ­rym to­czył bój bli­sko wiek temu. Ey­la­nie, gdy nad­szedł twój czas, cią­gle kon­se­kwent­nie od­wra­ca­łeś się od Aeona. Z jego po­mo­cą z pew­no­ścią to ty stał­byś dzi­siaj na moim miej­scu. Jak byś po­stą­pił? Nadal był­byś rów­nie pewny?…

Ja tak nie po­tra­fię.

– Tylko Aeon może nas są­dzić.

 

Gun Ky­ur­na­ca, chło­pak za­zwy­czaj szyb­ki w dzia­ła­niu dzię­ki swej umie­jęt­no­ści, a jesz­cze szyb­szy w my­śle­niu dzię­ki ro­do­wej krwi, tym razem upadł na ko­la­na i za­stygł cały ocię­ża­ły. Oto Maxim Mo­uni­re, były na­miest­nik za­chod­niej mar­chii, leżał bez życia z ser­cem prze­szy­tym wła­snym cie­niem.

– Do­ko­na­ło się – ob­wie­ścił na widok przy­by­sza drżą­cy z pod­nie­ce­nia Breq Looke. Jego Mu­śnię­cie Zdra­dli­wej Śmier­ci miało przejść do hi­sto­rii jako czar, któ­rym za­mor­do­wa­no naj­wspa­nial­sze­go z magów.

Bitwa kosz­to­wa­ła Breqa utra­tę ra­mie­nia. Krew Mo­uni­re’a, choć bez­cen­na, sta­no­wi­ła jed­nak le­d­wie uła­mek prze­la­nej juchy w tam­tej bre­toń­skiej wsi, po któ­rej nie ostał się nawet ślad. Do­oko­ła, jak okiem się­gnąć, wzno­si­ły się ku chmur­ne­mu fir­ma­men­to­wi drze­wa o pniach gru­bych ni­czym wieże zam­ków. Wszyst­kie spla­mio­ne po­so­ką bun­tow­ni­cze­go rodu Looke’ów, więk­szość wciąż chci­wie dzier­żą­ca ludz­kie mięso w ob­ję­ciach ma­syw­nych ko­na­rów. Pusz­cza prze­sią­kła mocą po ostat­ni liść w ko­ro­nach, po ostat­nią igłę w ściół­ce. Tak wiel­ką po­tę­gą wła­da­li Mo­uni­re’owie – naj­wspa­nial­szy z dzie­się­ciu Wiel­kich Rodów. A Maxim był naj­wspa­nial­szym z Mo­uni­re’ów.

– Nie za­bi­ję cię – rzekł, siląc się na spo­kój. – Ktoś musi prze­ka­zać dalej dobrą no­wi­nę.

Nogi i dło­nie Ky­ur­na­ci nie prze­sta­wa­ły drżeć. Za­ci­skał pię­ści, wal­czył z my­śla­mi. Nie dawaj się pro­wo­ko­wać, po­wta­rzał Maxim Mo­uni­re, gdy chło­pak wra­cał po­ha­ra­ta­ny z ko­lej­nych bi­ja­tyk. Waż siły na za­mia­ry, a zo­sta­niesz ma­giem wy­bit­nym.

– Za­pła­cisz za to…

Chło­pak roz­warł pięść, szu­ka­jąc siły w nie­wiel­kim amu­le­cie boga Aeona. Do­stał go od Gi­va­oo, na­miest­ni­ka pół­noc­nej mar­chii, nim ten prze­niósł front poza kon­ty­nent swym nie­wy­obra­żal­nym za­klę­ciem, a potem sko­nał, roz­szar­pa­ny przez hordę Uria­ha. To rów­nież on na­ka­zał Ky­ur­na­cę czym prę­dzej do­trzeć do Ma­xi­ma Mo­uni­re’a. Ach, gdy­bym tylko był szyb­szy!

– Twój ża­ło­sny bożek nic nie może. – Ostat­ni oca­la­ły ne­kro­man­ta za­uwa­żył roz­ter­kę chło­pa­ka i jego amu­let. – A Pan zza lą­do­lo­du gar­dzi sła­bo­ścią. Oba­wiam się, że nie ma dla cie­bie na tym świe­cie przy­szło­ści.

Ky­ur­na­ca pod­niósł wzrok. Sapał. Nie mu­siał nic mówić. Do prze­la­nia czary bra­ko­wa­ło kro­pli.

– Cóż za spoj­rze­nie! Nie­na­wi­dzisz mnie? Do­brze… chodź. Wy­ga­szę ostat­nią linię two­je­go ża­ło­sne­go rodu.

– Ty mor­der­co!

Gun Ky­ur­na­ca zgar­nął z ziemi lekki miecz; za­szar­żo­wał na wroga z wrza­skiem. A potem znik­nął. Świ­snę­ło. Zni­kał i po­ja­wiał się w po­zor­nie przy­pad­ko­wych lo­ka­li­za­cjach do­oko­ła ne­kro­man­ty, z każ­dym sko­kiem za­ci­ska­jąc okrąg i wy­wo­łu­jąc ułudę, że nagle się po­wie­lił. Breq pa­mię­tał tę se­kwen­cję kro­ków z bitew to­czo­nych dzie­więt­na­ście lat wstecz, kiedy to ród Looke wybił w pień Ky­unar­ców i zajął ich miej­sce wśród wiel­kiej dzie­siąt­ki. Efek­tyw­nie się bro­nił, szu­ka­jąc oka­zji do śmier­tel­nej kon­try, li­cząc, że star­czy mu sił na jesz­cze jedno za­klę­cie.

Gun był prze­ko­na­ny, że wresz­cie zna­lazł dziu­rę we wro­giej de­fen­sy­wie i cię­ciem pro­sto w tęt­ni­cę po­zba­wi Looke’a życia. Tym­cza­sem cień ne­kro­man­ty po­ciem­niał, za­ko­tło­wał się. Wy­cze­ki­wał kon­tak­tu z za­ry­sem prze­ciw­ni­ka, by owi­nąć jego ciało, prze­szyć pierś…

Lecz Gun Ky­unar­ca w ostat­niej chwi­li od­pu­ścił, za­parł się stopą i nie­zgrab­nie prze­to­czył ka­wa­łek dalej, bo zo­ba­czył to, czego Looke nie zdą­żył jesz­cze za­uwa­żyć. Wkrót­ce uka­zał się jeź­dziec nad­cią­ga­ją­cy od wscho­du. Ko­bie­ta. Bez wąt­pie­nia ary­sto­krat­ka, choć odzia­na bar­dziej wy­god­nie niż wy­twor­nie, by móc po­dró­żo­wać na ru­ma­ku. Zwie­rzę upar­cie od­ma­wia­ło prze­ci­ska­nia się po­mię­dzy nie­bo­tycz­nie gru­by­mi pnia­mi, jed­nak jego pani znaj­do­wa­ła spo­sób, by po­su­wał się na­przód. Wkrót­ce ścią­gnę­ła wodze i uka­za­ła się w peł­nej kra­sie – włosy miała rów­nie czar­ne co Looke’owie, gdzie­nie­gdzie po­prze­ty­ka­ne tylko si­wy­mi nićmi. Na palcu klej­not ja­rzą­cy się szkar­ła­tem. Na twa­rzy bez­kre­sną zgro­zę.

– C-ciot­ka Mira!

Mirę Looke ogło­szo­no głową rodu ne­kro­man­tów po tym, jak jej syn po­pro­wa­dził krew­nia­ków na zwy­cię­ską ba­ta­lię z kla­nem Ky­ur­na­ca. Po­szu­ki­wa­no go póź­niej jako lu­do­bój­cę we wszyst­kich trzech mar­chiach i osta­tecz­nie zo­stał za­mor­do­wa­ny, gdy pró­bo­wał prze­kro­czyć lą­do­lód od­dzie­la­ją­cy wschod­nią pro­win­cję od Da­le­kie­go Im­pe­rium.

– Gdyby chło­pak się nie za­wa­hał, był­byś mar­twy. Za­bi­ty nie z ręki boga magów, lecz przez wła­sną głu­po­tę.

W od­po­wie­dzi usły­sza­ła prych­nię­cie.

– Mogę umie­rać, wy­peł­ni­łem misję. Wszy­scy wy­peł­ni­li­śmy. – Breq głową wska­zał po za­snu­tej krwią i ludz­kim mię­sem oko­li­cy.

– Ro­zu­miem.

Zsia­dła z wierz­chow­ca.

– Co tutaj ro­bisz, ciot­ko? Uriah i tobie wydał po­le­ce­nia. Czyż­by Im­pe­ra­tor oka­zał się być nie­go­ścin­nym?

Gun Ky­ur­na­ca pod­niósł się i sta­nął, po­chy­lo­ny, na drżą­cych no­gach. Spoj­rze­nie miał jesz­cze bar­dziej za­cie­trze­wio­ne niż wcze­śniej. Zwró­cił uwagę ne­kro­man­ty.

– Znowu te oczy. Ach, gdyby wzro­kiem dało się za­bi­jać… – po­wie­dział Breq i zbli­żył się o trzy kroki do chło­pa­ka, cie­kaw jego re­ak­cji.

Ky­ur­na­ca in­stynk­tow­nie spró­bo­wał się cof­nąć, ale zu­peł­nie za­po­mniał o drze­wie za ple­ca­mi. Wpadł na nie. Choć zdez­o­rien­to­wa­ło go to tylko na krót­ką chwi­lę, Breq Looke zdo­łał wy­chwy­cić w jego oczach, oprócz gnie­wu, także nie­udol­nie skry­wa­ny po­płoch.

– Jak zwie­rzę… – skon­sta­to­wał wy­szcze­rzo­ny ne­kro­man­ta. – Nie wiesz, co zro­bić. Roz­są­dek na­ka­zu­je ucie­kać. Duma wal­czyć. Do tego Okruch na palcu ciot­ki Miry to ten sam, który przez wieki prze­ka­zy­wa­ła sobie twoja ro­dzi­na.

Ko­bie­ta ru­szy­ła nie­spiesz­nie, by sta­nąć u boku krew­nia­ka. Gun uniósł przed sie­bie miecz, ale nie po­tra­fił ukryć drże­nia ciała, czym tylko roz­ocho­cił Looke’a:

– Twój uko­cha­ny na­miest­nik miał aż dwa Okru­chy. – Spoj­rzał na sy­gne­ty zdo­bią­ce kciuk i wska­zu­ją­cy palec na zwło­kach Mo­uni­re’a. – Może wy­star­czy­ło po­pro­sić, a dałby ci jeden? Twój nic nie warty ród znów mógł­by się cheł­pić przy­dom­kiem „wiel­ki”…

Ne­kro­man­ta urwał, bo Mira Looke zło­ży­ła mu po­ca­łu­nek na po­licz­ku, szep­cząc:

– Mu­śnię­cie.

Cie­nie oboj­ga Looke’ów po­łą­czy­ły się, by za mo­ment ści­snąć ciało Breqa i prze­bić mu serce. Męż­czy­zna za­krztu­sił się, splu­nął krwią. Czer­wień po­cie­kła po bro­dzie.

– Co?… – Pod­niósł obo­la­ły wzrok. – Nie po­zwo­lę!…

Ści­snął trupi wi­sior, aż z dłoni po­ka­pa­ła jucha. Na pier­si ne­kro­man­ty po­ja­wił się złoty ciąg sym­bo­li, eks­pan­du­ją­cy w kie­run­ku koń­czyn. To Za­po­mnia­ne Zna­mię Umie­ra­ją­cych, za­uwa­ży­ła Mira. Skąd ten drań ma cią­gle siłę, by cza­ro­wać?!

– Ucie­kaj! – krzyk­nę­ła do Ky­ur­na­ki. – Za­mie­rza się wy­sa­dzić!

Chło­pak bły­ska­wicz­nie po­słu­chał i wpadł po­mię­dzy drze­wa.

Miała odro­bi­nę czasu. Za­klę­cie na­bie­rze mocy do­pie­ro, gdy sym­bo­le obej­mą całe ciało. Zdąży się od­da­lić, by go dobić… Ale… coś blo­ko­wa­ło nogi… Skąd ten cień? Nie­by­wa­łe! Dru­gie za­klę­cie! Breq uży­wał szcząt­ków braci jako me­dium, żeby spo­wol­nić Mirę.

