W oddali rozlega się wycie

Działo się to Roku Pańskiego 1409. Wielki Mistrz Zakonu Przenajświętszej Maryi Panny, Ulrich von Jungingen, ostrzył sobie zęby na rozbicie sojuszu Królestwa Polskiego i Księstwa Litewskiego. Żmudź, wójtostwo pod kontrolą Krzyżaków, uginała się pod naporem krzyżackiej okupacji i biczem wójta Michała Küchmeistera. A gdzie przemoc i kontrola, tam i opór się zrodzi. Czasem nie do końca ze stron, z których moglibyśmy się spodziewać.

Kroniki Żmudzkie, autor nieznany.

Zęby powoli wgryzły się w mięso i zaczęły rozrywać mięśnie i ścięgna, napotykając opór jedynie ze strony kości. Krew trysnęła, po czym zaczęła wypływać ciurkiem spływając po brodzie.

– No, Mikołaj, dobrego zająca żeś nam upolował!- rozległ się głos przerywający chwilę ciszy i mlaskania. Czterech mężczyzn siedziało przy niewielkim ognisku i kończyło się posilać.

– Dziękuje, Panie.– odpowiedział zagadnięty Mikołaj, parobek w służbie zakonnej. Na pierwszy rzut oka można było w śniadających rozpoznać Krzyżaków. Dwóch rycerzy w lekkich zbrojach z czarnymi krzyżami na płaszczach i tarczach, brat zakonnik w brązowych szatach, i Mikołaj, zdobywca posiłku.

– Najświętsza Panienka pomogła mi go ustrzelić! I strzegła od złego!- ciągnął chłopiec– Chłopi po wioskach gadają, że lasy się budzą. Że wilkołaki wyją po nocach a leszy chodzi po borach! Ponoć, niektóre nasze patrole nie wróciły na zamek…

– Skończ wymyślać, chłopcze. Może jeszcze Ci powiedzieli, że skrzaty naszczały im do mleka? Że strzygi pogryzły krowy? Nie wtrącaj się, gdy dorośli gadają.– brutalnie przerwał chłopcu zakonnik.– Patrole nie wróciły? To nie sprawka żadnych bestii. Powiadają, że Rumbold, ten zawszony pies Witolda, przekroczył rzekę. Podburza ciwunów i bojarów do buntu! Ha! Jeszcze dostanie im się po tych pogańskich łbach od Wielkiego Zakonu! A wy co myślicie, mości rycerzowie?– zapytał mężczyzna patrząc na wojów.

– Słusznie prawisz, wielki jest nasz zakon. I wielka będzie kara dla tych, co nie tylko jemu, ale i woli boskiej się sprzeciwią!- odpowiedział Otto von Salza. Był to młody jeszcze człowiek, niedawno przybyły na Żmudź, pełen wiary w Zakon i niedoświadczony jeszcze. – Utrzymać Żmudź, to tyle co pierdnięcie. A Pan co myśli, mości Hartmannie? Nie wyglądacie na przekonanego. Marszczycie się tylko i patrzycie tymi ponurymi oczami.

W istocie, twarz zagadniętego, Hartmanna von Urenbacha, mogła wyglądać na zmarszczoną. Poznaczona bliznami wyglądała jak obiekt mar nocnych.

– Tyle co pierdnięcie? Czasem i bąk potrafi stanąć okoniem… Nie mnie, pokornemu słudze, mieszać się do spraw wielkich. Moja opinia się nie liczy. Mam przewieźć listy do Dubissy, reszta nieważna. Czy to przed bestiami, czy to przed Żmudzinami, będę strzegł wiadomości.– zakończył temat rycerz.– Pora na nas, zbyt długo tu zmitrężyliśmy!

Kilka chwil później, grupa Krzyżaków znajdowała się już na trakcie z zamku Tylży do Dubissy. Jechali konno, gęsiego, milcząc nie skorzy do rozmów. Każdy błądził w myślach o przyszłości. Młody Otto mknął myślami ku swej ukochanej, ponury Hartmann rozmyślał o nadchodzącej wojnie, brat zakonny Klaus von Stolzman o tym, jak dochrapać się wyższego stanowiska w hierarchii zakonnej. Tylko Mikołaj cieszył się chwilą wiedząc, że jak tylko dotrą do Dubissy, beztroska się skończy. Nie musieli się śpieszyć, pod koniec dnia powinni znaleźć się pod bezpiecznym dachem zamku. Krzyżacy milczeli. Ponure chmury zasnuwały niebo i padający co jakiś czas śnieg nie zachęcał do rozmów. Nagle, ciszę przerwał głośny krzyk dobiegający gdzieś z lasu. Rycerze spojrzeli po sobie i odruchowo ich ręce spoczęły na rękojeściach mieczy.

