Prace i dnie. Moc bogów i moc ludzi

 

Na drzwiach po­pra­wi­ła prze­krzy­wio­ną ta­blicz­kę „At Hena. Po­ra­dy praw­ne, po­dat­ko­we. Win­dy­ka­cja. Co­aching. Dzwo­nić dzwon­kiem”. Rę­ka­wem spró­bo­wa­ła wy­trzeć ba­zgro­ły. Nie scho­dzi­ły. A jakże, mo­gła­by i wy­trzeć w tym dziu­rę. Oto­cze­nie przy­pra­wia­ło o mdło­ści. Pety, smród, ale naj­gor­sze były na­pi­sy. Spray­em. Z błę­da­mi. Ale co mogła po­ra­dzić? Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi, uda­jąc, że już się przy­zwy­cza­iła i że nawet jej wszyst­ko jedno.

Atena we­szła do ciem­ne­go wnę­trza i usi­ło­wa­ła wpu­ścić tro­chę świa­tła, od­su­wa­jąc za­sło­ny. Na­ło­ży­ła bam­bo­sze i sia­dła za biur­kiem za­wa­lo­nym książ­ka­mi i pa­pie­ra­mi. Była w pracy. Wy­ję­ła z fu­te­ra­łu oku­la­ry, za­ło­ży­ła na nos i z na­masz­cze­niem otwo­rzy­ła lap­top.

Co my tu dzi­siaj mamy? Z przy­jem­no­ścią za­głę­bi­ła się w fa­ce­bo­oka. Dwa po­wia­do­mie­nia i trzy za­pro­sze­nia, no, no. W two­jej oko­li­cy od­bę­dzie się wy­da­rze­nie – prze­czy­ta­ła. In­te­re­su­ją­ce.

Dzwo­nek do drzwi.

Klient? Tak wcze­śnie? A cze­góż on chce? Bez en­tu­zja­zmu po­szła otwo­rzyć, szu­ra­jąc cia­pa­mi. Przed drzwia­mi stała ko­bie­ta w nie­okre­ślo­nym wieku, taki wiecz­ny wiek śred­ni i nie naj­mą­drzej spy­ta­ła:

– A gdzie ja tra­fi­łam? – w ręku miała grubą, urzęd­ni­czą tecz­kę, którą nie­cier­pli­wie po­trzą­sa­ła – Nad­zo­ro­wa­ne­go po­szu­ku­ję.

Atena po­ka­za­ła pal­cem są­sied­nie miesz­ka­nie. Ko­bie­ta chyba się za­sta­na­wia­ła, czy ta tutaj też nie po­trze­bu­je nad­zo­ru, bo zro­bi­ła po­dejrz­li­wą minę. Atena za­mknę­ła drzwi i spoj­rza­ła w przed­po­ko­ju w lu­stro. Lewy pro­fil, prawy pro­fil. Nie-ska-zi-tel-na. Pięk­na i do­sko­na­ła. No i mądra. Za­wsze miała wyż­sze in­te­lek­tu­al­ne am­bi­cje, więc ak­tu­al­ne śro­do­wi­sko nizin i igno­ran­cji spo­łecz­nej sta­no­wi­ło dla niej nie lada wy­zwa­nie. Tym bar­dziej, że nie raz pro­po­no­wa­no jej prze­nie­sie­nie do lep­szej dziel­ni­cy. Zo­sta­ła jed­nak tutaj, uwa­ża­jąc że hart ducha i oso­bi­sty przy­kład też się liczy.

Za­do­wo­lo­na wró­ci­ła do prze­glą­da­nia wia­do­mo­ści.

Znów dzwo­nek. A teraz co?

– Pani Atena, pani nie wie, kiedy ci od gazu przy­ja­dą? – to są­siad­ka z góry. A, to ta, któ­rej syn wy­sta­je w bra­mie z me­ne­la­mi, mąż uciekł, a te­ścio­wa sypia na pod­ło­dze w kuch­ni, przy­po­mnia­ła sobie Atena.

