Imperium

La­bo­rant Okito prze­cze­sał dło­nią włosy spo­glą­da­jąc w lu­stro.

 

– Dzi­siaj za­cznie się nowa era – po­wie­dział do swego od­bi­cia.

 

Jego przy­stoj­na twarz biła mło­dzień­czym, wręcz chło­pię­cym bla­skiem, tylko oczy ziały głę­bo­kim, gniew­nym smut­kiem i to po­mi­mo do­sko­na­łe­go na­stro­ju jaki mu tego po­ran­ka do­pi­sy­wał. Spoj­rze­nie owo, nawet w samym Okito wy­wo­ły­wa­ło nie­po­kój. Spró­bo­wał się uśmiech­nąć. Białe, równe zęby za­lśni­ły w wymuszonym gry­ma­sie, oczy jed­nak po­zo­sta­ły te same, stare i zmę­czo­ne. Mach­nął ręką jakby oga­niał się od sa­me­go sie­bie.

– Ważne, że po­ran­ne testy zdro­wia wy­szły mi w końcu ide­al­ne. Na­psu­łaś mi zdro­wia brzy­du­lo Annie ale z tym już ko­niec. Za­czy­na się nowa era. Moja era.

Przy­gła­dził po­now­nie włosy po czym opu­ścił ła­zien­kę i ru­szył do swych po­ran­nych zajęć. Tej nocy spał nie w domu, lecz w swym ga­bi­ne­cie, więc do sali z em­brio­na­mi nie miał da­le­ko. Co rano uda­wał się do la­bo­ra­to­rium i oso­bi­ście se­gre­go­wał em­brio­ny i płody wy­so­kiej klasy mu­tan­tów, część za­bie­rał do swej po­sia­dło­ści by pod­dać je do­dat­ko­wym te­stom. Te które uzna­wał za uszko­dzo­ne od­da­wał prak­ty­kan­tom do ani­hi­la­cji, ale dzi­siaj nie pla­no­wał tam spę­dzać zbyt wiele czasu. Po­trze­bo­wał mło­de­go, nie­zma­nie­ro­wa­ne­go asy­sten­ta, któ­re­go mógł­by ukształ­to­wać, zanim tam­ten na­ba­wi się ja­kichś złych na­wy­ków, a chło­pak któ­re­go wy­brał był bar­dzo młody i wy­bit­nie zdol­ny.

Sala z em­brio­na­mi była ste­ryl­na, pełna lo­dó­wek, mo­ni­to­rów, mi­kro­sko­pów i pro­bó­wek, a zaraz za nią znaj­do­wa­ło się po­grą­żo­ne w pół­mro­ku po­miesz­cze­nie in­ku­ba­cji. W sali tej w rzę­dach wi­sia­ły worki z pło­da­mi. Było tam go­rą­co, a po­wie­trze wy­peł­niał szum krą­żą­cej krwi, cza­sem ła­god­nej mu­zy­ki, cza­sem do­cho­dzą­cych jakby z od­da­li roz­mów. Okito już dawno do­szedł do wnio­sku, że aby umoż­li­wić pło­dom od­po­wied­ni roz­wój, na­le­ży za­pew­nić im nie tylko to co po­trzeb­ne ciału ale i psy­chi­ce. Mamki w sys­te­mie zmia­no­wym przy­cho­dzi­ły do wor­ków, mó­wi­ły do nich i od czasu do czasu gła­ska­ły przez pół­prze­źro­czy­ste po­wło­ki małe ciał­ka.

 

– Jak się masz ko­le­go? – Okito usiadł w la­bo­ra­to­rium przy mo­ni­to­rze i ob­ser­wo­wał uważ­nie krzy­we i licz­by, które in­for­mo­wa­ły o sta­nie da­ne­go em­brio­nu. – Spi­su­jesz się na medal mały, dzi­siaj cię jesz­cze pap­cio Trent pod­krę­ci i jak wy­trzy­masz do jutra, to tra­fisz do cie­płe­go in­ku­ba­to­ra. Jak twoi ko­le­dzy… – Prze­su­nął lek­kim ru­chem ręki taśmę. Ko­lej­na pro­bów­ka pod­je­cha­ła pod ska­ner, a na mo­ni­to­rze po­ja­wi­ły się nowe dane. – No mały, a ty nas coś za­wo­dzisz. – Ozna­czył szkla­ne na­czy­nie czer­wo­nym mar­ke­rem jako prze­zna­czo­ne do li­kwi­da­cji. – A ty ? – Ko­lej­ne pro­bów­ki pod­jeż­dża­ły pod palce Okito – Ko­lej­ne roz­cza­ro­wa­nie. Tylko dwaj z tej serii robią co do nich na­le­ży? Nie­ład­nie, oj nie­ład­nie, mło­dzie­ży. Tyle do­bre­go ma­te­ria­łu na nic – mówił Okito pa­ku­jąc ozna­czo­ny materiał do pla­sti­ko­wej to­reb­ki.

