W białych rękawiczkach

Zgrabnie i nie nudzi, choć tekst nie ucierpiałby, gdyby dodano mu nieco więcej fantastyki – po ogoleniu Twojego szorta brzytwą Lema wszystko pozostaje bez zmian i jedynie obraz reprezentuje fantastyczny aspekt. Sympatyczny ten Staś, miałam nadzieję na szczęśliwe zakończenie, więc mi trochę przykro. Masz beztroską łatwość w przekształcanie czegoś pozornie nudnego na ciekawe, co bardzo umiliło mi czytanie, zazdroszczę skilla :)

XXth Century Fox – :D!

Jeśli “rozżeźwione” pochodzi od “rzeźwości”, to ort Ci się zalągł niestety.

Wodór – zaczęto z niego rezygnować pod koniec wojny, bo sterowce wypełnione wodorem łatwo i nader efektownie wybuchały. Myślę, że latający okręt w roku 1920 powinien być już wypełniony helem. I jeszcze napis “Hollywood” – z tekstu wynikałoby, że Fuchs i Łabęcka znajdują się w USA w 1921, może 1922 roku, a napis ustawiono w 1923 roku.

A poza tym – opowiadanie z rodzaju takich, jakie lubię. Historia alternatywna, ciekawe smaczki i niebanalna historia. Mnie się bardzo!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

@ Żongler – Oprócz latającego statku zostaje jeszcze historia alternatywna (mechaniczne pająki i wynik bitwy). A Staś sam się prosił ;-) Dzięki.

@ Staruch – Błąd poprawiam . Co do wodoru, to był nim wypełniony jeszcze Hindenburg kilkanaście lat później, przez embargo na hel. Myślę, że w przypadku uzyskania takiej potęgi przez bolszewików, też mogliby liczyć na takie embargo ze strony USA. Co do napisu, to wcześniej stało tam właśnie HOLLYWOODLAND, a w 1923 usunięto cztery ostatnie litery. Dziękuję.

Hm, Vedyminie – Wiki podaje, że napis ustawiono w 1923 roku. I wtedy rzeczywiście był to “HOLLYWOODLAND”. A “LAND” usunięto w 1949 roku.

Ale to w końcu – historia alternatywna i Twoje opko :)!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Rzeczywiście. Nawet korzystałem z tego samego źródła. Nie wiem, jak to czytałem. Ale czas nie jest ściśle określony, poza tym mógł wystąpić efekt motyla :P

Bardzo fajne :) Lubię takie opisywanie nieheroicznych detali alternatywnej rzeczywistości.

A kwestie helu i wodoru omijałbym z daleka, ponieważ tego typu konstrukcja za żadne skarby nie poleciałaby na jednym i drugim, bez jakiejś powierzchni nośnej, balona, albo czegokolwiek, co wyniosłoby tony żelaza w powietrze. A tutaj ewidentnie działa eter albo promienie z kosmosu :D

XXI century is a fucking failure!

Z moich szacunków wynikało, że przy ograniczeniu objętości metalu (stop aluminium) do ok. 25 m^3, czyli grubości blachy rzędu 2-4 mm, byłoby to na granicy możliwości. Pytanie tylko, czy taka konstrukcja wytrzymałaby choćby statycznie.

Melduję, że przeczytałam.

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Zupełny drobiazg: Robert Wiene był Niemcem, końcowe “e” w nazwisku się wymawia – a więc nie Roberta Wiene’a, tylko Wienego, jak Goethego i Rilkego. :)

ninedin.home.blog

Dzięki, Ninedin.

Veni, vidi, legi.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Interesujące podejście, mniej militarne, a bardziej filmowe i społeczne. Nawiązania do 20^th Century Fox nawet ja rozpoznałam. ;-)

Szkoda, że bohater skończył jak skończył.

Fragmenty z gazet ładnie urozmaicają, nawet stylizacja jest.

szto z wami niczego ne sluszitsia.

Ja bym napisała “słuczitsia” albo jakoś podobnie.

Babska logika rządzi!

Interesujące podejście, mniej militarne, a bardziej filmowe i społeczne.

