- Opowiadanie: ninedin - Opowieści małżeńskie

Opowieści małżeńskie

EDIT: W wyniku konsultacji i dyskusji zmieniłam w tekście inicjały imion bohaterek na pełne imiona.

Drugie z napisanych czterech (a zaplanowanej większej ilości) szortów/ krótkich opowiadań mitologicznych, przetwarzających mityczne opowieści z tradycji greckiej i rzymskiej.

Dyżurni:

regulatorzy, adamkb, homar, vyzart

Biblioteka:

Finkla, drakaina, Staruch

Oceny

Opowieści małżeńskie

Może tak: pewnego razu były sobie dwie dziewczyny. 

 

Spotkały się pierwszy raz w pewne przedpołudnie, na brzegu morza. Słońce, jaskrawe i wszechwidzące, wspinało się po niebie. Tam się pierwszy raz zobaczyły: Medea, czarodziejka z księżycem wyglądającym z wysoko upiętych włosów i Alcesta, ciągle panna, schowana, jak miała w zwyczaju, za kordonem młodszych sióstr-królewien. Medea miała ze sobą kociołek i garść ziół o duszącym zapachu. Alcesta miała swoje zdanie na temat całej tej procedury.

Pewnie były w tym samym wieku, choć Medea, przybyszka z dalekich stron, miała już za sobą małżeństwo, macierzyństwo i jakieś jedno czy drugie morderstwo. Po dziadku i ciotce odziedziczyła jednak wiecznie młodzieńczy wygląd, a słońce ją, z oczywistych rodzinnych powodów, kochało. W efekcie trudy podróży na koniec świata ledwie było po niej widać.

Alcesta, najstarsza z rodzeństwa, stała milcząca i nieprzekonana do całego pomysłu. Generalnie nie lubiła się kłócić. Tyle że ojciec chorował: dworzanie szeptali po kątach, powtarzając imiona pretendentów i kiwając głowami nad faktem, że księżniczki ciągle bez mężów. Alcesta była dobrą córką, ale nie miała złudzeń: ojciec nie zdobył tronu uczciwie, a utrzymał go bynajmniej nie dzięki łagodności i dobremu sercu. I Alcesta i jej siostry jedno wiedziały za to na pewno: gdyby król umarł – kiedy umrze – nikt się za nimi nie ujmie. Alcesta nie miała pomysłu, co z tym zrobić. Jej siostry miały, niestety, i stąd to spotkanie w południe i ta obca kapłanka-wskrzesicielka, z księżycem we włosach i kotłem pełnym nieprzyjemnych, wężowych ziół.

Martwy baran i jego dalsze losy prawie przekonały Alcestę. Najpierw było truchło i smród brudnej wełny, mieszający się z dymem od zapalonego pod kotłem ognia. Potem – mdły zapach zupy z baraniny, przepędzony jednak przez słodką woń mleka i łąk, kiedy tylko z gorącego kotła, wbrew wszelkim prawom natury, wyskoczyło ożywione, odmłodzone jagnię. Mimo wszystko Alcesta ciągle nie była pewna. Siostry zrzędziły i przekonywały: czuła ich strach i narastające poczucie, że muszą coś zrobić, coś, cokolwiek, natychmiast, zanim ojciec umrze. Pamiętała, że stały wtedy w kręgu, pod palącym słońcem, i kłóciły się przyciszonymi, syczącymi szeptami. Medea starała się nie patrzyć na nie wszystkie z politowaniem.

Siostry w końcu postanowiły, zakrzyczały Alcestę i zdecydowały, że będą potrzebować większego kotła i siekiery. Alcesta zrezygnowała – nigdy nie umiała się kłócić. Pozostało jeszcze wskazać, kto co zrobi. 

Alcesta kategorycznie odmówiła udziału w samym zabójstwie. W ogóle chciała się wymigać, ale się nie udało: została wysłana do ćwiartowania zwłok. Medea leżała w tym czasie na pokładzie statku, u boku swego męża, który – choć planujące ojcobójstwo królewny o tym nie wiedziały – gdyby nie ich ojciec, byłby królem.

Nigdy, nawet wtedy, kiedy zamknęły się za nią dobrowolnie otwarte bramy śmierci, Alcesta nie zapomniała, jak razem z najmłodszą siostrą dzieliły siekierą zmaltretowane ciało ojca. Potem kosze; zmyć krew z podłogi; kosze na wózek, obok wielkiego kotła, i biegiem, pod blednącym księżycem, nad brzeg morza.

