Nieśmiertelność

Przy­pusz­czam, że opo­wia­da­nie trak­tu­je o świe­cie, któ­re­go nie znam i który jest mi zu­peł­nie obcy, więc ze smut­kiem wy­zna­ję, że Nie­śmier­tel­no­ści nie zro­zu­mia­łam.

…w któ­rym dal­sza droga jest za­ta­mo­wa­na.. –> Jeśli na końcu zda­nia miała być krop­ka, jest o jedną krop­kę za dużo, a jeśli wie­lo­kro­pek, bra­ku­je jed­naj krop­ki.

…tego jesz­cze nie na­uczy­łem się wy­łą­cząć… –> Li­te­rów­ka.

No i z tego stra­chu zą­czą­łem in­sta­lo­wać… –> Li­te­rów­ka.

…tam uj­rza­łem jej pra­wi­dzi­we ob­li­cze. –> Li­te­rów­ka.

…wpro­wa­dzo­no per­ma­net­ne lo­go­wa­nie i za­sad­nicz­ny brak… –> Li­te­rów­ki.

…gdy uświa­do­miam sobie… –> Li­te­rów­ka.

…jakby mikro wy­ła­do­wa­nia elek­trycz­ne… –> …jakby mikrowy­ła­do­wa­nia elek­trycz­ne…

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

@re­gu­la­to­rzy – dzię­ki, po­pra­wio­ne. Wła­śnie sobie uświa­do­mi­łem, że edy­tor na stro­nie pod­kre­śla błędy, więc moja wina, że sam nie za­uwa­ży­łem wcze­śniej.

“ze smut­kiem wy­zna­ję, że Nie­śmier­tel­no­ści nie zro­zu­mia­łam” – dzię­ki za tę uwagę.

Che mi sento di morir

Za­sad­ni­czy pro­blem tego tek­stu – brak tła. Nie mam po­ję­cia, gdzie dzie­je się scena, kim jest po­stać ze sceny, jakie jest jej osa­dze­nie w świe­cie. Da­jesz tu i ów­dzie jakiś szcze­gół, ale to mało – opcji nadal jest tyle, że aż żadna nie wy­da­je się praw­do­po­dob­na.

Tym nie­mniej widać cień po­my­słu – kwe­stia roz­bu­do­wa­nia tła i za­dba­nia o lep­sze wy­ko­na­nie tech­nicz­ne. Nie­chaj w tym celi służą Tobie po­niż­sze linki:

Dia­lo­gi – mini po­rad­nik Na­zgu­la: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/12794

Dia­lo­gi – kla­sycz­ny po­rad­nik Mor­ty­cja­na: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/2112

Pod­sta­wo­we po­ra­dy por­ta­lo­we Se­le­ne: http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/4550

Coś o be­to­wa­niu au­tor­stwa Psy­cho­Fi­sha: Betuj bliź­nie­go swego jak sie­bie sa­me­go

Temat, gdzie można pytać się o pro­ble­my ję­zy­ko­we:

http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/19850

Temat, gdzie można szu­kać spe­cja­li­stów do “ri­ser­czu” na wy­bra­ny temat:

http://www.fantastyka.pl/hydepark/pokaz/17133 

Po­rad­nik łow­ców ko­men­ta­rzy au­tor­stwa Fin­kli, czyli co robić, by być ko­men­to­wa­nym i przez to zbie­rać duży więk­szy “fe­ed­back”: http://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842676 

Po­rad­nik Is­san­de­ra, jak do­stać się do Bi­blio­te­ki ;)

https://www.fantastyka.pl/publicystyka/pokaz/66842782 

Po­wo­dze­nia!

Won't so­me­bo­dy tell me, an­swer if you can; I want so­me­one to tell me, what is the soul of a man?

Ta pętla na końcu nie była wg mnie ge­nial­nym za­koń­cze­niem, ale sam po­mysł na wę­drów­kę przez py­ta­nia bez­pie­czeń­stwa jest fan­ta­stycz­ny. Z całym sza­cun­kiem, aż nie chce się wie­rzyć, że wpa­dłeś na niego jako pierw­szy :) (po­dej­rze­wam, że gdzieś na świe­cie po­wsta­ło już opo­wia­da­nie w po­dob­nym stylu). W każ­dym razie ja pierw­szy raz się z czymś takim sty­kam i bar­dzo mi się po­do­ba­ło. Wy­da­je mi się, że swo­iście po­ję­ty “brak tła” jest tu nawet tro­chę na miej­scu. Warsz­ta­to­wo pew­nie da­ło­by się jesz­cze to i owo po­pra­wić, ale mnie czy­ta­ło się cał­kiem do­brze. Faj­nie, że wpro­wa­dzasz po­praw­ki Reg, to już do­brze ro­ku­je na przy­szłość ;). Na za­chę­tę kli­kam.

