X-Teens

Życie super-bohatera jest ciężkie… zwłaszcza tego, który stawia pierwsze kroki w swojej karierze. A

jeśli jest ich dwoje, można liczyć na kompletną rozwałkę…

 

Moje krótkie opowiadanie osadzone w realiach Marvel X-Men, tym razem z młodymi bohaterami. Miłej lektury i czekam na komentarze ;). Pozdrawiam!

 

* * *

 

X-TEENS

 

– Jeśli mama i tata się o tym dowiedzą, to cię zatłukę własnymi rękoma. – szepnęła młoda

blondynka, kryjąc się za niewielkimi krzakami znajdującymi się na niewysokim pagórku. Tuż obok

niej stał wysoki, dobrze zbudowany brunet z lornetką w dłoniach. Obserwował okoliczne

wysypisko śmieci.

– Nikt się nie dowie, nie trzęś portkami, Marie. – powiedział, skupiając wzrok na czymś w oddali.

– Skąd ty w ogóle wiesz o takich sprawach, co? – zapytała, patrząc w niebo. Księżyc stał już wysoko

i zaczynało robić się coraz zimniej.

– Mam swoje kontakty. – odparł młodzian, podając nastolatce lornetkę. – Sprawdź sama, już są.

Młoda kobieta bez większego przekonania spojrzała w dal dostrzegając kilkunastu uzbrojonych

mężczyzn i jednego wyróżniającego się z tłumu ziemistą barwą skóry, białymi włosami i potężną

posturą.

– Oszalałeś, Jean-Luc? – spojrzała na chłopaka. – Przecież ten duży to Tombstone, mówili o nim

niedawno w wiadomościach. On jest niebezpieczny.

– Nie uważasz, że tacy są najlepsi? Po co się zajmować płotkami, skoro od razu można upolować

grubą rybę? – uśmiechnął się do niej zadziornie.

– A nie uważasz, że powinniśmy go zostawić policji? Albo Spider-Man'owi? – w głosie Marie

pojawiła się nutka zwątpienia. – Albo Moon Knight'owi? Albo…

– Uspokój się , siostra! – przerwał jej. – Poradzimy sobie, to tylko dwunastu facetów z pukawkami,

nic wielkiego dla takich jak my.

– Mam złe przeczucia. – pokręciła głową.

– Jak zawsze. – podsumował. – Robiliśmy to już kilka razy, wszystko będzie dobrze.

– Oby. Bo jak coś mi się stanie, to cię zabiję. – mruknęła.

– Jesteś monotematyczna, Marie. – odparł na luzie. – Przygotuj się… I pamiętaj, jakby ktoś się pytał,

to ja jestem Smokie, a ty Wonder Girl.

– Co to za beznadziejne pseudonimy… – Marie westchnęła poprawiając niebiesko-żółty kostium ze

stylizowanym „X” w logo.

– Każdy w X-Men jakiś ma, więc nie możemy być gorsi.

– Nie jesteśmy w X-Men, jakbyś nie zauważył, głupku. A jak się ojciec dowie, że przerobiłeś te

kostiumy, to będziemy mieć drugi Wietnam w domu.

– Tyle razy się nie dowiedział, to teraz też się nie dowie. – chłopak puścił jej oczko naciągając

maskę na twarz. – Chyba, że jego kochana córeczka puści farbę…

– Nie spinaj się tak, bo widać ci żyłkę na czole. – podsumowała Marie.

– I kto to mówi. – mruknął Jean-Luc. – Już czas…

Nim dziewczyna zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, chłopak zmienił się w dym i spłynął z pagórka

prosto pod wielkie, żelazne drzwi prowadzące na wysypisko. Spętane łańcuchem i kłódką, czekały,

aż na dole pojawi się Marie.

– Wiesz co robić, nie? – zapytał Smokie zakładając dłonie na piersi.

Nastolatka jedynie posłała mu ostre spojrzenie, po czym podeszła do drzwi i położyła dłoń na

kłódce, a ta po chwili stopiła się pod jej dotykiem.

– Pięknie, siostra! – Jean-Luc uśmiechnął się szeroko. – Pora rozbujać tę imprezę.

– Nie uważasz, że powinniśmy zachować… – Marie nie dokończyła, gdy jej brat potężnym

kopniakiem otworzył dwuskrzydłowe drzwi, a huk uderzenia rozniósł się po całej okolicy.

Jean-Luc spojrzał na skonsternowaną blondynkę.

– No co?

– Jajco, głupku. – zdzieliła go przez głowę. – Mogli odkryć naszą obecność!