Cieszę się, że się to spodobało, bo było to jedno z głównych założeń.

Bohater przynajmniej spadł z wysokiego konia :-)

Transkrypcję zmieniam zgodnie z sugestią, słabo znam rosyjski.

Dzięki.

Z wysokiego lisa… ;-)

Babska logika rządzi!

Interesujące,  przeczytałam z przyjemnością.  Tym większą,  że tę grafikę również miałam na celowniku ;) Sposób prowadzenia narracji nasuwal mi na myśl reportaż czy artykuł z prasy popularnonaukowej i trudno mi zdecydować czy to mi się podobało czy nie. Przy opisie majówki nieco od tego odszedłeś na rzecz bardziej literackiego stylu i to chyba odpowiadało mi bardziej, ale kupuję to, że taką przyjales konwencję. Klikam z przyjemnością :)

Dziękuję. To, że styl jest w większości tekstu sprawozdawczy, wynika pewnie z obfitości twardych danych (daty, liczby, miejsca) i tego, że chciałem zawrzeć szeroką historię, mimo tak małego limitu.

Duży plus za niebanalną, oryginalną historię! Epizod z wojną 1920 roku jest jak dla mnie nawet niepotrzebny, obroniłaby się obyczajówka. Czy potrzeba więcej fantastyki? Moim zdaniem, nie, bo jest maszyna z obrazka, a to mają być opowiadania inspirowane obrazkami, czyli tyle fantastyki co u Różalskiego wystarczy… Plus za postacie z epoki, klimat i przymrużenie oka. Ogólnie plus :)

PS. Zapomniałam dodać jedyny minusik. W moim osobistym odczuciu – za zakończenie. Ta historia prosi się o happy end. Nie wiem, w sumie Fuchs mógłby mieć fuksa i zastrzelić Morozowa/agenta M. w obronie własnej albo co. Albo Morozow wraz z agentem (lub osobno) mogliby wpaść pod pociąg. Itede itepe.

http://altronapoleone.home.blog

Ciekawe podejście. Stylizacja języka jaka trzeba, a poczucie humoru bardzo w stylu niektórych nowel pisanych sto lat temu. Do mnie jako mnie nie przemawia, ale jednocześnie jeśli odłożę własny gust na bok, to obiektywnie rzecz biorąc właśnie ta stylizacja (nie tylko w formie, ale i w treści) jest czymś niezłym i wartym uwagi. Co do tej treści, zgodność z ówczesnym stylem jest nawet w tej naiwnej beztroskiej formie ucieczki, która w świecie realnym pewnie skończyłaby się bez opuszczenia granic, ale w nowelach z tamtego czasu pewnie by wyszło właśnie w ten sposób.

Dzięki, Drakaino i Wilku.

Może rzeczywiście szczęśliwe zakończenie lepiej by pasowało, a pomysł z jednoczesnym wpadnięciem pod pociąg komisarza i agenta jest cudownie groteskowy, jak u Wesa Andersona.

Wilku, jeśli chodzi o formę, to trochę zaryzykowałem. Sam wolę choćby realizm magiczny :)

Fajne opowiadanie. Ale taki latający okręt z burtami z cienkiego alu, byłby do błskawicznego rozwalenia nawet nie z naszych armatek czy myśliwców, a już z prostego Mosina wz 1898. Co więcej – ruskie nie mieli wtedy aluminium. Ani, ani… (nie bez powodu w tamtych czasach zamiast folii aluminiowej uzywano cynofolii – czyli folii z cyny.) Więc mocno to gryzie się z klęską naszych;).

Zgadzam się z przedpiszącymi: znacznie lepiej niż ten latający humbug, sprawiłby się zwyczajny sterowiec… Albo ich flota. A one już wtedy były… I to jakie! Oraz większa eskadra przejętych przez czerwonych bombowców Ilia Muromiec – najwiekszych wowczas samolotów świata. O najwiekszym udżwigu, zasięgu i uzbrojeniu pokładowym i z niesamowitą celnością bombardowań, dzięki pierwszym na świecie urządzeniom do precyzyjnego celowania (made from Sikorsky, rosyjski konstruktor, który też jednak zwiał do Hameryki;) Brzytwa Lema się tu więc włącza jak najbardziej.

