Nie spalaj feniksa w krwi jego

Pożar w Domu We­sel­nym nie na­le­żał do za­ma­chów. Nie był za­pla­no­wa­ny. Zwę­glo­ne deski i oca­la­ła za­sta­wa sto­ło­wa nie miały być ma­ni­fe­stem prze­ciw­ko in­sty­tu­cji mał­żeń­stwa.

Obec­ny tu Nar­ra­tor nie jest w sta­nie za­pew­nić o praw­dzi­wo­ści tego, co wi­dział, ale może zdać re­la­cję na temat nie­sław­ne­go Dok­to­ra, gdyż miał za­szczyt po­znać go oso­bi­ście. Jako Nar­ra­tor nie po­wi­nien kie­ro­wać się sym­pa­tia­mi, spró­bu­je więc oddać wszyst­ko moż­li­wie jak naj­rze­tel­niej. 

A za­czę­ło się od ko­bie­ty. 

Żoną Dok­to­ra zo­sta­ła po­wszech­nie znana Pro­fe­so­ro­wa. Jej naj­waż­niej­szą za­sa­dą było “carpe diem”. No więc chwy­ta­ła. Jed­ne­go dnia wraz z Dzie­ka­nem, in­ne­go razem z Rek­to­rem. Dok­tor, ze swoim mało zna­czą­cym ty­tu­łem, nie mógł długo li­czyć na wzglę­dy uko­cha­nej. Powód w do­ku­men­ta­cji roz­wo­do­wej: “nie­speł­nio­ny cen­zus wy­kształ­ce­nia”. Bo­le­sna spra­wa.

Uzna­ny za pod­miot spraw­czy, pod oskar­ży­ciel­skim spoj­rze­niem ławy przy­się­głych, przy­pad­ko­wo zło­żo­nej z sa­mych przed­sta­wi­cie­lek płci pięk­nej, usu­nął się w cień.

Nar­ra­tor wie­lo­krot­nie od­wie­dzał Dok­to­ra w jego po­sia­dło­ści o wąt­pli­wym sta­nie bez­pie­czeń­stwa i za każ­dym razem po­wta­rza­ła się taka oto sy­tu­acja: Dok­tor wra­cał z piw­ni­cy z za­kło­po­ta­ną miną, wy­cie­rał dło­nie o spodnie, po czym pró­bo­wał do­pro­wa­dzić się do po­rząd­ku. Jako nie­zbyt wy­so­ki, ale bar­dzo szczu­pły męż­czy­zna, w przy­du­żym swe­trze i zbyt sze­ro­kich spodniach, które mu­siał mocno za­ci­skać pa­skiem, spra­wiał wra­że­nie nie­zwy­kle drob­ne­go. Do­da­jąc do tego bladą, wręcz białą skórę, i pra­wie siwe włosy spra­wiał wra­że­nie zjawy.

– Nie spo­dzie­wa­łem się… Och, taki tu nie­po­rzą­dek… Wiesz, nie mia­łem czasu – sapał.

– Spo­koj­nie – od­po­wia­dał Nar­ra­tor.

Póź­niej prze­cho­dzi­li do zwy­cza­jo­wych po­ga­du­szek.

W każ­dej hi­sto­rii jest jakiś punkt za­pal­ny, mo­ment zmie­nia­ją­cy wszyst­ko. Dla Dok­to­ra był to nie­for­tun­ny roz­wód. Dla Nar­ra­to­ra zaś chwi­la, gdy w końcu zadał py­ta­nie, które nur­to­wa­ło go od dawna.

– Co ty tam ro­bisz w tej piw­ni­cy, przy­ja­cie­lu?

Po­cząt­ko­wo Dok­tor zda­wał się nie usły­szeć py­ta­nia. Za­re­ago­wał po kilku dłu­gich, prze­siąk­nię­tych mil­cze­niem se­kun­dach.

– W… w piw­ni­cy? – wy­ją­kał spe­szo­ny.

– Tak. W piw­ni­cy – od­po­wie­dział Nar­ra­tor, jak zwy­kle bez cie­nia nie­cier­pli­wo­ści. – I uprze­dza­jąc twoje ko­lej­ne py­ta­nie: w tej, z któ­rej wy­cho­dzisz za każ­dym razem, gdy do cie­bie przy­cho­dzę. 

Znowu upły­nę­ło kilka chwil. 

– Może naj­le­piej bę­dzie, jak ci po­ka­żę.

Scho­dząc do tego se­kret­ne­go po­miesz­cze­nia, Nar­ra­tor jesz­cze do­tkli­wiej od­czuł za­nie­dba­nie domu. Każdy krok w dół, pod któ­rym nie za­pa­dła się deska, uwa­żał za osią­gnię­cie, a skrzyp­nię­cie, które nie spo­wo­do­wa­ło osta­tecz­nie ze­rwa­nia su­fi­tu, za cud. Jeśli Nar­ra­tor może po­zwo­lić sobie na słowo re­flek­sji, to powie w tym miej­scu, że mimo to cały dom, a w szcze­gól­no­ści piw­ni­ca, miały w sobie prze­dziw­ny urok. Przy­cho­dząc do Dok­to­ra bał się, ale i drżał z eks­cy­ta­cji.

Gdy w końcu udało im się zejść na dół, Dok­tor był jesz­cze bled­szy niż zwy­kle. 

– Ni­ko­mu jesz­cze tego nie po­ka­zy­wa­łem… Nie jest mą­drze ufać ko­mu­kol­wiek w ta­kich kwe­stiach. Więk­szość ludzi myśli tylko o wła­snych zy­skach, zna­czy nie ty, dla­te­go wła­śnie po­zwo­lę ci, ale…

Nar­ra­tor po­ło­żył dłoń na ra­mie­niu zde­ner­wo­wa­ne­go przy­ja­cie­la.

– Moje usta po­zo­sta­ną za­mknię­te. 

Dok­to­ro­wi naj­wi­docz­niej wy­star­czy­ło takie za­pew­nie­nie, bo prze­krę­cił klucz w zamku.

Po prze­kro­cze­niu progu można było po­czuć się jak w jed­nej z tych prze­peł­nio­nych parą po­wie­ści, które ostat­nio zy­ska­ły na sła­wie. Na licz­nych sto­łach pię­trzy­ły się góry bez­war­to­ścio­we­go złomu, a wszę­dzie, gdzie jesz­cze się dało, wy­le­gi­wa­ły się klu­cze, śrub­ki, ko­łat­ki i prze­kład­ki. Pod­ło­ga zo­sta­ła wy­ło­żo­na me­ta­licz­ny­mi ka­fel­ka­mi, a ścia­ny „zdo­bi­ła” brud­no­sza­ra ta­pe­ta. Je­dy­ne, czego bra­ko­wa­ło, to ta­jem­ni­cze­go wy­na­laz­ku – na samym środ­ku stało wiel­kie coś przy­kry­te płót­nem, ale Nar­ra­tor miał wiel­ką na­dzie­ję, że to po pro­stu lu­bież­na rzeź­ba, którą dla dobra wła­snej re­pu­ta­cji na­le­ża­ło za­sła­niać.

Jed­nak, jak to zwy­kle bywa, praw­da ja­wi­ła się jako dużo bar­dziej zło­żo­na i nie­na­tu­ral­na. Dok­tor ze­rwał płót­no i ich oczom uka­za­ła się zło­wro­go wy­glą­da­ją­ca ma­szy­na.

