Smoczy sen

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma rzekami, na stromej górze stało ogromne, opuszczone zamczysko. W zamczysku nie było upiorów ani duchów, była za to śpiąca królewna i jeden smok pilnujący jej snu. Na ogół w zamku panowała cisza i spokój, gdyż śpiąca królewna, jak to śpiąca królewna, spała w najlepsze od iluś tam setek lat, a smok, z braku innego zajęcia, też najczęściej drzemał gdzieś pod bramą lub, gdy doskwierały mu upały, wylegiwał się w błotnistej fosie wachlując swymi błoniastymi skrzydłami.

Otoczenie zamczyska, pozbawione ludzkiego nadzoru, zarosło chwastami i gęstwą ciernistych krzewów tworzących przeszkodę nie do przebycia. Przeszkoda ta była jednak tylko pozornie nie do pokonania, gdyż co jakiś czas pojawiał się śmiałek, który próbował forsować zarośla i zaskakująco często próby te kończyły się powodzeniem.

Tak było na przykład z pewnym rycerzem, który po przebyciu krzaków stwierdził, że brak mu znacznej części kunsztownej zbroi. Ściśle mówiąc pozostał mu jedynie hełm na głowie i okrutnie podarte portki na… innej części ciała. Pomimo tak ogromnej straty, nie utracił woli walki. Chwycił pewniej swój wyszczerbiony miecz i ruszył dalej. Gdy zbliżył się do zamku, z bramy wyjrzała jedna, a potem dwie pozostałe głowy smoka. Pierś śmiałka polizał płomień dobywający się wprost z paszczy bestii. Ziały po kolei wszystkie trzy głowy i całe cielsko smoka posuwało się naprzód. Przerażony rycerz cofał się w kierunku chaszczy. I wróciłby niechybnie, biedaczysko, skąd przybył, gdyby smokowi nie brakło tchu. Wykorzystując to, rycerz kilkoma krokami skrócił dystans i uderzenie potężnego miecza spadło na smoczą szyję. Pierwszy łeb odpadł od reszty cielska. W chwilę później to samo spotkało drugi i trzeci łeb. Zdziwił się rycerz, że tak łatwo mu poszło i zadowolony, skierował się w stronę bramy. Wtem, tuż za jego plecami, rozległo się kłapnięcie masywnych szczęk. Przerażony stwierdził, że pierwsza głowa smoka znajdowała się na swoim miejscu, choć trzy głowy leżały na ziemi. Musiał więc użyć ponownie swego miecza. Musiał go używać jeszcze wiele razy, nim dotarł do bramy zamczyska. Gdy znalazł się w środku zauważył, że smok już za nim nie podąża. Był więc w zamku i (chociaż tak mu się wydawało), pokonał smoka. Pozostało mu jeszcze znaleźć śpiącą królewnę. Zadanie na pozór proste, okazało się jednak nieco skomplikowanym, gdyż w zamku znajdowało się około tysiąca komnat, w których mogła być zamknięta królewna. Po długotrwałych poszukiwaniach, będąc u kresu sił, dotarł do ostatniej komnaty, od której powinien był niewątpliwie zacząć. Wyważył ostatnie drzwi i stanął oniemiały. Widok, który miał przed sobą wynagradzał mu wszystkie trudy. Przed nim, na ogromnym łożu, leżała, w odrobinę niedbałej pozie, piękna, młoda dziewczyna. Jej kształtne ciało skrywała jedynie delikatna, zwiewna tkanina, a piersi unosiły się w rytm spokojnego oddechu. Rycerz zrzucił z siebie resztki odzienia, delikatnie podciągnął dziewczynie zwiewne szaty, odsłaniając jej nagość i upajając się jej pięknem legł obok na łożu…. Po niedługim czasie spał u boku śpiącej królewny snem kamiennym. Nie mógł więc zauważyć jak przez okno do komnaty wślizguje się, osadzona na długiej szyi, głowa smoka. Ogromny pysk schwycił głowę śmiałka. Potężne szarpnięcie ściągnęło go z łoża i rzuciło o kamienną posadzkę. Ciało rycerza sprężyło się w śmiertelnej konwulsji, a w chwilę potem zamarło w bezruchu. Głowa smoka, wraz z martwym rycerzem, zniknęła w oknie komnaty. Na jej miejscu pojawiła się druga. Zbliżyła się do śpiącej królewny i delikatnie poprawiła pomięte szaty. Potem smok pozamykał drzwi wszystkich komnat, do których zajrzał rycerz i wszystko wróciło do wcześniejszej normy.