– Ci nas za­wie­dli, Je­stek. Zaj­mij się nimi – po­wie­dział od­da­jąc mło­de­mu prak­ty­kan­to­wi pla­sti­ko­wy worek.

Je­stek ski­nął głową nie pa­trząc w oczy prze­ło­żo­ne­go.

– Co jest ? Nie lu­bisz tej ro­bo­ty?

– Nie, to zna­czy tak. – Spe­szył się chło­pak – To zna­czy, je­stem za­szczy­co­ny mogąc prak­ty­ko­wać pod okiem naj­wy­bit­niej­sze­go spe­cja­li­sty w im­pe­rium.

– Oj nie lu­bisz. My­ślisz, że je­stem bez­dusz­ny? My two­rzy­my i nie­raz nie­ste­ty po­no­si­my stra­ty. Ja ko­cham moje pro­duk­ty bez­wa­run­ko­wą mi­ło­ścią. Pod wa­run­kiem na­tu­ral­nie, że są zdro­we i roz­wi­ja­ją się w wy­ma­ga­nych prze­ze mnie nor­mach. – Chło­pak zmarsz­czył brwi jakby coś mu w wy­po­wie­dzi prze­ło­żo­ne­go nie pa­so­wa­ło ale bał się ode­zwać – Za­sta­na­wiasz się, gdzie tu bez­wa­run­ko­wość, skoro sta­wiam wa­run­ki, co? – za­śmiał się Na­czel­ny wi­dząc minę Jest­ka, a chło­pak nie­znacz­nie przy­tak­nął głową – Tutaj każda mi­łość ma swoje wa­run­ki, nawet ta bez­wa­run­ko­wa. Tutaj każde słowo ma taką de­fi­ni­cję, jaką my, la­bo­ran­ci, mu nada­my. I za­pa­mię­taj jedno – Okito zdjął rę­ka­wicz­kę i po­ło­żył rękę na ra­mie­niu chło­pa­ka – Każdy, kto nas za­wie­dzie, musi po­nieść kon­se­kwen­cje.

Chło­pak ner­wo­wo prze­łknął ślinę

– Ale mam dla cie­bie dobre wia­do­mo­ści młody czło­wie­ku. Mar­nu­jesz się tutaj. Od dzi­siaj ko­niec z po­ran­ka­mi w se­gre­ga­cji i sprzą­ta­niem od­pa­dów. Po­trze­bu­ję kogoś tak zdol­ne­go jak ty do in­ne­go za­ję­cia. Ta­ni­mi, po­dejdź no tu do nas. – Do Okito pod­biegł pra­cu­ją­cy nie­opo­dal star­szy prak­ty­kant – Weź od Jest­ka worek i się nim zaj­mij. Potem idź do la­bo­ran­ta Tren­ta i prze­każ mu, że w tym ty­go­dniu będę za­ję­ty, a Jest­ka za­bie­ram do sie­bie na prak­ty­ki. – Po czym ob­ró­cił się już do Jest­ka – Czuję, że la­bo­rant Trent nie bę­dzie za­chwy­co­ny, le­piej wy­mknij­my się zanim skoń­czy ob­chód w sali z pło­da­mi – mó­wiąc to Okito pu­ścił oczko do chło­pa­ka i ru­szył do drzwi.

Ta­ni­mi po­biegł szyb­ko speł­nić na­ka­zy Na­czel­ne­go, a Okito ru­chem głowy po­ka­zał Jest­ko­wi że ma iść za nim. 