– Uff… Bałem się, że coś bę­dzie nie tak – szep­nął ura­do­wa­ny.

– Dok­to­rze, przy­ja­cie­lu mój. Co to jest, na Boga?! 

– Nie po­do­ba ci się? Byłem pewny… My­śla­łem, że wła­śnie tobie się spodo­ba. 

Nar­ra­tor wes­tchnął. Cza­sa­mi za­po­mi­nał, że in­te­li­gen­cja i sza­leń­stwo to dwie stro­ny tego sa­me­go me­da­lu. 

– Czy to jest, i niech Bóg cię chro­ni, jeśli po­twier­dzisz, owa ma­chi­na czasu, o któ­rej pró­bo­wa­łeś na­pi­sać w mojej ga­ze­cie? 

Nie wie­dzieć, czemu, oczy Dok­to­ra ra­do­śnie za­lśni­ły, a usta za­krył dłoń­mi. 

– Tak! Och, wie­dzia­łem, że zgad­niesz! 

– Nigdy nie mia­łeś mi za złe tego ar­ty­ku­łu, ale ro­zu­miesz, dla­cze­go nie mo­głem go pu­ścić? Samo my­śle­nie o ta­kich ma­chi­nach jest uwa­ża­ne za zbrod­nię, a fak­tycz­ne po­peł­nie­nie jej to… to… – W tej sy­tu­acji nawet jemu trud­no było za­cho­wać spo­kój. – Nie­waż­ne czy dzia­ła, czy nie, czeka cię sza­fot!

Obu­rzo­ny Dok­tor po­ło­żył dło­nie na bio­drach. 

– Oczy­wi­ście, że dzia­ła! Ina­czej bym ci jej nie po­ka­zał. 

– Przy­ja­cie­lu… – Nar­ra­tor za­ła­mał ręce.

– Może i masz rację, ale tylko, jeśli mnie zła­pią.

– Ra­czej kiedy. Kiedy cię zła­pią.

Ale Dok­tor nie słu­chał. Od dawna stał przy ma­szy­nie i grze­bał w ob­wo­dach. Wy­da­wał się przy tym tak sku­pio­ny, jakby za­po­mniał o wszyst­kich swych pro­ble­mach. Nar­ra­tor z pew­no­ścią nie chciał mu kazać wra­cać do co­dzien­nej mor­dę­gi, ale zna­lazł się w sy­tu­acji bez wyj­ścia. Na­le­ża­ło prze­cież skoń­czyć to sza­leń­stwo, praw­da? 

– Co za­mie­rzasz? – Żadne inne py­ta­nie nie przy­szło mu do głowy. 

Dok­tor rzu­cił nań spoj­rze­nie, któ­rym za­szczy­ca się je­dy­nie idio­tów lub dzie­ci. Takie do­bro­tli­we po­li­to­wa­nie, po­tra­fią­ce wzbu­rzyć nawet naj­więk­szych sto­ików. Złość nie obe­szła więc rów­nież Nar­ra­to­ra. 

Zanim choć­by otwo­rzył usta, Dok­tor już po­śpie­szył z wy­ja­śnie­niem (a szko­da, bo Nar­ra­tor miał przy­go­to­wa­nych parę nie­mi­łych słów).

– No, jak to co? Za­de­mon­stru­ję ci mój ge­niusz! 

Dok­tor był jedną z tych osób, które po­tra­fią zmie­nić się w ciągu kilku se­kund. Nie zo­stał ślad po daw­niej­szym zde­ner­wo­wa­niu czy za­gu­bie­niu. 

– Aha! – sap­nął drugi z męż­czyzn, ten w pełni władz psy­chicz­nych. – Wiesz, po­wi­nie­nem spró­bo­wać cię ra­to­wać od coraz więk­sze­go to­nię­cia w tej ka­łu­ży błota, któ­re­go żeś sobie na­wlókł, ale do­brze. De­mon­struj. – Kto żyw, nie wi­dział tak wzbu­rzo­ne­go Nar­ra­to­ra. 

Twarz Dok­to­ra przy­bra­ła minę ko­ja­rzo­ną je­dy­nie z bar­dzo ma­ły­mi dzieć­mi. Wydął usta, przy­mknął lekko oczy i wy­su­nął pod­bró­dek. Zda­wał się mówić: „Już ja ci po­ka­żę!”.

– Wszyst­ko usta­wio­ne, mo­że­my wcho­dzić – po­wie­dział na głos. 

Ma­szy­na fak­tycz­nie wy­glą­da­ła na włą­czo­ną, ale to je­dy­ne, co Nar­ra­tor był w sta­nie o niej po­wie­dzieć. Spra­wia­ła bo­wiem wra­że­nie nie­zdat­nej do użyt­ku, a co wię­cej – bar­dzo nie­sta­bil­nej. Roz­le­gło się sa­pa­nie; wprzó­dy jakby umę­czo­ne­go gruź­li­cą star­ca, póź­niej czło­wie­ka z płu­ca­mi peł­ny­mi sadzy. To zde­cy­do­wa­nie brzmia­ło le­piej. Teraz Nar­ra­tor wie­dział, że ma­szy­na naj­pierw sta­nie w ogniu, a do­pie­ro potem wy­buch­nie. 

– Jak to: „my”? – za­py­tał więc, na próż­no usi­łu­jąc od­zy­skać rezon. 

Znowu do­bro­tli­we po­li­to­wa­nie.

– No, prze­cież jak ina­czej chcesz się prze­ko­nać, że ma­szy­na rze­czy­wi­ście dzia­ła, jeśli nie pój­dziesz ze mną?

Och, tak. Nar­ra­tor po­ża­ło­wał swo­je­go py­ta­nia. Nie mógł się wy­co­fać, skoro sam chciał wie­dzieć, co jest w piw­ni­cy. Już wie­dział. I nagle oka­za­ło się, że jed­no­cze­śnie stał się ele­men­tem do­świad­cze­nia.

– Więc uwa­żasz, że na­praw­dę prze­no­si w cza­sie? 

– O nie, mój przy­ja­cie­lu. Ni­cze­go nie uwa­żam. To jest praw­dzi­wa ma­chi­na czasu. Co praw­da, po­tra­fi tylko to – nie prze­nie­sie nas nagle do Afry­ki – i nie znam jesz­cze jej peł­nej roz­pię­to­ści cza­so­wej, ale i tak taki świa­tły czło­wiek jak ty po­wi­nien być pod wra­że­niem – po­wie­dział jakby z wy­rzu­tem. Szcze­gól­nie słowo „przy­ja­ciel” za­brzmia­ło nie­przy­jaź­nie. 

– Prze­pra­szam. Nie chcia­łem za­brzmieć tak, jak­bym w cie­bie nie wie­rzył. Po pro­stu…

– Wiem, masz wąt­pli­wo­ści – prze­rwał, uspo­ka­ja­jąc go wy­cią­gnię­ty­mi dłoń­mi. – Słusz­ne i zdro­wo­roz­sąd­ko­we. Szcze­rze: miał­bym cię za wa­ria­ta lub kłam­cę, gdy­byś za­re­ago­wał zbyt en­tu­zja­stycz­nie. Ale pro­szę, po­zwól się wy­pro­wa­dzić z błędu. 