– Pani Ant­ko­wa, ja nawet nie do­sta­łam żad­ne­go pa­pie­ru, przy­jeż­dża­ją kiedy chcą, a ty czło­wie­ku cze­kaj na nich cały dzień.

– Wła­śnie o to się roz­cho­dzi. Czy ja je­stem stróż, żeby wa­ro­wać do wie­czo­ra? – Są­siad­ka po­sta­ła jesz­cze tro­chę, ale w końcu po­szła.

Atena nawet nie zdą­ży­ła prze­czy­tać naj­now­szych ko­men­ta­rzy pod swoim pro­fi­lem. Znowu kogoś nie­sie. Dzwo­nek brzę­czał długo i na­tar­czy­wie. Tym razem był to nad­zo­ro­wa­ny.

– Pani mnie scho­wa przed ku­ra­tor­ką. Matka po­wie­dzia­ła jej, że je­stem w szko­le, no nie mogę jej teraz pod oczy wcho­dzić.

Wpu­ści­ła go do środ­ka, bo po­sta­no­wi­ła za­cho­wy­wać sto­ic­ki spo­kój i byle czym się nie eks­cy­to­wać. A przede wszyst­kim się nie wy­kłó­cać. Nad­zo­ro­wa­ny siadł w fo­te­lu dla klien­tów, za­pa­lił pa­pie­ro­sa i za­żą­dał po­piel­nicz­ki.

– Pani Atena, nie mia­ła­by dla mnie ja­kiej ro­bo­ty? – za­cią­gnął się.

– Do pracy chcesz iść?

– E tam, do pracy. Tro­chę gro­sza mi trza.

Błędy gra­ma­tycz­ne i jakaś lu­bar­tow­ska gwara. Tylko spo­kój, tylko spo­kój – sta­ra­ła się od­dy­chać.

– A co ty umiesz robić?

– Co trze­ba.

– Może będę mieć, jeśli trafi się dziś klient.

– Pani Atena, a to praw­da, że przy­je­cha­ła z tej wyspy, co to Niem­cy ku­pi­li i te banki zban­kru­to­wa­ły? A ja sły­sza­łem – tu za­chi­cho­tał – że jest takie mia­sto jak pani. Atena się na­zy­wa.

Nie zmie­ni­ła wy­ra­zu twa­rzy. Apa­the­ia, apa­the­ia – po­wta­rza­ła w my­ślach.

Nad­zo­ro­wa­ny wypił pół piwa, wy­pa­lił dwa pa­pie­ro­sy i stwier­dził, że ucie­ka, bo ma spo­tka­nie na mie­ście. Wyj­rzał ostroż­nie na klat­kę, a że było pusto, zbiegł dud­niąc na dół, za­trza­snąw­szy za sobą drzwi.

Błoga cisza.

* * *

 

Atena wró­ci­ła do pracy. „Masz dwie kon­wer­sa­cje” – brzmia­ło to za­chę­ca­ją­co. O! „wa­ka­cje ma­rzeń – sło­necz­na Gre­cja. Re­laks i kul­tu­ra” – no pro­szę, a mówi się, że ten naród nie garnie się do kultury i wiedzy.

Dzwo­nek. Po­je­dyn­czy i nie­pew­ny.

Dla­cze­go wszy­scy się upar­li, żeby od rana się do mnie do­bi­jać?! Otwo­rzy­ła drzwi na oścież, mając za­miar po­wie­dzieć do słu­chu nad­zo­ro­wa­ne­mu. Ale to był kto inny.

– Firma At He­na – po­ra­dy?

Klient nie miał wię­cej jak osiem­na­ście lat. Kiedy po­ka­za­ła mu fotel i pod­su­nę­ła po­piel­nicz­kę, chło­pak się przed­sta­wił:

– Je­stem Am­bro­ży. Ale nie Kleks, cha, cha – za­śmiał się wy­mu­sze­nie.

Atena no­to­wa­ła: „nie-kleks”, co dalej?

Chło­pak wpa­try­wał się w Atenę za­chwy­co­ny.

– Pani jest taka pięk­na – wy­szep­tał. – Na pewno wszy­scy to pani mówią, że wy­glą­da pani jak bo­gi­ni.