 

Po­dą­ża­jąc za prze­ło­żo­nym Je­stek do­szedł do wnio­sku, że Ham­bir go wkrę­cił, że nie ma żad­nej grupy ra­tu­ją­cej mło­dych mu­tan­tów prze­zna­czo­nych do znisz­cze­nia. Chcia­no go je­dy­nie wy­son­do­wać a teraz Okito zrobi z nim to, co robił z pro­duk­ta­mi które go za­wio­dły. “Trud­no”, po­my­ślał chło­pak i sku­pił całą swoją wolę by po­ru­szać no­ga­mi. Wy­si­łek był ol­brzy­mi, bo nogi zro­bi­ły się ze stra­chu jak z waty. Bał się, ale minę miał za­cię­tą jakby chciał po­ka­zać, że go nie zła­mią.

Wy­szli ze ste­ryl­nych bu­dyn­ków la­bo­ra­to­ryj­nych i ru­szy­li przez roz­le­gły dzie­dzi­niec do bu­dyn­ku który w ni­czym nie przy­po­mi­nał szkla­nych i po­zba­wio­nych de­ta­li la­bo­ra­to­riów, za to bar­dzo przy­po­mi­nał wy­kwint­ną re­zy­den­cję bo­ga­te­go błę­kit­no­kr­wi­ste­go. 

– To Je­stek, jest nasz szpi­tal. Dla bar­dzo bo­ga­tych klien­tów. To, co bę­dziesz robił, spodo­ba ci się. – Okito pchnął chłopca lekko, by prze­szedł przo­dem przez ozdob­ne drzwi. – Do tej pory mia­łeś wpraw­dzie do czy­nie­nia z po­cząt­kiem życia, ale tylko sprzą­ta­łeś śmie­ci, teraz zaj­mie­my się tymi co zbli­ża­ją się do jego kresu, ale bę­dziesz mógł sam prze­pro­jek­to­wy­wać i uzdra­wiać uszko­dzo­ne ko­mór­ki. Jak wró­cisz do la­bo­ra­to­riów, bę­dziesz już spe­cem.

– Dla­cze­go więc nie na­pra­wia­my tylko wy­rzu­ca­my w la­bo­ra­to­riach nasze pro­duk­ty? – wy­krztu­sił z sie­bie cicho Je­stek

– Na­pra­wić jest znacz­nie trud­niej i dro­żej, tro­chę jak z re­mon­tem sta­rej re­zy­den­cji i bu­do­wą nowej. Nawet nas, la­bo­ran­tów, nie stać na taką roz­rzut­ność. Na­pra­wy są dla na­szych hoj­nych dar­czyń­ców, i nie są za darmo. Po­do­ba mi się, że masz mo­ral­ność i etykę młody czło­wie­ku. Gdy­byś był inny, nie był­byś taki by­stry, ale nie­ste­ty sam kie­dyś zo­ba­czysz, że kosz­ty ogra­ni­cza­ją nasze moż­li­wość i poj­miesz co to opty­ma­li­za­cja, a na razie nie­ste­ty mu­sisz za­ufać komuś tak nie­do­sko­na­łe­mu jak ja.

Je­stek po­ki­wał ner­wo­wo głową przy­ta­ku­jąc po czym za­prze­czył rów­nie ner­wo­wo, a Okito za­śmiał się wi­dząc kon­ster­na­cję i za­kło­po­ta­nie chłop­ka.

– Sam wi­dzisz. Przy­tak­nąć czy za­prze­czyć. Pod­paść czy się przy­po­do­bać? I tak całe nasze życie. – mó­wiąc to Okito pchnął ko­lej­ne drzwi pro­wa­dzą­ce do hallu.

 

W ob­szer­nym hallu na mięk­kiej ka­na­pie sie­dział młody męż­czy­zna z pięk­ną twa­rzą i pu­stym spoj­rze­niem.

– Ksią­żę Noren. Jak miło cie wi­dzieć! – za­wo­łał na jego widok la­bo­rant Okito. 

– Mi­strzu Okito! – młody z wy­glą­du męż­czy­zna z ra­do­ścią ale też jakby ze star­czym tru­dem wstał z miej­sca i ru­szył w kie­run­ku Okito z otwar­ty­mi ra­mio­na­mi. 