– Nooo… do­brze – wy­stę­kał.

Taki już był ten Nar­ra­tor – dla przy­ja­ciół po­tra­fił zro­bić wszyst­ko. Nie mu­siał się długo na­my­ślać, bo nie na­le­ża­ło od­mó­wić. Poza tym pa­mię­tał o tym nie­sław­nym przy­pad­ku Sę­dzie­go. Na co dzień ima­ją­cy się prawa, w se­kre­cie wy­my­ślił i zbu­do­wał dzia­ła­ją­cą ma­chi­nę czasu. Sę­dzia na­ro­bił sporo złego, nie obyło się bez ofiar, więc ma­ni­pu­la­cje cza­so­we zo­sta­ły su­ro­wo za­ka­za­ne. Szcze­gól­nie, że pod­czas eks­plo­zji nie­sta­bil­nej ma­szy­ny zgi­nął sam Dzie­dzic.

Czuł, że zna­lazł się w pa­to­wej sy­tu­acji. Będąc po stro­nie Dok­to­ra wręcz na­ma­wiał go do kon­ty­nu­owa­nia eks­pe­ry­men­tów. Jed­nak będąc prze­ciw­ko, nie mógł­by pomóc mu, gdyby stało się coś złego. 

Dok­to­ro­wi mo­men­tal­nie za­pa­li­ły się iście sza­leń­cze iskier­ki w oczach. Znowu był w swoim na­uko­wym azylu. Za­czął gme­rać przy ma­szy­nie, na­ci­skać przy­ci­ski, po­cią­gać waj­chy. Ku wiel­kie­mu nie­za­do­wo­le­niu Nar­ra­to­ra nie trwa­ło to długo. Już po chwi­li bo­wiem Dok­tor od­wró­cił się z uśmie­chem kota z wą­sa­mi ubru­dzo­nych śmie­ta­ną. 

– Zdej­mij ze­ga­rek – roz­ka­zał Dok­tor. – I zo­staw na stole. 

– Po co? – za­py­tał Nar­ra­tor w trak­cie roz­pi­na­nia. 

– Z po­wo­du nie­do­sko­na­ło­ści ma­szy­ny za­pew­ne prze­nie­sie­my się za­le­d­wie chwi­lę wstecz. Tak od jed­nej do pię­ciu minut. Bę­dziesz miał żywy, wła­sny dowód. 

– Za­pew­ne? Nie masz wła­dzy nad wy­bra­niem czasu? 

– Jesz­cze do tego nie do­sze­dłem – wy­stę­kał mi­mo­cho­dem. Był za­ję­ty prze­glą­da­niem małej, szkla­nej płyt­ki w głębi ma­szy­ny. Wy­glą­da­ła jak szyba, tyle tylko że o czar­nej bar­wie, więc nie prze­świe­ca­ła przez urzą­dze­nie. Nar­ra­tor nie był jed­nak pewny, czy to przez kolor, czy ra­czej dla­te­go, że płyt­ka ta nie miała nic wspól­ne­go z funk­cją szyby. – Która jest do­kład­nie go­dzi­na?

– Trzy­na­sta trzy­dzie­ści dzie­więć i dwa­dzie­ścia se­kund.

Już trzy­dzie­ści se­kund póź­niej obaj stali w cia­snej me­ta­lo­wej klat­ce. Sły­sze­li, jak ma­szy­na chrzę­ści coraz bar­dziej. Teraz to już był sta­rzec z gruź­li­cą, któ­re­go wła­śnie wy­nie­śli le­d­wie ży­we­go z po­ża­ru. Ostat­nie jej tchnie­nie brzmia­ło tak, jak mo­gło­by brzmieć ostat­nie tchnie­nie tegoż wła­śnie star­ca, dech świsz­czą­cy i wy­wo­łu­ją­cy ciar­ki.

Na­sta­ła cisza. Se­kun­dę póź­niej świat zda­wał się wi­ro­wać. 

Nar­ra­tor chciał­by w tym mo­men­cie zwró­cić uwagę na słowo „zda­wa­ło”. Al­bo­wiem nie wie, co do­kład­nie po­czuł. Zna­jąc póź­niej­szy prze­bieg wy­pad­ków, za­pew­ne nie było to nic wię­cej niż zwy­czaj­ne ludz­kie pod­da­nie się chwi­li. 

Będąc już poza ma­szy­ną, Nar­ra­tor za­czął przy­glą­dać się po­miesz­cze­niu. W żad­nym kon­kret­nym celu, bo w końcu Dok­tor sam po­wie­dział, że nie prze­nio­są się zbyt da­le­ko, więc wy­gląd po­ko­ju ra­czej nie po­wi­nien był się zmie­nić. I fak­tycz­nie, tro­chę roz­cza­ro­wa­ny, nie za­uwa­żył ni­cze­go no­we­go. Naj­wy­raź­niej skry­cie li­czył, że za­sta­nie inny wiek. 

Dok­tor stał z kon­spi­ra­cyj­ną miną z ze­gar­kiem w ręku.

– Trzy­na­sta trzy­dzie­ści dzie­więć i dwa­dzie­ścia se­kund – szep­nął. – Ta, o któ­rej odło­ży­łeś ze­ga­rek. Więc prze­nie­śli­śmy się o około pół­to­rej mi­nu­ty! 

Nar­ra­tor już bar­dzo dawno nie wi­dział go tak szczę­śli­we­go i dum­ne­go jed­no­cze­śnie. Ostat­ni raz wy­glą­dał tak pod­czas ślubu z Pro­fe­so­ro­wą. Wciąż roz­ko­ja­rzo­ny, się­gnął po ze­ga­rek i za­ło­żył go. 

– Rze­czy­wi­ście, trzy­na­sta trzy­dzie­ści dzie­więć i… – prze­rwał i jesz­cze raz spoj­rzał na tar­czę. –…i dwu­dzie­sta se­kun­da… Przy­ja­cie­lu, eee… – Nie za bar­dzo umiał ze­brać słowa. Szcze­gól­nie, że Dok­tor wła­śnie za­czął nucić „Gdzie się po­dzia­ła tamta Dok­to­ro­wa”. – Wy­da­je mi się, że ze­ga­rek sta­nął. Albo od razu, gdy go zo­sta­wi­łem, albo chwi­lę wcze­śniej, a ja nie za­uwa­ży­łem – mam­ro­tał z wiel­ką ża­ło­ścią w gło­sie.

Ale Dok­tor nie słu­chał. Maj­stro­wał przy ma­szy­nie, gwiż­dżąc w prze­rwach od śpie­wa­nia.

– Nawet wiem, co muszę zro­bić, aby zwięk­szyć jej efek­tyw­ność. Spo­koj­nie, przy­ja­cie­lu, już nie­dłu­go to my bę­dzie­my się śmiać – za­grzmiał i uniósł palec wska­zu­ją­cy. – Stę­piaj pa­zu­ry lwa, cza­sie żar­łocz­ny, stę­piaj!*

W ciągu paru na­stęp­nych dni Nar­ra­tor ani razu nie po­ja­wił się u swego przy­ja­cie­la. Jego wy­mów­ką były ostat­nie słowa, które rzu­cił doń Dok­tor, wtedy kiedy jedną nogą stał prak­tycz­nie za drzwia­mi. Po­wie­dział: „Za ty­dzień Dok­to­ro­wa (jakoś tak nagle za­czął na­zy­wać tę prze­brzy­dłą ma­szy­nę) bę­dzie w zna­ko­mi­tej for­mie, mówię ci!” 