Atena skrom­nie spu­ści­ła oczy.

– Bo­gi­ni, ależ skąd!

– Tak, tak!

Od­chrząk­nę­ła za­do­wo­lo­na.

– Mo­żesz do mnie mówić Ateno. Co cię do mnie spro­wa­dza?

– Pani Ateno! Tylko w pani na­dzie­ja! Tylko pani może nas ura­to­wać! Mnie i dziel­ni­cę!

Atena skru­pu­lat­nie za­no­to­wa­ła: „Am­bro­ży i dziel­ni­ca”.

– A kon­kret­nie?

– Na dziel­ni­cy za­pa­dła się zie­mia i jest to po­czą­tek na­szej, to zna­czy mojej i spo­łecz­no­ści, zguby!

Spra­wa wy­glą­da­ła na po­waż­ną.

– Otóż oka­za­ło się, że tę ot­chłań za­miesz­ku­ją ja­kieś isto­ty, rdzen­ni miesz­kań­cy, któ­rzy wy­de­le­go­wa­li do roz­mów swo­ich przed­sta­wi­cie­li i chcą au­to­no­mii oraz da­le­ko idą­cych przy­wi­le­jów – wy­ja­śniał dalej Am­bro­ży – mię­dzy in­ny­mi od­da­nia im prawa do han­dlu na Ru­skiej, prze­ję­cie edu­ka­cji gim­na­zjal­nej i li­ce­al­nej na Czwart­ku, bez­płat­ny do­stęp do sieci i kon­try­bu­cje w ko­smicz­nie wy­so­kiej kwo­cie.

Atena w te­le­fo­nie wy­szu­ka­ła „wia­do­mo­ści z re­gio­nu” i ze zdzi­wie­niem prze­czy­ta­ła, że fak­tycz­nie, na Lu­bar­tow­skiej za­pa­dła się jezd­nia i zieje teraz bez­den­ną cze­lu­ścią. A do owej cze­lu­ści oraz in­nych przy­le­głych ulic rosz­czą sobie prawo au­to­chto­ni.

– Nie wiem, jak mia­ła­bym pomóc – ode­zwa­ła się – czy ta­ki­mi przy­pad­ka­mi nie zaj­mu­ją się od­po­wied­nie służ­by?

Am­bro­ży po­pa­trzył z po­li­to­wa­niem.

– Pani, Ateno, to chyba z za­gra­ni­cy przy­je­cha­ła. A cóż służ­by wskó­ra­ją, gdy mniej­szość et­nicz­na i re­li­gij­na po­sta­wi żą­da­nia!

Rze­czy­wi­ście, po­stu­la­ty po­praw­no­ści po­li­tycz­nej nie­rzad­ko wiążą teraz ręce or­ga­nom wła­dzy, a też i opi­nii pu­blicz­nej – my­śla­ła Atena.

– A dla­cze­go aku­rat ty z tym do mnie przy­cho­dzisz, czy nie je­steś, wy­bacz, na to za młody?

Am­bro­ży lekko spe­szo­ny spu­ścił oczy.

– Je­stem… je­stem prze­wod­ni­czą­cym sa­mo­rzą­du szkol­ne­go i w wy­ni­ku gło­so­wa­nia pod­ję­li­śmy de­cy­zję, że wła­śnie ja zajmę się zor­ga­ni­zo­wa­niem po­mo­cy praw­nej.

Atena z apro­ba­tą po­ki­wa­ła głową. Tak, tra­dy­cje de­mo­kra­tycz­ne za­słu­gu­ją na naj­wyż­szą po­chwa­łę!

– Za­sta­na­wiam się, czy nie da­ło­by się roz­wią­zać tego pro­ble­mu na płasz­czyź­nie teo­re­tycz­nej, prze­cież nie za­wsze trze­ba roz­strzy­gać kon­flikt siłą – za­pro­po­no­wa­ła.

– A to w ogóle jest moż­li­we? Ale jak?