Seria strzałów przerwała ich rozmowę, zmuszając dwójkę mutantów do działania. Jean-Luc zmienił

się w dym i zaatakował jednego z mężczyzn wnikając do jego płuc. Wonder Girl spętała kolejnych

dwóch telekinetycznym lassem i rzuciła w pobliskie śmieci. Chwilę później spotkali się oboje, gdy

Smokie porzucił nieprzytomne ciało żołnierza Tombstone'a. Już miał zamiar coś powiedzieć, gdy

nadbiegło trzech kolejnych. Z pewnością chłopak zostałby naszpikowany ołowiem, gdyby nie

telekinetyczna ściana, którą wytworzyła Marie, chroniąc swego brata przed obrażeniami. Kolejny

podmuch mocy posłał ich poza mury wysypiska.

– Hej, nie musiałaś tego robić, poradziłbym sobie! – rzucił z wyrzutem Smokie.

– Naprawdę? A więc to nie była twoja gęba mówiąca „ktokolwiek! pomocy!”? – warknęła Wonder

Girl. – Dziwne, bo nie widzę tutaj nikogo innego prócz ciebie…

– Nieważne. – mruknął Jean-Luc posyłając dwa cieniste ostrza w kierunku nadbiegających

przeciwników i powalając ich z miejsca.

Kolejne strzały sprawiły, że dwójka mutantów musiała się wycofać. Kryjąc się za wielką ścianą

śmieci, Smokie wpadł na kolejny pomysł, w jego mniemaniu świetny.

– Możesz użyć swojej mocy, żeby odgarnąć ziemię spod nas?

– Mogę się postarać. – rzuciła Marie. – A po co ci to?

– Jesteśmy nadal na terenie miasta, więc pod nami są rury z gazem… Jeśli naładujesz odpowiednią z

nich swoją mocą, to Tombstonę i jego ekipa wylecą w powietrze.

– Chcesz go zabić? – zapytała.

– Albo on, albo my, kochanie. – uśmiechnął się zadziornie. – Przynajmniej Spider-Man będzie miał

jednego wroga z głowy. – wzruszył ramionami uśmiechając się głupio.

– Postaram się… ale musisz zatrzymać na chwilę jego zbirów. Muszę się skoncentrować.

– Jasne. – rzucił z radością w głosie Smokie i ruszył w kierunku żołnierzy Tombstone'a.

Marie Ann nie wiedziała, co dzieje się z bratem, gdy kumulując swoją moc wyciągała przy jej

pomocy kawałek gruntu odkrywając grubą, rdzewiejącą rurę. Odrzuciła ziemię na bok, wskoczyła

do środka i położyła na niej obie dłonie ładując mocą, gdy usłyszała z góry zachrypły, męski głos.

– Na twoim miejscu trzymałbym rączki przy sobie.

Wonder Girl uniosła wzrok i zobaczyła Tombstone'a, celującego w nią z wyrzutni rakiet.

– Widzisz tę wielką spluwę, cukiereczku? – zapytał retorycznie. – Na twoim miejscu wylazłbym z tej

dziury.

Kątem oka dziewczyna dostrzegła swego brata, który z uniesionymi w górę rękoma wyszedł zza

pleców gangstera.

– Wybacz, siostra. – rzucił Smokie z idiotycznym uśmiechem na ustach. – Zaskoczyli mnie.

Marie bąknęła coś pod nosem, po czym wygramoliła się z rowu, stając naprzeciw Tombstone'a,

przy którym wyglądała jak szmaciana lalka.

– Jak się nazywasz, dziewczynko? – spytał gangster.

– Wonder Girl. – odparła pewnie dziewczyna, choć cały czas utrzymywała kontakt wzrokowy z

bratem.

– Jesteś X-Man? – Tombstone spojrzał na jej uniform unosząc broń.

Blondynka nie zdążyła odpowiedzieć, gdy uwaga wszystkich skupiła się na hałasie dochodzącym

kilka metrów dalej, gdzie potężnie zbudowany mężczyzna w czerwonym kombinezonie

sukcesywnie przerzedzał szeregi przestępcy.

– Daredevil! – zakrzyknęła Wonder Girl, dostrzegając charakterystyczny symbol na piersi bohatera

w szkarłacie. Machnęła ręką i chwilę potem pożałowała tego gestu. Ładując rurę z gazem swoją

energią, pod wpływem radości zapomniała, że wystarczyło ruszyć mocniej ramieniem, by

aktywować moc.

Tombstone nie zdążył dobiec do Daredevil'a, gdy całym kompleksem wstrząsnęła potężna eksplozja

powalając wszystkich na kolana. Gdy Marie podnosiła się z ziemi, widząc przed sobą jęzory ognia,

poczuła na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Odwróciła głowę i odetchnęła z ulgą – to był Jean-Luc.

– Lepiej się stąd zbierajmy, nim ktokolwiek się zorientuje, że mieliśmy z tym coś wspólnego.

Skinęła mu głową, a ich ucieczce z miejsca zdarzenia towarzyszyły zbliżające się z każdą chwilą

syreny straży pożarnej.