To jed­nak wcale nie zwal­nia­ło go z po­win­no­ści od­wie­dze­nia przy­ja­cie­la choć raz w prze­cią­gu tego ty­go­dnia. Nawet jeśli mo­men­tal­nie zo­stał­by wy­pro­szo­ny, tak na­ka­zy­wa­ło dobre wy­cho­wa­nie. Acz­kol­wiek praw­da była taka, że męż­czyź­nie zwy­czaj­nie się nie chcia­ło. Nie miał ocho­ty pa­trzeć znowu na ten roz­ma­rzo­ny błysk dok­to­ro­wych oczu, wie­dząc że albo w nie­dłu­gim cza­sie kom­plet­nie się za­ła­mie, albo trafi na sza­fot. Przy oka­zji pró­bo­wał zna­leźć spo­sób, aby od­cią­gnąć Dok­to­ra od całej tej ma­chi­ny, czy też „Dok­to­ro­wej”, nie szko­dząc jed­no­cze­śnie jego umy­sło­wi, ale raz za razem po­no­sił po­raż­kę. Narrator nie zdawał sobie sprawy, że naj­zwy­czaj­niej ma­rzył o po­dró­żach w cza­sie. Jak­kol­wiek prze­czy­ły­by temu jego słowa, chciał, aby przy­ja­cie­lo­wi się po­wio­dło. 

Do­kład­nie ty­dzień póź­niej Nar­ra­tor w po­ły­sku­ją­cym w słoń­cu ka­pe­lu­szu i brą­zo­wym płasz­czu za­pu­kał krót­ko, lecz pewną ręką, do drzwi za­pa­dłej re­zy­den­cji Dok­to­ra. Ach, jak bar­dzo czło­wiek po­tra­fi się zmienić! Gdyby Nar­ra­tor nie miał tak roz­sąd­ne­go umy­słu, jaki nie­wąt­pli­wie ma, byłby pe­wien, że ja­kimś spo­so­bem prze­niósł się w cza­sie bez wcho­dze­nia do me­ta­lo­wej trum­ny.

Bo­wiem sto­ją­cy przed nim czło­wiek pra­wie ni­czym nie róż­nił się od tego sprzed dwóch lat. Co praw­da w ciągu ty­go­dnia nie był zdol­ny przy­brać zbyt wielu ki­lo­gra­mów ani nagle nie od­młod­niał, ale ubra­nie miał nie­zwy­kle ele­ganc­kie, a włosy za­cze­sa­ne do tyłu. Od­cień skóry nie przy­po­mi­nał już wzię­te­go od zjawy, był zdro­wy i nawet z lekka za­ró­żo­wio­ny. Naj­więk­sze za­sko­cze­nie sta­no­wi­ły jego oczy: od­bi­jał się w nich czy­sty eks­cen­tryzm, nie­za­bar­wio­ny stra­chem ani za­gu­bie­niem. Znowu spra­wiał wra­że­nie czło­wie­ka wy­bit­nie in­te­li­gent­ne­go, nie­ma­ją­ce­go cier­pli­wo­ści dla ułom­nych w tej kwe­stii. Na przy­wi­ta­nie wy­cią­gnął dłoń.

– Wie­dzia­łem, że przyj­dziesz, przy­ja­cie­lu. Byłem pe­wien.

– Po twej ra­do­ści wnio­sku­ję, że idzie ci coraz le­piej – od­po­wie­dział Nar­ra­tor, oszo­ło­mio­ny wy­ra­zi­sto­ścią głosu przy­ja­cie­la.

– Ha, wła­śnie za­czy­nam „So­na­tę f-moll”. Szko­da, że nie mam czte­rech dłoni! – za­krzyk­nął, a w jego oczach z po­wro­tem uka­za­ły się bły­ski prze­ra­że­nia. 

Gdy już za­mknę­ły się drzwi, a płaszcz i ka­pe­lusz za­wi­sły na haku, Nar­ra­tor za­py­tał z od­po­wied­nią dozą zmar­twie­nia.

– O co cho­dzi?

– Paru ta­kich za­czę­ło się in­te­re­so­wać. Czę­sto prze­cho­dzą pod domem. Le­piej być ostroż­nym. 

– Słu­cham?!

Dok­tor mach­nął ręką.

– To nic ta­kie­go. Odkąd pro­wdzę eks­pe­ry­men­ty, co rusz ktoś się in­te­re­so­wał. Tro­chę za­po­mnia­łem, jak to jest, przez tę moją długą prze­rwę. Her­ba­ty? – za­py­tał mi­mo­cho­dem. 

Krew Nar­ra­to­ra za­czę­ła się bu­rzyć pod wpły­wem jego spo­koj­ne­go głosu. Było go­rzej niż my­ślał. 

– Nie! Nie chcę her­ba­ty! – krzyk­nął. – Co z tobą?! Nie zaj­mu­jesz się już pre­pa­ra­tem na po­rost wło­sów! Jeśli ktoś za­czął się in­te­re­so­wać, je­steś jedną nogą w gro­bie! 

Dok­tor znowu przy­brał tę głu­pią minę ob­ra­żo­ne­go dzie­cia­ka. 

– Ech, nic nie ro­zu­miesz – bąk­nął. Od­wró­cił się i pod­szedł do ukry­tych drzwi pro­wa­dzą­cych do piw­ni­cy. Cała jego wcze­śniej­sza ra­dość i pew­ność sie­bie zni­kły. – Może, jak zo­ba­czysz, co udało mi się przez ten ty­dzień osią­gnąć, to zmie­nisz po­dej­ście. Idziesz?

Czy Nar­ra­tor po­szedł? Oczy­wi­ście, że tak. 

– Pa­mię­tasz tamte pół­to­rej mi­nu­ty? – za­czął Dok­tor znie­nac­ka. – To było eks­cy­tu­ją­ce, ale nie­zbyt zna­czą­ce. Osią­gnię­cie, ale nie takie, któ­rym można się chwa­lić. 

Nar­ra­tor chciał­by w tym mo­men­cie za­zna­czyć, że Dok­tor mówił o tym nieszczęsnym „prze­nie­sie­niu” w cza­sie, a nie o czym­kol­wiek innym! A już na pewno nie o TYM. 

– My­śla­łem więc i sądzę… Nie, je­stem pe­wien, że udało mi się zwięk­szyć jej sku­tecz­ność. Ale tak na­praw­dę do­brze. Nawet do kilku lat wstecz! Do­dat­ko­wo po­dróż nie jest przy­pad­ko­wa – mogę usta­wić Dok­to­ro­wą z do­kład­no­ścią co do go­dzi­ny – kon­ty­nu­ował en­tu­zja­stycz­nie. Wła­śnie wy­cią­gnął klucz i otwo­rzył drzwi. 

– Ekhm… to brzmi nie­sa­mo­wi­cie – pod­su­mo­wał drugi z męż­czyzn. Z ca­łych sił pró­bo­wał nie za­brzmieć scep­tycz­nie. 