 

Po północy. Medea już czeka na plaży. Księżyc odbija się w wodzie, która wypełnia kocioł aż po brzegi. Alcesta nawet zauważa, że czarodziejka tym razem robi coś inaczej: odkłada długi korzeń wężymordu do kosza, zamiast dorzucić go do spienionej, rzadkiej cieczy. Ale Alcesta nie może myśleć, udręczona gorącem i unoszącym się dookoła zapachem. Kocioł bulgoce. Na powierzchni tłustego wrzątku pływają pasma długich, siwych włosów.

Zawartość kotła dawno zdążyła ostygnąć, kiedy do królewien dotarło wreszcie, że tym razem żadnego zmartwychwstania nie będzie.

 

Medea, oczywiście, to wszystko zaplanowała – dokładnie tak, jak zaplanowała, parę lat później, polityczne zabójstwo dzieci. Nie wszystko jej wyszło, nie tym razem. Owszem, króla pochowano, królewny-ojcobójczynie poszły na wygnanie, tylko Alcesta, jako ta jedna niewinna, została sama w pałacu. Jednak Medea i jej mąż też musieli uciekać, otoczeni złą sławą podżegaczy i czarowników (Medea oczywiście miała już dalsze plany).

 

Alcesta z kolei nie chciała już nic planować. Powiedziała “tak”, kiedy tylko się znalazł pierwszy kandydat na męża – widocznie ktoś jednak uwierzył jej zapewnieniom, że była niewinna, pomyślała, gdy prosił o jej rękę. Był ślub. Urodziła pierwsze dziecko mniej więcej wtedy, kiedy Medea zabiła swoje.

Nic nie było doskonałe, oczywiście. Zanim Alcesta przyjechała do prowincjonalnego pałacu męża, już wiedziała, że nie zawsze mieszkał tam sam. Był taki chłopak, ostrzegła ją służąca: długowłosy, jasnooki, nikt nie wiedział, skąd przyszedł i dokąd poszedł po roku służby. Przez rok byli z królem nierozłączni, gdzie jeden, tam i drugi. Był piękny, mówili ludzie, naprawdę piękny, i tak pięknie śpiewał.

Alcesty to nie dziwiło. W ogóle niewiele ją dziwiło. Wyszła za swojego prowincjonalnego księcia, wprowadziła się do jego domu i pokornie znosiła humory jego matki czy złośliwości ojca. Mąż, musiała przyznać, traktował ją poważnie. Od kiedy się pobrali, skończyły się wizyty pięknych śpiewaków. Urodziło się dziecko, potem drugie. A potem, kiedy pewnego dnia przynieśli go sinego z pola do pałacu, mąż rwącym się głosem opowiedział jej o tamtym jasnowłosym, jasnookim młodzieńcu-bogu. O zakochaniu. O zobowiązaniach. O tym, że akurat dla niego śmierć niekoniecznie musi wszystko kończyć.  

Alcesta nie słuchała. Patrzyła na męża, którego serce zakrztusiło się w upalny dzień, kiedy nadzorował żniwa, i myślała o zapachu mokrych, siwych włosów, o kotle z wężowymi ziołami pod niepewnym księżycem.

Ktoś musiał umrzeć, żeby żyć, wbrew śmierci, mógł ktoś. Zaczęły się więc targi. Najpierw więźniowie. Alcesta od razu wiedziała, że nic z tego nie będzie: wymuszone samobójstwo nie spełniało warunków kontraktu. Potem teść powiedział “nie”. Teściowa odmówiła. Służący uciekli i pochowali się po lasach. Ona sama jednego była pewna: ona na pewno, za nic w świecie, tego nie zrobi. Nie umrze za męża i nie pójdzie przed czasem w zaświaty. W podziemiu ktoś na nią czekał, a ona stanowczo nie była gotowa na to spotkanie.

No tyle że nie było wyjścia, a Alcesta zawsze była grzeczną dziewczynką. Teść patrzył na nią oskarżycielsko. Teściowa mruczała coś o niewdzięcznicach, doradcy męża podkreślali, że królestwo bez króla, że pusty tron, że dzieci małe…

– Mógłbyś tak? – spytała w końcu męża, gdy leżał, z posiniałą twarzą, ciężko oddychając, w ich małżeńskim łożu. – Naprawdę chcesz, żebym to zrobiła?

Nie odpowiedział; nie zaprzeczył. Taka odpowiedź musiała jej wystarczyć. Bał się, ona też się bała: któreś musiało ustąpić.