W ostat­niej se­kun­dzie życia Breq Looke zo­ba­czył naj­żyw­szy strach na twa­rzy ne­stor­ki swo­je­go wy­mie­ra­ją­ce­go rodu. Od­szedł przez to w po­czu­ciu speł­nie­nia.

Nie­mniej nie udało mu się ni­ko­go zabić. Gun Ky­ur­na­ca, ucie­ka­jąc, spoj­rzał za sie­bie i wi­dząc obrót spraw, na­tych­miast pod­jął de­cy­zję. W czte­rech sko­kach do­tarł do Miry, prze­niósł ją byle dalej od umie­ra­ją­cej bomby, a gdzieś w głębi serca cho­wał prze­świad­cze­nie, że czy­nił słusz­nie. Gdy lą­do­wa­li, ode­pchnął ne­kro­mant­kę precz od sie­bie. Od­szu­kał miecz; trzy­ma­jąc go, czuł się pew­niej. Mira Looke długo nie wsta­wa­ła.

Jej krew­niak klę­czał, cały sztyw­ny, z opusz­czo­ną głową. Złote sym­bo­le znik­nę­ły.

– Nie­wy­pał? – Gun nie wy­trzy­mał, nie wie­dząc, czy po­wi­nien spo­dzie­wać się dal­szych dzia­łań. Breq mógł tylko wy­glą­dać na mar­twe­go.

– Zdą­ży­łam go dobić, nim do­peł­nił się czar.

Okrut­nie przy­tła­cza­ją­ce po­czu­cie bez­rad­no­ści i wła­snej sła­bo­ści ogar­nę­ło nagle Guna Ky­ur­na­kę. Z tego wszyst­kie­go aż opu­ścił broń wzdłuż nogi. Gniew­ne wzbu­rze­nie ustą­pi­ło miej­sca ro­zu­mo­wi, a do te­le­por­te­ra do­tar­ło, że dla głowy rodu po­kro­ju Miry Looke był je­dy­nie nic nie zna­czą­cą płot­ką.

– Mu­si­my się spie­szyć – rze­kła jed­nak ko­bie­ta i wresz­cie wsta­ła, dys­kret­nie ocie­ra­jąc po­licz­ki. Ru­szy­ła w stro­nę nie­do­szłe­go epi­cen­trum eks­plo­zji. – Uriah ma kurwę, która po­cho­dzi z Van Ho­en­nów. Jest sen­so­rem. Na pewno już mu do­nio­sła, co tutaj za­szło.

Chło­pak, sko­ło­wa­ny, pod­szedł do dwóch ciał i ne­kro­mant­ki. Uklęk­nął przy gło­wie Mo­uni­re’a i pierw­szy raz w życiu zo­ba­czył z bli­ska nie­za­skle­pio­ne rany na ciele swo­je­go mi­strza. Potem spy­tał ary­sto­krat­kę:

– Po czy­jej ty wła­ści­wie je­steś stro­nie?

– Po stro­nie roz­sąd­ku. Uriah nie może wy­grać tej wojny. Po­wta­rza, że Aeon jest fał­szy­wym bo­giem, a zba­wie­nie czeka je­dy­nie wy­znaw­ców wiary zza lą­do­lo­du. Tylko że ja tam byłam, chłop­cze. Na da­le­kim wscho­dzie to im­pe­ra­tor jest bó­stwem. Do­słow­nie. Jeśli nasze mar­chie nadal będą to­czo­ne kon­flik­tem, nie bę­dzie komu po­wstrzy­mać jego mar­szu.

– Jakim cudem niby do­tar­łaś do Im­pe­rium? Prze­kra­cza­nie lą­do­lo­du jest za­ka­za­ne, Wschód go strze­że jak oka w gło­wie!

Mira ode­pchnę­ła zwło­ki Breqa tak, że padły na zie­mię, jed­no­cze­śnie ro­biąc miej­sce przy ciele na­miest­ni­ka. Z pie­ty­zmem, uwa­ża­jąc aby ni­cze­go przy­pad­kiem nawet nie mu­snąć, po­de­szła do zwłok Mo­uni­re’a. Ściół­ka wra­sta­ła w jego ciało, łą­czy­ła się z nim w cu­dow­ny spo­sób ni­czym setki wici przy­twier­dzo­nych do tka­nek. A więc tak wy­glą­da Hymn Bo­skiej Kre­acji, za­my­śli­ła się na mo­ment. W życiu nie wi­dzia­łam cze­goś po­dob­ne­go.

– Mów!

– Oni się w jakiś spo­sób po­ro­zu­mie­li. Uriah nie jest na­iw­ny, nie rzu­cał­by się z mo­ty­ką na słoń­ce, mając za dowód je­dy­nie słowo. Jego moc prze­kro­czy­ła li­mi­ty dzię­ki bło­go­sła­wień­stwu Im­pe­ra­to­ra. Kto wie, może osią­gnął po­ziom Ma­xi­ma Mo­uni­re’a z cza­sów jego świet­no­ści?

Miecz Guna po­wę­dro­wał za pas. Mira Looke się­gnę­ła po mie­szek z zio­ła­mi, mó­wiąc:

– Na­miest­nik Pół­no­cy wy­ko­nał kawał wspa­nia­łej ro­bo­ty, prze­no­sząc front spod Wiecz­ne­go Mia­sta na pu­sty­nię za Wiel­kim Mo­rzem. Przy­dał­by się jesz­cze… – Roz­sy­py­wa­ła gar­ścia­mi po zwło­kach i do­oko­ła nich. – Uriah na pewno znaj­dzie spo­sób, by od­wró­cić czar Gi­va­oo.

Chło­pak spu­ścił głowę.

– A więc wszyst­ko stra­co­ne – ode­zwał się cicho. – Może Breq miał rację i Aeon tak na­praw­dę nic nie może… Uriah pra­wie sam od­pie­ra armię trzech mar­chii tym swoim za­ka­za­nym za­klę­ciem. Jak oprzeć się ta­kiej mocy? Je­dy­ny, który mógł tego do­ko­nać…

Urwał, gdyż ani jedno słowo wię­cej nie prze­szło mu przez za­ci­śnię­te gar­dło.

– Od­wa­gi, młody Ky­ur­na­ko. Se­raph wy­bła­ga łaskę u na­sze­go pana. Od­wró­co­na Droga Zba­wie­nia to prze­ra­ża­ją­cy czar, ale jak każdy, ma swoją sła­bość.

– Niby jaką? – pod­chwy­cił chło­pak, choć spy­tał bez prze­ko­na­nia.

Ko­bie­ta prze­rwa­ła po­sy­py­wa­nie zwłok zio­ła­mi. Spoj­rza­ła na te­le­por­te­ra.

– Ma­xi­ma Mo­uni­re’a. Cią­gle jest na­dzie­ja, by ura­to­wać two­je­go men­to­ra, chłop­cze!

– Co? W oko­li­cy jest ktoś z Van Ho­en­nów?

– Nawet jeśli był, bitwa zmio­tła z po­wierzch­ni ziemi mia­sto i jego miesz­kań­ców. Cho­dzi mi o to, że nie tylko Uriah zna za­ka­za­ne za­klę­cia rodu Looke…

Ky­ur­na­ca tra­wił te słowa dłuż­szą chwi­lę. Potem uśmiech­nął się gorz­ko.

– Lady Looke, z całym sza­cun­kiem, ale nie po­zwo­lę, byś uczy­ni­ła z lorda Mo­uni­re’a oży­wień­ca i ma­rio­net­kę. Za­słu­żył na wię­cej god­no­ści po śmier­ci!

– Nie mówię o Od­wró­co­nej Dro­dze Zba­wie­nia. Uriah jest je­dy­nym, który po­tra­fi ją wy­ko­nać. Na­to­miast ist­nie­je inna for­mu­ła. Coś, czego nawet Van Ho­en­no­wie nie po­tra­fi­li osią­gnąć. Trans­mi­gra­cja Bo­skie­go Tchnie­nia. Za­klę­cie prze­no­szą­ce życie z jed­ne­go ciała na inne.

Te­le­por­ter aż wstrzy­mał od­dech.

– Ale… dla­cze­go?!

Mira zsu­nę­ła z palca sy­gnet i na chwi­lę za­sty­gła, wpa­trzo­na w lśnią­cy szkar­ła­tem ka­mień.

– Mój ród nie doj­rzał do bycia na­zy­wa­nym „wiel­kim” – rze­kła, wci­ska­jąc pier­ścień mło­dzień­co­wi. – Jeśli Looke’owie mają dziś znik­nąć z tego świa­ta, chcę, aby nasze imię było ko­ja­rzo­ne z czym innym niż bunt i zdra­da. Przy­naj­mniej tyle mogę na­pra­wić.

Klej­not był prze­pięk­ny. Każdy Wiel­ki Ród po­sia­dał wła­sny. We­dług le­gen­dy sta­no­wił ska­mie­nia­łą krew boga Aeona, to­czą­ce­go przed wie­ka­mi bój z si­ła­mi ciem­no­ści, by bro­nić przed nimi swych wy­znaw­ców. Z po­ra­nio­ne­go ciała Aeona miała wy­ciek­nąć moc, która za­do­mo­wi­ła się w lu­dziach, dając po­czą­tek kon­tro­lo­wa­niu magii.

Gun wpa­try­wał się w sy­gnet jak urze­czo­ny. Co podłe i nie­god­ne, za zu­peł­nie nie­istot­ne uwa­żał w tam­tej chwi­li kwe­stie wiary. Pier­ścień nie był re­li­kwią, a pa­miąt­ką. Tro­feum, które wiel­cy przod­ko­wie rodu Ky­ur­na­ca wy­wal­czy­li po­śród in­nych wspa­nia­łych ro­dzin. Iskrą na­dziei, że nie wszyst­ko jesz­cze stra­co­ne.

– Gdy za­klę­cie na­bie­rze mocy – kon­ty­nu­owa­ła Mira Looke – Mo­uni­re bę­dzie zdez­o­rien­to­wa­ny, ale nie mo­żesz tra­cić czasu. Bę­dziesz mu­siał na­tych­miast za­brać go na front. Teraz, gdy Uriah czuje się bez­piecz­niej, naj­pew­niej przy­wo­ła je­dy­ne­go maga, który kie­dy­kol­wiek rów­nał się mocą z Mo­uni­rem. Na woj­nie mię­dzy wznie­ca­ją­cy­mi iskry a roz­ma­wia­ją­cy­mi z du­cha­mi to by­ła­by rzeź. Tylko Mo­uni­re może po­wstrzy­mać to sza­leń­stwo, dla­te­go spiesz się. Ro­zu­miesz? Po­wiedz, czy ro­zu­miesz!

Po­trzą­snę­ła nadal nieco oszo­ło­mio­nym chło­pa­kiem, upew­nia­jąc się, że na pewno jej słu­cha.

– T-tak… Ro­zu­miem.

Ne­kro­mant­ka ode­tchnę­ła. Pu­ści­ła Guna.

– Do­brze… Jeśli uda się za­mor­do­wać Se­ra­pha… In­wa­zja bę­dzie nie­unik­nio­na! Szczę­ścia, przy­ja­cie­le.

Od­stą­pi­ła od te­le­por­te­ra nie­obec­na, po­grą­żo­na w my­ślach. Ky­ur­na­ca uło­żył ciało na­miest­ni­ka na wznak. Wów­czas ne­kro­mant­ka usia­dła na pię­tach przy zwło­kach, zło­ży­ła dło­nie, za­mknę­ła oczy. Jej trupi wi­sior wi­bro­wał, lecz ona sama za­sty­gła.

Nie­sły­cha­ne, że swoim Hym­nem Świę­tej Kre­acji po­tra­fi­łeś prak­tycz­nie w po­je­dyn­kę mie­rzyć się z całym rodem, Ma­xi­mie. Tak mon­stru­al­ne zdol­no­ści two­rze­nia i re­ge­ne­ra­cji są nie­osią­gal­ne żad­ne­mu in­ne­mu czło­wie­ko­wi. Nawet wśród Mo­uni­re’ów nigdy nie mia­łeś dla sie­bie kon­ku­ren­ta.

Roz­war­ła po­wie­ki. Uśmiech­nę­ła się lekko.

Wy­glą­dasz mło­dziej niż ja, a ponoć ży­jesz już na tym świe­cie sto trzy­dzie­ści lat. Twój ród jest dłu­go­wiecz­ny, ale nawet Mo­uni­re’owie rzad­ko do­ży­wa­li setki… Może fak­tycz­nie sam Aeon cię wy­brał i na­ma­ścił dawno temu na ko­lej­ne bó­stwo?