Brak happy endów też można było zagrać na różne sposoby :) Co zaś do eksperymentów… ja już parokrotnie przy różnych okazjach zaznaczałem, że eksperymenty są dobre. Bez względu na to, czy będą udane, czy nie, nieraz odblokowują jakieś kierunki, które mogą w przyszłości zaowocować czymś naprawdę fajnym. No i pozwalają wyrwać się ze schematu. Owszem, nie mój gust, ale "stylizowanie" sposobu prowadzenia fabuły to naprawdę sztuka trudniejsza od samego stylizowania języka – i to tutaj wyszło :-)

Z tym pociągiem to w sumie żartowałam, ale z drugiej strony – odrobina burleski by akurat temu opowiadaniu nie zaszkodziła.

http://altronapoleone.home.blog

Bardzo sympatyczne opowiadanie. Ale właśnie dlatego przydałby się happy end.

szto z wami niczego ne słuczitsia – nie jestem ekspertem, ale wydaje mi się, że to niezbyt poprawne. Może: szto wam niszto nie słuczitsia

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Bemik, wydaje mi się, że obecna wersja jest w miarę OK. Ale ja się nie znam.

Babska logika rządzi!

Ja też nie jestem specjalistką, ale jakoś tak na moje kształcone w rosyjskim sto lat temu ucho jakoś to brzmi niepoprawnie. Może jakiś przecinek uratowałby sprawę? 

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

A mnie ta druga brzmi jak kalka z polskiego.

Babska logika rządzi!

Ech, dajmy sobie z tym spokój. To i tak nie jest zbyt istotna sprawa – każdy zrozumiał ten “rosyjski”, a to dla tekstu najważniejsze 

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Ja nie zrozumiałam i w ogóle nie lubię wstawek w obcym języku, bo mnie to niepotrzebnie zatrzymuje. Jasne, staram się coś wyciągnąć z kontekstu, ale i tak to nie jest fajne :(

Z tym, że akurat w tym opowiadaniu nie bardzo mi to przeszkadzało ;)

W zasadzie w tym opowiadaniu nie przeszkadzało mi nic :)

Udało Ci się, Autorze, zmieścić prawie całe życie filmowca w szorcie, ładnie to opowiedzieć, dobrze skończyć (tak, mnie się podoba zakończenie). Czytałam z przyjemnością :)

Przynoszę radość :)

Rybaku, dzięki za garść ciekawej wiedzy militarnej. Co do okrętu, zamysł był taki, że to tylko pokazówka, już po wojnie, nieprzeznaczona do walki zbrojnej, tylko informacyjnej (propaganda).

Bemik, dziękuję. Chciałem zakończyć efektownie i jakoś zrównoważyć to, że bohaterowi wszystko się raczej udawało. Wstawkę rosyjską przerobiłem.

Anet, cieszę się z pierwszej pozytywnej opinii o zakończeniu :P

Nie lubię szczęśliwych zakończeń ;)

Przynoszę radość :)

Rzeczywiscie, ciekawa i oryginalna historia. Napisane też naprawdę nieźle, tak że czytało się bardzo przyjemnie. 

Minus – ja tam wolałbym to w formie długiego, solidnego opowiadania. Dużo się tam dzieje, fabuła też obejmuje całe lata – to wszystko dusi się w tych dziesięciu tysiącach znaków. Ale, konkurs to konkurs. Tak czy owak, mnóstwo wyciągnąłeś z tego jednego obrazu ;-) 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Zwykle teksty wychodzą mi dosyć zwięzłe i muszę się raczej starać, jeśli chcę, żeby były długie, więc nie miałem problemu z upchaniem tu dosyć rozległej fabuły, ale rzeczywiście trochę dla niej ciasno w dziesięciu tysiącach. Dzięki za komentarz.

