Człowiek przeciw naturze

Pierwsze, co czuję, to smak i zapach trawy.

Wstaję, otrzepuję strój i badam wzrokiem okolicę. Nie jestem do końca pewien, gdzie się znajduję, wszędzie jest zielono, choć wystające rury i lewitujące cegły trochę mnie niepokoją. Przynajmniej pogoda dopisuje.

Zaraz, lewitujące? Te ceglane bloki tak po prostu sobie wiszą i nikt nic z tym nie robi? O tym powinno być głośno, powinni tu być inni ludzie, reporterzy, dziennikarki, wojsko w końcu. Jak to tak – ciężkie i nie spada, to nie samolot przecież, tylko budulec. Nieożywiona materia sama z siebie nie może wisieć w powietrzu, do diaska!

A może śnię? Jak w ogóle znalazłem się w tym miejscu? Nie pamiętam… To może jest jednak sen! Istnieje też szansa, że biorę udział w jakimś eksperymencie, gdzie mnie uśpili, wymazali pamięć i przenieśli tutaj. Gdziekolwiek to jest.

Cóż, nie można tkwić zbyt długo w jednym miejscu, szkoda czasu. Jeśli chcę zdobyć jakieś informacje, to najprędzej w miejscu zaludnionym.

Robię kilka kroków i przede mną widzę coś w rodzaju antropomorficznego grzyba mojego wzrostu. Szybko kryję się za pobliskim, dla odmiany, przyziemnym blokiem i zerkam na bądź co bądź nietypowe stworzenie. Ewidentnie widzę coś przypominającego twarz oraz nogi, rąk nie, ale zgaduję, że te zębiska ma nie bez powodu i krzywdę wyrządzać umieją. Błądzę wzrokiem w poszukiwaniu broni, niestety nie znajduję nawet drobnej gałązki. Chcę pobiec do miniętego wcześniej drzewa, jednak czuję, jakby powietrze samo w sobie zaczęło stawiać opór. Próbuję naprzeć, ale skutkiem jest tylko rosnące zmęczenie. Ten sam efekt osiągam idąc w prawo lub lewo. Albo moja głowa nie chce ze mną współpracować, albo tak właśnie ma wyglądać eksperyment. Bez odwrotu, bez ucieczki.

Człowiek przeciw naturze.

Człowiek przeciw grzybom.

Muszę improwizować. Racjonalnie oceniam swoje szanse – z tego, co zauważyłem, stwór dosyć powoli kroczył tam i z powrotem. Szkoda, że nie mam swojej skrzynki z narzędziami – jestem całkiem silny, ale walka na pięści jakoś do mnie nie przemawia. Ten potwór w końcu może skoczyć i wgryźć w twarz, a na śmierć nawet we śnie nie mam ochoty. A jeśli to się dzieje naprawdę…

Ręce mi się pocą, serce wali jak szalone. Oh, mio Dio, za jakie grzechy! Mam przecież zwykłe, do bólu nudne życie – spokojna praca, potem telewizor, sen i tak w kółko. Dlaczego ja?

Próbuję się uspokoić, kilka głębokich wdechów powinno pomóc.

Trochę pomogło. Trzeba obmyślić jakiś plan. Gładzę po wąsie przez chwilę.

To przecież tylko grzyb, cholera. Koledzy by mnie wyśmiali, a już na pewno mój brat.

Najlepiej chyba będzie, jak poczekam, aż będzie odwrócony tyłem, wtedy zaatakuję. Element zaskoczenia to jedyne, co daje mi przewagę. Nasłuchuję, wchodzę na blok, biorę rozbieg i, niczym asasyn polujący na swój cel, ląduję na kapeluszu mego przeciwnika. Ku memu zdziwieniu on po prostu wyparował. Nie był to też proces stopniowy – przepadł z miejsca. Tak mnie to zaskoczyło, że prawie straciłem równowagę.