Dla Nar­ra­to­ra naj­więk­szym osią­gnię­ciem Dok­to­ra było spra­wie­nie, że ma­szy­na nie wy­da­wa­ła tych prze­ra­ża­ją­cych od­gło­sów krztu­sze­nia się. Ge­ne­ral­nie „Dok­to­ro­wa” miała się znacz­nie le­piej. Wiele czę­ści, które wy­da­wa­ły się wcze­śniej Nar­ra­to­ro­wi na uży­wa­ne, teraz wy­glą­da­ły na naj­wyż­szą klasę stali, lśnią­cą w bla­sku ża­ró­wek. 

Dok­tor za­pro­sił przy­ja­cie­la do środ­ka, nie mó­wiąc tym razem nic o ze­gar­ku. W końcu mieli się prze­nieść o kilka lat…

– Trzy… dwa… jeden… – od­li­czał. 

Tym razem nic się Nar­ra­to­ro­wi nie zda­wa­ło. Do­znał fak­tycz­ne­go szoku, a za­wro­ty głowy były jak naj­bar­dziej praw­dzi­we. Czuł, że coś jest nie w po­rząd­ku (choć ra­czej po­wi­nien był my­śleć od­wrot­nie). Miał mrocz­ki przed ocza­mi; gdy udało mu się wyjść, mu­siał chwy­cić się stołu i głę­bo­ko za­czerp­nąć po­wie­trza. Co cie­ka­we, a co do­dat­ko­wo po­twier­dzi­ło ich sy­tu­ację, w po­ko­ju nie było ni­cze­go oprócz tego sta­re­go stołu.

Kiedy w końcu wró­ci­ła mu ostrość wi­dze­nia, za­uwa­żył, że przy­ja­ciel ma po­dob­ne pro­ble­my, ale w od­róż­nie­niu od niego na twa­rzy Dok­to­ra wid­nia­ła sza­lo­na eks­cy­ta­cja. Nar­ra­tor jesz­cze nigdy w życiu tak bar­dzo nie chciał przy­ło­żyć mu, jak w tam­tym mo­men­cie. 

– Chodź – roz­ka­zał z głup­ko­wa­tym uśmie­chem Dok­tor. – Mu­si­my iść na we­se­le. 

– We­se­le? Czyje?

Ten jed­nak je­dy­nie uśmiech­nął się jesz­cze bar­dziej pod­stęp­nie. 

– No, chyba nie twoje…? – za­py­tał Nar­ra­tor z prze­stra­chem. 

W gło­wie za­czę­ły krą­żyć mu mrocz­ne myśli. Mógł ze­psuć przy­szłość, spra­wić, że stra­cił­by osiem lat z Pro­fe­so­ro­wą w jed­nej chwi­li. Choć może wła­śnie o to mu cho­dzi­ło. Nagle po­czuł złość, która na­ra­sta­ła z każ­dym sło­wem. 

– Czyli po to bu­do­wa­łeś tę ma­szy­nę… 

– Dok­to­ro­wą! 

– …żeby ze­psuć wła­sne we­se­le – cią­gnął nie­zra­żo­ny. 

Znowu przy­po­mniał mu się Sę­dzia, który prze­cież zbu­do­wał ma­szy­nę czasu, aby na­pra­wić re­la­cję z córką. Kiedy wró­cił do te­raź­niej­szo­ści, córka nie żyła od trzech lat. 

Dok­tor po­czer­wie­niał na twa­rzy, pró­bo­wał coś po­wie­dzieć, ale wy­glą­dał jak ryba wy­rzu­co­na na brzeg. Zła­pał się pod boki.

– Ze­psuć?! To był naj­lep­szy dzień… naj­lep­sze czte­ry dni… mo­je­go życia! Chcia­łem tylko znowu je prze­żyć. Zo­ba­czyć… Ech, nie­waż­ne. – od­po­wie­dział. – Chodź­my już. 

Nar­ra­tor za­uwa­żył, że ścia­ny, sufit i nawet scho­dy są w dużo lep­szym sta­nie niż w przy­szło­ści. Po praw­dzie czuł się swoj­sko i obco jed­no­cze­śnie; jakby znał ten dom bar­dzo do­brze, ale nagle miesz­kał tu ktoś nowy, wpro­wa­dza­jąc inną at­mos­fe­rę, za­pach i gust. 

– Ach, to jej styl. Jak ona uwiel­bia­ła ten kolor! – mówił roz­ma­rzo­ny Dok­tor, roz­glą­da­jąc się w dro­dze do drzwi wyj­ścio­wych. 

Jed­nak­że igno­ro­wał szcze­gó­ły, które nie mogły umknąć uwa­dze Nar­ra­to­ra: mi­ło­sne zdję­cia Pro­fe­so­ro­wej z łysym męż­czy­zną, duże mę­skie ubra­nia, za­pach cygar. Nic z tego nie pa­so­wa­ło do Dok­to­ra, nawet tego sprzed kilku lat. 

Ten jed­nak parł dalej, zupełnie zapowniawszy, że tech­nicz­nie nie po­win­no ich tu być i ogól­nie nikt nie może ich roz­po­znać.

– Ślub odbył się go­dzi­nę temu, więc we­se­le już trwa. To nie­da­le­ko stąd, mo­że­my pójść na pie­cho­tę – oznaj­mił Dok­tor. 

– A co z nami? Prze­cież nikt nie może nas roz­po­znać. 

– Maski, mój przy­ja­cie­lu. Nie pa­mię­tasz już, że nasze we­se­le było jed­no­cze­śnie balem ma­sko­wym? 

Ach, tak. Nar­ra­to­ro­wi wró­ci­ły wspo­mnie­nia. Nie ma co – oso­bli­wą ko­bie­tą była Pro­fe­so­ro­wa. Za­wsze ina­czej od in­nych, za­wsze pod prąd, ale i za­wsze z od­po­wied­nią dozą ele­gan­cji. Póź­niej do­wie­dział się, że w Domu We­sel­nym stało się to tra­dy­cją. Pra­wie każde we­se­le było or­ga­ni­zo­wa­ne jako maskarada.

Gdy tylko wy­szli na świe­że po­wie­trze, męż­czy­zna zwró­cił uwagę jak bar­dzo sło­necz­ny jest dzień. Teraz, kiedy już wró­ci­ły mu wspo­mnie­nia tam­te­go dnia, pa­mię­tał, że pa­da­ło. Nie mogło być ina­czej – miało być w końcu ide­al­nie, a Dok­tor od po­cząt­ku sta­rał się ze wszyst­kich sił, aby za­do­wo­lić uko­cha­ną, ale prze­waż­nie mu nie wy­cho­dzi­ło. Nawet po­go­dy nie po­tra­fił do­pa­so­wać. Pa­da­ło i to mocno, Nar­ra­tor nie miał co do tego wąt­pli­wo­ści. Ale w dniu, do któ­re­go się prze­nie­śli, świe­ci­ło słoń­ce. 

Nagle nie­da­le­ko nich prze­mknął ca­dil­lac V16. Prze­cież to nie­moż­li­we! Ten model miał być wpro­wa­dzo­ny do użyt­ku do­pie­ro za pół roku. Do­sko­na­le pa­mię­tał, jak parę dni temu za­twier­dził artykuł o tym!

