Pozwól mi śnić na zawsze

 

 Szła tak prędko, jak tylko pozwalały bose stopy. Droga była ścięta lodem i Tomira ślizgała się, prawie przewracała.

Niosła dziecko, pięcioletnią Nieradkę. Widać było, że dziewczynka umiera – jej twarz była zapadnięta, policzki niezdrowo czerwone, oddech płytki. W kącikach rozchylonych ust krzepła krew.

– Jeszcze trochę – wymamrotała Tomira, przyciskając do siebie bezwładne ciałko. – Już prawie, córuś. Król Olch cię nie zabierze, nie pozwolę mu!

Z gęstwy wyłoniła się chata. Gdyby nie to, że ze środka biła poświata ognia, łatwo byłoby ją przeoczyć, przywodziła bowiem na myśl wielką roślinę. Ściany lśniły od porostów, a do jednej z nich przytulił się pniem dąb.

– Jesteś tam? – zawyła Tomira. – Wpuść mnie, błagam! Dam ci wszystko, co mam, tylko proszę…

Głucha cisza. Ale przecież wewnątrz płonie ogień, widać jego blask, czuć swąd dymu, jodłowych gałązek…

– Błagam!

Szuranie, kroki, skrobanie. Wreszcie drzwi otworzyły się, niepewnie, nieufnie, tylko odrobinę, i wyjrzała na zewnątrz pociągła twarz. Kobieta miała żółte jak sowa oczy.

– Czego chcesz? – zapytała cicho.

– Moja córeczka umiera. Pomóż jej, proszę.

– Wchodź.

Tomira, trzęsąc się z zimna i wyczerpania, wtoczyła się do chaty.

– Połóż dziecko tam – wskazała palcem kobieta i zamknęła drzwi.

– Dziękuję… z całego serca…

– Nie interesuje mnie twoje serce. Jesteś złą matką – sarknęła żółtooka. – Źle karmisz córkę, potem przychodzi mróz, i co? Nieszczęście gotowe. Ma chore płuca, słyszę, ile w nich krwi.

– W wiosce jest głód – wyjąkała Tomira. – Od ust sobie odejmuję, żeby miała co jeść… Ale orszak Króla jest już blisko, słyszę go!

– Śmierć nie ma tutaj wstępu – rzekła wiedźma ostro.

– Obyś miała rację!

– Dlaczegoś do mnie przyszła? – spytała kobieta, otwierając kufer pełen suszonych ziół. – Zamiast do medyka z miasta?

Tomira odwróciła wzrok swoich jasnych oczu.

– Byłam już u wszystkich – wyszeptała. – Nic nie zaradzili.

– Jak zawsze – odrzekła kobieta, ucierając jednocześnie liście jakiejś rośliny w niewielkim moździerzu. – Dużo gadają, ale gdy przychodzi co do czego, umywają ręce. I zostaję ja, ta, którą wygnali.

– Nie było mnie przy tym – powiedziała cicho Tomira. – Nie jestem współwinna.

– Wszyscy jesteście tacy sami – warknęła wiedźma. – Widzieli, jak uprawiam magię, i znienawidzili mnie za to.

Skończyła ucierać, odwróciła się tyłem do Tomiry i blask ognia odbił się w rudawych włosach. Była niska, kobieco delikatna, ale coś w jej postaci kazało się strzec, mieć baczenie.

– Dlaczego mnie przyjmujesz? – wymamrotała Tomira. – Skoro gardzisz całą wioską…?

– Bo w zamian zażądam tego, co mi zabrano – odparła wiedźma, odchylając głowę Nieradki i wlewając jej ostrożnie miksturę do ust.

– Czego chcesz? – W głosie Tomiry zabrzmiało fałszywą nutą zalęknienie, jakby znała odpowiedź na swoje pytanie.

Rudowłosa uśmiechnęła się, ale uśmiech nie sięgnął oczu, które pozostały martwe jak szklane paciorki w jej wiecznie młodej twarzy.

– Tego dziecka – powiedziała.

 

*

 

We śnie jest dom, którego nigdy nie zbudowano, bielone ściany, falująca zielenią letnia trawa. Są różowe jak poranek malwy, gnące się w porywach wiatru, maki namalowane na drzwiach wprawną dłonią Lesława i kot, który przechadza się po nierównym płocie z godnością i gracją właściwą swemu gatunkowi.

We śnie Żywia nosi pod sercem dziecko, mające być jej przyszłością i wielkim szczęściem. I czuje w sobie potęgę, tę najpierwotniejszą – potęgę nadziei, że wreszcie wszystko będzie dobrze.