– Hm, So­kra­tes za­kła­dał, że każ­de­mu da się prze­mó­wić do ro­zu­mu. Nawet naj­więk­szy osioł zro­zu­mie, jeśli się to umie­jęt­nie wy­ło­ży.

– Pani Ateno, po­roz­ma­wia pani z nimi, praw­da? – Am­bro­ży za­py­tał z na­dzie­ją.

– Oczy­wi­ście, wy­kształ­ce­nie prze­cież do cze­goś zo­bo­wią­zu­je. Zresz­tą, po to tu je­stem. Nie obawiaj się – po­kle­pa­ła go po­cie­sza­ją­co po ło­pat­ce – obro­nię dziel­ni­cę i przy­wró­cę do­tych­cza­so­wy ład.

Za­czę­ła prze­glą­dać książ­ki na półce.

– Gdzie ja to mam? W Po­li­tei Pla­ton zro­bił cały wy­kład na temat spra­wie­dli­wo­ści i ustro­ju.

Zna­la­zła kla­sy­ka mię­dzy Tu­ki­dy­de­sem a Lu­kia­nem (prze­cież cza­sa­mi można też prze­czy­tać coś lek­kie­go dla roz­ryw­ki, praw­da?). Prze­wer­to­wa­ła i zro­bi­ła no­tat­ki. Tak, po­ję­cie spra­wie­dli­wo­ści nie jest taką pro­stą spra­wą.

– No i po­zo­sta­je kwe­stia ho­no­ra­rium.

Am­bro­ży wy­su­płał plik pie­nię­dzy. Atena z za­do­wo­le­niem wrzu­ci­ła je do szu­fla­dy, szu­fla­dę za­mknę­ła na klu­czyk, a potem za­ję­ła się rynsz­tun­kiem. Wy­ję­ła z szafy „ze­staw nr 1”, który znaj­do­wał się w worku, z lek­kim sap­nię­ciem za­rzu­ci­ła go sobie na ramię i stwier­dzi­ła, że mogą ru­szać. W worku coś po­brzę­ki­wa­ło.

– Pani Ateno – ode­zwał się Am­bro­ży – czy nie na­le­ża­ło­by na taką eks­pe­dy­cję le­piej się wy­ekwi­po­wać?

Atena z przy­jem­no­ścią słu­cha­ła bo­ga­te­go słow­nic­twa Am­bro­że­go.

– Nie martw się, mój drogi, mam tu wszyst­ko, co po­trze­ba – po­ka­za­ła worek.

 

* * *

 

Ulica Lu­bar­tow­ska za­pa­dła się w całej swo­jej sze­ro­ko­ści, od­sła­nia­jąc ogrom­ną, czar­ną jamę. Nad cze­lu­ścią ze­bra­li się pra­wie wszy­scy miesz­kań­cy z ulicy. Cy­wi­le z za­in­te­re­so­wa­niem za­glą­da­li w głąb dziu­ry, gło­śno ko­men­tu­jąc całe zda­rze­nie, a nie­któ­rzy nawet rzu­ca­li tam nie­do­pał­ki i opa­ko­wa­nia po chip­sach. Była też straż, po­li­cja i inne służ­by mun­du­ro­we, lecz oni trzy­ma­li się z da­le­ka, roz­ło­żyw­szy na­mio­ty i przy­cią­gnąw­szy prą­do­twór­czy agre­ga­tor. Wy­raź­nie szy­ko­wa­li się na kło­po­ty.

Atena za­czę­ła wyj­mo­wać z worka błysz­czą­ce, me­ta­lo­we czę­ści i po kolei na­kła­dać je na sie­bie, przy­pi­na­jąc rze­mie­nia­mi.

– Co to jest? – Am­bro­ży spy­tał zdzi­wio­ny.

– Tho­raks.

Tho­raks wy­glą­dał jak zbro­ja.

– Pani Atena! I pani tutaj? A cóż to za far­tuch pani na­ło­ży­ła? – Ant­ko­wa, która przy­szła zo­rien­to­wać się w sy­tu­acji, przy­glą­da­ła się kry­tycz­nie Ate­nie w lśnią­cej zbroi.