Tego samego dnia zaczęła się przygotować do umierania.

 

Pusty pokój, przysłonięte okna. Mąż – jego serce pewnie już zdrowe – krząta się po domu, nadzoruje przygotowania do uroczystości: stypa po królowej oznacza przecież mnóstwo roboty. Z dołu dobiegają hałasy, krzyki, ktoś, nieoczekiwanie, wybucha śmiechem, ktoś otwiera i zamyka drzwi.

Alcesta nie musi nic robić – leży na łóżku, dłonie splecione na piersi, obol w ustach, i myśli tylko o jednym.

Wyobraża sobie to pierwsze spotkanie po latach. Ojciec, Alcesta wie o tym doskonale, nigdy nie zapominał i niczego nie wybaczał, a wykręty go nie interesowały. Królowa nie ma wątpliwości, że bardzo starannie zaplanował dla niej wieczność.

Nadchodzi noc. Cienie kłębią się w pokoju. Alcesta nie słyszy żadnych kroków w ciemności, żadnej zapowiedzi nadchodzącej śmierci. Ot, nagle, widzi w drzwiach mężczyznę o czarnych skrzydłach. Skrzydlaty wyciąga do niej rękę. Pora iść, myśli Alcesta. Ojciec nie lubi czekać.

Podnosi się niepewnie, cicho, bez niecierpliwości. Przynajmniej dzieciom będzie dobrze, tłumaczy sobie: mąż przysiągł na wszystkie świętości, że nie będzie żadnej macochy, póki nie podrosną.

 

Kiedy potężnej budowy siłacz z wrzaskiem wpada przez uchylone drzwi i zaczyna okładać skrzydlatego przybysza maczugą, Alcesta, z głową pełną już śmierci i ojca, nie ma nawet czasu się zdziwić. Zawsze jest ze mną coś nie tak, myśli tylko: koszmar zamiast wskrzeszenia, śmierć dla męża zamiast życia z mężem, farsa z siłaczem i jego maczugą zamiast wzniosłej tragedii umierania. Jeszcze nie wie, że dalej będzie tylko gorzej.

 

Śmierć, kulejąc, ucieka w zaświaty. Siłacz oczekuje teraz entuzjazmu: została przecież uratowana! Zaczyna opowiadać Alceście jakąś pokrętną historię: coś o służących (prosili o ratowanie pani), o jej mężu (ponoć nie powiedział siłaczowi, że w domu jest żałoba, i zaprosił na imprezę), bogach (”No jak to tak imprezować w domu żałoby? To obraża bogów!”), o tym, że jego, siłacza nad siłaczami, nikt nie powinien okłamywać i o ty, oczywiście, jak by tu ukarać tego kłamczucha.

 

Kończy się to wszystko tak, że Alcesta, w welonie szczelnie osłaniającym twarz i ramiona, stoi milcząca u boku siłacza z maczugą i słucha, jak ten namawia jej męża, by ją zdradził i wziął ja za żonę (Ja już wiem, żeś owdowiał, jak to tak dzieci bez matki chować? Popatrz, kuzynkę przywiozłem. Męża dla niej szukam. No co, z moją kuzynką się nie ożenisz?!). Alcesta widzi, że mąż się waha, że waży swój strach przed bogami i złamaniem przysięgi i lęk przed obrażeniem legendarnie temperamentnego gościa. Mąż kiwa powoli głową, zagryza wargi; A. zna ten wyraz jego twarzy i rozumie, że już została zapomniana.

Kiedy siłacz przedstawia ją jej własnemu mężowi jako przyszłą macochę jej własnych dzieci, Alcesta nie może się nawet rozpłakać. Nie czeka na moment zdjęcia welonu i minę swego obecnego i przyszłego męża. Znowu nie tak, myśli: tym razem, zamiast radości, będzie tylko koszmarne wzajemne zakłopotanie.

 

Mniej więcej w tym samym czasie Medea-morderczyni, w obecności tłumnie zebranych bogów i herosów, wychodzi za Achillesa na Wyspach Błogosławionych.

Koniec

Komentarze

Przy okazji: czy to w ogóle jeszcze jest szort, czy powinnam zmienić kategorię na “Opowiadanie”?

ninedin.home.blog

Na opowiadanie z całą pewnością. Napisane, według mnie dobrze, ale nudno. Nie przebrnąłem do końca. Kolejne, czego mógłbym się czepnąć, to brak imion bohaterek, a same litery. Czyni je to bezosobowymi i nieco się przez to gubiłem w lekturze. 