.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Wielki plus za odejście od tematów bohatersko-martyrologicznych, chociaż Stanisław zrobił, co zrobił i dzięki czemu skończył, jak skończył. Zresztą za końcówkę też plus – nie ma happy endu, ale jest realistycznie prawdopodobnie. Mnie to pasuje bardziej, niż silenie się na sztuczne „żyli długo i szczęśliwie”.

Ogólnie dzieje sympatycznego i przebojowego Fuchsa bardzo przypadły mi do gustu. Elegancko też wykorzystałeś grafikę. 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Interesujący motyw przewodni. Podoba mi się zwłaszcza motyw oszukania bolszewików przez bohatera oraz sam film. No i zakończenie – a co, Trocki nie uszedł władzy radzieckiej, to i jakiś Polaczek-filmowiec też!

Czytało się dobrze, choć mam wrażenie, że zachwiana jest kompozycja – wstęp do samego czynu zajmuje więcej, niż cały numer. Sama bohater wyszedł jakoś tak… przeźroczyście. Jego żona zachowuje się jak rasowa aktorka, a on scen nie urządza! Co to za reżyser… :P

Podsumowując: ciekawy koncert fajerwerków, choć z pewnymi wadami.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Bardzo ciekawe, dziękuję!

Ciekawa i oryginalna historia. Nieźle napisana, czytało się bardzo przyjemnie. 

@Śniąca – Dziękuję :)

@NoWhereMan – W pierwotnej wersji miałem zamiar ograniczyć się właściwie tylko do jednej, rozbudowanej sceny z grafiki, ale uznałem, że byłoby to za mało, by uznać coś takiego za opowiadanie i rozbudowałem fabułę dookoła, z zamierzeniem, by była traktowana równorzędnie z przedstawioną sceną. Jeśli jednak zinterpretowałeś to jako wstęp do kulminacyjnej sceny, to rzeczywiście coś jest nie tak – chyba przez wspominaną wcześniej sprawozdawczość (ale limit :P). Co do przezroczystego bohatera, to budowałem go czynami, ale może zabrakło charakterystycznej “mechaniki działania”. Dzięki za uwagi :)

@Markow2018 – Proszę bardzo i również dziękuję :P

Albo ja coś nie mam ostatnio szczęścia do tekstów, albo – co bardziej prawdopodobne – Autorzy coś nie mają ostatnio szczęścia do mnie.

Czyli, że, niestety, muszę wykazać się niemal zupełnym brakiem entuzjazmu względem tego opowiadania.

Na razie skupmy się jednak na “niemal”.

Otóż tekst charakteryzował się bezsprzeczną błyskotliwością i – miejscami – naprawdę ładnymi, z pewnością wartymi napisania frazami, co dość przyzwoicie (choć jednak niedostatecznie) łagodziło zmęczenie wynikające z – moim zdaniem – bardzo niefortunnego, “dziennikarskiego” stylu narracji.

Dzięki niemu – a raczej z jego winy – przez całą historię się po prostu leci, nie mając szans, by się zaczepić o cokolwiek: nie ma tu bowiem żadnych emocji i nie ma zaangażowania w opowieść oraz bohaterów, których – na dobrą sprawę – też tutaj nie ma. Jednym, za to chlubnym wyjątkiem od tej reguły jest Klara, która – mimo że też raczej pobieżnie zrelacjonowana – ma wyrazisty (choć prawdą jest, że i sztampowy) charakter; można o niej coś powiedzieć. Cała reszta natomiast – ze Staszkiem na czele – to nie bohaterowie, tylko postaci; postaci, o których wiadomo, że są, ale którym – prócz imienia i zawodu – nie sposób przypisać niczego konkretnego: żadnego kolorytu uczuć i emocji, żadnych konkretnych cech, żadnego profilu psychologicznego, nic.

Podobnie jest z samą historią, która, mimo że napisana dobrze, porządnie, a miejscami (głównie chodzi mi tutaj o flirt Klary i Stacha: Miłość, miłość w Zakopanem – najebiemy się szampanem!) naprawdę ładnie, jest tylko sprawozdaniem i, jako takie, pozostawia mnie doskonale obojętnym na faktyczną treść. A raczej zostawiałoby, gdyby nie fakt, że historia, którą relacjonujesz, zwyczajnie mi się nie podobała.

