Próba szlaku 2/2

3

 

Ale doszłam, tym razem bez przygód. W studenckiej chatce powitał mnie Alex, a któżby inny, uśmiechał się głupio. Pamiętam dobrze tę scenę, zrzucam plecak, walę Alexa w twarz, z całej siły, ale jego ręka zatrzymuje moją, krótkie spojrzenie, prosto w oczy, przyciąga mnie do siebie, a ja wybucham płaczem, wybuchają tłumione emocje z ostatnich miesięcy, bo muszę dojść, bo wszystko zostało postawione na jedną kartę i to ja jestem tą kartą.

 

Boisz się, więc dojdziesz.

 

I doszłam, Alex uspokajał mnie, a potem się poddał, a ja płakałam tak długo, że nie było już łez, powiedziałam wszystko chyba, co miałam powiedzieć, wszystkie złe słowa, to, co długo zbierałam. Alex przyjął to bardzo spokojnie. Patrzył i nie rozumiał.

 

Przespaliśmy się w chatce studenckiej. Podczas wieczornego mycia popatrzyłam w lustro: chude, zahartowane ciało, mocne, wystające mięśnie. Spostrzegłam, że coś zmieniło się w mojej twarzy, może wydoroślałam i dojrzałam, pojawiła się jakaś nowa bruzda, zmienił się wyraz oczu, a może po prostu dawno nie przeglądałam się w lustrze i wszystko wydawało się nowe.

 

Wróciliśmy do domu EuroStarem. Patrzyłam na ludzi w pociągu, na biznesmenów, na dobrze ubrane kobiety, i myślałam o tym świecie, z którego tak bardzo chciałam się wyrwać i który zostawiłam; nie, to nie były dobre myśli. Wszystko tutaj, w komfortowym wagonie było blichtrem, pozłotką, ładny pociąg, ubrania ludzi, ich sztuczne uśmiechy, podrasowane kosmetykami i chirurgią ciała. Czy to była prawda, czy to realny świat, czy takiego życia pragnę i tak chcę je spędzić?

 

Znałam odpowiedź, ale oczy miałam czerwone i piekące, i nie było już we mnie więcej łez.

 

4

 

Dotarłam do domu, zdałam egzaminy, zaczął się rok akademicki, programy z dysku wmontowanego w serwer uniwersytecki robią już chyba swoje. Stoję właśnie na wzgórzu, jest późna jesień i wyszłam z psem na spacer.

 

Patrzę w dół, na miasto, tam, gdzieś daleko jest dworzec, z którego odjeżdżają EuroStary, i potem w ciemnościach pełzną przez lasy, mijają opuszczone wioski. Całkiem blisko mojego domu jest lotnisko, codziennie wylatują samoloty unosząc w powietrzu nieświadomych, uśpionych ludzi, lecą nad klasztorem, nad tysiącem wiosek i miasteczek. Tak naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego to właśnie mnie udało się dojść i ocaleć. Teraz wiem – zmusiłam Alexa żeby powiedział – że przede mną tę drogę usiłowało przebyć czterech facetów i że trzech odesłała do domu straż pogranicza, a czwarty nie wytrzymał samotności i zawrócił sam. Dlaczego ja, no dlaczego? Bo jestem dziewczyną? Ale nie, przecież w świecie eurounii pojęcie płci w zasadzie nie istnieje. Może tak miało być, myślę, i wołam psa, i w jego biegu, w ruchach łap, w tym jest odpowiedź, ale nie potrafię jej odczytać.

 

Próba szlaku, Alex powiedział mi po fakcie, to była próba, niebezpieczna, nie wiedział, czy wrócę, bał się o mnie. Jednak przeszłam tę próbę, wygrałam. Może powstanie wolna, nieeurounijna Polska, może nasze pokolenie zmieni świat. Wątpię jednak, żeby to, co przeszłam mogło mieć na to jakiś wpływ, chociaż Alex twierdzi, że będzie miało, a ja czuję się jak ogniwo w łańcuchu przyczyn i skutków, jak przypadkowa posłanniczka. Bracia jednak w kilku rzeczach mieli rację. Trzeba stawiać na zmiany ewolucyjne, powoli, powoli. Tylko, czy zmierzamy do wybuchu, przełomu, rewolucji, czy też to, co nastąpi, nastąpi na tyle wolno, że stanie się niemożliwym, by to zauważyć?

 

Nie wiem.

 

Tak naprawdę podróż zaczyna się na długo przedtem, zanim wyruszymy w drogę i nie kończy się nigdy. Te mądrości wyczytałam w pewnej starej książce. Dopiero teraz rozumiem, że klasztor stał się częścią mnie i że nie ma odwrotu, że to, co zyskałam, może zgodnie z moją wolą, a może zupełnie wbrew, jest już moje i nikt mi tego nie odbierze. Dojrzałam przez podróż, przez ból, strach i doświadczenie.

 

A bracia? Brat Aleksander – czy zakończył już pokutę? Bracia pewnie nadal się modlą o stałych porach i moje przybycie i odejście niczego nie zmieniło. A pamięć, na ile mnie zapamiętali, w końcu jestem kobietą? I czy wrócę, czy wrócę…?

 

I jak mam teraz to tłumaczyć, jak mam odpowiadać koleżankom z konspiracji? Bo ja widziałam, a ty nie?

 

W biegu psa, w gwiazdach i w światłach miasta na horyzoncie, w tym wszystkim jest odpowiedź, jakaś wróżba, zapowiedź, może przyszłość została już określona i tylko nie umiemy zrozumieć tych wszystkich drobnych rzeczy, poskładać, przemyśleć?