A może to tylko zwy­kłe szczę­ście.

Po­wie­trze zgęst­nia­ło wokół Miry Looke. Roz­rzu­co­ne przez nią zioła unio­sły się i za­wi­sły w po­wie­trzu.

Ne­kro­mant­ka roz­rzu­ci­ła ręce na boki. Łą­czył je teraz łań­cuch bla­dych, świe­tli­stych kul róż­nej wiel­ko­ści, skrzą­cych się wście­kle, lecz nie wy­da­ją­cych naj­cich­sze­go dźwię­ku. Gun Ky­ur­na­ca przy­glą­dał się, ocza­ro­wa­ny.

Na­praw moje błędy, Ma­xi­mie.

– Trans­mi­gra­cja Bo­skie­go Tchnie­nia!

 

*

 

– Lor­dzie Van Hoenn! Ra­port z pola! – za­wo­łał zlany potem gier­mek, roz­pa­lo­ny od sza­leń­cze­go biegu i le­ją­ce­go się z nieba, pu­styn­ne­go żaru.

Wśród mro­wia ży­wych i mar­twych ciał oraz po­chy­lo­nych nad nimi me­dy­ków, uwagę przy­ku­wał sza­ro­wło­sy ary­sto­kra­ta w sile wieku, wzno­szą­cy ręce ku niebu, ni to mo­dląc się, ni to pod­trzy­mu­jąc za­klę­cie. Lord stał nie­ru­cho­mo, ple­ca­mi do ha­ła­śli­we­go gierm­ka.

– Nie ja do­wo­dzę armią! Szu­kaj ge­ne­ra­ła Asla­niie­go i jemu ra­por­tuj!

– Lor­dzie…

– Niech ktoś stąd za­bie­rze chłyst­ka, do cho­le­ry!

Silne ra­mio­na mo­men­tal­nie chwy­ci­ły chło­pa­ka i po­cią­gnę­ły za sobą. Młody wierz­gał, ale na nic mu to było.

– To ge­ne­rał Asla­nii mnie przy­sy­ła! – krzy­czał gier­mek. – Oso­bi­ście do­łą­czył do bitwy po tym, co od­krył! Za­klę­cie Looke’a zo­sta­ło ulep­szo­ne! Oży­wień­ców nie da się za­mor­do­wać!

Medyk naraz spoj­rzał za sie­bie.

– Co ta­kie­go?! – szep­nął po­ru­szo­ny. – Kry­lya, Niibe, Fo­de­liu­sie, przej­mij­cie czar!

– Wuju – ode­zwa­ła się jedna z wy­wo­ła­nych – jeśli prze­rwę, ten czło­wiek…

– Już!

Trój­ka me­dy­ków wzię­ła na sie­bie za­klę­cie. Nie­wy­so­ki, szczu­pły Quiss Van Hoenn żwa­wym kro­kiem pod­szedł do wy­swo­bo­dzo­ne­go z uści­sku chło­pa­ka, mru­cząc pod nosem:

– Jakby było mało, że w armii tego sza­leń­ca są pra­wie same trupy… Mów, co wiesz, dzie­cia­ku!

– Oży­wień­cy leczą się, za­miast umie­rać. Ich ciała same re­agu­ją i wy­sy­sa­ją siły z prze­ciw­ni­ków.

Pod­sta­rza­ły ka­płan Aeona przy­słu­chi­wał się temu znad czy­je­goś ko­na­ją­ce­go ciała.

– Jak to wy­glą­da?

– Tak jakby… wy­do­by­wa­li z czło­wie­ka takie blade kule, a potem je po­że­ra­li.

Quiss Van Hoenn za­gryzł zęby i spoj­rzał ku naj­więk­szej wy­dmie w oko­li­cy, zwień­czo­nej ka­mien­ną ko­pu­łą, pod którą krył się spraw­ca całej tej tra­ge­dii. Dra­niu… Po­łą­czy­łeś Od­wró­co­ną Drogę Zba­wie­nia z Trans­mi­gra­cją Bo­skie­go Tchnie­nia. Czyż­by wresz­cie na­ro­dził się ge­niusz więk­szy niż Mo­uni­re i Ho­ugan?

– Ge­ne­rał Asla­nii po­wie­dział, że tylko Van Ho­en­no­wie mogą coś z tym zro­bić…

Lord po­ło­żył dłoń na ra­mie­niu gierm­ka. Obłęd­ny, krwa­wy klej­not na palcu ary­sto­kra­ty wpra­wił chło­pa­ka w oszo­ło­mie­nie. Przez to nie od razu za­uwa­żył, że czoło Van Ho­en­na rosi pot, a za­zwy­czaj gład­ko ogo­lo­ne po­licz­ki nie­dba­le po­ro­sła szcze­ci­na. Lord z bli­ska wy­glą­dał za­trwa­ża­ją­co ludz­ko.

– I zro­bi­my. Dobra ro­bo­ta…

Wtem piach eks­plo­do­wał, by po chwi­li prze­kształ­cić się w mon­stru­al­ną łapę, która zła­pa­ła Qu­is­sa Van Ho­en­na jak kukłę i po­czę­ła wcią­gać w cze­luść, w ob­ję­cia śmier­ci. Naj­bliż­sza oko­li­ca, ni­czym grzę­za­wi­sko, po­chło­nę­ła dwóch le­żą­cych nie­opo­dal, nie­przy­tom­nych ran­nych.

Tonąc już nie­mal po pas, lord Van Hoenn uniósł ręce, by przy­go­to­wać się do rzu­ce­nia czaru, lecz prze­rwał, gdy z ru­cho­me­go pod­ło­ża wy­ro­sło po­pier­sie na wpół ludz­kie, a na wpół zbu­do­wa­ne z pia­chu. Wresz­cie ujaw­nił się któ­ryś z Espen­sko­ga­rów, nie­gdyś naj­bar­dziej wpły­wo­we­go rodu pół­no­cy – wła­da­ją­ce­go zie­mią; czło­nek jed­nej z pię­ciu pra­sta­rych ro­dzin, które opa­no­wa­ły magię ży­wio­łów. Głowę na wy­so­ko­ści czoła miał prze­pa­sa­ną świe­tli­stą nicią, lecz nie spo­sób było roz­po­znać twa­rzy. Oży­wie­niec mil­czał. Wszyst­ko to dla­te­go, że kosz­tem zwięk­sze­nia swej kon­tro­li nad mocą, mag za bar­dzo upodob­nił się do pia­chu, nie­mal się z nim sca­lił. Espen­sko­ga­ro­wie, wie­lo­let­ni na­miest­ni­cy Pół­no­cy, wy­strze­ga­li się tego za­bie­gu i się­ga­li po niego tylko w osta­tecz­no­ści, świa­do­mi, że kosz­to­wać mógł ich życie.

Z hu­kiem, tuż nie­opo­dal obozu, wy­lą­do­wał na­miest­nik Za­cho­du i ge­ne­rał armii, śnia­do­li­cy Bahar Asla­nii. Jego umie­jęt­no­ści, choć spek­ta­ku­lar­nie po­tęż­ne, nigdy nie zdo­ła­ły prze­siąk­nąć gra­cją. Nosił na palcu ko­lej­ny z krwa­wych pier­ście­ni Wiel­kich Rodów.

Na jego widok Quiss Van Hoenn na­tych­miast wrza­snął:

– Nie wstrzy­muj się! Wy­trzy­mam!

Jakby ćwi­czy­li tę se­kwen­cję przez pół życia. Asla­nii wy­krę­cił mły­nek mie­czem, wyj­mu­jąc go zza pasa i ude­rzył nim w grunt. Piach po­krył czar­ny wzór przy­po­mi­na­ją­cy sieć na­czyń, a gdy do­tarł do Espen­sko­ga­ra, eks­plo­do­wał całą salwą.

Opa­da­ją­cy kurz uka­zał ocie­ka­ją­ce krwią po­ra­nio­ne przed­ra­mio­na Qu­is­sa, któ­ry­mi Van Hoenn osło­nił głowę. Oży­wie­niec z kolei tra­cił kształt. Coraz mniej przy­po­mi­nał czło­wie­ka. Tylko świe­tli­sta ob­ręcz do­sko­na­le opar­ła się za­klę­ciu Asla­niie­go, po­zo­sta­jąc nie­na­ru­szo­ną. A potem za­in­du­ko­wa­ła re­ge­ne­ra­cję, rzu­ca­jąc pół­ży­wym cia­łem w stro­nę naj­bliż­sze­go celu – w stro­nę lorda Van Ho­en­na.

Blade świe­tli­ste kule, z po­cząt­ku nie­chęt­nie i nie­licz­nie, wy­nu­rzy­ły się z pier­si me­dy­ka. Ten in­stynk­tow­nie po­wlókł dło­nie żół­ta­wym, lecz­ni­czym flu­idem i zła­pał za łań­cuch stwo­rzo­ny z wła­snej mocy, by si­ło­wać się z za­klę­ciem trupa. Medyk spo­wol­nił eks­trak­cję, lecz nie po­tra­fił jej za­trzy­mać. A więc tak to dzia­ła. Używa mojej krwi jako me­dium. Lecz­ni­cze czary są na nic, póki krad­nie mi siły, a nie za­da­je fi­zycz­nych ob­ra­żeń. Więc może…

Medyk ob­li­zał po­ra­nio­ne przed­ra­mię, a chwi­lę póź­niej fluid wokół jego dłoni przy­brał krwa­wą barwę. Wi­tal­na Igrasz­ka to jedno z nie­licz­nych za­klęć stwo­rzo­nych przez ród Van Ho­en­nów z myślą o walce. Za­da­jąc ob­ra­że­nia, wy­cią­ga­ło ener­gię z wroga, jed­no­cze­śnie uzdra­wia­jąc przy­par­te­go do muru me­dy­ka.

Sznur ufor­mo­wa­ny z bla­dych kul, ni­czym po­chód piel­grzy­mów, zni­kał w ciele Espen­sko­ga­ra, który z każdą chwi­lą znów coraz bar­dziej przy­po­mi­nał sie­bie. Quiss jedną ręką zła­pał łań­cuch, a drugą szyb­kim ru­chem go prze­ciął, czym wresz­cie sku­tecz­nie za­blo­ko­wał dal­szą re­ge­ne­ra­cję tru­po­sza. Kule szyb­ko znik­nę­ły w ciele wła­ści­cie­la.

Wów­czas świe­tli­sta au­re­ola znik­nę­ła z głowy Espen­sko­ga­ra, a jego ciało za­sty­gło, by po chwi­li za­mie­nić się w pył i roz­pierzch­nąć na wie­trze. Na­brzmia­ły oko­licz­ny piach jakby ode­tchnął i zro­bił się luź­niej­szy.

– Co tu się dzie­je, Quiss? Wiesz, jak po­wstrzy­mać tę za­ra­zę?

Cią­gle roz­trzę­sio­ny, medyk sta­rał się opa­no­wać od­dech. Od­po­wie­dział po chwi­li:

– Trans­mi­gra­cja Bo­skie­go Tchnie­nia nie zo­sta­ła po­my­śla­na jako za­klę­cie ofen­syw­ne. Łatwo je prze­rwać wy­ko­nu­jąc inny czar ba­zu­ją­cy na wła­snej krwi, zwy­czaj­nie nad­pi­su­ją­cy po­le­ce­nie Uria­ha.

– Zgłu­pia­łeś?! Mało kto używa tak ry­zy­kow­ne­go me­dium!

– Do tego trzon armii to nie­ma­gicz­ni żoł­nie­rze…

Ka­płan Aeona po­mógł Van Ho­en­no­wi wy­grze­bać się z pia­chu. Wszy­scy mil­cze­li, tra­wiąc trud­ne wnio­ski.

Naraz do obozu do­tarł gwar do­bie­ga­ją­cy wprost z pola walki. Żoł­nie­rze wi­wa­to­wa­li, a ob­ło­ki pyłu wi­ro­wa­ły wy­so­ko ponad ich gło­wa­mi.

– Gdzie się, do chuja pana, po­dzia­ła armia Looke’a?! – pierw­szy skon­sta­to­wał Bahar Asla­nii.

Wy­czer­pa­ny walką i zmro­żo­ny wła­sny­mi przy­pusz­cze­nia­mi, Quiss Van Hoenn aż usiadł.

– Ja… Nie wiem.