Czyż­by…? Nie, to prze­cież cał­ko­wi­cie nie­do­rzecz­ne! Jak można prze­nieść się w przy­szłość za­miast w prze­szłość? Prze­cież na pewno w ma­szy­nie była jakaś waj­cha czy po­krę­tło. Myśli Nar­ra­to­ra sta­no­wi­ły kwin­te­sen­cję roz­sąd­ku, ale z uwagi na sy­tu­ację roz­są­dek nie za wiele mógł pomóc. Czy po­my­le­nie się w usta­wie­niu od­po­wied­nie­go czasu było ab­sur­dal­ne? Oczy­wi­ście, jak naj­bar­dziej. Trud­no o więk­szy non­sens. Ale tak wła­śnie się zda­rzy­ło. 

Męż­czy­zna po­trze­bo­wał już tylko jed­nej rze­czy, żeby się cał­ko­wi­cie upew­nić. Wy­szu­kał wzro­kiem naj­bliż­sze­go ga­ze­cia­rza i pod­czas, gdy Dok­tor pruł na­przód, on pod­biegł szyb­ko do chłop­ca i spoj­rzał na ga­ze­tę. Sta­ra­jąc się nie do­strzec na­głów­ka, za­uwa­żył datę. Prze­nie­śli się dwa lata w przód.

– Zo­ba­czyć to, co już znam, w po­rząd­ku. Ale na to się nie pi­sa­łem – mruk­nął obu­rzo­ny Nar­ra­tor. 

– No, żwa­wiej! – za­wo­łał Dok­tor.

Męż­czy­zna do­łą­czył do przy­ja­cie­la i lekko dy­sząc, za­mie­rzał prze­ka­zać mu złe wie­ści.

– Chwi­la, muszę ci coś po­wie­dzieć. 

Dok­tor znowu za­czął pruć na­przód i nawet nie od­wró­cił głowy.

– Tak? 

Zanim Nar­ra­tor zdą­żył po­wie­dzieć choć słowo, Dok­tor nagle wy­ha­mo­wał.

– Tam! Spójrz! To nasz Dom We­sel­ny. Pa­mię­tam, że jest tylne wej­ście. Bę­dzie­my mogli się wśli­zgnąć. 

Pa­trząc w twarz przy­ja­cie­la, w te roz­bie­ga­ne oczy i ro­ze­dr­ga­ne usta, na za­ru­mie­nio­ne po­licz­ki i dzie­cię­co unie­sio­ne czoło, Nar­ra­tor nie po­tra­fił wy­du­sić słowa. A praw­da i tak zaraz sama miała wyjść na jaw – nawet jeśli bę­dzie trwa­ło ja­kieś we­se­le, to kogoś in­ne­go.

Więc w mil­cze­niu ru­szy­li do prze­pięk­ne­go bu­dyn­ku o ala­ba­stro­wych ścia­nach i ko­rync­kich ko­lum­nach. Nazwa zo­sta­ła fi­ne­zyj­nie wy­ku­ta nad wej­ściem. Bu­dy­nek wy­glą­dał jak po grun­tow­nym re­mon­cie, więc ca­łość na­praw­dę ro­bi­ła wra­że­nie, ale Nar­ra­to­ro­wi ko­ja­rzył się z pobojowiskiem, jakie pozostaje po czterodniowym piciu. Od razu zro­bi­ło mu się nie­do­brze.

Po­rzu­ciw­szy szka­rad­ne wspo­mnie­nia za­uwa­żył, że pod Domem We­sel­nym i w oko­li­cy roi się od przy­jeż­dża­ją­cych i od­jeż­dża­ją­cych po­wo­zów. Nar­ra­tor wes­tchnął prze­cią­gle, bo miał na­dzie­ję na ry­chły po­wrót do domu, a wie­dział, że by­ło­by szyb­ciej, gdyby Dom stał po pro­stu pusty. Spo­strzegł rów­nież, że wciąż, mimo upły­wu dwóch lat, we­se­le or­ga­ni­zo­wa­ne było w ma­skach.

Dok­tor po­cią­gnął go za poły płasz­cza, ni­czym mło­kos, a, jak uprzej­mie chciał­by w tym mo­men­cie za­uwa­żyć Nar­ra­tor, oboje zde­cy­do­wa­nie nie byli już mło­dzi­ka­mi. 

W końcu zna­leź­li się pod od­po­wied­ni­mi drzwia­mi, ale sta­no­wi­ło to więk­szy pro­blem, niż za­kła­da­li, bo przy głów­nym wej­ściu stało parę zna­nych im twa­rzy. Ich widok jesz­cze bar­dziej roz­ocho­cił Dok­to­ra, ale Nar­ra­to­ra skło­nił do prze­my­śleń. Który z jego zna­jo­mych ma tych sa­mych zna­jo­mych, co on? A co waż­niej­sze: który z tych zna­jo­mych za­pro­sił­by tych kon­kret­nych zna­jo­mych? Jakoś tak złe prze­czu­cie ucze­pi­ło się go znie­nac­ka. 

Dok­tor wy­cią­gnął z we­wnętrz­nej kie­sze­ni płasz­cza dwie białe maski. 

– Masz jakiś… plan? – od­wa­żył się za­py­tać Nar­ra­tor. 

– Po­oglą­dam, po­wspo­mi­nam, prze­ży­ję ten dzień raz jesz­cze. Pa­mię­tam, że po­da­wa­li­śmy wspa­nia­ły al­ko­hol… – roz­ma­rzył się przy­ja­ciel, ale drugi z męż­czyzn uwie­sił na nim wzrok o se­kun­dę za długo. – O co ci znowu cho­dzi?

– O, o nic ta­kie­go. – Męż­czy­zna mem­łał maskę w dło­niach. – Na pewno tego chcesz? Roz­dra­py­wa­nie sta­rych ran… 

– Jak na ta­kie­go pi­sa­rza znów uży­wasz złych słów. Nie roz­dra­py­wa­nie, a za­skle­pia­nie. Te rany nigdy się nie za­go­iły – wark­nął, ale już se­kun­dę póź­niej ode­tchnął. – Ro­zu­miem, że się mar­twisz, ale bę­dzie do­brze. I nie, nie za­mie­rzam zro­bić ni­cze­go nik­czem­ne­go. Przy­się­gam.

To nie tak, że Nar­ra­tor nie ufał przy­ja­cie­lo­wi, ale za­wsze trud­niej oce­nić czło­wie­ka, gdy nie widać jego twa­rzy. Za­miast ser­decz­ne­go spoj­rze­nia, które tak umi­ło­wał, wi­dział je­dy­nie dwie puste dziu­ry.

– A teraz za­kła­daj tę maskę i wtop się w tłum. 

To były ostat­nie słowa, które zdą­żył usły­szeć, zanim Dok­tor znik­nął mu z oczu.

– Ech… – sap­nął, po czym wkro­czył do Domu We­sel­ne­go z tym nie­przy­jem­nym uczu­ciem, że zda­rzy się coś nie­do­bre­go. 

Sala była urzą­dzo­na nie­sa­mo­wi­cie eks­tra­wa­ganc­ko – do­słow­nie jak nie z tej epoki. Z po­cząt­ku sta­no­wi­ła ide­al­ne od­zwier­cie­dle­nie stylu em­pi­re, po­now­nie po­ja­wia­ją­ce­go się na sa­lo­nach. Do­mi­no­wa­ły więc cięż­kie za­sło­ny i ma­ho­nio­we meble. Jed­nak obok od­la­nych z brązu Apo­li­nów stały su­ro­we krze­sła z ro­ze­ta­mi o nóż­kach pta­sich szpo­nów i stoły ma­lo­wa­ne tak, aby imi­to­wa­ły lakę. Za to sufit, o zgro­zo, ozdo­bio­ny zo­stał złotą bo­aze­rią. 