Mijał czas. Królewna spała, smok wylegiwał się w cieniu bramy, chaszcze gęstniały i tylko od czasu do czasu jakiś młody rycerz, bądź królewicz mącił senną ciszę zamczyska. Jednak każda taka wizyta przebiegała zawsze według podobnego scenariusza i zawsze tak samo się kończyła. Trwałoby to pewnie do dzisiejszego dnia, gdyby nie to, że pewnego razu…

Pewnego razu pojawił się w zamku młodzieniec, który nie był ani księciem, ani nawet rycerzem. Po prawdzie, to chyba był świniopasem czy kimś takim. Przez zarośla przebył bez problemu, ponieważ przez całe życie nic innego nie robił, tylko przedzierał się przez krzaki. Ze smokiem nie mógłby walczyć, gdyż do dyspozycji miał tylko krzywy kij. Udało mu się także przebyć i tą przeszkodę, a to jedynie dlatego, że akurat w tym czasie smok ciął taką drzemkę, że mury zamczyska drżały od jego chrapania. Gdy po ominięciu smoka znalazł się w zamku, otworzył pierwsze z brzegu drzwi i ujrzał śpiącą królewnę. Długo stał w drzwiach nie mogąc przekroczyć progu. Długo potem klęczał przy łożu nie śmiąc zbliżyć swych ust do twarzy pięknej królewny. Jednak nie mógł przecież trwać wiecznie w tym miejscu. Złożył więc drżący pocałunek na różanym policzku królewny. Królewna powoli podniosła powieki i spojrzała na młodzieńca ogromnymi niebieskimi oczami.

– Ty głupku – powiedziała. – Coś ty narobił!?

Oniemiał świniopas. Na dziedzińcu rozległ się ryk, a w chwilę potem trzy smocze głowy usiłowały zajrzeć jednocześnie do wnętrza komnaty. Nie pozwoliło na to małe okienko. Gdy jednak jeden łeb znalazł się w środku, smok zaryczał przeraźliwie, rzucił się na środek dziedzińca, rozpostarł skrzydła i odleciał.

-Ty głupku – powtórzyła królewna. – Coś ty najlepszego narobił…

ZAKOŃCZENIE I:

– Teraz będę musiała cię pożreć – powiedziała śpiąca królewna niepokojąco zmieniającym się głosem. -Taka klątwa. – W tym czasie jej ciało zaczęło ulegać zadziwiającej metamorfozie. – Inaczej do końca życia będę smokiem – zdążyła wysapać, zanim zmieniła się w piękną smoczycę.

Tymczasem świniopas widząc co się dzieje, czmychnął co sił w nogach prosto w chaszcze i sobie tylko wiadomym sposobem zaszył się w nich tak, że nawet dla smoków stał się niewidzialny.

Smoczyca wydostała się z zamku nieco naruszając jego konstrukcję i z łezką w oku spojrzała na pobliską górę, na której smok radośnie śpiewał smoczą pieśń godową.

"No to chociaż sobie pożyję" – błysnęła ostatnia ludzka myśl w głowie smoczycy.

Bo przecież wszyscy wiedzą, że smoki to stworzenia dłuuuuuugowieczne.

ZAKOŃCZENIE II:

Są na świecie, bynajmniej nie bajkowym, smoki pozornie tylko pilnujące swych śpiących królewien. Są rycerze pragnący zdobyć królewnę wyłącznie dla własnej przyjemności. Są też śpiące królewny, które wcale nie chcą otworzyć oczu. Spotyka się też czasami poczciwych i naiwnych świniopasów wierzących w prawdziwe śpiące królewny.

Bywają też bajarze, którym nikt, nigdy nie wierzy, choćby prawdę pletli pomiędzy wersami.