– Looke anu­lo­wał za­klę­cie. Co ten skur­wiel znowu uknuł?

– Ra­czej prze­kie­ro­wał moc. Jeśli znik­nię­cie aury Ma­xi­ma Mo­uni­re’a fak­tycz­nie ozna­cza jego śmierć, być może za­mie­rza przy­wo­łać teraz wła­śnie jego. Jego albo sa­me­go Ho­uga­na…

Wszy­scy ob­ser­wo­wa­li wzbu­rzo­ne, gra­na­to­we chmu­ry, które nad­cho­dzi­ły zza ko­pu­ły Uria­ha, od stro­ny Wiel­kie­go Morza. Bahar Asla­nii za­ci­snął zęby. A potem ryk­nął:

– Uspo­ko­ić się! Go­to­wać szyk! Bitwa nie skoń­czo­na!

 

*

 

At­mos­fe­ra pod ko­pu­łą na­ma­cal­nie zgęst­nia­ła, gdy nie­po­zor­ny, ja­sno­wło­sy mło­dzie­niec krztu­sił się i wił w pia­chu ni­czym odu­rzo­ny. Wy­do­by­wa­ją­ce się zni­kąd dro­bi­ny do­kań­cza­ły za­da­ne im dzie­ło. Ciało chło­pa­ka było nie­mal­że go­to­we.

– Cóż za roz­cza­ro­wa­nie – oznaj­mił chudy dry­blas, jedną ręką opie­ra­ją­cy się o ścia­nę schro­nu. – Wy­glą­da jak chu­chro.

Tym­cza­sem nie­mo­żeb­nie otyły, łysy mag tłu­ste dło­nie trzy­mał przy twa­rzy, sple­cio­ne pal­ca­mi, po­mię­dzy któ­ry­mi prze­wlókł ogni­wa łań­cusz­ka. Trupi wi­sior zwi­sał po­ni­żej, ko­ły­sząc się z wolna.

– Po­spie­szy­łaś się, Leno – prze­mó­wił, ob­ser­wu­jąc wi­ją­ce­go się w kon­fu­zji oży­wień­ca i le­żą­cą obok, nie­przy­tom­ną dziew­czy­nę. – Wy­glą­da na to, że Breq jed­nak nie po­do­łał. Co za szko­da.

Lena Van Hoenn wzno­si­ła ręce, by kon­tro­lo­wać skra­dzio­ny Gi­va­oo gi­gan­tycz­ny por­tal, się­ga­ją­cy od pia­chu wydmy po skle­pie­nie ko­pu­ły. Po jego dru­giej stro­nie roz­cią­gał się śród­ziem­no­mor­ski pej­zaż wi­dzia­ny z lotu ptaka, a czar nie­ustan­nie lu­stro­wał oko­li­cę. Co praw­da Lena stała ple­ca­mi do zgro­ma­dzo­nych, lecz spo­glą­da­ła za sie­bie, nie­do­wie­rza­jąc. Pa­trzy­ła na po­chy­lo­ne­go, nie­ru­cho­me­go ol­brzy­ma, a w gło­wie setki myśli do­pro­wa­dza­ły bie­dacz­kę na skraj roz­pa­czy, ale i szału. Za­cho­dzi­ła w głowę, czy to nadal ten sam czło­wiek, któ­rym kie­dyś tak się za­chwy­ci­ła.

– Uria­hu… Co ty naj­lep­sze­go zro­bi­łeś? – Lena czuj­nie pil­no­wa­ła, by nie za­pła­kać nad losem to­wa­rzy­szek, choć oczy same się szkli­ły. Tylko jedną udało się wy­ko­rzy­stać jako na­czy­nie dla Od­wró­co­nej Drogi Zba­wie­nia. Ale ża­ło­wa­ła zdra­dze­nia obu.

Pi­snę­ła, gdy tru­posz prze­mó­wił, nie­po­rad­nie pró­bu­jąc po­de­rwać się z pia­chu:

– Jak śmiesz…

– Na­mierz wresz­cie Wiecz­ne Mia­sto – od­po­wie­dział Looke Lenie, nawet się nie od­wra­ca­jąc. – Przy­daj się albo bę­dziesz na­stęp­na.

Nie było sensu pa­trzeć dalej za sie­bie. Te dwa krót­kie zda­nia wy­ja­śni­ły wszyst­ko. Lena nie po­tra­fi­ła dłu­żej po­wstrzy­my­wać szlo­chu, choć szlo­cha­ła w ciszy. W życiu nie czuła się bar­dziej sa­mot­nie niż tam­te­go dnia u boku swego uko­cha­ne­go.

– Jak śmiesz – po­wtó­rzył chło­pak, przy­glą­da­jąc się swej wy­cią­gnię­tej, nie­ru­cho­mej dłoni. A potem prze­niósł spoj­rze­nie oczu tak cie­płych jak groź­nych na Uria­ha Looke’a i do­koń­czył – przy­zy­wać mnie z po­wro­tem na ten ze­psu­ty świat?

Cios mi­gre­ny zmógł oży­wień­ca, gdyż dusza opie­ra­ła się przed syn­chro­ni­za­cją z cu­dzym cia­łem. Ze­sztyw­nia­ły­mi z bólu pal­ca­mi zła­pał się za głowę i wy­ma­cał świe­tli­stą au­re­olę.

– Nie­by­wa­łe, że udało ci się mnie przy­zwać. Od­wró­co­na Droga Zba­wie­nia wy­ma­ga szcząt­ków ofia­ry, a gdy umie­ra­łem, z mo­je­go ciała pra­wie nic się nie osta­ło.

W końcu usiadł. Z nie­ustę­pu­ją­cym gry­ma­sem ro­zej­rzał się. Do­pie­ro wtedy za­uwa­żył le­żą­cą obok dziew­czy­nę.

– Nie wszyst­ko po­szło po two­jej myśli. Pla­no­wa­łeś wskrze­sić kogoś jesz­cze. I co teraz zro­bisz, Looke’u? Nie widzę na twoim palcu Okru­cha, czyż­byś wła­śnie wal­czył o jeden dla swo­je­go śmiesz­ne­go rodu?

– Eu­fo­ria mija. Prze­gru­po­wu­ją się – oznaj­mił dry­blas, wy­glą­da­jąc przez litą skałę ko­pu­ły jak przez okno.

Twarz Uria­ha nie­znacz­nie stę­ża­ła, a oży­wie­niec sta­nął na chwiej­nych no­gach i nie krył za­sko­cze­nia, gdyż jego ciało po­ru­szy­ło się samo.

– Je­steś w błę­dzie, po­są­dza­jąc mnie o nie­po­wo­dze­nie. To praw­da, pla­no­wa­łem ude­rzyć w dwóch miej­scach jed­no­cze­śnie. Ale rów­nie do­brze sam jeden mo­żesz wy­rżnąć w pień moich wro­gów za tą ścia­ną, a póź­niej zrów­nać z zie­mią twoje uko­cha­ne Wiecz­ne Mia­sto. Sława uzur­pa­to­ra uro­sła okrut­nie przez ostat­ni wiek.

– Wiek?… – pod­chwy­cił przy­zwa­ny.

– Bar­dzo chęt­nie spraw­dzę, ile z tego było praw­dą.

Gość za­uwa­żył, że wi­do­ki za gar­gan­tu­icz­nym por­ta­lem nie były mu obce. Van Hoenn krą­ży­ła wokół sto­li­cy Za­cho­du, będąc o włos od na­mie­rze­nia jej.

– Toż to pra­sta­re za­klę­cie Inu­itów do prze­no­sze­nia cie­pła w razie sro­gich zim. Za­mie­rzasz go użyć na lu­dziach?!

– Zna­lazł się już taki, który użył. Muszę przy­znać, że masz ol­brzy­mią wie­dzę. Tego ocze­ki­wa­łem po je­dy­nym po­grom­cy Ma­xi­ma Mo­uni­re’a.

– Tam­te­go dnia to Maxim mnie po­ko­nał. I zabił. Gro­mi­łem wielu magów, ale Maxim Mo­uni­re nie był jed­nym z nich.

Brzyd­ki uśmiech wy­krzy­wił na­la­ną twarz ne­kro­man­ty.

– Mam pod­sta­wy twier­dzić, że tro­chę mi­jasz się z praw­dą, Ey­la­nie. Ale teraz idź. – Głowa przy­zwa­ne­go od­wró­ci­ła się od Uria­ha na jego roz­kaz, po­mi­mo oporu. – Kup nam jesz­cze tro­chę czasu. A gdy skoń­czysz, z roz­ko­szą obej­rzę, jak ob­ra­casz w pył serce kultu fał­szy­we­go boga.

No­wo­pow­sta­łe ciało samo za­re­ago­wa­ło na in­ten­cje ne­kro­man­ty.

– Masz lu­dziom coś lep­sze­go do za­ofe­ro­wa­nia niż kult Aeona?

– To samo, co ofe­ro­wa­łeś im ty przed laty. Bóg zza lą­do­lo­du nie żąda danin. Nie karze za głup­stwa. Nie trapi się do­cze­sno­ścią. Jest praw­dzi­wie do­sko­na­ły. Lecz przede wszyst­kim nie na­masz­cza chci­wych star­ców do ogłu­pia­nia tłusz­czy. Dla­te­go sektę Aeona na­le­ży wy­ma­zać z hi­sto­rii.

– Ro­zu­miem… Twoi krew­nia­cy też za­wsze lu­bi­li pod­nio­słe słowa.

– Nie ma po­trze­by, byś był cy­nicz­ny. Te kurwy w or­na­tach zro­bi­ły z cie­bie mor­der­cę i po­two­ra. Nie­na­wi­dzi­łeś kultu po­dob­nie jak ja. Na­praw­dę nie chcesz obić tych zdra­dziec­kich gęb wy­cie­ra­nych od lat oszczer­stwa­mi?!

– Roz­prosz się jesz­cze raz, a sam zo­ba­czysz, czy ka­pła­ni rze­czy­wi­ście kła­ma­li.

Wi­sior Uria­ha za­stygł w bez­ru­chu. Chwi­la unie­sie­nia i Eylan nie­mal­że wy­rwał się spod kon­tro­li. To sza­lo­ne, ale ne­kro­man­ta mu­siał sku­pić się bar­dziej niż pod­czas kie­ro­wa­nia tłu­mem oży­wień­ców. Może le­piej się stało. Od­wró­co­na Droga wy­ma­ga tym wyż­szych na­kła­dów mocy, im po­tęż­niej­szy jest kon­tro­lo­wa­ny mag. A po­ziom tego czło­wie­ka… był nie­wy­obra­żal­ny. Gdyby przy­szło mi kie­ro­wać jesz­cze Mo­uni­rem, kto wie jak mo­gło­by się to skoń­czyć.

Eylan od­wró­cił się i ru­szył przed sie­bie, drżąc, wciąż nie­przy­zwy­cza­jo­ny do roli ma­rio­net­ki. Na ży­cze­nie dry­bla­sa ko­lej­ne po­wło­ki ścia­ny schro­nu ustę­po­wa­ły, two­rząc szcze­li­no­wa­te przej­ście.

– Wie­lo­war­stwo­we kry­cie – skon­sta­to­wał oży­wie­niec. – Czyż­byś po­cho­dził z Espen­sko­ga­rów?

Dry­blas uśmiech­nął się krzy­wo i wście­kle, cały roz­ocho­co­ny, nie wia­do­mo wła­ści­wie czym.

– Tej ścia­ny nie da się prze­bić. – Wy­szcze­rzył zęby.

– Coś ta­kie­go… Cóż cię skło­ni­ło, by zdra­dzić waszą uko­cha­ną Pół­noc?

– Nie bę­dzie zgody, by rzą­dzi­ły nami dzi­ku­sy zza koła.

A potem świa­tło ośle­pi­ło oży­wień­ca, gdy nogi po­nio­sły go poza schron. Mro­wie żoł­nie­rzy i magów zgro­ma­dzo­nych pod wydmą rap­tow­nie umil­kło na widok nie­spo­dzie­wa­ne­go go­ścia prze­kra­cza­ją­ce­go gra­ni­cę ka­mien­nej ścia­ny. Eylan z tru­dem obej­mo­wał wzro­kiem całe to zgro­ma­dze­nie, pełne ran­nych i nie­do­bit­ków. Widać cho­rą­gwie wszyst­kich trzech kró­lestw. Looke wy­po­wie­dział wojnę ca­łe­mu świa­tu?

