W zaklętym kręgu

Także i na tym opo­wia­da­niu kon­kur­so­wym swoje pięt­no odbił srogi limit zna­ków. Choć w sumie – masz jesz­cze zapas. I czas…

Bo to jest bar­dzo spraw­nie na­pi­sa­ne, ma cie­ka­wą sce­no­gra­fię i wcią­ga. Jed­nak po­cząt­ko­we, bar­dzo dobre wra­że­nie, ze­psu­ło mi za­koń­cze­nie. Sęk w tym, że ono jest takim tro­chę in­fo­dum­pem uzu­peł­nia­ją­cym to, czego nie udalo się objąć opo­wie­ścią. Ale – po­do­ba mi się, jak pi­szesz, chciał­bym, żeby to wy­brzmia­ło.

Dzię­ki i po­zdra­wiam. 

Dzię­ku­ję za opi­nię. Acz­kol­wiek ra­czej nie prze­ro­bię koń­ców­ki. Po dys­ku­sji z Fin­klą o Medei za­sko­czył mi inny po­mysł. Teraz w gło­wie mam inne sceny z innym bo­ha­te­rem i wkle­pu­ję w kompa, zanim stra­cę wizję. :D

Po­nad­to w obec­nym za­koń­cze­niu jest pewna prze­ko­ra. Lan­ce­lot z le­gen­dy za­wsze wy­da­wał mi się ciut spły­co­ny. Ry­cerz bez skazy ale ma pla­to­nicz­ny ro­man­sik z kró­lo­wą. Niby wy­gna­ny, ale zdą­żył oca­lić ją ze stosu. Niby cza­ro­dziej­ka mu­sia­ła go otu­ma­nić zio­ła­mi żeby z nią teges, ale sam też po­tra­fił cał­kiem sku­tecz­nie le­czyć, co w tam­tej epoce ozna­cza­ło nie­złą zna­jo­mość zie­lar­stwa. Mimo wy­gna­nia przy­by­wa by w de­cy­du­ją­cej bi­twie pomóc Ar­tu­ro­wi, ale jakoś tak przy­pad­kiem do­pie­ro po tym jak król zo­sta­je śmier­tel­nie ranny.

Dla­te­go Lan­ce­lot z tego opo­wia­da­nia nie wal­czy z klą­twą, tylko ją wy­ko­rzy­stu­je by dalej bu­do­wać swój mit. 

Ja mam z Lan­ce­lo­tem nieco inny pro­blem. Sko­ja­rze­nie, któ­re­go już nigdy się nie po­zbę­dę…

(Ja tu mało za­glą­dam na forum więc jesli wkle­ja­jąc of­fto­po­wy ob­ra­zek za­cho­wa­łem się nie­ład­nie, to prze­pra­szam – ska­su­ję to oczy­wi­ście.) 

Bar­dzo przy­jem­ne opo­wia­da­nie. Spo­dzie­wa­łam się go­rą­cej akcji, mor­do­bi­cia i rzezi, ale ład­nie prze­sze­dłeś od opisu walki do prze­my­śleń i zwie­rzeń bo­ha­te­ra. Może dwa zda­nia nie pa­so­wa­ły mi do kli­ma­tu, ale resz­ta ok. Dia­lo­gi, moim zda­niem, na­tu­ral­ne. Szko­da mi było Lan­ce­lo­ta i tego, że tak w kółko cier­pi. Cie­ka­we roz­wią­za­nie to z po­now­ny­mi na­ro­dzi­na­mi. We­dług mnie za­koń­cze­nie jest dobre i nie trze­ba nic zmie­niać.

Ca­łość ode­bra­łam po­zy­tyw­nie. :)

Meh, po­krę­cę nosem, po­nie­waż z za­pę­tle­niem na­ro­dzin “pod­kra­dłeś” mi po­mysł :( Po­krę­cę tro­chę bar­dziej, po­nie­waż miej­sca­mi rów­nież parę zdań – lub wtrą­ceń – nie pa­so­wa­ło mi do nar­ra­cji. Wrzu­cam przy­kła­dzik:

Nie­ste­ty nie do­ce­nił, jakby to de­li­kat­nie ująć, róż­nic ge­ne­tycz­nych.

Jakoś nie prze­pa­dam za tego typu do­dat­ka­mi, ale to czy­sto su­biek­tyw­na opi­nia.

