Gra o wszystko

Dwadzieścia cztery kobiety, wszystkie osiągnęły już wiek starczy, siedziały w wioskowej świetlicy. Zdawać by się mogło, że to zwykłe spotkanie, ale staruszki raczej w zwyczaju takich spotkań urządzać nie mają. Rzeczą oczywistą jest, iż znacznie dogodniejsze miejsce na pogawędki stanowi ścieżka rowerowa albo przejście w sklepie, tak więc zgromadziły się tutaj w zupełnie innym celu: wybrania przewodniczącej Kółka Gospodyń Wiejskich w Mściwojowie. W rzeczywistości ciężko było nazwać ich stowarzyszenie Kółkiem Gospodyń Wiejskich, gdyż żadna z kobiet nie wiedziała, jak wygląda funkcjonowanie Kółka Gospodyń Wiejskich i co się powinno w nim robić. No ale przewodniczącą wybrać należy.

Do posiadania tego jakże szlachetnego miana zgłosiły się Jadwiga Pędzelek, Wiesława Wieczko i Helena Trojańska. Owe spotkanie miało więc charakter prezentacji programów wyborczych kandydatek, a jednocześnie głosowania, gdyż jednogłośnie stwierdzono, że nie ma co zwlekać. Zresztą obyłoby się i bez przemówień Jadwigi, Wiesławy oraz Heleny, ale usiłowano zachować chociaż pozory formalności.

Przez następne pół godziny (bo tyle kandydatkom wystarczyło) nie działo się nic specjalnie ciekawego. Akcja nabrała tempa dopiero po tym, jak Maria Antonim rozdała zgromadzonym karteczki, na których należało napisać nazwisko wybranej osoby. Szczerze powiedziawszy, to głosowanie trwało dłużej niż "kampanie wyborcze". Po upływie jakichś czterdziestu minut Maria Antonim zebrała kawałki papieru i poprosiła o ciszę, żeby móc w spokoju policzyć głosy. Liczenie głosów zajęło jej kolejne pół godziny.

– Proszę o uwagę! – krzyknęła, wchodząc na mównicę, a dokładniej na skrzynkę po mleku, stojącą za wysokim, drewnianym piedestałem. – Walka była bardzo wyrównana, a zwyciężczyni wygrała przewagą zaledwie jednego głosu. – Zrobiła dramatyczną pauzę. Oglądając kiedyś jakiś film z Brucem Willisem stwierdziła, że to świetny zabieg. – Nową przewodniczącą Kółka Gospodyń Wiejskich zostaje Jadwiga Pędzelek!

– Co?! – zagrzmiało, nim ktokolwiek zdążył klasnąć. – Domagam się ponownego głosowania!

– Wiesia, uspokój się…

– Nie, nie uspokoję się! Ktoś na pewno się pomylił i napisał nie to nazwisko, co trzeba!

Głos zabrała również Jadwiga.

– Wiesia, powinnaś przyjąć porażkę z pokorą, a nie…

– Ktoś na pewno się pomylił! – przerwała jej kobieta. – Może ty? – zwróciła się do Marii Antonim. – Dobrze przeliczyłaś głosy?

– Tak – kiwnęła głową. – Przeliczyłam dwa razy. Głosów było dwadzieścia jeden. Sześć na Helę, siedem na ciebie i osiem na Jadzię.

– Zaraz, zaraz – dołączyła się do dyskusji Helena Trojańska. – Miałam tylko dwa głosy mniej niż Jadzia?

– Tak.

– Również domagam się ponownego głosowania!

– A ty co z tego będziesz miała? – spytała Wiesława Wieczko. – Przecież to oczywiste, że ja powinnam wygrać i nie stało się tak tylko ze względu na jakiś głupi błąd!

– A co jeśli gdyby nie ten błąd, to głosowanie byłoby na moją korzyść?

Wiesia parsknęła.

– Wolne żarty! Te sześć osób to głosowało na ciebie chyba z litości, bo to stanowisko, z całą pewnością, nie jest dla ciebie!

– Co?! – Helena trojańska wstała z krzesła i ruszyła w kierunku Wiesławy. – Albo mnie natychmiast przeprosisz, albo źle się to dla ciebie skończy.

– Ej, ej, przestańcie! – nakazała Maria Antonim. – Głosowanie może zostać powtórzone…

– Ale po co? – wtrąciła Jadwiga Pędzelek. – Czy ktoś z tu obecnych chce siedzieć tutaj jeszcze przez godzinę? Jest tak gorąco, że chyba lepiej rozejść się do domów, prawda?

– Prawda – poparła ją któraś z siedzących w ostatnim rzędzie kobiet.  

– No właśnie. Dziękuję wszystkim za głosy, z pewnością zdecydowałyście mądrze.

Jadwiga już zamierzała opuścić budynek, lecz Helena i Wiesława skutecznie zagrodziły jej drogę.

– Czyżbyś się obawiała, że ktoś faktycznie się pomylił? – spytała ta pierwsza.

– Nie mam się czego obawiać…

– A więc postanowione! – ogłosiła Wiesława Wieczko. – Ponawiamy głosowanie!

Kandydatki z powrotem zasiadły na swoich miejscach, a Maria Antonim z niechęcią rozdała zebranym karteczki.