Czar­ne chmu­ry znad morza za­snu­ły już nie­mal całe niebo. Eylan raz jesz­cze obej­rzał twa­rze żoł­nie­rzy, mło­dych i sta­rych, wy­sta­wio­nych na pierw­szej linii. Nie po­zna­wał ni­ko­go.

– Le­piej szyb­ko znajdź­cie spo­sób, by spro­wa­dzić tu Ma­xi­ma Mo­uni­re’a. W prze­ciw­nym razie…

Spoj­rzał w nie­bez­piecz­ne niebo, nieco roz­kła­da­jąc ręce, a tłum nagle umilkł, by za mo­ment eks­plo­do­wać falą po­de­ner­wo­wa­nych szep­tów.

– …za­mor­du­ję was wszyst­kich.

Nie­któ­rzy bacz­nie ob­ser­wo­wa­li no­wo­przy­zwa­ne­go. Więk­szość jed­nak za­dar­ła głowy, część nawet wy­cią­gnę­ła ręce.

– Śnieg?… – szep­ta­li z na­boż­no­ścią nie mniej­szą niż pod­czas świą­tecz­nych mo­dłów, gdy na dło­niach bły­ska­wicz­nie roz­ta­pia­ły im się białe płat­ki.

Przed­wcze­sna ra­dość opu­ści­ła już serca wszyst­kich. Zre­zy­gno­wa­ne, skon­ster­no­wa­ne, wresz­cie wy­stra­szo­ne twa­rze pa­trzy­ły bez prze­ko­na­nia. Opusz­cze­ni z wiary, opusz­cza­li broń i gardę. Mag czy wojak, każdy tru­chlał równo.

– Nie­zwy­cię­że­ni! Nie lę­kaj­cie się! Aeon nie po­zwo­li try­um­fo­wać grzesz­ni­kom! – za­ry­czał siwy, lecz nie taki stary ka­płan z głębi obozu i po­czął prze­ci­skać się po­mię­dzy ran­ny­mi w stro­nę do­wódz­twa. – Ma­go­wie, miej­cie li­tość! To tylko jeden czło­wiek, mar­twy od wieku! Trze­ba za­mknąć usta temu bluź­nier­cy, Looke’owi!

– Ma rację – mruk­nął Bahar Asla­nii i po­wo­li ru­szył w stro­nę wydmy z ko­pu­łą, mo­ty­wo­wa­ny coraz śmiel­szy­mi okrzy­ka­mi nie­któ­rych z żoł­nie­rzy, sły­szą­cych prze­mó­wie­nie kle­chy. Quiss Van Hoenn rzu­cił się za nim, za­stę­pu­jąc mu drogę.

Śnieg pró­szył coraz gę­ściej. Pia­sek za­czy­nał się bie­lić.

– Miej­że Aeona w sercu, Ba­ha­rze! Eylan Ho­ugan ob­ró­cił wschod­nią gra­ni­cę w lo­do­wiec, nim Mo­uni­re się go po­zbył. On ma rację. Prócz Mo­uni­re’a nie ma dru­gie­go, który mógł­by się z nim mie­rzyć!

– Prze­puść mnie, Van Hoenn! – ryk­nął Asla­nii i od­trą­cił me­dy­ka na bok. – Mam dość two­je­go tchó­rzo­stwa! Je­że­li Looke śmie twier­dzić, że da radę trzem zjed­no­czo­nym ar­miom przy po­mo­cy jed­nej kukły, to z przy­jem­no­ścią wy­pro­wa­dzę go z błędu, a potem roz­kwa­szę ten jego na­la­ny ryj!

– Jeśli zgi­niesz, armie zo­sta­ną bez na­miest­ni­ka! Gi­va­oo już nie żyje, a Be­re­ner utknę­ła w Wiecz­nym Mie­ście przy Se­ra­phie. Bądź roz­trop­ny, do cho­le­ry! Po­trze­ba nam planu, za­ufaj swoim lu­dziom…

– Jeśli ja bym im nie ufał, nikt by tego nie robił.

Ikhar i Quhar, dwaj bra­cia Ba­ha­ra, po­ja­wi­li się na we­zwa­nie ge­ne­ra­ła.

Siwy ka­płan padł na ko­la­na i mo­dlił się tak żar­li­wie, że spra­wiał wra­że­nie ka­ta­to­ni­ka. Eylan Ho­ugan scho­dził wła­śnie po­wo­li z wydmy w kie­run­ku stru­chla­łych żoł­nie­rzy, któ­rzy oświe­ce­ni przez co bar­dziej oczy­ta­nych ka­pła­nów, roz­po­zna­li w nie­po­zor­nym chło­pa­ku nie­mo­żeb­ne za­gro­że­nie.

– Jego ruchy są sztyw­ne, wy­mu­szo­ne – za­uwa­żył medyk. – Uriah mu­siał się prze­li­czyć w usta­la­niu pro­por­cji mocy i cią­gle nie ma peł­nej kon­tro­li nad cia­łem Ho­uga­na. Niech się Aeon zli­tu­je, jeśli to nie jest nasza je­dy­na szan­sa by po­wstrzy­mać to mon­strum.

 

Eylan wszedł po­mię­dzy wo­ja­ków, któ­rzy nie­śmia­ło oto­czy­li go pół­ko­lem, lecz mimo miaż­dżą­cej prze­wa­gi li­czeb­nej, nie po­tra­fi­li choć­by spra­wiać wra­że­nia groź­nych. Zdra­dza­ło ich po­brzę­ki­wa­nie zębów i kol­czug.

– Nie po­słu­cha­li­ście. – Chło­pak sztyw­no po­wiódł pal­cem po zgro­ma­dzo­nych w pierw­szym rzę­dzie. Wszy­scy drże­li ze stra­chu i prze­ni­kli­we­go wia­tru pró­szą­ce­go śnie­giem. – Mó­wi­łem po­waż­nie. Bez Ma­xi­ma je­ste­ście skoń­cze­ni.

Wy­ko­nał pełen obrót. Chwi­lę póź­niej cały pierw­szy rząd runął na piach z po­de­rżnię­ty­mi nie wia­do­mo kiedy i czym gar­dła­mi. Po­zo­sta­łych zmro­zi­ło tylko na krót­ką chwi­lę. Nikt nie za­mie­rzał dawać się zabić w tak ża­ło­sny spo­sób, toteż mo­ty­wo­wa­ni krzy­ka­mi ka­pła­nów, żoł­nie­rze i ma­go­wie rzu­ci­li się na wroga, na co ten tylko cze­kał.

– Pod żad­nym po­zo­rem nie daj­cie mu się do­tknąć! – ryk­nął Van Hoenn, przy­go­to­wu­jąc z po­mo­cą krew­nych ma­so­we za­klę­cie lecz­ni­cze.

Eylan, ni­czym wir­tu­oz, ni­czym dzi­kie zwie­rzę prze­my­kał przez na­pie­ra­ją­cy tłum, a każdy, kogo do­ty­kał, padał tru­pem, za­mro­żo­ny w czę­ści lub w ca­ło­ści. Nie uni­kał wszyst­kich cio­sów; Uriah mu nie po­zwa­lał. Trans­mi­gra­cja mo­men­tal­nie le­czy­ła rany, ko­rzy­sta­jąc z tak wiel­kiej ludz­kiej zbie­ra­ni­ny.

– Cóż to za nie­moż­li­we za­klę­cie?! – za­piał siwy ka­płan, któ­re­mu widmo śmier­ci prze­rwa­ło modły.

– To nie za­klę­cie… – mruk­nął Quiss.

Hi­sto­ria znała tylko dwóch magów po­tra­fią­cych bez ku­mu­la­cji mocy i in­kan­ta­cji uży­wać magii. To Eylan Ho­ugan, do­ty­kiem ob­ra­ca­ją­cy w lód co tylko za­pra­gnął i Maxim Mo­uni­re, bez­wied­nie re­ge­ne­ru­ją­cy każdą ranę. Mówi się, że Van Ho­en­no­wie opa­no­wa­li magię życia, a Looke’owie magię śmier­ci, my­ślał medyk. Ale nasze rody są ni­czym przy tej dwój­ce. Ho­ugan jest uoso­bie­niem śmier­ci, więc jeśli nie spro­wa­dzi­my tutaj uoso­bie­nia życia, jak sam ra­dził…

Spoj­rzał na braci Asla­niich. Cią­gle zbie­ra­li siły.

Ota­cza­ją­cy Ey­la­na prze­ciw­ni­cy roz­pierz­chli się, a ich miej­sce za­ję­ły wstę­gi prze­zro­czy­stej cie­czy, które od­gro­dzi­ły Ho­uga­na od resz­ty wojsk. Trzy wiedź­my z rodu Hak­ki­nen wy­sy­sa­ły wodę ze zwłok po­le­głych i wła­snych ciał, a czwar­ta z nich ma­ni­pu­lo­wa­ła pły­nem, na­da­jąc mu kształt.

– Ucie­kaj, głu­pia! – wrza­snął Ho­ugan, wi­dząc, co się szy­ku­je.

Wi­ru­ją­ca, wi­ją­ca się wście­kle woda zwol­ni­ła, a wkrót­ce za­wi­sła bez ruchu w po­wie­trzu. Cza­row­ni­ce zgłu­pia­ły.

Mag przy­klęk­nął i opusz­ka­mi pal­ców mu­snął piach pod sto­pa­mi.

– Nie­skoń­czo­ne Eks­plo­zje.

Woda z chrzę­stem prze­isto­czy­ła się w lód i wy­bu­chła całą se­kwen­cją, ba­zu­jąc na cie­czy wy­cią­gnię­tej ze zwłok, wzmac­nia­na cią­gle do­sy­pu­ją­cym śnie­giem. Czte­ry wiedź­my stały się pierw­szy­mi ofia­ra­mi za­klę­cia. Dalej żoł­nie­rze, ni­czym kukły, wy­strze­li­wa­li w niebo i na boki, nijak nie mogąc się bro­nić przed takim ogro­mem siły. Za­klę­cie Ho­uga­na było praw­dzi­wym na­rzę­dziem ma­so­wej eks­ter­mi­na­cji, wszak w chwi­lę po­dwo­ił licz­bę tru­pów wzglę­dem ofiar starć z całą armią oży­wień­ców.

 

Przez uczy­nio­ną prze­zro­czy­stą, zie­lon­ka­wą ścia­nę schro­nu, Uriah Looke ob­ser­wo­wał prze­bieg bitwy z po­wścią­gli­wą sa­tys­fak­cją.

– Mam! – wrza­snę­ła nagle Lena Van Hoenn.

Ne­kro­man­ta spoj­rzał za sie­bie. Za wcze­śnie! Za por­ta­lem roz­cią­ga­ły się za­bu­do­wa­nia me­tro­po­lii. Gó­ro­wa­ła nad nią świą­ty­nia dwu­krot­nie więk­sza niż naj­wyż­sze bu­dyn­ki. Na dzie­dziń­cu wiel­ko­ści małej wsi, wśród zgro­ma­dzo­ne­go tłumu magów, żoł­nie­rzy i du­chow­nych, wy­róż­niał się mę­drzec w lśnią­cej sza­cie, ze zło­tym pa­sto­ra­łem w ręku. Se­raph. Ka­płan uzna­wa­ny za in­kar­na­cję pierw­sze­go sługi Aeona. Uriah był pe­wien, że mimo ol­brzy­mie­go dy­stan­su, pa­trzy on pro­sto na niego. A gdy Se­raph upew­nił się, że zo­stał za­uwa­żo­ny, znik­nął za mu­ra­mi świą­ty­ni-twier­dzy w to­wa­rzy­stwie naj­bliż­szych po­plecz­ni­ków.

– Looke, ty skur­wy­sy­nu! – ry­cza­ła jedna z po­zo­sta­łych na placu. – Idę po cie­bie!

To Ra­ida­na Be­re­ner, na­miest­nicz­ka wschod­niej mar­chii, zo­bo­wią­za­na bro­nić Se­ra­pha pod nie­obec­ność Ba­ha­ra Asla­niie­go. Dała się wy­strze­lić w niebo wprost w oko por­ta­lu. Jej zdol­ność prze­twa­rza­nia stanu swego ciała na lotny po­zwo­li­ła na­brać pędu po­trzeb­ne­go do osią­gnię­cia ol­brzy­miej wy­so­ko­ści, na któ­rej Gi­va­oo otwo­rzył por­tal.