Resz­ta w po­rząd­ku, nie mam pro­ble­mu z za­koń­cze­niem, wy­da­je mi się wy­star­cza­ją­ce :) Fajną per­spek­ty­wę ob­ra­łeś na spoj­rze­nie na po­stać Lan­ce­lo­ta, do­da­łeś nieco cha­rak­te­ru, któ­re­go zde­cy­do­wa­nie w po­da­niach bra­ku­je.

Dwoma sło­wa­mi: na plus :)

Po­tkną­łem się na kilku zda­niach. Naj­bar­dziej uwie­ra mnie to:

Acz­kol­wiek ka­mi­zel­ka ku­lo­od­por­na mia­ła­by na ten temat nieco inne zda­nie.

Nie je­stem pe­wien, czy ro­zu­miem prze­kaz. Wy­glą­da, jakby go nie tra­fia­li, ale tak na­praw­dę ob­ry­wa w ka­mi­zel­kę? Je­że­li tak, to po pierw­sze, ma strasz­ne­go fuksa (względ­nie uza­sad­nio­ne fa­bu­lar­nie), a po dru­gie, jest chyba z ka­mie­nia, bo tra­fie­nie w ka­mi­zel­kę ponoć pie­kiel­nie boli (za­leż­nie jesz­cze z czego strze­la­li – ale przy­pusz­czam, że z ka­ła­szy).

Poza tym – nie urze­kła mnie zmia­na spo­so­bu pro­wa­dze­nia opo­wie­ści w fi­na­le (o czym wspo­mi­nał już Ło­siot).

Fa­bu­lar­nie – cóż, nie ma wiele o czym tu mówić, fa­bu­ła pro­sta i kon­kret­na, nie­zbyt za­ska­ku­ją­ca, ale po­praw­nie zbu­do­wa­na.

Po­sta­cie w po­rząd­ku, choć Ro­sja­nin Sasza mógł­by być odro­bi­nę mniej ste­reo­ty­po­wy. Lan­ce­lot wy­pa­da nie­źle, choć znowu – sporą część jego oso­bo­wo­ści pre­zen­tu­jesz w koń­co­wym in­fo­dum­pie, co mnie tro­chę uwie­ra.

Ogól­nie na plus, ale bez po­ry­wów.

ninedin.home.blog

Hmmm. Te­ma­ty­ka do mnie nie prze­mó­wi­ła. Po­mysł z klą­twą po­le­ga­ją­cą na wiecz­nym ko­pio­wa­niu śred­nio przy­jem­ne­go za­cho­wa­nia fajny. Ale jak dla mnie za dużo na­pa­rzan­ki.

Prze­cin­ko­lo­gia tra­dy­cyj­nie ku­le­je. Gdzieś tam masz błąd w za­pi­sie dia­lo­gów.

 Około trzy­dzie­sto­let­ni męż­czy­zna z dys­tynk­cja­mi po­rucz­ni­ka, sie­dział opar­ty o koło trans­por­te­ra opan­ce­rzo­ne­go.

Słabo to wy­glą­da.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Przyj­rza­ła­bym się prze­cin­kom.

Przy­no­szę ra­dość :)

None gdy to pi­sa­łem oczy­ma wy­obraź­ni wi­dzia­łem scen­kę, w któ­rej Lan­ce­lot pro­wa­dzi atak. Idzie jest le­piej wi­docz­ny niż inni, więc druga stro­na wali do niego z czego po­pad­nie. Nie widać skut­ków ostrza­łu, tzn nie pada mar­twy, ranny itd ale coś tam jed­nak tra­fi­ło w jego ka­mi­zel­kę ku­lo­od­por­ną ale jej nie prze­bi­ło. 

Fajny po­mysł z tym Lan­ce­lo­tem. Też mi się wy­da­je, że po­stać ta jest nieco bar­dziej skom­pli­ko­wa­na, niż wy­ni­ka­ło by to z le­gen­dy. Na pewno jest parę nie­do­po­wie­dzeń.

W opi­sie przy­go­to­wań, przed ata­kiem na lot­ni­sko, zmie­nił­bym w zda­niu “jest tam sporo nie­złych  za­chod­nich ra­kiet prze­ciw­pan­cer­nych” na okre­śle­nie prze­ciw­pan­cer­ne po­ci­ski kie­ro­wa­ne, ale to tylko taka uwaga ko­sme­tycz­na.