Nar­ra­tor nie był pewny, czy pro­jek­tant tego wnę­trza miał pro­blem z głową, czy z pi­ciem. Jego ar­ty­stycz­ne oko nie po­tra­fi­ło znieść tej kom­bi­na­cji trzech od­ręb­nych sty­lów, a wro­dzo­ne po­czu­cie ele­gan­cji cier­pia­ło ka­tu­sze. Chip­pen­da­le, em­pi­re, ro­ko­ko… a gdzie­nie­gdzie nawet kwia­ty bie­der­me­ier!

Nar­ra­tor mu­siał za­ci­snąć oczy i po­li­czyć do trzech. Mógł mieć je­dy­nie na­dzie­ję, że nie bę­dzie to do­mi­nu­ją­cy „styl” za dwa lata, a pul­su­ją­cy ból głowy minie (chyba w tym mo­men­cie na­le­ża­ło­by prze­pro­sić za dy­gre­sję, ale nie da się za­prze­czyć, że tamto szka­radz­two nigdy nie po­win­no było po­wstać). 

Nar­ra­tor pró­bo­wał od­szu­kać wzro­kiem Dok­to­ra, ale Dom We­sel­ny zda­wał się pełny po ostat­nie kąty. Za­ma­sko­wa­ni go­ście, ja­zgot unie­moż­li­wia­ją­cy roz­róż­nie­nie głosu, Dok­tor naj­pew­niej pi­ją­cy już drugi kie­li­szek, nagi Dawid obok lu­stra o kwie­ci­stej ramie… Na szczę­ście męż­czy­zna bywał już w gor­szych sy­tu­acjach (ale na pewno nie w dziw­niej­szych). 

Za­czął prze­py­chać się do głów­nej sali, roz­róż­nia­jąc co trze­cie słowo z za­sły­sza­nych roz­mów. To jed­nak wy­star­czy­ło, aby po­głę­bić jego obawy. Teraz mu­siał tylko zo­ba­czyć pannę młodą…

…która wła­śnie wi­ro­wa­ła w rozkloszowanej bia­łej sukni. Żadna inna ko­bie­ta nie po­ru­sza­ła się w taki spo­sób, ani żadna nie miała tak wyśmienitego koka. Nie mu­siał wi­dzieć jej twa­rzy, aby być pew­nym, że po raz drugi zna­lazł się na ślu­bie Pro­fe­so­ro­wej. O tak, tylko ona po­tra­fi­ła­by usta­no­wić nową modę i, będąc roz­wód­ką, ubrać się w biel.

– I tak oto, ko­cha­ni, ko­me­dia prze­ro­dzi­ła się w farsę, a farsa w tra­ge­dię. Bo tra­ge­die nigdy nie koń­czą się do­brze! – krzyk­nął męż­czy­zna w fio­le­to­wej masce i bur­gun­do­wym fraku tuż obok Nar­ra­to­ra. 

Nar­ra­tor zaś z ca­łych sił pró­bo­wał dociec, kto kryje się pod maską z pa­pu­zich piór. Męż­czy­zna tań­czą­cy z Pro­fe­so­ro­wą miał atle­tycz­ną bu­do­wę i wy­so­ki wzrost. Na do­miar złego jawił się jako uro­dzo­ny tan­cerz. 

– …ale chwi­lę, chwi­lecz­kę! Prze­cież to oczy­wi­ste! – krzy­czał dalej Bur­gund. – Prze­pra­szam bar­dzo pana… Czy mógł­by pan…? Och! 

I wtedy ich spoj­rze­nia się skrzy­żo­wa­ły. Roz­po­zna­li się po­mi­mo masek. 

– Zo­bacz­cie, kogo to przy­wia­ło! Nasz Dzien­ni­ka­rzy­na – za­wo­łał Bur­gund, któ­re­go Nar­ra­tor zaczął teraz na­zy­wać Spe­ku­lan­tem, jak to za­wsze w my­ślach robił. 

– Je­stem Wy­daw­cą. I to już od sze­ściu lat. 

Oczy­wi­ście męż­czy­zna nie wie­dział, czy wciąż nim był, ale miał ogrom­ną na­dzie­ję, że tak.

– Słu­chaj… – za­czął Nar­ra­tor. – Na­praw­dę nie po­wi­nie­nem był przy­cho­dzić, no wiesz, ze wzglę­du na Dok­to­ra, ale mia­łem ocho­tę po­znać tego… – Wska­zał głową na wy­ko­nu­ją­ce­go wła­śnie obrót Pana Mło­de­go. 

– Na­sze­go Rek­to­ra? Prze­cież na pewno go po­zna­łeś! W ze­szłe lato gra­li­śmy razem w… 

– Do zo­ba­cze­nia… wczo­raj! – prze­rwał mu Nar­ra­tor i po­kle­pał po ple­cach, po czym jak naj­szyb­ciej wto­pił w tłum. Zde­cy­do­wa­nie ni­cze­go wię­cej nie po­trze­bo­wał od Spe­ku­lan­ta. 

Mu­siał od­szu­kać Dok­to­ra. Tym bar­dziej odkąd od­krył toż­sa­mość Pana Mło­de­go. On i Rek­tor nie­na­wi­dzi­li się pa­skud­nie. Jeśli tylko Dok­tor by go roz­po­znał, komuś, to zna­czy Dok­to­ro­wi, mo­gła­by stać się krzyw­da. 

Zna­le­zie­nie go nie za­ję­ło mu dużo czasu. Stał wśród bie­der­me­ie­row­skich kwia­tów i ro­ko­ko­wych amor­ków i wy­chy­lał za­pew­ne ko­lej­ny kie­li­szek wódki. Przez cały czas nie spusz­czał roz­ma­rzo­ne­go wzro­ku z Pro­fe­so­ro­wej. Po jego minie Nar­ra­tor wy­wnio­sko­wał, że ten wciąż my­ślał, że to jego wła­sny ślub. 

– Och, przy­ja­cie­lu, po­patrz! Jakie to pięk­ne! – za­wo­łał za­szlo­cha­ny. – Ech, mówię ci – sta­rość nie ra­dość… Zo­bacz te ruchy. Bo­skie!

Nar­ra­tor par­sk­nął pod nosem, kiedy przy­po­mniał sobie ta­niec Dok­to­ra i Pro­fe­so­ro­wej. On wy­glą­dał jak żaba na elek­trow­strzą­sach, ona jak zgni­ły po­mi­dor. Nic dziw­ne­go, że głów­nym wy­mo­giem dla no­we­go męża usta­li­ła gib­kość i ela­stycz­ność na sce­nie. 

– Do­praw­dy… – mruk­nął Nar­ra­tor, prze­wra­ca­jąc ocza­mi. – Może po­win­ni­śmy…

Chciał w tym mo­men­cie za­su­ge­ro­wać po­wrót do domu, ale wie­dział, że Dok­tor nie zgo­dził­by się za żadne skar­by.

– Po­win­ni­śmy się wię­cej napić! 

