Powołanie

Wąpierze to prawie mityczne istoty, najczęściej żywiące się ludzką krwią. Są prawie nieśmiertelne. Mają ludzką postać i charakterystyczne wydłużone kły. Potrafią regenerować się, czytać w myślach, przewidywać przyszłość, lewitować.

Wąpierze podobno prawie wyginęły. Tylko w Tatrach zostało kilkadziesiąt sztuk, w kilku stadach. Ze względu na licznych wrogów naturalnych i problemy z doborem partnerów, umożliwiających zróżnicowanie genotypu, ich populacja kurczy się. Teraz zajmują się głównie hodowlą krów (z tatrzańskich łąk) i owiec oraz wyrobem przysmaków ludowych: kaszanki, tatara, zup na bazie krwi bydlęcej. Służą też konsultacjami dla producentów przy tworzeniu filmów grozy.

***

Śnieżyca szalała. Ksiądz ledwie usłyszał walenie do drzwi kaplicy. W progu widniały dwie sylwetki. Jedna postać z trudem stała, rozpaczliwie starając się zachować godność.

– Niech będzie pochwalony – zagaiła ta w lepszej kondycji

– Na wieki wieków – odpowiedział ksiądz

– Widzi ksiądz, jak się nagle rozszalało? Znalazłem tego na drodze. Jak leżał, pod śniegiem już. Nie mogłem zostawić, skonałby.

– Wiadomo synu – ksiądz okazał kapłańskie zrozumienie – Nic się nie martw, pomogę. Bo ja księdzem jestem, to i lekarzem bywam nie tylko dusz. Akademię Medyczną skończyłem. I przysięgę – tu ksiądz zawahał się – Hipochondryka składałem też. Znaczy Hipokratesa. A ty idź się wykąp w gorącej wodzie i coś zjedz.

– Ale proszę księdza – znajomy nie chciał odejść – proszę uważać na niego. To wąpierz, tak mi powiedział. Niewiele ich zostało.

– Acha, rozumiem – ksiądz się trochę zafrasował – Nic się nie martw, dam sobie radę. Tylko pomożesz mi trochę. Wąpierz był tak osłabiony, że osunął się na podłogę kaplicy, rezygnując z godności i wąpierzej dumy.

– Zemdlał. Trzeba go przenieść na coś płaskiego– rozkazał ksiądz. A widząc pytające spojrzenie przybysza, dodał: – zastrzyk muszę mu zrobić. – Dawaj go tu, na ołtarz. Mszy nie ma, to się nikt nie obrazi – uznał klecha

– Jak Samarytariusze – przybysz był zadowolony

– O tak, dobrze – ksiądz komenderował. – Ty teraz poczekaj, a ja strzykawkę przyniosę i coś mu wstrzyknę. Na wzmocnienie, he, he – dodał.

I zniknął w pomieszczeniu obok. Nie było go przez dłuższą chwilę. Z pomieszczenia dobiegał odgłos szczęku szklanych buteleczek, mieszania płynów i wciągania płynu przez strzykawkę. Kiedy ksiądz wyszedł, dzierżył w ręku ogromną strzykawkę.

– Gość ważny, to i strzykawka wielkość urzędową posiada – wyjaśnił – Teraz trzymaj go za rękę, żeby nie wyrywał się. A ja mu iniekcję zrobię.

Przybysz schwycił bezwładną rękę wąpierza i przytrzymał. Wydawało się, że bez sensu, ale… Jak tylko kapłan wbił igłę w żyłę i zaczął naciskać tłoczek, w wąpierza jakby złe wstąpiło. Jeśli to oczywiście możliwe było w przypadku wąpierza. Niby zemdlony, a wyprężył się i usiłował wyrwać. Straszliwy jęk wydobył mu się z gardła, z wolna przechodząc w coraz cichszy pisk. Wreszcie szamotanie ustało, odgłosy wszelakie też. Tylko z odtwarzacza na zakrystii dobiegał odgłos kolędy „Lulajże Jezuniu".

*** ***

– Proszę księdza, co się stało – Przybysz zdawał się być zaniepokojony

– Ano nic. Woda święcona, to naprawdę był wąpierz. A nie wierzyłem ci – przyznał się kapłan. I dodał: – No, ja leczę tylko chrześcijan i tylko chrześcijan mogę pochować. Nie było czasu na sakramenty przed leczeniem, to dodałem trochę wody święconej do środka na wzmocnienie.

– Bo widzisz, synu – kapłan zdobył się na poufałość – Powołanie jest tajemnicą Boga i tajemnicą wolności człowieka. I musisz wiedzieć, że wolność Boga, który daje powołanie, jest pierwsza. Za nią dopiero idzie wolność człowieka. I wąpierza. Powołanie może być zawsze przyjęte tylko w wolności. I ja tego wąpierza uwolniłem od pokus doczesnych, by mógł zakosztować: wpierw wolności. A potem – być może powołania.