A w rozwinięciu: Zawodzi przede wszystkim finał, a zwłaszcza “psikus” zrobiony bolszewikom. Ten materiał-kpina wypadł, jak na me gusta, bardzo płasko i bez polotu; ani to było jakoś specjalnie śmieszne, ani szydercze, ani błyskotliwe. Bez urazy, mam nadzieję, ale rozbudziłeś moją ciekawość i apetyt na coś naprawdę wykwintnego i niebanalnego, a koniec końców podałeś taką w sumie byle jaką kiełbachę z festynu na tekturowym talerzu. W dodatku kiełbachę z za małą ilością chlebka i musztardy, a do tego – rzecz jasna – srogo przepłaconą; po lekturze zostałem bowiem z taką myślą: I co? Po coś takiego brnąłem się przez całe opowiadanie? (przy czym “brnięcie” jest tu raczej metaforyczne, bo mimo niedobranej pod czytelnika formy narracji, nie miałem problemów z płynnością czytania) Cała biografia Stacha, rozwój jego kariery i życia prywatnego, migawki z jego życia; wszystko to miało służyć takiej scence? Kurczę, słabo…

Co więcej, ta kiełbacha brzydko mi się odbiła ołowianą kulką; fabularnie niby uzasadnioną, ale, moim zdaniem, zupełnie jednak niepotrzebną.

Tak więc zarówno od strony fabularnej jak i narracyjnej opowiadanie zdecydowanie nie dla mnie. Doceniam natomiast świetny, bardzo przekonujący klimat okresu międzywojennego, zbudowany na pięknym i bardzo adekwatnym do epoki języku i stylu narracji-relacji.

Chciałbym skończyć tym choć trochę pozytywnym akcentem, ale, niestety: w tekście rzuciła mi się pewna niespójność, obok której nie mogę przejść obojętnie. Otóż poznajemy Stanisława w roku tysiąc dziewięćset siedemnastym. Wtedy to, jako młody jeszcze chłopak, wyjeżdża do Berlina, gdzie spędza trzy lata. Do Polski wraca więc już w roku tysiąc dziewięćset dwudziestym i jedzie do Warszawy. Już w tych początkowych fragmentach biografii rzucił mi się w oczy brak wzmianek o wojnie z Rusami w tym właśnie okresie, ale potem pojawia się i ten wątek. Tyle że – mimo iż w sumie w zgodzie z kalendarzem – strasznie późno: Fuchs w tym czasie zdążył bowiem zacząć pracę w jednym studio, rzucić ją i założyć własne, dorabiać jako tragarz, znaleźć Klarę, nakręcić kilka odnoszących głośne sukcesy filmów z jej udziałem, a także zakochać się w niej, zdobyć jej serce i się z nią ożenić. Coś pominąłem?

Tak więc, jeśli wszystko dobrze zrozumiałem, Staszek miał bardzo intensywny rok – nic, tylko pozazdrościć chłopu operatywności.^^

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Cała biografia Stacha, rozwój jego kariery i życia prywatnego, migawki z jego życia; wszystko to miało służyć takiej scence?

No, tak to niestety wyszło, jeśli traktować scenkę jako cel.

Tak więc, jeśli wszystko dobrze zrozumiałem, Staszek miał bardzo intensywny rok – nic, tylko pozazdrościć chłopu operatywności.^^

O to właśnie chodziło, to miało budować tę postać.

Resztę uwag rozumiem, przyjmuję do wiadomości i dziękuję za obszerną opinię :)

Zabawne przypomnienie mało znanego epizodu z historii kina. ;-) Nieźle się czytało. Zwróciłbym może tyko uwagę na ten drobiazg, że Berlin z końcem zimy 1917 roku nie był miastem pełnym przepychu, tylko zubożałym i głodującym.

Czytało się świetnie, Vedyminie, i cieszę się, że nie ograniczyłeś się do opisania obrazu, a znakomicie go wykorzystałeś do opowiedzenia nader zajmującej historii. Bardzo satysfakcjonująca lektura. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.