PS Słowo lo­ka­cja w po­da­nym kon­tek­ście to cią­gle jesz­cze fu­tu­ry­stycz­ny neo­lo­gizm, ale nie zdzi­wię się, jeśli w prze­cią­gu naj­bliż­szych 10-15 lat trafi do słow­ni­ków. Swego czasu sam zła­pa­łem się na tej kalce, a jakiś czas temu ze­tkną­łem się z nią w in­struk­cji do gry Osad­ni­cy Na­ro­dzi­ny Im­pe­rium, na­pi­sa­nej przez po­pu­lar­ne­go pol­skie­go au­to­ra.

Mogło być go­rzej, ale mogło być i znacz­nie le­piej - Gan­dalf Szary, Hob­bit, czyli tam i z po­wro­tem, Rdz IV, Górą i dołem

@Ne­vaz – ja sam nie spo­tka­łem się z żad­nym opo­wia­da­niem tego typu, nie “in­spi­ro­wa­łem się” żad­nym opo­wia­da­niem ;) Być może ktoś, gdzieś – wia­do­mo, ale ja o tym nie wiem.

Po­mysł na opo­wia­da­nie za­czerp­ną­łem z życia, mia­łem pro­blem z kom­pu­te­rem w fir­mie, w któ­rej pra­cu­ję i mu­sia­łem kilka razy dzien­nie od­zy­ski­wać hasło za po­mo­cą prze­cho­dze­nia przez tego ro­dza­ju py­ta­nia…

Dzię­ki za uwagi, Ko­cha­ni :) i za klik. Jesz­cze nie bar­dzo się tutaj ro­ze­zna­ję, wiec wszel­kie uwagi mile wi­dzia­ne…

@No­Whe­re­Man dzię­ki za linki, Man, oba­dam…

Che mi sento di morir

Mam tro­chę jak Reg, że vr i tym po­dob­ne, to bar­dzo rzad­ko moja bajka, ale w tym opo­wia­da­niu coś jest, co wcią­ga. Dobry po­mysł z py­ta­nia­mi, jak dla mnie dobry też ten z Sy­zy­fem. Wiele wię­cej nie na­pi­szę, bo na tech­ni­ka­liach za tym sto­ją­cych się nie znam. Brak tła nie prze­szka­dza mi w takim szor­cie, który opie­ra się na po­my­śle, a ra­czej po­my­sło­wym wa­rian­cie zna­ne­go te­ma­tu. Klik na za­chę­tę, idź w po­dob­nym kie­run­ku z po­my­sła­mi :)

Szko­ła miała kształt pu­deł­ka i po­dob­ny kom­fort prze­by­wa­nia w niej.

Coś tu się plą­cze. Kom­fort po­dob­ny do czego?

http://altronapoleone.home.blog

Dzię­ki @dra­ka­ina :)

Po­my­ślę nad tym zda­niem… Fak­tycz­nie jest zgrzyt.

Che mi sento di morir

Cał­kiem zgrab­ne opo­wia­da­nie. Po­do­ba mi się po­łą­cze­nie fan­ta­sty­ki z in­for­ma­ty­ką. Wy­szedł cie­ka­wy świat, taki tro­chę na gra­ni­cy ab­sur­du, a jed­no­cze­śnie bar­dzo praw­dzi­wy. Ostat­nio mia­łam oka­zję prze­ko­nać się na wła­snej skó­rze, jak cięż­ko przejść taką we­ry­fi­ka­cję, nawet jako zwy­kły user. Fak­tycz­nie, w tek­ście mogło po­ja­wić się wię­cej opi­sów świa­ta, bo po­mysł jest dość cie­ka­wy. Moim zda­niem, za­koń­cze­nie śred­nio udane.

Dzię­ki @Ando. Mam jesz­cze kilka hi­sto­rii z tego “uni­wer­sum” mniej lub bar­dziej do­pra­co­wa­nych, może uda się je wy­koń­czyć i opu­bli­ko­wać. Nad opi­sa­mi muszę po­pra­co­wać, czuję, że to moja pięta Achil­le­so­wa, naj­chęt­niej gnał­bym z akcją ;)

Che mi sento di morir

Ja też prze­czy­ta­łem :) Faj­nie na­pi­sa­ne, po­mysł na wy­ko­rzy­sta­nie “pod­po­wie­dzi” do haseł bom­bo­wy. Ja tam mam z nimi za­wsze pro­blem. Usta­wi czło­wiek py­ta­nia i od­po­wie­dzi na szyb­ko i pięć lat póź­niej trze­ba zga­dy­wać co się miało na myśli ;) 

Zgo­dzę się jed­nak, że przy­da­ło­by się nieco wię­cej tła, bo nie­ste­ty chyba nie wszyst­ko zro­zu­mia­łem. 

