Oni

Tysiące świetlistych pojazdów spada na ziemię. – tysiące raczej spadają 

Na swój sposób atrakcyjny jest ten rym w pierwszej cząstce. W drugiej cząstce zaczyna szwankować rytm zdań, a trzecia cząstka jest jakby chaotyczna – zaczynasz mówić o działaniach miejscowych, a potem znowu o tym rozrywaniu pociskami, co już było powiedziane cząstkę wcześniej. Przez to motyw opisu tego doświadczenia miejscowych związanego z kontaktem wydaje się być urwany, a puenta doklejona na siłę do tej cząstki. Może warto by było dopisać ze dwa zdania w trzeciej cząstce, rozwijających treść zdań 1-3, a resztę przenieść do nowej cząstki i jakoś przemodelować, żeby nie powielać treści, a poza tym poprawić rytm w cząstce drugiej i może nawet pokusić się o jeszcze jeden rym. 

Ogólnie rzecz biorąc, fabuła nie jest porywająca (ale chyba też nie taki był zamiar autora), więc trzeba doszlifować formę. 

I po co to było?

“Dwunożne istoty powróciły na planetę[+,] by zniszczyć Boginię-Matkę i odzyskać dom.”

Hm… zgadzam się z Syf.em. Generalnie jak dla mnie jest troszkę chaotycznie. Niby wiadomo mniej więcej, co się dzieje, ale jednak jest tu na tyle mało słów, że wiele rzeczy pozostaje niejasnych, a zastanawianie się nad nimi odrywa mnie od formy. Innymi słowy – zamierzonej przez Ciebie atmosfery raczej tu nie czuję, ale też ja jestem gruboskórna ;)

Zawsze jednak trudno jest w małej liczbie słów skutecznie coś przekazać, więc ćwiczenia są jak najbardziej wskazane. Im mniej słów, tym bardziej muszą być przemyślane i dopieszczone.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

“plują pociskami z ołowiu”

– ten fragment nie pasuje do reszty słownictwem.

Całość fajnie napisana :-)

Wilku, coś mało merytoryczny tek Twój komentarz, żeby dać klika.

Co mi się podobało w tekście:

W bardzo krótkiej formie powstał obraz dziczy, który najpierw można kojarzyć z jakimś zapomnianym plemieniem, a potem okazuje się, że narracja jednak nie pochodzi od ludzi. Ba, nawet doszło do pewnego nawiązania do mitów Cthulhu (macki).

Nie ma tu jakiegoś “przejedzenia” opisu. Czyta się lekko i zgrabnie i w sumie jakoś tak “ilustracyjnie”, co w przypadku tak krótkiego tekstu jest niezłym wyczynem. Taki tekst-zdjęcie.

Klimat osiągnięty, ale niezbyt mi odpowiadały krótkie zdania w środkowym akapicie. Dawały mi takie poczucie “rwania” i nie dodawało to specjalnego uroku. Osiągnąłeś znaczne przyspieszenie w akcji, ale dla mnie okazało się trochę za męczące. Wyszło Ci ujęcie konkretnej sytuacji w tak niewielu słowach, więc czapki z głów. 

Czekam na coś dłuższego :)

Hm, jeśli dobrze odczytuję intencje autora (autorze, skomentujesz?) to chyba miało być rwane, symbolizujące obce umysły.

Od razu lepiej :)

Konstrukcja przywodzi na myśl drabble. Czytelnik odruchowo zastanawia się, kim są bohaterowie. Z góry wiadomo, że ta narzucająca się opcja odpada. ;-)

W skali dla drabelków – szału nie ma, ale i wstydu też nie.

Babska logika rządzi!

Czy dobrze rozumiem, że rzecz sprowadza się do tego, że albo my zjemy ich, albo oni nas?

Bo­gi­ni-Mat­ka mówi: roz­gnieść. Roz­gnieść kre­atu­ry, po­zba­wić me­ta­lu i wło­żyć do kla­tek. –> Raczej:

Bo­gi­ni-Mat­ka mówi:

– Roz­gnieść. Roz­gnieść kre­atu­ry, po­zba­wić me­ta­lu i wło­żyć do kla­tek.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej, dziękuję wszystkim za uwagi, są bardzo cenne i rozwijające, zrobiłem drobne poprawki w treści, a te uwagi, których nie uwzględniłem ze względu na moje zamiary, wezmę do serca i zapamiętam na przyszłość. Chaos wraz z nietypową stylistyką (to “rwanie”) miały oddać stylistycznie obcość umysłów kosmitów. Podoba mi się określenie “tekst-zdjęcie”, chyba właśnie to chciałem osiągnąć, to miała być taka pocztówka z wojny okiem obcych. ;)

@regulatorzy Rzecz sprowadza się do tego, że albo ludzie odzyskają planetę i uwolnią swoich hodowanych na jedzenie pobratymców, albo skończą jako kubełek KFC na stole obcych. ;)

Frytki.

Klatki. Po horyzont klatki, a w nich oni. Smaczni.

Podoba mi się ta część. :) 

Jako pojedyncza scena, czy właśnie taki “tekst-zdjęcie” wyszło całkiem fajnie :)

Pomysł jest, ale czegoś koniec końców mi brakowało po przeczytaniu tej krótkiej formy. Po chwili doszedłem – przydałaby się mocniejsza puenta. Bo obecnie kończy się to tak cichutko.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)