Czuję jednak satysfakcję. Mogę przeżyć! Mogę pokonać nawet nieznane stworzenia, choć sam do końca nie jestem pewien, jak tego dokonałem, ale ta wiedza może być przydatna – kto wie, ilu jeszcze ich spotkam albo co innego stanie mi na drodze.

Póki co zaczynam czuć głód, co trochę martwi, bo do tej pory nie zauważyłem niczego, z czego da radę zrobić obiad. Szkoda, że mój przeciwnik zniknął – z chęcią bym go upiekł. Gdybym jeszcze miał jak i czym.

Podobno we świadomym śnie człowiek może zrobić wszystko. Wystarczy że pomyśli i już! z miejsca witają go gorące i chętne kobiety, a sam zostaje miliarderem-filantropem z żelaznym kostiumem, który pozwala latać, strzelać laserami, ratować świat. A ja? Co ja mogę?

Chcę jedzenie. Burgera, dajmy na to.

Myślę o tym intensywnie. Bardzo intensywnie. Już niemal czuję smak soczystego mięsa, chrupiącego bekonu, świeżej cebulki, ogórka, sera…

I nic. Nawet bułki nie dostałem.

To może chociaż dam radę się obudzić?

Porca puttana, chyba brakuje mi doświadczenia, by we śnie robić swobodnie to, co chcę. Trudno, czas poszukać jakiś ukryty prowiant, sprzęt, cokolwiek, co pomoże przeżyć. Szkoda, że w okolicy nie ma drzew, a tamto jest poza zasięgiem. Prawdopodobnie są tu jeszcze inne, jednak wolałbym najpierw sprawdzić wszystko, co jest w najbliższej okolicy.

Może w rurze coś znajdę? Cóż, spróbować nie zaszkodzi.

Idę do najbliższej, ledwo mogę doskoczyć i chwycić jej krawędź. Już tak wisząc dochodzę do wniosku, że nie mam żadnej liny, by potem bezproblemowo wrócić na powierzchnię. Na dodatek cholera wie, co znajdę tam na dole i tylko będę się pluć, po kiego grzyba tam wlazłem.

Zerknąć za krawędź nie zaszkodzi. Jak tylko to zrobiłem, z miejsca przypomniał mi się tekst o spoglądaniu w otchłań.

Póki co rezygnuję z pomysłu i myślę, co zrobić dalej. Nagle dociera do mnie, że jeden z bloków wygląda inaczej, przypomina bardziej metalową skrzynkę z narzędziami. Nie wiem, co ma oznaczać wymalowany znak zapytania, ale za moment wszystko będzie jasne.

Tylko jak po to sięgnąć? Doskoczyć raczej nie doskoczę, jest zawieszony wyżej niż sięga rura, ale może ta lewitacja działa dopóki, dopóty ktoś nie będzie w nią ingerować?  

Uderzam pięścią w spód skrzynki i jestem przygotowany na najgorsze. Ku mojemu zdziwieniu blok poskakuje nieco i wraca do swojej ceglastej barwy, nie słyszę spodziewanego metalicznego dźwięku, zamiast tego wyskakuje z niego grzyb.

Inny niż poprzednio, choć również ma oczy, jednak poza tym nic ludzkiego w nim nie znajduję. Z ulgą stwierdzam brak kłów, pazurów, macek czy innych paskudztw, które mogłyby zrobić krzywdę. Jego zielony kapelusz w białe grochy nic mi mówi, żadnego atlasu czy przewodnika nie mam pod ręką. Gorzej, że większego wyboru też nie.

Mimo braku nóg umyka przede mną. Niewiele myśląc doganiam go i chwytam. Przez moment czuję jakbym miał w rękach jagnię, przez te oczy chyba. O ile na talerzu zjem je bez problemu, o tyle nie dałbym rady z zimną krwią zabić i dopiero potem przygotować.

Odwracam głowę i mocniej zaciskam chwyt.

Już nigdy nie pomyślę o duszonych grzybach tak samo.