Dzię­ku­ję za opi­nie :D

Są Ro­sja­nie? Piją wódkę? I nie ja to na­pi­sa­łem :P?

A teraz po­waż­nie – fajne to. Pra­wie. Bo ta ło­pa­to­lo­gia pod ko­niec roz­wa­li­ła mi całą przy­jem­ność czy­ta­nia. Zo­sta­wił­byś coś do­myśl­no­ści czy­tel­ni­ka…

Z cze­pów szcze­gó­ło­wych:

– “Cza­ro­dziej­ka z roz­wied­ki” – wy­da­je mi się, że u nas przy­ję­ła się pi­sow­nia “ra­zwied­ka”;

– “an­giel­skie­go na­stę­py tronu” – li­te­rów­ka.

Ogól­nie – nie­złe, za wy­jąt­kiem za­koń­cze­nia :(.

Pierw­sze prawo Sta­ru­cha - li­te­rów­ki w cu­dzych tek­stach są oczo­bi­ją­ce, we wła­snych - nie­do­strze­gal­ne.

No wła­śnie po ko­men­ta­rzach widzę, że za­koń­cze­nie nie za­sko­czy­ło :( 

Idąc tro­pem bo­ha­te­rów le­gend ar­tu­riań­skich w kon­kur­sie, tra­fi­łem tutaj w ślad za Lan­ce­lo­tem.

Mer­li­na, jak widzę, nie uśmier­ci­łeś na prze­kór ostat­nim tren­dom (wy­zna­cza­nym prze­ze mnie i Le­ni­we­go2 ;)

Za­cznę może od wred­ne­go stwier­dze­nia, że spora część opo­wia­da­nia przy­po­mi­na mi żart o sło­niu i dżdżow­ni­cach. Te­ma­tem jest niby słoń, ale jego trąba przy­po­mi­na dżdżow­ni­cę więc opo­wia­dasz o dżdżow­ni­cach. To zna­czy, bar­dzo widać, że lu­bisz mi­li­tar­ne kli­ma­ty, opisy walki, woj­sko­wy en­to­ura­ge i spora część opo­wia­da­nia sku­pia się na tym za­gad­nie­niu. Ale potem na szczę­ście wra­casz do swo­je­go bo­ha­te­ra i tra­we­sto­wa­nej le­gen­dy.

Po­mysł masz bar­dzo pro­sty, cho­ciaż nie bar­dzo wiem, dla­cze­go aku­rat Lan­ce­lo­ta mia­ło­by spo­tkać takie "za­pę­tle­nie życia" w dzie­jach, czy ra­czej po­wta­rza­ny do znu­dze­nia cykl. W le­gen­dach nie ma ku temu żad­nych prze­sła­nek. Ale w sumie z racji tak wielu od­mien­nych wer­sji ar­tu­riań­skich opo­wie­ści, nie wia­do­mo wła­ści­wie kto żyje, kto śpi, a kto czeka w Ava­lo­nie.

Warsz­tat masz do po­pra­wie­nia, pew­nie wiesz o tym, a zwłasz­cza in­ter­punk­cję. Na­tkną­łem się w tek­ście na róż­ne­go ro­dza­ju zgrzy­ty, ale przy­kła­dy podam na ko­niec ko­men­ta­rza. Naj­więk­szym mi­nu­sem jest kom­po­zy­cja – po­cząw­szy od tego nie­po­trzeb­nie szcze­gó­ło­we­go mi­li­tar­ne­go wpro­wa­dze­nia, po za­koń­cze­nie, o któ­rym póź­niej.

Za to do­brze się czyta Twoje dia­lo­gi. Zwłasz­cza roz­mo­wa Saszy i Lance'a za­słu­gu­je na uwagę. Faj­nie też po­gry­wasz nie­któ­ry­mi ele­men­ta­mi – na­stęp­ca tronu, Lan­ce­lot na­jem­nik, ro­syj­ski przy­ja­ciel itd. Niby to wszyst­ko pro­ste, ale do­brze wpi­su­je się w hi­sto­rię i pa­su­je do kon­cep­cji. Ogól­nie mó­wiąc, gdy po­rzu­casz efek­ciar­skie re­jo­ny woj­sko­wo­ści tekst na­bie­ra sporu luzu i lek­tu­ra spra­wia czy­tel­ni­ko­wi fraj­dę.