Dzię­ki @o­spa­ły. Tło, tło i jesz­cze raz tło – za­pi­sa­ne do ka­je­tu. Będę się sta­rał, choć wia­do­mo, jak to jest, złe na­wy­ki ;)

Che mi sento di morir

Mnie naj­bar­dziej prze­ko­nu­je re­ak­cja czło­wie­ka/bo­ha­te­ra. Psy­cho­lo­gia po­sta­ci (za­gu­bie­nie w wiecz­no­ści) jest tak w moim gu­ście, aż ża­łu­ję, że prze­czy­ta­łem i sam już nigdy mo­ty­wu nie będę mógł wy­ko­rzy­stać, bez po­rów­ny­wa­nia do Two­jej wizji… Ale to do­bo­rze, będą mu­siał wspiąć się wyżej:) Dobra ro­bo­ta, daję klika :) Ps. To zna­czy dam klika jak do­sta­nę się do kompa i nikt wcze­śniej mnie nie wy­rę­czy i wyśle szor­ta do bi­blio­te­ki ;)

@Black­tom, dzię­ku­ję :) Myślę, że jest po­ten­cjał, żeby ten motyw roz­wi­nąć, a jak już to zro­bisz, to ko­niecz­nie daj znać – chęt­nie się za­po­znam.

A może się kie­dyś usta­wi­my na jakiś po­je­dy­nek te­ma­tycz­ny? Czy­ta­łem, że coś ta­kie­go tutaj funk­cjo­nu­je/funk­cjo­no­wa­ło – wtedy i ja i Ty mie­li­by­śmy kopa, żeby coś do­bre­go na­pi­sać :)

Che mi sento di morir

Taaa… Kie­dyś dałem się za­orać w takim po­je­dyn­ku. Ale chęt­nie roz­wa­żę po­mysł, o ile temat bę­dzie wy­zwa­niem :)

A ile za­ba­wy było przy tym i wsze­la­kich ko­men­ta­rzy :) I ła­ci­na, by­naj­mniej nie po­dwór­ko­wa. Wow, świet­ne do­praw­dy.

Może ja wy­my­ślę temat, a Tobie po­zo­sta­wię formę – żeby po­je­dy­nek był spra­wie­dli­wy. Oczy­wi­ście, je­że­li się zgo­dzisz. Ode­zwę się na priv, kiedy wpad­nę na dobry temat :D

Che mi sento di morir

Ok. Cze­kam na kon­kre­ty :)

Po­zdra­wiam :)

Może je­stem zmę­czo­ny, ale nie za bar­dzo ro­zu­miem – zwłasz­cza za­koń­cze­nie nie­wie­le mi mówi. Po­do­ba mi się po­mysł z py­ta­nia­mi bez­pie­czeń­stwa, ale to nie wy­star­czy.

Cóż, żaden autor nie ocza­ru­je wszyst­kich czy­tel­ni­ków :)

Pięk­nie to ują­łeś na ko­niec, @ma­ster :) Cie­szę się, że po­mysł z py­ta­nia­mi Ci sięs po­do­bał, po­sta­ram się ocza­ro­wać Cię in­ny­mi hi­sto­ria­mi ;)

Che mi sento di morir

Mnie się jakoś wszyst­ko sen­sow­nie po­ukła­da­ło. Może tyłka mi nie urwa­ło, ale przy­jem­ność z lek­tu­ry była. 

O, mnie się po­do­ba­ło. Wrzu­casz od razu czy­tel­ni­ka w śro­dek sy­tu­acji, nie do końca wia­do­mo o co cho­dzi, ale opo­wia­da­nie wcią­ga, a że nie­dłu­gie, to nawet nie za­uwa­ży­łam kiedy do­tar­łam do słowa "ko­niec" :). Psy­cho­lo­gia bo­ha­te­ra bar­dzo na plus, nie wiem jak przed­mów­cy, ale ja po­czu­łam za­gu­bie­nie i dra­mat two­jej po­sta­ci. W do­dat­ku szort na­pi­sa­ny spraw­nie, więk­szych błę­dów nie wy­ła­pa­łam, cho­ciaż ja aku­rat eks­per­tem nie je­stem :D

Tak czy siak, szort dobry i prze­czy­ta­łam z przy­jem­no­ścią :)

Po­zdra­wiam!