– Człowiek w opałach! Na pomoc, waszmości!- krzyknął Otto i spiął konia do galopu. – Naprzód, Schmetterling!- nie czekając na towarzyszy, rycerz ruszył w gęstwinę lasu. Mikołaj, również wykonał ruch, by jechać za Ottem, jednak nagle poczuł ciężar ręki na swoim ramieniu.

– Stój, durniu! To może być pułapka! Pamiętaj, jakie zadanie dostaliśmy!- krzyknął Hartmann, zdecydowanie najbardziej doświadczony z całej grupy.

– Przecież nie możemy zostawić mości von Salzy!- naiwnie wykrzyknął parobek.

– Głupiś. Chcesz jechać na śmierć, jedź. – odpowiedział Mikołajowi brat zakonny. Wydawało się, że chłopak posłucha klechy, jednak widząc, jak doświadczony von Urenbach kręci posępnie głową, wstrzymał konia.

Otto von Salza szybko zorientował się, że towarzysze nie podążyli za nim. – Donnerwetter, tchórze! – zaklął, próbując sobie dodać otuchy. Przypomniał sobie słowa przysięgi rycerskiej, chwile, gdy je wypowiadał zobowiązując się do pomocy potrzebującym. Izabela, dama jego serca, tak wtedy na niego patrzała… Nie marnując czasu, popędził konia. Chwilę później, wjechał na niewielką polanę i zatrzymał wierzchowca. Zagrzmiało w oddali, gdy rycerz dostrzegł niewysokiego starca, stojącego na skraju lasu.

– Dziadku! Czy tyś to wołał o pomoc? – krzyknął, nie podjeżdżając bliżej. Ostrożny i czujny uważnie lustrował otoczenie.

– Ja wołałem. – odpowiedział starzec. – Stoję tutaj codziennie, wołając o pomoc. O pomoc dla Żmudzi i dla tych lasów. – Zdziwienie i brak zrozumienia przemknęły przez twarz Otta.

– Jesteś buntownikiem! – krzyknął rycerz, zdając sobie sprawę, że wpadł w pułapkę. – Czemu jeszcze żyję? Mogliby mnie ustrzelić z łuków, a ja, nic bym z tym nie mógł zrobić– myślał intensywnie zakonnik.

– Nie jestem, – odparł starzec– ale przyszedł czas by zakon poniósł karę za wtargnięcie na te ziemię. – kontynuował starzec. W miarę jak mówił, jego postać zaczęła się zmieniać. Otto nie wierzył własnym oczom. Włosy stanęły mu dęba na karku, gdy zobaczył, że zza człowieka, a przynajmniej zza tego, co do tej pory brał za człowieka, wyłaniają się dwa cienie. Leśny dziad, za jakiego go miał Otto, rozmył się i zaczął rosnąć. Powietrze stało się ciężkie, rycerzowi coraz trudniej było złapać oddech. Nagle, napięcie opadło. Wydawało się, że przemiana trwała długo, że miałaby się nigdy nie skończyć, jednak po krótkiej chwili stało przed rycerzem coś innego niż się spodziewał. Wyższy, pokryty mchem i pnączami Leszy cofnął się nieco i spojrzał na niego wściekle. Machnął lekko ręką a cienie, wyglądające jak wilki, zaczęły się prostować. Warcząc i szczerząc kły wyszły na polanę szykując się do ataku. Przed rycerzem stały dwa wilkołaki, potwory z baśni i wierzeń pogańskich, które nie miały prawa istnieć.

– Święta Panienko, broń nas od złego! Czary! – krzyknął rycerz, opuścił przyłbicę, uniósł wyżej tarczę i dobył miecza. Leszy stał nieruchomo uśmiechając się drwiąco. Bestie zaczęły powoli okrążać rycerza, który zorientował się, że może nie wyjść z tego starcia cało. To nie była jego pierwsza walka, jednak wiedział, że takiej jeszcze nigdy nie stoczył. Jego nadzieją był atak. Spiął konia i ryknął:

– Bij! Zabij! – koń wystrzelił do przodu. Rycerz skierował go ku pierwszej bestii, wiedząc, że z dwoma na raz nie ma żadnych szans. Te jednak nie czekały potulnie na śmierć i same zerwały się do walki. Otto zaszarżował na wilkołaka, lecz ten skoczył wysoko i przelatując nad głową konia chciał strącić wojownika z siodła. Rycerz wykazał się refleksem, uchylając się do tyłu i bestia przeleciała nad nim, uderzając go jedynie mocno w ramię. Krzyżak utrzymał równowagę. Koń zatańczył drobno na śniegu, a ręka dzierżąca miecz opadła w dół, w miejsce, gdzie bestia powinna była upaść. Rozległ się krótki skowyt i Otto wiedział, że trafił. Druga z bestii dobiegła tymczasem do walczących. Ten wilkołak za cel wybrała sobie konia. Już monstrum miało wgryzać się w końskie gardło, gdy okazało się, że i ono nie doceniło przeciwnika. Zaprawiony w bojach Schmetterling, uniósł się na tylnych nogach i zdzielił potwora potężnie w łeb podkutymi kopytami. Oszołomiony wilkołak zatrzymał się, dając Ottowi sekundy czasu, by dojść do siebie. Krzyżak krzycząc natarł konno na przeciwnika, taranując go i jeszcze bardziej przytłaczając swoją agresją. Miecz uderzył i wgryzł się w czaszkę wilkołaka. Zwierzę opadło na śnieg i krew szybko zabarwiła glebę. Otto poczuł silne uderzenie i cielsko drugiej bestii przygniotło go w siodle. To zraniony wcześniej wilkołak zaatakował wskakując na konia od tyłu. Wbił pazury w cielsko wierzchowca i zaczął wściekle atakować rycerza. Krzyżak wydawał się bezpieczny w swej zbroi, jednak nie okazała się ona wielką przeszkodą dla pazurów i kłów bestii. Wilkołak odnalazł miejsca, w które mógł atakować. Obaj walczący starali się nie spaść z konia, który przerażony miotał się po polanie, a jednocześnie, rycerz i bestia starali się zadać sobie śmiertelny cios. Śmiercionośna potyczka wydawała się wiecznością dla Otta, jednak w rzeczywistości wszystko działo się w mgnieniu oka. Nagle, wilkołak zaczął tracić równowagę. Pazury rozorały zad konia, a bestia poleciała do tyłu. Ostatnim machnięciem łapy, wilkołak uderzył, pazury dostały się pod hełm rycerza i przecięły szyję Otta. Bestia spadła na ziemię, a rycerz zachwiał się w siodle. Krew trysnęła z rozciętej tętnicy.

– Hej, Mikołaj! Łapaj go! – krzyknął Hartmann von Urenbach. Parobek posłusznie popędził swojego rumaka, by schwytać konia wyjeżdżającego powoli z lasu. Trzej podróżnicy szybko rozpoznali Schmetterlinga, wiernego wierzchowca Otta.

– Może jest tylko ranny! – z nadzieją wykrzyknął młody chłopak. Zatrzymał rannego konia i pochylił głowę. Hartmann i anonimowy zakonnik dogonili parobka.

– Mówiłem, że nie warto wracać. – rzekł zakonnik. – Ten dureń sam prosił się o śmierć. A wy, idioci, nie posłuchaliście rozkazów. – z pretensją wybuchnął zakonnik. Von Urenbach spojrzał na niego wściekle i wycedził:

– Trzeba było jechać dalej samemu, klecho. – rycerz splunął a zakonnik wykorzystał chwilę ciszy, nie pozwalając mu dokończyć.

– Samemu? Tu durniu, przecież widzisz co z nim zrobili buntownicy! Mi życie miłe! – uniósł się brat zakonnik.

– To nie są ślady mieczy…– cicho powiedział Mikołaj. – To ślady kłów i pazurów…

– Zatem niedźwiedź! Wilki! Cokolwiek, co żyje w tych przeklętych lasach! – wściekły klecha wykrzyczał.

– Właśnie, cokolwiek…– wyrzekł znacząco von Urenbach, po czym urwał, zawahał się. Po chwili jednak, jakby uznając, że nie chce dokańczać ten tej myśli, powiedział – Musimy go pochować. Każdy brat w wierze zasługuje na pochówek…– rycerz zaczął się odwracać, jednak po chwili jednym ruchem wyciągnął miecz i zamachując się potężnie, uciął głowę niczemu nie podejrzewającemu zakonnikowi.

– Zobacz Mikołaj, co Ci buntownicy narobili… Nikt nie będzie von Urenbacha durniem nazywał. A teraz, w konie!

W oddali rozległo się wycie wilków.