– Obo­wiąz­ki wzy­wa­ją – od­par­ła ta fi­lo­zo­ficz­nie i za­czę­ła mon­to­wać włócz­nię, która skła­da­ła się z kilku ele­men­tów, do­krę­ca­nych na gwint.

Atena sta­nę­ła nad dziu­rą i za­wo­ła­ła:

– Hop, hop!

Jeden z uzur­pa­to­rów wy­lazł na górę i otrze­pał się z miału. Miał la­mel­ko­wą zbro­ję, okrą­głą tar­czę i ob­na­żo­ny miecz, za­pew­ne dla po­stra­chu. Roz­po­czął prze­mo­wę, która, jak Atena oce­ni­ła, była cał­kiem do­brze skom­po­no­wa­na pod wzglę­dem ora­tor­skim. Za­czął od stan­dar­do­we­go zda­nia:

– Każdy ma swoją oj­czy­znę!

Na­stęp­nie mówił o wra­sta­niu mło­de­go po­ko­le­nia we wła­sną toż­sa­mość na­ro­do­wą za po­śred­nic­twem tra­dy­cji, ję­zy­ka, kul­tu­ry, re­li­gii… Dalej by z przy­jem­no­ścią ana­li­zo­wa­ła ten kra­so­mów­czy popis, ale przy­po­mnia­ła sobie, że po co in­ne­go tu jest.

– Tak, tak. Jed­nak jak chce­cie roz­wią­zać za­ist­nia­łą sy­tu­ację? Czy wasza po­sta­wa nie pro­wa­dzi z ko­niecz­no­ści do eska­la­cji an­ta­go­ni­zmów?

– Żą­da­my!

Tu na­stę­po­wa­ła długa lista żądań, mię­dzy in­ny­mi do­ta­cji na uno­wo­cze­śnie­nie ich armii, po­zwo­le­nia na bez­cło­wy han­del i upra­wia­nie hi­sto­rii ta­kiej, jaką chcą.

– No tak, bo hi­sto­rię piszą zwy­cięz­cy – mruk­nę­ła – Ab­sur­dal­nie wy­gó­ro­wa­ne te żą­da­nia.

– Mo­że­my się zgo­dzić na bez­płat­ne kursy ję­zy­ka i kul­tu­ry pol­skiej, opie­kę dusz­pa­ster­ską i prawo do swo­bo­dy wy­po­wie­dzi – po­wie­dzia­ła sta­now­czo.

– Jak to?! – miesz­ka­niec wnę­trza pie­cza­ry za­pie­nił się – jakiś pro­ze­li­tyzm nam tu pro­po­nu­je­cie?! Nigdy! – za­wi­nął połę płasz­cza i wsko­czył do dziu­ry.

Kon­flik­tu zbroj­ne­go nie da się unik­nąć, po­my­śla­ła Atena po­nu­ro.

Stan uzbro­je­nia au­to­chto­nów Atena oce­ni­ła na dobry. Zresz­tą tak samo jak zasób ich słow­nic­twa.

– Am­bro­ży, mój drogi – zwró­ci­ła się do prze­wod­ni­czą­ce­go sa­mo­rzą­du – odsuń ga­wiedź, nie daj bóg, niech nikt do dziu­ry nie wpad­nie albo nie plą­cze się gdzieś pod no­ga­mi.

Am­bro­ży bar­dzo prze­ję­ty za­czął za­ga­niać ludzi na chod­nik.

Atena ski­nę­ła pal­cem na nad­zo­ro­wa­ne­go.

– Bę­dziesz przy­nę­tą.

– Ja?

– Sta­jesz tu na kra­wę­dzi i rzu­casz in­wek­ty­wy.

– A gdzie one? – nad­zo­ro­wa­ny za­czął się roz­glą­dać w po­szu­ki­wa­niu in­wek­tyw.

– Apa­the­ia – mru­cza­ła Atena ma­su­jąc sobie skro­nie. – Nie, nie rzu­caj ni­czym, po pro­stu mów, co o nich my­ślisz, a potem ucie­kaj, jakby cię ku­ra­tor­ka go­ni­ła.