Mają jed­nak rację po­przed­ni ko­men­tu­ją­cy, tro­chę skrzyw­dzi­łeś tekst tym in­fo­dum­pem w fi­na­le, który wy­ja­śnia i stresz­cza za­mysł fa­bu­lar­ny oraz po­stę­po­wa­nie Lan­ce­lo­ta. To nie jest fajne za­koń­cze­nie. Sam nie wiem, czy nie by­ło­by le­piej, gdy­byś po­zo­sta­wił swo­je­go bo­ha­te­ra­mi w nie­świa­do­mo­ści, gdyby jego życie de­ter­mi­no­wa­ło je­dy­nie imię nada­ne przez ro­dzi­ców, ry­cer­ski cha­rak­ter i los pla­ta­ją­cy figle. U cie­bie jest on jed­nak TYM Lan­ce­lo­tem, zna swoją prze­szłość i fatum na nim cią­żą­ce. Ro­zu­miem in­ten­cję, chcia­łeś na­wią­zać do te­ma­ty­ki kon­kur­su i pew­nie unik­nąć za­rzu­tów o brak fan­ta­sty­ki. A moim zda­niem takie nie­do­po­wie­dze­nie by­ło­by moc­nym punk­tem opo­wie­ści.

Na ko­niec za­py­tam jesz­cze, czy zda­jesz sobie spra­wę, że Pani Je­zio­ra/Cza­ro­dziej­ka była przy­bra­ną (lub nawet ro­dzo­ną) matką Lan­ce­lo­ta? A on sam po śmier­ci Gi­new­ry zo­stał pu­stel­ni­kiem i zmarł?

Kilka uste­rek dla przy­kła­du:

"Do­tarł już na pięć­dzie­siąt me­trów od bun­kra, gdy jego ob­sa­da nie wy­trzy­ma­ła i za­czę­ła ucie­kać."

– do­tarł na pięć­dzie­siąt me­trów od bun­kra brzmi dziw­nie, bra­ku­je chyba słowa "od­le­głość".

"Lanc przez dłuż­szą chwi­lę pa­trzył to, co dzia­ło się w re­jo­nie wieży kon­tro­li lotów. Nie na­pa­wa­ło to opty­mi­zmem, rzu­cił więc krót­ko". 

– zgu­bi­łeś"na".

"Dużo pi­sa­li­śmy do sie­bie, z po­mo­cą smart­fo­nów. By­li­śmy dys­kret­ni, ale i tak nas na­mie­rzy­li. Wil­liam za­ła­twił to na po­zio­mie trój­stron­nej po­waż­nej roz­mo­wy. Mu­sia­łem wy­je­chać. Żyję tylko dla­te­go, że nasze uczu­cie było pla­to­nicz­ne". 

– fa­tal­ny in­fo­dump, sztucz­na ta gadka, zwłasz­cza te smart­fo­ny.

Po­wo­dze­nia w kon­kur­sie!

Po prze­czy­ta­niu spa­lić mo­ni­tor.

Mnie się aku­rat za­koń­cze­nie po­do­ba­ło. Jest o wiele płyn­niej na­pi­sa­ne niż cała ta mi­li­tar­na część. Może mam takie wra­że­nie, bo nie lubię wo­jen­nych hi­sto­rii. Roz­mo­wy też są fajne. Po­mysł in­te­re­su­ją­cy. Kilka przy­kła­dów prze­cin­ków i li­te­ró­wek do po­pra­wy:

Ko­bie­tę ze fo­to­gra­fii

Ko­bie­tę z fo­to­gra­fii

Po­rucz­ni­ku, O'Be­onic, major wzywa was do na­mio­tu.

Po­rucz­ni­ku O'Be­onic, major wzywa was do na­mio­tu. – bez pierw­sze­go prze­cin­ka

róż­no­rod­ność wzo­rów ich mun­du­rów wska­zy­wa­ła, na nie­zu­peł­nie re­gu­lar­ny cha­rak­ter armii,

róż­no­rod­ność wzo­rów ich mun­du­rów wska­zy­wa­ła na nie­zu­peł­nie re­gu­lar­ny cha­rak­ter armii, – bez prze­cin­ka

ale jak się z nimi do­brze wódki na­pi­szesz

ale jak się z nimi do­brze wódki na­pi­jesz

Komu, ty chcesz swa­tać księż­nicz­ki krwi?