– Tylko głosujcie mądrze – powiedziała w pewnym momencie Helena Trojańska takim tonem, jakby była już pewna wygranej.

– Tak, tak, mądrze – przytaknęła Wiesława. – Czyli na mnie.

– Och, daruj już sobie. Jak ty chcesz być przewodniczącą, skoro nawet smacznych pierogów nie potrafisz zrobić?

Te słowa uderzyły w najczulszą strunę Wiesławy Wieczko. Pierogi ruskie były jej specjałem. Najlepszym daniem, jakim dysponowała w swym menu. Dlatego też nikogo nie zdziwiło, gdy kobieta rzuciła się na Helenę, przewracając ją.

– Ty wredna małpo! – wrzasnęła. – Odwołaj to!

– Nie odwołam! – wycharczała Trojańska.

– Drogie panie, tak się nie godzi – rzekła z ironicznym uśmiechem Jadwiga. Jej zwycięstwo było nieuniknione.

Nagle coś trzasnęło. W świetlicy zapadła grobowa cisza.

– No i masz. – Maria Antonim machnęła bezradnie rękoma. – Zepsułyście krzesło.

Obie podniosły się z ziemi, wyraźnie zawstydzone.

– Mój Kazik to naprawi – obiecała Wiesława.

– Nie, mój Marian to naprawi! – Helena Trojańska nie dawała za wygraną.

– Nie zapominajcie, czyj mąż jest stolarzem – wtrąciła Jadwiga Pędzelek.

– Był – poprawiła ją Wieczko. – Teraz siedzi na tyłku i całymi dniami nic nie robi.

Tym razem Jadwidze nie udało się zachować spokoju. Była przewrażliwiona na punkcie swojego męża. Nie lubiła, gdy ktoś go nie doceniał. Nie po to pracował w zawodzie niemal pięćdziesiąt lat, by jakaś nadęta kwoka godziła w jego dobre imię.

– Nawet go nie znasz, podła flądro!

– Nie znam? Ja takich to znam aż za dobrze! Leniwych, grubych, czekających, aż ktoś zrobi coś za nich.

Wiesława Wieczko znów wylądowała na podłodze, jednak już nie w towarzystwie Heleny Trojańskiej, a Jadwigi Pędzelek.

– Ależ to zachowanie godne pożałowania! – oświadczyła Helena, naśmiewając się z pojedynkujących.

– Dobrze, że tym razem wstały – mruknęła pod nosem Maria Antonim. – Bo mielibyśmy już o dwa krzesła mniej. Czy wszyscy już zagłosowali?!

Po pomieszczeniu przeszedł zgodny szmer. Kobieta zebrała karteczki i ponownie przystąpiła do liczenia głosów. Tym razem zajęło jej to pięćdziesiąt minut.

– Aż trzy razy się upewniłam, czy wyniki się zgadzają – rzekła wreszcie. – Przeważającą liczbą głosów zwycięża Wiesława Wieczko.

– Ha! – wykrzyknęła tryumfalnie. – A nie mówiłam? Ty dobrze o tym wiedziałaś. – Pogroziła palcem Jadwidze. – Wiedziałaś, że zaszła pomyłka. Ale to już nieważne. Ważne jest to, że mogę z dumą ogłosić się nową przewodniczącą Kółka Gospodyń Wiejskich w Mściwojowie!

Nagle jakby ziemia się zatrzęsła. Wiesława straciła równowagę, a z sufitu zaczął spadać tynk.

– Apokalipsa! – wrzasnął ktoś.

Na środku sali pojawiło się poziome pasmo światło w kolorze zieleni, z którego wyszło dwóch równie zielonych jegomości.

– Obserwowaliśmy wasz gatunek setki lat – oznajmił jeden z nich. – Teraz wreszcie możemy uprowadzić waszego przywódcę, byście nie stanowili dla nas zagrożenia.

Wiesława Wieczko wytrzeszczyła oczy.

– Co? Nie, ja nie jestem przywódcą Ziemi!

– Kłamstwa na nic się tutaj nie zdadzą – odezwał się drugi zielony osobnik. – Wyciągnęliśmy wnioski, z których wynika, że stanowisko, które pani piastuje, jest bardzo prestiżowe.

– Nie, nie aż tak bardzo…

– Nie da się bowiem inaczej wytłumaczyć faktu, że toczyliście o nie tak zaciętą rywalizację. Dla pewności zabierzemy ze sobą także pozostałych kandydatów.

Helena Trojańska i Jadwiga Pędzelek bez namysłu podjęły ucieczkę, jednak pasmo światła skierowało się w ich kierunku. Po chwili obie zniknęły.

– Co im zrobiliście?! – spytała przerażona Wiesława.

– Zabraliśmy na pokład. Gdy wrócimy na naszą rodzimą planetę, wasze mózgi zostaną poddane licznym eksperymentom.

– Nie możecie…

Nie zdążyła dokończyć zdania, ponieważ, tak jak Helena i Jadwiga, zniknęła. Zieloni nieznajomi także.

Nastąpiło kolejne trzęsienie ziemi, ale po upływie kilku sekund wszystko wróciło do normy.

Maria Antonim rozejrzała się w roztargnieniu.

– Chyba musimy zorganizować nowe wybory – stwierdziła, siląc się na wymuszony uśmiech.