Wy­star­czy­ło jedno spoj­rze­nie Uria­ha. Espen­sko­gar ode­rwał rękę od ścia­ny i kla­snął w dło­nie. Struk­tu­ra schro­nu zmie­ni­ła się jak na za­wo­ła­nie, dzie­ląc go na po­ło­wy z tu­ne­lem wy­peł­nio­nym skrzą­cy­mi dro­bi­na­mi po­środ­ku. Czę­ścio­wo za­mie­nio­na w obłok Be­re­ner z im­pe­tem wpa­dła w tę pu­łap­kę, a ma­lut­kie skal­ne ele­men­ty nie po­zwo­li­ły jej się sca­lić na po­wrót w ludz­ką formę. Na­miest­nicz­ka sto­czy­ła się po wy­dmie na wpół przy­tom­na i za­trzy­ma­ła do­pie­ro u jej stóp.

Quiss Van Hoenn, wi­dząc, co się dzie­je, na­tych­miast roz­ka­zał przy­nieść ranną do sie­bie. Klnąc pod nosem, zer­k­nął raz jesz­cze na Asla­niich, ale ni­g­dzie ich nie było. W końcu ru­szy­li.

Po­cisk magmy prze­ję­ty od jed­ne­go z braci skon­den­so­wał się wokół pię­ści Ba­ha­ra, dzię­ki czemu ge­ne­rał prze­pruł przez lo­do­wy po­li­gon, wy­mie­rza­jąc cel­nie pro­sto w głowę wroga. Ho­ugan bły­ska­wicz­nie za­re­ago­wał po­sta­wie­niem tuż przy ciele lo­do­wej tar­czy, która na nic się zdała w star­ciu z sza­le­ją­cy­mi pło­mie­nia­mi, choć swą rolę speł­ni­ła. Po­pa­rzo­ny na twa­rzy i ciele mag wy­co­fał się o trzy kroki, niby po­ko­na­ny, lecz po chwi­li to on na­pie­rał, oto­czo­ny chma­rą lśnią­cych sfer wy­pom­po­wa­nych z Asla­niie­go; wy­cią­gał przed sie­bie rękę, by zabić.

Looke za­czy­na coraz le­piej kon­tro­lo­wać Trans­mi­gra­cję, odkąd ste­ru­je tylko jed­nym cia­łem. Van Hoenn re­kom­pen­so­wał uby­tek sił ge­ne­ra­ła zdal­nym trans­por­tem swo­ich wła­snych, mając świa­do­mość, że to nie jest dłu­go­fa­lo­wa stra­te­gia. Rów­no­cze­śnie cucił spro­wa­dzo­ną do niego Be­re­ner. To się ocie­ra o zdol­no­ści re­ge­ne­ra­cji Mo­uni­re’a! Trze­ba zmie­nić stra­te­gię…

…i ude­rzyć z dy­stan­su. Ge­ne­rał rzu­cił się bie­giem przed sie­bie, by zy­skać na od­le­gło­ści. Lecz śnieg, cią­gle wzbu­rzo­ny Nie­skoń­czo­ny­mi Eks­plo­zja­mi, nie chciał mu na to po­zwo­lić. Po­ru­szał się ni­czym żywa tkan­ka, utrud­nia­jąc bieg i gro­żąc śmier­cią.

Quhar padł pierw­szy. Wrzesz­czał, wcią­ga­ny w lej ze śnie­gu i pia­chu, a potem rap­tow­nie za­milkł, wy­sa­dzo­ny we­wnątrz. Po­zo­sta­li bra­cia z ogrom­nym bólem za­re­je­stro­wa­li jego bły­ska­wicz­ną śmierć, lecz brnę­li na­przód. Oży­wie­niec nie biegł, a szedł, ema­nu­jąc przy tym upior­nie zim­nym spo­ko­jem.

Ikhar wy­two­rzył ku­li­sty ła­du­nek i wy­strze­lił go ku bratu, by ten wy­mie­rzył roz­strzy­ga­ją­cy cios. Le­d­wie to uczy­nił, śnieg sko­rzy­stał z jego nie­uwa­gi i po­chło­nął ko­lej­ne­go Asla­niie­go.

Bahar nie mógł tego prze­bo­leć. Za­trzy­mał się. Do­koń­czył ła­do­wa­nie bomby, od­wró­cił się. Eylan Ho­ugan stał, nie­pew­nie pa­trząc wro­go­wi w oczy po­śród wi­ru­ją­cych dro­bin śnie­gu.

Ge­ne­rał wy­strze­lił, wrzesz­cząc:

– Żryj to!

Eks­plo­zja ogłu­szy­ła naj­bli­żej zgro­ma­dzo­nych. Ciało Ho­uga­na, za­mie­nio­ne w krwa­wą, czę­ścio­wo zwę­glo­ną siecz­kę roz­pierz­chło się na wszyst­kie stro­ny. Bahar zdą­żył się tylko skrzy­wić w uśmie­chu, nim za­uwa­żył, że mięso jesz­cze przed ze­tknię­ciem z pia­skiem za­mie­nia­ło się w lo­do­wy pył roz­ga­nia­ny wia­trem.

Ostat­nie, co po­czuł, to chłod­na dłoń oży­wień­ca na ple­cach. Póź­niej od pasa w górę ob­ró­cił się w twar­dy jak ka­mień lód. Ho­ugan, po­ru­szo­ny, obej­rzał tylko po­now­nie swą nie­ru­cho­mą dłoń.

– Cho­le­ra! – pi­snął Van Hoenn, ude­rzył pię­ścią w za­śnie­żo­ny piach. Nie po­wstrzy­my­wał łez. – Jak on tego unik­nął? Prze­cież to było bez­po­śred­nie tra­fie­nie!

I oto na środ­ku pola po­ja­wi­li się oni. Gun Ky­ur­na­ca, wy­koń­czo­ny nie­zli­czo­ną licz­bą sko­ków, jakie mu­siał wy­ko­nać w dro­dze na front, padł, bli­ski omdle­nia. To­wa­rzysz po­mógł mu usiąść. Maxim Mo­uni­re spoj­rzał ku swemu za­po­mnia­ne­mu przez hi­sto­rię ry­wa­lo­wi, który na jego widok onie­miał.

– Żoł­nie­rze! – za­wo­łał były na­miest­nik Za­cho­du. – To wojna po­mię­dzy ma­ga­mi. Nie mu­si­cie ginąć za naszą spra­wę. Wy­co­faj­cie się.

 

– Nie­moż­li­we – prze­lę­kła się Lena. – Wy­czu­wam w nim aurę Mo­uni­re’ów i Looke’ów. Zu­peł­nie jakby był oży­wień­cem, ale prze­cież nie jest… Nie ma au­re­oli. Nie jest, praw­da, Uria­hu?

Ta sta­ru­cha miała czel­ność użyć Trans­mi­gra­cji? I to na wrogu? Looke za­ci­snął zęby, lecz na nic wię­cej sobie nie po­zwo­lił. Nic się nie stało. To tylko mała nie­do­god­ność.

– Mam szcząt­ku ich obu. Któ­ry­kol­wiek wygra, będę w sta­nie wskrze­sić dru­gie­go w pełni sił i dobić pierw­sze­go. Bądź­cie go­to­wi.

Por­tal za­ko­tło­wał się, za­bul­go­tał, a potem znik­nął. Jed­no­cze­śnie Uriah po­czuł na ple­cach cie­pło.

– Co ty wy­pra­wiasz…

– Krwa­wisz – szep­nę­ła mu do ucha Lena.

Wów­czas ne­kro­man­ta po­czuł cie­płą ciecz spły­wa­ją­cą po war­gach i bro­dzie. Kon­tro­lo­wa­nie Ho­uga­na po­chła­nia­ło nie­mo­żeb­ne ilo­ści mocy. Wkrót­ce jed­nak doj­mu­ją­ce wy­czer­pa­nie po­czę­ło opor­nie ustę­po­wać.

– Dzię­ku­ję.

 

– Do­pie­ro teraz widzę, jak wiele lat mi­nę­ło. – Eylan po­dzi­wiał si­wi­znę Mo­uni­re’a.

Wciąż obo­la­ła na­miest­nicz­ka Wscho­du sta­nę­ła u boku swego za­chod­nie­go od­po­wied­ni­ka, oznaj­mia­jąc:

– Po­mo­gę ci, Ma­xi­mie.

– Nie. Za­bierz stąd i magów, niech nikt wię­cej nie ginie. Zwłasz­cza ty, Ra­ida­no, prze­trwaj. Przy­naj­mniej jeden na­miest­nik musi prze­żyć…

Nigdy nie spo­dzie­wa­ła­by się usły­szeć takie słowa z ust sa­me­go Ma­xi­ma Mo­uni­re’a. Niemo przy­tak­nę­ła i speł­ni­ła jego po­le­ce­nie.

– Uwa­żaj – rzekł Ho­ugan. – Moje ciało jest inne…

Znik­nął i po­ja­wił się po­mię­dzy na­miest­ni­ka­mi z nie­ludz­ką szyb­ko­ścią. Be­re­ner nie zdą­ży­ła po­sta­wić gardy, lecz to nie o nią cho­dzi­ło oży­wień­co­wi. Nio­są­cą śmierć dłoń ce­lo­wał w gar­dło Mo­uni­re’a.

Gun ob­ser­wo­wał nie­wia­ry­god­ne ruchy Ho­uga­na, nie­wie­le poj­mu­jąc z za­sa­dy dzia­ła­nia jego za­klę­cia. Moc cha­otycz­nie mi­go­ta­ła do­oko­ła zgro­ma­dzo­nych. Coś jest nie tak. To nie te­le­por­ta­cja. Nie da się kon­tro­lo­wać tak roz­pro­szo­ne­go me­dium!

– Więc tak unik­nął ciosu Asla­niie­go. – Quiss Van Hoenn ob­ser­wo­wał z nie­do­wie­rza­niem, jak Maxim łapie Ey­la­na za prze­gub, wchła­nia ota­cza­ją­ce dło­nie lo­do­wa­te ob­ło­ki, a potem ciska prze­ciw­ni­kiem precz. Ten nie upada. Po­now­nie znika. – To Ta­niec Mi­go­tli­wych Zwier­cia­deł! Ma­xi­mie, on szyb­ko­ścią do­rów­nu­je Ky­ur­na­kom!

Któż mógł o tym le­piej wie­dzieć od Ma­xi­ma Mo­uni­re’a? Cią­gle przed ocza­mi ma­ja­czy­ła ba­ta­lia sprzed wieku. To miało być tylko dy­plo­ma­tycz­ne spo­tka­nie szóst­ki de­le­ga­tów na neu­tral­nym grun­cie Wscho­du. By wresz­cie zjed­no­czyć to­czo­ny kon­flik­ta­mi, po­dzie­lo­ny na dwie frak­cje Za­chód.

Na roz­kaz Mo­uni­re’a życie tchnię­te w pu­styn­ne ży­jąt­ka osza­la­ło i prze­po­czwa­rzy­ło je w oka mgnie­niu w za­ja­dłe, opan­ce­rzo­ne kule, które ru­szy­ły, plu­jąc żrącą cie­czą, na wroga. Żadne nie zdo­ła­ło do­się­gnąć Ey­la­na, czmy­cha­ją­ce­mu każ­de­mu tuż przed ude­rze­niem, a potem po­ja­wia­ją­ce­mu się w nie­do­rzecz­nie od­le­głych lo­ka­li­za­cjach.

– Mi­go­tli­we Zwier­cia­dła nie zwięk­sza­ją mojej szyb­ko­ści; wszyst­ko to miraż! Me­dium jest każdy pła­tek śnie­gu – za­wo­łał Ho­ugan. – A dalej od­twa­rza­jąc nasz po­je­dy­nek sprzed lat, zgi­niesz, Ma­xi­mie.

Sto lat temu przy­zwa­ne po­two­ry sku­tecz­nie za­sko­czy­ły Ho­uga­na. Ale chło­pak miał rację. Mag po­kro­ju Ey­la­na nie na­bie­rze się dwu­krot­nie na ten sam for­tel. Do tego śnie­ży­ca nie prze­sta­wa­ła kąsać, przez co ciało Mo­uni­re’a le­d­wie na­dą­ża­ło z re­ge­ne­ra­cją. Na­miest­nik za­char­czał więc, wy­do­był coś z głębi trze­wi i splu­nął w śnieg. Oto zni­kąd wy­ro­sła ro­śli­na wiel­ka jak ka­mie­ni­ca, która naraz roz­kwi­tła, roz­sie­wa­jąc do­oko­ła mdły pyłek.