Zaufaj Allahowi, ale przywiąż swojego wielbłąda.

Ja bym dała imiona, bo to jest zestaw niekoniecznie najbardziej znanych mitologicznych opowieści, nawet z mitu o Medei przeciętny człowiek zna inne kawałki (do powrotu z Kolchidy, obstawiałabym).

http://altronapoleone.home.blog

Trochę się tym razem zagalopowałaś, Autorko :)!

Historia nasycona szczegółami mitologicznymi, i to jest fajne. Ale już niefajne jest, że nie wiadomo o kogo chodzi. Choć mitologię znam nieźle (jak mi się wydaje), to już dowiedzenie się, kto to jest A., wymagało guglania. Czyli pomysł z inicjałami dla niespecjalistów – chybiony. 

Poza tym – jest kilka babolków:

– “wieczny młodzieńczy wygląd” – raczej “wiecznie młodzieńczy”;

– “odmłodzone jagnię” – wydaje mi się, że to jagnię było wskrzeszone;

– “Kocioł bulgoce” – a nie zawartość kotła?

I jeszcze się gdzieś pojawia “kKróla”.

Reasumując – to opowiadanie, dzięki sztuczce z inicjałami, wyszło zbyt hermetyczne moim zdaniem.

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Bardzo dziękuję: może tego nie widać, ale we wprowadzeniu zapytałam, czy pomysł z inicjałami jest dobry, bo sama nie byłam pewna. EDIT: teraz usunęłam to pytanie, za to zastąpiłam inicjały (zlatynizowanymi) wersjami imion bohaterek.

 

Tekst jest stary, napisany w pierwszej wersji naprawdę lata temu (jakoś w 2007) i dziś już nie byłam pewna, czy coś, co wtedy wydawało mi się dobrym pomysłem, rzeczywiście działa. Wtedy sądziłam, że to jest takie, bo ja wiem, “uniwersalizujące”, że nie trzeba wiedzieć, kim one (mitologicznie) są, żeby tę historię o pechowej dobrej dziewczynie i skutecznej dziewczynie bez skrupułów walczącej o swoje odczytać – teraz nie byłam w pełni przekonana, Najwyraźniej słusznie miałam wątpliwości. Zrobię eksperyment i zmienię im inicjały na imiona – dajcie proszę znać, jeśli macie czas/ochotę, czy tak będzie lepiej.

ninedin.home.blog

Czytałam już po rozwinięciu inicjałów, wcześniej chyba nie zorientowałabym się, o kogo chodzi.

O ile dobre jako przybliżenie smutnej historii Alcesty, to nie do końca działa pokazanie kontrastu między nią a Medeą – pewnie przez różnicę w objętości poświęconego im tekstu.

I would prefer not to. // https://www.facebook.com/anmariwybraniec/

Lepiej, zdecydowanie :) Ale dałabym Alkestis, mimo wszystko… Alcesta pobrzmiewa mi Mikołajkiem ;)

http://altronapoleone.home.blog

A tym razem zabrakło mi klimatu. Obok ładnych, nastrojowych inscenizacji są tutaj fragmenty, kiedy dość beznamiętnie streszczasz mit, np.:

Medea, oczywiście, to wszystko zaplanowała – dokładnie tak, jak zaplanowała, parę lat później, polityczne zabójstwo dzieci. Nie wszystko jej wyszło, nie tym razem. Owszem, króla pochowano, królewny-ojcobójczynie poszły na wygnanie, tylko Alcesta, jako ta jedna niewinna, została sama w pałacu. Jednak Medea i jej mąż też musieli uciekać, otoczeni złą sławą podżegaczy i czarowników (Medea oczywiście miała już dalsze plany).

Oczywiście, to jest jakiś pomysł, pokazać starą legendę jak notkę prasową, ale brakuje mi tutaj konsekwencji.

 

Dziękuję, dałeś mi, tak jak zresztą poprzednie komentarze, do myślenia: jak to zrobić, co zrobić, żeby było lepiej? Popracuję nad stylistyką tych “przejściowych” fragmentów.

ninedin.home.blog

Muszę ze smutkiem przyznać, że mi się nie podobało. :( Ton narracji był chłodny i sprawozdawczy. Miałem wrażenie, że nie chcesz pominąć żadnego mitycznego szczegółu i przez to umieszczasz w tekście nadmiar dygresji. Jeśli coś jest ważne dla historii, warto rozwninąć to w scenę. Jeśli nie jest ważne, być może należałoby to wyrzucić?

