Cudowne losy rodziny Dymów

Mały Jan Dym został znaleziony na ziemniaczanym polu przez ubogie małżeństwo chłopskie. Krążyły plotki, że porzuciła go tam bogata rodzina telewizyjnych wróżów, inni mówili, że wyrósł wprost z ziemi jak marchew, a jeszcze inni, że wzorem Remusa i Remulusa odchowanych przez wilczycę, Jan Dym był odchowany przez ziemniaki.

 

Uboga ro­dzi­na chłop­ska nie wni­ka­ła w ro­do­wód brzyd­kie­go dziec­ka. Przy­gar­nę­li go pod swój dach, na­uczy­li grać w ko­met­kę, wy­łu­dzać pie­nią­dze od prze­chod­niów, kraść ar­ty­ku­ły ko­sme­tycz­ne ze skle­pu.

 

Oj­ciec chłop­skiej ro­dzi­ny po­sta­wił sobie za cel edu­ka­cję znaj­dy. Od ma­łe­go uczył Jana czy­tać na książ­ce "Znisz­czyć re­ak­cyj­ny kler" Rok­sa­ny Szczęch, je­dy­nej lek­tu­rze jaka znaj­do­wa­ła w go­spo­dar­stwie.

 

Jan wy­ka­zy­wał duże zdol­no­ści czy­tel­ni­cze, miał rów­nież do­sko­na­łą pa­mięć; po pew­nym cza­sie po­tra­fił rzu­cać z pa­mię­ci ca­ły­mi aka­pi­ta­mi metod walki z kle­rem. Na siód­me uro­dzi­ny do­stał w pre­zen­cie książ­kę "Dokąd kler pro­wa­dzi pol­skę?" Ka­zi­mie­rza Cza­piń­skie­go, którą z za­pa­łem czy­tał co­dzien­nie.

 

Dzię­ki roz­le­głej wie­dzy na temat szko­dli­wo­ści kleru szyb­ko zjed­nał sobie za­rów­no sym­pa­tię szkol­nych ko­le­gów, jak i przy­chyl­ność na­uczy­cie­li. Za­pi­sał się też do sek­cji piłki ro­we­ro­wej, pró­bo­wał sił w cy­klo­tria­lu, wy­grał do­rocz­ny gmin­ny tur­niej go­to­wa­nia dor­sza w śmie­ta­nie.

 

Wszech­stron­nie uzdol­nio­ny Jan szyb­ko wzbu­dził za­in­te­re­so­wa­nie nie tylko ko­le­ża­nek, ale także czę­ści rady pe­da­go­gicz­nej. Jego mu­sku­la­tu­ra przy­ku­ła uwagę Gra­ży­ny, pięk­nej na­uczy­ciel­ki Ru­mu­no­znaw­stwa, swo­ich fa­scy­na­cji Janem nie ukry­wał też pa­lacz Zbi­gniew, wpły­wo­wy sza­brow­nik miału.

 

Jan jed­nak w tym okre­sie był cał­ko­wi­cie po­chło­nię­ty do­sko­na­le­niem umie­jęt­no­ści go­to­wa­nia dor­sza w śmie­ta­nie, opra­co­wy­wał wła­sne, re­wo­lu­cyj­ne prze­pi­sy. Mię­dzy in­ny­mi dzię­ki fa­scy­nu­ją­ce­mu uży­ciu kmin­ku wy­grał tur­niej ku­char­ski na fe­sti­wa­lu Kłu­sow­nic­twa w Lidz­bar­ku. Na­gro­dę "zło­tych wnyk" sprze­dał, pie­nią­dze za­in­we­sto­wał w dwie tru­skaw­ko­we gumy "Bo­omer", które za­mie­rzał zjeść za dzie­sięć lat.

 

Tym­cza­sem zbli­ża­ła się ma­tu­ra. Gdy inni uczy­li się do tak trud­ne­go prze­cież Ru­mu­no­znaw­stwa, Jan ca­ły­mi dnia­mi ślę­czał nad ry­ba­mi i kmin­kiem. W dniu ma­tu­ry nie umiał nic. Nad jego życie nad­cią­ga­ły ciem­ne chmu­ry.

Nie zdo­był na ma­tu­rze ani jed­ne­go punk­tu. Wy­szedł przed cza­sem, wró­cił pro­sto do swo­jej pra­cow­ni ryb­nej.

I byłby nie zdał gdyby nie uzna­nie dy­rek­tor­stwa dla jego umie­jęt­no­ści ku­char­skich oraz wsta­wien­nic­two wpły­wo­we­go sza­brow­ni­ka miału, który pra­gnał za­cho­wać ano­ni­mo­wość.

 

Jan miał ma­tu­rę w kie­sze­ni i całe życie przed sobą. Po­wo­li nu­dził się go­to­wa­niem dor­sza, a na pierw­szym miej­scu za­czy­na­ły in­te­re­so­wać go ko­bie­ty.

 

Ko­bie­ty i rzeź­bie­nie lu­dzi­ków z masy sol­nej.