Cie­pło? Roz­ta­piasz płat­ki. Uży­jesz teraz Hymnu, jak wtedy? Tym razem to bę­dzie twój ko­niec.

Hymn Świę­tej Kre­acji przed wie­kiem roz­sza­lał się na ru­bie­ży wschod­niej mar­chii, gdy Ho­ugan prze­rwał roz­mo­wy i za­mor­do­wał to­wa­rzysz­kę Mo­uni­re’a. Eylan skoń­czył w klat­ce z nie­mal nie­znisz­czal­nych pną­czy, go­to­wych w każ­dej chwi­li mor­do­wać.

Nie na­stał jed­nak jesz­cze czas Hymnu. W za­mian gi­gan­tycz­ne ciel­sko, przy­po­mi­na­ją­ce ro­pu­chę, wy­nu­rzy­ło się spod zwa­łów pia­chu i śnie­gu, to­cząc z pyska gęsty śluz i za­mie­rza­jąc się łapą na Ey­la­na Ho­uga­na. Stwór przy­gwoź­dził cel, choć kosz­tem utra­ty koń­czy­ny, bo ta wkrót­ce ob­ró­ci­ła się w lód. Mon­strum przej­mu­ją­co za­ja­zgo­ta­ło. Mo­uni­re nie tra­cił czasu. Przy­tknął dłoń do wiel­kie­go ciel­ska, by na­ła­do­wać je mocą i wy­sa­dzić bez cie­nia li­to­ści, nim oży­wie­niec zdoła wy­peł­znąć spod ka­mien­nych zwa­łów. Bąbel eks­plo­zji i kry­cie lodem ści­ga­ły się po ze­sztyw­nia­łym w ago­nii ciel­sku, a osta­tecz­na siła wy­bu­chu była mniej­sza, niż można by ocze­ki­wać.

Na­miest­nik Za­cho­du przy­kląkł na jedno ko­la­no i dy­szał z wy­sił­ku.

– Lor­dzie Van Hoenn – za­wo­łał siwy ka­płan. – Zrób­że coś! Pomóż Mo­uni­re’owi tak jak Asla­niie­mu przed­tem!

Medyk przy­gryzł je­dy­nie bez­rad­nie wargę.

– Lord Mo­uni­re za­ka­zał ko­mu­kol­wiek go le­czyć. Nie spo­sób zre­ge­ne­ro­wać jego gi­gan­tycz­nych po­kła­dów mocy. Bez­wied­nie wy­ssał­by wszyst­kie moje siły i mnie zabił.

Z kłę­bów wznie­co­ne­go pia­chu i wi­ru­ją­ce­go śnie­gu wy­strze­lił nisko nad zie­mią biały pro­mień, za­trzy­mu­jąc się na wy­dmie. Drugi po­szy­bo­wał w niebo. Mo­uni­re nie­zgrab­nie spró­bo­wał się prze­mie­ścić, jed­nak trze­cie ude­rze­nie do­się­gnę­ło jego barku. Po świe­tli­stym pro­mie­niu, jak po sznur­ku, po­pę­dzi­ły lśnią­ce sfery.

– Mó­wi­łem, że moje ciało jest teraz inne – wy­char­czał od­zy­sku­ją­cy w oka mgnie­niu siły Ho­ugan, wsta­jąc na drżą­ce nogi. – Looke re­ge­ne­ru­je ciało Trans­mi­gra­cją Bo­skie­go Tchnie­nia. Nawet ty tego długo nie wy­trzy­masz.

Nie zdo­łał się jed­nak nawet wy­pro­sto­wać, gdy przy­tło­czył go fio­le­to­wy obłok, z któ­re­go wy­ło­ni­ła się Ra­ida­na Be­re­ner. Na­miest­nicz­ka skrę­po­wa­ła ruchy oży­wień­ca, ucze­pia­jąc się jego ple­ców i blo­ku­jąc re­ge­ne­ra­cję.

– Teraz, Ma­xi­mie! Bij!

Nie! Mo­uni­re po­mknął pędem przed sie­bie, bo wie­dział, co zaraz na­stą­pi. Ho­ugan in­stynk­tow­nie sku­lił się, a cie­niut­ka war­stew­ka szro­nu na jego ple­cach eks­plo­do­wa­ła, mno­żąc się po wie­lo­kroć. Zmie­nio­nej w dym Be­re­ner nie spo­sób było ob­ró­cić w ka­mień, lecz i tak od­nio­sła ob­ra­że­nia od na­głe­go spad­ku tem­pe­ra­tu­ry. Na po­wrót przy­ję­ła ludz­ką formę i jesz­cze zanim upa­dła, Ho­ugan wy­two­rzył z uno­szą­cych się lo­do­wych dro­bin bicz, któ­rym sma­gnął bez wa­ha­nia.

Maxim do­padł po­mię­dzy nich w ostat­nim mo­men­cie, przyj­mu­jąc cios, który prze­żarł mu bok aż do żeber. Z kolei do Be­re­ner do­padł Gun Ky­ur­na­ca i szyb­kim sko­kiem ewa­ku­ował ranną.

Głup­cy! Eylan Ho­ugan uniósł ręce na po­le­ce­nie Uria­ha.

Tym­cza­sem Ky­ur­na­ca wy­lą­do­wał tuż obok Van Ho­en­na i z bólem spoj­rzał za sie­bie. Nie zdążę!

Oży­wie­niec wy­ma­chi­wał rę­ko­ma, jakby dy­ry­go­wał po­tęż­ną or­kie­strą, a na jego ży­cze­nie zwały śnie­gu na­kła­da­ły się jedne na dru­gie, to­piąc na­miest­ni­ka. Wszy­scy, któ­rzy jesz­cze nie ucie­kli i z duszą na ra­mie­niu ob­ser­wo­wa­li ów po­je­dy­nek, za­mar­li, gdy na środ­ku pu­sty­ni wy­ro­sła gi­gan­tycz­na lo­do­wa pi­ra­mi­da.

– Ce­sar­skie Ark­tycz­ne Sank­tu­arium! – ob­wie­ścił nie­mal z na­boż­no­ścią Ho­ugan, z rę­ka­mi wznie­sio­ny­mi ku niebu.

Na jed­nej ze ścian po­ja­wi­ła się rysa, póź­niej ręka i głowa au­ten­tycz­nie prze­ra­żo­ne­go na­miest­ni­ka Za­cho­du. Drogę do wol­no­ści wy­ty­cza­ły mu okrą­głe, plu­ją­ce kwa­sem stwo­ry. Ho­ugan tylko do­ło­żył ko­lej­ne war­stwy lodu. Po­skut­ko­wa­ło to urwa­niem lewej ręki Mo­uni­re’a, która sto­czy­ła się na piach, a jedna ze ścian Sank­tu­arium spły­nę­ła czer­wie­nią. Ponad jej gład­kość wy­sta­wa­ła je­dy­nie głowa poj­ma­ne­go na­miest­ni­ka. Na pu­sty­ni za­pa­dła cisza przej­mu­ją­ca jak nigdy dotąd.

– Zdradź mi… – char­czał upo­ko­rzo­ny Mo­uni­re. – Jak cię po­wstrzy­mać?

Przy­zwa­ny za­ło­żył ręce na pier­siach i zwle­kał z od­po­wie­dzią.

– Nie – prze­mó­wił wresz­cie. – Po­wie­dzia­łem ci już tak wiele, a ty nadal nie po­tra­fisz dać mi rady. Być może po­peł­ni­łem błąd, ufa­jąc ci wtedy, przed laty?

– Ey­la­nie… Uriah nie może wy­grać tej wojny…

– Co z cie­bie za przy­wód­ca, skoro do­pro­wa­dzi­łeś do buntu ca­łe­go klanu?!

– Nie je­stem już przy­wód­cą…

Ho­ugan szyb­ko omiótł oko­li­cę wzro­kiem.

– A jed­nak oni wszy­scy wpa­tru­ją się w cie­bie jak w ob­ra­zek! Kto­kol­wiek no­sił­by tytuł, to ty je­steś wśród nich naj­po­tęż­niej­szy. Czyż nie dla­te­go trzy­ma­łeś się życia pod­czas na­sze­go star­cia? Żeby dać im lep­szą przy­szłość?

Maxim Mo­uni­re gorz­ko za­pła­kał. Skon­ster­no­wa­ło to z po­cząt­ku Ho­uga­na, lecz osta­tecz­nie tylko go roz­ju­szy­ło. Czas po­wtó­rzyć je­dy­ne za­klę­cie zdol­ne prze­ła­mać Hymn.

Roz­rzu­cił ręce. Spoj­rzał w niebo. Całe ciało oży­wień­ca roz­bły­sło naj­czyst­szą mocą, która ni­czym błę­kit­ne pło­mie­nie wy­strze­la­ła w fir­ma­ment. Sam Ho­ugan uno­sił się tuż nad zie­mią, a pod jego sto­pa­mi wy­kwi­ta­ły lo­do­we wzory, eks­pan­du­ją­ce w stro­nę każ­dej z oko­licz­nych wydm. Wokół niego le­wi­to­wa­ły blade sfery, bez końca zni­ka­ją­ce w roz­pa­lo­nym ciele.

– Jesz­cze nie jest za późno, by pomóc temu świa­tu. Czasu nie cofnę. Ale być może, dla dobra na­szych nacji, po­wi­nie­neś odejść, Ma­xi­mie.

Ni­czym dra­pież­nik, prze­cha­dzał się przed pi­ra­mi­dą, aż nagle przy­sta­nął i rzu­cił za sie­bie, do stru­chla­łych żoł­nie­rzy skry­tych za wy­dma­mi:

– Prze­każ­cie gnoj­ko­wi od Looke’ów, że nie­któ­rych za­klęć za­ka­za­no nie bez po­wo­du.

 

Uriah cały drżał z pod­nie­ce­nia, ale i z nie­pew­no­ści. Wy­rwał się!

 

Wszy­scy ka­pła­ni Aeona padli na twarz, bła­ga­jąc pana o li­tość. Z każdą chwi­lą po­wie­trze sty­gło, ro­biąc się nie do znie­sie­nia zim­nym. Lód sku­wał piach grubą, twar­dą war­stwą.

– Czy to za­klę­cie, któ­rym Ho­ugan stwo­rzył lo­do­wiec na Wscho­dzie? – Gun stru­chlał, na widok ema­nu­ją­cej wprost do nieba mocy.

– Używa ca­łe­go ciała jako me­dium! – za­uwa­żył Van Hoenn. – To musi być jed­no­ra­zo­we za­klę­cie; tak nie­ludz­kie ob­cią­że­nie po­win­no zabić na miej­scu! Ale w sko­ja­rze­niu z Trans­mi­gra­cją… On jest nie­po­ko­na­ny!

– To po­ziom boga – jęk­nę­ła Ra­ida­na Be­re­ner.

– Wszy­scy ucie­kać!

– Broń się, Ma­xi­mie! – ryk­nął Ho­ugan i po­chy­lił się. Wy­glą­dał jak lo­do­wy ptak ob­le­czo­ny świe­tli­stym suk­nem. – Broń się albo giń!

Z pręd­ko­ścią bły­ska­wi­cy Eylan do­padł prze­ciw­ni­ka i za głowę wy­tar­gał go z lo­do­wej pi­ra­mi­dy. Gdy przed wie­kiem eks­plo­zja mocy roz­trza­ska­ła wię­zie­nie wy­two­rzo­ne Hym­nem, Mo­uni­re zda­wał się być mniej za­sko­czo­ny niż obec­nie. A teraz nie miał Hymnu, nie miał ręki, nie miał nawet woli, by prze­trwać. Obaj wznie­śli się ku niebu, jak wtedy. Jak wtedy, Mo­uni­re zdrę­twiał pod gra­dem cio­sów, a lo­do­wiec przy­ra­stał z za­stra­sza­ją­cą szyb­ko­ścią, po­chła­nia­jąc co wol­niej ucie­ka­ją­cych magów i żoł­nie­rzy, nie po­zo­sta­wia­jąc po nich nic ponad wspo­mnie­nie. Ky­ur­na­ca, wi­dząc do czego to zmie­rza, zła­pał Van Ho­en­na i Be­re­ner i roz­po­czął serię sko­ków.