Z lu­bo­ścią pa­trzył, jak Dok­tor wy­chy­lał ko­lej­ny kie­li­szek. Narrator wiedział bowiem, że męż­czy­zna źle ra­dził sobie z al­ko­ho­lem.

– Nie czuję się naj­le­piej – wy­stę­kał Dok­tor po ja­kimś cza­sie. 

Narrator właśnie na to czekał. Pod­niósł przy­ja­cie­la ze stoł­ka i za­czął cią­gnąć w stro­nę wyj­ścia. 

– Chodź, od­pocz­niesz i bę­dzie ci le­piej. 

– Ale we­se­le… – wy­du­kał Dok­tor, jesz­cze przez chwi­lę się opie­ra­jąc. 

– Bę­dzie trwa­ło jesz­cze trzy ko­lej­ne dni, za­po­mnia­łeś? 

Dok­tor wy­beł­ko­tał parę słów, ale Nar­ra­tor nie za­wra­cał sobie głowy zro­zu­mie­niem.

Oczy­wi­ście od po­cząt­ku za­kła­dał, że cięż­ko bę­dzie się prze­drzeć przez ciżbę, ale w pew­nym mo­men­cie za­da­nie za­czę­ło robić się nie­moż­li­we. Na scenę wkro­czy­li mu­zy­cy, któ­rzy po­tra­fi­li po­de­rwać z miej­sca każ­de­go, więc za­ro­iło się od wi­ru­ją­cych sukni i za­ma­szy­stych ukło­nów. Nar­ra­tor wzmoc­nił chwyt, ale na nie­wie­le się to zdało, bo z każ­dym kro­kiem Dok­tor mu się coraz bar­dziej wy­śli­zgi­wał. 

Mu­sie­li two­rzyć prze­śmiesz­ną parę – jeden z mokrą i czer­wo­ną twa­rzą, a drugi w wy­mem­ła­nym ubra­niu i z pół­przy­tom­nym spoj­rze­niem. Pierw­szy to­ru­ją­cy drogę, drugi ucze­pio­ny ra­mie­nia tego pierw­sze­go.

W końcu Nar­ra­tor doj­rzał wyj­ście i roz­ra­do­wa­ny ru­szył w jego kie­run­ku. I wła­śnie wtedy we­szła grupa spóź­nio­nych gości. 

– Na Boga, iluż ona ich za­pro­si­ła?… – wy­stę­kał Nar­ra­tor, czu­jąc że bra­ku­je mu po­wie­trza.

– No prze­cież… hyp!… By­li­śmy po­pu­lar­ni… Tak? – wy­beł­ko­tał Dok­tor. 

– Mhm.

Nowi go­ście spra­wi­li, że wyj­ście z bu­dyn­ku jesz­cze bar­dziej się opóź­ni­ło. Nagle w ko­ry­ta­rzu obok do­szło do bójki, więc tłum in­stynk­tow­nie od­su­nął się do tyłu. I tak oto Spe­ku­lant wpadł na Nar­ra­to­ra, przez co ten wy­pu­ścił Dok­to­ra. Męż­czy­zna runął na pod­ło­gę. Spe­ku­lant usłuż­nie prze­pra­szał, ale Nar­ra­to­ra ob­cho­dzi­ło je­dy­nie szyb­kie pod­nie­sie­nie przy­ja­cie­la. 

– Po­ra­dzi­my sobie! 

– No co ty, po­mo­gę. 

Do­pie­ro po­sta­wiw­szy Dok­to­ra na zie­mię, Nar­ra­tor zo­rien­to­wał się, że męż­czyź­nie bra­ku­je maski. Nie­ste­ty, było już za późno.

– Dok­tor…?! Ale prze­cież ty nie ży­jesz! – wy­du­kał Spe­ku­lant. 

I wtedy znik­nę­li, nie zdą­żyw­szy od­po­wie­dzieć. 

Wszyst­ko zmie­ni­ło się po tym fe­ral­nym dniu. Dok­tor co­dzien­nie wcho­dził do ma­szy­ny, ba­da­jąc przy­szłość, czego Narrator nie wiedział. Pra­wie gwał­tem wy­cią­gnął z przy­ja­cie­la in­for­ma­cje na temat tam­te­go dnia. A więc do­wie­dział się, że prze­nie­śli się w przy­szłość a nie w prze­szłość; Pro­fe­so­ro­wa wy­szła za Rek­to­ra; a on sam umrze w prze­cią­gu dwóch na­stęp­nych lat. Póź­niej zde­ner­wo­wał się na Nar­ra­to­ra i przy­siągł, że nie chce go wię­cej wi­dzieć. 

Tak więc on sam go nie wi­dy­wał, lecz Nar­ra­tor nie dał się tak łatwo prze­pę­dzić i ob­ser­wo­wał przy­ja­cie­la ukrad­kiem. Wi­dząc stan, w jaki Dok­tor się wpę­dzał, Nar­ra­tor coraz bar­dziej szar­pał się z my­śla­mi, ażeby we­zwać od­po­wied­nie służ­by, a zro­bił­by to je­dy­nie z czy­stej tro­ski. Tyle, że to naj­praw­do­po­dob­niej do­pro­wa­dzi­ło­by do jego śmier­ci, toteż nie wcho­dzi­ło w ra­chu­bę. Do­sko­na­le zda­wał sobie spra­wę, że zna­lazł się po­mię­dzy mło­tem, a ko­wa­dłem. 

Dok­tor za­cho­wy­wał się wtedy jak każdy inny czło­wiek, który wie­dział­by tyle, co on – zna­jąc swoją przy­szłość, sta­rał się ją zmie­nić. Nar­ra­tor chciał­by teraz wszyst­kich uspo­ko­ić. Ależ nie, Dok­tor nie po­su­nął się do mor­der­stwa. Jako uczo­ny czło­wiek zro­bił naj­głup­szą rzecz z moż­li­wych. Otóż po­sta­no­wił spa­lić Dom We­sel­ny. 

Nie był to za­mach, ni akt pla­no­wa­ny. Dzia­łał je­dy­nie z od­ru­chu i z de­spe­ra­cji.

Nar­ra­tor przy­był za późno. Dom We­sel­ny już do­go­ry­wał, a miej­sco­we służ­by krę­ci­ły się w amoku. Nar­ra­tor zo­stał świad­kiem, prze­py­ty­wa­nym przez dłu­gie go­dzi­ny, ale nie­wie­le mógł po­wie­dzieć. 

– Wie pan, jakie są nie­któ­re ko­bie­ty… Dok­tor cał­ko­wi­cie się za­ła­mał po tam­tym roz­wo­dzie. Dużo pił i widać przez przy­pa­dek spo­wo­do­wał pożar… – mówił.

Po­lic­maj­strzy skwa­pli­we przy­ję­li jego wy­tłu­ma­cze­nie. W końcu to nie pierw­szy przy­pa­dek. Szcze­gól­nie, że nie zna­leź­li w jego domu ni­cze­go po­dej­rza­ne­go, nawet zwy­kłe­go pre­pa­ra­tu na po­rost wło­sów… 

Jakiś czas póź­niej Nar­ra­tor przy­szedł na cmen­tarz po­wspo­mi­nać sta­re­go przy­ja­cie­la. Jak zwy­kle za­wie­sił wzrok na epi­ta­fium: „Zie­mia po­żar­ła kwiat po­tom­stwa swego”*.