– No to przy­szedł czas na pełne od­świe­że­nia or­ga­ni­zmu – oznaj­mił po­god­nie Okito gdy już wy­mie­ni­li uści­ski.

– Coś tak czuję. Stawy sztyw­nie­ją, skóra na twa­rzy mi się prze­su­sza i po­ja­wi­ły się zmarszcz­ki i coś jakby w krę­go­słu­pie mi strzy­ka­ło i no… i te moje pro­ble­my…– ksią­żę chrząk­nął i przy­sła­nia­jąc ręką usta wy­mam­ro­tał – moje sie­dze­nie od­ma­wia po­słu­szeń­stwa – za­śmiał się ksią­żę ner­wo­wo

“Bo je trak­tu­jesz jak oneg­daj im­pe­ra­tor swe dziw­ki, stary, nie­chluj­ny zbo­czeń­cu’’, po­my­ślał Okito ale na głos po­wie­dział tylko:

– Wszyst­ko na­pra­wi­my, naj­ja­śniej­szy ksią­żę. Bę­dziesz tak nowy jak­byś się w isto­cie uro­dził nie­ca­łe dwa­dzie­ścia lat temu.

– A nie sie­dem­dzie­siąt – stwier­dził ze śmie­chem ksią­żę prze­chy­la­jąc się do ucha la­bo­ran­ta Okito – Ale drogi mi­strzu jak­kol­wiek do­brze jest mieć ciało dwu­dzie­sto­lat­ka, to rów­nie do­brze jest mieć mą­drość kilku wię­cej dekad.

– Mądre słowa drogi ksią­żę, bar­dzo mądre. Tym bar­dziej pro­szę, na­le­gam, bła­gam oszczę­dzaj się. Znasz moje za­le­ce­nia co do hi­gie­ny. Nie wszyt­ko służy na­sze­mu ciału.

– Wiem, wiem mi­strzu i sta­ram się. Sta­ram ale… ech przy­ja­cie­lu, to wszyst­ko przez tego Pier­ro, ale po­wiem ci wszyst­ko jak już bę­dzie­my w ga­bi­ne­cie. – Ksią­żę zro­bił minę jak zde­gu­sto­wa­na stara ciot­ka gdy mówił o owym Pier­ro.

– On mnie zdra­dzał z tą dziw­ką Kri­sti – za­czął ner­wo­wo ksią­żę, gdy już zna­leź­li się w ga­bi­ne­cie mi­strza Okito – Ja to wiem i nawet zro­bi­łem mu znowu awan­tu­rę i tylko z roz­pa­czy ku­pi­łem sobie tych sil­nych mu­tan­tów i to przez nich to sie­dze­nie. Kri­sti już zde­chła i to w cier­pie­niach, ale Pier­ro … ech, nie po­tra­fię mu nie wy­ba­czyć. No nie po­tra­fię. Chciał­bym go uka­rać, otruć, jak tę zdzi­rę Kri­sti, czymś co by go długo i bo­le­śnie za­bi­ja­ło, ale nie umiem. On ma nade mną taką wła­dzę, a ja mam tak mięk­kie serce. Sam wiesz mi­strzu, że muchy nie po­tra­fię skrzyw­dzić a co do­pie­ro mo­je­go słod­kie­go Pier­ro.

– Wiem, wiem – prze­rwał mu Okito. Wszy­scy znają twe dobre serce, dla­te­go też cenię cię mój dobry ksią­żę bar­dziej niż ja­kie­go­kol­wiek in­ne­go klien­ta i z oka­zji iż dzi­siaj… – Okito prze­rwał z ta­jem­ni­czym uśmie­chem – Czy pa­mię­tasz drogi ksią­żę jaka dzi­siaj rocz­ni­ca? – ale ksią­żę miał minę jak dziec­ko ocze­ku­ją­ce na pre­zent uro­dzi­no­wy i w swych pu­stych, bez­myśl­nych oczach ani śladu po­zna­nia o czym mógł­by mówić Okito – Dzi­siaj mija dwa­dzie­ścia lat, od kiedy do nas przy­by­łeś pierw­szy raz. 

– Dwa­dzie­ścia lat? – ksią­żę ko­bie­cym ge­stem przy­ło­żył dło­nie do ust.