Komu ty chcesz swa­tać księż­nicz­ki krwi? -bez prze­cin­ka

Po­wo­dze­nia! :)

Po­praw­ki na­nio­słem 

yan­tri dzię­ku­ję za dobre słowo :)

mr.maras za­koń­cze­nie miało nieco w za­ło­że­niu nieco uczło­wie­czyć Lan­ce­lo­ta. Ry­cerz bez skazy, taki z po­mni­ka, miał być tro­chę bar­dziej re­al­ny. Ok jest szla­chet­ny, nie strze­la w plecy, pil­nu­je by opa­trzo­no wszyst­kich ran­nych, ale to swo­ista część roli. Tak pry­wat­nie to facet, który zna­jąc swoje prze­zna­cze­nie stara się je wy­ko­rzy­stać. Wie jak długo jest nie­po­ko­nal­ny, więc bie­rze misje z ga­tun­ku sa­mo­bój­czych bo nic mu nie grozi. Mając roz­pi­sa­ny sce­na­riusz na życie, za­miast iść śla­dem bo­ha­te­rów grec­kich tra­ge­dii, do­bie­ra sobie ładną Cza­ro­dziej­kę.

Tu drob­na uwaga z tego co pa­mię­tam tych cza­ro­dzie­jek w le­gen­dach ar­tu­riań­skich tro­chę jed­nak było. Może coś po­krę­ci­łem, ale wy­da­je mi się, że któ­raś cza­ro­dziej­ka i to by­naj­mniej nie Pani Je­zio­ra, przy po­mo­cy jakiś ziół które mu pod­su­nę­ła spra­wi­ła, że uj­rzał w niej Gi­new­rę i w trak­cie upoj­nej nocy zmaj­stro­wał syna. Do­pie­ro ten syn zna­lazł świę­te­go Grala.  

Co do mi­li­tar­nych kli­ma­tów, Lan­ce­lot to ry­cerz, czyli taki współ­cze­sny żoł­nierz i to z to­po­wych for­ma­cji. Przez chwi­lę my­śla­łem tym by zro­bić z niego ja­kie­goś za­wod­ni­ka spor­tów walki, ale w mojej wy­obraź­ni wy­kre­ował się ob­ra­zek z woj­sko­wym opar­tym o koło trans­por­te­ra opan­ce­rzo­ne­go. Resz­ta po­to­czy­ła się sama. Ak­tu­al­nie bili się w Libii o Try­po­lis, no to mia­łem miej­sce akcji. Nie jest ta­jem­ni­cą, że mar­sza­łek, który pod­bi­ja Libię ma kosę z za­cho­dem, za to wspie­ra­ją go Ro­sja­nie. To ide­al­nie pa­so­wa­ło mi do ry­ce­rza wy­gna­ne­go z za­cho­du. No do kogo in­ne­go mógł pójść jak nie na wschód.  :D  

Oczy­wi­ście! Masz cał­ko­wi­tą rację! Jak mo­głem za­po­mnieć o Ela­ine! I to jesz­cze za spra­wą Mer­li­na Lan­ce­lot wsko­czył do jej łoża. Za­ćmie­nie strasz­ne. Zwra­cam honor, MPJ78.

Po prze­czy­ta­niu spa­lić mo­ni­tor.

Brak na­pię­cia. O ile pierw­szy frag­ment i osa­dze­nie le­gen­dy ar­tu­riań­skiej we współ­cze­snej Libii ma jakiś po­ten­cjał, to nie­ste­ty kom­po­zy­cja nie wy­pa­la. Drugi frag­ment z bitwą ma zbyt nagły prze­skok – nic nie czu­łem na­pię­cia bi­tew­ne­go. Roz­mo­wa Saszy, Cza­ro­dziej­ki i Lanca tro­chę za mocno sztyw­na i in­fo­dum­pin­go­wa. A koń­ców­ka to czy­sty skró­to­wiec. Znowu – bez na­pię­cia.

Po­mysł więc był, ale jakby za­bra­kło zna­ków, by go po­pchnąć w cie­kaw­sze re­jo­ny. Tro­chę szko­da, zwa­żyw­szy na Twe po­przed­nie opo­wia­da­nia.