Była już wszędzie, tułając się po świecie w swej czerwonej pelerynie, ze swoją wiedzą i darem. Lecz ludzie nie chcieli słuchać tej, która przemawia do zwierząt i potrafi leczyć dotykiem własnych rąk. To przecież córa Króla Olch, mówili, to nasza zguba – ratujmy się, wygnajmy ją, póki czas!

Ale teraz będzie inaczej, mówi sobie Żywia, patrząc na Lesława, który śpi przy jej boku. W tym śnie jestem bezpieczna. To moje miejsce, ostatnie spośród wszystkich, przez które wędrowałam, a mężczyzna obok to połowa mojego serca, och, nigdy tak nie kochałam.

Więc, Królu Olch, posłuchaj swojej córki, i nie zabieraj mi tego pięknego snu. Pozwól mi śnić na zawsze o moim domu.

 

*

 

Wstał zimny poranek, a wraz z nim zbudziła się Żywia. Nim wstała, pogładziła wilczą skórę, przy której sypiała, przesunęła po niej palcami i zapatrzyła się na moment w grę światła, które prześlizgiwało się po tej sierści jak po tafli jeziora.

Nieradka nadal leżała na kocach tuż przy ścianie. Była już spokojna, dogasająca. Wiedźma usiadła obok niej, wyjęła z kieszeni spódnicy buteleczkę i obróciła ją parę razy w palcach.

– Mama… chcę do mamy – wyjąkała Nieradka.

– Odpoczywaj, duszko. Mama wróciła do domu.

– Beze mnie? – Głos dziewczynki zrobił się piskliwy, drażniący. W oczach, tak podobnych do oczu Tomiry, wezbrały łzy.

Wiedźma spojrzała z żalem na napój, który wczoraj uwarzyła, a który dałby Nieradce zapomnienie i uczynił ją wolną od ciężaru przeszłości, od tęsknot. Dzięki któremu straciłaby imię i stała się jej córką, jej własną, wspaniałą córeczką. Zamknęła dłoń na miksturze, schowała z powrotem głęboko, jak najgłębiej.

 

*

 

– Co to znaczy, że zostawiłaś Nieradkę? – wrzasnął sołtys, uderzając pięścią w stół. – Porzuciłaś własne dziecko?

– Nie porzuciłam jej, dlatego przychodzę do ciebie – Tomira była przerażona, ale na jej twarzy malowała się mordercza determinacja. – Musiałam pozwolić wiedźmie ją zabrać. Inaczej zabiłaby nas obie!

– Co z ciebie za matka? – Sołtys splunął na polepę.

– Nie miałam wyjścia. Ważne, że Nieradka żyje, a Żywia ją uleczy.

– Nie wymawiaj tego przeklętego imienia, głupia dziewczyno!

– Co ona wam zrobiła?

Sołtys usiadł nagle, jakby uszło z niego powietrze. Na pooranej zmarszczkami twarzy wykwitł smutek.

– Słuchaj mnie – rzekł poważnie. – Ta kobieta to pomiot Króla Olch, samej śmierci. Potwór! Umiała robić takie rzeczy…

– Jakie? Nie pamiętam, żeby wyrządzała zło.

– Boś młoda! Starsi pamiętają, co wyrabiała… najpierwej omamiła czarami Lesława, syna wójta z miasteczka…

– Powiadają, że to była miłość, i porzucił narzeczoną z własnej woli.

– Dajesz wiarę takim bajkom? To słuchaj dalej! Chciała ziemię kupić! To, com dostał po rodzicach w spadku, co leży pod lasem. I tam dom wybudować. Kobieta! Obca, nie stąd! Rozumiesz, co to znaczy?

Tomira skinęła głową.

– Gdy się nie zgodziłem, wpadła w szał. Krzyczała, obiecywała zemstę. Dzień później umarła mi żona – zacisnął wargi, zmrużył oczy – a w tydzień padły krowy. Spadł śnieg, w środku lata, i zamarzło wszystko, cośmy zasadzili.

Sołtys nachylił się nad stołem.

– Zostawiłaś córkę u morderczyni – rzekł dobitnie, patrząc kobiecie w oczy. – Musimy ją odzyskać. Wyślę ludzi…

– Zrobicie to, co kiedyś? – spytała cicho dziewczyna. – Spalicie jej chatę, wygnacie, ale tym razem na zawsze? Albo…

– Albo zabijemy. Dosyć już tego.

Tomira westchnęła głęboko, boleśnie.

– Zrobię wszystko dla Nieradki – powiedziała głucho. – Wyślij ludzi.