Wydaje mi się, że, by wciągnąć czytelnika w prozę, należy przedstawić mu perspektywę z wnętrza sytuacji, zamiast z zewnątrz sytuacji. Jako przykład tej zasady chciałbym przytoczyć doskonałego Kamień i krew, gdzie autorka perfekcyjnie wywiązała się z tego zadania.

Medea miała ze sobą kociołek i garść ziół o duszącym zapachu. Alcesta miała swoje zdanie na temat całej tej procedury.

To ładne, zabawne. :)

Herakles straszny wieśniak w Twojej opowieści :D

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

Nawiasem mówiąc, pod koniec została ci jedna A.

 

A ja przeczytałam jeszcze raz i chyba wiem, co mi ciągle zgrzyta: że fragmenty bardzo szczegółowe (Peliady, początek historii Alkestis) przeplatają się z takimi streszczeniowymi, skrótowymi. To nawet byłby jakiś pomysł na narrację, ale musiałby być lepiej widoczny jako zamierzony, bardziej konsekwentnie przeprowadzony w całym tekście.

 

Mnie się osobiście ten narracyjny dystans nawet podoba, taka reportażowość, ale można by ją udoskonalić. Tekst pozostanie chłodny, ale właściwie dlaczego nie.

 

Wisielec – Herakles nie był, najoględniej mówiąc, jakimś szczególnie wyrafinowanym herosem ;)

http://altronapoleone.home.blog

Całe opowiadanie gna do przodu, nie dając czytelnikowi żadnej szansy żeby się pochylił nad tym, co przeczytał czy jakoś wczuł w sytuację. Relacjonujesz baaaaaardzo dużo w stosunkowo niewielkiej ilości znaków: ta zrobiła to, tamta co innego, ktoś tam jeszcze coś, mieszasz to jeszcze z wydarzeniami przyszłymi i mimo, że opowiadanie jest dość liniowie, to miałam wrażenie chaosu i natłoku informacji – co w pewnym momencie zaczęło nużyć (gdzieś od momentu po ugotowaniu ojca). Czytelnik nie ma okazji związać się z tym, co czyta i z bohaterkami. Mam wrażenie, że za bardzo skupiasz się na szczegółowym oddaniu mitów i wszystkich, naprawdę wszystkich!  wydarzeń zamiast opowiedzieć je po swojemu.

Podobał mi się pierwszy fragment kursywą – zwolniłaś, kilka zdań poświęcając na opisanie jednego zdarzenia, pozwoliłaś czytelnikowi odczuć wyczekiwanie Alcesty na zmartwychwstanie ojca i uświadomienie sobie, że nie nastąpi.

 

Na powierzchni tłustego wrzątku pływają pasma długich, siwych włosów.

Mocne zdanie. Pokazałaś rzeczywistość, z którą musiała zmierzyć się Alcesta :-)

 

A potem znowu gnasz do przodu ;-)

It's ok not to.

Fajne zestawienie, interesująca historia wyszła.

Jest tak, jak pisała Drakaina – kojarzę Medeę (głównie z tego, że zabiła dzieci na złość mężowi), ale Alcesty już nie.

No cóż – grzeczne dziewczynki idą do nieba, niegrzeczne idą, gdzie mają ochotę.

Mam wrażenie, że nadal mocno trzymasz się wyjściowego mitu, ale nie aż tak kurczowo, jak w poprzednim odcinku. Albo słabiej znałam fabułę, więc wyszło ciekawiej.

Babska logika rządzi!

Nie wiem, jakoś nie ruszyło. Losy niby ciekawe, ale właściwie przeczytałem i tyle. Jakbym przeczytał streszczenie czyichś losów. Choć motyw z przetykanymi tekstami w kursywie mi się spodobał.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Podobał mi się dystans, z jakim opowiedziałaś tę historię. Sama historia ciekawa, choć chwilami pędzie na złamanie karku, a ostatni akapit jest dla mnie mocno niezrozumiały. Mitologicznego pierwowzoru nie znam, więc historia była dla mnie całkiem nowa.

Mało interesujące opisanie mitu własnymi słowami. Znużyło. :(

 

i o ty, oczy­wi­ście, jak by tu uka­rać tego kłam­czu­cha. –> Literówka.

 

by ją zdra­dził i wziął ja za żonę… –> Literówka.

 

A. zna ten wyraz jego twa­rzy… –> ?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No, mnie też nie porwało :(

Przynoszę radość :)

Nowa Fantastyka