Uży­wa­nie po­praw­nej pol­sz­czy­zny jest bar­dzo sek­sow­ne

@Un­fall – dzię­ki za ko­men­tarz. A dasz radę spre­cy­zo­wać, co było przy­jem­ne, a co nie­ury­wa­ją­ce tyłka? Tak, żebym mógł się pod­cią­gnąć ;)

@sy – dzię­ki, dzię­ki! Bar­dzo się cie­szę, że Ci się po­do­ba :) Mam na­dzie­ję, że dłuż­sze też będą wcią­ga­ją­ce, a mam coś już ocze­ku­ją­ce­go w szu­fla­dzie ;)

Che mi sento di morir

Bar­dzo cie­ka­wa, ory­gi­nal­na wizja

Dzię­ku­ję :) Cie­szy mnie, że za­pre­zen­to­wa­na prze­ze mnie hi­sto­ria, przy­pa­dła Ci do gustu :)

Che mi sento di morir

Spodo­bał mi się i po­mysł z la­bi­ryn­tem z py­ta­nia­mi, i za­koń­cze­nie. Gorz­kie.

Wiecz­ność to kawał czasu. Ale może jed­nak jest szan­sa? Prze­cież do VR real jest nie­zbęd­ny – muszą być ser­we­ry, brać skądś ener­gię. A Wszech­świat kie­dyś szlag trafi…

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Dzię­ki @Fin­kla!

Ser­wer jest w Two­jej gło­wie, tylko, że nie Ty je­steś jego ad­mi­ni­stra­to­rem. Real jest duszą a wirt grzesz­nym cia­łem – wszyst­kim zaś za­rzą­dza bez­dusz­ny cy­fro­wy bóg, który uczy­nił z nas Hio­bów: dał wszyst­ko, by potem wszyst­ko za­brać.

Che mi sento di morir

O re­li­gij­nej in­ter­pre­ta­cji nie po­my­śla­łam.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Kur­cze. Prze­ra­zi­ła mnie pu­łap­ka. Nawet je­że­li myślę o pro­ble­mie z kom­pem. Sy­tu­acja bez wyj­ścia.

Cie­szę się, że hi­sto­ria wy­wo­ła­ła emo­cje :) Tro­chę już ży­je­my w takim sta­nie per­ma­nent­ne­go “za­lo­go­wa­nia”, pod­łą­cze­nia do sieci. Przy­szłość może być prze­ra­ża­ją­ca…

Che mi sento di morir

Szko­ła miała kształt pu­deł­ka, a kom­fort prze­by­wa­nia w niej[-,] przy­po­mi­nał także bycie za­mknię­tym w pu­deł­ku.

Nie po­do­ba mi się to zda­nie. Ro­zu­miem, że po­wtó­rze­nie jest za­mie­rzo­ne, ale także su­ge­ru­je, że kom­fort przy­po­mi­nał coś jesz­cze.

Fajne, po­do­ba­ło mi się :)

Przy­no­szę ra­dość :)

Dzię­ki za od­wie­dzi­ny @Anet. Cie­szę się, że Ci się po­do­ba­ło :) 

To zda­nie już raz prze­ra­bia­łem, też mi nie brzmi, po­my­ślę.

Edit: zmie­ni­łem, tro­chę roz­bu­do­wa­łem to zda­nie, cze­kam na ewen­tu­al­ne opi­nie.

Che mi sento di morir

Prze­czy­ta­łam ko­lej­ne Twoje opo­wia­da­nie, które bar­dzo mi się spodo­ba­ło.

Masz nie­sa­mo­wi­te i ory­gi­nal­ne po­my­sły.

Po­zdra­wiam – Goch.

"bądź do­brej myśli, bo po co być złej" Lem

Dzię­ku­ję za ko­lej­ny ko­men­tarz :)

Do tej hi­sto­rii mam szcze­gól­ny sen­ty­ment, bo to jedno z pierw­szych opo­wia­dań, które tutaj opu­bli­ko­wa­łem. Hi­sto­ria po­wsta­ła, po epi­zo­dzie w re­al­nym życiu – mia­łem no­to­rycz­ny pro­blem z lo­go­wa­niem na fir­mo­wym kom­pu­te­rze i mu­sia­łem prze­cho­dzić py­ta­nia bez­pie­czeń­stwa, żeby od­blo­ko­wać swój pro­fil

Mam fajne po­my­sły, nieco go­rzej z wy­ko­na­niem – cały czas nad tym pra­cu­ję ;)

Po­zdra­wiam ser­decz­nie!