 

*

 

Żywia wtuliła twarz w wilczą sierść, ciepłą, choć martwą, pachnącą jodłowymi gałązkami. Zanurzyła nos w szarości, którą tak ukochała, objęła dłońmi miejsce, gdzie niegdyś znajdował się kark zwierzęcia, pocałowała wysklepione czoło.

– Gdyby Król Olch kochał mnie tak, jak kocha resztę swych córek, zwróciłby mi ciebie – szepnęła gorzko.

Nieradka zajęczała boleśnie, cicho.

– Chcę do mamy… – wyłkała.

– Już niedługo – rzekła wiedźma ze smutkiem. – Będzie dobrze, maleńka.

Żywia wiedziała doskonale, że nie ma ratunku; tej chorobie nie można było zaradzić. Wiele lat temu, zanim straciła moc, byłaby w stanie ochronić dziecko przed długą agonią, ale nie dziś. Teraz jedynym, co mogła uczynić, było czekanie przy dziewczynce i trzymanie jej dłoni.

 

*

 

Przed północą zebrali się przed chatą Żywii. Znaleźli to miejsce tylko dzięki pomocy Tomiry, bowiem było głęboko skryte w gąszczu i uśpione, ciche.

– Zabierzcie dziecko – zarządził sołtys – a później podłóżcie ogień. Do dzieła!

Pierwszą rzeczą, jaką dostrzegli po wejściu do chaty, było małe, bezwładne ciało zawinięte w ciemny całun. Drugą była wiedźma, klęcząca przed paleniskiem, otulona w wilczą skórę.

– Witajcie – rzekła upiornie cicho. – Proszę, wejdźcie. Jak widzicie, dziewczynka umarła: za późno ją do mnie przyprowadzono.

Tomira wydała z siebie nieludzki wrzask, przyprawiający o dreszcze, a później opadła na kolana i wczepiła się palcami w całun Nieradki, szepcąc do niej, gryząc się po rękach i kołysząc w rytm tylko sobie znanej kołysanki.

– Jesteś z siebie dumna, wiedźmo? – zapytał sołtys ostro.

– Zakradliście się niegdyś nocą do mojej chaty – zaczęła Żywia głosem pozbawionym barwy. – Wasze modły do okrutnych bogów, w których wierzycie, sprawiły, że mężczyzna, którego kochałam przybrał wilczą postać. A ja zabiłam zwierzę, które zobaczyłam. Ze zwykłego, ludzkiego strachu. Nie rozpoznałam własnego kochanka.

Twarz Żywii przeciął okrutny uśmiech, pogładziła wilczą łapę, która spadła jej na pierś.

– Teraz mam go zawsze przy sobie – rzekła. – Ale nie odzyskam już dziecka, które rosło we mnie. W zamian miałam dostać córkę Tomiry, lecz los pragnął inaczej.

– Mówiłaś, że Król Olch nie ma wstępu do twojego domu! – krzyknęła Tomira rozpaczliwie, żałośnie.

– Twoja córka dogorywała mi na rękach – odpowiedziała pustym głosem Żywia. – Wyniosłam ją więc do lasu i siedziałam przy niej, aż nie zabrał jej orszak moich braci. Jest już z nimi, w innym świecie. Tak jej było pisane.

Wiedźma zamknęła żółte, mądre i straszne oczy.

– Na co czekacie? Zabijcie mnie – wyszeptała. – Nie mogę odzyskać tego, co było mi drogie. Chcę spłonąć.

 

*

 

We śnie jest dom, którego nigdy nie zbudowano, bielone ściany, falująca zielenią letnia trawa. Są różowe jak poranek malwy, gnące się w porywach wiatru, maki namalowane na drzwiach wprawną dłonią Lesława i kot, który przechadza się po nierównym płocie z godnością i gracją właściwą swemu gatunkowi.

Żywia wychodzi na zewnątrz, dotyka stopami ziemi, a ramionami sięga słońca. Wie, że może założyć czerwoną pelerynę i pobiec nocą do swych sióstr, a one – córy Króla Olch, piękniejsze od snu – będą z nią tańczyć. Wie, że Lesław będzie czekał, a wraz z nim dziecko, które ma jego oczy, w których migoce cały świat.

Może to tylko sen, ale to nie ma znaczenia. Bo przecież to piękna mara, w której nikt nie płonie na stosie za swoją magię, w której ukochany nie ma wilczych kłów i wilczych oczu, a przyszłość jest pewna jak dzień i noc…

To taki piękny sen, w którym Król Olch gra muzykę do tańca, nie żałobny marsz, a ludzie nie są potworami.

W tym śnie Żywia ma dom.