 

3

 

Ale doszłam, tym razem bez przygód. W studenckiej chatce powitał mnie Alex, a któżby inny, uśmiechał się głupio. Pamiętam dobrze ta scenę, zrzucam plecak, walę Alexa w twarz, z całej siły, ale jego ręka zatrzymuje moją, krótkie spojrzenie, prosto w oczy, przyciąga mnie do siebie, a ja wybucham płaczem wybuchają tłumione emocje z ostatnich miesięcy, bo muszę dojść, bo wszystko zostało postawione na jedną kartę i to ja jestem tą kartą.

 

Boisz się, więc dojdziesz.

 

I doszłam, Alex uspokajał mnie, a potem się poddał, a ja płakałam tak długo, że nie było już łez, powiedziałam wszystko chyba, co miałam powiedzieć, wszystkie złe słowa, to, co długo zbierałam. Alex przyjął to bardzo spokojnie. Patrzył i nie rozumiał.

 

Przespaliśmy się w chatce studenckiej. Podczas wieczornego mycia popatrzyłam w lustro: chude, zahartowane ciało, mocne, wystające mięśnie. Spostrzegłam, że coś zmieniło się w mojej twarzy, może wydoroślałam i dojrzałam, pojawiła się jakaś nowa bruzda, zmienił się wyraz oczu, a może po prostu dawno nie przeglądałam się w lustrze i wszystko wydawało się nowe.

 

Wróciliśmy do domu EuroStarem. Patrzyłam na ludzi w pociągu, na biznesmenów, na dobrze ubrane kobiety, i myślałam o tym świecie, z którego tak bardzo chciałam się wyrwać i który zostawiłam; nie, to nie były dobre myśli. Wszystko tutaj, w komfortowym wagonie było blichtrem, pozłotką, ładny pociąg, ubrania ludzi, ich sztuczne uśmiechy, podrasowane kosmetykami i chirurgią ciała. Czy to była prawda, czy to realny świat, czy takiego życia pragnę i tak chcę je spędzić?

 

Znałam odpowiedź, ale oczy miałam czerwone i piekące, i nie było już we mnie więcej łez.

 

4

 

Dotarłam do domu, zdałam egzaminy, zaczął się rok akademicki, programy z dysku wmontowanego w serwer uniwersytecki robią już chyba swoje. Stoję właśnie na wzgórzu, jest późna jesień i wyszłam z psem na spacer.

 

Patrzę w dół, na miasto, tam, gdzieś daleko jest dworzec, z którego odjeżdżają EuroStary, i potem w ciemnościach pełzną przez lasy, mijają opuszczone wioski. Całkiem blisko mojego domu jest lotnisko, codziennie wylatują samoloty unosząc w powietrzu nieświadomych, uśpionych ludzi, lecą nad klasztorem, nad tysiącem wiosek i miasteczek. Tak naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego to właśnie mnie udało się dojść i ocaleć. Teraz wiem – zmusiłam Alexa żeby powiedział – że przede mną tę drogę usiłowało przebyć czterech facetów i że trzech odesłała do domu straż pogranicza, a czwarty nie wytrzymał samotności i zawrócił sam. Dlaczego ja, no dlaczego? Bo jestem dziewczyną? Ale nie, przecież w świecie eurounii pojęcie płci w zasadzie nie istnieje. Może tak miało być, myślę, i wołam psa, i w jego biegu, w ruchach łap, w tym jest odpowiedź, ale nie potrafię jej odczytać.

 

Próba szlaku, Alex powiedział mi po fakcie, to była próba, niebezpieczna, nie wiedział, czy wrócę, bał się o mnie. Jednak przeszłam tę próbę, wygrałam. Może powstanie wolna, nieeurounijna Polska, może nasze pokolenie zmieni świat. Wątpię jednak, żeby to, co przeszłam mogło mieć na to jakiś wpływ, chociaż Alex twierdzi, że będzie miało, a ja czuję się jak ogniwo w łańcuchu przyczyn i skutków, jak przypadkowa posłanniczka. Bracia jednak w kilku rzeczach mieli rację. Trzeba stawiać na zmiany ewolucyjne, powoli, powoli. Tylko, czy zmierzamy do wybuchu, przełomu, rewolucji, czy też to, co nastąpi, nastąpi na tyle wolno, że stanie się niemożliwym, by to zauważyć?

 

Nie wiem.

 

Tak naprawdę podróż zaczyna się na długo przedtem, zanim wyruszymy w drogę i nie kończy się nigdy. Te mądrości wyczytałam w pewnej starej książce. Dopiero teraz rozumiem, że klasztor stał się częścią mnie i że nie ma odwrotu, że to, co zyskałam, może zgodnie z moją wolą, a może zupełnie wbrew, jest już moje i nikt mi tego nie odbierze. Dojrzałam przez podróż, przez ból, strach i doświadczenie.

 

A bracia? Brat Aleksander – czy zakończył już pokutę? Bracia pewnie nadal się modlą o stałych porach i moje przybycie i odejście niczego nie zmieniło. A pamięć, na ile mnie zapamiętali, w końcu jestem kobietą? I czy wrócę, czy wrócę…?

 

I jak mam teraz to tłumaczyć, jak mam odpowiadać koleżankom z konspiracji? Bo ja widziałam, a ty nie?

 

W biegu psa, w gwiazdach i w światłach miasta na horyzoncie, w tym wszystkim jest odpowiedź, jakaś wróżba, zapowiedź, może przyszłość została już określona i tylko nie umiemy zrozumieć tych wszystkich drobnych rzeczy, poskładać, przemyśleć?