– Nie ma spra­wy – ucie­szył się i po­le­ciał po­ży­czyć me­ga­fon od stra­ża­ków.

* * *

Atena w spi­żo­wym heł­mie i na­pier­śni­kach, dzier­żąc w jed­naj ręce włócz­nię, a w dru­giej tar­czę sta­nę­ła po prze­ciw­nej stro­nie cze­lu­ści. W miarę jak dźwięk wę­dro­wał na dół i od­bi­jał się echem aż o dno pie­cza­ry, pod­no­sił się stam­tąd rwe­tes i tu­mult. Wo­jow­ni­cy wy­cho­dzi­li czwór­ka­mi, na­tę­ża­jąc mię­śnie sil­nych ra­mion, pod­cią­ga­li się w górę i usta­wia­li w sze­re­gu.

Atena go­to­wa­ła się do walki. Sta­nę­ła pew­nie w lek­kim roz­kro­ku. Pod­nio­sła wy­so­ko włócz­nię, która za­czę­ła brzę­czeć jed­no­staj­nie prze­pły­wa­ją­cym prą­dem i rzu­cać błę­kit­ne bły­ski. Skie­ro­wa­ła ją w stro­nę wro­gów i osło­ni­ła oczy tar­czą. Włócz­nia wy­strze­li­ła bia­łym pio­ru­nem. Naj­pierw ośle­pia­ją­ce świa­tło, potem grom. Zie­mia się za­trzę­sła i drga­ła jesz­cze długą chwi­lę. Pierw­szy sze­reg roz­bi­ty, ranni i za­bi­ci le­że­li na czar­nym as­fal­cie, nie­na­tu­ral­nie po­wy­krę­ca­ni. Do­wód­ca dał roz­kaz do prze­gru­po­wa­nia i po­wie­trze wy­peł­nił biały dym, który za­krył ruchy woj­ska. Od wro­gów Atenę dzie­li­ła cze­luść, więc teraz za­czę­ła biec na­oko­ło, aby jak naj­szyb­ciej zna­leźć się na polu bitwy. Jesz­cze raz pod­nio­sła włócz­nię. Taki sam błysk i huk.

Po­wo­li opa­dał kurz i roz­wie­wa­ła się biała mgła.

Gdzie do­tych­czas stało woj­sko au­to­chto­nów, teraz nie było ni­ko­go. Znik­nę­ły nawet trupy.

Nagle, co to? Atena wpa­try­wa­ła się osłu­pia­ła w prze­ciw­le­głą stro­nę ulicy. Nie wie­dzia­ła, jak ma ro­zu­mieć to, co teraz widzi: wszy­scy wo­jow­ni­cy, cia­sno po­upy­cha­ni jeden przy dru­gim, z roz­płasz­czo­ny­mi no­sa­mi na szy­bach, sie­dzie­li w sa­mo­cho­dach za­par­ko­wa­nych nie­opo­dal.

– A cóż to jest, do licha?!

Atena pró­bo­wa­ła jesz­cze kilka razy do­się­gnąć ich swoją śmier­cio­no­śną bro­nią, ale bez­sku­tecz­nie.

– Klat­ka Fa­ra­daya – po­wie­dział zdu­mio­ny Am­bro­ży, pod­cho­dząc bli­żej.

Atena wy­stu­ka­ła w te­le­fo­nie „klat­ka Fa­ra­daya”. Prze­czy­ta­ła: „we wnę­trzu klat­ki, nie­za­leż­nie od tego jak sil­nie jest ona na­ła­do­wa­na, nie ma pola elek­trycz­ne­go…” Ach, tak. No, no. Ta­kie­go for­te­lu się nie spo­dzie­wa­ła! Zastanawiała się długo. Jeśli tradycyjne metody zawiodły, musi sięgnąć po bardziej skuteczne narzędzie. Wy­szu­ka­ła więc w sieci: „po­trze­by so­cjo­lo­gicz­ne męż­czyzn w śred­nim wieku” i przez chwi­lę stu­dio­wa­ła tekst, po­ki­wa­ła głową, a na­stęp­nie po­de­szła do czar­ne­go suva. Za­stu­ka­ła w szybę. Szyba zje­cha­ła do po­ło­wy i wszy­scy zo­ba­czy­li ge­ne­ra­ła, który wo­dził na­oko­ło har­dym wzro­kiem, nie tra­cąc jed­nak czuj­no­ści.