Che mi sento di morir

“Cho­dzi­łem kie­dyś do szko­ły i byłem dziec­kiem. Szko­ła miała kształt pu­deł­ka, a ja czu­łem się w niej jak świerszcz, obi­ja­ją­cy się bo­le­śnie to o inne świersz­cze, to o wiecz­ko z dziur­ka­mi”. – ład­nie ujęte.

 “Klik­nię­cie i drzwi w ścia­nie za moimi ple­ca­mi otwie­ra­ją się”. – szyk jak u baby Yody.

“Za­czą­łem się bać tego cze­goś, tego co spra­wia­ło, że ja, pół­bóg wirtu za dnia, w nocy zmie­nia­łem się w pła­czą­ce bez­rad­nie dziec­ko”. – a jakby “się” dać wyraz dalej?

“ – Do­brze! – po­twier­dza”. – za­sta­na­wiam się nad tym wy­krzyk­ni­kiem. Wy­glą­da, jakby au­ten­ty­ka­tor miał emo­cje, a nie pa­su­je mi to do niego (tego cze­goś)

“Ko­lej­ne drzwi otwar­te, idę dalej przez la­bi­rynt. Tym razem idę długo, tak mi się przy­naj­mniej wy­da­je. Prze­mknę­ło mi przez myśl, żeby znowu spró­bo­wać mie­rzyć tutaj czas, ale od­rzu­cam ten po­mysł jako bez­sen­sow­ny. Nie od­czu­wam zmę­cze­nia, przy­naj­mniej nie w związ­ku z prze­miesz­cza­niem się w tej, sztucz­nie stwo­rzo­nej, prze­strze­ni”. – a tutaj wy­da­je mi się, że nie ma kon­se­kwen­cji. Czas te­raź­niej­szy w jed­nym miej­scu się za­ła­mu­je.

Tym razem idę – teraz

tak mi się przy­naj­mniej wy­da­je – teraz

Prze­mknę­ło mi przez myśl – prze­szły

Nie od­czu­wam zmę­cze­nia – teraz

i dalej – teraz.

No dobra. Sam po­mysł: ge­nial­ny. Na­pi­sa­ne z wro­dzo­nym dla Cie­bie mik­sem fu­tu­re-stran­ge.

Nie wiem, czy do­brze zro­zu­mia­łem, ale jeśli on prze­cho­dził te wszyst­kie pro­ce­sy tylko po to, by się wy­lo­go­wać i w spo­ko­ju umrzeć, to na­praw­dę zacny po­mysł. 

Sia­dło.

Taki tro­chę H. El­li­son w: nie mam ust, a muszę krzy­czeć.

Hej, Ca­nu­la­sie,

dzię­ki za lek­tu­rę i uwagi. Chyba po­pra­wi­łem wszyst­ko.

Cie­szę się, że sia­dło, to chyba pierw­sze tekst na tym por­ta­lu, za­in­spi­ro­wa­ny co­dzien­no­ścią – kie­dyś w ro­bo­cie mia­łem ogrom­ny pro­blem z lo­go­wa­niem i mu­sia­łem ko­rzy­stać z ja­kichś dziw­nych spo­so­bów od­zy­ski­wa­nia hasła, albo in­ne­go lo­go­wa­nia na okręt­kę :) 

El­li­so­na prze­czy­ta­łem póź­niej niż na­pi­sa­łem ten tekst, pew­nie ja­kieś po­do­bień­stwa można zna­leźć, a jeśli tak się ko­ja­rzy – to świet­nie bo to bar­dzo dobre opo­wia­da­nie jest :)

Po­zdra­wiam ser­decz­nie i prze­sy­łam uści­ski!

Che mi sento di morir

Au­to­rze, Twój szort leżał długo w ko­lej­ce, tro­chę za­po­mnia­ny, ale cie­szę się, że go tam umie­ści­łem. Prze­czy­ta­łem z za­cie­ka­wie­niem i dużą przy­jem­no­ścią. Tak, two­rze­nie za­bez­pie­czeń i po la­tach przy­po­mi­na­nie sobie haseł lub wy­my­śla­nie obejść to zmora. Świet­nie przed­sta­wi­łeś. :)

Cześć, Koalo!

Cie­szę się, że tutaj do­dar­łeś, a hi­sto­ria się spodo­ba­ła.

Po­zdra­wiam ser­decz­nie!

Che mi sento di morir