– Tak jest dwa­dzie­ścia i sam teraz po­wiedz czy warto był?

– Co to za py­ta­nie czy warto było – wołał ksią­żę Noren w pod­nie­ce­niu – Czy warto? Toż ja teraz wy­glą­dam i czuję się jak­bym miał dwa­dzie­ścia lat, a przy­sze­dłem tu będąc nie­mal pięć­dzie­się­cio­lat­kiem – za­śmiał się ksią­żę. 

– I dla­te­go dzi­siej­sze od­świe­że­nie bę­dzie nie­mal za darmo. Po­li­czy­my tylko za wierzch­nią kalkę ko­mó­rek na skó­rze, a resz­ta… re­ge­ne­ra­cja kości, mię­śni, sta­wów i oczysz­cze­nie or­ga­ni­zmu jest zu­peł­nie za darmo drogi ksią­żę. Dzi­siaj je­steś na­szym go­ściem, a nie pa­cjen­tem. 

– Mi­strzu, mi­strzu – wes­tchnął wzru­szo­ny ksią­żę ocie­ra­jąc łzę z po­licz­ka

 

…

 

– Bierz strzy­kaw­kę i stań po dru­giej stro­nie stołu– za­ko­men­de­ro­wał Okito gdy już stali z Jest­kiem tylko we dwóch w sali za­bie­gów nad uśpio­nym księ­ciem

– Ale ja nie wiem jak … – za­czął prze­ra­żo­ny Je­stek

– To się do­wiesz– uspo­ko­ił go Okito – to nic trud­ne­go, za to plecy od tego strasz­nie bolą – Okito pu­ści­ło oczko do chło­pa­ka aby nieco go od­stre­so­wać – Na­kła­da­li­ście war­stwy ko­mó­rek na mo­de­le w szko­le, a to jest bar­dzo po­dob­ne. Patrz jak ja to robię. Za­szcze­pia­my od­mło­dzo­ne ko­mór­ki war­stwa po war­stwie, cen­ty­metr po cen­ty­me­trze. Mo­gły­by to robić ko­sme­tycz­ki gdyby sprzęt i tech­no­lo­gia nie były na wagę złota. Wiesz, że to co trzy­masz, to nie tylko jest strzy­kaw­ka ale i roz­py­lacz. De­li­kat­nie, o tak. Trze­ba tylko pa­trzeć by nie za­apli­ko­wać za dużo i nie po­ro­bić blizn. Wi­dzisz? Teraz ty.

Je­stek drżą­cy­mi dłoń­mi za­czął po­wta­rzać czyn­no­ści za Okito

– A co jak zro­bię bli­znę? – spy­tał drżą­cym gło­sem chło­pak

– Ja to po­pra­wię, od tego dzi­siaj tu je­stem. Nie martw się, ćwicz. Jak z nim dzi­siaj skoń­czy­my bę­dziesz w tym mi­strzem. Naj­pierw twarz, potem szyja, potem dło­nie. Klat­kę pier­sio­wą i to co po­ni­żej pasa zo­sta­wi­my dla in­nych asy­sten­tów na jutro – za­śmiał się Okito i Je­stek mimo tremy uśmiech­nął się pod nosem i nieco się roz­luź­nił, i od kiedy się roz­luź­nił na­kła­da­nie warstw szło mu coraz spraw­niej.

 

Twarz skoń­czy­li do po­łu­dnia. Potem Okito za­brał no­we­go adep­ta na szyb­ki po­si­łek. Ksią­żę cały czas leżał w uśpie­niu. Po po­wro­cie do wie­czo­ra już tylko Je­stek na­kła­dał war­stwy na szyję i dło­nie. Okito sie­dział przy nim i bacz­nie ob­ser­wo­wał ruchy mło­de­go ucznia in­stru­ując go i po­pra­wia­jąc gdy ten coś po­psuł. Okito był za­do­wo­lo­ny ze swo­je­go wy­bo­ru. Chło­pak nie tylko szyb­ko się uczy ale także miał nad­zwy­czaj spraw­ne dło­nie i po­tra­fił sku­pić się przez długi czas na tym co robił. Je­stek był też dla niego ta­jem­ni­cą. Wy­cho­wa­nek księż­nej Yolan­dy był pod­rzut­kiem. To wie­dział każdy, ale nie­wie­lu wie­dzia­ło, że był to pod­rzu­tek błę­kit­nej krwi, zaś o tym, kim byli ro­dzi­ce Jest­ka, nikt nic nie wie­dział, nawet jego była opie­kun­ka księż­na Yolan­da. Z tego co wy­wę­szy­li lu­dzie Okito, Jest­ka zna­leź­li dwa­na­ście lat temu straż­ni­cy pa­tro­lu­ją­cy wcze­snym po­ran­kiem mury zamku w Antry . Dziec­ko ce­lo­wo ktoś za­dra­pał by ten, kto je znaj­dzie wie­dział, że nie jest to byle jaka sie­ro­ta i by wi­dział, że jego krew utle­nia się do błę­kit­ne­go ko­lo­ru.