Atena dała ge­ne­ra­ło­wi znak, że chce per­trak­to­wać.

– Pro­po­nu­je­my dla każ­de­go we­te­ra­na wo­jen­ne­go dar­mo­wą „perłę” w piąt­ki i spo­tka­nia kom­ba­tan­tów w kla­sach je­den – osiem. Dla żoł­nie­rzy operę, a potem ban­kiet. W maju grają „We­se­le Fi­ga­ra”. Poza tym sza­nu­je­my i po­pie­ra­my waszą kul­tu­ro­wą od­mien­ność i wspie­ra­my was w dą­że­niu do wła­snej hi­sto­rycz­nej toż­sa­mo­ści.

Cho­ciaż bitwę Atena nie­chlub­nie prze­gra­ła, to jed­nak wojna za­koń­czy­ła się vic­to­rią. Ge­ne­rał na wa­run­ki się zgo­dził, a jego żoł­nie­rze też wy­da­wa­li się za­do­wo­le­ni. Atena spoj­rza­ła na oby­wa­te­li z za­słu­żo­ną dumą zwy­cię­stwa. W błysz­czą­cej zbroi wy­glą­da­ła nie­ziem­sko. Wszy­scy z apro­ba­tą ki­wa­li gło­wa­mi, a po­nie­któ­rzy kla­ska­li. Nad Lu­bar­tow­ską uno­sił się ra­do­sny na­strój, lu­dzie za­czę­li roz­sta­wiać gril­le i otwie­rać bu­tel­ki z piwem. Za­czę­li też wy­cią­gać wo­jow­ni­ków z sa­mo­cho­dów i czę­sto­wać trun­ka­mi. Ci naj­pierw się opie­ra­li, ale w końcu od­kła­da­li broń i do­łą­cza­li do za­ba­wy.

 

EPI­LOG

 

Oczy­wi­ście Am­bro­ży był w Ate­nie za­ko­cha­ny, co jej nie dzi­wi­ło, była prze­cież i pięk­na, i mądra, no i do­sko­na­ła.

– Pani, Ateno, jest moim bó­stwem!

– Ach, od razu bó­stwem – za­ró­żo­wi­ła się z za­do­wo­le­nia.

– Pani moc jest nie do po­ko­na­nia!

– Nie, nie – za­ma­cha­ła rę­ka­mi w pro­te­ście – moja moc w po­rów­na­niu z więk­szą mocą to nic.

– Jest jakaś więk­sza siła?

– Sieć – od­po­wie­dzia­ła z na­masz­cze­niem.

– Sieć?

– Po­łą­czo­ne mózgi elek­tro­no­we, moc ob­li­cze­nio­wa, szyb­kość – za­czę­ła wy­li­czać z wy­raź­nym za­chwy­tem.

– Aaa, in­ter­net! – Am­bro­ży zro­zu­miał do­pie­ro po chwi­li.

– Wy­star­czy przejść od stro­ny do stro­ny, aby zna­leźć się w innym świe­cie.

– Eee… może – chło­pak nie był prze­ko­na­ny.

– Am­bro­ży, mój drogi, nie do­ce­niasz siły swo­je­go świa­ta. Lu­dzie po­szu­ku­ją i marzą o nad­ludz­kim świe­cie bogów, chcą pa­no­wać nad ży­wio­ła­mi, ba, do­ma­ga­ją się nie­śmier­tel­no­ści! A prze­cież wszyst­ko, czego po­trze­bu­ją już mają. Nawet po­wiem wię­cej, mają z nad­dat­kiem. Mo­gli­by nawet wie­dzieć wszyst­ko!

Chło­pak uśmiech­nął się tro­chę głup­ko­wa­to, bo nie za bar­dzo wie­dział, o czym Atena, jego bo­gi­ni, mówi.