 

Po­szedł na stu­dia, na kie­ru­nek kar­to­gra­fia i tem­pe­row­nic­two kre­dek. Wahał się jesz­cze mię­dzy spa­wal­nic­twem okrę­tów a no­si­wo­do­znaw­stem, ale osta­tecz­nie wy­brał tak, jak mu serce pod­po­wia­da­ło.

 

Na uczel­ni zo­stał sta­ro­stą roku, skarb­ni­kiem grupy, i mi­ste­rem brwi ca­łe­go wy­dzia­łu. Dużo też w tam­tym cza­sie cho­dził na rę­kach dla przy­jem­no­ści, po uli­cach, do kio­sku, wszę­dzie. Zor­ga­ni­zo­wał ruch stu­denc­ki, ma­ją­cy do­pro­wa­dzić do oba­le­nia ma­soń­skiej wła­dzy nad świa­tem, na­zwa­li się "Go­łę­bie Dzio­by" i na ze­bra­niach oglą­da­li mecze Chi­ca­go Bulls z cza­sów gdy grał Jor­dan.

 

Na pierw­szej sesji nie za­li­czył tem­pe­row­nic­twa ko­zi­kiem kre­dek świe­có­wek. Ka­me­ruń­ski wy­kła­dow­ca był bar­dzo dro­bia­zgo­wy a Jan nie przy­go­to­wał się do eg­za­mi­nu zbyt su­mien­nie, bo­wiem całą noc przed te­stem otwie­rał i za­my­kał lo­dów­kę dla za­ba­wy.

 

Na szczę­ście za­li­czył eg­za­min w sesji po­praw­ko­wej, a ka­me­ruń­czy­ko­wi tak za­im­po­no­wał swo­imi od­po­wie­dzia­mi, że od tej pory stali się przy­ja­ciół­mi. Jan za­pro­sił Ma­zin­gę (tak się mówi na ka­me­ruń­czy­ków) do sie­bie, gdzie całą noc dla za­ba­wy otwie­ra­li i za­my­ka­li lo­dów­kę, co sce­men­to­wa­ło ich przy­jaźń.

 

Na dru­gim se­me­strze zo­stał wy­bra­ny sze­fem stu­denc­kie­go koła fanów ligi ping ponga ko­biet. Ma­zin­ga wkrę­cił go też w wi­ce­za­stęp­stwo grupy dys­ku­syj­nej o jaj­kach na mięk­ko i pie­lu­chach.

 

Ma­zin­ga pró­bo­wał go za­in­te­re­so­wać swoją pasją do me­ta­lur­gii, a także zbie­ra­niem ka­len­da­rzy z wi­ze­run­kiem świę­tej Anie­li z Sie­praw, ale w tym cza­sie Jan wsiąkł bar­dzo w akcję pro­pa­gu­ją­cą mó­wie­nie na port­fel "kiesa", co bar­dzo go po­chła­nia­ło.

 

Wła­ści­wie tylko dzię­ki po­mo­cy Ma­zin­gi zdał sesję dru­gie­go se­me­stru, ca­ły­mi dnia­mi bo­wiem zni­kał roz­le­piać pla­ka­ty "port­fel=kiesa", albo był nie­obec­ny my­śla­mi, pla­nu­jąc nowe po­su­nię­cia akcji. Szcze­gól­nie, że wal­czył ze stron­nic­twem pro­pa­gu­ją­cy­my mó­wie­nie na port­fel "trzos", mu­siał więc za­wsze wy­prze­dzać ich o krok.

 

Nie­mniej jed­nak był szczę­śli­wym stu­den­tem trze­cie­go se­me­stru, miał co praw­da drob­ne pro­ble­my z kar­to­gra­fii nie­miec XV wieku, ale dał sobie radę.

Ko­le­żan­ki in­te­re­so­wa­ły się nim już od czasu gdy na pierw­szym roku wy­czy­niał cuda swoim jojo, a ich po­ciąg do Dyma wzmógł się tylko gdy za­czął cho­dzić w eks­tra­wa­ganc­kich ko­szu­lach bez ple­ców. Mie­wał prze­lot­ne ro­man­se, żadna jed­nak na stałe nie zdo­by­ła jego serca.

 

Bli­sko była Jo­an­na, która nie tylko do­rów­ny­wa­ła Dy­mo­wi w jojo, ale rów­nież im­po­no­wa­ła mu wie­dzą na temat fli­sac­twa i bu­do­wy tra­tew; jed­nak­że nie po­dzie­la­ła ona jego naj­więk­szej pasji: otwie­ra­nia i za­my­ka­nia lo­dów­ki dla za­ba­wy, wsku­tek czego ro­ze­szli się szyb­ko.

 

Na trze­cim se­me­strze jed­nak na ich kie­ru­nek do­pi­sa­ła się nowa dziew­czy­na. Nie od razu wpa­dła Dy­mo­wi w oko: nie miała w końcu nóg, a Dym lubił jak dziew­czy­na ma nogi.

 

Jed­nak gdy oka­za­ło się, że jed­nak ma nogi, bo tylko tak dziw­nie usia­dla, że nie było ich widać, to Dym żywo się nią za­in­te­re­so­wał.

 

Nie on jeden: pod jej cza­rem był także Ma­zin­ga.