Eylan Ho­ugan za­wa­hał się. Nie chciał wy­mor­do­wać, jak ostat­nim razem, wszyst­kie­go co żywe. Spoj­rzał na Mo­uni­re’a, a ten z ocza­mi czar­ny­mi jak niebo w bez­k­się­ży­co­wą noc, za­ci­skał pię­ści, a przez gruby lód w dole prze­bi­ja­ły się po­je­dyn­cze drze­wa. A jed­nak Hymn. Nie po­zwo­lę!

Ho­ugan ci­snął na­miest­ni­kiem w dół, jak za pierw­szym razem, i do­padł go, rów­nie sko­ło­wa­ne­go jak wtedy. Wów­czas nie zadał śmier­tel­ne­go ciosu. Za­wisł na świe­tla­nych skrzy­dłach nad bez­bron­nym ma­giem wspar­tym na rzad­kiej kępce krze­wu po­śród lo­do­wej pu­sty­ni, zer­k­nął na swe ro­ze­dr­ga­ne dło­nie. Je­steś wi­nien uwagi swoim pod­da­nym bar­dziej niż ja­kie­mu­kol­wiek bó­stwu, po­wie­dział wtedy. Pa­mię­taj o tych, któ­rzy ci za­ufa­li. A potem po pre­ten­den­cie to ty­tu­łu na­miest­ni­ka Za­cho­du zo­stał tylko szkar­łat­ny sy­gnet jego rodu.

Tym razem Eylan Ho­ugan nie za­mie­rzał się ha­mo­wać. Ale tym razem to nie on roz­da­wał karty. Nim wy­lą­do­wał, na­dział się na je­dy­ną rękę na­miest­ni­ka, która prze­szy­ła serce i przedar­ła ciało od pier­si po plecy. Błę­kit­na po­świa­ta jak na za­wo­ła­nie znik­nę­ła, po­dob­nie jak i sfery Trans­mi­gra­cji, gdy oży­wie­niec krztu­sił się krwią. Mo­uni­re jed­nak nie po­zwo­lił mu upaść i uło­żył ko­na­ją­ce­go sobie na ko­la­nach. Pu­sty­nia prze­isto­czy­ła się w pusz­czę.

Z od­da­li nad­cią­ga­ła Ra­ida­na Be­re­ner w to­wa­rzy­stwie dwóch męż­czyzn ze swo­je­go rodu.

– Prze­klnij­cie go, nim się od­ro­dzi! – roz­ka­za­ła.

– Stać! – ryk­nął Maxim Mo­uni­re, a tamci naraz za­trzy­ma­li się, zdu­mie­ni.

 

Trupi wi­sior trza­snął i od­padł od łań­cusz­ka, grzę­znąc w pia­chu. Van Hoenn, wy­czer­pa­na, na gra­ni­cy przy­tom­no­ści, anu­lo­wa­ła lecz­ni­cze za­klę­cie. Uriah dłu­żej go nie po­trze­bo­wał. Od­wró­co­na Droga Zba­wie­nia prze­cho­dzi­ła do hi­sto­rii. Wy­rwał się spod mojej kon­tro­li, a teraz siłą woli za­koń­czył za­klę­cie. Ey­la­nie Ho­uga­nie… Na­praw­dę byłeś ma­giem nie­wy­obra­żal­nej klasy.

 

– Przez sto dłu­gich lat nie było dnia, żebym nie wra­cał my­śla­mi do tam­te­go po­je­dyn­ku. Pa­mię­tam wszyst­ko.

Ho­ugan pró­bo­wał od­krztu­sić krew, ale był na to zbyt słaby. Czer­wo­na struż­ka mimo to wy­cie­kła mu z ust.

– Byłeś nie tylko po­tęż­niej­szy, ale i roz­sąd­niej­szy. Jak ma­ło­lat dałem się spro­wo­ko­wać, gdy za­bi­łeś wtedy tamtą dziew­czy­nę. Nie wiem, skąd wie­dzia­łeś, że była szpic­lem Im­pe­ra­to­ra. To bar­dzo w twoim stylu nie mówić wprost… Tyle lat, mi­nu­ta po mi­nu­cie, tak­so­wa­łem wspo­mnie­nia. Przy­pusz­cza­łem, że być może, jeśli ode­rwiesz się tak wy­so­ko od ziemi, Hymn prze­ła­mie zdol­ność lo­do­two­rze­nia. Bo to nie za­klę­cie, praw­da? To pełna forma two­jej na­tu­ral­nej umie­jęt­no­ści.

– Ta moc mnie za­bi­ja­ła.

– To nie był powód, by oka­zy­wać mi li­tość! Van Ho­en­no­wie na pewno zna­leź­li­by jakiś spo­sób. Był­byś o wiele lep­szym na­miest­ni­kiem niż ja.

Mo­uni­re drżał na gra­ni­cy szlo­chu. Ko­rzy­sta­jąc z prze­rwy w jego prze­mo­wie, oży­wie­niec z tru­dem ob­ró­cił głowę i po­mię­dzy drze­wa­mi uj­rzał już nie tylko Be­re­ne­rów, ale i wiele twa­rzy z in­nych rodów, a także zwy­kłych żoł­nie­rzy. Wszy­scy w na­pię­ciu ob­ser­wo­wa­li, nikt nie ośmie­lał się kalać tego mo­men­tu sło­wa­mi.

– Wtedy… mu­sia­łem mieć pew­ność, że je­steś go­to­wy na Im­pe­rium. Zo­bacz tych wszyst­kich ludzi – i to nie tylko z na­sze­go kró­le­stwa. Ufają ci. Cie­szę się, że nie za­po­mnia­łeś moich słów.

Mo­uni­re po­krę­cił głową. Chciał za­opo­no­wać. Ho­ugan jed­nak, czu­jąc nad­cho­dzą­cy kres, dodał wą­tłym szep­tem:

– Moja dusza jest już zmę­czo­na… ale bo­ha­te­ro­wie muszą żyć dalej. Sły­szysz, Ma­xi­mie? Mu­sisz… żyć…

Z nie­wy­obra­żal­nym tru­dem uniósł dłoń, by mu­snąć brody na­miest­ni­ka.

Na­stęp­nie jego ciało roz­pro­szy­ło się, za­mie­ni­ło w pył i unio­sło na wie­trze, wi­ru­jąc po­mię­dzy ko­na­ra­mi drzew. Maxim Mo­uni­re nadal klę­czał, już nie po­wstrzy­my­wał łez i tę­sk­no spo­glą­dał w górę za czło­wie­kiem, który miał od­wa­gę odejść.

 

Schron wy­ko­na­ny tech­ni­ką wie­lo­krot­ne­go kry­cia miał być nie do po­ko­na­nia, toteż Uriah Looke zdu­miał się okrut­nie, gdy w ścia­nie po­ja­wi­ła się wyrwa. In­stynk­tow­nie przy­cią­gnął do sie­bie Lenę Van Hoenn i nie po­my­lił się, gdyż nim jesz­cze opadł pył, biała włócz­nia prze­szy­ła ne­kro­man­tę, a także me­dycz­kę, którą się za­sło­nił.

– To ko­niec. – W przej­ściu sta­nął Maxim Mo­uni­re, przy­trzy­mu­jąc ja­dzą­cą się ranę po ode­rwa­nym ra­mie­niu. Naraz stało się jasne, że włócz­nia to tak na­praw­dę kość.

Uriah za­ci­snął zęby z bólu i nie­mo­cy. Spoj­rzał na Espen­sko­ga­ra – z wiel­kim roz­cza­ro­wa­niem – i nagle wszyst­ko się wy­ja­śni­ło. Gdy moc Ho­uga­na eks­plo­do­wa­ła po oko­li­cy, mag za­mie­nił się w przy­twier­dzo­ną do ścia­ny lo­do­wą fi­gu­rę.

– Nie masz skru­pu­łów, że bez za­wa­ha­nia ją po­świę­ci­łeś.

– Nie jest bez winy. Za nie­wła­ści­wie ulo­ko­wa­ne uczu­cia także się płaci.

Ne­kro­man­ta ty­ta­nicz­nym wy­sił­kiem ode­pchnął Van Hoenn. Kość z pa­skud­nym mla­śnię­ciem wy­su­nę­ła się z rany me­dycz­ki, a ona sama upa­dła, drżąc. Tym­cza­sem Looke za­fik­so­wa­ny na tru­pim wi­sio­rze, nie mógł do­się­gnąć skrę­po­wa­nej, nie­przy­tom­nej wiedź­my.

– Prze­gra­łeś.

– Czy ty tego nie wi­dzisz?! Jak po­wo­li za­tra­ca­my wła­sną toż­sa­mość? W imię czego? Boga, który pra­gnie tylko wła­dzy i wpły­wów?

Maxim Mo­uni­re wy­słu­chi­wał tego bez cie­nia wzru­sze­nia.

 – Nawet nie za­uwa­ży­li­śmy jak z dum­nych kró­lestw sta­li­śmy się mar­chia­mi. A czym­że jest mar­chia? Ru­bie­żą! Tylko że po­mię­dzy Wscho­dem, Za­cho­dem i Pół­no­cą nie ma żad­ne­go kró­le­stwa! Se­raph trak­tu­je wier­nych jak swoją wła­sność, a na­zy­wa­nie na­szych dum­nych oj­czyzn mar­chia­mi jest naj­lep­szym do­wo­dem na­sze­go upodle­nia! Po­win­ni­śmy się od­ciąć od tego pa­so­ży­ta! Czyż nie tego pra­gnął Eylan Ho­ugan? Wiary da­ją­cej na­dzie­ję? Boga do­bre­go i spra­wie­dli­we­go?

– Nic o nim nie wiesz.

Uriah Looke bar­dzo chciał coś jesz­cze dodać bar­dzo prze­ko­ny­wu­ją­cym tonem, ale nie do­stał ta­kiej szan­sy.

– I nie tobie o tym wszyst­kim de­cy­do­wać. Świat magów wydał na cie­bie wyrok. – Na­miest­nik za­ci­snął pięść. Z bólem, bo naraz do­tar­ło do niego, że Eylan i Uriah dzie­li­li ten sam scep­ty­cyzm, który i jemu wle­wał się do serca. – Nie­biań­ska Schi­zma.

Kość roz­krze­wi­ła się w ciele ne­kro­man­ty, dziu­ra­wiąc je jak sito. Krew zbry­zga­ła wnę­trze schro­nu, gdy Looke padał bez życia, z roz­kosz­nym wy­ra­zem za­sko­cze­nia na twa­rzy. Obok Lena Van Hoenn po­pi­ski­wa­ła, cała umo­ru­sa­na juchą ko­chan­ka, a de­li­kat­nym, żół­ta­wym flu­idem nie­po­rad­nie pró­bo­wa­ła za­skle­pić ranę w brzu­chu.

Gdzieś z od­da­li, spo­mię­dzy drzew, do­cho­dzi­ły po­krzy­ki­wa­nia żoł­nie­rzy. Nad­cho­dzi­li. Mo­uni­re spoj­rzał na drżą­cą rękę. Dwo­iło mu się w oczach. Spo­dzie­wa­łem się, że wraz z moją śmier­cią cała ta ol­brzy­mia ener­gia wi­tal­na bez­pow­rot­nie prze­pad­nie. Siły Miry Looke, które zwy­kłe­mu czło­wie­ko­wi star­czy­ły­by na wiele lat życia, ja zu­ży­łem w kilka chwil.

Upa­da­jąc, Maxim Mo­uni­re suk­ce­syw­nie tra­cił ja­sność umy­słu.

Wy­bacz mi, Ey­la­nie. Chyba nie speł­nię twego ży­cze­nia i spo­tka­my się szyb­ciej, niż są­dzi­łem.

Na czele nad­bie­ga­ją­cych zna­lazł się lord Van Hoenn, głę­bo­ko prze­ję­ty nagłą nie­mo­cą bo­ha­te­ra Za­cho­du.

Może mia­łeś rację i czas ustą­pić miej­sca nowym po­ko­le­niom. Qu­is­sie, bądź pew­niej­szy, a nasza mar­chia… nie, nasze kró­le­stwo roz­kwit­nie.

Ten, który pusz­czę za­mie­nił w pu­sty­nię. I ten, który pu­sty­nię prze­obra­ził w pusz­czę. Ode­szli tego sa­me­go dnia, choć nigdy nie zo­sta­li za­po­mnie­ni.