– Dobra ro­bo­ta, Je­stek, nie było tak źle, co? Le­piej niż sprzą­ta­nie w la­bo­ra­to­rium?

– Le­piej. – Je­stek był zmę­czo­ny ale za­do­wo­lo­ny. Więk­szość no­wych prak­ty­kan­tów przez przy­naj­mniej rok słu­ży­ło za sprzą­ta­czy w la­bo­ra­to­rium te­le­pa­tów. Samo do­sta­nie się tam na prak­ty­ki było za­szczy­tem, ale pierw­szy rok to była próba bar­dziej cha­rak­te­ru niż umie­jęt­no­ści. A tutaj Je­stek robił coś re­al­ne­go, coś uży­tecz­ne­go. Chło­pak przy­po­mniał sobie swego przy­ja­cie­la ma­łe­go Tom­mie­go z mia­stecz­ka w Antry. Chło­piec wylał sobie wrzą­tek na głowę i szyję. Mistrz Borel oca­lił jego krtań, klat­kę pier­sio­wą i wzrok, ale skóra po­zo­sta­ła, sztyw­na i za­bliź­nio­na. Je­stek po­my­ślał, że jak na­uczy się tech­nik na­pra­wy ko­mó­rek i na­kła­da­nia ich na skórę to kie­dyś, jak zo­sta­nie la­bo­ran­tem, wy­le­czy Tom­mie­go za wła­sne pie­nią­dze. 

– Ale to nie ko­niec Je­stek. – prze­rwał jego roz­wa­ża­nia Okito – Za­ło­ży­my mu jesz­cze opa­tru­nek. Trzy­maj sprej i po pro­stu psi­kaj. Potem wsa­dzi­my go do in­ku­ba­to­ra. Jutro zaj­mie­my się two­rze­niem tego co dzi­siaj apli­ko­wa­łeś, to po­win­no ci się nawet bar­dziej spodo­bać niż dzi­siej­szy ma­ni­cu­re.

 

Po skoń­czo­nej pracy Je­stek za­do­wo­lo­ny po­wró­cił do in­ter­na­tu, a la­bo­rant Okito oso­bi­ście pchnął do wyj­ścia z sali wózek z ko­ko­nem, w któ­rym leżał ksią­żę.

– Za­bie­ram księ­cia do swej po­sia­dło­ści. Tam pod­dam go po­zo­sta­łej re­ge­ne­ra­cji. Przy­ślij mi lek­ty­kę – oznaj­mił se­kre­ta­rzo­wi czu­wa­ją­ce­mu pod jego ga­bi­ne­tem.

 

Pół go­dzi­ny póź­niej Okito był już w swej re­zy­den­cji w ja­dal­ni. Kokon z księ­ciem po­zo­stał w hallu, gdzie za­ję­li się nim sprzą­ta­cze. 

Przy stole w ja­dal­ni sie­dzia­ła także la­bo­rant Ni­co­le.

– Mo­że­my już we­zwać mło­de­go No­re­na? – spy­ta­ła pod­no­sząc kie­li­szek z winem jak do to­a­stu

Okito ski­nął głową na słu­żą­ce­go.

– Podaj jesz­cze jedno na­kry­cie i we­zwij pa­ni­cza No­re­na. 

Chwi­lę potem w drzwiach sta­nął ksią­żę Noren, tylko śwież­szy, z praw­dzi­wie mło­dzień­czym żywym spoj­rze­niem.