Won't so­me­bo­dy tell me, an­swer if you can; I want so­me­one to tell me, what is the soul of a man?

A mnie, jakoś od­wrot­nie niż po­zo­sta­łych, po­czą­tek nie za­chwy­cił.

Pierw­sze słowa 

Mniej wię­cej trzy­dzie­sto­let­ni męż­czy­zna

Spra­wi­ły że się “zje­ży­łem”.

Potem był brak “w”

nie wpa­try­wał się w ekran smart­fo­na, ale (+w) zdję­cie umiesz­czo­ne 

Oraz nagły prze­skok od trans­por­te­ra do na­mio­tu.

– Sasza mówi, że ma pan tam być na wczo­raj.

Na stole le­ża­ła mapa – trze­ba chyba po­rucz­ni­ka prze­pro­wa­dzić do na­mio­tu

Pierw­sze dia­lo­gi też ja­kieś drę­twe były, a kon­struk­cja zdań co naj­mniej dziw­na,

Bez wąt­pie­nia byli to żoł­nie­rze, acz­kol­wiek róż­no­rod­ność wzo­rów ich mun­du­rów wska­zy­wa­ła na nie­zu­peł­nie re­gu­lar­ny cha­rak­ter armii, w któ­rej słu­ży­li.

Lub mało lo­gicz­na,

Z na­ra­mien­ni­ków wy­ni­ka­ło, iż wśród zgro­ma­dzo­nych naj­wyż­szy stop­niem jest ge­ne­rał Mu­amar Ha­fta­ra

No, źle się to za­czy­na­ło.

Ale z każ­dym wer­sem było coraz le­piej i od pew­ne­go mo­men­tu wcią­gnę­ło.

Zga­dzam się z przed­pi­ś­ca­mi, że gdyby struk­tu­rę i hi­sto­rię “za­pę­tle­nia” wy­ja­śnić w ja­kimś dia­lo­gu/re­tro­spek­cji, to opo­wia­da­nie wiele mogło by zy­skać. 

Jeśli komuś się wy­da­je, że mnie tu nie ma, to spie­szę po­wia­do­mić, że mu się wy­da­je.

Opo­wia­da­nie cał­kiem cał­kiem choć nie po­ry­wa, no cóż kwe­stia gustu. Klą­twa fajna, tylko Lan­ce­lot jakiś taki cio­to­wa­ty. Mija taki szmat czasu, a on po­go­dzo­ny, cią­gle to samo. Ja bym osa­dził go w wy­da­rze­niach zmie­rza­ją­cych do prze­rwa­nia klą­twy i wtedy opo­wia­da­nie na­bra­ło­by tempa.

Nie po­rwa­ło, nie­ste­ty.

Nie­spe­cjal­nie za­ję­ły mnie frag­men­ty wy­peł­nio­ne spra­wa­mi woj­sko­wy­mi i opi­sem walki, nie­zbyt po­do­ba­ła mi się też część, w któ­rej Sasza rai Lan­ce­lo­to­wi ro­syj­skie dziew­czy­ny. Za­koń­cze­nie może być, ale też bez zbyt­nie­go en­tu­zja­zmu.

…spo­glą­dał na ko­bie­tę w stop­niu po­rucz­ni­ka, szu­ka­jąc o niej po­twier­dze­nia swo­ich słów. –> Li­te­rów­ka.

Bę­dzie­my wy­sta­wie­ni jak na pa­tel­ni – Ha­fta­ra skrzy­wił się z wy­raź­ną nie­chę­cią. Pchnął­bym czoł­gi… –> Brak krop­ki po wy­po­wie­dzi. Brak pół­pau­zy po di­da­ska­liach. Winno być:

Bę­dzie­my wy­sta­wie­ni jak na pa­tel­ni. – Ha­fta­ra skrzy­wił się z wy­raź­ną nie­chę­cią. – Pchnął­bym czoł­gi…

– Ja się za­ko­cha­łem w niej, a nie Ka­mi­li. –> – Ja się za­ko­cha­łem w niej, a nie w Ka­mi­li.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

po­sta­ram się dziś po po­łu­dniu na­nieść po­praw­ki

Ej, teraz to już nie można.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

http://altronapoleone.home.blog

Za­wsze mam pro­blem z Two­imi tek­sta­mi, bo nie wiem, jak je oce­niać. 

Zatem jed­nej stro­ny po­do­ba­ją mi się – głów­nie jeśli cho­dzi o po­my­sły, te po­do­ba­ją mi się nie­mal za­wsze – z dru­giej, za­wsze jest coś, co mi prze­szka­dza. Ten tekst jest taki sam. Po­do­ba mi się wy­ko­rzy­sta­nie le­gen­dy Lan­ce­lo­ta – zda­ło­by się pro­ste, ale w rze­czy­wi­sto­ści cał­kiem po­my­sło­we. Po­do­ba­ła mi się sce­no­gra­fia i bi­tew­no-woj­sko­wo-fak­tycz­ne re­alia, wszyst­ko na­kre­ślo­ne ra­czej zgrub­nie, bez na­wa­łu zbęd­nych szcze­gó­łów, ale bar­dzo su­ge­styw­nie. Dobre po­sta­cie, zwłasz­cza Sasza – bar­dzo faj­nie "ro­syj­ski" (nawet jeśli prze­ry­so­wa­ny) ze swoim spo­so­bem mó­wie­nia, uży­wa­ną ter­mi­no­lo­gią i tak dalej… 

No ale, jak to u Cie­bie, musi być ja­kieś ale. Sztucz­ne zgrzy­ty w, nie­złych ską­d­inąd, dia­lo­gach (wspo­mnia­ne "przy po­mo­cy smart­fo­nów") fa­tal­ne, po­śpiesz­ne za­koń­cze­nie, które spra­wia wra­że­nie, jakby Ci się nagle ode­chcia­ło, ale trze­ba było jesz­cze wy­ja­śniać parę rze­czy i za­mknąć fa­bu­łę.

Był prze­cież czas i miej­sce na kla­sycz­ne "show, don't tell" – może jakaś do­dat­ko­wa scena, może garść re­tro­spek­cji, przy­bli­ża­ją nam klą­twę Lan­ce­lo­ta sub­tel­niej, niż ło­pa­to­lo­gicz­ny in­fo­dump? 

Cóż, czyli tra­dy­cyj­nie – wszyst­ko sumie fajny tekst, ale.

Kurde, na­pi­szże w końcu coś bez alów! 

Po­zdra­wiam! 

P. S. 

Był­bym za­po­mniał – od nie­daw­na por­ta­le plot­kar­skie szu­mią na temat po­waż­ne­go kry­zy­su mie­dzy Kate i Wil­lia­mem. Czyż­by Lan­ce­lot wró­cił na stare śmie­ci? ;-) 

Dla pod­kre­śle­nia wagi moich słów, Si­łacz pal­nie pię­ścią w stół!

Po­praw­ki na­nio­słem ;)

Thar­go­ne wi­dzisz co praw­da tek­ście są pewne “ale” nie­mniej z tym Lan­ce­lo­tem coś na rze­czy jest 

Spodo­bał mi się po­mysł i dobór re­aliów, ale muszę nie­ste­ty przy­znać, że nar­ra­cja mnie znu­dzi­ła. Scenę ba­ta­li­stycz­ną prze­czy­ta­łam bez emo­cji (może dla­te­go, że to nie moja bajka, a może dla­te­go, że za­bra­kło w niej na­pię­cia), a w sce­nie z po­pi­ja­wą tempo zu­peł­nie sia­dło. Tutaj za­czą­łeś od­kry­wać po­mysł, cze­goś jed­nak tu było za mało, żeby bar­dziej mnie za­in­te­re­so­wać. Po­ja­wia­ły się tu i ów­dzie ja­kieś bły­ski w po­sta­ci wy­ra­zist­szych wy­po­wie­dzi Saszy, ogól­nie jed­nak wy­pa­dło dość mdło. 

Szko­da, że za­bra­kło też miej­sca na lep­sze po­ka­za­nie doli Lan­ce­lo­ta, skut­kiem czego, jak sądzę, zde­cy­do­wa­łeś się po pro­stu o niej opo­wie­dzieć w ostat­nim frag­men­cie. 

Ogra­ni­cze­nie licz­ny zna­ków dało o sobie znać :( z dru­giej stro­ny gdy­bym był w to lep­szy, to by star­czy­ło.