– Tak ojcze – po­kło­nił się w drzwiach

– Usiądź chłop­cze – Okito ła­god­nym ge­stem wska­zał krze­sło – Dzi­siaj twoje dzie­więt­na­ste uro­dzi­ny i mamy dla cie­bie pre­zent.

– Tak ojcze? – mło­dzie­niec pod­niósł brwi w ocze­ki­wa­niu

– Tylko nas nie za­wiedź. Od lat przy­go­to­wy­wa­łeś się, ob­ser­wo­wa­łeś księ­cia w cza­sie każ­dej re­kon­wa­le­scen­cji na­gra­nej na­szy­mi re­je­stra­to­ra­mi. Wy­słu­cha­łeś każ­de­go in­tym­ne­go szcze­gó­łu któ­rym dzie­lił się ze mną w cza­sie sesji. Znasz jego każdy se­kret i gest. Na­uczy­łeś się go i dzi­siaj przy­szedł dla cie­bie czas próby.

– Tak ojcze – głos chło­pa­ka aż drżał z emo­cji

– Nie wy­buch­nij Noren. Dzi­siaj do­sta­jesz w pre­zen­cie księ­stwo Ri­st­my, drogi chłop­cze, i od dzi­siaj nie je­steś już pa­ni­czem No­re­nem, je­steś księ­ciem No­re­nem, panem za­moż­ne­go, li­czą­ce­go się księ­stwa. 

Chło­pak na te słowa padł do nóg la­bo­ran­ta

– Nie za­wio­dę cię ojcze, nie za­wio­dę was– spoj­rzał na uśmie­cha­ją­cą się la­bo­rant­kę Ni­co­le – nie za­wio­dę.

– Wstań. Je­steś księ­ciem, znasz swą rolę. Pierw­sze, co zro­bisz, to po­zbę­dziesz się nie­ja­kie­go Pier­ro, zdra­dza cię – za­śmiał się Okito – nie za­bi­jaj go jed­nak, a wy­ślij do nas. Prze­słu­cha­my go w obec­no­ści te­le­pa­tów i po­sta­no­wi­my co z nim zro­bić. Bę­dziesz tam w oto­cze­niu przy­ja­ciół, bo w Ri­st­mie czeka na cie­bie już Riko. Jak wiesz Riko jest te­le­pa­tą, licz się z nim, on bę­dzie grał mi­łość twego życia, a z cza­sem po­de­śle­my ci wię­cej ta­kich ak­to­rów, ale to nie wszyt­ko… Kilka lat temu ksią­żę po­zbył się swej sta­rej i znie­na­wi­dzo­nej żony, która, jak wiemy, zda­niem księ­cia pla­no­wa­ła go otruć. Ri­st­ma nie ma dzie­dzi­ca, ko­lej­na do tronu jest księż­na Nim, która nie­daw­no owdo­wia­ła, ale do­rad­cy nie chcie­li­by jej na tro­nie dla­te­go na­le­ga­ją na księ­cia by prze­ła­mał swą nie­chęć i wziął nową żonę. My mamy już kan­dy­dat­kę. Mówię o mło­dej i bied­nej, jak mysz, ba­ro­nów­nie Kiri – oczy chłop­ka za­lśni­ły gdy usły­szał to imię – Ale pa­mię­taj nie oka­zuj jej nigdy uczuć pu­blicz­nie – zbesz­tał go za tę żywą re­ak­cję Okito

– Wiem ojcze, znam swą rolę – nie­mal obu­rzył się chło­pak

– I nie mów do mnie ojcze.

– Ależ naj­droż­szy mi­strzu Okito, cóż ja bym bez cie­bie zro­bił – od­parł chło­pak tonem i z ma­nie­rą księ­cia

– Do­brze – kla­snę­ła w dło­nie Ni­co­le – Daj już mu spo­kój, niech dzi­siaj bę­dzie jesz­cze sobą. Usiądź z nami, drogi chłop­cze, i we­zwij­my resz­tę na­szych dzie­ci Okito. Niech i one dzie­lą naszą ra­dość i widzą, co może je cze­kać w nie­da­le­kiej przy­szło­ści. Świę­tuj­my nasz pierw­szy suk­ces – wszy­scy troje wznie­śli kie­lisz­ki.

…